Скрыть
6:2
6:5
6:8
6:18
6:21
6:23
6:29
Синодальный
1 Беда на Сион появляется с севера, извергая из себя зло, как источник воду. 9 Разрушение до конца. 13 Ложные пророки; «мир! мир! а мира нет». Безразличие народа. 21 Нашествие народа для отмщения.
Бегите, дети Вениаминовы, из среды Иерусалима, и в Фекое трубите трубою и дайте знать огнем в Бефкареме, ибо от севера появляется беда и великая гибель.
Разорю Я дочь Сиона, красивую и изнеженную.
Пастухи со своими стадами придут к ней, раскинут палатки вокруг нее; каждый будет пасти свой участок.
Приготовляйте против нее войну; вставайте и пойдем в полдень. Горе нам! день уже склоняется, распростираются вечерние тени.
Вставайте, пойдем и ночью, и разорим чертоги ее!
Ибо так говорит Господь Саваоф: рубите дерева и делайте насыпь против Иерусалима: этот город должен быть наказан; в нем всякое угнетение.
Как источник извергает из себя воду, так он источает из себя зло: в нем слышно насилие и грабительство, пред лицем Моим всегда обиды и раны.
Вразумись, Иерусалим, чтобы душа Моя не удалилась от тебя, чтоб Я не сделал тебя пустынею, землею необитаемою.
Так говорит Господь Саваоф: до конца доберут остаток Израиля, как виноград; работай рукою твоею, как обиратель винограда, наполняя корзины.
К кому мне говорить и кого увещевать, чтобы слушали? Вот, ухо у них необрезанное, и они не могут слушать; вот, слово Господне у них в посмеянии; оно неприятно им.
Поэтому я преисполнен яростью Господнею, не могу держать ее в себе; изолью ее на детей на улице и на собрание юношей; взяты будут муж с женою, пожилой с отжившим лета.
И домы их перейдут к другим, равно поля и жены; потому что Я простру руку Мою на обитателей сей земли, говорит Господь.
Ибо от малого до большого, каждый из них предан корысти, и от пророка до священника – все действуют лживо;
врачуют раны народа Моего легкомысленно, говоря: «мир! мир!», а мира нет.
Стыдятся ли они, делая мерзости? нет, нисколько не стыдятся и не краснеют. За то падут между падшими, и во время посещения Моего будут повержены, говорит Господь.
Так говорит Господь: остановитесь на путях ваших и рассмотрите, и расспросите о путях древних, где путь добрый, и идите по нему, и найдете покой душам вашим. Но они сказали: «не пойдем».
И поставил Я стражей над вами, сказав: «слушайте звука трубы». Но они сказали: «не будем слушать».
Итак слушайте, народы, и знай, собрание, что с ними будет.
Слушай, земля: вот, Я приведу на народ сей пагубу, плод помыслов их; ибо они слов Моих не слушали и закон Мой отвергли.
Для чего Мне ладан, который идет из Савы, и благовонный тростник из дальней страны? Всесожжения ваши неугодны, и жертвы ваши неприятны Мне.
Посему так говорит Господь: вот, Я полагаю пред народом сим преткновения, и преткнутся о них отцы и дети вместе, сосед и друг его, и погибнут.
Так говорит Господь: вот, идет народ от страны северной, и народ великий поднимается от краев земли;
держат в руках лук и копье; они жестоки и немилосерды, голос их шумит, как море, и несутся на конях, выстроены, как один человек, чтобы сразиться с тобою, дочь Сиона.
Мы услышали весть о них, и руки у нас опустились, скорбь объяла нас, муки, как женщину в родах.
Не выходите в поле и не ходите по дороге, ибо меч неприятелей, ужас со всех сторон.
Дочь народа моего! опояшь себя вретищем и посыпь себя пеплом; сокрушайся, как бы о смерти единственного сына, горько плачь; ибо внезапно придет на нас губитель.
Башнею поставил Я тебя среди народа Моего, столпом, чтобы ты знал и следил путь их.
Все они – упорные отступники, живут клеветою; это медь и железо, – все они развратители.
Раздувальный мех обгорел, свинец истлел от огня: плавильщик плавил напрасно, ибо злые не отделились;
отверженным серебром назовут их, ибо Господь отверг их.
Церковнославянский (рус)
Укрѣпи́теся, сы́нове Венiами́новы, посредѣ́ Иерусали́ма, и въ Ѳеку́и воструби́те трубо́ю, и надъ веѳаха́рмомъ воз­дви́гните хору́гвь: я́ко зла́я про­изнико́ша от­ сѣ́вера, и сотре́нiе вели́ко быва́етъ:
и отъ­и́мет­ся высота́ твоя́, дщи́ Сiо́ня.
Къ не́й прiи́дутъ па́стырiе и стада́ и́хъ, и поста́вятъ на не́й ку́щы о́крестъ, и упасу́тъ кі́йждо руко́ю сво­е́ю.
Угото́витеся на ню́ на бра́нь, воста́ните и взы́демъ на ню́ о полу́дни: го́ре на́мъ, я́ко уклони́ся де́нь, я́ко исчеза́ютъ сѣ́ни дневны́я.
Воста́ните и взы́демъ на ню́ но́щiю и расточи́мъ основа́нiя ея́.
Я́ко сiя́ глаго́летъ Госпо́дь си́лъ: посѣцы́ древа́ его́, излі́й на Иерусали́мъ си́лу: о, гра́де лжи́вый, вся́кое наси́ль­ство въ не́мъ!
Я́коже студену́ твори́тъ кла́дязь во́ду свою́, та́ко студену́ твори́тъ ю́ зло́ба ея́: нече́стiе и па́кости услы́шат­ся въ не́мъ надъ лице́мъ его́ всегда́.
Не́мощiю и я́звою нака́жешися, Иерусали́ме: да не от­сту́питъ душа́ моя́ от­ тебе́, да не сотворю́ тя непрохо́дну, зе́млю необита́н­ну.
Я́ко сiя́ глаго́летъ Госпо́дь си́лъ: обира́йте, обира́йте, а́ки виногра́дъ, оста́нки Изра́илевы, обрати́теся а́ки обира́тель на ко́шницу свою́.
Кому́ воз­глаго́лю и [кому́] засвидѣ́тел­ст­вую, и услы́шитъ? се́, необрѣ́зана ушеса́ и́хъ, и слы́шати не воз­могу́тъ: се́, сло́во Госпо́дне бы́сть къ ни́мъ въ поноше́нiе, и не воспрiи́мутъ того́.
И я́рость мою́ испо́лнихъ, и терпѣ́хъ, и не сконча́хъ и́хъ: излiю́ на младе́нцы от­внѣ́ и на собра́нiе ю́ношъ вку́пѣ: му́жъ бо и жена́ я́ти бу́дутъ, ста́рецъ со испо́лнен­нымъ дні́й.
И пре́йдутъ до́мы и́хъ ко ины́мъ, поля́ и жены́ и́хъ та́кожде, я́ко простру́ ру́ку мою́ на обита́ющихъ на земли́ се́й, глаго́летъ Госпо́дь.
Поне́же от­ ме́ншаго и да́же до бо́лшаго вси́ соверши́ша беззако́н­ная, от­ свяще́н­ника и да́же до лжепроро́ка вси́ сотвори́ша ло́жная
и цѣля́ху сотре́нiе люді́й мо­и́хъ, уничижа́юще и глаго́люще: ми́ръ, ми́ръ: и гдѣ́ е́сть ми́ръ?
Постыдѣ́шася, я́ко оскудѣ́ша: и ниже́ а́ки посрамля́еми постыдѣ́шася и безче́стiя сво­его́ не позна́ша: сего́ ра́ди паду́тъ паде́нiемъ сво­и́мъ и во вре́мя посѣще́нiя сво­его́ поги́бнутъ, рече́ Госпо́дь.
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: ста́ните на путе́хъ и ви́дите, и вопроси́те о стезя́хъ Госпо́днихъ вѣ́чныхъ и ви́дите, кі́й е́сть пу́ть бла́гъ, и ходи́те по нему́ и обря́щете очище́нiе душа́мъ ва́шымъ. И реко́ша: не по́йдемъ.
И поста́вихъ надъ ва́ми стра́жы: слы́шите гла́съ трубы́. И реко́ша: не послу́шаемъ.
Сего́ ра́ди услы́шаша язы́цы и пасу́щiи стада́ своя́.
Слы́ши, земле́: се́, а́зъ навожду́ на лю́ди сiя́ зла́я, пло́дъ от­враще́нiя и́хъ, я́ко слове́съ мо­и́хъ не послу́шаша и зако́нъ мо́й от­верго́ша.
Вску́ю мнѣ́ кади́ло от­ Савы́ при­­но́сите и кинамо́нъ от­ земли́ да́льнiя? всесожже́нiя ва́ша не су́ть прiя́тна, и же́ртвы ва́шя не услади́ша мя́.
Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, а́зъ да́мъ на лю́ди сiя́ болѣ́знь, и изнемо́гутъ отцы́ и сы́нове вку́пѣ, сосѣ́дъ и и́скрен­нiй его́ поги́бнутъ.
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: се́, лю́дiе гряду́тъ от­ сѣ́вера, и язы́къ вели́къ воста́нетъ от­ коне́цъ земли́,
лу́къ и щи́тъ во́змутъ: мучи́теленъ е́сть и не умилосе́рдит­ся: гла́съ его́, я́ко мо́ре шумя́щее: на ко́нехъ и колесни́цахъ ополчи́т­ся а́ки о́гнь на бра́нь на тя́, дщи́ Сiо́ня.
Слы́шахомъ слу́хъ его́, ослабѣ́ша ру́цѣ на́ши, ско́рбь объя́тъ на́съ, болѣ́зни я́ко родя́щiя.
Не исходи́те на ни́вы и на пути́ не ходи́те, поне́же ме́чь вра́жiй обита́етъ о́крестъ.
Дщи́ люді́й мо­и́хъ, препоя́шися вре́тищемъ и посы́плися пе́пеломъ, пла́чь воз­лю́блен­наго сотвори́ тебѣ́ рыда́нiе го́рько, поне́же внеза́пу прiи́детъ запустѣ́нiе на ва́съ.
Искуси́теля да́хъ тя́ въ лю́дехъ иску́сныхъ, и увѣ́си мя́, внегда́ искуси́ти ми́ пу́ть и́хъ:
вси́ непослу́шни ходя́щiи стропти́во: мѣ́дь и желѣ́зо, вси́ растлѣ́ни су́ть.
Оскудѣ́ мѣ́хъ от­ огня́, истлѣ́ о́лово: всу́е кова́чь сребро́ куе́тъ, лука́в­ст­ва бо и́хъ не иста́яша.
Сребро́ от­ринове́но нарцы́те и́хъ, я́ко Госпо́дь от­ве́рже и́хъ.
Jeruusalemma ja Juuda karistus
Põgenege Jeruusalemmast, Benjamini lapsed! Puhuge sarve Tekoas ja pange tähis Beet-Keremisse, sest põhja poolt paistab õnnetus ja suur häving!
Kena ja helliku olen ma hävitanud - Siioni tütre.
Tema juurde tulevad karjased oma karjadega ja löövad telgid üles tema ümber, nad karjatavad igaüks oma osa peal.
„Pühitsegem sõda tema vastu! Tõuskem ja mingem üles keskpäeva ajal!” „Häda meile, sest päev veereb ja õhtuvarjud pikenevad!”
„Tõuskem ja mingem üles öösel ning hävitagem tema paleed!”
Sest vägede Issand ütleb nõnda: Raiuge puid ja kuhjake piiramisvall Jeruusalemma vastu! See on linn, mida tuleb karistada, sest tema sees valitseb vägivald.
Otsekui kaev hoiab värske oma vee, nii hoiab Jeruusalemm värske oma kurjuse; tema sees kuulukse ülekohtust ja rüüstamisest, minu palge ees on aina valu ja piin.
Lase ennast hoiatada, Jeruusalemm, et mu hing ei võõrduks sinust, et ma ei teeks sind lagedaks, maaks, kus ei elata.
Nõnda ütleb vägede Issand: Iisraeli jääki nopitakse otsekui viinapuu järelnoppimist. Siruta oma käsi võrsete kohale otsekui viinamarjakorjaja.
Kellele ma peaksin rääkima ja kinnitama, et nad kuuleksid? Vaata, nende kõrvadel on eesnahk, nad ei saa kuulda. Vaata, Issanda sõna on neile teotuseks, see ei kõlba neile.
Mina olen täis Issanda viha, ma ei suuda seda peatada. Vala see laste peale tänaval, samuti noorukite jõugu peale; sest kinni võetakse nii mehed kui naised, nii vanad kui raugad.
Ja nende kojad antakse teistele koos põldude ja naistega; sest ma sirutan oma käe maa elanike vastu, ütleb Issand.
Sest pisemast suuremani ahnitseb igaüks neist omakasu, ja prohvetist preestrini petavad kõik.
Ja mu rahva vigastust ravivad nad pinnapealselt, öeldes: „Rahu, rahu!”, kuigi rahu ei ole.
Kas nad häbenevad, et nad on teinud jäledust? Ei, nad ei häbene sugugi ega tunne piinlikkust. Seepärast nad langevad langejate hulgas; oma karistusajal nad komistavad, ütleb Issand.
Nõnda ütles Issand: Seisatage teedel ja vaadake, küsige muistsete radade kohta, missugune on hea tee, ja käige sellel, siis leiate oma hingele hingamispaiga. Aga nemad ütlesid: „Seda me ei tee!”
Ma seadsin vahimehed teie üle: „Kuulake sarvehäält!” Aga nemad vastasid: „Me ei kuula!”
Seepärast kuulge, rahvad, ja mõista, kogudus, mis nendega juhtub!
Kuule, maa! Vaata, ma saadan õnnetuse sellele rahvale, nende mõtete vilja; sest nad ei pannud tähele mu sõnu ja põlgasid mu Seadust.
Milleks mulle viiruk, mis tuleb Seebast, ja head kalmused kaugelt maalt? Teie põletusohvrid ei ole mulle meelepärased ja teie tapaohvrid ei kõlba mulle.
Seepärast ütleb Issand nõnda: Vaata, ma panen komistuskive sellele rahvale, ja nad komistavad nende otsa, isad ja pojad üheskoos, naaber hukkub koos naabriga.
Nõnda ütleb Issand: Vaata, üks rahvas tuleb põhjamaalt, suur rahvas hakkab liikuma maa viimastest äärtest.
Nad hoiavad käes ambu ja oda, nad on julmad ega tunne halastust; nende kisa on nagu mere kohin ja nad ratsutavad hobuste seljas; nad on varustatud nagu sõdurid tapluseks sinu vastu, Siioni tütar.
Me oleme kuulnud neist sõnumeid, meie käed on lõtvunud; meid haarab ahastus nagu sünnitajat valu.
Ärge minge väljale, ärge käige teed, sest seal on vaenlase mõõk - hirm on igal pool!
Mu rahva tütar! Rõivastu kotiriidesse ja püherda tuhas, leina nagu ainsat poega, tõsta kibedat kaebust, sest äkitselt tuleb hävitaja meile kallale.
Ma olen sinu pannud oma rahva proovijaks, kindlustatud linnaks, et sa õpiksid tundma ja katsuksid järele nende teed.
Nad kõik on läinud väga ülekäte, laimu levitajad; nad on vask ja raud, nad kõik on hävitajad.
Lõõts ähib, tina läks tules vedelaks, aga kõik sulatamine oli asjata - kurjad ei eraldunud.
Neid hüütakse põlatud hõbedaks, sest Issand on nad põlanud.”
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible