ста́ни во вратѣ́хъ до́му Госпо́дня и проповѣ́ждь та́мо сло́во то́ и глаго́ли: ^*слы́шите сло́во Госпо́дне, вся́ Иуде́а,^* ходя́щiи сквозѣ́ врата́ сiя́, да покло́нитеся Го́споду:

сiя́ глаго́летъ Госпо́дь си́лъ, Бо́гъ Изра́илевъ: испра́вите пути́ ва́шя и начина́нiя ва́ша, и вселю́ вы на мѣ́стѣ се́мъ.

Не надѣ́йтеся на себе́ во словесѣ́хъ лжи́выхъ, поне́же весьма́ не упо́льзуютъ ва́съ, глаго́люще: хра́мъ Госпо́день, хра́мъ Госпо́день, хра́мъ Госпо́день е́сть.

Я́ко а́ще исправля́юще испра́вите пути́ ва́шя и умышле́нiя ва́ша, и творя́ще сотворите́ су́дъ посредѣ́ му́жа и посредѣ́ и́скренняго его́,

и прише́лцу и си́ру и вдови́цѣ не сотвори́те наси́лiя, и кро́ве непови́нныя не излiе́те на мѣ́стѣ се́мъ, и вслѣ́дъ бого́въ чужди́хъ не по́йдете на зло́ ва́мъ,

вселю́ ва́съ на мѣ́стѣ се́мъ, въ земли́, ю́же да́хъ отце́мъ ва́шымъ от вѣ́ка да́же и до вѣ́ка.

А́ще же вы́ надѣ́етеся на словеса́ лжи́вая, отону́дуже не бу́детъ ва́мъ по́льзы,

и кра́дете и убива́ете, и блу́дствуете и клене́теся лжи́во, и жрете́ Ваа́лу и хо́дите вслѣ́дъ бого́въ чужди́хъ, и́хже не вѣ́сте, я́ко во зло́ ва́мъ су́ть,

и прiидо́сте и ста́сте предо мно́ю въ дому́ се́мъ, въ не́мже при́звано е́сть и́мя мое́, и рекли́ есте́: удали́хомся, е́же не твори́ти вся́ ме́рзости сiя́:

еда́ верте́пъ разбо́йникомъ е́сть до́мъ мо́й, въ не́мже призва́ся и́мя мое́ та́мо во о́чiю ва́шею? И се́, а́зъ ви́дѣхъ, глаго́летъ Госпо́дь.

Сего́ ра́ди иди́те къ мѣ́сту моему́, е́же въ Сило́мѣ, идѣ́же всели́хъ и́мя мое́ от нача́ла, и ви́дите, что́ сотвори́хъ ему́ лука́вствъ ра́ди люді́й мои́хъ Изра́иля.

И ны́нѣ, поне́же сотвори́сте вся́ дѣла́ сiя́, рече́ Госпо́дь, и глаго́лахъ къ ва́мъ ра́но востаю́щь и глаго́лющь, и не услы́шасте мене́, и зва́хъ ва́съ, и не отвѣща́сте:

у́бо и а́зъ сотворю́ до́му сему́, въ не́мже при́звано е́сть и́мя мое́, на него́же вы́ упова́сте, и мѣ́сту, е́же да́хъ ва́мъ и отце́мъ ва́шымъ, я́коже сотвори́хъ Сило́му.

И отве́ргу ва́съ от лица́ моего́, я́коже отверго́хъ всю́ бра́тiю ва́шу, все́ сѣ́мя Ефре́мово.

Ты́ же не моли́ся о лю́дехъ си́хъ и не проси́ е́же поми́лованымъ бы́ти и́мъ, и не моли́, ниже́ приступа́й ко мнѣ́ о ни́хъ, я́ко не услы́шу тя́.

Еда́ не ви́диши, что́ сі́и творя́тъ во градѣ́хъ Иу́диныхъ и на путе́хъ Иерусали́мскихъ?

Сы́нове и́хъ собира́ютъ дрова́, и отцы́ и́хъ зажига́ютъ о́гнь, и жены́ и́хъ мѣ́сятъ муку́, да сотворя́тъ опрѣсно́ки во́инству небе́сному {Евр.: цари́цѣ небе́снѣй.}, и возлiя́ша возлiя́нiя бого́мъ чужди́мъ, да прогнѣ́ваютъ мя́.

Мене́ ли ті́и прогнѣвля́ютъ? глаго́летъ Госпо́дь: еда́ не себе́ сами́хъ? да постыдя́тся ли́ца и́хъ.

Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, гнѣ́въ и я́рость моя́ Лiе́тся на мѣ́сто сiе́ и на лю́ди, и на скоты́ и на вся́ко дре́во страны́ и́хъ и на плоды́ земны́я, и возжже́тся и не уга́снетъ.

Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь си́лъ, Бо́гъ Изра́илевъ: всесожже́нiя ва́ша собери́те со же́ртвами ва́шими и изъяди́те мяса́:

я́ко не глаго́лахъ ко отце́мъ ва́шымъ и не заповѣ́дахъ и́мъ въ де́нь, въ о́ньже изведо́хъ и́хъ от земли́ Еги́петскiя, о всесожже́нiихъ и же́ртвахъ,

но [то́кмо] сло́во сiе́ заповѣ́дахъ и́мъ, рекі́й: услы́шите гла́съ мо́й, и бу́ду ва́мъ въ Бо́га, и вы́ бу́дете мнѣ́ въ лю́ди, и ходи́те во всѣ́хъ путе́хъ мои́хъ, въ ни́хже повелѣ́хъ ва́мъ, да бла́го бу́детъ ва́мъ.

И не услы́шаша мене́, и не вня́тъ у́хо и́хъ: но поидо́ша въ по́хотехъ и стро́потствѣ се́рдца своего́ лука́ваго, и сотвори́шася на за́дняя, а не на пре́дняя,

от дне́, въ о́ньже изыдо́ша отцы́ и́хъ от земли́ Еги́петскiя, и да́же до дне́ сего́: и посла́хъ къ ва́мъ вся́ рабы́ моя́ проро́ки, въ де́нь и ра́но востая́ и посыла́я:

и не услы́шаша мя́, ни приклони́ша у́хо свое́, но ожесточи́ша вы́ю свою́ па́че оте́цъ свои́хъ.

И рече́ши къ ни́мъ вся́ словеса́ сiя́,^* и не услы́шатъ тя́, и воззове́ши и́хъ, и не отвѣща́ютъ тебѣ́.

И рече́ши къ ни́мъ: се́й язы́къ, и́же не послу́ша гла́са Го́спода Бо́га своего́, ни воспрiя́тъ наказа́нiя: поги́бе вѣ́ра и отъя́та е́сть от у́стъ и́хъ.

Остризи́ главу́ твою́ и отме́тни, и воспрiими́ во устнѣ́ рыда́нiе, я́ко отве́рже Госпо́дь и отри́ну ро́дъ творя́й сiя́.

Поне́же сотвори́ша сы́нове Иу́дины лука́вое во о́чiю мое́ю, рече́ Госпо́дь: поста́виша ме́рзости своя́ въ дому́, въ не́мже при́звано е́сть и́мя мое́, да оскверня́тъ его́,

и созда́ша тре́бище тафе́ѳу, е́же е́сть во юдо́ли сы́на енно́мля, да сожига́ютъ сы́ны своя́ и дще́ри своя́ огне́мъ, его́же не повелѣ́хъ и́мъ, ниже́ помы́слихъ въ се́рдцы мое́мъ:

сего́ ра́ди се́, дні́е гряду́тъ, глаго́летъ Госпо́дь, и не реку́тъ ктому́: тре́бище тафе́ѳово и юдо́ль сы́на енно́мля, но юдо́ль закла́ныхъ: и погребу́тся во тафе́ѳѣ, зане́же нѣ́сть мѣ́ста.

И бу́дутъ тру́пiе люді́й си́хъ во снѣ́дь пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ, и не бу́детъ отгоня́ющаго.

И упраздню́ от градо́въ Иу́диныхъ и от путі́й Иерусали́млихъ гла́съ ра́дующихся и гла́съ веселя́щихся, гла́съ жениха́ и гла́съ невѣ́сты, во опустѣ́нiи бо бу́детъ вся́ земля́.

Таджикский

Языки

КАЛОМЕ ки аз ҷониби Парвардигор бар Ирмиё нозил шуда, гуфт:

«Назди дарвозаи хонаи Парвардигор биист ва дар он ҷо ин каломро эълон намуда, бигӯй: эй ҳамаи яҳудиёне ки ба ин дарвоза дохил мешавед, то ки ба Парвардигор саҷда намоед, каломи Парвардигорро бишнавед!

Парвардигори лашкарҳо, Худои Исроил чунин мегӯяд: роҳҳои худ ва аъмоли худро ислоҳ намоед, ва Ман шуморо дар ин макон сокин хоҳам гардонид.

Ба суханони дурӯғи онҳое ки ́ин маъбади Парвардигор, маъбади Парвардигор, маъбади Парвардигор́ мегӯянд, таваккал накунед,

Балки агар роҳҳои худ ва аъмоли худро ҳақиқатан ислоҳ намоед, агар дар миёни касе ва ёри вай инсофро дуруст ба амал оваред,

Ғариб, ятим ва бевазанро ба танг наоваред, ва хуни бегуноҳеро дар ин макон нарезед, ва худоёни бегонаро ба зарари худ пайравӣ накунед, –

Он гоҳ шуморо дар ин макон, дар замине ки ба падаронатон аз азал то абад бахшидаам, сокин хоҳам гардонид.

Инак, шумо ба суханони дурӯғе ки манфиате намебахшад, таваккал мекунед.

Оё равост, ки шумо ба дуздӣ, қатл ва зино машғулед, ва қасами дурӯғ мехӯред, ва барои Баал бухур месӯзонед, ва худоёни дигарро, ки намешинохтед, пайравӣ менамоед,

Баъд аз ин омада, ба ҳузури Ман дар ин хонае ки ба номи Ман номида шудааст, биистед ва бигӯед: ́Мо наҷот ёфтем!́, то ки ҳамаи ин корҳои зиштро боз ба амал оваред?

Оё ин хонае ки ба номи Ман номида шудааст, дар назари шумо ба дуздхона табдил ёфтааст? Инак, Ман низ инро дидаам, – мегӯяд Парвардигор.

Пас, ба макони Ман, ки дар Шилӯ буд, ва номи Худро аввал дар он ҷо сокин гардонида будам, биравед ва он чиро, ки ба сабаби шарорати қавми Ман – Исроил ба он кардаам, бубинед.

Ва алҳол, аз барои он ки шумо тамоми ин аъмолро ба ҷо овардед, – мегӯяд Парвардигор, – ва Ман ҳар рӯз аз субҳидам ба шумо сухан рондам, вале гӯш накардед, ва шуморо хондам, вале ҷавоб надодед, –

Ба ин хонае ки ба номи Ман номида шудааст, ва шумо ба он таваккал менамоед, ва ба маконе ки ба шумо ва падарони шумо бахшидаам, ончунон ки ба Шилӯ амал кардам, амал хоҳам кард.

Ва шуморо аз ҳузури Худ хоҳам ронд, ончунон ки ҳамаи бародарони шуморо, тамоми насли Эфроимро рондам.

Ва ту барои ин қавм дуо нагӯй, ва барои онҳо овози тазаррӯъ ва истиғоса баланд накун, ва назди Ман шафоат нанамо, зеро ки Ман туро иҷобат нахоҳам кард.

Оё ту намебинӣ, ки онҳо дар шаҳрҳои Яҳудо ва дар кӯчаҳои Ерусалим чӣ корҳо мекунанд?

Писарон ҳезум ҷамъ меоваранд, ва падарон оташ дармедиҳанд, ва занон хамир мекунанд, то ки санбӯсаҳо барои маликаи осмон бипазанд, ва ҳадияҳои рехтанӣ барои худоёни дигар рехта, Маро хашмгин созанд.

Оё онҳо Маро хашмгин месозанд? – мегӯяд Парвардигор. – Не, балки худашонро, то ки рӯйҳои худро нангин созанд.

Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак, хашми Ман ва ғазаби Ман бар ин макон, бар одам ва бар ҳайвон, ва бар дарахти саҳро ва бар меваи замин рехта мешавад, ва он хоҳад сӯхт ва хомӯш нахоҳад шуд».

Парвардигори лашкарҳо, Худои Исроил чунин мегӯяд: «Қурбониҳои сӯхтании худро бар забҳҳои худ илова намоед ва гӯшт бихӯред;

Зеро ки ба падарони шумо, дар рӯзе ки онҳоро аз замини Миср берун овардам, дар бораи қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳо сухан нагуфтаам ва амр нафармудаам,

Балки ба онҳо чунин амр фармуда, гуфтаам: ́Овози Маро бишнавед, ва Ман Худои шумо хоҳам буд, ва шумо қавми Ман хоҳед буд; ва ба ҳар роҳе ки ба шумо амр фармоям, биравед, то ки барои шумо хуб бошад́.

Валекин онҳо нашниданд ва гӯши худро хам накарданд, балки бар тибқи машваратҳо ва саркашии дили шарири худ рафтор карданд, ва ба қафо рӯ оварданд, на ин ки ба пеш,

Аз ҳамон рӯзе ки падарони шумо аз замини Миср берун омаданд, то худи имрӯз; ва Ман ҳамаи бандагони Худ – анбиёро назди шумо фиристодам, – ҳар рӯз аз субҳидам равона намудам,

Вале онҳо Маро нашниданд ва гӯши худро хам накарданд, ва гардани худро сахт карда, аз падарони худ бадтар рафтор карданд.

Ту низ ҳамаи ин суханонро ба онҳо бигӯй, гарчанде ки туро нахоҳанд шунид; ва онҳоро бихон, гарчанде ки ба ту ҷавоб нахоҳанд дод.

Ва ба онҳо бигӯй: ́Инҳо халқе ҳастанд, ки овози Парвардигор Худои худро намешунаванд ва панд намегиранд; ростӣ барбод рафта, аз даҳонашон нест шудааст.

Мӯйсари худро тарошида, бипарто, ва бар теппаҳо навҳа бизан, чунки Парвардигор аз насле ки Ӯро ба ғазаб овард, нафрат намуда, онро тарк кардааст́.

Зеро ки банӣ Яҳудо он чиро, ки дар назари Ман бад аст, ба амал оварданд, – мегӯяд Парвардигор, – ва чизҳои зишти худро дар хонае ки ба номи Ман номида шудааст, гузоштанд, то ки онро палид кунанд;

Ва минбарҳои Тӯфетро, ки дар водии Бен-Ҳиннӯм воқеъ аст, бино карданд, то ки писарон ва духтарони худро дар оташ бисӯзонанд, ки инро Ман амр нафармудаам, ва ин ба хаёлам наомадааст.

Бинобар ин, – мегӯяд Парвардигор, – инак, айёме фаро мерасад, ки он дигар Тӯфет ва водии Бен-Ҳиннӯм гуфта нахоҳад шуд, балки водии қатл; ва ба сабаби камии ҷой дар Тӯфет дафн хоҳанд кард.

Ва ҷасадҳои мурдаи ин қавм хӯроки мурғони осмон ва ҳайвоноти замин хоҳад шуд, ва касе набошад, ки онҳоро гурезонад.

Ва Ман аз шаҳрҳои Яҳудо ва аз кӯчаҳои Ерусалим садои шодмонӣ ва садои хурсандӣ, овози домод ва овози арӯсро нест хоҳам кард, зеро ки ин замин биёбон хоҳад шуд».