Скрыть
1:2
1:4
1:7
1:8
1:10
1:21
1:22
1:24
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:33
1:34
1:35
1:36
1:37
1:38
1:39
1:40
1:41
1:43
1:44
1:46
1:47
1:48
1:49
1:50
Глава 2 
2:1
2:2
2:3
2:4
2:5
2:6
2:7
2:8
2:9
2:10
2:11
2:12
2:15
2:16
2:18
2:20
2:21
2:23
Глава 3 
3:2
3:4
3:5
3:7
3:9
3:10
3:11
3:12
3:15
3:17
3:18
3:20
3:21
3:22
3:23
3:24
3:25
3:30
Глава 4 
4:2
4:3
4:4
4:6
4:7
4:8
4:11
4:12
4:13
4:14
4:15
4:16
4:17
4:18
4:19
4:21
4:23
4:25
4:26
4:27
4:28
4:29
4:30
4:31
4:32
4:33
4:34
4:36
4:37
4:38
4:39
4:40
4:41
4:42
4:45
4:47
4:48
4:49
4:50
4:51
4:52
4:53
4:54
Глава 5 
5:1
5:2
5:3
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:11
5:12
5:13
5:14
5:15
5:16
5:19
5:20
5:21
5:24
5:25
5:26
5:31
5:34
5:35
5:38
5:41
5:42
5:43
5:45
5:47
Глава 6 
6:1
6:2
6:3
6:6
6:7
6:8
6:9
6:10
6:11
6:12
6:15
6:16
6:18
6:20
6:21
6:22
6:23
6:24
6:25
6:26
6:28
6:30
6:32
6:33
6:34
6:36
6:37
6:40
6:41
6:43
6:44
6:47
6:48
6:50
6:51
6:52
6:54
6:55
6:56
6:57
6:58
6:59
6:60
6:61
6:66
6:67
6:68
6:71
Глава 7 
7:1
7:3
7:4
7:5
7:6
7:8
7:9
7:10
7:11
7:14
7:15
7:18
7:20
7:21
7:23
7:25
7:26
7:29
7:32
7:33
7:35
7:36
7:41
7:44
7:45
7:46
7:47
7:48
7:49
7:52
7:53
Глава 8 
8:1
8:2
8:3
8:4
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:13
8:14
8:15
8:16
8:19
8:20
8:22
8:24
8:25
8:26
8:27
8:29
8:30
8:31
8:33
8:36
8:37
8:38
8:40
8:41
8:42
8:43
8:45
8:46
8:48
8:49
8:50
8:51
8:52
8:53
8:55
8:57
8:58
8:59
Глава 9 
9:1
9:2
9:3
9:8
9:9
9:10
9:11
9:12
9:13
9:14
9:15
9:18
9:19
9:20
9:21
9:23
9:24
9:25
9:26
9:27
9:28
9:30
9:33
9:34
9:35
9:36
9:37
9:38
9:40
Глава 10 
10:1
10:2
10:3
10:4
10:5
10:6
10:7
10:10
10:12
10:13
10:15
10:19
10:21
10:23
10:24
10:27
10:28
10:30
10:32
10:33
10:35
10:37
10:39
10:42
Глава 11 
11:1
11:3
11:5
11:6
11:7
11:11
11:12
11:13
11:14
11:15
11:16
11:17
11:18
11:19
11:20
11:21
11:22
11:23
11:25
11:28
11:29
11:30
11:31
11:32
11:33
11:34
11:35
11:36
11:38
11:39
11:40
11:41
11:42
11:43
11:44
11:45
11:46
11:48
11:49
11:51
11:54
11:56
11:57
Глава 12 
12:3
12:4
12:5
12:7
12:9
12:10
12:11
12:12
12:14
12:16
12:17
12:18
12:19
12:20
12:21
12:22
12:23
12:24
12:28
12:29
12:30
12:33
12:35
12:36
12:37
12:39
12:41
12:42
12:44
12:45
12:50
Глава 13 
13:2
13:5
13:6
13:7
13:8
13:9
13:11
13:12
13:14
13:15
13:17
13:22
13:24
13:25
13:26
13:27
13:28
13:29
13:30
13:32
13:35
13:36
13:37
Глава 14 
14:1
14:2
14:4
14:5
14:7
14:8
14:9
14:10
14:11
14:12
14:14
14:15
14:16
14:18
14:20
14:21
14:22
14:25
14:28
14:29
Глава 15 
15:1
15:4
15:8
15:9
15:10
15:11
15:13
15:14
15:17
15:19
15:22
15:23
15:24
Глава 16 
16:1
16:2
16:6
16:8
16:9
16:10
16:12
16:14
16:16
16:17
16:18
16:19
16:20
16:21
16:24
16:25
16:28
16:29
16:30
16:31
Глава 17 
17:4
17:7
17:9
17:13
17:15
17:16
17:20
17:22
17:23
17:25
Глава 18 
18:2
18:4
18:5
18:6
18:7
18:8
18:11
18:12
18:15
18:16
18:18
18:19
18:20
18:21
18:22
18:23
18:25
18:26
18:27
18:29
18:30
18:31
18:34
18:35
18:38
Глава 19 
19:2
19:3
19:5
19:8
19:10
19:12
19:13
19:14
19:15
19:16
19:18
19:20
19:21
19:22
19:26
19:27
19:29
19:30
19:32
19:33
19:34
19:35
19:40
19:41
19:42
Глава 20 
20:2
20:3
20:4
20:5
20:7
20:8
20:10
20:12
20:13
20:15
20:16
20:18
20:22
20:24
20:26
20:27
20:28
Глава 21 
21:2
21:3
21:5
21:6
21:7
21:8
21:9
21:10
21:11
21:12
21:14
21:15
21:17
21:19
21:21
21:22
21:23
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Въ нача́лѣ бѣ́ Сло́во, и Сло́во бѣ́ къ Бо́гу {у Бо́га}, и Бо́гъ бѣ́ Сло́во.
Се́й бѣ́ искони́ къ Бо́гу {у Бо́га}:
вся́ Тѣ́мъ бы́ша, и безъ Него́ ничто́же бы́сть, е́же бы́сть.
Въ То́мъ живо́тъ бѣ́, и живо́тъ бѣ́ свѣ́тъ человѣ́комъ:
и свѣ́тъ во тмѣ́ свѣ́тит­ся, и тма́ его́ не объя́тъ.
Бы́сть человѣ́къ по́сланъ от­ Бо́га, и́мя ему́ Иоа́н­нъ:
се́й прiи́де во свидѣ́тел­ст­во, да свидѣ́тел­ст­вуетъ о Свѣ́тѣ, да вси́ вѣ́ру и́мутъ ему́ {да вси́ увѣ́руютъ чрезъ него́}.
Не бѣ́ то́й свѣ́тъ, но да свидѣ́тел­ст­вуетъ о Свѣ́тѣ:
бѣ́ Свѣ́тъ и́стин­ный, И́же просвѣща́етъ вся́каго человѣ́ка гряду́щаго въ мíръ:
въ мíрѣ бѣ́, и мíръ Тѣ́мъ бы́сть, и мíръ Его́ не позна́:
во своя́ прiи́де, и сво­и́ Его́ не прiя́ша.
Ели́цы же прiя́ша Его́, даде́ и́мъ о́бласть ча́домъ Бо́жiимъ бы́ти, вѣ́ру­ю­щымъ во и́мя Его́,
и́же не от­ кро́вѣ, ни от­ по́хоти плотскі́я, ни от­ по́хоти му́жескiя, но от­ Бо́га роди́шася.
И Сло́во пло́ть бы́сть и всели́ся въ ны́, и ви́дѣхомъ сла́ву Его́, сла́ву я́ко Единоро́днаго от­ Отца́, испо́лнь благода́ти и и́стины.
Иоа́н­нъ свидѣ́тел­ст­вуетъ о Не́мъ и воз­зва́ глаго́ла: Се́й бѣ́, Его́же рѣ́хъ, И́же по мнѣ́ Гряды́й, предо мно́ю бы́сть, я́ко пе́рвѣе мене́ бѣ́.
И от­ исполне́нiя Его́ мы́ вси́ прiя́хомъ и благода́ть воз­ъ благода́ть:
я́ко зако́нъ Моисе́омъ да́нъ бы́сть, благода́ть [же] и и́стина Иису́съ Христо́мъ бы́сть.
[Зач. 2.] Бо́га никто́же ви́дѣ нигдѣ́же: Единоро́дный Сы́нъ, сы́й въ ло́нѣ Отчи, То́й исповѣ́да.
И сiе́ е́сть свидѣ́тел­ст­во Иоа́н­ново, егда́ посла́ша Жи́дове от­ Иерусали́ма иере́евъ и леви́товъ, да вопро́сятъ его́: ты́ кто́ еси́?
И исповѣ́да и не от­ве́ржеся: и исповѣ́да, я́ко нѣ́смь а́зъ Христо́съ.
И вопроси́ша его́: что́ у́бо? Илiа́ ли еси́ ты́? И глаго́ла: нѣ́смь. Проро́къ ли еси́? И от­вѣща́: ни́.
Рѣ́ша же ему́: кто́ еси́? Да от­вѣ́тъ да́мы посла́в­шымъ ны́: что́ глаго́леши о тебѣ́ самѣ́мъ?
Рече́: а́зъ гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: испра́вите пу́ть Госпо́день, я́коже рече́ Иса́iа проро́къ.
И по́слан­нiи бѣ́ху от­ фарисе́й:
и вопроси́ша его́ и рѣ́ша ему́: что́ у́бо креща́еши, а́ще ты́ нѣ́си Христо́съ, ни Илiа́, ни проро́къ?
Отвѣща́ и́мъ Иоа́н­нъ, глаго́ля: а́зъ креща́ю водо́ю: посредѣ́ же ва́съ сто­и́тъ, Его́же вы́ не вѣ́сте:
То́й е́сть Гряды́й по мнѣ́, И́же предо мно́ю бы́сть, Ему́же нѣ́смь а́зъ досто́инъ, да от­рѣшу́ реме́нь сапогу́ Его́.
Сiя́ въ Виѳава́рѣ бы́ша объ о́нъ по́лъ Иорда́на, идѣ́же бѣ́ Иоа́н­нъ крестя́.
[Зач. 3.] Во у́трiй [же] ви́дѣ Иоа́н­нъ Иису́са гряду́ща къ себѣ́ и глаго́ла: се́, А́гнецъ Бо́жiй, взе́мляй грѣхи́ мíра:
Се́й е́сть, о Не́мже а́зъ рѣ́хъ: по мнѣ́ гряде́тъ Му́жъ, И́же предо мно́ю бы́сть, я́ко пе́рвѣе мене́ бѣ́:
и а́зъ не вѣ́дехъ Его́: но да яви́т­ся Изра́илеви, сего́ ра́ди прiидо́хъ а́зъ водо́ю крестя́.
И свидѣ́тел­ст­вова Иоа́н­нъ, глаго́ля, я́ко ви́дѣхъ Ду́ха сходя́ща я́ко го́лубя съ небесе́, и пребы́сть на Не́мъ:
и а́зъ не вѣ́дѣхъ Его́: но Посла́вый мя́ крести́ти водо́ю, То́й мнѣ́ рече́: надъ Него́же у́зриши Ду́ха сходя́ща и пребыва́юща на Не́мъ, То́й е́сть кре́стя́й Ду́хомъ Святы́мъ:
и а́зъ ви́дѣхъ и свидѣ́тел­ст­вовахъ, я́ко Се́й е́сть Сы́нъ Бо́жiй.
[Зач. 4.] Во у́трiй [же] па́ки стоя́ше Иоа́н­нъ, и от­ учени́къ его́ два́.
И узрѣ́въ Иису́са гряду́ща, глаго́ла: се́, А́гнецъ Бо́жiй.
И слы́шаста его́ о́ба ученика́ глаго́лющаго, и по Иису́сѣ идо́ста.
Обра́щься же Иису́съ и ви́дѣвъ я́ по Себѣ́ иду́ща, глаго́ла и́ма: чесо́ и́щета? О́на же рѣ́ста Ему́: Равви́, е́же глаго́лет­ся сказа́емо Учи́телю, гдѣ́ живе́ши?
[И] глаго́ла и́ма: прiиди́та и ви́дита. Прiидо́ста и ви́дѣста, гдѣ́ живя́ше, и у Него́ пребы́ста де́нь то́й. Бѣ́ же ча́съ деся́тый.
Бѣ́ [же] Андре́й, бра́тъ Си́мона Петра́, еди́нъ от­ обою́ слы́шав­шею от­ Иоа́н­на и по Не́мъ ше́дшею.
Обрѣ́те се́й пре́жде бра́та сво­его́ Си́мона и глаго́ла ему́: обрѣто́хомъ Мессі́ю, е́же е́сть сказа́емо Христо́съ.
И при­­веде́ его́ ко Иису́сови. Воззрѣ́въ же на́нь Иису́съ рече́: ты́ еси́ Си́монъ сы́нъ Ио́нинъ: ты́ нарече́шися Ки́фа, е́же сказа́ет­ся Пе́тръ.
[Зач. 5.] Во у́трiй [же] восхотѣ́ изы́ти въ Галиле́ю: и обрѣ́те Фили́ппа и глаго́ла ему́: гряди́ по Мнѣ́.
Бѣ́ [же] Фили́ппъ от­ Виѳсаи́ды, от­ гра́да Андре́ова и Петро́ва.
Обрѣ́те Фили́ппъ Наѳана́ила и глаго́ла ему́: Его́же писа́ Моисе́й въ зако́нѣ и проро́цы, обрѣто́хомъ Иису́са сы́на Ио́сифова, и́же от­ Назаре́та.
И глаго́ла ему́ Наѳана́илъ: от­ Назаре́та мо́жетъ ли что́ добро́ бы́ти? Глаго́ла ему́ Фили́ппъ: прiиди́ и ви́ждь.
Ви́дѣ [же] Иису́съ Наѳана́ила гряду́ща къ Себѣ́ и глаго́ла о не́мъ: се́, во­и́стин­ну Изра́илтянинъ, въ не́мже льсти́ нѣ́сть.
Глаго́ла Ему́ Наѳана́илъ: ка́ко мя́ зна́еши? Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: пре́жде да́же не воз­гласи́ тебе́ Фили́ппъ, су́ща тя́ подъ смоко́вницею ви́дѣхъ тя́.
Отвѣща́ Наѳана́илъ и глаго́ла Ему́: Равви́, Ты́ еси́ Сы́нъ Бо́жiй, ты́ еси́ Ца́рь Изра́илевъ.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: зане́ рѣ́хъ ти́, я́ко ви́дѣхъ тя́ подъ смоко́вницею, вѣ́руеши: бо́лша си́хъ у́зриши.
И глаго́ла ему́: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, от­се́лѣ у́зрите не́бо от­ве́рсто и А́нгелы Бо́жiя восходя́щыя и низходя́щыя надъ Сы́на Человѣ́ческаго.
[Зач. 6.] И въ тре́тiй де́нь бра́къ бы́сть въ Ка́нѣ Галiле́йстей: и бѣ́ Ма́ти Иису́сова ту́.
Зва́нъ же бы́сть Иису́съ и ученицы́ Его́ на бра́къ.
И недоста́в­шу вину́, глаго́ла Ма́ти Иису́сова къ Нему́: вина́ не и́мутъ.
Глаго́ла Е́й Иису́съ: что́ [е́сть] Мнѣ́ и Тебѣ́, Же́но? Не у́ прiи́де ча́съ Мо́й.
Глаго́ла Ма́ти Его́ слуга́мъ: е́же а́ще глаго́летъ ва́мъ, сотвори́те.
Бѣ́ху же ту́ водоно́си ка́мен­ни ше́сть, лежа́ще по очище́нiю Иуде́йску, вмѣстя́щiй по двѣма́ или́ трiе́мъ мѣ́рамъ.
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: напо́лните водоно́сы воды́. И напо́лниша и́хъ до верха́.
И глаго́ла и́мъ: почерпи́те ны́нѣ и при­­неси́те архитрикли́нови. И при­­несо́ша.
Я́коже вкуси́ архитрикли́нъ вина́ бы́в­шаго от­ воды́, и не вѣ́даше, от­ку́ду е́сть: слу́ги же вѣ́дяху поче́рпшiи во́ду: при­­гласи́ жениха́ архитрикли́нъ.
И глаго́ла ему́: вся́къ человѣ́къ пре́жде до́брое вино́ полагае́тъ, и егда́ упiю́т­ся, тогда́ ху́ждшее: ты́ [же] соблю́лъ еси́ до́брое вино́ досе́лѣ.
Се́ сотвори́ нача́токъ зна́мениемъ Иису́съ въ Ка́нѣ Галиле́йстѣй и яви́ сла́ву Свою́: и вѣ́роваша въ Него́ ученицы́ Его́.
[Зач. 7.] По се́мъ сни́де въ Капернау́мъ Са́мъ и Ма́ти Его́, и бра́тiя Его́: и ту́ не мно́ги дни́ пребы́ша.
И бли́зъ бѣ́ Па́сха Иуде́йска, и взы́де во Иерусали́мъ Иису́съ
и обрѣ́те въ це́ркви продаю́щая о́вцы и волы́ и го́луби, и пѣ́няжники сѣдя́щыя.
И сотвори́въ би́чь от­ ве́рвiй, вся́ изгна́ изъ це́ркве, о́вцы и волы́: и торжнико́мъ разсы́па пѣ́нязи и дски́ опрове́рже:
и продаю́щымъ го́луби рече́: воз­ми́те сiя́ от­сю́ду и не твори́те до́му Отца́ Мо­его́ до́му ку́пленаго {ку́пли}.
Помяну́ша же ученицы́ Его́, я́ко пи́сано е́сть: жа́лость до́му Тво­его́ снѣ́сть Мя́ {ре́вность до́му Тво­его́ снѣде́ Мя}.
Отвѣща́ша же Иуде́е и рѣ́ша Ему́: ко́е зна́мение явля́еши на́мъ, я́ко сiя́ твори́ши.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: разорите́ це́рковь сiю́, и тре́ми де́нми воз­дви́гну ю́.
Рѣ́ша же Иуде́е: четы́редесять и шестiю́ лѣ́тъ создана́ бы́сть це́рковь сiя́, и Ты́ ли тре́ми де́нми воз­дви́гнеши ю́?
О́нъ же глаго́лаше о це́ркви тѣ́ла Сво­его́.
Егда́ у́бо воста́ от­ ме́ртвыхъ, помяну́ша ученицы́ Его́, я́ко се́ глаго́лаше, и вѣ́роваша Писа́нiю и словеси́, е́же рече́ Иису́съ.
Егда́ же бѣ́ въ Иерусали́мѣхъ въ пра́здникъ Па́схи, мно́зи вѣ́роваша во и́мя Его́, ви́дяще зна́менiя Его́, я́же творя́ше.
Са́мъ же Иису́съ не вдая́ше Себе́ въ вѣ́ру и́хъ, зане́ са́мъ вѣ́дяше вся́,
и я́ко не тре́боваше, да кто́ свидѣ́тел­ст­вуетъ о человѣ́цехъ: Са́мъ бо вѣ́дяше, что́ бѣ́ въ человѣ́цехъ.
[Зач. 8.] Бѣ́ же человѣ́къ от­ фарисе́й, Никоди́мъ и́мя ему́, кня́зь Жидо́вскiй:
се́й прiи́де ко Иису́су но́щiю, и рече́ Ему́: Равви́, вѣ́мъ, я́ко от­ Бо́га при­­ше́лъ еси́ Учи́тель: никто́же бо мо́жетъ зна́менiй си́хъ твори́ти, я́же Ты́ твори́ши, а́ще не бу́детъ Бо́гъ съ ни́мъ.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́: а́ще кто́ не роди́т­ся свы́ше, не мо́жетъ ви́дѣти Ца́р­ст­вiя Бо́жiя.
Глаго́ла къ Нему́ Никоди́мъ: ка́ко мо́жетъ человѣ́къ роди́тися ста́ръ сы́й? Еда́ мо́жетъ второ́е вни́ти во утро́бу ма́тере сво­ея́ и роди́тися?
Отвѣща́ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́: а́ще кто́ не роди́т­ся водо́ю и Ду́хомъ, не мо́жетъ вни́ти во Ца́р­ст­вiе Бо́жiе:
рожде́н­ное от­ пло́ти пло́ть е́сть, и рожде́н­ное от­ Ду́ха ду́хъ е́сть.
Не диви́ся, я́ко рѣ́хъ ти́: подоба́етъ ва́мъ роди́тися свы́ше.
Ду́хъ, идѣ́же хо́щетъ, ды́шетъ, и гла́съ его́ слы́шиши, но не вѣ́си, от­ку́ду при­­хо́дитъ и ка́мо и́детъ: та́ко е́сть вся́къ [человѣ́къ] рожде́н­ный от­ Ду́ха.
Отвѣща́ Никоди́мъ и рече́ Ему́: ка́ко мо́гутъ сiя́ бы́ти?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: ты́ еси́ учи́тель Изра́илевъ, и си́хъ ли не вѣ́си?
Ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́, я́ко, е́же вѣ́мы, глаго́лемъ, и, е́же ви́дѣхомъ, свидѣ́тел­ст­вуемъ, и свидѣ́тел­ст­ва На́­шего не прiе́млете:
а́ще земна́я реко́хъ ва́мъ, и не вѣ́руете: ка́ко, а́ще реку́ ва́мъ небе́сная, увѣ́руете?
[Зач. 9.] И никто́же взы́де на небо, то́кмо сше́дый съ небесе́ Сы́нъ Человѣ́ческiй, сы́й на небеси́:
и я́коже Моисе́й воз­несе́ змiю́ въ пусты́ни, та́ко подоба́етъ воз­нести́ся Сы́ну Человѣ́ческому,
да вся́къ вѣ́руяй въ О́нь не поги́бнетъ, но и́мать живо́тъ вѣ́чный.
[Зач. 10.] Та́ко бо воз­люби́ Бо́гъ мíръ, я́ко и Сы́на Сво­его́ Единоро́днаго да́лъ е́сть, да вся́къ вѣ́руяй въ О́нь не поги́бнетъ, но и́мать живо́тъ вѣ́чный.
Не посла́ бо Бо́гъ Сы́на Сво­его́ въ мíръ, да су́дитъ мíрови, но да спасе́т­ся И́мъ мíръ.
Вѣ́руяй въ О́нь не бу́детъ {нѣ́сть} осужде́нъ: а не вѣ́руяй уже́ осужде́нъ е́сть, я́ко не вѣ́рова во и́мя Единоро́днаго Сы́на Бо́жiя.
Се́й же е́сть су́дъ, я́ко свѣ́тъ прiи́де въ мíръ, и воз­люби́ша человѣ́цы па́че тму́, не́же свѣ́тъ: бѣ́ша бо и́хъ дѣла́ зла́.
Вся́къ бо дѣ́лаяй зла́я ненави́дитъ свѣ́та и не при­­хо́дитъ къ свѣ́ту, да не облича́т­ся дѣла́ его́, я́ко лука́ва су́ть:
творя́й же и́стину гряде́тъ къ свѣ́ту, да я́вят­ся дѣла́ его́, я́ко о Бо́зѣ су́ть содѣ́лана.
[Зач. 11.] По си́хъ [же] прiи́де Иису́съ и ученицы́ Его́ въ Жидо́вскую зе́млю: и ту́ живя́ше съ ни́ми, и креща́­ше.
Бѣ́ же Иоа́н­нъ крестя́ во Ено́нѣ бли́зъ Сали́ма, я́ко во́ды мно́ги бя́ху ту́: и при­­хожда́ху и креща́хуся:
не у́ бо бѣ́ всажде́нъ въ темни́цу Иоа́н­нъ.
Бы́сть же стяза́нiе от­ учени́къ Иоа́н­новыхъ со Иуде́и о очище́нiи:
и прiидо́ша ко Иоа́н­ну, и реко́ша ему́: равви́, И́же бѣ́ съ тобо́ю объ о́нъ по́лъ Иорда́на, Ему́же ты́ свидѣ́тел­ст­вовалъ еси́, се́ Се́й креща́етъ, и вси́ гряду́тъ къ Нему́.
Отвѣща́ Иоа́н­нъ и рече́: не мо́жетъ человѣ́къ прiима́ти ничесо́же, а́ще не бу́детъ дано́ ему́ съ небесе́.
Вы́ са́ми мнѣ́ свидѣ́тел­ст­вуете, я́ко рѣ́хъ: нѣ́смь а́зъ Христо́съ, но я́ко по́сланъ е́смь предъ Ни́мъ.
Имѣ́яй невѣ́сту жени́хъ е́сть: а дру́гъ женихо́въ, стоя́ и послу́шая его́, ра́достiю ра́дует­ся за гла́съ женихо́въ: сiя́ у́бо ра́дость моя́ испо́лнися:
о́ному подоба́етъ расти́, мнѣ́ же ма́литися.
Гряды́й свы́ше надъ всѣ́ми е́сть: сы́й от­ земли́, от­ земли́ е́сть, и от­ земли́ глаго́летъ: Гряды́й съ небесе́ надъ всѣ́ми е́сть:
и е́же ви́дѣ и слы́ша, сiе́ свидѣ́тел­ст­вуетъ: и свидѣ́тел­ст­ва Его́ никто́же прiе́млетъ.
Прiе́мый Его́ свидѣ́тел­ст­во вѣ́рова {утверди́} я́ко Бо́гъ и́стиненъ е́сть.
Его́же бо посла́ Бо́гъ, глаго́лы Бо́жiя глаго́летъ: не въ мѣ́ру бо Бо́гъ дае́тъ Ду́ха.
Оте́цъ [бо] лю́битъ Сы́на, и вся́ даде́ въ ру́цѣ Его́.
Вѣ́руяй въ Сы́на и́мать живо́тъ вѣ́чный: а и́же не вѣ́руетъ въ Сы́на, не у́зритъ живота́, но гнѣ́въ Бо́жiй пребыва́етъ на не́мъ.
Егда́ у́бо разумѣ́ Иису́съ, я́ко услы́шаша фарисе́е, я́ко Иису́съ мно́жайшыя ученики́ твори́тъ и креща́етъ, не́же Иоа́н­нъ:
Иису́съ же Са́мъ не креща́­ше, но ученицы́ Его́:
оста́ви Иуде́ю, и и́де па́ки въ Галиле́ю.
Подоба́­ше же Ему́ про­ити́ сквоз­ѣ́ Самарі́ю.
[Зач. 12.] Прiи́де у́бо во гра́дъ Самарі́йскiй, глаго́лемый Сиха́рь, бли́зъ ве́си, ю́же даде́ Иа́ковъ Ио́сифу сы́ну сво­ему́:
бѣ́ же ту́ исто́чникъ Иа́ковль. Иису́съ же утру́ждся от­ пути́, сѣдя́ше та́ко на исто́чницѣ: бѣ́ [же] я́ко ча́съ шесты́й.
Прiи́де жена́ от­ Самарі́и почерпа́ти во́ду. Глаго́ла е́й Иису́съ: да́ждь Ми́ пи́ти.
Ученицы́ бо Его́ от­шли́ бя́ху во гра́дъ, да бра́шно ку́пятъ.
Глаго́ла Ему́ жена́ Самаряны́ня: ка́ко ты́ Жидови́нъ сы́й от­ мене́ пи́ти про́сиши, жены́ Самаряны́ни су́щiя, не при­­каса́ютбося Жи́дове Самаря́номъ.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ е́й: а́ще бы вѣ́дала еси́ да́ръ Бо́жiй, и Кто́ е́сть глаго́ляй ти́: да́ждь Ми́ пи́ти: ты́ бы проси́ла у Него́, и да́лъ бы ти́ во́ду жи́ву.
Глаго́ла Ему́ жена́: Го́споди, ни почерпа́ла има́ши, и студене́цъ е́сть глубо́къ: от­ку́ду у́бо има́ши во́ду жи́ву,
еда́ ты́ бо́лiи еси́ отца́ на́­шего Иа́кова, и́же даде́ на́мъ студене́цъ се́й, и то́й изъ него́ пи́тъ, и сы́нове его́, и ско́ти его́?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ е́й: вся́къ пiя́й от­ воды́ сея́ вжа́ждет­ся па́ки:
а и́же пiе́тъ от­ воды́, ю́же А́зъ да́мъ ему́, не вжа́ждет­ся во вѣ́ки: но вода́, ю́же [А́зъ] да́мъ ему́, бу́детъ въ не́мъ исто́чникъ воды́ теку́щiя въ живо́тъ вѣ́чный.
Глаго́ла къ Нему́ жена́: Го́споди, да́ждь ми́ сiю́ во́ду, да ни жа́жду, ни при­­хожду́ сѣ́мо почерпа́ти.
Глаго́ла е́й Иису́съ: иди́, при­­гласи́ му́жа тво­его́ и прiиди́ сѣ́мо.
Отвѣща́ жена́ и рече́ [Ему́]: не и́мамъ му́жа. Глаго́ла е́й Иису́съ: до́брѣ рекла́ еси́, я́ко му́жа не и́мамъ:
пя́ть бо муже́й имѣ́ла еси́, и ны́нѣ, его́же и́маши, нѣ́сть ти́ му́жъ: се́ во­и́стин­ну рекла́ еси́.
Глаго́ла Ему́ жена́: Го́споди, ви́жу, я́ко проро́къ еси́ Ты́:
отцы́ на́ши въ горѣ́ се́й поклони́шася: и вы́ глаго́лете, я́ко во Иерусали́мѣхъ е́сть мѣ́сто, идѣ́же кла́нятися подоба́етъ.
Глаго́ла е́й Иису́съ: же́но, вѣ́ру Ми́ ими́, я́ко гряде́тъ ча́съ, егда́ ни въ горѣ́ се́й, ни во Иерусали́мѣхъ покло́нитеся Отцу́:
вы́ кла́няетеся, его́же не вѣ́сте: мы́ кла́ня­емся, его́же вѣ́мы, я́ко спасе́нiе от­ Иуде́и е́сть:
но гряде́тъ ча́съ, и ны́нѣ е́сть, егда́ и́стин­нiи покло́н­ницы покло́нят­ся Отцу́ ду́хомъ и и́стиною: и́бо Оте́цъ таковы́хъ и́щетъ покланя́ющихся Ему́:
ду́хъ [е́сть] Бо́гъ: и и́же кла́няет­ся Ему́, ду́хомъ и и́стиною досто́итъ кла́нятися.
Глаго́ла Ему́ жена́: вѣ́мъ, я́ко Мессі́а прiи́детъ, глаго́лемый Христо́съ: егда́ То́й прiи́детъ, воз­вѣсти́тъ на́мъ вся́.
Глаго́ла е́й Иису́съ: А́зъ е́смь, глаго́ляй съ тобо́ю.
И тогда́ прiидо́ша ученицы́ Его́ и чудя́хуся, я́ко съ же́ною глаго́лаше: оба́че никто́же рече́: чесо́ и́щеши? Или́: что́ глаго́леши съ не́ю?
Оста́ви же водоно́съ сво́й жена́, и и́де во гра́дъ, и глаго́ла человѣ́комъ:
прiиди́те [и] ви́дите Человѣ́ка, И́же рече́ ми вся́, ели́ка сотвори́хъ: еда́ То́й е́сть Христо́съ?
Изыдо́ша же изъ гра́да, и грядя́ху къ Нему́.
Между́ же си́мъ моля́ху Его́ ученицы́ [Его́], глаго́люще: Равви́, я́ждь.
О́нъ же рече́ и́мъ: А́зъ бра́шно и́мамъ я́сти, его́же вы́ не вѣ́сте.
Глаго́лаху у́бо ученицы́ къ себѣ́: еда́ кто́ при­­несе́ Ему́ я́сти?
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: Мое́ бра́шно е́сть, да сотворю́ во́лю Посла́в­шаго Мя́ и совершу́ дѣ́ло Его́.
Не вы́ ли глаго́лете, я́ко еще́ четы́ри мѣ́сяцы су́ть, и жа́тва прiи́детъ? Се́ глаго́лю ва́мъ: воз­веди́те о́чи ва́ши, и ви́дите ни́вы, я́ко пла́вы су́ть къ жа́твѣ уже́:
и жня́й мзду́ прiе́млетъ, и собира́етъ пло́дъ въ живо́тъ вѣ́чный, да и сѣ́яй вку́пѣ ра́дует­ся, и жня́й:
о се́мъ бо сло́во е́сть и́стин­ное, я́ко и́нъ е́сть сѣ́яй, и и́нъ е́сть жня́й:
а́зъ посла́хъ вы́ жа́ти, идѣ́же вы́ не труди́стеся: ині́и труди́шася, и вы́ въ тру́дъ и́хъ внидо́сте.
От гра́да же того́ мно́зи вѣ́роваша въ О́нь от­ Самаря́нъ, за сло́во жены́ свидѣ́тел­ст­ву­ю­щiя, я́ко рече́ ми вся́, ели́ка сотвори́хъ.
Егда́ у́бо прiидо́ша къ нему́ Самаря́не, моля́ху Его́, да бы пребы́лъ у ни́хъ: и пребы́сть ту́ два́ дни́.
И мно́го па́че вѣ́роваша за сло́во Его́:
женѣ́ же глаго́лаху, я́ко не ктому́ за твою́ бесѣ́ду вѣ́руемъ: са́ми бо слы́шахомъ, и вѣ́мы, я́ко Се́й е́сть во­и́стин­ну Спа́съ мíру, Христо́съ.
По двою́ же дню́ изы́де от­ту́ду, и и́де въ Галиле́ю:
Са́мъ бо Иису́съ свидѣ́тел­ст­вова, я́ко проро́къ во сво­е́мъ оте́че­ст­вiи че́сти не и́мать.
Егда́ же прiи́де въ Галиле́ю, прiя́ша Его́ Галиле́ане, вся́ ви́дѣв­ше, я́же сотвори́ во Иерусали́мѣхъ въ пра́здникъ: и ті́и бо прiидо́ша въ пра́здникъ.
Прiи́де же па́ки Иису́съ въ Ка́ну Галиле́йскую, идѣ́же претвори́ во́ду въ вино́. [Зач. 13.] И бѣ́ нѣ́кiй царе́въ му́жъ, его́же сы́нъ боля́ше въ Капернау́мѣ.
Се́й слы́шавъ, я́ко Иису́съ прiи́де от­ Иуде́и въ Галиле́ю, и́де къ Нему́ и моля́ше Его́, да сни́детъ и исцѣли́тъ сы́на его́: имѣ́яше бо умре́ти.
Рече́ у́бо Иису́съ къ нему́: а́ще зна́менiй и чуде́съ не ви́дите, не и́мате вѣ́ровати.
Глаго́ла къ Нему́ царе́въ му́жъ: Го́споди, сни́ди, пре́жде да́же не у́мретъ отроча́ мое́.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: иди́, сы́нъ тво́й жи́въ е́сть. И вѣ́рова человѣ́къ словеси́, е́же рече́ ему́ Иису́съ, и идя́ше.
А́бiе же входя́щу ему́, [се́,] раби́ его́ срѣто́ша его́, и воз­вѣсти́ша [ему́], глаго́люще, я́ко сы́нъ тво́й жи́въ е́сть.
Вопроша́­ше у́бо от­ ни́хъ о ча́сѣ, въ кото́рый легча́е ему́ бы́сть, и рѣ́ша ему́, я́ко вчера́ въ ча́съ седмы́й оста́ви его́ о́гнь.
Разумѣ́ же оте́цъ, я́ко то́й бѣ́ ча́съ, въ о́ньже рече́ ему́ Иису́съ, я́ко сы́нъ тво́й жи́въ е́сть: и вѣ́рова са́мъ и ве́сь до́мъ его́.
Сiе́ па́ки второ́е знаме́нiе сотвори́ Иису́съ, при­­ше́дъ от­ Иуде́и въ Галиле́ю.
[Зач. 14.] По си́хъ [же] бѣ́ пра́здникъ Иуде́йскiй, и взы́де Иису́съ во Иерусали́мъ.
Е́сть же во Иерусали́мѣхъ О́вчая купѣ́ль, я́же глаго́лет­ся евре́йски Виѳесда́, пя́ть при­­тво́ръ иму́щи:
въ тѣ́хъ слежа́­ше мно́же­с­т­во боля́щихъ, слѣпы́хъ, хромы́хъ, сухи́хъ, ча́ющихъ движе́нiя воды́:
А́нгелъ бо Госпо́день на [вся́ко] лѣ́то схожда́­ше въ купѣ́ль и воз­муща́­ше во́ду: [и] и́же пе́рвѣе вла́зяше по воз­муще́нiи воды́, здра́въ быва́­ше, яцѣ́мъ же неду́гомъ одержи́мь быва́­ше.
Бѣ́ же ту́ нѣ́кiй человѣ́къ, три́десять и о́смь лѣ́тъ имы́й въ неду́зѣ [сво­е́мъ].
Сего́ ви́дѣвъ Иису́съ лежа́ща, и разумѣ́въ, я́ко мно́га лѣ́та уже́ имя́ше [въ неду́зѣ], глаго́ла ему́: хо́щеши ли цѣ́лъ бы́ти?
Отвѣща́ Ему́ неду́жный: е́й, Го́споди, человѣ́ка не и́мамъ, да, егда́ воз­мути́т­ся вода́, вве́ржетъ мя́ въ купѣ́ль: егда́ же при­­хожду́ а́зъ, и́нъ пре́жде мене́ сла́зитъ.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: воста́ни, воз­ми́ о́дръ тво́й, и ходи́.
И а́бiе здра́въ бы́сть человѣ́къ: и взе́мъ о́дръ сво́й, и хожда́­ше. Бѣ́ же суббо́та въ то́й де́нь.
Глаго́лаху же Жи́дове исцѣлѣ́в­шему: суббо́та е́сть, и не досто́итъ ти́ взя́ти одра́ [тво­его́].
О́нъ [же] от­вѣща́ и́мъ: И́же мя́ сотвори́ цѣ́ла, То́й мнѣ́ рече́: воз­ми́ о́дръ тво́й и ходи́.
Вопроси́ша же его́: кто́ е́сть Человѣ́къ рекі́и ти́: воз­ми́ о́дръ тво́й и ходи́?
Исцѣлѣ́вый же не вѣ́дяше, Кто́ е́сть: Иису́съ бо уклони́ся, наро́ду су́щу на мѣ́стѣ.
Пото́мъ [же] обрѣ́те его́ Иису́съ въ це́ркви, и рече́ ему́: се́ здра́въ е́си: ктому́ не согрѣша́й, да не го́рше ти́ что́ бу́детъ.
И́де [же] человѣ́къ, и повѣ́да Иуде́омъ, я́ко Иису́съ е́сть, и́же мя́ сотвори́ цѣ́ла.
И сего́ ра́ди гоня́ху Иису́са Иуде́е, и иска́ху Его́ уби́ти, зане́ сiя́ творя́ше въ суббо́ту.
Иису́съ же от­вѣща́ваше и́мъ: [Зач. 15.] Оте́цъ Мо́й досе́лѣ дѣ́лаетъ, и А́зъ дѣ́лаю.
И сего́ ра́ди па́че иска́ху Его́ Иуде́е уби́ти, я́ко не то́кмо разоря́ше суббо́ту, но и Отца́ Сво­его́ глаго́лаше Бо́га, ра́венъ Ся́ творя́ Бо́гу.
Отвѣща́ же Иису́съ и рече́ и́мъ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, не мо́жетъ Сы́нъ твори́ти о Себѣ́ ничесо́же, а́ще не е́же ви́дитъ Отца́ творя́ща: я́же бо О́нъ твори́тъ, сiя́ и Сы́нъ та́кожде тво́ритъ.
Оте́цъ бо лю́битъ Сы́на, и вся́ показу́етъ Ему́, я́же Са́мъ твори́тъ: и бо́лша си́хъ пока́жетъ Ему́ дѣла́, да вы́ чудите́ся.
Я́коже бо Оте́цъ воскреша́етъ ме́ртвыя и живи́тъ, та́ко и Сы́нъ, и́хже хо́щетъ, живи́тъ.
Оте́цъ бо не су́дитъ ни кому́же, но су́дъ ве́сь даде́ Сы́нови,
да вси́ чту́тъ Сы́на, я́коже чту́тъ Отца́. [А] и́же не чти́тъ Сы́на, не чти́тъ Отца́ посла́в­шаго Его́.
[Зач. 16.] Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко слу́шаяй словесе́ Мо­его́ и вѣ́руяй Посла́в­шему Мя́ и́мать живо́тъ вѣ́чный, и на су́дъ не прiи́детъ, но преи́детъ от­ сме́рти въ живо́тъ.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко гряде́тъ ча́съ, и ны́нѣ е́сть, егда́ ме́ртвiи услы́шатъ гла́съ Сы́на Бо́жiя, и услы́шав­ше оживу́тъ.
Я́коже бо Оте́цъ и́мать живо́тъ въ Себѣ́, та́ко даде́ и Сы́нови живо́тъ имѣ́ти въ Себѣ́
и о́бласть даде́ Ему́ и су́дъ твори́ти, я́ко Сы́нъ Человѣ́чь е́сть.
Не диви́теся сему́: я́ко гряде́тъ ча́съ, въ о́ньже вси́ су́щiи во гробѣ́хъ услы́шатъ гла́съ Сы́на Бо́жiя,
и изы́дутъ сотво́ршiи блага́я въ воскреше́нiе живота́, а сотво́ршiи зла́я въ воскреше́нiе суда́.
Не могу́ А́зъ о Себѣ́ твори́ти ничесо́же. [Зач. 17.] Я́коже слы́шу, сужду́, и су́дъ Мо́й пра́веденъ е́сть, я́ко не ищу́ во́ли Мо­ея́, но во́ли посла́в­шаго Мя́ Отца́.
А́ще А́зъ свидѣ́тел­ст­вую о Мнѣ́, свидѣ́тел­ст­во Мое́ нѣ́сть и́стин­но:
и́нъ е́сть свидѣ́тел­ст­вуяй о Мнѣ́, и вѣ́мъ, я́ко и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во, е́же свидѣ́тел­ст­вуетъ о Мнѣ́:
вы́ посла́сте ко Иоа́н­ну, и свидѣ́тел­ст­вова о и́стинѣ.
А́зъ же не от­ человѣ́ка свидѣ́тел­ст­ва прiе́млю, но сiя́ глаго́лю, да вы́ спасе́ни бу́дете.
О́нъ бѣ́ свѣти́лникъ горя́ и свѣтя́: вы́ же восхотѣ́сте воз­ра́доватися въ ча́съ свѣтѣ́нiя его́ {до вре́мене въ свѣтѣ́нiи его́}.
А́зъ же и́мамъ свидѣ́тел­ст­во бо́лѣе Иоа́н­нова: дѣла́ бо, я́же даде́ Мнѣ́ Оте́цъ, да совершу́ я́, та́ дѣла́, я́же А́зъ творю́, свидѣ́тел­ст­вуютъ о Мнѣ́, я́ко Оте́цъ Мя́ посла́.
И посла́вый Мя́ Оте́цъ Са́мъ свидѣ́тел­ст­вова о Мнѣ́. Ни гла́са Его́ нигдѣ́же слы́шасте, ни видѣ́нiя Его́ ви́дѣсте,
и словесе́ Его́ не и́мате пребыва́юща въ ва́съ, зане́, Его́же То́й посла́, Сему́ вы́ вѣ́ры не е́млете.
Испыта́йте Писа́нiй, я́ко вы́ мните́ въ ни́хъ имѣ́ти живо́тъ вѣ́чный: и та́ су́ть свидѣ́тел­ст­ву­ю­щая о Мнѣ́.
И не хо́щете прiити́ ко Мнѣ́, да живо́тъ и́мате.
Сла́вы от­ человѣ́къ не прiе́млю,
но разумѣ́хъ вы́, я́ко любве́ Бо́жiя не и́мате въ себѣ́.
А́зъ прiидо́хъ во и́мя Отца́ Мо­его́, и не прiе́млете Мене́: а́ще и́нъ прiи́детъ во и́мя свое́, того́ прiе́млете.
Ка́ко вы́ мо́жете вѣ́ровати, сла́ву дру́гъ от­ дру́га прiе́млюще, и сла́вы, я́же от­ Еди́наго Бо́га, не и́щете?
Не мни́те, я́ко А́зъ на вы́ реку́ ко Отцу́: е́сть, и́же на вы́ глаго́летъ, Моисе́й, на́ньже вы́ упова́ете.
А́ще бо бы́сте вѣ́ровали Моисе́ови, вѣ́ровали бы́сте [у́бо и] Мнѣ́: о Мнѣ́ бо то́й писа́.
А́ще ли того́ Писа́ниемъ не вѣ́руете, ка́ко Мо­и́мъ глаго́ломъ вѣ́ру и́мете?
[Зач. 17.] По си́хъ и́де Иису́съ на о́нъ по́лъ мо́ря Галиле́и Тиверiа́дска:
и по Не́мъ идя́ше наро́дъ мно́гъ, я́ко ви́дяху зна́менiя Его́, я́же творя́ше надъ неду́жными.
Взы́де же на го́ру Иису́съ, и ту́ сѣдя́ше со ученики́ Сво­и́ми.
Бѣ́ же бли́зъ Па́сха, пра́здникъ Жидо́вскiй.
[Зач. 18.] Возве́дъ у́бо Иису́съ о́чи и ви́дѣвъ, я́ко мно́гъ наро́дъ гряде́тъ къ Нему́, глаго́ла къ Фили́ппу: чи́мъ ку́пимъ хлѣ́бы, да ядя́тъ сі́и?
Сiе́ же глаго́лаше, искуша́я его́: Са́мъ бо вѣ́дяше, что́ хо́щетъ сотвори́ти.
Отвѣща́ Ему́ Фили́ппъ: двѣма́ сто́ма пѣ́нязей хлѣ́бы не довлѣ́ютъ и́мъ, да кі́иждо и́хъ ма́ло что́ прiи́метъ.
Глаго́ла Ему́ еди́нъ от­ учени́къ Его́, Андре́й, бра́тъ Си́мона Петра́:
е́сть о́трочищь здѣ́ еди́нъ, и́же и́мать пя́ть хлѣ́бъ ячме́н­ныхъ и двѣ́ ры́бѣ: но сі́и что́ су́ть на толи́ко?
Рече́ же Иису́съ: сотвори́те человѣ́ки воз­лещи́. Бѣ́ же трава́ мно́га на мѣ́стѣ. Возлеже́ у́бо муже́й число́мъ я́ко пя́ть ты́сящъ.
Прiя́тъ же хлѣ́бы Иису́съ и, хвалу́ воз­да́въ, подаде́ ученико́мъ, ученицы́ же воз­лежа́щымъ: та́кожде и от­ ры́бу, ели́ко хотя́ху.
И я́ко насы́тишася, глаго́ла ученико́мъ Сво­и́мъ: собери́те избы́тки укру́хъ, да не поги́бнетъ ничто́же.
Собра́ша же, и испо́лниша два­на́­де­ся­те ко́шя укру́хъ от­ пяти́хъ хлѣ́бъ ячме́н­ныхъ, и́же избы́ша я́дшымъ.
[Зач. 19.] Человѣ́цы же ви́дѣв­ше зна́менiе, е́же сотвори́ Иису́съ, глаго́лаху, я́ко Се́й е́сть во­и́стин­ну Проро́къ Гряды́й въ мíръ.
Иису́съ у́бо разумѣ́въ, я́ко хотя́тъ прiити́, да восхи́тятъ Его́ и сотворя́тъ Его́ царя́, отъи́де па́ки въ го́ру еди́нъ.
Я́ко по́здѣ бы́сть, снидо́ша ученицы́ Его́ на мо́ре,
и влѣзо́ша въ кора́бль, и идя́ху на о́нъ по́лъ мо́ря въ Капернау́мъ. И тма́ а́бiе бы́сть, и не [у́] бѣ́ при­­ше́лъ къ ни́мъ Иису́съ.
Мо́ре же, вѣ́тру ве́лiю дыха́ющу, воз­двиза́­шеся.
Гре́бше же я́ко ста́дiй два́десять пя́ть или́ три́десять, узрѣ́ша Иису́са ходя́ща по мо́рю и бли́зъ корабля́ бы́в­ша, и убоя́шася.
О́нъ же глаго́ла и́мъ: А́зъ е́смь, не бо́йтеся.
Хотя́ху у́бо прiя́ти Его́ въ кора́бль: и а́бiе кора́бль бы́сть на земли́, въ ню́же идя́ху.
Во у́трiй [же] наро́дъ, и́же стоя́ше объ о́нъ по́лъ мо́ря, ви́дѣвъ, я́ко корабля́ ино́го не бѣ́ ту́, то́кмо еди́нъ то́й, въ о́ньже внидо́ша ученицы́ Его́, и я́ко не вни́де со ученики́ Сво­и́ми Иису́съ въ кора́бль, но еди́ни ученицы́ Его́ идо́ша:
и и́ни прiидо́ша корабли́ от­ Тиверiа́ды бли́зъ мѣ́ста, идѣ́же ядо́ша хлѣ́бы, хвалу́ воз­да́в­ше Го́сподеви:
егда́ же ви́дѣша наро́ди, я́ко Иису́са не бы́сть ту́, ни учени́къ Его́, влѣзо́ша са́ми въ корабли́, и прiидо́ша въ Капернау́мъ, и́щуще Иису́са,
и обрѣ́тше Его́ объ о́нъ по́лъ мо́ря, рѣ́ша Ему́: Равви́, когда́ здѣ́ бы́сть {когда́ сѣ́мо при­­ше́лъ еси́}?
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ и рече́: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, и́щете Мене́, не я́ко ви́дѣсте зна́менiе, но я́ко я́ли есте́ хлѣ́бы и насы́тистеся:
[Зач. 20.] дѣ́лайте же не бра́шно ги́блющее, но бра́шно пребыва́ющее въ живо́тъ вѣ́чный, е́же Сы́нъ Человѣ́ческiй ва́мъ да́стъ: Сего́ бо Оте́цъ зна́мена Бо́гъ.
Рѣ́ша же къ Нему́: что́ сотвори́мъ, да дѣ́лаемъ дѣла́ Бо́жiя?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: се́ е́сть дѣ́ло Бо́жiе, да вѣ́руете въ Того́, Его́же посла́ О́нъ.
Рѣ́ша же Ему́: ко́е у́бо Ты́ твори́ши зна́менiе, да ви́димъ и вѣ́ру и́мемъ Тебѣ́, что́ дѣ́лаеши,
отцы́ на́ши ядо́ша ма́н­ну въ пусты́ни, я́коже е́сть пи́сано: хлѣ́бъ съ небесе́ даде́ и́мъ я́сти.
Рече́ у́бо и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, не Моисе́й даде́ ва́мъ хлѣ́бъ съ небесе́, но Оте́цъ Мо́й дае́тъ ва́мъ хлѣ́бъ и́стин­ный съ небесе́:
хлѣ́бъ бо Бо́жiй е́сть сходя́й съ небесе́ и дая́й живо́тъ мíру.
Рѣ́ша у́бо къ Нему́: Го́споди, всегда́ да́ждь на́мъ хлѣ́бъ се́й.
Рече́ же и́мъ Иису́съ: [Зач. 21.] А́зъ е́смь хлѣ́бъ живо́тный: гряды́й ко Мнѣ́ не и́мать взалка́тися, и вѣ́руяй въ Мя́ не и́мать вжа́ждатися никогда́же.
Но рѣ́хъ ва́мъ, я́ко и ви́дѣсте Мя́, и не вѣ́руете.
Все́, е́же дае́тъ Мнѣ́ Оте́цъ, ко Мнѣ́ прiи́детъ, и гряду́щаго ко Мнѣ́ не изжену́ во́нъ:
я́ко снидо́хъ съ небесе́, не да творю́ во́лю Мою́, но во́лю посла́в­шаго Мя́ Отца́.
Се́ же е́сть во́ля посла́в­шаго Мя́ Отца́, да все́, е́же да́де Ми́, не погублю́ от­ Него́, но воскрешу́ е́ въ послѣ́днiй де́нь.
[Зач. 22.] Се́ же е́сть во́ля Посла́в­шаго Мя́, да вся́къ ви́дяй Сы́на и вѣ́руяй въ Него́ и́мать живо́тъ вѣ́чный, и воскрешу́ его́ А́зъ въ послѣ́днiй де́нь.
Ропта́ху у́бо Иуде́е о Не́мъ, я́ко рече́: А́зъ е́смь хлѣ́бъ сше́дый съ небесе́.
И глаго́лаху: не Се́й ли е́сть Иису́съ сы́нъ Ио́сифовъ, Его́же мы́ зна́емъ отца́ и Ма́терь, ка́ко у́бо глаго́летъ Се́й, я́ко съ небесе́ снидо́хъ?
Отвѣща́ у́бо Иису́съ и рече́ и́мъ: не ропщи́те между́ собо́ю:
никто́же мо́жетъ прiити́ ко Мнѣ́, а́ще не Оте́цъ посла́вый Мя́ при­­влече́тъ его́, и А́зъ воскрешу́ его́ въ послѣ́днiй де́нь.
Е́сть пи́сано во проро́цѣхъ: и бу́дутъ вси́ науче́ни Бо́гомъ. Вся́къ слы́шавый от­ Отца́ и навы́къ, прiи́детъ ко Мнѣ́.
Не я́ко Отца́ ви́дѣлъ е́сть Кто́, то́кмо сы́й от­ Бо́га, Се́й ви́дѣ Отца́.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: вѣ́руяй въ Мя́ и́мать живо́тъ вѣ́чный.
[Зач. 23.] А́зъ е́смь хлѣ́бъ живо́тный:
отцы́ ва́ши ядо́ша ма́н­ну въ пусты́ни, и умро́ша:
се́й е́сть хлѣ́бъ сходя́й съ небесе́, да, а́ще кто́ от­ него́ я́стъ, не у́мретъ:
А́зъ е́смь хлѣ́бъ живо́тный, и́же сше́дый съ небесе́: а́ще кто́ снѣ́сть от­ хлѣ́ба сего́, жи́въ бу́детъ во вѣ́ки: и хлѣ́бъ, его́же А́зъ да́мъ, Пло́ть Моя́ е́сть, ю́же А́зъ да́мъ за живо́тъ мíра.
Пря́хуся же между́ собо́ю Жи́дове, глаго́люще: ка́ко мо́жетъ Се́й на́мъ да́ти Пло́ть [Свою́] я́сти?
Рече́ же и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: а́ще не снѣ́сте Пло́ти Сы́на Человѣ́ческаго, ни пiе́те Кро́ве Его́, живота́ не и́мате въ себѣ́.
Яды́й Мою́ Пло́ть и пiя́й Мою́ Кро́вь и́мать живо́тъ вѣ́чный, и А́зъ воскрешу́ его́ въ послѣ́днiй де́нь.
Плоть бо Моя́ и́стин­но е́сть бра́шно, и Кро́вь Моя́ и́стин­но е́сть пи́во.
[Зач. 24.] Яды́й Мою́ Пло́ть и пiя́й Мою́ Кро́вь во Мнѣ́ пребыва́етъ, и А́зъ въ не́мъ.
Я́коже посла́ Мя живы́й Оте́цъ, и А́зъ живу́ Отца́ ра́ди: и яды́й Мя́, и то́й жи́въ бу́детъ Мене́ ра́ди.
Се́й е́сть хлѣ́бъ сше́дый съ небесе́: не я́коже ядо́ша отцы́ ва́ши ма́н­ну, и умро́ша: яды́й хлѣ́бъ се́й жи́въ бу́детъ во вѣ́ки.
Сiя́ рече́ на со́нмищи, учя́ въ Капернау́мѣ.
Мно́зи у́бо слы́шав­ше от­ учени́къ Его́, рѣ́ша: жесто́ко е́сть сло́во сiе́: [и] кто́ мо́жетъ его́ послу́шати?
Вѣ́дый же Иису́съ въ Себѣ́, я́ко ро́пщутъ о се́мъ ученицы́ Его́, рече́ и́мъ: сiе́ ли вы́ блазни́тъ?
А́ще у́бо у́зрите Сы́на Человѣ́ческаго восходя́ща, идѣ́же бѣ́ пре́жде?
Ду́хъ е́сть, и́же оживля́етъ, пло́ть не по́льзуетъ ничто́же: глаго́лы, я́же А́зъ глаго́лахъ ва́мъ, ду́хъ су́ть и живо́тъ су́ть:
но су́ть от­ ва́съ нѣ́цыи, и́же не вѣ́руютъ. Вѣ́дяше бо искони́ Иису́съ, кі́и су́ть невѣ́ру­ю­щiи, и кто́ е́сть предая́й Его́.
И глаго́лаше: сего́ ра́ди рѣ́хъ ва́мъ, я́ко никто́же мо́жетъ прiити́ ко Мнѣ́, а́ще не бу́детъ ему́ дано́ от­ Отца́ Мо­его́.
От сего́ мно́зи от­ учени́къ Его́ идо́ша вспя́ть, и ктому́ не хожда́ху съ Ни́мъ.
Рече́ же Иису́съ обѣма­на́­де­ся­те: еда́ и вы́ хо́щете ити́?
Отвѣща́ у́бо ему́ Си́монъ Пе́тръ: Го́споди, къ кому́ и́демъ? Глаго́лы живота́ вѣ́чнаго и́маши,
и мы́ вѣ́ровахомъ, и позна́хомъ, я́ко Ты́ еси́ Христо́съ, Сы́нъ Бо́га жива́го.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: не А́зъ ли ва́съ два­на́­де­ся­те избра́хъ? И еди́нъ от­ ва́съ дiа́волъ е́сть.
Глаго́лаше же Иу́ду Симо́нова Искарiо́та: се́й бо хотя́ше преда́ти Его́, еди́нъ сы́й от­ обою­на́­де­ся­те.
[Зач. 25.] И хожда́­ше Иису́съ по си́хъ въ Галиле́и: не хотя́ше бо во Иуде́и ходи́ти, я́ко иска́ху Его́ Иуде́е уби́ти.
Бѣ́ же бли́зъ пра́здникъ Иуде́йскiй, потче́нiе сѣ́ни.
Рѣ́ша у́бо къ Нему́ бра́тiя Его́: прейди́ от­сю́ду, и иди́ во Иуде́ю, да и ученицы́ Тво­и́ ви́дятъ дѣла́ Твоя́, я́же твори́ши:
никто́же бо въ та́йнѣ твори́тъ что́, и и́щетъ са́мъ я́вѣ бы́ти: а́ще сiя́ твори́ши, яви́ Себе́ мíрови.
Ни бра́тiя бо Его́ вѣ́роваху въ Него́.
Глаго́ла у́бо и́мъ Иису́съ: вре́мя Мое́ не у́ прiи́де: вре́мя же ва́­ше всегда́ гото́во е́сть:
не мо́жетъ мíръ ненави́дѣти ва́съ: Мене́ же ненави́дитъ, я́ко А́зъ свидѣ́тел­ст­вую о не́мъ, я́ко дѣла́ его́ зла́ су́ть:
вы́ взы́дите въ пра́здникъ се́й: А́зъ не взы́ду {не у́ взы́ду} въ пра́здникъ се́й, я́ко вре́мя Мое́ не у́ испо́лнися.
Сiя́ ре́къ и́мъ, оста́ въ Галиле́и.
Егда́ же взыдо́ша бра́тiя Его́ въ пра́здникъ, тогда́ и Са́мъ взы́де, не я́вѣ, но я́ко та́й.
Жи́дове же иска́ху Его́ въ пра́здникъ, и глаго́лаху: гдѣ́ е́сть О́нъ?
И ро́потъ мно́гъ бѣ́ о Не́мъ въ наро́дѣхъ: о́вiи глаго́лаху, я́ко бла́гъ е́сть: ині́и же глаго́лаху: ни́, но льсти́тъ наро́ды.
Никто́же у́бо я́вѣ глаго́лаше о Не́мъ, стра́ха ра́ди Иуде́йскаго.
[Зач. 26.] А́бiе же въ преполове́нiе пра́здника взы́де Иису́съ во це́рковь, и уча́­ше.
И дивля́хуся Иуде́е, глаго́люще: ка́ко Се́й кни́ги вѣ́сть не учи́вся?
Отвѣща́ [у́бо] и́мъ Иису́съ и рече́: Мое́ уче́нiе нѣ́сть Мое́, но Посла́в­шаго Мя́:
а́ще кто́ хо́щетъ во́лю Его́ тво́рити, разумѣ́етъ о уче́нiи, ко́е от­ Бо́га е́сть, или́ А́зъ от­ Себе́ глаго́лю:
глаго́ляй от­ себе́, сла́вы сво­ея́ и́щетъ: а Ищя́й сла́вы Посла́в­шаго Его́, Се́й и́стиненъ е́сть, и нѣ́сть непра́вды въ Не́мъ.
Не Моисе́й ли даде́ ва́мъ зако́нъ? И никто́же от­ ва́съ твори́тъ зако́на. Что́ Мене́ и́щете уби́ти?
Отвѣща́ наро́дъ и рече́: бѣ́са ли и́маши? Кто́ Тебе́ и́щетъ уби́ти?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: еди́но дѣ́ло сотвори́хъ, и вси́ дивите́ся:
сего́ ра́ди Моисе́й даде́ ва́мъ обрѣ́занiе, не я́ко от­ Моисе́а е́сть, но от­ оте́цъ: и въ суббо́ту обрѣ́заете человѣ́ка:
а́ще обрѣ́занiе прiе́млетъ человѣ́къ въ суббо́ту, да не разори́т­ся зако́нъ Моисе́овъ: на Мя́ ли гнѣ́ваетеся, я́ко всего́ человѣ́ка здра́ва сотвори́хъ въ суббо́ту?
Не суди́те на лица́, но пра́ведный су́дъ суди́те.
Глаго́лаху у́бо нѣ́цыи от­ Иерусали́млянъ: не Се́й ли е́сть, Его́же и́щутъ уби́ти?
И се́, не обину́яся глаго́летъ, и ничесо́же Ему́ не глаго́лютъ: еда́ ка́ко {во­и́стин­ну} разумѣ́ша кня́зи, я́ко Се́й е́сть Христо́съ?
Но Сего́ вѣ́мы, от­ку́ду е́сть: Христо́съ же егда́ прiи́детъ, никто́же вѣ́сть, от­ку́ду бу́детъ.
Воззва́ у́бо въ це́ркви учя́ Иису́съ и глаго́ля: и Мене́ вѣ́сте, и вѣ́сте, от­ку́ду е́смь: и о Себѣ́ не прiидо́хъ, но е́сть и́стиненъ Посла́вый Мя́, Его́же вы́ не вѣ́сте:
А́зъ вѣ́мъ Его́, я́ко от­ Него́ е́смь, и То́й Мя́ посла́.
Иска́ху у́бо, да и́мутъ Его́: и никто́же воз­ложи́ На́нь руки́, я́ко не у́ бѣ́ при­­ше́лъ ча́съ Его́.
Мно́зи же от­ наро́да вѣ́роваша въ Него́, и глаго́лаху, я́ко Христо́съ, егда́ прiи́детъ, еда́ бо́лша зна́менiя сотвори́тъ, я́же Се́й твори́тъ?
Слы́шаша фарисе́е наро́дъ ро́пщущь о Не́мъ сiя́: и посла́ша фарисе́е и архiере́е слуги́, да и́мутъ Его́.
Рече́ у́бо Иису́съ: еще́ ма́ло вре́мя съ ва́ми е́смь, и иду́ къ Посла́в­шему Мя́:
взы́щете Мене́, и не обря́щете: и идѣ́же е́смь А́зъ, вы́ не мо́жете прiити́.
Рѣ́ша же Иуде́е къ себѣ́: ка́мо Се́й хо́щетъ ити́, я́ко мы́ не обря́щемъ Его́? Еда́ въ разсѣ́янiе Е́ллинское хо́щетъ ити́ и учи́ти Е́ллины?
Что́ е́сть сiе́ сло́во, е́же рече́: взы́щете Мене́, и не обря́щете? И идѣ́же е́смь А́зъ, вы́ не мо́жете прiити́?
[Зач. 27.] Въ послѣ́днiй же де́нь вели́кiй пра́здника стоя́ше Иису́съ, и зва́­ше, глаго́ля: а́ще кто́ жа́ждетъ, да прiи́детъ ко Мнѣ́ и пiе́тъ:
вѣ́руяй въ Мя́, я́коже рече́ Писа́нiе, рѣ́ки от­ чре́ва его́ истеку́тъ воды́ жи́вы.
Сiе́ же рече́ о Ду́сѣ, Его́же хотя́ху прiима́ти вѣ́ру­ю­щiи во и́мя Его́: не у́ бо бѣ́ Ду́хъ Святы́й, я́ко Иису́съ не у́ бѣ́ просла́вленъ.
Мно́зи же от­ наро́да слы́шав­ше сло́во, глаго́лаху: Се́й е́сть во­и́стин­ну проро́къ.
Друзі́и глаго́лаху: Се́й е́сть Христо́съ. О́вiи же глаго́лаху: еда́ от­ Галиле́и Христо́съ при­­хо́дитъ?
Не Писа́нiе ли рече́, я́ко от­ сѣ́мене Дави́дова и от­ Виѳлее́мскiя ве́си, идѣ́же бѣ́ Дави́дъ, Христо́съ прiи́детъ?
Ра́спря у́бо бы́сть въ наро́дѣ Его́ ра́ди.
Нѣ́цыи же от­ ни́хъ хотя́ху я́ти Его́: но никто́же воз­ложи́ На́нь ру́цѣ.
Прiидо́ша же слуги́ ко архiере́омъ и фарисе́омъ: и рѣ́ша и́мъ ті́и: почто́ не при­­ведо́сте Его́?
Отвѣща́ша слуги́: николи́же та́ко е́сть глаго́лалъ человѣ́къ, я́ко Се́й Человѣ́къ.
Отвѣща́ша у́бо и́мъ фарисе́е: еда́ и вы́ прельще́ни бы́сте?
Еда́ кто́ от­ кня́зь вѣ́рова въ О́нь, или́ от­ фарисе́й?
Но наро́дъ се́й, и́же не вѣ́сть зако́на, про́кляти су́ть.
Глаго́ла Никоди́мъ къ ни́мъ, и́же при­­ше́дый къ Нему́ но́щiю, еди́нъ сы́й от­ ни́хъ:
еда́ зако́нъ на́шъ су́дитъ человѣ́ку, а́ще не слы́шитъ от­ него́ пре́жде и разумѣ́етъ, что́ твори́тъ?
Отвѣща́ша и реко́ша ему́: еда́ и ты́ от­ Галиле́и еси́? Испыта́й и ви́ждь, я́ко проро́къ от­ Галиле́и не при­­хо́дитъ.
И и́де кі́йждо въ до́мъ сво́й.
Иису́съ же и́де въ го́ру Елео́нску.
Зау́тра же па́ки прiи́де въ це́рковь, и вси́ лю́дiе идя́ху къ Нему́: и сѣ́дъ уча́­ше и́хъ.
[Зач. 28.] Приведо́ша же кни́жницы и фарисе́е къ Нему́ жену́ въ прелюбо­дѣя́нiи я́ту, и поста́вив­ше ю́ посредѣ́,
глаго́лаша Ему́: Учи́телю, сiя́ жена́ я́та е́сть ны́нѣ въ прелюбо­дѣя́нiи:
въ зако́нѣ же на́мъ Моисе́й повелѣ́ таковы́я ка́менiемъ побива́ти: Ты́ же что́ глаго́леши?
Сiе́ же рѣ́ша искуша́юще Его́, да бы́ша имѣ́ли что́ глаго́лати На́нь. Иису́съ же до́лу прекло́нься, пе́рстомъ писа́­ше на земли́, не слага́я [и́мъ].
Я́коже при­­лѣжа́ху вопроша́юще Его́, воскло́нься рече́ къ ни́мъ: и́же е́сть безъ грѣха́ въ ва́съ, пре́жде {пе́рвый} ве́рзи ка́мень на ню́.
И па́ки до́лу прекло́нься, писа́­ше на земли́.
Они́ же слы́шав­ше и со́вѣстiю облича́еми, исхожда́ху еди́нъ по еди́ному, наче́нше от­ ста́рецъ до послѣ́днихъ: и оста́ еди́нъ Иису́съ, и жена́ посредѣ́ су́щи.
Воскло́нься же Иису́съ, и ни еди́наго ви́дѣвъ, то́чiю жену́, рече́ е́й: же́но, гдѣ́ су́ть, и́же важда́ху на тя́? Никі́йже ли тебе́ осуди́?
Она́ же рече́: никто́же, Го́споди. Рече́ же е́й Иису́съ: ни А́зъ тебе́ осужда́ю: иди́, и от­се́лѣ ктому́ не согрѣша́й.
[Зач. 29.] Па́ки же и́мъ Иису́съ рече́, глаго́ля: А́зъ е́смь свѣ́тъ мíру: ходя́й по Мнѣ́ не и́мать ходи́ти во тмѣ́, но и́мать свѣ́тъ живо́тный.
Рѣ́ша у́бо ему́ фарисе́е: Ты́ о Себѣ́ Са́мъ свидѣ́тел­ст­вуеши: свидѣ́тел­ст­во Твое́ нѣ́сть и́стин­но.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: а́ще А́зъ свидѣ́тел­ст­вую о Себѣ́, и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во Мое́: я́ко вѣ́мъ, от­ку́ду прiидо́хъ и ка́мо иду́: вы́ же не вѣ́сте, от­ку́ду при­­хожду́ и ка́мо гряду́:
вы́ по пло́ти су́дите, А́зъ не сужду́ никому́же:
и а́ще сужду́ А́зъ, су́дъ Мо́й и́стиненъ е́сть: я́ко еди́нъ нѣ́смь, но А́зъ и посла́вый Мя́ Оте́цъ:
и въ зако́нѣ же ва́­шемъ пи́сано е́сть, я́ко двою́ человѣ́ку свидѣ́тел­ст­во и́стин­но е́сть:
А́зъ е́смь свидѣ́тел­ст­вуяй о Мнѣ́ Само́мъ, и свидѣ́тел­ст­вуетъ о Мнѣ́ посла́вый Мя́ Оте́цъ.
Глаго́лаху же Ему́: гдѣ́ е́сть Оте́цъ Тво́й? Отвѣща́ Иису́съ: ни Мене́ вѣ́сте, ни Отца́ Мо­его́: а́ще Мя́ бы́сте вѣ́дали, и Отца́ Мо­его́ вѣ́дали бы́сте.
Сiя́ глаго́лы глаго́ла Иису́съ въ газофилакі́и, учя́ въ це́ркви: и никто́же я́тъ Его́, я́ко не у́ бѣ́ при­­ше́лъ ча́съ Его́.
[Зач. 30.] Рече́ же и́мъ па́ки Иису́съ: А́зъ иду́, и взы́щете Мене́, и во грѣсѣ́ ва́­шемъ у́мрете: а́може А́зъ иду́, вы́ не мо́жете прiити́.
Глаго́лаху у́бо Иуде́е: еда́ Ся́ Са́мъ убiе́тъ, я́ко глаго́летъ: а́може А́зъ иду́, вы́ не мо́жете прiити́?
И рече́ и́мъ: вы́ от­ ни́жнихъ есте́, А́зъ от­ вы́шнихъ е́смь: вы́ от­ мíра сего́ есте́, А́зъ нѣ́смь от­ мíра сего́:
рѣ́хъ у́бо ва́мъ, я́ко у́мрете во грѣсѣ́хъ ва́шихъ: а́ще бо не и́мете вѣ́ры, я́ко А́зъ е́смь, у́мрете во грѣсѣ́хъ ва́шихъ.
Глаго́лаху у́бо Ему́: Ты́ кто́ еси́? И рече́ и́мъ Иису́съ: Нача́токъ, я́ко и глаго́лю ва́мъ:
мно́га и́мамъ о ва́съ глаго́лати и суди́ти: но Посла́вый Мя́ и́стиненъ е́сть, и А́зъ я́же слы́шахъ от­ Него́, сiя́ глаго́лю въ мíрѣ.
Не разумѣ́ша [у́бо], я́ко Отца́ и́мъ глаго́лаше.
Рече́ же и́мъ Иису́съ: егда́ воз­несе́те Сы́на Человѣ́ческаго, тогда́ уразумѣ́ете, я́ко А́зъ е́смь, и о Себѣ́ ничесо́же творю́, но, я́коже научи́ Мя Оте́цъ Мо́й, сiя́ глаго́лю:
и Посла́вый Мя́ со Мно́ю е́сть: не оста́ви Мене́ еди́наго Оте́цъ, я́ко А́зъ уго́дная Ему́ всегда́ творю́.
Сiя́ Ему́ глаго́лющу, мно́зи вѣ́роваша въ Него́.
[Зач. 31.] Глаго́лаше у́бо Иису́съ къ вѣ́ровав­шымъ Ему́ Иуде́омъ: а́ще вы́ пребу́дете во словеси́ Мо­е́мъ, во­и́стин­ну ученицы́ Мо­и́ бу́дете:
и уразумѣ́ете и́стину, и и́стина свободи́тъ вы́.
Отвѣща́ша [и рѣ́ша] Ему́: сѣ́мя Авраа́мле есмы́, и никому́же рабо́тахомъ николи́же: ка́ко Ты́ глаго́леши, я́ко свобо́дни бу́дете?
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́къ творя́й грѣ́хъ ра́бъ е́сть грѣха́:
ра́бъ же не пребыва́етъ въ дому́ во вѣ́къ: сы́нъ пребыва́етъ во вѣ́къ:
а́ще у́бо Сы́нъ вы́ свободи́тъ, во­и́стин­ну свобо́дни бу́дете:
вѣ́мъ, я́ко сѣ́мя Авраа́мле есте́: но и́щете Мене́ уби́ти, я́ко сло́во Мое́ не вмѣща́ет­ся въ вы́:
А́зъ, е́же ви́дѣхъ у Отца́ Мо­его́, глаго́лю: и вы́ у́бо, е́же ви́дѣсте у отца́ ва́­шего, творите́.
Отвѣща́ша и рѣ́ша Ему́: оте́цъ на́шъ Авраа́мъ е́сть. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: а́ще ча́да Авраа́мля бы́сте бы́ли, дѣла́ Авраа́мля бы́сте твори́ли:
ны́нѣ же и́щете Мене́ уби́ти, Человѣ́ка, и́же и́стину ва́мъ глаго́лахъ, ю́же слы́шахъ от­ Бо́га: сего́ Авраа́мъ нѣ́сть сотвори́лъ:
вы́ творите́ дѣла́ отца́ ва́­шего. Рѣ́ша же Ему́: мы́ от­ любо­дѣя́нiя нѣ́смы рожде́ни: еди́наго Отца́ и́мамы, Бо́га.
[Зач. 32.] Рече́ же и́мъ Иису́съ: а́ще Бо́гъ Оте́цъ ва́шъ [бы] бы́лъ, люби́ли бы́сте [у́бо] Мене́: А́зъ бо от­ Бо́га изыдо́хъ и прiидо́хъ: не о Себѣ́ бо прiидо́хъ, но То́й Мя́ посла́:
почто́ бесѣ́ды Мо­ея́ не разумѣ́ете? Я́ко не мо́жете слы́шати словесе́ Мо­его́:
вы́ отца́ [ва́­шего] дiа́вола есте́, и по́хоти отца́ ва́­шего хо́щете твори́ти: о́нъ человѣко­убі́йца бѣ́ искони́, и во и́стинѣ не сто­и́тъ, я́ко нѣ́сть и́стины въ не́мъ: егда́ глаго́летъ лжу́, от­ сво­и́хъ глаго́летъ: я́ко ло́жь е́сть и оте́цъ лжи́:
А́зъ же зане́ и́стину глаго́лю, не вѣ́руете Мнѣ́:
кто́ от­ ва́съ облича́етъ Мя́ о грѣсѣ́? А́ще ли и́стину глаго́лю, почто́ вы́ не вѣ́руете Мнѣ́?
И́же е́сть от­ Бо́га, глаго́ловъ Бо́жiихъ послу́шаетъ: сего́ ра́ди вы́ не послу́шаете, я́ко от­ Бо́га нѣ́сте.
Отвѣща́ша у́бо Иуде́е и рѣ́ша Ему́: не до́брѣ ли мы́ глаго́лемъ, я́ко Самаряни́нъ еси́ Ты́ и бѣ́са и́маши?
Отвѣща́ Иису́съ: А́зъ бѣ́са не и́мамъ, но чту́ Отца́ Мо­его́, и вы́ не чте́те Мене́:
А́зъ же не ищу́ сла́вы Мо­ея́: е́сть Ищя́ и Судя́:
[Зач. 33.] ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: а́ще кто́ сло́во Мое́ соблюде́тъ, сме́рти не и́мать ви́дѣти во вѣ́ки.
Рѣ́ша у́бо Ему́ Жи́дове: ны́нѣ разумѣ́хомъ, я́ко бѣ́са и́маши: Авраа́мъ у́мре и проро́цы, и Ты́ глаго́леши: а́ще кто́ сло́во Мое́ соблюде́тъ, сме́рти не и́мать вкуси́ти во вѣ́ки:
еда́ Ты́ бо́лiй еси́ отца́ на́­шего Авраа́ма, и́же у́мре? И проро́цы умро́ша: кого́ Себе́ Са́мъ Ты́ твори́ши?
Отвѣща́ Иису́съ: а́ще А́зъ сла́влюся Са́мъ, сла́ва Моя́ ничесо́же е́сть: е́сть Оте́цъ Мо́й сла́вяй Мя́, Его́же вы́ глаго́лете, я́ко Бо́гъ ва́шъ е́сть:
и не позна́сте Его́, А́зъ же вѣ́мъ Его́: и а́ще реку́, я́ко не вѣ́мъ Его́, бу́ду подо́бенъ ва́мъ ло́жь: но вѣ́мъ Его́, и сло́во Его́ соблюда́ю:
Авраа́мъ оте́цъ ва́шъ ра́дъ бы бы́лъ, да бы́ ви́дѣлъ де́нь Мо́й: и ви́дѣ, и воз­ра́довася.
Рѣ́ша у́бо Иуде́е къ Нему́: пяти́десятъ лѣ́тъ не у́ и́маши, и Авраа́ма ли́ еси́ ви́дѣлъ?
Рече́ [же] и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: пре́жде да́же Авраа́мъ не бы́сть, А́зъ е́смь.
Взя́ша у́бо ка́менiе, да ве́ргутъ На́нь: Иису́съ же скры́ся, и изы́де изъ це́ркве, проше́дъ посредѣ́ и́хъ: и мимохожда́­ше та́ко.
[Зач. 34.] И мимо­иды́й ви́дѣ человѣ́ка слѣ́па от­ рожде­ст­ва́.
И вопроси́ша Его́ ученицы́ Его́, глаго́люще: Равви́, кто́ согрѣши́, се́й ли, или́ роди́теля его́, я́ко слѣ́пъ роди́ся?
Отвѣща́ Иису́съ: ни се́й согрѣши́, ни роди́теля его́, но да явя́т­ся дѣла́ Бо́жiя на не́мъ:
Мнѣ́ подоба́етъ дѣ́лати дѣла́ Посла́в­шаго Мя́, до́ндеже де́нь е́сть: прiи́детъ но́щь, егда́ никто́же мо́жетъ дѣ́лати:
егда́ въ мíрѣ е́смь, свѣ́тъ е́смь мíру.
Сiя́ ре́къ, плю́ну на зе́млю, и сотвори́ бре́нiе от­ плюнове́нiя, и пома́за о́чи бре́нiемъ слѣпо́му,
и рече́ ему́: иди́, умы́йся въ купѣ́ли Силоа́мстѣ, е́же сказа́ет­ся, по́сланъ. И́де у́бо, и умы́ся, и прiи́де ви́дя.
Сосѣ́ди же и и́же бя́ху ви́дѣли его́ пре́жде, я́ко слѣ́пъ бѣ́, глаго́лаху: не се́й ли́ е́сть сѣдя́й и прося́й?
О́вiи глаго́лаху, я́ко се́й е́сть: ині́и же глаго́лаху, я́ко подо́бенъ ему́ е́сть. О́нъ [же] глаго́лаше, я́ко а́зъ е́смь.
Глаго́лаху же ему́: ка́ко ти́ от­верзо́стѣся о́чи?
Отвѣща́ о́нъ и рече́: Человѣ́къ нарица́емый Иису́съ бре́нiе сотвори́, и пома́за о́чи мо­и́, и рече́ ми: иди́ въ купѣ́ль Силоа́млю и умы́йся. Ше́дъ же и умы́вся, прозрѣ́хъ.
Рѣ́ша у́бо ему́: кто́ {гдѣ́} То́й е́сть? Глаго́ла: не вѣ́мъ.
Ведо́ша [же] его́ къ фарисе́омъ, и́же бѣ́ иногда́ слѣ́пъ.
Бѣ́ же суббо́та, егда́ сотвори́ бре́нiе Иису́съ и от­ве́рзе ему́ о́чи.
Па́ки же вопроша́ху его́ и фарисе́е, ка́ко прозрѣ́. О́нъ же рече́ и́мъ: бре́нiе положи́ мнѣ́ на о́чи, и умы́хся, и ви́жу.
Глаго́лаху у́бо от­ фарисе́и нѣ́цыи: нѣ́сть Се́й от­ Бо́га Человѣ́къ, я́ко суббо́ту не храни́тъ. О́вiи глаго́лаху: ка́ко мо́жетъ человѣ́къ грѣ́шенъ сицева́ зна́менiя твори́ти? И ра́спря бѣ́ въ ни́хъ.
Глаго́лаху [у́бо] слѣпцу́ па́ки: ты́ что́ глаго́леши о Не́мъ, я́ко от­ве́рзе о́чи тво­и́? О́нъ же рече́, я́ко проро́къ е́сть.
Не я́ша у́бо вѣ́ры Иуде́е о не́мъ, я́ко слѣ́пъ бѣ́ и прозрѣ́, до́ндеже воз­гласи́ша роди́теля того́ прозрѣ́в­шаго
и вопроси́ша я́, глаго́люще: се́й ли е́сть сы́нъ ва́ю, его́же вы́ глаго́лете, я́ко слѣ́пъ роди́ся? ка́ко у́бо ны́нѣ ви́дитъ?
Отвѣща́ста [же] и́мъ роди́теля его́ и рѣ́ста: вѣ́мы, я́ко се́й е́сть сы́нъ на́ю и я́ко слѣ́пъ роди́ся:
ка́ко же ны́нѣ ви́дитъ, не вѣ́мы: или́ кто́ от­ве́рзе ему́ о́чи, мы́ не вѣ́мы: са́мъ во́зрастъ и́мать, самого́ вопроси́те, са́мъ о себѣ́ да глаго́летъ.
Сiя́ реко́ста роди́теля его́, я́ко боя́стася Жидо́въ: уже́ бо бя́ху сложи́лися Жи́дове, да, а́ще кто́ Его́ исповѣ́сть Христа́, от­луче́нъ от­ со́нмища бу́детъ:
сего́ ра́ди роди́теля его́ реко́ста, я́ко во́зрастъ и́мать, самого́ вопроси́те.
Возгласи́ша же втори́цею человѣ́ка, и́же бѣ́ слѣ́пъ, и рѣ́ша ему́: да́ждь сла́ву Бо́гу: мы́ вѣ́мы, я́ко Человѣ́къ Се́й грѣ́шенъ е́сть.
Отвѣща́ у́бо о́нъ и рече́: а́ще грѣ́шенъ е́сть, не вѣ́мъ: еди́но вѣ́мъ, я́ко слѣ́пъ бѣ́хъ, ны́нѣ же ви́жу.
Рѣ́ша же ему́ па́ки: что́ сотвори́ тебѣ́? Ка́ко от­ве́рзе о́чи тво­и́?
Отвѣща́ и́мъ: реко́хъ ва́мъ уже́, и не слы́шасте: что́ па́ки хо́щете слы́шати? Еда́ и вы́ ученицы́ Его́ хо́щете бы́ти?
Они́ же укори́ша его́ и рѣ́ша ему́: ты́ учени́къ еси́ Того́: мы́ же Моисе́овы есмы́ ученицы́:
мы́ вѣ́мы, я́ко Моисе́ови глаго́ла Бо́гъ: Сего́ же не вѣ́мы, от­ку́ду е́сть.
Отвѣща́ человѣ́къ и рече́ и́мъ: о се́мъ бо ди́вно е́сть, я́ко вы́ не вѣ́сте, от­ку́ду е́сть, и от­ве́рзе о́чи мо­и́:
вѣ́мы же, я́ко грѣ́шники Бо́гъ не послу́шаетъ: но а́ще кто́ Богочте́цъ е́сть и во́лю Его́ твори́тъ, того́ послу́шаетъ:
от­ вѣ́ка нѣ́сть слы́шано, я́ко кто́ от­ве́рзе о́чи слѣ́пу рожде́ну:
а́ще не бы́ бы́лъ Се́й от­ Бо́га, не мо́глъ бы твори́ти ничесо́же.
Отвѣща́ша и рѣ́ша ему́: во грѣсѣ́хъ ты́ роди́л­ся еси́ ве́сь, и ты́ ли ны́ у́чиши? И изгна́ша его́ во́нъ.
Услы́ша Иису́съ, я́ко изгна́ша его́ во́нъ: и обрѣ́тъ его́, рече́ ему́: ты́ вѣ́руеши ли въ Сы́на Бо́жiя?
Отвѣща́ о́нъ и рече́: и кто́ е́сть, Го́споди, да вѣ́рую въ Него́?
Рече́ же ему́ Иису́съ: и ви́дѣлъ еси́ Его́, и глаго́ляй съ тобо́ю То́й е́сть.
О́нъ же рече́: вѣ́рую, Го́споди. И поклони́ся Ему́.
[Зач. 35.] И рече́ Иису́съ: на су́дъ А́зъ въ мíръ се́й прiидо́хъ, да неви́дящiи ви́дятъ, и ви́дящiи слѣ́пи бу́дутъ.
И слы́шаша от­ фарисе́й сiя́ су́щiи съ Ни́мъ, и рѣ́ша Ему́: еда́ и мы́ слѣ́пи есмы́?
Рече́ и́мъ Иису́съ: а́ще бы́сте слѣ́пи бы́ли, не бы́сте имѣ́ли грѣха́: ны́нѣ же глаго́лете, я́ко ви́димъ: грѣ́хъ у́бо ва́шъ пребыва́етъ.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: не входя́й две́рьми во дво́ръ о́вчiй, но прела́зя и́нудѣ, то́й та́ть е́сть и разбо́йникъ:
а входя́й две́рьми па́стырь е́сть овца́мъ:
сему́ две́рникъ от­верза́етъ, и о́вцы гла́съ его́ слы́шатъ, и своя́ о́вцы глаша́етъ по и́мени, и изго́нитъ и́хъ:
и егда́ своя́ о́вцы иждене́тъ, предъ ни́ми хо́дитъ: и о́вцы по не́мъ и́дутъ, я́ко вѣ́дятъ гла́съ его́:
по чужде́мъ же не и́дутъ, но бѣжа́тъ от­ него́, я́ко не зна́ютъ чужда́го гла́са.
Сiю́ при́тчу рече́ и́мъ Иису́съ: они́ же не разумѣ́ша, что́ бя́ше, я́же глаго́лаше и́мъ.
Рече́ же па́ки и́мъ Иису́съ: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко А́зъ е́смь две́рь овца́мъ.
Вси́, ели́ко [и́хъ] прiи́де пре́жде Мене́, та́тiе су́ть и разбо́йницы: но не послу́шаша и́хъ о́вцы.
[Зач. 36.] А́зъ е́смь две́рь: Мно́ю а́ще кто́ вни́детъ, спасе́т­ся: и вни́детъ и изы́детъ, и па́жить обря́щетъ.
Та́ть не при­­хо́дитъ, ра́звѣ да укра́детъ и убiе́тъ и погуби́тъ: А́зъ прiидо́хъ, да живо́тъ и́мутъ и ли́шше и́мутъ.
А́зъ е́смь па́стырь до́брый: па́стырь до́брый ду́шу свою́ полага́етъ за о́вцы:
а нае́мникъ, и́же нѣ́сть па́стырь, ему́же не су́ть о́вцы своя́, ви́дитъ во́лка гряду́ща, и оставля́етъ о́вцы, и бѣ́гаетъ: и во́лкъ расхи́титъ и́хъ, и распу́дитъ о́вцы:
а нае́мникъ бѣжи́тъ, я́ко нае́мникъ е́сть, и неради́тъ о овца́хъ.
А́зъ е́смь па́стырь до́брый: и зна́ю Моя́, и зна́ютъ Мя́ Моя́:
я́коже зна́етъ Мя́ Оте́цъ, и А́зъ зна́ю Отца́: и ду́шу Мою́ полага́ю за о́вцы.
И и́ны о́вцы и́мамъ, я́же не су́ть от­ двора́ сего́: и ты́я Ми́ подоба́етъ при­­вести́, и гла́съ Мо́й услы́шатъ: и бу́детъ еди́но ста́до и еди́нъ Па́стырь.
[Зач. 37.] Сего́ ра́ди Мя́ Оте́цъ лю́битъ, я́ко А́зъ ду́шу Мою́ полага́ю, да па́ки прiиму́ ю́:
никто́же во́зметъ ю́ от­ Мене́, но А́зъ полага́ю ю́ о Себѣ́: о́бласть и́мамъ положи́ти ю́, и о́бласть и́мамъ па́ки прiя́ти ю́. Сiю́ за́повѣдь прiя́хъ от­ Отца́ Мо­его́.
Ра́спря же па́ки бы́сть во Иуде́ехъ за словеса́ сiя́.
Глаго́лаху же мно́зи от­ ни́хъ: бѣ́са и́мать и неи́стовъ е́сть: что́ Его́ послу́шаете?
Ині́и глаго́лаху: Сiи́ глаго́ли не су́ть бѣсну́ющагося: еда́ мо́жетъ бѣ́съ слѣпы́мъ о́чи от­ве́рсти?
Бы́ша же [тогда́] обновле́нiя во Иерусали́мѣхъ, и зима́ бѣ́.
И хожда́­ше Иису́съ въ це́ркви, въ при­­тво́рѣ Соломо́ни.
Обыдо́ша же Его́ Иуде́е, и глаго́лаху Ему́: доко́лѣ ду́шы на́шя взе́млеши, а́ще Ты́ еси́ Христо́съ, рцы́ на́мъ не обину́яся.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: рѣ́хъ ва́мъ, и не вѣ́руете: дѣла́, я́же А́зъ творю́ о и́мени Отца́ Мо­его́, та́ свидѣ́тел­ст­вуютъ о Мнѣ́:
но вы́ не вѣ́руете: нѣ́сте бо от­ ове́цъ Мо­и́хъ, я́коже рѣ́хъ ва́мъ:
[Зач. 38.] о́вцы Моя́ гла́са Мо­его́ слу́шаютъ, и А́зъ зна́ю и́хъ, и по Мнѣ́ гряду́тъ:
и А́зъ живо́тъ вѣ́чный да́мъ и́мъ, и не поги́бнутъ во вѣ́ки, и не восхи́титъ и́хъ никто́же от­ руки́ Мо­ея́:
Оте́цъ Мо́й, И́же даде́ Мнѣ́, бо́лiй всѣ́хъ е́сть: и никто́же мо́жетъ восхи́тити и́хъ от­ руки́ Отца́ Мо­его́:
А́зъ и Оте́цъ еди́но есма́.
Взя́ша же ка́менiе па́ки Иуде́е, да побiю́тъ Его́.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: мно́га добра́ дѣла́ яви́хъ ва́мъ от­ Отца́ Мо­его́: за ко́е и́хъ дѣ́ло ка́менiе ме́щете на Мя́?
Отвѣща́ша Ему́ Иуде́е, глаго́люще: о добрѣ́ дѣ́лѣ ка́менiе не ме́щемъ на Тя́, но о хулѣ́, я́ко Ты́, человѣ́къ сы́й, твори́ши Себе́ Бо́га.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: нѣ́сть ли пи́сано въ зако́нѣ ва́­шемъ: А́зъ рѣ́хъ: бо́зи есте́?
А́ще о́ныхъ рече́ бого́въ, къ ни́мже сло́во Бо́жiе бы́сть, и не мо́жетъ разори́тися Писа́нiе:
Его́же Оте́цъ святи́ и посла́ въ мíръ, вы́ глаго́лете, я́ко хулу́ глаго́леши, зане́ рѣ́хъ: Сы́нъ Бо́жiй е́смь.
А́ще не творю́ дѣла́ Отца́ Мо­его́, не ими́те Ми́ вѣ́ры:
а́ще ли творю́, а́ще и Мнѣ́ не вѣ́руете, дѣло́мъ [Мо­и́мъ] вѣ́руйте: да разумѣ́ете и вѣ́руете, я́ко во Мнѣ́ Оте́цъ, и А́зъ въ Не́мъ.
Иска́ху у́бо па́ки я́ти Его́: и изы́де от­ ру́къ и́хъ,
и и́де па́ки на о́нъ по́лъ Иорда́на, на мѣ́сто, идѣ́же бѣ́ Иоа́н­нъ пре́жде крестя́: и пребы́сть ту́.
И мно́зи прiидо́ша къ Нему́, и глаго́лаху, я́ко Иоа́н­нъ у́бо зна́менiя не сотвори́ ни еди́наго: вся́ же, ели́ка рече́ Иоа́н­нъ о Се́мъ, и́стин­на бя́ху.
И мно́зи вѣ́роваша въ Него́ ту́.
[Зач. 39.] Бѣ́ же нѣ́кто боля́ Ла́зарь от­ Виѳа́нiи, от­ ве́си Марі́ины и Ма́рѳы сестры́ ея́.
Бѣ́ же Марі́а пома́зав­шая Го́спода ми́ромъ и оте́ршая но́зѣ Его́ власы́ сво­и́ми, ея́же бра́тъ Ла́зарь боля́ше.
Посла́стѣ у́бо сестрѣ́ къ Нему́, глаго́лющѣ: Го́споди, се́, его́же лю́биши, боли́тъ.
Слы́шавъ же Иису́съ рече́: сiя́ болѣ́знь нѣ́сть къ сме́рти, но о сла́вѣ Бо́жiи, да просла́вит­ся Сы́нъ Бо́жiй ея́ ра́ди.
Любля́ше же Иису́съ Ма́рѳу и сестру́ ея́ и Ла́заря.
Егда́ же услы́ша, я́ко боли́тъ, тогда́ пребы́сть на не́мже бѣ́ мѣ́стѣ два́ дни́.
Пото́мъ же глаго́ла ученико́мъ: и́демъ во Иуде́ю па́ки.
Глаго́лаша Ему́ ученицы́: Равви́, ны́нѣ иска́ху Тебе́ ка́менiемъ поби́ти Иуде́е, и па́ки ли и́деши та́мо?
Отвѣща́ Иису́съ: не два́ ли ­на́­де­ся­те часа́ еста́ во дни́? А́ще кто́ хо́дитъ во дни́, не по́ткнет­ся, я́ко свѣ́тъ мíра сего́ ви́дитъ:
а́ще же кто́ хо́дитъ въ нощи́, по́ткнет­ся, я́ко нѣ́сть свѣ́та въ не́мъ.
Сiя́ рече́, и посе́мъ глаго́ла и́мъ: Ла́зарь дру́гъ на́шъ у́спе: но иду́, да воз­бужу́ его́.
Рѣ́ша у́бо ученицы́ Его́: Го́споди, а́ще у́спе, спасе́нъ бу́детъ.
Рече́ же Иису́съ о сме́рти его́: они́ же мнѣ́ша, я́ко о успе́нiи сна́ глаго́летъ.
Тогда́ рече́ и́мъ Иису́съ не обину́яся: Ла́зарь у́мре:
и ра́дуюся ва́съ ра́ди, да вѣ́руете, я́ко не бѣ́хъ та́мо: но и́демъ къ нему́.
Рече́ же Ѳома́, глаго́лемый Близне́цъ, ученико́мъ: и́демъ и мы́, да у́мремъ съ ни́мъ.
Прише́дъ же Иису́съ, обрѣ́те его́ четы́ри дни́ уже́ иму́ща во гро́бѣ.
Бѣ́ же Виѳа́нiа бли́зъ Иерусали́ма я́ко ста́дiй пять­на́­де­сять,
и мно́зи от­ Иуде́й бя́ху при­­шли́ къ Ма́рѳѣ и Марі́и, да утѣ́шатъ и́хъ о бра́тѣ ею́.
Ма́рѳа у́бо егда́ услы́ша, я́ко Иису́съ гряде́тъ, срѣ́те Его́: Марі́а же до́ма сѣдя́ше.
Рече́ же Ма́рѳа ко Иису́су: Го́споди, а́ще бы еси́ здѣ́ бы́лъ, не бы́ бра́тъ мо́й у́мерлъ:
но и ны́нѣ вѣ́мъ, я́ко ели́ка а́ще про́сиши от­ Бо́га, да́стъ Тебѣ́ Бо́гъ.
Глаго́ла е́й Иису́съ: воскре́снетъ бра́тъ тво́й.
Глаго́ла Ему́ Ма́рѳа: вѣ́мъ, я́ко воскре́снетъ въ воскреше́нiе, въ послѣ́днiй де́нь.
Рече́ [же] е́й Иису́съ: А́зъ е́смь воскреше́нiе и живо́тъ: вѣ́руяй въ Мя́, а́ще и у́мретъ, оживе́тъ:
и вся́къ живы́й и вѣ́руяй въ Мя́ не у́мретъ во вѣ́ки. Е́млеши ли вѣ́ру сему́?
Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди: а́зъ вѣ́ровахъ, я́ко Ты́ еси́ Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй, и́же въ мíръ гряды́й.
И сiя́ ре́кши, и́де и при­­гласи́ Марі́ю сестру́ свою́ та́й, ре́кши: Учи́тель при­­ше́лъ е́сть, и глаша́етъ тя́.
Она́ [же] я́ко услы́ша, воста́ ско́ро и и́де къ Нему́.
Не уже́ бо бѣ́ при­­ше́лъ Иису́съ въ ве́сь, но бѣ́ на мѣ́стѣ, идѣ́же срѣ́те Его́ Ма́рѳа.
Иуде́е [же] у́бо су́щiи съ не́ю въ дому́ и утѣша́юще ю́, ви́дѣв­ше Марі́ю, я́ко ско́ро воста́ и изы́де, по не́й идо́ша, глаго́люще, я́ко и́детъ на гро́бъ, да пла́четъ та́мо.
Марі́а же я́ко прiи́де, идѣ́же бѣ́ Иису́съ, ви́дѣв­ши Его́, паде́ Ему́ на ногу́, глаго́лющи Ему́: Го́споди, а́ще бы еси́ бы́лъ здѣ́, не бы́ у́мерлъ мо́й бра́тъ.
Иису́съ у́бо, я́ко ви́дѣ ю́ пла́чущуся и при­­ше́дшыя съ не́ю Иуде́и пла́чущя, запрети́ ду́ху, и воз­мути́ся Са́мъ,
и рече́: гдѣ́ положи́сте его́? Глаго́лаша Ему́: Го́споди, прiиди́ и ви́ждь.
Прослези́ся Иису́съ.
Глаго́лаху у́бо Жи́дове: ви́ждь, ка́ко любля́ше его́.
Нѣ́цыи же от­ ни́хъ рѣ́ша: не можа́­ше ли Се́й, от­ве́рзый о́чи слѣпо́му, сотвори́ти, да и се́й не у́мретъ?
Иису́съ же па́ки претя́ въ себѣ́, прiи́де ко гро́бу. Бѣ́ же пеще́ра, и ка́мень лежа́­ше на не́й.
Глаго́ла Иису́съ: воз­ми́те ка́мень. Глаго́ла Ему́ сестра́ уме́ршаго Ма́рѳа: Го́споди, уже́ смерди́тъ: четверодне́венъ бо е́сть.
Глаго́ла е́й Иису́съ: не рѣ́хъ ли ти́, я́ко а́ще вѣ́руеши, у́зриши сла́ву Бо́жiю?
Взя́ша у́бо ка́мень, идѣ́же бѣ́ уме́рый лежя́. Иису́съ же воз­веде́ о́чи горѣ́ и рече́: О́тче, хвалу́ Тебѣ́ воз­даю́, я́ко услы́шалъ еси́ Мя́:
А́зъ же вѣ́дѣхъ, я́ко всегда́ Мя́ послу́шаеши: но наро́да ра́ди стоя́щаго о́крестъ рѣ́хъ, да вѣ́ру и́мутъ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́.
И сiя́ ре́къ, гла́сомъ вели́кимъ воз­зва́: Ла́заре, гряди́ во́нъ.
И изы́де уме́рый, обя́занъ рука́ма и нога́ма укро́­емъ, и лице́ его́ убру́сомъ обя́зано. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: разрѣши́те его́, и оста́вите ити́.
Мно́зи у́бо от­ Иуде́й при­­ше́дшiи къ Марі́и и ви́дѣв­ше, я́же сотвори́ Иису́съ, вѣ́роваша въ Него́:
нѣ́цыи же от­ ни́хъ идо́ша къ фарисе́омъ и реко́ша и́мъ, я́же сотвори́ Иису́съ.
[Зач. 40.] Собра́ша у́бо архiере́е и фарисе́е со́нмъ, и глаго́лаху: что́ сотвори́мъ? Я́ко Человѣ́къ Се́й мно́га зна́менiя твори́тъ:
а́ще оста́вимъ Его́ та́ко, вси́ увѣ́руютъ въ Него́: и прiи́дутъ Ри́мляне, и во́змутъ мѣ́сто и язы́къ на́шъ.
Еди́нъ же нѣ́кто от­ ни́хъ Каiа́фа, архiере́й сы́й лѣ́ту тому́, рече́ и́мъ: вы́ не вѣ́сте ничесо́же,
ни помышля́ете, я́ко у́не е́сть на́мъ, да еди́нъ человѣ́къ у́мретъ за лю́ди, а не ве́сь язы́къ поги́бнетъ.
Сего́ же о себѣ́ не рече́: но архiере́й сы́й лѣ́ту тому́, прорече́, я́ко хотя́ше Иису́съ умре́ти за лю́ди,
и не то́кмо за лю́ди, но да и ча́да Бо́жiя расточе́ная собере́тъ во еди́но.
От того́ у́бо дне́ совѣща́ша, да убiю́тъ Его́.
Иису́съ же ктому́ не я́вѣ хожда́­ше во Иуде́ехъ, но и́де от­ту́ду во страну́ бли́зъ пусты́ни, во Ефре́мъ нарица́емый гра́дъ, и ту́ хожда́­ше со ученики́ Сво­и́ми.
Бѣ́ же бли́зъ Па́сха Иуде́йска, и взыдо́ша мно́зи во Иерусали́мъ от­ стра́нъ пре́жде Па́схи, да очи́стят­ся.
Иска́ху у́бо Иису́са, и глаго́лаху къ себѣ́, въ це́ркви стоя́ще: что́ мни́т­ся ва́мъ, я́ко не и́мать ли прiити́ въ пра́здникъ?
Да́ша же архiере́е и фарисе́е за́повѣдь, да а́ще кто́ ощути́тъ [Его́], гдѣ́ бу́детъ, повѣ́сть, я́ко да и́мутъ Его́.
[Зач. 41.] Иису́съ же пре́жде шести́ дні́й Па́схи прiи́де въ Виѳа́нiю, идѣ́же бѣ́ Ла́зарь уме́рый, его́же воскреси́ от­ ме́ртвыхъ.
Сотвори́ша же Ему́ ве́черю ту́, и Ма́рѳа служа́­ше: Ла́зарь же еди́нъ бѣ́ от­ воз­лежа́щихъ съ Ни́мъ.
Марі́а же прiе́мши ли́тру ми́ра на́рда писти́ка многоцѣ́н­на, пома́за но́зѣ Иису́совѣ, и отре́ власы́ сво­и́ми но́зѣ Его́: хра́мина же испо́лнися от­ вони́ ма́сти [благово́н­ныя].
Глаго́ла же еди́нъ от­ учени́къ Его́, Иу́да Си́моновъ Искарiо́тскiй, и́же хотя́ше Его́ преда́ти:
чесо́ ра́ди ми́ро сiе́ не про́дано бы́сть на трiе́хъ стѣ́хъ пѣ́нязь и дано́ ни́щымъ?
Сiе́ же рече́, не я́ко о ни́щихъ печа́­шеся, но я́ко та́ть бѣ́, и ковче́жецъ имѣ́яше, и вмета́емая ноша́­ше.
Рече́ же Иису́съ: не дѣ́йте ея́, да въ де́нь погребе́нiя Мо­его́ соблюде́тъ е́:
ни́щыя бо всегда́ и́мате съ собо́ю, Мене́ же не всегда́ и́мате.
Разумѣ́ же наро́дъ мно́гъ от­ Иуде́й, я́ко ту́ е́сть: и прiидо́ша не Иису́са ра́ди то́кмо, но да и Ла́заря ви́дятъ, его́же воскреси́ от­ ме́ртвыхъ.
Совѣща́ша же архiере́е, да и Ла́заря убiю́тъ,
я́ко мно́зи его́ ра́ди идя́ху от­ Иуде́й и вѣ́роваху во Иису́са.
Во у́трiй [же] де́нь наро́дъ мно́гъ при­­ше́дый въ пра́здникъ, слы́шав­ше, я́ко Иису́съ гряде́тъ во Иерусали́мъ,
прiя́ша ва́iа от­ фи́никъ, и изыдо́ша въ срѣ́тенiе Ему́, и зва́ху [глаго́люще]: оса́н­на, благослове́нъ гряды́й во и́мя Госпо́дне, Ца́рь Изра́илевъ.
Обрѣ́тъ же Иису́съ осля́, всѣ́де на не́, я́коже е́сть пи́сано:
не бо́йся, дщи́ Сiо́ня: се́ Ца́рь тво́й гряде́тъ, сѣдя́ на жребя́ти о́сли.
Си́хъ же не разумѣ́ша ученицы́ Его́ пре́жде: но егда́ просла́вися Иису́съ, тогда́ помяну́ша, я́ко сiя́ бы́ша о Не́мъ пи́сана, и сiя́ сотвори́ша Ему́.
Свидѣ́тел­ст­воваше у́бо наро́дъ, и́же бѣ́ [пре́жде] съ Ни́мъ, егда́ Ла́заря воз­гласи́ от­ гро́ба и воскреси́ его́ от­ ме́ртвыхъ:
сего́ ра́ди и срѣ́те Его́ наро́дъ, я́ко слы́шаша Его́ сiе́ сотво́рша зна́менiе.
[Зач. 42.] Фарисе́е у́бо рѣ́ша къ себѣ́: ви́дите, я́ко ника́яже по́льза е́сть? Се́ мíръ по Не́мъ и́детъ.
Бя́ху же нѣ́цыи Е́ллини от­ при­­ше́дшихъ, да покло́нят­ся въ пра́здникъ:
сі́и у́бо при­­ступи́ша къ Фили́ппу, и́же бѣ́ от­ Виѳсаи́ды Галиле́йскiя, и моля́ху его́, глаго́люще: го́споди, хо́щемъ Иису́са ви́дѣти.
Прiи́де Фили́ппъ и глаго́ла Андре́ови: и па́ки Андре́й и Фили́ппъ глаго́ласта Иису́сови.
Иису́съ же от­вѣща́ и́ма, глаго́ля: прiи́де ча́съ, да просла́вит­ся Сы́нъ Человѣ́ческiй:
ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: а́ще зе́рно пшени́чно па́дъ на земли́ не у́мретъ, то́ еди́но пребыва́етъ: а́ще же у́мретъ, мно́гъ пло́дъ сотвори́тъ:
любя́й ду́шу свою́, погуби́тъ ю́: и ненави́дяй души́ сво­ея́ въ мíрѣ се́мъ, въ живо́тъ вѣ́чный сохрани́тъ ю́:
а́ще кто́ Мнѣ́ слу́житъ, Мнѣ́ да послѣ́д­ст­вуетъ: и идѣ́же е́смь А́зъ, ту́ и слуга́ Мо́й бу́детъ: и а́ще кто́ Мнѣ́ слу́житъ, почти́тъ его́ Оте́цъ Мо́й:
ны́нѣ душа́ Моя́ воз­мути́ся и что́ реку́? О́тче, спаси́ Мя от­ часа́ сего́: но сего́ ра́ди прiидо́хъ на ча́съ се́й:
[Зач..] О́тче, просла́ви и́мя Твое́. Прiи́де же гла́съ съ небесе́: и просла́вихъ, и па́ки просла́влю.
Наро́дъ же стоя́й и слы́шавъ, глаго́лаху: гро́мъ бы́сть. Ині́и глаго́лаху: А́нгелъ глаго́ла Ему́.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́: не Мене́ ра́ди гла́съ се́й бы́сть, но наро́да ра́ди:
ны́нѣ су́дъ е́сть мíру сему́: ны́нѣ кня́зь мíра сего́ изгна́нъ бу́детъ во́нъ:
и а́ще А́зъ воз­несе́нъ бу́ду от­ земли́, вся́ при­­влеку́ къ Себѣ́.
Сiе́ же глаго́лаше, назна́менуя, ко́­ею сме́ртiю хотя́ше умре́ти.
Отвѣща́ Ему́ наро́дъ: мы́ слы́шахомъ от­ зако́на, я́ко Христо́съ пребыва́етъ во вѣ́ки: ка́ко Ты́ глаго́леши: воз­нести́ся подоба́етъ Сы́ну Человѣ́ческому? Кто́ е́сть Се́й Сы́нъ Человѣ́ческiй?
Рече́ же и́мъ Иису́съ: еще́ ма́ло вре́мя свѣ́тъ въ ва́съ е́сть: ходи́те, до́ндеже свѣ́тъ и́мате, да тма́ ва́съ не и́метъ: и ходя́й во тмѣ́ не вѣ́сть, ка́мо и́детъ:
[Зач. 43.] до́ндеже свѣ́тъ и́мате, вѣ́руйте во свѣ́тъ, да сы́нове свѣ́та бу́дете. Сiя́ глаго́ла Иису́съ, и от­ше́дъ скры́ся от­ ни́хъ.
Толи́ка [же] зна́менiя сотво́ршу Ему́ предъ ни́ми, не вѣ́роваху въ Него́,
да сбу́дет­ся сло́во Иса́iи проро́ка, е́же рече́: Го́споди, кто́ вѣ́рова слу́ху на́­шему? И мы́шца Госпо́дня кому́ от­кры́ся?
Сего́ ра́ди не можа́ху вѣ́ровати, я́ко па́ки рече́ Иса́iа:
ослѣпи́ о́чи и́хъ, и ока́менилъ е́сть сердца́ и́хъ, да не ви́дятъ очи́ма, ни разумѣ́ютъ се́рдцемъ, и обратя́т­ся, и исцѣлю́ и́хъ.
Сiя́ рече́ Иса́iа, егда́ ви́дѣ сла́ву Его́ и глаго́ла о Не́мъ.
Оба́че у́бо и от­ кня́зь мно́зи вѣ́роваша въ Него́: но фарисе́й ра́ди не исповѣ́доваху, да не изъ со́нмищъ изгна́ни бу́дутъ:
воз­люби́ша бо па́че сла́ву человѣ́ческую, не́же сла́ву Бо́жiю.
Иису́съ же воз­зва́ и рече́: вѣ́руяй въ Мя́ не вѣ́руетъ въ Мя́, но въ Посла́в­шаго Мя́:
и ви́дяй Мя́ ви́дитъ Посла́в­шаго Мя́:
А́зъ свѣ́тъ въ мíръ прiидо́хъ, да вся́къ вѣ́руяй въ Мя́ во тмѣ́ не пребу́детъ:
и а́ще кто́ услы́шитъ глаго́лы Моя́ и не вѣ́руетъ, А́зъ не сужду́ ему́: не прiидо́хъ бо, да сужду́ мíрови, но да спасу́ мíръ:
от­мета́яйся Мене́ и не прiе́мляй глаго́лъ Мо­и́хъ и́мать судя́щаго ему́: сло́во, е́же глаго́лахъ, то́ су́дитъ ему́ въ послѣ́днiй де́нь:
я́ко А́зъ от­ Себе́ не глаго́лахъ: но посла́вый Мя́ Оте́цъ, То́й Мнѣ́ за́повѣдь даде́, что́ реку́ и что́ воз­глаго́лю:
и вѣ́мъ, я́ко за́повѣдь Его́ живо́тъ вѣ́чный е́сть: я́же у́бо А́зъ глаго́лю, я́коже рече́ Мнѣ́ Оте́цъ, та́ко глаго́лю.
[Зач. 44.] Пре́жде же пра́здника Па́схи, вѣ́дый Иису́съ, я́ко прiи́де Ему́ ча́съ, да пре́йдетъ от­ мíра сего́ ко Отцу́, воз­лю́бль Своя́ су́щыя въ мíрѣ, до конца́ воз­люби́ и́хъ.
И ве́чери бы́в­шей, дiа́волу уже́ вложи́в­шу въ се́рдце Иу́дѣ Си́монову Искарiо́тскому, да Его́ преда́стъ,
вѣ́дый Иису́съ, я́ко вся́ даде́ Ему́ Оте́цъ въ ру́цѣ, и я́ко от­ Бо́га изы́де и къ Бо́гу гряде́тъ:
воста́ от­ ве́чери, и положи́ ри́зы, и прiе́мъ ле́нтiонъ, препоя́сася:
пото́мъ влiя́ во́ду во умыва́лницу, и нача́тъ умыва́ти но́ги ученико́мъ и отира́ти ле́нтiемъ, и́мже бѣ́ препоя́санъ.
Прiи́де же къ Си́мону Петру́, и глаго́ла Ему́ то́й: Го́споди, Ты́ ли мо­и́ умы́еши но́зѣ?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: е́же А́зъ творю́, ты́ не вѣ́си ны́нѣ, уразумѣ́еши же по си́хъ.
Глаго́ла Ему́ Пе́тръ: не умы́еши но́гу мое́ю во вѣ́ки. Отвѣща́ ему́ Иису́съ: а́ще не умы́ю тебе́, не и́маши ча́сти со Мно́ю.
Глаго́ла Ему́ Си́монъ Пе́тръ: Го́споди, не но́зѣ мо­и́ то́кмо, но и ру́цѣ и главу́.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: измове́н­ный не тре́буетъ, то́кмо но́зѣ умы́ти, е́сть бо ве́сь чи́стъ: и вы́ чи́сти есте́, но не вси́.
Вѣ́дяше бо предаю́щаго Его́: се́го ра́ди рече́, я́ко не вси́ чи́сти есте́.
[Зач. 45.] Егда́ же умы́ но́ги и́хъ, прiя́тъ ри́зы Своя́, воз­ле́гъ па́ки, рече́ и́мъ: вѣ́сте ли, что́ сотвори́хъ ва́мъ?
Вы́ глаша́ете Мя́ Учи́теля и Го́спода: и до́брѣ глаго́лете, е́смь бо.
А́ще у́бо А́зъ умы́хъ ва́ши но́зѣ, Госпо́дь и Учи́тель, и вы́ до́лжни есте́ дру́гъ дру́гу умыва́ти но́зѣ:
о́бразъ бо да́хъ ва́мъ, да, я́коже А́зъ сотвори́хъ ва́мъ, и вы́ твори́те.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: нѣ́сть ра́бъ бо́лiй го́спода сво­его́, ни посла́н­никъ бо́лiй посла́в­шаго его́.
А́ще сiя́ вѣ́сте, блаже́ни есте́, а́ще творите́ я́.
Не о всѣ́хъ ва́съ глаго́лю: А́зъ [бо] вѣ́мъ, и́хже избра́хъ: но да Писа́нiе сбу́дет­ся: яды́й со Мно́ю хлѣ́бъ воз­дви́же на Мя́ пя́ту свою́.
Отсе́лѣ глаго́лю ва́мъ, пре́жде да́же не бу́детъ, да, егда́ бу́детъ, вѣ́ру и́мете, я́ко А́зъ е́смь.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: прiе́мляй, а́ще кого́ послю́, Мене́ прiе́млетъ: а прiе́мляй Мене́ прiе́млетъ Посла́в­шаго Мя́.
Сiя́ ре́къ Иису́съ воз­мути́ся ду́хомъ и свидѣ́тел­ст­вова и рече́: ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко еди́нъ от­ ва́съ преда́стъ Мя́.
Сзира́хуся у́бо между́ собо́ю ученицы́, недо­умѣ́ющеся, о ко́мъ глаго́летъ.
Бѣ́ же еди́нъ от­ учени́къ Его́ воз­лежя́ на ло́нѣ Иису́совѣ, его́же любля́ше Иису́съ:
поману́ же сему́ Си́монъ Пе́тръ вопроси́ти, кто́ бы бы́лъ, о не́мже глаго́летъ.
Напа́дъ же то́й на пе́рси Иису́совы, глаго́ла Ему́: Го́споди, кто́ е́сть?
Отвѣща́ Иису́съ: то́й е́сть, ему́же А́зъ омочи́въ хлѣ́бъ пода́мъ. И омо́чь хлѣ́бъ, даде́ Иу́дѣ Си́монову Искарiо́тскому.
И по хлѣ́бѣ тогда́ вни́де въ о́нь сатана́. Глаго́ла у́бо ему́ Иису́съ: е́же твори́ши, сотвори́ ско́ро.
Се́го же никто́же разумѣ́ от­ воз­лежа́щихъ, къ чесому́ рече́ ему́.
Нѣ́цыи же мня́ху, поне́же ковче́жецъ имя́ше Иу́да, я́ко глаго́летъ ему́ Иису́съ: купи́, е́же тре́буемъ на пра́здникъ: или́ ни́щымъ да нѣ́что да́стъ.
Прiи́мъ же о́нъ хлѣ́бъ, а́бiе изы́де: бѣ́ же но́щь. Егда́ изы́де,
глаго́ла Иису́съ: [Зач. 46.] ны́нѣ просла́вися Сы́нъ Человѣ́ческiй, и Бо́гъ просла́вися о Не́мъ:
а́ще Бо́гъ просла́вися о Не́мъ, и Бо́гъ просла́витъ Его́ въ Себѣ́, и а́бiе просла́витъ Его́.
Ча́дца, еще́ съ ва́ми ма́ло е́смь: взы́щете Мене́, и я́коже рѣ́хъ Иуде́омъ, я́ко а́може А́зъ иду́, вы́ не мо́жете прiити́: и ва́мъ глаго́лю ны́нѣ.
За́повѣдь но́вую даю́ ва́мъ, да лю́бите дру́гъ дру́га: я́коже воз­люби́хъ вы́, да и вы́ лю́бите себе́:
о се́мъ разумѣ́ютъ вси́, я́ко Мо­и́ ученицы́ есте́, а́ще любо­́вь и́мате между́ собо́ю.
Глаго́ла Ему́ Си́монъ Пе́тръ: Го́споди, ка́мо и́деши? Отвѣща́ ему́ Иису́съ: а́може [А́зъ] иду́, не мо́жеши ны́нѣ по Мнѣ́ ити́: послѣди́ же по Мнѣ́ и́деши.
Глаго́ла Ему́ Пе́тръ: Го́споди, почто́ не могу́ ны́нѣ по Тебѣ́ ити́? Ны́нѣ ду́шу мою́ за Тя́ положу́.
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: ду́шу ли твою́ за Мя́ положи́ши? Ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́: не воз­гласи́тъ але́кторъ, до́ндеже от­ве́ржешися Мене́ три́щи.
[Зач. 47.] Да не смуща́ет­ся се́рдце ва́­ше: вѣ́руйте въ Бо́га, и въ Мя́ вѣ́руйте:
въ дому́ Отца́ Мо­его́ оби́тели мно́ги су́ть: а́ще ли же ни́, ре́клъ бы́хъ ва́мъ: иду́ угото́вати мѣ́сто ва́мъ:
и а́ще {а́ще пойду́ и} угото́влю мѣ́сто ва́мъ, па́ки прiиду́ и по­иму́ вы́ къ Себѣ́, да, идѣ́же е́смь А́зъ и вы́ бу́дете:
и а́може А́зъ иду́, вѣ́сте, и пу́ть вѣ́сте.
Глаго́ла Ему́ Ѳома́: Го́споди, не вѣ́мы, ка́мо и́деши: и ка́ко мо́жемъ пу́ть вѣ́дѣти?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: А́зъ е́смь пу́ть и и́стина и живо́тъ: никто́же прiи́детъ ко Отцу́, то́кмо Мно́ю:
а́ще Мя́ бы́сте зна́ли, и Отца́ Мо­его́ зна́ли бы́сте [у́бо]: и от­се́лѣ позна́сте Его́, и ви́дѣсте Его́.
Глаго́ла Ему́ Фили́ппъ: Го́споди, покажи́ на́мъ Отца́, и довлѣ́етъ на́мъ.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: толи́ко вре́мя съ ва́ми е́смь, и не позна́лъ еси́ Мене́, Фили́ппе? Ви́дѣвый Мене́ ви́дѣ Отца́: и ка́ко ты́ глаго́леши: покажи́ на́мъ Отца́?
Не вѣ́руеши ли, я́ко А́зъ во Отцѣ́, и Оте́цъ во Мнѣ́ е́сть? [Зач. 48.] Глаго́лы, я́же А́зъ глаго́лю ва́мъ, о Себѣ́ не глаго́лю: Оте́цъ же во Мнѣ́ пребыва́яй, То́й твори́тъ дѣла́:
вѣ́руйте Мнѣ́, я́ко А́зъ во Отцѣ́, и Оте́цъ во Мнѣ́: а́ще ли же ни́, за та́ дѣла́ вѣ́ру ими́те Ми́.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: вѣ́руяй въ Мя́, дѣла́, я́же А́зъ творю́, и то́й сотвори́тъ, и бо́лша си́хъ сотвори́тъ: я́ко А́зъ ко Отцу́ Мо­ему́ гряду́:
и е́же а́ще что́ про́сите [от­ Отца́] во и́мя Мое́, то́ сотворю́, да просла́вит­ся Оте́цъ въ Сы́нѣ:
[и] а́ще чесо́ про́сите во и́мя Мое́, А́зъ сотворю́.
А́ще лю́бите Мя́, за́повѣди Моя́ соблюди́те,
и А́зъ умолю́ Отца́, и ино́го Утѣ́шителя да́стъ ва́мъ, да бу́детъ съ ва́ми въ вѣ́къ,
Ду́хъ и́стины, Его́же мíръ не мо́жетъ прiя́ти, я́ко не ви́дитъ Его́, ниже́ зна́етъ Его́: вы́ же зна́ете Его́, я́ко въ ва́съ пребыва́етъ и въ ва́съ бу́детъ.
Не оста́влю ва́съ си́ры: прiиду́ къ ва́мъ:
еще́ ма́ло, и мíръ ктому́ не уви́дитъ Мене́, вы́ же уви́дите Мя́, я́ко А́зъ живу́, и вы́ жи́ви бу́дете:
въ то́й де́нь уразумѣ́ете вы́, я́ко А́зъ во Отцѣ́ Мо­е́мъ, и вы́ во Мнѣ́, и А́зъ въ ва́съ.
[Зач..] Имѣ́яй за́повѣди Моя́ и соблюда́яй и́хъ, то́й е́сть любя́й Мя́: а любя́й Мя́ воз­лю́бленъ бу́детъ Отце́мъ Мо­и́мъ, и А́зъ воз­люблю́ его́, и явлю́ся ему́ Са́мъ.
Глаго́ла Ему́ Иу́да не Искарiо́тскiй: Го́споди, и что́ бы́сть, я́ко на́мъ хо́щеши яви́тися, а не мíрови?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: а́ще кто́ лю́битъ Мя́, сло́во Мое́ соблюде́тъ: и Оте́цъ Мо́й воз­лю́битъ его́, и къ нему́ прiи́дема, и оби́тель у него́ сотвори́ма:
не любя́й Мя́ слове́съ Мо­и́хъ не соблюда́етъ: и сло́во, е́же слы́шасте, нѣ́сть Мое́, но посла́в­шаго Мя́ Отца́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ въ ва́съ сы́й:
Утѣ́шитель же, Ду́хъ Святы́й, Его́же по́слетъ Оте́цъ во и́мя Мое́, то́й вы́ научи́тъ всему́, и воспомяне́тъ ва́мъ вся́, я́же рѣ́хъ ва́мъ.
Ми́ръ оставля́ю ва́мъ, ми́ръ Мо́й даю́ ва́мъ: не я́коже мíръ дае́тъ, А́зъ даю́ ва́мъ. [Зач. 49.] Да не смуща́ет­ся се́рдце ва́­ше, ни устраша́етъ.
Слы́шасте, я́ко А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: иду́ и прiиду́ къ ва́мъ. А́ще бы́сте люби́ли Мя́, воз­ра́довалися бы́сте [у́бо], я́ко рѣ́хъ: иду́ ко Отцу́: я́ко Оте́цъ Мо́й бо́лiй Мене́ е́сть.
И ны́нѣ рѣ́хъ ва́мъ, пре́жде да́же не бу́детъ, да, егда́ бу́детъ, вѣ́ру и́мете.
Ктому́ не мно́го глаго́лю съ ва́ми: гряде́тъ бо сего́ мíра кня́зь, и во Мнѣ́ не и́мать ничесо́же.
Но да разумѣ́етъ мíръ, я́ко люблю́ Отца́, и я́коже заповѣ́да Мнѣ́ Оте́цъ, та́ко творю́: воста́ните, и́демъ от­сю́ду.
[Зач. 50.] А́зъ е́смь лоза́ и́стин­ная, и Оте́цъ Мо́й дѣ́латель е́сть:
вся́ку ро́згу о Мнѣ́ не творя́щую плода́, и́зметъ ю́: и вся́ку творя́щую пло́дъ, отреби́тъ ю́, да мно́жайшiй пло́дъ при­­несе́тъ.
Уже́ вы́ чи́сти есте́ за сло́во, е́же глаго́лахъ ва́мъ.
Бу́дите во Мнѣ́, и А́зъ въ ва́съ. Я́коже розга́ не мо́жетъ плода́ сотвори́ти о себѣ́, а́ще не бу́детъ на лозѣ́, та́ко и вы́, а́ще во Мнѣ́ не пребу́дете.
А́зъ е́смь лоза́, вы́ [же] ро́ждiе: [и] и́же бу́детъ во Мнѣ́, и А́зъ въ не́мъ, то́й сотвори́тъ пло́дъ мно́гъ, я́ко безъ Мене́ не мо́жете твори́ти ничесо́же:
а́ще кто́ во Мнѣ́ не пребу́детъ, изве́ржет­ся во́нъ, я́коже розга́, и изсы́шетъ: и собира́ютъ ю́ и во о́гнь влага́ютъ, и сгара́етъ:
а́ще пребу́дете во Мнѣ́ и глаго́лы Мо­и́ въ ва́съ пребу́дутъ, его́же а́ще хо́щете, проси́те, и бу́детъ ва́мъ:
о се́мъ просла́вися Оте́цъ Мо́й, да пло́дъ мно́гъ сотворите́, и бу́дете Мо­и́ ученицы́.
[Зач. 51.] Я́коже воз­люби́ Мя Оте́цъ, и А́зъ воз­люби́хъ ва́съ: бу́дите въ любви́ Мо­е́й:
а́ще за́повѣди Моя́ соблюде́те, пребу́дете въ любви́ Мо­е́й, я́коже А́зъ за́повѣди Отца́ Мо­его́ соблюдо́хъ, и пребыва́ю въ Его́ любви́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да ра́дость Моя́ въ ва́съ бу́детъ и ра́дость ва́ша испо́лнит­ся.
Сiя́ е́сть за́повѣдь Моя́, да лю́бите дру́гъ дру́га, я́коже воз­люби́хъ вы́:
бо́лши сея́ любве́ никто́же и́мать, да кто́ ду́шу свою́ положи́тъ за дру́ги своя́.
Вы́ дру́зи Мо­и́ есте́, а́ще творите́, ели́ка А́зъ заповѣ́даю ва́мъ:
не ктому́ ва́съ глаго́лю рабы́, я́ко ра́бъ не вѣ́сть, что́ твори́тъ госпо́дь его́: ва́съ же реко́хъ дру́ги, я́ко вся́, я́же слы́шахъ от­ Отца́ Мо­его́, сказа́хъ ва́мъ.
Не вы́ Мене́ избра́сте, но А́зъ избра́хъ ва́съ, и положи́хъ ва́съ, да вы́ и́дете и пло́дъ при­­несе́те, и пло́дъ ва́шъ пребу́детъ, да, его́же а́ще про́сите от­ Отца́ во и́мя Мое́, да́стъ ва́мъ.
[Зач. 52.] Сiя́ заповѣ́даю ва́мъ, да лю́бите дру́гъ дру́га.
А́ще мíръ ва́съ ненави́дитъ, вѣ́дите, я́ко Мене́ пре́жде ва́съ воз­ненави́дѣ:
а́ще от­ мíра бы́сте бы́ли, мíръ у́бо свое́ люби́лъ бы́: я́коже от­ мíра нѣ́сте, но А́зъ избра́хъ вы́ от­ мíра, сего́ ра́ди ненави́дитъ ва́съ мíръ.
Помина́йте сло́во, е́же А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: нѣ́сть ра́бъ бо́лiй го́спода сво­его́: а́ще Мене́ изгна́ша, и ва́съ изжену́тъ: а́ще сло́во Мое́ соблюдо́ша, и ва́­ше соблюду́тъ:
но сiя́ вся́ творя́тъ ва́мъ за и́мя Мое́, я́ко не вѣ́дятъ Посла́в­шаго Мя́.
А́ще не бы́хъ при­­ше́лъ и глаго́лалъ и́мъ, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же вины́ {извине́нiя} не и́мутъ о грѣсѣ́ сво­е́мъ:
ненави́дяй Мене́, и Отца́ Мо­его́ ненави́дитъ:
а́ще дѣ́лъ не бы́хъ сотвори́лъ въ ни́хъ, и́хже и́нъ никто́же сотвори́, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же и ви́дѣша, и воз­ненави́дѣша Мене́ и Отца́ Мо­его́:
но да сбу́дет­ся сло́во, пи́сан­ное въ зако́нѣ и́хъ, я́ко воз­ненави́дѣша Мя́ ту́не.
Егда́ же прiи́детъ Утѣ́шитель, Его́же А́зъ послю́ ва́мъ от­ Отца́, Ду́хъ и́стины, И́же от­ Отца́ исхо́дитъ, То́й свидѣ́тел­ст­вуетъ о Мнѣ́:
и вы́ же свидѣ́тел­ст­вуете, я́ко искони́ со Мно́ю есте́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да не соблазни́теся.
От со́нмищъ иждену́тъ вы́: [Зач. 53.] но прiи́детъ ча́съ, да вся́къ, и́же убiе́тъ вы́, воз­мни́т­ся слу́жбу при­­носи́ти Бо́гу:
и сiя́ сотворя́тъ, я́ко не позна́ша Отца́, ни Мене́.
Но сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да, егда́ прiи́детъ ча́съ, воспомя́нете сiя́, я́ко А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: си́хъ же ва́мъ испе́рва не рѣ́хъ, я́ко съ ва́ми бѣ́хъ.
Ны́нѣ же иду́ къ Посла́в­шему Мя́, и никто́же от­ ва́съ вопроша́етъ Мене́: ка́мо и́деши?
Но я́ко сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, ско́рби испо́лнихъ сердца́ ва́ша.
Но А́зъ и́стину ва́мъ глаго́лю: у́не е́сть ва́мъ, да А́зъ иду́: а́ще бо не иду́ А́зъ, Утѣ́шитель не прiи́детъ къ ва́мъ: а́ще [ли] же иду́, послю́ Его́ къ ва́мъ,
и при­­ше́дъ О́нъ обличи́тъ мíръ о грѣсѣ́ и о пра́вдѣ и о судѣ́:
о грѣсѣ́ у́бо, я́ко не вѣ́руютъ въ Мя́:
о пра́вдѣ же, я́ко ко Отцу́ Мо­ему́ иду́, и ктому́ не ви́дите Мене́:
о судѣ́ же, я́ко кня́зь мíра сего́ осужде́нъ бы́сть.
Еще́ мно́го и́мамъ глаго́лати ва́мъ, но не мо́жете носи́ти ны́нѣ:
егда́ же прiи́детъ О́нъ, Ду́хъ и́стины, наста́витъ вы́ на вся́ку и́стину: не от­ Себе́ бо глаго́лати и́мать, но ели́ка а́ще услы́шитъ, глаго́лати и́мать, и гряду́щая воз­вѣсти́тъ ва́мъ:
О́нъ Мя́ просла́витъ, я́ко от­ Мо­его́ прiи́метъ и воз­вѣсти́тъ ва́мъ.
[Зач. 54.] Вся́, ели́ка и́мать Оте́цъ, Моя́ су́ть: сего́ ра́ди рѣ́хъ, я́ко от­ Мо­его́ прiи́метъ и воз­вѣсти́тъ ва́мъ.
Вма́лѣ, и [ктому́] не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́, я́ко иду́ ко Отцу́.
Рѣ́ша же от­ учени́къ Его́ къ себѣ́: что́ е́сть сiе́, е́же глаго́летъ на́мъ: вма́лѣ, и не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́: и: я́ко А́зъ иду́ ко Отцу́?
Глаго́лаху у́бо: что́ сiе́ е́сть, е́же глаго́летъ: вма́лѣ, не вѣ́мы, что́ глаго́летъ.
Разумѣ́ же Иису́съ, я́ко хотя́ху Его́ вопроша́ти, и рече́ и́мъ: о се́мъ ли стяза́етеся между́ собо́ю, я́ко рѣ́хъ: вма́лѣ, и не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́?
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко воспла́четеся и воз­рыда́ете вы́, а мíръ воз­ра́дует­ся: вы́ же печа́льни бу́дете, но печа́ль ва́ша въ ра́дость бу́детъ:
жена́ егда́ ражда́етъ, ско́рбь и́мать, я́ко прiи́де го́дъ ея́: егда́ же роди́тъ отроча́, ктому́ не по́мнитъ ско́рби за ра́дость, я́ко роди́ся человѣ́къ въ мíръ:
и вы́ же печа́ль и́мате у́бо ны́нѣ: па́ки же узрю́ вы, и воз­ра́дует­ся се́рдце ва́­ше, и ра́дости ва́­шея никто́же во́зметъ от­ ва́съ:
и въ то́й де́нь Мене́ не воспро́сите ничесо́же. [Зач. 55.] Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко ели́ка а́ще [чесо́] про́сите от­ Отца́ во и́мя Мое́, да́стъ ва́мъ:
досе́лѣ не проси́сте ничесо́же во и́мя Мое́: проси́те, и прiи́мете, да ра́дость ва́ша испо́лнена бу́детъ.
Сiя́ въ при́тчахъ глаго́лахъ ва́мъ: но прiи́детъ ча́съ, егда́ ктому́ въ при́тчахъ не глаго́лю ва́мъ, но я́вѣ о Отцѣ́ воз­вѣщу́ ва́мъ.
Въ то́й де́нь во и́мя Мое́ воспро́сите, и не глаго́лю ва́мъ, я́ко А́зъ умолю́ Отца́ о ва́съ:
Са́мъ бо Оте́цъ лю́битъ вы́, я́ко вы́ Мене́ воз­люби́сте и вѣ́ровасте, я́ко А́зъ от­ Бо́га изыдо́хъ.
Изыдо́хъ от­ Отца́, и прiидо́хъ въ мíръ: [и] па́ки оставля́ю мíръ, и иду́ ко Отцу́.
Глаго́лаша Ему́ ученицы́ Его́: се́, ны́нѣ не обину́яся глаго́леши, а при́тчи ни ко­ея́же не глаго́леши:
ны́нѣ вѣ́мы, я́ко вѣ́си вся́ и не тре́буеши, да кто́ Тя́ вопроша́етъ: о се́мъ вѣ́руемъ, я́ко от­ Бо́га изше́лъ еси́.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: ны́нѣ ли вѣ́руете?
Се́, гряде́тъ ча́съ, и ны́нѣ прiи́де, да разы́детеся кі́йждо во своя́ и Мене́ еди́наго оста́вите: и нѣ́смь еди́нъ, я́ко Оте́цъ со Мно́ю е́сть:
сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да во Мнѣ́ ми́ръ и́мате: въ мíрѣ ско́рбни бу́дете: но дерза́йте, [я́ко] А́зъ побѣди́хъ мíръ.
[Зач. 56.] Сiя́ глаго́ла Иису́съ и воз­веде́ о́чи Сво­и́ на не́бо и рече́: О́тче, прiи́де ча́съ: просла́ви Сы́на Тво­его́, да и Сы́нъ Тво́й просла́витъ Тя́:
я́коже да́лъ еси́ Ему́ вла́сть вся́кiя пло́ти, да вся́ко, е́же да́лъ еси́ Ему́, да́стъ и́мъ живо́тъ вѣ́чный:
се́ же е́сть живо́тъ вѣ́чный, да зна́ютъ Тебе́ еди́наго и́стин­наго Бо́га, и Его́же посла́лъ еси́ Иису́съ Христа́.
А́зъ просла́вихъ Тя́ на земли́, дѣ́ло соверши́хъ, е́же да́лъ еси́ Мнѣ́ да сотворю́:
и ны́нѣ просла́ви Мя́ Ты́, О́тче, у Тебе́ Самого́ сла́вою, ю́же имѣ́хъ у Тебе́ пре́жде мíръ не бы́сть.
Яви́хъ и́мя Твое́ человѣ́комъ, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́ от­ мíра: Тво­и́ бѣ́ша, и Мнѣ́ и́хъ да́лъ еси́, и сло́во Твое́ сохрани́ша:
ны́нѣ разумѣ́ша, я́ко вся́, ели́ка да́лъ еси́ Мнѣ́, от­ Тебе́ су́ть:
я́ко глаго́лы, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, да́хъ и́мъ, и ті́и прiя́ша, и разумѣ́ша во­и́стин­ну, я́ко от­ Тебе́ изыдо́хъ, и вѣ́роваша, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́.
А́зъ о си́хъ молю́: не о [все́мъ] мíрѣ молю́, но о тѣ́хъ, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, я́ко Тво­и́ су́ть:
и Моя́ вся́ Твоя́ су́ть, и Твоя́ Моя́: и просла́вихся въ ни́хъ:
и ктому́ нѣ́смь въ мíрѣ, и сі́и въ мíрѣ су́ть, и А́зъ къ Тебѣ́ гряду́. О́тче Святы́й, соблюди́ и́хъ во и́мя Твое́, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, да бу́дутъ еди́но, я́коже [и] Мы́.
Егда́ бѣ́хъ съ ни́ми въ мíрѣ, А́зъ соблюда́хъ и́хъ во и́мя Твое́: и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, сохрани́хъ, и никто́же от­ ни́хъ поги́бе, то́кмо сы́нъ поги́бель­ный, да сбу́дет­ся Писа́нiе:
ны́нѣ же къ Тебѣ́ гряду́, и сiя́ глаго́лю въ мíрѣ, да и́мутъ ра́дость Мою́ испо́лнену въ себѣ́.
А́зъ да́хъ и́мъ сло́во Твое́, и мíръ воз­ненави́дѣ и́хъ, я́ко не су́ть от­ мíра, я́коже [и] А́зъ от­ мíра нѣ́смь:
не молю́, да во́змеши и́хъ от­ мíра, но да соблюде́ши и́хъ от­ непрiя́зни:
от­ мíра не су́ть, я́коже [и] А́зъ от­ мíра нѣ́смь:
святи́ и́хъ во и́стину Твою́: сло́во Твое́ и́стина е́сть.
[Зач. 57.] Я́коже Мене́ посла́лъ еси́ въ мíръ, и А́зъ посла́хъ и́хъ въ мíръ,
и за ни́хъ А́зъ свящу́ Себе́, да и ті́и бу́дутъ свяще́ни во и́стину.
Не о си́хъ же молю́ то́кмо, но и о вѣ́ру­ю­щихъ словесе́ и́хъ ра́ди въ Мя́,
да вси́ еди́но бу́дутъ: я́коже Ты́, О́тче, во Мнѣ́, и А́зъ въ Тебѣ́, да и ті́и въ На́съ еди́но бу́дутъ: да [и] мíръ вѣ́ру и́метъ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́:
и А́зъ сла́ву, ю́же да́лъ еси́ Мнѣ́, да́хъ и́мъ: да бу́дутъ еди́но, я́коже Мы́ еди́но есма́:
А́зъ въ ни́хъ, и Ты́ во Мнѣ́: да бу́дутъ соверше́ни во еди́но, и да разумѣ́етъ мíръ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́ и воз­люби́лъ еси́ и́хъ, я́коже Мене́ воз­люби́лъ еси́.
О́тче, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, хощу́, да идѣ́же е́смь А́зъ, и ті́и бу́дутъ со Мно́ю, да ви́дятъ сла́ву Мою́, ю́же да́лъ еси́ Мнѣ́, я́ко воз­люби́лъ Мя́ еси́ пре́жде сложе́нiя мíра.
О́тче пра́ведный, и мíръ Тебе́ не позна́, А́зъ же Тя́ позна́хъ, и сі́и позна́ша, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́:
и сказа́хъ и́мъ и́мя Твое́, и скажу́, да любы́, е́юже Мя́ еси́ воз­люби́лъ, въ ни́хъ бу́детъ, и А́зъ въ ни́хъ.
[Зач. 58.] [И] сiя́ ре́къ Иису́съ, изы́де со ученики́ Сво­и́ми на о́нъ по́лъ пото́ка Ке́дрска, идѣ́же бѣ́ вертогра́дъ, въ о́ньже вни́де Са́мъ и ученицы́ Его́:
вѣ́дяше же [и] Иу́да предая́й Его́ мѣ́сто, я́ко мно́жицею собира́­шеся Иису́съ ту́ со ученики́ Сво­и́ми.
Иу́да у́бо прiе́мь спи́ру и от­ архiере́й и фарисе́й слуги́, прiи́де та́мо со свѣти́лы и свѣща́ми и ору́жiи.
Иису́съ же вѣ́дый вся́ гряду́щая На́нь, изше́дъ рече́ и́мъ: кого́ и́щете?
Отвѣща́ша Ему́: Иису́са Назоре́а. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: А́зъ е́смь. Стоя́ше же и Иу́да, и́же предая́ше Его́, съ ни́ми.
Егда́ же рече́ и́мъ: А́зъ е́смь, идо́ша вспя́ть и падо́ша на земли́.
Па́ки у́бо вопроси́ и́хъ [Иису́съ]: кого́ и́щете? Они́ же рѣ́ша: Иису́са Назоре́а.
Отвѣща́ Иису́съ: рѣ́хъ ва́мъ, я́ко А́зъ е́смь: а́ще у́бо Мене́ и́щете, оста́вите си́хъ ити́:
да сбу́дет­ся сло́во, е́же рече́, я́ко и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, не погуби́хъ от­ ни́хъ ни кого́же.
Си́монъ же Пе́тръ, имы́й но́жъ, извлече́ его́, и уда́ри архiере́ова раба́, и урѣ́за ему́ у́хо десно́­е: бѣ́ же и́мя рабу́ Ма́лхъ.
Рече́ у́бо Иису́съ Петро́ви, вонзи́ но́жъ въ но́жницу: ча́шу, ю́же даде́ Мнѣ́ Оте́цъ, не и́мамъ ли пи́ти ея́,
спи́ра же и ты́сящникъ и слуги́ Иуде́йстiи я́ша Иису́са и связа́ша Его́,
и ведо́ша Его́ ко А́н­нѣ пе́рвѣе: бѣ́ бо те́сть Каiа́фѣ, и́же бѣ́ архiере́й лѣ́ту тому́:
бѣ́ же Каiа́фа да́вый совѣ́тъ Иуде́омъ, я́ко у́не е́сть еди́ному человѣ́ку умре́ти за лю́ди.
По Иису́сѣ же идя́ше Си́монъ Пе́тръ и другі́й учени́къ: учени́къ же то́й бѣ́ зна́емь архiере́ови, и вни́де со Иису́сомъ во дво́ръ архiере́овъ:
Пе́тръ же стоя́ше при­­ две́рехъ внѣ́. Изы́де у́бо учени́къ то́й, и́же бѣ́ зна́емь архiере́ови, и рече́ две́рницѣ, и введе́ Петра́.
Глаго́ла же раба́ две́рница Петро́ви: еда́ и ты́ учени́къ еси́ Человѣ́ка Сего́? Глаго́ла о́нъ: нѣ́смь.
Стоя́ху же раби́ и слуги́ о́гнь сотво́рше, я́ко зима́ бѣ́, и грѣ́яхуся: бѣ́ же съ ни́ми Пе́тръ стоя́ и грѣ́яся.
Архiере́й же вопроси́ Иису́са о ученицѣ́хъ Его́ и о уче́нiи Его́.
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: А́зъ не обину́яся глаго́лахъ мíру: А́зъ всегда́ уча́хъ на со́нмищахъ и въ це́ркви, идѣ́же всегда́ Иуде́е сне́млют­ся, и та́й не глаго́лахъ ничесо́же:
что́ Мя вопроша́еши? Вопроси́ слы́шав­шихъ, что́ глаго́лахъ и́мъ: се́, сі́и вѣ́дятъ, я́же рѣ́хъ А́зъ.
Сiя́ же ре́кшу Ему́, еди́нъ от­ предстоя́щихъ слу́гъ уда́ри въ лани́ту Иису́са, ре́къ: та́ко ли от­вѣщава́еши архiере́ови?
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: а́ще злѣ́ глаго́лахъ, свидѣ́тел­ст­вуй о злѣ́: а́ще ли до́брѣ, что́ Мя бiе́ши?
Посла́ же Его́ А́н­на свя́зана къ Каiа́фѣ архiере́ови.
Бѣ́ же Си́монъ Пе́тръ стоя́ и грѣ́яся. Рѣ́ша же ему́: еда́ и ты́ от­ учени́къ Его́ еси́? О́нъ [же] от­ве́ржеся и рече́: нѣ́смь.
Глаго́ла еди́нъ от­ ра́бъ архiере́овыхъ, ю́жика сы́й, ему́же Пе́тръ урѣ́за у́хо: не а́зъ ли тя́ ви́дѣхъ въ вертогра́дѣ съ Ни́мъ?
Па́ки у́бо Пе́тръ от­ве́ржеся, и а́бiе пѣ́тель воз­гласи́.
[Зач. 59.] Ведо́ша же Иису́са от­ Каiа́фы въ прето́ръ. Бѣ́ же у́тро: и ті́и не внидо́ша въ прето́ръ, да не оскверня́т­ся, но да ядя́тъ па́сху.
Изы́де же Пила́тъ къ ни́мъ во́нъ и рече́: ку́ю рѣ́чь {вину́} при­­но́сите на Человѣ́ка Сего́?
Отвѣща́ша и рѣ́ша ему́: а́ще не бы́ [бы́лъ] Се́й злодѣ́й, не бы́хомъ пре́дали Его́ тебѣ́.
Рече́ же и́мъ Пила́тъ: по­ими́те Его́ вы́ и по зако́ну ва́­шему суди́те Ему́. Рѣ́ша же ему́ Иуде́е: на́мъ не досто́итъ уби́ти никого́же:
да сло́во Иису́сово сбу́дет­ся, е́же рече́, назна́менуя, ко́­ею сме́ртiю хотя́ше умре́ти.
Вни́де у́бо па́ки Пила́тъ въ прето́ръ, и при­­гласи́ Иису́са, и рече́ Ему́: Ты́ ли еси́ Ца́рь Иуде́йскъ?
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: о себѣ́ ли ты́ сiе́ глаго́леши, или́ ині́и тебѣ́ реко́ша о Мнѣ́?
Отвѣща́ Пила́тъ: еда́ а́зъ Жидови́нъ е́смь? Ро́дъ Тво́й и архiере́е преда́ша Тя́ мнѣ́: что́ еси́ сотвори́лъ?
Отвѣща́ Иису́съ: Ца́р­ст­во Мое́ нѣ́сть от­ мíра сего́: а́ще от­ мíра сего́ бы́ло бы Ца́р­ст­во Мое́, слуги́ Мо­и́ [у́бо] подвиза́лися бы́ша, да не пре́данъ бы́хъ бы́лъ Иуде́омъ: ны́нѣ же Ца́р­ст­во Мое́ нѣ́сть от­сю́ду.
Рече́ же Ему́ Пила́тъ: у́бо Ца́рь ли еси́ Ты́? Отвѣща́ Иису́съ: ты́ глаго́леши, я́ко Ца́рь е́смь А́зъ: А́зъ на сiе́ роди́хся и на сiе́ прiидо́хъ въ мíръ, да свидѣ́тел­ст­вую и́стину: [и] вся́къ, и́же е́сть от­ и́стины, послу́шаетъ гла́са Мо­его́.
Глаго́ла Ему́ Пила́тъ: что́ е́сть и́стина? И сiе́ ре́къ, па́ки изы́де ко Иуде́омъ, и глаго́ла и́мъ: а́зъ ни еди́ныя вины́ обрѣта́ю въ Не́мъ:
е́сть же обы́чай ва́мъ, да еди́наго ва́мъ от­пущу́ на Па́сху: хо́щете ли у́бо, [да] от­пущу́ ва́мъ Царя́ Иуде́йска?
Возопи́ша же па́ки вси́, глаго́люще: не Сего́, но Вара́вву. Бѣ́ же Вара́вва разбо́йникъ.
Тогда́ у́бо Пила́тъ поя́тъ Иису́са, и би́ [Его́]:
и во́ини спле́тше вѣне́цъ от­ те́рнiя, воз­ложи́ша Ему́ на главу́, и въ ри́зу багря́ну облеко́ша Его́,
и глаго́лаху: ра́дуйся, Царю́ Иуде́йскiй. И бiя́ху Его́ по лани́тома.
Изы́де у́бо па́ки во́нъ Пила́тъ, и глаго́ла и́мъ: се́, извожду́ Его́ ва́мъ во́нъ, да разумѣ́ете, я́ко въ Не́мъ ни еди́ныя вины́ обрѣта́ю.
Изы́де же во́нъ Иису́съ, нося́ терно́венъ вѣне́цъ и багря́ну ри́зу. И глаго́ла и́мъ: се́, Человѣ́къ.
Егда́ же ви́дѣша Его́ архiере́е и слуги́, возопи́ша глаго́люще: [Зач. 60.] распни́, распни́ Его́. Глаго́ла и́мъ Пила́тъ: по­ими́те Его́ вы́, и распни́те, а́зъ бо не обрѣта́ю въ Не́мъ вины́.
Отвѣща́ша ему́ Иуде́е: мы́ зако́нъ и́мамы, и по зако́ну на́­шему до́лженъ е́сть умре́ти, я́ко Себе́ Сы́на Бо́жiя сотвори́.
Егда́ у́бо слы́ша Пила́тъ сiе́ сло́во, па́че убоя́ся,
и вни́де въ прето́ръ па́ки, и глаго́ла Иису́сови: от­ку́ду еси́ Ты́? Иису́съ же от­вѣ́та не даде́ ему́.
Глаго́ла же Ему́ Пила́тъ: мнѣ́ ли не глаго́леши? Не вѣ́си ли, я́ко вла́сть и́мамъ распя́ти Тя́ и вла́сть и́мамъ пусти́ти Тя́?
Отвѣща́ Иису́съ: не и́маши вла́сти ни еди́ныя на Мнѣ́, а́ще не бы́ ти́ дано́ свы́ше: сего́ ра́ди преда́вый Мя́ тебѣ́ бо́лiй грѣ́хъ и́мать.
От сего́ иска́­ше Пила́тъ пусти́ти Его́. Иуде́е же вопiя́ху, глаго́люще: а́ще Сего́ пу́стиши, нѣ́си дру́гъ ке́саревъ: вся́къ, и́же царя́ себе́ твори́тъ, проти́вит­ся ке́сарю.
Пила́тъ у́бо слы́шавъ сiе́ сло́во, изведе́ во́нъ Иису́са и сѣ́де на суди́щи, на мѣ́стѣ глаго́лемѣмъ Лиѳострото́нъ, Евре́йски же Гавва́ѳа.
Бѣ́ же пято́къ Па́сцѣ, ча́съ же я́ко шесты́й. И глаго́ла Иуде́омъ: се́, Ца́рь ва́шъ.
Они́ же вопiя́ху: воз­ми́, воз­ми́, распни́ Его́. Глаго́ла и́мъ Пила́тъ: Царя́ ли ва́­шего распну́? Отвѣща́ша архiере́е: не и́мамы царя́ то́кмо ке́саря.
Тогда́ у́бо предаде́ Его́ и́мъ, да ра́спнет­ся. По­е́мше же Иису́са и ведо́ша:
и нося́ кре́стъ Сво́й, изы́де на глаго́лемое Ло́бное мѣ́сто, е́же глаго́лет­ся Евре́йски Голго́ѳа,
идѣ́же пропя́ша Его́, и съ Ни́мъ и́на два́ сю́ду и сю́ду, посредѣ́ же Иису́са.
Написа́ же и ти́тла Пила́тъ, и положи́ на кре́стѣ́. Бѣ́ же напи́сано: Иису́съ Назоряни́нъ, Ца́рь Иуде́йскiй.
Сего́ же ти́тла мно́зи что́ша от­ Иуде́й, я́ко бли́зъ бѣ́ мѣ́сто гра́да, идѣ́же пропя́ша Иису́са: и бѣ́ напи́сано Евре́йски, Гре́чески, Ри́мски.
Глаго́лаху у́бо Пила́ту архiере́е Иуде́йстiи: не пиши́: Ца́рь Иуде́йскiй: но я́ко Са́мъ рече́: Ца́рь е́смь Иуде́йскiй.
Отвѣща́ Пила́тъ: е́же писа́хъ, писа́хъ.
Во́ини же, егда́ пропя́ша Иису́са, прiя́ша ри́зы Его́, и сотвори́ша четы́ри ча́сти, ко­ему́ждо во́ину ча́сть, и хито́нъ: бѣ́ же хито́нъ нешве́нъ, свы́ше истка́нъ ве́сь.
Рѣ́ша же къ себѣ́: не предере́мъ его́, но ме́тнемъ жре́бiя о не́мъ, кому́ бу́детъ: да сбу́дет­ся Писа́нiе, глаго́лющее: раздѣли́ша ри́зы Моя́ себѣ́ и о имати́смѣ Мо­е́й мета́ша жре́бiя. Во́ини у́бо сiя́ сотвори́ша.
[Зач. 61.] Стоя́ху же при­­ кре́стѣ́ Иису́совѣ Ма́ти Его́, и сестра́ Ма́тере Его́, Марі́а Клео́пова, и Марі́а Магдали́на.
Иису́съ же ви́дѣвъ Ма́терь и ученика́ стоя́ща, его́же любля́ше, глаго́ла Ма́тери Сво­е́й: Же́но, се́, сы́нъ Тво́й.
Пото́мъ глаго́ла ученику́: се́, Ма́ти твоя́. И от­ того́ часа́ поя́тъ Ю́ учени́къ во своя́ си.
Посе́мъ вѣ́дый Иису́съ, я́ко вся́ уже́ соверши́шася, да сбу́дет­ся Писа́нiе, глаго́ла: жа́жду.
Сосу́дъ же стоя́ше по́лнъ о́цта. Они́ же испо́лнив­ше гу́бу о́цта и на тро́сть во́нзше, при­­дѣ́ша ко усто́мъ Его́.
Егда́ же прiя́тъ о́цетъ Иису́съ, рече́: соверши́шася. И прекло́нь главу́, предаде́ ду́хъ.
Иуде́е же, поне́же пято́къ бѣ́, да не оста́нутъ на крестѣ́ тѣлеса́ въ суббо́ту, бѣ́ бо вели́къ де́нь тоя́ суббо́ты, моли́ша Пила́та, да пребiю́тъ го́лени и́хъ и во́змутъ.
Прiидо́ша же во́ини, и пе́рвому у́бо преби́ша го́лени, и друго́му распя́тому съ Ни́мъ:
на Иису́са же при­­ше́дше, я́ко ви́дѣша Его́ уже́ уме́рша, не преби́ша Ему́ го́ленiй,
но еди́нъ от­ во́инъ копiе́мъ ре́бра Ему́ прободе́, и а́бiе изы́де кро́вь и вода́.
И ви́дѣвый свидѣ́тел­ст­вова, и и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во его́, и то́й вѣ́сть, я́ко и́стину глаго́летъ, да вы́ вѣ́ру и́мете.
Бы́ша бо сiя́, да сбу́дет­ся Писа́нiе: ко́сть не сокруши́т­ся от­ Него́.
И па́ки друго́е Писа́нiе глаго́летъ: воз­зря́тъ На́нь, Его́же прободо́ша.
[Зач. 62.] По си́хъ же моли́ Пила́та Ио́сифъ, и́же от­ Аримаѳе́а, сы́й учени́къ Иису́совъ, потае́нъ же стра́ха ра́ди Иуде́йска, да во́зметъ тѣ́ло Иису́сово: и повелѣ́ Пила́тъ. Прiи́де же и взя́тъ тѣ́ло Иису́сово.
Прiи́де же и Никоди́мъ, при­­ше́дый ко Иису́сови но́щiю пре́жде, нося́ смѣше́нiе сми́рнено и ало́йно, я́ко ли́тръ сто́.
Прiя́ста же тѣ́ло Иису́сово, и обви́ста е́ ри́зами со арома́ты, я́коже обы́чай е́сть Иуде́омъ погреба́ти.
Бѣ́ же на мѣ́стѣ, идѣ́же распя́т­ся, вѣ́ртъ {вертогра́дъ}, и въ ве́ртѣ гро́бъ но́въ, въ не́мже николи́же никто́же положе́нъ бѣ́:
ту́ у́бо пятка́ ра́ди Иуде́йска, я́ко бли́зъ бя́ше гро́бъ, положи́ста Иису́са.
[Зач. 63.] Во еди́ну же от­ суббо́тъ Марі́а Магдали́на прiи́де зау́тра, еще́ су́щей тмѣ́, на гро́бъ, и ви́дѣ ка́мень взя́тъ от­ гро́ба:
тече́ у́бо и прiи́де къ Си́мону Петру́ и къ друго́му ученику́, его́же любля́ше Иису́съ, и глаго́ла и́ма: взя́ша Го́спода от­ гро́ба, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.
Изы́де же Пе́тръ и другі́й учени́къ, и идя́ста ко гро́бу,
теча́ста же о́ба вку́пѣ: и другі́й учени́къ тече́ скорѣ́е Петра́ и прiи́де пре́жде ко гро́бу,
и при­­ни́къ ви́дѣ ри́зы лежа́щя: оба́че не вни́де.
Прiи́де же Си́монъ Пе́тръ вслѣ́дъ его́, и вни́де во гро́бъ, и ви́дѣ ри́зы [еди́ны] лежа́щя
и суда́рь, и́же бѣ́ на главѣ́ Его́, не съ ри́зами лежа́щь, но осо́бь сви́тъ на еди́нѣмъ мѣ́стѣ.
Тогда́ у́бо вни́де и другі́й учени́къ, при­­ше́дый пре́жде ко гро́бу, и ви́дѣ, и вѣ́рова:
не у́ бо вѣ́дяху Писа́нiя, я́ко подоба́етъ Ему́ изъ ме́ртвыхъ воскре́снути.
Идо́ста же па́ки къ себѣ́ ученика́.
[Зач. 64.] Марі́а же стоя́ше у гро́ба внѣ́ пла́чущи: я́коже пла́кашеся, при­­ни́че во гро́бъ
и ви́дѣ два́ А́нгела въ бѣ́лыхъ [ри́захъ] сѣдя́ща, еди́наго у главы́ и еди́наго у ногу́, идѣ́же бѣ́ лежа́ло тѣ́ло Иису́сово.
И глаго́ласта е́й о́на: же́но, что́ пла́чешися? Глаго́ла и́ма: я́ко взя́ша Го́спода мо­его́, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.
И сiя́ ре́кши обрати́ся вспя́ть и ви́дѣ Иису́са стоя́ща, и не вѣ́дяше, я́ко Иису́съ е́сть.
Глаго́ла е́й Иису́съ: же́но, что́ пла́чеши, кого́ и́щеши? Она́ [же] мня́щи, я́ко вертогра́дарь е́сть, глаго́ла Ему́: го́споди, а́ще ты́ еси́ взя́лъ Его́, повѣ́ждь ми́, гдѣ́ еси́ положи́лъ Его́, и а́зъ воз­му́ Его́.
Глаго́ла е́й Иису́съ: Марі́е. Она́ [же] обра́щшися глаго́ла Ему́: Раввуни́, е́же глаго́лет­ся, Учи́телю.
Глаго́ла е́й Иису́съ: не при­­каса́йся Мнѣ́, не у́ бо взыдо́хъ ко Отцу́ Мо­ему́: иди́ же ко бра́тiи Мо­е́й и рцы́ и́мъ: восхожду́ ко Отцу́ Мо­ему́ и Отцу́ ва́­шему, и Бо́гу Мо­ему́ и Бо́гу ва́­шему.
Прiи́де [же] Марі́а Магдали́на повѣ́да­ю­щи ученико́мъ, я́ко ви́дѣ Го́спода, и сiя́ рече́ е́й.
[Зач. 65.] Су́щу же по́здѣ въ де́нь то́й во еди́ну от­ суббо́тъ, и две́ремъ затворе́н­нымъ, идѣ́же бя́ху ученицы́ [Его́] со́брани, стра́ха ра́ди Иуде́йска, прiи́де Иису́съ и ста́ посредѣ́, и глаго́ла и́мъ: ми́ръ ва́мъ.
И сiе́ ре́къ, показа́ и́мъ ру́цѣ [и но́зѣ] и ре́бра Своя́. Возра́довашася у́бо ученицы́, ви́дѣв­ше Го́спода.
Рече́ же и́мъ Иису́съ па́ки: ми́ръ ва́мъ: я́коже посла́ Мя Оте́цъ, и А́зъ посыла́ю вы́.
И сiе́ ре́къ, ду́ну и глаго́ла и́мъ: прiими́те Ду́хъ Свя́тъ:
и́мже от­пустите́ грѣхи́, от­пу́стят­ся и́мъ: и и́мже держите́, держа́т­ся.
Ѳома́ же, еди́нъ от­ обою­на́­де­ся­те, глаго́лемый Близне́цъ, не бѣ́ [ту́] съ ни́ми, егда́ прiи́де Иису́съ.
Глаго́лаху же ему́ друзі́и ученицы́: ви́дѣхомъ Го́спода. О́нъ же рече́ и́мъ: а́ще не ви́жу на руку́ Его́ я́звы гвоз­ди́н­ныя, и вложу́ пе́рста мо­его́ въ я́звы гвоз­ди́н­ныя, и вложу́ ру́ку мою́ въ ре́бра Его́, не и́му вѣ́ры.
И по дне́хъ осми́хъ па́ки бя́ху вну́трь ученицы́ Его́, и Ѳома́ съ ни́ми. Прiи́де Иису́съ две́ремъ затворе́н­нымъ, и ста́ посредѣ́ [и́хъ] и рече́: ми́ръ ва́мъ.
Пото́мъ глаго́ла Ѳомѣ́: при­­неси́ пе́рстъ тво́й сѣ́мо, и ви́ждь ру́цѣ Мо­и́: и при­­неси́ ру́ку твою́, и вложи́ въ ре́бра Моя́: и не бу́ди невѣ́ренъ, но вѣ́ренъ.
И от­вѣща́ Ѳома́ и рече́ Ему́: Госпо́дь мо́й и Бо́гъ мо́й.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: я́ко ви́дѣвъ Мя́, вѣ́ровалъ еси́: блаже́ни не ви́дѣв­шiи и вѣ́ровав­ше.
Мно́га же и и́на зна́менiя сотвори́ Иису́съ предъ ученики́ Сво­и́ми, я́же не су́ть пи́сана въ кни́гахъ си́хъ:
сiя́ же пи́сана бы́ша, да вѣ́руете, я́ко Иису́съ е́сть Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй, и да вѣ́ру­ю­ще живо́тъ и́мате во и́мя Его́.
[Зач. 66.] Посе́мъ яви́ся па́ки Иису́съ ученико́мъ [Сво­и́мъ, воста́въ от­ ме́ртвыхъ,] на мо́ри Тиверiа́дстѣмъ. Яви́ся же си́це:
бя́ху вку́пѣ Си́монъ Пе́тръ, и Ѳома́ нарица́емый Близне́цъ, и Нафана́илъ, и́же [бѣ́] от­ Ка́ны Галиле́йскiя, и сы́на Зеведе́ова, и и́на от­ учени́къ Его́ два́.
Глаго́ла и́мъ Си́монъ Пе́тръ: иду́ ры́бы лови́ти. Глаго́лаша ему́: и́демъ и мы́ съ тобо́ю. Изыдо́ша [же] и всѣдо́ша а́бiе въ кора́бль, и въ ту́ но́щь не я́ша ничесо́же.
У́тру же бы́в­шу, ста́ Иису́съ при­­ бре́зѣ: не позна́ша же ученицы́, я́ко Иису́съ е́сть.
Глаго́ла же и́мъ Иису́съ: дѣ́ти, еда́ что́ снѣ́дно и́мате? Отвѣща́ша ему́: ни́.
О́нъ же рече́ и́мъ: вве́рзите мре́жу о десну́ю страну́ корабля́ и обря́щете. Вверго́ша же, и ктому́ не можа́ху при­­влещи́ ея́ от­ мно́же­ст­ва ры́бъ.
Глаго́ла же учени́къ то́й, его́же любля́ше Иису́съ, Петро́ви: Госпо́дь е́сть. Си́монъ же Пе́тръ слы́шавъ, я́ко Госпо́дь е́сть, епенди́томъ препоя́сася, бѣ́ бо на́гъ, и вве́ржеся въ мо́ре:
а друзі́и ученицы́ кораблеце́мъ прiидо́ша, не бѣ́ша бо дале́че от­ земли́, но я́ко двѣ́ стѣ́ лакте́й, влеку́ще мре́жу ры́бъ.
Егда́ у́бо излѣзо́ша на зе́млю, ви́дѣша о́гнь лежа́щь, и ры́бу на не́мъ лежа́щу и хлѣ́бъ.
[И] глаго́ла и́мъ Иису́съ: при­­неси́те от­ ры́бъ, я́же я́сте ны́нѣ.
Влѣ́зъ [же] Си́монъ Пе́тръ, извлече́ мре́жу на зе́млю, по́лну вели́кихъ ры́бъ сто́ [и] пятьдеся́тъ [и] три́: и толи́ко су́щымъ, не прото́ржеся мре́жа.
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: прiиди́те, обѣ́дуйте. Ни еди́нъ же смѣ́яше от­ учени́къ истяза́ти Его́: Ты́ кто́ еси́? Вѣ́дяще, я́ко Госпо́дь е́сть.
Прiи́де же Иису́съ, и прiя́тъ хлѣ́бъ, и даде́ и́мъ, и ры́бу та́кожде.
Се́ уже́ тре́тiе яви́ся Иису́съ ученико́мъ Сво­и́мъ, воста́въ от­ ме́ртвыхъ.
[Зач. 67.] Егда́ же обѣ́доваше, глаго́ла Си́мону Петру́ Иису́съ: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́ па́че си́хъ? Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди, Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́: паси́ а́гнцы Моя́.
Глаго́ла ему́ па́ки второ́­е: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́? Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди, Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́: паси́ о́вцы Моя́.
Глаго́ла ему́ тре́тiе: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́? Оскорбѣ́ [же] Пе́тръ, я́ко рече́ ему́ тре́тiе: лю́биши ли Мя́? И глаго́ла Ему́: Го́споди, Ты́ вся́ вѣ́си: Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́ Иису́съ: паси́ о́вцы Моя́.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́: егда́ бы́лъ еси́ ю́нъ, поя́сал­ся еси́ са́мъ, и ходи́лъ еси́, а́може хотѣ́лъ еси́: егда́ же состарѣ́ешися, воз­дѣ́жеши ру́цѣ тво­и́, и и́нъ тя́ поя́шетъ, и веде́тъ, а́може не хо́щеши.
Сiе́ же рече́, назна́менуя, ко́­ею сме́ртiю просла́витъ Бо́га. И сiя́ ре́къ, глаго́ла ему́: иди́ по Мнѣ́.
Обра́щься же Пе́тръ ви́дѣ ученика́, его́же любля́ше Иису́съ, вслѣ́дъ иду́ща, и́же и воз­леже́ на ве́чери на пе́рси Его́ и рече́: Го́споди, кто́ е́сть предая́й Тя́?
Сего́ ви́дѣвъ Пе́тръ, глаго́ла Иису́сови: Го́споди, се́й же что́?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: а́ще хощу́, да то́й пребыва́етъ, до́ндеже прiиду́, что́ къ тебѣ́? Ты́ по Мнѣ́ гряди́.
Изы́де же сло́во се́ въ бра́тiю, я́ко учени́къ то́й не у́мретъ. И не рече́ ему́ Иису́съ, я́ко не у́мретъ, но: а́ще хощу́ тому́ пребыва́ти, до́ндеже прiиду́, что́ къ тебѣ́?
Се́й е́сть учени́къ свидѣ́тел­ст­вуяй о си́хъ, и́же и написа́ сiя́: и вѣ́мъ, я́ко и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во его́.
Су́ть же и и́на мно́га, я́же сотвори́ Иису́съ, я́же а́ще бы по еди́ному пи́сана бы́ша, ни самому́ мню́ [всему́] мíру вмѣсти́ти пи́шемыхъ кни́гъ. Ами́нь.

Коне́цъ е́же от­ Иоа́н­на свята́го Ева́нгелiа: и́мать въ себѣ́ гла́въ 21, зача́лъ же церко́вныхъ 67.
Синодальный
1 «В начале было Слово»... 6 Свидетельство Иоанна Крестителя об истинном Свете. 19 Иоанн указывает на Иисуса, как на Агнца Божия. 35 Призвание первых Апостолов.
[Зач. 1.] В начале было Слово, и Слово было у Бога, и Слово было Бог.
Оно было в начале у Бога.
Все чрез Него на́чало быть, и без Него ничто не на́чало быть, что на́чало быть.
В Нем была жизнь, и жизнь была свет человеков.
И свет во тьме светит, и тьма не объяла его.
Был человек, посланный от Бога; имя ему Иоанн.
Он пришел для свидетельства, чтобы свидетельствовать о Свете, дабы все уверовали чрез него.
Он не был свет, но был послан, чтобы свидетельствовать о Свете.
Был Свет истинный, Который просвещает всякого человека, приходящего в мир.
В мире был, и мир чрез Него на́чал быть, и мир Его не познал.
Пришел к своим, и свои Его не приняли.
А тем, которые приняли Его, верующим во имя Его, дал власть быть чадами Божиими,
которые ни от крови, ни от хотения плоти, ни от хотения мужа, но от Бога родились.
И Слово стало плотию, и обитало с нами, полное благодати и истины; и мы видели славу Его, славу, как Единородного от Отца.
Иоанн свидетельствует о Нем и, восклицая, говорит: Сей был Тот, о Котором я сказал, что Идущий за мною стал впереди меня, потому что был прежде меня.
И от полноты Его все мы приняли и благодать на благодать,
ибо закон дан чрез Моисея; благодать же и истина произошли чрез Иисуса Христа.
[Зач. 2.] Бога не видел никто никогда; Единородный Сын, сущий в недре Отчем, Он явил.
И вот свидетельство Иоанна, когда Иудеи прислали из Иерусалима священников и левитов спросить его: кто ты?
Он объявил, и не отрекся, и объявил, что я не Христос.
И спросили его: что же? ты Илия? Он сказал: нет. Пророк? Он отвечал: нет.
Сказали ему: кто же ты? чтобы нам дать ответ пославшим нас: что ты скажешь о себе самом?
Он сказал: я глас вопиющего в пустыне: исправьте путь Господу, как сказал пророк Исаия.
А посланные были из фарисеев;
И они спросили его: что же ты крестишь, если ты ни Христос, ни Илия, ни пророк?
Иоанн сказал им в ответ: я крещу в воде; но стоит среди вас Некто, Которого вы не знаете.
Он-то Идущий за мною, но Который стал впереди меня. Я недостоин развязать ремень у обуви Его.
Это происходило в Вифаваре при Иордане, где крестил Иоанн.
[Зач. 3.] На другой день видит Иоанн идущего к нему Иисуса и говорит: вот Агнец Божий, Который берет на Себя грех мира.
Сей есть, о Котором я сказал: за мною идет Муж, Который стал впереди меня, потому что Он был прежде меня.
Я не знал Его; но для того пришел крестить в воде, чтобы Он явлен был Израилю.
И свидетельствовал Иоанн, говоря: я видел Духа, сходящего с неба, как голубя, и пребывающего на Нем.
Я не знал Его; но Пославший меня крестить в воде сказал мне: на Кого увидишь Духа сходящего и пребывающего на Нем, Тот есть крестящий Духом Святым.
И я видел и засвидетельствовал, что Сей есть Сын Божий.
[Зач. 4.] На другой день опять стоял Иоанн и двое из учеников его.
И, увидев идущего Иисуса, сказал: вот Агнец Божий.
Услышав от него сии слова, оба ученика пошли за Иисусом.
Иисус же, обратившись и увидев их идущих, говорит им: что вам надобно? Они сказали Ему: Равви́, – что значит: Учитель, – где живешь?
Говорит им: пойдите и увидите. Они пошли и увидели, где Он живет; и пробыли у Него день тот. Было около десятого часа.
Один из двух, слышавших от Иоанна об Иисусе и последовавших за Ним, был Андрей, брат Симона Петра.
Он первый находит брата своего Симона и говорит ему: мы нашли Мессию, что значит: Христос;
и привел его к Иисусу. Иисус же, взглянув на него, сказал: ты – Симон, сын Ионин; ты наречешься Кифа, что значит: камень (Петр).
[Зач. 5.] На другой день Иисус восхотел идти в Галилею, и находит Филиппа и говорит ему: иди за Мною.
Филипп же был из Вифсаиды, из одного города с Андреем и Петром.
Филипп находит Нафанаила и говорит ему: мы нашли Того, о Котором писали Моисей в законе и пророки, Иисуса, сына Иосифова, из Назарета.
Но Нафанаил сказал ему: из Назарета может ли быть что доброе? Филипп говорит ему: пойди и посмотри.
Иисус, увидев идущего к Нему Нафанаила, говорит о нем: вот подлинно Израильтянин, в котором нет лукавства.
Нафанаил говорит Ему: почему Ты знаешь меня? Иисус сказал ему в ответ: прежде нежели позвал тебя Филипп, когда ты был под смоковницею, Я видел тебя.
Нафанаил отвечал Ему: Равви́! Ты Сын Божий, Ты Царь Израилев.
Иисус сказал ему в ответ: ты веришь, потому что Я тебе сказал: Я видел тебя под смоковницею; увидишь больше сего.
И говорит ему: истинно, истинно говорю вам: отныне будете видеть небо отверстым и Ангелов Божиих восходящих и нисходящих к Сыну Человеческому.
1 Первое чудо в Кане. 13 Изгнание продавцов из храма. 18 Храм Его тела. 23 Видя Его чудеса, многие уверовали.
[Зач. 6.] На третий день был брак в Кане Галилейской, и Матерь Иисуса была там.
Был также зван Иисус и ученики Его на брак.
И как недоставало вина, то Матерь Иисуса говорит Ему: вина нет у них.
Иисус говорит Ей: что Мне и Тебе, Же́но? еще не пришел час Мой.
Матерь Его сказала служителям: что скажет Он вам, то сделайте.
Было же тут шесть каменных водоносов, стоявших по обычаю очищения Иудейского, вмещавших по две или по три меры.
Иисус говорит им: наполните сосуды водою. И наполнили их до верха.
И говорит им: теперь почерпните и несите к распорядителю пира. И понесли.
Когда же распорядитель отведал воды, сделавшейся вином, – а он не знал, откуда это вино, знали только служители, почерпавшие воду, – тогда распорядитель зовет жениха
и говорит ему: всякий человек подает сперва хорошее вино, а когда напьются, тогда худшее; а ты хорошее вино сберег доселе.
Так положил Иисус начало чудесам в Кане Галилейской и явил славу Свою; и уверовали в Него ученики Его.
[Зач. 7.] После сего пришел Он в Капернаум, Сам и Матерь Его, и братья Его, и ученики Его; и там пробыли немного дней.
Приближалась Пасха Иудейская, и Иисус пришел в Иерусалим
и нашел, что в храме продавали волов, овец и голубей, и сидели меновщики денег.
И, сделав бич из веревок, выгнал из храма всех, также и овец и волов; и деньги у меновщиков рассыпал, а столы их опрокинул.
И сказал продающим голубей: возьмите это отсюда и до́ма Отца Моего не делайте домом торговли.
При сем ученики Его вспомнили, что написано: ревность по доме Твоем снедает Меня.
На это Иудеи сказали: каким знамением докажешь Ты нам, что имеешь власть так поступать?
Иисус сказал им в ответ: разрушьте храм сей, и Я в три дня воздвигну его.
На это сказали Иудеи: сей храм строился сорок шесть лет, и Ты в три дня воздвигнешь его?
А Он говорил о храме тела Своего.
Когда же воскрес Он из мертвых, то ученики Его вспомнили, что Он говорил это, и поверили Писанию и слову, которое сказал Иисус.
И когда Он был в Иерусалиме на празднике Пасхи, то многие, видя чудеса, которые Он творил, уверовали во имя Его.
Но Сам Иисус не вверял Себя им, потому что знал всех
и не имел нужды, чтобы кто засвидетельствовал о человеке, ибо Сам знал, что в человеке.
1 Никодим приходит к Иисусу Христу ночью; «Должно вам родиться свыше»; «Бог так возлюбил мир». 22 Дальнейшее свидетельство Иоанна Крестителя об Иисусе Христе.
[Зач. 8.] Между фарисеями был некто, именем Никодим, один из начальников Иудейских.
Он пришел к Иисусу ночью и сказал Ему: Равви́! мы знаем, что Ты Учитель, пришедший от Бога; ибо таких чудес, какие Ты творишь, никто не может творить, если не будет с ним Бог.
Иисус сказал ему в ответ: истинно, истинно говорю тебе, если кто не родится свыше, не может увидеть Царствия Божия.
Никодим говорит Ему: как может человек родиться, будучи стар? неужели может он в другой раз войти в утробу матери своей и родиться?
Иисус отвечал: истинно, истинно говорю тебе, если кто не родится от воды и Духа, не может войти в Царствие Божие.
Рожденное от плоти есть плоть, а рожденное от Духа есть дух.
Не удивляйся тому, что Я сказал тебе: должно вам родиться свыше.
Дух дышит, где хочет, и голос его слышишь, а не знаешь, откуда приходит и куда уходит: так бывает со всяким, рожденным от Духа.
Никодим сказал Ему в ответ: как это может быть?
Иисус отвечал и сказал ему: ты – учитель Израилев, и этого ли не знаешь?
Истинно, истинно говорю тебе: Мы говорим о том, что знаем, и свидетельствуем о том, что видели, а вы свидетельства Нашего не принимаете.
Если Я сказал вам о земном, и вы не верите, – как поверите, если буду говорить вам о небесном?
[Зач. 9.] Никто не восходил на небо, как только сшедший с небес Сын Человеческий, сущий на небесах.
И как Моисей вознес змию в пустыне, так должно вознесену быть Сыну Человеческому,
дабы всякий, верующий в Него, не погиб, но имел жизнь вечную.
[Зач. 10.] Ибо так возлюбил Бог мир, что отдал Сына Своего Единородного, дабы всякий верующий в Него, не погиб, но имел жизнь вечную.
Ибо не послал Бог Сына Своего в мир, чтобы судить мир, но чтобы мир спасен был чрез Него.
Верующий в Него не судится, а неверующий уже осужден, потому что не уверовал во имя Единородного Сына Божия.
Суд же состоит в том, что свет пришел в мир; но люди более возлюбили тьму, нежели свет, потому что дела их были злы;
ибо всякий, делающий злое, ненавидит свет и не идет к свету, чтобы не обличились дела его, потому что они злы,
а поступающий по правде идет к свету, дабы явны были дела его, потому что они в Боге соделаны.
[Зач. 11.] После сего пришел Иисус с учениками Своими в землю Иудейскую и там жил с ними и крестил.
А Иоанн также крестил в Еноне, близ Салима, потому что там было много воды; и приходили туда и крестились,
ибо Иоанн еще не был заключен в темницу.
Тогда у Иоанновых учеников произошел спор с Иудеями об очищении.
И пришли к Иоанну и сказали ему: равви́! Тот, Который был с тобою при Иордане и о Котором ты свидетельствовал, вот Он крестит, и все идут к Нему.
Иоанн сказал в ответ: не может человек ничего принимать на себя, если не будет дано ему с неба.
Вы сами мне свидетели в том, что я сказал: не я Христос, но я послан пред Ним.
Имеющий невесту есть жених, а друг жениха, стоящий и внимающий ему, радостью радуется, слыша голос жениха. Сия-то радость моя исполнилась.
Ему должно расти, а мне умаляться.
Приходящий свыше и есть выше всех; а сущий от земли земной и есть и говорит, как сущий от земли; Приходящий с небес есть выше всех,
и что Он видел и слышал, о том и свидетельствует; и никто не принимает свидетельства Его.
Принявший Его свидетельство сим запечатлел, что Бог истинен,
ибо Тот, Которого послал Бог, говорит слова Божии; ибо не мерою дает Бог Духа.
Отец любит Сына и все дал в руку Его.
Верующий в Сына имеет жизнь вечную, а не верующий в Сына не увидит жизни, но гнев Божий пребывает на нем.
1 Иисус Христос и самарянка у колодца; «вода жизни»; «Бог есть дух». 31 «Поспели к жатве». 39 Самаряне уверовали в Иисуса Христа; 43 Галилеяне приняли Его. 46 Исцеление сына царедворца в Капернауме.
Когда же узнал Иисус о дошедшем до фарисеев слухе, что Он более приобретает учеников и крестит, нежели Иоанн, –
хотя Сам Иисус не крестил, а ученики Его, –
то оставил Иудею и пошел опять в Галилею.
Надлежало же Ему проходить через Самарию.
[Зач. 12.] Итак, приходит Он в город Самарийский, называемый Сихарь, близ участка земли, данного Иаковом сыну своему Иосифу.
Там был колодезь Иаковлев. Иисус, утрудившись от пути, сел у колодезя. Было около шестого часа.
Приходит женщина из Самарии почерпнуть воды. Иисус говорит ей: дай Мне пить.
Ибо ученики Его отлучились в город купить пищи.
Женщина Самарянская говорит Ему: как ты, будучи Иудей, просишь пить у меня, Самарянки? ибо Иудеи с Самарянами не сообщаются.
Иисус сказал ей в ответ: если бы ты знала дар Божий и Кто говорит тебе: дай Мне пить, то ты сама просила бы у Него, и Он дал бы тебе воду живую.
Женщина говорит Ему: Господин! Тебе и почерпнуть нечем, а колодезь глубок; откуда же у Тебя вода живая?
Неужели Ты больше отца нашего Иакова, который дал нам этот колодезь и сам из него пил, и дети его, и скот его?
Иисус сказал ей в ответ: всякий, пьющий воду сию, возжаждет опять,
а кто будет пить воду, которую Я дам ему, тот не будет жаждать вовек; но вода, которую Я дам ему, сделается в нем источником воды, текущей в жизнь вечную.
Женщина говорит Ему: Господин! дай мне этой воды, чтобы мне не иметь жажды и не приходить сюда черпать.
Иисус говорит ей: пойди, позови мужа твоего и приди сюда.
Женщина сказала в ответ: у меня нет мужа. Иисус говорит ей: правду ты сказала, что у тебя нет мужа,
ибо у тебя было пять мужей, и тот, которого ныне имеешь, не муж тебе; это справедливо ты сказала.
Женщина говорит Ему: Господи! вижу, что Ты пророк.
Отцы наши поклонялись на этой горе, а вы говорите, что место, где должно поклоняться, находится в Иерусалиме.
Иисус говорит ей: поверь Мне, что наступает время, когда и не на горе сей, и не в Иерусалиме будете поклоняться Отцу.
Вы не знаете, чему кланяетесь, а мы знаем, чему кланяемся, ибо спасение от Иудеев.
Но настанет время и настало уже, когда истинные поклонники будут поклоняться Отцу в духе и истине, ибо таких поклонников Отец ищет Себе.
Бог есть дух, и поклоняющиеся Ему должны поклоняться в духе и истине.
Женщина говорит Ему: знаю, что придет Мессия, то есть Христос; когда Он придет, то возвестит нам все.
Иисус говорит ей: это Я, Который говорю с тобою.
В это время пришли ученики Его, и удивились, что Он разговаривал с женщиною; однако ж ни один не сказал: чего Ты требуешь? или: о чем говоришь с нею?
Тогда женщина оставила водонос свой и пошла в город, и говорит людям:
пойдите, посмотрите Человека, Который сказал мне все, что я сделала: не Он ли Христос?
Они вышли из города и пошли к Нему.
Между тем ученики просили Его, говоря: Равви́! ешь.
Но Он сказал им: у Меня есть пища, которой вы не знаете.
Посему ученики говорили между собою: разве кто принес Ему есть?
Иисус говорит им: Моя пища есть творить волю Пославшего Меня и совершить дело Его.
Не говорите ли вы, что еще четыре месяца, и наступит жатва? А Я говорю вам: возведите очи ваши и посмотрите на нивы, как они побелели и поспели к жатве.
Жнущий получает награду и собирает плод в жизнь вечную, так что и сеющий и жнущий вместе радоваться будут,
ибо в этом случае справедливо изречение: один сеет, а другой жнет.
Я послал вас жать то, над чем вы не трудились: другие трудились, а вы вошли в труд их.
И многие Самаряне из города того уверовали в Него по слову женщины, свидетельствовавшей, что Он сказал ей все, что она сделала.
И потому, когда пришли к Нему Самаряне, то просили Его побыть у них; и Он пробыл там два дня.
И еще большее число уверовали по Его слову.
А женщине той говорили: уже не по твоим речам веруем, ибо сами слышали и узнали, что Он истинно Спаситель мира, Христос.
По прошествии же двух дней Он вышел оттуда и пошел в Галилею,
ибо Сам Иисус свидетельствовал, что пророк не имеет чести в своем отечестве.
Когда пришел Он в Галилею, то Галилеяне приняли Его, видев все, что Он сделал в Иерусалиме в праздник, – ибо и они ходили на праздник.
Итак, Иисус опять пришел в Кану Галилейскую, где претворил воду в вино. [Зач. 13.] В Капернауме был некоторый царедворец, у которого сын был болен.
Он, услышав, что Иисус пришел из Иудеи в Галилею, пришел к Нему и просил Его прийти и исцелить сына его, который был при смерти.
Иисус сказал ему: вы не уверуете, если не увидите знамений и чудес.
Царедворец говорит Ему: Господи! приди, пока не умер сын мой.
Иисус говорит ему: пойди, сын твой здоров. Он поверил слову, которое сказал ему Иисус, и пошел.
На дороге встретили его слуги его и сказали: сын твой здоров.
Он спросил у них: в котором часу стало ему легче? Ему сказали: вчера в седьмом часу горячка оставила его.
Из этого отец узнал, что это был тот час, в который Иисус сказал ему: сын твой здоров, и уверовал сам и весь дом его.
Это второе чудо сотворил Иисус, возвратившись из Иудеи в Галилею.
1 Исцеление расслабленного при овчей купели; иудеи обвиняют Иисуса. 19 Ответ Иисуса Христа: Отец и Сын; свидетельство Иоанна и Писаний.
[Зач. 14.] После сего был праздник Иудейский, и пришел Иисус в Иерусалим.
Есть же в Иерусалиме у Овечьих ворот купальня, называемая по-еврейски Вифезда*, при которой было пять крытых ходов. //*Дом милосердия.
В них лежало великое множество больных, слепых, хромых, иссохших, ожидающих движения воды,
ибо Ангел Господень по временам сходил в купальню и возмущал воду, и кто первый входил в нее по возмущении воды, тот выздоравливал, какою бы ни был одержим болезнью.
Тут был человек, находившийся в болезни тридцать восемь лет.
Иисус, увидев его лежащего и узнав, что он лежит уже долгое время, говорит ему: хочешь ли быть здоров?
Больной отвечал Ему: так, Господи; но не имею человека, который опустил бы меня в купальню, когда возмутится вода; когда же я прихожу, другой уже сходит прежде меня.
Иисус говорит ему: встань, возьми постель твою и ходи.
И он тотчас выздоровел, и взял постель свою и пошел. Было же это в день субботний.
Посему Иудеи говорили исцеленному: сегодня суббота; не должно тебе брать постели.
Он отвечал им: Кто меня исцелил, Тот мне сказал: возьми постель твою и ходи.
Его спросили: кто Тот Человек, Который сказал тебе: возьми постель твою и ходи?
Исцеленный же не знал, кто Он, ибо Иисус скрылся в народе, бывшем на том месте.
Потом Иисус встретил его в храме и сказал ему: вот, ты выздоровел; не греши больше, чтобы не случилось с тобою чего хуже.
Человек сей пошел и объявил Иудеям, что исцеливший его есть Иисус.
И стали Иудеи гнать Иисуса и искали убить Его за то, что Он делал такие дела в субботу.
Иисус же говорил им: [Зач. 15.] Отец Мой доныне делает, и Я делаю.
И еще более искали убить Его Иудеи за то, что Он не только нарушал субботу, но и Отцом Своим называл Бога, делая Себя равным Богу.
На это Иисус сказал: истинно, истинно говорю вам: Сын ничего не может творить Сам от Себя, если не увидит Отца творящего: ибо, что творит Он, то и Сын творит также.
Ибо Отец любит Сына и показывает Ему все, что творит Сам; и покажет Ему дела больше сих, так что вы удивитесь.
Ибо, как Отец воскрешает мертвых и оживляет, так и Сын оживляет, кого хочет.
Ибо Отец и не судит никого, но весь суд отдал Сыну,
дабы все чтили Сына, как чтут Отца. Кто не чтит Сына, тот не чтит и Отца, пославшего Его.
[Зач. 16.] Истинно, истинно говорю вам: слушающий слово Мое и верующий в Пославшего Меня имеет жизнь вечную, и на суд не приходит, но перешел от смерти в жизнь.
Истинно, истинно говорю вам: наступает время, и настало уже, когда мертвые услышат глас Сына Божия и, услышав, оживут.
Ибо, как Отец имеет жизнь в Самом Себе, так и Сыну дал иметь жизнь в Самом Себе.
И дал Ему власть производить и суд, потому что Он есть Сын Человеческий.
Не дивитесь сему; ибо наступает время, в которое все, находящиеся в гробах, услышат глас Сына Божия;
и изыдут творившие добро в воскресение жизни, а делавшие зло – в воскресение осуждения.
Я ничего не могу творить Сам от Себя. Как слышу, так и сужу, и суд Мой праведен; ибо не ищу Моей воли, но воли пославшего Меня Отца.
Если Я свидетельствую Сам о Себе, то свидетельство Мое не есть истинно.
Есть другой, свидетельствующий о Мне; и Я знаю, что истинно то свидетельство, которым он свидетельствует о Мне.
Вы посылали к Иоанну, и он засвидетельствовал об истине.
Впрочем Я не от человека принимаю свидетельство, но говорю это для того, чтобы вы спаслись.
Он был светильник, горящий и светящий; а вы хотели малое время порадоваться при свете его.
Я же имею свидетельство больше Иоаннова: ибо дела, которые Отец дал Мне совершить, самые дела сии, Мною творимые, свидетельствуют о Мне, что Отец послал Меня.
И пославший Меня Отец Сам засвидетельствовал о Мне. А вы ни гласа Его никогда не слышали, ни лица Его не видели;
и не имеете слова Его пребывающего в вас, потому что вы не веруете Тому, Которого Он послал.
Исследуйте Писания, ибо вы думаете чрез них иметь жизнь вечную; а они свидетельствуют о Мне.
Но вы не хотите прийти ко Мне, чтобы иметь жизнь.
Не принимаю славы от человеков,
но знаю вас: вы не имеете в себе любви к Богу.
Я пришел во имя Отца Моего, и не принимаете Меня; а если иной придет во имя свое, его примете.
Как вы можете веровать, когда друг от друга принимаете славу, а славы, которая от Единого Бога, не ищете?
Не думайте, что Я буду обвинять вас пред Отцом: есть на вас обвинитель Моисей, на которого вы уповаете.
Ибо если бы вы верили Моисею, то поверили бы и Мне, потому что он писал о Мне.
Если же его Писаниям не верите, как поверите Моим словам?
1 Насыщение 5000. 15 Хождение по воде. 22 Знамения; «хлеб жизни». 41 Ответ Иисуса Христа на неверие иудеев; «слова вечной жизни». 67 Петр исповедует Иисуса Сыном Божиим.
[Зач. 17.] После сего пошел Иисус на ту сторону моря Галилейского, в окрестности Тивериады.
За Ним последовало множество народа, потому что видели чудеса, которые Он творил над больными.
Иисус взошел на гору и там сидел с учениками Своими.
Приближалась же Пасха, праздник Иудейский.
[Зач. 18.] Иисус, возведя очи и увидев, что множество народа идет к Нему, говорит Филиппу: где нам купить хлебов, чтобы их накормить?
Говорил же это, испытывая его; ибо Сам знал, что хотел сделать.
Филипп отвечал Ему: им на двести динариев не довольно будет хлеба, чтобы каждому из них досталось хотя понемногу.
Один из учеников Его, Андрей, брат Симона Петра, говорит Ему:
здесь есть у одного мальчика пять хлебов ячменных и две рыбки; но что это для такого множества?
Иисус сказал: велите им возлечь. Было же на том месте много травы. Итак, возлегло людей числом около пяти тысяч.
Иисус, взяв хлебы и воздав благодарение, роздал ученикам, а ученики возлежавшим, также и рыбы, сколько кто хотел.
И когда насытились, то сказал ученикам Своим: соберите оставшиеся куски, чтобы ничего не пропало.
И собрали, и наполнили двенадцать коробов кусками от пяти ячменных хлебов, оставшимися у тех, которые ели.
[Зач. 19.] Тогда люди, видевшие чудо, сотворенное Иисусом, сказали: это истинно Тот Пророк, Которому должно прийти в мир.
Иисус же, узнав, что хотят прийти, нечаянно взять Его и сделать царем, опять удалился на гору один.
Когда же настал вечер, то ученики Его сошли к морю
и, войдя в лодку, отправились на ту сторону моря, в Капернаум. Становилось темно, а Иисус не приходил к ним.
Дул сильный ветер, и море волновалось.
Проплыв около двадцати пяти или тридцати стадий, они увидели Иисуса, идущего по морю и приближающегося к лодке, и испугались.
Но Он сказал им: это Я; не бойтесь.
Они хотели принять Его в лодку; и тотчас лодка пристала к берегу, куда плыли.
На другой день народ, стоявший по ту сторону моря, видел, что там, кроме одной лодки, в которую вошли ученики Его, иной не было, и что Иисус не входил в лодку с учениками Своими, а отплыли одни ученики Его.
Между тем пришли из Тивериады другие лодки близко к тому месту, где ели хлеб по благословении Господнем.
Итак, когда народ увидел, что тут нет Иисуса, ни учеников Его, то вошли в лодки и приплыли в Капернаум, ища Иисуса.
И, найдя Его на той стороне моря, сказали Ему: Равви́! когда Ты сюда пришел?
Иисус сказал им в ответ: истинно, истинно говорю вам: вы ищете Меня не потому, что видели чудеса, но потому, что ели хлеб и насытились.
[Зач. 20.] Старайтесь не о пище тленной, но о пище, пребывающей в жизнь вечную, которую даст вам Сын Человеческий, ибо на Нем положил печать Свою Отец, Бог.
Итак, сказали Ему: что́ нам делать, чтобы творить дела Божии?
Иисус сказал им в ответ: вот дело Божие, чтобы вы веровали в Того, Кого Он послал.
На это сказали Ему: какое же Ты дашь знамение, чтобы мы увидели и поверили Тебе? что́ Ты делаешь?
Отцы наши ели манну в пустыне, как написано: хлеб с неба дал им есть.
Иисус же сказал им: истинно, истинно говорю вам: не Моисей дал вам хлеб с неба, а Отец Мой дает вам истинный хлеб с небес.
Ибо хлеб Божий есть тот, который сходит с небес и дает жизнь миру.
На это сказали Ему: Господи! подавай нам всегда такой хлеб.
Иисус же сказал им: [Зач. 21.] Я есмь хлеб жизни; приходящий ко Мне не будет алкать, и верующий в Меня не будет жаждать никогда.
Но Я сказал вам, что вы и видели Меня, и не веруете.
Все, что дает Мне Отец, ко Мне придет; и приходящего ко Мне не изгоню вон,
ибо Я сошел с небес не для того, чтобы творить волю Мою, но волю пославшего Меня Отца.
Воля же пославшего Меня Отца есть та, чтобы из того, что Он Мне дал, ничего не погубить, но все то воскресить в последний день.
[Зач. 22.] Воля Пославшего Меня есть та, чтобы всякий, видящий Сына и верующий в Него, имел жизнь вечную; и Я воскрешу его в последний день.
Возроптали на Него Иудеи за то, что Он сказал: Я есмь хлеб, сшедший с небес.
И говорили: не Иисус ли это, сын Иосифов, Которого отца и Мать мы знаем? Как же говорит Он: Я сшел с небес?
Иисус сказал им в ответ: не ропщите между собою.
Никто не может прийти ко Мне, если не привлечет его Отец, пославший Меня; и Я воскрешу его в последний день.
У пророков написано: и будут все научены Богом. Всякий, слышавший от Отца и научившийся, приходит ко Мне.
Это не то, чтобы кто видел Отца, кроме Того, Кто есть от Бога; Он видел Отца.
Истинно, истинно говорю вам: верующий в Меня имеет жизнь вечную.
[Зач. 23.] Я есмь хлеб жизни.
Отцы ваши ели манну в пустыне и умерли;
хлеб же, сходящий с небес, таков, что ядущий его не умрет.
Я хлеб живой, сшедший с небес; ядущий хлеб сей будет жить вовек; хлеб же, который Я дам, есть Плоть Моя, которую Я отдам за жизнь мира.
Тогда Иудеи стали спорить между собою, говоря: как Он может дать нам есть Плоть Свою?
Иисус же сказал им: истинно, истинно говорю вам: если не будете есть Плоти Сына Человеческого и пить Крови Его, то не будете иметь в себе жизни.
Ядущий Мою Плоть и пиющий Мою Кровь имеет жизнь вечную, и Я воскрешу его в последний день.
Ибо Плоть Моя истинно есть пища, и Кровь Моя истинно есть питие.
[Зач. 24.] Ядущий Мою Плоть и пиющий Мою Кровь пребывает во Мне, и Я в нем.
Как послал Меня живой Отец, и Я живу Отцем, так и ядущий Меня жить будет Мною.
Сей-то есть хлеб, сшедший с небес. Не так, как отцы ваши ели манну и умерли: ядущий хлеб сей жить будет вовек.
Сие говорил Он в синагоге, уча в Капернауме.
Многие из учеников Его, слыша то, говорили: какие странные слова! кто может это слушать?
Но Иисус, зная Сам в Себе, что ученики Его ропщут на то, сказал им: это ли соблазняет вас?
Что ж, если увидите Сына Человеческого восходящего туда, где был прежде?
Дух животворит; плоть не пользует нимало. Слова, которые говорю Я вам, суть дух и жизнь.
Но есть из вас некоторые неверующие. Ибо Иисус от начала знал, кто суть неверующие и кто предаст Его.
И сказал: для того-то и говорил Я вам, что никто не может прийти ко Мне, если то не дано будет ему от Отца Моего.
С этого времени многие из учеников Его отошли от Него и уже не ходили с Ним.
Тогда Иисус сказал двенадцати: не хотите ли и вы отойти?
Симон Петр отвечал Ему: Господи! к кому нам идти? Ты имеешь глаголы вечной жизни:
и мы уверовали и познали, что Ты Христос, Сын Бога живого.
Иисус отвечал им: не двенадцать ли вас избрал Я? но один из вас диавол.
Это говорил Он об Иуде Симонове Искариоте, ибо сей хотел предать Его, будучи один из двенадцати.
1 Иисус отвергает предложение Его братьев. 10 Иисус Христос учит явно в храме на празднике. 30 Неудачная попытка схватить Иисуса Христа; призыв пить «воду живую». 45 «Никогда человек не говорил так».
[Зач. 25.] После сего Иисус ходил по Галилее, ибо по Иудее не хотел ходить, потому что Иудеи искали убить Его.
Приближался праздник Иудейский – поставление кущей.
Тогда братья Его сказали Ему: выйди отсюда и пойди в Иудею, чтобы и ученики Твои видели дела, которые Ты делаешь.
Ибо никто не делает чего-либо втайне, и ищет сам быть известным. Если Ты творишь такие дела, то яви Себя миру.
Ибо и братья Его не веровали в Него.
На это Иисус сказал им: Мое время еще не настало, а для вас всегда время.
Вас мир не может ненавидеть, а Меня ненавидит, потому что Я свидетельствую о нем, что дела его злы.
Вы пойдите на праздник сей; а Я еще не пойду на сей праздник, потому что Мое время еще не исполнилось.
Сие сказав им, остался в Галилее.
Но когда пришли братья Его, тогда и Он пришел на праздник не явно, а как бы тайно.
Иудеи же искали Его на празднике и говорили: где Он?
И много толков было о Нем в народе: одни говорили, что Он добр; а другие говорили: нет, но обольщает народ.
Впрочем никто не говорил о Нем явно, боясь Иудеев.
[Зач. 26.] Но в половине уже праздника вошел Иисус в храм и учил.
И дивились Иудеи, говоря: как Он знает Писания, не учившись?
Иисус, отвечая им, сказал: Мое учение – не Мое, но Пославшего Меня;
кто хочет творить волю Его, тот узнает о сем учении, от Бога ли оно, или Я Сам от Себя говорю.
Говорящий сам от себя ищет славы себе; а Кто ищет славы Пославшему Его, Тот истинен, и нет неправды в Нем.
Не дал ли вам Моисей закона? и никто из вас не поступает по закону. За что ищете убить Меня?
Народ сказал в ответ: не бес ли в Тебе? кто ищет убить Тебя?
Иисус, продолжая речь, сказал им: одно дело сделал Я, и все вы дивитесь.
Моисей дал вам обрезание (хотя оно не от Моисея, но от отцов), и в субботу вы обрезываете человека.
Если в субботу принимает человек обрезание, чтобы не был нарушен закон Моисеев, – на Меня ли негодуете за то, что Я всего человека исцелил в субботу?
Не суди́те по наружности, но суди́те судом праведным.
Тут некоторые из Иерусалимлян говорили: не Тот ли это, Которого ищут убить?
Вот, Он говорит явно, и ничего не говорят Ему: не удостоверились ли начальники, что Он подлинно Христос?
Но мы знаем Его, откуда Он; Христос же когда придет, никто не будет знать, откуда Он.
Тогда Иисус возгласил в храме, уча и говоря: и знаете Меня, и знаете, откуда Я; и Я пришел не Сам от Себя, но истинен Пославший Меня, Которого вы не знаете.
Я знаю Его, потому что Я от Него, и Он послал Меня.
И искали схватить Его, но никто не наложил на Него руки́, потому что еще не пришел час Его.
Многие же из народа уверовали в Него и говорили: когда придет Христос, неужели сотворит больше знамений, нежели сколько Сей сотворил?
Услышали фарисеи такие толки о Нем в народе, и послали фарисеи и первосвященники служителей – схватить Его.
Иисус же сказал им: еще недолго быть Мне с вами, и пойду к Пославшему Меня;
будете искать Меня, и не найдете; и где буду Я, туда вы не можете прийти.
При сем Иудеи говорили между собою: куда Он хочет идти, так что мы не найдем Его? Не хочет ли Он идти в Еллинское рассеяние и учить Еллинов?
Что значат сии слова, которые Он сказал: будете искать Меня, и не найдете; и где буду Я, туда вы не можете прийти?
[Зач. 27.] В последний же великий день праздника стоял Иисус и возгласил, говоря: кто жаждет, иди ко Мне и пей.
Кто верует в Меня, у того, как сказано в Писании, из чрева потекут реки воды живой.
Сие сказал Он о Духе, Которого имели принять верующие в Него: ибо еще не было на них Духа Святого, потому что Иисус еще не был прославлен.
Многие из народа, услышав сии слова, говорили: Он точно пророк.
Другие говорили: это Христос. А иные говорили: разве из Галилеи Христос придет?
Не сказано ли в Писании, что Христос придет от семени Давидова и из Вифлеема, из того места, откуда был Давид?
Итак, произошла о Нем распря в народе.
Некоторые из них хотели схватить Его; но никто не наложил на Него рук.
Итак, служители возвратились к первосвященникам и фарисеям, и сии сказали им: для чего вы не привели Его?
Служители отвечали: никогда человек не говорил так, как Этот Человек.
Фарисеи сказали им: неужели и вы прельстились?
Уверовал ли в Него кто из начальников, или из фарисеев?
Но этот народ невежда в законе, проклят он.
Никодим, приходивший к Нему ночью, будучи один из них, говорит им:
судит ли закон наш человека, если прежде не выслушают его и не узнают, что он делает?
На это сказали ему: и ты не из Галилеи ли? рассмотри и увидишь, что из Галилеи не приходит пророк.
И разошлись все по домам.
1 Иисус Христос прощает взятую в прелюбодеянии. 12 «Я свет миру»; Отец и Сын. 21 «Что Я слышал от Отца, то и говорю»; «истина сделает вас свободными». 31 Семя Авраамово; раб и сын; «кто от Бога, тот слушает слова Божии». 48 Обвинение иудеев: «бес в тебе»; ответ Иисуса Христа: «Прежде, нежели был Авраам, Я есмь».
Иисус же пошел на гору Елеонскую.
А утром опять пришел в храм, и весь народ шел к Нему. Он сел и учил их.
[Зач. 28.] Тут книжники и фарисеи привели к Нему женщину, взятую в прелюбодеянии, и, поставив ее посреди,
сказали Ему: Учитель! эта женщина взята в прелюбодеянии;
а Моисей в законе заповедал нам побивать таких камнями: Ты что скажешь?
Говорили же это, искушая Его, чтобы найти что-нибудь к обвинению Его. Но Иисус, наклонившись низко, писал перстом на земле, не обращая на них внимания.
Когда же продолжали спрашивать Его, Он, восклонившись, сказал им: кто из вас без греха, первый брось на нее камень.
И опять, наклонившись низко, писал на земле.
Они же, услышав то и будучи обличаемы совестью, стали уходить один за другим, начиная от старших до последних; и остался один Иисус и женщина, стоящая посреди.
Иисус, восклонившись и не видя никого, кроме женщины, сказал ей: женщина! где твои обвинители? никто не осудил тебя?
Она отвечала: никто, Господи. Иисус сказал ей: и Я не осуждаю тебя; иди и впредь не греши.
[Зач. 29.] Опять говорил Иисус к народу и сказал им: Я свет миру; кто последует за Мною, тот не будет ходить во тьме, но будет иметь свет жизни.
Тогда фарисеи сказали Ему: Ты Сам о Себе свидетельствуешь, свидетельство Твое не истинно.
Иисус сказал им в ответ: если Я и Сам о Себе свидетельствую, свидетельство Мое истинно; потому что Я знаю, откуда пришел и куда иду; а вы не знаете, откуда Я и куда иду.
Вы су́дите по плоти; Я не сужу никого.
А если и сужу Я, то суд Мой истинен, потому что Я не один, но Я и Отец, пославший Меня.
А и в законе вашем написано, что двух человек свидетельство истинно.
Я Сам свидетельствую о Себе, и свидетельствует о Мне Отец, пославший Меня.
Тогда сказали Ему: где Твой Отец? Иисус отвечал: вы не знаете ни Меня, ни Отца Моего; если бы вы знали Меня, то знали бы и Отца Моего.
Сии слова говорил Иисус у сокровищницы, когда учил в храме; и никто не взял Его, потому что еще не пришел час Его.
[Зач. 30.] Опять сказал им Иисус: Я отхожу, и будете искать Меня, и умрете во грехе вашем. Куда Я иду, туда вы не можете прийти.
Тут Иудеи говорили: неужели Он убьет Сам Себя, что говорит: «куда Я иду, вы не можете прийти»?
Он сказал им: вы от нижних, Я от вышних; вы от мира сего, Я не от сего мира.
Потому Я и сказал вам, что вы умрете во грехах ваших; ибо если не уверуете, что это Я, то умрете во грехах ваших.
Тогда сказали Ему: кто же Ты? Иисус сказал им: от начала Сущий, как и говорю вам.
Много имею говорить и судить о вас; но Пославший Меня есть истинен, и что Я слышал от Него, то и говорю миру.
Не поняли, что Он говорил им об Отце.
Итак, Иисус сказал им: когда вознесете Сына Человеческого, тогда узнаете, что это Я и что ничего не делаю от Себя, но как научил Меня Отец Мой, так и говорю.
Пославший Меня есть со Мною; Отец не оставил Меня одного, ибо Я всегда делаю то, что Ему угодно.
Когда Он говорил это, многие уверовали в Него.
[Зач. 31.] Тогда сказал Иисус к уверовавшим в Него Иудеям: если пребудете в слове Моем, то вы истинно Мои ученики,
и позна́ете истину, и истина сделает вас свободными.
Ему отвечали: мы семя Авраамово и не были рабами никому никогда; как же Ты говоришь: сделаетесь свободными?
Иисус отвечал им: истинно, истинно говорю вам: всякий, делающий грех, есть раб греха.
Но раб не пребывает в доме вечно; сын пребывает вечно.
Итак, если Сын освободит вас, то истинно свободны будете.
Знаю, что вы семя Авраамово; однако ищете убить Меня, потому что слово Мое не вмещается в вас.
Я говорю то, что видел у Отца Моего; а вы делаете то, что видели у отца вашего.
Сказали Ему в ответ: отец наш есть Авраам. Иисус сказал им: если бы вы были дети Авраама, то дела Авраамовы делали бы.
А теперь ищете убить Меня, Человека, сказавшего вам истину, которую слышал от Бога: Авраам этого не делал.
Вы делаете дела отца вашего. На это сказали Ему: мы не от любодеяния рождены; одного Отца имеем, Бога.
[Зач. 32.] Иисус сказал им: если бы Бог был Отец ваш, то вы любили бы Меня, потому что Я от Бога исшел и пришел; ибо Я не Сам от Себя пришел, но Он послал Меня.
Почему вы не понимаете речи Моей? Потому что не можете слышать сло́ва Моего.
Ваш отец диавол; и вы хотите исполнять похоти отца вашего. Он был человекоубийца от начала и не устоял в истине, ибо нет в нем истины. Когда говорит он ложь, говорит свое, ибо он лжец и отец лжи.
А как Я истину говорю, то не верите Мне.
Кто из вас обличит Меня в неправде? Если же Я говорю истину, почему вы не верите Мне?
Кто от Бога, тот слушает слова Божии. Вы потому не слушаете, что вы не от Бога.
На это Иудеи отвечали и сказали Ему: не правду ли мы говорим, что Ты Самарянин и что бес в Тебе?
Иисус отвечал: во Мне беса нет; но Я чту Отца Моего, а вы бесчестите Меня.
Впрочем Я не ищу Моей славы: есть Ищущий и Судящий.
[Зач. 33.] Истинно, истинно говорю вам: кто соблюдет слово Мое, тот не увидит смерти вовек.
Иудеи сказали Ему: теперь узнали мы, что бес в Тебе. Авраам умер и пророки, а Ты говоришь: кто соблюдет слово Мое, тот не вкусит смерти вовек.
Неужели Ты больше отца нашего Авраама, который умер? и пророки умерли: чем Ты Себя делаешь?
Иисус отвечал: если Я Сам Себя славлю, то слава Моя ничто. Меня прославляет Отец Мой, о Котором вы говорите, что Он Бог ваш.
И вы не познали Его, а Я знаю Его; и если скажу, что не знаю Его, то буду подобный вам лжец. Но Я знаю Его и соблюдаю слово Его.
Авраам, отец ваш, рад был увидеть день Мой; и увидел и возрадовался.
На это сказали Ему Иудеи: Тебе нет еще пятидесяти лет, – и Ты видел Авраама?
Иисус сказал им: истинно, истинно говорю вам: прежде нежели был Авраам, Я есмь.
Тогда взяли каменья, чтобы бросить на Него; но Иисус скрылся и вышел из храма, пройдя посреди них, и пошел далее.
1 Исцеление слепорожденного. 13 Фарисеи спрашивают исцеленного и его родителей. 35 Исцеленный уверовал в Сына Божия; слепота фарисеев.
[Зач. 34.] И, проходя, увидел человека, слепого от рождения.
Ученики Его спросили у Него: Равви́! кто согрешил, он или родители его, что родился слепым?
Иисус отвечал: не согрешил ни он, ни родители его, но это для того, чтобы на нем явились дела Божии.
Мне должно делать дела Пославшего Меня, доколе есть день; приходит ночь, когда никто не может делать.
Доколе Я в мире, Я свет миру.
Сказав это, Он плюнул на землю, сделал брение из плюновения и помазал брением глаза слепому,
и сказал ему: пойди, умойся в купальне Силоам, что значит: посланный. Он пошел и умылся, и пришел зрячим.
Тут соседи и видевшие прежде, что он был слеп, говорили: не тот ли это, который сидел и просил милостыни?
Иные говорили: это он, а иные: похож на него. Он же говорил: это я.
Тогда спрашивали у него: как открылись у тебя глаза?
Он сказал в ответ: Человек, называемый Иисус, сделал брение, помазал глаза мои и сказал мне: пойди на купальню Силоам и умойся. Я пошел, умылся и прозрел.
Тогда сказали ему: где Он? Он отвечал: не знаю.
Повели сего бывшего слепца к фарисеям.
А была суббота, когда Иисус сделал брение и отверз ему очи.
Спросили его также и фарисеи, как он прозрел. Он сказал им: брение положил Он на мои глаза, и я умылся, и вижу.
Тогда некоторые из фарисеев говорили: не от Бога Этот Человек, потому что не хранит субботы. Другие говорили: как может человек грешный творить такие чудеса? И была между ними распря.
Опять говорят слепому: ты что скажешь о Нем, потому что Он отверз тебе очи? Он сказал: это пророк.
Тогда Иудеи не поверили, что он был слеп и прозрел, доколе не призвали родителей сего прозревшего
и спросили их: это ли сын ваш, о котором вы говорите, что родился слепым? как же он теперь видит?
Родители его сказали им в ответ: мы знаем, что это сын наш и что он родился слепым,
а как теперь видит, не знаем, или кто отверз ему очи, мы не знаем. Сам в совершенных летах; самого спроси́те; пусть сам о себе скажет.
Так отвечали родители его, потому что боялись Иудеев; ибо Иудеи сговорились уже, чтобы, кто признает Его за Христа, того отлучать от синагоги.
Посему-то родители его и сказали: он в совершенных летах; самого спроси́те.
Итак, вторично призвали человека, который был слеп, и сказали ему: воздай славу Богу; мы знаем, что Человек Тот грешник.
Он сказал им в ответ: грешник ли Он, не знаю; одно знаю, что я был слеп, а теперь вижу.
Снова спросили его: что сделал Он с тобою? как отверз твои очи?
Отвечал им: я уже сказал вам, и вы не слушали; что еще хотите слышать? или и вы хотите сделаться Его учениками?
Они же укорили его и сказали: ты ученик Его, а мы Моисеевы ученики.
Мы знаем, что с Моисеем говорил Бог; Сего же не знаем, откуда Он.
Человек прозревший сказал им в ответ: это и удивительно, что вы не знаете, откуда Он, а Он отверз мне очи.
Но мы знаем, что грешников Бог не слушает; но кто чтит Бога и творит волю Его, того слушает.
От века не слыхано, чтобы кто отверз очи слепорожденному.
Если бы Он не был от Бога, не мог бы творить ничего.
Сказали ему в ответ: во грехах ты весь родился, и ты ли нас учишь? И выгнали его вон.
Иисус, услышав, что выгнали его вон, и найдя его, сказал ему: ты веруешь ли в Сына Божия?
Он отвечал и сказал: а кто Он, Господи, чтобы мне веровать в Него?
Иисус сказал ему: и видел ты Его, и Он говорит с тобою.
Он же сказал: верую, Господи! И поклонился Ему.
[Зач. 35.] И сказал Иисус: на суд пришел Я в мир сей, чтобы невидящие видели, а видящие стали слепы.
Услышав это, некоторые из фарисеев, бывших с Ним, сказали Ему: неужели и мы слепы?
Иисус сказал им: если бы вы были слепы, то не имели бы на себе греха; но как вы говорите, что видите, то грех остается на вас.
1 «Я дверь овцам»; «Я есмь пастырь добрый». 19 Иисуса Христа обвиняют в богохульстве; Его ответ. 40 Его уход за Иордан.
Истинно, истинно говорю вам: кто не дверью входит во двор овчий, но перелазит инуде, тот вор и разбойник;
а входящий дверью есть пастырь овцам.
Ему придверник отворяет, и овцы слушаются голоса его, и он зовет своих овец по имени и выводит их.
И когда выведет своих овец, идет перед ними; а овцы за ним идут, потому что знают голос его.
За чужим же не идут, но бегут от него, потому что не знают чужого голоса.
Сию притчу сказал им Иисус; но они не поняли, что такое Он говорил им.
Итак, опять Иисус сказал им: истинно, истинно говорю вам, что Я дверь овцам.
Все, сколько их ни приходило предо Мною, суть воры и разбойники; но овцы не послушали их.
[Зач. 36.] Я есмь дверь: кто войдет Мною, тот спасется, и войдет, и выйдет, и пажить найдет.
Вор приходит только для того, чтобы украсть, убить и погубить. Я пришел для того, чтобы имели жизнь и имели с избытком.
Я есмь пастырь добрый: пастырь добрый полагает жизнь свою за овец.
А наемник, не пастырь, которому овцы не свои, видит приходящего волка, и оставляет овец, и бежит; и волк расхищает овец, и разгоняет их.
А наемник бежит, потому что наемник, и нерадит об овцах.
Я есмь пастырь добрый; и знаю Моих, и Мои знают Меня.
Как Отец знает Меня, так и Я знаю Отца; и жизнь Мою полагаю за овец.
Есть у Меня и другие овцы, которые не сего двора, и тех надлежит Мне привести: и они услышат голос Мой, и будет одно стадо и один Пастырь.
[Зач. 37.] Потому любит Меня Отец, что Я отдаю жизнь Мою, чтобы опять принять ее.
Никто не отнимает ее у Меня, но Я Сам отдаю ее. Имею власть отдать ее и власть имею опять принять ее. Сию заповедь получил Я от Отца Моего.
От этих слов опять произошла между Иудеями распря.
Многие из них говорили: Он одержим бесом и безумствует; что слушаете Его?
Другие говорили: это слова не бесноватого; может ли бес отверзать очи слепым?
Настал же тогда в Иерусалиме праздник обновления, и была зима.
И ходил Иисус в храме, в притворе Соломоновом.
Тут Иудеи обступили Его и говорили Ему: долго ли Тебе держать нас в недоумении? если Ты Христос, скажи нам прямо.
Иисус отвечал им: Я сказал вам, и не верите; дела, которые творю Я во имя Отца Моего, они свидетельствуют о Мне.
Но вы не верите, ибо вы не из овец Моих, как Я сказал вам.
[Зач. 38.] Овцы Мои слушаются голоса Моего, и Я знаю их; и они идут за Мною.
И Я даю им жизнь вечную, и не погибнут вовек; и никто не похитит их из руки Моей.
Отец Мой, Который дал Мне их, больше всех; и никто не может похитить их из руки Отца Моего.
Я и Отец – одно.
Тут опять Иудеи схватили каменья, чтобы побить Его.
Иисус отвечал им: много добрых дел показал Я вам от Отца Моего; за которое из них хотите побить Меня камнями?
Иудеи сказали Ему в ответ: не за доброе дело хотим побить Тебя камнями, но за богохульство и за то, что Ты, будучи человек, делаешь Себя Богом.
Иисус отвечал им: не написано ли в законе вашем: Я сказал: вы боги?
Если Он назвал богами тех, к которым было слово Божие, и не может нарушиться Писание, –
Тому ли, Которого Отец освятил и послал в мир, вы говорите: богохульствуешь, потому что Я сказал: Я Сын Божий?
Если Я не творю дел Отца Моего, не верьте Мне;
а если творю, то, когда не верите Мне, верьте делам Моим, чтобы узнать и поверить, что Отец во Мне и Я в Нем.
Тогда опять искали схватить Его; но Он уклонился от рук их,
и пошел опять за Иордан, на то место, где прежде крестил Иоанн, и остался там.
Многие пришли к Нему и говорили, что Иоанн не сотворил никакого чуда, но все, что сказал Иоанн о Нем, было истинно.
И многие там уверовали в Него.
1 Болезнь и смерть Лазаря; Иисус Христос идет в Вифанию. 17 Воскрешение Лазаря: «Я воскресение и жизнь». 47 Первосвященники и фарисеи «положили убить Его».
[Зач. 39.] Был болен некто Лазарь из Вифании, из селения, где жили Мария и Марфа, сестра ее.
Мария же, которой брат Лазарь был болен, была та, которая помазала Господа миром и отерла ноги Его волосами своими.
Сестры послали сказать Ему: Господи! вот, кого Ты любишь, болен.
Иисус, услышав то, сказал: эта болезнь не к смерти, но к славе Божией, да прославится через нее Сын Божий.
Иисус же любил Марфу и сестру ее и Лазаря.
Когда же услышал, что он болен, то пробыл два дня на том месте, где находился.
После этого сказал ученикам: пойдем опять в Иудею.
Ученики сказали Ему: Равви́! давно ли Иудеи искали побить Тебя камнями, и Ты опять идешь туда?
Иисус отвечал: не двенадцать ли часов во дне? кто ходит днем, тот не спотыкается, потому что видит свет мира сего;
а кто ходит ночью, спотыкается, потому что нет света с ним.
Сказав это, говорит им потом: Лазарь, друг наш, уснул; но Я иду разбудить его.
Ученики Его сказали: Господи! если уснул, то выздоровеет.
Иисус говорил о смерти его, а они думали, что Он говорит о сне обыкновенном.
Тогда Иисус сказал им прямо: Лазарь умер;
и радуюсь за вас, что Меня не было там, дабы вы уверовали; но пойдем к нему.
Тогда Фома, иначе называемый Близнец, сказал ученикам: пойдем и мы умрем с ним.
Иисус, придя, нашел, что он уже четыре дня в гробе.
Вифания же была близ Иерусалима, стадиях в пятнадцати;
и многие из Иудеев пришли к Марфе и Марии утешать их в печали о брате их.
Марфа, услышав, что идет Иисус, пошла навстречу Ему; Мария же сидела дома.
Тогда Марфа сказала Иисусу: Господи! если бы Ты был здесь, не умер бы брат мой.
Но и теперь знаю, что чего Ты попросишь у Бога, даст Тебе Бог.
Иисус говорит ей: воскреснет брат твой.
Марфа сказала Ему: знаю, что воскреснет в воскресение, в последний день.
Иисус сказал ей: Я есмь воскресение и жизнь; верующий в Меня, если и умрет, оживет.
И всякий, живущий и верующий в Меня, не умрет вовек. Веришь ли сему?
Она говорит Ему: так, Господи! я верую, что Ты Христос, Сын Божий, грядущий в мир.
Сказав это, пошла и позвала тайно Марию, сестру свою, говоря: Учитель здесь и зовет тебя.
Она, как скоро услышала, поспешно встала и пошла к Нему.
Иисус еще не входил в селение, но был на том месте, где встретила Его Марфа.
Иудеи, которые были с нею в доме и утешали ее, видя, что Мария поспешно встала и вышла, пошли за нею, полагая, что она пошла на гроб – плакать там.
Мария же, придя туда, где был Иисус, и увидев Его, пала к ногам Его и сказала Ему: Господи! если бы Ты был здесь, не умер бы брат мой.
Иисус, когда увидел ее плачущую и пришедших с нею Иудеев плачущих, Сам восскорбел духом и возмутился
и сказал: где вы положили его? Говорят Ему: Господи! пойди и посмотри.
Иисус прослезился.
Тогда Иудеи говорили: смотри, как Он любил его.
А некоторые из них сказали: не мог ли Сей, отверзший очи слепому, сделать, чтобы и этот не умер?
Иисус же, опять скорбя внутренно, приходит ко гробу. То была пещера, и камень лежал на ней.
Иисус говорит: отнимите камень. Сестра умершего, Марфа, говорит Ему: Господи! уже смердит; ибо четыре дня, как он во гробе.
Иисус говорит ей: не сказал ли Я тебе, что, если будешь веровать, увидишь славу Божию?
Итак, отняли камень от пещеры, где лежал умерший. Иисус же возвел очи к небу и сказал: Отче! благодарю Тебя, что Ты услышал Меня.
Я и знал, что Ты всегда услышишь Меня; но сказал сие для народа, здесь стоящего, чтобы поверили, что Ты послал Меня.
Сказав это, Он воззвал громким голосом: Лазарь! иди вон.
И вышел умерший, обвитый по рукам и ногам погребальными пеленами, и лицо его обвязано было платком. Иисус говорит им: развяжите его, пусть идет.
Тогда многие из Иудеев, пришедших к Марии и видевших, что сотворил Иисус, уверовали в Него.
А некоторые из них пошли к фарисеям и сказали им, что сделал Иисус.
[Зач. 40.] Тогда первосвященники и фарисеи собрали совет и говорили: что нам делать? Этот Человек много чудес творит.
Если оставим Его так, то все уверуют в Него, и придут Римляне и овладеют и местом нашим и народом.
Один же из них, некто Каиафа, будучи на тот год первосвященником, сказал им: вы ничего не знаете,
и не подумаете, что лучше нам, чтобы один человек умер за людей, нежели чтобы весь народ погиб.
Сие же он сказал не от себя, но, будучи на тот год первосвященником, предсказал, что Иисус умрет за народ,
и не только за народ, но чтобы и рассеянных чад Божиих собрать воедино.
С этого дня положили убить Его.
Посему Иисус уже не ходил явно между Иудеями, а пошел оттуда в страну близ пустыни, в город, называемый Ефраим, и там оставался с учениками Своими.
Приближалась Пасха Иудейская, и многие из всей страны пришли в Иерусалим перед Пасхою, чтобы очиститься.
Тогда искали Иисуса и, стоя в храме, говорили друг другу: как вы думаете? не придет ли Он на праздник?
Первосвященники же и фарисеи дали приказание, что если кто узнает, где Он будет, то объявил бы, дабы взять Его.
1 Мария из Вифании помазала ноги Иисуса Христа; возражение Иуды; «нищих всегда имеете с собою». 9 Торжественный въезд Иисуса в Иерусалим на молодом осле. 20 Еллины хотят видеть Иисуса Христа; 23 прославление Сына Человеческого; «когда Я вознесен буду от земли, всех привлеку к Себе». 37 Пророчество Исаии о слепых глазах. 42 Начальники уверовали, но не исповедали.
[Зач. 41.] За шесть дней до Пасхи пришел Иисус в Вифанию, где был Лазарь умерший, которого Он воскресил из мертвых.
Там приготовили Ему вечерю, и Марфа служила, и Лазарь был одним из возлежавших с Ним.
Мария же, взяв фунт нардового чистого драгоценного мира, помазала ноги Иисуса и отерла волосами своими ноги Его; и дом наполнился благоуханием от мира.
Тогда один из учеников Его, Иуда Симонов Искариот, который хотел предать Его, сказал:
Для чего бы не продать это миро за триста динариев и не раздать нищим?
Сказал же он это не потому, чтобы заботился о нищих, но потому что был вор. Он имел при себе денежный ящик и носил, что туда опускали.
Иисус же сказал: оставьте ее; она сберегла это на день погребения Моего.
Ибо нищих всегда имеете с собою, а Меня не всегда.
Многие из Иудеев узнали, что Он там, и пришли не только для Иисуса, но чтобы видеть и Лазаря, которого Он воскресил из мертвых.
Первосвященники же положили убить и Лазаря,
потому что ради него многие из Иудеев приходили и веровали в Иисуса.
На другой день множество народа, пришедшего на праздник, услышав, что Иисус идет в Иерусалим,
взяли пальмовые ветви, вышли навстречу Ему и восклицали: осанна! благословен Грядущий во имя Господне, Царь Израилев!
Иисус же, найдя молодого осла, сел на него, как написано:
Не бойся, дщерь Сионова! се, Царь твой грядет, сидя на молодом осле.
Ученики Его сперва не поняли этого; но когда прославился Иисус, тогда вспомнили, что та́к было о Нем написано, и это сделали Ему.
Народ, бывший с Ним прежде, свидетельствовал, что Он вызвал из гроба Лазаря и воскресил его из мертвых.
Потому и встретил Его народ, ибо слышал, что Он сотворил это чудо.
[Зач. 42.] Фарисеи же говорили между собою: видите ли, что не успеваете ничего? весь мир идет за Ним.
Из пришедших на поклонение в праздник были некоторые Еллины.
Они подошли к Филиппу, который был из Вифсаиды Галилейской, и просили его, говоря: господин! нам хочется видеть Иисуса.
Филипп идет и говорит о том Андрею; и потом Андрей и Филипп сказывают о том Иисусу.
Иисус же сказал им в ответ: пришел час прославиться Сыну Человеческому.
Истинно, истинно говорю вам: если пшеничное зерно, пав в землю, не умрет, то останется одно; а если умрет, то принесет много плода.
Любящий душу свою погубит ее; а ненавидящий душу свою в мире сем сохранит ее в жизнь вечную.
Кто Мне служит, Мне да последует; и где Я, там и слуга Мой будет. И кто Мне служит, того почтит Отец Мой.
Душа Моя теперь возмутилась; и что Мне сказать? Отче! избавь Меня от часа сего! Но на сей час Я и пришел.
Отче! прославь имя Твое. Тогда пришел с неба глас: и прославил и еще прославлю.
Народ, стоявший и слышавший то, говорил: это гром; а другие говорили: Ангел говорил Ему.
Иисус на это сказал: не для Меня был глас сей, но для народа.
Ныне суд миру сему; ныне князь мира сего изгнан будет вон.
И когда Я вознесен буду от земли, всех привлеку к Себе.
Сие говорил Он, давая разуметь, какою смертью Он умрет.
Народ отвечал Ему: мы слышали из закона, что Христос пребывает вовек; как же Ты говоришь, что должно вознесену быть Сыну Человеческому? кто Этот Сын Человеческий?
Тогда Иисус сказал им: еще на малое время свет есть с вами; ходите, пока есть свет, чтобы не объяла вас тьма: а ходящий во тьме не знает, куда идет.
[Зач. 43.] Доколе свет с вами, веруйте в свет, да будете сынами света. Сказав это, Иисус отошел и скрылся от них.
Столько чудес сотворил Он пред ними, и они не веровали в Него,
да сбудется слово Исаии пророка: Господи! кто поверил слышанному от нас? и кому открылась мышца Господня?
Потому не могли они веровать, что, как еще сказал Исаия,
народ сей ослепил глаза свои и окаменил сердце свое, да не видят глазами, и не уразумеют сердцем, и не обратятся, чтобы Я исцелил их.
Сие сказал Исаия, когда видел славу Его и говорил о Нем.
Впрочем и из начальников многие уверовали в Него; но ради фарисеев не исповедовали, чтобы не быть отлученными от синагоги,
ибо возлюбили больше славу человеческую, нежели славу Божию.
Иисус же возгласил и сказал: верующий в Меня не в Меня верует, но в Пославшего Меня.
И видящий Меня видит Пославшего Меня.
Я, свет, пришел в мир, чтобы всякий верующий в Меня не оставался во тьме.
И если кто услышит Мои слова и не поверит, Я не сужу его, ибо Я пришел не судить мир, но спасти мир.
Отвергающий Меня и не принимающий слов Моих имеет судью себе: слово, которое Я говорил, оно будет судить его в последний день.
Ибо Я говорил не от Себя; но пославший Меня Отец, Он дал Мне заповедь, что сказать и что говорить.
И Я знаю, что заповедь Его есть жизнь вечная. Итак, что Я говорю, говорю, как сказал Мне Отец.
1 Иисус Христос умыл ноги ученикам; «и вы должны умывать ноги друг другу». 21 Предсказание Иисуса Христа о предательстве; Иуда уходит с Тайной вечери. 31 Новая заповедь: «да любите друг друга». Предсказание об отречении Петра.
[Зач. 44.] Перед праздником Пасхи Иисус, зная, что пришел час Его перейти от мира сего к Отцу, явил делом, что, возлюбив Своих сущих в мире, до конца возлюбил их.
И во время вечери, когда диавол уже вложил в сердце Иуде Симонову Искариоту предать Его,
Иисус, зная, что Отец все отдал в руки Его, и что Он от Бога исшел и к Богу отходит,
встал с вечери, снял с Себя верхнюю одежду и, взяв полотенце, препоясался.
Потом влил воды в умывальницу и начал умывать ноги ученикам и отирать полотенцем, которым был препоясан.
Подходит к Симону Петру, и тот говорит Ему: Господи! Тебе ли умывать мои ноги?
Иисус сказал ему в ответ: что Я делаю, теперь ты не знаешь, а уразумеешь после.
Петр говорит Ему: не умоешь ног моих вовек. Иисус отвечал ему: если не умою тебя, не имеешь части со Мною.
Симон Петр говорит Ему: Господи! не только ноги мои, но и руки и голову.
Иисус говорит ему: омытому нужно только ноги умыть, потому что чист весь; и вы чисты, но не все.
Ибо знал Он предателя Своего, потому и сказал: не все вы чисты.
[Зач. 45.] Когда же умыл им ноги и надел одежду Свою, то, возлегши опять, сказал им: знаете ли, что Я сделал вам?
Вы называете Меня Учителем и Господом, и правильно говорите, ибо Я точно то.
Итак, если Я, Господь и Учитель, умыл ноги вам, то и вы должны умывать ноги друг другу.
Ибо Я дал вам пример, чтобы и вы делали то же, что Я сделал вам.
Истинно, истинно говорю вам: раб не больше господина своего, и посланник не больше пославшего его.
Если это знаете, блаженны вы, когда исполняете.
Не о всех вас говорю; Я знаю, которых избрал. Но да сбудется Писание: ядущий со Мною хлеб поднял на Меня пяту свою.
Теперь сказываю вам, прежде нежели то сбылось, дабы, когда сбудется, вы поверили, что это Я.
Истинно, истинно говорю вам: принимающий того, кого Я пошлю, Меня принимает; а принимающий Меня принимает Пославшего Меня.
Сказав это, Иисус возмутился духом, и засвидетельствовал, и сказал: истинно, истинно говорю вам, что один из вас предаст Меня.
Тогда ученики озирались друг на друга, недоумевая, о ком Он говорит.
Один же из учеников Его, которого любил Иисус, возлежал у груди Иисуса.
Ему Симон Петр сделал знак, чтобы спросил, кто это, о котором говорит.
Он, припав к груди Иисуса, сказал Ему: Господи! кто это?
Иисус отвечал: тот, кому Я, обмакнув кусок хлеба, подам. И, обмакнув кусок, подал Иуде Симонову Искариоту.
И после сего куска вошел в него сатана. Тогда Иисус сказал ему: что делаешь, делай скорее.
Но никто из возлежавших не понял, к чему Он это сказал ему.
А как у Иуды был ящик, то некоторые думали, что Иисус говорит ему: купи, что нам нужно к празднику, или чтобы дал что-нибудь нищим.
Он, приняв кусок, тотчас вышел; а была ночь.
Когда он вышел, Иисус сказал: [Зач. 46.] ныне прославился Сын Человеческий, и Бог прославился в Нем.
Если Бог прославился в Нем, то и Бог прославит Его в Себе, и вскоре прославит Его.
Дети! недолго уже быть Мне с вами. Будете искать Меня, и, как сказал Я Иудеям, что, куда Я иду, вы не можете прийти, так и вам говорю теперь.
Заповедь новую даю вам, да любите друг друга; как Я возлюбил вас, так и вы да любите друг друга.
По тому узнают все, что вы Мои ученики, если будете иметь любовь между собою.
Симон Петр сказал Ему: Господи! куда Ты идешь? Иисус отвечал ему: куда Я иду, ты не можешь теперь за Мною идти, а после пойдешь за Мною.
Петр сказал Ему: Господи! почему я не могу идти за Тобою теперь? я душу мою положу за Тебя.
Иисус отвечал ему: душу твою за Меня положишь? истинно, истинно говорю тебе: не пропоет петух, как отречешься от Меня трижды.
1 «В доме Отца Моего обителей много»; «Я есмь путь и истина и жизнь». Филипп просит показать им Отца; ответ Иисуса Христа. 15 Обещан иной Утешитель, Дух истины; «кто любит Меня, тот соблюдает слово Мое»; «мир Мой даю вам».
[Зач. 47.] Да не смущается сердце ваше; веруйте в Бога, и в Меня веруйте.
В доме Отца Моего обителей много. А если бы не так, Я сказал бы вам: Я иду приготовить место вам.
И когда пойду и приготовлю вам место, приду опять и возьму вас к Себе, чтобы и вы были, где Я.
А куда Я иду, вы знаете, и путь знаете.
Фома сказал Ему: Господи! не знаем, куда идешь; и как можем знать путь?
Иисус сказал ему: Я есмь путь и истина и жизнь; никто не приходит к Отцу, как только через Меня.
Если бы вы знали Меня, то знали бы и Отца Моего. И отныне знаете Его и видели Его.
Филипп сказал Ему: Господи! покажи нам Отца, и довольно для нас.
Иисус сказал ему: столько времени Я с вами, и ты не знаешь Меня, Филипп? Видевший Меня видел Отца; как же ты говоришь, покажи нам Отца?
Разве ты не веришь, что Я в Отце и Отец во Мне? [Зач. 48.] Слова, которые говорю Я вам, говорю не от Себя; Отец, пребывающий во Мне, Он творит дела.
Верьте Мне, что Я в Отце и Отец во Мне; а если не так, то верьте Мне по самым делам.
Истинно, истинно говорю вам: верующий в Меня, дела, которые творю Я, и он сотворит, и больше сих сотворит, потому что Я к Отцу Моему иду.
И если чего попросите у Отца во имя Мое, то сделаю, да прославится Отец в Сыне.
Если чего попросите во имя Мое, Я то сделаю.
Если любите Меня, соблюдите Мои заповеди.
И Я умолю Отца, и даст вам другого Утешителя, да пребудет с вами вовек,
Духа истины, Которого мир не может принять, потому что не видит Его и не знает Его; а вы знаете Его, ибо Он с вами пребывает и в вас будет.
Не оставлю вас сиротами; приду к вам.
Еще немного, и мир уже не увидит Меня; а вы увидите Меня, ибо Я живу, и вы будете жить.
В тот день узнаете вы, что Я в Отце Моем, и вы во Мне, и Я в вас.
Кто имеет заповеди Мои и соблюдает их, тот любит Меня; а кто любит Меня, тот возлюблен будет Отцом Моим; и Я возлюблю его и явлюсь ему Сам.
Иуда – не Искариот – говорит Ему: Господи! что это, что Ты хочешь явить Себя нам, а не миру?
Иисус сказал ему в ответ: кто любит Меня, тот соблюдет слово Мое; и Отец Мой возлюбит его, и Мы придем к нему и обитель у него сотворим.
Нелюбящий Меня не соблюдает слов Моих; слово же, которое вы слышите, не есть Мое, но пославшего Меня Отца.
Сие сказал Я вам, находясь с вами.
Утешитель же, Дух Святой, Которого пошлет Отец во имя Мое, научит вас всему и напомнит вам все, что Я говорил вам.
Мир оставляю вам, мир Мой даю вам; не так, как мир дает, Я даю вам. [Зач. 49.] Да не смущается сердце ваше и да не устрашается.
Вы слышали, что Я сказал вам: иду от вас и приду к вам. Если бы вы любили Меня, то возрадовались бы, что Я сказал: иду к Отцу; ибо Отец Мой более Меня.
И вот, Я сказал вам о том, прежде нежели сбылось, дабы вы поверили, когда сбудется.
Уже немного Мне говорить с вами; ибо идет князь мира сего, и во Мне не имеет ничего.
Но чтобы мир знал, что Я люблю Отца и, как заповедал Мне Отец, так и творю: встаньте, пойдем отсюда.
1 Истинная виноградная лоза и ветви: «без Меня – ничего». 9 «Пребудьте в любви Моей», «нет больше той любви».., «вы друзья Мои». 18 «Меня гнали, будут гнать и вас».
[Зач. 50.] Я есмь истинная виноградная лоза, а Отец Мой – виноградарь.
Всякую у Меня ветвь, не приносящую плода, Он отсекает; и всякую, приносящую плод, очищает, чтобы более принесла плода.
Вы уже очищены через слово, которое Я проповедал вам.
Пребудьте во Мне, и Я в вас. Как ветвь не может приносить плода сама собою, если не будет на лозе: так и вы, если не будете во Мне.
Я есмь лоза, а вы ветви; кто пребывает во Мне, и Я в нем, тот приносит много плода; ибо без Меня не можете делать ничего.
Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают.
Если пребудете во Мне и слова Мои в вас пребудут, то, чего ни пожелаете, проси́те, и будет вам.
Тем прославится Отец Мой, если вы принесете много плода и будете Моими учениками.
[Зач. 51.] Как возлюбил Меня Отец, и Я возлюбил вас; пребудьте в любви Моей.
Если заповеди Мои соблюдете, пребудете в любви Моей, как и Я соблюл заповеди Отца Моего и пребываю в Его любви.
Сие сказал Я вам, да радость Моя в вас пребудет и радость ваша будет совершенна.
Сия есть заповедь Моя, да любите друг друга, как Я возлюбил вас.
Нет больше той любви, как если кто положит душу свою за друзей своих.
Вы друзья Мои, если исполняете то, что Я заповедую вам.
Я уже не называю вас рабами, ибо раб не знает, что делает господин его; но Я назвал вас друзьями, потому что сказал вам все, что слышал от Отца Моего.
Не вы Меня избрали, а Я вас избрал и поставил вас, чтобы вы шли и приносили плод, и чтобы плод ваш пребывал, дабы, чего ни попросите от Отца во имя Мое, Он дал вам.
[Зач. 52.] Сие заповедаю вам, да любите друг друга.
Если мир вас ненавидит, знайте, что Меня прежде вас возненавидел.
Если бы вы были от мира, то мир любил бы свое; а как вы не от мира, но Я избрал вас от мира, потому ненавидит вас мир.
Помните слово, которое Я сказал вам: раб не больше господина своего. Если Меня гнали, будут гнать и вас; если Мое слово соблюдали, будут соблюдать и ваше.
Но все то сделают вам за имя Мое, потому что не знают Пославшего Меня.
Если бы Я не пришел и не говорил им, то не имели бы греха; а теперь не имеют извинения во грехе своем.
Ненавидящий Меня ненавидит и Отца Моего.
Если бы Я не сотворил между ними дел, каких никто другой не делал, то не имели бы греха; а теперь и видели, и возненавидели и Меня и Отца Моего.
Но да сбудется слово, написанное в законе их: возненавидели Меня напрасно.
Когда же приидет Утешитель, Которого Я пошлю вам от Отца, Дух истины, Который от Отца исходит, Он будет свидетельствовать о Мне;
а также и вы будете свидетельствовать, потому что вы сначала со Мною.
1 Иисус Христос предостерегает учеников и обещает послать Утешителя. 16 Он исшел от Отца и идет к Отцу. 23 «Просите во имя Мое». 31 «Мужайтесь; Я победил мир».
Сие сказал Я вам, чтобы вы не соблазнились.
Изгонят вас из синагог; [Зач. 53.] даже наступает время, когда всякий, убивающий вас, будет думать, что он тем служит Богу.
Так будут поступать, потому что не познали ни Отца, ни Меня.
Но Я сказал вам сие для того, чтобы вы, когда придет то время, вспомнили, что Я сказывал вам о том; не говорил же сего вам сначала, потому что был с вами.
А теперь иду к Пославшему Меня, и никто из вас не спрашивает Меня: куда идешь?
Но оттого, что Я сказал вам это, печалью исполнилось сердце ваше.
Но Я истину говорю вам: лучше для вас, чтобы Я пошел; ибо, если Я не пойду, Утешитель не приидет к вам; а если пойду, то пошлю Его к вам,
и Он, придя, обличит мир о грехе и о правде и о суде:
о грехе, что не веруют в Меня;
о правде, что Я иду к Отцу Моему, и уже не увидите Меня;
о суде же, что князь мира сего осужден.
Еще многое имею сказать вам; но вы теперь не можете вместить.
Когда же приидет Он, Дух истины, то наставит вас на всякую истину: ибо не от Себя говорить будет, но будет говорить, что услышит, и будущее возвестит вам.
Он прославит Меня, потому что от Моего возьмет и возвестит вам.
[Зач. 54.] Все, что имеет Отец, есть Мое; потому Я сказал, что от Моего возьмет и возвестит вам.
Вскоре вы не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня, ибо Я иду к Отцу.
Тут некоторые из учеников Его сказали один другому: что это Он говорит нам: вскоре не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня, и: Я иду к Отцу?
Итак, они говорили: что это говорит Он: «вскоре»? Не знаем, что говорит.
Иисус, уразумев, что хотят спросить Его, сказал им: о том ли спрашиваете вы один другого, что Я сказал: вскоре не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня?
Истинно, истинно говорю вам: вы восплачете и возрыдаете, а мир возрадуется; вы печальны будете, но печаль ваша в радость будет.
Женщина, когда рождает, терпит скорбь, потому что пришел час ее; но когда родит младенца, уже не помнит скорби от радости, потому что родился человек в мир.
Так и вы теперь имеете печаль; но Я увижу вас опять, и возрадуется сердце ваше, и радости вашей никто не отнимет у вас;
и в тот день вы не спросите Меня ни о чем. [Зач. 55.] Истинно, истинно говорю вам: о чем ни попросите Отца во имя Мое, даст вам.
Доныне вы ничего не просили во имя Мое; проси́те, и полу́чите, чтобы радость ваша была совершенна.
Доселе Я говорил вам притчами; но наступает время, когда уже не буду говорить вам притчами, но прямо возвещу вам об Отце.
В тот день будете просить во имя Мое, и не говорю вам, что Я буду просить Отца о вас:
ибо Сам Отец любит вас, потому что вы возлюбили Меня и уверовали, что Я исшел от Бога.
Я исшел от Отца и пришел в мир; и опять оставляю мир и иду к Отцу.
Ученики Его сказали Ему: вот, теперь Ты прямо говоришь, и притчи не говоришь никакой.
Теперь видим, что Ты знаешь все и не имеешь нужды, чтобы кто спрашивал Тебя. Посему веруем, что Ты от Бога исшел.
Иисус отвечал им: теперь веруете?
Вот, наступает час, и настал уже, что вы рассеетесь каждый в свою сторону и Меня оставите одного; но Я не один, потому что Отец со Мною.
Сие сказал Я вам, чтобы вы имели во Мне мир. В мире будете иметь скорбь; но мужайтесь: Я победил мир.
1 Молитва за оставляемых учеников; «сия же есть жизнь вечная, да знают Тебя»... 20 Молитва за всех, кто уверует по слову их.
[Зач. 56.] После сих слов Иисус возвел очи Свои на небо и сказал: Отче! пришел час, прославь Сына Твоего, да и Сын Твой прославит Тебя,
так как Ты дал Ему власть над всякою плотью, да всему, что Ты дал Ему, даст Он жизнь вечную.
Сия же есть жизнь вечная, да знают Тебя, единого истинного Бога, и посланного Тобою Иисуса Христа.
Я прославил Тебя на земле, совершил дело, которое Ты поручил Мне исполнить.
И ныне прославь Меня Ты, Отче, у Тебя Самого славою, которую Я имел у Тебя прежде бытия мира.
Я открыл имя Твое человекам, которых Ты дал Мне от мира; они были Твои, и Ты дал их Мне, и они сохранили слово Твое.
Ныне уразумели они, что все, что Ты дал Мне, от Тебя есть,
ибо слова, которые Ты дал Мне, Я передал им, и они приняли, и уразумели истинно, что Я исшел от Тебя, и уверовали, что Ты послал Меня.
Я о них молю: не о всем мире молю, но о тех, которых Ты дал Мне, потому что они Твои.
И все Мое Твое, и Твое Мое; и Я прославился в них.
Я уже не в мире, но они в мире, а Я к Тебе иду. Отче Святой! соблюди их во имя Твое, тех, которых Ты Мне дал, чтобы они были едино, как и Мы.
Когда Я был с ними в мире, Я соблюдал их во имя Твое; тех, которых Ты дал Мне, Я сохранил, и никто из них не погиб, кроме сына погибели, да сбудется Писание.
Ныне же к Тебе иду, и сие говорю в мире, чтобы они имели в себе радость Мою совершенную.
Я передал им слово Твое; и мир возненавидел их, потому что они не от мира, как и Я не от мира.
Не молю, чтобы Ты взял их из мира, но чтобы сохранил их от зла.
Они не от мира, как и Я не от мира.
Освяти их истиною Твоею; слово Твое есть истина.
[Зач. 57.] Как Ты послал Меня в мир, так и Я послал их в мир.
И за них Я посвящаю Себя, чтобы и они были освящены истиною.
Не о них же только молю, но и о верующих в Меня по слову их,
да будут все едино, как Ты, Отче, во Мне, и Я в Тебе, так и они да будут в Нас едино, – да уверует мир, что Ты послал Меня.
И славу, которую Ты дал Мне, Я дал им: да будут едино, как Мы едино.
Я в них, и Ты во Мне; да будут совершены́ воедино, и да познает мир, что Ты послал Меня и возлюбил их, как возлюбил Меня.
Отче! которых Ты дал Мне, хочу, чтобы там, где Я, и они были со Мною, да видят славу Мою, которую Ты дал Мне, потому что возлюбил Меня прежде основания мира.
Отче праведный! и мир Тебя не познал; а Я познал Тебя, и сии познали, что Ты послал Меня.
И Я открыл им имя Твое и открою, да любовь, которою Ты возлюбил Меня, в них будет, и Я в них.
1 Предательство Иуды в саду ночью; 10 Петр извлек меч; 12 Иисус Христос отведен к Анне; Петр следует за ним. 19 Иисус Христос пред первосвященником. 25 Отречение Петра. 28 На суде Пилата; Варавва.
[Зач. 58.] Сказав сие, Иисус вышел с учениками Своими за поток Кедрон, где был сад, в который вошел Сам и ученики Его.
Знал же это место и Иуда, предатель Его, потому что Иисус часто собирался там с учениками Своими.
Итак, Иуда, взяв отряд воинов и служителей от первосвященников и фарисеев, приходит туда с фонарями и светильниками и оружием.
Иисус же, зная все, что с Ним будет, вышел и сказал им: кого ищете?
Ему отвечали: Иисуса Назорея. Иисус говорит им: это Я. Стоял же с ними и Иуда, предатель Его.
И когда сказал им: это Я, они отступили назад и пали на землю.
Опять спросил их: кого ищете? Они сказали: Иисуса Назорея.
Иисус отвечал: Я сказал вам, что это Я; итак, если Меня ищете, оставьте их, пусть идут,
да сбудется слово, реченное Им: из тех, которых Ты Мне дал, Я не погубил никого.
Симон же Петр, имея меч, извлек его, и ударил первосвященнического раба, и отсек ему правое ухо. Имя рабу было Малх.
Но Иисус сказал Петру: вложи меч в ножны; неужели Мне не пить чаши, которую дал Мне Отец?
Тогда воины и тысяченачальник и служители Иудейские взяли Иисуса и связали Его,
и отвели Его сперва к Анне, ибо он был тесть Каиафе, который был на тот год первосвященником.
Это был Каиафа, который подал совет Иудеям, что лучше одному человеку умереть за народ.
За Иисусом следовали Симон Петр и другой ученик; ученик же сей был знаком первосвященнику и вошел с Иисусом во двор первосвященнический.
А Петр стоял вне за дверями. Потом другой ученик, который был знаком первосвященнику, вышел, и сказал придвернице, и ввел Петра.
Тут раба придверница говорит Петру: и ты не из учеников ли Этого Человека? Он сказал: нет.
Между тем рабы и служители, разведя огонь, потому что было холодно, стояли и грелись. Петр также стоял с ними и грелся.
Первосвященник же спросил Иисуса об учениках Его и об учении Его.
Иисус отвечал ему: Я говорил явно миру; Я всегда учил в синагоге и в храме, где всегда Иудеи сходятся, и тайно не говорил ничего.
Что спрашиваешь Меня? спроси слышавших, что Я говорил им; вот, они знают, что Я говорил.
Когда Он сказал это, один из служителей, стоявший близко, ударил Иисуса по щеке, сказав: так отвечаешь Ты первосвященнику?
Иисус отвечал ему: если Я сказал худо, покажи, что худо; а если хорошо, что ты бьешь Меня?
Анна послал Его связанного к первосвященнику Каиафе.
Симон же Петр стоял и грелся. Тут сказали ему: не из учеников ли Его и ты? Он отрекся и сказал: нет.
Один из рабов первосвященнических, родственник тому, которому Петр отсек ухо, говорит: не я ли видел тебя с Ним в саду?
Петр опять отрекся; и тотчас запел петух.
[Зач. 59.] От Каиафы повели Иисуса в преторию. Было утро; и они не вошли в преторию, чтобы не оскверниться, но чтобы можно было есть пасху.
Претория - резиденция римского наместника.
Пилат вышел к ним и сказал: в чем вы обвиняете Человека Сего?
Они сказали ему в ответ: если бы Он не был злодей, мы не предали бы Его тебе.
Пилат сказал им: возьмите Его вы, и по закону вашему судите Его. Иудеи сказали ему: нам не позволено предавать смерти никого, –
да сбудется слово Иисусово, которое сказал Он, давая разуметь, какою смертью Он умрет.
Тогда Пилат опять вошел в преторию, и призвал Иисуса, и сказал Ему: Ты Царь Иудейский?
Иисус отвечал ему: от себя ли ты говоришь это, или другие сказали тебе о Мне?
Пилат отвечал: разве я Иудей? Твой народ и первосвященники предали Тебя мне; что Ты сделал?
Иисус отвечал: Царство Мое не от мира сего; если бы от мира сего было Царство Мое, то служители Мои подвизались бы за Меня, чтобы Я не был предан Иудеям; но ныне Царство Мое не отсюда.
Пилат сказал Ему: итак, Ты Царь? Иисус отвечал: ты говоришь, что Я Царь. Я на то родился и на то пришел в мир, чтобы свидетельствовать о истине; всякий, кто от истины, слушает гласа Моего.
Пилат сказал Ему: что есть истина? И, сказав это, опять вышел к Иудеям и сказал им: я никакой вины не нахожу в Нем.
Есть же у вас обычай, чтобы я одного отпускал вам на Пасху; хотите ли, отпущу вам Царя Иудейского?
Тогда опять закричали все, говоря: не Его, но Варавву. Варавва же был разбойник.
1 Бичевание Иисуса Христа; терновый венец и багряница; «распни Его»! Пилат предал Его на распятие. 19 «Царь Иудейский»; 23 воины бросили жребий о хитоне; 25 Матерь Иисуса Христа. 28 Иисус предал дух; воин пронзил Ему ребра. 38 Иосиф и Никодим погребли тело Иисуса Христа в новом гробу.
Тогда Пилат взял Иисуса и велел бить Его.
И воины, сплетши венец из терна, возложили Ему на голову, и одели Его в багряницу,
и говорили: радуйся, Царь Иудейский! и били Его по ланитам.
Пилат опять вышел и сказал им: вот, я вывожу Его к вам, чтобы вы знали, что я не нахожу в Нем никакой вины.
Тогда вышел Иисус в терновом венце и в багрянице. И сказал им Пилат: се, Человек!
Когда же увидели Его первосвященники и служители, то закричали: [Зач. 60.] распни, распни Его! Пилат говорит им: возьмите Его вы, и распните; ибо я не нахожу в Нем вины.
Иудеи отвечали ему: мы имеем закон, и по закону нашему Он должен умереть, потому что сделал Себя Сыном Божиим.
Пилат, услышав это слово, больше убоялся.
И опять вошел в преторию и сказал Иисусу: откуда Ты? Но Иисус не дал ему ответа.
Пилат говорит Ему: мне ли не отвечаешь? не знаешь ли, что я имею власть распять Тебя и власть имею отпустить Тебя?
Иисус отвечал: ты не имел бы надо Мною никакой власти, если бы не было дано тебе свыше; посему более греха на том, кто предал Меня тебе.
С этого времени Пилат искал отпустить Его. Иудеи же кричали: если отпустишь Его, ты не друг кесарю; всякий, делающий себя царем, противник кесарю.
Пилат, услышав это слово, вывел вон Иисуса и сел на судилище, на месте, называемом Лифо́стротон*, а по-еврейски Гаввафа. //*Каменный помост.
Тогда была пятница перед Пасхою, и час шестой. И сказал Пилат Иудеям: се, Царь ваш!
Но они закричали: возьми, возьми, распни Его! Пилат говорит им: Царя ли вашего распну? Первосвященники отвечали: нет у нас царя, кроме кесаря.
Тогда наконец он предал Его им на распятие. И взяли Иисуса и повели.
И, неся крест Свой, Он вышел на место, называемое Лобное, по-еврейски Голгофа;
там распяли Его и с Ним двух других, по ту и по другую сторону, а посреди Иисуса.
Пилат же написал и надпись, и поставил на кресте. Написано было: Иисус Назорей, Царь Иудейский.
Эту надпись читали многие из Иудеев, потому что место, где был распят Иисус, было недалеко от города, и написано было по-еврейски, по-гречески, по-римски.
Первосвященники же Иудейские сказали Пилату: не пиши: Царь Иудейский, но что Он говорил: Я Царь Иудейский.
Пилат отвечал: что я написал, то написал.
Воины же, когда распяли Иисуса, взяли одежды Его и разделили на четыре части, каждому воину по части, и хитон; хитон же был не сшитый, а весь тканый сверху.
Итак, сказали друг другу: не станем раздирать его, а бросим о нем жребий, чей будет, – да сбудется реченное в Писании: разделили ризы Мои между собою и об одежде Моей бросали жребий. Так поступили воины.
[Зач. 61.] При кресте Иисуса стояли Матерь Его и сестра Матери Его, Мария Клеопова, и Мария Магдалина.
Иисус, увидев Матерь и ученика тут стоящего, которого любил, говорит Матери Своей: Же́но! се, сын Твой.
Потом говорит ученику: се, Матерь твоя! И с этого времени ученик сей взял Ее к себе.
После того Иисус, зная, что уже все совершилось, да сбудется Писание, говорит: жажду.
Тут стоял сосуд, полный уксуса. Воины, напоив уксусом губку и наложив на иссоп, поднесли к устам Его.
Когда же Иисус вкусил уксуса, сказал: совершилось! И, преклонив главу, предал дух.
Но так как тогда была пятница, то Иудеи, дабы не оставить тел на кресте в субботу, – ибо та суббота была день великий, – просили Пилата, чтобы перебить у них голени и снять их.
Итак, пришли воины, и у первого перебили голени, и у другого, распятого с Ним.
Но, придя к Иисусу, как увидели Его уже умершим, не перебили у Него голеней,
но один из воинов копьем пронзил Ему ребра, и тотчас истекла кровь и вода.
И видевший засвидетельствовал, и истинно свидетельство его; он знает, что говорит истину, дабы вы поверили.
Ибо сие произошло, да сбудется Писание: кость Его да не сокрушится.
Также и в другом месте Писание говорит: воззрят на Того, Которого пронзили.
[Зач. 62.] После сего Иосиф из Аримафеи – ученик Иисуса, но тайный из страха от Иудеев, – просил Пилата, чтобы снять тело Иисуса; и Пилат позволил. Он пошел и снял тело Иисуса.
Пришел также и Никодим, – приходивший прежде к Иисусу ночью, – и принес состав из смирны и алоя, литр около ста.
Итак, они взяли тело Иисуса и обвили его пеленами с благовониями, как обыкновенно погребают Иудеи.
На том месте, где Он распят, был сад, и в саду гроб новый, в котором еще никто не был положен.
Там положили Иисуса ради пятницы Иудейской, потому что гроб был близко.
1 Мария видит отваленный камень; Петр и другой ученик видят пустой гроб. 11 Воскресший Господь Сам явился Марии Магдалине. 19 Двукратное явление собравшимся ученикам; Исповедание Фомы. 30 «Сие же написано, дабы вы уверовали».
[Зач. 63.] В первый же день недели Мария Магдалина приходит ко гробу рано, когда было еще темно, и видит, что камень отвален от гроба.
Итак, бежит и приходит к Симону Петру и к другому ученику, которого любил Иисус, и говорит им: унесли Господа из гроба, и не знаем, где положили Его.
Тотчас вышел Петр и другой ученик, и пошли ко гробу.
Они побежали оба вместе; но другой ученик бежал скорее Петра, и пришел ко гробу первый.
И, наклонившись, увидел лежащие пелены; но не вошел во гроб.
Вслед за ним приходит Симон Петр, и входит во гроб, и видит одни пелены лежащие,
и плат, который был на главе Его, не с пеленами лежащий, но особо свитый на другом месте.
Тогда вошел и другой ученик, прежде пришедший ко гробу, и увидел, и уверовал.
Ибо они еще не знали из Писания, что Ему надлежало воскреснуть из мертвых.
Итак, ученики опять возвратились к себе.
[Зач. 64.] А Мария стояла у гроба и плакала. И, когда плакала, наклонилась во гроб,
и видит двух Ангелов, в белом одеянии сидящих, одного у главы и другого у ног, где лежало тело Иисуса.
И они говорят ей: жена! что ты плачешь? Говорит им: унесли Господа моего, и не знаю, где положили Его.
Сказав сие, обратилась назад и увидела Иисуса стоящего; но не узнала, что это Иисус.
Иисус говорит ей: жена! что ты плачешь? кого ищешь? Она, думая, что это садовник, говорит Ему: господин! если ты вынес Его, скажи мне, где ты положил Его, и я возьму Его.
Иисус говорит ей: Мария! Она, обратившись, говорит Ему: Раввуни́! – что значит: Учитель!
Иисус говорит ей: не прикасайся ко Мне, ибо Я еще не восшел к Отцу Моему; а иди к братьям Моим и скажи им: восхожу к Отцу Моему и Отцу вашему, и к Богу Моему и Богу вашему.
Мария Магдалина идет и возвещает ученикам, что видела Господа и что Он это сказал ей.
[Зач. 65.] В тот же первый день недели вечером, когда двери дома, где собирались ученики Его, были заперты из опасения от Иудеев, пришел Иисус, и стал посреди, и говорит им: мир вам!
Сказав это, Он показал им руки и ноги и ребра Свои. Ученики обрадовались, увидев Господа.
Иисус же сказал им вторично: мир вам! как послал Меня Отец, так и Я посылаю вас.
Сказав это, дунул, и говорит им: примите Духа Святого.
Кому простите грехи, тому простятся; на ком оставите, на том останутся.
Фома же, один из двенадцати, называемый Близнец, не был тут с ними, когда приходил Иисус.
Другие ученики сказали ему: мы видели Господа. Но он сказал им: если не увижу на руках Его ран от гвоздей, и не вложу перста моего в раны от гвоздей, и не вложу руки моей в ребра Его, не поверю.
После восьми дней опять были в доме ученики Его, и Фома с ними. Пришел Иисус, когда двери были заперты, стал посреди них и сказал: мир вам!
Потом говорит Фоме: подай перст твой сюда и посмотри руки Мои; подай руку твою и вложи в ребра Мои; и не будь неверующим, но верующим.
Фома сказал Ему в ответ: Господь мой и Бог мой!
Иисус говорит ему: ты поверил, потому что увидел Меня; блаженны невидевшие и уверовавшие.
Много сотворил Иисус пред учениками Своими и других чудес, о которых не писано в книге сей.
Сие же написано, дабы вы уверовали, что Иисус есть Христос, Сын Божий, и, веруя, имели жизнь во имя Его.
1 Явление Иисуса Христа семи ученикам при море Тивериадском. 15 Троекратное вопрошание Петра: «Любишь ли ты Меня? Паси овец Моих». 20 Выговор Петру; «ты иди за Мною». 24 Истинное свидетельство ученика.
[Зач. 66.] После того опять явился Иисус ученикам Своим при море Тивериадском. Явился же так:
были вместе Симон Петр, и Фома, называемый Близнец, и Нафанаил из Каны Галилейской, и сыновья Зеведеевы, и двое других из учеников Его.
Симон Петр говорит им: иду ловить рыбу. Говорят ему: идем и мы с тобою. Пошли и тотчас вошли в лодку, и не поймали в ту ночь ничего.
А когда уже настало утро, Иисус стоял на берегу; но ученики не узнали, что это Иисус.
Иисус говорит им: дети! есть ли у вас какая пища? Они отвечали Ему: нет.
Он же сказал им: закиньте сеть по правую сторону лодки, и поймаете. Они закинули, и уже не могли вытащить сети от множества рыбы.
Тогда ученик, которого любил Иисус, говорит Петру: это Господь. Симон же Петр, услышав, что это Господь, опоясался одеждою, – ибо он был наг, – и бросился в море.
А другие ученики приплыли в лодке, – ибо недалеко были от земли, локтей около двухсот, – таща сеть с рыбою.
Когда же вышли на землю, видят разложенный огонь и на нем лежащую рыбу и хлеб.
Иисус говорит им: принесите рыбы, которую вы теперь поймали.
Симон Петр пошел и вытащил на землю сеть, наполненную большими рыбами, которых было сто пятьдесят три; и при таком множестве не прорвалась сеть.
Иисус говорит им: придите, обедайте. Из учеников же никто не смел спросить Его: кто Ты? зная, что это Господь.
Иисус приходит, берет хлеб и дает им, также и рыбу.
Это уже в третий раз явился Иисус ученикам Своим по воскресении Своем из мертвых.
[Зач. 67.] Когда же они обедали, Иисус говорит Симону Петру: Симон Ионин! любишь ли ты Меня больше, нежели они? Петр говорит Ему: так, Господи! Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси агнцев Моих.
Еще говорит ему в другой раз: Симон Ионин! любишь ли ты Меня? Петр говорит Ему: так, Господи! Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси овец Моих.
Говорит ему в третий раз: Симон Ионин! любишь ли ты Меня? Петр опечалился, что в третий раз спросил его: любишь ли Меня? и сказал Ему: Господи! Ты все знаешь; Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси овец Моих.
Истинно, истинно говорю тебе: когда ты был молод, то препоясывался сам и ходил, куда хотел; а когда состаришься, то прострешь руки твои, и другой препояшет тебя, и поведет, куда не хочешь.
Сказал же это, давая разуметь, какою смертью Петр прославит Бога. И, сказав сие, говорит ему: иди за Мною.
Петр же, обратившись, видит идущего за ним ученика, которого любил Иисус и который на вечери, приклонившись к груди Его, сказал: Господи! кто предаст Тебя?
Его увидев, Петр говорит Иисусу: Господи! а он что?
Иисус говорит ему: если Я хочу, чтобы он пребыл, пока приду, что тебе до того? ты иди за Мною.
И пронеслось это слово между братиями, что ученик тот не умрет. Но Иисус не сказал ему, что не умрет, но: если Я хочу, чтобы он пребыл, пока приду, что тебе до того?
Сей ученик и свидетельствует о сем, и написал сие; и знаем, что истинно свидетельство его.
Многое и другое сотворил Иисус; но, если бы писать о том подробно, то, думаю, и самому миру не вместить бы написанных книг. Аминь.
En el principio era el Verbo,
el Verbo estaba con Dios
y el Verbo era Dios.
Éste estaba en el principio con Dios.
Todas las cosas por medio de él fueron hechas,
y sin él nada de lo que ha sido hecho fue hecho.
En él estaba la vida,
y la vida era la luz de los hombres.
La luz resplandece en las tinieblas,
y las tinieblas no la dominaron.
Hubo un hombre enviado por Dios, el cual se llamaba Juan.
Éste vino como testigo, para dar testimonio de la luz, a fin de que todos creyeran por medio de él.
Él no era la luz, sino un testigo de la luz.
La luz verdadera que alumbra a todo hombre
venía a este mundo.
En el mundo estaba,
y el mundo fue hecho por medio de él;
pero el mundo no lo conoció.
A lo suyo vino,
pero los suyos no lo recibieron.
Mas a todos los que lo recibieron,
a quienes creen en su nombre,
les dio potestad de ser hechos hijos de Dios.
Estos no nacieron de sangre,
ni por voluntad de carne,
ni por voluntad de varón,
sino de Dios.
Y el Verbo se hizo carne
y habitó entre nosotros lleno de gracia y de verdad;
y vimos su gloria,
gloria como del unigénito del Padre.
Juan testificó de él diciendo: «Éste es de quien yo decía: “El que viene después de mí es antes de mí, porque era primero que yo.”»
De su plenitud recibimos todos,
y gracia sobre gracia,
porque la Ley fue dada por medio de Moisés,
pero la gracia y la verdad vinieron por medio de Jesucristo.
A Dios nadie lo ha visto jamás;
el unigénito Hijo, que está en el seno del Padre,
él lo ha dado a conocer.
Éste es el testimonio de Juan, cuando los judíos enviaron de Jerusalén sacerdotes y levitas a preguntarle:

—¿Quién eres tú?

Él confesó y no negó. Confesó:

—Yo no soy el Cristo.

Y le preguntaron:

—¿Qué, pues? ¿Eres tú Elías?

Dijo:

—No soy.

—¿Eres tú el Profeta?

Y respondió:

—No.

Entonces le dijeron:

—¿Quién eres? Tenemos que dar respuesta a los que nos enviaron. ¿Qué dices de ti mismo?

Dijo:

—Yo soy “la voz de uno que clama en el desierto: Enderezad el camino del Señor”, como dijo el profeta Isaías.

Los que habían sido enviados eran de los fariseos.
Y le preguntaron diciendo:

—¿Por qué, pues, bautizas, si tú no eres el Cristo, ni Elías, ni el Profeta?

Juan les respondió diciendo:

—Yo bautizo con agua, pero en medio de vosotros está uno a quien vosotros no conocéis.

Éste es el que viene después de mí, quien es antes de mí, del cual yo no soy digno de desatar la correa del calzado.
Estas cosas sucedieron en Betábara, al otro lado del Jordán, donde Juan estaba bautizando.
Al siguiente día vio Juan a Jesús que venía a él, y dijo: «¡Éste es el Cordero de Dios, que quita el pecado del mundo!
Éste es de quien yo dije: “Después de mí viene un hombre que es antes de mí, porque era primero que yo.”
Y yo no lo conocía; pero por esto vine bautizando con agua: para que él fuera manifestado a Israel.»
Además, Juan testificó, diciendo: «Vi al Espíritu que descendía del cielo como paloma, y que permaneció sobre él.
Yo no lo conocía; pero el que me envió a bautizar con agua me dijo: “Sobre quien veas descender el Espíritu y permanecer sobre él, ése es el que bautiza con Espíritu Santo.”
Y yo lo he visto y testifico que éste es el Hijo de Dios.»
Al siguiente día estaba otra vez Juan, y con él dos de sus discípulos.
Y mirando a Jesús que andaba por allí, dijo: «¡Éste es el Cordero de Dios!»
Los dos discípulos lo oyeron hablar y siguieron a Jesús.
Volviéndose Jesús y viendo que lo seguían, les dijo:

—¿Qué buscáis?

Ellos le dijeron:

—Rabí —que significa «Maestro»—, ¿dónde vives?

Les dijo:

—Venid y ved.

Fueron y vieron dónde vivía, y se quedaron aquel día con él, porque era como la hora décima.

Andrés, hermano de Simón Pedro, era uno de los dos que habían oído a Juan y habían seguido a Jesús.
Aquél encontró primero a su hermano Simón, y le dijo:

—Hemos encontrado al Mesías —que significa «Cristo»—.

Y lo trajo a Jesús. Mirándolo Jesús, dijo:

—Tú eres Simón hijo de Jonás; tú serás llamado Cefas —es decir, Pedro—.

Al siguiente día, Jesús quiso ir a Galilea; encontró a Felipe y le dijo:

—Sígueme.

Felipe era de Betsaida, la ciudad de Andrés y Pedro.
Felipe encontró a Natanael y le dijo:

—Hemos encontrado a aquel de quien escribieron Moisés, en la Ley, y también los Profetas: a Jesús hijo de José, de Nazaret.

Natanael le dijo:

—¿De Nazaret puede salir algo bueno?

Respondió Felipe:

—Ven y ve.

Cuando Jesús vio a Natanael que se le acercaba, dijo de él:

—¡Aquí está un verdadero israelita en quien no hay engaño!

Le dijo Natanael:

—¿De dónde me conoces?

Jesús le respondió:

—Antes que Felipe te llamara, cuando estabas debajo de la higuera, te vi.

Natanael exclamó:

—¡Rabí, tú eres el Hijo de Dios! ¡Tú eres el Rey de Israel!

Le contestó Jesús:

—¿Crees porque te dije: “Te vi debajo de la higuera”? Cosas mayores que éstas verás.

Y agregó:

—De cierto, de cierto os digo: Desde ahora veréis el cielo abierto y a los ángeles de Dios subiendo y bajando sobre el Hijo del hombre.



Al tercer día se celebraron unas bodas en Caná de Galilea, y estaba allí la madre de Jesús.
También fueron invitados a las bodas Jesús y sus discípulos.
Y faltó vino. Entonces la madre de Jesús le dijo:

—No tienen vino.

Jesús le dijo:

—¿Qué tiene que ver esto con nosotros, mujer? Aún no ha llegado mi hora.

Su madre dijo a los que servían:

—Haced todo lo que él os diga.

Había allí seis tinajas de piedra para agua, dispuestas para el rito de purificación de los judíos; en cada una de ellas cabían dos o tres cántaros.
Jesús les dijo:

—Llenad de agua estas tinajas.

Y las llenaron hasta arriba.

Entonces les dijo:

—Sacad ahora un poco y presentadlo al encargado del banquete.

Y se lo presentaron.

Cuando el encargado del banquete probó el agua hecha vino, sin saber de dónde era (aunque sí lo sabían los sirvientes que habían sacado el agua), llamó al esposo
y le dijo:

—Todo hombre sirve primero el buen vino, y cuando han bebido mucho, el inferior; sin embargo, tú has reservado el buen vino hasta ahora.

Este principio de señales hizo Jesús en Caná de Galilea, y manifestó su gloria; y sus discípulos creyeron en él.
Después de esto descendieron a Capernaúm él, su madre, sus hermanos y sus discípulos; y se quedaron allí no muchos días.
Estaba cerca la Pascua de los judíos, y subió Jesús a Jerusalén.
Encontró en el Templo a los que vendían bueyes, ovejas y palomas, y a los cambistas que estaban allí sentados
e hizo un azote de cuerdas y echó fuera del Templo a todos, con las ovejas y los bueyes; también desparramó las monedas de los cambistas y volcó las mesas;
y dijo a los que vendían palomas:

—Quitad esto de aquí, y no convirtáis la casa de mi Padre en casa de mercado.

Entonces recordaron sus discípulos que está escrito: «El celo de tu casa me consumirá.»
Los judíos respondieron y le dijeron:

—Ya que haces esto, ¿qué señal nos muestras?

Respondió Jesús y les dijo:

—Destruid este templo y en tres días lo levantaré.

Entonces los judíos dijeron:

—En cuarenta y seis años fue edificado este Templo, ¿y tú en tres días lo levantarás?

Pero él hablaba del templo de su cuerpo.
Por tanto, cuando resucitó de entre los muertos, sus discípulos recordaron que había dicho esto, y creyeron en la Escritura y en la palabra que Jesús había dicho.
Mientras estaba en Jerusalén, en la fiesta de la Pascua, muchos creyeron en su nombre al ver las señales que hacía.
Pero Jesús mismo no se fiaba de ellos, porque los conocía a todos;
y no necesitaba que nadie le explicara nada acerca del hombre, pues él sabía lo que hay en el hombre.

Había un hombre de los fariseos que se llamaba Nicodemo, dignatario de los judíos.
Éste vino a Jesús de noche y le dijo:

—Rabí, sabemos que has venido de Dios como maestro, porque nadie puede hacer estas señales que tú haces, si no está Dios con él.

Le respondió Jesús:

—De cierto, de cierto te digo que el que no nace de nuevo no puede ver el reino de Dios.

Nicodemo le preguntó:

—¿Cómo puede un hombre nacer siendo viejo? ¿Puede acaso entrar por segunda vez en el vientre de su madre y nacer?

Respondió Jesús:

—De cierto, de cierto te digo que el que no nace de agua y del Espíritu no puede entrar en el reino de Dios.

Lo que nace de la carne, carne es; y lo que nace del Espíritu, espíritu es.
No te maravilles de que te dije: “Os es necesario nacer de nuevo.”
El viento sopla de donde quiere, y oyes su sonido, pero no sabes de dónde viene ni a dónde va. Así es todo aquel que nace del Espíritu.
Le preguntó Nicodemo:

—¿Cómo puede hacerse esto?

Jesús le respondió:

—Tú, que eres el maestro de Israel, ¿no sabes esto?

De cierto, de cierto te digo que de lo que sabemos, hablamos, y de lo que hemos visto, testificamos; pero no recibís nuestro testimonio.
Si os he dicho cosas terrenales y no creéis, ¿cómo creeréis si os digo las celestiales?
Nadie subió al cielo sino el que descendió del cielo, el Hijo del hombre, que está en el cielo.
Y como Moisés levantó la serpiente en el desierto, así es necesario que el Hijo del hombre sea levantado,
para que todo aquel que en él cree no se pierda, sino que tenga vida eterna.
»De tal manera amó Dios al mundo, que ha dado a su Hijo unigénito, para que todo aquel que en él cree no se pierda, sino que tenga vida eterna.
Dios no envió a su Hijo al mundo para condenar al mundo, sino para que el mundo sea salvo por él.
El que en él cree no es condenado; pero el que no cree ya ha sido condenado, porque no ha creído en el nombre del unigénito Hijo de Dios.
Y ésta es la condenación: la luz vino al mundo, pero los hombres amaron más las tinieblas que la luz, porque sus obras eran malas,
pues todo aquel que hace lo malo detesta la luz y no viene a la luz, para que sus obras no sean puestas al descubierto.
Pero el que practica la verdad viene a la luz, para que se ponga de manifiesto que sus obras son hechas en Dios.
Después de esto vino Jesús con sus discípulos a tierras de Judea, y estuvo allí con ellos y bautizaba.
También Juan bautizaba en Enón, junto a Salim, porque había allí muchas aguas. Y la gente llegaba y se bautizaba,
pues aún no habían encarcelado a Juan.
Entonces se produjo una discusión entre los discípulos de Juan y algunos judíos acerca de la purificación.
Y vinieron a Juan y le dijeron:

—Rabí, el que estaba contigo al otro lado del Jordán, de quien tú diste testimonio, él también bautiza, y todos van a él.

Respondió Juan:

—No puede el hombre recibir nada a menos que le sea dado del cielo.

Vosotros mismos me sois testigos de que dije: “Yo no soy el Cristo, sino que soy enviado delante de él.”
El que tiene a la esposa es el esposo; pero el amigo del esposo, el que está a su lado y lo oye, se goza grandemente de la voz del esposo. Por eso, mi gozo está completo.
Es necesario que él crezca, y que yo disminuya.
El que viene de arriba está por encima de todos; el que es de la tierra es terrenal y habla de cosas terrenales. El que viene del cielo está por encima de todos,
y de lo que ha visto y oído testifica, pero nadie recibe su testimonio.
El que recibe su testimonio, ése atestigua que Dios es veraz,
porque aquel a quien Dios envió, las palabras de Dios habla, pues Dios no da el Espíritu por medida.
El Padre ama al Hijo y ha entregado todas las cosas en su mano.
El que cree en el Hijo tiene vida eterna; pero el que se niega a creer en el Hijo no verá la vida, sino que la ira de Dios está sobre él.
Cuando, pues, el Señor supo que los fariseos habían oído decir: «Jesús hace y bautiza más discípulos que Juan»
(aunque Jesús no bautizaba, sino sus discípulos),
salió de Judea y se fue otra vez a Galilea.
Y le era necesario pasar por Samaria.
Fue, pues, a una ciudad de Samaria llamada Sicar, junto a la heredad que Jacob dio a su hijo José.
Y estaba allí el pozo de Jacob. Entonces Jesús, cansado del viaje, se sentó junto al pozo. Era como la hora sexta.
Llegó una mujer de Samaria a sacar agua; y Jesús le dijo:

—Dame de beber

—pues sus discípulos habían ido a la ciudad a comprar alimentos—.
La mujer samaritana le dijo:

—¿Cómo tú, siendo judío, me pides a mí de beber, que soy mujer samaritana? —porque judíos y samaritanos no se tratan entre sí—.

Respondió Jesús y le dijo:

—Si conocieras el don de Dios, y quién es el que te dice: “Dame de beber”, tú le pedirías, y él te daría agua viva.

La mujer le dijo:

—Señor, no tienes con qué sacarla, y el pozo es hondo. ¿De dónde, pues, tienes el agua viva?

¿Acaso eres tú mayor que nuestro padre Jacob, que nos dio este pozo, del cual bebieron él, sus hijos y sus ganados?
Jesús le contestó:

—Cualquiera que beba de esta agua volverá a tener sed;

pero el que beba del agua que yo le daré no tendrá sed jamás, sino que el agua que yo le daré será en él una fuente de agua que salte para vida eterna.
La mujer le dijo:

—Señor, dame esa agua, para que no tenga yo sed ni venga aquí a sacarla.

Jesús le dijo:

—Ve, llama a tu marido, y ven acá.

Respondió la mujer y dijo:

—No tengo marido.

Jesús le dijo:

—Bien has dicho: “No tengo marido”,

porque cinco maridos has tenido y el que ahora tienes no es tu marido. Esto has dicho con verdad.
Le dijo la mujer:

—Señor, me parece que tú eres profeta.

Nuestros padres adoraron en este monte, pero vosotros decís que en Jerusalén es el lugar donde se debe adorar.
Jesús le dijo:

—Mujer, créeme que la hora viene cuando ni en este monte ni en Jerusalén adoraréis al Padre.

Vosotros adoráis lo que no sabéis; nosotros adoramos lo que sabemos, porque la salvación viene de los judíos.
Pero la hora viene, y ahora es, cuando los verdaderos adoradores adorarán al Padre en espíritu y en verdad, porque también el Padre tales adoradores busca que lo adoren.
Dios es Espíritu, y los que lo adoran, en espíritu y en verdad es necesario que lo adoren.
Le dijo la mujer:

—Sé que ha de venir el Mesías, llamado el Cristo; cuando él venga nos declarará todas las cosas.

Jesús le dijo:

—Yo soy, el que habla contigo.

En esto llegaron sus discípulos y se asombraron de que hablara con una mujer; sin embargo, ninguno dijo: «¿Qué preguntas?» o «¿Qué hablas con ella?»
Entonces la mujer dejó su cántaro, fue a la ciudad y dijo a los hombres:
—Venid, ved a un hombre que me ha dicho todo cuanto he hecho. ¿No será éste el Cristo?
Entonces salieron de la ciudad y vinieron a él.
Entre tanto, los discípulos le rogaban, diciendo:

—Rabí, come.

Él les dijo:

—Yo tengo una comida que comer, que vosotros no sabéis.

Entonces los discípulos se decían entre sí:

—¿Le habrá traído alguien de comer?

Jesús les dijo:

—Mi comida es que haga la voluntad del que me envió y que acabe su obra.

¿No decís vosotros: “Aún faltan cuatro meses para que llegue la siega”? Yo os digo: Alzad vuestros ojos y mirad los campos, porque ya están blancos para la siega.
Y el que siega recibe salario y recoge fruto para vida eterna, para que el que siembra se goce juntamente con el que siega.
En esto es verdadero el dicho: “Uno es el que siembra y otro es el que siega.”
Yo os he enviado a segar lo que vosotros no labrasteis; otros labraron y vosotros habéis entrado en sus labores.
Muchos de los samaritanos de aquella ciudad creyeron en él por la palabra de la mujer, que daba testimonio diciendo: «Me dijo todo lo que he hecho.»
Entonces vinieron los samaritanos a él y le rogaron que se quedara con ellos, y se quedó allí dos días.
Muchos más creyeron por la palabra de él,
y decían a la mujer:

«Ya no creemos solamente por lo que has dicho, pues nosotros mismos hemos oído y sabemos que verdaderamente éste es el Salvador del mundo, el Cristo.»

Dos días después salió de allí y fue a Galilea,
pues Jesús mismo dio testimonio de que al profeta no se le honra en su propia tierra.
Cuando llegó a Galilea, los galileos lo recibieron, pues habían visto todas las cosas que había hecho en Jerusalén, en la fiesta, porque también ellos habían ido a la fiesta.
Fue, pues, Jesús otra vez a Caná de Galilea, donde había convertido el agua en vino. Había en Capernaúm un oficial del rey, cuyo hijo estaba enfermo.
Cuando oyó aquel que Jesús había llegado de Judea a Galilea, fue a él y le rogó que descendiera y sanara a su hijo, que estaba a punto de morir.
Entonces Jesús le dijo:

—Si no veis señales y prodigios, no creeréis.

El oficial del rey le dijo:

—Señor, desciende antes que mi hijo muera.

Jesús le dijo:

—Vete, tu hijo vive.

El hombre creyó la palabra que Jesús le dijo, y se fue.

Cuando ya él descendía, sus siervos salieron a recibirlo, y le informaron diciendo:

—Tu hijo vive.

Entonces él les preguntó a qué hora había comenzado a mejorar. Le dijeron:

—Ayer, a la hora séptima, se le pasó la fiebre.

El padre entonces entendió que aquélla era la hora en que Jesús le había dicho: «Tu hijo vive.» Y creyó él con toda su casa.
Esta segunda señal hizo Jesús cuando fue de Judea a Galilea.
Después de esto había una fiesta de los judíos, y Jesús subió a Jerusalén.
Hay en Jerusalén, cerca de la Puerta de las Ovejas, un estanque, llamado en hebreo Betesda, el cual tiene cinco pórticos.
En estos yacía una multitud de enfermos, ciegos, cojos y paralíticos, que esperaban el movimiento del agua,
porque un ángel descendía de tiempo en tiempo al estanque y agitaba el agua; el que primero descendía al estanque después del movimiento del agua quedaba sano de cualquier enfermedad que tuviera.
Había allí un hombre que hacía treinta y ocho años que estaba enfermo.
Cuando Jesús lo vio acostado y supo que llevaba ya mucho tiempo así, le dijo:

—¿Quieres ser sano?

El enfermo le respondió:

—Señor, no tengo quien me meta en el estanque cuando se agita el agua; mientras yo voy, otro desciende antes que yo.

Jesús le dijo:

—Levántate, toma tu camilla y anda.

Al instante aquel hombre fue sanado, y tomó su camilla y anduvo. Era sábado aquel día.
Entonces los judíos dijeron a aquel que había sido sanado:

—Es sábado; no te es permitido cargar tu camilla.

Él les respondió:

—El que me sanó, él mismo me dijo: “Toma tu camilla y anda.”

Entonces le preguntaron:

—¿Quién es el que te dijo: “Toma tu camilla y anda”?

Pero el que había sido sanado no sabía quién era, porque Jesús se había apartado de la gente que estaba en aquel lugar.
Después lo halló Jesús en el Templo y le dijo:

—Mira, has sido sanado; no peques más, para que no te suceda algo peor.

El hombre se fue y contó a los judíos que Jesús era quien lo había sanado.
Por esta causa los judíos perseguían a Jesús e intentaban matarlo, porque hacía estas cosas en sábado.
Jesús les respondió:

—Mi Padre hasta ahora trabaja, y yo trabajo.

Por esto los judíos aun más intentaban matarlo, porque no sólo quebrantaba el sábado, sino que también decía que Dios era su propio Padre, haciéndose igual a Dios.
Respondió entonces Jesús y les dijo:

—De cierto, de cierto os digo: No puede el Hijo hacer nada por sí mismo, sino lo que ve hacer al Padre. Todo lo que el Padre hace, también lo hace el Hijo igualmente,

porque el Padre ama al Hijo y le muestra todas las cosas que él hace; y mayores obras que éstas le mostrará, de modo que vosotros os admiréis.
Como el Padre levanta a los muertos y les da vida, así también el Hijo a los que quiere da vida,
porque el Padre a nadie juzga, sino que todo el juicio dio al Hijo,
para que todos honren al Hijo como honran al Padre. El que no honra al Hijo no honra al Padre, que lo envió.
»De cierto, de cierto os digo: El que oye mi palabra y cree al que me envió tiene vida eterna, y no vendrá a condenación, sino que ha pasado de muerte a vida.
De cierto, de cierto os digo: Viene la hora, y ahora es, cuando los muertos oirán la voz del Hijo de Dios, y los que la oigan vivirán.
Como el Padre tiene vida en sí mismo, así también ha dado al Hijo el tener vida en sí mismo;
y, además, le dio autoridad de hacer juicio, por cuanto es el Hijo del hombre.
No os asombréis de esto, porque llegará la hora cuando todos los que están en los sepulcros oirán su voz;
y los que hicieron lo bueno saldrán a resurrección de vida; pero los que hicieron lo malo, a resurrección de condenación.
»No puedo yo hacer nada por mí mismo; según oigo, así juzgo, y mi juicio es justo, porque no busco mi voluntad, sino la voluntad del Padre, que me envió.
Si yo doy testimonio acerca de mí mismo, mi testimonio no es verdadero.
Otro es el que da testimonio acerca de mí, y sé que el testimonio que da de mí es verdadero.
Vosotros enviasteis mensajeros a Juan, y él dio testimonio de la verdad.
Pero yo no recibo testimonio de hombre alguno; sin embargo, digo esto para que vosotros seáis salvos.
Él era antorcha que ardía y alumbraba, y vosotros quisisteis regocijaros por un tiempo en su luz.
Pero yo tengo un testimonio mayor que el de Juan: las obras que el Padre me dio para que cumpliera, las mismas obras que yo hago, dan testimonio de mí, de que el Padre me ha enviado.
También el Padre, que me envió, ha dado testimonio de mí. Nunca habéis oído su voz, ni habéis visto su aspecto,
ni tenéis su palabra morando en vosotros, porque no creéis a quien él envió.
Escudriñad las Escrituras, porque a vosotros os parece que en ellas tenéis la vida eterna, y ellas son las que dan testimonio de mí;
y no queréis venir a mí para que tengáis vida.
»Gloria de los hombres no recibo.
Pero yo os conozco, que no tenéis el amor de Dios en vosotros.
Yo he venido en nombre de mi Padre y no me recibís; si otro viniera en su propio nombre, a ése recibiríais.
¿Cómo podéis vosotros creer, pues recibís gloria los unos de los otros y no buscáis la gloria que viene del Dios único?
No penséis que yo voy a acusaros delante del Padre. Moisés, en quien tenéis vuestra esperanza, es quien os acusa,
porque si creyerais a Moisés, me creeríais a mí, porque de mí escribió él.
Pero si no creéis a sus escritos, ¿cómo creeréis a mis palabras?
Después de esto, Jesús fue al otro lado del Mar de Galilea, el de Tiberias.
Y lo seguía una gran multitud, porque veían las señales que hacía en los enfermos.
Entonces subió Jesús a un monte y se sentó allí con sus discípulos.
Y estaba cerca la Pascua, la fiesta de los judíos.
Cuando alzó Jesús los ojos y vio que había venido a él una gran multitud, dijo a Felipe:

—¿De dónde compraremos pan para que coman estos?

Pero esto decía para probarlo, porque él sabía lo que iba a hacer.
Felipe le respondió:

—Doscientos denarios de pan no bastarían para que cada uno de ellos tomara un poco.

Uno de sus discípulos, Andrés, hermano de Simón Pedro, le dijo:
—Aquí hay un muchacho que tiene cinco panes de cebada y dos pescados; pero ¿qué es esto para tantos?
Entonces Jesús dijo:

—Haced recostar a la gente.

Había mucha hierba en aquel lugar, y se recostaron como en número de cinco mil hombres.

Tomó Jesús aquellos panes y, después de dar gracias, los repartió entre los discípulos, y los discípulos entre los que estaban recostados; de igual manera hizo con los pescados, dándoles cuanto querían.
Y cuando se saciaron, dijo a sus discípulos:

—Recoged los pedazos que sobraron, para que no se pierda nada.

Recogieron, pues, y llenaron doce cestas de pedazos que de los cinco panes de cebada sobraron a los que habían comido.
Entonces aquellos hombres, al ver la señal que Jesús había hecho, dijeron: «Verdaderamente éste es el Profeta que había de venir al mundo.»
Pero entendiendo Jesús que iban a venir para apoderarse de él y hacerlo rey, volvió a retirarse al monte él solo.
Al anochecer descendieron sus discípulos al mar,
y entrando en una barca iban cruzando el mar hacia Capernaúm. Ya había oscurecido, y Jesús todavía no había venido a ellos.
El mar estaba agitado, porque soplaba un fuerte viento.
Cuando habían remado como veinticinco o treinta estadios, vieron a Jesús que andaba sobre el mar y se acercaba a la barca, y tuvieron miedo.
Pero él les dijo:

—Yo soy; no temáis.

Entonces ellos lo recibieron con gusto en la barca, la cual llegó en seguida a la tierra a donde iban.
Al día siguiente, la gente que estaba al otro lado del mar se dio cuenta de que no había habido allí más que una sola barca, y que Jesús no había entrado en ella con sus discípulos, sino que estos se habían ido solos.
Pero otras barcas habían llegado de Tiberias junto al lugar donde habían comido el pan después de haber dado gracias el Señor.
Cuando vio, pues, la gente que Jesús no estaba allí, ni sus discípulos, entraron en las barcas y fueron a Capernaúm, buscando a Jesús.
Y hallándolo al otro lado del mar, le preguntaron:

—Rabí, ¿cuándo llegaste acá?

Respondió Jesús y les dijo:

—De cierto, de cierto os digo que me buscáis, no porque habéis visto las señales, sino porque comisteis el pan y os saciasteis.

Trabajad, no por la comida que perece, sino por la comida que permanece para vida eterna, la cual os dará el Hijo del hombre, porque a éste señaló Dios, el Padre.
Entonces le preguntaron:

—¿Qué debemos hacer para poner en práctica las obras de Dios?

Respondió Jesús y les dijo:

—Ésta es la obra de Dios, que creáis en aquel que él ha enviado.

Entonces le dijeron:

—¿Qué señal, pues, haces tú, para que veamos y te creamos? ¿Qué obra haces?

Nuestros padres comieron el maná en el desierto, como está escrito: “Les dio a comer pan del cielo.”
Y Jesús les dijo:

—De cierto, de cierto os digo: Moisés no os dio el pan del cielo, pero mi Padre os da el verdadero pan del cielo,

porque el pan de Dios es aquel que descendió del cielo y da vida al mundo.
Le dijeron:

—Señor, danos siempre este pan.

Jesús les respondió:

—Yo soy el pan de vida. El que a mí viene nunca tendrá hambre, y el que en mí cree no tendrá sed jamás.

Pero ya os he dicho que, aunque me habéis visto, no creéis.
Todo lo que el Padre me da, vendrá a mí, y al que a mí viene, no lo echo fuera.
He descendido del cielo, no para hacer mi voluntad, sino la voluntad del que me envió.
Y la voluntad del Padre, que me envió, es que no pierda yo nada de todo lo que él me da, sino que lo resucite en el día final.
Y ésta es la voluntad del que me ha enviado: que todo aquel que ve al Hijo y cree en él tenga vida eterna; y yo lo resucitaré en el día final.
Murmuraban entonces de él los judíos, porque había dicho: «Yo soy el pan que descendió del cielo»,
y decían:

—Éste, ¿no es Jesús el hijo de José, cuyo padre y madre nosotros conocemos? ¿Cómo dice ahora: “Del cielo he descendido”?

Jesús respondió y les dijo:

—No murmuréis entre vosotros.

Nadie puede venir a mí, si el Padre, que me envió, no lo atrae; y yo lo resucitaré en el día final.
Escrito está en los Profetas: “Y todos serán enseñados por Dios.” Así que, todo aquel que oye al Padre y aprende de él, viene a mí.
No que alguien haya visto al Padre; sólo aquel que viene de Dios, ése ha visto al Padre.
De cierto, de cierto os digo: El que cree en mí tiene vida eterna.
Yo soy el pan de vida.
Vuestros padres comieron el maná en el desierto, y aun así murieron.
Éste es el pan que desciende del cielo para que no muera quien coma de él.
Yo soy el pan vivo que descendió del cielo; si alguien come de este pan, vivirá para siempre; y el pan que yo daré es mi carne, la cual yo daré por la vida del mundo.
Entonces los judíos discutían entre sí, diciendo:

—¿Cómo puede éste darnos a comer su carne?

Jesús les dijo:

—De cierto, de cierto os digo: Si no coméis la carne del Hijo del hombre y bebéis su sangre, no tenéis vida en vosotros.

El que come mi carne y bebe mi sangre tiene vida eterna, y yo lo resucitaré en el día final,
porque mi carne es verdadera comida y mi sangre es verdadera bebida.
El que come mi carne y bebe mi sangre permanece en mí y yo en él.
Así como me envió el Padre viviente y yo vivo por el Padre, también el que me come vivirá por mí.
Éste es el pan que descendió del cielo; no como vuestros padres, que comieron el maná y murieron; el que come este pan vivirá eternamente.
Estas cosas dijo en Capernaúm, enseñando en una sinagoga.
Al oír esto, muchos de sus discípulos dijeron:

—Dura es esta palabra; ¿quién la puede oír?

Sabiendo Jesús en sí mismo que sus discípulos murmuraban de esto, les dijo:

—¿Esto os escandaliza?

¿Pues qué, si vierais al Hijo del hombre subir a donde estaba primero?
El espíritu es el que da vida; la carne para nada aprovecha. Las palabras que yo os he hablado son espíritu y son vida.
Pero hay algunos de vosotros que no creen —porque Jesús sabía desde el principio quiénes eran los que no creían y quién lo había de entregar—.
Y dijo:

—Por eso os he dicho que ninguno puede venir a mí, si no le es dado del Padre.

Desde entonces muchos de sus discípulos volvieron atrás y ya no andaban con él.
Dijo entonces Jesús a los doce:

—¿Queréis acaso iros también vosotros?

Le respondió Simón Pedro:

—Señor, ¿a quién iremos? Tú tienes palabras de vida eterna.

Y nosotros hemos creído y conocido que tú eres el Cristo, el Hijo del Dios viviente.
Jesús les respondió:

—¿No os he escogido yo a vosotros los doce, y uno de vosotros es diablo?

Hablaba de Judas Iscariote hijo de Simón, porque él era el que lo iba a entregar, y era uno de los doce.

Después de esto andaba Jesús en Galilea, pues no quería andar en Judea, porque los judíos intentaban matarlo.
Estaba cerca la fiesta de los judíos, la de los Tabernáculos,
y le dijeron sus hermanos:

—Sal de aquí, y vete a Judea, para que también tus discípulos vean las obras que haces,

porque ninguno que procura darse a conocer hace algo en secreto. Si estas cosas haces, manifiéstate al mundo.
Ni aun sus hermanos creían en él.
Entonces Jesús les dijo:

—Mi tiempo aún no ha llegado, pero vuestro tiempo siempre está preparado.

No puede el mundo odiaros a vosotros; pero a mí me odia, porque yo testifico de él, que sus obras son malas.
Subid vosotros a la fiesta; yo no subo todavía a esa fiesta, porque mi tiempo aún no se ha cumplido.
Y habiéndoles dicho esto se quedó en Galilea.
Pero después que sus hermanos subieron, entonces él también subió a la fiesta, no abiertamente, sino como en secreto.
Y lo buscaban los judíos en la fiesta, y decían:

—¿Dónde estará aquél?

Y había mucha murmuración acerca de él entre la multitud, pues unos decían: «Es bueno»; pero otros decían: «No, sino que engaña al pueblo.»
Sin embargo, ninguno hablaba abiertamente de él por miedo a los judíos.
Pero a la mitad de la fiesta subió Jesús al Templo, y enseñaba.
Y se admiraban los judíos, diciendo:

—¿Cómo sabe éste letras sin haber estudiado?

Jesús les respondió y dijo:

—Mi doctrina no es mía, sino de aquel que me envió.

El que quiera hacer la voluntad de Dios, conocerá si la doctrina es de Dios o si yo hablo por mi propia cuenta.
El que habla por su propia cuenta, su propia gloria busca; pero el que busca la gloria del que lo envió, éste es verdadero y no hay en él injusticia.
¿No os dio Moisés la Ley? Sin embargo, ninguno de vosotros la cumple. ¿Por qué intentáis matarme?
Respondió la multitud y dijo:

—Demonio tienes, ¿quién intenta matarte?

Jesús respondió y les dijo:

—Una obra hice y todos os admiráis.

Por cierto, Moisés os dio la circuncisión —no porque sea de Moisés, sino de los padres— y en sábado circuncidáis al hombre.
Si recibe el hombre la circuncisión en sábado, para que la Ley de Moisés no sea quebrantada, ¿os enojáis conmigo porque en sábado sané completamente a un hombre?
No juzguéis según las apariencias, sino juzgad con justo juicio.
Decían entonces unos de Jerusalén:

—¿No es a éste a quien buscan para matarlo?

Pues mirad, habla públicamente y no le dicen nada. ¿Habrán reconocido en verdad las autoridades que éste es el Cristo?
Pero éste, sabemos de dónde es; sin embargo, cuando venga el Cristo, nadie sabrá de dónde es.
Jesús entonces, enseñando en el Templo, alzó la voz y dijo:

—A mí me conocéis y sabéis de dónde soy; no he venido de mí mismo, pero el que me envió, a quien vosotros no conocéis, es verdadero.

Pero yo lo conozco, porque de él procedo, y él me envió.
Entonces intentaban prenderlo; pero ninguno le echó mano, porque aún no había llegado su hora.
Y muchos de la multitud creyeron en él y decían:

—El Cristo, cuando venga, ¿hará más señales que las que éste hace?

Los fariseos oyeron a la gente que murmuraba de él estas cosas. Entonces los principales sacerdotes y los fariseos enviaron guardias para que lo prendieran.
Y Jesús dijo:

—Todavía estaré con vosotros algún tiempo, y luego iré al que me envió.

Me buscaréis, pero no me hallaréis, y a donde yo estaré, vosotros no podréis ir.
Entonces los judíos dijeron entre sí:

—¿Adónde se irá éste, que no lo hallaremos? ¿Se irá a los dispersos entre los griegos y enseñará a los griegos?

¿Qué significa esto que dijo: “Me buscaréis, pero no me hallaréis, y a donde yo estaré, vosotros no podréis ir”?
En el último y gran día de la fiesta, Jesús se puso en pie y alzó la voz, diciendo:

—Si alguien tiene sed, venga a mí y beba.

El que cree en mí, como dice la Escritura, de su interior brotarán ríos de agua viva.
Esto dijo del Espíritu que habían de recibir los que creyeran en él, pues aún no había venido el Espíritu Santo, porque Jesús no había sido aún glorificado.
Entonces algunos de la multitud, oyendo estas palabras, decían: «Verdaderamente éste es el Profeta.»
Otros decían: «Éste es el Cristo.» Pero algunos decían: «¿De Galilea ha de venir el Cristo?
¿No dice la Escritura que de la descendencia de David, y de la aldea de Belén, de donde era David, ha de venir el Cristo?»
Hubo entonces división entre la gente a causa de él.
Y algunos de ellos querían prenderlo, pero ninguno le echó mano.
Los guardias vinieron a los principales sacerdotes y a los fariseos. Entonces estos les preguntaron:

—¿Por qué no lo habéis traído?

Los guardias respondieron:

—¡Jamás hombre alguno ha hablado como este hombre!

Entonces los fariseos les preguntaron:

—¿También vosotros habéis sido engañados?

¿Acaso ha creído en él alguno de los gobernantes o de los fariseos?
Pero esta gente que no sabe la Ley, maldita es.
Les dijo Nicodemo, el que vino a él de noche, el cual era uno de ellos:
—¿Juzga acaso nuestra Ley a un hombre si primero no lo oye y sabe lo que ha hecho?
Respondieron y le dijeron:

—¿Eres tú también galileo? Escudriña y ve que de Galilea nunca se ha levantado un profeta.

Y cada uno se fue a su casa,

pero Jesús se fue al Monte de los Olivos.
Por la mañana volvió al Templo, y todo el pueblo vino a él; y sentándose, les enseñaba.
Entonces los escribas y los fariseos le trajeron una mujer sorprendida en adulterio y, poniéndola en medio,
le dijeron:

—Maestro, esta mujer ha sido sorprendida en el acto mismo de adulterio,

y en la Ley nos mandó Moisés apedrear a tales mujeres. Tú, pues, ¿qué dices?
Esto decían probándolo, para tener de qué acusarlo. Pero Jesús, inclinado hacia el suelo, escribía en tierra con el dedo.
Y como insistieran en preguntarle, se enderezó y les dijo:

—El que de vosotros esté sin pecado sea el primero en arrojar la piedra contra ella.

E inclinándose de nuevo hacia el suelo, siguió escribiendo en tierra.
Pero ellos, al oír esto, acusados por su conciencia, fueron saliendo uno a uno, comenzando desde los más viejos hasta los más jóvenes; sólo quedaron Jesús y la mujer que estaba en medio.
Enderezándose Jesús y no viendo a nadie sino a la mujer, le dijo:

—Mujer, ¿dónde están los que te acusaban? ¿Ninguno te condenó?

Ella dijo:

—Ninguno, Señor.

Entonces Jesús le dijo:

—Ni yo te condeno; vete y no peques más.

Otra vez Jesús les habló, diciendo:

—Yo soy la luz del mundo; el que me sigue no andará en tinieblas, sino que tendrá la luz de la vida.

Entonces los fariseos le dijeron:

—Tú das testimonio acerca de ti mismo; tu testimonio no es válido.

Respondió Jesús y les dijo:

—Aunque yo doy testimonio acerca de mí mismo, mi testimonio es válido, porque sé de dónde he venido y a dónde voy; pero vosotros no sabéis de dónde vengo ni a dónde voy.

Vosotros juzgáis según la carne; yo no juzgo a nadie.
Y si yo juzgo, mi juicio es según la verdad, porque no soy yo solo, sino yo y el Padre que me envió.
Y en vuestra Ley está escrito que el testimonio de dos hombres es válido.
Yo soy el que doy testimonio de mí mismo. También el Padre que me envió da testimonio de mí.
Ellos le dijeron:

—¿Dónde está tu padre?

Respondió Jesús:

—Ni a mí me conocéis, ni a mi Padre; si a mí me conocierais, también a mi Padre conoceríais.

Estas palabras habló Jesús en el lugar de las ofrendas, enseñando en el Templo; y nadie lo prendió, porque aún no había llegado su hora.
Otra vez les dijo Jesús:

—Yo me voy, y me buscaréis, pero en vuestro pecado moriréis; a donde yo voy, vosotros no podéis ir.

Decían entonces los judíos:

—¿Acaso pensará matarse, que dice: “A donde yo voy, vosotros no podéis ir”?

Y les dijo:

—Vosotros sois de abajo, yo soy de arriba; vosotros sois de este mundo, yo no soy de este mundo.

Por eso os dije que moriréis en vuestros pecados; si no creéis que yo soy, en vuestros pecados moriréis.
Entonces le dijeron:

—Tú, ¿quién eres?

Entonces Jesús les dijo:

—Lo que desde el principio os he dicho.

Muchas cosas tengo que decir y juzgar de vosotros; pero el que me envió es verdadero, y yo, lo que he oído de él, esto hablo al mundo.
Pero no entendieron que les hablaba del Padre.
Les dijo, pues, Jesús:

—Cuando hayáis levantado al Hijo del hombre, entonces conoceréis que yo soy y que nada hago por mí mismo, sino que, según me enseñó el Padre, así hablo,

porque el que me envió, conmigo está; no me ha dejado solo el Padre, porque yo hago siempre lo que le agrada.
Al hablar él estas cosas, muchos creyeron en él.
Dijo entonces Jesús a los judíos que habían creído en él:

—Si vosotros permanecéis en mi palabra, seréis verdaderamente mis discípulos;

y conoceréis la verdad y la verdad os hará libres.
Le respondieron:

—Descendientes de Abraham somos y jamás hemos sido esclavos de nadie. ¿Cómo dices tú: “Seréis libres”?

Jesús les respondió:

—De cierto, de cierto os digo que todo aquel que practica el pecado, esclavo es del pecado.

Y el esclavo no queda en la casa para siempre; el hijo sí queda para siempre.
Así que, si el Hijo os liberta, seréis verdaderamente libres.
Sé que sois descendientes de Abraham; sin embargo intentáis matarme, porque mi palabra no halla cabida en vosotros.
Yo hablo lo que he visto estando junto al Padre, y vosotros hacéis lo que habéis oído junto a vuestro padre.
Respondieron y le dijeron:

—Nuestro padre es Abraham.

Jesús les dijo:

—Si fuerais hijos de Abraham, las obras de Abraham haríais.

Pero ahora intentáis matarme a mí, que os he hablado la verdad, la cual he oído de Dios. No hizo esto Abraham.
Vosotros hacéis las obras de vuestro padre.

Entonces le dijeron:

—¡Nosotros no hemos nacido de fornicación! ¡Un padre tenemos: Dios!

Jesús entonces les dijo:

—Si vuestro padre fuera Dios, entonces me amaríais, porque yo de Dios he salido y he venido, pues no he venido de mí mismo, sino que él me envió.

¿Por qué no entendéis mi lenguaje? Porque no podéis escuchar mi palabra.
Vosotros sois de vuestro padre el diablo, y los deseos de vuestro padre queréis hacer. Él ha sido homicida desde el principio y no ha permanecido en la verdad, porque no hay verdad en él. Cuando habla mentira, de suyo habla, pues es mentiroso y padre de mentira.
Pero a mí, que digo la verdad, no me creéis.
¿Quién de vosotros puede acusarme de pecado? Y si digo la verdad, ¿por qué vosotros no me creéis?
El que es de Dios, las palabras de Dios oye; por esto no las oís vosotros, porque no sois de Dios.
Respondieron entonces los judíos, y le dijeron:

—¿No decimos bien nosotros, que tú eres samaritano y que tienes demonio?

Respondió Jesús:

—Yo no tengo demonio, antes honro a mi Padre; y vosotros me deshonráis.

Pero yo no busco mi gloria; hay quien la busca y juzga.
De cierto, de cierto os digo que el que guarda mi palabra nunca verá muerte.
Entonces los judíos le dijeron:

—Ahora nos convencemos de que tienes demonio. Abraham murió, y los profetas; y tú dices: “El que guarda mi palabra nunca sufrirá muerte.”

¿Eres tú acaso mayor que nuestro padre Abraham, el cual murió? ¡También los profetas murieron! ¿Quién crees que eres?
Respondió Jesús:

—Si yo me glorifico a mí mismo, mi gloria nada es; mi Padre es el que me glorifica, el que vosotros decís que es vuestro Dios.

Vosotros no lo conocéis. Yo sí lo conozco y, si digo que no lo conozco, sería mentiroso como vosotros; pero lo conozco y guardo su palabra.
Abraham, vuestro padre, se gozó de que había de ver mi día; y lo vio y se gozó.
Entonces le dijeron los judíos:

—Aún no tienes cincuenta años, ¿y has visto a Abraham?

Jesús les dijo:

—De cierto, de cierto os digo: Antes que Abraham fuera, yo soy.

Tomaron entonces piedras para arrojárselas, pero Jesús se escondió y salió del Templo y, atravesando por en medio de ellos, se fue.
Al pasar Jesús vio a un hombre ciego de nacimiento.
Y le preguntaron sus discípulos, diciendo:

—Rabí, ¿quién pecó, este o sus padres, para que haya nacido ciego?

Respondió Jesús:

—No es que pecó éste, ni sus padres, sino para que las obras de Dios se manifiesten en él.

Me es necesario hacer las obras del que me envió, mientras dura el día; la noche viene, cuando nadie puede trabajar.
Mientras estoy en el mundo, luz soy del mundo.
Dicho esto, escupió en tierra, hizo lodo con la saliva y untó con el lodo los ojos del ciego,
y le dijo:

—Ve a lavarte en el estanque de Siloé —que significa «Enviado»—.

Entonces fue, se lavó y regresó viendo.

Por eso, los vecinos y los que antes lo habían visto que era ciego, decían:

—¿No es éste el que se sentaba y mendigaba?

Unos decían: «Él es.» Otros: «A él se parece.» Él decía: «Yo soy.»
Entonces le preguntaron:

—¿Cómo te fueron abiertos los ojos?

Respondió él y dijo:

—Aquel hombre que se llama Jesús hizo lodo, me untó los ojos y me dijo: “Ve al Siloé y lávate.” Fui, pues, me lavé y recibí la vista.

Entonces le dijeron:

—¿Dónde está él?

Él dijo:

—No sé.

Llevaron ante los fariseos al que había sido ciego.
Y era sábado cuando Jesús había hecho el lodo y le había abierto los ojos.
Volvieron, pues, a preguntarle también los fariseos cómo había recibido la vista. Él les dijo:

—Me puso lodo sobre los ojos, me lavé y veo.

Entonces algunos de los fariseos decían:

—Ese hombre no procede de Dios, porque no guarda el sábado.

Otros decían:

—¿Cómo puede un hombre pecador hacer estas señales?

Y había división entre ellos.

Entonces le preguntaron otra vez al ciego:

—¿Qué dices tú del que te abrió los ojos?

Él contestó:

—Que es profeta.

Pero los judíos no creyeron que él había sido ciego y que había recibido la vista, hasta que llamaron a los padres del que había recibido la vista,
y les preguntaron, diciendo:

—¿Es éste vuestro hijo, el que vosotros decís que nació ciego? ¿Cómo, pues, ve ahora?

Sus padres respondieron y les dijeron:

—Sabemos que éste es nuestro hijo y que nació ciego;

pero cómo ve ahora, no lo sabemos, o quién le haya abierto los ojos, nosotros tampoco lo sabemos; edad tiene, preguntadle a él; él hablará por sí mismo.
Esto dijeron sus padres porque tenían miedo de los judíos, por cuanto los judíos ya habían acordado que si alguno confesaba que Jesús era el Mesías, fuera expulsado de la sinagoga.
Por eso dijeron sus padres: “Edad tiene, preguntadle a él.”
Llamaron nuevamente al hombre que había sido ciego, y le dijeron:

—¡Da gloria a Dios! Nosotros sabemos que ese hombre es pecador.

Entonces él respondió y dijo:

—Si es pecador, no lo sé; una cosa sé, que habiendo yo sido ciego, ahora veo.

Le volvieron a decir:

—¿Qué te hizo? ¿Cómo te abrió los ojos?

Él les respondió:

—Ya os lo he dicho y no habéis escuchado, ¿por qué lo queréis oír otra vez? ¿Queréis también vosotros haceros sus discípulos?

Entonces lo insultaron, y dijeron:

—Tú eres su discípulo, pero nosotros, discípulos de Moisés somos.

Nosotros sabemos que Dios ha hablado a Moisés, pero respecto a ése, no sabemos de dónde ha salido.
Respondió el hombre y les dijo:

—Pues esto es lo maravilloso, que vosotros no sepáis de dónde ha salido, y a mí me abrió los ojos.

Y sabemos que Dios no oye a los pecadores; pero si alguno es temeroso de Dios y hace su voluntad, a ése oye.
Nunca se ha oído decir que alguien abriera los ojos a uno que nació ciego.
Si éste no viniera de Dios, nada podría hacer.
Respondieron y le dijeron:

—Tú naciste del todo en pecado, ¿y nos enseñas a nosotros?

Y lo expulsaron.

Oyó Jesús que lo habían expulsado y, hallándolo, le dijo:

—¿Crees tú en el Hijo de Dios?

Respondió él y dijo:

—¿Quién es, Señor, para que crea en él?

Le dijo Jesús:

—Pues lo has visto; el que habla contigo, ése es.

Y él dijo:

—Creo, Señor —y lo adoró.

Dijo Jesús:

—Para juicio he venido yo a este mundo, para que los que no ven, vean, y los que ven, sean cegados.

Entonces algunos de los fariseos que estaban con él, al oír esto, le dijeron:

—¿Acaso también nosotros somos ciegos?

Jesús les respondió:

—Si fuerais ciegos no tendríais pecado, pero ahora, porque decís: “Vemos”, vuestro pecado permanece.


»De cierto, de cierto os digo: El que no entra por la puerta en el redil de las ovejas, sino que sube por otra parte, ése es ladrón y salteador.
Pero el que entra por la puerta, el pastor de las ovejas es.
A éste abre el portero, y las ovejas oyen su voz; y a sus ovejas llama por nombre y las saca.
Y cuando ha sacado fuera todas las propias, va delante de ellas; y las ovejas lo siguen porque conocen su voz.
Pero al extraño no seguirán, sino que huirán de él, porque no conocen la voz de los extraños.
Esta alegoría les dijo Jesús, pero ellos no entendieron qué era lo que les quería decir.
Volvió, pues, Jesús a decirles:

—De cierto, de cierto os digo: Yo soy la puerta de las ovejas.

Todos los que antes de mí vinieron, ladrones son y salteadores, pero no los oyeron las ovejas.
Yo soy la puerta: el que por mí entre será salvo; entrará y saldrá, y hallará pastos.
El ladrón no viene sino para hurtar, matar y destruir; yo he venido para que tengan vida, y para que la tengan en abundancia.
»Yo soy el buen pastor; el buen pastor su vida da por las ovejas.
Pero el asalariado, que no es el pastor, de quien no son propias las ovejas, ve venir al lobo y deja las ovejas y huye, y el lobo arrebata las ovejas y las dispersa.
Así que el asalariado huye porque es asalariado y no le importan las ovejas.
»Yo soy el buen pastor y conozco mis ovejas, y las mías me conocen,
así como el Padre me conoce y yo conozco al Padre; y pongo mi vida por las ovejas.
Tengo, además, otras ovejas que no son de este redil; a ésas también debo atraer y oirán mi voz, y habrá un rebaño y un pastor.
Por eso me ama el Padre, porque yo pongo mi vida para volverla a tomar.
Nadie me la quita, sino que yo de mí mismo la pongo. Tengo poder para ponerla y tengo poder para volverla a tomar. Este mandamiento recibí de mi Padre.
Volvió a haber división entre los judíos por estas palabras.
Muchos de ellos decían:

—Demonio tiene y está fuera de sí. ¿Por qué lo oís?

Decían otros:

—Estas palabras no son de endemoniado. ¿Puede acaso el demonio abrir los ojos de los ciegos?

Se celebraba en Jerusalén la fiesta de la Dedicación. Era invierno,
y Jesús andaba en el Templo por el pórtico de Salomón.
Lo rodearon los judíos y le dijeron:

—¿Hasta cuándo nos tendrás en suspenso? Si tú eres el Cristo, dínoslo abiertamente.

Jesús les respondió:

—Os lo he dicho, y no creéis. Las obras que yo hago en nombre de mi Padre, ellas dan testimonio de mí;

pero vosotros no creéis, porque no sois de mis ovejas, como os he dicho.
Mis ovejas oyen mi voz y yo las conozco, y me siguen;
yo les doy vida eterna y no perecerán jamás, ni nadie las arrebatará de mi mano.
Mi Padre, que me las dio, mayor que todos es, y nadie las puede arrebatar de la mano de mi Padre.
El Padre y yo uno somos.
Entonces los judíos volvieron a tomar piedras para apedrearlo.
Jesús les respondió:

—Muchas buenas obras os he mostrado de mi Padre; ¿por cuál de ellas me apedreáis?

Le respondieron los judíos, diciendo:

—Por buena obra no te apedreamos, sino por la blasfemia, porque tú, siendo hombre, te haces Dios.

Jesús les respondió:

—¿No está escrito en vuestra Ley: “Yo dije, dioses sois”?

Si llamó dioses a aquellos a quienes vino la palabra de Dios (y la Escritura no puede ser quebrantada),
¿al que el Padre santificó y envió al mundo, vosotros decís: “Tú blasfemas”, porque dije: “Hijo de Dios soy”?
Si no hago las obras de mi Padre, no me creáis.
Pero si las hago, aunque no me creáis a mí, creed a las obras, para que conozcáis y creáis que el Padre está en mí y yo en el Padre.
Intentaron otra vez prenderlo, pero él se escapó de sus manos.
Y se fue de nuevo al otro lado del Jordán, al lugar donde primero había estado bautizando Juan, y se quedó allí.
Muchos acudían a él, y decían:

—Juan, a la verdad, ninguna señal hizo; pero todo lo que Juan dijo de éste era verdad.

Y muchos creyeron en él allí.
Estaba enfermo uno llamado Lázaro, de Betania, la aldea de María y de Marta, su hermana.
(María, cuyo hermano Lázaro estaba enfermo, fue la que ungió al Señor con perfume y le secó los pies con sus cabellos).
Enviaron, pues, las hermanas a decir a Jesús:

—Señor, el que amas está enfermo.

Jesús, al oírlo, dijo:

—Esta enfermedad no es para muerte, sino para la gloria de Dios, para que el Hijo de Dios sea glorificado por ella.

Y amaba Jesús a Marta, a su hermana y a Lázaro.
Cuando oyó, pues, que estaba enfermo, se quedó dos días más en el lugar donde estaba.
Luego, después de esto, dijo a los discípulos:

—Vamos de nuevo a Judea.

Le dijeron los discípulos:

—Rabí, hace poco los judíos intentaban apedrearte, ¿y otra vez vas allá?

Respondió Jesús:

—¿No tiene el día doce horas? El que anda de día no tropieza, porque ve la luz de este mundo;

pero el que anda de noche, tropieza, porque no hay luz en él.
Dicho esto, agregó:

—Nuestro amigo Lázaro duerme, pero voy a despertarlo.

Dijeron entonces sus discípulos:

—Señor, si duerme, sanará.

Jesús decía esto de la muerte de Lázaro, pero ellos pensaron que hablaba del reposar del sueño.
Entonces Jesús les dijo claramente:

—Lázaro ha muerto,

y me alegro por vosotros de no haber estado allí, para que creáis; pero vamos a él.
Dijo entonces Tomás, llamado Dídimo, a sus condiscípulos:

—Vamos también nosotros, para que muramos con él.

Llegó, pues, Jesús y halló que hacía ya cuatro días que Lázaro estaba en el sepulcro.
Betania estaba cerca de Jerusalén, como a quince estadios,
y muchos de los judíos habían venido a Marta y a María, para consolarlas por su hermano.
Entonces Marta, cuando oyó que Jesús llegaba, salió a encontrarlo, pero María se quedó en casa.
Marta dijo a Jesús:

—Señor, si hubieras estado aquí, mi hermano no habría muerto.

Pero también sé ahora que todo lo que pidas a Dios, Dios te lo dará.
Jesús le dijo:

—Tu hermano resucitará.

Marta le dijo:

—Yo sé que resucitará en la resurrección, en el día final.

Le dijo Jesús:

—Yo soy la resurrección y la vida; el que cree en mí, aunque esté muerto, vivirá.

Y todo aquel que vive y cree en mí, no morirá eternamente. ¿Crees esto?
Le dijo:

—Sí, Señor; yo he creído que tú eres el Cristo, el Hijo de Dios, que has venido al mundo.

Habiendo dicho esto, fue y llamó a María su hermana, diciéndole en secreto:

—El Maestro está aquí, y te llama.

Ella, cuando lo oyó, se levantó de prisa y fue a él.
Jesús todavía no había entrado en la aldea, sino que estaba en el lugar donde Marta lo había encontrado.
Entonces los judíos que estaban en casa con ella y la consolaban, cuando vieron que María se había levantado de prisa y había salido, la siguieron, diciendo:

—Va al sepulcro, a llorar allí.

María, cuando llegó a donde estaba Jesús, al verlo, se postró a sus pies, diciéndole:

—Señor, si hubieras estado aquí, no habría muerto mi hermano.

Jesús entonces, al verla llorando y a los judíos que la acompañaban, también llorando, se estremeció en espíritu y se conmovió,
y preguntó:

—¿Dónde lo pusisteis?

Le dijeron:

—Señor, ven y ve.

Jesús lloró.
Dijeron entonces los judíos:

—¡Mirad cuánto lo amaba!

Y algunos de ellos dijeron:

—¿No podía éste, que abrió los ojos al ciego, haber hecho también que Lázaro no muriera?

Jesús, profundamente conmovido otra vez, vino al sepulcro. Era una cueva y tenía una piedra puesta encima.
Dijo Jesús:

—Quitad la piedra.

Marta, la hermana del que había muerto, le dijo:

—Señor, hiede ya, porque lleva cuatro días.

Jesús le dijo:

—¿No te he dicho que si crees verás la gloria de Dios?

Entonces quitaron la piedra de donde había sido puesto el muerto. Y Jesús, alzando los ojos a lo alto, dijo:

—Padre, gracias te doy por haberme oído.

Yo sé que siempre me oyes; pero lo dije por causa de la multitud que está alrededor, para que crean que tú me has enviado.
Y habiendo dicho esto, clamó a gran voz:

—¡Lázaro, ven fuera!

Y el que había muerto salió, atadas las manos y los pies con vendas, y el rostro envuelto en un sudario. Jesús les dijo:

—Desatadlo y dejadlo ir.

Entonces muchos de los judíos que habían ido para acompañar a María y vieron lo que había hecho Jesús, creyeron en él.
Pero algunos de ellos fueron a los fariseos y les dijeron lo que Jesús había hecho.
Entonces los principales sacerdotes y los fariseos reunieron el Concilio, y dijeron:

—¿Qué haremos?, pues este hombre hace muchas señales.

Si lo dejamos así, todos creerán en él, y vendrán los romanos y destruirán nuestro lugar santo y nuestra nación.
Entonces Caifás, uno de ellos, sumo sacerdote aquel año, les dijo:

—Vosotros no sabéis nada,

ni os dais cuenta de que nos conviene que un hombre muera por el pueblo, y no que toda la nación perezca.
Esto no lo dijo por sí mismo, sino que como era el sumo sacerdote aquel año, profetizó que Jesús había de morir por la nación;
y no solamente por la nación, sino también para congregar en uno a los hijos de Dios que estaban dispersos.
Así que desde aquel día acordaron matarlo.
Por eso, Jesús ya no andaba abiertamente entre los judíos, sino que se alejó de allí a la región contigua al desierto, a una ciudad llamada Efraín, y se quedó allí con sus discípulos.
Se acercaba la Pascua de los judíos, y muchos subieron de aquella región a Jerusalén, antes de la Pascua, para purificarse.
Buscaban a Jesús y se preguntaban unos a otros en el Templo:

—¿Qué os parece? ¿No vendrá a la fiesta?

Los principales sacerdotes y los fariseos habían dado orden de que si alguno se enteraba de dónde estaba, informara de ello, para prenderlo.

Seis días antes de la Pascua fue Jesús a Betania, donde estaba Lázaro, el que había estado muerto y a quien había resucitado de los muertos.
Y le hicieron allí una cena; Marta servía y Lázaro era uno de los que estaban sentados a la mesa con él.
Entonces María tomó una libra de perfume de nardo puro, de mucho precio, y ungió los pies de Jesús y los secó con sus cabellos; y la casa se llenó del olor del perfume.
Dijo uno de sus discípulos, Judas Iscariote hijo de Simón, el que lo había de entregar:
—¿Por qué no se vendió este perfume por trescientos denarios y se les dio a los pobres?
Pero dijo esto, no porque se preocupara por los pobres, sino porque era ladrón y, teniendo la bolsa, sustraía de lo que se echaba en ella.
Entonces Jesús dijo:

—Déjala, para el día de mi sepultura ha guardado esto.

A los pobres siempre los tendréis con vosotros, pero a mí no siempre me tendréis.
Gran multitud de los judíos supieron entonces que él estaba allí, y fueron, no solamente por causa de Jesús, sino también para ver a Lázaro, a quien había resucitado de los muertos.
Pero los principales sacerdotes acordaron dar muerte también a Lázaro,
porque a causa de él muchos de los judíos se apartaban y creían en Jesús.
El siguiente día, grandes multitudes que habían ido a la fiesta, al oír que Jesús llegaba a Jerusalén,
tomaron ramas de palmera y salieron a recibirlo, y clamaban:

—¡Hosana! ¡Bendito el que viene en el nombre del Señor, el Rey de Israel!

Halló Jesús un asnillo y montó sobre él, como está escrito:
«No temas, hija de Sión;
tu Rey viene,
montado sobre un pollino de asna.»
Estas cosas no las entendieron sus discípulos al principio, pero cuando Jesús fue glorificado, entonces se acordaron de que estas cosas estaban escritas acerca de él, y de que se las habían hecho.
Y daba testimonio la gente que estaba con él cuando llamó a Lázaro del sepulcro y lo resucitó de los muertos.
Por lo cual también había salido la gente a recibirlo, porque había oído que él había hecho esta señal.
Pero los fariseos dijeron entre sí:

—Ya veis que no conseguís nada. Mirad, el mundo se va tras él.

Había ciertos griegos entre los que habían subido a adorar en la fiesta.
Estos, pues, se acercaron a Felipe, que era de Betsaida de Galilea, y le rogaron, diciendo:

—Señor, queremos ver a Jesús.

Felipe fue y se lo dijo a Andrés; entonces Andrés y Felipe se lo dijeron a Jesús.
Jesús les respondió diciendo:

—Ha llegado la hora para que el Hijo del hombre sea glorificado.

De cierto, de cierto os digo que si el grano de trigo que cae en la tierra no muere, queda solo, pero si muere, lleva mucho fruto.
El que ama su vida, la perderá; y el que odia su vida en este mundo, para vida eterna la guardará.
Si alguno me sirve, sígame; y donde yo esté, allí también estará mi servidor. Si alguno me sirve, mi Padre lo honrará.
»Ahora está turbada mi alma, ¿y qué diré? ¿Padre, sálvame de esta hora? Pero para esto he llegado a esta hora.
Padre, glorifica tu nombre.

Entonces vino una voz del cielo: «Lo he glorificado, y lo glorificaré otra vez.»

Y la multitud que estaba allí y había oído la voz, decía que había sido un trueno. Otros decían:

—Un ángel le ha hablado.

Respondió Jesús y dijo:

—No ha venido esta voz por causa mía, sino por causa de vosotros.

Ahora es el juicio de este mundo; ahora el príncipe de este mundo será echado fuera.
Y yo, cuando sea levantado de la tierra, a todos atraeré a mí mismo.
Esto decía dando a entender de qué muerte iba a morir.
Le respondió la gente:

—Nosotros hemos oído que, según la Ley, el Cristo permanece para siempre. ¿Cómo, pues, dices tú que es necesario que el Hijo del hombre sea levantado? ¿Quién es este Hijo del hombre?

Entonces Jesús les dijo:

—Aún por un poco de tiempo la luz está entre vosotros; andad entretanto que tenéis luz, para que no os sorprendan las tinieblas, porque el que anda en tinieblas no sabe a dónde va.

Entre tanto que tenéis la luz, creed en la luz, para que seáis hijos de luz.

Habiendo dicho Jesús esto, se fue y se ocultó de ellos.

Pero a pesar de que había hecho tantas señales delante de ellos, no creían en él,
para que se cumpliera la palabra del profeta Isaías, que dijo:

«Señor, ¿quién ha creído a nuestro anuncio?
¿Y a quién se ha revelado el brazo del Señor?»

Por esto no podían creer, porque también dijo Isaías:
«Cegó los ojos de ellos y endureció su corazón,
para que no vean con los ojos,
ni entiendan con el corazón,
ni se conviertan, y yo los sane.»
Isaías dijo esto cuando vio su gloria, y habló acerca de él.
A pesar de eso, muchos, incluso de los gobernantes, creyeron en él, pero no lo confesaban por temor a los fariseos, para no ser expulsados de la sinagoga,
porque amaban más la gloria de los hombres que la gloria de Dios.
Jesús clamó y dijo: «El que cree en mí, no cree en mí, sino en el que me envió;
y el que me ve, ve al que me envió.
Yo, la luz, he venido al mundo, para que todo aquel que cree en mí no permanezca en tinieblas.
Al que oye mis palabras y no las guarda, yo no lo juzgo, porque no he venido a juzgar al mundo, sino a salvar al mundo.
El que me rechaza y no recibe mis palabras, tiene quien lo juzgue: la palabra que he hablado, ella lo juzgará en el día final.
Yo no he hablado por mi propia cuenta; el Padre, que me envió, él me dio mandamiento de lo que he de decir y de lo que he de hablar.
Y sé que su mandamiento es vida eterna. Así pues, lo que yo hablo, lo hablo como el Padre me lo ha dicho.»

Antes de la fiesta de la Pascua, sabiendo Jesús que su hora había llegado para que pasara de este mundo al Padre, como había amado a los suyos que estaban en el mundo, los amó hasta el fin.
Y cuando cenaban, como el diablo ya había puesto en el corazón de Judas Iscariote hijo de Simón que lo entregara,
sabiendo Jesús que el Padre le había dado todas las cosas en las manos, y que había salido de Dios y a Dios iba,
se levantó de la cena, se quitó su manto y, tomando una toalla, se la ciñó.
Luego puso agua en una vasija y comenzó a lavar los pies de los discípulos y a secarlos con la toalla con que estaba ceñido.
Cuando llegó a Simón Pedro, éste le dijo:

—Señor, ¿tú me lavarás los pies?

Respondió Jesús y le dijo:

—Lo que yo hago, tú no lo comprendes ahora, pero lo entenderás después.

Pedro le dijo:

—No me lavarás los pies jamás.

Jesús le respondió:

—Si no te lavo, no tendrás parte conmigo.

Le dijo Simón Pedro:

—Señor, no sólo mis pies, sino también las manos y la cabeza.

Jesús le dijo:

—El que está lavado no necesita sino lavarse los pies, pues está todo limpio; y vosotros limpios estáis, aunque no todos.

Él sabía quién lo iba a entregar; por eso dijo: «No estáis limpios todos.»
Así que, después que les lavó los pies, tomó su manto, volvió a la mesa y les dijo:

—¿Sabéis lo que os he hecho?

Vosotros me llamáis Maestro y Señor, y decís bien, porque lo soy.
Pues si yo, el Señor y el Maestro, he lavado vuestros pies, vosotros también debéis lavaros los pies los unos a los otros,
porque ejemplo os he dado para que, como yo os he hecho, vosotros también hagáis.
De cierto, de cierto os digo: El siervo no es mayor que su señor, ni el enviado es mayor que el que lo envió.
Si sabéis estas cosas, bienaventurados sois si las hacéis.
»No hablo de todos vosotros; yo sé a quienes he elegido. Pero debe cumplirse la Escritura: “El que come pan conmigo alzó el pie contra mí.”
Desde ahora os lo digo antes que suceda, para que cuando suceda creáis que yo soy.
De cierto, de cierto os digo: El que reciba al que yo envíe, me recibe a mí; y el que me recibe a mí, recibe al que me envió.
Habiendo dicho Jesús esto, se conmovió en espíritu y declaró:

—De cierto, de cierto os digo que uno de vosotros me va a entregar.

Entonces los discípulos se miraron unos a otros, dudando de quién hablaba.
Y uno de sus discípulos, al cual Jesús amaba, estaba recostado al lado de Jesús.
A éste, pues, hizo señas Simón Pedro para que preguntara quién era aquel de quien hablaba.
Él entonces, recostándose sobre el pecho de Jesús, le preguntó:

—Señor, ¿quién es?

Respondió Jesús:

—A quien yo le dé el pan mojado, ése es.

Y, mojando el pan, lo dio a Judas Iscariote hijo de Simón.

Y después del bocado, Satanás entró en él. Entonces Jesús le dijo:

—Lo que vas a hacer, hazlo pronto.

Pero ninguno de los que estaban a la mesa entendió por qué le dijo esto.
Algunos pensaban, puesto que Judas tenía la bolsa, que Jesús le decía: «Compra lo que necesitamos para la fiesta»; o que diera algo a los pobres.
Cuando él tomó el bocado, salió en seguida. Era ya de noche.
Entonces, cuando salió, dijo Jesús:

—Ahora es glorificado el Hijo del hombre, y Dios es glorificado en él.

Si Dios es glorificado en él, Dios también lo glorificará en sí mismo, y en seguida lo glorificará.
Hijitos, aún estaré con vosotros un poco. Me buscaréis, pero, como dije a los judíos, así os digo ahora a vosotros: A donde yo voy, vosotros no podéis ir.
Un mandamiento nuevo os doy: Que os améis unos a otros; como yo os he amado, que también os améis unos a otros.
En esto conocerán todos que sois mis discípulos, si tenéis amor los unos por los otros.
Le dijo Simón Pedro:

—Señor, ¿a dónde vas?

Jesús le respondió:

—A donde voy, no me puedes seguir ahora, pero me seguirás después.

Le dijo Pedro:

—Señor, ¿por qué no te puedo seguir ahora? ¡Mi vida daré por ti!

Jesús le respondió:

—¿Tu vida darás por mí? De cierto, de cierto te digo: No cantará el gallo sin que me hayas negado tres veces.



»No se turbe vuestro corazón; creéis en Dios, creed también en mí.
En la casa de mi Padre muchas moradas hay; si así no fuera, yo os lo hubiera dicho; voy, pues, a preparar lugar para vosotros.
Y si me voy y os preparo lugar, vendré otra vez y os tomaré a mí mismo, para que donde yo esté, vosotros también estéis.
Y sabéis a dónde voy, y sabéis el camino.
Le dijo Tomás:

—Señor, no sabemos a dónde vas; ¿cómo, pues, podemos saber el camino?

Jesús le dijo:

—Yo soy el camino, la verdad y la vida; nadie viene al Padre sino por mí.

Si me conocierais, también a mi Padre conoceríais; y desde ahora lo conocéis y lo habéis visto.
Felipe le dijo:

—Señor, muéstranos el Padre y nos basta.

Jesús le dijo:

—¿Tanto tiempo hace que estoy con vosotros y no me has conocido, Felipe? El que me ha visto a mí ha visto al Padre; ¿cómo, pues, dices tú: “Muéstranos el Padre”?

¿No crees que yo soy en el Padre y el Padre en mí? Las palabras que yo os hablo, no las hablo por mi propia cuenta, sino que el Padre, que vive en mí, él hace las obras.
Creedme que yo soy en el Padre, y el Padre en mí; de otra manera, creedme por las mismas obras.
»De cierto, de cierto os digo: El que en mí cree, las obras que yo hago, él también las hará; y aun mayores hará, porque yo voy al Padre.
Todo lo que pidáis al Padre en mi nombre, lo haré, para que el Padre sea glorificado en el Hijo.
Si algo pedís en mi nombre, yo lo haré.
»Si me amáis, guardad mis mandamientos.
Y yo rogaré al Padre y os dará otro Consolador, para que esté con vosotros para siempre:
el Espíritu de verdad, al cual el mundo no puede recibir, porque no lo ve ni lo conoce; pero vosotros lo conocéis, porque vive con vosotros y estará en vosotros.
»No os dejaré huérfanos; volveré a vosotros.
Todavía un poco, y el mundo no me verá más, pero vosotros me veréis; porque yo vivo, vosotros también viviréis.
En aquel día vosotros conoceréis que yo estoy en mi Padre, y vosotros en mí y yo en vosotros.
El que tiene mis mandamientos y los guarda, ése es el que me ama; y el que me ama será amado por mi Padre, y yo lo amaré y me manifestaré a él.
Le dijo Judas (no el Iscariote):

—Señor, ¿cómo es que te manifestarás a nosotros y no al mundo?

Respondió Jesús y le dijo:

—El que me ama, mi palabra guardará; y mi Padre lo amará, y vendremos a él y haremos morada con él.

El que no me ama no guarda mis palabras; y la palabra que habéis oído no es mía, sino del Padre que me envió.
»Os he dicho estas cosas estando con vosotros.
Pero el Consolador, el Espíritu Santo, a quien el Padre enviará en mi nombre, él os enseñará todas las cosas y os recordará todo lo que yo os he dicho.
»La paz os dejo, mi paz os doy; yo no os la doy como el mundo la da. No se turbe vuestro corazón ni tenga miedo.
Habéis oído que yo os he dicho: “Voy, y vuelvo a vosotros.” Si me amarais, os habríais regocijado, porque he dicho que voy al Padre, porque el Padre mayor es que yo.
Y ahora os lo he dicho antes que suceda, para que, cuando suceda, creáis.
No hablaré ya mucho con vosotros, porque viene el príncipe de este mundo y él nada tiene en mí.
Pero para que el mundo conozca que amo al Padre, y como el Padre me mandó, así hago.

»¡Levantaos, vámonos de aquí!


»Yo soy la vid verdadera y mi Padre es el labrador.
Todo pámpano que en mí no lleva fruto, lo quitará; y todo aquel que lleva fruto, lo limpiará, para que lleve más fruto.
Ya vosotros estáis limpios por la palabra que os he hablado.
Permaneced en mí, y yo en vosotros. Como el pámpano no puede llevar fruto por sí mismo, si no permanece en la vid, así tampoco vosotros, si no permanecéis en mí.
»Yo soy la vid, vosotros los pámpanos; el que permanece en mí y yo en él, éste lleva mucho fruto, porque separados de mí nada podéis hacer.
El que en mí no permanece, será echado fuera como pámpano, y se secará; y los recogen, los echan en el fuego y arden.
Si permanecéis en mí y mis palabras permanecen en vosotros, pedid todo lo que queráis y os será hecho.
En esto es glorificado mi Padre: en que llevéis mucho fruto y seáis así mis discípulos.
Como el Padre me ha amado, así también yo os he amado; permaneced en mi amor.
Si guardáis mis mandamientos, permaneceréis en mi amor; así como yo he guardado los mandamientos de mi Padre y permanezco en su amor.
»Estas cosas os he hablado para que mi gozo esté en vosotros, y vuestro gozo sea completo.
»Éste es mi mandamiento: Que os améis unos a otros, como yo os he amado.
Nadie tiene mayor amor que éste, que uno ponga su vida por sus amigos.
Vosotros sois mis amigos si hacéis lo que yo os mando.
Ya no os llamaré siervos, porque el siervo no sabe lo que hace su señor; pero os he llamado amigos, porque todas las cosas que oí de mi Padre os las he dado a conocer.
No me elegisteis vosotros a mí, sino que yo os elegí a vosotros y os he puesto para que vayáis y llevéis fruto, y vuestro fruto permanezca; para que todo lo que pidáis al Padre en mi nombre, él os lo dé.
Esto os mando: Que os améis unos a otros.
»Si el mundo os odia, sabed que a mí me ha odiado antes que a vosotros.
Si fuerais del mundo, el mundo amaría lo suyo; pero porque no sois del mundo, antes yo os elegí del mundo, por eso el mundo os odia.
Acordaos de la palabra que yo os he dicho: “El siervo no es mayor que su señor.” Si a mí me han perseguido, también a vosotros os perseguirán; si han guardado mi palabra, también guardarán la vuestra.
Pero todo esto os harán por causa de mi nombre, porque no conocen al que me ha enviado.
»Si yo no hubiera venido, ni les hubiera hablado, no tendrían pecado; pero ahora no tienen excusa por su pecado.
El que me odia a mí, también a mi Padre odia.
Si yo no hubiera hecho entre ellos obras que ningún otro ha hecho, no tendrían pecado; pero ahora han visto, y me han odiado a mí y a mi Padre.
Pero esto es para que se cumpla la palabra que está escrita en su Ley: “Sin causa me odian.”
»Pero cuando venga el Consolador, a quien yo os enviaré del Padre, el Espíritu de verdad, el cual procede del Padre, él dará testimonio acerca de mí.
Y vosotros daréis testimonio también, porque habéis estado conmigo desde el principio.
»Estas cosas os he hablado para que no tengáis tropiezo.
Os expulsarán de las sinagogas, y aun viene la hora cuando cualquiera que os mate pensará que rinde servicio a Dios.
Y harán esto porque no conocen al Padre ni a mí.
Pero os he dicho estas cosas para que, cuando llegue la hora, os acordéis de que ya os lo había dicho.

»Esto no os lo dije al principio, porque yo estaba con vosotros.

Pero ahora voy al que me envió, y ninguno de vosotros me pregunta: “¿A dónde vas?”
Antes, porque os he dicho estas cosas, tristeza ha llenado vuestro corazón.
Pero yo os digo la verdad: Os conviene que yo me vaya, porque si no me voy, el Consolador no vendrá a vosotros; pero si me voy, os lo enviaré.
Y cuando él venga, convencerá al mundo de pecado, de justicia y de juicio.
De pecado, por cuanto no creen en mí;
de justicia, por cuanto voy al Padre y no me veréis más;
y de juicio, por cuanto el príncipe de este mundo ha sido ya juzgado.
»Aún tengo muchas cosas que deciros, pero ahora no las podéis sobrellevar.
Pero cuando venga el Espíritu de verdad, él os guiará a toda la verdad, porque no hablará por su propia cuenta, sino que hablará todo lo que oiga y os hará saber las cosas que habrán de venir.
Él me glorificará, porque tomará de lo mío y os lo hará saber.
Todo lo que tiene el Padre es mío; por eso dije que tomará de lo mío y os lo hará saber.
»Todavía un poco y no me veréis, y de nuevo un poco y me veréis, porque yo voy al Padre.
Entonces algunos de sus discípulos se decían entre sí:

—¿Qué es esto que nos dice: “Todavía un poco y no me veréis, y de nuevo un poco y me veréis”; y “porque yo voy al Padre”?

Decían, pues:

—¿Qué quiere decir con: “Todavía un poco”? No entendemos lo que dice.

Jesús comprendió que querían preguntarle, y les dijo:

—¿Preguntáis entre vosotros acerca de esto que dije: “Todavía un poco y no me veréis, y de nuevo un poco y me veréis”?

De cierto, de cierto os digo que vosotros lloraréis y lamentaréis, y en cambio el mundo se alegrará; pero aunque vosotros estéis tristes, vuestra tristeza se convertirá en gozo.
La mujer cuando da a luz tiene dolor, porque ha llegado su hora; pero después que ha dado a luz a un niño, ya no se acuerda de la angustia, por el gozo de que haya nacido un hombre en el mundo.
También vosotros ahora tenéis tristeza, pero os volveré a ver y se gozará vuestro corazón, y nadie os quitará vuestro gozo.
En aquel día no me preguntaréis nada. De cierto, de cierto os digo que todo cuanto pidáis al Padre en mi nombre, os lo dará.
Hasta ahora nada habéis pedido en mi nombre; pedid, y recibiréis, para que vuestro gozo sea completo.
»Estas cosas os he hablado en alegorías; la hora viene cuando ya no os hablaré en alegorías, sino que claramente os anunciaré acerca del Padre.
En aquel día pediréis en mi nombre, y no os digo que yo rogaré al Padre por vosotros,
pues el Padre mismo os ama, porque vosotros me habéis amado y habéis creído que yo salí de Dios.
Salí del Padre y he venido al mundo; otra vez dejo el mundo y regreso al Padre.
Le dijeron sus discípulos:

—Ahora hablas claramente y ninguna alegoría dices.

Ahora entendemos que sabes todas las cosas y no necesitas que nadie te pregunte; por esto creemos que has salido de Dios.
Jesús les respondió:

—¿Ahora creéis?

La hora viene, y ha venido ya, en que seréis esparcidos cada uno por su lado y me dejaréis solo; pero no estoy solo, porque el Padre está conmigo.
Estas cosas os he hablado para que en mí tengáis paz. En el mundo tendréis aflicción, pero confiad, yo he vencido al mundo.
Estas cosas habló Jesús, y levantando los ojos al cielo, dijo:

—Padre, la hora ha llegado: glorifica a tu Hijo, para que también tu Hijo te glorifique a ti,

pues le has dado potestad sobre toda carne para que dé vida eterna a todos los que le diste.
Y ésta es la vida eterna: que te conozcan a ti, el único Dios verdadero, y a Jesucristo, a quien has enviado.
»Yo te he glorificado en la tierra; he acabado la obra que me diste que hiciera.
Ahora pues, Padre, glorifícame tú al lado tuyo, con aquella gloria que tuve contigo antes que el mundo existiera.
»He manifestado tu nombre a los hombres que del mundo me diste; tuyos eran, y me los diste, y han guardado tu palabra.
Ahora han conocido que todas las cosas que me has dado proceden de ti,
porque las palabras que me diste les he dado; y ellos las recibieron y han conocido verdaderamente que salí de ti, y han creído que tú me enviaste.
»Yo ruego por ellos; no ruego por el mundo, sino por los que me diste, porque tuyos son,
y todo lo mío es tuyo y lo tuyo mío; y he sido glorificado en ellos.
»Ya no estoy en el mundo; pero estos están en el mundo, y yo voy a ti. Padre santo, a los que me has dado, guárdalos en tu nombre, para que sean uno, así como nosotros.
Cuando estaba con ellos en el mundo, yo los guardaba en tu nombre; a los que me diste, yo los guardé y ninguno de ellos se perdió, sino el hijo de perdición, para que la Escritura se cumpliera.
»Pero ahora vuelvo a ti, y hablo esto en el mundo para que tengan mi gozo completo en sí mismos.
Yo les he dado tu palabra, y el mundo los odió porque no son del mundo, como tampoco yo soy del mundo.
No ruego que los quites del mundo, sino que los guardes del mal.
No son del mundo, como tampoco yo soy del mundo.
Santifícalos en tu verdad: tu palabra es verdad.
Como tú me enviaste al mundo, así yo los he enviado al mundo.
Por ellos yo me santifico a mí mismo, para que también ellos sean santificados en la verdad.
»Pero no ruego solamente por estos, sino también por los que han de creer en mí por la palabra de ellos,
para que todos sean uno; como tú, Padre, en mí y yo en ti, que también ellos sean uno en nosotros, para que el mundo crea que tú me enviaste.
Yo les he dado la gloria que me diste, para que sean uno, así como nosotros somos uno.
Yo en ellos y tú en mí, para que sean perfectos en unidad, para que el mundo conozca que tú me enviaste, y que los has amado a ellos como también a mí me has amado.
»Padre, aquellos que me has dado, quiero que donde yo esté, también ellos estén conmigo, para que vean mi gloria que me has dado, pues me has amado desde antes de la fundación del mundo.
Padre justo, el mundo no te ha conocido, pero yo te he conocido, y estos han conocido que tú me enviaste.
Les he dado a conocer tu nombre y lo daré a conocer aún, para que el amor con que me has amado esté en ellos y yo en ellos.
Habiendo dicho Jesús estas cosas, salió con sus discípulos al otro lado del torrente Cedrón, donde había un huerto en el cual entró con sus discípulos.
Y también Judas, el que lo entregaba, conocía aquel lugar, porque muchas veces Jesús se había reunido allí con sus discípulos.
Judas, pues, tomando una compañía de soldados y guardias de los principales sacerdotes y de los fariseos, fue allí con linternas, antorchas y armas.
Pero Jesús, sabiendo todas las cosas que le habían de sobrevenir, se adelantó y les preguntó:

—¿A quién buscáis?

Le respondieron:

—A Jesús nazareno.

Jesús les dijo:

—Yo soy.

Estaba también con ellos Judas, el que lo entregaba.

Cuando les dijo: «Yo soy», retrocedieron y cayeron a tierra.
Volvió, pues, a preguntarles:

—¿A quién buscáis?

Y ellos dijeron:

—A Jesús nazareno.

Respondió Jesús:

—Os he dicho que yo soy. Si me buscáis a mí, dejad ir a estos.

Esto dijo para que se cumpliera aquello que había dicho: «De los que me diste, no perdí ninguno.»
Entonces Simón Pedro, que tenía una espada, la desenvainó, hirió al siervo del Sumo sacerdote y le cortó la oreja derecha. El siervo se llamaba Malco.
Jesús entonces dijo a Pedro:

—Mete tu espada en la vaina. La copa que el Padre me ha dado, ¿no la he de beber?

Entonces la compañía de soldados, el comandante y los guardias de los judíos prendieron a Jesús, lo ataron
y lo llevaron primeramente ante Anás, porque era suegro de Caifás, que era sumo sacerdote aquel año.
Caifás fue quien explicó a los judíos que convenía que un solo hombre muriera por el pueblo.
Seguían a Jesús Simón Pedro y otro discípulo. Este discípulo era conocido del sumo sacerdote, y entró con Jesús al patio del sumo sacerdote;
pero Pedro estaba fuera, a la puerta. Salió, pues, el discípulo que era conocido del sumo sacerdote, y habló a la portera e hizo entrar a Pedro.
Entonces la criada portera dijo a Pedro:

—¿No eres tú también de los discípulos de este hombre?

Dijo él:

—¡No lo soy!

Estaban en pie los siervos y los guardias que habían encendido un fuego, porque hacía frío y se calentaban. También con ellos estaba Pedro en pie, calentándose.
El sumo sacerdote preguntó a Jesús acerca de sus discípulos y de su doctrina.
Jesús le respondió:

—Yo públicamente he hablado al mundo. Siempre he enseñado en la sinagoga y en el Templo, donde se reúnen todos los judíos, y nada he hablado en oculto.

¿Por qué me preguntas a mí? Pregunta, a los que han oído, de qué les he hablado; ellos saben lo que yo he dicho.
Cuando Jesús dijo esto, uno de los guardias que estaba allí le dio una bofetada, diciendo:

—¿Así respondes al sumo sacerdote?

Jesús le respondió:

—Si he hablado mal, testifica en qué está el mal; pero si bien, ¿por qué me golpeas?

Anás entonces lo envió atado a Caifás, el sumo sacerdote.
Estaba, pues, Pedro en pie, calentándose, y le preguntaron:

—¿No eres tú de sus discípulos?

Él negó y dijo:

—¡No lo soy!

Uno de los siervos del Sumo sacerdote, pariente de aquel a quien Pedro había cortado la oreja, le dijo:

—¿No te vi yo en el huerto con él?

Negó Pedro otra vez, y en seguida cantó el gallo.
Llevaron a Jesús de casa de Caifás al pretorio. Era de mañana, y ellos no entraron en el pretorio para no contaminarse y así poder comer la Pascua.
Entonces salió Pilato a donde ellos estaban, y les dijo:

—¿Qué acusación traéis contra este hombre?

Respondieron y le dijeron:

—Si éste no fuera malhechor, no te lo habríamos entregado.

Entonces les dijo Pilato:

—Tomadlo vosotros y juzgadlo según vuestra ley.

Los judíos le dijeron:

—A nosotros no nos está permitido dar muerte a nadie.

Dijeron esto para que se cumpliera la palabra que Jesús había dicho, dando a entender de qué muerte iba a morir.
Entonces Pilato volvió a entrar en el pretorio, llamó a Jesús y le dijo:

—¿Eres tú el Rey de los judíos?

Jesús le respondió:

—¿Dices tú esto por ti mismo o te lo han dicho otros de mí?

Pilato le respondió:

—¿Soy yo acaso judío? Tu nación y los principales sacerdotes te han entregado a mí. ¿Qué has hecho?

Respondió Jesús:

—Mi Reino no es de este mundo; si mi Reino fuera de este mundo, mis servidores pelearían para que yo no fuera entregado a los judíos; pero mi Reino no es de aquí.

Le dijo entonces Pilato:

—Luego, ¿eres tú rey?

Respondió Jesús:

—Tú dices que yo soy rey. Yo para esto he nacido y para esto he venido al mundo: para dar testimonio de la verdad. Todo aquel que es de la verdad, oye mi voz.

Le dijo Pilato:

—¿Qué es la verdad?

Y dicho esto, salió otra vez a donde estaban los judíos, y les dijo:

—Yo no hallo en él ningún delito.

Pero vosotros tenéis la costumbre de que os suelte a un preso en la Pascua. ¿Queréis, pues, que os suelte al Rey de los judíos?
Entonces todos dieron voces de nuevo, diciendo:

—¡A éste no! ¡A Barrabás! —y Barrabás era ladrón—.



Así que tomó entonces Pilato a Jesús y lo azotó.
Los soldados entretejieron una corona de espinas y la pusieron sobre su cabeza, y lo vistieron con un manto de púrpura,
y le decían:

—¡Salve, Rey de los judíos! —y le daban bofetadas.

Entonces Pilato salió otra vez, y les dijo:

—Mirad, os lo traigo fuera para que entendáis que ningún delito hallo en él.

Y salió Jesús llevando la corona de espinas y el manto de púrpura. Pilato les dijo:

—¡Éste es el hombre!

Cuando lo vieron los principales sacerdotes y los guardias, dieron voces diciendo:

—¡Crucifícalo! ¡Crucifícalo!

Pilato les dijo:

—Tomadlo vosotros y crucificadlo, porque yo no hallo delito en él.

Los judíos le respondieron:

—Nosotros tenemos una ley y, según nuestra ley, debe morir, porque se hizo a sí mismo Hijo de Dios.

Cuando Pilato oyó decir esto, tuvo más miedo.
Entró otra vez en el pretorio, y dijo a Jesús:

—¿De dónde eres tú?

Pero Jesús no le respondió.

Entonces le dijo Pilato:

—¿A mí no me hablas? ¿No sabes que tengo autoridad para crucificarte y autoridad para soltarte?

Respondió Jesús:

—Ninguna autoridad tendrías contra mí si no te fuera dada de arriba; por tanto, el que a ti me ha entregado, mayor pecado tiene.

Desde entonces procuraba Pilato soltarlo, pero los judíos daban voces diciendo:

—Si a éste sueltas, no eres amigo de César; todo el que se hace rey, a César se opone.

Entonces Pilato, oyendo esto, llevó fuera a Jesús, y se sentó en el tribunal, en el lugar llamado El Enlosado, en hebreo, Gábata.
Era la preparación de la Pascua y como la hora sexta. Entonces dijo a los judíos:

—¡Aquí tenéis a vuestro Rey!

Pero ellos gritaron:

—¡Fuera! ¡Fuera! ¡Crucifícalo!

Pilato les dijo:

—¿A vuestro Rey he de crucificar?

Respondieron los principales sacerdotes:

—¡No tenemos más rey que César!

Así que entonces lo entregó a ellos para que fuera crucificado. Tomaron, pues, a Jesús y se lo llevaron.
Él, cargando su cruz, salió al lugar llamado de la Calavera, en hebreo, Gólgota.
Allí lo crucificaron con otros dos, uno a cada lado, y Jesús en medio.
Escribió también Pilato un título, que puso sobre la cruz, el cual decía: «Jesús Nazareno, Rey de los judíos.»
Muchos de los judíos leyeron este título, porque el lugar donde Jesús fue crucificado estaba cerca de la ciudad, y el título estaba escrito en hebreo, en griego y en latín.
Dijeron a Pilato los principales sacerdotes de los judíos:

—No escribas: “Rey de los judíos”, sino: “Éste dijo: Soy rey de los judíos.”

Respondió Pilato:

—Lo que he escrito, he escrito.

Cuando los soldados crucificaron a Jesús, tomaron sus vestidos e hicieron cuatro partes, una para cada soldado. Tomaron también su túnica, la cual era sin costura, de un solo tejido de arriba abajo.
Entonces dijeron entre sí:

—No la partamos, sino echemos suertes sobre ella, a ver de quién será.

Esto sucedió para que se cumpliera la Escritura, que dice:

«Repartieron entre sí mis vestidos,
y sobre mi ropa echaron suertes.»

Y así lo hicieron los soldados.
Estaban junto a la cruz de Jesús su madre y la hermana de su madre, María mujer de Cleofas, y María Magdalena.
Cuando vio Jesús a su madre y al discípulo a quien él amaba, que estaba presente, dijo a su madre:

—Mujer, he ahí tu hijo.

Después dijo al discípulo:

—He ahí tu madre.

Y desde aquella hora el discípulo la recibió en su casa.

Después de esto, sabiendo Jesús que ya todo estaba consumado, dijo, para que la Escritura se cumpliera:

—¡Tengo sed!

Había allí una vasija llena de vinagre; entonces ellos empaparon en vinagre una esponja y, poniéndola en un hisopo, se la acercaron a la boca.
Cuando Jesús tomó el vinagre, dijo:

—¡Consumado es!

E inclinando la cabeza, entregó el espíritu.

Entonces los judíos, por cuanto era la preparación de la Pascua, a fin de que los cuerpos no quedaran en la cruz el sábado (pues aquel sábado era de gran solemnidad), rogaron a Pilato que se les quebraran las piernas y fueran quitados de allí.
Fueron, pues, los soldados y quebraron las piernas al primero y asimismo al otro que había sido crucificado con él.
Pero cuando llegaron a Jesús, como lo vieron ya muerto, no le quebraron las piernas.
Pero uno de los soldados le abrió el costado con una lanza, y al instante salió sangre y agua.
Y el que lo vio da testimonio, y su testimonio es verdadero; y él sabe que dice verdad, para que vosotros también creáis,
pues estas cosas sucedieron para que se cumpliera la Escritura: «No será quebrado hueso suyo.»
Y también otra Escritura dice: «Mirarán al que traspasaron.»
Después de todo esto, José de Arimatea, que era discípulo de Jesús, pero secretamente por miedo de los judíos, rogó a Pilato que le permitiera llevarse el cuerpo de Jesús; y Pilato se lo concedió. Entonces fue y se llevó el cuerpo de Jesús.
Vino también Nicodemo, el que antes había visitado a Jesús de noche, trayendo un compuesto de mirra y de áloes, como cien libras.
Tomaron, pues, el cuerpo de Jesús y lo envolvieron en lienzos con especias aromáticas, según la costumbre judía de sepultar.
En el lugar donde fue crucificado había un huerto, y en el huerto un sepulcro nuevo, en el cual aún no se había puesto a nadie.
Allí, pues, por causa de la preparación de la Pascua de los judíos, y porque aquel sepulcro estaba cerca, pusieron a Jesús.

El primer día de la semana, María Magdalena fue de mañana, siendo aún oscuro, al sepulcro, y vio quitada la piedra del sepulcro.
Entonces corrió y fue a Simón Pedro y al otro discípulo, aquel a quien amaba Jesús, y les dijo:

—Se han llevado del sepulcro al Señor y no sabemos dónde lo han puesto.

Salieron Pedro y el otro discípulo y fueron al sepulcro.
Corrían los dos juntos, pero el otro discípulo corrió más aprisa que Pedro y llegó primero al sepulcro.
Y, asomándose, vio los lienzos puestos allí, pero no entró.
Luego llegó Simón Pedro tras él, entró en el sepulcro y vio los lienzos puestos allí,
y el sudario, que había estado sobre la cabeza de Jesús, no puesto con los lienzos, sino enrollado en un lugar aparte.
Entonces entró también el otro discípulo que había venido primero al sepulcro; y vio, y creyó,
pues aún no habían entendido la Escritura: que era necesario que él resucitara de los muertos.
Y volvieron los discípulos a los suyos.
Pero María estaba fuera llorando junto al sepulcro; mientras lloraba, se inclinó para mirar dentro del sepulcro,
y vio a dos ángeles con vestiduras blancas, que estaban sentados el uno a la cabecera y el otro a los pies, donde el cuerpo de Jesús había sido puesto.
Y le dijeron:

—Mujer, ¿por qué lloras?

Les dijo:

—Porque se han llevado a mi Señor y no sé dónde lo han puesto.

Dicho esto, se volvió y vio a Jesús que estaba allí; pero no sabía que era Jesús.
Jesús le dijo:

—Mujer, ¿por qué lloras? ¿A quién buscas?

Ella, pensando que era el jardinero, le dijo:

—Señor, si tú lo has llevado, dime dónde lo has puesto y yo lo llevaré.

Jesús le dijo:

—¡María!

Volviéndose ella, le dijo:

—¡Raboni! —que significa: «Maestro».

Jesús le dijo:

—¡Suéltame!, porque aún no he subido a mi Padre; pero ve a mis hermanos y diles: “Subo a mi Padre y a vuestro Padre, a mi Dios y a vuestro Dios.”

Fue entonces María Magdalena para dar a los discípulos la noticia de que había visto al Señor, y que él le había dicho estas cosas.
Cuando llegó la noche de aquel mismo día, el primero de la semana, estando las puertas cerradas en el lugar donde los discípulos estaban reunidos por miedo de los judíos, llegó Jesús y, puesto en medio, les dijo:

—¡Paz a vosotros!

Dicho esto, les mostró las manos y el costado. Y los discípulos se regocijaron viendo al Señor.
Entonces Jesús les dijo otra vez:

—¡Paz a vosotros! Como me envió el Padre, así también yo os envío.

Y al decir esto, sopló y les dijo:

—Recibid el Espíritu Santo.

A quienes perdonéis los pecados, les serán perdonados, y a quienes se los retengáis, les serán retenidos.
Pero Tomás, uno de los doce, llamado Dídimo, no estaba con ellos cuando Jesús se presentó.
Le dijeron, pues, los otros discípulos:

—¡Hemos visto al Señor!

Él les dijo:

—Si no veo en sus manos la señal de los clavos y meto mi dedo en el lugar de los clavos, y meto mi mano en su costado, no creeré.

Ocho días después estaban otra vez sus discípulos dentro, y con ellos Tomás. Llegó Jesús, estando las puertas cerradas, se puso en medio y les dijo:

—¡Paz a vosotros!

Luego dijo a Tomás:

—Pon aquí tu dedo y mira mis manos; acerca tu mano y métela en mi costado; y no seas incrédulo, sino creyente.

Entonces Tomás respondió y le dijo:

—¡Señor mío y Dios mío!

Jesús le dijo:

—Porque me has visto, Tomás, creíste; bienaventurados los que no vieron y creyeron.

Hizo además Jesús muchas otras señales en presencia de sus discípulos, las cuales no están escritas en este libro.
Pero éstas se han escrito para que creáis que Jesús es el Cristo, el Hijo de Dios, y para que, creyendo, tengáis vida en su nombre.

Después de esto, Jesús se manifestó otra vez a sus discípulos junto al Mar de Tiberias; y se manifestó de esta manera:
Estaban juntos Simón Pedro, Tomás, llamado el Dídimo, Natanael, el de Caná de Galilea, los hijos de Zebedeo y otros dos de sus discípulos.
Simón Pedro les dijo:

—Voy a pescar.

Ellos le dijeron:

—Vamos nosotros también contigo.

Salieron, pues, y entraron en una barca; pero aquella noche no pescaron nada.

Cuando ya iba amaneciendo, se presentó Jesús en la playa, pero los discípulos no sabían que era Jesús.
Y les dijo:

—Hijitos, ¿tenéis algo de comer?

Le respondieron:

—¡No!

Él les dijo:

—Echad la red a la derecha de la barca y hallaréis.

Entonces la echaron, y ya no la podían sacar, por la gran cantidad de peces.

Entonces aquel discípulo a quien Jesús amaba dijo a Pedro:

—¡Es el Señor!

Simón Pedro, cuando oyó que era el Señor, se ciñó la ropa (porque se había despojado de ella) y se tiró al mar.

Los otros discípulos fueron con la barca, arrastrando la red llena de peces, pues no distaban de tierra sino como doscientos codos.
Al descender a tierra, vieron brasas puestas y un pescado encima de ellas, y pan.
Jesús les dijo:

—Traed de los peces que acabáis de sacar.

Subió Simón Pedro y sacó la red a tierra, llena de grandes peces, ciento cincuenta y tres; y aun siendo tantos, la red no se rompió.
Les dijo Jesús:

—Venid, comed.

Y ninguno de los discípulos se atrevía a preguntarle: «¿Tú, quién eres?», sabiendo que era el Señor.

Vino, pues, Jesús, y tomó el pan y les dio, y asimismo del pescado.
Ésta era ya la tercera vez que Jesús se manifestaba a sus discípulos, después de haber resucitado de los muertos.
Después de comer, Jesús dijo a Simón Pedro:

—Simón, hijo de Jonás, ¿me amas más que estos?

Le respondió:

—Sí, Señor; tú sabes que te quiero.

Él le dijo:

—Apacienta mis corderos.

Volvió a decirle la segunda vez:

—Simón, hijo de Jonás, ¿me amas?

Pedro le respondió:

—Sí, Señor; tú sabes que te quiero.

Le dijo:

—Pastorea mis ovejas.

Le dijo la tercera vez:

—Simón, hijo de Jonás, ¿me quieres?

Pedro se entristeció de que le dijera por tercera vez: «¿Me quieres?», y le respondió:

—Señor, tú lo sabes todo; tú sabes que te quiero.

Jesús le dijo:

—Apacienta mis ovejas.

De cierto, de cierto te digo: Cuando eras más joven, te ceñías e ibas a donde querías; pero cuando ya seas viejo, extenderás tus manos y te ceñirá otro, y te llevará a donde no quieras.
Esto dijo dando a entender con qué muerte había de glorificar a Dios. Y dicho esto, añadió:

—Sígueme.

Volviéndose Pedro, vio que los seguía el discípulo a quien amaba Jesús, el mismo que en la cena se había recostado al lado de él y le había dicho: «Señor, ¿quién es el que te ha de entregar?»
Cuando Pedro lo vio, dijo a Jesús:

—Señor, ¿y qué de éste?

Jesús le dijo:

—Si quiero que él quede hasta que yo vuelva, ¿qué a ti? Sígueme tú.

Se extendió entonces entre los hermanos el rumor de que aquel discípulo no moriría. Pero Jesús no le dijo que no moriría, sino: «Si quiero que él quede hasta que yo vuelva, ¿qué a ti?»
Éste es el discípulo que da testimonio de estas cosas, y escribió estas cosas; y sabemos que su testimonio es verdadero.
Hay también otras muchas cosas que hizo Jesús, las cuales, si se escribieran una por una, pienso que ni aun en el mundo cabrían los libros que se habrían de escribir. Amén.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible