Скрыть
11:1
11:3
11:5
11:6
11:7
11:11
11:12
11:13
11:14
11:15
11:16
11:17
11:18
11:19
11:20
11:21
11:22
11:23
11:25
11:28
11:29
11:30
11:31
11:32
11:33
11:34
11:35
11:36
11:38
11:39
11:40
11:41
11:42
11:43
11:44
11:45
11:46
11:48
11:49
11:51
11:54
11:56
11:57
Церковнославянский (рус)
[Зач. 39.] Бѣ́ же нѣ́кто боля́ Ла́зарь от­ Виѳа́нiи, от­ ве́си Марі́ины и Ма́рѳы сестры́ ея́.
Бѣ́ же Марі́а пома́зав­шая Го́спода ми́ромъ и оте́ршая но́зѣ Его́ власы́ сво­и́ми, ея́же бра́тъ Ла́зарь боля́ше.
Посла́стѣ у́бо сестрѣ́ къ Нему́, глаго́лющѣ: Го́споди, се́, его́же лю́биши, боли́тъ.
Слы́шавъ же Иису́съ рече́: сiя́ болѣ́знь нѣ́сть къ сме́рти, но о сла́вѣ Бо́жiи, да просла́вит­ся Сы́нъ Бо́жiй ея́ ра́ди.
Любля́ше же Иису́съ Ма́рѳу и сестру́ ея́ и Ла́заря.
Егда́ же услы́ша, я́ко боли́тъ, тогда́ пребы́сть на не́мже бѣ́ мѣ́стѣ два́ дни́.
Пото́мъ же глаго́ла ученико́мъ: и́демъ во Иуде́ю па́ки.
Глаго́лаша Ему́ ученицы́: Равви́, ны́нѣ иска́ху Тебе́ ка́менiемъ поби́ти Иуде́е, и па́ки ли и́деши та́мо?
Отвѣща́ Иису́съ: не два́ ли ­на́­де­ся­те часа́ еста́ во дни́? А́ще кто́ хо́дитъ во дни́, не по́ткнет­ся, я́ко свѣ́тъ мíра сего́ ви́дитъ:
а́ще же кто́ хо́дитъ въ нощи́, по́ткнет­ся, я́ко нѣ́сть свѣ́та въ не́мъ.
Сiя́ рече́, и посе́мъ глаго́ла и́мъ: Ла́зарь дру́гъ на́шъ у́спе: но иду́, да воз­бужу́ его́.
Рѣ́ша у́бо ученицы́ Его́: Го́споди, а́ще у́спе, спасе́нъ бу́детъ.
Рече́ же Иису́съ о сме́рти его́: они́ же мнѣ́ша, я́ко о успе́нiи сна́ глаго́летъ.
Тогда́ рече́ и́мъ Иису́съ не обину́яся: Ла́зарь у́мре:
и ра́дуюся ва́съ ра́ди, да вѣ́руете, я́ко не бѣ́хъ та́мо: но и́демъ къ нему́.
Рече́ же Ѳома́, глаго́лемый Близне́цъ, ученико́мъ: и́демъ и мы́, да у́мремъ съ ни́мъ.
Прише́дъ же Иису́съ, обрѣ́те его́ четы́ри дни́ уже́ иму́ща во гро́бѣ.
Бѣ́ же Виѳа́нiа бли́зъ Иерусали́ма я́ко ста́дiй пять­на́­де­сять,
и мно́зи от­ Иуде́й бя́ху при­­шли́ къ Ма́рѳѣ и Марі́и, да утѣ́шатъ и́хъ о бра́тѣ ею́.
Ма́рѳа у́бо егда́ услы́ша, я́ко Иису́съ гряде́тъ, срѣ́те Его́: Марі́а же до́ма сѣдя́ше.
Рече́ же Ма́рѳа ко Иису́су: Го́споди, а́ще бы еси́ здѣ́ бы́лъ, не бы́ бра́тъ мо́й у́мерлъ:
но и ны́нѣ вѣ́мъ, я́ко ели́ка а́ще про́сиши от­ Бо́га, да́стъ Тебѣ́ Бо́гъ.
Глаго́ла е́й Иису́съ: воскре́снетъ бра́тъ тво́й.
Глаго́ла Ему́ Ма́рѳа: вѣ́мъ, я́ко воскре́снетъ въ воскреше́нiе, въ послѣ́днiй де́нь.
Рече́ [же] е́й Иису́съ: А́зъ е́смь воскреше́нiе и живо́тъ: вѣ́руяй въ Мя́, а́ще и у́мретъ, оживе́тъ:
и вся́къ живы́й и вѣ́руяй въ Мя́ не у́мретъ во вѣ́ки. Е́млеши ли вѣ́ру сему́?
Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди: а́зъ вѣ́ровахъ, я́ко Ты́ еси́ Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй, и́же въ мíръ гряды́й.
И сiя́ ре́кши, и́де и при­­гласи́ Марі́ю сестру́ свою́ та́й, ре́кши: Учи́тель при­­ше́лъ е́сть, и глаша́етъ тя́.
Она́ [же] я́ко услы́ша, воста́ ско́ро и и́де къ Нему́.
Не уже́ бо бѣ́ при­­ше́лъ Иису́съ въ ве́сь, но бѣ́ на мѣ́стѣ, идѣ́же срѣ́те Его́ Ма́рѳа.
Иуде́е [же] у́бо су́щiи съ не́ю въ дому́ и утѣша́юще ю́, ви́дѣв­ше Марі́ю, я́ко ско́ро воста́ и изы́де, по не́й идо́ша, глаго́люще, я́ко и́детъ на гро́бъ, да пла́четъ та́мо.
Марі́а же я́ко прiи́де, идѣ́же бѣ́ Иису́съ, ви́дѣв­ши Его́, паде́ Ему́ на ногу́, глаго́лющи Ему́: Го́споди, а́ще бы еси́ бы́лъ здѣ́, не бы́ у́мерлъ мо́й бра́тъ.
Иису́съ у́бо, я́ко ви́дѣ ю́ пла́чущуся и при­­ше́дшыя съ не́ю Иуде́и пла́чущя, запрети́ ду́ху, и воз­мути́ся Са́мъ,
и рече́: гдѣ́ положи́сте его́? Глаго́лаша Ему́: Го́споди, прiиди́ и ви́ждь.
Прослези́ся Иису́съ.
Глаго́лаху у́бо Жи́дове: ви́ждь, ка́ко любля́ше его́.
Нѣ́цыи же от­ ни́хъ рѣ́ша: не можа́­ше ли Се́й, от­ве́рзый о́чи слѣпо́му, сотвори́ти, да и се́й не у́мретъ?
Иису́съ же па́ки претя́ въ себѣ́, прiи́де ко гро́бу. Бѣ́ же пеще́ра, и ка́мень лежа́­ше на не́й.
Глаго́ла Иису́съ: воз­ми́те ка́мень. Глаго́ла Ему́ сестра́ уме́ршаго Ма́рѳа: Го́споди, уже́ смерди́тъ: четверодне́венъ бо е́сть.
Глаго́ла е́й Иису́съ: не рѣ́хъ ли ти́, я́ко а́ще вѣ́руеши, у́зриши сла́ву Бо́жiю?
Взя́ша у́бо ка́мень, идѣ́же бѣ́ уме́рый лежя́. Иису́съ же воз­веде́ о́чи горѣ́ и рече́: О́тче, хвалу́ Тебѣ́ воз­даю́, я́ко услы́шалъ еси́ Мя́:
А́зъ же вѣ́дѣхъ, я́ко всегда́ Мя́ послу́шаеши: но наро́да ра́ди стоя́щаго о́крестъ рѣ́хъ, да вѣ́ру и́мутъ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́.
И сiя́ ре́къ, гла́сомъ вели́кимъ воз­зва́: Ла́заре, гряди́ во́нъ.
И изы́де уме́рый, обя́занъ рука́ма и нога́ма укро́­емъ, и лице́ его́ убру́сомъ обя́зано. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: разрѣши́те его́, и оста́вите ити́.
Мно́зи у́бо от­ Иуде́й при­­ше́дшiи къ Марі́и и ви́дѣв­ше, я́же сотвори́ Иису́съ, вѣ́роваша въ Него́:
нѣ́цыи же от­ ни́хъ идо́ша къ фарисе́омъ и реко́ша и́мъ, я́же сотвори́ Иису́съ.
[Зач. 40.] Собра́ша у́бо архiере́е и фарисе́е со́нмъ, и глаго́лаху: что́ сотвори́мъ? Я́ко Человѣ́къ Се́й мно́га зна́менiя твори́тъ:
а́ще оста́вимъ Его́ та́ко, вси́ увѣ́руютъ въ Него́: и прiи́дутъ Ри́мляне, и во́змутъ мѣ́сто и язы́къ на́шъ.
Еди́нъ же нѣ́кто от­ ни́хъ Каiа́фа, архiере́й сы́й лѣ́ту тому́, рече́ и́мъ: вы́ не вѣ́сте ничесо́же,
ни помышля́ете, я́ко у́не е́сть на́мъ, да еди́нъ человѣ́къ у́мретъ за лю́ди, а не ве́сь язы́къ поги́бнетъ.
Сего́ же о себѣ́ не рече́: но архiере́й сы́й лѣ́ту тому́, прорече́, я́ко хотя́ше Иису́съ умре́ти за лю́ди,
и не то́кмо за лю́ди, но да и ча́да Бо́жiя расточе́ная собере́тъ во еди́но.
От того́ у́бо дне́ совѣща́ша, да убiю́тъ Его́.
Иису́съ же ктому́ не я́вѣ хожда́­ше во Иуде́ехъ, но и́де от­ту́ду во страну́ бли́зъ пусты́ни, во Ефре́мъ нарица́емый гра́дъ, и ту́ хожда́­ше со ученики́ Сво­и́ми.
Бѣ́ же бли́зъ Па́сха Иуде́йска, и взыдо́ша мно́зи во Иерусали́мъ от­ стра́нъ пре́жде Па́схи, да очи́стят­ся.
Иска́ху у́бо Иису́са, и глаго́лаху къ себѣ́, въ це́ркви стоя́ще: что́ мни́т­ся ва́мъ, я́ко не и́мать ли прiити́ въ пра́здникъ?
Да́ша же архiере́е и фарисе́е за́повѣдь, да а́ще кто́ ощути́тъ [Его́], гдѣ́ бу́детъ, повѣ́сть, я́ко да и́мутъ Его́.
Французский (LSG)
Il y avait un homme malade, Lazare, de Béthanie, village de Marie et de Marthe, sa soeur.
C'était cette Marie qui oignit de parfum le Seigneur et qui lui essuya les pieds avec ses cheveux, et c'était son frère Lazare qui était malade.
Les soeurs envoyèrent dire à Jésus: Seigneur, voici, celui que tu aimes est malade.
Après avoir entendu cela, Jésus dit: Cette maladie n'est point à la mort; mais elle est pour la gloire de Dieu, afin que le Fils de Dieu soit glorifié par elle.
Or, Jésus aimait Marthe, et sa soeur, et Lazare.
Lors donc qu'il eut appris que Lazare était malade, il resta deux jours encore dans le lieu où il était,
et il dit ensuite aux disciples: Retournons en Judée.
Les disciples lui dirent: Rabbi, les Juifs tout récemment cherchaient à te lapider, et tu retournes en Judée!
Jésus répondit: N'y a-t-il pas douze heures au jour? Si quelqu'un marche pendant le jour, il ne bronche point, parce qu'il voit la lumière de ce monde;
mais, si quelqu'un marche pendant la nuit, il bronche, parce que la lumière n'est pas en lui.
Après ces paroles, il leur dit: Lazare, notre ami, dort; mais je vais le réveiller.
Les disciples lui dirent: Seigneur, s'il dort, il sera guéri.
Jésus avait parlé de sa mort, mais ils crurent qu'il parlait de l'assoupissement du sommeil.
Alors Jésus leur dit ouvertement: Lazare est mort.
Et, à cause de vous, afin que vous croyiez, je me réjouis de ce que je n'étais pas là. Mais allons vers lui.
Sur quoi Thomas, appelé Didyme, dit aux autres disciples: Allons aussi, afin de mourir avec lui.
Jésus, étant arrivé, trouva que Lazare était déjà depuis quatre jours dans le sépulcre.
Et, comme Béthanie était près de Jérusalem, à quinze stades environ,
beaucoup de Juifs étaient venus vers Marthe et Marie, pour les consoler de la mort de leur frère.
Lorsque Marthe apprit que Jésus arrivait, elle alla au-devant de lui, tandis que Marie se tenait assise à la maison.
Marthe dit à Jésus: Seigneur, si tu eusses été ici, mon frère ne serait pas mort.
Mais, maintenant même, je sais que tout ce que tu demanderas à Dieu, Dieu te l'accordera.
Jésus lui dit: Ton frère ressuscitera.
Je sais, lui répondit Marthe, qu'il ressuscitera à la résurrection, au dernier jour.
Jésus lui dit: Je suis la résurrection et la vie. Celui qui croit en moi vivra, quand même il serait mort;
et quiconque vit et croit en moi ne mourra jamais. Crois-tu cela?
Elle lui dit: Oui, Seigneur, je crois que tu es le Christ, le Fils de Dieu, qui devait venir dans le monde.
Ayant ainsi parlé, elle s'en alla. Puis elle appela secrètement Marie, sa soeur, et lui dit: Le maître est ici, et il te demande.
Dès que Marie eut entendu, elle se leva promptement, et alla vers lui.
Car Jésus n'était pas encore entré dans le village, mais il était dans le lieu où Marthe l'avait rencontré.
Les Juifs qui étaient avec Marie dans la maison et qui la consolaient, l'ayant vue se lever promptement et sortir, la suivirent, disant: Elle va au sépulcre, pour y pleurer.
Lorsque Marie fut arrivée là où était Jésus, et qu'elle le vit, elle tomba à ses pieds, et lui dit: Seigneur, si tu eusses été ici, mon frère ne serait pas mort.
Jésus, la voyant pleurer, elle et les Juifs qui étaient venus avec elle, frémit en son esprit, et fut tout ému.
Et il dit: Où l'avez-vous mis? Seigneur, lui répondirent-ils, viens et vois.
Jésus pleura.
Sur quoi les Juifs dirent: Voyez comme il l'aimait.
Et quelques-uns d'entre eux dirent: Lui qui a ouvert les yeux de l'aveugle, ne pouvait-il pas faire aussi que cet homme ne mourût point?
Jésus frémissant de nouveau en lui-même, se rendit au sépulcre. C'était une grotte, et une pierre était placée devant.
Jésus dit: Otez la pierre. Marthe, la soeur du mort, lui dit: Seigneur, il sent déjà, car il y a quatre jours qu'il est là.
Jésus lui dit: Ne t'ai-je pas dit que, si tu crois, tu verras la gloire de Dieu?
Ils ôtèrent donc la pierre. Et Jésus leva les yeux en haut, et dit: Père, je te rends grâces de ce que tu m'as exaucé.
Pour moi, je savais que tu m'exauces toujours; mais j'ai parlé à cause de la foule qui m'entoure, afin qu'ils croient que c'est toi qui m'as envoyé.
Ayant dit cela, il cria d'une voix forte: Lazare, sors!
Et le mort sortit, les pieds et les mains liés de bandes, et le visage enveloppé d'un linge. Jésus leur dit: Déliez-le, et laissez-le aller.
Plusieurs des Juifs qui étaient venus vers Marie, et qui virent ce que fit Jésus, crurent en lui.
Mais quelques-uns d'entre eux allèrent trouver les pharisiens, et leur dirent ce que Jésus avait fait.
Alors les principaux sacrificateurs et les pharisiens assemblèrent le sanhédrin, et dirent: Que ferons-nous? Car cet homme fait beaucoup de miracles.
Si nous le laissons faire, tous croiront en lui, et les Romains viendront détruire et notre ville et notre nation.
L'un d'eux, Caïphe, qui était souverain sacrificateur cette année-là, leur dit: Vous n'y entendez rien;
vous ne réfléchissez pas qu'il est dans votre intérêt qu'un seul homme meure pour le peuple, et que la nation entière ne périsse pas.
Or, il ne dit pas cela de lui-même; mais étant souverain sacrificateur cette année-là, il prophétisa que Jésus devait mourir pour la nation.
Et ce n'était pas pour la nation seulement; c'était aussi afin de réunir en un seul corps les enfants de Dieu dispersés.
Dès ce jour, ils résolurent de le faire mourir.
C'est pourquoi Jésus ne se montra plus ouvertement parmi les Juifs; mais il se retira dans la contrée voisine du désert, dans une ville appelée Éphraïm; et là il demeurait avec ses disciples.
La Pâque des Juifs était proche. Et beaucoup de gens du pays montèrent à Jérusalem avant la Pâque, pour se purifier.
Ils cherchaient Jésus, et ils se disaient les uns aux autres dans le temple: Que vous en semble? Ne viendra-t-il pas à la fête?
Or, les principaux sacrificateurs et les pharisiens avaient donné l'ordre que, si quelqu'un savait où il était, il le déclarât, afin qu'on se saisît de lui.
Латинский (Nova Vulgata)
Erat autem quidam lan guens Lazarus a Bethania, de castello Mariae et Marthae sororis eius.
Maria autem erat, quae unxit Dominum unguento et extersit pedes eius capillis suis, cuius frater Lazarus infirmabatur.
Miserunt ergo sorores ad eum dicentes: «Domine, ecce, quem amas, infirmatur».
Audiens autem Iesus dixit: «Infirmitas haec non est ad mortem sed pro gloria Dei, ut glorificetur Filius Dei per eam».
Diligebat autem Iesus Martham et sororem eius et Lazarum.
Ut ergo audivit quia infirmabatur, tunc quidem mansit in loco, in quo erat, duobus diebus;
deinde post hoc dicit discipulis: «Eamus in Iudaeam iterum».
Dicunt ei discipuli: «Rabbi, nunc quaerebant te Iudaei lapidare, et iterum vadis illuc?».
Respondit Iesus: «Nonne duodecim horae sunt diei? Si quis ambulaverit in die, non offendit, quia lucem huius mundi videt;
si quis autem ambulaverit in nocte, offendit, quia lux non est in eo».
Haec ait et post hoc dicit eis: «Lazarus amicus noster dormit, sed vado, ut a somno exsuscitem eum».
Dixerunt ergo ei discipuli: «Domine, si dormit, salvus erit».
Dixerat autem Iesus de morte eius, illi autem putaverunt quia de dormitione somni diceret.
Tunc ergo dixit eis Iesus manifeste: «Lazarus mortuus est,
et gaudeo propter vos, ut credatis, quoniam non eram ibi; sed eamus ad eum».
Dixit ergo Thomas, qui dicitur Didymus, ad condiscipulos: «Eamus et nos, ut moriamur cum eo!».
Venit itaque Iesus et invenit eum quattuor dies iam in monumento habentem.
Erat autem Bethania iuxta Hierosolymam quasi stadiis quindecim.
Multi autem ex Iudaeis venerant ad Martham et Mariam, ut consolarentur eas de fratre.
Martha ergo ut audivit quia Iesus venit, occurrit illi; Maria autem domi sedebat.
Dixit ergo Martha ad Iesum: «Domine, si fuisses hic, frater meus non esset mortuus!
Sed et nunc scio quia, quaecumque poposceris a Deo, dabit tibi Deus».
Dicit illi Iesus: «Resurget frater tuus».
Dicit ei Martha: «Scio quia resurget in resurrectione in novissimo die».
Dixit ei Iesus: «Ego sum resurrectio et vita. Qui credit in me, etsi mortuus fuerit, vivet;
et omnis, qui vivit et credit in me, non morietur in aeternum. Credis hoc?».
Ait illi: «Utique, Domine; ego credidi quia tu es Christus Filius Dei, qui in mundum venisti».
Et cum haec dixisset, abiit et vocavit Mariam sororem suam silentio dicens: «Magister adest et vocat te».
Illa autem ut audivit, surrexit cito et venit ad eum;
nondum enim venerat Iesus in castellum, sed erat adhuc in illo loco, ubi occurrerat ei Martha.
Iudaei igitur, qui erant cum ea in domo et consolabantur eam, cum vidissent Mariam quia cito surrexit et exiit, secuti sunt eam putantes: «Vadit ad monumentum, ut ploret ibi».
Maria ergo, cum venisset ubi erat Iesus, videns eum cecidit ad pedes eius dicens ei: «Domine, si fuisses hic, non esset mortuus frater meus!».
Iesus ergo, ut vidit eam plorantem et Iudaeos, qui venerant cum ea, plorantes, fremuit spiritu et turbavit seipsum
et dixit: «Ubi posuistis eum?». Dicunt ei: «Domine, veni et vide».
Lacrimatus est Iesus.
Dicebant ergo Iudaei: «Ecce quomodo amabat eum!».
Quidam autem dixerunt ex ipsis: «Non poterat hic, qui aperuit oculos caeci, facere, ut et hic non moreretur?».
Iesus ergo rursum fremens in semetipso, venit ad monumentum; erat autem spelunca, et lapis superpositus erat ei.
Ait Iesus: «Tollite lapidem!». Dicit ei Martha, soror eius, qui mortuus fuerat: «Domine, iam foetet; quatriduanus enim est!».
Dicit ei Iesus: «Nonne dixi tibi quoniam, si credideris, videbis gloriam Dei?».
Tulerunt ergo lapidem. Iesus autem, elevatis sursum oculis, dixit: «Pater, gratias ago tibi quoniam audisti me.
Ego autem sciebam quia semper me audis, sed propter populum, qui circumstat, dixi, ut credant quia tu me misisti».
Et haec cum dixisset, voce magna clamavit: «Lazare, veni foras!».
Prodiit, qui fuerat mortuus, ligatus pedes et manus institis; et facies illius sudario erat ligata. Dicit Iesus eis: «Solvite eum et sinite eum abire».
Multi ergo ex Iudaeis, qui venerant ad Mariam et viderant, quae fecit, crediderunt in eum;
quidam autem ex ipsis abierunt ad pharisaeos et dixerunt eis, quae fecit Iesus.
Collegerunt ergo pontifices et pharisaei concilium et dicebant: «Quid facimus, quia hic homo multa signa facit?
Si dimittimus eum sic, omnes credent in eum, et venient Romani et tollent nostrum et locum et gentem!».
Unus autem ex ipsis, Caiphas, cum esset pontifex anni illius, dixit eis: «Vos nescitis quidquam
nec cogitatis quia expedit vobis, ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat!».
Hoc autem a semetipso non dixit; sed, cum esset pontifex anni illius, prophetavit quia Iesus moriturus erat pro gente
et non tantum pro gente, sed et ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum.
Ab illo ergo die cogitaverunt, ut interficerent eum.
Iesus ergo iam non in palam ambulabat apud Iudaeos, sed abiit inde in regionem iuxta desertum, in civitatem, quae dicitur Ephraim, et ibi morabatur cum discipulis.
Proximum autem erat Pascha Iudaeorum, et ascenderunt multi Hierosolymam de regione ante Pascha, ut sanctificarent seipsos.
Quaerebant ergo Iesum et colloquebantur ad invicem in templo stantes: «Quid videtur vobis? Numquid veniet ad diem festum?».
Dederant autem pontifices et pharisaei mandatum, ut, si quis cognoverit, ubi sit, indicet, ut apprehendant eum.
Lazarus aus Betanien war krank geworden – aus dem Dorf, in dem Maria und ihre Schwester Marta wohnten.
Maria war es, die später die Füße des Herrn mit dem kostbaren Öl übergossen und dann mit ihrem Haar getrocknet hat; deren Bruder war der erkrankte Lazarus.
Da ließen die Schwestern Jesus mitteilen: »Herr, dein Freund ist krank.«
Als Jesus das hörte, sagte er: »Diese Krankheit führt nicht zum Tod. Sie dient dazu, die Herrlichkeit Gottes offenbar zu machen; denn durch sie wird der Sohn Gottes zu seiner Herrlichkeit gelangen.«
Jesus liebte Marta und ihre Schwester und Lazarus.
Aber als er die Nachricht erhielt, dass Lazarus krank sei, blieb er noch zwei Tage an demselben Ort.
Erst dann sagte er zu seinen Jüngern: »Wir gehen nach Judäa zurück!«
Sie antworteten: »Rabbi, kürzlich erst hätten dich die Leute dort beinahe gesteinigt. Und nun willst du zu ihnen zurückkehren?«
Jesus sagte: »Der Tag hat zwölf Stunden. Wenn jemand am hellen Tag wandert, stolpert er nicht, weil er das Tageslicht sieht.
Lauft ihr aber in der Nacht umher, so stolpert ihr, weil das Licht nicht mehr bei euch ist.«
Danach sagte Jesus zu seinen Jüngern: »Unser Freund Lazarus ist eingeschlafen. Aber ich werde hingehen und ihn aufwecken.«
Sie antworteten: »Herr, wenn er schläft, dann geht́s ihm bald besser.«
Jesus hatte jedoch von seinem Tod gesprochen; sie aber meinten, er rede nur vom Schlaf.
Da sagte Jesus ihnen ganz offen: »Lazarus ist tot.
Und euretwegen bin ich froh, dass ich nicht bei ihm war. So wird euer Glaube gefestigt. Aber gehen wir jetzt zu ihm!«
Thomas, der auch Zwilling genannt wird, sagte zu den anderen Jüngern: »Auf, gehen wir mit Jesus und sterben mit ihm!«
Als Jesus nach Betanien kam, lag Lazarus schon vier Tage im Grab.
Das Dorf war keine drei Kilometer von Jerusalem entfernt,
und viele Leute aus der Stadt hatten Marta und Maria aufgesucht, um sie zu trösten.
Als Marta hörte, dass Jesus kam, ging sie ihm entgegen vor das Dorf, aber Maria blieb im Haus.
Marta sagte zu Jesus: »Herr, wenn du hier gewesen wärst, hätte mein Bruder nicht sterben müssen.
Aber ich weiß, dass Gott dir auch jetzt keine Bitte abschlägt.«
»Dein Bruder wird auferstehen«, sagte Jesus zu Marta.
»Ich weiß«, erwiderte sie, »er wird auferstehen, wenn alle Toten lebendig werden, am letzten Tag.«
Jesus sagte zu ihr: »Ich bin die Auferstehung und das Leben. Wer mich annimmt, wird leben, auch wenn er stirbt,
und wer lebt und sich auf mich verlässt, wird niemals sterben, in Ewigkeit nicht. Glaubst du mir das?«
Sie antwortete: »Ja, Herr, ich glaube, dass du der versprochene Retter bist, der Sohn Gottes, der in die Welt kommen soll.«
Nach diesen Worten ging Marta zu ihrer Schwester zurück, nahm sie beiseite und sagte zu ihr: »Unser Lehrer ist hier und will dich sehen!«
Als Maria das hörte, stand sie schnell auf und lief zu ihm hinaus.
Jesus selbst war noch nicht in das Dorf hineingegangen. Er war immer noch an der Stelle, wo Marta ihn getroffen hatte.
Die Leute aus Jerusalem, die bei Maria im Haus waren, um sie zu trösten, sahen, wie sie aufsprang und hinauseilte. Sie meinten, Maria wolle zum Grab gehen, um dort zu weinen, und folgten ihr.
Als Maria zu Jesus kam und ihn sah, warf sie sich vor ihm nieder. »Herr, wenn du hier gewesen wärst, hätte mein Bruder nicht sterben müssen«, sagte sie zu ihm.
Jesus sah sie weinen; auch die Leute, die mit ihr gekommen waren, weinten. Da wurde er zornig und war sehr erregt.
»Wo habt ihr ihn hingelegt?«, fragte er.

»Komm und sieh es selbst, Herr!«, sagten sie.

Jesus fing an zu weinen.
Da sagten die Leute: »Er muss ihn sehr geliebt haben!«
Aber einige meinten: »Den Blinden hat er sehend gemacht. Hätte er nicht verhindern können, dass Lazarus stirbt?«
Aufs Neue wurde Jesus zornig. Er ging zum Grab. Es bestand aus einer Höhle, deren Zugang mit einem Stein verschlossen war.
»Nehmt den Stein weg!«, befahl er.

Marta, die Schwester des Toten, wandte ein: »Herr, der Geruch! Er liegt doch schon vier Tage im Grab.«

Jesus sagte zu ihr: »Ich habe dir doch gesagt, dass du die Herrlichkeit Gottes sehen wirst, wenn du nur Glauben hast.«
Da nahmen sie den Stein weg.

Jesus blickte zum Himmel auf und sagte: »Vater, ich danke dir, dass du meine Bitte erfüllst.

Ich weiß, dass du mich immer erhörst. Aber wegen der Menschenmenge, die hier steht, spreche ich es aus – damit sie glauben, dass du mich gesandt hast.«
Nach diesen Worten rief er laut: »Lazarus, komm heraus!«
Der Tote kam heraus; seine Hände und Füße waren mit Binden umwickelt und sein Gesicht war mit einem Tuch verhüllt.

Jesus sagte: »Nehmt ihm das alles ab und lasst ihn nach Hause gehen!«

Viele Leute aus der Stadt, die zu Maria gekommen waren und alles miterlebt hatten, kamen zum Glauben an Jesus.
Aber einige von ihnen gingen zu den Pharisäern und berichteten ihnen, was er getan hatte.
Da beriefen die führenden Priester mit den Pharisäern eine Sitzung des Rates ein und sagten: »Was sollen wir machen? Dieser Mann tut viele Wunder.
Wenn wir ihn so weitermachen lassen, werden sich ihm noch alle anschließen. Dann werden die Römer einschreiten und uns auch noch den Rest an Verfügungsgewalt über Tempel und Volk entziehen.«
Kajaphas, einer von ihnen, der in jenem Jahr der Oberste Priester war, sagte: »Ihr begreift rein gar nichts!
Seht ihr nicht, dass es euer Vorteil ist, wenn einer für alle stirbt und nicht das ganze Volk vernichtet wird?«
Das sagte er aber nicht aus sich selbst, sondern als der Oberste Priester in jenem Jahr sprach er aus prophetischer Eingebung, und so sagte er voraus, dass Jesus für das jüdische Volk sterben werde –
und nicht nur für dieses Volk, sondern auch, um die in aller Welt verstreut lebenden Kinder Gottes zusammenzuführen.
Von diesem Tag an waren die führenden Männer fest entschlossen, Jesus zu töten.
Er zeigte sich deshalb nicht mehr in der Öffentlichkeit, sondern ging von dort weg in die Gegend am Rand der Wüste, in eine Ortschaft namens Efraïm. Dort blieb er mit seinen Jüngern.
Es war kurz vor dem jüdischen Passafest, und viele Bewohner aus dem ganzen Land zogen nach Jerusalem hinauf. Sie wollten sich vor dem Fest nach den vorgeschriebenen Regeln reinigen.
Sie suchten Jesus überall, und als sie im Tempel beisammenstanden, fragten sie einander: »Was meint ihr? Zum Fest wird er doch sicher kommen!«
Die führenden Priester und Pharisäer hatten aber angeordnet: »Jeder, der seinen Aufenthaltsort kennt, soll es melden!« Denn sie wollten ihn verhaften.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible