Скрыть
14:1
14:2
14:4
14:5
14:7
14:8
14:9
14:10
14:11
14:12
14:14
14:15
14:16
14:18
14:20
14:21
14:22
14:25
14:28
14:29
Глава 15 
15:1
15:4
15:8
15:9
15:10
15:11
15:13
15:14
15:17
15:19
15:22
15:23
15:24
Глава 16 
16:1
16:2
16:4a
16:4b
16:6
16:8
16:9
16:10
16:12
16:14
16:16
16:17
16:18
16:19
16:20
16:21
16:24
16:25
16:28
16:29
16:30
16:31
Глава 17 
17:4
17:7
17:9
17:13
17:15
17:16
17:20
17:22
17:23
17:25
Глава 18 
18:2
18:4
18:5
18:6
18:7
18:8
18:11
18:12
18:15
18:16
18:18
18:19
18:20
18:21
18:22
18:23
18:25
18:26
18:27
18:29
18:30
18:31
18:34
18:35
18:38
18:38a
18:38b
Глава 19 
19:2
19:3
19:5
19:8
19:10
19:12
19:13
19:14
19:15
19:16
19:16a
19:16b
19:18
19:20
19:21
19:22
19:26
19:27
19:29
19:30
19:32
19:33
19:34
19:35
19:40
19:41
19:42
Глава 20 
20:2
20:3
20:4
20:5
20:7
20:8
20:10
20:12
20:13
20:15
20:16
20:18
20:22
20:24
20:26
20:27
20:28
Глава 21 
21:2
21:3
21:5
21:6
21:7
21:8
21:9
21:10
21:11
21:12
21:14
21:15
21:17
21:19
21:21
21:22
21:23
Церковнославянский (рус)
[Зач. 47.] Да не смуща́ет­ся се́рдце ва́­ше: вѣ́руйте въ Бо́га, и въ Мя́ вѣ́руйте:
въ дому́ Отца́ Мо­его́ оби́тели мно́ги су́ть: а́ще ли же ни́, ре́клъ бы́хъ ва́мъ: иду́ угото́вати мѣ́сто ва́мъ:
и а́ще {а́ще пойду́ и} угото́влю мѣ́сто ва́мъ, па́ки прiиду́ и по­иму́ вы́ къ Себѣ́, да, идѣ́же е́смь А́зъ и вы́ бу́дете:
и а́може А́зъ иду́, вѣ́сте, и пу́ть вѣ́сте.
Глаго́ла Ему́ Ѳома́: Го́споди, не вѣ́мы, ка́мо и́деши: и ка́ко мо́жемъ пу́ть вѣ́дѣти?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: А́зъ е́смь пу́ть и и́стина и живо́тъ: никто́же прiи́детъ ко Отцу́, то́кмо Мно́ю:
а́ще Мя́ бы́сте зна́ли, и Отца́ Мо­его́ зна́ли бы́сте [у́бо]: и от­се́лѣ позна́сте Его́, и ви́дѣсте Его́.
Глаго́ла Ему́ Фили́ппъ: Го́споди, покажи́ на́мъ Отца́, и довлѣ́етъ на́мъ.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: толи́ко вре́мя съ ва́ми е́смь, и не позна́лъ еси́ Мене́, Фили́ппе? Ви́дѣвый Мене́ ви́дѣ Отца́: и ка́ко ты́ глаго́леши: покажи́ на́мъ Отца́?
Не вѣ́руеши ли, я́ко А́зъ во Отцѣ́, и Оте́цъ во Мнѣ́ е́сть? [Зач. 48.] Глаго́лы, я́же А́зъ глаго́лю ва́мъ, о Себѣ́ не глаго́лю: Оте́цъ же во Мнѣ́ пребыва́яй, То́й твори́тъ дѣла́:
вѣ́руйте Мнѣ́, я́ко А́зъ во Отцѣ́, и Оте́цъ во Мнѣ́: а́ще ли же ни́, за та́ дѣла́ вѣ́ру ими́те Ми́.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ: вѣ́руяй въ Мя́, дѣла́, я́же А́зъ творю́, и то́й сотвори́тъ, и бо́лша си́хъ сотвори́тъ: я́ко А́зъ ко Отцу́ Мо­ему́ гряду́:
и е́же а́ще что́ про́сите [от­ Отца́] во и́мя Мое́, то́ сотворю́, да просла́вит­ся Оте́цъ въ Сы́нѣ:
[и] а́ще чесо́ про́сите во и́мя Мое́, А́зъ сотворю́.
А́ще лю́бите Мя́, за́повѣди Моя́ соблюди́те,
и А́зъ умолю́ Отца́, и ино́го Утѣ́шителя да́стъ ва́мъ, да бу́детъ съ ва́ми въ вѣ́къ,
Ду́хъ и́стины, Его́же мíръ не мо́жетъ прiя́ти, я́ко не ви́дитъ Его́, ниже́ зна́етъ Его́: вы́ же зна́ете Его́, я́ко въ ва́съ пребыва́етъ и въ ва́съ бу́детъ.
Не оста́влю ва́съ си́ры: прiиду́ къ ва́мъ:
еще́ ма́ло, и мíръ ктому́ не уви́дитъ Мене́, вы́ же уви́дите Мя́, я́ко А́зъ живу́, и вы́ жи́ви бу́дете:
въ то́й де́нь уразумѣ́ете вы́, я́ко А́зъ во Отцѣ́ Мо­е́мъ, и вы́ во Мнѣ́, и А́зъ въ ва́съ.
[Зач..] Имѣ́яй за́повѣди Моя́ и соблюда́яй и́хъ, то́й е́сть любя́й Мя́: а любя́й Мя́ воз­лю́бленъ бу́детъ Отце́мъ Мо­и́мъ, и А́зъ воз­люблю́ его́, и явлю́ся ему́ Са́мъ.
Глаго́ла Ему́ Иу́да не Искарiо́тскiй: Го́споди, и что́ бы́сть, я́ко на́мъ хо́щеши яви́тися, а не мíрови?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ ему́: а́ще кто́ лю́битъ Мя́, сло́во Мое́ соблюде́тъ: и Оте́цъ Мо́й воз­лю́битъ его́, и къ нему́ прiи́дема, и оби́тель у него́ сотвори́ма:
не любя́й Мя́ слове́съ Мо­и́хъ не соблюда́етъ: и сло́во, е́же слы́шасте, нѣ́сть Мое́, но посла́в­шаго Мя́ Отца́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ въ ва́съ сы́й:
Утѣ́шитель же, Ду́хъ Святы́й, Его́же по́слетъ Оте́цъ во и́мя Мое́, то́й вы́ научи́тъ всему́, и воспомяне́тъ ва́мъ вся́, я́же рѣ́хъ ва́мъ.
Ми́ръ оставля́ю ва́мъ, ми́ръ Мо́й даю́ ва́мъ: не я́коже мíръ дае́тъ, А́зъ даю́ ва́мъ. [Зач. 49.] Да не смуща́ет­ся се́рдце ва́­ше, ни устраша́етъ.
Слы́шасте, я́ко А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: иду́ и прiиду́ къ ва́мъ. А́ще бы́сте люби́ли Мя́, воз­ра́довалися бы́сте [у́бо], я́ко рѣ́хъ: иду́ ко Отцу́: я́ко Оте́цъ Мо́й бо́лiй Мене́ е́сть.
И ны́нѣ рѣ́хъ ва́мъ, пре́жде да́же не бу́детъ, да, егда́ бу́детъ, вѣ́ру и́мете.
Ктому́ не мно́го глаго́лю съ ва́ми: гряде́тъ бо сего́ мíра кня́зь, и во Мнѣ́ не и́мать ничесо́же.
Но да разумѣ́етъ мíръ, я́ко люблю́ Отца́, и я́коже заповѣ́да Мнѣ́ Оте́цъ, та́ко творю́: воста́ните, и́демъ от­сю́ду.
[Зач. 50.] А́зъ е́смь лоза́ и́стин­ная, и Оте́цъ Мо́й дѣ́латель е́сть:
вся́ку ро́згу о Мнѣ́ не творя́щую плода́, и́зметъ ю́: и вся́ку творя́щую пло́дъ, отреби́тъ ю́, да мно́жайшiй пло́дъ при­­несе́тъ.
Уже́ вы́ чи́сти есте́ за сло́во, е́же глаго́лахъ ва́мъ.
Бу́дите во Мнѣ́, и А́зъ въ ва́съ. Я́коже розга́ не мо́жетъ плода́ сотвори́ти о себѣ́, а́ще не бу́детъ на лозѣ́, та́ко и вы́, а́ще во Мнѣ́ не пребу́дете.
А́зъ е́смь лоза́, вы́ [же] ро́ждiе: [и] и́же бу́детъ во Мнѣ́, и А́зъ въ не́мъ, то́й сотвори́тъ пло́дъ мно́гъ, я́ко безъ Мене́ не мо́жете твори́ти ничесо́же:
а́ще кто́ во Мнѣ́ не пребу́детъ, изве́ржет­ся во́нъ, я́коже розга́, и изсы́шетъ: и собира́ютъ ю́ и во о́гнь влага́ютъ, и сгара́етъ:
а́ще пребу́дете во Мнѣ́ и глаго́лы Мо­и́ въ ва́съ пребу́дутъ, его́же а́ще хо́щете, проси́те, и бу́детъ ва́мъ:
о се́мъ просла́вися Оте́цъ Мо́й, да пло́дъ мно́гъ сотворите́, и бу́дете Мо­и́ ученицы́.
[Зач. 51.] Я́коже воз­люби́ Мя Оте́цъ, и А́зъ воз­люби́хъ ва́съ: бу́дите въ любви́ Мо­е́й:
а́ще за́повѣди Моя́ соблюде́те, пребу́дете въ любви́ Мо­е́й, я́коже А́зъ за́повѣди Отца́ Мо­его́ соблюдо́хъ, и пребыва́ю въ Его́ любви́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да ра́дость Моя́ въ ва́съ бу́детъ и ра́дость ва́ша испо́лнит­ся.
Сiя́ е́сть за́повѣдь Моя́, да лю́бите дру́гъ дру́га, я́коже воз­люби́хъ вы́:
бо́лши сея́ любве́ никто́же и́мать, да кто́ ду́шу свою́ положи́тъ за дру́ги своя́.
Вы́ дру́зи Мо­и́ есте́, а́ще творите́, ели́ка А́зъ заповѣ́даю ва́мъ:
не ктому́ ва́съ глаго́лю рабы́, я́ко ра́бъ не вѣ́сть, что́ твори́тъ госпо́дь его́: ва́съ же реко́хъ дру́ги, я́ко вся́, я́же слы́шахъ от­ Отца́ Мо­его́, сказа́хъ ва́мъ.
Не вы́ Мене́ избра́сте, но А́зъ избра́хъ ва́съ, и положи́хъ ва́съ, да вы́ и́дете и пло́дъ при­­несе́те, и пло́дъ ва́шъ пребу́детъ, да, его́же а́ще про́сите от­ Отца́ во и́мя Мое́, да́стъ ва́мъ.
[Зач. 52.] Сiя́ заповѣ́даю ва́мъ, да лю́бите дру́гъ дру́га.
А́ще мíръ ва́съ ненави́дитъ, вѣ́дите, я́ко Мене́ пре́жде ва́съ воз­ненави́дѣ:
а́ще от­ мíра бы́сте бы́ли, мíръ у́бо свое́ люби́лъ бы́: я́коже от­ мíра нѣ́сте, но А́зъ избра́хъ вы́ от­ мíра, сего́ ра́ди ненави́дитъ ва́съ мíръ.
Помина́йте сло́во, е́же А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: нѣ́сть ра́бъ бо́лiй го́спода сво­его́: а́ще Мене́ изгна́ша, и ва́съ изжену́тъ: а́ще сло́во Мое́ соблюдо́ша, и ва́­ше соблюду́тъ:
но сiя́ вся́ творя́тъ ва́мъ за и́мя Мое́, я́ко не вѣ́дятъ Посла́в­шаго Мя́.
А́ще не бы́хъ при­­ше́лъ и глаго́лалъ и́мъ, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же вины́ {извине́нiя} не и́мутъ о грѣсѣ́ сво­е́мъ:
ненави́дяй Мене́, и Отца́ Мо­его́ ненави́дитъ:
а́ще дѣ́лъ не бы́хъ сотвори́лъ въ ни́хъ, и́хже и́нъ никто́же сотвори́, грѣха́ не бы́ша имѣ́ли: ны́нѣ же и ви́дѣша, и воз­ненави́дѣша Мене́ и Отца́ Мо­его́:
но да сбу́дет­ся сло́во, пи́сан­ное въ зако́нѣ и́хъ, я́ко воз­ненави́дѣша Мя́ ту́не.
Егда́ же прiи́детъ Утѣ́шитель, Его́же А́зъ послю́ ва́мъ от­ Отца́, Ду́хъ и́стины, И́же от­ Отца́ исхо́дитъ, То́й свидѣ́тел­ст­вуетъ о Мнѣ́:
и вы́ же свидѣ́тел­ст­вуете, я́ко искони́ со Мно́ю есте́.
Сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да не соблазни́теся.
От со́нмищъ иждену́тъ вы́: [Зач. 53.] но прiи́детъ ча́съ, да вся́къ, и́же убiе́тъ вы́, воз­мни́т­ся слу́жбу при­­носи́ти Бо́гу:
и сiя́ сотворя́тъ, я́ко не позна́ша Отца́, ни Мене́.
Но сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да, егда́ прiи́детъ ча́съ, воспомя́нете сiя́, я́ко А́зъ рѣ́хъ ва́мъ: си́хъ же ва́мъ испе́рва не рѣ́хъ, я́ко съ ва́ми бѣ́хъ.
Ны́нѣ же иду́ къ Посла́в­шему Мя́, и никто́же от­ ва́съ вопроша́етъ Мене́: ка́мо и́деши?
Но я́ко сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, ско́рби испо́лнихъ сердца́ ва́ша.
Но А́зъ и́стину ва́мъ глаго́лю: у́не е́сть ва́мъ, да А́зъ иду́: а́ще бо не иду́ А́зъ, Утѣ́шитель не прiи́детъ къ ва́мъ: а́ще [ли] же иду́, послю́ Его́ къ ва́мъ,
и при­­ше́дъ О́нъ обличи́тъ мíръ о грѣсѣ́ и о пра́вдѣ и о судѣ́:
о грѣсѣ́ у́бо, я́ко не вѣ́руютъ въ Мя́:
о пра́вдѣ же, я́ко ко Отцу́ Мо­ему́ иду́, и ктому́ не ви́дите Мене́:
о судѣ́ же, я́ко кня́зь мíра сего́ осужде́нъ бы́сть.
Еще́ мно́го и́мамъ глаго́лати ва́мъ, но не мо́жете носи́ти ны́нѣ:
егда́ же прiи́детъ О́нъ, Ду́хъ и́стины, наста́витъ вы́ на вся́ку и́стину: не от­ Себе́ бо глаго́лати и́мать, но ели́ка а́ще услы́шитъ, глаго́лати и́мать, и гряду́щая воз­вѣсти́тъ ва́мъ:
О́нъ Мя́ просла́витъ, я́ко от­ Мо­его́ прiи́метъ и воз­вѣсти́тъ ва́мъ.
[Зач. 54.] Вся́, ели́ка и́мать Оте́цъ, Моя́ су́ть: сего́ ра́ди рѣ́хъ, я́ко от­ Мо­его́ прiи́метъ и воз­вѣсти́тъ ва́мъ.
Вма́лѣ, и [ктому́] не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́, я́ко иду́ ко Отцу́.
Рѣ́ша же от­ учени́къ Его́ къ себѣ́: что́ е́сть сiе́, е́же глаго́летъ на́мъ: вма́лѣ, и не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́: и: я́ко А́зъ иду́ ко Отцу́?
Глаго́лаху у́бо: что́ сiе́ е́сть, е́же глаго́летъ: вма́лѣ, не вѣ́мы, что́ глаго́летъ.
Разумѣ́ же Иису́съ, я́ко хотя́ху Его́ вопроша́ти, и рече́ и́мъ: о се́мъ ли стяза́етеся между́ собо́ю, я́ко рѣ́хъ: вма́лѣ, и не ви́дите Мене́: и па́ки вма́лѣ, и у́зрите Мя́?
Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко воспла́четеся и воз­рыда́ете вы́, а мíръ воз­ра́дует­ся: вы́ же печа́льни бу́дете, но печа́ль ва́ша въ ра́дость бу́детъ:
жена́ егда́ ражда́етъ, ско́рбь и́мать, я́ко прiи́де го́дъ ея́: егда́ же роди́тъ отроча́, ктому́ не по́мнитъ ско́рби за ра́дость, я́ко роди́ся человѣ́къ въ мíръ:
и вы́ же печа́ль и́мате у́бо ны́нѣ: па́ки же узрю́ вы, и воз­ра́дует­ся се́рдце ва́­ше, и ра́дости ва́­шея никто́же во́зметъ от­ ва́съ:
и въ то́й де́нь Мене́ не воспро́сите ничесо́же. [Зач. 55.] Ами́нь, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко ели́ка а́ще [чесо́] про́сите от­ Отца́ во и́мя Мое́, да́стъ ва́мъ:
досе́лѣ не проси́сте ничесо́же во и́мя Мое́: проси́те, и прiи́мете, да ра́дость ва́ша испо́лнена бу́детъ.
Сiя́ въ при́тчахъ глаго́лахъ ва́мъ: но прiи́детъ ча́съ, егда́ ктому́ въ при́тчахъ не глаго́лю ва́мъ, но я́вѣ о Отцѣ́ воз­вѣщу́ ва́мъ.
Въ то́й де́нь во и́мя Мое́ воспро́сите, и не глаго́лю ва́мъ, я́ко А́зъ умолю́ Отца́ о ва́съ:
Са́мъ бо Оте́цъ лю́битъ вы́, я́ко вы́ Мене́ воз­люби́сте и вѣ́ровасте, я́ко А́зъ от­ Бо́га изыдо́хъ.
Изыдо́хъ от­ Отца́, и прiидо́хъ въ мíръ: [и] па́ки оставля́ю мíръ, и иду́ ко Отцу́.
Глаго́лаша Ему́ ученицы́ Его́: се́, ны́нѣ не обину́яся глаго́леши, а при́тчи ни ко­ея́же не глаго́леши:
ны́нѣ вѣ́мы, я́ко вѣ́си вся́ и не тре́буеши, да кто́ Тя́ вопроша́етъ: о се́мъ вѣ́руемъ, я́ко от­ Бо́га изше́лъ еси́.
Отвѣща́ и́мъ Иису́съ: ны́нѣ ли вѣ́руете?
Се́, гряде́тъ ча́съ, и ны́нѣ прiи́де, да разы́детеся кі́йждо во своя́ и Мене́ еди́наго оста́вите: и нѣ́смь еди́нъ, я́ко Оте́цъ со Мно́ю е́сть:
сiя́ глаго́лахъ ва́мъ, да во Мнѣ́ ми́ръ и́мате: въ мíрѣ ско́рбни бу́дете: но дерза́йте, [я́ко] А́зъ побѣди́хъ мíръ.
[Зач. 56.] Сiя́ глаго́ла Иису́съ и воз­веде́ о́чи Сво­и́ на не́бо и рече́: О́тче, прiи́де ча́съ: просла́ви Сы́на Тво­его́, да и Сы́нъ Тво́й просла́витъ Тя́:
я́коже да́лъ еси́ Ему́ вла́сть вся́кiя пло́ти, да вся́ко, е́же да́лъ еси́ Ему́, да́стъ и́мъ живо́тъ вѣ́чный:
се́ же е́сть живо́тъ вѣ́чный, да зна́ютъ Тебе́ еди́наго и́стин­наго Бо́га, и Его́же посла́лъ еси́ Иису́съ Христа́.
А́зъ просла́вихъ Тя́ на земли́, дѣ́ло соверши́хъ, е́же да́лъ еси́ Мнѣ́ да сотворю́:
и ны́нѣ просла́ви Мя́ Ты́, О́тче, у Тебе́ Самого́ сла́вою, ю́же имѣ́хъ у Тебе́ пре́жде мíръ не бы́сть.
Яви́хъ и́мя Твое́ человѣ́комъ, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́ от­ мíра: Тво­и́ бѣ́ша, и Мнѣ́ и́хъ да́лъ еси́, и сло́во Твое́ сохрани́ша:
ны́нѣ разумѣ́ша, я́ко вся́, ели́ка да́лъ еси́ Мнѣ́, от­ Тебе́ су́ть:
я́ко глаго́лы, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, да́хъ и́мъ, и ті́и прiя́ша, и разумѣ́ша во­и́стин­ну, я́ко от­ Тебе́ изыдо́хъ, и вѣ́роваша, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́.
А́зъ о си́хъ молю́: не о [все́мъ] мíрѣ молю́, но о тѣ́хъ, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, я́ко Тво­и́ су́ть:
и Моя́ вся́ Твоя́ су́ть, и Твоя́ Моя́: и просла́вихся въ ни́хъ:
и ктому́ нѣ́смь въ мíрѣ, и сі́и въ мíрѣ су́ть, и А́зъ къ Тебѣ́ гряду́. О́тче Святы́й, соблюди́ и́хъ во и́мя Твое́, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, да бу́дутъ еди́но, я́коже [и] Мы́.
Егда́ бѣ́хъ съ ни́ми въ мíрѣ, А́зъ соблюда́хъ и́хъ во и́мя Твое́: и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, сохрани́хъ, и никто́же от­ ни́хъ поги́бе, то́кмо сы́нъ поги́бель­ный, да сбу́дет­ся Писа́нiе:
ны́нѣ же къ Тебѣ́ гряду́, и сiя́ глаго́лю въ мíрѣ, да и́мутъ ра́дость Мою́ испо́лнену въ себѣ́.
А́зъ да́хъ и́мъ сло́во Твое́, и мíръ воз­ненави́дѣ и́хъ, я́ко не су́ть от­ мíра, я́коже [и] А́зъ от­ мíра нѣ́смь:
не молю́, да во́змеши и́хъ от­ мíра, но да соблюде́ши и́хъ от­ непрiя́зни:
от­ мíра не су́ть, я́коже [и] А́зъ от­ мíра нѣ́смь:
святи́ и́хъ во и́стину Твою́: сло́во Твое́ и́стина е́сть.
[Зач. 57.] Я́коже Мене́ посла́лъ еси́ въ мíръ, и А́зъ посла́хъ и́хъ въ мíръ,
и за ни́хъ А́зъ свящу́ Себе́, да и ті́и бу́дутъ свяще́ни во и́стину.
Не о си́хъ же молю́ то́кмо, но и о вѣ́ру­ю­щихъ словесе́ и́хъ ра́ди въ Мя́,
да вси́ еди́но бу́дутъ: я́коже Ты́, О́тче, во Мнѣ́, и А́зъ въ Тебѣ́, да и ті́и въ На́съ еди́но бу́дутъ: да [и] мíръ вѣ́ру и́метъ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́:
и А́зъ сла́ву, ю́же да́лъ еси́ Мнѣ́, да́хъ и́мъ: да бу́дутъ еди́но, я́коже Мы́ еди́но есма́:
А́зъ въ ни́хъ, и Ты́ во Мнѣ́: да бу́дутъ соверше́ни во еди́но, и да разумѣ́етъ мíръ, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́ и воз­люби́лъ еси́ и́хъ, я́коже Мене́ воз­люби́лъ еси́.
О́тче, и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, хощу́, да идѣ́же е́смь А́зъ, и ті́и бу́дутъ со Мно́ю, да ви́дятъ сла́ву Мою́, ю́же да́лъ еси́ Мнѣ́, я́ко воз­люби́лъ Мя́ еси́ пре́жде сложе́нiя мíра.
О́тче пра́ведный, и мíръ Тебе́ не позна́, А́зъ же Тя́ позна́хъ, и сі́и позна́ша, я́ко Ты́ Мя́ посла́лъ еси́:
и сказа́хъ и́мъ и́мя Твое́, и скажу́, да любы́, е́юже Мя́ еси́ воз­люби́лъ, въ ни́хъ бу́детъ, и А́зъ въ ни́хъ.
[Зач. 58.] [И] сiя́ ре́къ Иису́съ, изы́де со ученики́ Сво­и́ми на о́нъ по́лъ пото́ка Ке́дрска, идѣ́же бѣ́ вертогра́дъ, въ о́ньже вни́де Са́мъ и ученицы́ Его́:
вѣ́дяше же [и] Иу́да предая́й Его́ мѣ́сто, я́ко мно́жицею собира́­шеся Иису́съ ту́ со ученики́ Сво­и́ми.
Иу́да у́бо прiе́мь спи́ру и от­ архiере́й и фарисе́й слуги́, прiи́де та́мо со свѣти́лы и свѣща́ми и ору́жiи.
Иису́съ же вѣ́дый вся́ гряду́щая На́нь, изше́дъ рече́ и́мъ: кого́ и́щете?
Отвѣща́ша Ему́: Иису́са Назоре́а. Глаго́ла и́мъ Иису́съ: А́зъ е́смь. Стоя́ше же и Иу́да, и́же предая́ше Его́, съ ни́ми.
Егда́ же рече́ и́мъ: А́зъ е́смь, идо́ша вспя́ть и падо́ша на земли́.
Па́ки у́бо вопроси́ и́хъ [Иису́съ]: кого́ и́щете? Они́ же рѣ́ша: Иису́са Назоре́а.
Отвѣща́ Иису́съ: рѣ́хъ ва́мъ, я́ко А́зъ е́смь: а́ще у́бо Мене́ и́щете, оста́вите си́хъ ити́:
да сбу́дет­ся сло́во, е́же рече́, я́ко и́хже да́лъ еси́ Мнѣ́, не погуби́хъ от­ ни́хъ ни кого́же.
Си́монъ же Пе́тръ, имы́й но́жъ, извлече́ его́, и уда́ри архiере́ова раба́, и урѣ́за ему́ у́хо десно́­е: бѣ́ же и́мя рабу́ Ма́лхъ.
Рече́ у́бо Иису́съ Петро́ви, вонзи́ но́жъ въ но́жницу: ча́шу, ю́же даде́ Мнѣ́ Оте́цъ, не и́мамъ ли пи́ти ея́,
спи́ра же и ты́сящникъ и слуги́ Иуде́йстiи я́ша Иису́са и связа́ша Его́,
и ведо́ша Его́ ко А́н­нѣ пе́рвѣе: бѣ́ бо те́сть Каiа́фѣ, и́же бѣ́ архiере́й лѣ́ту тому́:
бѣ́ же Каiа́фа да́вый совѣ́тъ Иуде́омъ, я́ко у́не е́сть еди́ному человѣ́ку умре́ти за лю́ди.
По Иису́сѣ же идя́ше Си́монъ Пе́тръ и другі́й учени́къ: учени́къ же то́й бѣ́ зна́емь архiере́ови, и вни́де со Иису́сомъ во дво́ръ архiере́овъ:
Пе́тръ же стоя́ше при­­ две́рехъ внѣ́. Изы́де у́бо учени́къ то́й, и́же бѣ́ зна́емь архiере́ови, и рече́ две́рницѣ, и введе́ Петра́.
Глаго́ла же раба́ две́рница Петро́ви: еда́ и ты́ учени́къ еси́ Человѣ́ка Сего́? Глаго́ла о́нъ: нѣ́смь.
Стоя́ху же раби́ и слуги́ о́гнь сотво́рше, я́ко зима́ бѣ́, и грѣ́яхуся: бѣ́ же съ ни́ми Пе́тръ стоя́ и грѣ́яся.
Архiере́й же вопроси́ Иису́са о ученицѣ́хъ Его́ и о уче́нiи Его́.
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: А́зъ не обину́яся глаго́лахъ мíру: А́зъ всегда́ уча́хъ на со́нмищахъ и въ це́ркви, идѣ́же всегда́ Иуде́е сне́млют­ся, и та́й не глаго́лахъ ничесо́же:
что́ Мя вопроша́еши? Вопроси́ слы́шав­шихъ, что́ глаго́лахъ и́мъ: се́, сі́и вѣ́дятъ, я́же рѣ́хъ А́зъ.
Сiя́ же ре́кшу Ему́, еди́нъ от­ предстоя́щихъ слу́гъ уда́ри въ лани́ту Иису́са, ре́къ: та́ко ли от­вѣщава́еши архiере́ови?
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: а́ще злѣ́ глаго́лахъ, свидѣ́тел­ст­вуй о злѣ́: а́ще ли до́брѣ, что́ Мя бiе́ши?
Посла́ же Его́ А́н­на свя́зана къ Каiа́фѣ архiере́ови.
Бѣ́ же Си́монъ Пе́тръ стоя́ и грѣ́яся. Рѣ́ша же ему́: еда́ и ты́ от­ учени́къ Его́ еси́? О́нъ [же] от­ве́ржеся и рече́: нѣ́смь.
Глаго́ла еди́нъ от­ ра́бъ архiере́овыхъ, ю́жика сы́й, ему́же Пе́тръ урѣ́за у́хо: не а́зъ ли тя́ ви́дѣхъ въ вертогра́дѣ съ Ни́мъ?
Па́ки у́бо Пе́тръ от­ве́ржеся, и а́бiе пѣ́тель воз­гласи́.
[Зач. 59.] Ведо́ша же Иису́са от­ Каiа́фы въ прето́ръ. Бѣ́ же у́тро: и ті́и не внидо́ша въ прето́ръ, да не оскверня́т­ся, но да ядя́тъ па́сху.
Изы́де же Пила́тъ къ ни́мъ во́нъ и рече́: ку́ю рѣ́чь {вину́} при­­но́сите на Человѣ́ка Сего́?
Отвѣща́ша и рѣ́ша ему́: а́ще не бы́ [бы́лъ] Се́й злодѣ́й, не бы́хомъ пре́дали Его́ тебѣ́.
Рече́ же и́мъ Пила́тъ: по­ими́те Его́ вы́ и по зако́ну ва́­шему суди́те Ему́. Рѣ́ша же ему́ Иуде́е: на́мъ не досто́итъ уби́ти никого́же:
да сло́во Иису́сово сбу́дет­ся, е́же рече́, назна́менуя, ко́­ею сме́ртiю хотя́ше умре́ти.
Вни́де у́бо па́ки Пила́тъ въ прето́ръ, и при­­гласи́ Иису́са, и рече́ Ему́: Ты́ ли еси́ Ца́рь Иуде́йскъ?
Отвѣща́ ему́ Иису́съ: о себѣ́ ли ты́ сiе́ глаго́леши, или́ ині́и тебѣ́ реко́ша о Мнѣ́?
Отвѣща́ Пила́тъ: еда́ а́зъ Жидови́нъ е́смь? Ро́дъ Тво́й и архiере́е преда́ша Тя́ мнѣ́: что́ еси́ сотвори́лъ?
Отвѣща́ Иису́съ: Ца́р­ст­во Мое́ нѣ́сть от­ мíра сего́: а́ще от­ мíра сего́ бы́ло бы Ца́р­ст­во Мое́, слуги́ Мо­и́ [у́бо] подвиза́лися бы́ша, да не пре́данъ бы́хъ бы́лъ Иуде́омъ: ны́нѣ же Ца́р­ст­во Мое́ нѣ́сть от­сю́ду.
Рече́ же Ему́ Пила́тъ: у́бо Ца́рь ли еси́ Ты́? Отвѣща́ Иису́съ: ты́ глаго́леши, я́ко Ца́рь е́смь А́зъ: А́зъ на сiе́ роди́хся и на сiе́ прiидо́хъ въ мíръ, да свидѣ́тел­ст­вую и́стину: [и] вся́къ, и́же е́сть от­ и́стины, послу́шаетъ гла́са Мо­его́.
Глаго́ла Ему́ Пила́тъ: что́ е́сть и́стина? И сiе́ ре́къ, па́ки изы́де ко Иуде́омъ, и глаго́ла и́мъ: а́зъ ни еди́ныя вины́ обрѣта́ю въ Не́мъ:
е́сть же обы́чай ва́мъ, да еди́наго ва́мъ от­пущу́ на Па́сху: хо́щете ли у́бо, [да] от­пущу́ ва́мъ Царя́ Иуде́йска?
Возопи́ша же па́ки вси́, глаго́люще: не Сего́, но Вара́вву. Бѣ́ же Вара́вва разбо́йникъ.
Тогда́ у́бо Пила́тъ поя́тъ Иису́са, и би́ [Его́]:
и во́ини спле́тше вѣне́цъ от­ те́рнiя, воз­ложи́ша Ему́ на главу́, и въ ри́зу багря́ну облеко́ша Его́,
и глаго́лаху: ра́дуйся, Царю́ Иуде́йскiй. И бiя́ху Его́ по лани́тома.
Изы́де у́бо па́ки во́нъ Пила́тъ, и глаго́ла и́мъ: се́, извожду́ Его́ ва́мъ во́нъ, да разумѣ́ете, я́ко въ Не́мъ ни еди́ныя вины́ обрѣта́ю.
Изы́де же во́нъ Иису́съ, нося́ терно́венъ вѣне́цъ и багря́ну ри́зу. И глаго́ла и́мъ: се́, Человѣ́къ.
Егда́ же ви́дѣша Его́ архiере́е и слуги́, возопи́ша глаго́люще: [Зач. 60.] распни́, распни́ Его́. Глаго́ла и́мъ Пила́тъ: по­ими́те Его́ вы́, и распни́те, а́зъ бо не обрѣта́ю въ Не́мъ вины́.
Отвѣща́ша ему́ Иуде́е: мы́ зако́нъ и́мамы, и по зако́ну на́­шему до́лженъ е́сть умре́ти, я́ко Себе́ Сы́на Бо́жiя сотвори́.
Егда́ у́бо слы́ша Пила́тъ сiе́ сло́во, па́че убоя́ся,
и вни́де въ прето́ръ па́ки, и глаго́ла Иису́сови: от­ку́ду еси́ Ты́? Иису́съ же от­вѣ́та не даде́ ему́.
Глаго́ла же Ему́ Пила́тъ: мнѣ́ ли не глаго́леши? Не вѣ́си ли, я́ко вла́сть и́мамъ распя́ти Тя́ и вла́сть и́мамъ пусти́ти Тя́?
Отвѣща́ Иису́съ: не и́маши вла́сти ни еди́ныя на Мнѣ́, а́ще не бы́ ти́ дано́ свы́ше: сего́ ра́ди преда́вый Мя́ тебѣ́ бо́лiй грѣ́хъ и́мать.
От сего́ иска́­ше Пила́тъ пусти́ти Его́. Иуде́е же вопiя́ху, глаго́люще: а́ще Сего́ пу́стиши, нѣ́си дру́гъ ке́саревъ: вся́къ, и́же царя́ себе́ твори́тъ, проти́вит­ся ке́сарю.
Пила́тъ у́бо слы́шавъ сiе́ сло́во, изведе́ во́нъ Иису́са и сѣ́де на суди́щи, на мѣ́стѣ глаго́лемѣмъ Лиѳострото́нъ, Евре́йски же Гавва́ѳа.
Бѣ́ же пято́къ Па́сцѣ, ча́съ же я́ко шесты́й. И глаго́ла Иуде́омъ: се́, Ца́рь ва́шъ.
Они́ же вопiя́ху: воз­ми́, воз­ми́, распни́ Его́. Глаго́ла и́мъ Пила́тъ: Царя́ ли ва́­шего распну́? Отвѣща́ша архiере́е: не и́мамы царя́ то́кмо ке́саря.
Тогда́ у́бо предаде́ Его́ и́мъ, да ра́спнет­ся. По­е́мше же Иису́са и ведо́ша:
и нося́ кре́стъ Сво́й, изы́де на глаго́лемое Ло́бное мѣ́сто, е́же глаго́лет­ся Евре́йски Голго́ѳа,
идѣ́же пропя́ша Его́, и съ Ни́мъ и́на два́ сю́ду и сю́ду, посредѣ́ же Иису́са.
Написа́ же и ти́тла Пила́тъ, и положи́ на кре́стѣ́. Бѣ́ же напи́сано: Иису́съ Назоряни́нъ, Ца́рь Иуде́йскiй.
Сего́ же ти́тла мно́зи что́ша от­ Иуде́й, я́ко бли́зъ бѣ́ мѣ́сто гра́да, идѣ́же пропя́ша Иису́са: и бѣ́ напи́сано Евре́йски, Гре́чески, Ри́мски.
Глаго́лаху у́бо Пила́ту архiере́е Иуде́йстiи: не пиши́: Ца́рь Иуде́йскiй: но я́ко Са́мъ рече́: Ца́рь е́смь Иуде́йскiй.
Отвѣща́ Пила́тъ: е́же писа́хъ, писа́хъ.
Во́ини же, егда́ пропя́ша Иису́са, прiя́ша ри́зы Его́, и сотвори́ша четы́ри ча́сти, ко­ему́ждо во́ину ча́сть, и хито́нъ: бѣ́ же хито́нъ нешве́нъ, свы́ше истка́нъ ве́сь.
Рѣ́ша же къ себѣ́: не предере́мъ его́, но ме́тнемъ жре́бiя о не́мъ, кому́ бу́детъ: да сбу́дет­ся Писа́нiе, глаго́лющее: раздѣли́ша ри́зы Моя́ себѣ́ и о имати́смѣ Мо­е́й мета́ша жре́бiя. Во́ини у́бо сiя́ сотвори́ша.
[Зач. 61.] Стоя́ху же при­­ кре́стѣ́ Иису́совѣ Ма́ти Его́, и сестра́ Ма́тере Его́, Марі́а Клео́пова, и Марі́а Магдали́на.
Иису́съ же ви́дѣвъ Ма́терь и ученика́ стоя́ща, его́же любля́ше, глаго́ла Ма́тери Сво­е́й: Же́но, се́, сы́нъ Тво́й.
Пото́мъ глаго́ла ученику́: се́, Ма́ти твоя́. И от­ того́ часа́ поя́тъ Ю́ учени́къ во своя́ си.
Посе́мъ вѣ́дый Иису́съ, я́ко вся́ уже́ соверши́шася, да сбу́дет­ся Писа́нiе, глаго́ла: жа́жду.
Сосу́дъ же стоя́ше по́лнъ о́цта. Они́ же испо́лнив­ше гу́бу о́цта и на тро́сть во́нзше, при­­дѣ́ша ко усто́мъ Его́.
Егда́ же прiя́тъ о́цетъ Иису́съ, рече́: соверши́шася. И прекло́нь главу́, предаде́ ду́хъ.
Иуде́е же, поне́же пято́къ бѣ́, да не оста́нутъ на крестѣ́ тѣлеса́ въ суббо́ту, бѣ́ бо вели́къ де́нь тоя́ суббо́ты, моли́ша Пила́та, да пребiю́тъ го́лени и́хъ и во́змутъ.
Прiидо́ша же во́ини, и пе́рвому у́бо преби́ша го́лени, и друго́му распя́тому съ Ни́мъ:
на Иису́са же при­­ше́дше, я́ко ви́дѣша Его́ уже́ уме́рша, не преби́ша Ему́ го́ленiй,
но еди́нъ от­ во́инъ копiе́мъ ре́бра Ему́ прободе́, и а́бiе изы́де кро́вь и вода́.
И ви́дѣвый свидѣ́тел­ст­вова, и и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во его́, и то́й вѣ́сть, я́ко и́стину глаго́летъ, да вы́ вѣ́ру и́мете.
Бы́ша бо сiя́, да сбу́дет­ся Писа́нiе: ко́сть не сокруши́т­ся от­ Него́.
И па́ки друго́е Писа́нiе глаго́летъ: воз­зря́тъ На́нь, Его́же прободо́ша.
[Зач. 62.] По си́хъ же моли́ Пила́та Ио́сифъ, и́же от­ Аримаѳе́а, сы́й учени́къ Иису́совъ, потае́нъ же стра́ха ра́ди Иуде́йска, да во́зметъ тѣ́ло Иису́сово: и повелѣ́ Пила́тъ. Прiи́де же и взя́тъ тѣ́ло Иису́сово.
Прiи́де же и Никоди́мъ, при­­ше́дый ко Иису́сови но́щiю пре́жде, нося́ смѣше́нiе сми́рнено и ало́йно, я́ко ли́тръ сто́.
Прiя́ста же тѣ́ло Иису́сово, и обви́ста е́ ри́зами со арома́ты, я́коже обы́чай е́сть Иуде́омъ погреба́ти.
Бѣ́ же на мѣ́стѣ, идѣ́же распя́т­ся, вѣ́ртъ {вертогра́дъ}, и въ ве́ртѣ гро́бъ но́въ, въ не́мже николи́же никто́же положе́нъ бѣ́:
ту́ у́бо пятка́ ра́ди Иуде́йска, я́ко бли́зъ бя́ше гро́бъ, положи́ста Иису́са.
[Зач. 63.] Во еди́ну же от­ суббо́тъ Марі́а Магдали́на прiи́де зау́тра, еще́ су́щей тмѣ́, на гро́бъ, и ви́дѣ ка́мень взя́тъ от­ гро́ба:
тече́ у́бо и прiи́де къ Си́мону Петру́ и къ друго́му ученику́, его́же любля́ше Иису́съ, и глаго́ла и́ма: взя́ша Го́спода от­ гро́ба, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.
Изы́де же Пе́тръ и другі́й учени́къ, и идя́ста ко гро́бу,
теча́ста же о́ба вку́пѣ: и другі́й учени́къ тече́ скорѣ́е Петра́ и прiи́де пре́жде ко гро́бу,
и при­­ни́къ ви́дѣ ри́зы лежа́щя: оба́че не вни́де.
Прiи́де же Си́монъ Пе́тръ вслѣ́дъ его́, и вни́де во гро́бъ, и ви́дѣ ри́зы [еди́ны] лежа́щя
и суда́рь, и́же бѣ́ на главѣ́ Его́, не съ ри́зами лежа́щь, но осо́бь сви́тъ на еди́нѣмъ мѣ́стѣ.
Тогда́ у́бо вни́де и другі́й учени́къ, при­­ше́дый пре́жде ко гро́бу, и ви́дѣ, и вѣ́рова:
не у́ бо вѣ́дяху Писа́нiя, я́ко подоба́етъ Ему́ изъ ме́ртвыхъ воскре́снути.
Идо́ста же па́ки къ себѣ́ ученика́.
[Зач. 64.] Марі́а же стоя́ше у гро́ба внѣ́ пла́чущи: я́коже пла́кашеся, при­­ни́че во гро́бъ
и ви́дѣ два́ А́нгела въ бѣ́лыхъ [ри́захъ] сѣдя́ща, еди́наго у главы́ и еди́наго у ногу́, идѣ́же бѣ́ лежа́ло тѣ́ло Иису́сово.
И глаго́ласта е́й о́на: же́но, что́ пла́чешися? Глаго́ла и́ма: я́ко взя́ша Го́спода мо­его́, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.
И сiя́ ре́кши обрати́ся вспя́ть и ви́дѣ Иису́са стоя́ща, и не вѣ́дяше, я́ко Иису́съ е́сть.
Глаго́ла е́й Иису́съ: же́но, что́ пла́чеши, кого́ и́щеши? Она́ [же] мня́щи, я́ко вертогра́дарь е́сть, глаго́ла Ему́: го́споди, а́ще ты́ еси́ взя́лъ Его́, повѣ́ждь ми́, гдѣ́ еси́ положи́лъ Его́, и а́зъ воз­му́ Его́.
Глаго́ла е́й Иису́съ: Марі́е. Она́ [же] обра́щшися глаго́ла Ему́: Раввуни́, е́же глаго́лет­ся, Учи́телю.
Глаго́ла е́й Иису́съ: не при­­каса́йся Мнѣ́, не у́ бо взыдо́хъ ко Отцу́ Мо­ему́: иди́ же ко бра́тiи Мо­е́й и рцы́ и́мъ: восхожду́ ко Отцу́ Мо­ему́ и Отцу́ ва́­шему, и Бо́гу Мо­ему́ и Бо́гу ва́­шему.
Прiи́де [же] Марі́а Магдали́на повѣ́да­ю­щи ученико́мъ, я́ко ви́дѣ Го́спода, и сiя́ рече́ е́й.
[Зач. 65.] Су́щу же по́здѣ въ де́нь то́й во еди́ну от­ суббо́тъ, и две́ремъ затворе́н­нымъ, идѣ́же бя́ху ученицы́ [Его́] со́брани, стра́ха ра́ди Иуде́йска, прiи́де Иису́съ и ста́ посредѣ́, и глаго́ла и́мъ: ми́ръ ва́мъ.
И сiе́ ре́къ, показа́ и́мъ ру́цѣ [и но́зѣ] и ре́бра Своя́. Возра́довашася у́бо ученицы́, ви́дѣв­ше Го́спода.
Рече́ же и́мъ Иису́съ па́ки: ми́ръ ва́мъ: я́коже посла́ Мя Оте́цъ, и А́зъ посыла́ю вы́.
И сiе́ ре́къ, ду́ну и глаго́ла и́мъ: прiими́те Ду́хъ Свя́тъ:
и́мже от­пустите́ грѣхи́, от­пу́стят­ся и́мъ: и и́мже держите́, держа́т­ся.
Ѳома́ же, еди́нъ от­ обою­на́­де­ся­те, глаго́лемый Близне́цъ, не бѣ́ [ту́] съ ни́ми, егда́ прiи́де Иису́съ.
Глаго́лаху же ему́ друзі́и ученицы́: ви́дѣхомъ Го́спода. О́нъ же рече́ и́мъ: а́ще не ви́жу на руку́ Его́ я́звы гвоз­ди́н­ныя, и вложу́ пе́рста мо­его́ въ я́звы гвоз­ди́н­ныя, и вложу́ ру́ку мою́ въ ре́бра Его́, не и́му вѣ́ры.
И по дне́хъ осми́хъ па́ки бя́ху вну́трь ученицы́ Его́, и Ѳома́ съ ни́ми. Прiи́де Иису́съ две́ремъ затворе́н­нымъ, и ста́ посредѣ́ [и́хъ] и рече́: ми́ръ ва́мъ.
Пото́мъ глаго́ла Ѳомѣ́: при­­неси́ пе́рстъ тво́й сѣ́мо, и ви́ждь ру́цѣ Мо­и́: и при­­неси́ ру́ку твою́, и вложи́ въ ре́бра Моя́: и не бу́ди невѣ́ренъ, но вѣ́ренъ.
И от­вѣща́ Ѳома́ и рече́ Ему́: Госпо́дь мо́й и Бо́гъ мо́й.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: я́ко ви́дѣвъ Мя́, вѣ́ровалъ еси́: блаже́ни не ви́дѣв­шiи и вѣ́ровав­ше.
Мно́га же и и́на зна́менiя сотвори́ Иису́съ предъ ученики́ Сво­и́ми, я́же не су́ть пи́сана въ кни́гахъ си́хъ:
сiя́ же пи́сана бы́ша, да вѣ́руете, я́ко Иису́съ е́сть Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй, и да вѣ́ру­ю­ще живо́тъ и́мате во и́мя Его́.
[Зач. 66.] Посе́мъ яви́ся па́ки Иису́съ ученико́мъ [Сво­и́мъ, воста́въ от­ ме́ртвыхъ,] на мо́ри Тиверiа́дстѣмъ. Яви́ся же си́це:
бя́ху вку́пѣ Си́монъ Пе́тръ, и Ѳома́ нарица́емый Близне́цъ, и Нафана́илъ, и́же [бѣ́] от­ Ка́ны Галиле́йскiя, и сы́на Зеведе́ова, и и́на от­ учени́къ Его́ два́.
Глаго́ла и́мъ Си́монъ Пе́тръ: иду́ ры́бы лови́ти. Глаго́лаша ему́: и́демъ и мы́ съ тобо́ю. Изыдо́ша [же] и всѣдо́ша а́бiе въ кора́бль, и въ ту́ но́щь не я́ша ничесо́же.
У́тру же бы́в­шу, ста́ Иису́съ при­­ бре́зѣ: не позна́ша же ученицы́, я́ко Иису́съ е́сть.
Глаго́ла же и́мъ Иису́съ: дѣ́ти, еда́ что́ снѣ́дно и́мате? Отвѣща́ша ему́: ни́.
О́нъ же рече́ и́мъ: вве́рзите мре́жу о десну́ю страну́ корабля́ и обря́щете. Вверго́ша же, и ктому́ не можа́ху при­­влещи́ ея́ от­ мно́же­ст­ва ры́бъ.
Глаго́ла же учени́къ то́й, его́же любля́ше Иису́съ, Петро́ви: Госпо́дь е́сть. Си́монъ же Пе́тръ слы́шавъ, я́ко Госпо́дь е́сть, епенди́томъ препоя́сася, бѣ́ бо на́гъ, и вве́ржеся въ мо́ре:
а друзі́и ученицы́ кораблеце́мъ прiидо́ша, не бѣ́ша бо дале́че от­ земли́, но я́ко двѣ́ стѣ́ лакте́й, влеку́ще мре́жу ры́бъ.
Егда́ у́бо излѣзо́ша на зе́млю, ви́дѣша о́гнь лежа́щь, и ры́бу на не́мъ лежа́щу и хлѣ́бъ.
[И] глаго́ла и́мъ Иису́съ: при­­неси́те от­ ры́бъ, я́же я́сте ны́нѣ.
Влѣ́зъ [же] Си́монъ Пе́тръ, извлече́ мре́жу на зе́млю, по́лну вели́кихъ ры́бъ сто́ [и] пятьдеся́тъ [и] три́: и толи́ко су́щымъ, не прото́ржеся мре́жа.
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: прiиди́те, обѣ́дуйте. Ни еди́нъ же смѣ́яше от­ учени́къ истяза́ти Его́: Ты́ кто́ еси́? Вѣ́дяще, я́ко Госпо́дь е́сть.
Прiи́де же Иису́съ, и прiя́тъ хлѣ́бъ, и даде́ и́мъ, и ры́бу та́кожде.
Се́ уже́ тре́тiе яви́ся Иису́съ ученико́мъ Сво­и́мъ, воста́въ от­ ме́ртвыхъ.
[Зач. 67.] Егда́ же обѣ́доваше, глаго́ла Си́мону Петру́ Иису́съ: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́ па́че си́хъ? Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди, Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́: паси́ а́гнцы Моя́.
Глаго́ла ему́ па́ки второ́­е: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́? Глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди, Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́: паси́ о́вцы Моя́.
Глаго́ла ему́ тре́тiе: Си́моне Ио́нинъ, лю́биши ли Мя́? Оскорбѣ́ [же] Пе́тръ, я́ко рече́ ему́ тре́тiе: лю́биши ли Мя́? И глаго́ла Ему́: Го́споди, Ты́ вся́ вѣ́си: Ты́ вѣ́си, я́ко люблю́ Тя. Глаго́ла ему́ Иису́съ: паси́ о́вцы Моя́.
Ами́нь, ами́нь глаго́лю тебѣ́: егда́ бы́лъ еси́ ю́нъ, поя́сал­ся еси́ са́мъ, и ходи́лъ еси́, а́може хотѣ́лъ еси́: егда́ же состарѣ́ешися, воз­дѣ́жеши ру́цѣ тво­и́, и и́нъ тя́ поя́шетъ, и веде́тъ, а́може не хо́щеши.
Сiе́ же рече́, назна́менуя, ко́­ею сме́ртiю просла́витъ Бо́га. И сiя́ ре́къ, глаго́ла ему́: иди́ по Мнѣ́.
Обра́щься же Пе́тръ ви́дѣ ученика́, его́же любля́ше Иису́съ, вслѣ́дъ иду́ща, и́же и воз­леже́ на ве́чери на пе́рси Его́ и рече́: Го́споди, кто́ е́сть предая́й Тя́?
Сего́ ви́дѣвъ Пе́тръ, глаго́ла Иису́сови: Го́споди, се́й же что́?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: а́ще хощу́, да то́й пребыва́етъ, до́ндеже прiиду́, что́ къ тебѣ́? Ты́ по Мнѣ́ гряди́.
Изы́де же сло́во се́ въ бра́тiю, я́ко учени́къ то́й не у́мретъ. И не рече́ ему́ Иису́съ, я́ко не у́мретъ, но: а́ще хощу́ тому́ пребыва́ти, до́ндеже прiиду́, что́ къ тебѣ́?
Се́й е́сть учени́къ свидѣ́тел­ст­вуяй о си́хъ, и́же и написа́ сiя́: и вѣ́мъ, я́ко и́стин­но е́сть свидѣ́тел­ст­во его́.
Су́ть же и и́на мно́га, я́же сотвори́ Иису́съ, я́же а́ще бы по еди́ному пи́сана бы́ша, ни самому́ мню́ [всему́] мíру вмѣсти́ти пи́шемыхъ кни́гъ. Ами́нь.

Коне́цъ е́же от­ Иоа́н­на свята́го Ева́нгелiа: и́мать въ себѣ́ гла́въ 21, зача́лъ же церко́вныхъ 67.
Синодальный
1 «В доме Отца Моего обителей много»; «Я есмь путь и истина и жизнь». Филипп просит показать им Отца; ответ Иисуса Христа. 15 Обещан иной Утешитель, Дух истины; «кто любит Меня, тот соблюдает слово Мое»; «мир Мой даю вам».
[Зач. 47.] Да не смущается сердце ваше; веруйте в Бога, и в Меня веруйте.
В доме Отца Моего обителей много. А если бы не так, Я сказал бы вам: Я иду приготовить место вам.
И когда пойду и приготовлю вам место, приду опять и возьму вас к Себе, чтобы и вы были, где Я.
А куда Я иду, вы знаете, и путь знаете.
Фома сказал Ему: Господи! не знаем, куда идешь; и как можем знать путь?
Иисус сказал ему: Я есмь путь и истина и жизнь; никто не приходит к Отцу, как только через Меня.
Если бы вы знали Меня, то знали бы и Отца Моего. И отныне знаете Его и видели Его.
Филипп сказал Ему: Господи! покажи нам Отца, и довольно для нас.
Иисус сказал ему: столько времени Я с вами, и ты не знаешь Меня, Филипп? Видевший Меня видел Отца; как же ты говоришь, покажи нам Отца?
Разве ты не веришь, что Я в Отце и Отец во Мне? [Зач. 48.] Слова, которые говорю Я вам, говорю не от Себя; Отец, пребывающий во Мне, Он творит дела.
Верьте Мне, что Я в Отце и Отец во Мне; а если не так, то верьте Мне по самым делам.
Истинно, истинно говорю вам: верующий в Меня, дела, которые творю Я, и он сотворит, и больше сих сотворит, потому что Я к Отцу Моему иду.
И если чего попросите у Отца во имя Мое, то сделаю, да прославится Отец в Сыне.
Если чего попросите во имя Мое, Я то сделаю.
Если любите Меня, соблюдите Мои заповеди.
И Я умолю Отца, и даст вам другого Утешителя, да пребудет с вами вовек,
Духа истины, Которого мир не может принять, потому что не видит Его и не знает Его; а вы знаете Его, ибо Он с вами пребывает и в вас будет.
Не оставлю вас сиротами; приду к вам.
Еще немного, и мир уже не увидит Меня; а вы увидите Меня, ибо Я живу, и вы будете жить.
В тот день узнаете вы, что Я в Отце Моем, и вы во Мне, и Я в вас.
Кто имеет заповеди Мои и соблюдает их, тот любит Меня; а кто любит Меня, тот возлюблен будет Отцом Моим; и Я возлюблю его и явлюсь ему Сам.
Иуда – не Искариот – говорит Ему: Господи! что это, что Ты хочешь явить Себя нам, а не миру?
Иисус сказал ему в ответ: кто любит Меня, тот соблюдет слово Мое; и Отец Мой возлюбит его, и Мы придем к нему и обитель у него сотворим.
Нелюбящий Меня не соблюдает слов Моих; слово же, которое вы слышите, не есть Мое, но пославшего Меня Отца.
Сие сказал Я вам, находясь с вами.
Утешитель же, Дух Святой, Которого пошлет Отец во имя Мое, научит вас всему и напомнит вам все, что Я говорил вам.
Мир оставляю вам, мир Мой даю вам; не так, как мир дает, Я даю вам. [Зач. 49.] Да не смущается сердце ваше и да не устрашается.
Вы слышали, что Я сказал вам: иду от вас и приду к вам. Если бы вы любили Меня, то возрадовались бы, что Я сказал: иду к Отцу; ибо Отец Мой более Меня.
И вот, Я сказал вам о том, прежде нежели сбылось, дабы вы поверили, когда сбудется.
Уже немного Мне говорить с вами; ибо идет князь мира сего, и во Мне не имеет ничего.
Но чтобы мир знал, что Я люблю Отца и, как заповедал Мне Отец, так и творю: встаньте, пойдем отсюда.
1 Истинная виноградная лоза и ветви: «без Меня – ничего». 9 «Пребудьте в любви Моей», «нет больше той любви».., «вы друзья Мои». 18 «Меня гнали, будут гнать и вас».
[Зач. 50.] Я есмь истинная виноградная лоза, а Отец Мой – виноградарь.
Всякую у Меня ветвь, не приносящую плода, Он отсекает; и всякую, приносящую плод, очищает, чтобы более принесла плода.
Вы уже очищены через слово, которое Я проповедал вам.
Пребудьте во Мне, и Я в вас. Как ветвь не может приносить плода сама собою, если не будет на лозе: так и вы, если не будете во Мне.
Я есмь лоза, а вы ветви; кто пребывает во Мне, и Я в нем, тот приносит много плода; ибо без Меня не можете делать ничего.
Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают.
Если пребудете во Мне и слова Мои в вас пребудут, то, чего ни пожелаете, проси́те, и будет вам.
Тем прославится Отец Мой, если вы принесете много плода и будете Моими учениками.
[Зач. 51.] Как возлюбил Меня Отец, и Я возлюбил вас; пребудьте в любви Моей.
Если заповеди Мои соблюдете, пребудете в любви Моей, как и Я соблюл заповеди Отца Моего и пребываю в Его любви.
Сие сказал Я вам, да радость Моя в вас пребудет и радость ваша будет совершенна.
Сия есть заповедь Моя, да любите друг друга, как Я возлюбил вас.
Нет больше той любви, как если кто положит душу свою за друзей своих.
Вы друзья Мои, если исполняете то, что Я заповедую вам.
Я уже не называю вас рабами, ибо раб не знает, что делает господин его; но Я назвал вас друзьями, потому что сказал вам все, что слышал от Отца Моего.
Не вы Меня избрали, а Я вас избрал и поставил вас, чтобы вы шли и приносили плод, и чтобы плод ваш пребывал, дабы, чего ни попросите от Отца во имя Мое, Он дал вам.
[Зач. 52.] Сие заповедаю вам, да любите друг друга.
Если мир вас ненавидит, знайте, что Меня прежде вас возненавидел.
Если бы вы были от мира, то мир любил бы свое; а как вы не от мира, но Я избрал вас от мира, потому ненавидит вас мир.
Помните слово, которое Я сказал вам: раб не больше господина своего. Если Меня гнали, будут гнать и вас; если Мое слово соблюдали, будут соблюдать и ваше.
Но все то сделают вам за имя Мое, потому что не знают Пославшего Меня.
Если бы Я не пришел и не говорил им, то не имели бы греха; а теперь не имеют извинения во грехе своем.
Ненавидящий Меня ненавидит и Отца Моего.
Если бы Я не сотворил между ними дел, каких никто другой не делал, то не имели бы греха; а теперь и видели, и возненавидели и Меня и Отца Моего.
Но да сбудется слово, написанное в законе их: возненавидели Меня напрасно.
Когда же приидет Утешитель, Которого Я пошлю вам от Отца, Дух истины, Который от Отца исходит, Он будет свидетельствовать о Мне;
а также и вы будете свидетельствовать, потому что вы сначала со Мною.
1 Иисус Христос предостерегает учеников и обещает послать Утешителя. 16 Он исшел от Отца и идет к Отцу. 23 «Просите во имя Мое». 31 «Мужайтесь; Я победил мир».
Сие сказал Я вам, чтобы вы не соблазнились.
Изгонят вас из синагог; [Зач. 53.] даже наступает время, когда всякий, убивающий вас, будет думать, что он тем служит Богу.
Так будут поступать, потому что не познали ни Отца, ни Меня.
Но Я сказал вам сие для того, чтобы вы, когда придет то время, вспомнили, что Я сказывал вам о том; не говорил же сего вам сначала, потому что был с вами.
А теперь иду к Пославшему Меня, и никто из вас не спрашивает Меня: куда идешь?
Но оттого, что Я сказал вам это, печалью исполнилось сердце ваше.
Но Я истину говорю вам: лучше для вас, чтобы Я пошел; ибо, если Я не пойду, Утешитель не приидет к вам; а если пойду, то пошлю Его к вам,
и Он, придя, обличит мир о грехе и о правде и о суде:
о грехе, что не веруют в Меня;
о правде, что Я иду к Отцу Моему, и уже не увидите Меня;
о суде же, что князь мира сего осужден.
Еще многое имею сказать вам; но вы теперь не можете вместить.
Когда же приидет Он, Дух истины, то наставит вас на всякую истину: ибо не от Себя говорить будет, но будет говорить, что услышит, и будущее возвестит вам.
Он прославит Меня, потому что от Моего возьмет и возвестит вам.
[Зач. 54.] Все, что имеет Отец, есть Мое; потому Я сказал, что от Моего возьмет и возвестит вам.
Вскоре вы не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня, ибо Я иду к Отцу.
Тут некоторые из учеников Его сказали один другому: что это Он говорит нам: вскоре не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня, и: Я иду к Отцу?
Итак, они говорили: что это говорит Он: «вскоре»? Не знаем, что говорит.
Иисус, уразумев, что хотят спросить Его, сказал им: о том ли спрашиваете вы один другого, что Я сказал: вскоре не увидите Меня, и опять вскоре увидите Меня?
Истинно, истинно говорю вам: вы восплачете и возрыдаете, а мир возрадуется; вы печальны будете, но печаль ваша в радость будет.
Женщина, когда рождает, терпит скорбь, потому что пришел час ее; но когда родит младенца, уже не помнит скорби от радости, потому что родился человек в мир.
Так и вы теперь имеете печаль; но Я увижу вас опять, и возрадуется сердце ваше, и радости вашей никто не отнимет у вас;
и в тот день вы не спросите Меня ни о чем. [Зач. 55.] Истинно, истинно говорю вам: о чем ни попросите Отца во имя Мое, даст вам.
Доныне вы ничего не просили во имя Мое; проси́те, и полу́чите, чтобы радость ваша была совершенна.
Доселе Я говорил вам притчами; но наступает время, когда уже не буду говорить вам притчами, но прямо возвещу вам об Отце.
В тот день будете просить во имя Мое, и не говорю вам, что Я буду просить Отца о вас:
ибо Сам Отец любит вас, потому что вы возлюбили Меня и уверовали, что Я исшел от Бога.
Я исшел от Отца и пришел в мир; и опять оставляю мир и иду к Отцу.
Ученики Его сказали Ему: вот, теперь Ты прямо говоришь, и притчи не говоришь никакой.
Теперь видим, что Ты знаешь все и не имеешь нужды, чтобы кто спрашивал Тебя. Посему веруем, что Ты от Бога исшел.
Иисус отвечал им: теперь веруете?
Вот, наступает час, и настал уже, что вы рассеетесь каждый в свою сторону и Меня оставите одного; но Я не один, потому что Отец со Мною.
Сие сказал Я вам, чтобы вы имели во Мне мир. В мире будете иметь скорбь; но мужайтесь: Я победил мир.
1 Молитва за оставляемых учеников; «сия же есть жизнь вечная, да знают Тебя»... 20 Молитва за всех, кто уверует по слову их.
[Зач. 56.] После сих слов Иисус возвел очи Свои на небо и сказал: Отче! пришел час, прославь Сына Твоего, да и Сын Твой прославит Тебя,
так как Ты дал Ему власть над всякою плотью, да всему, что Ты дал Ему, даст Он жизнь вечную.
Сия же есть жизнь вечная, да знают Тебя, единого истинного Бога, и посланного Тобою Иисуса Христа.
Я прославил Тебя на земле, совершил дело, которое Ты поручил Мне исполнить.
И ныне прославь Меня Ты, Отче, у Тебя Самого славою, которую Я имел у Тебя прежде бытия мира.
Я открыл имя Твое человекам, которых Ты дал Мне от мира; они были Твои, и Ты дал их Мне, и они сохранили слово Твое.
Ныне уразумели они, что все, что Ты дал Мне, от Тебя есть,
ибо слова, которые Ты дал Мне, Я передал им, и они приняли, и уразумели истинно, что Я исшел от Тебя, и уверовали, что Ты послал Меня.
Я о них молю: не о всем мире молю, но о тех, которых Ты дал Мне, потому что они Твои.
И все Мое Твое, и Твое Мое; и Я прославился в них.
Я уже не в мире, но они в мире, а Я к Тебе иду. Отче Святой! соблюди их во имя Твое, тех, которых Ты Мне дал, чтобы они были едино, как и Мы.
Когда Я был с ними в мире, Я соблюдал их во имя Твое; тех, которых Ты дал Мне, Я сохранил, и никто из них не погиб, кроме сына погибели, да сбудется Писание.
Ныне же к Тебе иду, и сие говорю в мире, чтобы они имели в себе радость Мою совершенную.
Я передал им слово Твое; и мир возненавидел их, потому что они не от мира, как и Я не от мира.
Не молю, чтобы Ты взял их из мира, но чтобы сохранил их от зла.
Они не от мира, как и Я не от мира.
Освяти их истиною Твоею; слово Твое есть истина.
[Зач. 57.] Как Ты послал Меня в мир, так и Я послал их в мир.
И за них Я посвящаю Себя, чтобы и они были освящены истиною.
Не о них же только молю, но и о верующих в Меня по слову их,
да будут все едино, как Ты, Отче, во Мне, и Я в Тебе, так и они да будут в Нас едино, – да уверует мир, что Ты послал Меня.
И славу, которую Ты дал Мне, Я дал им: да будут едино, как Мы едино.
Я в них, и Ты во Мне; да будут совершены́ воедино, и да познает мир, что Ты послал Меня и возлюбил их, как возлюбил Меня.
Отче! которых Ты дал Мне, хочу, чтобы там, где Я, и они были со Мною, да видят славу Мою, которую Ты дал Мне, потому что возлюбил Меня прежде основания мира.
Отче праведный! и мир Тебя не познал; а Я познал Тебя, и сии познали, что Ты послал Меня.
И Я открыл им имя Твое и открою, да любовь, которою Ты возлюбил Меня, в них будет, и Я в них.
1 Предательство Иуды в саду ночью; 10 Петр извлек меч; 12 Иисус Христос отведен к Анне; Петр следует за ним. 19 Иисус Христос пред первосвященником. 25 Отречение Петра. 28 На суде Пилата; Варавва.
[Зач. 58.] Сказав сие, Иисус вышел с учениками Своими за поток Кедрон, где был сад, в который вошел Сам и ученики Его.
Знал же это место и Иуда, предатель Его, потому что Иисус часто собирался там с учениками Своими.
Итак, Иуда, взяв отряд воинов и служителей от первосвященников и фарисеев, приходит туда с фонарями и светильниками и оружием.
Иисус же, зная все, что с Ним будет, вышел и сказал им: кого ищете?
Ему отвечали: Иисуса Назорея. Иисус говорит им: это Я. Стоял же с ними и Иуда, предатель Его.
И когда сказал им: это Я, они отступили назад и пали на землю.
Опять спросил их: кого ищете? Они сказали: Иисуса Назорея.
Иисус отвечал: Я сказал вам, что это Я; итак, если Меня ищете, оставьте их, пусть идут,
да сбудется слово, реченное Им: из тех, которых Ты Мне дал, Я не погубил никого.
Симон же Петр, имея меч, извлек его, и ударил первосвященнического раба, и отсек ему правое ухо. Имя рабу было Малх.
Но Иисус сказал Петру: вложи меч в ножны; неужели Мне не пить чаши, которую дал Мне Отец?
Тогда воины и тысяченачальник и служители Иудейские взяли Иисуса и связали Его,
и отвели Его сперва к Анне, ибо он был тесть Каиафе, который был на тот год первосвященником.
Это был Каиафа, который подал совет Иудеям, что лучше одному человеку умереть за народ.
За Иисусом следовали Симон Петр и другой ученик; ученик же сей был знаком первосвященнику и вошел с Иисусом во двор первосвященнический.
А Петр стоял вне за дверями. Потом другой ученик, который был знаком первосвященнику, вышел, и сказал придвернице, и ввел Петра.
Тут раба придверница говорит Петру: и ты не из учеников ли Этого Человека? Он сказал: нет.
Между тем рабы и служители, разведя огонь, потому что было холодно, стояли и грелись. Петр также стоял с ними и грелся.
Первосвященник же спросил Иисуса об учениках Его и об учении Его.
Иисус отвечал ему: Я говорил явно миру; Я всегда учил в синагоге и в храме, где всегда Иудеи сходятся, и тайно не говорил ничего.
Что спрашиваешь Меня? спроси слышавших, что Я говорил им; вот, они знают, что Я говорил.
Когда Он сказал это, один из служителей, стоявший близко, ударил Иисуса по щеке, сказав: так отвечаешь Ты первосвященнику?
Иисус отвечал ему: если Я сказал худо, покажи, что худо; а если хорошо, что ты бьешь Меня?
Анна послал Его связанного к первосвященнику Каиафе.
Симон же Петр стоял и грелся. Тут сказали ему: не из учеников ли Его и ты? Он отрекся и сказал: нет.
Один из рабов первосвященнических, родственник тому, которому Петр отсек ухо, говорит: не я ли видел тебя с Ним в саду?
Петр опять отрекся; и тотчас запел петух.
[Зач. 59.] От Каиафы повели Иисуса в преторию. Было утро; и они не вошли в преторию, чтобы не оскверниться, но чтобы можно было есть пасху.
Претория - резиденция римского наместника.
Пилат вышел к ним и сказал: в чем вы обвиняете Человека Сего?
Они сказали ему в ответ: если бы Он не был злодей, мы не предали бы Его тебе.
Пилат сказал им: возьмите Его вы, и по закону вашему судите Его. Иудеи сказали ему: нам не позволено предавать смерти никого, –
да сбудется слово Иисусово, которое сказал Он, давая разуметь, какою смертью Он умрет.
Тогда Пилат опять вошел в преторию, и призвал Иисуса, и сказал Ему: Ты Царь Иудейский?
Иисус отвечал ему: от себя ли ты говоришь это, или другие сказали тебе о Мне?
Пилат отвечал: разве я Иудей? Твой народ и первосвященники предали Тебя мне; что Ты сделал?
Иисус отвечал: Царство Мое не от мира сего; если бы от мира сего было Царство Мое, то служители Мои подвизались бы за Меня, чтобы Я не был предан Иудеям; но ныне Царство Мое не отсюда.
Пилат сказал Ему: итак, Ты Царь? Иисус отвечал: ты говоришь, что Я Царь. Я на то родился и на то пришел в мир, чтобы свидетельствовать о истине; всякий, кто от истины, слушает гласа Моего.
Пилат сказал Ему: что есть истина? И, сказав это, опять вышел к Иудеям и сказал им: я никакой вины не нахожу в Нем.
Есть же у вас обычай, чтобы я одного отпускал вам на Пасху; хотите ли, отпущу вам Царя Иудейского?
Тогда опять закричали все, говоря: не Его, но Варавву. Варавва же был разбойник.
1 Бичевание Иисуса Христа; терновый венец и багряница; «распни Его»! Пилат предал Его на распятие. 19 «Царь Иудейский»; 23 воины бросили жребий о хитоне; 25 Матерь Иисуса Христа. 28 Иисус предал дух; воин пронзил Ему ребра. 38 Иосиф и Никодим погребли тело Иисуса Христа в новом гробу.
Тогда Пилат взял Иисуса и велел бить Его.
И воины, сплетши венец из терна, возложили Ему на голову, и одели Его в багряницу,
и говорили: радуйся, Царь Иудейский! и били Его по ланитам.
Пилат опять вышел и сказал им: вот, я вывожу Его к вам, чтобы вы знали, что я не нахожу в Нем никакой вины.
Тогда вышел Иисус в терновом венце и в багрянице. И сказал им Пилат: се, Человек!
Когда же увидели Его первосвященники и служители, то закричали: [Зач. 60.] распни, распни Его! Пилат говорит им: возьмите Его вы, и распните; ибо я не нахожу в Нем вины.
Иудеи отвечали ему: мы имеем закон, и по закону нашему Он должен умереть, потому что сделал Себя Сыном Божиим.
Пилат, услышав это слово, больше убоялся.
И опять вошел в преторию и сказал Иисусу: откуда Ты? Но Иисус не дал ему ответа.
Пилат говорит Ему: мне ли не отвечаешь? не знаешь ли, что я имею власть распять Тебя и власть имею отпустить Тебя?
Иисус отвечал: ты не имел бы надо Мною никакой власти, если бы не было дано тебе свыше; посему более греха на том, кто предал Меня тебе.
С этого времени Пилат искал отпустить Его. Иудеи же кричали: если отпустишь Его, ты не друг кесарю; всякий, делающий себя царем, противник кесарю.
Пилат, услышав это слово, вывел вон Иисуса и сел на судилище, на месте, называемом Лифо́стротон*, а по-еврейски Гаввафа. //*Каменный помост.
Тогда была пятница перед Пасхою, и час шестой. И сказал Пилат Иудеям: се, Царь ваш!
Но они закричали: возьми, возьми, распни Его! Пилат говорит им: Царя ли вашего распну? Первосвященники отвечали: нет у нас царя, кроме кесаря.
Тогда наконец он предал Его им на распятие. И взяли Иисуса и повели.
И, неся крест Свой, Он вышел на место, называемое Лобное, по-еврейски Голгофа;
там распяли Его и с Ним двух других, по ту и по другую сторону, а посреди Иисуса.
Пилат же написал и надпись, и поставил на кресте. Написано было: Иисус Назорей, Царь Иудейский.
Эту надпись читали многие из Иудеев, потому что место, где был распят Иисус, было недалеко от города, и написано было по-еврейски, по-гречески, по-римски.
Первосвященники же Иудейские сказали Пилату: не пиши: Царь Иудейский, но что Он говорил: Я Царь Иудейский.
Пилат отвечал: что я написал, то написал.
Воины же, когда распяли Иисуса, взяли одежды Его и разделили на четыре части, каждому воину по части, и хитон; хитон же был не сшитый, а весь тканый сверху.
Итак, сказали друг другу: не станем раздирать его, а бросим о нем жребий, чей будет, – да сбудется реченное в Писании: разделили ризы Мои между собою и об одежде Моей бросали жребий. Так поступили воины.
[Зач. 61.] При кресте Иисуса стояли Матерь Его и сестра Матери Его, Мария Клеопова, и Мария Магдалина.
Иисус, увидев Матерь и ученика тут стоящего, которого любил, говорит Матери Своей: Же́но! се, сын Твой.
Потом говорит ученику: се, Матерь твоя! И с этого времени ученик сей взял Ее к себе.
После того Иисус, зная, что уже все совершилось, да сбудется Писание, говорит: жажду.
Тут стоял сосуд, полный уксуса. Воины, напоив уксусом губку и наложив на иссоп, поднесли к устам Его.
Когда же Иисус вкусил уксуса, сказал: совершилось! И, преклонив главу, предал дух.
Но так как тогда была пятница, то Иудеи, дабы не оставить тел на кресте в субботу, – ибо та суббота была день великий, – просили Пилата, чтобы перебить у них голени и снять их.
Итак, пришли воины, и у первого перебили голени, и у другого, распятого с Ним.
Но, придя к Иисусу, как увидели Его уже умершим, не перебили у Него голеней,
но один из воинов копьем пронзил Ему ребра, и тотчас истекла кровь и вода.
И видевший засвидетельствовал, и истинно свидетельство его; он знает, что говорит истину, дабы вы поверили.
Ибо сие произошло, да сбудется Писание: кость Его да не сокрушится.
Также и в другом месте Писание говорит: воззрят на Того, Которого пронзили.
[Зач. 62.] После сего Иосиф из Аримафеи – ученик Иисуса, но тайный из страха от Иудеев, – просил Пилата, чтобы снять тело Иисуса; и Пилат позволил. Он пошел и снял тело Иисуса.
Пришел также и Никодим, – приходивший прежде к Иисусу ночью, – и принес состав из смирны и алоя, литр около ста.
Итак, они взяли тело Иисуса и обвили его пеленами с благовониями, как обыкновенно погребают Иудеи.
На том месте, где Он распят, был сад, и в саду гроб новый, в котором еще никто не был положен.
Там положили Иисуса ради пятницы Иудейской, потому что гроб был близко.
1 Мария видит отваленный камень; Петр и другой ученик видят пустой гроб. 11 Воскресший Господь Сам явился Марии Магдалине. 19 Двукратное явление собравшимся ученикам; Исповедание Фомы. 30 «Сие же написано, дабы вы уверовали».
[Зач. 63.] В первый же день недели Мария Магдалина приходит ко гробу рано, когда было еще темно, и видит, что камень отвален от гроба.
Итак, бежит и приходит к Симону Петру и к другому ученику, которого любил Иисус, и говорит им: унесли Господа из гроба, и не знаем, где положили Его.
Тотчас вышел Петр и другой ученик, и пошли ко гробу.
Они побежали оба вместе; но другой ученик бежал скорее Петра, и пришел ко гробу первый.
И, наклонившись, увидел лежащие пелены; но не вошел во гроб.
Вслед за ним приходит Симон Петр, и входит во гроб, и видит одни пелены лежащие,
и плат, который был на главе Его, не с пеленами лежащий, но особо свитый на другом месте.
Тогда вошел и другой ученик, прежде пришедший ко гробу, и увидел, и уверовал.
Ибо они еще не знали из Писания, что Ему надлежало воскреснуть из мертвых.
Итак, ученики опять возвратились к себе.
[Зач. 64.] А Мария стояла у гроба и плакала. И, когда плакала, наклонилась во гроб,
и видит двух Ангелов, в белом одеянии сидящих, одного у главы и другого у ног, где лежало тело Иисуса.
И они говорят ей: жена! что ты плачешь? Говорит им: унесли Господа моего, и не знаю, где положили Его.
Сказав сие, обратилась назад и увидела Иисуса стоящего; но не узнала, что это Иисус.
Иисус говорит ей: жена! что ты плачешь? кого ищешь? Она, думая, что это садовник, говорит Ему: господин! если ты вынес Его, скажи мне, где ты положил Его, и я возьму Его.
Иисус говорит ей: Мария! Она, обратившись, говорит Ему: Раввуни́! – что значит: Учитель!
Иисус говорит ей: не прикасайся ко Мне, ибо Я еще не восшел к Отцу Моему; а иди к братьям Моим и скажи им: восхожу к Отцу Моему и Отцу вашему, и к Богу Моему и Богу вашему.
Мария Магдалина идет и возвещает ученикам, что видела Господа и что Он это сказал ей.
[Зач. 65.] В тот же первый день недели вечером, когда двери дома, где собирались ученики Его, были заперты из опасения от Иудеев, пришел Иисус, и стал посреди, и говорит им: мир вам!
Сказав это, Он показал им руки и ноги и ребра Свои. Ученики обрадовались, увидев Господа.
Иисус же сказал им вторично: мир вам! как послал Меня Отец, так и Я посылаю вас.
Сказав это, дунул, и говорит им: примите Духа Святого.
Кому простите грехи, тому простятся; на ком оставите, на том останутся.
Фома же, один из двенадцати, называемый Близнец, не был тут с ними, когда приходил Иисус.
Другие ученики сказали ему: мы видели Господа. Но он сказал им: если не увижу на руках Его ран от гвоздей, и не вложу перста моего в раны от гвоздей, и не вложу руки моей в ребра Его, не поверю.
После восьми дней опять были в доме ученики Его, и Фома с ними. Пришел Иисус, когда двери были заперты, стал посреди них и сказал: мир вам!
Потом говорит Фоме: подай перст твой сюда и посмотри руки Мои; подай руку твою и вложи в ребра Мои; и не будь неверующим, но верующим.
Фома сказал Ему в ответ: Господь мой и Бог мой!
Иисус говорит ему: ты поверил, потому что увидел Меня; блаженны невидевшие и уверовавшие.
Много сотворил Иисус пред учениками Своими и других чудес, о которых не писано в книге сей.
Сие же написано, дабы вы уверовали, что Иисус есть Христос, Сын Божий, и, веруя, имели жизнь во имя Его.
1 Явление Иисуса Христа семи ученикам при море Тивериадском. 15 Троекратное вопрошание Петра: «Любишь ли ты Меня? Паси овец Моих». 20 Выговор Петру; «ты иди за Мною». 24 Истинное свидетельство ученика.
[Зач. 66.] После того опять явился Иисус ученикам Своим при море Тивериадском. Явился же так:
были вместе Симон Петр, и Фома, называемый Близнец, и Нафанаил из Каны Галилейской, и сыновья Зеведеевы, и двое других из учеников Его.
Симон Петр говорит им: иду ловить рыбу. Говорят ему: идем и мы с тобою. Пошли и тотчас вошли в лодку, и не поймали в ту ночь ничего.
А когда уже настало утро, Иисус стоял на берегу; но ученики не узнали, что это Иисус.
Иисус говорит им: дети! есть ли у вас какая пища? Они отвечали Ему: нет.
Он же сказал им: закиньте сеть по правую сторону лодки, и поймаете. Они закинули, и уже не могли вытащить сети от множества рыбы.
Тогда ученик, которого любил Иисус, говорит Петру: это Господь. Симон же Петр, услышав, что это Господь, опоясался одеждою, – ибо он был наг, – и бросился в море.
А другие ученики приплыли в лодке, – ибо недалеко были от земли, локтей около двухсот, – таща сеть с рыбою.
Когда же вышли на землю, видят разложенный огонь и на нем лежащую рыбу и хлеб.
Иисус говорит им: принесите рыбы, которую вы теперь поймали.
Симон Петр пошел и вытащил на землю сеть, наполненную большими рыбами, которых было сто пятьдесят три; и при таком множестве не прорвалась сеть.
Иисус говорит им: придите, обедайте. Из учеников же никто не смел спросить Его: кто Ты? зная, что это Господь.
Иисус приходит, берет хлеб и дает им, также и рыбу.
Это уже в третий раз явился Иисус ученикам Своим по воскресении Своем из мертвых.
[Зач. 67.] Когда же они обедали, Иисус говорит Симону Петру: Симон Ионин! любишь ли ты Меня больше, нежели они? Петр говорит Ему: так, Господи! Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси агнцев Моих.
Еще говорит ему в другой раз: Симон Ионин! любишь ли ты Меня? Петр говорит Ему: так, Господи! Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси овец Моих.
Говорит ему в третий раз: Симон Ионин! любишь ли ты Меня? Петр опечалился, что в третий раз спросил его: любишь ли Меня? и сказал Ему: Господи! Ты все знаешь; Ты знаешь, что я люблю Тебя. Иисус говорит ему: паси овец Моих.
Истинно, истинно говорю тебе: когда ты был молод, то препоясывался сам и ходил, куда хотел; а когда состаришься, то прострешь руки твои, и другой препояшет тебя, и поведет, куда не хочешь.
Сказал же это, давая разуметь, какою смертью Петр прославит Бога. И, сказав сие, говорит ему: иди за Мною.
Петр же, обратившись, видит идущего за ним ученика, которого любил Иисус и который на вечери, приклонившись к груди Его, сказал: Господи! кто предаст Тебя?
Его увидев, Петр говорит Иисусу: Господи! а он что?
Иисус говорит ему: если Я хочу, чтобы он пребыл, пока приду, что тебе до того? ты иди за Мною.
И пронеслось это слово между братиями, что ученик тот не умрет. Но Иисус не сказал ему, что не умрет, но: если Я хочу, чтобы он пребыл, пока приду, что тебе до того?
Сей ученик и свидетельствует о сем, и написал сие; и знаем, что истинно свидетельство его.
Многое и другое сотворил Иисус; но, если бы писать о том подробно, то, думаю, и самому миру не вместить бы написанных книг. Аминь.
Dann sagte Jesus zu allen: »Erschreckt nicht, habt keine Angst! Vertraut auf Gott und vertraut auch auf mich!
Im Haus meines Vaters gibt es viele Wohnungen, und ich gehe jetzt hin, um dort einen Platz für euch bereitzumachen. Sonst hätte ich euch doch nicht mit der Ankündigung beunruhigt, dass ich weggehe.
Und wenn ich gegangen bin und euch den Platz bereitet habe, dann werde ich zurückkommen und euch zu mir nehmen, damit auch ihr seid, wo ich bin.
Den Weg zu dem Ort, an den ich gehe, den kennt ihr ja.«
Thomas sagte zu ihm: »Herr, wir wissen nicht einmal, wohin du gehst! Wie sollen wir dann den Weg dorthin kennen?«
Jesus antwortete: »Ich bin der Weg, denn ich bin die Wahrheit und das Leben. Einen anderen Weg zum Vater gibt es nicht.
Wenn ihr mich kennt, werdet ihr auch meinen Vater kennen. Schon jetzt kennt ihr ihn und habt ihn gesehen.«
Philippus sagte zu ihm: »Herr, zeige uns den Vater! Mehr brauchen wir nicht.«
Jesus antwortete: »Nun bin ich so lange mit euch zusammen gewesen, Philippus, und du kennst mich immer noch nicht? Wer mich gesehen hat, hat den Vater gesehen. Wie kannst du dann sagen: ́Zeige uns den Vateŕ?
Glaubst du nicht, dass du in mir dem Vater begegnest?

Was ich zu euch gesprochen habe, das stammt nicht von mir. Der Vater, der immer in mir ist, vollbringt durch mich seine Taten.

Glaubt mir: Ich lebe im Vater und der Vater in mir. Wenn ihr mir nicht auf mein Wort hin glaubt, dann glaubt mir wegen dieser Taten.
Amen, ich versichere euch: Wer im Glauben mit mir verbunden bleibt, wird die gleichen Taten vollbringen, die ich tue. Ja, er wird noch größere Taten vollbringen, denn ich gehe zum Vater.
Wenn ihr dann in meinem Namen, unter Berufung auf mich, um irgendetwas bittet, werde ich es tun. So wird durch den Sohn die Herrlichkeit des Vaters offenbar werden.
Ja, wenn ihr mich um etwas bittet und euch dabei auf mich beruft, werde ich eure Bitte erfüllen.«
»Wenn ihr mich liebt, werdet ihr meine Gebote befolgen.
Und ich werde den Vater bitten, dass er euch an meiner Stelle einen anderen Helfer gibt, der für immer bei euch bleibt,
den Geist der Wahrheit. Die Welt kann ihn nicht bekommen, weil sie ihn nicht sehen kann und nichts von ihm versteht. Aber ihr kennt ihn, denn er wird bei euch bleiben und in euch leben.
Ich lasse euch nicht wie Waisenkinder allein; ich komme wieder zu euch.
Es dauert noch eine kurze Zeit, dann wird die Welt mich nicht mehr sehen. Aber ihr werdet mich dann sehen, und ihr werdet leben, weil ich lebe.
Wenn dieser Tag kommt, werdet ihr erkennen, dass ich in meinem Vater lebe und dass ihr in mir lebt und ich in euch.
Wer meine Gebote annimmt und sie befolgt, der liebt mich wirklich. Und wer mich liebt, den wird mein Vater lieben. Auch ich werde ihn lieben und ihm meine Herrlichkeit offenbaren.«
Judas – nicht der Judas Iskariot – sagte: »Warum willst du deine Herrlichkeit nur uns zeigen und nicht der Welt?«
Jesus antwortete ihm: »Wer mich liebt, wird sich nach meinem Wort richten; dann wird ihn mein Vater lieben, und wir werden zu ihm kommen und bei ihm wohnen.
Wer mich nicht liebt, richtet sich nicht nach meinen Worten – und dabei kommen doch die Worte, die ihr gehört habt, nicht von mir, sondern von meinem Vater, der mich gesandt hat.
Ich habe euch dies gesagt, solange ich noch bei euch bin.
Der Vater wird euch in meinem Namen den Helfer senden, der an meine Stelle tritt, den Heiligen Geist. Der wird euch alles Weitere lehren und euch an alles erinnern, was ich selbst schon gesagt habe.
Zum Abschied gebe ich euch den Frieden, meinen Frieden, nicht den Frieden, den die Welt gibt. Erschreckt nicht, habt keine Angst!
Ihr habt gehört, wie ich zu euch sagte: ́Ich verlasse euch und werde wieder zu euch kommen.́ Wenn ihr mich wirklich liebtet, würdet ihr euch freuen, dass ich zum Vater gehe; denn er ist größer als ich.
Ich habe euch das alles im Voraus gesagt, damit euer Glaube festbleibt, wenn es dann eintrifft.
Ich werde nicht mehr viel mit euch reden, weil der Herrscher dieser Welt schon auf dem Weg ist. Er hat keine Macht über mich,
aber die Welt soll erkennen, dass ich den Vater liebe. Darum handle ich so, wie es mir mein Vater aufgetragen hat.

Und nun steht auf! Wir wollen gehen!«

»Ich bin der wahre Weinstock, und mein Vater ist der Weinbauer.
Er entfernt jede Rebe an mir, die keine Frucht bringt; aber die fruchttragenden Reben reinigt er, damit sie noch mehr Frucht bringen.
Ihr seid schon rein geworden durch das Wort, das ich euch verkündet habe.
Bleibt mit mir vereint, dann werde auch ich mit euch vereint bleiben. Nur wenn ihr mit mir vereint bleibt, könnt ihr Frucht bringen, genauso wie eine Rebe nur Frucht bringen kann, wenn sie am Weinstock bleibt.
Ich bin der Weinstock und ihr seid die Reben. Wer mit mir verbunden bleibt, so wie ich mit ihm, bringt reiche Frucht. Denn ohne mich könnt ihr nichts ausrichten.
Wer nicht mit mir vereint bleibt, wird wie eine abgeschnittene Rebe fortgeworfen und vertrocknet. Solche Reben werden gesammelt und ins Feuer geworfen, wo sie verbrennen.
Wenn ihr mit mir vereint bleibt und meine Worte in euch lebendig sind, könnt ihr den Vater um alles bitten, was ihr wollt, und ihr werdet es bekommen.
Die Herrlichkeit meines Vaters wird ja dadurch sichtbar, dass ihr reiche Frucht bringt und euch so als meine Jünger erweist.
So wie der Vater mich liebt, habe ich euch meine Liebe erwiesen. Bleibt in dieser Liebe!
Wenn ihr meine Gebote befolgt, dann bleibt ihr in meiner Liebe, so wie ich die Gebote meines Vaters befolgt habe und in seiner Liebe bleibe.
Ich habe euch dies gesagt, damit meine Freude euch erfüllt und an eurer Freude nichts mehr fehlt.
Dies ist mein Gebot: Ihr sollt einander so lieben, wie ich euch geliebt habe.
Niemand liebt mehr als einer, der sein Leben für seine Freunde opfert.
Ihr seid meine Freunde, wenn ihr mein Gebot befolgt.
Ich nenne euch nicht mehr Diener; denn ein Diener weiß nicht, was sein Herr tut. Vielmehr nenne ich euch Freunde; denn ich habe euch alles gesagt, was ich von meinem Vater gehört habe.
Nicht ihr habt mich erwählt, sondern ich habe euch erwählt. Ich habe euch dazu bestimmt, reiche Frucht zu bringen, Frucht, die Bestand hat. Darum gilt auch: Alles, was ihr vom Vater in meinem Namen, unter Berufung auf mich, erbittet, wird er euch geben.
Dieses eine Gebot gebe ich euch: Ihr sollt einander lieben!«
»Wenn die Welt euch hasst, dann denkt daran, dass sie mich zuerst gehasst hat.
Die Welt würde euch als ihre Kinder lieben, wenn ihr zu ihr gehören würdet. Aber ich habe euch aus der Welt herausgerufen und ihr gehört nicht zu ihr. Aus diesem Grund hasst euch die Welt.
Denkt an das, was ich euch gesagt habe: Kein Diener ist größer als sein Herr. Wie sie mich verfolgt haben, werden sie auch euch verfolgen. Und so viel oder so wenig sie sich nach meinem Wort gerichtet haben, werden sie sich auch nach dem euren richten.
Das alles werden sie euch antun, weil ihr euch zu mir bekennt. Sie kennen nämlich den nicht, der mich gesandt hat.
Sie hätten keine Schuld, wenn ich nicht gekommen wäre und zu ihnen gesprochen hätte. So aber haben sie keine Entschuldigung mehr.
Wer mich hasst, der hasst auch meinen Vater.
Sie hätten keine Schuld, wenn ich nicht Taten unter ihnen vollbracht hätte, die noch kein Mensch getan hat. Doch sie haben diese Taten gesehen und hassen mich trotzdem, mich und meinen Vater.
Aber das muss so sein, damit in Erfüllung geht, was in ihrem Gesetz steht: ́Ohne jeden Grund haben sie mich gehasst.́
nach Ps 69,5; 35,19
Der Helfer wird kommen, der an meine Stelle tritt. Es ist der Geist der Wahrheit, der vom Vater kommt. Ich werde ihn zu euch senden, wenn ich beim Vater bin, und er wird als Zeuge über mich aussagen.
Und auch ihr werdet meine Zeugen sein, denn ihr seid von Anfang an bei mir gewesen.
Ich habe euch dies gesagt, damit ihr nicht an mir irrewerdet.
Sie werden euch aus den Synagogengemeinden ausschließen. Es wird sogar so weit kommen, dass alle, die euch töten, es als einen Opferdienst zur Ehre Gottes verstehen.
Das alles werden sie euch antun, weil sie weder mich noch den Vater erkannt haben.
Aber ich habe es euch gesagt. Wenn es eintrifft, werdet ihr an meine Worte denken.«

»Ich habe euch dies alles zu Anfang nicht gesagt, weil ich ja bei euch war.
Jetzt gehe ich zu dem, der mich gesandt hat. Doch niemand von euch fragt mich, wohin ich gehe.
Ihr seid nur traurig, weil ich euch dies alles gesagt habe.
Aber glaubt mir, es ist gut für euch, dass ich fortgehe; denn sonst wird der Helfer nicht zu euch kommen. Wenn ich aber fortgehe, dann werde ich ihn zu euch senden und er wird meine Stelle einnehmen.
Wenn er kommt, wird er gegen die Welt auftreten. Er wird den Menschen zeigen, was Sünde ist und was Gerechtigkeit und was Gericht.
Die Sünde besteht darin, dass sie mich ablehnen.
Die Gerechtigkeit besteht darin, dass Gott mir Recht gibt; denn ich gehe zum Vater und ihr werdet mich nicht mehr sehen.
Das Gericht aber besteht darin, dass der Herrscher dieser Welt schon verurteilt ist.
Ich hätte euch noch vieles zu sagen, doch das würde euch jetzt überfordern.
Aber wenn der Helfer kommt, der Geist der Wahrheit, wird er euch anleiten, in der vollen Wahrheit zu leben.

Was er euch sagen wird, hat er nicht von sich selbst, sondern er wird euch nur sagen, was er hört. Er wird euch jeweils vorbereiten auf das, was auf euch zukommt.

Er wird meine Herrlichkeit sichtbar machen; denn was er an euch weitergibt, hat er von mir.
Alles, was der Vater hat, gehört auch mir. Darum habe ich gesagt: Was der Geist an euch weitergibt, hat er von mir.«
»Es dauert noch eine kurze Zeit, und ihr werdet mich nicht mehr sehen. Dann wird wieder eine kurze Zeit vergehen, und ihr werdet mich wiedersehen.«
Unter seinen Jüngern erhob sich die Frage: »Wie sollen wir das verstehen – und das andere Wort: ́Ich gehe zum Vateŕ?
Was bedeutet ́eine kurze Zeit́? Wir verstehen nicht, was er sagt.«
Jesus wusste schon, dass sie ihn fragen wollten. Darum sagte er zu ihnen: »Ich habe gesagt: ́Es dauert noch eine kurze Zeit, und ihr werdet mich nicht mehr sehen. Dann wird wieder eine kurze Zeit vergehen, und ihr werdet mich wiedersehen.́ Darüber macht ihr euch nun Gedanken?
Amen, ich versichere euch: Ihr werdet jammern und weinen, und die Welt wird sich freuen. Ihr werdet traurig sein; doch ich sage euch: Eure Trauer wird sich in Freude verwandeln.
Wenn eine Frau ein Kind zur Welt bringt, leidet sie Angst und Schmerzen; aber wenn das Kind geboren ist, denkt sie nicht mehr daran, was sie ausgestanden hat, und ist nur noch glücklich, dass ein Mensch zur Welt gekommen ist.
So wird es auch mit euch sein: Jetzt seid ihr voll Angst und Trauer. Aber ich werde euch wiedersehen. Dann wird euer Herz voll Freude sein, und diese Freude kann euch niemand nehmen.
Wenn dieser Tag kommt, werdet ihr mich nichts mehr fragen. Amen, ich versichere euch: Der Vater wird euch dann alles geben, worum ihr ihn bittet, weil ihr es in meinem Namen tut und euch auf mich beruft.
Bisher habt ihr nichts in meinem Namen erbeten. Bittet, und ihr werdet es bekommen, damit eure Freude vollkommen und ungetrübt ist.«
»Ich habe euch dies alles in Andeutungen gesagt, die euch rätselhaft erscheinen müssen. Die Stunde kommt, dass ich nicht mehr in Rätseln zu euch rede, sondern offen und unverhüllt zu euch über den Vater spreche.
Dann werdet ihr ihn unter Berufung auf mich bitten. Ich sage aber nicht, dass ich dann den Vater für euch bitten werde;
denn der Vater liebt euch. Er liebt euch, weil ihr mich liebt und nicht daran zweifelt, dass ich von Gott gekommen bin.
Ich bin vom Vater in die Welt gekommen. Jetzt verlasse ich die Welt wieder und gehe zum Vater.«
Da sagten seine Jünger zu ihm: »Nun sprichst du offen zu uns, nicht mehr in Rätseln.
Jetzt haben wir verstanden, dass du alles weißt. Du weißt schon vorher, was man dich fragen möchte. Darum glauben wir, dass du von Gott gekommen bist.«
Jesus erwiderte: »Ihr meint, ihr glaubt? Jetzt schon?
Die Stunde kommt, ja, sie ist schon da, dass man euch auseinander treiben wird. Jeder wird nur noch an sich denken, und mich werdet ihr allein lassen. Trotzdem bin ich nicht allein, weil mein Vater bei mir ist.
Dies alles habe ich euch gesagt, damit ihr in meinem Frieden geborgen seid. In der Welt wird man euch hart zusetzen, aber verliert nicht den Mut: Ich habe die Welt besiegt!«
Als Jesus diese Rede beendet hatte, blickte er zum Himmel auf und sagte:

»Vater, die Stunde ist gekommen! Setze deinen Sohn in seine Herrlichkeit ein, damit der Sohn deine Herrlichkeit offenbar machen kann.

Du hast ihm ja die Macht über alle Menschen gegeben, damit er denen, die du ihm anvertraut hast, ewiges Leben schenkt.
Und das ewige Leben besteht darin, dich zu erkennen, den einzig wahren Gott, und den, den du gesandt hast, Jesus Christus.
Ich habe deine Herrlichkeit auf der Erde sichtbar gemacht; denn ich habe die Aufgabe erfüllt, die du mir übertragen hast.
Vater, gib mir nun wieder die Herrlichkeit, die ich schon bei dir hatte, bevor die Welt geschaffen wurde!
Ich habe dich den Menschen bekannt gemacht, die du aus der Welt ausgesondert und mir anvertraut hast. Dir haben sie schon immer gehört, und du hast sie mir gegeben. Sie haben sich nach deinem Wort gerichtet
und wissen jetzt, dass alles, was du mir gegeben hast, von dir stammt.
Ich habe ihnen die Worte weitergesagt, die du mir gegeben hast, und sie haben sie aufgenommen. Sie haben erkannt, dass ich wirklich von dir komme, und sind zum Glauben gekommen, dass du mich gesandt hast.
Für sie bete ich. Ich bete nicht für die Welt, sondern für die Menschen, die du mir gegeben hast; denn sie gehören dir.
Alles, was mir gehört, gehört auch dir, und dein Eigentum ist auch mein Eigentum. Durch sie wird meine Herrlichkeit sichtbar.
Ich bin jetzt auf dem Weg zu dir. Ich bleibe nicht länger in der Welt, aber sie bleiben in der Welt.

Heiliger Vater, bewahre sie in deiner göttlichen Gegenwart, die ich ihnen vermitteln durfte, damit sie eins sind, so wie du und ich eins sind.

Solange ich bei ihnen war, habe ich sie in deiner göttlichen Gegenwart beschützt und bewahrt. Keiner von ihnen ist verloren gegangen, nur der eine, der verloren gehen musste, damit die Voraussage der Heiligen Schriften in Erfüllung ging.
Und jetzt bin ich auf dem Weg zu dir. Ich sage dies alles, solange ich noch bei ihnen in der Welt bin, damit meine Freude ihnen in ganzer Fülle zuteil wird.
Ich habe ihnen dein Wort weitergesagt. Deshalb hasst sie die Welt, denn sie gehören nicht zu ihr, ebenso wie ich nicht zu ihr gehöre.
Ich bitte dich nicht, sie aus der Welt wegzunehmen, aber sie vor dem Bösen in Schutz zu nehmen.
Sie gehören nicht zu dieser Welt, so wie ich nicht zu ihr gehöre.
Lass sie in deiner göttlichen Wirklichkeit leben und weihe sie dadurch zum Dienst. Dein Wort erschließt diese Wirklichkeit.
Ich sende sie in die Welt, wie du mich in die Welt gesandt hast.
Ich weihe mein Leben für sie zum Opfer, damit sie in deiner göttlichen Wirklichkeit leben und zum Dienst geweiht sind.
Ich bete nicht nur für sie, sondern auch für alle, die durch ihr Wort von mir hören und zum Glauben an mich kommen werden.
Ich bete darum, dass sie alle eins seien, so wie du in mir bist, Vater, und ich in dir. So wie wir sollen auch sie in uns eins sein, damit die Welt glaubt, dass du mich gesandt hast.
Ich habe ihnen die gleiche Herrlichkeit gegeben, die du mir gegeben hast, damit sie eins sind, so wie du und ich.
Ich lebe in ihnen und du lebst in mir; so sollen auch sie vollkommen eins sein, damit die Welt erkennt, dass du mich gesandt hast und dass du sie, die zu mir gehören, ebenso liebst wie mich.
Vater, du hast sie mir gegeben, und ich will, dass sie mit mir dort sind, wo ich bin. Sie sollen meine Herrlichkeit sehen, die du mir gegeben hast, weil du mich schon liebtest, bevor die Welt geschaffen wurde.
Vater, du bist gerecht. Die Welt hat dich nicht erkannt; aber ich kenne dich, und diese hier haben erkannt, dass du mich gesandt hast.
Ich habe ihnen gezeigt, wer du bist, und werde es weiter tun. So wird die Liebe, die du zu mir hast, auch sie erfüllen und ich werde in ihnen leben.«
Nachdem Jesus dies gesagt hatte, brach er mit seinen Jüngern auf. Sie überquerten den Kidronbach. Auf der anderen Seite befand sich ein Garten, und Jesus ging mit seinen Jüngern hinein.
Der Verräter Judas kannte diesen Ort gut, denn Jesus war dort oft mit seinen Jüngern zusammen gewesen.
Er nahm also die Soldaten der römischen Besatzung und einige Gerichtspolizisten, die von den führenden Priestern und den Pharisäern mitgeschickt wurden, und kam dorthin. Die Männer waren bewaffnet und trugen Fackeln und Laternen.
Im vollen Wissen um alles, was nun mit ihm geschehen würde, ging Jesus hinaus aus dem Garten, ihnen entgegen, und fragte sie: »Wen sucht ihr?«
»Jesus von Nazaret!«, antworteten sie.

»Ich bin es!«, sagte Jesus. Der Verräter Judas stand bei ihnen.

Als Jesus zu ihnen sagte: »Ich bin es«, wichen sie zurück und fielen zu Boden.
Jesus fragte sie noch einmal: »Wen sucht ihr?«

»Jesus von Nazaret!«, antworteten sie.

»Ich habe euch gesagt, ich bin es«, sagte Jesus. »Wenn ihr also mich sucht, dann lasst diese hier gehen.«
So bestätigte sich, was Jesus früher gesagt hatte: »Von denen, die du mir gegeben hast, Vater, habe ich keinen verloren.«
Simon Petrus hatte ein Schwert. Er zog es, holte gegen den Bevollmächtigten des Obersten Priesters aus und schlug ihm das rechte Ohr ab. Der Bevollmächtigte hieß Malchus.
Jesus sagte zu Petrus: »Steck dein Schwert weg! Diesen Kelch hat mein Vater für mich bestimmt. Muss ich ihn dann nicht trinken?«
Die römischen Soldaten mit ihrem Kommandanten und die Gerichtspolizisten verhafteten Jesus, fesselten ihn
und brachten ihn zuerst zu Hannas. Hannas war der Schwiegervater von Kajaphas, der in jenem Jahr das Amt des Obersten Priesters ausübte.
Kajaphas war es, der den Ratsmitgliedern klargemacht hatte, dass es von Vorteil sei, wenn ein Einziger für das ganze Volk sterbe.
Simon Petrus und ein anderer Jünger folgten Jesus. Der andere Jünger war mit dem Obersten Priester gut bekannt, deshalb konnte er mit Jesus bis in den Innenhof des Hauses gehen.
Petrus blieb draußen am Tor stehen. Der andere Jünger, der Bekannte des Obersten Priesters, kam wieder zurück, verhandelte mit der Pförtnerin und nahm dann Petrus mit hinein.
Die Pförtnerin fragte Petrus: »Bist du nicht auch ein Jünger von diesem Menschen?«

»Nein, das bin ich nicht«, antwortete Petrus.

Es war kalt. Die Diener des Obersten Priesters und die Gerichtspolizisten hatten deshalb einen Stoß Holzkohlen angezündet, standen um das Feuer herum und wärmten sich.

Petrus ging hin, stellte sich zu ihnen und wärmte sich auch.

Der Oberste Priester fragte Jesus nach seinen Jüngern und nach seiner Lehre.
Jesus antwortete: »Ich habe immer offen vor aller Welt gesprochen. Ich habe in den Synagogen und im Tempel gelehrt, wo sich alle Juden treffen, und habe niemals etwas im Geheimen gesagt.
Warum fragst du dann mich? Frag doch die Leute, die meine Worte gehört haben! Sie wissen es.«
Als Jesus das sagte, schlug ihn einer der Gerichtspolizisten ins Gesicht und sagte: »Wie kannst du es wagen, so mit dem Obersten Priester zu sprechen?«
Jesus erwiderte ihm: »Wenn ich etwas Unrechtes gesagt habe, dann weise es mir nach! Bin ich aber im Recht, warum schlägst du mich?«
Hannas schickte darauf Jesus in Fesseln zum Obersten Priester Kajaphas.
Simon Petrus stand noch immer beim Feuer und wärmte sich. Da sagten die anderen zu ihm: »Bist du nicht auch einer von seinen Jüngern?«

Petrus erwiderte: »Nein, ich bin es nicht!«

Ein Diener des Obersten Priesters, ein Verwandter des Mannes, dem Petrus das Ohr abgeschlagen hatte, sagte: »Ich habe dich doch mit eigenen Augen bei ihm in dem Garten gesehen!«
Wieder stritt Petrus es ab, und in diesem Augenblick krähte ein Hahn.
Die führenden Priester brachten Jesus am frühen Morgen von Kajaphas zum Palast des römischen Statthalters. Sie selbst gingen nicht in den Palast hinein, weil sie nicht unrein werden wollten. Sonst hätten sie nicht am Passamahl teilnehmen können.
Pilatus kam zu ihnen heraus und fragte: »Welche Anklage erhebt ihr gegen diesen Mann?«
Sie antworteten: »Wenn er kein Verbrecher wäre, hätten wir ihn dir nicht übergeben.«
»Nehmt ihr ihn doch«, sagte Pilatus, »und verurteilt ihn nach eurem eigenen Gesetz!«

»Wir dürfen ja niemand hinrichten!«, erwiderten sie.

So ging in Erfüllung, was Jesus gesagt hatte, als er von der Art seines Todes sprach.
Pilatus ging in den Palast zurück und ließ Jesus vorführen. »Bist du der König der Juden?«, fragte er ihn.
Jesus antwortete: »Bist du selbst auf diese Frage gekommen, oder haben dir andere von mir erzählt?«
Pilatus erwiderte: »Bin ich etwa ein Jude? Dein eigenes Volk und die führenden Priester haben dich mir übergeben. Was hast du getan?«
Jesus sagte: »Mein Königtum stammt nicht von dieser Welt. Sonst hätten meine Leute dafür gekämpft, dass ich den Juden nicht in die Hände falle. Nein, mein Königtum ist von ganz anderer Art!«
Da fragte Pilatus ihn: »Du bist also doch ein König?«

Jesus antwortete: »Ja, ich bin ein König. Ich wurde geboren und bin in die Welt gekommen, um die Wahrheit offenbar zu machen und als Zeuge für sie einzutreten. Wem es um die Wahrheit geht, der hört auf mich.«

»Wahrheit«, meinte Pilatus, »was ist das?«

Pilatus ging wieder zu den führenden Priestern hinaus und sagte zu ihnen: »Ich sehe keinen Grund, ihn zu verurteilen.
Es ist aber üblich, dass ich euch jedes Jahr zum Passafest einen Gefangenen freilasse. Soll ich euch den König der Juden freigeben?«
Sie schrien: »Nein, den nicht! Wir wollen Barabbas!« Barabbas aber war ein Straßenräuber.
Da ließ Pilatus Jesus abführen und auspeitschen.
Die Soldaten flochten aus Dornenzweigen eine Krone und setzten sie Jesus auf. Sie hängten ihm einen purpurfarbenen Mantel um,
traten vor ihn hin und riefen: »Hoch lebe der König der Juden!« Dabei schlugen sie ihm ins Gesicht.
Darauf ging Pilatus noch einmal zu ihnen hinaus und sagte: »Ich bringe ihn euch hier heraus, damit ihr seht, dass ich keinen Grund zu seiner Verurteilung finden kann.«
Als Jesus herauskam, trug er die Dornenkrone und den purpurfarbenen Mantel. Pilatus sagte zu ihnen: »Da, seht ihn euch an, den Menschen!«
Als die führenden Priester und die Gerichtspolizisten ihn sahen, schrien sie im Chor: »Kreuzigen! Kreuzigen!«

Pilatus sagte zu ihnen: »Nehmt ihn doch und kreuzigt ihn selbst! Ich finde keinen Grund, ihn zu verurteilen.«

Sie hielten ihm entgegen: »Wir haben ein Gesetz und nach diesem Gesetz muss er sterben, denn er hat sich zu Gottes Sohn erklärt.«
Als Pilatus das hörte, bekam er noch mehr Angst.
Er ging in den Palast zurück und fragte Jesus: »Woher kommst du?«

Aber Jesus antwortete ihm nicht.

Pilatus sagte zu ihm: »Willst du nicht mit mir reden? Vergiss nicht, dass ich die Macht habe, dich freizugeben, aber auch die Macht, dich ans Kreuz zu bringen!«
Jesus antwortete: »Du hättest keine Macht über mich, wenn Gott es nicht zugelassen hätte. Darum liegt die größere Schuld bei denen, die mich dir ausgeliefert haben.«
Wegen dieser Worte versuchte Pilatus noch einmal, ihn freizulassen. Aber die Wortführer der Juden schrien: »Wenn du ihn freilässt, bist du kein Freund des Kaisers! Wer sich als König ausgibt, stellt sich gegen den Kaiser!«
Als Pilatus das hörte, ließ er Jesus herausführen. Er setzte sich auf den Richterstuhl an der Stelle, die Steinpflaster heißt, auf Hebräisch: Gabbata.
Es war der Tag vor dem Passafest, etwa zwölf Uhr mittags.

Pilatus sagte zu den anwesenden Juden: »Da habt ihr euren König!«

Sie schrien: »Weg mit ihm! Ans Kreuz!«

Pilatus fragte sie: »Euren König soll ich kreuzigen lassen?«

Die führenden Priester antworteten: »Unser einziger König ist der Kaiser in Rom!«

Da lieferte Pilatus ihnen Jesus aus und gab ihn frei zur Kreuzigung.

Die Soldaten übernahmen Jesus.
Er trug selber sein Kreuz aus der Stadt hinaus, bis zum so genannten Schädelplatz – auf Hebräisch heißt er Golgota.
Dort nagelten sie Jesus ans Kreuz und mit ihm noch zwei andere, den einen links, den anderen rechts und Jesus in der Mitte.
Pilatus ließ ein Schild am Kreuz anbringen; darauf stand: »Jesus von Nazaret, der König der Juden«.
Der Ort, wo Jesus gekreuzigt wurde, war nicht weit von der Stadt entfernt, deshalb lasen viele Juden diese Aufschrift. Sie war in hebräischer, lateinischer und griechischer Sprache abgefasst.
Die führenden Priester sagten zu Pilatus: »Schreib nicht: ́Der König der Judeń, sondern dass dieser Mann behauptet hat: ́Ich bin der König der Juden.́«
Pilatus sagte: »Was ich geschrieben habe, habe ich geschrieben.«
Nachdem die Soldaten Jesus ans Kreuz genagelt hatten, nahmen sie seine Kleider und teilten sie in vier Teile. Jeder erhielt einen Teil. Das Untergewand aber war in einem Stück gewebt und hatte keine Naht.
Die Soldaten sagten zueinander: »Wir wollen es nicht zerreißen; das Los soll entscheiden, wer es bekommt.« So traf ein, was in den Heiligen Schriften vorausgesagt war: »Sie haben meine Kleider unter sich verteilt. Mein Gewand haben sie verlost.« Genau das taten die Soldaten.
nach Ps 22,19
Nahe bei dem Kreuz, an dem Jesus hing, standen seine Mutter und deren Schwester sowie Maria, die Frau von Klopas, und Maria aus Magdala.
Jesus sah seine Mutter dort stehen und neben ihr den Jünger, den er besonders lieb hatte. Da sagte er zu seiner Mutter: »Frau, er ist jetzt dein Sohn!«
Und zu dem Jünger sagte er: »Sie ist jetzt deine Mutter!« Von da an nahm der Jünger sie bei sich auf.
Jesus wusste, dass nun alles zu Ende gebracht war. Aber damit die Voraussagen der Heiligen Schriften vollends ganz in Erfüllung gingen, sagte er: »Ich habe Durst!«
nach Ps 22,16
In der Nähe stand ein Gefäß mit Essig. Die Soldaten tauchten einen Schwamm hinein, steckten ihn auf einen Ysopstängel und hielten ihn Jesus an die Lippen.
Jesus nahm davon und sagte: »Jetzt ist alles vollendet.« Dann ließ er den Kopf sinken und gab sein Leben in die Hände des Vaters zurück.
Es war Freitag, der Vorbereitungstag für den Sabbat. Die führenden Priester wollten nicht, dass die Gekreuzigten den Sabbat über am Kreuz hängen blieben. Darum baten sie Pilatus, ihnen die Beine brechen und die Toten dann wegschaffen zu lassen. Der kommende Sabbat war außerdem ein ganz besonders hoher Feiertag.
Die Soldaten gingen hin und brachen die Beine der beiden Männer, die mit Jesus zusammen gekreuzigt worden waren.
Als sie zu Jesus kamen, merkten sie, dass er schon tot war. Darum brachen sie seine Beine nicht.
Aber einer der Soldaten stach ihm mit seinem Speer in die Seite. Da kam Blut und Wasser heraus.
Der Jünger, der dies gesehen hat, hat es bezeugt. Was er sagt, ist wahr, und er weiß, dass er die Wahrheit sagt. Deshalb könnt auch ihr euren Glauben darauf gründen.
Das geschah, damit eintraf, was in den Heiligen Schriften vorausgesagt war: »Sie werden ihm keinen Knochen brechen.«
nach Ps 34,20-21; Ex 12,46
Und an einer anderen Stelle heißt es: »Sie werden auf den blicken, den sie durchbohrt haben.«
nach Sach 12,10; Offb 1,7
Als das geschehen war, bat Josef aus Arimathäa Pilatus um die Erlaubnis, den Leichnam vom Kreuz abnehmen zu dürfen. Josef war ein Jünger von Jesus, aber nur heimlich, weil er vor den führenden Männern Angst hatte. Pilatus überließ ihm den Toten, und Josef ging und nahm ihn vom Kreuz ab.
Auch Nikodemus, der Jesus anfangs einmal bei Nacht aufgesucht hatte, kam dazu; er brachte ungefähr hundert Pfund Myrrhenharz mit Aloë.
Die beiden nahmen den Leichnam von Jesus und wickelten ihn mit den Duftstoffen in Leinenbinden, wie es der jüdischen Begräbnissitte entspricht.
Nahe bei der Stelle, wo Jesus gekreuzigt worden war, befand sich ein Garten. Darin war eine neue Grabkammer, in der noch niemand gelegen hatte.
Dort hinein legten sie Jesus, weil es für die Juden der Vorbereitungstag auf den Sabbat war und das Grab in der Nähe lag.
Am Tag nach dem Sabbat kam Maria aus Magdala in aller Frühe zum Grab, als es noch dunkel war. Sie sah, dass der Stein vom Eingang des Grabes entfernt war.
Da lief sie zu Simon Petrus und zu dem Jünger, den Jesus besonders lieb hatte, und berichtete ihnen: »Sie haben den Herrn aus dem Grab genommen und wir wissen nicht, wohin sie ihn gelegt haben!«
Petrus und der andere Jünger machten sich auf den Weg zum Grab.
Sie liefen miteinander los, aber der andere Jünger lief schneller als Petrus und war als Erster am Grab.
Er beugte sich vor und sah die Leinenbinden liegen, aber er ging nicht hinein.
Als Simon Petrus nachkam, ging er sofort in die Grabkammer. Er sah die Leinenbinden
und das Tuch, mit dem sie Jesus das Gesicht bedeckt hatten. Dieses Tuch lag nicht bei den Binden, sondern war getrennt davon zusammengelegt.
Nun ging auch der andere Jünger hinein, der zuerst am Grab angekommen war. Er sah alles und kam zum Glauben.
Denn sie hatten die Heiligen Schriften noch nicht verstanden, in denen doch steht, dass Jesus vom Tod auferstehen muss.
Danach gingen die beiden Jünger nach Hause zurück.
Maria stand noch draußen vor dem Grab und weinte. Dabei beugte sie sich vor und schaute hinein.
Da sah sie zwei weiß gekleidete Engel. Sie saßen an der Stelle, wo Jesus gelegen hatte, einer am Kopfende und einer am Fußende.
»Frau, warum weinst du?«, fragten die Engel.

Maria antwortete: »Sie haben meinen Herrn fortgetragen und ich weiß nicht, wo sie ihn hingelegt haben!«

Als sie sich umdrehte, sah sie Jesus dastehen. Aber sie wusste nicht, dass es Jesus war.
Er fragte sie: »Frau, warum weinst du? Wen suchst du?«

Sie dachte, er sei der Gärtner, und sagte zu ihm: »Herr, wenn du ihn fortgenommen hast, dann sag mir, wo du ihn hingelegt hast. Ich will hingehen und ihn holen.«

»Maria!«, sagte Jesus zu ihr.

Sie wandte sich ihm zu und sagte: »Rabbuni!« Das ist Hebräisch und heißt: Mein Lehrer!

Jesus sagte zu ihr: »Halte mich nicht fest! Ich bin noch nicht zum Vater zurückgekehrt. Aber geh zu meinen Brüdern und sag ihnen von mir: ́Ich kehre zurück zu meinem Vater und eurem Vater, zu meinem Gott und eurem Gott.́«
Maria aus Magdala ging zu den Jüngern und verkündete: »Ich habe den Herrn gesehen!« Und sie richtete ihnen aus, was er ihr aufgetragen hatte.
Es war Abend geworden an jenem Sonntag. Die Jünger waren beisammen und hatten aus Angst vor den führenden Juden die Türen abgeschlossen. Da kam Jesus, trat in ihre Mitte und sagte: »Frieden sei mit euch!«
Dann zeigte er ihnen seine Hände und seine Seite. Als die Jünger den Herrn sahen, kam große Freude über sie.
Noch einmal sagte Jesus zu ihnen: »Frieden sei mit euch! Wie der Vater mich gesandt hat, so sende ich nun euch.«
Dann hauchte er sie an und sagte: »Empfangt den Heiligen Geist!
Wenn ihr jemand die Vergebung seiner Schuld zusprecht, ist die Schuld auch von Gott vergeben. Wenn ihr die Vergebung verweigert, bleibt die Schuld bestehen.«
Als Jesus kam, war Thomas, genannt der Zwilling, einer aus dem Kreis der Zwölf, nicht dabei gewesen.
Die anderen Jünger erzählten ihm: »Wir haben den Herrn gesehen!«

Thomas sagte zu ihnen: »Niemals werde ich das glauben! Da müsste ich erst die Spuren von den Nägeln an seinen Händen sehen und sie mit meinem Finger fühlen und meine Hand in seine Seitenwunde legen – sonst nicht!«

Eine Woche später waren die Jünger wieder im Haus versammelt und Thomas war bei ihnen. Die Türen waren abgeschlossen. Jesus kam, trat in ihre Mitte und sagte: »Frieden sei mit euch!«
Dann wandte er sich an Thomas und sagte: »Leg deinen Finger hierher und sieh dir meine Hände an! Streck deine Hand aus und lege sie in meine Seitenwunde! Hör auf zu zweifeln und glaube!«
Da antwortete Thomas: »Mein Herr und mein Gott!«
Jesus sagte zu ihm: »Du glaubst, weil du mich gesehen hast. Freuen dürfen sich alle, die mich nicht sehen und trotzdem glauben!«
Jesus tat vor den Augen seiner Jünger noch viele andere Wunderzeichen, die nicht in diesem Buch stehen.
Was aber in diesem Buch steht, wurde aufgeschrieben, damit ihr festbleibt in dem Glauben, dass Jesus der versprochene Retter ist, der Sohn Gottes. Wenn ihr das tut, habt ihr durch ihn das Leben.
Später zeigte sich Jesus seinen Jüngern noch einmal am See von Tiberias. Das geschah so:
Einige von ihnen waren dort am See beisammen – Simon Petrus, Thomas, der auch Zwilling genannt wurde, Natanaël aus Kana in Galiläa, die Söhne von Zebedäus und zwei andere Jünger.
Simon Petrus sagte zu den anderen: »Ich gehe fischen!«

»Wir kommen mit«, sagten sie. Gemeinsam gingen sie zum See und stiegen ins Boot; aber während der ganzen Nacht fingen sie nichts.

Es wurde schon Morgen, da stand Jesus am Ufer. Die Jünger wussten aber nicht, dass es Jesus war.
Er redete sie an: »Kinder, habt ihr nicht ein paar Fische?«

»Nein, keinen einzigen!«, antworteten sie.

Er sagte zu ihnen: »Werft euer Netz an der rechten Bootsseite aus! Dort werdet ihr welche finden.«

Sie warfen das Netz aus und fingen so viele Fische, dass sie das Netz nicht ins Boot ziehen konnten.

Der Jünger, den Jesus besonders lieb hatte, sagte zu Petrus: »Es ist der Herr!«

Als Simon Petrus das hörte, warf er sich das Obergewand über, band es hoch und sprang ins Wasser. Er hatte es nämlich zum Arbeiten abgelegt.

Die anderen Jünger ruderten das Boot an Land – es waren noch etwa hundert Meter – und zogen das Netz mit den Fischen hinter sich her.
Als sie an Land gingen, sahen sie ein Holzkohlenfeuer mit Fischen darauf, auch Brot lag dabei.
Jesus sagte zu ihnen: »Bringt ein paar von den Fischen, die ihr gerade gefangen habt!«
Simon Petrus ging zum Boot und zog das Netz an Land. Es war voll von großen Fischen, genau hundertdreiundfünfzig. Aber das Netz riss nicht, obwohl es so viele waren.
Jesus sagte zu ihnen: »Kommt her und esst!«

Keiner von den Jüngern wagte zu fragen: »Wer bist du?« Sie wussten, dass es der Herr war.

Jesus trat zu ihnen, nahm das Brot und verteilte es unter sie, ebenso die Fische.
Dies war das dritte Mal, dass sich Jesus seinen Jüngern zeigte, seit er vom Tod auferstanden war.
Nachdem sie gegessen hatten, sagte Jesus zu Simon Petrus: »Simon, Sohn von Johannes, liebst du mich mehr, als die hier mich lieben?«

Petrus antwortete: »Ja, Herr, du weißt, dass ich dich liebe.«

Jesus sagte zu ihm: »Sorge für meine Lämmer!«

Ein zweites Mal sagte Jesus zu ihm: »Simon, Sohn von Johannes, liebst du mich?«

»Ja, Herr, du weißt, dass ich dich liebe«, antwortete er.

Jesus sagte zu ihm: »Leite meine Schafe!«

Ein drittes Mal fragte Jesus: »Simon, Sohn von Johannes, liebst du mich?«

Petrus wurde traurig, weil er ihn ein drittes Mal fragte: »Liebst du mich?« Er sagte zu ihm: »Herr, du weißt alles, du weißt auch, dass ich dich liebe.«

Jesus sagte zu ihm: »Sorge für meine Schafe!

Amen, ich versichere dir: Als du jung warst, hast du deinen Gürtel selbst umgebunden und bist gegangen, wohin du wolltest; aber wenn du einmal alt bist, wirst du deine Hände ausstrecken, und ein anderer wird dich binden und dich dorthin bringen, wohin du nicht willst.«
Mit diesen Worten deutete Jesus an, mit welchem Tod Petrus einst Gott ehren werde. Dann sagte Jesus zu ihm: »Komm, folge mir!«
Petrus drehte sich um und sah hinter sich den Jünger, den Jesus besonders lieb hatte. Es war derselbe, der während des letzten Mahles neben Jesus gesessen und ihn gefragt hatte: »Herr, wer wird dich verraten?«
Als Petrus ihn sah, fragte er Jesus: »Herr, was geschieht denn mit dem?«
Jesus antwortete ihm: »Wenn ich will, dass er so lange lebt, bis ich wiederkomme, was geht das dich an? Du sollst mir folgen!«
Deswegen verbreitete sich in der Gemeinde das Gerücht, dass der andere Jünger nicht sterben werde. Aber Jesus hatte nicht gesagt, dass er nicht sterben werde, sondern: »Wenn ich will, dass er so lange lebt, bis ich wiederkomme, was geht dich das an?«
Dieser Jünger ist es, der alles bezeugt, was in diesem Buch steht. Er selbst hat es niedergeschrieben, und wir wissen, dass er die Wahrheit sagt.
Es gibt noch vieles andere, was Jesus getan hat. Wenn alles einzeln aufgeschrieben würde – ich denke, die ganze Welt könnte die Bücher nicht fassen, die dann geschrieben werden müssten.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible