Евангелие от Иоанна, глава 20 (Ин.20) на церковнославянском (русскими буквами), русском, грузинском, итальянском языках в параллельном переводе

тече́ у́бо и прiи́де къ Си́мону Петру́ и къ друго́му ученику́, его́же любля́ше Иису́съ, и глаго́ла и́ма: взя́ша Го́спода от гро́ба, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.

Изы́де же Пе́тръ и другі́й учени́къ, и идя́ста ко гро́бу,

теча́ста же о́ба вку́пѣ: и другі́й учени́къ тече́ скорѣ́е Петра́ и прiи́де пре́жде ко гро́бу,

и прини́къ ви́дѣ ри́зы лежа́щя: оба́че не вни́де.

Прiи́де же Си́монъ Пе́тръ вслѣ́дъ его́, и вни́де во гро́бъ, и ви́дѣ ри́зы [еди́ны] лежа́щя

и суда́рь, и́же бѣ́ на главѣ́ Его́, не съ ри́зами лежа́щь, но осо́бь сви́тъ на еди́нѣмъ мѣ́стѣ.

Тогда́ у́бо вни́де и другі́й учени́къ, прише́дый пре́жде ко гро́бу, и ви́дѣ, и вѣ́рова:

не у́ бо вѣ́дяху Писа́нiя, я́ко подоба́етъ Ему́ изъ ме́ртвыхъ воскре́снути.

Идо́ста же па́ки къ себѣ́ ученика́.

[Зач. 64.] Марі́а же стоя́ше у гро́ба внѣ́ пла́чущи: я́коже пла́кашеся, прини́че во гро́бъ

и ви́дѣ два́ А́нгела въ бѣ́лыхъ [ри́захъ] сѣдя́ща, еди́наго у главы́ и еди́наго у ногу́, идѣ́же бѣ́ лежа́ло тѣ́ло Иису́сово.

И глаго́ласта е́й о́на: же́но, что́ пла́чешися? Глаго́ла и́ма: я́ко взя́ша Го́спода моего́, и не вѣ́мъ, гдѣ́ положи́ша Его́.

И сiя́ ре́кши обрати́ся вспя́ть и ви́дѣ Иису́са стоя́ща, и не вѣ́дяше, я́ко Иису́съ е́сть.

Глаго́ла е́й Иису́съ: же́но, что́ пла́чеши, кого́ и́щеши? Она́ [же] мня́щи, я́ко вертогра́дарь е́сть, глаго́ла Ему́: го́споди, а́ще ты́ еси́ взя́лъ Его́, повѣ́ждь ми́, гдѣ́ еси́ положи́лъ Его́, и а́зъ возму́ Его́.

Глаго́ла е́й Иису́съ: Марі́е. Она́ [же] обра́щшися глаго́ла Ему́: Раввуни́, е́же глаго́лется, Учи́телю.

Глаго́ла е́й Иису́съ: не прикаса́йся Мнѣ́, не у́ бо взыдо́хъ ко Отцу́ Моему́: иди́ же ко бра́тiи Мое́й и рцы́ и́мъ: восхожду́ ко Отцу́ Моему́ и Отцу́ ва́шему, и Бо́гу Моему́ и Бо́гу ва́шему.

Прiи́де [же] Марі́а Магдали́на повѣ́дающи ученико́мъ, я́ко ви́дѣ Го́спода, и сiя́ рече́ е́й.

[Зач. 65.] Су́щу же по́здѣ въ де́нь то́й во еди́ну от суббо́тъ, и две́ремъ затворе́ннымъ, идѣ́же бя́ху ученицы́ [Его́] со́брани, стра́ха ра́ди Иуде́йска, прiи́де Иису́съ и ста́ посредѣ́, и глаго́ла и́мъ: ми́ръ ва́мъ.

И сiе́ ре́къ, показа́ и́мъ ру́цѣ [и но́зѣ] и ре́бра Своя́. Возра́довашася у́бо ученицы́, ви́дѣвше Го́спода.

Рече́ же и́мъ Иису́съ па́ки: ми́ръ ва́мъ: я́коже посла́ Мя Оте́цъ, и А́зъ посыла́ю вы́.

И сiе́ ре́къ, ду́ну и глаго́ла и́мъ: прiими́те Ду́хъ Свя́тъ:

и́мже отпустите́ грѣхи́, отпу́стятся и́мъ: и и́мже держите́, держа́тся.

Ѳома́ же, еди́нъ от обоюна́десяте, глаго́лемый Близне́цъ, не бѣ́ [ту́] съ ни́ми, егда́ прiи́де Иису́съ.

Глаго́лаху же ему́ друзі́и ученицы́: ви́дѣхомъ Го́спода. О́нъ же рече́ и́мъ: а́ще не ви́жу на руку́ Его́ я́звы гвозди́нныя, и вложу́ пе́рста моего́ въ я́звы гвозди́нныя, и вложу́ ру́ку мою́ въ ре́бра Его́, не и́му вѣ́ры.

И по дне́хъ осми́хъ па́ки бя́ху вну́трь ученицы́ Его́, и Ѳома́ съ ни́ми. Прiи́де Иису́съ две́ремъ затворе́ннымъ, и ста́ посредѣ́ [и́хъ] и рече́: ми́ръ ва́мъ.

Пото́мъ глаго́ла Ѳомѣ́: принеси́ пе́рстъ тво́й сѣ́мо, и ви́ждь ру́цѣ Мои́: и принеси́ ру́ку твою́, и вложи́ въ ре́бра Моя́: и не бу́ди невѣ́ренъ, но вѣ́ренъ.

И отвѣща́ Ѳома́ и рече́ Ему́: Госпо́дь мо́й и Бо́гъ мо́й.

Глаго́ла ему́ Иису́съ: я́ко ви́дѣвъ Мя́, вѣ́ровалъ еси́: блаже́ни не ви́дѣвшiи и вѣ́ровавше.

Мно́га же и и́на зна́менiя сотвори́ Иису́съ предъ ученики́ Свои́ми, я́же не су́ть пи́сана въ кни́гахъ си́хъ:

сiя́ же пи́сана бы́ша, да вѣ́руете, я́ко Иису́съ е́сть Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй, и да вѣ́рующе живо́тъ и́мате во и́мя Его́.

Синодальный

1 Мария видит отваленный камень; Петр и другой ученик видят пустой гроб. 11 Воскресший Господь Сам явился Марии Магдалине. 19 Двукратное явление собравшимся ученикам; Исповедание Фомы. 30 «Сие же написано, дабы вы уверовали».

[Зач. 63.] В первый же день недели Мария Магдалина приходит ко гробу рано, когда было еще темно, и видит, что камень отвален от гроба.

Итак, бежит и приходит к Симону Петру и к другому ученику, которого любил Иисус, и говорит им: унесли Господа из гроба, и не знаем, где положили Его.

Тотчас вышел Петр и другой ученик, и пошли ко гробу.

Они побежали оба вместе; но другой ученик бежал скорее Петра, и пришел ко гробу первый.

И, наклонившись, увидел лежащие пелены; но не вошел во гроб.

Вслед за ним приходит Симон Петр, и входит во гроб, и видит одни пелены лежащие,

и плат, который был на главе Его, не с пеленами лежащий, но особо свитый на другом месте.

Тогда вошел и другой ученик, прежде пришедший ко гробу, и увидел, и уверовал.

Ибо они еще не знали из Писания, что Ему надлежало воскреснуть из мертвых.

Итак, ученики опять возвратились к себе.

[Зач. 64.] А Мария стояла у гроба и плакала. И, когда плакала, наклонилась во гроб,

и видит двух Ангелов, в белом одеянии сидящих, одного у главы и другого у ног, где лежало тело Иисуса.

И они говорят ей: жена! что ты плачешь? Говорит им: унесли Господа моего, и не знаю, где положили Его.

Сказав сие, обратилась назад и увидела Иисуса стоящего; но не узнала, что это Иисус.

Иисус говорит ей: жена! что ты плачешь? кого ищешь? Она, думая, что это садовник, говорит Ему: господин! если ты вынес Его, скажи мне, где ты положил Его, и я возьму Его.

Иисус говорит ей: Мария! Она, обратившись, говорит Ему: Раввуни́! – что значит: Учитель!

Иисус говорит ей: не прикасайся ко Мне, ибо Я еще не восшел к Отцу Моему; а иди к братьям Моим и скажи им: восхожу к Отцу Моему и Отцу вашему, и к Богу Моему и Богу вашему.

Мария Магдалина идет и возвещает ученикам, что видела Господа и что Он это сказал ей.

[Зач. 65.] В тот же первый день недели вечером, когда двери дома, где собирались ученики Его, были заперты из опасения от Иудеев, пришел Иисус, и стал посреди, и говорит им: мир вам!

Сказав это, Он показал им руки и ноги и ребра Свои. Ученики обрадовались, увидев Господа.

Иисус же сказал им вторично: мир вам! как послал Меня Отец, так и Я посылаю вас.

Сказав это, дунул, и говорит им: примите Духа Святого.

Кому простите грехи, тому простятся; на ком оставите, на том останутся.

Фома же, один из двенадцати, называемый Близнец, не был тут с ними, когда приходил Иисус.

Другие ученики сказали ему: мы видели Господа. Но он сказал им: если не увижу на руках Его ран от гвоздей, и не вложу перста моего в раны от гвоздей, и не вложу руки моей в ребра Его, не поверю.

После восьми дней опять были в доме ученики Его, и Фома с ними. Пришел Иисус, когда двери были заперты, стал посреди них и сказал: мир вам!

Потом говорит Фоме: подай перст твой сюда и посмотри руки Мои; подай руку твою и вложи в ребра Мои; и не будь неверующим, но верующим.

Фома сказал Ему в ответ: Господь мой и Бог мой!

Иисус говорит ему: ты поверил, потому что увидел Меня; блаженны невидевшие и уверовавшие.

Много сотворил Иисус пред учениками Своими и других чудес, о которых не писано в книге сей.

Сие же написано, дабы вы уверовали, что Иисус есть Христос, Сын Божий, и, веруя, имели жизнь во имя Его.

Грузинский

ხოლო კვირის პირველ დღეს მარიამ მაგდალელი დილაუთენია მივიდა სამარხთან, როცა ჯერ ისევ ბნელოდა, და დაინახა, რომ სამარხიდან აეღოთ ლოდი.

გაიქცა და მივიდა სიმონ-პეტრესა და მეორე მოწაფესთან, რომელიც უყვარდა იესოს, და უთხრა მათ: სამარხიდან წაუღიათ უფალი და არ ვიცით, სად დაასვენეს.

გამოვიდნენ პეტრე და მეორე მოწაფე და სამარხს მიაშურეს.

ორივენი ერთად მირბოდნენ, მაგრამ მეორე მოწაფემ გაუსწრო პეტრეს და პირველი მივიდა სამარხთან.

დაიხარა და დაინახა ძირს დაყრილი ტილოები, მაგრამ შიგ კი არ შესულა.

მას კვალდაკვალ მოჰყვა სიმონ-პეტრეც, სამარხში შევიდა და ძირს დაყრილი ტილოები დაინახა.

ხოლო სუდარა, თავზე რომ ჰქონდა შემოხვეული, ტილოებთან კი არ იდო, არამედ დაეკეცათ და ცალკე დაედოთ.

მაშინ შევიდა მეორე მოწაფეც, პირველად რომ მივიდა სამარხთან, და იხილა და იწამა.

რადგან ჯერ კიდევ არ იცოდნენ წერილი, რომ მკვდრეთით უნდა აღმდგარიყო.

და მოწაფეები კვლავ შინ დაბრუნდნენ.

ხოლო მარიამი სამარხთან იდგა და ტიროდა; ასე მტირალი დაიხარა სამარხისაკენ

და დაინახა თეთრი სამოსით მოსილი ორი ანგელოზი, ერთი თავთით, მეორე კი ფეხთით რომ იჯდა იმ ადგილას, სადაც ესვენა იესოს გვამი.

და უთხრეს მას: ქალო, რად სტირი? მან კი მიუგო: წაუღიათ ჩემი უფალი და არ ვიცი, სად დაასვენეს.

ეს რომ თქვა, უკან შემობრუნდა და დაინახა იქვე მდგარი იესო, მაგრამ ვერ იცნო, რომ იესო იყო.

უთხრა მას იესომ: ქალო, რად სტირი, ვის ეძებ? მას მებაღე ეგონა და უთხრა: ბატონო, თუ შენ წაიღე იგი, მითხარი, სად დაასვენე, და მე წამოვიღებ.

უთხრა მას იესომ: მარიამ! შებრუნდა და ებრაულად უთხრა: რაბუნი! (რაც ნიშნავს მოძღვარს).

უთხრა მას იესომ: ნუ შემეხები, რადგან ჯერ კიდევ არ ავსულვარ მამასთან: წადი და ჩემს ძმებს უთხარი: მამაჩემსა და მამათქვენთან ავდივარ, ჩემს ღმერთსა და თქვენს ღმერთთან.

მარიამ მაგდალელი მივიდა და აუწყა მოწაფეებს, რომ იხილა უფალი, რომელმაც ეს უთხრა მას.

ხოლო კვირის იმავე დღეს, საღამოხანს, როცა სახლის კარი, სადაც იყვნენ მოწაფეები, იუდეველთა შიშით დახშული იყო, მოვიდა იესო, შუაში დადგა და უთხრა მათ: მშვიდობა თქვენდა!

ეს რომ თქვა, ხელები და ფერდი უჩვენა მათ; ხოლო მოწაფეებმა გაიხარეს იესოს ხილვით.

კვლავ უთხრა მათ იესომ: მშვიდობა თქვენდა! როგორც მე მომავლინა მამამ, ისე მე მიგავლენთ თქვენ.

ეს რომ თქვა, შეუბერა და უთხრა მათ: მიიღეთ სული წმიდა.

ვისაც მიუტევებთ ცოდვებს, მიეტევებათ, და ვისაც დაუტოვებთ, დარჩებათ მათ.

ხოლო თომა, ერთი თორმეტთაგანი, რომელსაც ერქვა ტყუპისცალი, იესოს მოსვლისას არ იყო მათთან.

დანარჩენმა მოწაფეებმა უთხრეს: ვიხილეთ უფალი. ხოლო მან თქვა: თუ არ ვიხილავ მის ხელებზე ნალურსმნევს და ნალურსმნევში არ ჩავყოფ თითს, მის ფერდში კი - ხელს, არ ვირწმუნებ.

რვა დღის შემდეგ კვლავ სახლში იყვნენ მისი მოწაფეები, და თომაც მათთან ერთად; შევიდა იესო, თუმცა კარი დახშული იყო, მათ შორის დადგა და თქვა: მშვიდობა თქვენდა!

მერე კი თომას უთხრა: მოიტა შენი თითი და იხილე ჩემი ხელები; მოიტა შენი ხელი და ჩაყავი ჩემს ფერდში; ნუ იქნები ურწმუნო, არამედ გწამდეს.

მიუგო თომამ და უთხრა მას: უფალი ჩემი და ღმერთი ჩემი!

უთხრა მას იესომ: რაკი მიხილე, მიტომ მიწამე; ნეტარ არიან, ვისაც არ ვუხილავარ და მაინც მიწამეს.

ბევრი სხვა სასწაულიც ქნა იესომ მოწაფეების წინაშე, რომლებიც არ დაწერილა ამ წიგნში.

ესენი კი დაიწერა, რათა ირწმუნოთ, რომ იესო არის ქრისტე, ძე ღმრთისა, და მორწმუნეებს გქონდეთ სიცოცხლე მისი სახელით.

Итальянский

Языки

Il primo giorno della settimana, Maria di Màgdala si recò al sepolcro di mattino, quando era ancora buio, e vide che la pietra era stata tolta dal sepolcro.

Corse allora e andò da Simon Pietro e dall'altro discepolo, quello che Gesù amava, e disse loro: "Hanno portato via il Signore dal sepolcro e non sappiamo dove l'hanno posto!".

Pietro allora uscì insieme all'altro discepolo e si recarono al sepolcro.

Correvano insieme tutti e due, ma l'altro discepolo corse più veloce di Pietro e giunse per primo al sepolcro.

Si chinò, vide i teli posati là, ma non entrò.

Giunse intanto anche Simon Pietro, che lo seguiva, ed entrò nel sepolcro e osservò i teli posati là,

e il sudario - che era stato sul suo capo - non posato là con i teli, ma avvolto in un luogo a parte.

Allora entrò anche l'altro discepolo, che era giunto per primo al sepolcro, e vide e credette.

Infatti non avevano ancora compreso la Scrittura, che cioè egli doveva risorgere dai morti.

I discepoli perciò se ne tornarono di nuovo a casa.

Maria invece stava all'esterno, vicino al sepolcro, e piangeva. Mentre piangeva, si chinò verso il sepolcro

e vide due angeli in bianche vesti, seduti l'uno dalla parte del capo e l'altro dei piedi, dove era stato posto il corpo di Gesù.

Ed essi le dissero: "Donna, perché piangi?". Rispose loro: "Hanno portato via il mio Signore e non so dove l'hanno posto".

Detto questo, si voltò indietro e vide Gesù, in piedi; ma non sapeva che fosse Gesù.

Le disse Gesù: "Donna, perché piangi? Chi cerchi?". Ella, pensando che fosse il custode del giardino, gli disse: "Signore, se l'hai portato via tu, dimmi dove l'hai posto e io andrò a prenderlo".

Gesù le disse: "Maria!". Ella si voltò e gli disse in ebraico: "Rabbunì!" - che significa: "Maestro!".

Gesù le disse: "Non mi trattenere, perché non sono ancora salito al Padre; ma va' dai miei fratelli e di' loro: "Salgo al Padre mio e Padre vostro, Dio mio e Dio vostro"".

Maria di Màgdala andò ad annunciare ai discepoli: "Ho visto il Signore!" e ciò che le aveva detto.

La sera di quel giorno, il primo della settimana, mentre erano chiuse le porte del luogo dove si trovavano i discepoli per timore dei Giudei, venne Gesù, stette in mezzo e disse loro: "Pace a voi!".

Detto questo, mostrò loro le mani e il fianco. E i discepoli gioirono al vedere il Signore.

Gesù disse loro di nuovo: "Pace a voi! Come il Padre ha mandato me, anche io mando voi".

Detto questo, soffiò e disse loro: "Ricevete lo Spirito Santo.

A coloro a cui perdonerete i peccati, saranno perdonati; a coloro a cui non perdonerete, non saranno perdonati".

Tommaso, uno dei Dodici, chiamato Dìdimo, non era con loro quando venne Gesù.

Gli dicevano gli altri discepoli: "Abbiamo visto il Signore!". Ma egli disse loro: "Se non vedo nelle sue mani il segno dei chiodi e non metto il mio dito nel segno dei chiodi e non metto la mia mano nel suo fianco, io non credo".

Otto giorni dopo i discepoli erano di nuovo in casa e c'era con loro anche Tommaso. Venne Gesù, a porte chiuse, stette in mezzo e disse: "Pace a voi!".

Poi disse a Tommaso: "Metti qui il tuo dito e guarda le mie mani; tendi la tua mano e mettila nel mio fianco; e non essere incredulo, ma credente!".

Gli rispose Tommaso: "Mio Signore e mio Dio!".

Gesù gli disse: "Perché mi hai veduto, tu hai creduto; beati quelli che non hanno visto e hanno creduto!".

Gesù, in presenza dei suoi discepoli, fece molti altri segni che non sono stati scritti in questo libro.

Ma questi sono stati scritti perché crediate che Gesù è il Cristo, il Figlio di Dio, e perché, credendo, abbiate la vita nel suo nome.

От Иоа́нна, Глава 20