Скрыть
4:2
4:3
4:4
4:6
4:7
4:8
4:11
4:12
4:13
4:14
4:15
4:16
4:17
4:18
4:19
4:21
4:23
4:25
4:26
4:27
4:28
4:29
4:30
4:31
4:32
4:33
4:34
4:36
4:37
4:38
4:39
4:40
4:41
4:42
4:45
4:47
4:48
4:49
4:50
4:51
4:52
4:53
4:54
Глава 7 
7:1
7:3
7:4
7:5
7:6
7:8
7:9
7:10
7:11
7:14
7:15
7:18
7:20
7:21
7:23
7:25
7:26
7:29
7:32
7:33
7:35
7:36
7:41
7:44
7:45
7:46
7:47
7:48
7:49
7:52
7:53
Синодальный
1 Иисус Христос и самарянка у колодца; «вода жизни»; «Бог есть дух». 31 «Поспели к жатве». 39 Самаряне уверовали в Иисуса Христа; 43 Галилеяне приняли Его. 46 Исцеление сына царедворца в Капернауме.
Когда же узнал Иисус о дошедшем до фарисеев слухе, что Он более приобретает учеников и крестит, нежели Иоанн, –
хотя Сам Иисус не крестил, а ученики Его, –
то оставил Иудею и пошел опять в Галилею.
Надлежало же Ему проходить через Самарию.
[Зач. 12.] Итак, приходит Он в город Самарийский, называемый Сихарь, близ участка земли, данного Иаковом сыну своему Иосифу.
Там был колодезь Иаковлев. Иисус, утрудившись от пути, сел у колодезя. Было около шестого часа.
Приходит женщина из Самарии почерпнуть воды. Иисус говорит ей: дай Мне пить.
Ибо ученики Его отлучились в город купить пищи.
Женщина Самарянская говорит Ему: как ты, будучи Иудей, просишь пить у меня, Самарянки? ибо Иудеи с Самарянами не сообщаются.
Иисус сказал ей в ответ: если бы ты знала дар Божий и Кто говорит тебе: дай Мне пить, то ты сама просила бы у Него, и Он дал бы тебе воду живую.
Женщина говорит Ему: Господин! Тебе и почерпнуть нечем, а колодезь глубок; откуда же у Тебя вода живая?
Неужели Ты больше отца нашего Иакова, который дал нам этот колодезь и сам из него пил, и дети его, и скот его?
Иисус сказал ей в ответ: всякий, пьющий воду сию, возжаждет опять,
а кто будет пить воду, которую Я дам ему, тот не будет жаждать вовек; но вода, которую Я дам ему, сделается в нем источником воды, текущей в жизнь вечную.
Женщина говорит Ему: Господин! дай мне этой воды, чтобы мне не иметь жажды и не приходить сюда черпать.
Иисус говорит ей: пойди, позови мужа твоего и приди сюда.
Женщина сказала в ответ: у меня нет мужа. Иисус говорит ей: правду ты сказала, что у тебя нет мужа,
ибо у тебя было пять мужей, и тот, которого ныне имеешь, не муж тебе; это справедливо ты сказала.
Женщина говорит Ему: Господи! вижу, что Ты пророк.
Отцы наши поклонялись на этой горе, а вы говорите, что место, где должно поклоняться, находится в Иерусалиме.
Иисус говорит ей: поверь Мне, что наступает время, когда и не на горе сей, и не в Иерусалиме будете поклоняться Отцу.
Вы не знаете, чему кланяетесь, а мы знаем, чему кланяемся, ибо спасение от Иудеев.
Но настанет время и настало уже, когда истинные поклонники будут поклоняться Отцу в духе и истине, ибо таких поклонников Отец ищет Себе.
Бог есть дух, и поклоняющиеся Ему должны поклоняться в духе и истине.
Женщина говорит Ему: знаю, что придет Мессия, то есть Христос; когда Он придет, то возвестит нам все.
Иисус говорит ей: это Я, Который говорю с тобою.
В это время пришли ученики Его, и удивились, что Он разговаривал с женщиною; однако ж ни один не сказал: чего Ты требуешь? или: о чем говоришь с нею?
Тогда женщина оставила водонос свой и пошла в город, и говорит людям:
пойдите, посмотрите Человека, Который сказал мне все, что я сделала: не Он ли Христос?
Они вышли из города и пошли к Нему.
Между тем ученики просили Его, говоря: Равви́! ешь.
Но Он сказал им: у Меня есть пища, которой вы не знаете.
Посему ученики говорили между собою: разве кто принес Ему есть?
Иисус говорит им: Моя пища есть творить волю Пославшего Меня и совершить дело Его.
Не говорите ли вы, что еще четыре месяца, и наступит жатва? А Я говорю вам: возведите очи ваши и посмотрите на нивы, как они побелели и поспели к жатве.
Жнущий получает награду и собирает плод в жизнь вечную, так что и сеющий и жнущий вместе радоваться будут,
ибо в этом случае справедливо изречение: один сеет, а другой жнет.
Я послал вас жать то, над чем вы не трудились: другие трудились, а вы вошли в труд их.
И многие Самаряне из города того уверовали в Него по слову женщины, свидетельствовавшей, что Он сказал ей все, что она сделала.
И потому, когда пришли к Нему Самаряне, то просили Его побыть у них; и Он пробыл там два дня.
И еще большее число уверовали по Его слову.
А женщине той говорили: уже не по твоим речам веруем, ибо сами слышали и узнали, что Он истинно Спаситель мира, Христос.
По прошествии же двух дней Он вышел оттуда и пошел в Галилею,
ибо Сам Иисус свидетельствовал, что пророк не имеет чести в своем отечестве.
Когда пришел Он в Галилею, то Галилеяне приняли Его, видев все, что Он сделал в Иерусалиме в праздник, – ибо и они ходили на праздник.
Итак, Иисус опять пришел в Кану Галилейскую, где претворил воду в вино. [Зач. 13.] В Капернауме был некоторый царедворец, у которого сын был болен.
Он, услышав, что Иисус пришел из Иудеи в Галилею, пришел к Нему и просил Его прийти и исцелить сына его, который был при смерти.
Иисус сказал ему: вы не уверуете, если не увидите знамений и чудес.
Царедворец говорит Ему: Господи! приди, пока не умер сын мой.
Иисус говорит ему: пойди, сын твой здоров. Он поверил слову, которое сказал ему Иисус, и пошел.
На дороге встретили его слуги его и сказали: сын твой здоров.
Он спросил у них: в котором часу стало ему легче? Ему сказали: вчера в седьмом часу горячка оставила его.
Из этого отец узнал, что это был тот час, в который Иисус сказал ему: сын твой здоров, и уверовал сам и весь дом его.
Это второе чудо сотворил Иисус, возвратившись из Иудеи в Галилею.
1 Иисус отвергает предложение Его братьев. 10 Иисус Христос учит явно в храме на празднике. 30 Неудачная попытка схватить Иисуса Христа; призыв пить «воду живую». 45 «Никогда человек не говорил так».
[Зач. 25.] После сего Иисус ходил по Галилее, ибо по Иудее не хотел ходить, потому что Иудеи искали убить Его.
Приближался праздник Иудейский – поставление кущей.
Тогда братья Его сказали Ему: выйди отсюда и пойди в Иудею, чтобы и ученики Твои видели дела, которые Ты делаешь.
Ибо никто не делает чего-либо втайне, и ищет сам быть известным. Если Ты творишь такие дела, то яви Себя миру.
Ибо и братья Его не веровали в Него.
На это Иисус сказал им: Мое время еще не настало, а для вас всегда время.
Вас мир не может ненавидеть, а Меня ненавидит, потому что Я свидетельствую о нем, что дела его злы.
Вы пойдите на праздник сей; а Я еще не пойду на сей праздник, потому что Мое время еще не исполнилось.
Сие сказав им, остался в Галилее.
Но когда пришли братья Его, тогда и Он пришел на праздник не явно, а как бы тайно.
Иудеи же искали Его на празднике и говорили: где Он?
И много толков было о Нем в народе: одни говорили, что Он добр; а другие говорили: нет, но обольщает народ.
Впрочем никто не говорил о Нем явно, боясь Иудеев.
[Зач. 26.] Но в половине уже праздника вошел Иисус в храм и учил.
И дивились Иудеи, говоря: как Он знает Писания, не учившись?
Иисус, отвечая им, сказал: Мое учение – не Мое, но Пославшего Меня;
кто хочет творить волю Его, тот узнает о сем учении, от Бога ли оно, или Я Сам от Себя говорю.
Говорящий сам от себя ищет славы себе; а Кто ищет славы Пославшему Его, Тот истинен, и нет неправды в Нем.
Не дал ли вам Моисей закона? и никто из вас не поступает по закону. За что ищете убить Меня?
Народ сказал в ответ: не бес ли в Тебе? кто ищет убить Тебя?
Иисус, продолжая речь, сказал им: одно дело сделал Я, и все вы дивитесь.
Моисей дал вам обрезание (хотя оно не от Моисея, но от отцов), и в субботу вы обрезываете человека.
Если в субботу принимает человек обрезание, чтобы не был нарушен закон Моисеев, – на Меня ли негодуете за то, что Я всего человека исцелил в субботу?
Не суди́те по наружности, но суди́те судом праведным.
Тут некоторые из Иерусалимлян говорили: не Тот ли это, Которого ищут убить?
Вот, Он говорит явно, и ничего не говорят Ему: не удостоверились ли начальники, что Он подлинно Христос?
Но мы знаем Его, откуда Он; Христос же когда придет, никто не будет знать, откуда Он.
Тогда Иисус возгласил в храме, уча и говоря: и знаете Меня, и знаете, откуда Я; и Я пришел не Сам от Себя, но истинен Пославший Меня, Которого вы не знаете.
Я знаю Его, потому что Я от Него, и Он послал Меня.
И искали схватить Его, но никто не наложил на Него руки́, потому что еще не пришел час Его.
Многие же из народа уверовали в Него и говорили: когда придет Христос, неужели сотворит больше знамений, нежели сколько Сей сотворил?
Услышали фарисеи такие толки о Нем в народе, и послали фарисеи и первосвященники служителей – схватить Его.
Иисус же сказал им: еще недолго быть Мне с вами, и пойду к Пославшему Меня;
будете искать Меня, и не найдете; и где буду Я, туда вы не можете прийти.
При сем Иудеи говорили между собою: куда Он хочет идти, так что мы не найдем Его? Не хочет ли Он идти в Еллинское рассеяние и учить Еллинов?
Что значат сии слова, которые Он сказал: будете искать Меня, и не найдете; и где буду Я, туда вы не можете прийти?
[Зач. 27.] В последний же великий день праздника стоял Иисус и возгласил, говоря: кто жаждет, иди ко Мне и пей.
Кто верует в Меня, у того, как сказано в Писании, из чрева потекут реки воды живой.
Сие сказал Он о Духе, Которого имели принять верующие в Него: ибо еще не было на них Духа Святого, потому что Иисус еще не был прославлен.
Многие из народа, услышав сии слова, говорили: Он точно пророк.
Другие говорили: это Христос. А иные говорили: разве из Галилеи Христос придет?
Не сказано ли в Писании, что Христос придет от семени Давидова и из Вифлеема, из того места, откуда был Давид?
Итак, произошла о Нем распря в народе.
Некоторые из них хотели схватить Его; но никто не наложил на Него рук.
Итак, служители возвратились к первосвященникам и фарисеям, и сии сказали им: для чего вы не привели Его?
Служители отвечали: никогда человек не говорил так, как Этот Человек.
Фарисеи сказали им: неужели и вы прельстились?
Уверовал ли в Него кто из начальников, или из фарисеев?
Но этот народ невежда в законе, проклят он.
Никодим, приходивший к Нему ночью, будучи один из них, говорит им:
судит ли закон наш человека, если прежде не выслушают его и не узнают, что он делает?
На это сказали ему: и ты не из Галилеи ли? рассмотри и увидишь, что из Галилеи не приходит пророк.
И разошлись все по домам.
Церковнославянский (рус)
Егда́ у́бо разумѣ́ Иису́съ, я́ко услы́шаша фарисе́е, я́ко Иису́съ мно́жайшыя ученики́ твори́тъ и креща́етъ, не́же Иоа́н­нъ:
Иису́съ же Са́мъ не креща́­ше, но ученицы́ Его́:
оста́ви Иуде́ю, и и́де па́ки въ Галиле́ю.
Подоба́­ше же Ему́ про­ити́ сквоз­ѣ́ Самарі́ю.
[Зач. 12.] Прiи́де у́бо во гра́дъ Самарі́йскiй, глаго́лемый Сиха́рь, бли́зъ ве́си, ю́же даде́ Иа́ковъ Ио́сифу сы́ну сво­ему́:
бѣ́ же ту́ исто́чникъ Иа́ковль. Иису́съ же утру́ждся от­ пути́, сѣдя́ше та́ко на исто́чницѣ: бѣ́ [же] я́ко ча́съ шесты́й.
Прiи́де жена́ от­ Самарі́и почерпа́ти во́ду. Глаго́ла е́й Иису́съ: да́ждь Ми́ пи́ти.
Ученицы́ бо Его́ от­шли́ бя́ху во гра́дъ, да бра́шно ку́пятъ.
Глаго́ла Ему́ жена́ Самаряны́ня: ка́ко ты́ Жидови́нъ сы́й от­ мене́ пи́ти про́сиши, жены́ Самаряны́ни су́щiя, не при­­каса́ютбося Жи́дове Самаря́номъ.
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ е́й: а́ще бы вѣ́дала еси́ да́ръ Бо́жiй, и Кто́ е́сть глаго́ляй ти́: да́ждь Ми́ пи́ти: ты́ бы проси́ла у Него́, и да́лъ бы ти́ во́ду жи́ву.
Глаго́ла Ему́ жена́: Го́споди, ни почерпа́ла има́ши, и студене́цъ е́сть глубо́къ: от­ку́ду у́бо има́ши во́ду жи́ву,
еда́ ты́ бо́лiи еси́ отца́ на́­шего Иа́кова, и́же даде́ на́мъ студене́цъ се́й, и то́й изъ него́ пи́тъ, и сы́нове его́, и ско́ти его́?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ е́й: вся́къ пiя́й от­ воды́ сея́ вжа́ждет­ся па́ки:
а и́же пiе́тъ от­ воды́, ю́же А́зъ да́мъ ему́, не вжа́ждет­ся во вѣ́ки: но вода́, ю́же [А́зъ] да́мъ ему́, бу́детъ въ не́мъ исто́чникъ воды́ теку́щiя въ живо́тъ вѣ́чный.
Глаго́ла къ Нему́ жена́: Го́споди, да́ждь ми́ сiю́ во́ду, да ни жа́жду, ни при­­хожду́ сѣ́мо почерпа́ти.
Глаго́ла е́й Иису́съ: иди́, при­­гласи́ му́жа тво­его́ и прiиди́ сѣ́мо.
Отвѣща́ жена́ и рече́ [Ему́]: не и́мамъ му́жа. Глаго́ла е́й Иису́съ: до́брѣ рекла́ еси́, я́ко му́жа не и́мамъ:
пя́ть бо муже́й имѣ́ла еси́, и ны́нѣ, его́же и́маши, нѣ́сть ти́ му́жъ: се́ во­и́стин­ну рекла́ еси́.
Глаго́ла Ему́ жена́: Го́споди, ви́жу, я́ко проро́къ еси́ Ты́:
отцы́ на́ши въ горѣ́ се́й поклони́шася: и вы́ глаго́лете, я́ко во Иерусали́мѣхъ е́сть мѣ́сто, идѣ́же кла́нятися подоба́етъ.
Глаго́ла е́й Иису́съ: же́но, вѣ́ру Ми́ ими́, я́ко гряде́тъ ча́съ, егда́ ни въ горѣ́ се́й, ни во Иерусали́мѣхъ покло́нитеся Отцу́:
вы́ кла́няетеся, его́же не вѣ́сте: мы́ кла́ня­емся, его́же вѣ́мы, я́ко спасе́нiе от­ Иуде́и е́сть:
но гряде́тъ ча́съ, и ны́нѣ е́сть, егда́ и́стин­нiи покло́н­ницы покло́нят­ся Отцу́ ду́хомъ и и́стиною: и́бо Оте́цъ таковы́хъ и́щетъ покланя́ющихся Ему́:
ду́хъ [е́сть] Бо́гъ: и и́же кла́няет­ся Ему́, ду́хомъ и и́стиною досто́итъ кла́нятися.
Глаго́ла Ему́ жена́: вѣ́мъ, я́ко Мессі́а прiи́детъ, глаго́лемый Христо́съ: егда́ То́й прiи́детъ, воз­вѣсти́тъ на́мъ вся́.
Глаго́ла е́й Иису́съ: А́зъ е́смь, глаго́ляй съ тобо́ю.
И тогда́ прiидо́ша ученицы́ Его́ и чудя́хуся, я́ко съ же́ною глаго́лаше: оба́че никто́же рече́: чесо́ и́щеши? Или́: что́ глаго́леши съ не́ю?
Оста́ви же водоно́съ сво́й жена́, и и́де во гра́дъ, и глаго́ла человѣ́комъ:
прiиди́те [и] ви́дите Человѣ́ка, И́же рече́ ми вся́, ели́ка сотвори́хъ: еда́ То́й е́сть Христо́съ?
Изыдо́ша же изъ гра́да, и грядя́ху къ Нему́.
Между́ же си́мъ моля́ху Его́ ученицы́ [Его́], глаго́люще: Равви́, я́ждь.
О́нъ же рече́ и́мъ: А́зъ бра́шно и́мамъ я́сти, его́же вы́ не вѣ́сте.
Глаго́лаху у́бо ученицы́ къ себѣ́: еда́ кто́ при­­несе́ Ему́ я́сти?
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: Мое́ бра́шно е́сть, да сотворю́ во́лю Посла́в­шаго Мя́ и совершу́ дѣ́ло Его́.
Не вы́ ли глаго́лете, я́ко еще́ четы́ри мѣ́сяцы су́ть, и жа́тва прiи́детъ? Се́ глаго́лю ва́мъ: воз­веди́те о́чи ва́ши, и ви́дите ни́вы, я́ко пла́вы су́ть къ жа́твѣ уже́:
и жня́й мзду́ прiе́млетъ, и собира́етъ пло́дъ въ живо́тъ вѣ́чный, да и сѣ́яй вку́пѣ ра́дует­ся, и жня́й:
о се́мъ бо сло́во е́сть и́стин­ное, я́ко и́нъ е́сть сѣ́яй, и и́нъ е́сть жня́й:
а́зъ посла́хъ вы́ жа́ти, идѣ́же вы́ не труди́стеся: ині́и труди́шася, и вы́ въ тру́дъ и́хъ внидо́сте.
От гра́да же того́ мно́зи вѣ́роваша въ О́нь от­ Самаря́нъ, за сло́во жены́ свидѣ́тел­ст­ву­ю­щiя, я́ко рече́ ми вся́, ели́ка сотвори́хъ.
Егда́ у́бо прiидо́ша къ нему́ Самаря́не, моля́ху Его́, да бы пребы́лъ у ни́хъ: и пребы́сть ту́ два́ дни́.
И мно́го па́че вѣ́роваша за сло́во Его́:
женѣ́ же глаго́лаху, я́ко не ктому́ за твою́ бесѣ́ду вѣ́руемъ: са́ми бо слы́шахомъ, и вѣ́мы, я́ко Се́й е́сть во­и́стин­ну Спа́съ мíру, Христо́съ.
По двою́ же дню́ изы́де от­ту́ду, и и́де въ Галиле́ю:
Са́мъ бо Иису́съ свидѣ́тел­ст­вова, я́ко проро́къ во сво­е́мъ оте́че­ст­вiи че́сти не и́мать.
Егда́ же прiи́де въ Галиле́ю, прiя́ша Его́ Галиле́ане, вся́ ви́дѣв­ше, я́же сотвори́ во Иерусали́мѣхъ въ пра́здникъ: и ті́и бо прiидо́ша въ пра́здникъ.
Прiи́де же па́ки Иису́съ въ Ка́ну Галиле́йскую, идѣ́же претвори́ во́ду въ вино́. [Зач. 13.] И бѣ́ нѣ́кiй царе́въ му́жъ, его́же сы́нъ боля́ше въ Капернау́мѣ.
Се́й слы́шавъ, я́ко Иису́съ прiи́де от­ Иуде́и въ Галиле́ю, и́де къ Нему́ и моля́ше Его́, да сни́детъ и исцѣли́тъ сы́на его́: имѣ́яше бо умре́ти.
Рече́ у́бо Иису́съ къ нему́: а́ще зна́менiй и чуде́съ не ви́дите, не и́мате вѣ́ровати.
Глаго́ла къ Нему́ царе́въ му́жъ: Го́споди, сни́ди, пре́жде да́же не у́мретъ отроча́ мое́.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: иди́, сы́нъ тво́й жи́въ е́сть. И вѣ́рова человѣ́къ словеси́, е́же рече́ ему́ Иису́съ, и идя́ше.
А́бiе же входя́щу ему́, [се́,] раби́ его́ срѣто́ша его́, и воз­вѣсти́ша [ему́], глаго́люще, я́ко сы́нъ тво́й жи́въ е́сть.
Вопроша́­ше у́бо от­ ни́хъ о ча́сѣ, въ кото́рый легча́е ему́ бы́сть, и рѣ́ша ему́, я́ко вчера́ въ ча́съ седмы́й оста́ви его́ о́гнь.
Разумѣ́ же оте́цъ, я́ко то́й бѣ́ ча́съ, въ о́ньже рече́ ему́ Иису́съ, я́ко сы́нъ тво́й жи́въ е́сть: и вѣ́рова са́мъ и ве́сь до́мъ его́.
Сiе́ па́ки второ́е знаме́нiе сотвори́ Иису́съ, при­­ше́дъ от­ Иуде́и въ Галиле́ю.
[Зач. 25.] И хожда́­ше Иису́съ по си́хъ въ Галиле́и: не хотя́ше бо во Иуде́и ходи́ти, я́ко иска́ху Его́ Иуде́е уби́ти.
Бѣ́ же бли́зъ пра́здникъ Иуде́йскiй, потче́нiе сѣ́ни.
Рѣ́ша у́бо къ Нему́ бра́тiя Его́: прейди́ от­сю́ду, и иди́ во Иуде́ю, да и ученицы́ Тво­и́ ви́дятъ дѣла́ Твоя́, я́же твори́ши:
никто́же бо въ та́йнѣ твори́тъ что́, и и́щетъ са́мъ я́вѣ бы́ти: а́ще сiя́ твори́ши, яви́ Себе́ мíрови.
Ни бра́тiя бо Его́ вѣ́роваху въ Него́.
Глаго́ла у́бо и́мъ Иису́съ: вре́мя Мое́ не у́ прiи́де: вре́мя же ва́­ше всегда́ гото́во е́сть:
не мо́жетъ мíръ ненави́дѣти ва́съ: Мене́ же ненави́дитъ, я́ко А́зъ свидѣ́тел­ст­вую о не́мъ, я́ко дѣла́ его́ зла́ су́ть:
вы́ взы́дите въ пра́здникъ се́й: А́зъ не взы́ду {не у́ взы́ду} въ пра́здникъ се́й, я́ко вре́мя Мое́ не у́ испо́лнися.
Сiя́ ре́къ и́мъ, оста́ въ Галиле́и.
Егда́ же взыдо́ша бра́тiя Его́ въ пра́здникъ, тогда́ и Са́мъ взы́де, не я́вѣ, но я́ко та́й.
Жи́дове же иска́ху Его́ въ пра́здникъ, и глаго́лаху: гдѣ́ е́сть О́нъ?
И ро́потъ мно́гъ бѣ́ о Не́мъ въ наро́дѣхъ: о́вiи глаго́лаху, я́ко бла́гъ е́сть: ині́и же глаго́лаху: ни́, но льсти́тъ наро́ды.
Никто́же у́бо я́вѣ глаго́лаше о Не́мъ, стра́ха ра́ди Иуде́йскаго.
[Зач. 26.] А́бiе же въ преполове́нiе пра́здника взы́де Иису́съ во це́рковь, и уча́­ше.
И дивля́хуся Иуде́е, глаго́люще: ка́ко Се́й кни́ги вѣ́сть не учи́вся?
Отвѣща́ [у́бо] и́мъ Иису́съ и рече́: Мое́ уче́нiе нѣ́сть Мое́, но Посла́в­шаго Мя́:
а́ще кто́ хо́щетъ во́лю Его́ тво́рити, разумѣ́етъ о уче́нiи, ко́е от­ Бо́га е́сть, или́ А́зъ от­ Себе́ глаго́лю:
глаго́ляй от­ себе́, сла́вы сво­ея́ и́щетъ: а Ищя́й сла́вы Посла́в­шаго Его́, Се́й и́стиненъ е́сть, и нѣ́сть непра́вды въ Не́мъ.
Не Моисе́й ли даде́ ва́мъ зако́нъ? И никто́же от­ ва́съ твори́тъ зако́на. Что́ Мене́ и́щете уби́ти?
Отвѣща́ наро́дъ и рече́: бѣ́са ли и́маши? Кто́ Тебе́ и́щетъ уби́ти?
Отвѣща́ Иису́съ и рече́ и́мъ: еди́но дѣ́ло сотвори́хъ, и вси́ дивите́ся:
сего́ ра́ди Моисе́й даде́ ва́мъ обрѣ́занiе, не я́ко от­ Моисе́а е́сть, но от­ оте́цъ: и въ суббо́ту обрѣ́заете человѣ́ка:
а́ще обрѣ́занiе прiе́млетъ человѣ́къ въ суббо́ту, да не разори́т­ся зако́нъ Моисе́овъ: на Мя́ ли гнѣ́ваетеся, я́ко всего́ человѣ́ка здра́ва сотвори́хъ въ суббо́ту?
Не суди́те на лица́, но пра́ведный су́дъ суди́те.
Глаго́лаху у́бо нѣ́цыи от­ Иерусали́млянъ: не Се́й ли е́сть, Его́же и́щутъ уби́ти?
И се́, не обину́яся глаго́летъ, и ничесо́же Ему́ не глаго́лютъ: еда́ ка́ко {во­и́стин­ну} разумѣ́ша кня́зи, я́ко Се́й е́сть Христо́съ?
Но Сего́ вѣ́мы, от­ку́ду е́сть: Христо́съ же егда́ прiи́детъ, никто́же вѣ́сть, от­ку́ду бу́детъ.
Воззва́ у́бо въ це́ркви учя́ Иису́съ и глаго́ля: и Мене́ вѣ́сте, и вѣ́сте, от­ку́ду е́смь: и о Себѣ́ не прiидо́хъ, но е́сть и́стиненъ Посла́вый Мя́, Его́же вы́ не вѣ́сте:
А́зъ вѣ́мъ Его́, я́ко от­ Него́ е́смь, и То́й Мя́ посла́.
Иска́ху у́бо, да и́мутъ Его́: и никто́же воз­ложи́ На́нь руки́, я́ко не у́ бѣ́ при­­ше́лъ ча́съ Его́.
Мно́зи же от­ наро́да вѣ́роваша въ Него́, и глаго́лаху, я́ко Христо́съ, егда́ прiи́детъ, еда́ бо́лша зна́менiя сотвори́тъ, я́же Се́й твори́тъ?
Слы́шаша фарисе́е наро́дъ ро́пщущь о Не́мъ сiя́: и посла́ша фарисе́е и архiере́е слуги́, да и́мутъ Его́.
Рече́ у́бо Иису́съ: еще́ ма́ло вре́мя съ ва́ми е́смь, и иду́ къ Посла́в­шему Мя́:
взы́щете Мене́, и не обря́щете: и идѣ́же е́смь А́зъ, вы́ не мо́жете прiити́.
Рѣ́ша же Иуде́е къ себѣ́: ка́мо Се́й хо́щетъ ити́, я́ко мы́ не обря́щемъ Его́? Еда́ въ разсѣ́янiе Е́ллинское хо́щетъ ити́ и учи́ти Е́ллины?
Что́ е́сть сiе́ сло́во, е́же рече́: взы́щете Мене́, и не обря́щете? И идѣ́же е́смь А́зъ, вы́ не мо́жете прiити́?
[Зач. 27.] Въ послѣ́днiй же де́нь вели́кiй пра́здника стоя́ше Иису́съ, и зва́­ше, глаго́ля: а́ще кто́ жа́ждетъ, да прiи́детъ ко Мнѣ́ и пiе́тъ:
вѣ́руяй въ Мя́, я́коже рече́ Писа́нiе, рѣ́ки от­ чре́ва его́ истеку́тъ воды́ жи́вы.
Сiе́ же рече́ о Ду́сѣ, Его́же хотя́ху прiима́ти вѣ́ру­ю­щiи во и́мя Его́: не у́ бо бѣ́ Ду́хъ Святы́й, я́ко Иису́съ не у́ бѣ́ просла́вленъ.
Мно́зи же от­ наро́да слы́шав­ше сло́во, глаго́лаху: Се́й е́сть во­и́стин­ну проро́къ.
Друзі́и глаго́лаху: Се́й е́сть Христо́съ. О́вiи же глаго́лаху: еда́ от­ Галиле́и Христо́съ при­­хо́дитъ?
Не Писа́нiе ли рече́, я́ко от­ сѣ́мене Дави́дова и от­ Виѳлее́мскiя ве́си, идѣ́же бѣ́ Дави́дъ, Христо́съ прiи́детъ?
Ра́спря у́бо бы́сть въ наро́дѣ Его́ ра́ди.
Нѣ́цыи же от­ ни́хъ хотя́ху я́ти Его́: но никто́же воз­ложи́ На́нь ру́цѣ.
Прiидо́ша же слуги́ ко архiере́омъ и фарисе́омъ: и рѣ́ша и́мъ ті́и: почто́ не при­­ведо́сте Его́?
Отвѣща́ша слуги́: николи́же та́ко е́сть глаго́лалъ человѣ́къ, я́ко Се́й Человѣ́къ.
Отвѣща́ша у́бо и́мъ фарисе́е: еда́ и вы́ прельще́ни бы́сте?
Еда́ кто́ от­ кня́зь вѣ́рова въ О́нь, или́ от­ фарисе́й?
Но наро́дъ се́й, и́же не вѣ́сть зако́на, про́кляти су́ть.
Глаго́ла Никоди́мъ къ ни́мъ, и́же при­­ше́дый къ Нему́ но́щiю, еди́нъ сы́й от­ ни́хъ:
еда́ зако́нъ на́шъ су́дитъ человѣ́ку, а́ще не слы́шитъ от­ него́ пре́жде и разумѣ́етъ, что́ твори́тъ?
Отвѣща́ша и реко́ша ему́: еда́ и ты́ от­ Галиле́и еси́? Испыта́й и ви́ждь, я́ко проро́къ от­ Галиле́и не при­­хо́дитъ.
И и́де кі́йждо въ до́мъ сво́й.
Калі ж даве́даўся Іісус, што пачулі фарысеі пра тое, што Іісус больш вучняў набыва́е і хры́сціць, чым Іаан, —
хоць Сам Іісус не хрысцíў, а вучні Яго, —
пакінуў Ён Іудзею і пайшоў зноў у Галіле́ю.
А трэба было́ Яму прахо́дзіць праз Самары́ю.
Вось, прыхо́дзіць Ён у горад Самары́йскі пад назвай Сіxа́р, паблíзу зямлí, якую даў Іакаў Іосіфу, сыну свайму;
і быў там кало́дзеж Іакава. Іісус, стамíўшыся ад дарогі, сеў ля кало́дзежа; было́ каля шостай гадзíны.
Прыхо́дзіць жанчына з Самары́і набраць вады. Кажа ёй Іісус: дай Мне піць.
Бо вучні Яго адышлí ў горад, каб купíць ежы.
Кажа Яму жанчына Самара́нка: я́к Ты, Іудзей, просіш піць у мяне, жанчыны Самара́нскай? бо Іудзеі ж не маюць зно́сін з Самара́намі.
У адказ Іісус сказаў ёй: калі б ты ведала дар Божы, і Хто Той, што кажа табе: “дай мне піць”, то ты сама прасіла б у Яго, і Ён даў бы табе ваду́ жыву́ю.
Кажа Яму жанчына: Гаспадар! у Цябе і зачарпну́ць няма чым, а кало́дзеж глыбо́кі; адкуль жа ў Цябе вада жыва́я?
хіба́ Ты большы за айца нашага Іакава, які даў нам гэты кало́дзеж і сам з яго піў, і сыны́ яго, і ста́так яго?
У адказ Іісус сказаў ёй: кожны, хто п’е гэтую ваду, будзе адчува́ць пра́гу зноў;
а хто будзе піць ваду, якую Я дам яму, не сасма́гне ніколі; але вада, якую Я дам яму, стане ў ім крынíцаю вады, што цячэ́ ў жыццё вечнае.
Кажа Яму жанчына: Гаспадар! дай мне гэтай вады, каб мне не мець сма́гі і не прыхо́дзіць сюды́ чэ́рпаць.
Кажа ёй Іісус: ідзі, пакліч мужа свайго і прыхо́дзь сюды.
У адказ жанчына сказала Яму: у мяне няма мужа. Кажа ёй Іісус: добра ты сказала, што ў цябе мужа няма;
бо пяць мужоў у цябе было́, і той, якога цяпер маеш, не муж табе; гэта праўдзіва сказала ты.
Кажа Яму жанчына: Гаспадар! бачу, што Ты прарок;
айцы нашы на гары́ гэтай пакланя́ліся, а вы ка́жаце, што ў Іерусаліме тое месца, дзе нале́жыць пакланя́цца.
Кажа ёй Іісус: жанчына, павер Мне, што настае́ час, калі не на гары́ гэтай і не ў Іерусаліме будзеце пакланя́цца Айцу;
вы пакланя́ецеся таму, чаго не ведаеце; мы пакланя́емся таму, што ведаем, бо спасе́нне ад Іудзеяў;
але настае́ час, ды і цяпер ёсць, калі íсцінныя пакло́ннікі будуць пакланя́цца Айцу ў ду́ху і ісціне, бо такіх пакло́ннікаў Айцец і шукае Сабе;
Бог ёсць дух, і тыя, што пакланя́юцца Яму, павінны пакланя́цца ў ду́ху і ісціне.
Кажа Яму жанчына: ведаю, што пры́йдзе Месíя, Якога называ́юць Хрыстос; калі Ён пры́йдзе, то абве́сціць нам усё.
Кажа ёй Іісус: гэта Я, што размаўляю з табою.
У гэты час прыйшлí вучні Яго і здзівíліся, што Ён размаўля́е з жанчынаю, але ні адзін не сказаў: што Табе трэба? ці: пра што Ты размаўля́еш з ёю?
Пакíнула тады жанчына сваю пасу́дзіну для вады і пайшла ў горад, і кажа лю́дзям:
ідзіце і паба́чце Чалавека, Які сказаў мне пра ўсё, што я зрабіла: ці не Хрыстос Ён?
Яны выйшлі з горада і пайшлі да Яго.
Між тым прасілі Яго вучні, ка́жучы: Раввí! еж.
Ён жа сказаў ім: у Мяне ёсць ежа, каб есці, якой вы не ведаеце.
Тады вучні гаварылі паміж сабою: хіба́ нехта прынёс Яму есці?
Кажа ім Іісус: Мая ежа — тое, каб здзяйсня́ць волю Таго, Хто паслаў Мяне і завяршы́ць справу Яго.
Ці не ка́жаце вы, што яшчэ чатыры месяцы, і наста́не жніво́? Дык вось, кажу вам: узвядзíце вочы вашы і паглядзíце на нíвы, як яны ўжо пабяле́лі для жніва́;
і хто жне, той атры́млівае ўзнагароду і збірае плён у жыццё вечнае, каб і той, хто сее, і той, хто жне, разам радаваліся;
бо тут апра́ўдваецца высло́ўе: адзін сее, а другі жне;
Я паслаў вас жаць тое, над чым вы не працавалі: іншыя працавалі, а вы ўвайшлі ў працу іx.
З горада таго многія Самара́не ўве́равалі ў Яго па слову жанчыны, якая све́дчыла: Ён сказаў мне пра ўсё, што я зрабіла.
Таму, калі прыйшлі да Яго Самара́не, то прасілі Яго пабы́ць у іx, і Ён прабы́ў там два дні,
і намнога больш людзей уве́равалі па слову Яго;
а жанчыне казалі: ужо не па твайму апавяда́нню веруем, бо самі чулі і ведаем, што гэта сапраўды́ Спасіцель свету, Хрыстос.
А праз два дні Ён адышоў адтуль і пайшоў у Галіле́ю;
бо Сам Іісус сведчыў, што прарок на сваёй бацькаўшчыне паша́ны не ма́е.
Калі ж Ён прыйшоў у Галіле́ю, то Галіле́яне прынялí Яго, бачыўшы ўсё, што зрабіў Ён у Іерусаліме на свята; бо і яны хадзілі на свята.
Дык вось, прыйшоў зноў Іісус у Ка́ну Галіле́йскую, дзе ператвары́ў ваду ў віно. І быў адзін царадво́рац, сын якога быў хворы ў Капернау́ме.
Ён, пачуўшы, што Іісус прыйшоў з Іудзеі ў Галіле́ю, пайшоў да Яго і прасіў Яго прыйсці і ацалíць сына яго, бо той быў пры смерці.
І сказаў яму Іісус: калі знаме́нняў і цудаў не ўбачыце, вы не ўверуеце.
Кажа Яму царадво́рац: Госпадзі! прыйдзí, пакуль не паме́рла дзіця́ маё.
Іісус кажа яму: ідзі, сын твой жывы́. І паверыў чалавек слову, якое сказаў яму Іісус, і пайшоў.
І ўжо калі ён ішоў, рабы яго сустрэлі яго і абве́сцілі: сын твой жывы́.
Тады ён спытаўся ў іх, у каторай гадзíне стала яму лягчэ́й; і сказалі яму: учора ў сем гадзíн гара́чка пакíнула яго.
Зразуме́ў тады бацька, што гэта было́ ў тую гадзíну, калі Іісус сказаў яму: ідзі, сын твой жывы́. І ўвераваў сам і ўвесь дом яго.
Гэта ўжо другі цуд сатвары́ў Іісус, прыйшо́ўшы з Іудзеі ў Галіле́ю.
І хадзіў Іісус пасля гэтага па Галіле́і, бо не хацеў па Іудзеі хадзіць, таму што Іудзеі шука́лі, як забіць Яго.
А было́ блізка свята Іудзейскае — пастаўле́нне ку́шчаў.
Сказалі тады Яму браты́ Яго: пайдзі адсюль і ідзі ў Іудзею, каб і вучні Твае бачылі справы Твае, якія Ты робіш;
бо ніхто ўпо́тай не робіць нічога і стара́ецца сам навідаво́ку быць; калі Ты такое робіш, пакажы́ Сябе свету.
Бо і браты Яго не ве́равалі ў Яго.
Сказаў жа ім Іісус: час Мой яшчэ не прыйшоў, а ваш час заўсёды ная́ўны;
не можа свет ненавíдзець вас, Мяне ж ён ненавíдзіць, бо Я сведчу пра яго, што справы яго ліхíя;
вы пайдзíце на гэтае свя́та, а Я яшчэ не пайду на свя́та гэтае, таму што час Мой яшчэ не наста́ў.
І, сказаўшы гэта ім, Ён застаўся ў Галілеі.
Калі ж пайшлі браты Яго, тады і Ён пайшоў на свя́та, не адкрыта, а нíбы ўпо́тай.
А Іудзеі шука́лі Яго на свяце і гаварылі: дзе Ён?
І многа спрэ́чак было́ пра Яго ў народзе: адны казалі, што Ён добры, а іншыя казалі: не, Ён жа ўво́дзіць у зман народ.
Ніхто, аднак, адкрыта не гаварыў пра Яго з-за страху перад Іудзеямі.
Калі ж свята дайшло ўжо да паловы, увайшоў Іісус у храм і вучыў;
і здзіўляліся Іудзеі, гаво́рачы: як Ён ведае Пісанні, не вучы́ўшыся?
У адказ ім Іісус сказаў: Маё вучэ́нне — не Маё, а Таго, Хто паслаў Мяне;
калі хто хоча волю Яго выко́нваць, то даве́даецца пра гэтае вучэ́нне, ці ад Бога яно, ці Я Сам ад Сябе гавару;
хто гаво́рыць сам ад сябе, той ула́снай сла́вы шука́е, а Хто шукае сла́вы Таму, Хто пасла́ў Яго, Той праўдзíвы, і няма няпра́ўды ў Ім;
ці не даў Маісей вам закон? і ніхто з вас не выко́нвае закону. Чаму вы хочаце забíць Мяне?
20 Народ адказаў: дэман у Табе; хто хоча забіць Цябе?
У адказ Іісус сказаў ім: адну справу зрабіў Я, і вы ўсе здзіўля́ецеся;
вось Маісей даў вам абрэ́занне, — хоць яно і не ад Маісея, але ад айцоў, — і ў суботу вы абраза́еце чалавека;
калі абрэ́занне прыма́е чалавек у суботу, каб не быў пару́шаны закон Маісееў, — чаму на Мяне вы гне́ваецеся, што ўсяго чалавека Я ацалíў у суботу?
Не судзíце па вы́гляду, а пра́ведным судо́м судзíце.
Гаварылі тады некато́рыя з Іерусалíмлян: ці не Той гэта, Якога шукаюць, каб забіць?
І вось, Ён адкрыта гаворыць, і нічога Яму не кажуць; няўжо на самай справе дазна́ліся нача́льнікі, што Ён сапраўды́ Хрыстос?
Але Гэтага мы ведаем, адкуль Ён; калі ж Хрыстос пры́йдзе, ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён.
Прамо́віў го́ласна тады Іісус у храме, ву́чачы і гаворачы: і Мяне ве́даеце, і ве́даеце, адкуль Я; і не Сам ад Сябе Я прыйшоў, але íсцінны Той, Хто паслаў Мяне, Якога вы не ве́даеце;
Я ведаю Яго, таму што Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне.
Тады шукалі, як схапíць Яго, але ніхто не падня́ў на Яго рукí, бо яшчэ не прыйшоў час Яго.
А многія з народу ўве́равалі ў Яго і казалі: калі пры́йдзе Хрыстос, хіба́ Ён больш цудаў зробіць, чым Гэты зрабіў?
Пачулі фарысеі, што народ так спрача́ецца пра Яго; і паслалі фарысеі і першасвятары́ слуг, каб схапілі Яго.
Сказаў тады ім Іісус: яшчэ нядоўга Я бу́ду з вамі, і пайду да Таго, Хто паслаў Мяне;
бу́дзеце шука́ць Мяне, і не зно́йдзеце, і дзе буду Я, туды вы не можаце прыйсцí.
І гаварылі Іудзеі паміж сабою: куды Ён збіра́ецца ісці, што мы не зно́йдзем Яго? ці не да рассе́леных між Грэкамі збіра́ецца Ён ісці і навуча́ць Грэкаў?
што зна́чаць гэтыя словы, якія Ён сказаў: “бу́дзеце шука́ць Мяне, і не зно́йдзеце, і дзе буду Я, туды вы не можаце прыйсцí”?
У апошні ж вялікі дзень свята стаяў Іісус і ўсклíкнуў, ка́жучы: калі хто ма́е смагу, няхай прыхо́дзіць да Мяне і п’е;
хто веруе ў Мяне, як ска́зана ў Пісанні, у таго з нутра́ пацяку́ць рэ́кі вады жывой.
А сказаў Ён гэта пра Духа, Якога ме́ліся прыня́ць ве́руючыя ў Яго; бо не было́ яшчэ на іх Духа Святога, таму што Іісус яшчэ не быў прасла́ўлены.
Многія з народу, пачуўшы гэтыя словы, казалі: Ён сапраўды́ прарок.
Іншыя казалі: гэта Хрыстос. А другія казалі: хіба́ ж з Галіле́і Хрыстос пры́йдзе?
ці ж не ска́зана ў Пісанні, што з се́мені Давідавага і з Віфлее́ма, таго пасе́лішча, адкуль быў Давід, Хрыстос пры́йдзе?
Дык вось нязго́да ўзнíкла ў наро́дзе з-за Яго.
Некато́рыя ж з іх хацелі схапíць Яго, але ніхто не падняў на Яго рукí.
І вось прыйшлі слу́гі да першасвятароў і фарысеяў, і тыя сказалі ім: чаму вы не прывялí Яго?
Слу́гі адказалі: ніколі чалавек не гаварыў так, як Гэты Чалавек.
На гэта фарысеі сказалі ім: няўжо і вас увялі ў зман?
хіба́ хто з начальнікаў уве́раваў у Яго, ці з фарысеяў?
А народ гэты, што не ведае закону, — пракля́ты ён.
Кажа ім Нікадзім, які прыходзіў да Яго ўначы́ і быў адзін з іх:
хіба́ закон наш су́дзіць чалавека, не вы́слухаўшы яго спача́тку і не даве́даўшыся, што ён робіць?
У адказ сказалі яму: ці не з Галіле́і і ты? даследуй і пабач, што з Галіле́і прарок не прыхо́дзіць.
І пайшлі кожны ў свой дом.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible