Евангелие от Иоанна, глава 9 (Ин.9) на церковнославянском (русскими буквами), таджикском, русском, грузинском (древнем) языках в параллельном переводе

Отвѣща́ о́нъ и рече́: Человѣ́къ нарица́емый Иису́съ бре́нiе сотвори́, и пома́за о́чи мои́, и рече́ ми: иди́ въ купѣ́ль Силоа́млю и умы́йся. Ше́дъ же и умы́вся, прозрѣ́хъ.

Рѣ́ша у́бо ему́: кто́ {гдѣ́} То́й е́сть? Глаго́ла: не вѣ́мъ.

Ведо́ша [же] его́ къ фарисе́омъ, и́же бѣ́ иногда́ слѣ́пъ.

Бѣ́ же суббо́та, егда́ сотвори́ бре́нiе Иису́съ и отве́рзе ему́ о́чи.

Па́ки же вопроша́ху его́ и фарисе́е, ка́ко прозрѣ́. О́нъ же рече́ и́мъ: бре́нiе положи́ мнѣ́ на о́чи, и умы́хся, и ви́жу.

Глаго́лаху у́бо от фарисе́и нѣ́цыи: нѣ́сть Се́й от Бо́га Человѣ́къ, я́ко суббо́ту не храни́тъ. О́вiи глаго́лаху: ка́ко мо́жетъ человѣ́къ грѣ́шенъ сицева́ зна́менiя твори́ти? И ра́спря бѣ́ въ ни́хъ.

Глаго́лаху [у́бо] слѣпцу́ па́ки: ты́ что́ глаго́леши о Не́мъ, я́ко отве́рзе о́чи твои́? О́нъ же рече́, я́ко проро́къ е́сть.

Не я́ша у́бо вѣ́ры Иуде́е о не́мъ, я́ко слѣ́пъ бѣ́ и прозрѣ́, до́ндеже возгласи́ша роди́теля того́ прозрѣ́вшаго

и вопроси́ша я́, глаго́люще: се́й ли е́сть сы́нъ ва́ю, его́же вы́ глаго́лете, я́ко слѣ́пъ роди́ся? ка́ко у́бо ны́нѣ ви́дитъ?

Отвѣща́ста [же] и́мъ роди́теля его́ и рѣ́ста: вѣ́мы, я́ко се́й е́сть сы́нъ на́ю и я́ко слѣ́пъ роди́ся:

ка́ко же ны́нѣ ви́дитъ, не вѣ́мы: или́ кто́ отве́рзе ему́ о́чи, мы́ не вѣ́мы: са́мъ во́зрастъ и́мать, самого́ вопроси́те, са́мъ о себѣ́ да глаго́летъ.

Сiя́ реко́ста роди́теля его́, я́ко боя́стася Жидо́въ: уже́ бо бя́ху сложи́лися Жи́дове, да, а́ще кто́ Его́ исповѣ́сть Христа́, отлуче́нъ от со́нмища бу́детъ:

сего́ ра́ди роди́теля его́ реко́ста, я́ко во́зрастъ и́мать, самого́ вопроси́те.

Возгласи́ша же втори́цею человѣ́ка, и́же бѣ́ слѣ́пъ, и рѣ́ша ему́: да́ждь сла́ву Бо́гу: мы́ вѣ́мы, я́ко Человѣ́къ Се́й грѣ́шенъ е́сть.

Отвѣща́ у́бо о́нъ и рече́: а́ще грѣ́шенъ е́сть, не вѣ́мъ: еди́но вѣ́мъ, я́ко слѣ́пъ бѣ́хъ, ны́нѣ же ви́жу.

Рѣ́ша же ему́ па́ки: что́ сотвори́ тебѣ́? Ка́ко отве́рзе о́чи твои́?

Отвѣща́ и́мъ: реко́хъ ва́мъ уже́, и не слы́шасте: что́ па́ки хо́щете слы́шати? Еда́ и вы́ ученицы́ Его́ хо́щете бы́ти?

Они́ же укори́ша его́ и рѣ́ша ему́: ты́ учени́къ еси́ Того́: мы́ же Моисе́овы есмы́ ученицы́:

мы́ вѣ́мы, я́ко Моисе́ови глаго́ла Бо́гъ: Сего́ же не вѣ́мы, отку́ду е́сть.

Отвѣща́ человѣ́къ и рече́ и́мъ: о се́мъ бо ди́вно е́сть, я́ко вы́ не вѣ́сте, отку́ду е́сть, и отве́рзе о́чи мои́:

вѣ́мы же, я́ко грѣ́шники Бо́гъ не послу́шаетъ: но а́ще кто́ Богочте́цъ е́сть и во́лю Его́ твори́тъ, того́ послу́шаетъ:

от вѣ́ка нѣ́сть слы́шано, я́ко кто́ отве́рзе о́чи слѣ́пу рожде́ну:

а́ще не бы́ бы́лъ Се́й от Бо́га, не мо́глъ бы твори́ти ничесо́же.

Отвѣща́ша и рѣ́ша ему́: во грѣсѣ́хъ ты́ роди́лся еси́ ве́сь, и ты́ ли ны́ у́чиши? И изгна́ша его́ во́нъ.

Услы́ша Иису́съ, я́ко изгна́ша его́ во́нъ: и обрѣ́тъ его́, рече́ ему́: ты́ вѣ́руеши ли въ Сы́на Бо́жiя?

Отвѣща́ о́нъ и рече́: и кто́ е́сть, Го́споди, да вѣ́рую въ Него́?

Рече́ же ему́ Иису́съ: и ви́дѣлъ еси́ Его́, и глаго́ляй съ тобо́ю То́й е́сть.

О́нъ же рече́: вѣ́рую, Го́споди. И поклони́ся Ему́.

[Зач. 35.] И рече́ Иису́съ: на су́дъ А́зъ въ мíръ се́й прiидо́хъ, да неви́дящiи ви́дятъ, и ви́дящiи слѣ́пи бу́дутъ.

И слы́шаша от фарисе́й сiя́ су́щiи съ Ни́мъ, и рѣ́ша Ему́: еда́ и мы́ слѣ́пи есмы́?

Рече́ и́мъ Иису́съ: а́ще бы́сте слѣ́пи бы́ли, не бы́сте имѣ́ли грѣха́: ны́нѣ же глаго́лете, я́ко ви́димъ: грѣ́хъ у́бо ва́шъ пребыва́етъ.

Таджикский

Ва чун мерафт, як кўри модарзодро дид.

Шогирдон аз Ў пурсида, гуфтанд: “Эй Устод! Ки гуноҳ кард: ин одам ё падару модараш, ки вай кўр зоида шуд?“

Исо ҷавоб дод: “На ин одам гуноҳ кард ва на падару модараш, балки барои он ки дар вай аъмоли Худо ошкор гардад;

То вақте ки рўз аст, Ман бояд аъмоли Фиристодаи Худро ба ҷо оварам; шаб ки ояд, ҳеҷ кас кас наметавонад коре бикунад;

То вақте ки Ман дар ҷаҳон ҳастам, нури ҷаҳонам“.

Инро гуфта, оби даҳон бар замин андохт, ва бо он об гил сохт, ва он гилро бар чашмони кўр молид,

Ва ба вай гуфт: “Бирав ва дар ҳавзи Шилўаҳ, ки маънояш́Фиристода́ мебошад, худро бишўй“. Вай рафта, худро шуст, ва бино шуда омад.

Ҳамсоягон ва касоне ки пеш аз он вайро дар ҳолати кўри дида буданд, гуфтанд: “Оё ин ҳамон нест, ки нишаста, гадоӣ мекард?“

Баъзе гуфтанд: “Ҳамон аст“. Ва баъзе гуфтанд: “Фақат ба вай монанд аст“. Вале худи вай гуфт: “Ман ҳамонам“.

Ба вай гуфтанд: “Пас чӣ тавр чашмони ту воз шуд?“

Вай дар ҷавоб гуфт: “Касе ки Исо номида мешавад, гил сохта, ба чашмонам молид ва гуфт: ́Бирав ва дар ҳавзи Шилўаҳ худро бишўй“. Ман рафта шустам ва бино шудам“.

Ва ба вай гуфтанд: “Ў куҷост?“ Гуфт: “Намедонам“.

Он одамро, ки пештар кўр буд, назди фарисиён бурданд.

Ва он рўзе ки Исо гил сохта, чашмони вайро воз кард, рўзи шанбе буд.

Фарисиён низ аз вай пурсиданд, ки чӣ тавр бино шуд.Ба онҳо гуфт: “Гил сохта, ба чашмонам гузошт, ва ман худро шуста, бино шудам“.

Баъзе аз фарисиён гуфтанд: “Он Шахс аз ҷониби Худо нест, чунки шанберо нигоҳ намедорад“. Дигарон гуфтанд: “Чӣ тавр як шахси гуноҳкор чунин мўъҷиза нишон дода метавонад?“ Ва дар байни онҳо ихтилоф афтод.

Боз ба он кўр гуфтанд: “Дар бораи Ў, ки чашмони туро кушод чӣ мегўи?“. Гуфт: “Пайғамбар аст“.

Яҳудиён бовар накарданд, ки вай кўр буду бино шуд, то ин ки падару модари он биношударо даъват намуда,

Аз онҳо пурсиданд: “Оё ин аст писари шумо, ки мегўед: кўр зоида шудааст? Пас чӣ тавр вай алҳол бино шудааст?“.

Падару модари вай дар ҷавоби онҳо гуфт: “Мо медонед, ки ин писари мост, ва кўр зоида шудаст;

Лекин алҳол чӣ тавр бино шудаст, намедонем; ва чашмони вайро ки воз кардааст намедонем; вай болиғ аст, аз худаш пурсед, то аҳволи худро баён кунад“.

Падару модараш чунин гуфтанд, чунки аз яҳудиён метарсиданд; зеро ки яҳудиён аллакай забон як карда буданд, ки ҳар кӣ Ўро чун Масеҳ эътироф намояд, аз куништ биронанд;

Аз ин сабаб падару модараш гуфтанд, ки: “вай болиғ аст, аз худаш пурсед“.

Он гоҳ бори дигар он одамро, ки кўр буд, талабида, гуфтанд: “Худоро сано гўй; мо медонем, ки Он Шахс гуноҳкор аст“

Дар ҷавобашон гуфт: “Оё гуноҳкор аст, ё не, намедонам; як чизро медонам, ки кўр будам ва ҳоло бино ҳастам“.

Боз ба вай гуфтанд: “Бо ту чӣ кор кард? чӣ тавр чашмони туро боз кард?“

Ба онҳо ҷавоб дод: “Аллакай ба шумо гуфтам, ва гўш надодед; чаро мехоҳед дубора бишнавед? Оё шумо низ мехоҳед шогирдони Ў шавед?“.

Вайро мазаммат намуда, гуфтанд: “Ту шогирди Ў ҳастӣ, мо шогирдони Мусоем;

Мо медонем, ки Худо ба Мусо сухан гуфт; лекин Ин Шахсро намедонем, аз куҷост“.

Он одам дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ин аҷиб аст, ки шумо аз куҷо будани Ўро намедонед, ва ҳол он ки Ў чашмони маро воз кард.

Мо медонем, ки Худо дуои гуноҳкорронро намешунавад, лекин агар касе худотарс бошаду иродаи Ўро ба ҷо оварад, дуояшро мешунавад;

Ҳаргиз шунида нашудааст, ки касе чашмони кўри модарзодро воз карда бошад;

Агар Ў аз ҷониби Худо намебуд, ҳеҷ кор карда наметавонист“

Дар ҷавоби вай гуфтанд: “Ту, ки комилан дар гуноҳ таваллуд ёфтаӣ, моро таълим медиҳӣ?“. Пас вайро бадар ронданд.

Исо чун шунид, ки вайро бадар ронданд, вайро ёфта, гуфт: “Оё ту ба Писари Одам имон дорӣ?“

Дар ҷавоб гуфт: “Эй оғо, Ў кист, то ба Ў имон оварам?“

Исо ба вай гуфт: “Ту Ўро дидаӣ, ва Ў ҳамон аст, ки ҳоло бо ту гуфтугў мекунад“.

Гуфт: “Имон дорам, Худовандо!“ Ва ба Ў саҷда кард.

Ва Исо гуфт: “Ман барои доварӣ ба ин ҷаҳон омадаам, то ки кўрон бино ва биноён кўр шаванд“.

Баъзе аз фарисиён, ки назди Ў буданд, чун шуниданд, ба Ў гуфтанд: “Наход ки мо ҳам кўр бошем?“.

Исо ба онҳо гуфт: “Агар кўр мебудед, гуноҳ намедоштед; аммо чун мегўед, ки бино ҳастед, пас гуноҳи шумо мемонад“.

Синодальный

1 Исцеление слепорожденного. 13 Фарисеи спрашивают исцеленного и его родителей. 35 Исцеленный уверовал в Сына Божия; слепота фарисеев.

[Зач. 34.] И, проходя, увидел человека, слепого от рождения.

Ученики Его спросили у Него: Равви́! кто согрешил, он или родители его, что родился слепым?

Иисус отвечал: не согрешил ни он, ни родители его, но это для того, чтобы на нем явились дела Божии.

Мне должно делать дела Пославшего Меня, доколе есть день; приходит ночь, когда никто не может делать.

Доколе Я в мире, Я свет миру.

Сказав это, Он плюнул на землю, сделал брение из плюновения и помазал брением глаза слепому,

и сказал ему: пойди, умойся в купальне Силоам, что значит: посланный. Он пошел и умылся, и пришел зрячим.

Тут соседи и видевшие прежде, что он был слеп, говорили: не тот ли это, который сидел и просил милостыни?

Иные говорили: это он, а иные: похож на него. Он же говорил: это я.

Тогда спрашивали у него: как открылись у тебя глаза?

Он сказал в ответ: Человек, называемый Иисус, сделал брение, помазал глаза мои и сказал мне: пойди на купальню Силоам и умойся. Я пошел, умылся и прозрел.

Тогда сказали ему: где Он? Он отвечал: не знаю.

Повели сего бывшего слепца к фарисеям.

А была суббота, когда Иисус сделал брение и отверз ему очи.

Спросили его также и фарисеи, как он прозрел. Он сказал им: брение положил Он на мои глаза, и я умылся, и вижу.

Тогда некоторые из фарисеев говорили: не от Бога Этот Человек, потому что не хранит субботы. Другие говорили: как может человек грешный творить такие чудеса? И была между ними распря.

Опять говорят слепому: ты что скажешь о Нем, потому что Он отверз тебе очи? Он сказал: это пророк.

Тогда Иудеи не поверили, что он был слеп и прозрел, доколе не призвали родителей сего прозревшего

и спросили их: это ли сын ваш, о котором вы говорите, что родился слепым? как же он теперь видит?

Родители его сказали им в ответ: мы знаем, что это сын наш и что он родился слепым,

а как теперь видит, не знаем, или кто отверз ему очи, мы не знаем. Сам в совершенных летах; самого спроси́те; пусть сам о себе скажет.

Так отвечали родители его, потому что боялись Иудеев; ибо Иудеи сговорились уже, чтобы, кто признает Его за Христа, того отлучать от синагоги.

Посему-то родители его и сказали: он в совершенных летах; самого спроси́те.

Итак, вторично призвали человека, который был слеп, и сказали ему: воздай славу Богу; мы знаем, что Человек Тот грешник.

Он сказал им в ответ: грешник ли Он, не знаю; одно знаю, что я был слеп, а теперь вижу.

Снова спросили его: что сделал Он с тобою? как отверз твои очи?

Отвечал им: я уже сказал вам, и вы не слушали; что еще хотите слышать? или и вы хотите сделаться Его учениками?

Они же укорили его и сказали: ты ученик Его, а мы Моисеевы ученики.

Мы знаем, что с Моисеем говорил Бог; Сего же не знаем, откуда Он.

Человек прозревший сказал им в ответ: это и удивительно, что вы не знаете, откуда Он, а Он отверз мне очи.

Но мы знаем, что грешников Бог не слушает; но кто чтит Бога и творит волю Его, того слушает.

От века не слыхано, чтобы кто отверз очи слепорожденному.

Если бы Он не был от Бога, не мог бы творить ничего.

Сказали ему в ответ: во грехах ты весь родился, и ты ли нас учишь? И выгнали его вон.

Иисус, услышав, что выгнали его вон, и найдя его, сказал ему: ты веруешь ли в Сына Божия?

Он отвечал и сказал: а кто Он, Господи, чтобы мне веровать в Него?

Иисус сказал ему: и видел ты Его, и Он говорит с тобою.

Он же сказал: верую, Господи! И поклонился Ему.

[Зач. 35.] И сказал Иисус: на суд пришел Я в мир сей, чтобы невидящие видели, а видящие стали слепы.

Услышав это, некоторые из фарисеев, бывших с Ним, сказали Ему: неужели и мы слепы?

Иисус сказал им: если бы вы были слепы, то не имели бы на себе греха; но как вы говорите, что видите, то грех остается на вас.

Грузинский (древн.)

Языки

და ვითარცა წარვიდოდა იესუ, იხილა კაცი, ბრმაჲ შობითგან.

ჰკითხვიდეს მოწაფენი მისნი და ეტყოდეს: რაბი, ვინ ცოდა: ამან ანუ მშობელთა ამისთა, რამეთუ ბრმაჲ იშვა?

ჰრქუა მათ იესუ: არცა ამან ცოდა, არცა მშობელთა ამისთა, არამედ რაჲთა გამოცხადნეს საქმე ღმრთისაჲ მაგას ზედა.

და ჩემდა ჯერ-არს საქმედ საქმესა მომავლინებელისა ჩემისასა, ვიდრე დღე არსღა; მოვალს ღამე, ოდეს ვერვის ჴელ-ეწიფოს საქმედ.

ვიდრემდე ვარ სოფელსა შინა, ნათელი ვარ სოფლისაჲ.

და ესე ვითარცა თქუა ჰნერწყუა ქუეყანასა და შექმნა თიჴაჲ ნერწყჳსაგან და სცხო თიჴაჲ იგი თვალთა მის ბრმისათა

და ჰრქუა მას: წარვედ და დაიბანე საბანელსა მას სილოამისასა, რომელი ითარგმნების „მოვლინებულად“. წარვიდა კაცი იგი და დაიბანა, მოვიდა და ხედვიდა.

ხოლო მოძმენი და რომელთა ეხილვა იგი პირველად, რამეთუ მთხოველი იყო, იტყოდეს: არა ესე არსა, რომელი ზინ და ითხოვნ?

სხვანი იტყოდეს: ესე არს; ხოლო რომელნიმე იტყოდეს: არა, არამედ მსგავსი მისი არს; ხოლო იგი იტყოდა: მე ვარ.

ჰკითხვიდეს მას: ვითარ აღგეხილნეს თუალნი შენნი?

მან მიუგო და ჰრქუა მათ: კაცმან რომელსა ჰრქჳან იესუ, თიჴაჲ შექმნა და მცხო თვალთა ჩემთა და მრქუა მე: წარვედ საბანელსა მას სილოამისასა და დაიბანე. მივედ და დავიბანე და აღვიხილენ.

ჰრქუეს მას: სადა არს იგი? ხოლო მან რქუა მათ: არა უწყი.

იყო შაბათი, ოდეს-იგი თიჴაჲ შექმნა იესუ და აღუხილნა თვალნი მისნი.

მოიყვანეს იგი წინაშე ფარისეველთა, რომელი–იგი პირველად ბრმაჲ იყო.

კუალად ჰკითხვიდეს მას ფარისეველნიცა იგი: ვითარ აღიხილენ? ხოლო მან ჰრქუა მათ: თიჴაჲ დამდვა თუალთა ჩემთა, და დავიბანე და აწ ვხედავ.

იტყოდეს ვინმე ფარისეველთაგანნი: ესე კაცი არა არს ღმრთისაგან, რამეთუ შაბათსა არა იმარხავს. სხუანი იტყოდეს: ვითარ ჴელ-ეწიფების კაცსა ცოდვილსა ესევითარისა სასწაულისა საქმედ? და ცილობაჲ იყო მათ შორის.

ჰრქუეს მას, რომელი-იგი პირველ ბრმაჲ იყო: შენ რასა იტყჳ მისთჳს, რამეთუ აღგიხილნა თუალნი შენნი? ხოლო მან ჰრქუა მათ: წინაწარმეტყუელი არს.

არა ჰრწმენა ჰურიათა მისთჳს, ვითარმედ ბრმაჲ იყო და აღიხილნა თუალნი, ვიდრემდე მოუწოდეს მამა-დედათა მისთა, რომელმან-იგი აღიხილნა,

ჰკითხვიდეს მათ და ჰრქუეს: ესე არსა ძჱ იგი თქუენი, რომელისაჲ თქუენ სთქუთ, ვითარმედ: ბრმაჲ იშვა? აწ უკუე ვითარ ხედავს?

მიუგეს მამა-დედათა მისთა და ჰრქუეს: უწყით, რამეთუ ესე არს ძჱ ჩუენი და რამეთუ ბრმაჲ იშვა.

ხოლო აწ ვითარ ხედავს, ჩუენ არა ვიცით; ანუ ვინ აღუხილნა მაგას თუალნი, ჩუენ არა უწყით; მაგას ჰკითხეთ, ჰასაკი აქუს, ეგე თავისა თჳსისათჳს იტყოდენ.

ამისთჳს ესე თქუეს მშობელთა მისთა, რამეთუ ეშინოდა ჰურიათაგან, რამეთუ შეთქუმულ იყვნეს ჰურიანი, რაჲთა აღ-თუ ვინმე-იაროს იგი ქრისტედ, კრებულისაგან განჴადონ იგი.

ამისთჳს თქუეს მამა-დედათა მისთა, ვითარმედ: ჰასაკი აქუს, მაგას ჰკითხეთ.

მოუწოდეს კაცსა მას მეორედ, რომელი-იგი პირველ ბრმაჲ იყო, და ჰრქუეს მას: მიეც დიდებაჲ ღმერთსა; ჩუენ უწყით, რამეთუ კაცი ესე ცოდვილ არს.

ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: ცოდვილი თუ არს, მე არა უწყი; ხოლო ერთი ესე უწყი, რამეთუ ბრმაჲ ვიყავ და აწ ვხედავ.

მერმე ჰრქუეს მას: რაჲ გიყო შენ? ვითარ აღგიხილნა თუალნი შენნი?

მიუგო და ჰრქუა მათ: გარქუ თქუენ პირველვე, და არა გესმა; რაჲსაღა გნებავს კუალად სმენად? ანუ თქუენცა გნებავს მოწაფე ყოფად მისა?

ხოლო იგინი აგინებდეს მას და ჰრქუეს: შენ ხარ მოწაფე მისი, ხოლო ჩუენ მოწაფენი მოსესნი ვართ.

უწყით, რამეთუ მოსეს ეტყოდა ღმერთი, ხოლო ესე არა ვიცით, ვინაჲ არს.

მიუგო კაცმან მან და ჰრქუა მათ: საკჳრველი ესე არს, რამეთუ თქუენ არა იცით, ვინაჲ არს, და მე აღმიხილნა თუალნი.

ესე უწყი, რამეთუ ცოდვილისაჲ არა ისმინის ღმერთმან, არამედ უკუეთუ ვინმე არნ ღმრთის-მსახურ და ნებასა ღმრთისასა ჰყოფნ, ამისი ისმინის ღმერთმან.

საუკუნითგან არასადა ისმა, ვითარმცა აღ-ვინმე-უხილნა თუალნი შობითგან ბრმისანი.

უკუეთუმცა არა იყო ესე ღმრთისაგან, ვერმცა რას შემძლებელ იყო საქმედ.

მიუგეს და ჰრქუეს მას: ცოდვათა შინა შობილ ხარ შენ ყოვლად და შენ გუასწავებ ჩუენ? და განჴადეს იგი გარე.

ესმა იესუს, რამეთუ განაძეს იგი გარე, პოვა იგი და ჰრქუა მას: შენ გრწამსა ძე ღმრთისაჲ?

მან მიუგო და ჰრქუა: ვინ არს იგი, უფალო, რაჲთა მრწმენეს იგი?

ჰრქუა მას იესუ: იხილე იგი, და რომელი იტყჳს შენ თანა, იგი არს.

ხოლო მან ჰრქუა მას: მრწამს, უფალო, და თაყუანის-სცა მას.

და თქუა იესუ: სჯად სოფელსა ამას მოსრულ ვარ მე, რაჲთა რომელნი არა ხედვიდეს, ხედვიდენ; და რომელნი ხედვიდეს, დაბრმენ.

ესმა ესე ფარისეველთაგანთა, რომელნი იყვნეს მის თანა, და ჰრქუეს: ნუუკუე ჩუენცა ბრმანი ვართა?

ჰრქუა მათ იესუ: უკუეთუმცა ბრმანი იყვენით, ცოდვაჲმცა არა გაქუნდა; ხოლო აწ იტყჳთ, ვითარმედ: ვხედავთ, და ცოდვანი თქუენნი ჰგიან.

От Иоа́нна, Глава 9