Скрыть
1:2
1:3
1:4
1:7
1:8
1:9
1:10
1:11
1:12
1:13
1:14
1:15
1:16
1:17
1:18
1:19
1:20
1:22
Церковнославянский (рус)
Человѣ́къ нѣ́кiй бя́ше во странѣ́ Авситиді́йстѣй, ему́же и́мя И́овъ, и бѣ́ человѣ́къ о́нъ и́стиненъ, непоро́ченъ, пра́веденъ, богочести́въ, удаля́яся от­ вся́кiя лука́выя ве́щи.
Бы́ша же ему́ сы́нове се́дмь и дще́ри три́.
И бя́ху ско́ти его́, ове́цъ се́дмь ты́сящъ, велблю́довъ три́ ты́сящы, супру́гъ воло́въ пя́ть со́тъ, и осли́цъ пасо́мыхъ пя́ть со́тъ, и слу́гъ мно́го зѣло́, и дѣла́ ве́лiя бя́ху ему́ на земли́: и бѣ́ человѣ́къ о́ный благоро́днѣйшiй су́щихъ от­ восто́къ со́лнца.
Сходя́щеся же сы́нове его́ дру́гъ ко дру́гу, творя́ху пи́ръ на кі́йждо де́нь, спо­е́млюще вку́пѣ и три́ сестры́ своя́, я́сти и пи́ти съ ни́ми.
И егда́ скончава́­шеся дні́е пи́ра, посыла́­ше и́овъ и очища́­ше и́хъ, востая́ зау́тра, и при­­ноша́­ше о ни́хъ же́ртвы по числу́ и́хъ, и телца́ еди́наго о грѣсѣ́ о душа́хъ и́хъ. глаго́лаше бо и́овъ: не́гли когда́ сы́нове мо­и́ согрѣши́ша и въ мы́сли сво­е́й зла́я помы́слиша проти́ву Бо́га? та́ко у́бо творя́ше и́овъ вся́ дни́.
И бы́сть я́ко де́нь се́й, и се́, прiидо́ша а́нгели Бо́жiи предста́ти предъ Го́сподемъ, и дiа́волъ прiи́де съ ни́ми.
И рече́ Госпо́дь дiа́волу: от­ку́ду при­­ше́лъ еси́? и от­вѣща́въ дiа́волъ Го́сподеви, рече́: обше́дъ зе́млю и проше́дъ поднебе́сную, се́, е́смь.
И рече́ ему́ Госпо́дь: вня́лъ ли еси́ мы́слiю тво­е́ю на раба́ мо­его́ и́ова? зане́ нѣ́сть я́ко о́нъ на земли́: человѣ́къ непоро́ченъ, и́стиненъ, богочести́въ, удаля́яся от­ вся́кiя лука́выя ве́щи.
Отвѣща́ же дiа́волъ и рече́ предъ Го́сподемъ:
еда́ ту́не и́овъ чти́тъ Го́спода? не ты́ ли огради́лъ еси́ внѣ́шняя его́ и вну́трен­няя до́му его́, и я́же внѣ́ всѣ́хъ су́щихъ его́ о́крестъ? дѣла́ же руку́ его́ благослови́лъ еси́ и скоты́ его́ мно́ги сотвори́лъ еси́ на земли́:
но посли́ ру́ку твою́ и косни́ся всѣ́хъ, я́же и́мать, а́ще не въ лице́ тя благослови́тъ,
Тогда́ рече́ Госпо́дь дiа́волу: се́, вся́, ели́ка су́ть ему́, даю́ въ ру́ку твою́, но самого́ да не ко́снешися. и изы́де дiа́волъ от­ Го́спода.
И бы́сть я́ко де́нь се́й, сы́нове и́овлевы и дще́ри его́ пiя́ху вино́ въ дому́ бра́та сво­его́ старѣ́йшаго.
И се́, вѣ́ст­никъ прiи́де ко и́ову и рече́ ему́: супру́зи воло́въ оря́ху, и осли́цы пася́хуся бли́зъ и́хъ:
и при­­ше́дше плѣни́телiе плѣни́ша и́хъ и о́троки изби́ша мече́мъ, и спасо́хся а́зъ еди́нъ и прiидо́хъ воз­вѣсти́ти тебѣ́.
Еще́ сему́ глаго́лющу, прiи́де и́нъ вѣ́ст­никъ и рече́ ко и́ову: о́гнь спаде́ съ небесе́ и пожже́ о́вцы и па́стыри пояде́ подо́бнѣ, спасо́хся же а́зъ еди́нъ и прiидо́хъ воз­вѣсти́ти тебѣ́.
Еще́ сему́ глаго́лющу, прiи́де и́нъ вѣ́ст­никъ и рече́ ко и́ову: ко́н­ницы сотвори́ша нача́л­ст­ва три́ и окружи́ша велблю́ды и плѣни́ша и́хъ и о́троки изби́ша мечьми́, спасо́хся же а́зъ еди́нъ и прiидо́хъ воз­вѣсти́ти тебѣ́.
Еще́ сему́ глаго́лющу, и́нъ вѣ́ст­никъ прiи́де, глаго́ля и́ову: сыно́мъ тво­и́мъ и дще́ремъ тво­и́мъ яду́щымъ и пiю́щымъ у бра́та сво­его́ старѣ́йшаго,
внеза́пу вѣ́тръ вели́къ на́йде от­ пусты́ни и косну́ся четы́ремъ угло́мъ хра́мины, и паде́ хра́мина на дѣ́ти твоя́, и сконча́шася: спасо́хся же а́зъ еди́нъ и прiидо́хъ воз­вѣсти́ти тебѣ́.
Та́ко [услы́шавъ] и́овъ, воста́въ растерза́ ри́зы своя́ и остриже́ власы́ главы́ сво­ея́, [и посы́па пе́рстiю главу́ свою́,] и па́дъ на зе́млю, поклони́ся [Го́сподеви]
и рече́: са́мъ на́гъ изыдо́хъ от­ чре́ва ма́тере мо­ея́, на́гъ и от­иду́ та́мо: Госпо́дь даде́, Госпо́дь отъ­я́тъ: я́ко Го́сподеви изво́лися, та́ко бы́сть: бу́ди и́мя Госпо́дне благослове́но [во вѣ́ки].
Во всѣ́хъ си́хъ при­­ключи́в­шихся ему́ ничто́же согрѣши́ и́овъ предъ Го́сподемъ, [ниже́ устна́ма сво­и́ма,] и не даде́ безу́мiя Бо́гу.
Латинский (Nova Vulgata)
Vir erat in terra Us nomine Iob, et erat vir ille simplex et rectus ac timens Deum et recedens a malo.
Natique sunt ei septem filii et tres filiae.
Et fuit possessio eius septem milia ovium et tria milia camelorum, quingenta quoque iuga boum et quingentae asinae ac familia multa nimis; eratque vir ille magnus inter omnes Orientales.
Et ibant filii eius et faciebant convivium per domos unusquisque in die suo; et mittentes vocabant tres sorores suas, ut comederent et biberent cum eis.
Cumque in orbem transissent dies convivii, mittebat ad eos Iob et sanctificabat illos; consurgensque diluculo offerebat holocausta pro singulis. Dicebat enim: «Ne forte peccaverint filii mei et benedixerint Deo in cordibus suis». Sic faciebat Iob cunctis diebus.
Quadam autem die, cum venissent filii Dei, ut assisterent coram Domino, affuit inter eos etiam Satan.
Cui dixit Dominus: «Unde venis?». Qui respondens ait: «Circuivi terram et perambulavi eam».
Dixitque Dominus ad eum: «Numquid considerasti servum meum Iob, quod non sit ei similis in terra, homo simplex et rectus ac timens Deum et recedens a malo?».
Cui respondens Satan ait: «Numquid Iob frustra timet Deum?
Nonne tu vallasti eum ac domum eius universamque substantiam per circuitum, operibus manuum eius benedixisti, et possessio eius crevit in terra?
Sed extende paululum manum tuam et tange cuncta, quae possidet, nisi in faciem benedixerit tibi».
Dixit ergo Dominus ad Satan: «Ecce, universa, quae habet, in manu tua sunt; tantum in eum ne extendas manum tuam». Egressusque est Satan a facie Domini.
Cum autem quadam die filii et filiae eius comederent et biberent vinum in domo fratris sui primogeniti,
nuntius venit ad Iob, qui diceret: «Boves arabant, et asinae pascebantur iuxta eos;
et irruerunt Sabaei tuleruntque eos et pueros percusserunt gladio, et evasi ego solus, ut nuntiarem tibi».
Cumque adhuc ille loqueretur, venit alter et dixit: «Ignis Dei cecidit e caelo et ussit oves puerosque consumpsit, et effugi ego solus, ut nuntiarem tibi».
Sed et illo adhuc loquente, venit alius et dixit: «Chaldaei fecerunt tres turmas et invaserunt camelos et tulerunt eos necnon et pueros percusserunt gladio, et ego fugi solus, ut nuntiarem tibi».
Adhuc loquebatur ille, et ecce alius intravit et dixit: «Filiis tuis et filiabus vescentibus et bibentibus vinum in domo fratris sui primogeniti,
repente ventus vehemens irruit a regione deserti et concussit quattuor angulos domus; quae corruens oppressit liberos tuos, et mortui sunt, et effugi ego solus, ut nuntiarem tibi».
Tunc surrexit Iob et scidit vestimenta sua et, tonso capite, corruens in terram adoravit
et dixit: «Nudus egressus sum de utero matris meae et nudus revertar illuc. Dominus dedit, Dominus abstulit; sicut Domino placuit, ita factum est: sit nomen Domini benedictum».
In omnibus his non peccavit Iob labiis suis neque stultum quid contra Deum locutus est.
Арабский (Arabic Van Dyke)
كان رجل في ارض عوص اسمه ايوب. وكان هذا الرجل كاملا ومستقيما يتقي الله ويحيد عن الشر.
وولد له سبعة بنين وثلاث بنات.
وكانت مواشيه سبعة آلاف من الغنم وثلاثة آلاف جمل وخمس مئة فدان بقر وخمس مئة اتان وخدمه كثيرين جدا. فكان هذا الرجل اعظم كل بني المشرق.
وكان بنوه يذهبون ويعملون وليمة في بيت كل واحد منهم في يومه ويرسلون ويستدعون اخواتهم الثلاث ليأكلن ويشربن معهم.
وكان لما دارت ايام الوليمة ان ايوب ارسل فقدسهم وبكّر في الغد واصعد محرقات على عددهم كلهم. لان ايوب قال ربما اخطأ بنيّ وجدفوا على الله في قلوبهم. هكذا كان ايوب يفعل كل الايام
وكان ذات يوم انه جاء بنو الله ليمثلوا امام الرب وجاء الشيطان ايضا في وسطهم.
فقال الرب للشيطان من اين جئت. فاجاب الشيطان الرب وقال من الجولان في الارض ومن التمشي فيها.
فقال الرب للشيطان هل جعلت قلبك على عبدي ايوب. لانه ليس مثله في الارض. رجل كامل ومستقيم يتقي الله ويحيد عن الشر.
فاجاب الشيطان الرب وقال هل مجانا يتقي ايوب الله.
أليس انك سيّجت حوله وحول بيته وحول كل ما له من كل ناحية. باركت اعمال يديه فانتشرت مواشيه في الارض.
ولكن ابسط يدك الآن ومس كل ما له فانه في وجهك يجدف عليك.
فقال الرب للشيطان هوذا كل ما له في يدك. وانما اليه لا تمد يدك. ثم خرج الشيطان من امام وجه الرب
وكان ذات يوم وابناؤه وبناته ياكلون ويشربون خمرا في بيت اخيهم الاكبر
ان رسولا جاء الى ايوب وقال. البقر كانت تحرث والاتن ترعى بجانبها
فسقط عليها السبئيون واخذوها وضربوا الغلمان بحد السيف ونجوت انا وحدي لاخبرك.
وبينما هو يتكلم اذ جاء آخر وقال. نار الله سقطت من السماء فاحرقت الغنم والغلمان وأكلتهم ونجوت انا وحدي لاخبرك.
وبينما هو يتكلم اذ جاء آخر وقال. الكلدانيون عيّنوا ثلاث فرق فهجموا على الجمال واخذوها وضربوا الغلمان بحد السيف ونجوت انا وحدي لاخبرك.
وبينما هو يتكلم اذ جاء آخر وقال. بنوك وبناتك كانوا ياكلون ويشربون خمرا في بيت اخيهم الاكبر
واذا ريح شديدة جاءت من عبر القفر وصدمت زوايا البيت الاربع فسقط على الغلمان فماتوا ونجوت انا وحدي لاخبرك.
فقام ايوب ومزّق جبّته وجزّ شعر راسه وخرّ على الارض وسجد
وقال عريانا خرجت من بطن امي وعريانا اعود الى هناك. الرب اعطى والرب اخذ فليكن اسم الرب مباركا.
في كل هذا لم يخطئ ايوب ولم ينسب لله جهالة
Марде дар замини Ус буд, ки Айюб ном дошт, ва он мард беайб ва росткор ва худотарс буд ва аз бадӣ дур мешуд.
Ва ба ӯ ҳафт писар ва се духтар таваллуд ёфтанд.
Ва чорвои ӯ аз ҳафт ҳазор бузу гӯсфанд ва се ҳазор шутур ва панҷсад ҷуфт гов ва панҷсад модахар иборат буд, ва ӯ ғуломону канизони бағоят зиёде дошт; ва ин мард аз тамоми аҳли шарқ бузургтар буд.
Ва писарони ӯ рафта, дар хонаи ҳар яке дар рӯзи вай базм барпо мекарданд, ва кас фиристода, се хоҳари худро даъват менамуданд, то ки бо онҳо бихӯранд ва бинӯшанд.
Ва ҳангоме ки давраи рӯзҳои базм анҷом меёфт, Айюб кас фиристода, онҳоро пок менамуд, ва саҳаргоҳон бархоста, мувофиқи адади ҳамаи онҳо қурбониҳои сӯхтанӣ мебаровард, зеро ки Айюб мегуфт: «Шояд, писаронам хато карда, Худоро дар дили худ тарк карда бошанд». Айюб ҳама вақт чунин амал мекард.
Ва рӯзе (воқеъ шуд, ки) писарони Худо омаданд, то ки пеши Парвардигор ҳозир шаванд; ва шайтон низ дар миёни онҳо омад.
Ва Парвардигор ба шайтон гуфт: «Аз куҷо омадӣ?» Ва шайтон ба Парвардигор ҷавоб гардонда, гуфт: «Аз давр задан бар замин ва аз гаштугузор кардан бар он».
Ва Парвардигор ба шайтон гуфт: «Оё ба бандаи Ман Айюб диққат додӣ, ки мисли ӯ марди беайб ва росткор ва худотарсе ки аз бадӣ дур мешавад, бар замин нест?»
Ва шайтон ба Парвардигор ҷавоб гардонда, гуфт: «Оё Айюб бесабаб аз Худо метарсад?
Оё Ту барои ӯ ва барои хонаи ӯ ва барои ҳар чизе ки ӯ дорад, гирдогирд ҳисор насохтаӣ? Амали дастҳои ӯро Ту баракат додаӣ, ва чорвои ӯ бар замин паҳн шудааст.
Аммо дасти Худро дароз карда, ба ҳар чизе ки ӯ дорад, бизан, – пеши рӯи Ту Туро бадгӯӣ лаънат тарк хоҳад кард».
Ва Парвардигор ба шайтон гуфт: «Инак, ҳар чизе ки ӯ дорад, дар дасти туст, фақат ба худи ӯ дасти худро дароз накун». Ва шайтон аз пеши Парвардигор рафт.
Ва рӯзе (чунин воқеъ шуд, ки) писарон ва духтарони Айюб дар хонаи бародари нахустзодаи худ мехӯрданд ва май менӯшиданд.
Ва қосиде назди Айюб омада, гуфт: «Говҳо шудгор мекарданд, ва модахарҳо дар паҳлуи онҳо мечариданд,
Ва мардуми Сабо ҳуҷум карда, онҳоро гирифтанд, ва навкаронро ба дами шамшер заданд; ва танҳо ман раҳо шудам, то ки ба ту хабар диҳам».
Ҳанӯз вай сухан меронд, ки дигаре омада, гуфт: «Оташи Худо аз осмон афтода, бузу гӯсфандон ва навкаронро сӯзонд, ва онҳоро нобуд кард; ва танҳо ман раҳо шудам, то ки ба ту хабар диҳам».
Ҳанӯз вай сухан меронд, ки дигаре омада, гуфт: «Калдониён се даста шуда, ба шутурҳо ҳамла оварданд ва онҳоро гирифтанд, ва навкаронро ба дами шамшер заданд; ва танҳо ман раҳо шудам, то ки ба ту хабар диҳам».
Ҳанӯз вай сухан меронд, ки дигаре омада, гуфт: «Писарон ва духтарони ту дар хонаи бародари нахустзодаи худ мехӯрданд ва май менӯшиданд,
Ва инак, боди азиме аз ҷониби биёбон омада, чор кунҷи хонаро фаро гирифт, ва он бар ҷавонон фурӯ рафт, ва онҳо мурданд; ва танҳо ман раҳо шудам, то ки ба ту хабар диҳам».
Он гоҳ Айюб бархоста, ҷомаи худро дарронид чок зад, ва мӯйсари худро тарошид гирифт, ва бар замин афтода, саҷда бурд.
Ва гуфт: «Аз шиками модари худ луч бараҳна берун омадам, ва ба он ҷо бараҳна хоҳам баргашт. Парвардигор дод, ва Парвардигор гирифт. Номи Парвардигор фархунда муборак бод»!
Дар ҳамаи ин Айюб хатое накард, ва аз Худо шикоят нанамуд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible