Азбука веры » Би́блия » И́ова » гл.10

И́ова, Глава 10

Толкования

Толкования главы

10:1

10:2

см.:Иов.34:10;

10:3

10:4

см.:1Цар.16:7;

10:5

см.:Пс.101:28;

10:6

10:7

см.:Иов.9:15;Тов.13:2;

10:8

см.:Пс.118:73;

10:9

см.:Быт.2:7;Быт.3:19;

10:10

10:11

см.:2Мак.7:11;

10:12

10:13

10:14

см.:Пс.89:8;

10:15

см.:Иов.35:2;

10:16

10:17

см.:Иов.19:12;

10:18

см.:Иов.3:11;Иер.20:14;

10:19

10:20

см.:Пс.38:14;

10:21

см.:Иов.16:22;

10:22

см.:Ис.5:14;

Церковнославянский (рус)

Тружда́юся душе́ю мое́ю, стеня́ испущу́ на мя́ глаго́лы моя́, возглаго́лю го́рестiю души́ моея́ одержи́мь

и реку́ ко Го́сподеви: не учи́ мя нече́ствовати, и почто́ ми си́це суди́лъ еси́?

или́ добро́ ти е́сть, а́ще вознепра́вдую, я́ко презрѣ́лъ еси́ дѣла́ руку́ твое́ю, совѣ́ту же нечести́выхъ вня́лъ еси́?

или́ я́коже человѣ́къ ви́дитъ, ви́диши? или́ я́коже зри́тъ человѣ́къ, у́зриши?

или́ житiе́ твое́ человѣ́ческо е́сть? или́ лѣ́та твоя́ я́ко дні́е му́жа?

я́ко истяза́лъ еси́ беззако́нiе мое́ и грѣхи́ моя́ изслѣ́дилъ еси́.

Вѣ́си бо, я́ко не нече́ствовахъ: но кто́ е́сть изъима́яй изъ руку́ твое́ю?

Ру́цѣ твои́ сотвори́стѣ мя́ и созда́стѣ мя́: пото́мъ же преложи́въ, порази́лъ мя́ еси́.

Помяни́, я́ко бре́нiе мя́ созда́лъ еси́, въ зе́млю же па́ки возвраща́еши мя́.

Или́ не я́коже млеко́ измелзи́лъ мя́ еси́, усыри́лъ же мя́ еси́ ра́вно сы́ру?

Ко́жею же и пло́тiю мя́ обле́клъ еси́, костьми́ же и жи́лами сши́лъ мя́ еси́:

живо́тъ же и ми́лость положи́лъ еси́ у мене́, посѣще́нiе же твое́ сохрани́ мо́й ду́хъ.

Сiя́ имѣ́яй въ тебѣ́, вѣ́мъ, я́ко вся́ мо́жеши, и невозмо́жно тебѣ́ ничто́же.

А́ще бо согрѣшу́, храни́ши мя́, от беззако́нiя же не безви́нна мя́ сотвори́лъ еси́.

А́ще бо нечести́въ бу́ду, лю́тѣ мнѣ́, а́ще же бу́ду пра́веденъ, не могу́ возни́кнути: испо́лненъ бо е́смь безче́стiя,

лови́мь бо е́смь а́ки ле́въ на убiе́нiе: па́ки же преложи́въ, лю́тѣ убива́еши мя́.

Обновля́яй на мя́ испыта́нiе мое́, гнѣ́ва бо вели́каго на мя́ употреби́лъ еси́ и наве́лъ еси́ на мя́ искуше́нiя.

Почто́ у́бо мя́ изъ чре́ва изве́лъ еси́, и не умро́хъ, о́ко же мене́ не ви́дѣло бы,

и бы́хъ бы а́ки не бы́лъ? почто́ у́бо изъ чре́ва во гро́бъ не снидо́хъ?

или́ не ма́ло е́сть вре́мя жи́зни моея́? оста́ви мене́ почи́ти ма́ло,

пре́жде да́же отиду́, отню́дуже не возвращу́ся, въ зе́млю те́мну и мра́чну,

въ зе́млю тмы́ вѣ́чныя, идѣ́же нѣ́сть свѣ́та, ниже́ ви́дѣти живота́ человѣ́ческаго.

Латинский (Nova Vulgata)

Taedet animam meam vitae meae; dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animae meae.

Dicam Deo: Noli me condemnare, indica mihi cur me ita iudices.

Numquid bonum tibi videtur, si opprimas me et calumnieris me, opus manuum tuarum, et super consilium impiorum arrideas?

Numquid oculi carnei tibi sunt, aut, sicut videt homo, et tu videbis?

Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,

ut quaeras iniquitatem meam et peccatum meum scruteris,

cum scias quia nihil impium fecerim, et sit nemo, qui de manu tua possit eruere?

Manus tuae fecerunt me et plasmaverunt me totum in circuitu; et sic repente praecipitas me?

Memento, quaeso, quod sicut lutum feceris me et in pulverem reduces me.

Nonne sicut lac mulsisti me et sicut caseum me coagulasti?

Pelle et carnibus vestisti me; ossibus et nervis compegisti me.

Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.

Licet haec celes in corde tuo, tamen scio haec in animo tuo versari.

Si peccaverim, observas me et ab iniquitate mea mundum me esse non pateris.

Et si impius fuero, vae mihi est; et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.

Si superbia extollar, quasi catulum leonis capies me et iterum mirabilem te exhibebis in me.

Instauras testes tuos contra me et multiplicas iram tuam adversum me, et poenae militant in me.

Quare de vulva eduxisti me? Qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret!

Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.

Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? Dimitte ergo me, ut refrigerem paululum dolorem meum,

antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrarum et umbrae mortis,

terram caliginis et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat».

Таджикский

Языки

Ҷони ман аз зиндагии ман безор шудааст; ба андӯҳи худ дода мешавам; аз талхии ҷони худ сухан меронам.

Ба Худо мегӯям: ́Маро айбдор накун; ба ман бифаҳмон, ки аз барои чӣ бо ман гӯштин мегирӣ мубориза мекунӣ?

Оё барои Ту хуб аст, вақте ки ситам мекунӣ, вақте ки аз амали дастҳои Худ нафрат менамоӣ, ва бар машварати бадкорон нурафкан мешавӣ?

Оё Туро чашмони ҷисмист? Оё дидани Ту мисли дидани инсон аст?

Оё рӯзҳои Ту мисли рӯзҳои инсон аст? Оё солҳои Ту мисли рӯзҳои мард аст,

Ки гуноҳи маро ҷустуҷӯ менамоӣ ва хатои маро кофтуков мекунӣ,

Агарчи медонӣ, ки айбдор нестам, ва аз дасти Ту халоскунандае нест?

Дастҳои Ту сурати маро сохта, ҳаматарафа пурра мукаммал намудааст ва маро офаридааст, – ва маро нобуд мекунӣ?

Ба ёд овар, ки маро мисли сафол сириштаӣ, – ва маро ба хок бармегардонӣ?

Ту, охир, маро мисли шир рехтаӣ, ва маро мисли панир ба қиём овардаӣ.

Маро пӯст ва гӯшт пӯшондаӣ, ва маро бо устухонҳо ва пайҳо пайвастаӣ.

Ҳаёт ва меҳру вафо ба ман ато кардаӣ, ва парастории Ту рӯҳи маро нигаҳбонӣ намудааст.

Вале ин чизҳоро низ дар дили худ пинҳон доштаӣ, – медонам, ки ин андаруни Ту буд, –

Ки агар хатое кунам, Ту бар ман менигарӣ, ва аз гуноҳи ман нахоҳӣ гузашт.

Агар айбдор бошам, вой бар ман! Ва агар ҳақ ба ҷониби ман бошад, ҷуръат надорам сари худро бардорам: аз шарм нанг сер шудаам ва хории худро мебинам.

Ва агар як лаҳза сар бардорам, Ту мисли шер маро сайд хоҳӣ кард, ва боз корҳои аҷоиби Худро ба ман нишон хоҳӣ дод.

Шоҳидони нави Худро ба муқобили ман хоҳӣ овард, ва ғазаби Худро бар ман пурзӯр хоҳӣ кард, ва фавҷҳои азобу уқубат пай дар ҳам ба сари ман хоҳанд омад.

Пас чаро маро аз батн берун овардӣ? Кошки ҳамон вақт мемурдам, ва чашме маро намедид,

Ки он вақт ба чизи номавҷуде монанд мебудам, ва аз батн рост ба қабр бурда мешудам!

Рӯзҳои ман, охир, ҳанӯз кам ҳастанд, пас маро тарк намо, ва аз ман даст каш, то ки каме кушодарӯй гардам,

Пеш аз он ки бебозгашт биравам, ба кишвари торикӣ ва сояи марг,

Ба кишвари тирагӣ, ки мисли торикист, ба кишвари сояи марг, ки тартиботе надорад, ва рӯшноии он мисли торикист́».