Азбука веры » Би́блия » И́ова » гл.13

И́ова, Глава 13

Толкования

Толкования главы

13:1

13:2

см.:Иов.12:3;Иов.15:9;

13:3

13:4

см.:Иов.16:2;

13:5

см.:Притч.17:28;

13:6

13:7

13:8

13:9

13:10

см.:Втор.10:17;

13:11

13:12

13:13

13:14

13:15

13:16

см.:Мф.7:23;

13:17

13:18

13:19

13:20

13:21

см.:Иов.6:9;

13:22

см.:Иов.38:3;

13:23

13:24

см.:Пс.43:25;Иов.19:11;Иов.33:10;

13:25

13:26

см.:Пс.24:7;

13:27

13:28

см.:Иов.4:19;Ис.51:8;

Церковнославянский (рус)

Се́, сiя́ ви́дѣ о́ко мое́, и слы́ша у́хо мое́,

и вѣ́мъ, ели́ка и вы́ вѣ́сте: и не неразу́мнѣе е́смь ва́съ.

Но оба́че и а́зъ ко Го́споду возглаго́лю, обличу́ же предъ ни́мъ, а́ще восхо́щетъ.

Вы́ бо есте́ вра́чеве непра́веднiи и цѣли́теле злы́хъ вси́,

бу́ди же ва́мъ онѣмѣ́ти, и сбу́дется ва́мъ въ прему́дрость.

Слы́шите же обличе́нiе у́стъ мои́хъ, суду́ же усте́нъ мои́хъ вонми́те.

Не предъ Бо́гомъ ли глаго́лете и предъ ни́мъ вѣща́ете ле́сть?

или́ уклоните́ся, вы́ же са́ми судiи́ бу́дите.

Добро́ бо, а́ще изслѣ́дитъ ва́съ: а́ще бо вси́ творя́щiи приложите́ся къ нему́, оба́че обличи́тъ вы́.

А́ще же и та́й ли́цамъ удивите́ся,

не движе́нiе ли его́ смяте́тъ ва́съ, боя́знь же от него́ нападе́тъ на вы́?

Оти́детъ же велича́нiе ва́ше ра́вно пе́пелу, тѣ́ло же бре́нно.

Умолчи́те, да возглаго́лю и почі́ю от гнѣ́ва.

Взе́мля пло́ти моя́ зуба́ми, ду́шу же мою́ положу́ въ руцѣ́ мое́й.

А́ще мя́ убiе́тъ си́льный, поне́же и нача́, оба́че возглаго́лю и обличу́ предъ ни́мъ:

и сiе́ ми́ сбу́дется во спасе́нiе: не вни́детъ бо предъ ни́мъ ле́сть.

Послу́шайте, послу́шайте глаго́лъ мои́хъ: возвѣщу́ бо ва́мъ слы́шащымъ.

Се́, а́зъ бли́зъ е́смь суда́ моего́, вѣ́мъ а́зъ, я́ко пра́веденъ явлю́ся.

Кто́ бо е́сть судя́йся со мно́ю, да ны́нѣ умолчу́ и изче́зну?

Дво́е же ми́ сотвори́ши, тогда́ от лица́ твоего́ не скры́юся:

ру́ку от мене́ отими́, стра́хъ же тво́й да не ужаса́етъ мя́:

посе́мъ призове́ши, а́зъ же тя́ послу́шаю, или́ возглаго́леши, а́зъ же ти́ да́мъ отвѣ́тъ.

Коли́цы су́ть грѣси́ мои́ и беззако́нiя моя́? научи́ мя́, ка́я су́ть?

Почто́ кры́ешися от мене́? мни́ши же мя́ проти́вна су́ща тебѣ́?

Или́ я́ко ли́стъ дви́жимь вѣ́тромъ убои́шися? или́ я́ко сѣ́ну носи́му вѣ́тромъ противля́ешимися?

Я́ко написа́лъ еси́ на мя́ зла́я, обложи́лъ же ми́ еси́ ю́ностныя грѣхи́:

положи́лъ же еси́ но́гу мою́ въ возбране́нiе: сохрани́лъ же еси́ дѣла́ моя́ вся́: въ коре́нiя же но́гъ мои́хъ прише́лъ еси́:

и́же обетша́ютъ я́коже мѣ́хъ, или́ я́коже ри́за мо́лiемъ изъяде́на.

Латинский (Nova Vulgata)

Ecce, omnia haec vidit oculus meus, et audivit auris mea, et intellexi singula.

Secundum scientiam vestram, et ego novi; nec inferior vestri sum.

Sed tamen ad Omnipotentem loquar et disputare cum Deo cupio;

vos autem ostendam fabricatores mendacii, medicos vanos vos omnes.

Atque utinam taceretis, ut sit vobis in sapientiam!

Audite ergo correptionem meam et contentiones labiorum meorum attendite.

Numquid pro Deo profertis mendacium et pro illo loquimini dolos?

Numquid faciem eius accipitis et pro Deo in iudicio contendere nitimini?

Aut bonum est quod vos excutiat? Aut, ut illuditur homini, illudetis ei?

Ipse vos arguet, cum in abscondito faciem accipitis.

Nonne maiestas eius turbabit vos, et terror eius irruet super vos?

Sententiae vestrae sunt proverbia cineris; thoraces lutei thoraces vestri.

Tacete paulisper, ut loquar ipse, et transeat super me quodcumque.

Quare sumam carnes meas dentibus meis et animam meam ponam in manibus meis?

Etiamsi occiderit me, in ipso sperabo; verumtamen vias meas in conspectu eius arguam.

Et hoc erit salus mea: non enim veniet in conspectu eius omnis impius.

Audite sermonem meum et explicationem meam percipite auribus vestris.

Ecce iudicium paravi; scio quod iustus inveniar.

Quis est qui contendat mecum? Tunc enim tacebo et consummabor.

Duo tantum ne facias mihi, et tunc a facie tua non abscondar:

Manum tuam longe fac a me, et formido tua non me terreat.

Voca me, et ego respondebo tibi; aut ipse loquar, et tu respondebis mihi.

Quantas habeo iniquitates et peccata? Scelera mea et delicta ostende mihi.

Cur faciem tuam abscondis et arbitraris me inimicum tuum?

Contra folium, quod vento rapitur, dure agis et stipulam siccam persequeris.

Scribis enim contra me amaritudines et occupatum me vis peccatis adulescentiae meae.

Posuisti in nervo pedem meum et observasti omnes semitas meas et vestigia pedum meorum considerasti.

Qui quasi uter consumendus sum, et quasi vestimentum, quod comeditur a tinea.

Таджикский

Языки

Инак, ҳамаашро чашми ман дидааст, ва гӯши ман шунида, дарк намудааст.

Он қадар, ки шумо медонед, ман низ медонам; аз шумо камтар нестам.

Аммо ман мехоҳам ба Тавоно сухан ронам, ва орзу дорам ба Худо исбот намоям.

Валекин шумо дурӯғ мебофед, ҳамаатон табибони беҳудагӯй ҳастед.

Кошки тамоман хомӯш менишастед! Ин барои шумо ҳикмат ҳисоб меёфт.

Пас, панди насиҳати мазаммати далели маро бишнавед, ва ба даъвоҳои эродҳои далелҳои лабҳоям гӯш андозед.

Оё барои Худо ноинсофона сухан меронед? Ва аз барои Ӯ фиребгарона гап мезанед?

Оё барои Ӯ тарафдорӣ мекунед? Оё барои Худо даъво мекунед?

Оё хуб мешавад, ки Ӯ шуморо таҳқиқ намояд? Оё Ӯро фиреб мекунед, чунон ки инсонро фиреб мекунанд?

Шуморо сахт ҷазо хоҳад дод, агар рустӣ рӯйбинӣ кунед.

Оё бузургии Ӯ шуморо дар даҳшат нахоҳад андохт, ва тарси Ӯ шуморо фаро нахоҳад гирифт.

Ёдовариҳои шумо мисли хокистар аст; ҳисорҳои шумо ҳисорҳои гилин аст.

Назди ман хомӯш бошед, ва ман сухан хоҳам ронд, ва ҳар чи бар сарам ояд – ояд.

Барои чӣ гӯшти худро бо дандони худ бигазам ва ҷони худро ба кафи худ бигирам?

Инак, маро қатл кунад ҳам, ба Ӯ умед хоҳам баст, аммо беайбии роҳҳои худро пеши Ӯ исбот хоҳам кард.

Ин низ барои ман наҷот хоҳад буд, зеро ки дурӯя пеши Ӯ нахоҳад омад.

Сухани маро бо диққат бишнавед, ва фикри ман ба гӯшҳотон хоҳад расид.

Инак, ба мурофиа оғоз намудаам; медонам, ки сафед хоҳам шуд.

Кист, ки тавонад ба ман зиддият кунад? Дар он сурат ҳоло хомӯш шуда, ҷон медодам.

Фақат ду чизро ба ман накун, он гоҳ аз пеши Ту пинҳон нахоҳам шуд:

Дасти Худро аз ман дур кун, ва бигзор тарси Ту маро дар даҳшат наандозад.

Ва даъват намо, ва ман ҷавоб хоҳам дод, ё ки сухан ронам, ва ба ман ҷавоб гардон.

Гуноҳҳо ва хатоҳои ман чӣ қадаранд аст? Ҷиноят ва хатои маро ба ман маълум намо.

Чаро рӯи Худро пинҳон медорӣ, ва маро душмани Худ ҳисоб мекунӣ?

Оё барги пажмурдаро ба ҳарос меандозӣ, ва хаси хушкидаро таъқиб менамоӣ?

Зеро ки талхиҳоро бар ман менависӣ, ва хатоҳои ҷавониамро насиби ман месозӣ,

Ва пойҳои маро кундабанд мекунӣ дар кунда меандозӣ, ва ҳамаи роҳҳои маро мепоӣ – кафи пойҳои маро пайгирӣ мекунӣ.

Ва ин бечора мисли чизи пӯсида аз ҳам ҷудо мешавад, мисли либосе ки куя зада бошад.