Скрыть
24:1
24:3
24:4
24:5
24:8
24:9
24:11
24:13
24:14
24:16
24:17
24:19
24:20
24:21
24:22
24:23
24:25
Церковнославянский (рус)
Почто́ же Го́спода утаи́шася часы́,
нечести́вiи же предѣ́лъ преидо́ша, ста́до съ па́стыремъ разгра́бив­ше?
Подъяре́мника си́рыхъ от­ведо́ша и вола́ вдови́ча въ зало́гъ взя́ша:
уклони́ша немощны́хъ от­ пути́ пра́веднаго, вку́пѣ же скры́шася кро́тцыи земли́:
изыдо́ша же, я́ко осли́ на село́, на мя́, изступи́в­ше сво­его́ чи́на: сла́докъ бы́сть хлѣ́бъ и́мъ ра́ди ю́ныхъ.
Ни́ву пре́жде вре́мене не свою́ су́щу пожа́ша, немощні́и же виногра́дъ нечести́выхъ безъ мзды́ и безъ бра́шна воз­дѣ́лаша:
наги́хъ мно́гихъ успи́ша безъ ри́зъ, оде́жду же души́и́хъ отъ­я́ша:
ка́плями го́рскими мо́кнутъ, зане́же не имѣ́яху покро́ва, въ ка́менiе облеко́шася:
восхи́тиша сироту́ от­ сосца́, па́дшаго же смири́ша:
нагі́я же успи́ша непра́ведно, от­ а́лчущихъ же хлѣ́бъ отъ­я́ша:
въ тѣсни́нахъ непра́ведно засѣдо́ша, пути́ же пра́веднаго не вѣ́дѣша.
И́же изъ гра́да и изъ домо́въ сво­и́хъ изгони́ми быва́ху, душа́ же младе́нцевъ стеня́ше вельми́: Бо́гъ же почто́ си́хъ посѣще́нiя не сотвори́?
На земли́ су́щымъ и́мъ, и не разумѣ́ша, пути́ же пра́веднаго не вѣ́дѣша, ни по стезя́мъ его́ ходи́ша.
Разумѣ́въ же и́хъ дѣла́, предаде́ и́хъ во тму́, и въ нощи́ бу́детъ я́ко та́ть.
И о́ко прелюбо­дѣ́я сохрани́ тму́, глаго́ля: не у́зритъ мя́ о́ко: и покрыва́ло лицу́ наложи́.
Прокопа́ въ нощи́ хра́мины, во дне́хъ же запечатлѣ́ша себе́, не позна́ша свѣ́та:
я́ко а́бiе зау́тра и́мъ сѣ́нь сме́рти, поне́же позна́етъ мяте́жъ сѣ́ни сме́ртныя.
Лего́къ е́сть на лицы́ воды́: проклята́ бу́ди ча́сть и́хъ на земли́, да явя́т­ся же садо́вiя и́хъ на земли́ су́ха:
рукоя́тiе бо си́рыхъ разгра́биша.
Пото́мъ воспомяне́нъ бы́сть ему́ грѣ́хъ, и я́коже мгла́ росы́ изчезе́: воз­дано́ же бу́ди ему́, е́же содѣ́я, сокруше́нъ же бу́ди вся́къ неправди́въ я́ко дре́во неизцѣ́льно:
непло́днѣй бо не добро́ сотвори́ и жены́ не поми́лова.
Я́ростiю же низврати́ немощны́я: воста́въ у́бо не и́мать вѣ́ры я́ти о сво­е́мъ житiи́.
Егда́ же разболи́т­ся, да не надѣ́ет­ся здра́въ бы́ти, но паде́тъ неду́гомъ.
Мно́ги бо озло́би высота́ его́: увяде́ же я́ко зла́къ въ зно́и, или́ я́коже кла́съ от­ стебла́ са́мъ от­па́дъ.
А́ще же ни́, кто́ есть глаго́ляй лжу́ ми́ глаго́лати, и положи́тъ ни во что́же глаго́лы моя́?
Синодальный
1 При всех насилиях и притеснениях на земле «Бог не воспрещает того». 13 «Есть из них враги света»; 18 нечестивые поднялись высоко, и вот, нет их; 25 «Кто обличит меня во лжи»?
Почему не сокрыты от Вседержителя времена, и знающие Его не видят дней Его?
Межи передвигают, угоняют стада и пасут у себя.
У сирот уводят осла, у вдовы берут в залог вола;
бедных сталкивают с дороги, все уничиженные земли принуждены скрываться.
Вот они, как дикие ослы в пустыне, выходят на дело свое, вставая рано на добычу; степь дает хлеб для них и для детей их;
жнут они на поле не своем и собирают виноград у нечестивца;
нагие ночуют без покрова и без одеяния на стуже;
мокнут от горных дождей и, не имея убежища, жмутся к скале;
отторгают от сосцов сироту и с нищего берут залог;
заставляют ходить нагими, без одеяния, и голодных кормят колосьями;
между стенами выжимают масло оливковое, топчут в точилах и жаждут.
В городе люди стонут, и душа убиваемых вопит, и Бог не воспрещает того.
Есть из них враги света, не знают путей его и не ходят по стезям его.
С рассветом встает убийца, умерщвляет бедного и нищего, а ночью бывает вором.
И око прелюбодея ждет сумерков, говоря: ничей глаз не увидит меня, – и закрывает лице.
В темноте подкапываются под домы, которые днем они заметили для себя; не знают света.
Ибо для них утро – смертная тень, так как они знакомы с ужасами смертной тени.
Легок такой на поверхности воды, проклята часть его на земле, и не смотрит он на дорогу садов виноградных.
Засуха и жара поглощают снежную воду: так преисподняя – грешников.
Пусть забудет его утроба матери; пусть лакомится им червь; пусть не остается о нем память; как дерево, пусть сломится беззаконник,
который угнетает бездетную, не рождавшую, и вдове не делает добра.
Он и сильных увлекает своею силою; он встает, и никто не уверен за жизнь свою.
А Он дает ему все для безопасности, и он на то опирается, и очи Его видят пути их.
Поднялись высоко, – и вот, нет их; падают и умирают, как и все, и, как верхушки колосьев, срезываются.
Если это не так, – кто обличит меня во лжи и в ничто обратит речь мою?
Итальянский
Perché all'Onnipotente non restano nascosti i tempi, mentre i suoi fedeli non vedono i suoi giorni?
I malvagi spostano i confini, rubano le greggi e le conducono al pascolo;
portano via l'asino degli orfani, prendono in pegno il bue della vedova.
Spingono i poveri fuori strada, tutti i miseri del paese devono nascondersi.
Ecco, come asini selvatici nel deserto escono per il loro lavoro; di buon mattino vanno in cerca di cibo, la steppa offre pane per i loro figli.
Mietono nel campo non loro, racimolano la vigna del malvagio.
Nudi passano la notte, senza vestiti, non hanno da coprirsi contro il freddo.
Dagli acquazzoni dei monti sono bagnati, per mancanza di rifugi si aggrappano alle rocce.
Strappano l'orfano dal seno della madre e prendono in pegno il mantello del povero.
Nudi se ne vanno, senza vestiti, e sopportando la fame portano i covoni.
Sulle terrazze delle vigne frangono le olive, pigiano l'uva e soffrono la sete.
Dalla città si alza il gemito dei moribondi e l'anima dei feriti grida aiuto, ma Dio non bada a queste suppliche.
Vi sono di quelli che avversano la luce, non conoscono le sue vie né dimorano nei suoi sentieri.
Quando non c'è luce si alza l'omicida per uccidere il misero e il povero; nella notte va in giro come un ladro.
L'occhio dell'adultero attende il buio e pensa: "Nessun occhio mi osserva!", e si pone un velo sul volto.
Nelle tenebre forzano le case, mentre di giorno se ne stanno nascosti: non vogliono saperne della luce;
infatti per loro l'alba è come spettro di morte, poiché sono abituati ai terrori del buio fondo.
Fuggono veloci sul filo dell'acqua; maledetta è la loro porzione di campo sulla terra, non si incamminano più per la strada delle vigne.
Come siccità e calore assorbono le acque nevose, così il regno dei morti il peccatore.
Lo dimenticherà il seno materno, i vermi lo gusteranno, non sarà più ricordato e l'iniquità sarà spezzata come un albero.
Maltratta la sterile che non genera, alla vedova non fa alcun bene.
Con la sua forza egli trascina i potenti, risorge quando già disperava della vita.
Dio gli concede sicurezza ed egli vi si appoggia, ma i suoi occhi sono sopra la sua condotta.
Salgono in alto per un poco, poi non sono più, sono abbattuti, come tutti sono troncati via, falciati come la testa di una spiga.
Non è forse così? Chi può smentirmi e ridurre a nulla le mie parole?".
Iiob kaebab, et Jumal aitab vägivaldseid
Miks ei ole Kõigevägevam talletanud karistusaegu, ja miks need, kes teda tunnevad, ei saa näha tema päevi?
Piirimärke nihutatakse, karja riisutakse ja karjatatakse kui oma.
Vaeslaste eesel viiakse ära, lesknaise härg võetakse pandiks.
Vaesed tõugatakse teelt kõrvale, kõik maa viletsad peavad peitu pugema.
Vaata, otsekui metseeslid kõrbes lähevad nad oma tööle toidust otsima: lagendik on leib tema lastele.
Väljal peavad nad lõikama seda, mis pole nende oma, ja koristama õela viinamäge.
Nad peavad ööbima alasti, riieteta, ja külmas olema katteta.
Mägede äikesevihmast saavad nad märjaks, ja olles varjupaigata, liibuvad nad vastu kaljut.
Tissi otsast riisutakse vaeslaps ja vaese vastu võetakse panti.
Nad käivad alasti, riieteta, ja kannavad näljastena viljavihke.
Müüride vahel nad peavad suruma õli, sõtkuma surutõrt, aga kannatama janu.
Rahva linnades ägatakse ja haavatute hing hüüab appi; ent Jumal ei pane tähele jõledust.
On neid, kes on valguse vastased, kes ei taha tunda selle teid ega jääda selle radadele.
Koiduajal tõuseb mõrvar üles, et tappa viletsat ja vaest, ja öösel on ta nagu varas.
Abielurikkuja silm ootab hämarust, mõeldes: „Ükski silm ei näe mind!” ja paneb katte näole.
Pimeduses murtakse kodadesse: päeval nad redutavad kodus, nad ei taha valgusest teada.
Sest sügav pimedus on neile kõigile hommikuks ja pimeduse hirmud on nende sõbrad.
Aga päeva koites on neil kiire. Neetud olgu maal nende põld, ükski surutõrre sõtkuja ärgu pöördugu nende viinamäele!
Põud ja kuumus võtavad lumeveed, surmavald võtku patustajad!
Üsk unustab ta, uss mõnuleb temast, teda ei mäletata enam: nõnda murtakse ülekohus nagu puu.
Ta vaevab lastetut, kes pole sünnitanud, ja ei tee head lesknaisele.
Ent Jumal oma jõuga pikendab vägivaldsete iga: nad tõusevad üles, isegi kui neil ei ole enam lootustki eluks.
Ta annab neile julgeoleku ja nad saavad sellest tuge; aga ta silmad on nende teede peal.
Nad on tõusnud üürikeseks - ja siis ei ole neid enam. Neid alandatakse, neid kistakse nagu kõiki muidki ja nad lõigatakse ära otsekui viljapead.
Eks ole ju nõnda? Kes tahaks teha mind valelikuks ja mu sõnad tühjaks?”
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible