Скрыть
27:1
27:2
27:3
27:5
27:11
27:16
27:18
27:22
Церковнославянский (рус)
Еще́ же при­­ложи́въ и́овъ, рече́ въ при́тчахъ:
жи́въ Госпо́дь, и́же ми́ си́це суди́, и Вседержи́тель, и́же огорчи́ ми ду́шу:
до́ндеже еще́ дыха́нiе мое́ е́сть и Ду́хъ Бо́жiй су́щiй въ но́здрехъ мо­и́хъ,
не воз­глаго́лютъ устнѣ́ мо­и́ беззако́нiя, ниже́ душа́ моя́ по­учи́т­ся непра́вдѣ.
Не бу́ди мнѣ́ правди́выми нарещи́ ва́съ, до́ндеже умру́: не измѣню́ бо незло́бiя мо­его́.
Пра́вдѣ же внима́я, не оста́влю ея́, не свѣ́мъ бо себе́ злы́хъ содѣ́лав­ша.
Оба́че же, дабы́ бы́ли врази́ мо­и́, я́коже низвраще́нiе нечести́выхъ, и востаю́щiи на мя́, я́коже па́губа пребеззако́н­ныхъ.
И ка́я бо е́сть наде́жда нечести́вому, я́ко ожида́етъ? надѣ́яся на Го́спода спасе́т­ся ли?
или́ мольбу́ его́ услы́шитъ Бо́гъ? или́ наше́дшей ему́ бѣдѣ́,
еда́ и́мать ко́е дерзнове́нiе предъ ни́мъ? или́ я́ко при­­зва́в­шу ему́, услы́шитъ ли его́?
Сего́ ра́ди воз­вѣщу́ ва́мъ, что́ е́сть въ руцѣ́ Госпо́дни, и, е́же е́сть у Вседержи́теля, не солжу́.
Се́, вси́ вѣ́сте, я́ко тще́тная ко тще́тнымъ при­­лага́ете.
Сiя́ ча́сть человѣ́ка нечести́ваго от­ Го́спода: и жре́бiй си́льныхъ прiи́детъ от­ Вседержи́теля на ня́.
А́ще мно́зи бу́дутъ сы́нове и́хъ, на заколе́нiе бу́дутъ:а́ще же и воз­мужа́ютъ, ни́щы бу́дутъ:
оста́в­шiися же ему́ сме́ртiю у́мрутъ, и вдови́цъ и́хъ никто́же поми́луетъ.
А́ще собере́тъ я́коже зе́млю сребро́, и я́коже бре́нiе угото́витъ зла́то,
сiя́ вся́ пра́веднiи одержа́тъ, имѣ́нiя же его́ и́стин­нiи во́змутъ:
бу́детъ же до́мъ его́ я́ко мо́лiе, и я́ко паучи́на, я́же снабдѣ́.
Бога́тый у́снетъ и не при­­ложи́тъ, о́чи сво­и́ от­ве́рзе, и нѣ́сть.
Обыдо́ша его́ я́коже вода́ болѣ́зни, но́щiю же я́тъ его́ при­­мра́къ.
Во́зметъ же его́ ва́ръ, и отъи́детъ, и воз­вѣ́етъ его́ от­ мѣ́ста его́,
и ве́ржетъ на него́, и не пощади́тъ, изъ руку́ его́ бѣжа́нiемъ побѣжи́тъ:
воспле́щетъ на́нь рука́ма сво­и́ма и съ шу́момъ во́зметъ его́ от­ мѣ́ста сво­его́.
Синодальный
1 Иов снова уверяет о своей непорочности; 8 нечестивый не может надеяться на Бога; 13 богатство нечестивого суетно, Бог «устремится на него» и люди посвищут над ним.
И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:
жив Бог, лишивший меня суда, и Вседержитель, огорчивший душу мою,
что, доколе еще дыхание мое во мне и дух Божий в ноздрях моих,
не скажут уста мои неправды, и язык мой не произнесет лжи!
Далек я от того, чтобы признать вас справедливыми; доколе не умру, не уступлю непорочности моей.
Крепко держал я правду мою и не опущу ее; не укорит меня сердце мое во все дни мои.
Враг мой будет, как нечестивец, и восстающий на меня, как беззаконник.
Ибо какая надежда лицемеру, когда возьмет, когда исторгнет Бог душу его?
Услышит ли Бог вопль его, когда придет на него беда?
Будет ли он утешаться Вседержителем и призывать Бога во всякое время?
Возвещу вам, что́ в руке Божией; что́ у Вседержителя, не скрою.
Вот, все вы и сами видели; и для чего вы столько пустословите?
Вот доля человеку беззаконному от Бога, и наследие, какое получают от Вседержителя притеснители.
Если умножаются сыновья его, то под меч; и потомки его не насытятся хлебом.
Оставшихся по нем смерть низведет во гроб, и вдовы их не будут плакать.
Если он наберет кучи серебра, как праха, и наготовит одежд, как брение,
то он наготовит, а одеваться будет праведник, и серебро получит себе на долю беспорочный.
Он строит, как моль, дом свой и, как сторож, делает себе шалаш;
ложится спать богачом и таким не встанет; открывает глаза свои, и он уже не тот.
Как во́ды, постигнут его ужасы; в ночи похитит его буря.
Поднимет его восточный ветер и понесет, и он быстро побежит от него.
Устремится на него и не пощадит, как бы он ни силился убежать от руки его.
Всплеснут о нем руками и посвищут над ним с места его!
Немецкий (GNB)
Ijob setzte seine Rede fort, er sagte:
»Beim Leben Gottes, des Gewaltigen,
der mir mein Recht noch immer vorenthält
und mir das Leben bitter macht! Ich schwöre:
Solange ich noch Atem in mir habe
und Gottes Hauch in meiner Nase ist,
kommt niemals Unrecht über meine Lippen
und keine Lüge über meine Zunge!
Ich denke nicht daran, euch Recht zu geben;
bei meiner Unschuld bleib ich, bis ich sterbe!
Dass ich im Recht bin, geb ich niemals auf;
denn mein Gewissen weiß von keiner Schuld!
Wer mich bekämpft und mir mit Hass begegnet,
den soll die Strafe des Verbrechers treffen!
Sein Leben ist dahin, wenn Gott es fordert
und sich entschließt, den Faden abzuschneiden.
Wenn er in Not gerät und beten will,
wird Gott auf seinen Hilfeschrei nicht achten.
Er hätte immer bei Gott Freude suchen
und zu ihm beten sollen, nicht erst jetzt!
Ich will euch nun von Gottes Macht berichten
und nicht verschweigen, was er wirklich plant.
Ihr habt doch selber alles miterlebt!
Was tragt ihr dann noch solchen Unsinn vor?
Seht, welche Strafe Gott dem Menschen sendet,
der ihn verlässt und andere unterdrückt:
Ein solcher Mensch mag viele Söhne haben,
doch alle werden sie im Krieg getötet;
die Enkel kriegen nie genug zu essen.
Was überlebt, das rafft die Pest hinweg;
die Witwen halten keine Totenklage.
Er mag auch haufenweise Silber haben,
mehr Kleider, als er jemals brauchen kann.
Was solĺs? Ein Frommer wird die Kleider tragen,
ein guter Mensch das ganze Silber erben.
Sein Haus hat er gebaut wie eine Motte,
so wie das Laubgeflecht des Weinbergwächters:
Reich legt er sich in seinem Haus zu Bett;
doch wenn er aufwacht, ist es nicht mehr da.
Wie eine Flut holt ihn der Schrecken ein.
Ein Wirbelsturm kommt nachts und trägt ihn fort.
Der Ostwind hebt ihn hoch und reißt ihn mit,
er fegt ihn mit Gewalt von seinem Wohnplatz.
Der Sturm stürzt mitleidslos auf ihn herab,
er müht sich, was er kann, um zu entfliehen.
In seinem Rücken heult und pfeift der Sturm
und macht ihm Angst mit seinen harten Schlägen.
ἔτι δὲ προ­σθεὶς Ιωβ εἶπεν τῷ προ­οιμίῳ
ζῇ κύριος ὃς οὕτω με κέκρικεν καὶ ὁ παν­τοκράτωρ ὁ πικράνας μου τὴν ψυχήν
ἦ μὴν ἔτι τῆς πνοῆς μου ἐνούσης πνεῦμα δὲ θεῖον τὸ περιόν μοι ἐν ῥισίν
μὴ λαλήσειν τὰ χείλη μου ἄνομα οὐδὲ ἡ ψυχή μου μελετήσει ἄδικα
μή μοι εἴη δικαίους ὑμᾶς ἀπο­φῆναι ἕως ἂν ἀπο­θάνω οὐ γὰρ ἀπαλλάξω μου τὴν ἀκακίαν
δικαιοσύνῃ δὲ προ­σέχων οὐ μὴ προ­ῶμαι οὐ γὰρ σύνοιδα ἐμαυτῷ ἄτοπα πράξας
οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ εἴησαν οἱ ἐχθροί μου ὥσπερ ἡ κατα­στροφὴ τῶν ἀσεβῶν καὶ οἱ ἐπ᾿ ἐμὲ ἐπανιστανόμενοι ὥσπερ ἡ ἀπώλεια τῶν παρα­νόμων
καὶ τίς γάρ ἐστιν ἐλπὶς ἀσεβεῖ ὅτι ἐπέχει πεποιθὼς ἐπι­̀ κύριον ἆρα σωθή­σε­ται
ἦ τὴν δέησιν αὐτοῦ εἰσακού­σε­ται κύριος ἢ ἐπελθούσης αὐτῷ ἀνάγκης
μὴ ἔχει τινὰ παρρησίαν ἔναν­τι αὐτοῦ ἢ ὡς ἐπι­καλεσα­μέ­νου αὐτοῦ εἰσακού­σε­ται αὐτοῦ
ἀλλὰ δὴ ἀναγγελῶ ὑμῖν τί ἐστιν ἐν χειρὶ κυρίου ἅ ἐστιν παρα­̀ παν­τοκράτορι οὐ ψεύ­σομαι
ἰδοὺ δὴ πάν­τες οἴδατε ὅτι κενὰ κενοῖς ἐπι­βάλλετε
αὕτη ἡ μερὶς ἀνθρώπου ἀσεβοῦς παρα­̀ κυρίου κτῆμα δὲ δυναστῶν ἐλεύ­­σε­ται παρα­̀ παν­τοκράτορος ἐπ᾿ αὐτούς
ἐὰν δὲ πολλοὶ γένων­ται οἱ υἱοὶ αὐτοῦ εἰς σφαγὴν ἔσον­ται ἐὰν δὲ καὶ ἀνδρωθῶσιν προ­σαιτήσουσιν
οἱ δὲ περιόν­τες αὐτοῦ ἐν θανάτῳ τελευτήσουσιν χήρας δὲ αὐτῶν οὐθεὶς ἐλεήσει
ἐὰν συν­αγάγῃ ὥσπερ γῆν ἀργύριον ἴσα δὲ πηλῷ ἑτοιμάσῃ χρυσίον
ταῦτα πάν­τα δίκαιοι περιποιήσον­ται τὰ δὲ χρήματα αὐτοῦ ἀληθινοὶ καθέξουσιν
ἀπέβη δὲ ὁ οἶκος αὐτοῦ ὥσπερ σῆτες καὶ ὥσπερ ἀράχνη
πλούσιος κοιμηθεὶς καὶ οὐ προ­σθήσει ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ διήνοιξεν καὶ οὐκ ἔστιν
συν­ήν­τησαν αὐτῷ ὥσπερ ὕδωρ αἱ ὀδύναι νυκτὶ δὲ ὑφείλατο αὐτὸν γνόφος
ἀναλήμψ­σε­ται αὐτὸν καύσων καὶ ἀπελεύ­­σε­ται καὶ λικμήσει αὐτὸν ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ
καὶ ἐπι­ρρίψει ἐπ᾿ αὐτὸν καὶ οὐ φεί­σε­ται ἐκ χειρὸς αὐτοῦ φυγῇ φεύ_κ­σε­ται
κροτήσει ἐπ᾿ αὐτοῦ χεῖρας αὐτοῦ καὶ συριεῖ αὐτὸν ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible