Скрыть
30:1
30:2
30:3
30:4
30:5
30:6
30:7
30:8
30:11
30:12
30:13
30:15
30:17
30:18
30:21
30:22
30:27
30:28
Церковнославянский (рус)
Ны́нѣ же поруга́шамися малѣ́йшiи: ны́нѣ уча́тъ мя́ от­ ча́сти, и́хже отце́въ уничтожа́хъ, и́хже не вмѣня́хъ досто́йными псо́въ мо­и́хъ ста́дъ.
Крѣ́пость же ру́къ и́хъ во что́ мнѣ́ бы́сть? у ни́хъ погиба́­ше сконча́нiе.
Въ ску́дости и гла́дѣ безпло́денъ: и́же бѣжа́ху въ безво́дное вчера́ сотѣсне́нiе и бѣ́дность:
и́же обхожда́ху бы́лiе въ де́брехъ, и́мже бы́лiе бя́ше бра́шно, безче́стнiи же и похуле́н­нiи, ску́дни вся́каго бла́га, и́же и коре́нiе древе́съ жва́ху от­ гла́да вели́каго.
Воста́ша на мя́ та́тiе,
и́хже до́мове бѣ́ша пеще́ры ка́мен­ны:
от­ среды́ доброгла́сныхъ возопiю́тъ, и́же подъ хвра́стiемъ ди́вiимъ живя́ху:
безу́мныхъ сы́нове и безче́стныхъ, и́мя и сла́ва угаше́на на земли́.
Ны́нѣ же гу́сли е́смь а́зъ и́мъ, и мене́ въ при́тчу и́мутъ:
воз­гнуша́лися же мно́ю от­ступи́в­ше дале́че, ни лица́ мо­его́ пощадѣ́ша от­ плюнове́нiя.
Отве́рзъ бо ту́лъ сво́й уязви́ мя, и узду́ уста́мъ мо­и́мъ наложи́.
На десну́ю от­ра́сли воста́ша, но́зѣ сво­и́ простро́ша и путесотвори́ша на мя́ стези́ па́губы сво­ея́.
Сотро́шася стези́ моя́, совлеко́ша бо ми́ оде́жду.
Стрѣла́ми сво­и́ми устрѣли́ мя: сотвори́ ми, я́коже восхотѣ́: въ болѣ́знехъ скисо́хся, обраща́ют­ся же ми́ ско́рби.
Оти́де ми́ наде́жда я́коже вѣ́тръ, и я́коже о́блакъ спасе́нiе мое́.
И ны́нѣ на мя́ излiе́т­ся душа́ моя́: и одержа́тъ мя́ дні́е печа́лей:
но́щiю же ко́сти моя́ смято́шася, жи́лы же моя́ разслабѣ́ша.
Мно́гою крѣ́постiю я́т­ся за ри́зу мою́: я́коже ожере́лiе ри́зы мо­ея́ объя́ мя.
Вмѣня́еши же мя́ ра́вна бре́нiю, въ земли́ и пе́пелѣ ча́сть моя́.
Возопи́хъ же къ тебѣ́, и не услы́шалъ мя́ еси́: ста́ша же и смотри́ша на мя́.
Наидо́ша же на мя́ безъ ми́лости, руко́ю крѣ́пкою уязви́лъ мя́ еси́:
вчини́лъ же мя́ еси́ въ болѣ́знехъ и от­ве́рглъ еси́ мя́ от­ спасе́нiя.
Вѣ́мъ бо, я́ко сме́рть мя́ сотре́тъ: до́мъ бо вся́кому сме́ртну земля́.
А́ще бы воз­мо́жно бы́ло, са́мъ бы́хъ себе́ уби́лъ, или́ моли́лъ бы́хъ ино́го, дабы́ ми́ то́ сотвори́лъ.
А́зъ же о вся́цѣмъ немощнѣ́мъ воспла́кахся, воз­дохну́хъ же ви́дѣвъ му́жа въ бѣда́хъ.
А́зъ же жда́хъ благи́хъ, и се́, срѣто́ша мя́ па́че дні́е зо́лъ.
Чре́во мое́ воскипѣ́ и не умолчи́тъ: предвари́ша мя́ дні́е нищеты́.
Стеня́ ходи́хъ безъ обузда́нiя, стоя́хъ же въ собо́рѣ вопiя́.
Бра́тъ бы́хъ Си́ринамъ, дру́гъ же пти́чiй.
Ко́жа же моя́ помрачи́ся вельми́, и ко́сти моя́ сгорѣ́ша от­ зно́я.
Обрати́шася же въ пла́чь гу́сли моя́, пѣ́снь же моя́ въ рыда́нiе мнѣ́.
Рус. (Юнгеров)
А ныне смеются надо мною младшие, ныне учат меня некоторые из тех, отцов коих я уничижал, которых не считал наравне со псами при моих стадахъ.
И сила рукъ их к чему мне была-бы? у нихъ погибло достояние.
Отъ скудости и голода (каждый из них) безплоден, вчера убегли они в (место) безводное, лишения и бедствования.
Они обходят (собирая) траву в ущельяхъ, (такъ как) трава для них служит пищей, безчестные и презренные, лишенные всякаго добра, они и корни дерев жуют от великаго голода.
Возстали на меня воры,
Жилищами которых служили пещеры каменныя.
Кричат они среди ущелий, живут под диким хворостом.
Они – сыновья (людей) безумных и безчестных, (коих) имя и память погасли на земле.
Для них я ныне сделался (как бы) гуслями и меня сделали притчею.
Они гнушаются мною, становясь далеко, и не удерживаются плевать пред лицем моимъ.
Ибо Онъ, открывъ колчан Свой, уязвилъ меня и наложил узду на уста мои.
С правой стороны (меня) юноши встали: ноги свои распростерли и направили на меня гибельные пути свои.
Загладились пути мои, ибо совлекли с меня одежду.
Стрелами Своими Он пронзил меня, поступил со мною, какъ захотел; в болезнях я истлелъ, возвращаются ко мне скорби.
Отошла отъ меня надежда, как ветер, и, как облако, спасение мое.
И ныне изливается душа моя во мне и дни печали объяли меня.
Ночью кости мои ноютъ, жилы же мои ослабели.
С большою силою Он взялся за одежду мою: как ожерелье одежды моей, Он охватилъ меня.
Ты уподобил меня грязи, и в земле и пепле удел мой.
Я взываю к Тебе, и Ты не услышал меня, а они стояли и смотрели на меня.
Напали на меня без милости, крепкою рукою Ты уязвил меня.
Ты подвергъ меня болезням и лишил меня спасения.
Ибо я знаю, что смерть сокрушитъ меня: дом всякому смертному – земля.
Если бы возможно было, я убил-бы самого себя, или умолял-бы другого сделать со мною это.
А я плакал о всяком немощном, вздыхал при виде человека въ нужде.
И я ждалъ добра, а вот, встретили меня дни бедствий.
Мои внутренности вскипели и не умолкнутъ, предварили меня дни нищеты.
Со стономъ хожу, не зажимая рта, стоял в собрании и кричал.
Братомъ стал сиренамъ, другом птицамъ.
Кожа моя весьма почернела, а кости мои сгорели от жара.
Гусли мои обратились в плач, а песни мои у меня – в рыдание.
Еврейский
וְעַתָּה שָׂחֲקוּ עָלַי צְעִירִים מִמֶּנִּי, לְיָמִים אֲשֶׁר־מָאַסְתִּי אֲבוֹתָם; לָשִׁית, עִם־כַּלְבֵי צֹאנִי׃
גַּם־כֹּחַ יְדֵיהֶם לָמָּה לִּי; עָלֵימוֹ, אָבַד כָּלַח׃
בְּחֶסֶר וּבְכָפָן, גַּלְמוּד הַעֹרְקִים צִיָּה; אֶמֶשׁ, שׁוֹאָה וּמְשֹׁאָה׃
הַקֹּטְפִים מַלּוּחַ עֲלֵי־שִׂיחַ; וְשֹׁרֶשׁ רְתָמִים לַחְמָם׃
מִן־גֵּו יְגֹרָשׁוּ; יָרִיעוּ עָלֵימוֹ, כַּגַּנָּב׃
בַּעֲרוּץ נְחָלִים לִשְׁכֹּן; חֹרֵי עָפָר וְכֵפִים׃
בֵּין־שִׂיחִים יִנְהָקוּ; תַּחַת חָרוּל יְסֻפָּחוּ׃
בְּנֵי־נָבָל גַּם־בְּנֵי בְלִי־שֵׁם; נִכְּאוּ, מִן־הָאָרֶץ׃
וְעַתָּה נְגִינָתָם הָיִיתִי; וָאֱהִי לָהֶם לְמִלָּה׃
תִּעֲבוּנִי רָחֲקוּ מֶנִּי; וּמִפָּנַי, לֹא־חָשְׂכוּ רֹק׃
כִּי־יִתְרוֹ (יִתְרִי) פִתַּח וַיְעַנֵּנִי; וְרֶסֶן, מִפָּנַי שִׁלֵּחוּ׃
עַל־יָמִין פִּרְחַח יָקוּמוּ רַגְלַי שִׁלֵּחוּ; וַיָּסֹלּוּ עָלַי, אָרְחוֹת אֵידָם׃
נָתְסוּ, נְתִיבָתִי לְהַוָּתִי יֹעִילוּ; לֹא עֹזֵר לָמוֹ׃
כְּפֶרֶץ רָחָב יֶאֱתָיוּ; תַּחַת שֹׁאָה, הִתְגַּלְגָּלוּ׃
הָהְפַּךְ עָלַי, בַּלָּהוֹת תִּרְדֹּף כָּרוּחַ נְדִבָתִי; וּכְעָב, עָבְרָה יְשֻׁעָתִי׃
וְעַתָּה, עָלַי תִּשְׁתַּפֵּךְ נַפְשִׁי; יֹאחֲזוּנִי יְמֵי־עֹנִי׃
לַיְלָה, עֲצָמַי נִקַּר מֵעָלָי; וְעֹרְקַי, לֹא יִשְׁכָּבוּן׃
בְּרָב־כֹּחַ יִתְחַפֵּשׂ לְבוּשִׁי; כְּפִי כֻתָּנְתִּי יַאַזְרֵנִי׃
הֹרָנִי לַחֹמֶר; וָאֶתְמַשֵּׁל, כֶּעָפָר וָאֵפֶר׃
אֲשַׁוַּע אֵלֶיךָ וְלֹא תַעֲנֵנִי; עָמַדְתִּי, וַתִּתְבֹּנֶן בִּי׃
תֵּהָפֵךְ לְאַכְזָר לִי; בְּעֹצֶם יָדְךָ תִשְׂטְמֵנִי׃
תִּשָּׂאֵנִי אֶל־רוּחַ תַּרְכִּיבֵנִי; וּתְמֹגְגֵנִי, תְּשֻׁוָּה (תּוּשִׁיָּה)׃
כִּי־יָדַעְתִּי מָוֶת תְּשִׁיבֵנִי; וּבֵית מוֹעֵד לְכָל־חָי׃
אַךְ לֹא־בְעִי יִשְׁלַח־יָד; אִם־בְּפִידוֹ, לָהֶן שׁוּעַ׃
אִם־לֹא בָכִיתִי לִקְשֵׁה־יוֹם; עָגְמָה נַפְשִׁי, לָאֶבְיוֹן׃
כִּי טוֹב קִוִּיתִי וַיָּבֹא רָע; וַאֲיַחֲלָה לְאוֹר, וַיָּבֹא אֹפֶל׃
מֵעַי רֻתְּחוּ וְלֹא־דָמּוּ, קִדְּמֻנִי יְמֵי־עֹנִי׃
קֹדֵר הִלַּכְתִּי בְּלֹא חַמָּה; קַמְתִּי בַקָּהָל אֲשַׁוֵּעַ׃
אָח הָיִיתִי לְתַנִּים; וְרֵעַ, לִבְנוֹת יַעֲנָה׃
עוֹרִי שָׁחַר מֵעָלָי; וְעַצְמִי־חָרָה, מִנִּי־חֹרֶב׃
וַיְהִי לְאֵבֶל כִּנֹּרִי; וְעֻגָבִי, לְקוֹל בֹּכִים׃
Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei;
quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et robur iuvenile perierat totum.
Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, serotino tempore fiebant turbo et vastatio;
et mandebant herbas et arborum frutices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.
De medio eiciebantur, clamabant contra eos tamquam fures;
ad ripas habitabant torrentium et in cavernis terrae et petrarum;
inter frutices rudebant, sub sentibus se congerebant;
filii stultorum et ignobilium et de terra penitus exturbati.
Nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis in proverbium.
Abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur.
Pharetram enim suam aperuit et afflixit me et frenum in os meum immisit.
Ad dexteram progenies surrexerunt; pedes meos subverterunt et complanaverunt contra me semitas ruinae.
Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi et praevaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.
Quasi rupto muro et aperto irruerunt super me et sub ruinis devoluti sunt.
Versi sunt contra me in terrores, persequitur quasi ventus principatum meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
Nunc autem in memetipso effunditur anima mea; et possident me dies afflictionis.
Nocte os meum perforatur doloribus; et, qui me comedunt, non dormiunt.
In multitudine roboris tenent vestimentum meum et quasi capitio tunicae succinxerunt me.
Proiecit me in lutum, et assimilatus sum favillae et cineri.
Clamo ad te, et non exaudis me; sto, et non respicis me.
Mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi.
Elevasti me et quasi super ventum ponens dissolvisti me.
Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Verumtamen non ad ruinam mittit manum; et in exitio eius erit salvatio.
An non flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi?
Exspectabam bona, et venerunt mihi mala; praestolabar lucem, et eruperunt tenebrae.
Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie; praevenerunt me dies afflictionis.
Taetro vultu incedebam sine consolatione, consurgens in turba clamabam.
Frater fui draconum et socius struthionum.
Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt prae caumate.
Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible