Скрыть
37:1
37:2
37:4
37:7
37:9
37:10
37:11
37:12
37:13
37:15
37:16
37:17
37:19
37:20
37:21
37:22
37:24
Синодальный
1 Приближение бури, являющей чудеса Божии; 14 «стой и разумевай чудные дела Божии». 22 «Окрест Бога страшное великолепие»; «да трепещут пред Ним все мудрые сердцем!»
И от сего трепещет сердце мое и подвиглось с места своего.
Слушайте, слушайте голос Его и гром, исходящий из уст Его.
Под всем небом раскат его, и блистание его – до краев земли.
За ним гремит глас; гремит Он гласом величества Своего и не останавливает его, когда голос Его услышан.
Дивно гремит Бог гласом Своим, делает дела великие, для нас непостижимые.
Ибо снегу Он говорит: будь на земле; равно мелкий дождь и большой дождь в Его власти.
Он полагает печать на руку каждого человека, чтобы все люди знали дело Его.
Тогда зверь уходит в убежище и остается в своих логовищах.
От юга приходит буря, от севера – стужа.
От дуновения Божия происходит лед, и поверхность воды сжимается.
Также влагою Он наполняет тучи, и облака сыплют свет Его,
и они направляются по намерениям Его, чтоб исполнить то, что Он повелит им на лице обитаемой земли.
Он повелевает им идти или для наказания, или в благоволение, или для помилования.
Внимай сему, Иов; стой и разумевай чудные дела Божии.
Знаешь ли, как Бог располагает ими и повелевает свету блистать из облака Своего?
Разумеешь ли равновесие облаков, чудное дело Совершеннейшего в знании?
Как нагревается твоя одежда, когда Он успокаивает землю от юга?
Ты ли с Ним распростер небеса, твердые, как литое зеркало?
Научи нас, что сказать Ему? Мы в этой тьме ничего не можем сообразить.
Будет ли возвещено Ему, что я говорю? Сказал ли кто, что сказанное доносится Ему?
Теперь не видно яркого света в облаках, но пронесется ветер и расчистит их.
Светлая погода приходит от севера, и окрест Бога страшное великолепие.
Вседержитель! мы не постигаем Его. Он велик силою, судом и полнотою правосудия. Он никого не угнетает.
Посему да благоговеют пред Ним люди, и да трепещут пред Ним все мудрые сердцем!
Церковнославянский (рус)
И от­ си́хъ воз­мяте́ся се́рдце мое́ и от­то́ржеся от­ мѣ́ста сво­его́.
Послу́шай слу́ха во гнѣ́вѣ я́рости Госпо́дни, и по­уче́нiе изоу́стъ его́ изы́детъ.
Подъ всѣ́мъ не́бомъ нача́л­ст­во его́, и свѣ́тъ его́ на крилу́ земли́.
Вслѣ́дъ его́ возопiе́тъ гла́сомъ, воз­греми́тъ гла́сомъ вели́чiя сво­его́, и не измѣни́тъ и́хъ, я́ко услы́шитъ гла́съ его́.
Возгреми́тъ крѣ́пкiй гла́сомъ сво­и́мъ ди́вная: сотвори́ бо ве́лiя, и́хже не вѣ́дахомъ.
Повелѣва́яй снѣ́гу: бу́ди на земли́, и бу́ря дождя́, и бу́ря дожде́въ могу́т­ст­ва его́.
Въ руцѣ́ вся́каго человѣ́ка зна́менаетъ, да позна́етъ вся́къ человѣ́къ свою́ не́мощь.
Внидо́ша же звѣ́рiе подъ кро́въ и умолко́ша на ло́жи.
Изъ храни́лищъ вну́трен­нихъ нахо́дятъ болѣ́зни, и от­ внѣ́шнихъ стра́нъ сту́день.
И от­ дыха́нiя крѣ́пка да́стъ ле́дъ: управля́етъ же во́ду, я́коже хо́щетъ,
и избра́н­ное устроя́етъ о́блакъ: разжене́тъ о́блакъ свѣ́тъ его́,
и са́мъ окре́стная преврати́тъ, я́коже хо́щетъ, въ дѣла́ и́хъ: вся́, ели́ка заповѣ́сть и́мъ, сiя́ чиноположе́на су́ть от­ него́ на земли́,
а́ще въ наказа́нiе, а́ще на зе́млю свою́, а́ще на ми́лость обря́щетъ и́.
Внуши́ сiя́, и́ове: ста́ни уча́йся си́лѣ Госпо́дни.
Вѣ́мы, я́ко Госпо́дь положи́ дѣла́ своя́, свѣ́тъ сотвори́въ изъ тмы́.
Вѣ́сть же разли́чiе облако́въ и ве́лiя паде́нiя злы́хъ.
Твоя́ же оде́жда тепла́, почива́етъ же на земли́ от­ ю́га.
Утвержде́нiя съ ни́мъ въ дре́вности, крѣпка́ я́коже видѣ́нiе сли́тiя.
Чесо́ ра́ди, научи́ мя, что́ рече́мъ ему́? и преста́немъ мно́га глаго́люще.
Еда́ кни́га, или́ книго́чiа ми́ предсто­и́тъ? да стоя́щь сотворю́ человѣ́ку молча́ти.
Не всѣ́мъ же ви́димь свѣ́тъ: свѣ́тлый е́сть въ дре́вностехъ, я́коже е́же от­ него́ на о́блацѣхъ.
От сѣ́вера о́блацы златоза́рни: въ си́хъ ве́лiя сла́ва и че́сть Вседержи́телева.
И не обрѣта́емъ ино́го подо́бна крѣ́пости его́: и́же су́дитъ пра́ведно, мни́ши ли, я́ко не слы́шитъ то́й?
Тѣ́мже убоя́т­ся его́ человѣ́цы: убоя́т­ся же его́ и прему́дрiи се́рдцемъ.
Super hoc expavit cor meum et emotum est de loco suo.
Audite fremitum vocis eius et murmur de ore illius procedens.
Subter omnes caelos ipsum revolvit, et lumen illius super terminos terrae.
Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suae; et non retardabit, cum audita fuerit vox eius.
Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
Qui praecipit nivi, ut descendat in terram, et hiemis pluviis et imbri, ut roborentur.
Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
Ingredietur bestia latibulum et in antro suo morabitur.
Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
Flante Deo, datur gelu, et expansio aquarum solidatur.
Fulgur proicitur a nube, et nubes spargunt lumen suum;
quae lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne, quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum,
sive in castigatione terrae suae, sive in misericordia eas iusserit inveniri.
Ausculta haec, Iob; sta et considera mirabilia Dei.
Numquid scis quando praeceperit Deus, ut ostenderent lucem nubes eius?
Numquid nosti semitas nubium magnas et mirabilia perfecti scientia?
Nonne vestimenta tua calida sunt, cum quieverit terra austro?
Tu forsitan cum eo expandisti caelos, qui solidissimi, quasi aere, fusi sunt?
Ostende nobis quid dicamus illi; nos disponere verba nescimus propter tenebras.
Quis narrabit ei, quae loquor? Et, si locutus fuerit, homo deglutietur.
At nunc non vident lucem: aer offuscatus est nubibus, sed ventus transiens fugabit eas.
Ab aquilone splendor auri venit; et circa Deum terribilis maiestas.
Omnipotentem attingere non possumus: magnus fortitudine; et iudicium et multam iustitiam deprimere non potest.
Ideo timebunt eum homines, non contemplabitur omnes, qui sibi videntur corde sapientes».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible