Скрыть
4:2
4:5
4:6
4:7
4:11
4:12
4:15
4:16
4:21
Синодальный
1 Первая речь Елифаза; «погибал ли кто невинный»? 12 видение Елифаза: «Человек праведнее ли Бога»?
И отвечал Елифаз Феманитянин и сказал:
если попытаемся мы сказать к тебе слово, – не тяжело ли будет тебе? Впрочем кто может возбранить слову!
Вот, ты наставлял многих и опустившиеся руки поддерживал,
падающего восставляли слова твои, и гнущиеся колени ты укреплял.
А теперь дошло до тебя, и ты изнемог; коснулось тебя, и ты упал духом.
Богобоязненность твоя не должна ли быть твоею надеждою, и непорочность путей твоих – упованием твоим?
Вспомни же, погибал ли кто невинный, и где праведные бывали искореняемы?
Как я видал, то оравшие нечестие и сеявшие зло пожинают его;
от дуновения Божия погибают и от духа гнева Его исчезают.
Рев льва и голос рыкающего умолкает, и зубы скимнов сокрушаются;
могучий лев погибает без добычи, и дети львицы рассеиваются.
И вот, ко мне тайно принеслось слово, и ухо мое приняло нечто от него.
Среди размышлений о ночных видениях, когда сон находит на людей,
объял меня ужас и трепет и потряс все кости мои.
И дух прошел надо мною; дыбом стали волосы на мне.
Он стал, – но я не распознал вида его, – только облик был пред глазами моими; тихое веяние, – и я слышу голос:
человек праведнее ли Бога? и муж чище ли Творца своего?
Вот, Он и слугам Своим не доверяет и в Ангелах Своих усматривает недостатки:
тем более – в обитающих в храминах из брения, которых основание прах, которые истребляются скорее моли.
Между утром и вечером они распадаются; не увидишь, как они вовсе исчезнут.
Не погибают ли с ними и достоинства их? Они умирают, не достигнув мудрости.
Церковнославянский (рус)
Отвѣща́ же Елифа́зъ Ѳемани́тинъ, глаго́ля:
еда́ мно́жицею глаго́лано ти́ бы́сть въ трудѣ́? тя́жести же глаго́лъ тво­и́хъ кто́ стерпи́тъ?
а́ще бо ты́ научи́лъ еси́ мно́ги и ру́цѣ немощны́хъ утѣ́шилъ еси́,
немощны́я же воз­дви́глъ еси́ словесы́, колѣ́номъ же немощны́мъ си́лу обложи́лъ еси́.
Ны́нѣ же прiи́де на тя́ болѣ́знь и косну́ся тебе́, ты́ же воз­мути́л­ся еси́.
Еда́ стра́хъ тво́й е́сть не въ безу́мiи, и наде́жда твоя́ и зло́ба пути́ тво­его́?
Помяни́ у́бо, кто́ чи́стъ сы́й поги́бе? или́ когда́ и́стин­нiи вси́ изъ ко́рене погибо́ша?
Я́коже ви́дѣхъ орю́щихъ неподо́бная, сѣ́ющiи же я́ болѣ́зни по́жнутъ себѣ́,
от­ повелѣ́нiя Госпо́дня поги́бнутъ, от­ Ду́ха же гнѣ́ва его́ изче́знутъ.
Си́ла льво́ва, гла́съ же льви́цы, весе́лiе же змие́въ угасе́:
мраволе́въ поги́бе, зане́же не имѣ́яше бра́шна, ски́мни же льво́вы оста́виша дру́гъ дру́гу.
А́ще же глаго́лъ кі́й и́стиненъ бѣ́ во словесѣ́хъ тво­и́хъ, ни ко́­еже бы́ от­ си́хъ тя́ срѣ́тило зло́. не прiи́метъ ли у́хо мое́ преди́вныхъ от­ него́?
Стра́хомъ же и гла́сомъ нощны́мъ, напа́да­ю­щь стра́хъ на человѣ́ки,
у́жасъ же мя́ срѣ́те и тре́петъ, и зѣло́ ко́сти моя́ стрясе́:
и ду́хъ на лице́ ми на́йде: устраши́шася же ми́ власи́ и пло́ти,
воста́хъ и не разумѣ́хъ, ви́дѣхъ, и не бѣ́ обли́чiя предъ очи́ма мо­и́ма, но то́кмо ду́хъ ти́хъ и гла́съ слы́шахъ:
что́ бо? еда́ чи́стъ бу́детъ человѣ́къ предъ Бо́гомъ? или́ въ дѣ́лѣхъ сво­и́хъ безъ поро́ка му́жъ?
а́ще рабо́мъ сво­и́мъ не вѣ́руетъ, и во а́нгелѣхъ сво­и́хъ стро́потно что́ усмотрѣ́,
живу́щихъ же въ бре́н­ныхъ хра́минахъ, от­ ни́хже и мы́ са́ми от­ того́жде бре́нiя есмы́, порази́, я́коже мо́лiе,
и от­ у́тра да́же до ве́чера ктому́ не су́ть: зане́же не мого́ша себѣ́ помощи́, погибо́ша:
дхну́ бо на ня́, и изсхо́ша, и поне́же не имѣ́яху прему́дрости, погибо́ша.
Eliifas manitseb Iiobit
Siis rääkis teemanlane Eliifas ja ütles:
„Ega püüe sinuga rääkida tüüta sind? Aga kes võiks sõnu peatada?
Vaata, sina õpetasid paljusid ja kinnitasid nõrku käsi.
Su sõnad tõstsid üles komistaja ja sa tegid nõtkuvad põlved tugevaks.
Aga nüüd on see juhtunud sulle ja sa nõrked, see puudutab sind ja sa jahmud.
Kas mitte jumalakartus ei ole su lootus ja su laitmatud eluviisid su ootus?
Mõtle ometi: kes on süütult hukkunud ja kus on õiged hävitatud?
Niipalju kui mina olen näinud: kes künnavad ülekohut ja külvavad õnnetust, need lõikavadki seda.
Nad hukkuvad Jumala hingeõhust ja hävivad tema vihapuhangust.
Lõvi möirgamine, lõvi hääl, ja noorte lõvide hambad - need murtakse.
Lõvi hukkub saagi puudusel ja emalõvi kutsikad aetakse laiali.
Mulle tuli vargsi sõna ja mu kõrv kuulis sellest sosinat
öiste nägemuste rahutuis mõtteis, kui sügav uni on langenud inimeste peale.
Hirm haaras mind ja värin ja pani kõik mu luud-liikmed vappuma.
Üks vaim liugles üle mu näo; mu ihukarvad tõusid püsti.
Ta seisatas, aga ta välimust ma ei tundnud - üks kuju mu silma ees. Vaikus. Siis ma kuulsin häält:
„Ons inimene õige Jumala ees või mees puhas oma Looja ees?”
Vaata, oma sulaseidki ta ei usu ja oma ingleid ta peab eksijaiks,
veel vähem siis neid, kes elavad savihooneis, mille alusmüürid on põrmus. Need lüüakse rutemini pihuks kui koi.
Hommikust õhtuni lüüakse neid puruks, märkamata hukkuvad nad igaveseks.
Eks nende telginöörid kista üles? Nad surevad, ilma et taipaksidki.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible