Скрыть
6:1
6:2
6:5
6:6
6:7
6:8
6:10
6:11
6:13
6:14
6:16
6:17
6:18
6:19
6:20
6:21
6:22
6:23
6:24
6:25
6:27
6:28
6:29
6:30
Церковнославянский (рус)
Отвѣща́въ же и́овъ, рече́:
а́ще бы кто́ вѣ́ся извѣ́силъ гнѣ́въ мо́й, болѣ́зни же моя́ взя́лъ бы на мѣ́рило вку́пѣ,
то́ песка́ морска́го тяжча́йшiи бы́ли бы: но, я́коже мни́т­ся, словеса́ моя́ зла́ су́ть.
Стрѣ́лы бо Госпо́дни въ тѣ́лѣ мо­е́мъ су́ть, и́хже я́рость испива́етъ кро́вь мою́: егда́ начну́ глаго́лати, боду́тъ мя́.
Что́ бо? еда́ вотще́ воз­реве́тъ ди́вiй осе́лъ, ра́звѣ бра́шна прося́? или́ воз­реве́тъ гла́сомъ во́лъ, въ я́слехъ имѣ́яй бра́шно?
Снѣ́ст­ся ли хлѣ́бъ безъ со́ли? или́ е́сть вку́съ во тщи́хъ словесѣ́хъ?
Не мо́жетъ бо утиши́тися душа́ моя́: смра́дъ бо зрю́ бра́шна моя́, я́коже воню́ льво́ву.
А́ще бо да́лъ бы, да прiи́детъ проше́нiе мое́, и наде́жду мою́ да́лъ бы Госпо́дь.
Наче́нъ Госпо́дь да уязвля́етъ мя́, до конца́ же да не убiе́тъ мя́.
Бу́ди же ми́ гра́дъ гро́бъ, на его́же стѣна́хъ скака́хъ въ не́мъ: не пощажу́: не солга́хъ бо во словесѣ́хъ святы́хъ Бо́га мо­его́.
Ка́я бо крѣ́пость моя́, я́ко терплю́? или́ ко́е ми́ вре́мя, я́ко терпи́тъ моя́ душа́?
еда́ крѣ́пость ка́менiя крѣ́пость моя́? или́ пло́ти моя́ су́ть мѣ́дяны?
или́ не упова́хъ на него́? по́мощь же от­ мене́ от­ступи́,
от­рече́ся от­ мене́ ми́лость, посѣще́нiе же Госпо́дне презрѣ́ мя.
Не воз­зрѣ́ша на мя́ бли́жнiи мо­и́: я́коже пото́къ оскудѣва́яй, или́ я́коже во́лны преидо́ша мя́:
и́же мене́ боя́хуся, ны́нѣ нападо́ша на мя́:
я́коже снѣ́гъ или́ ле́дъ сме́рзлый, егда́ иста́етъ теплотѣ́ бы́в­шей, не ктому́ познава́ет­ся, что́ бѣ́:
та́ко и а́зъ оста́вленъ е́смь от­ всѣ́хъ, погибо́хъ же и бездо́мокъ бы́хъ:
ви́дите пути́ Ѳема́нскiя, на стези́ Саво́нскiя смотря́щiи,
и студа́ испо́лнени бу́дутъ на гра́ды и на имѣ́нiя надѣ́ющiися.
Ны́нѣ же и вы́ наидо́сте на мя́ неми́лостивно: у́бо ви́дѣв­ше мо́й стру́пъ убо́йтеся.
Что́ бо? еда́ что́ у ва́съ проси́хъ, или́ ва́­шея крѣ́пости тре́бую,
да спасе́те мя́ от­ враго́въ, или́ изъ руки́ си́льныхъ изба́вите мя́?
Научи́те мя́, а́зъ же умолчу́: а́ще что́ погрѣши́хъ, скажи́те ми́.
Но, я́коже мни́т­ся, зла́ [су́ть] му́жа и́стин­наго словеса́, не от­ ва́съ бо крѣ́пости прошу́:
ниже́ обличе́нiе ва́­ше словесы́ мя́ утоли́тъ, ниже́ бо вѣща́нiя ва́­шего слове́съ стерплю́.
Оба́че я́ко на си́ра напа́даете, наска́чете же на дру́га ва́­шего.
Ны́нѣ же воз­зрѣ́въ на ли́ца ва́ша, не солжу́.
Ся́дите ны́нѣ, и да не бу́детъ непра́ведно, и па́ки ко пра́ведному сни́дитеся.
И́бо нѣ́сть въ язы́цѣ мо­е́мъ непра́вды, и горта́нь мо́й не ра́зуму ли по­уча́ет­ся?
Греческий [Greek (Koine)]
ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει
εἰ γάρ τις ἱστῶν στήσαι μου τὴν ὀργήν τὰς δὲ ὀδύνας μου ἄραι ἐν ζυγῷ ὁμοθυμαδόν
καὶ δὴ ἄμμου παρα­λίας βαρυτέρα ἔσται ἀλλ᾿ ὡς ἔοικεν τὰ ῥήματά μού ἐστιν φαῦλα
βέλη γὰρ κυρίου ἐν τῷ σώματί μού ἐστιν ὧν ὁ θυμὸς αὐτῶν ἐκπίνει μου τὸ αἷμα ὅταν ἄρξωμαι λαλεῖν κεν­τοῦσί με
τί γάρ μὴ δια­̀ κενῆς κεκράξε­ται ὄνος ἄγριος ἀλλ᾿ ἢ τὰ σῖτα ζητῶν εἰ δὲ καὶ ῥήξει φωνὴν βοῦς ἐπι­̀ φάτνης ἔχων τὰ βρώματα
εἰ βρωθή­σε­ται ἄρτος ἄνευ ἁλός εἰ δὲ καὶ ἔστιν γεῦμα ἐν ῥήμασιν κενοῖς
οὐ δύναται γὰρ παύσασθαί μου ἡ ψυχή βρόμον γὰρ ὁρῶ τὰ σῖτά μου ὥσπερ ὀσμὴν λέον­τος
εἰ γὰρ δῴη καὶ ἔλθοι μου ἡ αἴτησις καὶ τὴν ἐλπίδα μου δῴη ὁ κύριος
ἀρξά­με­νος ὁ κύριος τρωσάτω με εἰς τέλος δὲ μή με ἀνελέτω
εἴη δέ μου πόλις τάφος ἐφ᾿ ἧς ἐπι­̀ τειχέων ἡλλόμην ἐπ᾿ αὐτῆς οὐ μὴ φείσωμαι οὐ γὰρ ἐψευσάμην ῥήματα ἅγια θεοῦ μου
τίς γάρ μου ἡ ἰσχύς ὅτι ὑπομένω ἢ τίς μου ὁ χρόνος ὅτι ἀνέχεταί μου ἡ ψυχή
μὴ ἰσχὺς λίθων ἡ ἰσχύς μου ἢ αἱ σάρκες μού εἰσιν χάλκειαι
ἦ οὐκ ἐπ᾿ αὐτῷ ἐπεποίθειν βοήθεια δὲ ἀπ᾿ ἐμοῦ ἄπεστιν
ἀπείπατό με ἔλεος ἐπι­σκοπὴ δὲ κυρίου ὑπερεῖδέν με
οὐ προ­σεῖδόν με οἱ ἐγγύτατοί μου ὥσπερ χειμάρρους ἐκλείπων ἢ ὥσπερ κῦμα παρῆλθόν με
οἵτινές με διευλαβοῦν­το νῦν ἐπι­πεπτώκασίν μοι ὥσπερ χιὼν ἢ κρύσταλλος πεπηγώς
καθὼς τακεῖσα θέρμης γενομένης οὐκ ἐπεγνώσθη ὅπερ ἦν
οὕτως κἀγὼ κατελείφθην ὑπὸ πάν­των ἀπωλόμην δὲ καὶ ἔξοικος ἐγενόμην
ἴδετε ὁδοὺς Θαιμανων ἀτραποὺς Σαβων οἱ διορῶν­τες
καὶ αἰσχύνην ὀφειλήσουσιν οἱ ἐπι­̀ πόλεσιν καὶ χρήμασιν πεποιθότες
ἀτὰρ δὲ καὶ ὑμεῖς ἐπέβητέ μοι ἀνελεημόνως ὥστε ἰδόν­τες τὸ ἐμὸν τραῦμα φοβήθητε
τί γάρ μή τι ὑμᾶς ᾔτησα ἢ τῆς παρ᾿ ὑμῶν ἰσχύος ἐπι­δέομαι
ὥστε σῶσαί με ἐξ ἐχθρῶν ἢ ἐκ χειρὸς δυναστῶν ῥύσασθαί με
διδάξατέ με ἐγὼ δὲ κωφεύ­σω εἴ τι πεπλάνημαι φράσατέ μοι
ἀλλ᾿ ὡς ἔοικεν φαῦλα ἀληθινοῦ ῥήματα οὐ γὰρ παρ᾿ ὑμῶν ἰσχὺν αἰτοῦμαι
οὐδὲ ὁ ἔλεγχος ὑμῶν ῥήμασίν με παύσει οὐδὲ γὰρ ὑμῶν φθέγμα ῥήμα­τος ἀνέξομαι
πλη­̀ν ὅτι ἐπ᾿ ὀρφανῷ ἐπι­πίπτετε ἐνάλλεσθε δὲ ἐπι­̀ φίλῳ ὑμῶν
νυνὶ δὲ εἰσβλέψας εἰς προ­́σωπα ὑμῶν οὐ ψεύ­σομαι
καθίσατε δὴ καὶ μὴ εἴη ἄδικον καὶ πάλιν τῷ δικαίῳ συν­έρχεσθε
οὐ γάρ ἐστιν ἐν γλώσ­σῃ μου ἄδικον ἢ ὁ λάρυγξ μου οὐχὶ σύνεσιν μελετᾷ
Латинский (Nova Vulgata)
Respondens autem Iob dixit:
«Utinam appenderetur aegritu do mea, et calamitatem meam assumerent in statera!
Nunc vero arena maris haec gravior apparet, inde verbis meis haesito.
Quia sagittae Omnipotentis in me sunt, quarum venenum ebibit spiritus meus; et terrores Dei militant contra me.
Numquid rugiet onager, cum habuerit herbam? Aut mugiet bos, cum ante praesepe plenum steterit?
Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? Aut poterit gustari herba insulsa?
Quae prius nolebat tangere anima mea, nunc prae angustia cibi mei sunt.
Quis det, ut veniat petitio mea, et, quod exspecto, tribuat mihi Deus?
Utinam Deus me conterat; solvat manum suam et succidat me!
Et haec mihi sit consolatio, et exsultabo vel in pavore, qui non parcat, nec celabo sermones Sancti.
Quae est enim fortitudo mea, ut sustineam? Aut quis finis meus, ut patienter agam?
Num fortitudo lapidum, fortitudo mea? Num caro mea aenea est?
An non est auxilium mihi in me, et virtus quoque remota est a me?
Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Omnipotentis derelinquit.
Fratres mei mentiti sunt me sicut alveus torrentium, qui evanescunt
nigrescentes glacie, cum ingruit super eos nix.
Tempore, quo diffluunt, arescunt et, ut incaluerit, solvuntur de loco suo.
Deflectunt viatorum turmae de viis suis, ascendentes per desertum pereunt.
Commeatus Thema consideraverunt, viatores Saba speraverunt in eis.
Confusi sunt, quia speraverunt; venerunt eo usque, et pudore cooperti sunt.
Ita nunc vos facti estis mihi; videntes plagam meam, timetis.
Numquid dixi: Afferte mihi et de substantia vestra donate mihi?
vel: Liberate me de manu hostis et de manu robustorum eruite me?
Docete me, et ego tacebo, et, si quid forte ignoravi, instruite me.
Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit, qui possit arguere me?
Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, sed in ventum verba desperati.
Super pupillum irruitis et subvertere nitimini amicum vestrum.
Nunc, quaeso, convertimini ad me, et in faciem vestram non mentiar.
Revertite! Nulla erit improbitas. Revertite! Adhuc praesens adest iustitia mea.
Estne in lingua mea improbitas? An palatum meum non discernit nequitiam?
1 Иов приписывает свою скорбь своим тяжелым испытаниям; 8 он взывает об облегчении чрез смерть; «медь ли плоть моя»? 14 Выговор друзьям за недостаток сожаления к нему в его страданиях; 24 он просит их указать ему, в чем он согрешил.
И отвечал Иов и сказал:
о, если бы верно взвешены были вопли мои, и вместе с ними положили на весы страдание мое!
Оно верно перетянуло бы песок морей! Оттого слова мои неистовы.
Ибо стрелы Вседержителя во мне; яд их пьет дух мой; ужасы Божии ополчились против меня.
Ревет ли дикий осел на траве? мычит ли бык у месива своего?
Едят ли безвкусное без соли, и есть ли вкус в яичном белке?
До чего не хотела коснуться душа моя, то составляет отвратительную пищу мою.
О, когда бы сбылось желание мое и чаяние мое исполнил Бог!
О, если бы благоволил Бог сокрушить меня, простер руку Свою и сразил меня!
Это было бы еще отрадою мне, и я крепился бы в моей беспощадной болезни, ибо я не отвергся изречений Святаго.
Что за сила у меня, чтобы надеяться мне? и какой конец, чтобы длить мне жизнь мою?
Твердость ли камней твердость моя? и медь ли плоть моя?
Есть ли во мне помощь для меня, и есть ли для меня какая опора?
К страждущему должно быть сожаление от друга его, если только он не оставил страха к Вседержителю.
Но братья мои неверны, как поток, как быстро текущие ручьи,
которые черны от льда и в которых скрывается снег.
Когда становится тепло, они умаляются, а во время жары исчезают с мест своих.
Уклоняют они направление путей своих, заходят в пустыню и теряются;
смотрят на них дороги Фемайские, надеются на них пути Савейские,
но остаются пристыженными в своей надежде; приходят туда и от стыда краснеют.
Так и вы теперь ничто: увидели страшное и испугались.
Говорил ли я: дайте мне, или от достатка вашего заплатите за меня;
и избавьте меня от руки врага, и от руки мучителей выкупите меня?
Научи́те меня, и я замолчу; укажите, в чем я погрешил.
Как сильны слова правды! Но что доказывают обличения ваши?
Вы придумываете речи для обличения? На ветер пускаете слова ваши.
Вы нападаете на сироту и роете яму другу вашему.
Но прошу вас, взгляните на меня; буду ли я говорить ложь пред лицем вашим?
Пересмотрите, есть ли неправда? пересмотрите, – правда моя.
Есть ли на языке моем неправда? Неужели гортань моя не может различить горечи?
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible