Скрыть
1:3
1:6
1:7
1:8
1:10
1:11
1:12
1:13
1:14
1:16
Церковнославянский (рус)
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко Ио́нѣ сы́ну Амаѳі́ину, глаго́ля:
воста́ни и иди́ въ Ниневі́ю гра́дъ вели́кiй и проповѣ́ждь въ не́мъ, я́ко взы́де во́пль зло́бы его́ ко мнѣ́.
И воста́ Ио́на, е́же бѣжа́ти въ Ѳарси́съ от­ лица́ Госпо́дня и сни́де во Иоппі́ю и обрѣ́те кора́бль иду́щь въ Ѳарси́съ, и даде́ нае́мъ сво́й и вни́де въ о́нь плы́ти съ ни́ми въ Ѳарси́съ от­ лица́ Госпо́дня.
И Госпо́дь воз­дви́же вѣ́тръ ве́лiй на мо́ри, и бы́сть бу́ря вели́кая въ мо́ри, и кора́бль бѣ́д­ст­воваше е́же сокруши́тися.
И убоя́шася корабе́лницы, и возопи́ша кі́йждо къ бо́гу сво­ему́, и измета́нiе сотвори́ша сосу́довъ и́же въ корабли́ въ мо́ре, е́же облегчи́тися от­ ни́хъ: Ио́на же сни́де во дно́ корабля́ и спа́­ше ту́ и храпля́ше.
И прiи́де къ нему́ ко́рмчiй и рече́ ему́ что́ ты́ хра́плеши? воста́ни и моли́ Бо́га тво­его́, я́ко да спасе́тъ ны́ Бо́гъ, да не поги́бнемъ.
И рече́ кі́йждо ко и́скрен­нему сво­ему́: прiиди́те, ве́ржимъ жре́бiя и уразумѣ́емъ, кого́ ра́ди е́сть зло́ сiе́ на на́съ? И ме́тнуша жре́бiя, и паде́ жре́бiй на Ио́ну.
И рѣ́ша къ нему́: воз­вѣсти́ на́мъ, кого́ ра́ди сiе́ зло́ на на́съ, и что́ твое́ дѣ́ланiе е́сть, и от­ку́ду гряде́ши и ка́мо и́деши, и от­ ко́­ея страны́ и от­ кі́ихъ люді́й еси́ ты́?
И рече́ къ ни́мъ: ра́бъ Госпо́день е́смь а́зъ и Го́спода Бо́га небе́снаго а́зъ чту́, и́же сотвори́ мо́ре и су́шу.
И убоя́шася му́жiе стра́хомъ вели́кимъ и рѣ́ша къ нему́: что́ сiе́ сотвори́лъ еси́? Зане́ разумѣ́ша му́жiе, я́ко от­ лица́ Госпо́дня бѣжа́­ше, я́ко воз­вѣсти́ и́мъ.
И рѣ́ша къ нему́: что́ тебѣ́ сотвори́мъ, и утоли́т­ся мо́ре от­ на́съ? Зане́ мо́ре восхожда́­ше и воз­двиза́­ше па́че волне́нiе.
И рече́ къ ни́мъ Ио́на воз­ми́те мя́ и вве́рзите въ мо́ре, и утоли́т­ся мо́ре от­ ва́съ поне́же позна́хъ а́зъ, я́ко мене́ ра́ди волне́нiе сiе́ вели́кое на вы́ е́сть.
И нужда́хуся му́жiе, воз­врати́тися къ земли́, и не можа́ху, я́ко мо́ре восхожда́­ше и воз­двиза́­шеся па́че на ни́хъ.
И возопи́ша ко Го́сподеви и рѣ́ша: ника́коже, Го́споди, да не поги́бнемъ души́ ра́ди человѣ́ка сего́, и не да́ждь на на́съ кро́ве пра́ведныя: зане́ ты́, Го́споди, я́коже восхотѣ́лъ, сотвори́лъ еси́.
И взя́ша Ио́ну и вве́ргоша его́ въ мо́ре, и преста́ мо́ре от­ волне́нiя сво­его́.
И убоя́шася му́жiе стра́хомъ вели́кимъ Го́спода и пожро́ша же́ртву Го́сподеви и помоли́шася моли́твами.
Синодальный
1 Иона убегает в Фарсис. 4 Он брошен в море, чтобы утишить бурю.
И было слово Господне к Ионе, сыну Амафиину:
встань, иди в Ниневию, город великий, и проповедуй в нем, ибо злодеяния его дошли до Меня.
И встал Иона, чтобы бежать в Фарсис от лица Господня, и пришел в Иоппию, и нашел корабль, отправлявшийся в Фарсис, отдал плату за провоз и вошел в него, чтобы плыть с ними в Фарсис от лица Господа.
Но Господь воздвиг на море крепкий ветер, и сделалась на море великая буря, и корабль готов был разбиться.
И устрашились корабельщики, и взывали каждый к своему богу, и стали бросать в море кладь с корабля, чтобы облегчить его от нее; Иона же спустился во внутренность корабля, лег и крепко заснул.
И пришел к нему начальник корабля и сказал ему: что ты спишь? встань, воззови к Богу твоему; может быть, Бог вспомнит о нас и мы не погибнем.
И сказали друг другу: пойдем, бросим жребии, чтобы узнать, за кого постигает нас эта беда. И бросили жребии, и пал жребий на Иону.
Тогда сказали ему: скажи нам, за кого постигла нас эта беда? какое твое занятие, и откуда идешь ты? где твоя страна, и из какого ты народа?
И он сказал им: я Еврей, чту Господа Бога небес, сотворившего море и сушу.
И устрашились люди страхом великим и сказали ему: для чего ты это сделал? Ибо узнали эти люди, что он бежит от лица Господня, как он сам объявил им.
И сказали ему: что сделать нам с тобою, чтобы море утихло для нас? Ибо море не переставало волноваться.
Тогда он сказал им: возьмите меня и бросьте меня в море, и море утихнет для вас, ибо я знаю, что ради меня постигла вас эта великая буря.
Но эти люди начали усиленно грести, чтобы пристать к земле, но не могли, потому что море все продолжало бушевать против них.
Тогда воззвали они к Господу и сказали: молим Тебя, Господи, да не погибнем за душу человека сего, и да не вменишь нам кровь невинную; ибо Ты, Господи, соделал, что угодно Тебе!
И взяли Иону и бросили его в море, и утихло море от ярости своей.
И устрашились эти люди Господа великим страхом, и принесли Господу жертву, и дали обеты.
Немецкий (GNB)
Das Wort des HERRN erging an Jona, den Sohn von Amittai, er sagte zu ihm:
»Geh nach Ninive, der großen Stadt, und kündige ihr mein Strafgericht an! Ich kann nicht länger mit ansehen, wie böse die Leute dort sind.«
Jona machte sich auf den Weg, aber in die entgegengesetzte Richtung. Er wollte nach Tarschisch in Spanien fliehen, um dem HERRN zu entkommen. In der Hafenstadt Jafo fand er ein Schiff, das dorthin segeln sollte. Er bezahlte das Fahrgeld und stieg ein.
Da schickte der HERR einen Sturm aufs Meer, der war so heftig, dass das Schiff auseinander zu brechen drohte.
Die Seeleute hatten große Angst und jeder schrie zu seinem Gott um Hilfe. Um die Gefahr für das Schiff zu verringern, warfen sie die Ladung ins Meer.

Jona war nach unten gegangen, hatte sich hingelegt und schlief fest.

Der Kapitän kam zu ihm herunter und sagte: »Wie kannst du schlafen? Steh auf, rufe zu deinem Gott! Vielleicht hilft er uns und wir müssen nicht untergehen!«
Die Seeleute wollten durch das Los herausfinden, wer an ihrem Unglück schuld sei. Da fiel das Los auf Jona.
Sie bestürmten ihn mit Fragen: »Sag uns: Warum sind wir in diese Gefahr geraten? Wer bist du eigentlich? Was für Geschäfte treibst du? Zu welchem Volk gehörst du, wo ist deine Heimat?«
Jona antwortete: »Ich bin ein Hebräer und verehre den HERRN, den Gott des Himmels, der Land und Meer geschaffen hat.«
Er sagte ihnen auch, dass er auf der Flucht vor dem HERRN war. Da bekamen die Männer noch mehr Angst und sie fragten ihn: »Wie konntest du das tun?
Was sollen wir jetzt mit dir machen, damit das Meer sich beruhigt und uns verschont?« Denn es war inzwischen noch stürmischer geworden.
Jona sagte: »Werft mich ins Meer, dann wird es sich beruhigen. Ich weiß, dass dieser Sturm nur meinetwegen über euch gekommen ist.«
Die Seeleute machten einen letzten Versuch, durch Rudern das Land zu erreichen; doch sie schafften es nicht, denn der Sturm tobte immer heftiger.
Da beteten sie zum HERRN: »HERR, strafe uns nicht, wenn wir diesen Mann jetzt opfern müssen! Rechne uns seinen Tod nicht als Mord an. Es war dein Wille, und alles, was du willst, geschieht.«
Dann nahmen sie Jona und warfen ihn ins Meer. Sofort wurde es ruhig.
Da packte sie alle große Furcht vor dem HERRN. Sie schlachteten ein Opfertier für ihn und machten ihm Versprechen für den Fall ihrer Rettung.
καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου προ­̀ς Ιωναν τὸν τοῦ Αμαθι λέγων
ἀνάστηθι καὶ πορεύ­θητι εἰς Νινευη τὴν πόλιν τὴν μεγά­λην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς προ­́ς με
καὶ ἀνέστη Ιωνας τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσις ἐκ προ­σώπου κυρίου καὶ κατέβη εἰς Ιοππην καὶ εὗρεν πλοῖον βαδίζον εἰς Θαρσις καὶ ἔδωκεν τὸ ναῦλον αὐτοῦ καὶ ἐνέβη εἰς αὐτὸ τοῦ πλεῦσαι μετ᾿ αὐτῶν εἰς Θαρσις ἐκ προ­σώπου κυρίου
καὶ κύριος ἐξήγειρεν πνεῦμα εἰς τὴν θάλασ­σαν καὶ ἐγένετο κλύδων μέγας ἐν τῇ θαλάσ­σῃ καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευεν συν­τριβῆναι
καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ναυτικοὶ καὶ ἀνεβόων ἕκασ­τος προ­̀ς τὸν θεὸν αὐτῶν καὶ ἐκβολὴν ἐποιήσαν­το τῶν σκευῶν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ εἰς τὴν θάλασ­σαν τοῦ κουφισθῆναι ἀπ᾿ αὐτῶν Ιωνας δὲ κατέβη εἰς τὴν κοίλην τοῦ πλοίου καὶ ἐκάθευδεν καὶ ἔρρεγχεν
καὶ προ­σῆλθεν προ­̀ς αὐτὸν ὁ πρωρεὺς καὶ εἶπεν αὐτῷ τί σὺ ῥέγχεις ἀνάστα καὶ ἐπι­καλοῦ τὸν θεόν σου ὅπως δια­σώσῃ ὁ θεὸς ἡμᾶς καὶ μὴ ἀπο­λώμεθα
καὶ εἶπεν ἕκασ­τος προ­̀ς τὸν πλη­σίον αὐτοῦ δεῦτε βάλωμεν κλήρους καὶ ἐπι­γνῶμεν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν καὶ ἔβαλον κλήρους καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπι­̀ Ιωναν
καὶ εἶπον προ­̀ς αὐτόν ἀπάγγειλον ἡμῖν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν τίς σου ἡ ἐργασία ἐστίν καὶ πόθεν ἔρχῃ καὶ ἐκ ποίας χώρας καὶ ἐκ ποίου λαοῦ εἶ σύ
καὶ εἶπεν προ­̀ς αὐτούς δοῦλος κυρίου ἐγώ εἰμι καὶ τὸν κύριον θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐγὼ σέβομαι ὃς ἐποίησεν τὴν θάλασ­σαν καὶ τὴν ξηράν
καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβον μέγαν καὶ εἶπαν προ­̀ς αὐτόν τί τοῦτο ἐποίησας διότι ἔγνωσαν οἱ ἄνδρες ὅτι ἐκ προ­σώπου κυρίου ἦν φεύ­γων ὅτι ἀπήγγειλεν αὐτοῖς
καὶ εἶπαν προ­̀ς αὐτόν τί σοι ποιήσωμεν καὶ κοπάσει ἡ θάλασ­σα ἀφ᾿ ἡμῶν ὅτι ἡ θάλασ­σα ἐπορεύ­ετο καὶ ἐξήγειρεν μᾶλλον κλύδωνα
καὶ εἶπεν Ιωνας προ­̀ς αὐτούς ἄρατέ με καὶ ἐμβάλετέ με εἰς τὴν θάλασ­σαν καὶ κοπάσει ἡ θάλασ­σα ἀφ᾿ ὑμῶν διότι ἔγνωκα ἐγὼ ὅτι δι᾿ ἐμὲ ὁ κλύδων ὁ μέγας οὗτος ἐφ᾿ ὑμᾶς ἐστιν
καὶ παρεβιάζον­το οἱ ἄνδρες τοῦ ἐπι­στρέψαι προ­̀ς τὴν γῆν καὶ οὐκ ἠδύναν­το ὅτι ἡ θάλασ­σα ἐπορεύ­ετο καὶ ἐξηγείρετο μᾶλλον ἐπ᾿ αὐτούς
καὶ ἀνεβόησαν προ­̀ς κύριον καὶ εἶπαν μηδαμῶς κύριε μὴ ἀπο­λώμεθα ἕνεκεν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου καὶ μὴ δῷς ἐφ᾿ ἡμᾶς αἷμα δίκαιον ὅτι σύ κύριε ὃν τρόπον ἐβούλου πεποίηκας
καὶ ἔλαβον τὸν Ιωναν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν εἰς τὴν θάλασ­σαν καὶ ἔστη ἡ θάλασ­σα ἐκ τοῦ σάλου αὐτῆς
καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβῳ μεγά­λῳ τὸν κύριον καὶ ἔθυσαν θυσίαν τῷ κυρίῳ καὶ εὔξαν­το εὐχάς
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible