Скрыть
4:1
4:4
4:5
4:6
4:7
4:9
4:10
Церковнославянский (рус)
И опеча́лися Ио́на печа́лiю вели́кою и смути́ся,
и помоли́ся ко Го́споду и рече́: о Го́споди, не сiя́ ли у́бо словеса́ моя́, я́же глаго́лахъ, еще́ су́щу ми́ на земли́ мо­е́й? сего́ ра́ди предвари́хъ бѣжа́ти въ Ѳарси́съ, зане́ разумѣ́хъ, я́ко ми́лостивъ ты́ еси́ и ще́дръ, долготерпѣли́въ и многоми́лостивъ, и ка́яйся о зло́бахъ [человѣ́ческихъ]:
и ны́нѣ, Влады́ко Го́споди, прiими́ ду́шу мою́ от­ мене́, я́ко у́не ми́ умре́ти, не́жели жи́ти.
И рече́ Госпо́дь ко Ио́нѣ а́ще зѣло́ опеча́лил­ся еси́ ты́?
И изы́де Ио́на изъ гра́да и сѣ́де пря́мо гра́да, и сотвори́ себѣ́ ку́щу и сѣдя́ше подъ не́ю въ сѣ́ни, до́ндеже уви́дитъ, что́ бу́детъ гра́ду.
И повелѣ́ Госпо́дь Бо́гъ ты́квѣ, и воз­расте́ надъ главо́ю Ио́ниною, да бу́детъ сѣ́нь надъ главо́ю его́, е́же осѣни́ти его́ от­ злы́хъ его́. И воз­ра́довася Ио́на о ты́квѣ ра́достiю вели́кою.
И повелѣ́ Госпо́дь Бо́гъ че́рвiю ра́н­нему во у́трiе, и подъяде́ ты́кву, и и́зсше.
И бы́сть вку́пѣ внегда́ воз­сiя́ти со́лнцу, и повелѣ́ Бо́гъ вѣ́тру зно́йну жегу́щу, и порази́ со́лнце на главу́ Ио́нину, и малоду́ш­ст­воваше и от­рица́­шеся души́ сво­ея́ и рече́:
у́не ми́ умре́ти, не́жели жи́ти. И рече́ Госпо́дь Бо́гъ ко Ио́нѣ: зѣло́ ли опеча́лил­ся еси́ ты́ о ты́квѣ? И рече́ [Ио́на]: зѣло́ опеча́лихся а́зъ да́же до сме́рти.
И рече́ Госпо́дь: ты́ оскорби́л­ся еси́ о ты́квѣ, о не́йже не труди́л­ся еси́, ни воскорми́лъ еси́ ея́, я́же роди́ся объ но́щь и объ но́щь поги́бе:
а́зъ же не пощажду́ ли Ниневі́и гра́да вели́каго, въ не́мже живу́тъ мно́жайшiи не́же два­на́­де­сять те́мъ человѣ́къ, и́же не позна́ша десни́цы сво­ея́, ниже́ шу́йцы сво­ея́, и ско́ти и́хъ мно́зи?

Коне́цъ кни́зѣ проро́ка Ио́ны: и́мать въ себѣ́ главы́ 4.
Таджикский
ЮНУС хеле маҳзун шуд, ва қаҳраш омад,
Ва сӯи Парвардигор дуо кард ва гуфт: «Эй Парвардигор! Оё сухани ман ҳамин набуд, вақте ки ҳанӯз дар диёри худ будам? Барои ҳамин ҳам ба гурехтан ба Таршиш шитоб кардам, зеро медонистам, ки Ту Худои бахшанда ва раҳим, собир ва пур аз эҳсон ҳастӣ, ва аз офат пушаймон мешавӣ.
Ва акнун, эй Парвардигор, ҷони маро аз ман бигир, зеро ки мурданам аз зистанам беҳтар аст».
Ва Парвардигор гуфт: «Оё хуб аст, ки дар қаҳр шавӣ?»
Ва Юнус аз шаҳр баромада, аз тарафи шарқии шаҳр нишаст, ва дар он ҷо барои худ хаймае сохта, зери он дар соя нишаст, то бубинад, ки дар шаҳр чӣ воқеа мешавад.
Ва Парвардигор Худо канадонае рӯёнид, ва он ба болои Юнус қад кашид, то ки бар сари ӯ соя афканда, ӯро аз маҳзунияш раҳо кунад; ва Юнус аз канадона бисёр шод шуд.
Ва фардои он, ҳангоми тулӯи шафақи субҳ, Худо ба кирме фармуд, ки канадонаро занад, ва он хушк шуд.
Вақте ки офтоб баромад, Худо боди шарқии тафсоне вазонид, ва офтоб сари Юнусро зад, ва ӯ беҳол шуд ва ба худ марг талабида, гуфт: «Мурданам аз зистанам беҳтар аст».
Ва Худо ба Юнус гуфт: «Оё хуб аст, ки барои канадона дар қаҳр шавӣ?» Вай гуфт: «Хуб аст, ки то ба дараҷаи марг дар қаҳр шавам».
Он гоҳ Парвардигор гуфт: «Ту канадонаро дареғ медорӣ, ки барои он меҳнат накардаӣ ва онро нарӯёнидаӣ, ки он дар як шаб пайдо шуд ва дар як шаб нобуд шуд:
Ва оё Ман Нинверо – ин шаҳри бузургро – дареғ надорам, ки дар он бештар аз дувоздаҳ бевар одамоне ки дасти росту чапи худро наметавонанд фарқ кунанд, ва ҳайвоноти бисёре низ ҳастанд?»

Синодальный
1 Иона раздражен, потому что Ниневии оказано милосердие. 6 Растение, которое засыхает. 10 Господь оправдывает Свое сожаление о Ниневии.
Иона сильно огорчился этим и был раздражен.
И молился он Господу и сказал: о, Господи! не это ли говорил я, когда еще был в стране моей? Потому я и побежал в Фарсис, ибо знал, что Ты Бог благий и милосердый, долготерпеливый и многомилостивый и сожалеешь о бедствии.
И ныне, Господи, возьми душу мою от меня, ибо лучше мне умереть, нежели жить.
И сказал Господь: неужели это огорчило тебя так сильно?
И вышел Иона из города, и сел с восточной стороны у города, и сделал себе там кущу, и сел под нею в тени, чтобы увидеть, что будет с городом.
И произрастил Господь Бог растение, и оно поднялось над Ионою, чтобы над головою его была тень и чтобы избавить его от огорчения его; Иона весьма обрадовался этому растению.
И устроил Бог так, что на другой день при появлении зари червь подточил растение, и оно засохло.
Когда же взошло солнце, навел Бог знойный восточный ветер, и солнце стало палить голову Ионы, так что он изнемог и просил себе смерти, и сказал: лучше мне умереть, нежели жить.
И сказал Бог Ионе: неужели так сильно огорчился ты за растение? Он сказал: очень огорчился, даже до смерти.
Тогда сказал Господь: ты сожалеешь о растении, над которым ты не трудился и которого не растил, которое в одну ночь выросло и в одну же ночь и пропало:
Мне ли не пожалеть Ниневии, города великого, в котором более ста двадцати тысяч человек, не умеющих отличить правой руки от левой, и множество скота?
Das gefiel Jona gar nicht und er wurde zornig.
Er sagte: »Ach HERR, genau das habe ich vermutet, als ich noch zu Hause war! Darum wollte ich ja auch nach Spanien fliehen. Ich wusste es doch: Du bist voll Liebe und Erbarmen, du hast Geduld, deine Güte kennt keine Grenzen. Das Unheil, das du androhst, tut dir hinterher Leid.
Deshalb nimm mein Leben zurück, HERR! Sterben will ich, das ist besser als weiterleben!«
Aber der HERR fragte ihn: »Hast du ein Recht dazu, so zornig zu sein?«
Jona verließ die Stadt in Richtung Osten. In einiger Entfernung hielt er an und machte sich ein Laubdach. Er setzte sich darunter in den Schatten, um zu sehen, was mit der Stadt geschehen würde.
Da ließ Gott, der HERR, eine Rizinusstaude über Jona emporwachsen, die sollte ihm Schatten geben und seinen Ärger vertreiben. Jona freute sich riesig über diese wunderbare Staude.
Aber früh am nächsten Morgen schickte Gott einen Wurm. Der nagte den Rizinus an, sodass er verdorrte.
Als dann die Sonne aufging, ließ Gott einen heißen Ostwind kommen. Die Sonne brannte Jona auf den Kopf und ihm wurde ganz elend. Er wünschte sich den Tod und sagte: »Sterben will ich, das ist besser als weiterleben!«
Aber Gott fragte ihn: »Hast du ein Recht dazu, wegen dieser Pflanze so zornig zu sein?«

»Doch«, sagte Jona, »mit vollem Recht bin ich zornig und wünsche mir den Tod!«

Da sagte der HERR: »Schau her, du hast diese Staude nicht großgezogen, du hast sie nicht gehegt und gepflegt; sie ist in der einen Nacht gewachsen und in der andern abgestorben. Trotzdem tut sie dir Leid.
Und mir sollte nicht diese große Stadt Ninive Leid tun, in der mehr als hundertzwanzigtausend Menschen leben, die rechts und links nicht unterscheiden können, und dazu noch das viele Vieh?«
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible