Скрыть

Иуди́ѳъ, Глава 7

Толкования
7:1
7:2
7:3
7:4
7:5
7:6
7:7
7:8
7:9
7:10
7:11
7:12
7:13
7:14
7:15
7:16
7:17
7:18
7:19
7:20
7:21
7:22
7:23
7:24
7:25
7:26
7:27
7:28
7:29
7:30
7:31
7:32
Церковнославянский (рус)
Во у́трiе же объяви́ Олофе́рнъ всему́ во́ин­ству сво­ему́ и всѣ́мъ лю́демъ сво­и́мъ, и́же прiидо́ша на споборе́нiе ему́, воз­дви́гнутися къ ветилу́и и восхо́ды го́рнiя предвоспрiя́ти и твори́ти бра́нь проти́ву сыно́въ Изра́илевыхъ.
И воз­дви́жеся въ де́нь то́й вся́къ му́жъ си́льный и́хъ: а си́ла и́хъ муже́й ра́тныхъ, муже́й пѣ́шихъ сто́ се́дмьдесять ты́сящъ, и ко́нниковъ ты́сящей два­на́­де­сять, кромѣ́ при­­уготовле́нiя и муже́й, и́же бы́ша пѣшцы́ въ ни́хъ, мно́же­с­т­во мно́го зѣло́.
И ополчи́шася бо юдо́ли бли́зъ ветилу́и при­­ исто́чницѣ, и протяго́шася въ широту́ от­ Доѳаи́ма да́же до велѳе́ма, и въ долготу́ от­ ветилу́и да́же до киамо́на, и́же е́сть проти́ву есдрило́на.
Сы́нове же Изра́илевы, я́ко уви́дѣша и́хъ мно́же­с­т­во, смути́шася зѣло́, и рече́ кі́йждо ко бли́жнему сво­ему́: ны́нѣ поли́жутъ сі́и лице́ земли́ всея́, и ниже́ го́ры высо́кiя, ниже́ де́бри, ниже́ хо́лми снесу́тъ тя́жесть и́хъ.
И взе́мше кі́йждо ору́дiя ра́тная своя́ и воз­же́гше огни́ на ба́шнехъ сво­и́хъ, пребыва́ша стрегу́ще всю́ но́щь о́ну.
Во вторы́й же де́нь изведе́ Олофе́рнъ всю́ ко́н­ницу свою́ проти́ву лица́ сыно́въ Изра́илевыхъ, и́же бы́ша въ ветилу́и,
и усма́триваше восхо́довъ гра́да и́хъ, и на исто́чники гра́да и́хъ на́йде, и предвоспрiя́ и́хъ, и при­­ста́ви къ ни́мъ ополче́нiя муже́й ра́тныхъ, а са́мъ воз­врати́ся къ лю́демъ сво­и́мъ.
И при­­ше́дше къ нему́ вси́ нача́лницы сыно́въ Иса́влихъ и вси́ вожде́ве люді́й Моа́влихъ и во­ево́ды при­­мо́рiя рѣ́ша:
да послу́шаетъ у́бо словесе́ влады́ка на́шъ, да не бу́детъ сокруше́нiя въ си́лѣ тво­е́й:
наро́дъ бо се́й сыно́въ Изра́илевыхъ не упова́ютъ на ко́пiя своя́, но на высоты́ го́ръ сво­и́хъ, въ ни́хже они́ живу́тъ, не бо́ е́сть удо́бно прiити́ верха́ми го́ръ и́хъ:
и ны́нѣ, влады́ко, не ра́туй на ни́хъ, я́коже быва́етъ ра́ть ополче́нiя, и не паде́тъ от­ люді́й тво­и́хъ му́жъ еди́нъ:
пребу́ди въ полцѣ́ тво­е́мъ, соблюда́яй вся́каго му́жа от­ си́лы тво­ея́, и да обдержа́тъ о́троцы тво­и́ исто́чникъ водны́й, и́же исхо́дитъ изъ ко́рене горы́,
зане́ от­ту́ду напая́ют­ся вси́ живу́щiи въ ветилу́и: и погуби́тъ и́хъ жа́жда, и от­дадя́тъ гра́дъ сво́й, а мы́ и лю́дiе на́ши взы́демъ на бли́зкiя верхи́ го́ръ и ополчи́мся на ни́хъ въ предохране́нiе, е́же не изы́ти изъ гра́да му́жу еди́ному:
и иста́ютъ гла́домъ са́ми и жены́ и́хъ и ча́да и́хъ и пре́жде не́же прiити́ мечу́ на ни́хъ, паду́тъ на сто́гнахъ обита́нiя сво­его́:
и воз­да́си и́мъ воз­дая́нiе лука́вое, поне́же возкрамо́л­ст­воваша и не срѣто́ша лица́ тво­его́ въ ми́рѣ.
И уго́дна бы́ша словеса́ и́хъ предъ Олофе́рномъ и предъ всѣ́ми слуги́ его́, и уста́виша сотвори́ти, я́коже глаго́лаша.
И воз­дви́жеся по́лкъ сыно́въ Аммо́нихъ, и съ ни́ми пя́ть ты́сящей сыно́въ Ассу́рскихъ, и ополчи́шася во юдо́ли и предвоспрiя́ша во́ды и исто́чники во́дъ сыно́въ Изра́илевыхъ.
И взыдо́ша сы́нове Иса́вли и сы́нове Аммо́ни и ополчи́шася въ го́рнѣй проти́ву Доѳаи́ма, и посла́ша от­ себе́ къ ю́гу и восто́ку проти́ву екреви́ла, и́же е́сть бли́зъ Ху́са, и́же е́сть при­­ пото́цѣ мохму́ръ: а про́чее во́ин­ство Ассири́овъ ополчи́шася на по́ли и покры́ша все́ лице́ земли́: и шатры́ и при­­па́сы и́хъ разста́вишася въ наро́дѣ мно́зѣ, и бы́ша во мно́же­с­т­во мно́го зѣло́.
Сы́нове же Изра́илевы возопи́ша ко Го́споду Бо́гу сво­ему́, зане́ воз­малоду́ше­с­т­вова ду́хъ и́хъ, я́ко обыдо́ша всѣ́хъ врази́ и́хъ, и не бѣ́ воз­мо́жно избѣжа́ти изъ среды́ и́хъ.
И пребы́сть о́крестъ и́хъ все́ ополче́нiе Ассу́рское, пѣшцы́ и колесни́цы и ко́н­ницы и́хъ, дні́й три́десять четы́ре: и оскудѣ́ша всѣ́мъ живу́щымъ во ветилу́и вся́ прiя́телища и́хъ водна́я,
и рвы́ оскудѣва́ша, и не имѣ́яху пи́ти въ сы́тость воды́ дне́ еди́наго, зане́ мѣ́рою дава́ху и́мъ пи́ти.
И смято́шася младе́нцы и́хъ и жены́ и́хъ и ю́ноши, изнемога́ху от­ жа́жды и па́даху на сто́гнахъ гра́да и въ прохо́дѣхъ вра́тъ, и не бѣ́ крѣ́пости ктому́ въ ни́хъ.
И собра́шася вси́ лю́дiе ко Озі́и и князе́мъ гра́да, ю́ноши и жены́ и о́троцы и возопи́ша гла́сомъ вели́кимъ и рѣ́ша предъ всѣ́ми старѣ́йшинами:
да су́дитъ Бо́гъ между́ на́ми и ва́ми, я́ко сотвори́сте въ на́съ непра́вду ве́лiю, не глаго́люще ми́рная съ сынми́ Ассу́рскими:
и ны́нѣ нѣ́сть помо́щника на́мъ, но продаде́ на́съ Бо́гъ въ ру́цѣ и́хъ, е́же низве́рженымъ бы́ти предъ ни́ми жа́ждею и погубле́нiемъ вели́кимъ:
и ны́нѣ при­­зови́те и́хъ и от­дади́те гра́дъ ве́сь въ расхище́нiе лю́демъ Олофе́рновымъ и все́й си́лѣ его́:
лу́чше бо на́мъ бы́ти и́мъ въ расхище́нiе, бу́демъ бо въ рабы́, и жива́ бу́детъ душа́ на́ша, и не у́зримъ сме́рти младе́нцевъ на́шихъ во очесѣ́хъ на́шихъ, и же́нъ и ча́дъ на́шихъ изчеза́щихъ душа́ми сво­и́ми:
свидѣ́тел­ст­вуемъ ва́мъ не́бомъ и земле́ю и Бо́гомъ на́шимъ и Го́сподемъ оте́цъ на́шихъ, и́же от­мща́етъ на́мъ по грѣхо́мъ на́шымъ и по грѣхо́мъ оте́цъ на́шихъ, да не сотвори́тъ по глаго́ломъ си́мъ во дне́шнiй де́нь.
И бы́сть пла́чь ве́лiй посредѣ́ собра́нiя всѣ́хъ единоду́шно, и возопи́ша ко Го́споду Бо́гу гла́сомъ вели́кимъ.
И рече́ къ ни́мъ Озі́а: дерза́йте, бра́тiя, претерпи́мъ еще́ пя́ть дні́й, въ ни́хже обрати́тъ Госпо́дь Бо́гъ на́шъ ми́лость свою́ на на́съ, не бо́ оста́витъ на́съ въ коне́цъ:
а́ще же пре́йдутъ сі́и, и не прiи́детъ на на́съ по́мощь, сотворю́ по словесе́мъ ва́шымъ.
И распусти́ люді́й ко сво­ему́ ополче́нiю: и на стѣ́ны и ба́шни гра́да сво­его́ от­идо́ша, а жены́ и ча́да въ до́мы и́хъ от­сла́. И бы́ша во смире́нiи мно́зѣмъ во гра́дѣ.
Синодальный
На другой день Олоферн приказал всему войску своему и всему народу своему, пришедшему к нему на помощь, подступить к Ветилуе, занять высоты нагорной страны и начать войну против сынов Израилевых.
И в тот же день поднялись все сильные мужи их: войско их состояло из ста семидесяти тысяч ратников, воинов пеших, и из двенадцати тысяч конных, кроме обоза и пеших людей, бывших при них, – а и этих было многое множество.
Остановившись на долине близ Ветилуи при источнике, они протянулись в ширину от Дофаима до Велфема, а в длину от Ветилуи до Киамона, лежащего против Ездрилона.
Сыны же Израиля, увидев множество их, очень смутились, и каждый говорил ближнему своему: теперь они опустошат всю землю, и ни высокие горы, ни долины, ни холмы не выдержат их тяжести.
И, взяв каждый свое боевое оружие и зажегши огни на башнях своих, они всю эту ночь провели на страже.
На другой день Олоферн вывел всю свою конницу пред лице сынов Израилевых, бывших в Ветилуе,
осмотрел восходы города их, обошел и занял источники вод их и, оцепив их ратными мужами, возвратился к своему народу.
Но пришли к нему все начальники сынов Исава, и все вожди народа Моавитского, и все военачальники приморья и сказали:
выслушай, господин наш, слово, чтобы не было потери в войске твоем.
Этот народ сынов Израиля надеется не на копья свои, но на высоты гор своих, на которых живут, потому что неудобно восходить на вершины их гор.
Итак, господин, не воюй с ним так, как бывает обыкновенная война, – и ни один муж не падет из народа твоего.
Ты останься в своем лагере, чтобы сберечь каждого мужа в войске твоем, а рабы твои пусть овладеют источником воды, который вытекает из подошвы горы;
потому что оттуда берут воду все жители Ветилуи, – и погубит их жажда, и они сдадут свой город; а мы с нашим народом взойдем на ближние вершины гор и расположимся на них для стражи, чтобы ни один человек не вышел из города.
И будут томиться они голодом, и жены их и дети их, и прежде, нежели коснется их меч, падут на улицах обиталища своего;
и ты воздашь им злом за то, что они возмутились и не встретили тебя с миром.
Понравились эти слова их Олоферну и всем слугам его, и он решил поступить так, как они сказали.
И двинулся полк сынов Аммона и с ними пять тысяч сынов Ассура и, расположившись в долине, овладели водами и источниками вод сынов Израиля.
А сыны Исава и сыны Аммона взошли и заняли нагорную область против Дофаима, и отправили часть их на юг и на восток против Екревиля, что близ Хуса, стоящего при потоке Мохмур; остальное же Ассирийское войско расположилось на равнине и покрыло все лице земли: шатры и обозы их с множеством народа растянулись на весьма большом пространстве.
Сыны Израиля воззвали к Господу Богу своему, потому что они пришли в уныние, так как все враги их окружили их, и им нельзя было бежать от них.
Вокруг них стояло все войско Ассирийское, – пешие, колесницы и конница их, – тридцать четыре дня; у всех жителей Ветилуи истощились все сосуды с водою,
опустели водоемы, и ни в один день они не могли пить воды досыта, потому что давали им пить мерою.
И уныли дети их и жены их и юноши, и в изнеможении от жажды падали на улицах города и в проходах ворот, и уже не было в них крепости.
Тогда весь народ собрался к Озии и к начальникам города, – юноши, жены и дети, – и с громким воплем говорили всем старейшинам:
суди Бог между нами и вами; вы сделали нам великую неправду, потому что не предложили мира сынам Ассура;
и теперь нет нам помощника: Бог предал нас в их руки, чтобы погубить нас жаждою и великою погибелью.
Пригласите же их теперь и отдайте весь город на разграбление народу Олоферна и всему войску его,
ибо лучше для нас достаться им на расхищение: хотя мы будем рабами их, зато жива будет душа наша, и глаза наши не увидят смерти младенцев наших и жен и детей наших, расстающихся с душами своими.
Призываем пред вами во свидетели небо и землю, Бога нашего и Господа отцов наших, Который наказывает нас за грехи наши и за грехи отцов наших, да соделает по словам сим в нынешний день.
И подняли они единодушно великий плач среди собрания и громко взывали к Господу Богу.
Озия сказал им: не унывайте, братья! потерпим еще пять дней, в которые Господь Бог наш обратит милость Свою на нас, ибо Он не оставит нас вконец.
Если же они пройдут, и помощь к нам не придет, – я сделаю по вашим словам.
И отпустил народ в свой стан, и они пошли на стены и башни своего города, а жен и детей отослал по домам их; и в великой скорби оставались они в городе.
Немецкий (GNB)
Am nächsten Morgen gab Holofernes seinem ganzen Heer und allen verbündeten Truppen den Befehl, gegen Betulia vorzurücken. Sie sollten die Wege, die ins Bergland hinaufführen, in ihre Gewalt bringen und den Kampf gegen die Israeliten eröffnen.
Das riesige Heer setzte sich in Bewegung: 170000 Mann zu Fuß und 12000 Reiter, dazu der Tross und die Menge der zu ihm gehörigen Mannschaften.
Sie lagerten sich in der Ebene bei Betulia. Das Lager begann in der Nähe der Quelle unterhalb der Stadt und erstreckte sich in die Breite von Dotan bis Jibleam und in die Länge von Betulia bis Jokneam, das der Stadt Jesreel gegenüber am Karmelgebirge liegt.
Als die Israeliten in der Stadt dieses riesige Heer sahen, erschraken sie und sagten zueinander: »Die werden das ganze Land kahl fressen; denn alle Berge, Täler und Hügel zusammen können das nicht wachsen lassen, was ein solches Heer an Nahrung verschlingt.«
Dennoch griffen alle Israeliten zu den Waffen. Sie zündeten auf den Türmen der Stadtmauer Feuer an und blieben die ganze Nacht hindurch auf dem Posten.
Am nächsten Tag ließ Holofernes vor den Augen der Einwohner von Betulia seine gesamte Reiterei ausrücken.
Er ließ die Wege erkunden, die zur Stadt hinaufführten, und nach den Quellen suchen, aus denen die Bewohner sich mit Wasser versorgten. Die Quellen nahm er sofort in Besitz und stellte bewaffnete Posten dort auf. Dann kehrte er ins Lager zurück.
Im Lager traten die Befehlshaber der Hilfstruppen aus Edom und Moab und den Küstengebieten an Holofernes heran und sagten:
»Wenn du gestattest, möchten wir dir für das weitere Vorgehen einen Plan unterbreiten, der deinem Heer unnötige Verluste ersparen kann.
Diese Israeliten setzen nicht auf ihre militärische Stärke, sondern auf die günstige Lage ihrer Städte. Die Berggipfel sind tatsächlich schwer zugänglich.
Darum schlagen wir vor: Greife sie nicht wie üblich in Schlachtordnung an! Wenn du diesen Rat befolgst, wirst du keinen einzigen Mann verlieren.
Bleib im Lager und schone deine Soldaten! Es genügt, wenn deine Leute die Quelle am Fuß des Berges in ihre Gewalt bringen;
denn dort holen die Einwohner Betulias ihr Wasser. Sind sie von ihr abgeschnitten, so wird der Durst sie zwingen, dir ihre Stadt zu übergeben. Wir aber werden mit unseren Einheiten die Berggipfel rings um Betulia besetzen und dafür sorgen, dass kein Mensch mehr aus der Stadt herauskommt.
Dann müssen sie alle verhungern: Männer, Frauen und Kinder. Ohne dass es zum Kampf kommt, werden sie tot auf den Straßen und Plätzen der Stadt liegen.
Das ist dann die gerechte Vergeltung dafür, dass sie dir Widerstand geleistet haben, statt sich dir zu unterwerfen und um Frieden zu bitten.«
Holofernes und allen seinen Offizieren gefiel der Vorschlag und er befahl, entsprechend zu verfahren.
Die Moabiter und 5000 Assyrer verlegten ihr Lager weiter taleinwärts direkt an die Quellen, aus denen Betulia sich mit Wasser versorgte.
Die Edomiter und die Ammoniter stiegen ins Bergland hinauf. Sie schlugen ihr Lager in der Nähe von Dotan auf und schickten von dort aus Abteilungen in südöstlicher Richtung bis nach Egrebel, einer Stadt in der Nähe von Chus, das am Mochmur-Bach liegt. Der Rest des assyrischen Heeres blieb im Tal unterhalb von Betulia. So weit das Auge reichte, sah man dort nur Zelte, Soldatengepäck und Kriegsgerät.
Die Israeliten schrien um Hilfe zum Herrn, ihrem Gott, denn sie waren ganz mutlos geworden. Die Feinde hatten sie eingeschlossen und es gab kein Entrinnen mehr.
Ringsum waren sie umgeben von dem riesigen Heer der Assyrer mit seinem Fußvolk, den Streitwagen und Reitern.

Nach 34 Tagen waren die Wasservorräte in den Häusern von Betulia aufgebraucht;

auch in den Zisternen der Stadt ging das Wasser zur Neige. Es wurde in so kleinen Rationen ausgegeben, dass es an keinem Tag ausreichte, um den Durst zu stillen.
Die Kinder saßen wie leblos herum. Frauen und Männer brachen erschöpft zusammen. Sie lagen auf den Plätzen und in den Tordurchgängen und hatten keine Kraft mehr zum Aufstehen.
Da kam das ganze Volk von Betulia – Männer, Frauen und Kinder – bei Usija und den führenden Männern der Stadt zusammen, um laut gegen sie und die Ältesten zu protestieren. Die Menge schrie:
»Gott soll euch strafen für das Verbrechen, das ihr an uns verübt habt! Ihr hättet mit den Assyrern Frieden schließen müssen!
Jetzt gibt es keine Rettung mehr. Gott hat uns in ihre Gewalt gegeben; vor ihren Augen werden wir vor Durst umkommen.
Aber verhandelt doch wenigstens jetzt mit den Assyrern und überlasst ihnen die Stadt zur Plünderung!
Es ist immer noch besser, sie nehmen uns als Kriegsgefangene mit! Wir werden dann zwar Sklaven, aber wir bleiben wenigstens am Leben und müssen nicht mit ansehen, wie unsere Säuglinge, Kinder und Frauen hier umkommen!
Wir beschwören euch bei Himmel und Erde und beim Herrn, unserem Gott, dem Gott unserer Vorfahren, der uns jetzt für ihre und unsere Sünden straft: Verhandelt mit den Assyrern, übergebt ihnen die Stadt, damit Gott uns diesen schrecklichen Tod erspart, dem wir jetzt entgegengehen!«
Die ganze Versammlung brach in verzweifeltes Weinen aus und schrie zu Gott um Hilfe.
Aber Usija sagte: »Habt Mut, Brüder! Lasst uns nur noch fünf Tage durchhalten. Ich bin überzeugt, dass Gott Erbarmen mit uns hat und uns Rettung schickt. Er wird uns nicht völlig im Stich lassen.
Sollten die fünf Tage aber verstreichen, ohne dass sich Hilfe zeigt, so werde ich tun, was ihr gefordert habt.«
Damit löste Usija die Versammlung auf. Die Männer bezogen wieder ihre Posten auf den Mauern und Türmen, die Frauen und Kinder gingen nach Hause. Überall in der Stadt breitete sich tiefe Niedergeschlagenheit aus.
Crastina autem die praecepit Holofernes omni militiae suae et omni populo suo, qui affuerunt in auxilium illius, ut pararent se ad Betuliam et ascensus montanae praeoccuparent et facerent pugnam adversus filios Israel.
Et paraverunt se in illa die omnis vir potens eorum; et virtus eorum virorum bellatorum erat centum septuaginta milia peditum et equitum duodecim milia, praeter impedimenta et viros, qui erant pedites in eis, multitudo magna valde.
Et castra collocaverunt in convallem iuxta Betuliam ad fontem et praetenderunt in latitudinem contra Dothain usque ad Abelmain et in longitudinem a Betulia usque Chyamonem, quae est contra Esdrelon.
Filii autem Israel, ut viderunt multitudinem eorum, turbati sunt valde et dixerunt unusquisque ad proximum suum: «Nunc lingent isti faciem totius terrae, nec montes alti neque valles neque colles sustinebunt pondus eorum».
Et accipientes unusquisque vasa sua bellica et accendentes ignem in turribus murorum suorum manebant custodientes per totam noctem illam.
Altera autem die eduxit Holofernes omnem equitatum suum contra faciem filiorum Israel, qui erant in Betulia,
et visitavit ascensus civitatis eorum et fontes aquarum perambulavit et praeoccupavit eos. Et praeposuit eis castra virorum bellatorum et ipse convertit in populum suum.
Et accedentes ad eum omnes principes filiorum Esau et omnes duces populi Moab et magistratus maritimae dixerunt:
«Audiat verbum dominator noster, ne fiat confractio in virtute tua.
Populus enim hic filiorum Israel non fidit in lanceis suis sed in altitudinibus montium, in quibus inhabitant; non enim est facile ascendere vertices montium ipsorum.
Et nunc, dominator, noli pugnare ad eos sicut pugna fit belli, et non cadet ex populo tuo vir unus;
sed mane in castris tuis custodiens omnem virum virtutis tuae, et obtineant pueri tui fontem aquarum, qui emanat a radice montis,
quia inde hauriunt aquas omnes inhabitantes Betuliam. Et interficiet eos sitis, et tradent civitatem suam, et nos et populus tuus ascendemus super vertices montium proximos et obsidebimus in eis in custodiam, ut non exeat de civitate vir unus.
Et destilliscent in fame et siti ipsi et mulieres eorum et filii eorum et, priusquam veniat gladius super eos, prosternentur in plateis habitationis suae,
et retribues eis retributionem malam, eo quod secesserunt et non obviaverunt faciei tuae in pace».
Et placuerunt verba eorum coram Holoferne et coram omnibus famulis eius, et constituit facere, ut locuti sunt.
Et promoverunt castra filii Moab et cum eis quinque milia filiorum Assyriae et castra constituerunt in convalle et praeoccupaverunt aquas et fontes aquarum filiorum Israel.
Et ascenderunt filii Ammon et filii Esau et castra constituerunt in montana contra Dothain. Et miserunt ex eis ad austrum et orientem contra Egrebel, quae est iuxta Chus, quae est ad rivum Mochmur. Et reliqua militia Assyriorum castra constituerunt in campo et operuerunt omnem faciem terrae; et tabernacula et impedimenta eorum constituerunt in turba multa, et erant in multitudinem magnam valde.
Et filii Israel clamaverunt ad Dominum Deum suum, quoniam minorabatur spiritus eorum, quoniam circumdederant eos omnes inimici eorum, et non poterant effugere de medio eorum.
Et manserunt in circuitu eorum omnia castra Assyriae, pedites et quadrigae et equites eorum per dies triginta quattuor. Et deficiebant omnibus inhabitantibus Betuliam omnia vasa aquarum eorum,
et cisternae eorum evacuabantur, et non habebant quod biberent in satietatem aquam unam diem, quoniam in mensura dabant eis bibere.
Et anxiati sunt infantes eorum, et mulieres et iuvenes deficiebant a siti et cadebant in plateis civitatis et in transitu portarum, et non erat virtus adhuc in eis.
Et collegit se omnis populus ad Oziam et ad principes civitatis, iuvenes et mulieres et infantes, et clamaverunt voce magna et dixerunt coram omnibus senioribus:
«Iudicet Deus inter vos et nos, quoniam fecistis in nobis iniquitatem magnam non loquentes pacifica cum filiis Assyriae.
Et nunc non est qui nos adiuvet, sed vendidit nos Deus in manus eorum, ut prosterneremur ante eos in siti et perditione magna.
Et nunc convocate eos et tradite civitatem totam in captivitatem populo Holofernis et omni virtuti eius.
Melius est enim nos fieri illis in rapinam; erimus enim eis in servos et ancillas, et vivet anima nostra, et non videbimus mortem infantium nostrorum in oculis nostris et mulieres et filios nostros deficientes in animabus suis.
Contestamur vobis caelum et terram et Deum eorum et Dominum patrum nostrorum, qui ulciscitur in nos secundum peccata nostra et secundum peccata patrum nostrorum, ut non faciat secundum verba haec in hac die».
Et factus est fletus magnus in medio ecclesiae omnium unanimiter, et clamaverunt ad Dominum Deum voce magna.
Et dixit ad eos Ozias: «Aequo animo estote, fratres, et sustineamus adhuc dies quinque, in quibus convertet Dominus Deus noster misericordiam suam super nos; non enim derelinquet nos in consummationem.
Si autem transierint isti quinque dies, et non fuerit super nos adiutorium, faciam secundum verba vestra».
Et dispersit plebem unumquemque in castra sua, et super muros et turres civitatis abierunt, et mulieres et filios in domus suas dimiserunt; et erant in magna humilitate valde.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible