Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
8:1
8:2
8:3
8:4
8:5
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:12
8:13
8:15
8:16
8:17
8:18
8:19
8:20
8:21
8:22
8:23
8:24
8:25
8:26
8:27
8:28
8:29
8:30
8:31
8:32
8:33
8:34
8:35
8:36
И услы́ша во дне́хъ о́нѣхъ Иуди́ѳъ дще́рь Мерарі́и, сы́на о́ксова, сы́на Ио́сифова, сы́на Озiи́лева, сы́на Елкі́ева, сы́на Анані́ева, сы́на гедео́нова, сы́на Рафаи́нова, сы́на акиѳо́нова, сы́на илі́ева, сы́на Елiа́вова, сы́на наѳанаи́лева, сы́на Саламiи́лева, сы́на Саласадаі́ева, сы́на Иеи́лева.
И му́жъ ея́ Манассі́а, от пле́мене ея́ и оте́чества ея́, и у́мре во дне́хъ жа́твы ячме́ня:
настоя́ше бо надъ вя́жущими снопы́ на по́ли, и зно́й прiи́де на главу́ его́, и паде́ на о́дръ и сконча́ся во ветилу́и гра́дѣ свое́мъ: и погребо́ша его́ со отцы́ его́ на селѣ́ су́щемъ посредѣ́ Доѳаи́ма и Валамо́на.
И бѣ́ Иуди́ѳъ въ дому́ свое́мъ вдо́вствующи лѣ́та три́ и ме́сяцы четы́ри.
И сотвори́ себѣ́ жили́ще на кро́вѣ до́му своего́ и возложи́ на чре́сло свое́ вре́тище, и бя́ху на не́й ри́зы вдовства́ ея́:
и постя́шеся вся́ дни́ вдовства́ своего́ кромѣ́ предсуббо́тiй и суббо́тъ, и предновоме́сячiй и новоме́сячiй, и пра́здниковъ и ра́дованiй до́му Изра́илева:
и бѣ́ добра́ ви́домъ и красна́ взо́ромъ зѣло́: и оста́ви е́й Манассі́а му́жъ ея́ сребро́ и зла́то, и о́троки и отрокови́цы, и скоты́ и се́ла, и пребыва́ше надъ ни́ми:
и не бѣ́, и́же бы нане́слъ е́й глаго́лъ злы́й поне́же боя́шеся Бо́га зѣло́.
И услы́ша глаго́лы люді́й злы́я на нача́лника, я́ко возмалоду́шествоваша о ску́дости во́дъ: и слы́ша вся́ словеса́ Иуди́ѳъ, я́же глаго́лаше къ ни́мъ Озі́а, я́ко кля́тся и́мъ преда́ти гра́дъ по пяти́ дне́хъ Ассири́омъ:
и посла́вши рабы́ню свою́, приста́вницу всему́ имѣ́нiю ея́, призва́ Озі́ю и хаврі́на и Харми́на, старѣ́йшинъ гра́да своего́.
И прiидо́ша къ не́й, и рече́ къ ни́мъ: послу́шайте у́бо мене́, нача́лницы живу́щихъ во ветилу́и, я́ко непра́во сло́во ва́ше, е́же глаго́ласте предъ людьми́ въ де́нь се́й, и уста́висте кля́тву, ю́же глаго́ласте между́ Бо́гомъ и ва́ми, и рѣ́сте преда́ти гра́дъ враго́мъ на́шымъ, а́ще не въ ты́я обрати́тся Госпо́дь помощи́ на́мъ:
и ны́нѣ кто́ есте́ вы́, и́же искуси́сте Бо́га во дне́шнiй де́нь, и уста́висте кромѣ́ Бо́га посредѣ́ сыно́въ человѣ́ческихъ?
и ны́нѣ Го́спода Вседержи́теля испыту́ете, и ничто́же позна́ете да́же до вѣ́ка,
поне́же глубины́ се́рдца человѣ́ческаго не изслѣ́дите и слове́съ мы́сли его́ не пости́гнете: и ка́ко Бо́га, и́же сотвори́ вся́ сiя́, испыта́ете, и у́мъ его́ увѣ́даете, и мы́сль его́ позна́ете? ника́коже, бра́тiя, не прогнѣвля́йте Го́спода Бо́га на́шего:
Зане́ а́ще не восхо́щетъ въ пяти́ днѣ́хъ помощи́ на́мъ, то́й и́мать вла́сть въ кі́ихъ хо́щетъ покры́ти дне́хъ, или́ и истреби́ти на́съ предъ лице́мъ враго́въ на́шихъ:
вы́ же не одолжа́йте совѣ́тами Го́спода Бо́га на́шего, зане́ не я́ко человѣ́ку Бо́гу прети́ти, ниже́ я́ко сы́на человѣ́ча суди́ти:
сего́ ра́ди ожида́юще от него́ спасе́нiя, призове́мъ его́ на по́мощь на́шу, и послу́шаетъ гла́са на́шего, а́ще бу́детъ ему́ уго́дно:
и́бо не воста́ въ ро́дѣхъ на́шихъ, ниже́ е́сть во дне́шнiй де́нь, ниже́ пле́мя, ниже́ оте́чество, ниже́ со́нмъ, ниже́ гра́дъ от на́съ, и́же покланя́ются бого́мъ рукотворе́ннымъ, я́коже бы́сть въ пе́рвыхъ дне́хъ,
и́хже ра́ди преда́ни бы́ша подъ ме́чь и на расхище́нiе отцы́ на́ши и падо́ша паде́нiемъ вели́кимъ предъ врага́ми на́шими:
мы́ же ина́го Бо́га не позна́хомъ ра́звѣ его́, тѣ́мже упова́емъ, я́ко не пре́зритъ на́съ, ниже́ от ро́да на́шего:
поне́же, внегда́ взя́тымъ бы́ти на́мъ, та́ко ся́детъ вся́ Иуде́а, и расхище́на бу́дутъ свята́я на́ша, и взы́щетъ оскверне́нiя и́хъ от у́стъ на́шихъ,
и убие́нiя бра́тiи на́шея и плѣне́нiе земли́ и опустѣ́нiе наслѣ́дiя на́шего обрати́тъ на главу́ на́шу во язы́цѣхъ, идѣ́же а́ще порабо́таемъ та́мо, и бу́демъ въ собла́знъ и въ поноше́нiе предъ стяжа́вшими на́съ,
и́бо не испра́вится слу́жба на́ша въ благода́ть, но въ безче́стiе положи́тъ ю́ Госпо́дь Бо́гъ на́шъ:
и ны́нѣ, бра́тiя, пока́жемъ бра́тiи на́шей, я́ко от на́съ зави́ситъ душа́ и́хъ, и свята́я и до́мъ и олта́рь утвержда́ется на на́съ:
кромѣ́ си́хъ всѣ́хъ возблагодари́мъ Го́сподеви Бо́гу на́шему, и́же искуша́етъ на́съ, я́коже и отце́въ на́шихъ:
помяни́те, ели́ка сотвори́ со Авраа́момъ, и ели́кими искуша́ше Исаа́ка, и ели́ка бы́ша Иа́кову въ Месопота́мiи Си́рстѣй, пасу́щу о́вцы Лава́на бра́та ма́тере своея́,
Зане не я́коже о́ныхъ искуси́ во истяза́нiи се́рдца и́хъ, и на́съ не оби́дѣ, но въ науче́нiе наказу́етъ Госпо́дь приближа́ющихся ему́.
И рече́ къ не́й Озі́а: вся́, ели́ка рекла́ еси́, благи́мъ сре́дцемъ глагола́ла еси́, и нѣ́сть, и́же бы противоста́лъ словесе́мъ твои́мъ,
поне́же не ны́нѣ му́дрость твоя́ я́вна е́сть, но от нача́ла дні́й твои́хъ вѣ́даютъ вси́ лю́дiе ра́зумъ тво́й, ка́ко бла́го е́сть смышле́нiе се́рдца твоего́:
но лю́дiе жажда́ху зѣло́ и прину́диша сотвори́ти на́съ, я́коже глаго́лахомъ и́мъ, и навести́ кля́тву на на́съ, ея́же не престу́пимъ:
и ны́нѣ моли́ся о на́съ, и́бо жена́ благочести́ва еси́, и по́слетъ Госпо́дь до́ждь во исполне́нiе рво́въ на́шихъ, и оскудѣва́ти не бу́демъ ктому́.
И рече́ къ ни́мъ Иуди́ѳъ: послу́шайте мене́, и сотворю́ дѣ́ло, е́же простре́тся въ ро́ды родо́въ сыно́мъ ро́да на́шего:
вы́ ста́нете при вратѣ́хъ въ но́щь сiю́, и изы́ду а́зъ съ рабы́нею мое́ю, и во дне́хъ, по ни́хже рѣ́сте преда́ти гра́дъ враго́мъ на́шымъ, посѣти́тъ Госпо́дь Изра́иля руко́ю мое́ю:
вы́ же не испыту́йте дѣ́ла моего́, не бо́ реку́ ва́мъ, до́ндеже соверша́тся, я́же а́зъ творю́.
И рече́ Озі́а и нача́лницы къ не́й: иди́ съ ми́ромъ, и Госпо́дь Бо́гъ предъ тобо́ю на отмще́нiе враго́въ на́шихъ.
И возвра́щьшеся от жили́ща, идо́ща ко ополче́ниемъ свои́мъ.
В эти дни услышала Иудифь, дочь Мерарии, сына Окса, сына Иосифа, сына Озиила, сына Елкия, сына Анании, сына Гедеона, сына Рафаина, сына Акифона, сына Илия, сына Елиава, сына Нафанаила, сына Саламиила, сына Саласадая, сына Иеиля.
Муж ее Манассия, из одного с нею колена и племени, умер во время жатвы ячменя;
потому что, когда он стоял в поле близ вязавших снопы, зной пал на его голову, – и он слег в постель и умер в своем городе Ветилуе; его похоронили с отцами его на поле между Дофаимом и Валамоном.
И вдовствовала Иудифь в своем доме три года и четыре месяца.
Она сделала для себя на кровле дома своего шатер, возложила на чресла свои вретище, и были на ней одежды вдовства ее.
Она постилась все дни вдовства своего, кроме дней пред субботами и суббот, дней пред новомесячиями и новомесячий, и праздников и торжеств дома Израилева.
Она была красива видом и весьма привлекательна взором; муж ее Манассия оставил ей золото и серебро, слуг и служанок, скот и поля, чем она и владела.
И никто не укорял ее злым словом, потому что она была очень богобоязненна.
Услышала она о дурных речах народа против начальника, потому что они малодушествовали по причине оскудения воды, услышала Иудифь и о всех словах, которые сказал им Озия, как он поклялся им чрез пять дней сдать город Ассириянам,
и послала она служанку свою, распоряжавшуюся всем ее имуществом, пригласить Озию, Хаврина и Хармина, старейшин ее города.
Они пришли, – и она сказала им: выслушайте меня, начальники жителей Ветилуи! неправо слово ваше, которое вы сегодня сказали перед народом, и положили клятву, которую изрекли между Богом и вами, и сказали, что сдадите город нашим врагам, если на этих днях Господь не поможет нам.
Кто же вы, искушавшие сегодня Бога и ставшие вместо Бога посреди сынов человеческих?
Вот, вы теперь испытуете Господа Вседержителя, но никогда ничего не узнаете;
потому что вам не постигнуть глубины сердца у человека и не понять слов мысли его: как же испытаете вы Бога, сотворившего все это, и познаете ум Его, и поймете мысль Его? Нет, братья, не прогневляйте Господа, Бога нашего!
Ибо если Он не захочет помочь нам в эти пять дней, то Он имеет власть защитить нас в какие угодно Ему дни, или поразить нас пред лицем врагов наших.
Не отдавайте же в залог советов Господа Бога нашего: Богу нельзя грозить, как человеку, нельзя и указывать Ему, как сыну человеческому.
Посему, ожидая от Него спасения, будем призывать Его к себе на помощь, и Он услышит голос наш, если это Ему будет угодно.
Ибо не было в родах наших, и нет в настоящее время ни колена, ни племени, ни народа, ни города у нас, которые кланялись бы богам рукотворенным, как было в прежние дни,
за что отцы наши преданы были мечу и расхищению и пали великим падением пред нашими врагами.
Но мы не знаем другого Бога, кроме Его, а потому и надеемся, что Он не презрит нас и никого из нашего рода.
Ибо с пленением нас падет и вся Иудея, и святыни наши будут разграблены, и Он взыщет осквернение их от уст наших,
и убиение братьев наших и пленение земли и опустошение наследия нашего обратит на нашу голову среди народов, которым мы будем порабощены, и будем в соблазн и поношение у тех, которые овладеют нами;
потому что рабство не послужит нам в честь, но Господь, Бог наш, вменит его в бесчестие.
Итак, братья, покажем братьям нашим, что от нас зависит жизнь их, и на нас утверждаются и святыни, и дом Господень, и жертвенник.
За все это возблагодарим Господа, Бога нашего, Который испытует нас, как и отцов наших.
Вспомните, что́ Он сделал с Авраамом, чем искушал Исаака, что́ было с Иаковом в Сирской Месопотамии, когда он пас овец Лавана, брата матери своей:
как их искушал Он не для истязания сердца их, так и нам не мстит, а только для вразумления наказывает Господь приближающихся к Нему.
Озия сказал ей: все, что ты сказала, сказала от доброго сердца, и никто не будет противиться словам твоим,
ибо не с настоящего только дня известна мудрость твоя, но от начала дней твоих весь народ знает разум твой и доброе расположение твоего сердца.
Но народ истомился от жажды и принудил нас поступить так, как мы сказали им, и обязал нас клятвою, которой мы не нарушим.
Помолись же о нас, ибо ты жена благочестивая, и Господь пошлет дождь для наполнения водохранилищ наших, и мы больше не будем изнемогать от жажды.
Иудифь сказала им: послушайте меня, – и я совершу дело, которое пронесется сынами рода нашего в роды родов.
Станьте в эту ночь у ворот, – а я выйду с моею служанкою, и в продолжение дней, после которых вы решили отдать город нашим врагам, Господь посетит Израиля моею рукою.
Только не расспрашивайте о моем предприятии, потому что я не скажу вам, доколе не совершится то, что я намерена сделать.
И сказал ей Озия и начальники: ступай с миром, и Господь Бог пред тобою на отмщение врагам нашим!
И вышли из шатра ее и пошли к полкам своим.
მოესმა ეს ამბები იმხანად ივდითს, ასულს მერარისა, ძისა ოქსისა, ძისა იოსებისა, ძისა ყუზიელისა, ძისა ხილკიასი, ძისა ხანანიასი, ძისა გედეონისა, ძისა რაფაიმისა, ძისა ახიტობისა, ძისა ელიასი, ძისა ელიაბისა, ძისა ნათანაელისა, ძისა შელამიაჰუსი, ძისა შარაშადაისა, ისრაელიანისა.
მისი ქმარი მენაშე მისივე გვარისა და ტომისა იყო. პურის მკის ჟამს მოკვდა იგი.
მინდორში ძნების მკონავებს ადგა თავს, დაისიცხა, ჩავარდა ლოგინად და აღესრულა ბეთულიაში, თავის ქალაქში. დაკრძალეს იგი თავისი მამა-პაპის გვერდით, ველზე, რომელიც მდებარეობს დოთანსა და ბალამონს შორის.
სამი წელი და ოთხი თვე ქვრივობდა ივდითი თავის სახლში.
გაიკეთა თავისთვის კარავი საცხოვრებელ სახლთან, წელზე ძაძა შემოირტყა და სამგლოვიარო ტანისამოსი ჩაიცვა.
მარხულობდა თავისი ქვრივობის ყოველ დღეს, პარასკევისა და შაბათის გარდა, ახალმთვარობის წინა დღისა და ახალმთვარობა დღის გარდა, ისრაელის სახლის დღესასწაულებისა და სამხიარულო დღეების გარდა.
მშვენიერი იყო გარეგნობით და ძალზე ლამაზი შესახედავი. დაუტოვა მისმა ქმარმა მენაშემ ოქრო და ვერცხლი, ყმები და მხევლები, საქონელი და მინდვრები და ისიც პატრონობდა ამას ყველაფერს.
აუგს ვერავინ იტყოდა მასზე, ძალზე ღვთისმოშიში იყო.
როცა მოისმინა მან ხალხის ბოროტი ნათქვამი მთავრის მიმართ, რადგან სულმოკლენი გახდნენ ისინი წყლის უკმარისობის გამო, მოისმინა ყოველი სიტყვა, რომელიც წარმოთქვა მათ წინაშე ყუზიამ, როგორც შეჰფიცა, რომ ხუთი დღის შემდეგ ჩააბარებდა აშურელებს ქალაქს,
გაგზავნა თავისი მოახლე, მთელი თავისი ქონების ზედამხედველი, ხაბრისისა და ხარმისის, თავისი ქალაქის უხუცესების დასაძახებლად.
რომ მოვიდნენ მასთან, უთხრა: მისმინეთ ბეთულიას მკვიდრთა მთავარნო! უსამართლოა თქვენი სიტყვები, ხალხის წინაშე რომ წარმოთქვით იმ დღეს და ფიცით დაამტკიცეთ ის, რაც თქვით ღმერთსა და ჩვენს შორის, რომ ჩააბარებთ ქალაქს ჩვენს მტრებს, თუ უფალი არ მოგვივლენს წყალობას.
ვინ ხართ თქვენ, ღმერთს რომ გამოსცდით დღევანდელ დღეს და ღმერთზე მაღლა დამდგარხართ ადამიანთა შორის.
ყოვლისმპყრობელ უფალს გამოსცდით, მაგრამ ვერაფერს მიხვდებით უკუნისამდე.
თუკი ადამიანის გულის სიღრმეს ვერ ჩაწვდით და მისი გონების სიტყვები ვერ გაიგეთ, როგორღა შეიცნობთ ღმერთს, რომელმაც შექმნა ეს ყოველივე? მის აზრს როგორღა მისწვდებით? მის განსჯას როგორ გაიგებთ? ნუ ძმებო, ნუ განარისხებთ ჩვენს უფალ ღმერთს!
თუ არ ისურვებს ხუთ დღეში ჩვენს შეწევნას, მისი ნებაა. როცა მოიწადინებს, მაშინ მოგვხედავს ან გაგვანადგურებს ჩვენი მტრების თვალწინ.
თქვენ კი წინასწარ ნუ განსჯით უფლის, ღმერთის განგებას, რადგან ღმერთი კაცი არაა, რომ დავემუქროთ, ადამის ძე არაა, რომ განვსაჯოთ.
ამიტომაც ველოდით მისგან ხსნას, ვუხმოთ შემწედ და გაიგებს ჩვენს ხმას, თუკი ინებებს.
რადგან არავინაა დღესდღეობით ჩვენს თაობაში, არც ტომი, არც გვარი, არც ხალხი, არც ჩვენი რომელიმე ქალაქი, ხელთქმნილ კერპებს რომ ემსახურებოდეს, როგორც ეს ხდებოდა უწინ.
რისთვისაც მიეცა ჩვენი მამა-პაპა მახვილსა და განადგურებას და დიდ განსაცდელში ჩაცვივდნენ ჩვენი მტრების თვალწინ.
ჩვენ კი სხვა ღმერთს არ ვიცნობთ მის გარდა, ამიტომაც გვეიმედება, რომ არ მოგვიძულებს ჩვენ და ჩვენს მოდგმას.
რადგან ჩვენი დაპყრობით დაპყრობილ იქნება მთელი იუდა, შეიბღალება ჩვენი სიწმიდენი და ჩვენს სისხლს მოჰკითხავს უფალი მათ უწმიდურებას.
ჩვენ თანამოძმეთა გაწყვეტას, ქვეყნის წარტყვევნას და ჩვენი სამკვიდრებლის გაუდაბურებას ჩვენზევე მოაქცევს იმ ხალხთა შორის, რომელთა მონები გავხდებით აქ. საკიცხველნი და საგინებელნი შევიქნებით ჩვენ დამმონებელთა წინაშე.
რადგან მონობა ვერ მიგვამთხვევს მადლს, პირიქით, უპატიობად გადააქცევს მას უფალი, ღმერთი ჩვენი.
ახლა კი, მოძმეებო, ვუჩვენოთ მაგალითი ჩვენ მოძმეებს, რადგან ჩვენზეა დამოკიდებული მათი სიცოცხლე, ჩვენზე დგას სიწმიდენი, ტაძარი და სამსხვერპლო.
მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც მადლობა მივაგოთ უფალს, ღმერთს, რომელიც გვცდის ჩვენ, როგორც ჩვენს მამა-პაპას ცდიდა.
გაიხსენეთ, რა უყო მან აბრაამს, როგორ გამოსცადა ისაკი, რა არ გადახდა თავს იაკობს შუამდინარეთში, დედის ძმის, ლაბანის ცხვრებს რომ მწყემსავდა.
და როგორც ისინი არ გამოუტარებია ცეცხლში მათი გულების გამოსაცდელად, არც ჩვენ დაგვსჯის, არამედ ჭკუის სასწავლად გვტანჯავს უფალი თავისიანებს.
უთხრა მას ყუზიამ: ყველაფერი, რაც თქვი, კეთილი გულით იყო ნათქვამი, და არც წინააღმდეგია ვინმე შენი სიტყვებისა,
რადგან მხოლოდ დღეს არ გამხდარა ნათელი შენი სიბრძნე, არამედ შენი დღეების დასაბამითგან შეიცნო მთელმა ხალხმა შენი გამჭრიახობა, თუ რაოდენ სათნოა შენი გულისპასუხი.
მაგრამ ხალხი დაშვრა წყურვილისგან და გვაიძულა მოვქცეულიყავით ისე, როგორც მათ ველაპარაკეთ და დაგვადებინა ფიცი, რომელსაც ვერ გადავალთ.
ახლა კი, ევედრე ჩვენთვის, რადგან ღვთისნიერი ქალი ხარ და მოგვივლენს უფალი წვიმას ჩვენი წყალსაცავების ასავსებად, რომ არ დავიხოცოთ.
უთხრა მათ ივდითმა: ისმინეთ ჩემი და ისეთ საქმეს მოვიმოქმედებ, რომელიც გადაეცემა თაობიდან თაობას ჩვენ მოდგმაში.
დადექით ამ ღამეს კარიბჭესთან, მე კი ჩემს მოახლესთან ერთად გავალ და იმ ხანში, რომლის მერე ჩვენი მტრებისთვის ქალაქის გადაცემა განგიზრახავთ, ჩემი ხელით შეეწევა უფალი ისრაელს.
ნუ გამოიძიებთ ჩემს საქმეს, მაინც არაფერს გეტყვით, ვიდრე არ აღსრულდება ის, რის გაკეთებასაც ვაპირებ.
მიუგეს მას ყუზიამ და მთავრებმა: მშვიდობით იარე, უფალი ღმერთი იყოს შენი მფარველი ჩვენს მტრებზე შურისსაძიებლად.
გამოვიდნენ ისინი კარვიდან და მიაშურეს თავთავიანთ ადგილებს.
Итальянский
Языки
In quei giorni Giuditta venne a conoscenza di questi fatti. Era figlia di Merarì, figlio di Os, figlio di Giuseppe, figlio di Ozièl, figlio di Chelkia, figlio di Anania, figlio di Gedeone, figlio di Rafaìn, figlio di Achitòb, figlio di Elia, figlio di Chelkia, figlio di Eliàb, figlio di Natanaèl, figlio di Salamièl, figlio di Sarasadài, figlio di Israele.
Suo marito era stato Manasse, della stessa tribù e famiglia di lei; egli era morto al tempo della mietitura dell'orzo.
Mentre stava sorvegliando quelli che legavano i covoni nella campagna, fu colpito da insolazione. Dovette mettersi a letto e morì a Betùlia, sua città, e lo seppellirono insieme ai suoi padri nel campo che sta tra Dotàim e Balamòn.
Giuditta era rimasta nella sua casa in stato di vedovanza ed erano passati già tre anni e quattro mesi.
Si era fatta preparare una tenda sul terrazzo della sua casa, si era cinta i fianchi di sacco e portava le vesti della sua vedovanza.
Da quando era vedova digiunava tutti i giorni, eccetto le vigilie dei sabati e i sabati, le vigilie dei noviluni e i noviluni, le feste e i giorni di gioia per Israele.
Era bella d'aspetto e molto avvenente nella persona; inoltre suo marito Manasse le aveva lasciato oro e argento, schiavi e schiave, armenti e terreni che ora continuava ad amministrare.
Né alcuno poteva dire una parola maligna a suo riguardo, perché aveva grande timore di Dio.
Venne dunque a conoscenza delle parole esasperate che il popolo aveva rivolto al capo della città, perché erano demoralizzati a causa della mancanza d'acqua, e Giuditta seppe anche di tutte le risposte che aveva dato loro Ozia e come avesse giurato loro di consegnare la città agli Assiri dopo cinque giorni.
Subito mandò la sua ancella che aveva in cura tutte le sue sostanze a chiamare Cabrì e Carmì, che erano gli anziani della sua città.
Vennero da lei ed ella disse loro: "Ascoltatemi, capi dei cittadini di Betùlia. Non è un discorso giusto quello che oggi avete tenuto al popolo, e quel giuramento che avete pronunciato e interposto tra voi e Dio, di mettere la città in mano ai nostri nemici, se nel frattempo il Signore non verrà in vostro aiuto.
Chi siete voi dunque che avete tentato Dio in questo giorno e vi siete posti al di sopra di lui in mezzo ai figli degli uomini?
Certo, voi volete mettere alla prova il Signore onnipotente, ma non comprenderete niente, né ora né mai.
Se non siete capaci di scrutare il profondo del cuore dell'uomo né di afferrare i pensieri della sua mente, come potrete scrutare il Signore, che ha fatto tutte queste cose, e conoscere i suoi pensieri e comprendere i suoi disegni?
No, fratelli, non provocate l'ira del Signore, nostro Dio.
No, fratelli, non provocate l'ira del Signore, nostro Dio.
Se non vorrà aiutarci in questi cinque giorni, egli ha pieno potere di difenderci nei giorni che vuole o anche di farci distruggere dai nostri nemici.
E voi non pretendete di ipotecare i piani del Signore, nostro Dio, perché Dio non è come un uomo a cui si possano fare minacce, né un figlio d'uomo su cui si possano esercitare pressioni.
Perciò attendiamo fiduciosi la salvezza che viene da lui, supplichiamolo che venga in nostro aiuto e ascolterà il nostro grido, se a lui piacerà.
In realtà in questa nostra generazione non c'è mai stata né esiste oggi una tribù o famiglia o popolo o città tra noi, che adori gli dèi fatti da mano d'uomo, come è avvenuto nei tempi passati,
ed è per questo che i nostri padri furono abbandonati alla spada e alla devastazione e caddero rovinosamente davanti ai loro nemici.
Noi invece non riconosciamo altro Dio fuori di lui, e per questo speriamo che egli non trascurerà noi e neppure la nostra nazione.
Perché se noi saremo presi, resterà presa anche tutta la Giudea e saranno saccheggiate le nostre cose sante e Dio ci chiederà conto col nostro sangue di quella profanazione.
L'uccisione dei nostri fratelli, l'asservimento della patria, la devastazione della nostra eredità Dio le farà ricadere sul nostro capo in mezzo ai popoli tra i quali saremo schiavi, e saremo così motivo di scandalo e di disprezzo di fronte ai nostri padroni.
La nostra schiavitù non ci procurerà alcun favore; il Signore, nostro Dio, la volgerà a nostro disonore.
Dunque, fratelli, dimostriamo ai nostri fratelli che la loro vita dipende da noi, che le nostre cose sante, il tempio e l'altare, poggiano su di noi.
Per tutti questi motivi ringraziamo il Signore, nostro Dio, che ci mette alla prova, come ha già fatto con i nostri padri.
Ricordatevi quanto ha fatto con Abramo, quali prove ha fatto passare a Isacco e quanto è avvenuto a Giacobbe in Mesopotamia di Siria, quando pascolava le greggi di Làbano, suo zio materno.
Certo, come ha passato al crogiuolo costoro con il solo scopo di saggiare il loro cuore, così ora non vuol fare vendetta di noi, ma è a scopo di correzione che il Signore castiga quelli che gli stanno vicino".
Allora Ozia le rispose: "Quello che hai detto, l'hai proferito con cuore retto e nessuno può contraddire alle tue parole.
Non da oggi infatti è manifesta la tua saggezza, ma dall'inizio dei tuoi giorni tutto il popolo conosce la tua prudenza, come pure l'ottima indole del tuo cuore.
Però il popolo sta soffrendo duramente la sete e ci ha costretti a comportarci come avevamo detto loro e a impegnarci in un giuramento che non potremo trasgredire.
Piuttosto prega per noi, tu che sei donna pia, e il Signore invierà la pioggia a riempire le nostre cisterne e così non moriremo di sete".
Giuditta rispose loro: "Ascoltatemi! Voglio compiere un'impresa che verrà ricordata di generazione in generazione ai figli del nostro popolo.
Voi starete di guardia alla porta della città questa notte; io uscirò con la mia ancella ed entro quei giorni, dopo i quali avete deciso di consegnare la città ai nostri nemici, il Signore per mano mia salverà Israele.
Voi però non fate domande sul mio progetto: non vi dirò nulla finché non sarà compiuto ciò che sto per fare".
Le risposero Ozia e i capi: "Va' in pace e il Signore Dio sia con te per far vendetta dei nostri nemici".
Se ne andarono quindi dalla sua tenda e si recarono ai loro posti.
