Скрыть
10:1
10:2
10:5
10:8
10:9
10:11
10:12
10:14
10:15
Глава 11 
11:4
11:5
11:6
11:7
11:9
11:14
11:16
11:20
11:22
11:26
11:28
11:30
11:31
11:32
11:36
11:37
11:38
11:39
11:40
Церковнославянский (рус)
И воста́ по Авимеле́сѣ спасти́ Изра́иля Ѳола́ сы́нъ Фуи́, сы́нъ бра́та отца́ его́, му́жъ от­ Иссаха́ра: и се́й живя́ше въ самíрѣ въ горѣ́ Ефре́мовѣ,
и суди́ Изра́иля лѣ́тъ два́десять три́, и у́мре, и погребе́нъ бы́сть въ самíрѣ.
И воста́ по не́мъ Иаи́ръ Галаади́тинъ, и суди́ Изра́иля лѣ́тъ два́десять два́:
и бы́ша ему́ сы́нове три́десять два́ ѣ́здящiи на три́десяти дву́хъ ослѣ́хъ: и гра́ды и́мъ три́десять два́: и прозыва́ху и́хъ гра́ды Иаи́ровы, да́же до дне́сь, и́же су́ть въ земли́ Галаа́довѣ:
и у́мре Иаи́ръ, и погребе́нъ бы́сть въ камо́нѣ.
И при­­ложи́ша сы́нове Изра́илевы твори́ти зло́е предъ Го́сподемъ и послужи́ша Ваали́мамъ и Астаро́ѳамъ и бого́мъ си́рскимъ и бого́мъ Сидо́нскимъ и бого́мъ Моа́влскимъ и бого́мъ сыно́въ Аммо́нихъ и бого́мъ иноплеме́н­никовъ: и оста́виша Го́спода и не рабо́таша ему́.
И разгнѣ́вася Госпо́дь я́ростiю на Изра́иля и предаде́ и́хъ въ ру́ку Филисти́мску и въ ру́ку сыно́въ Аммо́нихъ.
И озло́биша, и сокруши́ша сыно́въ Изра́илевыхъ въ то́ вре́мя осмь­на́­де­сять лѣ́тъ, всѣ́хъ сыно́въ Изра́илевыхъ, и́же объ ону́ страну́ Иорда́на въ земли́ Аморре́а и́же въ Галаа́дѣ.
И преидо́ша сы́нове Аммо́ни Иорда́нъ во­ева́ти на Иу́ду и Венiами́на и на до́мъ Ефре́мовъ: и оскорбле́ни бы́ша сы́нове Изра́илевы зѣло́.
И возопи́ша сы́нове Изра́илевы ко Го́споду, глаго́люще: согрѣши́хомъ тебѣ́, я́ко оста́вихомъ Бо́га на́­шего и рабо́тахомъ Ваали́му.
И рече́ Госпо́дь къ сыно́мъ Изра́илевымъ: не от­ Еги́пта ли и от­ Аморре́а и от­ сыно́въ Аммо́нихъ и от­ Филисти́ма
и от­ Сидо́нянъ и от­ Амали́ка и от­ Мадiа́ма, и́же стужи́ша ва́мъ, и возопи́сте ко мнѣ́, и спасо́хъ вы́ от­ руки́ и́хъ?
вы́ же оста́висте мене́ и рабо́тасте бого́мъ ины́мъ: сего́ ра́ди не при­­ложу́ спасти́ ва́съ:
иди́те и возопі́йте къ бого́мъ, и́хже избра́сте себѣ́, и ті́и да спасу́тъ вы́ во вре́мя ско́рби ва́­шея.
И рѣ́ша сы́нове Изра́илевы ко Го́споду: согрѣши́хомъ, сотвори́ ты́ на́мъ по всему́, ели́ко уго́дно предъ очи́ма тво­и́ма: то́чiю изба́ви на́съ въ се́й де́нь.
И изверго́ша бо́ги чужды́я от­ среды́ себе́ и послужи́ша Го́сподеви еди́ному: и сжалѣ́ся душа́ его́ о утружде́нiи Изра́илевѣ.
И взыдо́ша сы́нове Аммо́ни, и ополчи́шася въ Галаа́дѣ: и собра́шася и сы́нове Изра́илевы, и ополчи́шася въ Массифѣ́.
И рѣ́ша лю́дiе кня́зи Галаа́дстiи кі́йждо ко бли́жнему сво­ему́: му́жъ, и́же на́чнетъ би́тися съ сынми́ Аммо́новыми, то́й бу́детъ кня́зь всѣ́мъ живу́щымъ въ Галаа́дѣ.
И бя́ше Иефѳа́й Галаади́тянинъ си́ленъ крѣ́постiю: и то́й бы́сть сы́нъ жены́ блудни́цы, я́же роди́ Галаа́ду Иефѳа́я.
И роди́ жена́ Галаа́дова сыно́въ ему́: и воз­мужа́ша сы́нове жены́ и изгна́ша Иефѳа́я, и реко́ша ему́: не наслѣ́диши въ дому́ отца́ на́­шего, я́ко сы́нъ жены́ блу́дныя еси́ ты́.
И от­бѣже́ Иефѳа́й от­ лица́ бра́тiи сво­ея́ и всели́ся въ земли́ то́въ: и собира́хуся ко Иефѳа́ю му́жiе пра́здни, и хожда́ху съ ни́мъ.
И бы́сть по дне́хъ си́хъ, и во­ева́ша сы́нове Аммо́ни на Изра́иля.
И егда́ во­ева́ша сы́нове Аммо́ни на Изра́иля, и по­идо́ша старѣ́йшины Галаа́довы поя́ти Иефѳа́я от­ земли́ то́въ,
и реко́ша ко Иефѳа́ю: прiиди́ и бу́ди на́мъ нача́лникъ, и ополчи́мся на сы́ны Аммо́ни.
И рече́ Иефѳа́й старѣ́йшинамъ Галаа́дскимъ: не вы́ ли воз­ненави́дѣсте мя́, и изгна́сте мя́ изъ до́му отца́ мо­его́, и от­пусти́сте мя́ от­ себе́? и почто́ прiидо́сте ко мнѣ́ ны́нѣ, егда́ ну́жду воз­ъимѣ́сте?
И реко́ша старѣ́йшины Галаа́дстiи ко Иефѳа́ю: сего́ ра́ди ны́нѣ прiидо́хомъ къ тебѣ́, да по́йдеши съ на́ми, и ополчи́мся на сы́ны Аммо́ни: и бу́деши на́мъ кня́зь всѣ́мъ живу́щымъ въ Галаа́дѣ.
И рече́ Иефѳа́й ко старѣ́йшинамъ Галаа́довымъ: а́ще воз­враща́ете мя́ ополчи́тися на сы́ны Аммо́ни, и преда́стъ и́хъ Госпо́дь предо мно́ю, и а́зъ ва́мъ бу́ду ли кня́зь?
И реко́ша старѣ́йшины Галаа́дстiи ко Иефѳа́ю: Госпо́дь да бу́детъ по́слухъ между́ на́ми, а́ще по сло́ву тво­ему́ та́ко не сотвори́мъ.
И по́йде Иефѳа́й со старѣ́йшинами Галаа́дскими, и поста́виша его́ лю́дiе надъ собо́ю главу́ и кня́зя: и глаго́ла Иефѳа́й вся́ словеса́ своя́ предъ Го́сподемъ въ Массифѣ́.
И посла́ Иефѳа́й послы́ къ царю́ сыно́въ Аммо́нихъ, глаго́ля: что́ мнѣ́ и тебѣ́, я́ко при­­ше́лъ еси́ ко мнѣ́ во­ева́ти на земли́ мо­е́й?
И рече́ ца́рь сыно́въ Аммо́нихъ къ посло́мъ Иефѳа́евымъ: я́ко взя́ Изра́иль зе́млю мою́, егда́ изы́де изъ Еги́пта, от­ Арно́на да́же до Иаво́ка и до Иорда́на: и ны́нѣ воз­врати́ ю́ съ ми́ромъ, и от­иду́.
И воз­врати́шася послы́ ко Иефѳа́ю. И при­­ложи́ еще́ Иефѳа́й, и посла́ послы́ къ царю́ сыно́въ Аммо́нихъ, и реко́ша ему́:
та́ко глаго́летъ Иефѳа́й: не взя́ Изра́иль земли́ Моа́вли и земли́ сыно́въ Аммо́нихъ,
поне́же егда́ исхожда́­ше изъ Еги́пта, по́йде Изра́иль по пусты́ни до мо́ря чермна́го, и прiи́де до Ка́диса:
и посла́ Изра́иль послы́ къ царю́ Едо́мску, глаго́ля: да прейду́ сквоз­ѣ́ зе́млю твою́: и не послу́ша ца́рь Едо́мскъ: та́кожде посыла́ и къ царю́ Моа́вску, и не восхотѣ́: и сѣ́де Изра́иль въ Ка́дисѣ:
и и́де пусты́нею, и обы́де зе́млю Едо́млю и зе́млю Моа́влю, и прiи́де на восто́ки со́лнца земли́ Моа́вли, и ополчи́ся объ ону́ страну́ Арно́на, и не вни́де въ предѣ́лы Моа́вли, я́ко Арно́нъ бя́ше предѣ́лъ Моа́вль:
и посла́ Изра́иль послы́ къ сио́ну царю́ Аморре́йску, царю́ есево́нску, и рече́ къ нему́ Изра́иль: да пре́йдемъ по земли́ тво­е́й до мѣ́ста на́­шего:
и не восхотѣ́ сио́нъ Изра́илю преити́ по предѣ́ломъ сво­и́мъ, и собра́ сио́нъ вся́ лю́ди своя́, и ополчи́ся во Иа́сѣ, и во­ева́ на Изра́иля:
и предаде́ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ сио́на и вся́ лю́ди его́ въ ру́ки Изра́иля, и изби́ и́хъ:
и наслѣ́дова Изра́иль всю́ зе́млю Аморре́а живу́щаго на земли́ то́й: и взя́ ве́сь предѣ́лъ Аморре́йскъ от­ Арно́на да́же до Иаво́ка, и от­ пусты́ни до Иорда́на:
и ны́нѣ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ изгна́ Аморре́а от­ лица́ люді́й сво­и́хъ Изра́иля, и ты́ ли хо́щеши наслѣ́дити его́?
ни́, но ели́ко даде́ въ наслѣ́дiе тебѣ́ хамо́съ бо́гъ тво́й, сiя́ да наслѣ́диши: а всѣ́хъ, и́хже изгна́ Госпо́дь Бо́гъ на́шъ от­ лица́ на́­шего, сiя́ мы́ наслѣ́димъ:
и ны́нѣ еда́ лу́чшiй еси́ ты́ Вала́ка сы́на Сепфо́рова, царя́ Моа́вля? не бра́нiю ли боря́шеся со Изра́илемъ, или́ вою́я во­ева́ его́?
егда́ всели́ся Изра́иль во есево́нѣ и въ предѣ́лѣхъ его́, и во Аро­и́рѣ и въ предѣ́лѣхъ его́, и во всѣ́хъ градѣ́хъ, и́же у Иорда́на, три́ста лѣ́тъ, и почто́ не изба́вилъ еси́ и́хъ во вре́мя о́но?
а́зъ же не согрѣши́хъ тебѣ́, и ты́ твори́ши со мно́ю зло́, вою́я на мя́: да су́дитъ Госпо́дь судя́й дне́сь между́ сы́ны Изра́илевыми и между́ сы́ны Аммо́ни.
И не послу́ша ца́рь сыно́въ Аммо́нихъ слове́съ Иефѳа́евыхъ, я́же посыла́­ше къ нему́.
И бы́сть на Иефѳа́и Ду́хъ Госпо́день, и пре́йде Галаа́да и Манассі́ю, и пре́йде стражбу́ Галаа́дову, и от­ стражбы́ Галаа́довы и́де на о́ну страну́ сыно́въ Аммо́нихъ.
И обѣща́ Иефѳа́й обѣ́тъ Го́сподеви и рече́: а́ще преда́нiемъ преда́си сы́ны Аммо́ни въ ру́ку мою́,
и бу́детъ исходя́й, и́же а́ще изы́детъ изъ вра́тъ до́му мо­его́ во срѣ́тенiе мнѣ́, егда́ воз­вращу́ся съ ми́ромъ от­ сыно́въ Аммо́нихъ, и бу́детъ Го́сподеви, и воз­несу́ его́ во всесожже́нiе.
И прiи́де Иефѳа́й къ сыно́мъ Аммо́нимъ во­ева́ти на ня́: и предаде́ я́ Госпо́дь въ ру́цѣ его́
и изби́ и́хъ от­ Аро­и́ра, до́ндеже прiити́ въ мени́ѳъ, два́десять градо́въ, и да́же до Аве́ля виногра́довъ, я́звою вели́кою зѣло́. И покоре́ни бы́ша сы́нове Аммо́ни предъ лице́мъ сыно́въ Изра́илевыхъ.
И прiи́де Иефѳа́й въ Массифу́ въ до́мъ сво́й: и се́, дще́рь его́ исхожда́­ше во срѣ́тенiе его́ съ тимпа́ны и ли́ки: и сiя́ бя́ше единоро́дна ему́ воз­лю́блен­на: и не бѣ́ ему́ сы́на, ни другі́я дще́ре, кромѣ́ ея́.
И бы́сть егда́ уви́дѣ ю́ са́мъ, растерза́ ри́зы своя́ и рече́: о, дщи́ моя́, смуща́ющи смути́ла мя́ еси́: и ты́ ны́нѣ въ претыка́нiе была́ еси́ предъ очи́ма мо­и́ма: а́зъ бо от­верзо́хъ уста́ моя́ на тя́ ко Го́споду и не воз­могу́ вспя́ть воз­врати́ти.
И рече́ къ нему́: о́тче, а́ще от­ве́рзлъ еси́ уста́ твоя́ ко Го́споду, сотвори́ мнѣ́, я́коже изы́де изо у́стъ тво­и́хъ, зане́же сотвори́ тебѣ́ Госпо́дь ме́сть враго́мъ тво­и́мъ от­ сыно́въ Аммо́нихъ.
И рече́ ко отцу́ сво­ему́: сотвори́, о́тче мо́й, сiе́ сло́во: оста́ви мя́ два́ мѣ́сяца, да пойду́ и взы́ду на го́ры и пла́чуся дѣ́в­ст­ва мо­его́ а́зъ и други́ни мо­и́.
И рече́: иди́. И от­пусти́ ю́ на два́ мѣ́сяца: и и́де сама́ и други́ни ея́, и пла́кася дѣ́в­ст­ва сво­его́ на гора́хъ.
И бы́сть въ концѣ́ двою́ мѣ́сяцу, и воз­врати́ся ко отцу́ сво­ему́: и сотвори́ на не́й обѣ́тъ сво́й, и́мже обѣща́ся: и сiя́ не позна́ му́жа. И бы́сть въ повелѣ́нiе во Изра́или:
от­ дні́й до дні́й исхожда́ху дще́ри Изра́илевы пла́кати о дще́ри Иефѳа́я Галаади́тина четы́ри дни́ въ лѣ́тѣ.
Греческий [Greek (Koine)]
καὶ ἀνέστη μετὰ Αβιμελεχ τοῦ σῶσαι τὸν Ισραηλ Θωλα υἱὸς Φουα υἱὸς πατραδέλφου αὐτοῦ ἀνὴρ Ισ­σαχαρ καὶ αὐτὸς κατῴκει ἐν Σαμαρείᾳ ἐν ὄρει Εφραιμ
καὶ ἔκρινεν τὸν Ισραηλ εἴκοσι καὶ τρία ἔτη καὶ ἀπέθανεν καὶ ἐτάφη ἐν Σαμαρείᾳ
καὶ ἀνέστη μετ᾿ αὐτὸν Ιαϊρ ὁ Γαλααδίτης καὶ ἔκρινεν τὸν Ισραηλ εἴκοσι καὶ δύο ἔτη
καὶ ἐγένον­το αὐτῷ τριάκον­τα καὶ δύο υἱοὶ ἐπι­βεβηκότες ἐπι­̀ τριάκον­τα καὶ δύο πώλους καὶ τριάκον­τα καὶ δύο πόλεις αὐτοῖς καὶ ἐκάλεσεν αὐτὰς ᾿Επαύλεις Ιαϊρ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης αἵ εἰσιν ἐν τῇ γῇ Γαλααδ
καὶ ἀπέθανεν Ιαϊρ καὶ ἐτάφη ἐν Рαμμω
καὶ προ­σέθεν­το οἱ υἱοὶ Ισραηλ ποιῆσαι τὸ πονηρὸν ἔναν­τι κυρίου καὶ ἐλάτρευσαν ταῖς Βααλιμ καὶ ταῖς Ασταρωθ καὶ τοῖς θεοῖς Σιδῶνος καὶ τοῖς θεοῖς Μωαβ καὶ τοῖς θεοῖς υἱῶν Αμμων καὶ τοῖς θεοῖς τῶν ἀλλοφύλων καὶ ἐγκατέλιπον τὸν κύριον καὶ οὐκ ἐδούλευσαν αὐτῷ
καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ κύριος ἐν τῷ Ισραηλ καὶ ἀπέδοτο αὐτοὺς ἐν χειρὶ ἀλλοφύλων καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν Αμμων
καὶ ἐσάθρωσαν καὶ ἔθλασαν τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἐν τῷ ἐνιαυτῷ ἐκείνῳ ὀκτωκαίδεκα ἔτη πάν­τας τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἐν τῷ πέραν τοῦ Ιορδάνου ἐν τῇ γῇ τοῦ Αμορραίου ἐν τῇ Γαλααδίτιδι
καὶ διέβησαν οἱ υἱοὶ Αμμων τὸν Ιορδάνην ἐκπολεμῆσαι καὶ ἐν τῷ Ιουδα καὶ Βενιαμιν καὶ ἐν τῷ οἴκῳ Εφραιμ καὶ ἐθλίβησαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ σφόδρα
καὶ ἐκέκραξαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ προ­̀ς κύριον λέγον­τες ἡμάρτομέν σοι ὅτι ἐγκατελίπομεν τὸν θεὸν ἡμῶν καὶ ἐλατρεύ­σαμεν ταῖς Βααλιμ
καὶ εἶπεν κύριος προ­̀ς τοὺς υἱοὺς Ισραηλ οὐχὶ οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Αμορραῖοι καὶ οἱ υἱοὶ Αμμων καὶ Μωαβ καὶ οἱ ἀλλόφυλοι
καὶ Σιδώνιοι καὶ Μαδια­μ καὶ Αμαληκ ἐξέθλιψαν ὑμᾶς καὶ ἐκεκράξατε προ­́ς με καὶ ἔσωσα ὑμᾶς ἐκ χειρὸς αὐτῶν
καὶ ὑμεῖς ἐγκατελίπετέ με καὶ ἐλατρεύ­σατε θεοῖς ἑτέροις δια­̀ τοῦτο οὐ προ­σθήσω τοῦ σῶσαι ὑμᾶς
βαδίζετε καὶ βοᾶτε προ­̀ς τοὺς θεούς οὓς ἐξελέξασθε ἑαυτοῖς καὶ αὐτοὶ σωσάτωσαν ὑμᾶς ἐν καιρῷ θλίψεως ὑμῶν
καὶ εἶπαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ προ­̀ς κύριον ἡμάρτομεν ποίησον σὺ ἡμῖν κατα­̀ πάν­τα ὅσα ἂν ἀρέσκῃ ἐνώπιόν σου πλή­ν κύριε ἐξελοῦ ἡμᾶς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ
καὶ μετέστησαν τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἐλάτρευσαν τῷ κυρίῳ καὶ οὐκ εὐηρέστησεν ἐν τῷ λαῷ καὶ ὠλιγοψύχησεν ἐν τῷ κόπῳ Ισραηλ
καὶ ἀνέβησαν οἱ υἱοὶ Αμμων καὶ παρενέβαλον ἐν Γαλααδ καὶ ἐξῆλθον οἱ υἱοὶ Ισραηλ καὶ παρενέβαλον ἐν τῇ Μασ­σηφα
καὶ εἶπον οἱ ἄρχον­τες τοῦ λαοῦ Γαλααδ ἀνὴρ προ­̀ς τὸν πλη­σίον αὐτοῦ τίς ἀνήρ ὃς ἄρξε­ται πολεμῆσαι ἐν τοῖς υἱοῖς Αμμων καὶ ἔσται εἰς κεφαλὴν πᾶσιν τοῖς κατοικοῦσιν Γαλααδ
καὶ Ιεφθαε ὁ Γαλααδίτης δυνατὸς ἐν ἰσχύι καὶ αὐτὸς ἦν υἱὸς γυναικὸς πόρνης καὶ ἔτεκεν τῷ Γαλααδ τὸν Ιεφθαε
καὶ ἔτεκεν ἡ γυνὴ Γαλααδ αὐτῷ υἱούς καὶ ἡδρύνθησαν οἱ υἱοὶ τῆς γυναικὸς καὶ ἐξέβαλον τὸν Ιεφθαε καὶ εἶπον αὐτῷ οὐ κληρο­νο­μήσεις ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ πατρὸς ἡμῶν ὅτι γυναικὸς υἱὸς ἑταίρας εἶ σύ
καὶ ἀπέδρα Ιεφθαε ἐκ προ­σώπου τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ καὶ κατῴκησεν ἐν γῇ Τωβ καὶ συν­ελέγον­το προ­̀ς τὸν Ιεφθαε ἄνδρες λιτοὶ καὶ συν­εξεπορεύ­ον­το μετ᾿ αὐτοῦ
καὶ ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας καὶ ἐπολέμησαν οἱ υἱοὶ Αμμων μετὰ Ισραηλ
καὶ ἐγενήθη ἡνίκα ἐπολέμουν οἱ υἱοὶ Αμμων μετὰ Ισραηλ καὶ ἐπορεύ­θησαν οἱ πρεσβύτεροι Γαλααδ παρα­λαβεῖν τὸν Ιεφθαε ἐν γῇ Τωβ
καὶ εἶπαν προ­̀ς Ιεφθαε δεῦρο καὶ ἔσῃ ἡμῖν εἰς ἡγούμενον καὶ πολεμήσωμεν ἐν τοῖς υἱοῖς Αμμων
καὶ εἶπεν Ιεφθαε τοῖς πρεσβυτέροις Γαλααδ οὐχ ὑμεῖς ἐμισήσατέ με καὶ ἐξεβάλετέ με ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου καὶ ἐξαπεστείλατέ με ἀφ᾿ ὑμῶν καὶ τί ὅτι ἤλθατε προ­́ς με ἡνίκα ἐθλίβητε
καὶ εἶπαν οἱ πρεσβύτεροι Γαλααδ προ­̀ς Ιεφθαε οὐχ οὕτως νῦν ἤλθομεν προ­̀ς σέ καὶ συμπορεύ­σῃ ἡμῖν καὶ πολεμήσομεν ἐν τοῖς υἱοῖς Αμμων καὶ ἔσῃ ἡμῖν εἰς κεφαλήν πᾶσιν τοῖς κατοικοῦσιν Γαλααδ
καὶ εἶπεν Ιεφθαε προ­̀ς τοὺς πρεσβυτέρους Γαλααδ εἰ ἐπι­στρέφετέ με ὑμεῖς πολεμῆσαι ἐν τοῖς υἱοῖς Αμμων καὶ παρα­δῷ κύριος αὐτοὺς ἐνώπιον ἐμοῦ ἐγὼ ὑμῖν ἔσομαι εἰς κεφαλήν
καὶ εἶπαν οἱ πρεσβύτεροι Γαλααδ προ­̀ς Ιεφθαε κύριος ἔσται ὁ ἀκούων ἀνὰ μέσον ἡμῶν εἰ μὴ κατα­̀ τὸ ῥῆμά σου οὕτως ποιήσομεν
καὶ ἐπορεύ­θη Ιεφθαε μετὰ τῶν πρεσβυτέρων Γαλααδ καὶ κατέστησαν αὐτὸν ἐπ᾿ αὐτῶν εἰς κεφαλὴν εἰς ἡγούμενον καὶ ἐλάλησεν Ιεφθαε πάν­τας τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐνώπιον κυρίου ἐν Μασ­σηφα
καὶ ἀπέστειλεν Ιεφθαε ἀγγέλους προ­̀ς βασιλέα υἱῶν Αμμων λέγων τί ἐμοὶ καὶ σοί ὅτι ἥκεις προ­́ς με σὺ πολεμῆσαί με ἐν τῇ γῇ μου
καὶ εἶπεν βασιλεὺς υἱῶν Αμμων προ­̀ς τοὺς ἀγγέλους Ιεφθαε διότι ἔλαβεν Ισραηλ τὴν γῆν μου ἐν τῇ ἀναβάσει αὐτοῦ ἐξ Αἰγύπτου ἀπο­̀ Αρνων ἕως Ιαβοκ καὶ ἕως τοῦ Ιορδάνου καὶ νῦν ἐπι­́στρεψον αὐτὰς μετ᾿ εἰρήνης
καὶ ἀπέστρεψαν οἱ ἄγγελοι προ­̀ς Ιεφθαε καὶ ἀπέστειλεν Ιεφθαε ἀγγέλους προ­̀ς τὸν βασιλέα υἱῶν Αμμων
λέγων τάδε λέγει Ιεφθαε οὐκ ἔλαβεν Ισραηλ τὴν γῆν Μωαβ καὶ τὴν γῆν υἱῶν Αμμων
ἐν τῇ ἀναβάσει αὐτῶν ἐξ Αἰγύπτου ἀλλ᾿ ἐπορεύ­θη Ισραηλ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἕως θαλάσ­σης ἐρυθρᾶς καὶ ἦλθεν ἕως Καδης
καὶ ἐξαπέστειλεν Ισραηλ ἀγγέλους προ­̀ς βασιλέα Εδωμ λέγων παρελεύ­σομαι δια­̀ τῆς γῆς σου καὶ οὐκ ἤκουσεν βασιλεὺς Εδωμ καί γε προ­̀ς βασιλέα Μωαβ ἀπέστειλεν καὶ οὐκ ἠθέλησεν καὶ ἐκάθισεν Ισραηλ ἐν Καδης
καὶ διῆλθεν ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἐκύκλωσεν τὴν γῆν Εδωμ καὶ τὴν γῆν Μωαβ καὶ παρεγένετο κατ᾿ ἀνατολὰς ἡλίου τῆς γῆς Μωαβ καὶ παρενέβαλον ἐν τῷ πέραν Αρνων καὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ ὅριον Μωαβ ὅτι Αρνων ἦν ὅριον Μωαβ
καὶ ἀπέστειλεν Ισραηλ ἀγγέλους προ­̀ς Σηων βασιλέα Εσεβων τὸν Αμορραῖον καὶ εἶπεν αὐτῷ Ισραηλ παρελεύ­σομαι δια­̀ τῆς γῆς σου ἕως τοῦ τόπου μου
καὶ οὐκ ἠθέλησεν Σηων διελθεῖν τὸν Ισραηλ δια­̀ τῶν ὁρίων αὐτοῦ καὶ συν­ήγαγεν Σηων πάν­τα τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ παρενέβαλεν εἰς Ιασ­σα καὶ ἐπολέμησεν μετὰ Ισραηλ
καὶ παρέδωκεν κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ τὸν Σηων καὶ πάν­τα τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν χειρὶ Ισραηλ καὶ ἐπάταξεν αὐτούς καὶ ἐκληρονόμησεν Ισραηλ πᾶσαν τὴν γῆν τοῦ Αμορραίου τοῦ κατοικοῦν­τος ἐν τῇ γῇ
καὶ ἐκληρονόμησεν πᾶν τὸ ὅριον τοῦ Αμορραίου ἀπο­̀ Αρνων καὶ ἕως τοῦ Ιαβοκ καὶ ἀπο­̀ τῆς ἐρήμου καὶ ἕως τοῦ Ιορδάνου
καὶ νῦν κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ ἐξῆρεν τὸν Αμορραῖον ἐκ προ­σώπου τοῦ λαοῦ αὐτοῦ Ισραηλ καὶ σὺ κληρο­νο­μήσεις αὐτὸν ἐπι­̀ σοῦ
οὐχὶ ὅσα κατεκληρονόμησέν σοι Χαμως ὁ θεός σου αὐτὰ κληρο­νο­μήσεις καὶ πάν­τα ὅσα κατεκληρονόμησεν κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν ἀπο­̀ προ­σώπου ἡμῶν αὐτὰ κληρο­νο­μήσομεν
καὶ νῦν μὴ κρείσ­σων εἶ σὺ τοῦ Βαλακ υἱοῦ Σεπφωρ βασιλέως Μωαβ μὴ μάχῃ ἐμαχέσατο μετὰ Ισραηλ ἢ πολεμῶν ἐπολέμησεν αὐτοῖς
ἐν τῷ οἴκῳ Ισραηλ ἐν Εσεβων καὶ ἐν ταῖς θυγατράσιν αὐτῆς καὶ ἐν Ιαζηρ καὶ ἐν ταῖς θυγατράσιν αὐτῆς καὶ ἐν πάσαις ταῖς πόλεσιν ταῖς παρα­̀ τὸν Ιορδάνην τριακόσια ἔτη τί ὅτι οὐκ ἐρρύσαν­το αὐτοὺς ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ
καὶ ἐγὼ οὐχ ἥμαρτόν σοι καὶ σὺ ποιεῖς μετ᾿ ἐμοῦ πονηρίαν τοῦ πολεμῆσαι ἐν ἐμοί κρίναι κύριος ὁ κρίνων σήμερον ἀνὰ μέσον υἱῶν Ισραηλ καὶ ἀνὰ μέσον υἱῶν Αμμων
καὶ οὐκ εἰσήκουσεν βασιλεὺς υἱῶν Αμμων καὶ οὐκ εἰσήκουσεν τῶν λόγων Ιεφθαε ὧν ἀπέστειλεν προ­̀ς αὐτόν
καὶ ἐγενήθη ἐπι­̀ Ιεφθαε πνεῦμα κυρίου καὶ διέβη τὴν γῆν Γαλααδ καὶ τὸν Μανασ­ση καὶ διέβη τὴν σκοπιὰν Γαλααδ καὶ ἀπο­̀ σκοπιᾶς Γαλααδ εἰς τὸ πέραν υἱῶν Αμμων
καὶ ηὔξατο Ιεφθαε εὐχὴν τῷ κυρίῳ καὶ εἶπεν ἐὰν παρα­δώσει παρα­δῷς μοι τοὺς υἱοὺς Αμμων ἐν χειρί μου
καὶ ἔσται ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἐκ τῶν θυρῶν τοῦ οἴκου μου εἰς ἀπάν­τησίν μου ἐν τῷ ἐπι­στρέψαι με ἐν εἰρήνῃ ἀπο­̀ τῶν υἱῶν Αμμων καὶ ἔσται τῷ κυρίῳ καὶ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα
καὶ διέβη Ιεφθαε προ­̀ς τοὺς υἱοὺς Αμμων τοῦ πολεμῆσαι προ­̀ς αὐτούς καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς κύριος ἐν χειρὶ αὐτοῦ
καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπο­̀ Αροηρ καὶ ἕως τοῦ ἐλθεῖν εἰς Σεμωιθ εἴκοσι πόλεις ἕως Αβελ ἀμπελώνων πλη­γὴν μεγά­λην σφόδρα καὶ ἐνετράπησαν οἱ υἱοὶ Αμμων ἀπο­̀ προ­σώπου υἱῶν Ισραηλ
καὶ ἦλθεν Ιεφθαε εἰς Μασ­σηφα εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἐξεπορεύ­ετο εἰς ἀπάν­τησιν αὐτοῦ ἐν τυμπάνοις καὶ χοροῖς καὶ αὕτη μονογενὴς αὐτῷ ἀγαπητή καὶ οὐκ ἔστιν αὐτῷ πλη­̀ν αὐτῆς υἱὸς ἢ θυγάτηρ
καὶ ἐγενήθη ἡνίκα εἶδεν αὐτήν καὶ διέρρηξεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ εἶπεν οἴμμοι θύγατέρ μου ἐμπεποδοστάτηκάς με εἰς σκῶλον ἐγένου ἐν ὀφθαλμοῖς μου ἐγὼ δὲ ἤνοιξα τὸ στόμα μου περὶ σοῦ προ­̀ς κύριον καὶ οὐ δυνήσομαι ἀπο­στρέψαι
καὶ εἶπεν προ­̀ς αὐτόν πάτερ μου εἰ ἐν ἐμοὶ ἤνοιξας τὸ στόμα σου προ­̀ς κύριον ποίει μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ στόματός σου ἀνθ᾿ ὧν ἐποίησέν σοι κύριος ἐκδικήσεις ἐκ τῶν ἐχθρῶν σου ἐκ τῶν υἱῶν Αμμων
καὶ εἶπεν προ­̀ς τὸν πατέρα αὐτῆς καὶ ποίησόν μοι τὸ ῥῆμα τοῦτο ἔασόν με δύο μῆνας καὶ πορεύ­σομαι καὶ κατα­βήσομαι ἐπι­̀ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπι­̀ τὰ παρθένιά μου καὶ ἐγὼ καὶ αἱ συν­εταιρίδες μου
καὶ εἶπεν πορεύ­ου καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας καὶ ἐπορεύ­θη αὐτὴ καὶ αἱ συν­εταιρίδες αὐτῆς καὶ ἔκλαυσεν ἐπι­̀ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπι­̀ τὰ ὄρη
καὶ ἐγένετο μετὰ τέλος δύο μηνῶν καὶ ἀνέκαμψεν προ­̀ς τὸν πατέρα αὐτῆς καὶ ἐπετέλεσεν Ιεφθαε τὴν εὐχὴν αὐτοῦ ἣν ηὔξατο καὶ αὐτὴ οὐκ ἔγνω ἄνδρα καὶ ἐγενήθη εἰς προ­́σταγμα ἐν Ισραηλ
ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας συν­επορεύ­ον­το αἱ θυγατέρες Ισραηλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα Ιεφθαε τοῦ Γαλααδίτου τέσ­σαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ
Таджикский
Ва баъд аз Абималик Тӯлоъ ибни Фуоҳ ибни Дӯдӯ, марде аз сибти Иссокор бархост, то ки Исроилро наҷот диҳад; ва ӯ дар Шомир, дар кӯҳи Эфроим сокин буд.
Ва ӯ бар Исроил бисту се сол доварӣ намуд; ва ӯ вафот ёфта, дар Шомир дафн карда шуд.
Ва баъд аз ӯ Ёири ҷилъодӣ бархоста, бар Исроил бисту ду сол доварӣ намуд.
Ва ӯ сӣ писар дошт, ки бар сӣ харкурра савор мешуданд, ва онҳо сӣ шаҳр доштанд; онҳо то имрӯз деҳоти Ёир номида мешаванд, ки дар замини Ҷилъод воқеанд.
Ва Ёир вафот ёфта, дар Қомӯн дафн карда шуд.
Ва аз нав банӣ Исроил он чи дар назари Парвардигор бад буд, ба амал оварданд, ва Баалҳо, ва Аштораҳо, ва худоёни Арам, ва худоёни Сидӯн, ва худоёни Мӯоб, ва худоёни банӣ Аммӯн, ва худоёни фалиштиёнро парастиш мекарданд; ва Парвардигорро тарк намуданд, ва Ӯро парастиш намекарданд.
Ва хашми Парвардигор бар Исроил аланга гирифт, ва Ӯ онҳоро ба дасти фалиштиён ва ба дасти банӣ Аммӯн таслим намуд.
Ва онҳо банӣ Исроилро дар он сол ба танг оварданд ва азият доданд; ҳаждаҳ сол дар ҳаққи тамоми банӣ Исроил, ки дар он тарафи Урдун, дар замини амӯриён, дар Ҷилъод буданд, зулм карданд.
Ва банӣ Аммӯн аз Урдун гузаштанд, то ки ба Яҳудо ва Бинёмин ва хонадони Эфроим низ ҷанг кунанд: ва исроилиён бағоят ба танг омаданд.
Ва банӣ Исроил сӯи Парвардигор додхоҳӣ карда, гуфтанд: «Мо пеши Ту гуноҳкор шудаем, зеро ки Худои худро тарк намуда, Баалҳоро парастиш кардаем».
Ва Парвардигор ба банӣ Исроил гуфт: «Ман, охир, шуморо аз мисриён, ва аз амӯриён, ва аз банӣ Аммӯн, ва аз фалиштиён наҷот додам;
Ва аҳли Сидӯн, ва Амолеқ, ва Моӯн шуморо ба танг оварданд, ва шумо сӯи Ман истиғоса бурдед, ва Ман шуморо аз дасти онҳо наҷот додам.
Ва шумо Маро тарк карда, худоёни дигарро парастиш намудед, бинобар ин Ман шуморо дигар наҷот нахоҳам дод.
Биравед ва сӯи худоёне ки баргузидаед, истиғоса баред; бигзор онҳо шуморо дар вақти тангии шумо наҷот диҳанд».
Ва банӣ Исроил ба Парвардигор гуфтанд: «Мо гуноҳкор шудаем; ҳар он чи дар назари ту писанд ояд, ба мо бикун, фақат имрӯз моро раҳоӣ деҳ».
Ва онҳо худоёни бегонаро аз даруни худ дур карданд, ва Парвардигорро парастиш намуданд; ва дили Ӯ аз боиси азиятҳои Исроил ғамгин шуд.
Ва банӣ Аммӯн ҷамъ шуда, дар Ҷилъод урду заданд; ва банӣ Исроил ҷамъ шуда, дар Мисфо урду заданд.
Ва қавм, сарварони Ҷилъод, ба якдигар гуфтанд: «Он касе ки бар зидди банӣ Аммӯн ба ҷанг шурӯъ намояд, сардори ҳамаи сокинони Ҷилъод хоҳад буд».

Ва Йифтоҳи ҷилъодӣ баҳодури ҷасуре буд; ва ӯ писари зани зинокоре буд; ва Йифтоҳро Ҷилъод ба дунё оварда буд.
Ва зани Ҷилъод писарон барои ӯ зоид; ва ҳангоме ки писарони занаш калон шуданд, Йифтоҳро бадар ронда, ба ӯ гуфтанд: «Ту дар хонаи падари мо мерос нахоҳӣ гирифт, зеро ки ту писари зани дигаре ҳастӣ».
Ва Йифтоҳ аз пеши бародаронаш гурехта, дар замини Туб сокин шуд; ва мардуми бенаво назди Йифтоҳ ҷамъ шуда, бо ӯ тохтутоз мекарданд.
Ва пас аз муддате чунин воқеъ шуд, ки банӣ Аммӯн ба Исроил ҷанг карданд.
Ва ҳангоме ки банӣ Аммӯн бо Исроил ҷанг мекарданд, пирони Ҷилъод рафтанд, то ки Йифтоҳро аз замини Туб даъват намоянд.
Ва ба Йифтоҳ гуфтанд: «Биё ва саркардаи мо бош, то ки бо банӣ Аммӯн ҷанг кунем».
Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Шумо, охир, аз ман нафрат доштед, ва маро аз хонаи падарам бадар рондед; ва чаро акнун, дар вақти тангии худ, назди ман омадаед?»
Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Аз он сабаб акнун назди ту баргаштаем, ки ту бо мо рафта, ба муқобили банӣ Аммӯн ҷанг кунӣ, ва барои мо ва ҳамаи сокинони Ҷилъод пешво бошӣ».
Ва Йифтоҳ ба пирони Ҷилъод гуфт: «Агар шумо маро барои ҷангидан бар зидди банӣ Аммӯн баргардонед, ва Парвардигор онҳоро ба ман таслим намояд, пас ман пешвои шумо хоҳам буд».
Ва пирони Ҷилъод ба Йифтоҳ гуфтанд: «Парвардигор дар миёни мо шоҳид бошад, ки мо яқинан мувофиқи сухани ту амал хоҳем кард».
Ва Йифтоҳ бо пирони Ҷилъод равона шуд, ва қавм ӯро бар худ пешво ва саркарда таъин намуданд; ва Йифтоҳ ҳамаи суханонашро ба ҳузури Парвардигор дар Мисфо ба забон ронд.
Ва Йифтоҳ назди подшоҳи банӣ Аммӯн қосидон фиристода, гуфт: «Туро бо ман чӣ кор аст, ки назди ман омадаӣ, то ки бо замини ман ҷанг кунӣ?»
Ва подшоҳи банӣ Аммӯн ба қосидони Йифтоҳ гуфт: «Зеро ки исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, замини маро аз Арнӯн то Яббӯқ ва то Урдун гирифтанд; ва акнун онҳоро ба саломатӣ баргардон».
Ва Йифтоҳ бори дигар назди подшоҳи банӣ Аммӯн қосидон фиристод,
То ки ба ӯ бигӯянд: «Йифтоҳ чунин мегӯяд: исроилиён замини Мӯоб ва замини банӣ Аммӯнро нагирифтаанд;
Зеро исроилиён, вақте ки аз Миср берун омаданд, дар биёбон то баҳри Қулзум роҳ гашта, ба Қодеш расиданд;
Ва Исроил қосидон назди подшоҳи Адӯм фиристоданд, то бигӯянд: ́Лутфан, мо аз замини ту бигзарем́, вале подшоҳи Адӯм гӯш накард; ва назди подшоҳи Мӯоб фиристоданд, ва ӯ розӣ нашуд; ва Исроил дар Қодеш монданд.
Ва дар биёбон роҳ гашта, замини Адӯм ва замини Мӯобро давр заданд, ва ба ҷониби шарқии замини Мӯоб расида, дар он тарафи Арнӯн урду заданд; вале ба ҳудуди Мӯоб надаромаданд, зеро ки Арнӯн ҳудуди Мӯоб аст.
Ва Исроил қосидон назди Сиҳӯн подшоҳи амӯриён, подшоҳи Ҳешбӯн фиристоданд, ва Исроил ба вай гуфтанд: ́Лутфан, мо аз замини ту ба макони худ бигзарем́.
Вале Сиҳӯн ба Исроил эътимод накард, ки аз ҳудуди вай бигзаранд; ва Сиҳӯн тамоми қавми худро ҷамъ овард, ва онҳо дар Яҳас урду заданд; ва ӯ бо Исроил ҳарбу зарб намуд.
Ва Парвардигор Худои Исроил Сиҳӯн ва тамоми қавми вайро ба дасти Исроил супурд, ва ба онҳо шикаст расониданд; ва Исроил тамоми замини амӯриёнро, ки дар он замин сокин буданд, соҳибӣ карданд.
Ва тамоми ҳудуди амӯриёнро аз Арнӯн то Яббӯқ, ва аз биёбон то Урдун соҳибӣ карданд.
Ва алҳол Парвардигор Худои Исроил амӯриёнро аз пеши қавми Худ Исроил бадар рондааст, ва ту мехоҳӣ он заминро соҳибӣ намоӣ?
Ту, охир, он чиро, ки худоят Камуш барои соҳибии ту додааст, соҳибӣ намо; вале ҳар киро, ки Парвардигор Худои мо аз пешӣ мо бадар рондааст, замини вайро мо соҳибӣ хоҳем кард.
Ва алҳол оё ту аз Болоқ ибни Сиффӯр, подшоҳи Мӯоб, беҳтар ҳастӣ? Оё вай бо Исроил низоъ намуд, ё бо онҳо ҷанг кард?
Дар сурате ки Исроил дар Ҳешбун ва деҳоташ, ва дар Аръӯр ва деҳоташ, ва дар ҳамаи шаҳрҳои атрофи Арнӯн сесад сол боз сокин аст, чаро дар ни муддат онҳоро кашида нагирифтаед?
Ман пеши ту гуноҳе накардаам, вале ту ба ман бадӣ карда, бо ҷанг ба сари ман омадаӣ; пас бигзор Парвардигори Довар имрӯз дар миёни банӣ Исроил ва банӣ Аммӯн доварӣ намояд!»
Валекин подшоҳи банӣ Аммӯн ба суханони Йифтоҳ, ки назди ӯ фиристода буд, гӯш накард.
Ва Рӯҳи Парвардигор бар Йифтоҳ буд, ва ӯ аз Ҷилъод ва Менашше гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод гузашт, ва аз Мисфои Ҷилъод ба ҳудуди банӣ Аммӯн гузашт.
Ва Йифтоҳ барои Парвардигор назр карда, гуфт: «Агар Ту банӣ Аммӯнро ба дасти ман таслим намоӣ,
Он гоҳ бигзор чунин шавад: ҳангоме ки аз банӣ Аммӯн ба саломатӣ баргардам, ҳар кӣ аз дари хонаи ман ба пешвози ман берун ояд, бигзор аз они Парвардигор бошад, ва ман вайро ҳамчун қурбонии сӯхтанӣ хоҳам овард».
Ва Йифтоҳ ба ҳудуди банӣ Аммӯн гузашт, то ки бо онҳо ҷанг кунад; ва Парвардигор онҳоро ба дасти ӯ супурд.
Ва ӯ ба онҳо аз Арӯэр то даромадгоҳи Минит, ки бист шаҳр воқеъ буд, ва то Обил-Каромим шикасти бағоят бузурге расонид; ва банӣ Аммӯн пеши банӣ Исроил сар фуроварданд.
Ва Йифтоҳ ба Мисфо ба хонаи худ омад, ва инак, духтараш ба пешвози ӯ бо дойра ва рақс берун омад; вай фарзанди ягонаи ӯ буд; ғайр аз вай ӯ писаре ё духтаре надошт.
Ва ҳамин ки ӯ вайро дид, либоси худро дарронида, гуфт: «Оҳ, духтарам! Ту маро дар хорӣ андохтӣ ва яке аз ғамоварони ман гаштӣ: ман даҳони худро ба ҳузури Парвардигор кушодаам, ва наметавонам баргардам».
Вай ба ӯ гуфт: «Эй падарам! Ту даҳони худро ба ҳузури Парвардигор кушодаӣ, пас чунон ки аз даҳонат берун омадааст, бо ман амал намо, дар сурате ки Парвардигор барои ту аз душманонат, аз банӣ Аммӯн қасос интиқом гирифтааст».
Ва ба падари худ гуфт: «Фақат барои ман чунин бикун: ду моҳ маро ба ҳолам вогузор, то ки ба кӯҳҳо фуруд омада, барои бакорати худ бо дугонаҳоям навҳа кунам».
Ва ӯ гуфт: «Бирав». Ва ба мӯҳлати ду моҳ вайро фиристод. Вай бо дугонаҳояш рафта, бар кӯҳҳо барои бакорати худ навҳа кард.
Ва чунин воқеъ шуд, ки баъд аз гузаштани ду моҳ вай назди падари худ баргашт, ва ӯ назреро, ки дода буд, бар вай ба амал овард; ва вай рӯи мардро надид; ва дар Исроил чунин одат шуд,
Ки духтарони Исроил сол ба сол ҳар сол мерафтанд, то ки барои духтари Йифтоҳи ҷилъодӣ соле чор рӯз навҳагарӣ кунанд.

1 Фола из колена Иссахарова и Иаир из Галаада стали судьями; 6 Израиль служил богам своих соседей и предан в руки Аммонитян; 17 они осадили Гилеад, а Израильтяне собрались в Массифу.
После Авимелеха восстал для спасения Израиля Фола, сын Фуи, сына Додова, из колена Иссахарова. Он жил в Шамире на горе Ефремовой.
Он был судьею Израиля двадцать три года, и умер, и погребен в Шамире.
После него восстал Иаир из Галаада и был судьею Израиля двадцать два года.
У него было тридцать [два] сына, ездивших на тридцати [двух] молодых ослах, и тридцать [два] города было у них; их до сего дня называют селениями Иаира, что в земле Галаадской.
И умер Иаир и погребен в Камоне.
Сыны Израилевы продолжали делать злое пред очами Господа и служили Ваалам и Астартам, и богам Арамейским, и богам Сидонским, и богам Моавитским, и богам Аммонитским, и богам Филистимским; а Господа оставили и не служили Ему.
И воспылал гнев Господа на Израиля, и Он предал их в руки Филистимлян и в руки Аммонитян;
они теснили и мучили сынов Израилевых с того года восемнадцать лет, всех сынов Израилевых по ту сторону Иордана в земле Аморрейской, которая в Галааде.
Наконец Аммонитяне перешли Иордан, чтобы вести войну с Иудою и Вениамином и с домом Ефремовым. И весьма тесно было сынам Израиля.
И возопили сыны Израилевы к Господу, и говорили: согрешили мы пред Тобою, потому что оставили Бога нашего и служили Ваалам.
И сказал Господь сынам Израилевым: не угнетали ли вас Египтяне, и Аморреи, и Аммонитяне, и Филистимляне,
и Сидоняне, и Амаликитяне, и Моавитяне, и когда вы взывали ко Мне, не спасал ли Я вас от рук их?
А вы оставили Меня и стали служить другим богам; за то Я не буду уже спасать вас:
пойдите, взывайте к богам, которых вы избрали, пусть они спасают вас в тесное для вас время.
И сказали сыны Израилевы Господу: согрешили мы; делай с нами все, что Тебе угодно, только избавь нас ныне.
И отвергли от себя чужих богов и стали служить [только] Господу. И не потерпела душа Его страдания Израилева.
Аммонитяне собрались и расположились станом в Галааде; собрались также сыны Израилевы и стали станом в Массифе.
Народ и князья Галаадские сказали друг другу: кто начнет войну против Аммонитян, тот будет начальником всех жителей Галаадских.
1 Галаадитяне пригласили беженца Иеффая, чтобы вести их против Аммонитян; 12 послание Иеффая к царю Аммонитскому; 29 обет Иеффая Господу и полное поражение Аммонитян; 34 принесение дочери Иеффая в жертву.
Иеффай Галаадитянин был человек храбрый. Он был сын блудницы; от Галаада родился Иеффай.
И жена Галаадова родила ему сыновей. Когда возмужали сыновья жены, изгнали они Иеффая, сказав ему: ты не наследник в доме отца нашего, потому что ты сын другой женщины.
И убежал Иеффай от братьев своих и жил в земле Тов; и собрались к Иеффаю праздные люди и выходили с ним.
Чрез несколько времени Аммонитяне пошли войною на Израиля.
Во время войны Аммонитян с Израильтянами пришли старейшины Галаадские взять Иеффая из земли Тов
и сказали Иеффаю: приди, будь у нас вождем, и сразимся с Аммонитянами.
Иеффай сказал старейшинам Галаадским: не вы ли возненавидели меня и выгнали из дома отца моего? зачем же пришли ко мне ныне, когда вы в беде?
Старейшины Галаадские сказали Иеффаю: для того мы теперь пришли к тебе, чтобы ты пошел с нами и сразился с Аммонитянами и был у нас начальником всех жителей Галаадских.
И сказал Иеффай старейшинам Галаадским: если вы возвратите меня, чтобы сразиться с Аммонитянами, и Господь предаст мне их, то останусь ли я у вас начальником?
Старейшины Галаадские сказали Иеффаю: Господь да будет свидетелем между нами, что мы сделаем по слову твоему!
И пошел Иеффай со старейшинами Галаадскими, и народ поставил его над собою начальником и вождем, и Иеффай произнес все слова свои пред лицем Господа в Массифе.
И послал Иеффай послов к царю Аммонитскому сказать: что тебе до меня, что ты пришел ко мне воевать на земле моей?
Царь Аммонитский сказал послам Иеффая: Израиль, когда шел из Египта, взял землю мою от Арнона до Иавока и Иордана; итак возврати мне ее с миром [и я отступлю].
[И возвратились послы к Иеффаю.] Иеффай в другой раз послал послов к царю Аммонитскому,
сказать ему: так говорит Иеффай: Израиль не взял земли Моавитской и земли Аммонитской;
ибо когда шли из Египта, Израиль пошел в пустыню к Чермному морю и пришел в Кадес;
оттуда послал Израиль послов к царю Едомскому сказать: «позволь мне пройти землею твоею»; но царь Едомский не послушал; и к царю Моавитскому он посылал, но и тот не согласился; посему Израиль оставался в Кадесе.
И пошел пустынею, и миновал землю Едомскую и землю Моавитскую, и, придя к восточному пределу земли Моавитской, расположился станом за Арноном; но не входил в пределы Моавитские, ибо Арнон есть предел Моава.
И послал Израиль послов к Сигону, царю Аморрейскому, царю Есевонскому, и сказал ему Израиль: позволь нам пройти землею твоею в свое место.
Но Сигон не согласился пропустить Израиля чрез пределы свои, и собрал Сигон весь народ свой, и расположился станом в Иааце, и сразился с Израилем.
И предал Господь Бог Израилев Сигона и весь народ его в руки Израилю, и он побил их; и получил Израиль в наследие всю землю Аморрея, жившего в земле той;
и получили они в наследие все пределы Аморрея от Арнона до Иавока и от пустыни до Иордана.
Итак Господь Бог Израилев изгнал Аморрея от лица народа Своего Израиля, а ты хочешь взять его наследие?
Не владеешь ли ты тем, что дал тебе Хамос, бог твой? И мы владеем всем тем, что дал нам в наследие Господь Бог наш.
Разве ты лучше Валака, сына Сепфорова, царя Моавитского? Ссорился ли он с Израилем, или воевал ли с ними?
Израиль уже живет триста лет в Есевоне и в зависящих от него городах, в Ароере и зависящих от него городах, и во всех городах, которые близ Арнона; для чего вы в то время не отнимали [их]?
А я не виновен пред тобою, и ты делаешь мне зло, выступив против меня войною. Господь Судия да будет ныне судьею между сынами Израиля и между Аммонитянами!
Но царь Аммонитский не послушал слов Иеффая, с которыми он посылал к нему.
И был на Иеффае Дух Господень, и прошел он Галаад и Манассию, и прошел Массифу Галаадскую, и из Массифы Галаадской пошел к Аммонитянам.
И дал Иеффай обет Господу и сказал: если Ты предашь Аммонитян в руки мои,
то по возвращении моем с миром от Аммонитян, что выйдет из ворот дома моего навстречу мне, будет Господу, и вознесу сие на всесожжение.
И пришел Иеффай к Аммонитянам – сразиться с ними, и предал их Господь в руки его;
и поразил их поражением весьма великим, от Ароера до Минифа двадцать городов, и до Авель-Керамима, и смирились Аммонитяне пред сынами Израилевыми.
И пришел Иеффай в Массифу в дом свой, и вот, дочь его выходит навстречу ему с тимпанами и ликами: она была у него только одна, и не было у него еще ни сына, ни дочери.
Когда он увидел ее, разодрал одежду свою и сказал: ах, дочь моя! ты сразила меня; и ты в числе нарушителей покоя моего! я отверз [о тебе] уста мои пред Господом и не могу отречься.
Она сказала ему: отец мой! ты отверз уста твои пред Господом – и делай со мною то, что произнесли уста твои, когда Господь совершил чрез тебя отмщение врагам твоим Аммонитянам.
И сказала отцу своему: сделай мне только вот что: отпусти меня на два месяца; я пойду, взойду на горы и опла́чу девство мое с подругами моими.
Он сказал: пойди. И отпустил ее на два месяца. Она пошла с подругами своими и оплакивала девство свое в горах.
По прошествии двух месяцев она возвратилась к отцу своему, и он совершил над нею обет свой, который дал, и она не познала мужа. И вошло в обычай у Израиля,
что ежегодно дочери Израилевы ходили оплакивать дочь Иеффая Галаадитянина, четыре дня в году.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible