Скрыть
9:3
9:9
9:10
9:11
9:12
9:14
9:16
9:18
9:19
9:20
9:21
9:22
9:25
9:26
9:29
9:30
9:31
9:34
9:35
9:36
9:37
9:38
9:39
9:40
9:41
9:42
9:43
9:44
9:46
9:47
9:49
9:51
9:52
9:54
9:55
9:56
Синодальный
1 Жители Сихема воцарили Авимелеха, который убил братьев своих, кроме Иофама; 7 Иофам рассказал жителям Сихема притчу о деревьях и их царе; 22 Сихем восстал против Авимелеха, который осадил, взял и совершенно разрушил город; 50 Авимелех убит отломком жернова, брошенным с башни Тевеца.
Авимелех, сын Иероваалов, пошел в Сихем к братьям матери своей и говорил им и всему племени отца матери своей, и сказал:
внушите всем жителям Сихемским: что лучше для вас, чтобы владели вами все семьдесят сынов Иеровааловых, или чтобы владел один? и вспомните, что я кость ваша и плоть ваша.
Братья матери его внушили о нем все сии слова жителям Сихемским; и склонилось сердце их к Авимелеху, ибо говорили они: он брат наш.
И дали ему семьдесят сиклей серебра из дома Ваалверифа; Авимелех нанял на оные праздных и своевольных людей, которые и пошли за ним.
И пришел он в дом отца своего в Офру и убил братьев своих, семьдесят сынов Иеровааловых, на одном камне. Остался только Иофам, младший сын Иероваалов, потому что скрылся.
И собрались все жители Сихемские и весь дом Милло, и пошли и поставили царем Авимелеха у дуба, что близ Сихема.
Когда рассказали об этом Иофаму, он пошел и стал на вершине горы Гаризима и, возвысив голос свой, кричал и говорил им: послушайте меня, жители Сихема, и послушает вас Бог!
Пошли некогда дерева помазать над собою царя и сказали маслине: царствуй над нами.
Маслина сказала им: оставлю ли я тук мой, которым чествуют богов и людей и пойду ли скитаться по деревам?
И сказали дерева смоковнице: иди ты, царствуй над нами.
Смоковница сказала им: оставлю ли я сладость мою и хороший плод мой и пойду ли скитаться по деревам?
И сказали дерева виноградной лозе: иди ты, царствуй над нами.
Виноградная лоза сказала им: оставлю ли я сок мой, который веселит богов и человеков, и пойду ли скитаться по деревам?
Наконец сказали все дерева терновнику: иди ты, царствуй над нами.
Терновник сказал деревам: если вы по истине поставляете меня царем над собою, то идите, покойтесь под тенью моею; если же нет, то выйдет огонь из терновника и пожжет кедры Ливанские.
Итак смотрите, по истине ли и по правде ли вы поступили, поставив Авимелеха царем? И хорошо ли вы поступили с Иероваалом и домом его, и сообразно ли с его благодеяниями поступили вы?
За вас отец мой сражался, не дорожил жизнью своею и избавил вас от руки Мадианитян;
а вы теперь восстали против дома отца моего, и убили семьдесят сынов отца моего на одном камне, и поставили царем над жителями Сихемскими Авимелеха, сына рабыни его, потому что он брат ваш.
Если вы ныне по истине и по правде поступили с Иероваалом и домом его, то [да будет на вас благословение и] радуйтесь об Авимелехе, и он пусть радуется о вас;
если же нет, то да изыдет огонь от Авимелеха и да пожжет жителей Сихемских и весь дом Милло и да изыдет огонь от жителей Сихемских и от дома Милло, и да пожжет Авимелеха.
И побежал Иофам, и убежал и пошел в Беэр, и жил там, укрываясь от брата своего Авимелеха.
Авимелех же царствовал над Израилем три года.
И послал Бог злого духа между Авимелехом и между жителями Сихема, и не стали покоряться жители Сихемские Авимелеху,
дабы таким образом совершилось мщение за семьдесят сынов Иеровааловых, и кровь их обратилась на Авимелеха, брата их, который убил их, и на жителей Сихемских, которые подкрепили руки его, чтоб убить братьев своих.
Жители Сихемские посадили против него в засаду людей на вершинах гор, которые грабили всякого проходящего мимо их по дороге. О сем донесено было Авимелеху.
Пришел же и Гаал, сын Еведов, с братьями своими в Сихем, и ходили они по Сихему, и жители Сихемские положились на него.
И вышли в поле, и собирали виноград свой, и давили в точилах, и делали праздники, ходили в дом бога своего, и ели и пили, и проклинали Авимелеха.
Гаал, сын Еведов, говорил: кто Авимелех и что Сихем, чтобы нам служить ему? Не сын ли он Иероваалов, и не Зевул ли главный начальник его? Служите лучше потомкам Еммора, отца Сихемова, а ему для чего нам служить?
Если бы кто дал народ сей в руки мои, я прогнал бы Авимелеха. И сказано было Авимелеху: умножь войско твое и выходи.
Зевул, начальник города, услышал слова Гаала, сына Еведова, и воспылал гнев его.
Он хитрым образом отправляет послов к Авимелеху, чтобы сказать: вот, Гаал, сын Еведов, и братья его пришли в Сихем, и вот, они возмущают против тебя город;
итак, встань ночью, ты и народ, находящийся с тобою, и поставь засаду в поле;
поутру же, при восхождении солнца, встань рано и приступи к городу; и когда он и народ, который у него, выйдут к тебе, тогда делай с ними, что может рука твоя.
И встал ночью Авимелех и весь народ, находившийся с ним, и поставили в засаду у Сихема четыре отряда.
[Поутру] Гаал, сын Еведов, вышел и стал у ворот городских; и встал Авимелех и народ, бывший с ним, из засады.
Гаал, увидев народ, говорит Зевулу: вот, народ спускается с вершины гор. А Зевул сказал ему: тень гор тебе кажется людьми.
Гаал опять говорил и сказал: вот, народ спускается с возвышенности, и один отряд идет от дуба Меонним.
И сказал ему Зевул: где уста твои, которые говорили: «кто Авимелех, чтобы мы стали служить ему?» Это тот народ, который ты пренебрегал; выходи теперь и сразись с ним.
И пошел Гаал впереди жителей Сихемских и сразился с Авимелехом.
И погнался за ним Авимелех, и побежал он от него, и много пало убитых до самых ворот города.
И остался Авимелех в Аруме, а Гаала и братьев его Зевул выгнал, чтоб они не жили в Сихеме.
На другой день вышел народ в поле, и донесли о сем Авимелеху.
Он взял свой народ и разделил его на три отряда и поставил в засаду в поле. И увидев, что народ вышел из города, восстал на них и побил их.
Между тем как Авимелех и отряды, бывшие с ним, приступили и стали у ворот городских, другие два отряда напали на всех, бывших в поле, и убивали их.
И сражался Авимелех с городом весь тот день, и взял город, и побил народ, бывший в нем, и разрушил город и засеял его солью.
Услышав об этом, все бывшие в башне Сихемской ушли в башню капища Ваал-Верифа.
Авимелеху донесено, что собрались туда все бывшие в башне Сихемской.
И пошел Авимелех на гору Селмон, сам и весь народ, бывший с ним, и взял Авимелех топоры с собою и нарубил сучьев древесных, и положил на плечи свои, и сказал народу, бывшему с ним: вы видели, что я делал; скорее делайте и вы то же, что я.
И нарубил каждый из всего народа сучьев, и пошли за Авимелехом, и положили к башне, и сожгли посредством их башню огнем, и умерли все бывшие в башне Сихемской, около тысячи мужчин и женщин.
Потом пошел Авимелех в Тевец и осадил Тевец и взял его.
Среди города была крепкая башня, и убежали туда все мужчины и женщины и все жители города, и заперлись и взошли на кровлю башни.
Авимелех пришел к башне и окружил ее и подошел к дверям башни, чтобы сжечь ее огнем.
Тогда одна женщина бросила обломок жернова на голову Авимелеху и проломила ему череп.
[Авимелех] тотчас призвал отрока, оруженосца своего, и сказал ему: обнажи меч твой и умертви меня, чтобы не сказали обо мне: женщина убила его. И пронзил его отрок его, и он умер.
Израильтяне, видя, что умер Авимелех, пошли каждый в свое место.
Так воздал Бог Авимелеху за злодеяние, которое он сделал отцу своему, убив семьдесят братьев своих.
И все злодеяния жителей Сихемских обратил Бог на голову их; и постигло их проклятие Иофама, сына Иероваалова.
Церковнославянский (рус)
И по́йде Авимеле́хъ сы́нъ иероваа́ловъ въ Cихе́мъ ко бра́тiи ма́тере сво­ея́ и глаго́ла къ ни́мъ и ко всему́ сро́д­ст­ву до́му отца́ ма́тере сво­ея́, глаго́ля:
глаго́лите во у́шы всѣ́хъ муже́й Cихе́мскихъ: что́ лу́чше ва́мъ, е́же владѣ́ти ва́ми седми́десяти муже́мъ всѣ́мъ сыно́мъ иероваа́ловымъ, или́ владѣ́ти ва́ми му́жу еди́ному? и помяни́те, я́ко ко́сть ва́ша и пло́ть ва́ша е́смь а́зъ.
И глаго́лаша бра́тiя ма́тере его́ о не́мъ во у́шы всѣ́хъ муже́й Cихе́мскихъ вся́ словеса́ сiя́. И уклони́ся се́рдце и́хъ вслѣ́дъ Авимеле́ха, реко́ша бо: бра́тъ на́шъ е́сть.
И да́ша ему́ се́дмьдесятъ сре́бреникъ от­ до́му Ваалвери́ѳа: и ная́ и́ми Авимеле́хъ муже́й пра́здныхъ и скита́ющихся, и по­идо́ша вслѣ́дъ его́.
И вни́де въ до́мъ отца́ сво­его́ во Ефра́ѳу, и изби́ бра́тiю свою́, сы́ны иероваа́ловы, се́дмьдесятъ муже́й, на ка́мени еди́нѣмъ, и оста́ся Иоаѳа́мъ сы́нъ иероваа́ль юнѣ́йшiй, зане́ скры́ся.
И собра́шася вси́ му́жiе Cихе́мстiи и ве́сь до́мъ маа́ловъ, и по­идо́ша, и поста́виша Авимеле́ха царе́мъ у ду́ба ста́на, и́же въ Cихе́мѣхъ.
И повѣ́даша Иоаѳа́му, и по́йде, и ста́ на версѣ́ горы́ гаризи́нъ: и воз­дви́же гла́съ сво́й, и воз­зва́, и рече́ и́мъ: послу́шайте мене́, му́жiе Cихе́мстiи, и да услы́шитъ ва́съ Бо́гъ.
Иду́ще идо́ша древа́ пома́зати себѣ́ царя́ и рѣ́ша ма́сличинѣ: бу́ди на́мъ ца́рь.
И рече́ и́мъ ма́сличина: еда́ оста́вив­ши ту́чность мою́, ю́же во мнѣ́ просла́ви Бо́гъ и человѣ́цы, пойду́ владѣ́ти древа́ми?
И реко́ша древа́ смоко́вницѣ: прiиди́, ца́р­ст­вуй надъ на́ми.
И рече́ и́мъ смоко́вница: еда́ оста́вив­ши мою́ сла́дость и пло́дъ мо́й благі́й, пойду́ владѣ́ти древа́ми?
И реко́ша древа́ къ лозѣ́ виногра́днѣй: прiиди́, бу́ди на́мъ ца́рь.
И рече́ и́мъ лоза́ виногра́дная: еда́ оста́вив­ши вино́ мое́, веселя́щее Бо́га и человѣ́ки, пойду́ владѣ́ти древа́ми?
И реко́ша вся́ древа́ те́рнiю: прiиди́, бу́ди на́мъ ца́рь.
И рече́ те́рнiе ко древа́мъ: а́ще по и́стинѣ помазу́ете себѣ́ царя́ мене́ надъ ва́ми, прiиди́те и вни́дите подъ сѣ́нь мою́: а́ще ли же ни́, да изы́детъ о́гнь изъ те́рнiя и поя́стъ ке́дры Лива́нскiя.
И ны́нѣ а́ще по и́стинѣ и по соверше́н­ству сотвори́сте, и поста́висте Авимеле́ха царе́мъ, и а́ще бла́го сотвори́сте со иероваа́ломъ и съ до́момъ его́, и а́ще по воз­дая́нiю руки́ его́ сотвори́сте ему́,
я́коже во­ева́ оте́цъ мо́й по ва́съ, и пове́рже ду́шу свою́ въ страну́, и изба́ви ва́съ от­ руки́ Мадiа́мли:
и вы́ воста́сте на до́мъ отца́ мо­его́ дне́сь и изби́сте сы́ны его́, се́дмьдесятъ муже́й, на еди́нѣмъ ка́мени, и поста́висте царе́мъ Авимеле́ха сы́на рабы́ни его́ надъ му́жи Сики́мскими, я́ко бра́тъ ва́шъ е́сть:
и а́ще по и́стинѣ и по соверше́н­ству сотвори́сте со иероваа́ломъ и до́момъ его́ дне́сь, благослове́ни вы́ бу́дите, и воз­весели́теся о Авимеле́сѣ, и то́й о ва́съ да воз­весели́т­ся:
а́ще же ни́, да изы́детъ о́гнь от­ Авимеле́ха и поя́стъ му́жы Сики́мски и до́мъ маалло́нь: и да изы́детъ о́гнь от­ муже́й Сики́мскихъ и от­ до́му маалло́ня и да поя́стъ Авимеле́ха.
И избѣже́ Иоаѳа́мъ, и побѣже́, и по́йде въ ви́ру, и всели́ся та́мо от­ лица́ Авимеле́ха бра́та сво­его́.
И облада́ Авимеле́хъ во Изра́или три́ лѣ́та.
И посла́ Бо́гъ ду́хъ зо́лъ между́ Авимеле́хомъ и между́ му́жи Сики́мскими: и воз­гнуша́шася му́жiе Сики́мстiи до́момъ Авимеле́ховымъ,
е́же навести́ непра́вду седми́десяти сыно́въ иероваа́лихъ и кро́ви и́хъ воз­ложи́ти на Авимеле́ха бра́та и́хъ, и́же уби́ и́хъ, и на му́жы Сики́мски, я́ко укрѣпи́ша ру́цѣ его́ изби́ти бра́тiю свою́:
и поста́виша на́нь му́жiе Сики́мстiи подса́ды на версѣ́хъ го́ръ, и разграбля́ху всѣ́хъ иду́щихъ къ ни́мъ на пути́. И воз­вѣсти́ся сiе́ Авимеле́ху.
И прiи́де гаа́лъ сы́нъ Аве́довъ и бра́тiя его́, и преидо́ша въ Сики́му, и упова́ша на него́ му́жiе Сики́мстiи:
и изыдо́ша на село́, и обра́ша виногра́ды своя́, и изгнето́ша, и сотвори́ша ли́ки: и ходи́ша во хра́мъ бого́въ сво­и́хъ, и ядо́ша и пи́ша, клену́ще Авимеле́ха.
И рече́ гаа́лъ сы́нъ Аве́довъ: кто́ е́сть Авимеле́хъ, и кто́ е́сть сы́нъ Cихе́мль, я́ко да порабо́таемъ ему́? не сы́нъ ли иероваа́ль, и зеву́лъ стра́жъ его́ ра́бъ его́ съ му́жи Еммо́ра отца́ Cихе́мля? и почто́ и́мамы рабо́тати ему́?
и кто́ да́стъ лю́ди сiя́ въ ру́ку мою́? и преста́влю Авимеле́ха, и реку́ ко Авимеле́ху: умно́жи си́лу твою́, и изы́ди.
И услы́ша зеву́лъ кня́зь гра́да словеса́ гаа́ла сы́на Аве́дова, и разгнѣ́вася я́ростiю:
и посла́ послы́ ко Авимеле́ху о́тай, глаго́ля: се́, гаа́лъ сы́нъ Аве́довъ и бра́тiя его́ прiидо́ша въ Cихе́му, и се́, сі́и обсѣдя́тъ на тя́ гра́дъ:
и ны́нѣ воста́ни но́щiю ты́ и лю́дiе и́же съ тобо́ю, и зася́ди до зау́трiя на селѣ́:
и бу́детъ ра́но, егда́ взы́детъ со́лнце, обу́трѣеши и протя́гнешися ко гра́ду: и се́, то́й и лю́дiе и́же съ ни́мъ изы́дутъ къ тебѣ́, и сотвори́ши ему́, ели́ко воз­мо́жетъ рука́ твоя́.
И воста́ Авимеле́хъ и вси́ лю́дiе, и́же съ ни́мъ, но́щiю, и засѣдо́ша на Cихе́мъ на четы́ри ча́сти.
И бы́сть зау́тра, и изы́де гаа́лъ сы́нъ Аве́довъ и ста́ предъ две́рiю вра́тъ гра́дскихъ. И воста́ Авимеле́хъ и лю́дiе, и́же съ ни́мъ, от­ заса́ды.
И ви́дѣ гаа́лъ сы́нъ Аве́довъ лю́ди и рече́ къ зеву́лу: се́, наро́дъ люді́й исхо́дитъ съ верхо́въ го́ръ. И рече́ къ нему́ зеву́лъ: стѣ́нь го́ръ ты́ ви́диши я́ко му́жы.
И при­­ложи́ еще́ гаа́лъ глаго́лати и рече́: се́, лю́дiе исхо́дятъ при­­ мо́ри от­ высоты́ земли́, и по́лкъ еди́нъ и́детъ путе́мъ дубра́вы маонени́мъ.
И рече́ къ нему́ зеву́лъ: и гдѣ́ су́ть ны́нѣ уста́ твоя́ глаго́лющая: кто́ е́сть Авимеле́хъ, я́ко порабо́таемъ ему́? не сі́и ли су́ть лю́дiе, я́же ты́ уничто́жилъ еси́? изы́ди у́бо ны́нѣ, и ополчи́ся проти́ву и́хъ.
И изы́де гаа́лъ предъ му́жы сихе́мски, и ополчи́ся проти́ву Авимеле́ху:
и погна́ его́ Авимеле́хъ, и побѣже́ от­ лица́ его́: и падо́ша я́звен­нiи мно́зи да́же до вра́тъ гра́дскихъ.
И вни́де Авимеле́хъ во Ари́му: и зеву́лъ изгна́ гаа́ла и бра́тiю его́, да не живу́тъ въ Cихе́мѣ.
И бы́сть нау́трiе, и изыдо́ша лю́дiе на по́ле, и повѣ́даша Авимеле́ху:
и взя́ люді́й, и раздѣли́ и́хъ на три́ ча́сти, и зася́де на селѣ́: и ви́дѣ, и се́, лю́дiе изыдо́ша изъ гра́да, и воста́ на ня́, и изби́ и́хъ.
И Авимеле́хъ и нача́лницы, и́же съ ни́мъ, протяго́шася и ста́ша у две́рiй вра́тъ гра́дскихъ: и двѣ́ ча́сти пролiя́шася на вся́, я́же на селѣ́, и изби́ша я́.
Авимеле́хъ же добыва́­ше гра́да ве́сь де́нь то́й, и взя́ гра́дъ, и лю́ди и́же въ не́мъ изби́, и разори́ гра́дъ, и посѣ́я въ не́мъ со́ль.
И услы́шаша сiе́ вси́ му́жiе столпа́ Cихе́мля и внидо́ша въ тве́рдь до́му [бо́га] веѳилвери́ѳъ.
И воз­вѣсти́ся Авимеле́ху, я́ко собра́шася вси́ му́жiе столпа́ Cихе́мска.
И взы́де Авимеле́хъ на го́ру селмо́нъ са́мъ и вси́ лю́дiе, и́же съ ни́мъ: и взя́ Авимеле́хъ сѣки́ру въ ру́ку свою́, и усѣче́ вѣ́твь от­ дре́ва, и воз­дви́же ю́, и воз­ложи́ на ра́му свою́: и рече́ лю́демъ и́же съ ни́мъ: е́же ви́дѣсте мя́ творя́ща, сотвори́те ско́ро я́коже и а́зъ.
И усѣко́ша вси́ лю́дiе вѣ́твiя и взя́ша, и по­идо́ша вслѣ́дъ Авимеле́ха, и воз­ложи́ша на тверды́ню, и запали́ша на ни́хъ тверды́ню огне́мъ: и изомро́ша вси́ лю́дiе столпа́ Cихе́мска до ты́сящи муже́й и же́нъ.
И и́де Авимеле́хъ въ Ѳиви́съ и обся́де его́, и взя́ его́:
и сто́лпъ бѣ́ тве́рдъ средѣ́ гра́да, и вбѣго́ша ту́ вси́ му́жiе и жены́ и вси́ старѣ́йшины гра́да, и заключи́шася, и взыдо́ша на кро́въ столпа́:
и прiи́де Авимеле́хъ до столпа́, и супроти́вишася ему́: и при­­ступи́ Авимеле́хъ ко врато́мъ столпа́, е́же запали́ти его́ огне́мъ:
и све́рже жена́ еди́на уло́мокъ жерно́вный на главу́ Авимеле́ха, и сокруши́ ему́ те́мя:
и возопи́ ско́ро Авимеле́хъ ко о́троку нося́щему сосу́ды его́ и рече́ ему́: извлецы́ ме́чь тво́й и убі́й мя́, да не реку́тъ, я́ко жена́ уби́ его́. И прободе́ его́ о́трокъ его́, и у́мре.
И ви́дѣша му́жiе Изра́илстiи, я́ко у́мре Авимеле́хъ: и от­идо́ша кі́йждо на свое́ мѣ́сто.
И воз­даде́ Бо́гъ зло́ Авимеле́ху, е́же сотвори́ отцу́ сво­ему́, уби́въ се́дмьдесятъ бра́тiй сво­и́хъ:
и вся́ку зло́бу муже́й Cихе́млихъ обрати́ Бо́гъ на главы́ и́хъ: и взы́де на ня́ кля́тва Иоаѳа́ма сы́на иероваа́ля.
Abimelech, der Sohn Gideons, ging eines Tages nach Sichem zu den kanaanitischen Verwandten seiner Mutter. Er rief die ganze Sippe zusammen und sagte zu den versammelten Männern:
»Fragt doch einmal die Leute von Sichem, was ihnen lieber ist: wenn alle siebzig Söhne Gideons zusammen über sie herrschen oder wenn ein einziger Mann ihr König ist. Macht ihnen deutlich, dass ich von ihrem Fleisch und Blut bin!«
Die Brüder seiner Mutter machten sich zu Abimelechs Fürsprechern und trugen die Sache allen Bürgern Sichems vor. Diese ließen sich für Abimelech gewinnen, denn sie sagten sich: »Er gehört zu uns, er ist unser Bruder!«
Sie gaben ihm 70 Silberstücke aus dem Tempelschatz ihres Gottes, der den Namen »Baal des Bundes« trug.

Mit diesem Geld warb Abimelech einen Trupp von Männern an, die nichts zu verlieren hatten und vor nichts zurückschreckten; die wurden sein Gefolge.

Mit ihnen zog er nach Ofra zum Haus seines Vaters, überfiel seine Brüder und tötete alle siebzig auf einem einzigen Felsblock. Nur Gideons jüngster Sohn Jotam kam mit dem Leben davon, weil er sich versteckt hatte.
Daraufhin versammelten sich die Bürger von Sichem und die Besatzung der Festung, zogen vor die Stadt zu der Eiche mit dem Denkstein und machten Abimelech zu ihrem König.
Als das Jotam erfuhr, stieg er auf den Gipfel des Berges Garizim und rief zu ihnen hinunter: »Hört mich an, ihr Leute von Sichem – wenn ihr wollt, dass Gott euch hört!
Einst kamen die Bäume zusammen, um sich einen König zu wählen. Sie sagten zum Ölbaum: ́Sei du unser König!́
Aber der Ölbaum erwiderte: ́Soll ich vielleicht aufhören, kostbares Öl zu spenden, mit dem Götter und Menschen geehrt werden? Soll ich über den Bäumen thronen?́
Da sagten die Bäume zum Feigenbaum: ́Sei du unser König!́
Doch der Feigenbaum erwiderte: ́Soll ich vielleicht aufhören, süße Feigen zu tragen? Soll ich über den Bäumen thronen?́
Da sagten sie zum Weinstock: ́Sei du unser König!́
Doch der erwiderte: ́Soll ich aufhören, Wein zu spenden, der Götter und Menschen erfreut? Soll ich über den Bäumen thronen?́
Schließlich sagten sie zum Dornstrauch: ́Sei du unser König!́
Und der Dornstrauch erwiderte: ́Wenn ihr mich wirklich zu eurem König machen wollt, dann bückt euch und sucht Schutz unter meinem Schatten! Sonst wird Feuer von meinen Dornen ausgehen, das sogar die Zedern des Libanons verbrennt!́«
Nachdem Jotam diese Geschichte erzählt hatte, fuhr er fort: »Meint ihr wirklich, dass es recht von euch war, Abimelech zu eurem König zu machen? Habt ihr vergessen, was ihr Gideon und seiner Familie verdankt?
Mein Vater hat sein Leben für euch aufs Spiel gesetzt, um euch aus der Hand der Midianiter zu retten.
Ihr aber habt euch gegen seine Söhne erhoben und habt sie alle ermordet, siebzig auf einem Stein, und habt den Sohn seiner Sklavin zum König von Sichem gemacht, nur weil er euer Stammesbruder ist.
Wenn das alles recht war und ihr heute an Gideon und seiner Familie redlich gehandelt habt, dann wünsche ich euch, dass ihr mit Abimelech glücklich werdet und er mit euch.
Wenn es aber Unrecht war, dann soll von Abimelech Feuer ausgehen und euch alle, die Bürger von Sichem und die Besatzung der Festung, verzehren! Und von den Bürgern von Sichem und der Besatzung der Festung soll ein Feuer ausgehen, das Abimelech verzehrt!«
Als Jotam zu Ende gesprochen hatte, floh er vor seinem Bruder Abimelech nach Beer und blieb dort.
Als Abimelech drei Jahre über Israel geherrscht hatte,
ließ Gott Feindschaft ausbrechen zwischen ihm und den Bürgern von Sichem; die Leute von Sichem lehnten sich gegen ihn auf.
Abimelech sollte nämlich von der Strafe getroffen werden, die er durch den grausamen Mord an seinen 70 Brüdern auf sich gezogen hatte, und auch die Bürger von Sichem sollten dafür bestraft werden, dass sie ihm die Mittel verschafft hatten, seine Brüder umzubringen.
Um Abimelech zu schädigen, legten sich die Männer von Sichem in den Bergen rings um ihre Stadt auf die Lauer und raubten jeden aus, der auf den Straßen vorbeizog. Das wurde Abimelech gemeldet.
Um diese Zeit kam Gaal, der Sohn Ebeds, mit seinem Anhang nach Sichem und gewann das Vertrauen der Bürger.
Als sie die Weinlese gehalten und neuen Wein gekeltert hatten, feierten sie ein großes Freudenfest im Tempel ihres Gottes. Sie aßen und tranken und schimpften auf Abimelech.
Gaal rief ihnen zu: »Wer ist schon Abimelech? So einem sollen wir dienen, eine Stadt wie Sichem? Er ist ein Sohn des Israeliten Gideon, und diesen Sebul hat er als seinen Aufpasser über uns eingesetzt! Dient lieber den Nachkommen Hamors, des Gründers dieser Stadt. Warum sollen wir uns Abimelech unterwerfen?
Wenn nur die Leute von Sichem mir folgten, ich würde schnell mit Abimelech fertig! Ich würde ihn auffordern: ́Ruf deine Truppe zusammen und stell dich zum Kampf!́«
Als der Stadtkommandant Sebul hörte, wie Gaal das Volk aufhetzte, wurde er zornig.
Er schickte heimlich Boten zu Abimelech und ließ ihm sagen: »Gaal, der Sohn Ebeds, ist mit seinen Brüdern nach Sichem gekommen. Sie wiegeln die Leute gegen dich auf!
Komm deshalb im Schutz der Nacht mit deinen Truppen und halte dich in der Nähe der Stadt versteckt.
Bei Sonnenaufgang überfällst du die Stadt, und wenn Gaal dir mit seinen Leuten entgegenzieht, kannst du mit ihm abrechnen.«
Abimelech zog in der Nacht mit seinen Truppen herbei und versteckte sie in vier Abteilungen rings um die Stadt.
Als Gaal am Morgen ins Stadttor trat, brachen Abimelech und seine Männer aus ihren Verstecken hervor.
Gaal sah sie und sagte zu Sebul: »Da kommen ja Krieger von den Bergen herab!«

»Du hältst die Schatten am Berghang für Menschen«, erwiderte Sebul.

Aber Gaal sagte: »Doch, da kommen Krieger den ́Nabel der Erdé herab, und eine Abteilung kommt auf dem Weg, der an der Orakeleiche vorbeiführt.«
Da sagte Sebul zu ihm: »Wo bleibt nun dein großes Maul? Du hast gesagt: ́Wer ist schon Abimelech? So einem sollten die Leute von Sichem dienen?́ Nun, da sind die Männer, von denen du so verächtlich geredet hast. Jetzt tritt an und kämpfe gegen Abimelech!«
Gaal führte die Männer von Sichem in den Kampf.
Abimelech aber trieb ihn zurück, sodass er sich in die Stadt flüchten musste. Auf dem Weg bis zum Tor erschlugen die Krieger Abimelechs viele von den Männern der Stadt.
Abimelech kehrte nach Aruma zurück und blieb dort. Sebul aber vertrieb Gaal und seine Brüder aus Sichem.
Schon am nächsten Tag nahmen die Männer von Sichem ihre Raubzüge wieder auf. Als Abimelech davon erfuhr,
teilte er seine Leute in drei Abteilungen und legte jede in einen Hinterhalt in der Nähe der Stadt. Als er die Männer von Sichem aus der Stadt kommen sah, brach er mit seinen Leuten hervor und schlug sie nieder.
Im Einzelnen war es so abgelaufen: Er selbst lief mit der einen Abteilung zum Stadttor und sperrte den Durchgang; die beiden anderen trieben die Männer von Sichem zusammen und erschlugen alle.
Dann griff Abimelech die Stadt an. Den ganzen Tag kämpfte er um sie. Als er sie eingenommen hatte, tötete er alle Bewohner. Er zerstörte die Stadt und streute Salz auf die Trümmer.
Als die Insassen der Festung von Sichem merkten, dass die Stadt eingenommen war, flüchteten sie sich in das unterirdische Gewölbe im Tempel des Bundesgottes.
Abimelech wurde gemeldet, dass sie sich alle dort zusammendrängten.
Darauf ging er mit seinen Männern auf den Berg Zalmon, hieb mit der Axt einen Ast ab und nahm ihn auf die Schulter. »Was ihr gesehen habt, das macht mir nach, aber schnell«, sagte er zu seinen Männern.
Da hieb jeder einen Ast ab und trug ihn hinter Abimelech zur Burg. Sie schichteten die Äste über dem Gewölbe auf und zündeten sie an. So kamen alle Insassen der Festung ums Leben, ungefähr 1000 Männer und Frauen.
Darauf zog Abimelech vor die Stadt Tebez, belagerte und eroberte sie.
In der Mitte der Stadt lag eine stark befestigte Burg. Dorthin flohen alle Bewohner, Männer und Frauen. Sie verriegelten das Tor und stiegen auf das flache Dach.
Abimelech versuchte die Burg zu erobern. Er näherte sich dem Tor und wollte Feuer daran legen,
da warf eine Frau ihm den Mahlstein einer Handmühle auf den Kopf und verwundete ihn tödlich.
Abimelech rief seinem Waffenträger zu: »Zieh dein Schwert und töte mich! Sonst wird es heißen: Eine Frau hat ihn umgebracht!« Der Waffenträger durchbohrte ihn mit dem Schwert, sodass er starb.
Als die Israeliten sahen, dass Abimelech tot war, liefen sie auseinander und jeder kehrte nach Hause zurück.
So ließ Gott das Böse, das Abimelech mit dem Mord an seinen Brüdern seinem Vater angetan hatte, auf ihn selbst zurückfallen.
Auch die Männer von Sichem hatte Gott die Folgen ihres bösen Tuns spüren lassen. Der Fluch war in Erfüllung gegangen, den Jotam, der Sohn Gideons, über sie ausgesprochen hatte.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible