Old Testament: Gen. Ex. Lev. Num. Deut. Josh. Judg. Rut. 1Sam. 2Sam. 1Ki. 2Ki. 1Chr. 2Chr. Ezr. Neh. Eath. Job. Ps. Prov. Eccl. S. of S. Is. Jer. Lam. Dan. Hos. Joel. Am. Obad. Joh. Mic. Nah. Hab. Zeph. Hag. Zech. Mal.
New Testament: Mat. Mark. Luke. John. Acts. Jas. 1Pet. 2Pet. 1John. 2John. 3John. Jude. Rom. 1Cor. 2Cor. Gal. Eph. Phil. Col. 1Thes. 2Thes. 1Tim. 2Tim. Tit. Philem. Heb. Rev.
 Скрыть
The ABC of Faith » Holy bible » Lamentations » chap.3

Lamentations, Chapter 3

Толкования
Chapter interpretations
3:1
см.:Иез.7:10;
3:2
см.:Иер.13:16;
3:3
см.:Иов.19:21;
3:4
3:5
см.:Иер.9:15;
3:6
см.:Пс.142:3;
3:7
см.:Иов.19:8;
3:8
3:9
см.:Ос.2:6;
3:10
см.:Ос.5:14;Ос.13:7-8;
3:11
3:12
см.:Иов.16:12;
3:13
3:14
см.:Иов.30:9;
3:15
см.:Иов.9:18;
3:16
см.:Притч.20:17;
3:17
3:18
см.:Иер.17:13;
3:19
3:20
см.:Мк.15:23;
3:21
3:22
см.:Неем.9:31;Пс.85:13;Ин.3:16;
3:23
см.:Пс.137:8;
3:24
см.:Пс.15:5;Иер.10:16;
3:25
см.:Пс.33:9;Авв.2:3;
3:26
3:27
см.:Пс.118:71;
3:28
см.:Пс.38:10;Пс.76:11;
3:29
3:30
см.:Мф.5:39;
3:31
см.:Пс.76:8;
3:32
см.:Пс.29:6;Ис.54:7-8;Мих.7:18;
3:33
3:34
3:35
3:36
3:37
3:38
см.:Ин.1:3;
3:39
см.:Иер.30:15;Мф.7:3;
3:40
см.:Иер.3:23;1Кор.11:28;
3:41
3:42
см.:Дан.9:5;
3:43
3:44
3:45
см.:1Кор.4:13;
3:46
3:47
см.:Ис.24:17;
3:48
см.:Иер.14:17;
3:49
3:50
см.:Пс.79:15;
3:51
см.:Плач.1:16;
3:52
см.:Иер.12:9;
3:53
см.:Иер.37:15;
3:54
3:55
см.:Пс.129:1;
3:56
3:57
3:58
3:59
3:60
3:61
3:62
3:63
3:64
см.:Пс.27:4;
3:65
3:66
см.:Пс.78:6;
Английский (NKJV)
I am the man who has seen affliction by the rod of His wrath.
He has led me and made me walk In darkness and not in light.
Surely He has turned His hand against me Time and time again throughout the day.
He has aged my flesh and my skin, And broken my bones.
He has besieged me And surrounded me with bitterness and woe.
He has set me in dark places Like the dead of long ago.
He has hedged me in so that I cannot get out; He has made my chain heavy.
Even when I cry and shout, He shuts out my prayer.
He has blocked my ways with hewn stone; He has made my paths crooked.
He has been to me a bear lying in wait, Like a lion in ambush.
He has turned aside my ways and torn me in pieces; He has made me desolate.
He has bent His bow And set me up as a target for the arrow.
He has caused the arrows of His quiver To pierce my loins.
I have become the ridicule of all my people-- Their taunting song all the day.
He has filled me with bitterness, He has made me drink wormwood.
He has also broken my teeth with gravel, And covered me with ashes.
You have moved my soul far from peace; I have forgotten prosperity.
And I said, «My strength and my hope Have perished from the LORD.»
Remember my affliction and roaming, The wormwood and the gall.
My soul still remembers And sinks within me.
This I recall to my mind, Therefore I have hope.
Through the LORD́s mercies we are not consumed, Because His compassions fail not.
They are new every morning; Great is Your faithfulness.
«The LORD is my portion,» says my soul, «Therefore I hope in Him!»
The LORD is good to those who wait for Him, To the soul who seeks Him.
It is good that one should hope and wait quietly For the salvation of the LORD.
It is good for a man to bear The yoke in his youth.
Let him sit alone and keep silent, Because God has laid it on him;
Let him put his mouth in the dust-- There may yet be hope.
Let him give his cheek to the one who strikes him, And be full of reproach.
For the Lord will not cast off forever.
Though He causes grief, Yet He will show compassion According to the multitude of His mercies.
For He does not afflict willingly, Nor grieve the children of men.
To crush under onés feet All the prisoners of the earth,
To turn aside the justice due a man Before the face of the Most High,
Or subvert a man in his cause-- The Lord does not approve.
Who is he who speaks and it comes to pass, When the Lord has not commanded it?
Is it not from the mouth of the Most High That woe and well-being proceed?
Why should a living man complain, A man for the punishment of his sins?
Let us search out and examine our ways, And turn back to the LORD;
Let us lift our hearts and hands To God in heaven.
We have transgressed and rebelled; You have not pardoned.
You have covered Yourself with anger And pursued us; You have slain and not pitied.
You have covered Yourself with a cloud, That prayer should not pass through.
You have made us an offscouring and refuse In the midst of the peoples.
All our enemies Have opened their mouths against us.
Fear and a snare have come upon us, Desolation and destruction.
My eyes overflow with rivers of water For the destruction of the daughter of my people.
My eyes flow and do not cease, Without interruption,
Till the LORD from heaven Looks down and sees.
My eyes bring suffering to my soul Because of all the daughters of my city.
My enemies without cause Hunted me down like a bird.
They silenced my life in the pit And threw stones at me.
The waters flowed over my head; I said, «I am cut off!»
I called on Your name, O LORD, From the lowest pit.
You have heard my voice: «Do not hide Your ear From my sighing, from my cry for help.»
You drew near on the day I called on You, And said, «Do not fear!»
O Lord, You have pleaded the case for my soul; You have redeemed my life.
O LORD, You have seen how I am wronged; Judge my case.
You have seen all their vengeance, All their schemes against me.
You have heard their reproach, O LORD, All their schemes against me,
The lips of my enemies And their whispering against me all the day.
Look at their sitting down and their rising up; I am their taunting song.
Repay them, O LORD, According to the work of their hands.
Give them a veiled heart; Your curse be upon them!
In Your anger, Pursue and destroy them From under the heavens of the LORD.
Церковнославянский (рус)
א А́зъ му́жъ ви́дя нищету́ [мою́] въ жезлѣ́ я́рости его́ на мя́:
поя́тъ мя́ и от­веде́ мя во тму́, а не во свѣ́тъ.
Оба́че на мя́ обрати́ ру́ку свою́ ве́сь де́нь,
ב обетши́ пло́ть мою́ и ко́жу мою́, ко́сти моя́ сокруши́:
согради́ на мя́ и объя́ главу́ мою́ и утруди́,
въ те́мныхъ посади́ мя, я́коже ме́ртвыя вѣ́ка:
ג согради́ на мя́, и не изы́ду, отяготи́ око́вы моя́,
и егда́ воскричу́ и возопiю́, загради́ моли́тву мою́:
воз­гради́ пути́ моя́, загради́ стези́ моя́, воз­мяте́.
ד Бы́сть я́ко медвѣ́дь ловя́й, [присѣдя́й ми́] я́ко ле́въ въ сокрове́н­ныхъ,
гна́ от­ступи́в­шаго, и упоко́и мя́, положи́ мя поги́бша:
напряже́ лу́къ сво­и́, и поста́ви мя́ я́ко зна́менiе на стрѣля́нiе,
ה пусти́ въ ля́двiя моя́ стрѣ́лы ту́ла сво­его́.
Бы́хъ въ смѣ́хъ всѣ́мъ лю́демъ мо­и́мъ, пѣ́снь и́хъ ве́сь де́нь.
Насы́ти мя́ го́рести, напо­и́ мя же́лчи
ו и изъя́ ка́менемъ зу́бы моя́, напита́ мя пе́пеломъ
и от­ри́ну от­ ми́ра ду́шу мою́. Забы́хъ благоты́
и рѣ́хъ: поги́бе побѣ́да моя́ и наде́жда моя́ от­ Го́спода.
ז Помяни́ нищету́ мою́ и гоне́нiе мое́.
Го́ресть и же́лчь мою́ помяну́, и стужи́тъ во мнѣ́ душа́ моя́.
Сiя́ положу́ въ се́рдцы мо­е́мъ, сего́ ра́ди потерплю́.
ח Ми́лость Госпо́дня, я́ко не оста́ви мене́, не сконча́шася бо щедро́ты его́: пребыва́яй во у́трiихъ, поми́луй, Го́споди, я́ко не погибо́хомъ, не сконча́шася бо щедро́ты твоя́.
Но́вая во у́трiихъ, мно́га е́сть вѣ́ра твоя́.
Ча́сть моя́ Госпо́дь, рече́ душа́ моя́: сего́ ра́ди пожду́ его́.
ט Бла́гъ Госпо́дь надѣ́ющымся на́нь:
души́ и́щущей его́ бла́го [е́сть], и надѣ́ющейся съ молча́нiемъ спасе́нiя Бо́жiя.
Бла́го е́сть му́жу, егда́ во́зметъ яре́мъ въ ю́ности сво­е́й:
י ся́детъ на еди́нѣ и умо́лкнетъ, я́ко воз­дви́гну на ся́:
положи́тъ во пра́хѣ уста́ своя́, не́гли ка́ко бу́детъ наде́жда:
пода́стъ лани́ту свою́ бiю́щему, насы́тит­ся укори́знъ.
כ Я́ко не во вѣ́къ от­ри́нетъ Госпо́дь,
я́ко смири́вый поми́луетъ по мно́же­ст­ву ми́лости сво­ея́,
не от­ри́ну от­ се́рдца сво­его́ и смири́ сы́ны му́жескiя.
ל Е́же смири́ти подъ но́зѣ его́ вся́ у́зники земны́я,
е́же уклони́ти су́дъ му́жа предъ лице́мъ вы́шняго,
осуди́ти человѣ́ка, внегда́ суди́тися ему́, Госпо́дь не рече́.
מ Кто́ есть то́й, и́же рече́, и бы́ти, Го́споду не повелѣ́в­шу?
Изъ у́стъ вы́шняго не изы́детъ зло́ и добро́.
Что́ воз­ро́пщетъ человѣ́къ живу́щь, му́жъ о грѣсѣ́ сво­е́мъ?
נ Изыска́ся пу́ть на́шъ и испыта́ся, и обрати́мся ко Го́споду.
Воздви́гнемъ сердца́ на́ша съ рука́ми къ Бо́гу высо́кому на небеси́.
Мы́ согрѣши́хомъ и нече́­ст­вовахомъ, сего́ ра́ди не поми́ловалъ еси́:
ס покры́лъ еси́ я́ростiю и от­гна́лъ еси́ на́съ, уби́лъ и не пощадѣ́лъ еси́:
покры́л­ся еси́ о́блакомъ, да не до́йдетъ къ тебѣ́ моли́тва,
сомжи́ти о́чи мо­и́ и от­ри́нути, положи́лъ еси́ на́съ посредѣ́ люді́й.
פ Отверзо́ша на ны́ уста́ своя́ вси́ врази́ на́ши.
Стра́хъ и у́жасъ бы́сть на́мъ, надме́нiе и сокруше́нiе:
исхо́дища водна́я излiе́тъ о́ко мое́ о сокруше́нiи дще́ре люді́й мо­и́хъ.
ע О́ко мое́ погря́зну: и не умо́лкну, е́же не бы́ти ослабле́нiю,
до́ндеже при­­клони́т­ся и уви́дитъ Госпо́дь съ небесе́.
О́ко мое́ закрыва́ет­ся о души́ мо­е́й, па́че всѣ́хъ дще́рей гра́да.
צ Ловя́ще улови́ша мя́ я́ко вра́бiя врази́ мо­и́ ту́не:
умори́ша въ ро́вѣ жи́знь мою́ и воз­ложи́ша на мя́ ка́мень.
Возлiя́ся вода́ вы́ше главы́ мо­ея́: рѣ́хъ: от­ринове́нъ е́смь.
ק Призва́хъ и́мя твое́, Го́споди, изъ ро́ва преиспо́дняго:
гла́съ мо́й услы́шалъ еси́: не покры́й уше́съ тво­и́хъ на мольбу́ мою́:
на по́мощь мою́ при­­бли́жил­ся еси́, въ де́нь, въ о́ньже при­­зва́хъ тя́, ре́клъ ми́ еси́: не бо́йся.
ר Суди́лъ еси́, Го́споди, прю́ души́ мо­ея́, изба́вилъ еси́ жи́знь мою́:
ви́дѣлъ еси́, Го́споди, смяте́нiя моя́, разсуди́лъ еси́ су́дъ мо́й:
вѣ́си все́ от­мще́нiе и́хъ и вся́ помышле́нiя и́хъ на мя́.
ש Слы́шалъ еси́ укори́зны и́хъ, вся́ совѣ́ты и́хъ на мя́,
устнѣ́ востаю́щихъ на мя́ и по­уче́нiе и́хъ на мя́ ве́сь де́нь,
сѣдѣ́нiе и́хъ и воста́нiе и́хъ: при́зри на о́чи и́хъ.
ת Возда́си и́мъ, Го́споди, воз­дая́нiе по дѣло́мъ руку́ и́хъ:
воз­да́си и́мъ заступле́нiе, сердца́ мо­его́ тру́дъ.
Ты́ и́хъ прожене́ши во гнѣ́вѣ и потреби́ши и́хъ подъ небесе́мъ, Го́споди.
Греческий [Greek (Koine)]
ἐγὼ ἀνὴρ ὁ βλέπων πτωχείαν ἐν ῥάβδῳ θυμοῦ αὐτοῦ ἐπ᾿ ἐμέ
παρέλαβέν με καὶ ἀπήγαγεν εἰς σκότος καὶ οὐ φῶς
πλη­̀ν ἐν ἐμοὶ ἐπέστρεψεν χεῖρα αὐτοῦ ὅλην τὴν ἡμέραν
ἐπαλαίωσεν σάρκας μου καὶ δέρμα μου ὀστέα μου συν­έτριψεν
ἀνῳκοδόμησεν κατ᾿ ἐμοῦ καὶ ἐκύκλωσεν κεφαλήν μου καὶ ἐμόχθησεν
ἐν σκοτεινοῖς ἐκάθισέν με ὡς νεκροὺς αἰῶνος
ἀνῳκοδόμησεν κατ᾿ ἐμοῦ καὶ οὐκ ἐξελεύ­σομαι ἐβάρυνεν χαλκόν μου
καί γε κεκράξομαι καὶ βοήσω ἀπέφραξεν προ­σευχήν μου
ἀνῳκοδόμησεν ὁδούς μου ἐνέφραξεν τρίβους μου ἐτάραξεν
ἄρκος ἐνεδρεύ­ουσα αὐτός μοι λέων ἐν κρυφαίοις
κατεδίωξεν ἀφεστηκότα καὶ κατέπαυσέν με ἔθετό με ἠφανισμένην
ἐνέτεινεν τόξον αὐτοῦ καὶ ἐστήλωσέν με ὡς σκοπὸν εἰς βέλος
εἰσήγαγεν τοῖς νεφροῖς μου ἰοὺς φαρέτρας αὐτοῦ
ἐγενήθην γέλως παν­τὶ λαῷ μου ψαλμὸς αὐτῶν ὅλην τὴν ἡμέραν
ἐχόρτασέν με πικρίας ἐμέθυσέν με χολῆς
καὶ ἐξέβαλεν ψήφῳ ὀδόν­τας μου ἐψώμισέν με σποδόν
καὶ ἀπώσατο ἐξ εἰρήνης ψυχήν μου ἐπελαθόμην ἀγαθὰ
καὶ εἶπα ἀπώλετο νεῖκός μου καὶ ἡ ἐλπίς μου ἀπο­̀ κυρίου
ἐμνήσθην ἀπο­̀ πτωχείας μου καὶ ἐκ διωγμοῦ μου πικρίας καὶ χολῆς μου
μνησθή­σε­ται καὶ κατα­δολεσχήσει ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ ψυχή μου
ταύτην τάξω εἰς τὴν καρδίαν μου δια­̀ τοῦτο ὑπομενῶ
ἀγαθὸς κύριος τοῖς ὑπο­μέ­νουσιν αὐτόν ψυχῇ ἣ ζητήσει αὐτὸν ἀγαθὸν
καὶ ὑπομενεῖ καὶ ἡσυχάσει εἰς τὸ σωτήριον κυρίου
ἀγαθὸν ἀνδρὶ ὅταν ἄρῃ ζυγὸν ἐν νεότητι αὐτοῦ
καθή­σε­ται κατα­̀ μόνας καὶ σιωπή­σε­ται ὅτι ἦρεν ἐφ᾿ ἑαυτῷ
δώσει τῷ παίον­τι αὐτὸν σιαγόνα χορτασθή­σε­ται ὀνειδισμῶν
ὅτι οὐκ εἰς τὸν αἰῶνα ἀπώ­σε­ται κύριος
ὅτι ὁ ταπεινώσας οἰκτιρήσει κατα­̀ τὸ πλῆ­θος τοῦ ἐλέους αὐτοῦ
ὅτι οὐκ ἀπεκρίθη ἀπο­̀ καρδίας αὐτοῦ καὶ ἐταπείνωσεν υἱοὺς ἀνδρός
τοῦ ταπεινῶσαι ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ πάν­τας δεσμίους γῆς
τοῦ ἐκκλῖναι κρίσιν ἀνδρὸς κατέναν­τι προ­σώπου ὑψίστου
κατα­δικάσαι ἄνθρωπον ἐν τῷ κρίνεσθαι αὐτὸν κύριος οὐκ εἶπεν
τίς οὕτως εἶπεν καὶ ἐγενήθη κύριος οὐκ ἐνετείλατο
ἐκ στόμα­τος ὑψίστου οὐκ ἐξελεύ­­σε­ται τὰ κακὰ καὶ τὸ ἀγαθόν
τί γογγύσει ἄνθρωπος ζῶν ἀνὴρ περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ
ἐξηρευνήθη ἡ ὁδὸς ἡμῶν καὶ ἠτάσθη καὶ ἐπι­στρέψωμεν ἕως κυρίου
ἀναλάβωμεν καρδίας ἡμῶν ἐπι­̀ χειρῶν προ­̀ς ὑψηλὸν ἐν οὐρανῷ
ἡμαρτήσαμεν ἠσεβήσαμεν καὶ οὐχ ἱλάσθης
ἐπεσκέπασας ἐν θυμῷ καὶ ἀπεδίωξας ἡμᾶς ἀπέκτεινας οὐκ ἐφείσω
ἐπεσκέπασας νεφέλην σεαυτῷ εἵνεκεν προ­σευχῆς
καμμύσαι με καὶ ἀπωσθῆναι ἔθηκας ἡμᾶς ἐν μέσῳ τῶν λαῶν
διήνοιξαν ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ στόμα αὐτῶν πάν­τες οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν
φόβος καὶ θυμὸς ἐγενήθη ἡμῖν ἔπαρσις καὶ συν­τριβή
ἀφέσεις ὑδάτων κατα­́ξει ὁ ὀφθαλμός μου ἐπι­̀ τὸ σύν­τριμμα τῆς θυγατρὸς τοῦ λαοῦ μου
ὁ ὀφθαλμός μου κατεπόθη καὶ οὐ σιγήσομαι τοῦ μὴ εἶναι ἔκνηψιν
ἕως οὗ δια­κύψῃ καὶ ἴδῃ κύριος ἐξ οὐρανοῦ
ὁ ὀφθαλμός μου ἐπι­φυλλιεῖ ἐπι­̀ τὴν ψυχήν μου παρα­̀ πάσας θυγατέρας πόλεως
θηρεύ­ον­τες ἐθήρευσάν με ὡς στρουθίον οἱ ἐχθροί μου δωρεάν
ἐθανάτωσαν ἐν λάκκῳ ζωήν μου καὶ ἐπέθηκαν λίθον ἐπ᾿ ἐμοί
ὑπερεχύθη ὕδωρ ἐπι­̀ κεφαλήν μου εἶπα ἀπῶσμαι
ἐπεκαλεσάμην τὸ ὄνομά σου κύριε ἐκ λάκκου κατωτάτου
φωνήν μου ἤκουσας μὴ κρύψῃς τὰ ὦτά σου εἰς τὴν δέησίν μου
εἰς τὴν βοήθειάν μου ἤγγισας ἐν ᾗ σε ἡμέρᾳ ἐπεκαλεσάμην εἶπάς μοι μὴ φοβοῦ
ἐδίκασας κύριε τὰς δίκας τῆς ψυχῆς μου ἐλυτρώσω τὴν ζωήν μου
εἶδες κύριε τὰς ταραχάς μου ἔκρινας τὴν κρίσιν μου
εἶδες πᾶσαν τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν εἰς πάν­τας δια­λογισμοὺς αὐτῶν ἐν ἐμοί
ἤκουσας τὸν ὀνειδισμὸν αὐτῶν πάν­τας τοὺς δια­λογισμοὺς αὐτῶν κατ᾿ ἐμοῦ
χείλη ἐπανιστανομένων μοι καὶ μελέτας αὐτῶν κατ᾿ ἐμοῦ ὅλην τὴν ἡμέραν
καθέδραν αὐτῶν καὶ ἀνάστασιν αὐτῶν ἐπι­́βλεψον ἐπι­̀ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν
ἀπο­δώσεις αὐτοῖς ἀν­ταπόδομα κύριε κατα­̀ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν
ἀπο­δώσεις αὐτοῖς ὑπερασπισμὸν καρδίας μόχθον σου αὐτοῖς
κατα­διώξεις ἐν ὀργῇ καὶ ἐξαναλώσεις αὐτοὺς ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ κύριε
МАН одаме ҳастам, ки аз асои ғазаби Ӯ мазаллат дидаам.
Ӯ маро бурда, ба торикӣ даровардааст, ва на ба рӯшноӣ;
Фақат ба зидди ман тамоми рӯз гашта-баргашта дасти Худро нигаронидааст;
Гӯшт ва пӯсти маро реш-реш карда, устухонҳои маро шикастааст;
Бар ман иморат сохта, маро бо заҳр ва мусибат иҳота намудааст;
Маро дар зулмот сокин гардондааст, мисли онҳое ки аз қадим мурдаанд;
Гирдогирди ман тавора кашидааст, то ки натавонам берун равам; ишкели маро вазнин кардааст;
Агарчи фарёд ва истиғоса менамоям, дуои маро пешгирӣ кардааст;
Роҳҳои маро бо харсангҳо бандубаст намудааст, пайроҳаҳои маро каҷ кардааст.
Ӯ барои ман хирси каминвар аст, шерест, ки дар ҷои ниҳонӣ бошад;
Роҳҳои маро каҷ карда, маро даридааст, маро маъюс намудааст;
Камони Худро зеҳ карда, маро ҳадафе барои тир қарор додааст;
Тирҳои таркаши Худро ба гурдаҳои ман фурӯ фиристодааст.
Барои тамоми қавми худ хандахариш шудаам, калимаи тамасхури ҳаррӯзаи онҳо гардидаам.
Ӯ маро аз талхиҳо сер кардааст, маро аз явшон сероб намудааст;
Дандонҳоямро бо сангреза шикастааст, маро бо хокистар пӯшонидааст.
Ва ҷонам аз осоиштагӣ дур шудааст: некрӯзиро фаромӯш кардаам.
Ва гуфтам, ки қувватам ва умеде ки аз Парвардигор доштам, барбод рафтааст.
Мазаллат ва дилшикастагии маро, явшон ва заҳрро ба ёд овар.
Нағз ба ёд меоварам, ва ҷонам андаруни ман маъюс шудааст.
Ба дили худ чунин ҷавоб хоҳам гардонд ва бинобар ин умедвор хоҳам буд:
Эҳсонҳои Парвардигор поён надорад, ва марҳаматҳои Ӯ беинтиҳост;
Онҳо ҳар субҳ аз нав зоҳир мешавад: вафои Ту бузург аст.
«Парвардигор насибаи ман аст, – мегӯяд ҷони ман, – бинобар ин ба Ӯ умедвор хоҳам буд».
Парвардигор барои умедворони худ, барои ҳар ҷоне ки толиби Ӯст, нек аст:
Хуб мешавад, ки ба наҷоти Парвардигор сокитона умедвор бошанд.
Барои одамизод хуб аст, ки юғро дар ҷавонии худ бардошта бошад:
Вай танҳо нишаста, сукут хоҳад кард, зеро ки Парвардигор юғро бар вай ниҳодааст;
Даҳони худро бар хок хоҳад ниҳод: эҳтимол дорад, ки умеде бошад;
Ба касе ки вайро мезанад, рухсори худро хоҳад дошт ва аз нанг сер хоҳад шуд.
Зеро ки Парвардигор ба сурати абадӣ тарк нахоҳад кард,
Балки, агар ғамгин кунад, аз рӯи эҳсонкории бузурги Худ марҳамат хоҳад намуд,
Зеро ки Ӯ банӣ одамро на ба дилхоҳи Худ ҷазо дода ғамгин мекунад.
Вақте ки ҳамаи бандиёни заминро бо пойҳои худ пахш мекунанд,
Вақте ки одамро ба ҳузури Ҳаққи Таоло ноҳақ доварӣ менамоянд,
Вақте ки дар муҳокимаи даъвои одам каҷкорӣ мекунанд, – магар инро Парвардигор намебинад?
Кист, ки чизе гуфта бошаду он чиз иҷро шуда бошад, бе он ки Парвардигор амр фармояд?
Оё бадиҳо ва некиҳо аз амри Ҳаққи Таоло ба вуқӯъ намеояд?
Одами зинда чӣ ҳақ дорад гила кунад, вақте ки аз гуноҳҳои худаш ҷазо бинад?
Пас, роҳҳои худро бояд тафтиш ва таҳқиқ кунем ва сӯи Парвардигор баргардем,
Дилҳои худро сӯи Худое ки дар осмон аст, бо дастҳо боло кунем:
«Мо гуноҳ кардаем ва саркашӣ намудаем, Ту наомурзидаӣ;
Худро бо ғазаб пӯшонида, моро таъқиб намудаӣ, куштаӣ, раҳме накардаӣ;
Худро бо абр пӯшонидаӣ, то ки дуо нагзарад;
Моро дар миёни қавмҳо хокрӯба ва ахлот гардондаӣ.
Ҳамаи душманони мо даҳони худро бар мо кушодаанд.
Даҳшат ва дом, харобӣ ва шикаст насиби мо шудааст.
Аз шикасти духтари қавми ман аз чашмам ҷӯйбори об мерезад.
Чашмам ашкбор аст ва бас намекунад, бе он ки танаффусе намояд,
То даме ки Парвардигор аз осмон назар андозад ва бубинад.
Чашмам аз барои ҳамаи духтарони шаҳри ман ҷони маро ба дард меоварад.
Онҳое ки ноҳақ ба ман душманӣ доранд, маро мисли мурғе сайд карданӣ шуданд;
Ҳаётамро дар чоҳ нобуд карда, маро сангборон намуданд.
Об аз сарам гузашт; гуфтам: ́Корам тамом шуд́.
Аз даруни чоҳи чуқур номи Туро, эй Парвардигор, хондам.
Овози маро шунидӣ: ́Пас, гӯши Худро аз фарёд ва истиғосаи ман напӯшон́.
Дар рӯзе ки Туро хондам, наздик шуда гуфтӣ: ́Натарс!́
Даъвоҳои ҷони маро Ту, эй Парвардигор, ҳимоят кардӣ, ҳаёти маро раҳонидӣ.
Ноинсофиеро, ки дар ҳаққи ман содир мешавад, Ту, эй Парвардигор, мебинӣ; пас, доди маро бидеҳ!
Тамоми интиқомҷӯии онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман мебинӣ;
Таҳқири онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман Ту, эй Парвардигор, мешунавӣ,
Низ суханони мухолифонам ва андешаҳоеро, ки онҳо ҳар рӯз ба муқобили ман доранд.
Шинухези онҳоро бубин, ки ман ашӯлаи онҳо гардидаам.
Сазояшонро, эй Парвардигор, мувофиқи аъмоли дастҳошон ба онҳо баргардон;
Ба онҳо маҳзунии дил бидеҳ; нафрини Ту бар онҳо бод.
Бо ғазаби Худ, эй Парвардигор, онҳоро таъқиб намо ва аз зери осмон нобуд кун».

Chapter:
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония

Настройки

Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible