Не сотвори́те себѣ́ [образо́въ] рукотворе́ныхъ, ниже́ изва́яныхъ, ниже́ столпа́ поста́вите себѣ́, ниже́ ка́мене поста́вите въ земли́ ва́шей во зна́менiе, ко е́же покланя́тися ему́: А́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ.

Суббо́ты Моя́ сохрани́те, и от святы́хъ Мои́хъ убо́йтеся: А́зъ е́смь Госпо́дь.

А́ще въ повелѣ́нiихъ Мои́хъ хо́дите, и за́повѣди Моя́ сохраните́ и сотворите́ я́:

и да́мъ до́ждь ва́мъ во вре́мя свое́, и земля́ да́стъ плоды́ своя́, и древеса́ се́лная отдадя́тъ пло́дъ сво́й:

и пости́гнетъ ва́мъ млаче́нiе [жи́тъ] обра́нiе вина́, и обра́нiе вина́ пости́гнетъ сѣ́ятву, и снѣ́сте хлѣ́бъ ва́шъ въ сы́тость, и вселите́ся съ тве́рдостiю на земли́ ва́шей, и ра́ть не про́йдетъ сквозѣ́ зе́млю ва́шу:

и да́мъ ми́ръ въ земли́ ва́шей, и у́снете, и не бу́детъ устраша́яй ва́съ: и погублю́ звѣ́ри лю́тыя от земли́ ва́шея:

и ра́ть сквозѣ́ зе́млю ва́шу не про́йдетъ, и пожене́те враги́ ва́шя, и паду́тъ предъ ва́ми убiе́нiемъ:

и пожену́тъ от ва́съ пя́ть сто́, и сто́ ва́съ пожене́тъ тмы́, и паду́тъ врази́ ва́ши предъ ва́ми мече́мъ:

и при́зрю на ва́съ и благословлю́ ва́съ, и возращу́ ва́съ и умно́жу ва́съ, и поста́влю завѣ́тъ Мо́й съ ва́ми:

и снѣ́сте ве́тхая и ве́тхая ве́тхихъ, и ве́тхая от лица́ но́выхъ изнесе́те:

и поста́влю завѣ́тъ Мо́й въ ва́съ, и не возгнуша́ется душа́ Моя́ ва́ми:

и похожду́ въ ва́съ, и бу́ду ва́мъ Бо́гъ, и вы́ бу́дете Ми́ лю́дiе:

А́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ, изведы́й ва́съ изъ земли́ Еги́петскiя, су́щымъ ва́мъ рабо́мъ: и сокруши́хъ у́зы ярма́ ва́шего, и изведо́хъ ва́съ со дерзнове́нiемъ.

А́ще же не послу́шаете Мене́, ниже́ сотворите́ повелѣ́нiй Мои́хъ си́хъ,

но ни покорите́ся и́мъ, и о судьба́хъ Мои́хъ вознегоду́етъ душа́ ва́ша, я́ко не твори́ти ва́мъ всѣ́хъ за́повѣдiй Мои́хъ, я́ко разори́ти завѣ́тъ Мо́й,

и А́зъ сотворю́ си́це ва́мъ, и наведу́ на ва́съ ску́дость и кра́сту, и желтяни́цу врежда́ющую о́чи ва́ша и ду́шы ва́шя истаева́ющую: и посѣ́ете вотще́ сѣ́мена ва́ша, и поядя́тъ я́ супоста́ты ва́шя:

и утвержу́ лице́ Мое́ на ва́съ, и паде́те предъ враги́ ва́шими, и пожену́тъ вы́ ненави́дящiи ва́съ, и побѣ́гнете ни кому́же гоня́щу ва́съ.

И а́ще до сего́ не послу́шаете Мене́, и приложу́ наказа́ти вы́ я́звами седми́жды за грѣхи́ ва́шя:

и сокрушу́ досажде́нiе горды́ни ва́шея, и положу́ не́бо ва́мъ а́ки желѣ́зно, и зе́млю ва́шу а́ки мѣ́дяну:

и бу́детъ вотще́ крѣ́пость ва́ша, и не да́стъ земля́ ва́ша сѣ́мене своего́, и древа́ села́ ва́шего не даду́тъ плода́ своего́.

И а́ще по си́хъ по́йдете страно́ю и не восхо́щете послу́шати Мене́, приложу́ ва́мъ я́звъ се́дмь по грѣхо́мъ ва́шымъ,

и послю́ на вы́ звѣ́ри лю́тыя земны́я, и изъядя́тъ вы́ и потребя́тъ скоты́ ва́шя, и ума́лены сотворю́ вы́, и пу́сты бу́дутъ путiе́ ва́ши.

И а́ще си́ми не нака́жетеся, но по́йдете ко Мнѣ́ страно́ю,

пойду́ и А́зъ съ ва́ми въ я́рости страно́ю, и поражу́ вы́ и а́зъ седми́жды грѣ́хъ ра́ди ва́шихъ,

и наведу́ на вы́ ме́чь мстя́й ме́сть завѣ́та, и вбѣ́гнете въ гра́ды ва́шя: и послю́ на вы́ сме́рть, и пре́дани бу́дете въ ру́цѣ вра́гъ ва́шихъ:

внегда́ скорбѣ́ти ва́мъ ску́достiю хлѣ́бовъ, и испеку́тъ де́сять же́нъ хлѣ́бы ва́шя въ пещи́ еди́нѣй, и отдадя́тъ хлѣ́бы ва́шя вѣ́сомъ, и я́сти бу́дете, и не насы́титеся.

А́ще же въ си́хъ не послу́шаете Мене́ и по́йдете ко Мнѣ́ страно́ю,

и А́зъ пойду́ съ ва́ми въ я́рости страно́ю, и накажу́ вы́ а́зъ седми́жды по грѣхо́мъ ва́шымъ:

и я́сти бу́дете пло́ти сыно́въ ва́шихъ, и пло́ти дще́рей ва́шихъ я́сти и́мате,

и сотворю́ пуста́я ка́пища ва́ша и потреблю́ древяна́я рукотворе́нiя ва́ша, и положу́ тру́пы ва́шя на тру́пѣхъ куми́ръ ва́шихъ, и возненави́дитъ ва́съ душа́ Моя́:

и сотворю́ гра́ды ва́шя пу́сты, и опустошу́ свята́я ва́ша, и не обоня́ю вони́ же́ртвъ ва́шихъ:

и сотворю́ пу́сту а́зъ зе́млю ва́шу, и удивя́тся о не́й врази́ ва́ши, живу́щiи на не́й:

и разсы́плю вы́ въ язы́ки, и потреби́тъ вы́ находя́й ме́чь, и бу́детъ земля́ ва́ша пуста́, и гра́ды ва́ши бу́дутъ пу́сты.

Тогда́ возблаговоли́тъ земля́ суббо́ты своя́, во вся́ дни́ запустѣ́нiя своего́, и вы́ бу́дете въ земли́ вра́гъ ва́шихъ: тогда́ воспра́зднуетъ земля́ и возблаговоли́тъ суббо́ты своя́:

во вся́ дни́ опустѣ́нiя своего́ воспра́зднуетъ, я́же не пра́зднова въ суббо́тахъ ва́шихъ, егда́ живя́сте на не́й.

И оста́вльшымся от ва́съ вложу́ стра́хъ въ сердца́ и́хъ въ земли́ вра́гъ и́хъ, и пожене́тъ и́хъ гла́съ листа́ летя́ща, и побѣ́гнутъ я́ко бѣжа́щiи от ра́ти, и паду́тъ ни ки́мже гони́ми.

И пре́зритъ бра́тъ бра́та а́ки на ра́ти, ни кому́ напа́дающу, и не возмо́жете противуста́ти враго́мъ ва́шымъ:

и поги́бнете въ язы́цѣхъ, и потреби́тъ ва́съ земля́ вра́гъ ва́шихъ.

И оста́вльшiися от ва́съ истлѣ́ютъ за грѣхи́ своя́ и за грѣхи́ оте́цъ свои́хъ, въ земли́ вра́гъ свои́хъ иста́ютъ,

и исповѣ́дятъ грѣхи́ своя́ и грѣхи́ оте́цъ свои́хъ, я́ко преступи́ша и презрѣ́ша Мя́, и я́ко ходи́ша предо Мно́ю страно́ю:

и А́зъ пойду́ съ ни́ми въ я́рости страно́ю и погублю́ и́хъ въ земли́ враго́въ и́хъ: тогда́ усрами́тся се́рдце и́хъ необрѣ́заное и тогда́ позна́ютъ грѣхи́ своя́:

и помяну́ завѣ́тъ Иа́ковль и завѣ́тъ Исаа́ковъ, и завѣ́тъ Авраа́мль помяну́,

и зе́млю помяну́, и земля́ оста́нется от ни́хъ. Тогда́ прiи́метъ земля́ суббо́ты своя́, внегда́ опустѣ́ти е́й и́хъ ра́ди: и они́ прiи́мутъ своя́ беззако́нiя, и́хже ра́ди презрѣ́ша судьбы́ Моя́, и о повелѣ́нiихъ Мои́хъ вознегодова́ душа́ и́хъ:

оба́че су́щымъ и́мъ въ земли́ враго́въ свои́хъ, не презрѣ́хъ и́хъ, ниже́ вознегодова́хъ о ни́хъ, я́ко потреби́ти я́ и разори́ти завѣ́тъ Мо́й и́же къ ни́мъ: А́зъ бо е́смь Госпо́дь Бо́гъ и́хъ.

И помяну́ завѣ́тъ и́хъ пе́рвый, егда́ изведо́хъ и́хъ изъ земли́ Еги́петскiя, изъ до́му рабо́ты предъ язы́ки, е́же бы́ти Мнѣ́ Бо́гу и́хъ: А́зъ е́смь Госпо́дь.

Сiя́ судьбы́ Моя́ и повелѣ́нiя Моя́, и зако́нъ, его́же даде́ Госпо́дь между́ Собо́ю и между́ сы́ны Изра́илевы, на горѣ́ Сина́йстѣй, руко́ю Моисе́овою.

Греческий [Greek (Koine)]

οὐ ποιήσετε ὑμῖν αὐτοῖς χειροποίητα οὐδὲ γλυπτὰ οὐδὲ στήλην ἀναστήσετε ὑμῖν οὐδὲ λίθον σκοπὸν θήσετε ἐν τῇ γῇ ὑμῶν προσκυνῆσαι αὐτῷ ἐγώ εἰμι κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν

τὰ σάββατά μου φυλάξεσθε καὶ ἀπὸ τῶν ἁγίων μου φοβηθήσεσθε ἐγώ εἰμι κύριος

ἐὰν τοῖς προστάγμασίν μου πορεύησθε καὶ τὰς ἐντολάς μου φυλάσσησθε καὶ ποιήσητε αὐτάς

καὶ δώσω τὸν ὑετὸν ὑμῖν ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ ἡ γῆ δώσει τὰ γενήματα αὐτῆς καὶ τὰ ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τὸν καρπὸν αὐτῶν

καὶ καταλήμψσεται ὑμῖν ὁ ἀλοητὸς τὸν τρύγητον καὶ ὁ τρύγητος καταλήμψσεται τὸν σπόρον καὶ φάγεσθε τὸν ἄρτον ὑμῶν εἰς πλησμονὴν καὶ κατοικήσετε μετὰ ἀσφαλείας ἐπὶ τῆς γῆς ὑμῶν

καὶ πόλεμος οὐ διελεύσεται διὰ τῆς γῆς ὑμῶν καὶ δώσω εἰρήνην ἐν τῇ γῇ ὑμῶν καὶ κοιμηθήσεσθε καὶ οὐκ ἔσται ὑμᾶς ὁ ἐκφοβῶν καὶ ἀπολῶ θηρία πονηρὰ ἐκ τῆς γῆς ὑμῶν

καὶ διώξεσθε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ πεσοῦνται ἐναντίον ὑμῶν φόνῳ

καὶ διώξονται ἐξ ὑμῶν πέντε ἑκατόν καὶ ἑκατὸν ὑμῶν διώξονται μυριάδας καὶ πεσοῦνται οἱ ἐχθροὶ ὑμῶν ἐναντίον ὑμῶν μαχαίρᾳ

καὶ ἐπιβλέψω ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ αὐξανῶ ὑμᾶς καὶ πληθυνῶ ὑμᾶς καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου μεθ᾿ ὑμῶν

καὶ φάγεσθε παλαιὰ καὶ παλαιὰ παλαιῶν καὶ παλαιὰ ἐκ προσώπου νέων ἐξοίσετε

καὶ θήσω τὴν διαθήκην μου ἐν ὑμῖν καὶ οὐ βδελύξεται ἡ ψυχή μου ὑμᾶς

καὶ ἐμπεριπατήσω ἐν ὑμῖν καὶ ἔσομαι ὑμῶν θεός καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μου λαός

ἐγώ εἰμι κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν ὁ ἐξαγαγὼν ὑμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου ὄντων ὑμῶν δούλων καὶ συνέτριψα τὸν δεσμὸν τοῦ ζυγοῦ ὑμῶν καὶ ἤγαγον ὑμᾶς μετὰ παρρησίας

ἐὰν δὲ μὴ ὑπακούσητέ μου μηδὲ ποιήσητε τὰ προστάγματά μου ταῦτα

ἀλλὰ ἀπειθήσητε αὐτοῖς καὶ τοῖς κρίμασίν μου προσοχθίσῃ ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὥστε ὑμᾶς μὴ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολάς μου ὥστε διασκεδάσαι τὴν διαθήκην μου

καὶ ἐγὼ ποιήσω οὕτως ὑμῖν καὶ ἐπισυστήσω ἐφ᾿ ὑμᾶς τὴν ἀπορίαν τήν τε ψώραν καὶ τὸν ἴκτερον καὶ σφακελίζοντας τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ τὴν ψυχὴν ὑμῶν ἐκτήκουσαν καὶ σπερεῖτε διὰ κενῆς τὰ σπέρματα ὑμῶν καὶ ἔδονται οἱ ὑπεναντίοι ὑμῶν

καὶ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ πεσεῖσθε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν καὶ διώξονται ὑμᾶς οἱ μισοῦντες ὑμᾶς καὶ φεύξεσθε οὐθενὸς διώκοντος ὑμᾶς

καὶ ἐὰν ἕως τούτου μὴ ὑπακούσητέ μου καὶ προσθήσω τοῦ παιδεῦσαι ὑμᾶς ἑπτάκις ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν

καὶ συντρίψω τὴν ὕβριν τῆς ὑπερηφανίας ὑμῶν καὶ θήσω τὸν οὐρανὸν ὑμῖν σιδηροῦν καὶ τὴν γῆν ὑμῶν ὡσεὶ χαλκῆν

καὶ ἔσται εἰς κενὸν ἡ ἰσχὺς ὑμῶν καὶ οὐ δώσει ἡ γῆ ὑμῶν τὸν σπόρον αὐτῆς καὶ τὸ ξύλον τοῦ ἀγροῦ ὑμῶν οὐ δώσει τὸν καρπὸν αὐτοῦ

καὶ ἐὰν μετὰ ταῦτα πορεύησθε πλάγιοι καὶ μὴ βούλησθε ὑπακούειν μου προσθήσω ὑμῖν πληγὰς ἑπτὰ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν

καὶ ἀποστελῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς γῆς καὶ κατέδεται ὑμᾶς καὶ ἐξαναλώσει τὰ κτήνη ὑμῶν καὶ ὀλιγοστοὺς ποιήσει ὑμᾶς καὶ ἐρημωθήσονται αἱ ὁδοὶ ὑμῶν

καὶ ἐπὶ τούτοις ἐὰν μὴ παιδευθῆτε ἀλλὰ πορεύησθε πρός με πλάγιοι

πορεύσομαι κἀγὼ μεθ᾿ ὑμῶν θυμῷ πλαγίῳ καὶ πατάξω ὑμᾶς κἀγὼ ἑπτάκις ἀντὶ τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν

καὶ ἐπάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς μάχαιραν ἐκδικοῦσαν δίκην διαθήκης καὶ καταφεύξεσθε εἰς τὰς πόλεις ὑμῶν καὶ ἐξαποστελῶ θάνατον εἰς ὑμᾶς καὶ παραδοθήσεσθε εἰς χεῖρας ἐχθρῶν

ἐν τῷ θλῖψαι ὑμᾶς σιτοδείᾳ ἄρτων καὶ πέψουσιν δέκα γυναῖκες τοὺς ἄρτους ὑμῶν ἐν κλιβάνῳ ἑνὶ καὶ ἀποδώσουσιν τοὺς ἄρτους ὑμῶν ἐν σταθμῷ καὶ φάγεσθε καὶ οὐ μὴ ἐμπλησθῆτε

ἐὰν δὲ ἐπὶ τούτοις μὴ ὑπακούσητέ μου καὶ πορεύησθε πρός με πλάγιοι

καὶ αὐτὸς πορεύσομαι μεθ᾿ ὑμῶν ἐν θυμῷ πλαγίῳ καὶ παιδεύσω ὑμᾶς ἐγὼ ἑπτάκις κατὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν

καὶ φάγεσθε τὰς σάρκας τῶν υἱῶν ὑμῶν καὶ τὰς σάρκας τῶν θυγατέρων ὑμῶν φάγεσθε

καὶ ἐρημώσω τὰς στήλας ὑμῶν καὶ ἐξολεθρεύσω τὰ ξύλινα χειροποίητα ὑμῶν καὶ θήσω τὰ κῶλα ὑμῶν ἐπὶ τὰ κῶλα τῶν εἰδώλων ὑμῶν καὶ προσοχθιεῖ ἡ ψυχή μου ὑμῖν

καὶ θήσω τὰς πόλεις ὑμῶν ἐρήμους καὶ ἐξερημώσω τὰ ἅγια ὑμῶν καὶ οὐ μὴ ὀσφρανθῶ τῆς ὀσμῆς τῶν θυσιῶν ὑμῶν

καὶ ἐξερημώσω ἐγὼ τὴν γῆν ὑμῶν καὶ θαυμάσονται ἐπ᾿ αὐτῇ οἱ ἐχθροὶ ὑμῶν οἱ ἐνοικοῦντες ἐν αὐτῇ

καὶ διασπερῶ ὑμᾶς εἰς τὰ ἔθνη καὶ ἐξαναλώσει ὑμᾶς ἐπιπορευομένη ἡ μάχαιρα καὶ ἔσται ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος καὶ αἱ πόλεις ὑμῶν ἔσονται ἔρημοι

τότε εὐδοκήσει ἡ γῆ τὰ σάββατα αὐτῆς καὶ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ἐρημώσεως αὐτῆς καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν τότε σαββατιεῖ ἡ γῆ καὶ εὐδοκήσει τὰ σάββατα αὐτῆς

πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ἐρημώσεως αὐτῆς σαββατιεῖ ἃ οὐκ ἐσαββάτισεν ἐν τοῖς σαββάτοις ὑμῶν ἡνίκα κατῳκεῖτε αὐτήν

καὶ τοῖς καταλειφθεῖσιν ἐξ ὑμῶν ἐπάξω δειλίαν εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν καὶ διώξεται αὐτοὺς φωνὴ φύλλου φερομένου καὶ φεύξονται ὡς φεύγοντες ἀπὸ πολέμου καὶ πεσοῦνται οὐθενὸς διώκοντος

καὶ ὑπερόψσεται ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφὸν ὡσεὶ ἐν πολέμῳ οὐθενὸς κατατρέχοντος καὶ οὐ δυνήσεσθε ἀντιστῆναι τοῖς ἐχθροῖς ὑμῶν

καὶ ἀπολεῖσθε ἐν τοῖς ἔθνεσιν καὶ κατέδεται ὑμᾶς ἡ γῆ τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν

καὶ οἱ καταλειφθέντες ἀφ᾿ ὑμῶν καταφθαρήσονται διὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν τακήσονται

καὶ ἐξαγορεύσουσιν τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ τὰς ἁμαρτίας τῶν πατέρων αὐτῶν ὅτι παρέβησαν καὶ ὑπερεῖδόν με καὶ ὅτι ἐπορεύθησαν ἐναντίον μου πλάγιοι

καὶ ἐγὼ ἐπορεύθην μετ᾿ αὐτῶν ἐν θυμῷ πλαγίῳ καὶ ἀπολῶ αὐτοὺς ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν τότε ἐντραπήσεται ἡ καρδία αὐτῶν ἡ ἀπερίτμητος καὶ τότε εὐδοκήσουσιν τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν

καὶ μνησθήσομαι τῆς διαθήκης Ιακωβ καὶ τῆς διαθήκης Ισαακ καὶ τῆς διαθήκης Αβρααμ μνησθήσομαι καὶ τῆς γῆς μνησθήσομαι

καὶ ἡ γῆ ἐγκαταλειφθήσεται ὑπ᾿ αὐτῶν τότε προσδέξεται ἡ γῆ τὰ σάββατα αὐτῆς ἐν τῷ ἐρημωθῆναι αὐτὴν δι᾿ αὐτούς καὶ αὐτοὶ προσδέξονται τὰς αὐτῶν ἀνομίας ἀνθ᾿ ὧν τὰ κρίματά μου ὑπερεῖδον καὶ τοῖς προστάγμασίν μου προσώχθισαν τῇ ψυχῇ αὐτῶν

καὶ οὐδ᾿ ὧς ὄντων αὐτῶν ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν οὐχ ὑπερεῖδον αὐτοὺς οὐδὲ προσώχθισα αὐτοῖς ὥστε ἐξαναλῶσαι αὐτοὺς τοῦ διασκεδάσαι τὴν διαθήκην μου τὴν πρὸς αὐτούς ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος ὁ θεὸς αὐτῶν

καὶ μνησθήσομαι αὐτῶν τῆς διαθήκης τῆς προτέρας ὅτε ἐξήγαγον αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐξ οἴκου δουλείας ἔναντι τῶν ἐθνῶν τοῦ εἶναι αὐτῶν θεός ἐγώ εἰμι κύριος

ταῦτα τὰ κρίματα καὶ τὰ προστάγματα καὶ ὁ νόμος ὃν ἔδωκεν κύριος ἀνὰ μέσον αὐτοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν Ισραηλ ἐν τῷ ὄρει Σινα ἐν χειρὶ Μωυσῆ

Латинский (Nova Vulgata)

«Non facietis vobis idolum et sculptile nec lapidem eri getis nec imaginem sculptam in petra ponetis in terra vestra, ut adoretis eam. Ego enim sum Dominus Deus vester.

Custodite sabbata mea et pavete sanctuarium meum. Ego Dominus.

Si in praeceptis meis ambulaveritis et mandata mea custodieritis et feceritis ea,

dabo vobis pluvias temporibus suis, et terra gignet germen suum, et pomis arbores replebuntur.

Apprehendet messium tritura vindemiam, et vindemia occupabit sementem; et comedetis panem vestrum in saturitatem et absque pavore habitabitis in terra vestra.

Dabo pacem in finibus vestris, dormietis, et non erit qui exterreat. Auferam malas bestias, et gladius non transibit per terminos vestros.

Persequemini inimicos vestros, et corruent coram vobis gladio.

Persequentur quinque de vestris centum alienos, et centum ex vobis decem milia; cadent inimici vestri in conspectu vestro gladio.

Respiciam vos et crescere faciam; multiplicabimini, et firmabo pactum meum vobiscum.

Comedetis vetusta congregata priorum messium; et vetera, novis supervenientibus, proicietis.

Ponam habitaculum meum in medio vestri, et non abominabitur vos anima mea.

Ambulabo inter vos et ero vester Deus, vosque eritis populus meus.

Ego Dominus Deus vester, qui eduxi vos de terra Aegyptiorum, ne serviretis eis, et qui confregi vectes iugi vestri, ut incederetis erecti.

Quod si non audieritis me nec feceritis omnia mandata haec,

si spreveritis leges meas, et iudicia mea contempserit anima vestra, ut non faciatis omnia, quae a me constituta sunt, et ad irritum perducatis pactum meum,

ego quoque haec faciam vobis: visitabo vos in terrore repentino, in tabe et ardore, qui conficiant oculos et consumant animam, frustra seretis sementem, quae ab hostibus devorabitur.

Ponam faciem meam contra vos, et corruetis coram hostibus vestris et subiciemini his, qui oderunt vos, et fugietis, nemine persequente.

Sin autem nec sic oboedieritis mihi, addam correptiones vestras septuplum propter peccata vestra

et conteram superbiam duritiae vestrae. Daboque caelum vobis desuper sicut ferrum et terram aeneam.

Consumetur incassum robur vestrum: non proferet terra germen, nec arbores poma praebebunt.

Si ambulaveritis ex adverso mihi nec volueritis audire me, addam plagas vestras usque in septuplum propter peccata vestra;

emittamque in vos bestias agri, quae absque liberis vos faciant et deleant pecora vestra et ad paucitatem vos redigant, desertaeque fiant viae vestrae.

Quod si nec sic volueritis recipere disciplinam, sed ambulaveritis ex adverso mihi,

ego quoque contra vos adversus incedam et percutiam vos septies propter peccata vestra.

inducamque super vos gladium ultorem foederis mei; cumque confugeritis in urbes vestras, mittam pestilentiam in medio vestri, et trademini hostium manibus.

Postquam confregero vobis baculum panis, coquent decem mulieres in uno clibano panem vestrum et reddent eum ad pondus, et comedetis et non saturabimini.

Sin autem nec per haec audieritis me, sed ambulaveritis contra me,

et ego incedam adversus vos in furore contrario; et corripiam vos septem plagis propter peccata vestra,

ita ut comedatis carnes filiorum et filiarum vestrarum.

Destruam excelsa vestra et thymiamateria confringam et ponam cadavera vestra super cadavera idolorum vestrorum, et abominabitur vos anima mea,

in tantum ut urbes vestras redigam in solitudinem et deserta faciam sanctuaria vestra nec recipiam ultra odorem suavissimum.

Disperdamque terram vestram; et stupebunt super ea inimici vestri, cum habitatores illius fuerint.

Vos autem dispergam in gentes et evaginabo post vos gladium; eritque terra vestra deserta et civitates dirutae.

Tunc placebunt terrae sabbata sua cunctis diebus solitudinis suae; quando fueritis in terra hostili, sabbatizabit et sabbata sua supplebit.

Cunctis diebus solitudinis sabbatizabit, eo quod non requieverit in sabbatis vestris, quando habitabatis in ea.

Et, qui de vobis remanserint, dabo pavorem in cordibus eorum in regionibus hostium; terrebit eos sonitus folii volantis, et ita fugient quasi gladium; cadent, nullo persequente.

Et corruent singuli super fratres suos quasi bella fugientes, nemine persequente. Nemo vestrum inimicis audebit resistere.

Peribitis inter gentes, et hostilis vos terra consumet.

Quod si et de vobis aliqui remanserint, tabescent in iniquitatibus suis in terris inimicorum vestrorum et propter peccata patrum suorum cum ipsis tabescent.

Et confitebuntur iniquitates suas et maiorum suorum, quibus praevaricati sunt in me et ambulaverunt ex adverso mihi,

ut et ego ambularem contra eos et inducerem illos in terram hostilem; vel tunc humiliabitur incircumcisum cor eorum, et tunc expiabunt pro impietatibus suis.

Et recordabor foederis mei, quod pepigi cum Iacob et Isaac et Abraham. Terrae quoque memor ero,

quae, cum relicta fuerit ab eis, complacebit sibi in sabbatis suis patiens solitudinem propter illos. Ipsi vero expiabunt pro peccatis suis, eo quod abiecerint iudicia mea et leges meas despexerint.

Et tamen, etiam cum essent in terra hostili, non penitus abieci eos neque sic despexi, ut consumerentur, et irritum facerem pactum meum cum eis. Ego enim sum Dominus, Deus eorum.

Et recordabor eis foederis cum maioribus, quos eduxi de terra Aegypti in conspectu gentium, ut essem Deus eorum. Ego Dominus».

Haec sunt iudicia atque praecepta et leges, quas dedit Dominus inter se et inter filios Israel in monte Sinai per manum Moysi.

Таджикский

Языки

«Бутҳо барои худ насозед, ва ҳайкал ва сутуне барои худ барпо накунед, ва санги суратдоре дар замини худ нагузоред, то ки пеши он саҷда баред; зеро ки Ман Парвардигор Худои шумо ҳастам.

Шанбеҳои Маро риоя намоед, ва поки Маро эҳтиром кунед. Ман Парвардигор ҳастам.

Агар мувофиқи фароизи Ман рафтор кунед, ва аҳкоми Маро риоя намоед, ва онҳоро ба ҷо оваред, –

Ман боронҳои шуморо саридарвақт хоҳам дод, ва замин ҳосили худро хоҳад овард, ва дарахтони саҳро меваи худро хоҳанд дод.

Ва хирманкӯбии шумо то вақти ангурканӣ давом хоҳад кард, ва ангурканӣ то вақти кишт давом хоҳад кард, ва нони худро ба серӣ хоҳед хӯрд, ва дар замини худ дар бехатарӣ ба амният сокин хоҳед шуд.

Ва ба замин сулҳу осоиштагӣ хоҳам дод, ва ҳангоме ки мехобед, касе шуморо ташвиш нахоҳад дод; ва ҳайвоноти бадро аз заминатон нобуд хоҳам сохт, ва шамшер аз заминатон гузар нахоҳад кард.

Ва душманони худро таъқиб хоҳед намуд, ва онҳо пеши шумо аз шамшер фурӯ хоҳанд ғалтид.

Ва панҷ нафар аз шумо сад нафарро таъқиб хоҳанд кард, ва сад нафар аз шумо даҳ ҳазорро бадар хоҳанд ронд, ва душманонатон пеши шумо аз шамшер фурӯ хоҳанд ғалтид.

Ва Ман ба шумо назари нек хоҳам кард, ва шуморо борвар хоҳам гардонид, ва шуморо афзун хоҳам сохт, ва паймони Худро бо шумо мустаҳкам хоҳам намуд.

Ва ҳосилоти кӯҳнаи поринаро хоҳед хӯрд, ва кӯҳнаро барои нав берун хоҳед овард.

Ва манзили Худро дар миёни шумо барқарор хоҳам кард, ва ҷони Ман аз шумо нафрат нахоҳад дошт.

Ва дар миёни шумо қадамгузор хоҳам шуд, ва Худои шумо хоҳам буд, ва шумо қавми Ман хоҳед буд.

Ман Парвардигор Худои шумо ҳастам, ки шуморо аз замини Миср берун овардам, то ки барои онҳо ғулом набошед; ва бандҳои юғи шуморо шикастам, ва шуморо бо сарбаландӣ пеш бурдам.

Валекин агар ба Ман гӯш надиҳед, ва тамоми ин аҳкомро ба ҷо наоваред,

Ва агар аз фароизи Ман нафрат намоед, ва агар ҷонатон аз дастурҳои Ман кароҳат дошта бошад, ба тавре ки тамоми аҳкоми Маро ба ҷо наоварда, паймони Маро поймол кунед, –

Он гоҳ Ман ҳам нисбат ба шумо чунин амал хоҳам кард; ва бар шумо чизҳои даҳшатангез, яъне сил ва табларзаро хоҳам фиристод, ки онҳо чашмонро хира мекунад ва ҷонро азоб медиҳад мекоҳонад; ва тухмии худро барабас кишт хоҳед кард, ва онро душманонатон хоҳанд хӯрд.

Ва хашми Худро бар шумо хоҳам нигаронид, ва аз душманони худ шикаст хоҳед хӯрд, ва бадхоҳонатон бар шумо ҳукмрон хоҳанд шуд, ва рӯ ба гурез хоҳед овард, бе он ки касе шуморо таъқиб намояд.

Ва агар бо ин ҳама ба Ман гӯш надиҳед, Ман ҷазои шуморо барои гуноҳҳотон ҳафтчандон зиёд хоҳам кард;

Ва ҳавобаландии кибри қудрати шуморо дарҳам хоҳам шикаст, ва осмонатонро монанди оҳан ва заминатонро монанди мис хоҳам гардонид.

Ва қуввати шумо барабас сарф хоҳад шуд, ва заминатон ҳосили худро нахоҳад дод, ва дарахтони замин меваи худро нахоҳанд овард.

Ва агар бар зидди Ман рафтор намоед ва аз гӯш додан ба Ман гардан тобед, Ман зарбаро барои ҳар гуноҳатон ҳафтчандон афзун хоҳам кард.

Ва ҳайвоноти саҳроро бар шумо хоҳам фиристод, то ки фарзандони шуморо нобуд кунанд, ва чорпоёни шуморо талаф намоянд, ва шуморо камшумор гардонанд, ва дар роҳҳои шумо роҳгузаре боқӣ намонад.

Ва агар бо вуҷуди ин ҳам тавба накунед, ва бар зидди Ман рафтор намоед, –

Он гоҳ Ман низ бар зидди шумо рафтор хоҳам кард, ва Ман низ шуморо барои гуноҳҳотон ҳафтчандон зарба хоҳам зад.

Ва бар шумо шамшери қасосгире хоҳам овард, ки қасоси паймонро бигирад; ва ҳангоме ки дар шаҳрҳои худ ҷамъ шавед, вабое дар миёни шумо хоҳам фиристод, ва шумо ба дасти душман таслим хоҳед шуд.

Вақте ки асои нони шуморо бишканам, даҳ зан нони шуморо дар як танӯр хоҳанд пухт, ва нони шуморо ба тарозу баркашида хоҳанд дод, ва шумо онро хӯрда, сер нахоҳед шуд.

Ва агар баъд аз ин ҳам ба Ман гӯш надиҳед, ва бар зидди Ман рафтор намоед, –

Он гоҳ Ман бо ғазаб бар зидди шумо рафтор хоҳам кард, ва Ман низ шуморо барои гуноҳҳотон ҳафтчандон ҷазо хоҳам дод.

Ва гӯшти писарони худро хоҳед хӯрд, ва гӯшти духтарони худро хоҳед хӯрд.

Ва баландиҳои шуморо хароб хоҳам кард, ва санамҳои шуморо нобуд хоҳам намуд, ва лошаҳои шуморо бар шикастапораҳои бутҳои шумо вожгун хоҳам сохт, ва ҷони Ман аз шумо кароҳат хоҳад дошт;

Ва шаҳрҳои шуморо хароб хоҳам кард, ва покҳои шуморо валангор хоҳам намуд, ва атри хушбӯи қурбониҳои шуморо нахоҳам бӯид.

Ва Ман ин заминро валангор хоҳам намуд, ба тавре ки душманони шумо, ки бар он манзил гирифта бошанд, аз аҳволи он ҳайрон хоҳанд шуд.

Ва шуморо дар миёни халқҳо пароканда хоҳам намуд, ва аз пайи шумо шамшер хоҳам кашид; ва замини шумо валангор, ва шаҳрҳои шумо хароб хоҳад шуд.

Он гоҳ замин дар тамоми рӯзҳои харобияш, вақте ки шумо дар замини душманони худ бошед, аз шанбеҳои худ қаноат ҳосил хоҳад кард; он гоҳ замин оромӣ хоҳад ёфт, ва аз шанбеҳои худ қаноат ҳосил хоҳад кард, –

Дар тамоми рӯзҳои харобии худ оромӣ хоҳад ёфт, он қадар оромӣ, ки дар шанбеҳои шумо, вақте ки дар он сокин будед, наёфта буд.

Ва дар дилҳои бақияи шумо, дар кишварҳои душманонатон, беҷуръатӣ хоҳам андохт, ва шувваси барги ҷавлонкунанда онҳоро хоҳад гурезонид, ва онҳо мисли касе ки аз шамшер мегурезад, рӯ ба гурез хоҳанд овард, ва фурӯ хоҳанд ғалтид, дар сурате ки таъқибкунандае набошад.

Ва мисли он ки аз дами шамшер бошад, ба якдигар дакка хоҳанд хӯрд, ва ҳол он ки таъқибкунандае нест; ва шумо маҷоли он нахоҳед дошт, ки пеши душманони худ истодагӣ намоед.

Ва дар миёни халқҳо нест хоҳед шуд, ва замини душманонатон шуморо фурӯ хоҳад бурд.

Ва бақияи шумо барои гуноҳи худ дар замини душманони худ фано хоҳанд шуд, ва барои гуноҳҳои падарони худ низ бо онҳо фано хоҳанд шуд.

Он гоҳ ба гуноҳи худашон ва ба гуноҳи падаронашон, ки ба Ман хиёнат карданд, ва ҳатто бар зидди Ман рафтор карданд, иқрор хоҳанд шуд.

Аз ин рӯ, Ман низ бар зидди онҳо рафтор кардаам, ва онҳоро ба замини душманонашон овардаам, то ки, шояд, он гоҳ дили бехатнаашон мутеъ шуда, барои гуноҳи худ сазо ёбанд.

Ва Ман паймони Худро, ки бо Яъқуб бастаам, ба ёд хоҳам овард, ва паймони Худро, ки бо Исҳоқ бастаам, ва паймони Худро, ки бо Иброҳим бастаам, ба ёд хоҳам овард, ва ин заминро ба ёд хоҳам овард.

Ва агарчи замин аз ҷониби онҳо тарк карда хоҳад шуд, ва дар рӯзҳои аз онҳо хароб шуданаш аз шанбеҳои худ қаноат ҳосил хоҳад кард, ва онҳо барои гуноҳи худ сазо хоҳанд ёфт, барои он ки аз қонунҳои Ман нафрат карданд, ва ҷонашон аз фароизи Ман кароҳат дошт, –

Бо вуҷуди ҳамаи ин, ҳангоме ки онҳо дар замини душманони худ бошанд, Ман аз онҳо нафрат нахоҳам кард ва аз онҳо кароҳат нахоҳам дошт, то ба дараҷае ки онҳоро нобуд намоям ва паймони Худро, ки бо онҳо бастаам, поймол кунам; зеро ки Ман Парвардигор Худои онҳо ҳастам.

Ва Ман барои онҳо паймонеро, ки бо аҷдодашон бастаам, ба ёд хоҳам овард, ки онҳоро дар пеши назари халқҳо аз замини Миср берун овардаам, то ки Худои онҳо бошам. Ман Парвардигор ҳастам».

Ин аст фароиз ва аҳком ва дастурҳое ки Парвардигор дар миёни Худаш ва банӣ Исроил, дар кӯҳи Сино, ба воситаи Мусо қарор додааст.