Скрыть
15:1
15:2
15:3
15:5
15:6
15:7
15:8
15:9
15:10
15:11
15:12
15:13
15:14
15:15
15:16
15:17
15:18
15:19
15:20
15:21
15:22
15:23
15:25
15:26
15:27
15:28
15:29
15:30
15:31
15:32
Английский (NKJV)
Then all the tax collectors and the sinners drew near to Him to hear Him.
And the Pharisees and scribes complained, saying, «This Man receives sinners and eats with them.»
So He spoke this parable to them, saying:
«What man of you, having a hundred sheep, if he loses one of them, does not leave the ninety-nine in the wilderness, and go after the one which is lost until he finds it?
And when he has found it, he lays it on his shoulders, rejoicing.
And when he comes home, he calls together his friends and neighbors, saying to them, «Rejoice with me, for I have found my sheep which was lost!́
I say to you that likewise there will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine just persons who need no repentance.
«Or what woman, having ten silver coins, if she loses one coin, does not light a lamp, sweep the house, and search carefully until she finds it?
And when she has found it, she calls her friends and neighbors together, saying, «Rejoice with me, for I have found the piece which I lost!́
Likewise, I say to you, there is joy in the presence of the angels of God over one sinner who repents.»
Then He said: «A certain man had two sons.
And the younger of them said to his father, «Father, give me the portion of goods that falls to me.́ So he divided to them his livelihood.
And not many days after, the younger son gathered all together, journeyed to a far country, and there wasted his possessions with prodigal living.
But when he had spent all, there arose a severe famine in that land, and he began to be in want.
Then he went and joined himself to a citizen of that country, and he sent him into his fields to feed swine.
And he would gladly have filled his stomach with the pods that the swine ate, and no one gave him anything.
«But when he came to himself, he said, «How many of my fatheŕs hired servants have bread enough and to spare, and I perish with hunger!
I will arise and go to my father, and will say to him, «Father, I have sinned against heaven and before you,
and I am no longer worthy to be called your son. Make me like one of your hired servants.»́
«And he arose and came to his father. But when he was still a great way off, his father saw him and had compassion, and ran and fell on his neck and kissed him.
And the son said to him, «Father, I have sinned against heaven and in your sight, and am no longer worthy to be called your son.́
«But the father said to his servants, «Bring out the best robe and put it on him, and put a ring on his hand and sandals on his feet.
And bring the fatted calf here and kill it, and let us eat and be merry;
for this my son was dead and is alive again; he was lost and is found.́ And they began to be merry.
«Now his older son was in the field. And as he came and drew near to the house, he heard music and dancing.
So he called one of the servants and asked what these things meant.
And he said to him, «Your brother has come, and because he has received him safe and sound, your father has killed the fatted calf.́
«But he was angry and would not go in. Therefore his father came out and pleaded with him.
So he answered and said to his father, «Lo, these many years I have been serving you; I never transgressed your commandment at any time; and yet you never gave me a young goat, that I might make merry with my friends.
But as soon as this son of yours came, who has devoured your livelihood with harlots, you killed the fatted calf for him.́
«And he said to him, «Son, you are always with me, and all that I have is yours.
It was right that we should make merry and be glad, for your brother was dead and is alive again, and was lost and is found.»́
Церковнославянский (рус)
[Зач. 78.] Бя́ху же при­­ближа́ющеся къ Нему́ вси́ мы́тарiе и грѣ́шницы, послу́шати Его́.
И ропта́ху фарисе́е и кни́жницы, глаго́люще, я́ко Се́й грѣ́шники прiе́млетъ и съ ни́ми я́стъ.
Рече́ же къ ни́мъ при́тчу сiю́, глаго́ля:
кі́й человѣ́къ от­ ва́съ имы́й сто́ ове́цъ, и погу́бль еди́ну от­ ни́хъ, не оста́витъ ли девяти́десяти и девяти́ въ пусты́ни, и и́детъ вслѣ́дъ поги́бшiя, до́ндеже обря́щетъ ю́?
И обрѣ́тъ воз­лага́етъ на ра́мѣ сво­и́ ра́дуяся:
и при­­ше́дъ въ до́мъ, созыва́етъ дру́ги и сосѣ́ды, глаго́ля и́мъ: ра́дуйтеся со мно́ю, я́ко обрѣто́хъ овцу́ мою́ поги́бшую.
Глаго́лю ва́мъ, я́ко та́ко ра́дость бу́детъ на небеси́ о еди́номъ грѣ́шницѣ ка́ющемся, не́жели о девяти́десятихъ и девяти́ пра́ведникъ, и́же не тре́буютъ покая́нiя.
Или́ ка́я жена́ иму́щи де́сять дра́хмъ, а́ще погуби́тъ дра́хму еди́ну, не вжига́етъ ли свѣти́лника, и помете́тъ хра́мину, и и́щетъ при­­лѣ́жно, до́ндеже обря́щетъ?
И обрѣ́тши созыва́етъ други́ни и сосѣ́ды, глаго́лющи: ра́дуйтеся со мно́ю, я́ко обрѣто́хъ дра́хму поги́бшую.
Та́ко, глаго́лю ва́мъ, ра́дость быва́етъ предъ А́нгелы Бо́жiими о еди́номъ грѣ́шницѣ ка́ющемся.
[Зач. 79.] Рече́ же: человѣ́къ нѣ́кiй имѣ́ два́ сы́на:
и рече́ юнѣ́йшiй ею́ {от­ ни́хъ} отцу́: о́тче, да́ждь ми́ досто́йную ча́сть имѣ́нiя. И раздѣли́ и́ма имѣ́нiе.
И не по мно́зѣхъ дне́хъ собра́въ все́ мні́й сы́нъ, отъи́де на страну́ дале́че, и ту́ расточи́ имѣ́нiе свое́, живы́й блу́дно.
Изжи́в­шу же ему́ все́, бы́сть гла́дъ крѣ́покъ на странѣ́ то́й, и то́й нача́тъ лиша́тися.
И ше́дъ при­­лѣпи́ся еди́ному от­ жи́тель тоя́ страны́: и посла́ его́ на се́ла своя́ пасти́ свинiя́.
И жела́­ше насы́тити чре́во свое́ от­ роже́цъ, я́же ядя́ху свинiя́: и никто́же дая́ше ему́.
Въ себе́ же при­­ше́дъ, рече́: коли́ко нае́мникомъ отца́ мо­его́ избыва́ютъ хлѣ́бы, а́зъ же гла́домъ ги́блю?
Воста́въ иду́ ко отцу́ мо­ему́, и реку́ ему́: о́тче, согрѣши́хъ на небо и предъ тобо́ю,
и уже́ нѣ́смь досто́инъ нарещи́ся сы́нъ тво́й? сотвори́ мя я́ко еди́наго от­ нае́мникъ тво­и́хъ.
И воста́въ и́де ко отцу́ сво­ему́. Еще́ же ему́ дале́че су́щу, узрѣ́ его́ оте́цъ его́, и ми́лъ ему́ бы́сть, и те́къ нападе́ на вы́ю его́, и облобыза́ его́.
Рече́ же ему́ сы́нъ: о́тче, согрѣши́хъ на небо и предъ тобо́ю, и уже́ нѣ́смь досто́инъ нарещи́ся сы́нъ тво́й.
Рече́ же оте́цъ къ рабо́мъ сво­и́мъ: изнеси́те оде́жду пе́рвую и облецы́те его́, и дади́те пе́рстень на ру́ку его́ и сапоги́ на но́зѣ:
и при­­ве́дше теле́цъ упита́н­ный заколи́те, и я́дше весели́мся:
я́ко сы́нъ мо́й се́й ме́ртвъ бѣ́, и оживе́: и изги́блъ бѣ́, и обрѣ́теся. И нача́ша весели́тися.
Бѣ́ же сы́нъ его́ ста́рѣй на селѣ́: и я́ко гряды́й при­­бли́жися къ до́му, слы́ша пѣ́нiе и ли́ки:
и при­­зва́въ еди́наго от­ о́трокъ, вопроша́­ше: что́ [у́бо] сiя́ су́ть?
О́нъ же рече́ ему́, я́ко бра́тъ тво́й прiи́де: и закла́ оте́цъ тво́й телца́ упита́н­на, я́ко здра́ва его́ прiя́тъ.
Разгнѣ́вася же, и не хотя́ше вни́ти. Оте́цъ же его́ изше́дъ моля́ше его́.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ отцу́: се́ толи́ко лѣ́тъ рабо́таю тебѣ́, и николи́же за́повѣди твоя́ преступи́хъ, и мнѣ́ николи́же да́лъ еси́ козля́те, да со дру́ги сво­и́ми воз­весели́л­ся бы́хъ:
егда́ же сы́нъ тво́й се́й, изъяды́й твое́ имѣ́нiе съ любо­дѣ́йцами, прiи́де, закла́лъ еси́ ему́ телца́ пито́маго.
О́нъ же рече́ ему́: ча́до, ты́ всегда́ со мно́ю еси́ и вся́ моя́ твоя́ су́ть:
воз­весели́тижеся и воз­ра́довати подоба́­ше, я́ко бра́тъ тво́й се́й ме́ртвъ бѣ́, и оживе́: и изги́блъ бѣ́, и обрѣ́теся.
Украинский (Огієнко)
Наближались до Нього всі митники й грішники, щоб послухати Його.
Фарисеї ж та книжники нарікали й казали: Приймає Він грішників та з ними їсть.
А Він їм розповів оцю притчу, говорячи:
Котрий з вас чоловік, мавши сотню овець і загубивши одну з них, не покине в пустині тих дев́ятидесяти й дев́яти, та й не піде шукати загинулої, аж поки не знайде її?
А знайшовши, кладе на рамена свої та радіє.
І, прийшовши додому, скликає він друзів і сусідів, та й каже до них: Радійте зо мною, бо знайшов я вівцю свою тую загублену.
Говорю вам, що так само на небі радітимуть більш за одного грішника, що кається, аніж за дев́ятдесятьох і дев́ятьох праведників, що не потребують покаяння!…
Або яка жінка, що має десять драхм, коли згубить драхму одну, не засвічує світла, і не мете хати, і не шукає уважно, аж поки не знайде?
А знайшовши, кличе приятельок та сусідок та каже: Радійте зо мною, бо знайшла я загублену драхму!
Так само, кажу вам, радість буває в Божих Анголів за одного грішника, який кається.
І Він оповів: У чоловіка одного було два сини.
І молодший із них сказав батькові: Дай мені, батьку, належну частину маєтку!
І той поділив поміж ними маєток.
А по небагатьох днях зібрав син молодший усе, та й подавсь до далекого краю, і розтратив маєток свій там, живучи марнотратно.
А як він усе прожив, настав голод великий у тім краї, і він став бідувати.
І пішов він тоді і пристав до одного з мешканців тієї землі, а той вислав його на поля свої пасти свиней.
І бажав він наповнити шлунка свого хоч стручками, що їли їх свині, та ніхто не давав їх йому.
Тоді він спам́ятався й сказав: Скільки в батька мого наймитів мають хліба аж надмір, а я отут з голоду гину!
Устану, і піду я до батька свого, та й скажу йому: Прогрішився я, отче, против неба та супроти тебе…
Недостойний я вже зватись сином твоїм;
прийми ж мене, як одного з своїх наймитів…
І, вставши, пішов він до батька свого.
А коли він далеко ще був, його батько вгледів його, і переповнився жалем: і побіг він, і кинувсь на шию йому, і зачав цілувати його!
І озвався до нього той син: Прогрішився я, отче, против неба та супроти тебе, і недостойний вже зватися сином твоїм…
А батько рабам своїм каже: Принесіть негайно одежу найкращу, і його зодягніть, і персня подайте на руку йому, а сандалі на ноги.
Приведіть теля відгодоване та заколіть, будемо їсти й радіти,
бо цей син мій був мертвий і ожив, був пропав і знайшовся!
І почали веселитись вони.
А син старший його був на полі.
І коли він ішов й наближався до дому, почув музики та танці.
І покликав одного зо слуг, та й спитав: Що це таке?
А той каже йому: То вернувся твій брат, і твій батько звелів заколоти теля відгодоване, бож здоровим його він прийняв.
І розгнівався той, і ввійти не хотів.
Тоді вийшов батько його й став просити його.
А той відповів і до батька сказав: Ото, стільки років служу я тобі, і ніколи наказу твого не порушив, ти ж ніколи мені й козеняти не дав, щоб із приятелями своїми потішився я…
Коли ж син твій вернувся оцей, що проїв твій маєток із блудницями, ти для нього звелів заколоти теля відгодоване…
І сказав він йому: Ти завжди зо мною, дитино, і все моє то твоє!
Веселитись та тішитись треба було, бо цей брат твій був мертвий і ожив, був пропав і знайшовся!
Ҳар қандай гуноҳкор одамлар ва солиқчилар Исони тинглаш учун Унинг олдига оқиб келар эдилар.
Буни кўрган фарзийлар ва уламолар: “Мана, У гуноҳкорларни қабул қилиб, бирга еб-ичмоқда”, – деб норозилик билдирдилар.
Исо эса уларга қуйидаги масални айтиб берди:
“Сизлардан кимнингдир юзта қўйи бўлса-ю, улардан бирортасини йўқотса, тўқсон тўққизтасини даштда қолдириб, йўқолган қўйни топмагунча қидирмайдими?
Уни топгач, қувониб елкасига олиб кўтариб кетади.
Уйга келгач, дўстлари билан қўшниларини чақириб: “Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган қўйимни топдим”, – дейди.
Сизларга айтаманки, худди шунга ўхшаб, тавбага ҳожат сезмаган тўқсон тўққиз тақводордан кўра, тавба қилган биттагина гуноҳкор учун осмонда шодлик бўлади”.
“Ёки қайси бир аёлнинг ўнта кумуш тангаси бўлса-да, биттасини йўқотиб қўйса, у шам ёқиб пулни топмагунча уйини супуриб-сидириб синчиклаб қидирмайдими?
Пулни топгач, дугоналари билан қўшниларини чақириб: “Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган тангамни топдим”, – дейди.
Сизларга айтаманки, худди шунингдек, тавба қилган битта гуноҳкор учун Худо фаришталари ҳузурида шодлик бўлади”.
Исо яна деди: “Бир одамнинг икки ўғли бор экан.
Уларнинг кичиги отасига:- Ота, мол-мулкингиздан менга тегишли қисмини беринг, – дебди.Ота бисотини икки ўғлига бўлиб берибди.
Бир неча кундан кейин кичик ўғил бор-йўғини йиғиштириб, узоқ бир мамлакатга кетибди. У ерда шалоқ яшаб, мол-дунёсини кўкка совуриб юрибди.
Борини исроф этгандан кейин, у мамлакатда оғир қаҳатчилик бошланибди, йигит ҳам муҳтожликка йўлиқибди.
У бориб, бу мамлакат фуқароларидан бирига ёлланибди. У эса йигитни ўз даласидаги тўнғизларни боқишга юборибди.
Ниҳоят, йигит тўнғизлар ейдиган қўзоқлар билан қорнини тўйдиришга ҳам зор бўлибди, лекин унга шуни ҳам раво кўришмас экан.
Ўзига келгач, у дебди: “Отамнинг қанчадан-қанча ёлланма ишчиларининг нони ошиб-тошиб ётибди, мен эса бу ерда очликдан ўляпман.
Энди отамнинг олдига борай ва унга: Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим.
Энди сизнинг ўғлингиз аталишга лойиқ эмасман. Мени ёлланма ишчиларингиз қаторига қабул қилсангиз, бас, дейман”.
Йигит отаси олдига равона бўлибди. У ҳали узоқда келаётганлигидаёқ, отаси ўғлини кўриб, кўнгли бўшаб кетибди. Югурганча бориб, ўғлининг бўйнидан қучиб, юз-кўзларидан ўпибди.
Ўғли унга:- Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим. Энди сизнинг ўғлингиз деб аталишга лойиқ эмасман, – дебди.
Ота хизматкорларига шундай буюрибди:- Тез бўлинг, энг нафис тўн келтириб елкасига ёпинг, қўлига узук тақинг, оёқларига чориқ кийгизинглар.
Бўрдоқини олиб чиқиб, сўйинглар, еб-ичайлик, хурсандчилик қилайлик.
Чунки менинг бу ўғлим ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди.Шундай қилиб, хурсандчилик қила бошлабдилар.
Катта ўғил шу пайтда далада экан. Қайтаётиб уйга яқинлашганда, қулоғига чолғу ва ўйин-кулги садолари эшитилибди.
Хизматкорлардан бирини чақириб:- Нима гап? – деб сўрабди.
- Укангиз келди, отангиз уни соғ-саломат кўргани учун бўрдоқини сўйдилар, – дебди у.
Шунда катта ўғил аччиқланиб, ичкарига киргиси келмабди. Отаси эса ташқарига чиқиб, ўғлига ўтиниб гапирибди.
У отасига жавоб берибди:- Мен шунча йилдан бери сизга хизмат қиламан. Сира сизнинг буйруғингизга қарши чиққаним йўқ. Лекин дўстларим билан хурсандчилик қилишим учун сиз менга битта улоқ ҳам атамадингиз.
Аммо мол-мулкингизни фоҳишаларга сарфлаб қайтган анави ўғлингизга бўрдоқи сўйибсиз!
Отаси унга шундай жавоб берибди:- Ўғлим! Сен доимо мен билан биргасан, менинг ҳамма нарсам сеники.
Бироқ бугун шодланиш, хурсандчилик қилиш керак. Чунки сенинг бу уканг ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди”.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible