Скрыть
18:2
18:3
18:4
18:5
18:6
18:8
18:10
18:12
18:13
18:17
18:19
18:21
18:23
18:25
18:26
18:27
18:29
18:30
18:33
18:34
18:36
18:37
18:38
18:39
18:40
18:41
18:42
18:43
Глава 19 
19:1
19:2
19:3
19:4
19:5
19:6
19:7
19:9
19:11
19:13
19:14
19:15
19:16
19:18
19:19
19:20
19:21
19:23
19:24
19:25
19:28
19:30
19:31
19:32
19:33
19:34
19:36
19:37
19:39
19:41
19:42
19:44
19:47
19:48
Церковнославянский (рус)
Глаго́лаше же и при́тчу къ ни́мъ, ка́ко подоба́етъ всегда́ моли́тися и не стужа́ти [си́],
глаго́ля: [Зач. 88.] судiя́ бѣ́ нѣ́кiй въ нѣ́ко­емъ гра́дѣ, Бо́га не боя́ся и человѣ́къ не срамля́яся.
Вдова́ же нѣ́кая бѣ́ во гра́дѣ то́мъ: и при­­хожда́­ше къ нему́, глаго́лющи: от­мсти́ мене́ от­ сопе́рника мо­его́.
И не хотя́ше на до́лзѣ вре́мени. Послѣди́ же рече́ въ себѣ́: а́ще и Бо́га не бою́ся, и человѣ́къ не срамля́юся:
но зане́ твори́тъ ми́ труды́ вдови́ца сiя́, от­мщу́ ея́: да не до конца́ при­­ходя́щи засто­и́тъ {труди́тъ} мене́.
Рече́ же Госпо́дь: слы́шите, что́ судiя́ непра́вды глаго́летъ?
Бо́гъ же не и́мать ли сотвори́ти от­мще́нiе избра́н­ныхъ Сво­и́хъ, вопiю́щихъ къ Нему́ де́нь и но́щь, и долготерпя́ о ни́хъ?
Глаго́лю ва́мъ, я́ко сотвори́тъ от­мще́нiе и́хъ вско́рѣ. Оба́че Сы́нъ Человѣ́ческiй при­­ше́дъ у́бо обря́щетъ ли [си́] вѣ́ру на земли́?
Рече́ же и ко други́мъ упова́ющымъ собо́ю, я́ко су́ть пра́ведницы, и уничижа́ющымъ про́чихъ, при́тчу сiю́:
[Зач. 89.] человѣ́ка два́ внидо́ста въ це́рковь помоли́тися: еди́нъ фарисе́й, а другі́й мыта́рь.
Фарисе́й же ста́въ, си́це въ себѣ́ моля́шеся: Бо́же, хвалу́ Тебѣ́ воз­даю́, я́ко нѣ́смь я́коже про́чiи человѣ́цы, хи́щницы, непра́ведницы, прелюбо­дѣ́е, или́ я́коже се́й мыта́рь:
пощу́ся двакра́ты въ суббо́ту, десяти́ну даю́ всего́ ели́ко при­­тяжу́.
Мыта́рь же издале́ча стоя́, не хотя́ше ни о́чiю воз­вести́ на не́бо: но бiя́ше пе́рси своя́, глаго́ля: Бо́же, ми́лостивъ бу́ди мнѣ́ грѣ́шнику.
Глаго́лю ва́мъ, я́ко сни́де се́й оправда́нъ въ до́мъ сво́й па́че о́наго: я́ко вся́къ воз­нося́йся смири́т­ся, смиря́яй же себе́ воз­несе́т­ся.
[Зач. 90.] Приноша́ху же къ Нему́ и младе́нцы, да и́хъ ко́снет­ся: ви́дѣв­ше же ученицы́ запрети́ша и́мъ.
Иису́съ же при­­зва́въ и́хъ, глаго́ла: оста́вите дѣте́й при­­ходи́ти ко Мнѣ́ и не брани́те и́мъ: таковы́хъ бо е́сть Ца́р­ст­вiе Бо́жiе.
Ами́нь бо глаго́лю ва́мъ: и́же а́ще не прiи́метъ Ца́р­ст­вiя Бо́жiя я́ко отроча́, не и́мать вни́ти въ не́.
[Зач. 91.] И вопроси́ Его́ нѣ́кiй кня́зь, глаго́ля: Учи́телю благі́й, что́ сотвори́въ, живо́тъ вѣ́чный наслѣ́д­ст­вую?
Рече́ же ему́ Иису́съ: что́ Мя глаго́леши бла́га, никто́же бла́гъ, то́кмо еди́нъ Бо́гъ.
За́повѣди вѣ́си: не прелю́бы твори́: не убі́й: не укради́: не лжесвидѣ́тел­ст­вуй: чти́ отца́ тво­его́ и ма́терь твою́.
О́нъ же рече́: вся́ сiя́ сохрани́хъ от­ ю́ности мо­ея́.
Слы́шавъ же сiя́, Иису́съ рече́ ему́: еще́ еди́наго не доконча́лъ еси́: вся́, ели́ка и́маши, прода́ждь, и разда́й ни́щымъ: и имѣ́ти и́маши сокро́вище на небеси́: и гряди́ вослѣ́дъ Мене́.
О́нъ же слы́шавъ сiе́, при­­ско́рбенъ бы́сть: бѣ́ бо бога́тъ зѣло́.
Ви́дѣвъ же его́ Иису́съ при­­ско́рбна бы́в­ша, рече́: ка́ко не удо́бь иму́щiи бога́т­ст­во въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе вни́дутъ:
удо́бѣе бо е́сть велбу́ду сквоз­ѣ́ иглинѣ́ у́шы про­ити́, не́же бога́ту въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе вни́ти.
Рѣ́ша же слы́шав­шiи: то́ кто́ мо́жетъ спасе́нъ бы́ти?
О́нъ же рече́: невоз­мо́жная у человѣ́къ воз­мо́жна су́ть у Бо́га.
Рече́ же Пе́тръ: се́ мы́ оста́вихомъ вся́ и по Тебѣ́ идо́хомъ.
О́нъ же рече́ и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко никто́же е́сть, и́же оста́витъ до́мъ, или́ роди́тели, или́ бра́тiю, или́ се́стры, или́ жену́, или́ ча́да, Ца́р­ст­вiя ра́ди Бо́жiя,
и́же не прiи́метъ мно́жицею во вре́мя сiе́, и въ вѣ́къ гряду́щiй живо́тъ вѣ́чный.
[Зач. 92.] По­е́мь же оба­на́­де­ся­те ученики́ Своя́, рече́ къ ни́мъ: се́ восхо́димъ во Иерусали́мъ, и сконча́ют­ся вся́ пи́сан­ная проро́ки о Сы́нѣ Человѣ́честѣ:
предадя́тъ бо Его́ язы́комъ, и поруга́ют­ся Ему́, и укоря́тъ Его́, и оплюю́тъ Его́,
и би́в­ше убiю́тъ Его́: и въ тре́тiй де́нь воскре́снетъ.
И ті́и ничесо́же от­ си́хъ разумѣ́ша: и бѣ́ глаго́лъ се́й сокрове́нъ от­ ни́хъ, и не разумѣва́ху глаго́лемыхъ.
[Зач. 93.] Бы́сть же егда́ при­­бли́жишася во Иерихо́нъ, слѣпе́цъ нѣ́кiй сѣдя́ше при­­ пути́ прося́:
слы́шавъ же наро́дъ мимоходя́щь, вопроша́­ше: что́ у́бо е́сть се́?
Повѣ́даша же ему́, я́ко Иису́съ Назаряни́нъ мимохо́дитъ.
И возопи́, глаго́ля: Иису́се Сы́не Дави́довъ, поми́луй мя́.
И предъиду́щiи преща́ху ему́, да умолчи́тъ: о́нъ же па́че мно́жае вопiя́ше: Сы́не Дави́довъ, поми́луй мя́.
Ста́въ же Иису́съ повелѣ́ при­­вести́ его́ къ Себѣ́: при­­бли́жшуся же ему́ къ Нему́, вопроси́ его́,
глаго́ля: что́ хо́щеши, да ти́ сотворю́? О́нъ же рече́: Го́споди, да прозрю́.
Иису́съ же рече́ ему́: прозри́: вѣ́ра твоя́ спасе́ тя.
И а́бiе прозрѣ́, и вслѣ́дъ Его́ идя́ше, сла́вя Бо́га. И вси́ лю́дiе ви́дѣв­ше воз­да́ша хвалу́ Богови.
[Зач. 94.] И в­ше́дъ прохожда́­ше Иерихо́нъ.
И се́ му́жъ нарица́емый Закхе́й, и се́й бѣ́ ста́рѣй мытаре́мъ, и то́й бѣ́ бога́тъ:
и иска́­ше ви́дѣти Иису́са, кто́ е́сть, и не можа́­ше от­ наро́да, я́ко во́зрастомъ ма́лъ бѣ́:
и предите́къ, воз­лѣ́зе на я́годичину, да ви́дитъ, я́ко хотя́ше ми́мо ея́ про­ити́.
И я́ко прiи́де на мѣ́сто, воз­зрѣ́въ Иису́съ ви́дѣ его́, и рече́ къ нему́: Закхе́е, потща́вся слѣ́зи: дне́сь бо въ дому́ тво­е́мъ подоба́етъ Ми́ бы́ти.
И потща́вся слѣ́зе, и прiя́тъ Его́ ра́дуяся.
И ви́дѣв­ше вси́ ропта́ху, глаго́люще, я́ко ко грѣ́шну му́жу вни́де вита́ти.
Ста́въ же Закхе́й рече́ ко Го́споду: се́ по́лъ имѣ́нiя мо­его́, Го́споди, да́мъ ни́щымъ: и а́ще кого́ чи́мъ оби́дѣхъ, воз­вращу́ четвери́цею.
Рече́ же къ нему́ Иису́съ: я́ко дне́сь спасе́нiе до́му сему́ бы́сть, зане́ и се́й сы́нъ Авраа́мль е́сть:
прiи́де бо Сы́нъ Человѣ́чь взыска́ти и спасти́ поги́бшаго.
Слы́шащымъ же и́мъ сiя́, при­­ло́жь рече́ при́тчу, зане́ бли́зъ Ему́ бы́ти Иерусали́ма, и мня́ху, я́ко а́бiе Ца́р­ст­во Бо́жiе хо́щетъ яви́тися.
Рече́ у́бо: [Зач. 95.] человѣ́къ нѣ́кiй добра́ ро́да и́де на страну́ дале́че, прiя́ти себѣ́ ца́р­ст­во и воз­врати́тися.
Призва́въ же де́сять ра́бъ сво­и́хъ, даде́ и́мъ де́сять мна́съ, и рече́ къ ни́мъ: ку́плю дѣ́йте, до́ндеже прiиду́.
И гра́ждане его́ ненави́дяху его́, и посла́ша послы́ вслѣ́дъ его́, глаго́люще: не хо́щемъ сему́, да ца́р­ст­вуетъ надъ на́ми.
И бы́сть егда́ воз­врати́ся прiи́мъ ца́р­ст­во, рече́ при­­гласи́ти рабы́ ты́я, и́мже даде́ сребро́, да увѣ́сть, какову́ ку́плю су́ть сотвори́ли.
Прiи́де же пе́рвый, глаго́ля: го́споди, мна́съ твоя́ при­­дѣ́ла де́сять мна́съ.
И рече́ ему́: бла́го, ра́бе до́брый: я́ко о ма́лѣ вѣ́ренъ бы́лъ еси́, бу́ди о́бласть имѣ́я надъ десятiю́ градо́въ.
И прiи́де вторы́й, глаго́ля: го́споди, мна́съ твоя́ сотвори́ пя́ть мна́съ.
Рече́ же и тому́: и ты́ бу́ди надъ пятiю́ градо́въ.
И другі́й прiи́де, глаго́ля: го́споди, се́ мна́съ твоя́, ю́же имѣ́хъ положе́ну во убру́сѣ:
боя́хся бо тебе́, я́ко человѣ́къ я́ръ еси́, взе́млеши, его́же не положи́лъ еси́, и жне́ши, его́же не сѣ́ялъ еси́.
Глаго́ла же ему́: от­ у́стъ тво­и́хъ сужду́ ти, лука́вый ра́бе: вѣ́дѣлъ еси́, я́ко а́зъ человѣ́къ я́ръ е́смь, взе́млю, его́же не положи́хъ, и жну́, его́же не сѣ́яхъ:
и почто́ не вда́лъ еси́ мо­его́ сребра́ купце́мъ, и а́зъ при­­ше́дъ съ ли́хвою истяза́лъ бы́хъ е́?
И предстоя́щымъ рече́: воз­ми́те от­ него́ мна́съ, и дади́те иму́щему де́сять мна́съ.
И рѣ́ша ему́: го́споди, и́мать де́сять мна́съ.
Глаго́лю бо ва́мъ, я́ко вся́кому иму́щему да́ст­ся: а от­ неиму́щаго, и е́же и́мать, отъ­и́мет­ся от­ него́:
оба́че враги́ моя́ о́ны, и́же не восхотѣ́ша мене́, да ца́рь бы́хъ бы́лъ надъ ни́ми, при­­веди́те сѣ́мо и изсѣцы́те предо мно́ю.
И сiя́ ре́къ, идя́ше преди́, восходя́ во Иерусали́мъ.
[Зач. 96.] И бы́сть я́ко при­­бли́жися въ Виѳсфагі́ю и Виѳа́нiю, къ горѣ́ нарица́емѣй Елео́нъ, посла́ два́ учени́къ Сво­и́хъ,
глаго́ля: иди́та въ пря́мную ве́сь: [и] въ ню́же входя́ща обря́щета жребя́ при­­вя́зано, на не́же никто́же николи́же от­ человѣ́къ всѣ́де: от­рѣ́шша е́ при­­веди́та.
И а́ще кто́ вы́ вопроша́етъ: почто́ от­рѣша́ета, си́це рцы́та ему́, я́ко Госпо́дь его́ тре́буетъ.
Ше́дша же по́слан­ная обрѣто́ста, я́коже рече́ и́ма.
Отрѣша́ющема же и́ма жребя́, реко́ша госпо́дiе его́ къ ни́ма: что́ от­рѣша́ета жребя́?
О́на же реко́ста, я́ко Госпо́дь его́ тре́буетъ.
И при­­ведо́ста е́ ко Иису́сови: и воз­ве́ргше ри́зы своя́ на жребя́, всади́ша Иису́са.
Иду́щу же Ему́, постила́ху ри́зы своя́ по пути́.
[Зач. 97.] Приближа́ющужеся Ему́ уже́ [а́бiе] къ низхожде́нiю горѣ́ Елео́нстѣй, нача́ша все́ мно́же­с­т­во учени́къ ра́ду­ю­щеся хвали́ти Бо́га гла́сомъ ве́лiимъ о всѣ́хъ си́лахъ, я́же ви́дѣша,
глаго́люще: благослове́нъ гряды́й Ца́рь во и́мя Госпо́дне: ми́ръ на небеси́, и сла́ва въ вы́шнихъ.
И нѣ́цыи фарисе́е от­ наро́да рѣ́ша къ Нему́: Учи́телю, запрети́ ученико́мъ Тво­и́мъ.
И от­вѣща́въ рече́ и́мъ: глаго́лю ва́мъ, я́ко, а́ще сі́и умолча́тъ, ка́менiе возопiе́тъ.
И я́ко при­­бли́жися, ви́дѣвъ гра́дъ, пла́кася о не́мъ,
глаго́ля: я́ко а́ще бы разумѣ́лъ и ты́, въ де́нь се́й тво́й, е́же къ смире́нiю {къ ми́ру} тво­ему́: ны́нѣ же скры́ся от­ о́чiю твое́ю:
я́ко прiи́дутъ дні́е на тя́, и обложа́тъ врази́ тво­и́ остро́гъ о тебѣ́, и обы́дутъ тя́, и объи́мутъ тя́ от­всю́ду,
и разбiю́тъ тя́ и ча́да твоя́ въ тебѣ́, и не оста́вятъ ка́мень на ка́мени въ тебѣ́: поне́же не разумѣ́лъ еси́ вре́мене посѣще́нiя тво­его́.
[Зач. 98.] И в­ше́дъ въ це́рковь, нача́тъ изгони́ти продаю́щыя въ не́й и купу́ющыя,
глаго́ля и́мъ: пи́сано е́сть: до́мъ Мо́й до́мъ моли́твы е́сть: вы́ же сотвори́сте его́ пеще́ру разбо́йникомъ.
И бѣ́ учя́ по вся́ дни́ въ це́ркви. Архiере́е же и кни́жницы иска́ху Его́ погуби́ти, и старѣ́йшины лю́демъ.
И не обрѣта́ху, что́ бы сотвори́ли Ему́: лю́дiе бо вси́ держа́хуся Его́, послу́ша­ю­ще Его́.
Французский (LSG)
Jesus leur adressa une parabole, pour montrer qu'il faut toujours prier, et ne point se relacher.
Il dit: Il y avait dans une ville un juge qui ne craignait point Dieu et qui n'avait d'egard pour personne.
Il y avait aussi dans cette ville une veuve qui venait lui dire: Fais-moi justice de ma partie adverse.
Pendant longtemps il refusa. Mais ensuite il dit en lui-meme: Quoique je ne craigne point Dieu et que je n'aie d'egard pour personne,
neanmoins, parce que cette veuve m'importune, je lui ferai justice, afin qu'elle ne vienne pas sans cesse me rompre la tete.
Le Seigneur ajouta: Entendez ce que dit le juge inique.
Et Dieu ne fera-t-il pas justice a ses elus, qui crient a lui jour et nuit, et tardera-t-il a leur egard?
Je vous le dis, il leur fera promptement justice. Mais, quand le Fils de l'homme viendra, trouvera-t-il la foi sur la terre?
Il dit encore cette parabole, en vue de certaines personnes se persuadant qu'elles etaient justes, et ne faisant aucun cas des autres:
Deux hommes monterent au temple pour prier; l'un etait pharisien, et l'autre publicain.
Le pharisien, debout, priait ainsi en lui-meme: O Dieu, je te rends graces de ce que je ne suis pas comme le reste des hommes, qui sont ravisseurs, injustes, adulteres, ou meme comme ce publicain;
je jeune deux fois la semaine, je donne la dime de tous mes revenus.
Le publicain, se tenant a distance, n'osait meme pas lever les yeux au ciel; mais il se frappait la poitrine, en disant: O Dieu, sois apaise envers moi, qui suis un pecheur.
Je vous le dis, celui-ci descendit dans sa maison justifie, plutot que l'autre. Car quiconque s'eleve sera abaisse, et celui qui s'abaisse sera eleve.
On lui amena aussi les petits enfants, afin qu'il les touchat. Mais les disciples, voyant cela, reprenaient ceux qui les amenaient.
Et Jesus les appela, et dit: Laissez venir a moi les petits enfants, et ne les en empechez pas; car le royaume de Dieu est pour ceux qui leur ressemblent.
Je vous le dis en verite, quiconque ne recevra pas le royaume de Dieu comme un petit enfant n'y entrera point.
Un chef interrogea Jesus, et dit: Bon maitre, que dois-je faire pour heriter la vie eternelle?
Jesus lui repondit: Pourquoi m'appelles-tu bon? Il n'y a de bon que Dieu seul.
Tu connais les commandements: Tu ne commettras point d'adultere; tu ne tueras point; tu ne deroberas point; tu ne diras point de faux temoignage; honore ton pere et ta mere.
J'ai, dit-il, observe toutes ces choses des ma jeunesse.
Jesus, ayant entendu cela, lui dit: Il te manque encore une chose: vends tout ce que tu as, distribue-le aux pauvres, et tu auras un tresor dans les cieux. Puis, viens, et suis-moi.
Lorsqu'il entendit ces paroles, il devint tout triste; car il etait tres riche.
Jesus, voyant qu'il etait devenu tout triste, dit: Qu'il est difficile a ceux qui ont des richesses d'entrer dans le royaume de Dieu!
Car il est plus facile a un chameau de passer par le trou d'une aiguille qu'a un riche d'entrer dans le royaume de Dieu.
Ceux qui l'ecoutaient dirent: Et qui peut etre sauve?
Jesus repondit: Ce qui est impossible aux hommes est possible a Dieu.
Pierre dit alors: Voici, nous avons tout quitte, et nous t'avons suivi.
Et Jesus leur dit: Je vous le dis en verite, il n'est personne qui, ayant quitte, a cause du royaume de Dieu, sa maison, ou sa femme, ou ses freres, ou ses parents, ou ses enfants,
ne recoive beaucoup plus dans ce siecle-ci, et, dans le siecle a venir, la vie eternelle.
Jesus prit les douze aupres de lui, et leur dit: Voici, nous montons a Jerusalem, et tout ce qui a ete ecrit par les prophetes au sujet du Fils de l'homme s'accomplira.
Car il sera livre aux paiens; on se moquera de lui, on l'outragera, on crachera sur lui,
et, apres l'avoir battu de verges, on le fera mourir; et le troisieme jour il ressuscitera.
Mais ils ne comprirent rien a cela; c'etait pour eux un langage cache, des paroles dont ils ne saisissaient pas le sens.
Comme Jesus approchait de Jericho, un aveugle etait assis au bord du chemin, et mendiait.
Entendant la foule passer, il demanda ce que c'etait.
On lui dit: C'est Jesus de Nazareth qui passe.
Et il cria: Jesus, Fils de David, aie pitie de moi!
Ceux qui marchaient devant le reprenaient, pour le faire taire; mais il criait beaucoup plus fort: Fils de David, aie pitie de moi!
Jesus, s'etant arrete, ordonna qu'on le lui amene; et, quand il se fut approche,
il lui demanda: Que veux-tu que je te fasse? Il repondit: Seigneur, que je recouvre la vue.
Et Jesus lui dit: Recouvre la vue; ta foi t'a sauve.
A l'instant il recouvra la vue, et suivit Jesus, en glorifiant Dieu. Tout le peuple, voyant cela, loua Dieu.
Jesus, etant entre dans Jericho, traversait la ville.
Et voici, un homme riche, appele Zachee, chef des publicains, cherchait a voir qui etait Jesus;
mais il ne pouvait y parvenir, a cause de la foule, car il etait de petite taille.
Il courut en avant, et monta sur un sycomore pour le voir, parce qu'il devait passer par la.
Lorsque Jesus fut arrive a cet endroit, il leva les yeux et lui dit: Zachee, hate-toi de descendre; car il faut que je demeure aujourd'hui dans ta maison.
Zachee se hata de descendre, et le recut avec joie.
Voyant cela, tous murmuraient, et disaient: Il est alle loger chez un homme pecheur.
Mais Zachee, se tenant devant le Seigneur, lui dit: Voici, Seigneur, je donne aux pauvres la moitie de mes biens, et, si j'ai fait tort de quelque chose a quelqu'un, je lui rends le quadruple.
Jesus lui dit: Le salut est entre aujourd'hui dans cette maison, parce que celui-ci est aussi un fils d'Abraham.
Car le Fils de l'homme est venu chercher et sauver ce qui etait perdu.
Ils ecoutaient ces choses, et Jesus ajouta une parabole, parce qu'il etait pres de Jerusalem, et qu'on croyait qu'a l'instant le royaume de Dieu allait paraitre.
Il dit donc: Un homme de haute naissance s'en alla dans un pays lointain, pour se faire investir de l'autorite royale, et revenir ensuite.
Il appela dix de ses serviteurs, leur donna dix mines, et leur dit: Faites-les valoir jusqu'a ce que je revienne.
Mais ses concitoyens le haissaient, et ils envoyerent une ambassade apres lui, pour dire: Nous ne voulons pas que cet homme regne sur nous.
Lorsqu'il fut de retour, apres avoir ete investi de l'autorite royale, il fit appeler aupres de lui les serviteurs auxquels il avait donne l'argent, afin de connaitre comment chacun l'avait fait valoir.
Le premier vint, et dit: Seigneur, ta mine a rapporte dix mines.
Il lui dit: C'est bien, bon serviteur; parce que tu as ete fidele en peu de chose, recois le gouvernement de dix villes.
Le second vint, et dit: Seigneur, ta mine a produit cinq mines.
Il lui dit: Toi aussi, sois etabli sur cinq villes.
Un autre vint, et dit: Seigneur, voici ta mine, que j'ai gardee dans un linge;
car j'avais peur de toi, parce que tu es un homme severe; tu prends ce que tu n'as pas depose, et tu moissonnes ce que tu n'as pas seme.
Il lui dit: Je te juge sur tes paroles, mechant serviteur; tu savais que je suis un homme severe, prenant ce que je n'ai pas depose, et moissonnant ce que je n'ai pas seme;
pourquoi donc n'as-tu pas mis mon argent dans une banque, afin qu'a mon retour je le retirasse avec un interet?
Puis il dit a ceux qui etaient la: Otez-lui la mine, et donnez-la a celui qui a les dix mines.
Ils lui dirent: Seigneur, il a dix mines. -
Je vous le dis, on donnera a celui qui a, mais a celui qui n'a pas on otera meme ce qu'il a.
Au reste, amenez ici mes ennemis, qui n'ont pas voulu que je regnasse sur eux, et tuez-les en ma presence.
Apres avoir ainsi parle, Jesus marcha devant la foule, pour monter a Jerusalem.
Lorsqu'il approcha de Bethphage et de Bethanie, vers la montagne appelee montagne des Oliviers, Jesus envoya deux de ses disciples,
en disant: Allez au village qui est en face; quand vous y serez entres, vous trouverez un anon attache, sur lequel aucun homme ne s'est jamais assis; detachez-le, et amenez-le.
Si quelqu'un vous demande: Pourquoi le detachez-vous? vous lui repondrez: Le Seigneur en a besoin.
Ceux qui etaient envoyes allerent, et trouverent les choses comme Jesus leur avait dit.
Comme ils detachaient l'anon, ses maitres leur dirent: Pourquoi detachez-vous l'anon?
Ils repondirent: Le Seigneur en a besoin.
Et ils amenerent a Jesus l'anon, sur lequel ils jeterent leurs vetements, et firent monter Jesus.
Quand il fut en marche, les gens etendirent leurs vetements sur le chemin.
Et lorsque deja il approchait de Jerusalem, vers la descente de la montagne des Oliviers, toute la multitude des disciples, saisie de joie, se mit a louer Dieu a haute voix pour tous les miracles qu'ils avaient vus.
Ils disaient: Beni soit le roi qui vient au nom du Seigneur! Paix dans le ciel, et gloire dans les lieux tres hauts!
Quelques pharisiens, du milieu de la foule, dirent a Jesus: Maitre, reprends tes disciples.
Et il repondit: Je vous le dis, s'ils se taisent, les pierres crieront!
Comme il approchait de la ville, Jesus, en la voyant, pleura sur elle, et dit:
Si toi aussi, au moins en ce jour qui t'est donne, tu connaissais les choses qui appartiennent a ta paix! Mais maintenant elles sont cachees a tes yeux.
Il viendra sur toi des jours ou tes ennemis t'environneront de tranchees, t'enfermeront, et te serreront de toutes parts;
ils te detruiront, toi et tes enfants au milieu de toi, et ils ne laisseront pas en toi pierre sur pierre, parce que tu n'as pas connu le temps ou tu as ete visitee.
Il entra dans le temple, et il se mit a chasser ceux qui vendaient,
leur disant: Il est ecrit: Ma maison sera une maison de priere. Mais vous, vous en avez fait une caverne de voleurs.
Il enseignait tous les jours dans le temple. Et les principaux sacrificateurs, les scribes, et les principaux du peuple cherchaient a le faire perir;
mais ils ne savaient comment s'y prendre, car tout le peuple l'ecoutait avec admiration.
Синодальный
1 Притча о неправедном судье; молитва фарисея и мытаря. 15 «Пустите детей приходить ко Мне». 18 Вечная жизнь; вопрос богатого начальника. 31 Предсказание Иисуса о Его смерти. 35 Исцеление слепого.
Сказал также им притчу о том, что должно всегда молиться и не унывать,
говоря: [Зач. 88.] в одном городе был судья, который Бога не боялся и людей не стыдился.
В том же городе была одна вдова, и она, приходя к нему, говорила: защити меня от соперника моего.
Но он долгое время не хотел. А после сказал сам в себе: хотя я и Бога не боюсь и людей не стыжусь,
но, как эта вдова не дает мне покоя, защищу ее, чтобы она не приходила больше докучать мне.
И сказал Господь: слышите, что говорит судья неправедный?
Бог ли не защитит избранных Своих, вопиющих к Нему день и ночь, хотя и медлит защищать их?
сказываю вам, что подаст им защиту вскоре. Но Сын Человеческий, придя, найдет ли веру на земле?
Сказал также к некоторым, которые уверены были о себе, что они праведны, и уничижали других, следующую притчу:
[Зач. 89.] два человека вошли в храм помолиться: один фарисей, а другой мытарь.
Фарисей, став, молился сам в себе так: Боже! благодарю Тебя, что я не таков, как прочие люди, грабители, обидчики, прелюбодеи, или как этот мытарь:
пощусь два раза в неделю, даю десятую часть из всего, что́ приобретаю.
Мытарь же, стоя вдали, не смел даже поднять глаз на небо; но, ударяя себя в грудь, говорил: Боже! будь милостив ко мне грешнику!
Сказываю вам, что сей пошел оправданным в дом свой более, нежели тот: ибо всякий, возвышающий сам себя, унижен будет, а унижающий себя возвысится.
[Зач. 90.] Приносили к Нему и младенцев, чтобы Он прикоснулся к ним; ученики же, видя то, возбраняли им.
Но Иисус, подозвав их, сказал: пустите детей приходить ко Мне и не возбраняйте им, ибо таковых есть Царствие Божие.
Истинно говорю вам: кто не примет Царствия Божия, как дитя, тот не войдет в него.
[Зач. 91.] И спросил Его некто из начальствующих: Учитель благой! что мне делать, чтобы наследовать жизнь вечную?
Иисус сказал ему: что ты называешь Меня благим? никто не благ, как только один Бог;
знаешь заповеди: не прелюбодействуй, не убивай, не кради, не лжесвидетельствуй, почитай отца твоего и матерь твою.
Он же сказал: все это сохранил я от юности моей.
Услышав это, Иисус сказал ему: еще одного недостает тебе: все, что имеешь, продай и раздай нищим, и будешь иметь сокровище на небесах, и приходи, следуй за Мною.
Он же, услышав сие, опечалился, потому что был очень богат.
Иисус, видя, что он опечалился, сказал: как трудно имеющим богатство войти в Царствие Божие!
ибо удобнее верблюду пройти сквозь игольные уши, нежели богатому войти в Царствие Божие.
Слышавшие сие сказали: кто же может спастись?
Но Он сказал: невозможное человекам возможно Богу.
Петр же сказал: вот, мы оставили все и последовали за Тобою.
Он сказал им: истинно говорю вам: нет никого, кто оставил бы дом, или родителей, или братьев, или сестер, или жену, или детей для Царствия Божия,
и не получил бы гораздо более в сие время, и в век будущий жизни вечной.
[Зач. 92.] Отозвав же двенадцать учеников Своих, сказал им: вот, мы восходим в Иерусалим, и совершится все, написанное через пророков о Сыне Человеческом,
ибо предадут Его язычникам, и поругаются над Ним, и оскорбят Его, и оплюют Его,
и будут бить, и убьют Его: и в третий день воскреснет.
Но они ничего из этого не поняли; слова сии были для них сокровенны, и они не разумели сказанного.
[Зач. 93.] Когда же подходил Он к Иерихону, один слепой сидел у дороги, прося милостыни,
и, услышав, что мимо него проходит народ, спросил: что это такое?
Ему сказали, что Иисус Назорей идет.
Тогда он закричал: Иисус, Сын Давидов! помилуй меня.
Шедшие впереди заставляли его молчать; но он еще громче кричал: Сын Давидов! помилуй меня.
Иисус, остановившись, велел привести его к Себе: и, когда тот подошел к Нему, спросил его:
чего ты хочешь от Меня? Он сказал: Господи! чтобы мне прозреть.
Иисус сказал ему: прозри! вера твоя спасла тебя.
И он тотчас прозрел и пошел за Ним, славя Бога; и весь народ, видя это, воздал хвалу Богу.
1 Спасение мытаря Закхея. 11 Притча о минах. 28 Вход Господень в Иерусалим; прославление Его толпою. 41 Плач об Иерусалиме; 45 изгнание из храма продающих и покупающих.
[Зач. 94.] Потом Иисус вошел в Иерихон и проходил через него.
И вот, некто, именем Закхей, начальник мытарей и человек богатый,
искал видеть Иисуса, кто Он, но не мог за народом, потому что мал был ростом,
и, забежав вперед, взлез на смоковницу, чтобы увидеть Его, потому что Ему надлежало проходить мимо нее.
Иисус, когда пришел на это место, взглянув, увидел его и сказал ему: Закхей! сойди скорее, ибо сегодня надобно Мне быть у тебя в доме.
И он поспешно сошел и принял Его с радостью.
И все, видя то, начали роптать, и говорили, что Он зашел к грешному человеку;
Закхей же, став, сказал Господу: Господи! половину имения моего я отдам нищим, и, если кого чем обидел, воздам вчетверо.
Иисус сказал ему: ныне пришло спасение дому сему, потому что и он сын Авраама,
ибо Сын Человеческий пришел взыскать и спасти погибшее.
Когда же они слушали это, присовокупил притчу: ибо Он был близ Иерусалима, и они думали, что скоро должно открыться Царствие Божие.
Итак, сказал: [Зач. 95.] некоторый человек высокого рода отправлялся в дальнюю страну, чтобы получить себе царство и возвратиться;
призвав же десять рабов своих, дал им десять мин* и сказал им: употребляйте их в оборот, пока я возвращусь. //*Фунтов серебра.
Но граждане ненавидели его и отправили вслед за ним посольство, сказав: не хотим, чтобы он царствовал над нами.
И когда возвратился, получив царство, велел призвать к себе рабов тех, которым дал серебро, чтобы узнать, кто что приобрел.
Пришел первый и сказал: господин! мина твоя принесла десять мин.
И сказал ему: хорошо, добрый раб! за то, что ты в малом был верен, возьми в управление десять городов.
Пришел второй и сказал: господин! мина твоя принесла пять мин.
Сказал и этому: и ты будь над пятью городами.
Пришел третий и сказал: господин! вот твоя мина, которую я хранил, завернув в платок,
ибо я боялся тебя, потому что ты человек жестокий: берешь, чего не клал, и жнешь, чего не сеял.
Господин сказал ему: твоими устами буду судить тебя, лукавый раб! ты знал, что я человек жестокий, беру, чего не клал, и жну, чего не сеял;
для чего же ты не отдал серебра моего в оборот, чтобы я, придя, получил его с прибылью?
И сказал предстоящим: возьмите у него мину и дайте имеющему десять мин.
И сказали ему: господин! у него есть десять мин.
Сказываю вам, что всякому имеющему дано будет, а у неимеющего отнимется и то, что имеет;
врагов же моих тех, которые не хотели, чтобы я царствовал над ними, приведите сюда и избейте предо мною.
Сказав это, Он пошел далее, восходя в Иерусалим.
[Зач. 96.] И когда приблизился к Виффагии и Вифании, к горе, называемой Елеонскою, послал двух учеников Своих,
сказав: пойдите в противолежащее селение; войдя в него, найдете молодого осла привязанного, на которого никто из людей никогда не садился; отвязав его, приведите;
и если кто спросит вас: зачем отвязываете? скажите ему так: он надобен Господу.
Посланные пошли и нашли, как Он сказал им.
Когда же они отвязывали молодого осла, хозяева его сказали им: зачем отвязываете осленка?
Они отвечали: он надобен Господу.
И привели его к Иисусу, и, накинув одежды свои на осленка, посадили на него Иисуса.
И, когда Он ехал, постилали одежды свои по дороге.
[Зач. 97.] А когда Он приблизился к спуску с горы Елеонской, все множество учеников начало в радости велегласно славить Бога за все чудеса, какие видели они,
говоря: благословен Царь, грядущий во имя Господне! мир на небесах и слава в вышних!
И некоторые фарисеи из среды народа сказали Ему: Учитель! запрети ученикам Твоим.
Но Он сказал им в ответ: сказываю вам, что если они умолкнут, то камни возопиют.
И когда приблизился к городу, то, смотря на него, заплакал о нем
и сказал: о, если бы и ты хотя в сей твой день узнал, что служит к миру твоему! Но это сокрыто ныне от глаз твоих,
ибо придут на тебя дни, когда враги твои обложат тебя окопами и окружат тебя, и стеснят тебя отовсюду,
и разорят тебя, и побьют детей твоих в тебе, и не оставят в тебе камня на камне за то́, что ты не узнал времени посещения твоего.
[Зач. 98.] И, войдя в храм, начал выгонять продающих в нем и покупающих,
говоря им: написано: дом Мой есть дом молитвы, а вы сделали его вертепом разбойников.
И учил каждый день в храме. Первосвященники же и книжники и старейшины народа искали погубить Его,
и не находили, что бы сделать с Ним; потому что весь народ неотступно слушал Его.
Гл҃аше же и҆ при́тчꙋ къ ни̑мъ, ка́кѡ подоба́етъ всегда̀ моли́тисѧ и҆ не стꙋжа́ти (сѝ),
гл҃ѧ: [Заⷱ҇ 88] сꙋдїѧ̀ бѣ̀ нѣ́кїй въ нѣ́коемъ гра́дѣ, бг҃а не боѧ́сѧ и҆ человѣ̑къ не срамлѧ́ѧсѧ.
Вдова́ же нѣ́каѧ бѣ̀ во гра́дѣ то́мъ: и҆ прихожда́ше къ немꙋ̀, глаго́лющи: ѿмстѝ менє̀ ѿ сопе́рника моегѡ̀.
И҆ не хотѧ́ше на до́лзѣ вре́мени. Послѣди́ же речѐ въ себѣ̀: а҆́ще и҆ бг҃а не бою́сѧ, и҆ человѣ̑къ не срамлѧ́юсѧ:
но занѐ твори́тъ мѝ трꙋды̀ вдови́ца сїѧ̀, ѿмщꙋ̀ є҆ѧ̀: да не до конца̀ приходѧ́щи застои́тъ {трꙋди́тъ} менѐ.
Рече́ же гдⷭ҇ь: слы́шите, что̀ сꙋдїѧ̀ непра́вды глаго́летъ;
бг҃ъ же не и҆́мать ли сотвори́ти ѿмще́нїе и҆збра́нныхъ свои́хъ, вопїю́щихъ къ немꙋ̀ де́нь и҆ но́щь, и҆ долготерпѧ̀ ѡ҆ ни́хъ;
гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ сотвори́тъ ѿмще́нїе и҆́хъ вско́рѣ: ѻ҆ба́че сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй прише́дъ ᲂу҆́бѡ ѡ҆брѧ́щетъ ли (сѝ) вѣ́рꙋ на землѝ;
Рече́ же и҆ ко дрꙋги̑мъ ᲂу҆пова́ющымъ собо́ю, ꙗ҆́кѡ сꙋ́ть пра́вєдницы, и҆ ᲂу҆ничижа́ющымъ про́чихъ, при́тчꙋ сїю̀:
[Заⷱ҇ 89] человѣ̑ка два̀ внидо́ста въ це́рковь помоли́тисѧ: є҆ди́нъ фарїсе́й, а҆ дрꙋгі́й мыта́рь.
Фарїсе́й же ста́въ, си́це въ себѣ̀ молѧ́шесѧ: бж҃е, хвалꙋ̀ тебѣ̀ воздаю̀, ꙗ҆́кѡ нѣ́смь ꙗ҆́коже про́чїи человѣ́цы, хи̑щницы, непра́вєдницы, прелюбодѣ́є, и҆лѝ ꙗ҆́коже се́й мыта́рь:
пощꙋ́сѧ двакра́ты въ сꙋббѡ́тꙋ, десѧти́нꙋ даю̀ всегѡ̀ є҆ли́кѡ притѧжꙋ̀.
Мыта́рь же и҆здале́ча стоѧ̀, не хотѧ́ше ни ѻ҆́чїю возвестѝ на не́бо: но бїѧ́ше пє́рси своѧ̑, глаго́лѧ: бж҃е, млⷭ҇тивъ бꙋ́ди мнѣ̀ грѣ́шникꙋ.
Гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ сни́де се́й ѡ҆правда́нъ въ до́мъ сво́й па́че ѻ҆́нагѡ: ꙗ҆́кѡ всѧ́къ возносѧ́йсѧ смири́тсѧ, смирѧ́ѧй же себѐ вознесе́тсѧ.
[Заⷱ҇ 90] Приноша́хꙋ же къ немꙋ̀ и҆ младе́нцы, да и҆́хъ ко́снетсѧ: ви́дѣвше же ᲂу҆чн҃цы̀ запрети́ша и҆̀мъ.
І҆и҃съ же призва́въ и҆̀хъ, гл҃а: ѡ҆ста́вите дѣте́й приходи́ти ко мнѣ̀ и҆ не брани́те и҆̀мъ: таковы́хъ бо є҆́сть црⷭ҇твїе бж҃їе:
а҆ми́нь бо гл҃ю ва́мъ: и҆́же а҆́ще не прїи́метъ црⷭ҇твїѧ бж҃їѧ ꙗ҆́кѡ ѻ҆троча̀, не и҆́мать вни́ти въ нѐ.
[Заⷱ҇ 91] И҆ вопросѝ є҆го̀ нѣ́кїй кнѧ́зь, глаго́лѧ: ᲂу҆чт҃лю бл҃гі́й, что̀ сотвори́въ, живо́тъ вѣ́чный наслѣ́дствꙋю;
Рече́ же є҆мꙋ̀ і҆и҃съ: что́ мѧ глаго́леши бл҃га; никто́же бл҃гъ, то́кмѡ є҆ди́нъ бг҃ъ:
за́пѡвѣди вѣ́си: не прелюбы̀ творѝ, не ᲂу҆бі́й, не ᲂу҆кра́ди, не лжесвидѣ́тельствꙋй, чтѝ ѻ҆тца̀ твоего̀ и҆ ма́терь твою̀.
Ѻ҆́нъ же речѐ: всѧ̑ сїѧ̑ сохрани́хъ ѿ ю҆́ности моеѧ̀.
Слы́шавъ же сїѧ̑ і҆и҃съ речѐ є҆мꙋ̀: є҆щѐ є҆ди́нагѡ не доконча́лъ є҆сѝ: всѧ̑, є҆ли̑ка и҆́маши, прода́ждь и҆ разда́й ни́щымъ: и҆ и҆мѣ́ти и҆́маши сокро́вище на нб҃сѝ: и҆ грѧдѝ в̾слѣ́дъ менє̀.
Ѻ҆́нъ же слы́шавъ сїѐ, приско́рбенъ бы́сть: бѣ́ бо бога́тъ ѕѣлѡ̀.
Ви́дѣвъ же є҆го̀ і҆и҃съ приско́рбна бы́вша, речѐ: ка́кѡ не ᲂу҆до́бь и҆мꙋ́щїи бога́тство въ црⷭ҇твїе бж҃їе вни́дꙋтъ:
ᲂу҆до́бѣе бо є҆́сть вельбꙋ́дꙋ сквозѣ̀ и҆глинѣ̑ ᲂу҆́шы проитѝ, не́же бога́тꙋ въ црⷭ҇твїе бж҃їе вни́ти.
Рѣ́ша же слы́шавшїи: то̀ кто̀ мо́жетъ сп҃се́нъ бы́ти;
Ѻ҆́нъ же речѐ: невозмѡ́жнаѧ ᲂу҆ человѣ̑къ возмѡ́жна сꙋ́ть ᲂу҆ бг҃а.
Рече́ же пе́тръ: сѐ, мы̀ ѡ҆ста́вихомъ всѧ̑ и҆ по тебѣ̀ и҆до́хомъ.
Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ никто́же є҆́сть, и҆́же ѡ҆ста́витъ до́мъ, и҆лѝ роди́тєли, и҆лѝ бра́тїю, и҆лѝ сєстры̀, и҆лѝ женꙋ̀, и҆лѝ ча́да, црⷭ҇твїѧ ра́ди бж҃їѧ,
и҆́же не прїи́метъ мно́жицею во вре́мѧ сїѐ, и҆ въ вѣ́къ грѧдꙋ́щїй живо́тъ вѣ́чный.
[Заⷱ҇ 92] Пое́мь же ѻ҆бана́десѧте ᲂу҆чн҃кѝ своѧ̑, речѐ къ ни̑мъ: сѐ, восхо́димъ во і҆ерⷭли́мъ, и҆ сконча́ютсѧ всѧ̑ пи̑саннаѧ прⷪ҇рѡ́ки ѡ҆ сн҃ѣ чл҃вѣ́честѣ:
предадѧ́тъ бо є҆го̀ ꙗ҆зы́кѡмъ и҆ порꙋга́ютсѧ є҆мꙋ̀, и҆ ᲂу҆корѧ́тъ є҆го̀ и҆ ѡ҆плю́ютъ є҆го̀,
и҆ би́вше ᲂу҆бїю́тъ є҆го̀: и҆ въ тре́тїй де́нь воскрⷭ҇нетъ.
И҆ ті́и ничесѡ́же ѿ си́хъ разꙋмѣ́ша: и҆ бѣ̀ гл҃го́лъ се́й сокрове́нъ ѿ ни́хъ, и҆ не разꙋмѣва́хꙋ гл҃го́лемыхъ.
[Заⷱ҇ 93] Бы́сть же є҆гда̀ прибли́жишасѧ во і҆ерїхѡ́нъ, слѣпе́цъ нѣ́кїй сѣдѧ́ше при пꙋтѝ просѧ̀:
слы́шавъ же наро́дъ мимоходѧ́щь, вопроша́ше: что̀ ᲂу҆́бѡ є҆́сть сѐ;
Повѣ́даша же є҆мꙋ̀, ꙗ҆́кѡ і҆и҃съ назарѧни́нъ мимохо́дитъ.
И҆ возопѝ, глаго́лѧ: і҆и҃се сн҃е дв҃довъ, поми́лꙋй мѧ̀.
И҆ пред̾идꙋ́щїи преща́хꙋ є҆мꙋ̀, да ᲂу҆молчи́тъ: ѻ҆́нъ же па́че мно́жае вопїѧ́ше: сн҃е дв҃довъ, поми́лꙋй мѧ̀.
Ста́въ же і҆и҃съ повелѣ̀ привестѝ є҆го̀ къ себѣ̀. Прибли́жшꙋсѧ же є҆мꙋ̀ къ немꙋ̀, вопросѝ є҆го̀,
гл҃ѧ: что̀ хо́щеши, да тѝ сотворю̀; Ѻ҆́нъ же речѐ: гдⷭ҇и, да прозрю̀.
І҆и҃съ же речѐ є҆мꙋ̀: прозрѝ: вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ.
И҆ а҆́бїе прозрѣ̀, и҆ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆дѧ́ше, сла́вѧ бг҃а. И҆ всѝ лю́дїе ви́дѣвше возда́ша хвалꙋ̀ бг҃ови.
[Заⷱ҇ 94] И҆ вше́дъ прохожда́ше і҆ерїхѡ́нъ.
И҆ сѐ, мꙋ́жъ нарица́емый закхе́й, и҆ се́й бѣ̀ ста́рѣй мытарє́мъ, и҆ то́й бѣ̀ бога́тъ:
и҆ и҆ска́ше ви́дѣти і҆и҃са, кто̀ є҆́сть, и҆ не можа́ше ѿ наро́да, ꙗ҆́кѡ во́зрастомъ ма́лъ бѣ̀:
и҆ предите́къ, возлѣ́зе на ꙗ҆́годичинꙋ, да ви́дитъ, ꙗ҆́кѡ хотѧ́ше ми́мѡ є҆ѧ̀ проитѝ.
И҆ ꙗ҆́кѡ прїи́де на мѣ́сто, воззрѣ́въ і҆и҃съ ви́дѣ є҆го̀ и҆ речѐ къ немꙋ̀: закхе́е, потща́всѧ слѣ́зи: дне́сь бо въ домꙋ̀ твое́мъ подоба́етъ мѝ бы́ти.
И҆ потща́всѧ слѣ́зе и҆ прїѧ́тъ є҆го̀ ра́дꙋѧсѧ.
И҆ ви́дѣвше всѝ ропта́хꙋ, глаго́люще, ꙗ҆́кѡ ко грѣ́шнꙋ мꙋ́жꙋ вни́де вита́ти.
Ста́въ же закхе́й речѐ ко гдⷭ҇ꙋ: сѐ, по́лъ и҆мѣ́нїѧ моегѡ̀, гдⷭ҇и, да́мъ ни́щымъ: и҆ а҆́ще кого̀ чи́мъ ѡ҆би́дѣхъ, возвращꙋ̀ четвери́цею.
Рече́ же къ немꙋ̀ і҆и҃съ, ꙗ҆́кѡ дне́сь спⷭ҇нїе до́мꙋ семꙋ̀ бы́сть, занѐ и҆ се́й сы́нъ а҆враа́мль є҆́сть:
прїи́де бо сн҃ъ чл҃вѣ́чь взыска́ти и҆ спⷭ҇тѝ поги́бшаго.
Слы́шащымъ же и҆̀мъ сїѧ̑, прило́жь речѐ при́тчꙋ, занѐ бли́з̾ є҆мꙋ̀ бы́ти і҆ерⷭ҇ли́ма, и҆ мнѧ́хꙋ, ꙗ҆́кѡ а҆́бїе црⷭ҇тво бж҃їе хо́щетъ ꙗ҆ви́тисѧ.
Речѐ ᲂу҆̀бо: [Заⷱ҇ 95] человѣ́къ нѣ́кїй добра̀ ро́да и҆́де на странꙋ̀ дале́че прїѧ́ти себѣ̀ ца́рство и҆ возврати́тисѧ:
призва́въ же де́сѧть ра̑бъ свои́хъ, дадѐ и҆̀мъ де́сѧть мна̑съ и҆ речѐ къ ни̑мъ: кꙋ́плю дѣ́йте, до́ндеже прїидꙋ̀.
И҆ гра́ждане є҆гѡ̀ ненави́дѧхꙋ є҆го̀ и҆ посла́ша послы̀ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀, глаго́люще: не хо́щемъ семꙋ̀, да ца́рствꙋетъ над̾ на́ми.
И҆ бы́сть є҆гда̀ возврати́сѧ прїи́мъ ца́рство, речѐ пригласи́ти рабы̑ ты̑ѧ, и҆̀мже дадѐ сребро̀, да ᲂу҆вѣ́сть, каковꙋ̀ кꙋ́плю сꙋ́ть сотвори́ли.
Прїи́де же пе́рвый, глаго́лѧ: го́споди, мна́съ твоѧ̀ придѣ́ла де́сѧть мна̑съ.
И҆ речѐ є҆мꙋ̀: бла́гѡ, ра́бе до́брый: ꙗ҆́кѡ ѡ҆ ма́лѣ вѣ́ренъ бы́лъ є҆сѝ, бꙋ́ди ѡ҆́бласть и҆мѣ́ѧ над̾ десѧтїю̀ градѡ́въ.
И҆ прїи́де вторы́й, глаго́лѧ: го́споди, мна́съ твоѧ̀ сотворѝ пѧ́ть мна̑съ.
Рече́ же и҆ томꙋ̀: и҆ ты̀ бꙋ́ди над̾ пѧтїю̀ градѡ́въ.
И҆ дрꙋгі́й прїи́де, глаго́лѧ: го́споди, сѐ, мна́съ твоѧ̀, ю҆́же и҆мѣ́хъ положе́нꙋ во ᲂу҆брꙋ́сѣ:
боѧ́хсѧ бо тебє̀, ꙗ҆́кѡ человѣ́къ ꙗ҆́ръ є҆сѝ, взе́млеши, є҆гѡ́же не положи́лъ є҆сѝ, и҆ жне́ши, є҆гѡ́же не сѣ́ѧлъ є҆сѝ.
Глаго́ла же є҆мꙋ̀: ѿ ᲂу҆́стъ твои́хъ сꙋждꙋ́ ти, лꙋка́вый ра́бе: вѣ́дѣлъ є҆сѝ, ꙗ҆́кѡ а҆́зъ человѣ́къ ꙗ҆́ръ є҆́смь, взе́млю, є҆гѡ́же не положи́хъ, и҆ жнꙋ̀, є҆гѡ́же не сѣ́ѧхъ:
и҆ почто̀ не вда́лъ є҆сѝ моегѡ̀ сребра̀ кꙋпцє́мъ, и҆ а҆́зъ прише́дъ съ ли́хвою и҆стѧза́лъ бы́хъ є҆̀;
И҆ предстоѧ́щымъ речѐ: возми́те ѿ негѡ̀ мна́съ и҆ дади́те и҆мꙋ́щемꙋ де́сѧть мна̑съ.
И҆ рѣ́ша є҆мꙋ̀: го́споди, и҆́мать де́сѧть мна̑съ.
Глаго́лю бо ва́мъ, ꙗ҆́кѡ всѧ́комꙋ и҆мꙋ́щемꙋ да́стсѧ: а҆ ѿ неимꙋ́щагѡ, и҆ є҆́же и҆́мать, ѿи́метсѧ ѿ негѡ̀:
ѻ҆ба́че врагѝ моѧ̑ ѡ҆́ны, и҆̀же не восхотѣ́ша менѐ, да ца́рь бы́хъ бы́лъ над̾ ни́ми, приведи́те сѣ́мѡ и҆ и҆зсѣцы́те предо мно́ю.
И҆ сїѧ̑ ре́къ, и҆дѧ́ше предѝ, восходѧ̀ во і҆ерⷭ҇ли́мъ.
[Заⷱ҇ 96] И҆ бы́сть ꙗ҆́кѡ прибли́жисѧ въ виѳсфагі́ю и҆ виѳа́нїю, къ горѣ̀ нарица́емѣй є҆леѡ́нъ, посла̀ два̀ ᲂу҆чн҃къ свои́хъ,
гл҃ѧ: и҆ди́та въ прѧ́мнꙋю ве́сь: (и҆) въ ню́же входѧ̑ща ѡ҆брѧ́щета жребѧ̀ привѧ́зано, на не́же никто́же николи́же ѿ человѣ̑къ всѣ́де: ѿрѣ̑шша є҆̀ приведи́та:
и҆ а҆́ще кто̀ вы̀ вопроша́етъ: почто̀ ѿрѣша́ета; си́це рцы́та є҆мꙋ̀, ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇ь є҆гѡ̀ тре́бꙋетъ.
Шє́дша же пѡ́сланнаѧ ѡ҆брѣто́ста, ꙗ҆́коже речѐ и҆́ма.
Ѿрѣша́ющема же и҆́ма жребѧ̀, реко́ша госпо́дїе є҆гѡ̀ къ ни́ма: что̀ ѿрѣша́ета жребѧ̀;
Ѡ҆́на же реко́ста, ꙗ҆́кѡ гдⷭ҇ь є҆гѡ̀ тре́бꙋетъ.
И҆ приведо́ста є҆̀ ко і҆и҃сови: и҆ возве́ргше ри̑зы своѧ̑ на жребѧ̀, всади́ша і҆и҃са.
И҆дꙋ́щꙋ же є҆мꙋ̀, постила́хꙋ ри̑зы своѧ̑ по пꙋтѝ.
[Заⷱ҇ 97] Приближа́ющꙋжесѧ є҆мꙋ̀ ᲂу҆жѐ (а҆́бїе) къ низхожде́нїю горѣ̀ є҆леѡ́нстѣй, нача́ша всѐ мно́жество ᲂу҆чн҃къ ра́дꙋющесѧ хвали́ти бг҃а гла́сомъ ве́лїимъ ѡ҆ всѣ́хъ си́лахъ, ꙗ҆̀же ви́дѣша,
глаго́люще: блгⷭ҇ве́нъ грѧды́й цр҃ь во и҆́мѧ гдⷭ҇не: ми́ръ на нб҃сѝ и҆ сла́ва въ вы́шнихъ.
И҆ нѣ́цыи фарїсе́є ѿ наро́да рѣ́ша къ немꙋ̀: ᲂу҆чт҃лю, запретѝ ᲂу҆чн҃кѡ́мъ твои̑мъ.
И҆ ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: гл҃ю ва́мъ, ꙗ҆́кѡ, а҆́ще сі́и ᲂу҆молча́тъ, ка́менїе возопїе́тъ.
И҆ ꙗ҆́кѡ прибли́жисѧ, ви́дѣвъ гра́дъ, пла́касѧ ѡ҆ не́мъ,
гл҃ѧ: ꙗ҆́кѡ а҆́ще бы разꙋмѣ́лъ и҆ ты̀, въ де́нь се́й тво́й, є҆́же къ смире́нїю {къ ми́рꙋ} твоемꙋ̀: нн҃ѣ же скры́сѧ ѿ ѻ҆́чїю твоє́ю:
ꙗ҆́кѡ прїи́дꙋтъ дні́е на тѧ̀, и҆ ѡ҆бложа́тъ вразѝ твоѝ ѻ҆стро́гъ ѡ҆ тебѣ̀, и҆ ѡ҆бы́дꙋтъ тѧ̀, и҆ ѡ҆б̾и́мꙋтъ тѧ̀ ѿвсю́дꙋ,
и҆ разбїю́тъ тѧ̀ и҆ ча̑да твоѧ̑ въ тебѣ̀, и҆ не ѡ҆ста́вѧтъ ка́мень на ка́мени въ тебѣ̀: поне́же не разꙋмѣ́лъ є҆сѝ вре́мене посѣще́нїѧ твоегѡ̀.
[Заⷱ҇ 98] И҆ вше́дъ въ це́рковь, нача́тъ и҆згони́ти продаю́щыѧ въ не́й и҆ кꙋпꙋ́ющыѧ,
гл҃ѧ и҆̀мъ: пи́сано є҆́сть: до́мъ мо́й до́мъ моли́твы є҆́сть: вы́ же сотвори́сте є҆го̀ пеще́рꙋ разбо́йникѡмъ.
И҆ бѣ̀ ᲂу҆чѧ̀ по всѧ̑ дни̑ въ це́ркви. А҆рхїере́є же и҆ кни́жницы и҆ска́хꙋ є҆го̀ погꙋби́ти, и҆ старѣ̑йшины лю́демъ:
и҆ не ѡ҆брѣта́хꙋ, что́ бы сотвори́ли є҆мꙋ̀: лю́дїе бо всѝ держа́хꙋсѧ є҆гѡ̀, послꙋ́шающе є҆го̀.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible