Скрыть
23:4
23:5
23:6
23:7
23:9
23:10
23:12
23:13
23:15
23:16
23:17
23:19
23:20
23:21
23:22
23:23
23:24
23:25
23:26
23:27
23:28
23:29
23:31
23:32
23:35
23:36
23:37
23:39
23:40
23:41
23:43
23:45
23:47
23:48
23:49
23:51
23:52
23:53
23:54
23:55
Синодальный
1 Иисус Христос перед Пилатом; перед Иродом. 13 Требование иудеев распять Его. 26 По пути к Голгофе. 33 Иисус Христос на Кресте; раскаявшийся разбойник. 50 Погребение в новом гробе Иосифа.
[Зач. 110.] И поднялось все множество их, и повели Его к Пилату,
и начали обвинять Его, говоря: мы нашли, что Он развращает народ наш и запрещает давать подать кесарю, называя Себя Христом Царем.
Пилат спросил Его: Ты Царь Иудейский? Он сказал ему в ответ: ты говоришь.
Пилат сказал первосвященникам и народу: я не нахожу никакой вины в Этом Человеке.
Но они настаивали, говоря, что Он возмущает народ, уча по всей Иудее, начиная от Галилеи до сего места.
Пилат, услышав о Галилее, спросил: разве Он Галилеянин?
И, узнав, что Он из области Иродовой, послал Его к Ироду, который в эти дни был также в Иерусалиме.
Ирод, увидев Иисуса, очень обрадовался, ибо давно желал видеть Его, потому что много слышал о Нем, и надеялся увидеть от Него какое-нибудь чудо,
и предлагал Ему многие вопросы, но Он ничего не отвечал ему.
Первосвященники же и книжники стояли и усильно обвиняли Его.
Но Ирод со своими воинами, уничижив Его и насмеявшись над Ним, одел Его в светлую одежду и отослал обратно к Пилату.
И сделались в тот день Пилат и Ирод друзьями между собою, ибо прежде были во вражде друг с другом.
Пилат же, созвав первосвященников и начальников и народ,
сказал им: вы привели ко мне Человека Сего, как развращающего народ; и вот, я при вас исследовал и не нашел Человека Сего виновным ни в чем том, в чем вы обвиняете Его;
и Ирод также, ибо я посылал Его к нему; и ничего не найдено в Нем достойного смерти;
итак, наказав Его, отпущу.
А ему и нужно было для праздника отпустить им одного узника.
Но весь народ стал кричать: смерть Ему! а отпусти нам Варавву.
Варавва был посажен в темницу за произведенное в городе возмущение и убийство.
Пилат снова возвысил голос, желая отпустить Иисуса.
Но они кричали: распни, распни Его!
Он в третий раз сказал им: какое же зло сделал Он? я ничего достойного смерти не нашел в Нем; итак, наказав Его, отпущу.
Но они продолжали с великим криком требовать, чтобы Он был распят; и превозмог крик их и первосвященников.
И Пилат решил быть по прошению их,
и отпустил им посаженного за возмущение и убийство в темницу, которого они просили; а Иисуса предал в их волю.
И когда повели Его, то, захватив некоего Симона Киринеянина, шедшего с поля, возложили на него крест, чтобы нес за Иисусом.
И шло за Ним великое множество народа и женщин, которые плакали и рыдали о Нем.
Иисус же, обратившись к ним, сказал: дщери Иерусалимские! не плачьте обо Мне, но плачьте о себе и о детях ваших,
ибо приходят дни, в которые скажут: блаженны неплодные, и утробы неродившие, и сосцы непитавшие!
тогда начнут говорить горам: падите на нас! и холмам: покройте нас!
Ибо если с зеленеющим деревом это делают, то с сухим что будет?
[Зач. 111.] Вели с Ним на смерть и двух злодеев.
И когда пришли на место, называемое Лобное, там распяли Его и злодеев, одного по правую, а другого по левую сторону.
Иисус же говорил: Отче! прости им, ибо не знают, что делают. И делили одежды Его, бросая жребий.
И стоял народ и смотрел. Насмехались же вместе с ними и начальники, говоря: других спасал; пусть спасет Себя Самого, если Он Христос, избранный Божий.
Также и воины ругались над Ним, подходя и поднося Ему уксус
и говоря: если Ты Царь Иудейский, спаси Себя Самого.
И была над Ним надпись, написанная словами греческими, римскими и еврейскими: Сей есть Царь Иудейский.
Один из повешенных злодеев злословил Его и говорил: если Ты Христос, спаси Себя и нас.
Другой же, напротив, унимал его и говорил: или ты не боишься Бога, когда и сам осужден на то же?
и мы осуждены справедливо, потому что достойное по делам нашим приняли, а Он ничего худого не сделал.
И сказал Иисусу: помяни меня, Господи, когда приидешь в Царствие Твое!
И сказал ему Иисус: истинно говорю тебе, ныне же будешь со Мною в раю.
Было же около шестого часа дня, и сделалась тьма по всей земле до часа девятого:
и померкло солнце, и завеса в храме раздралась по средине.
Иисус, возгласив громким голосом, сказал: Отче! в руки Твои предаю дух Мой. И, сие сказав, испустил дух.
Сотник же, видев происходившее, прославил Бога и сказал: истинно Человек Этот был праведник.
И весь народ, сшедшийся на сие зрелище, видя происходившее, возвращался, бия себя в грудь.
Все же, знавшие Его, и женщины, следовавшие за Ним из Галилеи, стояли вдали и смотрели на это.
Тогда некто, именем Иосиф, член совета, человек добрый и правдивый,
не участвовавший в совете и в деле их; из Аримафеи, города Иудейского, ожидавший также Царствия Божия,
пришел к Пилату и просил тела Иисусова;
и, сняв его, обвил плащаницею и положил его в гробе, высеченном в скале, где еще никто не был положен.
День тот был пятница, и наступала суббота.
Последовали также и женщины, пришедшие с Иисусом из Галилеи, и смотрели гроб, и как полагалось тело Его;
возвратившись же, приготовили благовония и масти; и в субботу остались в покое по заповеди.
Церковнославянский (рус)
[Зач. 110.] И воста́в­ше все́ мно́же­с­т­во и́хъ, ведо́ша Его́ къ Пила́ту.
Нача́ша же На́нь ва́дити, глаго́люще: Сего́ обрѣто́хомъ развраща́юща язы́къ на́шъ и воз­браня́юща ке́сареви да́нь дая́ти, глаго́люща Себе́ Христа́ Царя́ бы́ти.
Пила́тъ же вопроси́ Его́, глаго́ля: Ты́ ли еси́ Ца́рь Иуде́омъ? О́нъ же от­вѣща́въ рече́ ему́: ты́ глаго́леши.
Пила́тъ же рече́ ко архiере́омъ и наро́ду: нико́­еяже обрѣта́ю вины́ въ человѣ́цѣ се́мъ.
Они́ же крѣпля́хуся глаго́люще, я́ко развраща́етъ лю́ди, учя́ по все́и Иуде́и, наче́нъ от­ Галиле́и до здѣ́.
Пила́тъ же слы́шавъ Галиле́ю, вопроси́, а́ще человѣ́къ Галиле́анинъ е́сть?
И разумѣ́въ, я́ко от­ о́бласти И́родовы е́сть, посла́ Его́ ко И́роду, су́щу и тому́ во Иерусали́мѣ въ ты́я дни́.
И́родъ же ви́дѣвъ Иису́са ра́дъ бы́сть зѣло́: бѣ́ бо жела́я от­ мно́га вре́мене ви́дѣти Его́, зане́ слы́шаше мно́га о Не́мъ: и надѣ́яшеся зна́менiе нѣ́кое ви́дѣти от­ Него́ быва́емо.
Вопроша́­ше же Его́ словесы́ мно́гими: О́нъ же ничесо́же от­вѣщава́­ше ему́.
Стоя́ху же архiере́е и кни́жницы, при­­лѣ́жно ва́дяще На́нь.
Укори́въ же Его́ И́родъ съ во́и сво­и́ми и поруга́вся, обо́лкъ Его́ въ ри́зу свѣ́тлу, воз­врати́ Его́ къ Пила́ту.
Бы́ста же дру́га И́родъ же и Пила́тъ въ то́й де́нь съ собо́ю: пре́жде бо бѣ́ста вражду́ иму́ща между́ собо́ю.
Пила́тъ же созва́въ архiере́и и кня́зи и лю́ди,
рече́ къ ни́мъ: при­­ведо́сте ми́ Человѣ́ка Сего́, я́ко развраща́юща лю́ди: и се́ а́зъ предъ ва́ми истяза́въ, ни еди́ныя же обрѣта́ю въ Человѣ́цѣ Се́мъ вины́, я́же На́нь ва́дите:
но ни И́родъ: посла́хъ бо Его́ къ нему́, и се́ ничто́же досто́йно сме́рти сотворе́но е́сть о Не́мъ:
наказа́въ у́бо Его́ от­пущу́.
Ну́жду же имя́ше на вся́ пра́здники от­пуща́ти и́мъ еди́наго.
Возопи́ша же вси́ наро́ди, глаго́люще: воз­ми́ Сего́, от­пусти́ же на́мъ Вара́вву.
И́же бѣ́ за нѣ́кую крамо́лу бы́в­шую во гра́дѣ и убі́й­ст­во вве́рженъ въ темни́цу.
Па́ки же Пила́тъ воз­гласи́, хотя́ от­пусти́ти Иису́са.
Они́ же воз­глаша́ху, глаго́люще: распни́, распни́ Его́.
О́нъ же трети́цею рече́ къ ни́мъ: что́ бо зло́ сотвори́ Се́й? Ничесо́же досто́йна сме́рти обрѣто́хъ въ Не́мъ: наказа́въ у́бо Его́ от­пущу́.
Они́ же при­­лѣжа́ху гла́сы вели́кими, прося́ще Его́ на распя́тiе: и устоя́ху {превоз­мога́ху} гла́си и́хъ и архiере́йстiи.
Пила́тъ же посуди́ бы́ти проше́нiю и́хъ:
от­пусти́ же бы́в­шаго за крамолу́ и убі́й­ст­во всажде́на въ темни́цу, его́же проша́ху: Иису́са же предаде́ во́ли и́хъ.
И я́ко поведо́ша Его́, е́мше Си́мона нѣ́ко­его Кирине́а, гряду́ща съ села́, воз­ложи́ша на́нь кре́стъ, нести́ по Иису́сѣ.
Идя́ше же вослѣ́дъ Его́ наро́дъ мно́гъ люде́й, и жены́, я́же и пла́кахуся и рыда́ху Его́.
Обра́щься же къ ни́мъ Иису́съ рече́: дще́ри Иерусали́мски, не пла́читеся о Мнѣ́, оба́че себе́ пла́чите и ча́дъ ва́шихъ:
я́ко се́ дні́е гряду́тъ, въ ня́же реку́тъ: блаже́ны непло́ды, и утро́бы, я́же не роди́ша, и сосцы́, и́же не до­и́ша.
Тогда́ начну́тъ глаго́лати гора́мъ: пади́те на ны́: и холмо́мъ: покры́йте ны́.
Зане́, а́ще въ су́ровѣ дре́вѣ сiя́ творя́тъ, въ су́сѣ что́ бу́детъ?
[Зач. 111.] Ведя́ху же и и́на два́ злодѣ́я съ Ни́мъ уби́ти.
И егда́ прiидо́ша на мѣ́сто, нарица́емое Ло́бное, ту́ распя́ша Его́ и злодѣ́я, о́ваго у́бо одесну́ю, а друга́го ошу́юю.
Иису́съ же глаго́лаше: О́тче, от­пусти́ и́мъ: не вѣ́дятъ бо что́ творя́тъ. Раздѣля́юще же ри́зы Его́, мета́ху жре́бiя.
И стоя́ху лю́дiе зря́ще. Руга́хуся же и кня́зи съ ни́ми, глаго́люще: ины́я спасе́, да спасе́тъ и Себе́, а́ще То́й е́сть Христо́съ Бо́жiй избра́н­ный.
Руга́хуся же Ему́ и во́ини, при­­ступа́юще и о́цетъ при­­дѣ́юще Ему́,
и глаго́лаху: а́ще Ты́ еси́ Ца́рь Иуде́йскъ, спаси́ся Са́мъ.
Бѣ́ же и написа́нiе напи́сано надъ Ни́мъ писмены́ е́ллинскими и ри́мскими и евре́йскими: Се́й е́сть Ца́рь Иуде́йскъ.
Еди́нъ же от­ обѣ́шеною злодѣ́ю ху́ляше Его́, глаго́ля: а́ще Ты́ еси́ Христо́съ, спаси́ Себе́ и на́ю.
Отвѣща́въ же другі́й преща́­ше ему́, глаго́ля: ни ли́ ты́ бо­и́шися Бо́га, я́ко въ то́мже осужде́нъ еси́?
И мы́ у́бо въ пра́вду: досто́йная бо по дѣло́мъ на́ю воспрiе́млева: Се́й же ни еди́наго зла́ сотвори́.
И глаго́лаше Иису́сови: помяни́ мя, Го́споди, егда́ прiи́деши во Ца́р­ст­вiи си́.
И рече́ ему́ Иису́съ: ами́нь глаго́лю тебѣ́, дне́сь со Мно́ю бу́деши въ раи́.
Бѣ́ же ча́съ я́ко шесты́й, и тма́ бы́сть по все́й земли́ до часа́ девя́таго:
и поме́рче со́лнце, и завѣ́са церко́вная раздра́ся посредѣ́.
И воз­гла́шь гла́сомъ ве́лiимъ Иису́съ, рече́: О́тче, въ ру́цѣ Тво­и́ предаю́ ду́хъ Мо́й. И сiя́ ре́къ и́здше.
Ви́дѣвъ же со́тникъ бы́в­шее, просла́ви Бо́га, глаго́ля: во­и́стин­ну Человѣ́къ Се́й пра́веденъ бѣ́.
И вси́ при­­ше́дшiи наро́ди на позо́ръ се́й, ви́дяще быва́ющая, бiю́ще пе́рси своя́ воз­враща́хуся.
Стоя́ху же вси́ зна́емiи Его́ издале́ча, и жены́ спослѣ́д­ст­вовав­шыя Ему́ от­ Галиле́и, зря́щя сiя́.
И се́, му́жъ и́менемъ Ио́сифъ, совѣ́тникъ сы́й, му́жъ бла́гъ и пра́веденъ,
се́й не бѣ́ при­­ста́лъ совѣ́ту и дѣ́лу и́хъ, от­ Аримаѳе́а гра́да Иуде́йска, и́же ча́яше и са́мъ Ца́р­ст­вiя Бо́жiя:
се́й при­­сту́пль къ Пила́ту, проси́ тѣлесе́ Иису́сова:
и сне́мъ е́ обви́тъ плащани́цею, и положи́ е́ во гро́бѣ изсѣ́ченѣ, въ не́мже не бѣ́ никто́же никогда́же положе́нъ.
И де́нь бѣ́ пято́къ, и суббо́та свѣта́­ше.
Вслѣ́дъ же ше́дшыя жены́, я́же бя́ху при­­шли́ съ Ни́мъ от­ Галиле́и, ви́дѣша гро́бъ, и я́ко положе́но бы́сть тѣ́ло Его́:
воз­вра́щшяся же угото́ваша арома́ты и ми́ро: и въ суббо́ту у́бо умолча́ша по за́повѣди.
Et surgens omnis multitudo eorum duxerunt illum ad Pi latum.
Coeperunt autem accusare illum dicentes: «Hunc invenimus subvertentem gentem nostram et prohibentem tributa dare Caesari et dicentem se Christum regem esse».
Pilatus autem interrogavit eum dicens: «Tu es rex Iudaeorum?». At ille respondens ait: «Tu dicis».
Ait autem Pilatus ad principes sacerdotum et turbas: «Nihil invenio causae in hoc homine».
At illi invalescebant dicentes: «Commovet populum docens per universam Iudaeam et in cipiens a Galilaea usque huc!».
Pilatus autem audiens interrogavit si homo Galilaeus esset;
et ut cognovit quod de Herodis potestate esset, remisit eum ad Herodem, qui et ipse Hierosolymis erat illis diebus.
Herodes autem, viso Iesu, gavisus est valde; erat enim cupiens ex multo tempore videre eum, eo quod audiret de illo et sperabat signum aliquod videre ab eo fieri.
Interrogabat autem illum multis sermonibus; at ipse nihil illi respondebat.
Stabant etiam principes sacerdotum et scribae constanter accusantes eum.
Sprevit autem illum Herodes cum exercitu suo et illusit indutum veste alba et remisit ad Pilatum.
Facti sunt autem amici inter se Herodes et Pilatus in ipsa die; nam antea inimici erant ad invicem.
Pilatus autem, convocatis principibus sacerdotum et magistratibus et plebe,
dixit ad illos: «Obtulistis mihi hunc hominem quasi avertentem populum, et ecce ego coram vobis interrogans nullam causam inveni in homine isto ex his, in quibus eum accusatis,
sed neque Herodes; remisit enim illum ad nos. Et ecce nihil dignum morte actum est ei.
Emendatum ergo illum dimittam».
Exclamavit autem universa turba dicens: «Tolle hunc et dimitte nobis Barabbam!»,
qui erat propter seditionem quandam factam in civitate et homicidium missus in carcerem.
Iterum autem Pilatus locutus est ad illos volens dimittere Iesum,
at illi succlamabant dicentes: «Crucifige, crucifige illum!».
Ille autem tertio dixit ad illos: «Quid enim mali fecit iste? Nullam causam mortis invenio in eo; corripiam ergo illum et dimittam».
At illi instabant vocibus magnis postulantes, ut crucifigeretur, et invalescebant voces eorum.
Et Pilatus adiudicavit fieri petitionem eorum:
dimisit autem eum, qui propter seditionem et homicidium missus fuerat in carcerem, quem petebant; Iesum vero tradidit voluntati eorum.
Et cum abducerent eum, apprehenderunt Simonem quendam Cyrenensem venientem de villa et imposuerunt illi crucem portare post Iesum.
Sequebatur autem illum multa turba populi et mulierum, quae plangebant et lamentabant eum.
Conversus autem ad illas Iesus dixit: «Filiae Ierusalem, nolite flere super me, sed super vos ipsas flete et super filios vestros,
quoniam ecce venient dies, in quibus dicent: "Beatae steriles et ventres, qui non genuerunt, et ubera, quae non lactaverunt!".
Tunc incipient dicere montibus: "Cadite super nos!", et collibus: "Operite nos!",
quia si in viridi ligno haec faciunt, in arido quid fiet?».
Ducebantur autem et alii duo nequam cum eo, ut interficerentur.
Et postquam venerunt in locum, qui vocatur Calvariae, ibi crucifixerunt eum et latrones, unum a dextris et alterum a sinistris.
Iesus autem dicebat: «Pater, dimitte illis, non enim sciunt quid faciunt». Dividentes vero vestimenta eius miserunt sortes.
Et stabat populus exspectans. Et deridebant illum et principes dicentes: «Alios salvos fecit; se salvum faciat, si hic est Christus Dei electus!».
Illudebant autem ei et milites accedentes, acetum offerentes illi
et dicentes: «Si tu es rex Iudaeorum, salvum te fac!».
Erat autem et superscriptio super illum: «Hic est rex Iudaeorum».
Unus autem de his, qui pendebant, latronibus blasphemabat eum dicens: «Nonne tu es Christus? Salvum fac temetipsum et nos!».
Respondens autem alter increpabat illum dicens: «Neque tu times Deum, quod in eadem damnatione es?
Et nos quidem iuste, nam digna factis recipimus! Hic vero nihil mali gessit».
Et dicebat: «Iesu, memento mei, cum veneris in regnum tuum».
Et dixit illi: «Amen dico tibi: Hodie mecum eris in paradiso».
Et erat iam fere hora sexta, et tenebrae factae sunt in universa terra usque in horam nonam,
et obscuratus est sol, et velum templi scissum est medium.
Et clamans voce magna Iesus ait: «Pater, in manus tuas commendo spiritum meum»; et haec dicens exspiravit.
Videns autem centurio, quod factum fuerat, glorificavit Deum dicens: «Vere hic homo iustus erat!».
Et omnis turba eorum, qui simul aderant ad spectaculum istud et videbant, quae fiebant, percutientes pectora sua revertebantur.
Stabant autem omnes noti eius a longe et mulieres, quae secutae erant eum a Galilaea, haec videntes.
Et ecce vir nomine Ioseph, qui erat decurio, vir bonus et iustus
Chic non consenserat consilio et actibus eorum — ab Arimathaea civitate Iudaeorum, qui exspectabat regnum Dei,
hic accessit ad Pilatum et petiit corpus Iesu
et depositum involvit sindone et posuit eum in monumento exciso, in quo nondum quisquam positus fuerat.
Et dies erat Parasceves, et sabbatum illucescebat.
Subsecutae autem mulieres, quae cum ipso venerant de Galilaea, viderunt monumentum et quemadmodum positum erat corpus eius;
et revertentes paraverunt aromata et unguenta et sabbato quidem siluerunt secundum mandatum.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible