Now on the first day of the week, very early in the morning, they, and certain other women with them, came to the tomb bringing the spices which they had prepared.

But they found the stone rolled away from the tomb.

Then they went in and did not find the body of the Lord Jesus.

And it happened, as they were greatly perplexed about this, that behold, two men stood by them in shining garments.

Then, as they were afraid and bowed their faces to the earth, they said to them, «Why do you seek the living among the dead?

He is not here, but is risen! Remember how He spoke to you when He was still in Galilee,

saying, «The Son of Man must be delivered into the hands of sinful men, and be crucified, and the third day rise again.»́

And they remembered His words.

Then they returned from the tomb and told all these things to the eleven and to all the rest.

It was Mary Magdalene, Joanna, Mary the mother of James, and the other women with them, who told these things to the apostles.

And their words seemed to them like idle tales, and they did not believe them.

But Peter arose and ran to the tomb; and stooping down, he saw the linen cloths lying by themselves; and he departed, marveling to himself at what had happened.

Now behold, two of them were traveling that same day to a village called Emmaus, which was seven miles from Jerusalem.

And they talked together of all these things which had happened.

So it was, while they conversed and reasoned, that Jesus Himself drew near and went with them.

But their eyes were restrained, so that they did not know Him.

And He said to them, «What kind of conversation is this that you have with one another as you walk and are sad?»

Then the one whose name was Cleopas answered and said to Him, «Are You the only stranger in Jerusalem, and have You not known the things which happened there in these days?»

And He said to them, «What things?» So they said to Him, «The things concerning Jesus of Nazareth, who was a Prophet mighty in deed and word before God and all the people,

and how the chief priests and our rulers delivered Him to be condemned to death, and crucified Him.

But we were hoping that it was He who was going to redeem Israel. Indeed, besides all this, today is the third day since these things happened.

Yes, and certain women of our company, who arrived at the tomb early, astonished us.

When they did not find His body, they came saying that they had also seen a vision of angels who said He was alive.

And certain of those who were with us went to the tomb and found it just as the women had said; but Him they did not see.»

Then He said to them, «O foolish ones, and slow of heart to believe in all that the prophets have spoken!

Ought not the Christ to have suffered these things and to enter into His glory?»

And beginning at Moses and all the Prophets, He expounded to them in all the Scriptures the things concerning Himself.

Then they drew near to the village where they were going, and He indicated that He would have gone farther.

But they constrained Him, saying, «Abide with us, for it is toward evening, and the day is far spent.» And He went in to stay with them.

Now it came to pass, as He sat at the table with them, that He took bread, blessed and broke it, and gave it to them.

Then their eyes were opened and they knew Him; and He vanished from their sight.

And they said to one another, «Did not our heart burn within us while He talked with us on the road, and while He opened the Scriptures to us?»

So they rose up that very hour and returned to Jerusalem, and found the eleven and those who were with them gathered together,

saying, «The Lord is risen indeed, and has appeared to Simon!»

And they told about the things that had happened on the road, and how He was known to them in the breaking of bread.

Now as they said these things, Jesus Himself stood in the midst of them, and said to them, «Peace to you.»

But they were terrified and frightened, and supposed they had seen a spirit.

And He said to them, «Why are you troubled? And why do doubts arise in your hearts?

Behold My hands and My feet, that it is I Myself. Handle Me and see, for a spirit does not have flesh and bones as you see I have.»

When He had said this, He showed them His hands and His feet.

But while they still did not believe for joy, and marveled, He said to them, «Have you any food here?»

So they gave Him a piece of a broiled fish and some honeycomb.

And He took it and ate in their presence.

Then He said to them, «These are the words which I spoke to you while I was still with you, that all things must be fulfilled which were written in the Law of Moses and the Prophets and the Psalms concerning Me.»

And He opened their understanding, that they might comprehend the Scriptures.

Then He said to them, «Thus it is written, and thus it was necessary for the Christ to suffer and to rise from the dead the third day,

and that repentance and remission of sins should be preached in His name to all nations, beginning at Jerusalem.

And you are witnesses of these things.

Behold, I send the Promise of My Father upon you; but tarry in the city of Jerusalem until you are endued with power from on high.»

And He led them out as far as Bethany, and He lifted up His hands and blessed them.

Now it came to pass, while He blessed them, that He was parted from them and carried up into heaven.

And they worshiped Him, and returned to Jerusalem with great joy,

and were continually in the temple praising and blessing God. Amen.

Церковнославянский (рус)

[Зач. 112.] Во еди́ну же от суббо́тъ зѣло́ ра́но прiидо́ша на гро́бъ, нося́щя я́же угото́ваша арома́ты: и другі́я съ ни́ми:

обрѣто́ша же ка́мень отвале́нъ от гро́ба,

и вше́дшя не обрѣто́ша тѣлесе́ Го́спода Иису́са.

И бы́сть не домышля́ющымся и́мъ о се́мъ, и се́ му́жа два́ ста́ста предъ ни́ми въ ри́захъ блеща́щихся.

Пристра́шнымъ же бы́вшымъ и́мъ и покло́ншымъ ли́ца на зе́млю, реко́ста къ ни́мъ: что́ и́щете жива́го съ ме́ртвыми?

Нѣ́сть здѣ́, но воста́: помяни́те, я́коже глаго́ла ва́мъ, еще́ сы́й въ Галиле́и,

глаго́ля, я́ко подоба́етъ Сы́ну Человѣ́ческому пре́дану бы́ти въ ру́цѣ человѣ́къ грѣ́шникъ, и пропя́ту бы́ти, и въ тре́тiй де́нь воскре́снути.

И помяну́ша глаго́лы Его́:

и возвра́щшяся от гро́ба, возвѣсти́ша вся́ сiя́ единомуна́десяте и всѣ́мъ про́чымъ.

Бя́ше же Магдали́на Марі́а и Иоа́нна и Марі́а Иа́ковля, и про́чыя съ ни́ми, я́же глаго́лаху ко апо́столомъ сiя́.

И яви́шася предъ ни́ми я́ко лжа́ глаго́лы и́хъ, и не вѣ́роваху и́мъ.

[Зач. 113.] Пе́тръ же воста́въ тече́ ко гро́бу, и прини́къ ви́дѣ ри́зы еди́ны лежа́щя: и отъи́де, въ себѣ́ дивя́ся бы́вшему.

И се́ два́ от ни́хъ бѣ́ста иду́ща въ то́йже де́нь въ ве́сь, отстоя́щу ста́дiй шестьдеся́тъ от Иерусали́ма, е́йже и́мя Еммау́съ:

и та́ бесѣ́доваста къ себѣ́ о всѣ́хъ си́хъ приклю́чшихся.

И бы́сть бесѣ́дующема и́ма и совопроша́ющемася, и Са́мъ Иису́съ прибли́жився идя́ше съ ни́ма:

о́чи же ею́ держа́стѣся, да Его́ не позна́ета.

Рече́ же къ ни́ма: что́ су́ть словеса́ сiя́, о ни́хже стяза́етася къ себѣ́ иду́ща, и еста́ дря́хла?

Отвѣща́въ же еди́нъ, ему́же и́мя Клео́па, рече́ къ Нему́: Ты́ ли еди́нъ пришле́цъ еси́ во Иерусали́мъ, и не увѣ́дѣлъ еси́ бы́вшихъ въ не́мъ во дни́ сiя́?

И рече́ и́ма: кі́ихъ? О́на же рѣ́ста Ему́: я́же о Иису́сѣ Назаряни́нѣ, И́же бы́сть му́жъ проро́къ, си́ленъ дѣ́ломъ и сло́вомъ предъ Бо́гомъ и всѣ́ми людьми́:

ка́ко преда́ша Его́ архiере́и и кня́зи на́ши на осужде́нiе сме́рти, и распя́ша Его́:

мы́ же надѣ́яхомся, я́ко Се́й е́сть хотя́ изба́вити Изра́иля: но и надъ всѣ́ми си́ми, тре́тiй се́й де́нь е́сть дне́сь, отне́лиже сiя́ бы́ша.

Но и жены́ нѣ́кiя от на́съ ужаси́ша ны́, бы́вшыя ра́но у гро́ба:

и не обрѣ́тшя тѣлесе́ Его́, прiидо́ша, глаго́лющя, я́ко и явле́нiе А́нгелъ ви́дѣша, и́же глаго́лютъ Его́ жи́ва.

И идо́ша нѣ́цыи от на́съ ко гро́бу, и обрѣто́ша та́ко, я́коже и жены́ рѣ́ша: Самаго́ же не ви́дѣша.

И То́й рече́ къ ни́ма: о несмы́сленная и ко́сная се́рдцемъ, е́же вѣ́ровати о всѣ́хъ, я́же глаго́лаша проро́цы:

не сiя́ ли подоба́ше пострада́ти Христу́ и вни́ти въ сла́ву Свою́?

И наче́нъ от Моисе́а и от всѣ́хъ проро́къ, сказа́ше и́ма от всѣ́хъ Писа́нiй я́же о Не́мъ.

И прибли́жишася въ ве́сь, въ ню́же идя́ста: и То́й творя́шеся далеча́йше ити́.

И ну́ждаста Его́, глаго́люща: обля́зи съ на́ма, я́ко къ ве́черу е́сть, и приклони́лся е́сть де́нь. И вни́де съ ни́ма облещи́.

И бы́сть я́ко возлеже́ съ ни́ма, и прiи́мъ хлѣ́бъ благослови́, и преломи́въ дая́ше и́ма:

о́нѣма же отверзо́стѣся о́чи, и позна́ста Его́: и То́й неви́димь бы́сть и́ма.

И реко́ста къ себѣ́: не се́рдце ли на́ю горя́ бѣ́ въ на́ю, егда́ глаго́лаше на́ма на пути́ и егда́ ска́зоваше на́ма Писа́нiя?

И воста́вша въ то́й ча́съ, возврати́стася во Иерусали́мъ, и обрѣто́ста совоку́пленныхъ единона́десяте и и́же бя́ху съ ни́ми,

глаго́лющихъ, я́ко вои́стинну воста́ Госпо́дь и яви́ся Си́мону.

И та́ повѣ́даста, я́же бы́ша на пути́, и я́ко позна́ся и́ма въ преломле́нiи хлѣ́ба.

[Зач. 114.] Сiя́ же и́мъ глаго́лющымъ, [и] Са́мъ Иису́съ ста́ посредѣ́ и́хъ, и глаго́ла и́мъ: ми́ръ ва́мъ.

Убоя́вшеся же и пристра́шни бы́вше, мня́ху ду́хъ ви́дѣти:

и рече́ и́мъ: что́ смуще́ни есте́? И почто́ помышле́нiя вхо́дятъ въ сердца́ ва́ша?

Ви́дите ру́цѣ Мои́ и но́зѣ Мои́, я́ко са́мъ А́зъ е́смь: осяжи́те Мя́ и ви́дите: я́ко ду́хъ пло́ти и ко́сти не и́мать, я́коже Мене́ ви́дите иму́ща.

И сiе́ ре́къ, показа́ и́мъ ру́цѣ и но́зѣ.

Еще́ же невѣ́рующымъ и́мъ от ра́дости и чудя́щымся, рече́ и́мъ: и́мате ли что́ снѣ́дно здѣ́?

Они́ же да́ша Ему́ ры́бы пече́ны ча́сть и от пче́лъ со́тъ.

И взе́мъ предъ ни́ми яде́,

рече́ же и́мъ: сiя́ су́ть словеса́, я́же глаго́лахъ къ ва́мъ еще́ сы́й съ ва́ми, я́ко подоба́етъ сконча́тися всѣ́мъ напи́саннымъ въ зако́нѣ Моисе́овѣ и проро́цѣхъ и псалмѣ́хъ о Мнѣ́.

Тогда́ отве́рзе и́мъ у́мъ разумѣ́ти Писа́нiя

и рече́ и́мъ, я́ко та́ко пи́сано е́сть, и та́ко подоба́ше пострада́ти Христу́ и воскре́снути от ме́ртвыхъ въ тре́тiй де́нь,

и проповѣ́датися во и́мя Его́ покая́нiю и отпуще́нiю грѣхо́въ во всѣ́хъ язы́цѣхъ, наче́нше от Иерусали́ма:

вы́ же есте́ свидѣ́телiе си́мъ:

и се́, А́зъ послю́ обѣтова́нiе Отца́ Моего́ на вы́: вы́ же сѣди́те во гра́дѣ Иерусали́мстѣ, до́ндеже облече́теся си́лою свы́ше.

Изве́дъ же и́хъ во́нъ до Виѳа́нiи и воздви́гъ ру́цѣ Свои́, [и] благослови́ и́хъ.

И бы́сть егда́ благословля́ше и́хъ, отступи́ от ни́хъ и возноша́шеся на не́бо.

И ті́и поклони́шася Ему́ и возврати́шася во Иерусали́мъ съ ра́достiю вели́кою:

и бя́ху вы́ну въ це́ркви, хва́ляще и благословя́ще Бо́га. Ами́нь.

Коне́цъ е́же от Луки́ свята́го Ева́нгелiа: и́мать въ себѣ́ главы́ 24, зача́лъ же церко́вныхъ 114.

Таджикский

Языки

Дар рўзи якшанбе, субҳидам, ҳанутеро, ки тайёр карда буданд, бо худ гирифта, ба сари қабр омаданд, ва баъзе занони дигар ҳамроҳи онҳо буданд;

Вале диданд, ки санг аз қабр ғелтонда шудааст,

Ва чун дохил шуданд, Ҷасади Исои Худовандро наёфтанд.

Дар сурате ки аз ин ҳодиса дар ҳайрат буданд, баногоҳ дар пешашон ду марди ҷомаҳои дурахшанда дар бар пайдо шуданд.

Ва дар ҳолате ки ба ҳарос афтода, сарҳои худро ба зер афканда буданд, он ду ба онҳо гуфтанд: “Чаро шумо зиндаро дар миёни мурдгон ҷустуҷў мекунед?

Дар ин ҷо нест: Ў эҳьё шуд; ба ёд оваред, ки чӣ гуна Ў, ҳангоме ки дар Ҷалил буд, ба шумо сухан ронда,

Гуфта буд, ки Писари Одам бояд ба дасти одамони гуноҳкор таслим карда шавад, ва маслуб гардида, ва дар рўзи сеюм эҳьё шавад“.

Ва онҳо суханони Ўро ба ёд оварданд.

Ва аз сари қабр баргашта, ҳамаи инро ба он ёздаҳ ва ба ҳамаи дигарон нақл карданд.

Инҳо Марями Маҷдалия, ва Юҳона, ва Марям, модари Яъқуб, ва бо онҳо занони дигар буданд, ки ба ҳаввориён ин чизҳоро гуфтанд.

Вале ин суханон ба назарашон сафсатае намуд, ва ба гапи онҳо бовар накарданд.

Аммо Петрус бархоста, сўи қабр давид ва хам шуда, фақат кафанро дид, ки гузошта шудааст, ва аз ин ҳодиса дар ҳайрат монда, ба хонаи худ рафтанд.

Дар ҳамон рўз ду нафар аз онҳо ба деҳае мерафтанд, ки тақрибан шаст стадия аз Ерусалим дур буд, ва Аммоус ном дошт,

Ва бо ҳамдигар дар бораи ҳамаи ин воқеаҳо гуфтугў мекарданд.

Ва ҳангоме ки онҳо гуфтугў ва мубоҳиса мекарданд, Худи Исо наздик омада, бо онҳо равона шуд.

Лекин чашмони онҳо баста буд, ба тавре ки Ўро нашинохтанд.

Ба онҳо гуфт: “Аз чӣ хусус бо ҳамдигар дар роҳ гуфтугузор мекунед, ва чеҳраҳотон ғамгин аст?“

Яке аз онҳо, ки Клеюпос ном дошт, дар ҷавоби Ў гуфт: “Наход ки танҳо Ту аз онҳое ки ба Ерусалим омадаанд, аз воқеае ки дар ин рўзҳо рўй додааст бехабар ҳастӣ?“

Ба онҳо гуфт: “Аз кадом воқеа?“ Ба Ў гуфтанд: “Аз он чи ба Исои Носирӣ рўй додааст, ки Ў пайғамбаре буд тавонотар дар кирдор ва гуфтор дар пеши Худо ва тамоми қавм;

Чӣ гуна Ўро саркоҳинон ва сардорони мо таслим карданд, то ки ба қатл маҳкум шавад, ва Ўро маслуб карданд;

Лекин мо умед доштем, ки Ў Ҳамон аст, ки бояд Исроиро наҷот диҳад; аммо, бо ин ҳама, имрўз рўзи сеюм аст, ки ин ба вуқўъ омадааст;

Вале баъзе аз занони мо низ моро дар ҳайрат андохтанд: онҳо бомдодон бар сари қабр рафтаанд,

Ва Ҷасади Ўро наёфтаанд, ва омада гуфтанд, ки дар рўъё фариштагонро низ дидаанд, ки мегўянд: Ў зинда аст;

Ва баъзе аз рафиқони мо ба сари қабр рафта, ончунон ки занон гуфта буданд, ёфтаанд; лекин Ўро надидаанд“.

Ва Ў ба онҳо гуфт: “Эй бефаросатон ва сустдилон дар имоноварӣ ба он чи анбиё пешгўӣ кардаанд!

Оё Масеҳро лозим набуд ҳамаи инро аз сар гузаронда, ба ҷалоли Худ бирасад?“

Ва аз Мусо ва аз тамоми анбиё сар карда, он чиро, ки дар ҳамаи Навиштаҳо дар бораи Ў гуфта шудааст, ба онҳо фаҳмонда дод.

Ва онҳо ба деҳае ки сўяш мерафтанд, наздик омаданд, ва Ў чунин вонамуд карда, ки мехоҳад онсўтар биравад;

Вале онҳо Ўро нигоҳ дошта, гуфтанд: “Бо мо бимон, чунки шом наздик аст, ва рўз ба поён мерасад“. Ва Ў ворид шуда, бо онҳо монд.

Ва ҳангоме ки Ў бо онҳо назди суфра нишаст, нонро гирифта, баракат дод ва пора карда, ба онҳо дод.

Он гоҳ чашмони онҳо кушода шуд, ва онҳо Ўро шинохтанд; вале Ў аз назарашон нопадид шуд.

Ва онҳо ба якдигар гуфтанд: “Оё дили мо дар даруни мо намесўхт, вақте ки Ў дар роҳ бо мо сухан меронд ва Навиштаҳоро ба мо мефаҳмонд?“.

Ва ҳамон соат бархоста, ба Ерусалим баргаштанд ва он ёздаҳро ёфтанд, ки бо рафиқони худ ҷамъ шуда,

Мегуфтанд, ки Худованд ҳақиқатан эҳьё шудааст ва ба Шимъўн зоҳир гардидаст.

Ва онҳо низ нақл карданд, ки дар аснои роҳ чӣ ҳодиса рўй дод, ва чӣ гуна Ўро дар вақти пора кардани нон шинохтанд.

Вақте ки онҳо дар ин хусус гап мезаданд, Худи Исо дар миёни онҳо истода, ба онҳо гуфт: “Салом ба шумо бод“.

Онҳо ба изтироб ва ҳарос афтода, гумон карданд, ки рўҳе мебинанд;

Лекин Ў ба онҳо гуфт: “Чаро музтариб шудед, ва аз чӣ сабаб дар дили шумо чунин фикрҳо пайдо мешавад?

Ба дастҳои Ман ва ба пойҳои Ман нигоҳ кунед: ин Худи Ман ҳастам; Маро ламс кунед ва бубинед; зеро рўҳ гўшт ва устухон надорад, чунон ки дар Ман мебинед“.

Ва инро гуфта, дастҳо ва пойҳои Худро ба онҳо нишон дод.

Ва чун онҳо аз шодӣ ҳанўз бовар намекарданд ва мутааҷҷиб мешуданд, Ў ба онҳ гуфт: “Оё чизи хўрдание дар ин ҷо доред?“

Пеши Ў як порча моҳии бирён ва андак асали мумдор монданд;

Ва Ў гирифта, дар пеши назари онҳо хўрд.

Ва ба онҳо гуфт: “Ин аст он чизе ки, чун бо шумо будам, ба шумо мегуфтам, ки ҳар он чи дар Тавроти Мусо ва дар суҳафи анбиё ва Забур дар бораи Ман навишта шудаст, бояд ба амал ояд“.

Он гоҳ зеҳни онҳоро равшан кард, то ки Навиштаҳоро бифаҳманд.

Ва ба онҳо гуфт: “Чунин навишта шудааст, ва чунин лозим буд, ки Масеҳ уқубат кашад ва дар рўзи сеюм аз мурдагон эҳьё шавад.

Ва ба исми Ў, аз Ерусалим сар карда, дар миёни ҳамаи халқҳо тавба ва омурзиши гуноҳҳо мавъиза карда шавад.

Ва шумо шоҳидони ин ҳастед;

Ва Ман ваъдаи Падари Худро бар шумо равона мекунам; вале шумо дар шаҳри Ерусалим бимонед, то вақте ки бо қуввате аз олами боло фаро гирифта шавед“.

Ва онҳоро берун оварда, то Байт-Ҳинӣ бурд ва дастҳои Худро бардошта, онҳоро баракат дод.

Ва ҳангоме ки онҳоро баракат медод, аз онҳо ҷудо шуда, ба осмон сууд кард.

Ва онҳо ба Ў саҷда намуда, бо шодии бузурге ба Ерусалим баргаштанд,

Ва ҳамеша дар маъбад буда, Худоро ҳамду сано мегуфтанд ва муборак мехонданд. Омин.