Скрыть
5:1
5:2
5:3
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:10
5:11
5:13
5:15
5:16
5:17
5:19
5:20
5:21
5:22
5:23
5:24
5:25
5:26
5:28
5:29
5:30
5:31
5:33
5:34
5:35
5:37
5:38
5:39
Церковнославянский (рус)
[Зач. 17.] Бы́сть же належа́щу Ему́ наро́ду, да бы́ша слы́шали сло́во Бо́жiе, и То́й бѣ́ стоя́ при­­ е́зерѣ Ген­нисаре́тстѣ:
и ви́дѣ два́ корабля́ стоя́ща при­­ е́зерѣ: ры́барiе же от­ше́дше от­ нею́, измыва́ху мре́жи.
Влѣ́зъ же въ еди́нъ от­ кораблю́, и́же бѣ́ Си́моновъ, моли́ его́ от­ земли́ от­ступи́ти ма́ло: и сѣ́дъ уча́­ше изъ корабля́ наро́ды.
Я́коже преста́ глаго́ля, рече́ къ Си́мону: поступи́ во глубину́, и вве́рзите мре́жи ва́шя въ лови́тву.
И от­вѣща́въ Си́монъ рече́ Ему́: Наста́вниче, объ но́щь всю́ тру́ждшеся, ничесо́же я́хомъ: по глаго́лу же Тво­ему́ вве́ргу мре́жу.
И се́ сотво́рше, я́ша мно́же­с­т­во ры́бъ мно́го: протерза́­шеся же мре́жа и́хъ.
И поману́ша при­­ча́ст­никомъ, и́же бѣ́ху во друзѣ́мъ корабли́, да при­­ше́дше помо́гутъ и́мъ: и прiидо́ша, и испо́лниша о́ба корабля́, я́ко погружа́тися и́ма.
Ви́дѣвъ же Си́монъ Пе́тръ, при­­паде́ къ колѣ́нома Иису́совома, глаго́ля: изы́ди от­ мене́, я́ко му́жъ грѣ́шенъ е́смь, Го́споди.
У́жасъ бо одержа́­ше его́ и вся́ су́щыя съ ни́мъ, о лови́твѣ ры́бъ, я́же я́ша.
Та́кожде же Иа́кова и Иоа́н­на сы́на Зеведе́ова, я́же бѣ́ста обе́щника Си́монови. И рече́ къ Си́мону Иису́съ: не бо́йся: от­се́лѣ бу́деши человѣ́ки ловя́.
И извле́кше [о́ба] корабля́ на зе́млю, оста́вльше вся́, вслѣ́дъ Его́ идо́ша.
[Зач. 18.] И бы́сть егда́ бѣ́ Иису́съ во еди́номъ от­ градо́въ, и се́, му́жъ испо́лнь прокаже́нiя: и ви́дѣвъ Иису́са, па́дъ ни́цъ, моля́ся Ему́, глаго́ля: Го́споди, а́ще хо́щеши, мо́жеши мя́ очи́стити.
И просте́ръ ру́ку, косну́ся его́, ре́къ: хощу́, очи́стися: и а́бiе прока́за отъи́де от­ него́.
И То́й заповѣ́да ему́ ни кому́же повѣ́дати: но ше́дъ покажи́ся иере́ови, и при­­неси́ о очище́нiи тво­е́мъ, я́коже повелѣ́ Моисе́й, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
Прохожда́­ше же па́че сло́во о Не́мъ: и схожда́хуся наро́ди мно́зи слы́шати и цѣли́тися от­ Него́ от­ неду́гъ сво­и́хъ.
То́й же бѣ́ от­ходя́ въ пусты́ню и моля́ся.
[Зач. 19.] И бы́сть во еди́нъ от­ дні́й, и То́й бѣ́ учя́: и бѣ́ху сѣдя́ще фарисе́е и законо­учи́телiе, и́же бѣ́ху при­­шли́ от­ вся́кiя ве́си Галиле́йскiя и Иуде́йскiя и Иерусали́мскiя: и си́ла Госпо́дня бѣ́ исцѣля́ющи и́хъ:
и се́ му́жiе нося́ще на одрѣ́ человѣ́ка, и́же бѣ́ разсла́бленъ, и иска́ху внести́ его́ и положи́ти предъ Ни́мъ:
и не обрѣ́тше кудѣ́ внести́ его́ наро́да ра́ди, взлѣ́зше на хра́мъ, сквоз­ѣ́ скуде́лы {кро́въ скуде́льный} низвѣ́сиша его́ со одро́мъ на среду́ предъ Иису́са.
И ви́дѣвъ вѣ́ру и́хъ, рече́ ему́: человѣ́че, оставля́юттися грѣси́ тво­и́.
И нача́ша помышля́ти кни́жницы и фарисе́е, глаго́люще: кто́ е́сть се́й, и́же глаго́летъ хулы́, кто́ мо́жетъ оставля́ти грѣ́хи, то́кмо еди́нъ Бо́гъ?
Разумѣ́въ же Иису́съ помышле́нiя и́хъ, от­вѣща́въ рече́ къ ни́мъ: что́ помышля́ете въ сердца́хъ ва́шихъ?
Что́ е́сть удо́бѣе, рещи́: оставля́юттися грѣси́ тво­и́? Или́ рещи́: воста́ни и ходи́?
Но да увѣ́сте, я́ко вла́сть и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй на земли́ от­пуща́ти грѣхи́, [рече́ разсла́блен­ному:] тебѣ́ глаго́лю: воста́ни и воз­ми́ о́дръ тво́й, и иди́ въ до́мъ тво́й.
И а́бiе воста́въ предъ ни́ми, взе́мъ, на не́мже лежа́­ше, и́де въ до́мъ сво́й, сла́вя Бо́га.
И у́жасъ прiя́тъ всѣ́хъ, и сла́вляху Бо́га: и испо́лнишася стра́ха, глаго́люще, я́ко ви́дѣхомъ пресла́вная дне́сь.
[Зач. 20.] И посе́мъ изы́де, и узрѣ́ мытаря́ и́менемъ Леві́ю, сѣдя́ща на мы́тницѣ, и рече́ ему́: иди́ по Мнѣ́.
И оста́вль вся́, воста́въ вослѣ́дъ Его́ и́де.
И сотвори́ учрежде́нiе ве́лiе Леві́й Ему́ въ дому́ сво­е́мъ: и бѣ́ наро́дъ мытаре́й мно́гъ, и инѣ́хъ, и́же бя́ху съ ни́мъ воз­лежа́ще.
И ропта́ху кни́жницы на Него́ и фарисе́е, ко ученико́мъ Его́ глаго́люще: почто́ съ мытари́ и грѣ́шники я́сте и пiе́те?
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ къ ни́мъ: не тре́буютъ здра́вiи врача́, но боля́щiи:
не прiидо́хъ при­­зва́ти пра́ведныхъ, но грѣ́шныя въ покая́нiе.
[Зач. 21.] Они́ же рѣ́ша къ Нему́: почто́ ученицы́ Иоа́н­новы постя́т­ся ча́сто и моли́твы творя́тъ, та́кожде и фарисе́йстiи, а Тво­и́ ядя́тъ и пiю́тъ?
О́нъ же рече́ къ ни́мъ: еда́ мо́жете сыны́ бра́чныя, до́ндеже жени́хъ съ ни́ми е́сть, сотвори́ти пости́тися?
Прiи́дутъ же дні́е, егда́ отъ­я́тъ бу́детъ от­ ни́хъ жени́хъ, и тогда́ постя́т­ся въ ты́я дни́.
Глаго́лаше же и при́тчу къ ни́мъ, я́ко никто́же при­­ставле́нiя ри́зы но́вы при­­ставля́етъ на ри́зу ве́тху: а́ще ли же ни́, и но́вую раздере́тъ, и ве́тсѣй не согласу́етъ е́же от­ но́ваго.
И никто́же влива́етъ вина́ но́ва въ мѣ́хи ве́тхи: а́ще ли же ни́, расто́ргнетъ но́вое вино́ мѣ́хи, и само́ излiе́т­ся, и мѣ́си поги́бнутъ:
но вино́ но́вое въ мѣ́хи но́вы влива́ти [подоба́етъ]: и обоя́ соблюду́т­ся.
И никто́же пи́въ ве́тхое, а́бiе хо́щетъ но́ваго: глаго́летъ бо: ве́тхое лу́чше е́сть.
Латинский (Nova Vulgata)
Factum est autem, cum turba urgeret illum et audiret verbum Dei, et ipse stabat secus stagnum Genesareth
et vidit duas naves stantes secus stagnum; piscatores autem descenderant de illis et lavabant retia.
Ascendens autem in unam navem, quae erat Simonis, rogavit eum a terra reducere pusillum; et sedens docebat de navicula turbas.
Ut cessavit autem loqui, dixit ad Simonem: «Duc in altum et laxate retia vestra in capturam».
Et respondens Simon dixit: «Praeceptor, per totam noctem laborantes nihil cepimus; in verbo autem tuo laxabo retia».
Et cum hoc fecissent, concluserunt piscium multitudinem copiosam; rumpebantur autem retia eorum.
Et annuerunt sociis, qui erant in alia navi, ut venirent et adiuvarent eos; et venerunt et impleverunt ambas naviculas, ita ut mergerentur.
Quod cum videret Simon Petrus, procidit ad genua Iesu dicens: «Exi a me, quia homo peccator sum, Domine».
Stupor enim circumdederat eum et omnes, qui cum illo erant, in captura piscium, quos ceperant;
similiter autem et Iacobum et Ioannem, filios Zebedaei, qui erant socii Simonis. Et ait ad Simonem Iesus: «Noli timere; ex hoc iam homines eris capiens».
Et subductis ad terram navibus, relictis omnibus, secuti sunt illum.
Et factum est, cum esset in una civitatum, et ecce vir plenus lepra; et videns Iesum et procidens in faciem rogavit eum dicens: «Domine, si vis, potes me mundare».
Et extendens manum tetigit illum dicens: «Volo, mundare!»; et confestim lepra discessit ab illo.
Et ipse praecepit illi, ut nemini diceret, sed: «Vade, ostende te sacerdoti et offer pro emundatione tua, sicut praecepit Moyses, in testimonium illis».
Perambulabat autem magis sermo de illo, et conveniebant turbae multae, ut audirent et curarentur ab infirmitatibus suis;
ipse autem secedebat in desertis et orabat.
Et factum est, in una dierum, et ipse erat docens, et erant pharisaei sedentes et legis doctores, qui venerant ex omni castello Galilaeae et Iudaeae et Ierusalem; et virtus Domini erat ei ad sanandum.
Et ecce viri portantes in lecto hominem, qui erat paralyticus, et quaerebant eum inferre et ponere ante eum.
Et non invenientes qua parte illum inferrent prae turba, ascenderunt supra tectum et per tegulas summiserunt illum cum lectulo in medium ante Iesum.
Quorum fidem ut vidit, dixit: «Homo, remittuntur tibi peccata tua».
Et coeperunt cogitare scribae et pharisaei dicentes: «Quis est hic, qui loquitur blasphemias? Quis potest dimittere peccata nisi solus Deus?».
Ut cognovit autem Iesus cogitationes eorum, respondens dixit ad illos: «Quid cogitatis in cordibus vestris?
Quid est facilius, dicere: "Dimittuntur tibi peccata tua", an dicere: "Surge et ambula"?
Ut autem sciatis quia Filius hominis potestatem habet in terra dimittere peccata — ait paralytico - : Tibi dico: Surge, tolle lectulum tuum et vade in domum tuam».
Et confestim surgens coram illis tulit, in quo iacebat, et abiit in domum suam magnificans Deum.
Et stupor apprehendit omnes, et magnificabant Deum; et repleti sunt timore dicentes: «Vidimus mirabilia hodie».
Et post haec exiit et vidit publicanum nomine Levi sedentem ad teloneum et ait illi: «Sequere me».
Et relictis omnibus, surgens secutus est eum.
Et fecit ei convivium magnum Levi in domo sua; et erat turba multa publicanorum et aliorum, qui cum illis erant discumbentes.
Et murmurabant pharisaei et scribae eorum adversus discipulos eius dicentes: «Quare cum publicanis et peccatoribus manducatis et bibitis?».
Et respondens Iesus dixit ad illos: «Non egent, qui sani sunt, medico, sed qui male habent.
Non veni vocare iustos sed peccatores in paenitentiam».
At illi dixerunt ad eum: «Discipuli Ioannis ieiunant frequenter et obsecrationes faciunt, similiter et pharisaeorum; tui autem edunt et bibunt».
Quibus Iesus ait: «Numquid potestis convivas nuptiarum, dum cum illis est sponsus, facere ieiunare?
Venient autem dies; et cum ablatus fuerit ab illis sponsus, tunc ieiunabunt in illis diebus».
Dicebat autem et similitudinem ad illos: «Nemo abscindit commissuram a vestimento novo et immittit in vestimentum vetus; alioquin et novum rumpet, et veteri non conveniet commissura a novo.
Et nemo mittit vinum novum in utres veteres; alioquin rumpet vinum novum utres et ipsum effundetur, et utres peribunt;
sed vinum novum in utres novos mittendum est.
Et nemo bibens vetus vult novum; dicit enim: "Vetus melius est!"».
1 Призвание Симона Петра, Иакова и Иоанна. 12 Исцеление прокаженного и расслабленного. 27 Призвание Левия; «не праведников, а грешников». 33 О посте: новое вино и новые мехи.
[Зач. 17.] Однажды, когда народ теснился к Нему, чтобы слышать слово Божие, а Он стоял у озера Геннисаретского,
увидел Он две лодки, стоящие на озере; а рыболовы, выйдя из них, вымывали сети.
Войдя в одну лодку, которая была Симонова, Он просил его отплыть несколько от берега и, сев, учил народ из лодки.
Когда же перестал учить, сказал Симону: отплыви на глубину и закиньте сети свои для лова.
Симон сказал Ему в ответ: Наставник! мы трудились всю ночь и ничего не поймали, но по слову Твоему закину сеть.
Сделав это, они поймали великое множество рыбы, и даже сеть у них прорывалась.
И дали знак товарищам, находившимся на другой лодке, чтобы пришли помочь им; и пришли, и наполнили обе лодки, так что они начинали тонуть.
Увидев это, Симон Петр припал к коленям Иисуса и сказал: выйди от меня, Господи! потому что я человек грешный.
Ибо ужас объял его и всех, бывших с ним, от этого лова рыб, ими пойманных;
также и Иакова и Иоанна, сыновей Зеведеевых, бывших товарищами Симону. И сказал Симону Иисус: не бойся; отныне будешь ловить человеков.
И, вытащив обе лодки на берег, оставили всё и последовали за Ним.
[Зач. 18.] Когда Иисус был в одном городе, пришел человек весь в проказе и, увидев Иисуса, пал ниц, умоляя Его и говоря: Господи! если хочешь, можешь меня очистить.
Он простер руку, прикоснулся к нему и сказал: хочу, очистись. И тотчас проказа сошла с него.
И Он повелел ему никому не сказывать, а пойти показаться священнику и принести жертву за очищение свое, ка́к повелел Моисей, во свидетельство им.
Но тем более распространялась молва о Нём, и великое множество народа стекалось к Нему слушать и врачеваться у Него от болезней своих.
Но Он уходил в пустынные места и молился.
[Зач. 19.] В один день, когда Он учил, и сидели тут фарисеи и законоучители, пришедшие из всех мест Галилеи и Иудеи и из Иерусалима, и сила Господня являлась в исцелении больных, –
вот, принесли некоторые на постели человека, который был расслаблен, и старались внести его в дом и положить перед Иисусом;
и, не найдя, где пронести его за многолюдством, влезли на верх дома и сквозь кровлю спустили его с постелью на средину пред Иисуса.
И Он, видя веру их, сказал человеку тому: прощаются тебе грехи твои.
Книжники и фарисеи начали рассуждать, говоря: кто это, который богохульствует? кто может прощать грехи, кроме одного Бога?
Иисус, уразумев помышления их, сказал им в ответ: что́ вы помышляете в сердцах ваших?
Что́ легче сказать: прощаются тебе грехи твои, или сказать: встань и ходи?
Но чтобы вы знали, что Сын Человеческий имеет власть на земле прощать грехи, – сказал Он расслабленному: тебе говорю: встань, возьми постель твою и иди в дом твой.
И он тотчас встал перед ними, взял, на чём лежал, и пошел в дом свой, славя Бога.
И ужас объял всех, и славили Бога и, быв исполнены страха, говорили: чу́дные дела видели мы ныне.
[Зач. 20.] После сего Иисус вышел и увидел мытаря, именем Левия, сидящего у сбора пошлин, и говорит ему: следуй за Мною.
И он, оставив всё, встал и последовал за Ним.
И сделал для Него Левий в доме своем большое угощение; и там было множество мытарей и других, которые возлежали с ними.
Книжники же и фарисеи роптали и говорили ученикам Его: зачем вы едите и пьете с мытарями и грешниками?
Иисус же сказал им в ответ: не здоровые имеют нужду во враче, но больные;
Я пришел призвать не праведников, а грешников к покаянию.
[Зач. 21.] Они же сказали Ему: почему ученики Иоанновы постятся часто и молитвы творят, также и фарисейские, а Твои едят и пьют?
Он сказал им: можете ли заставить сынов чертога брачного поститься, когда с ними жених?
Но придут дни, когда отнимется у них жених, и тогда будут поститься в те дни.
При сем сказал им притчу: никто не приставляет заплаты к ветхой одежде, отодрав от новой одежды; а иначе и новую раздерет, и к старой не подойдет заплата от новой.
И никто не вливает молодого вина в мехи ветхие; а иначе молодое вино прорвет мехи, и само вытечет, и мехи пропадут;
но молодое вино должно вливать в мехи новые; тогда сбережется и то́ и другое.
И никто, пив старое вино, не захочет тотчас молодого, ибо говорит: старое лучше.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible