Скрыть
4:2
4:3
4:5
4:6
4:7
4:9
4:13
4:15
4:17
4:18
4:20
4:21
4:22
4:23
4:26
4:28
4:29
4:30
4:34
4:35
4:36
4:37
4:39
4:42
4:44
Глава 8 
8:1
8:3
8:5
8:6
8:7
8:8
8:9
8:11
8:15
8:20
8:21
8:23
8:24
8:27
8:28
8:29
8:30
8:31
8:32
8:33
8:34
8:35
8:36
8:37
8:38
8:39
8:40
8:42
8:43
8:44
8:46
8:47
8:48
8:50
8:51
8:52
8:53
8:54
8:55
8:56
Церковнославянский (рус)
[Зач. 12.] Иису́съ же испо́лнь Ду́ха Свя́та воз­врати́ся от­ Иорда́на: и ведя́шеся Ду́хомъ въ пусты́ню,
дні́й четы́ридесять искуша́емь от­ дiа́вола: и не я́стъ ничесо́же во дни́ ты́я: и сконча́в­шымся и́мъ, послѣди́ взалка́.
И рече́ Ему́ дiа́волъ: а́ще Сы́нъ еси́ Бо́жiй, рцы́ ка́меневи сему́, да бу́детъ хлѣ́бъ.
И от­вѣща́ Иису́съ къ нему́, глаго́ля: пи́сано е́сть, я́ко не о хлѣ́бѣ еди́номъ жи́въ бу́детъ человѣ́къ, но о вся́комъ глаго́лѣ Бо́жiи.
И воз­ве́дъ Его́ дiа́волъ на гору́ высоку́, показа́ Ему́ вся́ ца́р­ст­вiя вселе́н­ныя въ ча́сѣ {чертѣ́} вре́мен­нѣ.
И рече́ Ему́ дiа́волъ: Тебѣ́ да́мъ вла́сть сiю́ всю́ и сла́ву и́хъ: я́ко мнѣ́ предана́ е́сть, и, ему́же а́ще хощу́, да́мъ ю́:
Ты́ у́бо а́ще поклони́шися пре́до мно́ю, бу́дутъ Тебѣ́ вся́.
И от­вѣща́въ рече́ ему́ Иису́съ: иди́ за Мно́ю, сатано́ пи́сано е́сть: поклони́шися Го́споду Бо́гу тво­ему́, и Тому́ еди́ному послу́жиши.
И веде́ Его́ во Иерусали́мъ, и поста́ви Его́ на крилѣ́ церко́внѣмъ, и рече́ Ему́: а́ще Сы́нъ еси́ Бо́жiй, ве́рзися от­сю́ду до́лу:
пи́сано бо е́сть, я́ко А́нгеломъ Сво­и́мъ заповѣ́сть о Тебѣ́ сохрани́ти Тя́:
и на рука́хъ во́змутъ Тя́, да не когда́ преткне́ши о ка́мень но́гу Твою́.
И от­вѣща́въ рече́ ему́ Иису́съ, я́ко рече́но е́сть: не иску́сиши Го́спода Бо́га тво­его́.
И сконча́въ все́ искуше́нiе дiа́волъ, отъи́де от­ Него́ до вре́мене.
И воз­врати́ся Иису́съ въ си́лѣ духо́внѣй въ Галиле́ю: и вѣ́сть изы́де по все́й странѣ́ о Не́мъ.
И то́й уча́­ше на со́нмищихъ и́хъ, сла́вимъ всѣ́ми.
[Зач. 13.] И прiи́де въ Назаре́тъ, идѣ́же бѣ́ воспита́нъ: и вни́де, по обы́чаю Сво­ему́, въ де́нь суббо́тный въ со́нмище, и воста́ чести́.
И да́ша Ему́ кни́гу Иса́iи проро́ка: и разгну́въ кни́гу, обрѣ́те мѣ́сто, идѣ́же бѣ́ напи́сано:
Ду́хъ Госпо́день на Мнѣ́: Его́же ра́ди пома́за Мя́ благовѣсти́ти ни́щымъ, посла́ Мя исцѣли́ти сокруше́н­ныя се́рдцемъ, проповѣ́дати плѣне́н­нымъ от­пуще́нiе и слѣпы́мъ прозрѣ́нiе, от­пусти́ти сокруше́н­ныя во от­ра́ду,
проповѣ́дати лѣ́то Госпо́дне прiя́тно.
И согну́въ кни́гу, от­да́въ слузѣ́, сѣ́де: и всѣ́мъ въ со́нмищи о́чи бѣ́ху зря́ще На́нь.
И нача́тъ глаго́лати къ ни́мъ, я́ко дне́сь сбы́ст­ся писа́нiе сiе́ во у́шiю ва́шею.
И вси́ свидѣ́тел­ст­воваху Ему́, [Зач. 14.] и дивля́хуся о словесѣ́хъ благода́ти, исходя́щихъ изъ у́стъ Его́, и глаго́лаху: не Се́й ли е́сть Сы́нъ Ио́сифовъ?
И рече́ къ ни́мъ: вся́ко рече́те Ми́ при́тчу сiю́: врачу́, исцѣли́ся Са́мъ: ели́ка слы́шахомъ бы́в­шая въ Капернау́мѣ, сотвори́ и здѣ́ во оте́че­ст­вiи Сво­е́мъ.
Рече́ же: ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко ни кото́рый проро́къ прiя́тенъ е́сть во оте́че­ст­вiи сво­е́мъ:
по­и́стин­нѣ же глаго́лю ва́мъ: мно́ги вдови́цы бѣ́ша во дни́ Илiины́ во Изра́или, егда́ заключи́ся не́бо три́ лѣ́та и ме́сяцъ ше́сть, я́ко бы́сть гла́дъ вели́къ по все́й земли́:
и ни ко еди́ной и́хъ по́сланъ бы́сть Илiа́, то́кмо въ Саре́пту Сидо́нскую къ женѣ́ вдови́цѣ.
И мно́зи прокаже́ни бѣ́ху при­­ Елиссе́и проро́цѣ во Изра́или: и ни еди́нъ же от­ ни́хъ очи́стися, то́кмо Неема́нъ Сирiани́нъ.
И испо́лнишася вси́ я́рости въ со́нмищи, слы́шав­шiи сiя́:
и воста́в­ше изгна́ша Его́ во́нъ изъ гра́да, и ведо́ша Его́ до верху́ горы́, на не́йже гра́дъ и́хъ со́зданъ бя́ше, да бы́ша Его́ низри́нули:
О́нъ же проше́дъ посредѣ́ и́хъ, идя́ше.
[Зач. 15.] И сни́де въ Капернау́мъ гра́дъ Галиле́йскiй: и бѣ́ учя́ и́хъ въ суббо́ты.
И ужаса́хуся о уче́нiи Его́: я́ко со вла́стiю бѣ́ сло́во Его́.
И въ со́нмищи бѣ́ человѣ́къ имы́й ду́ха бѣ́са нечи́ста, и возопи́ гла́сомъ ве́лiимъ,
глаго́ля: оста́ви, что́ на́мъ и Тебѣ́, Иису́се Назаря́нине, при­­ше́лъ еси́ погуби́ти на́съ: вѣ́мъ Тя́, кто́ еси́, Святы́й Бо́жiй.
И запрети́ ему́ Иису́съ, глаго́ля: премолчи́ и изы́ди изъ него́. И пове́ргъ его́ бѣ́съ посредѣ́, изы́де изъ него́, ника́коже вреди́въ его́.
И бы́сть у́жасъ на всѣ́хъ, и стяза́хуся, дру́гъ ко дру́гу глаго́люще: что́ сло́во сiе́, я́ко вла́стiю и си́лою вели́тъ нечи́стымъ духово́мъ, и исхо́дятъ?
[Зач. 16.] И исхожда́­ше гла́съ о Не́мъ во вся́ко мѣ́сто страны́.
Воста́въ же изъ со́нмища, вни́де въ до́мъ Си́моновъ: те́ща же Си́монова бѣ́ одержи́ма огне́мъ ве́лiимъ: и моли́ша Его́ о не́й.
И ста́въ надъ не́ю, запрети́ огню́, и оста́ви ю́: а́бiе же воста́в­ши служа́­ше и́мъ.
Заходя́щу же со́лнцу, вси́, ели́цы имѣ́яху боля́щыя неду́ги разли́чными, при­­вожда́ху и́хъ къ Нему́: О́нъ же на еди́наго ко­его́ждо и́хъ ру́цѣ воз­ло́жь, исцѣля́ше и́хъ.
Исхожда́ху же и бѣ́си от­ мно́гихъ, вопiю́ще и глаго́люще, я́ко Ты́ еси́ Христо́съ Сы́нъ Бо́жiй. И запреща́я не дая́ше и́мъ глаго́лати, я́ко вѣ́дяху Христа́ Самаго́ су́ща.
Бы́в­шу же дни́, изше́дъ иде́ въ пу́сто мѣ́сто: и наро́ди иска́ху Его́, и прiидо́ша къ Нему́, и удержава́ху Его́, да бы́ не от­ше́лъ от­ ни́хъ.
О́нъ же рече́ къ ни́мъ, я́ко и други́мъ градово́мъ благовѣсти́ти Ми́ подоба́етъ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе: я́ко на се́ по́сланъ е́смь.
И бѣ́ проповѣ́дая на со́нмищихъ Галиле́йскихъ.
[Зач. 34.] И бы́сть посе́мъ, и То́й прохожда́­ше сквоз­ѣ́ гра́ды и ве́си, проповѣ́дуя и благовѣ­ст­ву́я Ца́р­ст­вiе Бо́жiе: и оба­на́­де­ся­те съ Ни́мъ,
и жены́ нѣ́кiя, я́же бя́ху исцѣ́лены от­ духо́въ злы́хъ и неду́гъ: Марі́а нарица́емая Магдали́на, изъ нея́же бѣсо́въ се́дмь изы́де,
и Иоа́н­на жена́ Хуза́ня, при­­ста́вника И́родова, и Суса́н­на, и и́ны мно́ги, я́же служа́ху Ему́ от­ имѣ́нiй сво­и́хъ.
Разумѣва́ющу же наро́ду мно́гу, и от­ всѣ́хъ градо́въ гряду́щымъ къ Нему́, рече́ при́тчу:
[Зач. 35.] изы́де сѣ́яй сѣ́яти сѣ́мене сво­его́: и егда́ сѣ́яше, о́во паде́ при­­ пути́, и попра́но бы́сть, и пти́цы небе́сныя позоба́ша е́:
а друго́е паде́ на ка́мени, и прозя́бъ у́сше, зане́ не имѣ́яше вла́ги:
и друго́е паде́ посредѣ́ те́рнiя, и воз­расте́ те́рнiе, и подави́ е́:
друго́е же паде́ на земли́ бла́зѣ, и прозя́бъ сотвори́ пло́дъ стори́цею. Сiя́ глаго́ля, воз­гласи́: имѣ́яй у́шы слы́шати, да слы́шитъ.
Вопроша́ху же Его́ ученицы́ Его́, глаго́люще: что́ е́сть при́тча сiя́?
О́нъ же рече́: ва́мъ е́сть дано́ вѣ́дати та́йны Ца́р­ст­вiя Бо́жiя, про́чымъ же въ при́тчахъ, да ви́дяще не ви́дятъ и слы́шаще не разумѣ́ютъ.
Е́сть же сiя́ при́тча: сѣ́мя е́сть сло́во Бо́жiе:
а и́же при­­ пути́, су́ть слы́шащiи, пото́мъ же при­­хо́дитъ дiа́волъ и взе́млетъ сло́во от­ се́рдца и́хъ, да не вѣ́ровав­ше спасу́т­ся:
а и́же на ка́мени, и́же егда́ услы́шатъ, съ ра́достiю прiе́млютъ сло́во: и Сiи́ ко́рене не и́мутъ, и́же во вре́мя вѣ́руютъ, и во вре́мя напа́сти от­пада́ютъ:
а е́же въ те́рнiи па́дшее, сі́и су́ть слы́шав­шiи, и от­ печа́ли и бога́т­ст­ва и сластьми́ жите́йскими ходя́ще подавля́ют­ся, и не соверша́ютъ плода́:
а и́же на до́брѣй земли́, сі́и су́ть, и́же до́брымъ се́рдцемъ и благи́мъ слы́шав­ше сло́во, держа́тъ и пло́дъ творя́тъ въ терпѣ́нiи. Сiя́ глаго́ля, воз­гласи́: имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 36.] Никто́же [у́бо] свѣти́лника вже́гъ, покрыва́етъ его́ сосу́домъ, или́ подъ о́дръ подлага́етъ: но на свѣ́щникъ воз­лага́етъ, да входя́щiи ви́дятъ свѣ́тъ.
Нѣ́сть бо та́йно, е́же не я́влено бу́детъ: ниже́ утае́но, е́же не позна́ет­ся и въ явле́нiе прiи́детъ.
Блюди́теся у́бо, ка́ко слы́шите: и́же бо и́мать, да́ст­ся ему́: и и́же а́ще не и́мать, и е́же мни́т­ся имѣ́я, во́змет­ся от­ него́.
Прiидо́ша же къ Нему́ Ма́ти и бра́тiя Его́, и не можа́ху бесѣ́довати къ Нему́ наро́да ра́ди.
И воз­вѣсти́ша Ему́, глаго́люще: Ма́ти Твоя́ и бра́тiя Твоя́ внѣ́ стоя́тъ, ви́дѣти Тя́ хотя́ще.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ къ ни́мъ: ма́ти Моя́ и бра́тiя Моя́ сі́и су́ть, слы́шащiи сло́во Бо́жiе, и творя́щiи е́.
[Зач. 37.] И бы́сть во еди́нъ от­ дні́й, То́й влѣ́зе въ кора́бль и ученицы́ Его́: и рече́ къ ни́мъ: пре́йдемъ на о́нъ по́лъ е́зера. И по­идо́ша.
Иду́щымъ же и́мъ, у́спе. И сни́де бу́ря вѣ́треная въ е́зеро, и скончава́хуся, и въ бѣдѣ́ бѣ́ху.
И при­­сту́пльше воз­двиго́ша Его́, глаго́люще: Наста́вниче, Наста́вниче, погиба́емъ. О́нъ же воста́въ запрети́ вѣ́тру и волне́нiю во́дному: и улего́ста, и бы́сть тишина́.
Рече́ же и́мъ: гдѣ́ е́сть вѣ́ра ва́ша? Убоя́в­шеся же чуди́шася, глаго́люще дру́гъ ко дру́гу: кто́ у́бо Се́й е́сть, я́ко и вѣ́тромъ повелѣва́етъ и водѣ́, и послу́шаютъ Его́?
[Зач. 38.] И преидо́ша во страну́ Гадари́нску, я́же е́сть объ о́нъ по́лъ Галиле́и.
Изше́дшу же Ему́ на зе́млю, срѣ́те Его́ му́жъ нѣ́кiй от­ гра́да, и́же имя́ше бѣ́сы от­ лѣ́тъ мно́гихъ, и въ ри́зу не облача́­шеся, и во хра́мѣ не живя́ше, но во гробѣ́хъ.
Узрѣ́въ же Иису́са и возопи́въ, при­­паде́ къ Нему́, и гла́сомъ ве́лiимъ рече́: что́ мнѣ́ и Тебѣ́, Иису́се Сы́не Бо́га Вы́шняго? Молю́ся Ти́, не му́чи мене́.
Повелѣ́ бо ду́хови нечи́стому изы́ти от­ человѣ́ка: от­ мно́гихъ бо лѣ́тъ восхища́­ше его́: и вя́заху его́ у́зы [желѣ́зны] и пу́ты, стрегу́ще его́: и растерза́я у́зы, гони́мь быва́­ше бѣ́сомъ сквоз­ѣ́ пусты́ни.
Вопроси́ же его́ Иису́съ, глаго́ля: что́ ти́ е́сть и́мя? О́нъ же рече́: легео́нъ: я́ко бѣ́си мно́зи внидо́ша во́нь.
И моля́ху Его́, да не повели́тъ и́мъ въ бе́здну ити́.
Бѣ́ же ту́ ста́до свине́й мно́го пасо́мо въ горѣ́: и моля́ху Его́, да повели́тъ и́мъ въ ты́ вни́ти. И повелѣ́ и́мъ.
Изше́дше же бѣ́си от­ человѣ́ка, внидо́ша во свинiя́: и устреми́ся ста́до по бре́гу въ е́зеро, и истопе́.
Ви́дѣв­ше же пасу́щiи бы́в­шее, бѣжа́ша, и воз­вѣсти́ша во гра́дѣ и въ се́лѣхъ.
Изыдо́ша же ви́дѣти бы́в­шее: и прiидо́ша ко Иису́сови и обрѣто́ша человѣ́ка сѣдя́ща, изъ него́же бѣ́си изыдо́ша, оболче́на и смы́сляща, при­­ ногу́ Иису́сову: и убоя́шася.
Возвѣсти́ша же и́мъ ви́дѣв­шiи, ка́ко спасе́ся бѣснова́выйся.
И моли́ Его́ ве́сь наро́дъ страны́ Гадари́нскiя от­ити́ от­ ни́хъ, я́ко стра́хомъ ве́лiимъ одержи́ми бѣ́ху. О́нъ же влѣ́зъ въ кора́бль, воз­врати́ся.
Моля́шеся же Ему́ му́жъ, изъ него́же изыдо́ша бѣ́си, да бы́ съ Ни́мъ бы́лъ. Отпусти́ же его́ Иису́съ, глаго́ля:
воз­врати́ся въ до́мъ тво́й и повѣ́дай, ели́ка ти́ сотвори́ Бо́гъ. И и́де, по всему́ гра́ду проповѣ́дая, ели́ка сотвори́ ему́ Иису́съ.
[Зач. 39.] Бы́сть же егда́ воз­врати́ся Иису́съ, прiя́тъ Его́ наро́дъ: бѣ́ху бо вси́ ча́юще Его́.
И се́ прiи́де му́жъ, ему́же и́мя Иаи́ръ, и то́й кня́зь со́нмищу бѣ́. И па́дъ при­­ ногу́ Иису́сову, моля́ше Его́ вни́ти въ до́мъ сво́й:
я́ко дщи́ единоро́дна бѣ́ ему́, я́ко лѣ́тъ двою­на́­де­ся­те, и та́ умира́­ше. Егда́ же идя́ше, наро́ди угнѣта́ху Его́.
И жена́ су́щи въ точе́нiи кро́ве от­ двою­на́­де­ся­те лѣ́ту, я́же враче́мъ изда́в­ши все́ имѣ́нiе, [и] не воз­мо́же ни от­ еди́наго исцѣлѣ́ти:
[и] при­­сту́пльши созади́, косну́ся кра́я ри́зъ Его́: и а́бiе ста́ то́къ кро́ве ея́.
И рече́ Иису́съ: кто́ е́сть косну́выйся Мнѣ́? Отмета́ющымся же всѣ́мъ, рече́ Пе́тръ и и́же съ Ни́мъ: Наста́вниче, наро́ди одержа́тъ Тя́ и гнѣту́тъ, и глаго́леши: кто́ е́сть косну́выйся Мнѣ́?
Иису́съ же рече́: при­­косну́ся Мнѣ́ нѣ́кто: А́зъ бо чу́хъ си́лу изше́дшую изъ Мене́.
Ви́дѣв­ши же жена́, я́ко не утаи́ся, трепе́щущи прiи́де, и па́дши предъ Ни́мъ, ея́же ра́ди вины́ при­­косну́ся Ему́, повѣ́да Ему́ предъ всѣ́ми людьми́, и я́ко исцѣлѣ́ а́бiе.
О́нъ же рече́ е́й: дерза́й дщи́, вѣ́ра твоя́ спасе́ тя: иди́ въ ми́рѣ.
Еще́ Ему́ глаго́лющу, прiи́де нѣ́кiй от­ архисинаго́га, глаго́ля ему́, я́ко у́мре дщи́ твоя́: не дви́жи Учи́теля.
Иису́съ же слы́шавъ от­вѣща́ ему́, глаго́ля: не бо́йся, то́кмо вѣ́руй, и спасе́на бу́детъ.
Прише́дъ же въ до́мъ, не оста́ви ни еди́наго вни́ти, то́кмо Петра́ и Иоа́н­на и Иа́кова, и отца́ отрокови́цы, и ма́тере.
Пла́кахуся же вси́ и рыда́ху ея́. О́нъ же рече́: не пла́читеся: не у́мре [бо], но спи́тъ.
И руга́хуся Ему́, вѣ́дяще, я́ко у́мре.
О́нъ же изгна́въ во́нъ всѣ́хъ, и е́мъ за ру́ку ея́, воз­гласи́, глаго́ля: отрокови́це, воста́ни.
И воз­врати́ся ду́хъ ея́, и воскре́се а́бiе: и повелѣ́ да́ти е́й я́сти.
И диви́стася роди́теля ея́. О́нъ же повелѣ́ и́ма никому́же повѣ́дати бы́в­шаго.
Синодальный
1 Искушение Иисуса Христа в пустыне. 14 Проповедь в Галилее. 16 Проповедь в Назаретской синагоге. 31 Изгнание бесов в Капернауме; исцеление тещи Петра; благовестие в Галилее.
[Зач. 12.] Иисус, исполненный Духа Святого, возвратился от Иордана и поведен был Духом в пустыню.
Там сорок дней Он был искушаем от диавола и ничего не ел в эти дни, а по прошествии их напоследок взалкал.
И сказал Ему диавол: если Ты Сын Божий, то вели этому камню сделаться хлебом.
Иисус сказал ему в ответ: написано, что не хлебом одним будет жить человек, но всяким словом Божиим.
И, возведя Его на высокую гору, диавол показал Ему все царства вселенной во мгновение времени,
и сказал Ему диавол: Тебе дам власть над всеми сими царствами и славу их, ибо она предана мне, и я, кому хочу, даю ее;
итак, если Ты поклонишься мне, то всё будет Твое.
Иисус сказал ему в ответ: отойди от Меня, сатана; написано: Господу Богу твоему поклоняйся, и Ему одному служи.
И повел Его в Иерусалим, и поставил Его на крыле храма, и сказал Ему: если Ты Сын Божий, бросься отсюда вниз,
ибо написано: Ангелам Своим заповедает о Тебе сохранить Тебя;
и на руках понесут Тебя, да не преткнешься о камень ногою Твоею.
Иисус сказал ему в ответ: сказано: не искушай Господа Бога твоего.
И, окончив всё искушение, диавол отошел от Него до времени.
И возвратился Иисус в силе духа в Галилею; и разнеслась молва о Нем по всей окрестной стране.
Он учил в синагогах их, и от всех был прославляем.
[Зач. 13.] И пришел в Назарет, где был воспитан, и вошел, по обыкновению Своему, в день субботний в синагогу, и встал читать.
Ему подали книгу пророка Исаии; и Он, раскрыв книгу, нашел место, где было написано:
Дух Господень на Мне; ибо Он помазал Меня благовествовать нищим, и послал Меня исцелять сокрушенных сердцем, проповедовать пленным освобождение, слепым прозрение, отпустить измученных на свободу,
проповедовать лето Господне благоприятное.
И, закрыв книгу и отдав служителю, сел; и глаза всех в синагоге были устремлены на Него.
И Он начал говорить им: ныне исполнилось Писание сие, слышанное вами.
И все засвидетельствовали Ему это, [Зач. 14.] и дивились словам благодати, исходившим из уст Его, и говорили: не Иосифов ли это сын?
Он сказал им: конечно, вы скажете Мне присловие: врач! исцели Самого Себя; сделай и здесь, в Твоем отечестве, то́, что́, мы слышали, было в Капернауме.
И сказал: истинно говорю вам: никакой пророк не принимается в своем отечестве.
Поистине говорю вам: много вдов было в Израиле во дни Илии, когда заключено было небо три года и шесть месяцев, так что сделался большой голод по всей земле,
и ни к одной из них не был послан Илия, а только ко вдове в Сарепту Сидонскую;
много также было прокаженных в Израиле при пророке Елисее, и ни один из них не очистился, кроме Неемана Сириянина.
Услышав это, все в синагоге исполнились ярости
и, встав, выгнали Его вон из города и повели на вершину горы, на которой город их был построен, чтобы свергнуть Его;
но Он, пройдя посреди них, удалился.
[Зач. 15.] И пришел в Капернаум, город Галилейский, и учил их в дни субботние.
И дивились учению Его, ибо слово Его было со властью.
Был в синагоге человек, имевший нечистого духа бесовского, и он закричал громким голосом:
оставь; что́ Тебе до нас, Иисус Назарянин? Ты пришел погубить нас; знаю Тебя, кто Ты, Святой Божий.
Иисус запретил ему, сказав: замолчи и выйди из него. И бес, повергнув его посреди синагоги, вышел из него, нимало не повредив ему.
И напал на всех ужас, и рассуждали между собою: что это значит, что Он со властью и силою повелевает нечистым духам, и они выходят?
[Зач. 16.] И разнесся слух о Нем по всем окрестным местам.
Выйдя из синагоги, Он вошел в дом Симона; тёща же Симонова была одержима сильною горячкою; и просили Его о ней.
Подойдя к ней, Он запретил горячке; и оставила ее. Она тотчас встала и служила им.
При захождении же солнца все, имевшие больных различными болезнями, приводили их к Нему; и Он, возлагая на каждого из них руки, исцелял их.
Выходили также и бесы из многих с криком и говорили: Ты Христос, Сын Божий. А Он запрещал им сказывать, что они знают, что Он Христос.
Когда же настал день, Он, выйдя из дома, пошел в пустынное место, и народ искал Его и, придя к Нему, удерживал Его, чтобы не уходил от них.
Но Он сказал им: и другим городам благовествовать Я должен Царствие Божие, ибо на то Я послан.
И проповедовал в синагогах Галилейских.
1 Иисус Христос благовествует по городам. 4 Притча о сеятеле и семени. 16 «Наблюдайте, как вы слушаете». 22 Укрощение бури на море. 26 Изгнание легиона бесов из бесноватого; стадо свиное. 40 Воскрешение дочери Иаира и исцеление кровоточивой женщины.
[Зач. 34.] После сего Он проходил по городам и селениям, проповедуя и благовествуя Царствие Божие, и с Ним двенадцать,
и некоторые женщины, которых Он исцелил от злых духов и болезней: Мария, называемая Магдалиною, из которой вышли семь бесов,
и Иоанна, жена Хузы, домоправителя Иродова, и Сусанна, и многие другие, которые служили Ему имением своим.
Когда же собралось множество народа, и из всех городов жители сходились к Нему, Он начал говорить притчею:
[Зач. 35.] вышел сеятель сеять семя свое, и когда он сеял, иное упало при дороге и было потоптано, и птицы небесные поклевали его;
а иное упало на камень и, взойдя, засохло, потому что не имело влаги;
а иное упало между тернием, и выросло терние и заглушило его;
а иное упало на добрую землю и, взойдя, принесло плод сторичный. Сказав сие, возгласил: кто имеет уши слышать, да слышит!
Ученики же Его спросили у Него: что бы значила притча сия?
Он сказал: вам дано знать тайны Царствия Божия, а прочим в притчах, так что они видя не видят и слыша не разумеют.
Вот что значит притча сия: семя есть слово Божие;
а упавшее при пути, это суть слушающие, к которым пото́м приходит диавол и уносит слово из сердца их, чтобы они не уверовали и не спаслись;
а упавшее на камень, это те, которые, когда услышат слово, с радостью принимают, но которые не имеют корня, и временем веруют, а во время искушения отпадают;
а упавшее в терние, это те, которые слушают слово, но, отходя, заботами, богатством и наслаждениями житейскими подавляются и не приносят плода;
а упавшее на добрую землю, это те, которые, услышав слово, хранят его в добром и чистом сердце и приносят плод в терпении. Сказав это, Он возгласил: кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 36.] Никто, зажегши свечу, не покрывает ее сосудом, или не ставит под кровать, а ставит на подсвечник, чтобы входящие видели свет.
Ибо нет ничего тайного, что́ не сделалось бы явным, ни сокровенного, что́ не сделалось бы известным и не обнаружилось бы.
Итак, наблюдайте, как вы слушаете: ибо, кто имеет, тому дано будет, а кто не имеет, у того отнимется и то́, что́ он думает иметь.
И пришли к Нему Матерь и братья Его, и не могли подойти к Нему по причине народа.
И дали знать Ему: Матерь и братья Твои стоят вне, желая видеть Тебя.
Он сказал им в ответ: матерь Моя и братья Мои суть слушающие слово Божие и исполняющие его.
[Зач. 37.] В один день Он вошел с учениками Своими в лодку и сказал им: переправимся на ту сторону озера. И отправились.
Во время плавания их Он заснул. На озере поднялся бурный ветер, и заливало их волнами, и они были в опасности.
И, подойдя, разбудили Его и сказали: Наставник! Наставник! погибаем. Но Он, встав, запретил ветру и волнению воды; и перестали, и сделалась тишина.
Тогда Он сказал им: где вера ваша? Они же в страхе и удивлении говорили друг другу: кто же это, что и ветрам повелевает и воде, и повинуются Ему?
[Зач. 38.] И приплыли в страну Гадаринскую, лежащую против Галилеи.
Когда же вышел Он на берег, встретил Его один человек из города, одержимый бесами с давнего времени, и в одежду не одевавшийся, и живший не в доме, а в гробах.
Он, увидев Иисуса, вскричал, пал пред Ним и громким голосом сказал: что́ Тебе до меня, Иисус, Сын Бога Всевышнего? умоляю Тебя, не мучь меня.
Ибо Иисус повелел нечистому духу выйти из сего человека, потому что он долгое время мучил его, так что его связывали цепями и узами, сберегая его; но он разрывал узы и был гоним бесом в пустыни.
Иисус спросил его: как тебе имя? Он сказал: легион, – потому что много бесов вошло в него.
И они просили Иисуса, чтобы не повелел им идти в бездну.
Тут же на горе паслось большое стадо свиней; и бесы просили Его, чтобы позволил им войти в них. Он позволил им.
Бесы, выйдя из человека, вошли в свиней, и бросилось стадо с крутизны в озеро и потонуло.
Пастухи, видя происшедшее, побежали и рассказали в городе и в селениях.
И вышли видеть происшедшее; и, придя к Иисусу, нашли человека, из которого вышли бесы, сидящего у ног Иисуса, одетого и в здравом уме; и ужаснулись.
Видевшие же рассказали им, как исцелился бесновавшийся.
И просил Его весь народ Гадаринской окрестности удалиться от них, потому что они объяты были великим страхом. Он вошел в лодку и возвратился.
Человек же, из которого вышли бесы, просил Его, чтобы быть с Ним. Но Иисус отпустил его, сказав:
возвратись в дом твой и расскажи, что́ сотворил тебе Бог. Он пошел и проповедовал по всему городу, что сотворил ему Иисус.
[Зач. 39.] Когда же возвратился Иисус, народ принял Его, потому что все ожидали Его.
И вот, пришел человек, именем Иаир, который был начальником синагоги; и, пав к ногам Иисуса, просил Его войти к нему в дом,
потому что у него была одна дочь, лет двенадцати, и та была при смерти. Когда же Он шел, народ теснил Его.
И женщина, страдавшая кровотечением двенадцать лет, которая, издержав на врачей всё имение, ни одним не могла быть вылечена,
подойдя сзади, коснулась края одежды Его; и тотчас течение крови у ней остановилось.
И сказал Иисус: кто прикоснулся ко Мне? Когда же все отрицались, Петр сказал и бывшие с Ним: Наставник! народ окружает Тебя и теснит, – и Ты говоришь: кто прикоснулся ко Мне?
Но Иисус сказал: прикоснулся ко Мне некто, ибо Я чувствовал силу, исшедшую из Меня.
Женщина, видя, что она не утаилась, с трепетом подошла и, пав пред Ним, объявила Ему перед всем народом, по какой причине прикоснулась к Нему и как тотчас исцелилась.
Он сказал ей: дерзай, дщерь! вера твоя спасла тебя; иди с миром.
Когда Он еще говорил это, приходит некто из дома начальника синагоги и говорит ему: дочь твоя умерла; не утруждай Учителя.
Но Иисус, услышав это, сказал ему: не бойся, только веруй, и спасена будет.
Придя же в дом, не позволил войти никому, кроме Петра, Иоанна и Иакова, и отца девицы, и матери.
Все плакали и рыдали о ней. Но Он сказал: не плачьте; она не умерла, но спит.
И смеялись над Ним, зная, что она умерла.
Он же, выслав всех вон и взяв ее за руку, возгласил: девица! встань.
И возвратился дух ее; она тотчас встала, и Он велел дать ей есть.
И удивились родители ее. Он же повелел им не сказывать никому о происшедшем.
Іісус жа, поўны Духа Святога, вярнуўся ад Іардана; і паве́дзены быў Духам у пусты́ню,
дзе сорак дзён спакуша́ў Яго дыявал; і не еў нічога ў тыя дні; а як скончыліся яны, урэ́шце адчуў голад.
І сказаў Яму дыявал: калі Ты Сын Божы, скажы ка́меню гэтаму, каб стаў хле́бам.
І сказаў Іісус яму ў адказ: напíсана, што “не хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім словам Божым”.
І, узвёўшы Яго на высокую гару́, паказаў Яму дыявал усе царствы све́ту ў імгне́нне часу,
і сказаў Яму дыявал: Табе дам усю ўла́ду гэтую і славу іх, бо мне яна перада́дзена, і я, каму хачу, даю́ яе;
і вось, калі Ты пакло́нішся перада мною, будзе ўсё Тваё.
І ў адказ Іісус сказаў яму: адыдзí ад Мяне, сатана; бо напíсана: “Госпаду Богу твайму пакланя́йся і Яму аднаму служы́”.
І павёў Яго ў Іерусалім, і паставіў Яго на крыле́ храма, і сказаў Яму: калі Ты Сын Божы, кінься адсюль уніз;
бо напíсана: “Ангелам Сваім Ён нака́жа пра Цябе ахава́ць Цябе;
і на рука́х панясу́ць Цябе, каб не спатыкну́ўся Ты аб ка́мень нагою Тваёю”.
І ў адказ Іісус сказаў яму: ска́зана: “не спакуша́й Госпада Бога твайго”.
І, скончыўшы ўсё спакушэ́нне, дыявал адышоў ад Яго да пэўнага часу.
І вярнуўся Іісус у сіле Духа ў Галілею; і вестка пра Яго разышла́ся па ўсім навако́ллі.
І Ён вучыў у іх сінагогах, і ўсімі быў сла́ўлены.
І прыйшоў у Назарэт, дзе быў узгадава́ны, і ўвайшоў, па звы́чаю Свайму, у дзень суботні ў сінагогу, і ўстаў, каб чытаць.
І падалí Яму кнігу Іса́іі прарока; і, разгарну́ўшы кнігу, Ён знайшоў ме́сца, дзе было напíсана:
“Дух Гасподні на Мне, бо Ён пама́заў Мяне дабраве́сціць убогім, паслаў Мяне ацалíць скру́шаных у сэрцы, абвясцíць палонным вызвале́нне і сляпым віду́шчасць, адпусцíць прыгне́чаных на волю,
абвясцíць год Гасподні спрыя́льны”.
І, згарну́ўшы кнігу, аддаў служыцелю і сеў; і вочы ўсіх у сінагозе былі зве́рнуты да Яго.
І Ён пачаў гаварыць ім: сёння спо́ўнілася пісанне гэтае, пачутае вамі.
І ўсе засве́дчылі Яму гэта, і дзівíліся сло́вам благадаці, якія выхо́дзілі з вуснаў Яго, і гаварылі: ці не Іосіфаў гэта Сын?
Ён жа сказаў ім: вы, пэўна, скажаце Мне гэтае выслоўе: “ле́кару! ацалí само́га сябе”; тое, што, як мы чулі, адбыло́ся ў Капернау́ме, зрабі і тут, на ба́цькаўшчыне Тваёй.
І сказаў: праўду кажу вам, што ніякага прарока не прымаюць на ба́цькаўшчыне яго.
Па праўдзе кажу вам: многа было́ ўдоў у Ізраілі ў дні Іліí, калі зачы́нена было неба на тры гады і шэсць месяцаў, так што настаў голад вялікі па ўсёй зямлі;
і ні адной з іх не быў пасла́ны Ілія́, толькі ў Сарэ́пту Сідо́нскую, да жанчыны-ўдавы́;
і шмат было пракажо́ных у Ізра́ілі пры Елісе́і прароку, і ніводзін з іх не быў ачы́шчаны, акрамя Неема́на Сірыянíна.
І напоўніліся я́расцю ўсе ў сінагозе, пачуўшы гэта;
і, падняўшыся, вы́гналі Яго прэч з горада, і павялі Яго на верх гары́, на якой горад іх быў пабудаваны, каб скíнуць Яго;
Ён жа, прайшоўшы паміж імі, адышоў.
І спусціўся ў Капернау́м, горад Галілейскі; і вучыў іх па суботах.
І здзіўляліся вельмі вучэнню Яго, бо з ула́даю было́ слова Яго.
І быў у сінагозе чалавек, які меў духа дэмана нячыстага, і закрычаў моцным голасам,
ка́жучы: пакінь; што Табе да нас, Іісусе Назаранíне? Ты прыйшоў загубíць нас; ведаю Цябе, хто Ты, Святы́ Божы.
Але Іісус забаранíў яму, ка́жучы: змоўкні і выйдзі з яго. І дэман, кінуўшы яго на сярэ́дзіну, выйшаў з яго, зусім не пашкодзіўшы яму.
І жах ахапíў усіх, і размаўлялі паміж сабою, гаворачы: што́ гэта за слова, што Ён з ула́даю і сілаю зага́двае духам нячыстым, і яны выхо́дзяць?
І разне́слася по́галаска пра Яго па ўсіх навако́льных мясцíнах.
Вы́йшаўшы з сінагогі, Ён увайшоў у дом Сíмана; а це́шча Сíманава была́ ахо́плена моцнай гара́чкай; і прасілі Яго за яе.
І, стаўшы над ёю, Ён забаранíў гара́чцы; і пакінула яе; і адразу ўстаўшы, яна прыслу́жвала ім.
А як захо́дзіла сонца, усе, хто меў хворых на розныя хваробы, прыво́дзілі іх да Яго; Ён жа, усклада́ючы ру́кі на кожнага з іх, ацаля́ў іх.
Выходзілі таксама з многіх і дэманы, якія крычалі і казалі: Ты Хрыстос, Сын Божы. І, забараня́ючы, не дазваля́ў ім гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.
А як настаў дзень, Ён, вы́йшаўшы, адправіўся ў пустэ́льнае ме́сца; і людзі шукалі Яго, і прыйшлі да Яго, і затры́млівалі Яго, каб не адыходзіў ад іх.
Але Ён сказаў ім: і іншым гарадам павінен дабраве́сціць Я Царства Божае, бо на тое Я пасла́ны.
І прапаве́даваў у сінагогах Галілейскіх.
І ста́лася пасля гэтага: Ён праходзіў па гарадах і вёсках, прапаве́дуючы і дабраве́сцячы Царства Божае, і дванаццаць з Ім,
і некато́рыя жанчыны, што былí ацалёныя ад духаў злых і не́мачаў: Марыя, зва́ная Магдалíнаю, з якой выйшла сем дэманаў,
Іаанна, жонка Хузы́, домаўпра́ўніка Ірадавага, і Суса́нна, і многія іншыя, што служы́лі Яму маёмасцю сваёй.
Калі ж сабра́лася мноства народу і з усіх гарадоў папрыхо́дзілі да Яго, Ён сказаў прытчай:
выйшаў се́йбіт сеяць насе́нне сваё; і калі сеяў, адно ўпала пры дарозе і было́ патапта́на, і птушкі нябесныя падзяўблí яго;
а іншае ўпала на ка́мень і, узышоўшы, засохла, бо не ме́ла вíльгаці;
а іншае ўпала ў це́рні, і вы́раслі це́рні і заглушы́лі яго;
а іншае ўпала на добрую зямлю і, узышоўшы, урадзíла плод у сто крат. Сказаўшы гэта, Іісус заклíкаў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!
Вучні ж Яго пыталіся ў Яго, ка́жучы: што б зна́чыла прытча гэтая?
Ён жа сказаў: вам да́дзена ведаць тайны Царства Божага, а аста́тнім — у прытчах, каб яны ба́чачы не бачылі і чу́ючы не разумелі.
Вось што значыць прытча гэтая: насе́нне ёсць сло́ва Божае;
і якое пры дарозе — гэта тыя, што слухаюць, але потым прыхо́дзіць дыявал і забірае сло́ва з сэ́рцаў іх, каб не ўве́равалі яны і не спаслíся;
а якое на ка́мень ўпа́ла — гэта тыя, што, пачуўшы, з радасцю прыма́юць сло́ва, але яны не ма́юць ко́раня і да часу веруюць, а ў час выпрабава́ння адпада́юць;
а што ўпала ў це́рні — гэта тыя, што пачулі, але турботамі, багаццем і ўце́хамі жыццёвымі на шляху́ сваім заглуша́юцца і не даюць плёну;
а што на добрай зямлі — гэта тыя, што, пачуўшы слова, захоўваюць яго ў шчы́рым і добрым сэрцы і даюць плод у цярплíвасці. Сказаўшы гэта, Іісус заклíкаў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!
Ніхто, запалíўшы свечку, не пакрыва́е яе пасу́дзінай або не ставіць пад ложак, а ставіць яе на падсве́чнік, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.
Бо няма нічога тае́мнага, што́ не стала б я́ўным, ні схава́нага, што не стала б вядомым і не вы́явілася.
Так што сачы́це, як вы слухаеце; бо хто ма́е, таму да́дзена будзе, а хто не ма́е, ады́мецца ў таго і тое, што ён думае, нíбы ма́е.
І прыйшлі да Яго Маці і браты Яго, і не маглі даступíцца да Яго з-за натоўпу.
І паве́дамілі Яму, ка́жучы: Маці Твая і браты Твае стаяць на дварэ і хочуць Цябе ўбачыць.
Ён жа сказаў ім у адказ: Маці Мая? і браты Мае? — гэта тыя, што слухаюць слова Божае і выко́нваюць яго.
І ста́лася ў адзін з тых дзён: увайшоў Ён у лодку з вучнямі Сваімі і сказаў ім: перапра́вімся на той бок возера. І яны адплылí.
Калі ж плылí, Ён заснуў. І наляцеў бу́рны вецер на возера, і пачало́ заліваць іх, і былí яны ў небяспе́цы.
І, падышоўшы, разбудзілі Яго і сказалі: Настаўнік! Настаўнік! мы гінем! Ён жа, устаўшы, забаранíў ветру і хва́лям вады, і яны супако́іліся і настала цíша.
Тады Ён сказаў ім: дзе вера ваша? Яны ж, спало́ханыя, дзівíліся і казалі адзін аднаму: хто ж гэта Ён, што і вятра́м загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?
І прыплылí ў зямлю Гадары́нскую, што насу́праць Галілеі.
Калі ж Ён выйшаў на зямлю, сустрэў Яго нейкі чалавек з горада, апанта́ны дэманамі з даўняга часу, і адзе́ння не насіў ён, і ў доме не жыў, а ў магíльных пячорах.
Убачыўшы Іісуса і закрычаўшы, ён упаў перад Ім і моцным голасам сказаў: што́ Табе да мяне, Іісусе, Сы́не Бога Усявышняга? малю́ Цябе, не муч мяне.
Таму што загадаў Іісус духу нячыстаму вы́йсці з чалавека; бо доўгі час той хапа́ў яго, і звя́звалі яго ланцуга́мі і ако́вамі, і сцераглí; але ён разрыва́ў пу́ты, і дэман гнаў яго ў пусты́ні.
І спытаўся ў яго Іісус, ка́жучы: як імя́ тваё? Той адказаў: легіён; бо многа дэманаў увайшло ў яго.
І яны прасілі Іісуса, каб не загадаў ім ісці ў бе́здань.
Пасвіўся ж там вялікі ста́так свіне́й на гары; і папрасілі Яго дэманы, каб дазволіў ім увайсці ў іх. І дазволіў ім.
І дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў свіне́й; і ры́нуўся ста́так з кру́чы ў возера і патану́ў.
Пастухі ж, убачыўшы, што зда́рылася, пабе́глі ды абвясцíлі ў горадзе і ў вёсках.
І людзі выйшлі пабачыць, што зда́рылася; і прыйшлі да Іісуса і знайшлі, што чалавек, з якога вы́йшлі дэманы, сядзíць каля ног Іісуса адзе́ты і пры розуме; і спало́халіся.
А тыя, хто бачыў, расказалі ім, як быў вы́ратаваны апанта́ны.
І прасіў Яго ўвесь люд кра́ю Гадары́нскага адысцí ад іх, бо стра́хам вялікім былí яны ахо́плены. І Ён, увайшоўшы ў лодку, вярнуўся.
А чалавек, з якога выйшлі дэманы, прасіў Яго, каб быць з Ім. Але Іісус адпусціў яго, ка́жучы:
вяртайся ў дом твой і расказвай, што́ зрабіў табе Бог. І ён пайшоў, абвяшча́ючы па ўсім горадзе, што́ зрабіў яму Іісус.
І ста́лася: калі вярнуўся Іісус, народ прыня́ў Яго, бо ўсе чакалі Яго.
І вось прыйшоў чалавек, íмем Іаíр, які быў старэйшынам сінагогі; і, упаўшы да ног Іісуса, ён прасіў Яго ўвайсці ў дом яго,
бо ў яго была́ адзіная дачка́, гадоў двана́ццаці, і яна паміра́ла. Калі ж Ён ішоў, народ напіра́ў на Яго.
І жанчына, якая ме́ла кровацячэ́нне ўжо дванаццаць гадоў, і патра́ціла на ле́караў усю маёмасць ды ні ў аднаго не магла вы́лечыцца,
падышоўшы ззаду, дакрану́лася да кра́ю вопраткі Яго; і адразу спынíлася кровацячэ́нне ў яе.
І сказаў Іісус: хто дакрану́ўся да Мяне? Калі ж адмаўляліся ўсе, казаў Пётр і тыя, што з ім: Настаўнік! народ абступіў Цябе і напіра́е, а Ты гаворыш: хто дакрану́ўся да Мяне?
Але Іісус сказаў: дакрану́ўся нехта да Мяне, бо Я адчуў сілу, што выйшла з Мяне.
Жанчына, убачыўшы, што не ўтаíлася, дрыжучы́, падышла і, упаўшы перад Ім, паве́даміла Яму перад усім народам, з якой прычыны дакрану́лася да Яго і як ацалíлася адразу.
Ён жа сказаў ёй: мацу́йся, дачка́! вера твая ўратава́ла цябе; ідзі з мірам.
Яшчэ калі Ён гаварыў, прыходзіць нехта з дому старэ́йшыны сінагогі і кажа яму: паме́рла дачка́ твая, не турбуй ужо Настаўніка.
Іісус жа, пачуўшы гэта, сказаў, звярта́ючыся да яго: не бойся, толькі веруй, і яна будзе ўратава́на.
І, прыйшоўшы ў дом, Ён не дазволіў увайсці нікому, апрача́ Пятра, Іаана і Іакава, і ба́цькі дзяўчынкі і маці.
Усе пла́калі і рыда́лі па ёй. Ён жа сказаў: не пла́чце, яна не паме́рла, а спіць.
І насміхаліся з Яго, ведаючы, што яна паме́рла.
Ён жа, вы́правадзіўшы ўсіх прэч і ўзяўшы яе за руку́, усклікнуў, ка́жучы: дзяўчынка! устань.
І вярнуўся дух яе, і падняла́ся адразу; і Ён загадаў даць ёй есці.
І моцна ўра́зіліся бацькí яе. Ён жа загадаў ім не расказваць нікому пра тое, што адбыло́ся.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible