Скрыть
1:1
1:5
1:11
1:13
1:19
1:20
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:31
1:33
1:35
1:36
1:37
1:39
1:41
1:42
1:43
1:45
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Зача́ло Ева́нгелiа Иису́са Христа́, Сы́на Бо́жiя,
я́коже е́сть пи́сано во проро́цѣхъ: се́, А́зъ посыла́ю А́нгела Мо­его́ предъ лице́мъ Тво­и́мъ, и́же угото́витъ пу́ть Тво́й предъ Тобо́ю.
Гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: угото́вайте пу́ть Госпо́день, пра́вы твори́те стези́ Его́.
Бы́сть Иоа́н­нъ крестя́й въ пусты́ни и проповѣ́дая креще́нiе покая́нiя во от­пуще́нiе грѣхо́въ.
И исхожда́­ше къ нему́ вся́ Иуде́йская страна́ и Иерусали́мляне: и креща́хуся вси́ во Иорда́нѣ рѣцѣ́ от­ него́, исповѣ́да­ю­ще грѣхи́ своя́.
Бѣ́ же Иоа́н­нъ оболче́нъ власы́ велблу́жди, и по́ясъ усме́нъ о чреслѣ́хъ его́, и яды́й акри́ды и ме́дъ ди́вiй.
И проповѣ́даше, глаго́ля: гряде́тъ Крѣ́плiй мене́ вслѣ́дъ мене́, Ему́же нѣ́смь досто́инъ прекло́нься разрѣши́ти реме́нь сапо́гъ Его́:
а́зъ у́бо крести́хъ вы́ водо́ю: То́й же крести́тъ вы́ Ду́хомъ Святы́мъ.
[Зач. 2.] И бы́сть во о́нѣхъ дне́хъ, прiи́де Иису́съ от­ Назаре́та Галиле́йскаго и крести́ся от­ Иоа́н­на во Иорда́нѣ.
И а́бiе восходя́ от­ воды́, ви́дѣ разводя́щася небеса́ и Ду́ха я́ко го́лубя, сходя́ща На́нь.
И гла́съ бы́сть съ небесе́: Ты́ еси́ Сы́нъ Мо́й воз­лю́блен­ный, о Не́мже благоволи́хъ.
И а́бiе Ду́хъ изведе́ Его́ въ пусты́ню.
И бѣ́ ту́ въ пусты́ни дні́й четы́редесять, искуша́емь сатано́ю, и бѣ́ со звѣрьми́: и А́нгели служа́ху Ему́.
По преда́нiи же Иоа́н­новѣ, прiи́де Иису́съ въ Галиле́ю, проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя Бо́жiя
и глаго́ля, я́ко испо́лнися вре́мя и при­­бли́жися Ца́р­ст­вiе Бо́жiе: пока́йтеся и вѣ́руйте во Ева́нгелiе.
[Зач. 3.] Ходя́ же при­­ мо́ри Галиле́йстѣмъ, ви́дѣ Си́мона и Андре́а бра́та [того́] Си́мона, вмета́юща мре́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры́баря.
И рече́ и́ма Иису́съ: прiиди́та вслѣ́дъ Мене́, и сотворю́ ва́съ бы́ти ловца́ человѣ́комъ.
И а́бiе оста́вльша мре́жи своя́, по Не́мъ идо́ста.
И преше́дъ ма́ло от­ту́ду, узрѣ́ Иа́кова Зеведе́ова и Иоа́н­на бра́та его́, и та́ въ корабли́ стро́яща мре́жа:
и а́бiе воз­зва́ я́. И оста́вльша отца́ сво­его́ Зеведе́а въ корабли́ съ нае́мники, по Не́мъ идо́ста.
И внидо́ша въ Капернау́мъ: и а́бiе въ суббо́ты в­ше́дъ въ со́нмище, уча́­ше.
И дивля́хуся о уче́нiи Его́: бѣ́ бо учя́ и́хъ я́ко вла́сть имы́й, и не я́ко кни́жницы.
[Зач. 4.] И бѣ́ въ со́нмищи и́хъ человѣ́къ въ ду́сѣ нечи́сте, и воз­зва́,
глаго́ля: оста́ви, что́ на́мъ и Тебѣ́, Иису́се Назаряни́не? При­­ше́лъ еси́ погуби́ти на́съ: вѣ́мъ Тя́, кто́ еси́, Святы́й Бо́жiй.
И запрети́ ему́ Иису́съ, глаго́ля: умолчи́ и изы́ди изъ него́.
И стрясе́ его́ ду́хъ нечи́стый, и возопи́ гла́сомъ вели́кимъ, и изы́де изъ него́.
И ужасо́шася вси́, я́коже стяза́тися и́мъ къ себѣ́, глаго́лющымъ: что́ е́сть сiе́? [и] что́ уче́нiе но́вое сiе́, я́ко по о́бласти и духово́мъ нечи́стымъ вели́тъ, и послу́шаютъ Его́?
Изы́де же слу́хъ Его́ а́бiе во всю́ страну́ Галиле́йску.
[Зач. 5.] И а́бiе изъ со́нмища изше́дше, прiидо́ша въ до́мъ Си́моновъ и Андре́овъ, со Иа́ковомъ и Иоа́н­номъ.
Те́ща же Си́монова лежа́­ше огне́мъ жего́ма: и а́бiе глаго́лаша Ему́ о не́й.
И при­­сту́пль воз­дви́же ю́, е́мь за ру́ку ея́: и оста́ви ю́ о́гнь а́бiе, и служа́­ше и́мъ.
По́здѣ же бы́в­шу, егда́ захожда́­ше со́лнце, при­­ноша́ху къ Нему́ вся́ неду́жныя и бѣсны́я.
И бѣ́ ве́сь гра́дъ собра́л­ся къ две́ремъ.
И исцѣли́ мно́ги злѣ́ стра́ждущыя разли́чными неду́ги: и бѣ́сы мно́ги изгна́, и не оставля́ше глаго́лати бѣ́сы, я́ко вѣ́дяху Его́ Христа́ су́ща.
[Зач. 6.] И у́тро, но́щи су́щей зѣло́, воста́въ изы́де, и и́де въ пу́сто мѣ́сто, и ту́ моли́тву дѣ́яше.
И гна́ша Его́ Си́монъ и и́же съ ни́мъ:
и обрѣ́тше Его́, глаго́лаша Ему́, я́ко вси́ Тебе́ и́щутъ.
И глаго́ла и́мъ: и́демъ въ бли́жнiя ве́си и гра́ды, да и та́мо проповѣ́мъ: на сiе́ бо изыдо́хъ.
И бѣ́ проповѣ́дая на со́нмищихъ и́хъ, во все́й Галиле́и, и бѣ́сы изгоня́.
И прiи́де къ Нему́ прокаже́нъ, моля́ Его́ и на колѣ́ну при­­пада́я предъ Ни́мъ, и глаго́ля Ему́, я́ко, а́ще хо́щеши, мо́жеши мя́ очи́стити.
Иису́съ же милосе́рдовавъ, просте́ръ ру́ку, косну́ся его́, и глаго́ла ему́: хощу́, очи́стися.
И ре́кшу ему́, а́бiе отъи́де от­ него́ прокаже́нiе, и чи́стъ бы́сть.
И запре́щь ему́, а́бiе изгна́ его́:
и глаго́ла ему́: блюди́, никому́же ничесо́же рцы́: но ше́дъ покажи́ся иере́еви и при­­неси́ за очище́нiе твое́, я́же повелѣ́ Моисе́й, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
О́нъ же изше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́го и проноси́ти сло́во, я́коже ктому́ не мощи́ Ему́ я́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ́ въ пусты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ́. И при­­хожда́ху къ Нему́ от­всю́ду.
Арабский (Arabic Van Dyke)
بدء انجيل يسوع المسيح ابن الله
كما هو مكتوب في الانبياء .ها انا ارسل امام وجهك ملاكي الذي يهيّئ طريقك قدامك .
صوت صارخ في البرية اعدّوا طريق الرب اصنعوا سبله مستقيمة .
كان يوحنا يعمد في البرية ويكرز بمعمودية التوبة لمغفرة الخطايا .
وخرج اليه جميع كورة اليهودية واهل اورشليم واعتمدوا جميعهم منه في نهر الاردن معترفين بخطاياهم .
وكان يوحنا يلبس وبر الابل ومنطقة من جلد على حقويه ويأكل جرادا وعسلا بريا .
وكان يكرز قائلا يأتي بعدي من هو اقوى مني الذي لست اهلا ان انحني واحل سيور حذائه .
انا عمدتكم بالماء واما هو فسيعمدكم بالروح القدس
وفي تلك الايام جاء يسوع من ناصرة الجليل واعتمد من يوحنا في الاردن .
وللوقت وهو صاعد من الماء رأى السموات قد انشقت والروح مثل حمامة نازلا عليه .
وكان صوت من السموات .انت ابني الحبيب الذي به سررت
وللوقت اخرجه الروح الى البرية .
وكان هناك في البرية اربعين يوما يجرب من الشيطان .وكان مع الوحوش .وصارت الملائكة تخدمه
وبعدما اسلم يوحنا جاء يسوع الى الجليل يكرز ببشارة ملكوت الله .
ويقول قد كمل الزمان واقترب ملكوت الله .فتوبوا وآمنوا بالانجيل
وفيما هو يمشي عند بحر الجليل ابصر سمعان واندراوس اخاه يلقيان شبكة في البحر .فانهما كانا صيادين .
فقال لهما يسوع هلم ورائي فاجعلكما تصيران صيادي الناس .
فللوقت تركا شباكهما وتبعاه .
ثم اجتاز من هناك قليلا فرأى يعقوب بن زبدي ويوحنا اخاه وهما في السفينة يصلحان الشباك .
فدعاهما للوقت .فتركا اباهما زبدي في السفينة مع الأجرى وذهبا وراءه
ثم دخلوا كفرناحوم وللوقت دخل المجمع في السبت وصار يعلم .
فبهتوا من تعليمه لانه كان يعلمهم كمن له سلطان وليس كالكتبة .
وكان في مجمعهم رجل به روح نجس .فصرخ
قائلا آه ما لنا ولك يا يسوع الناصري .أتيت لتهلكنا .انا اعرفك من انت قدوس الله .
فانتهره يسوع قائلا اخرس واخرج منه .
فصرعه الروح النجس وصاح بصوت عظيم وخرج منه .
فتحيروا كلهم حتى سأل بعضهم بعضا قائلين ما هذا .ما هو هذا التعليم الجديد .لانه بسلطان يأمر حتى الارواح النجسة فتطيعه .
فخرج خبره للوقت في كل ‎الكورة المحيطة بالجليل
ولما خرجوا من المجمع جاءوا للوقت الى بيت سمعان واندراوس مع يعقوب ويوحنا .
وكانت حماة سمعان مضطجعة محمومة .فللوقت اخبروه عنها .
فتقدم واقامها ماسكا بيدها فتركتها الحمّى حالا وصارت تخدمهم .
ولما صار المساء اذ غربت الشمس قدموا اليه جميع السقماء والمجانين .
وكانت المدينة كلها مجتمعة على الباب .
فشفى كثيرين كانوا مرضى بامراض مختلفة واخرج شياطين كثيرة ولم يدع الشياطين يتكلمون لانهم عرفوه
وفي الصبح باكرا جدا قام وخرج ومضى الى موضع خلاء وكان يصلّي هناك .
فتبعه سمعان والذين معه .
ولما وجدوه قالوا له ان الجميع يطلبونك .
فقال لهم لنذهب الى القرى المجاورة لاكرز هناك ايضا لاني لهذا خرجت .
فكان يكرز في مجامعهم في كل الجليل ويخرج الشياطين
فأتى اليه ابرص يطلب اليه جاثيا وقائلا له ان اردت تقدر ان تطهرني .
فتحنن يسوع ومد يده ولمسه وقال له اريد فاطهر .
فللوقت وهو يتكلم ذهب عنه البرص وطهر .
فانتهره وارسله للوقت
وقال له انظر لا تقل لاحد شيئا بل اذهب أر نفسك للكاهن وقدّم عن تطهيرك ما أمر به موسى شهادة لهم .
واما هو فخرج وابتدأ ينادي كثيرا ويذيع الخبر حتى لم يعد يقدر ان يدخل مدينة ظاهرا بل كان خارجا في مواضع خالية وكانوا يأتون اليه من كل ناحية
Узбекский
Инжил, яъни Худонинг Ўғли – Исо Масиҳ ҳақидаги Хушхабар шу билан бошланади.
Ишаъё пайғамбарнинг китобида ёзилганки:“Мен Сендан аввал элчимни юборарман,У Сенинг олдингда йўл ҳозирлаб юрар.
Чўл-биёбонда нидо янграмоқда:Худованд йўлини тайёрлангиз,Равон айлангиз сўқмоқларин! – дея”.
Бу оят худди Яҳё пайғамбарга тўғри келади. У чўлда пайдо бўлиб, халқни имонга чақира бошлади. “Гуноҳларингиз кечирилиши учун тавба-тазарру қилинглар ва сувга чўмиб имон келтиринглар”, – деб эълон қиларди.
Шунда бутун Яҳудия юрти бўйлаб яшовчилар ва барча қуддусликлар Яҳёнинг олдига чиқар, гуноҳларига иқрор бўлар ва Яҳёнинг буйруғи билан дарёга чўмиб имон келтирар эдилар.
Яҳё туя жунидан кийим кийиб, белига теридан камар боғлаб, чигирткаю ёввойи асал билан овқатланарди.
У халққа шундай деб эълон қиларди: “Орқамдан мендан ҳам Қудратлиси келмоқда. Мен энгашиб Унинг чориқ ипларини ечишга ҳам арзимайман.
Мен сизларни сувгагина чўмдириб юрибман, У эса сизларни Муқаддас Руҳга чўмдиради”.
Ўша кунлари Исо Жалиланинг Носира шаҳридан келди, Яҳё Уни Ўрдун дарёсига чўмдирди.
Исо сувдан чиқиши биланоқ осмон очилиб, Муқаддас Руҳ каптардай учиб Исонинг бошига қўнгани кўрилди.
Осмондан эса: “Сен Менинг севикли Ўғлимсан, Сендан мамнунман”, – деган садо эшитилди.
Муқаддас Руҳ Исони дарҳол чўлга ҳайдаб кетди.
Исо чўлда қирқ кун бўлиб, шайтон томонидан васвасага солинди. У ҳайвонлар билан бирга яшар, фаришталар эса Унга хизмат қилишарди.
Яҳё қамаб қўйилгандан сўнг, Исо Жалилага қайтди. У Худонинг Шоҳлиги ҳақида Хушхабар тарқатди.
“Вақт-соати келди, Худонинг Шоҳлиги яқинлашиб қолди. Тавба қилинглар, Инжилга имон келтиринглар!” – деб эълон қилиб юрди.
Исо Жалила кўли бўйидан ўтаётиб, кўлга тўр ташлаб ўтирган Симун ва унинг укаси Идрисни кўриб қолди. Улар балиқчи эдилар.
Исо уларга:- Менинг кетимдан юринглар, Мен сизларни инсон овчилари қиламан, – деди.
Улар эса дарҳол тўрларини ташлаб, Исонинг ортидан юришди.
Исо у ердан бир оз нари юргач, Забадий ўғиллари Ёқуб ва унинг укаси Юҳаннони кўриб қолди. Улар қайиқда тўрларини ямаб ўтиришган эди.
Исо шу онда уларни ҳам чақирди. Улар эса оталари Забадийни ишчилар билан қайиқда қолдириб, Исонинг орқасидан юришди.
Улар Кафарнаҳум шаҳрига кириб келишди. Жума куни кеч киргач, Исо яҳудий ибодатхонасига бориб, таълим бера бошлади.
Халойиқ Исонинг таълимотига ҳайрон қолди. Чунки У одамларга уламолар каби эмас, балки қудратли куч эгасидай таъсирчан таълим берар эди.
Ўша ибодатхонада ёмон руҳга чалинган бир одам бор эди. У тўсатдан қичқириб юборди:
- Эй носиралик Исо! Бизда нима ишинг бор? Сен бизни ҳалок қилгани келдингми? Сенинг кимлигингни биламан, Сен Худонинг Азизисан!
Бироқ Исо ёмон руҳга дўқ уриб:- Жим бўл ва ундан чиқиб кет! – деди.
Ёмон руҳ у одамни ларзага солди-да, овози борича бақириб, унинг вужудидан чиқиб кетди.
Ҳаммани ваҳима босди. Ўзаро фикр юритиб:- Бу нима гап? Бу қанақа янги таълимот экан? У ёмон руҳларга ҳам қудрат билан буюради, руҳлар эса Унга бўйсунади! – дейишди.
Шундай қилиб, Исо ҳақидаги шов-шув тезда бутун Жалила юртига ёйилиб, ён-атрофга овоза бўлди.
Ибодатхонадан чиққан ҳамон Исо Ўзи билан Ёқуб ва Юҳаннони олиб, Симун ва Идриснинг уйига боришди.
Симуннинг қайнонаси иситмалаб ётган эди. У ҳақда Исога айтиб қолишди.
Исо аёлнинг ёнига бориб, қўлидан ушлаб кўтарди. Шу заҳоти иситма тушди ва аёл хизматга тутинди.
Қуёш ботиб, кеч кирган пайтда, барча касаллар ва жинга чалинганларни Исонинг олдига олиб кела бошлашди.
Бутун шаҳар аҳолиси эшик олдига йиғилиб қолди.
Исо талай дарду иллатлардан қийналганларни соғайтирди. Кўп жинларни қувиб чиқарди, уларнинг сўзлашига эса имкон бермасди. Чунки жинлар Исонинг Масиҳлигини билар эдилар.
Эрталаб Исо жуда барвақт турди ва шаҳардан ташқарига, хилват жойга бориб, ибодат қилди.
Симун ва унинг жўралари Исонинг орқасидан боришди.
Исони топиб:- Ҳамма Сени излаяпти-ку! – дейишди.
Исо уларга:- Яқин атрофдаги қишлоқ ва шаҳарларга борайлик, Мен у ерларда ҳам воизлик қилайин, чунки Мен ана шу мақсад учун келганман, – деди.
Шундай қилиб, Исо бутун Жалила юртини кезиб чиқиб, маҳаллий ибодатхоналарда воизлик қилар ва жинларни қувиб чиқарар эди.
Бир мохов Исога яқинлашиб, Унинг олдида тиз чўкканча ялинди:- Агар истасанг, мени моховликдан пок қила оласан.
Исонинг унга раҳми келиб, қўлини узатди ва унга тегизиб:- Истайман, пок бўл! – деб қўйди.
Буни айтар-айтмас, у одамнинг моховлиги ариб, пок-покиза бўлиб кетди.
Исо эса унга жиддий танбеҳ бериб:
- Менга қара! Ҳеч кимга ҳеч нарса айтма, лекин бориб руҳонийга кўрин ва соғайганингни тасдиқлат, бундан далолат бўлиши учун Мусо пайғамбар буюрган қурбонликларни келтириб бер, – деди-да, уни дарҳол жўнатиб юборди.
У киши чиқибоқ, рўй берган ҳодиса ҳақида ҳамма ёққа эълон қила бошлади. Натижада Исо энди бирор шаҳарга очиқ киролмайдиган бўлиб қолди. У шаҳардан ташқарида, хилват жойлардагина бўларди. Шунга қарамай, халойиқ ҳар томондан Унинг олдига келар эди.
Ибтидои Инҷили Исои Масеҳ, Писари Худо,
Чунон ки дар суҳафи анбиё навишта шудааст: “Инак, Ман қосиди Худро пешопеши Ту мефиристам, то роҳи Туро пеши Ту муҳайё кунад“.
„Овози нидокунандае дар биёбон: роҳи Худовандро тайёр кунед, тариқи Ўро рост кунед“,
Яҳьёи Таъмиддиҳандад дар биёбон зоҳир шуд ва барои омурзиши гуноҳҳо таъмиди тавбаро мавъиза мекард.
Тамоми мардуми сарзамини Яҳудо ва сокинони Ерусалим берун омада, назди вай мерафтанд ва ба гуноҳҳои худ иқрор шуда, дар рўди Ўрдун аз вай таъмид меёфтанд.
Яҳьё либосе аз пашми шутур дар бар ва камарбанде аз чарм дар камар дошт, малах ва асали ёбоӣ мехўрд.
Ва мавъиза карда, мегуфт: “Аз паси ман Тавонотар аз ман меояд, ва ман сазовори он нестам, ки хам шуда, даволи пойафзоли Ўро воз кунам;
„Ман шуморо бо об таъмид додам, лекин Ў шуморо бо Рўҳулқудс таъмид хоҳад дод“.
Дар он айём чунин воқе шуд, ки Исо аз Носираи Ҷалил омада, дар Ўрдун аз Яҳьё таъмид ёфт.
Чун аз об баромад, дарҳол осмонро дид, ки шикофта аст, ва Рўҳро, ки монанди кабўтаре бар Ў нозил мешавад.
Ва овозе аз осмон даррасид: “Ту Писари Маҳбуби Ман ҳастӣ, ҳусни таваҷҷўҳи Ман бар Туст“.
Пас аз он фавран Рўҳ Ўро ба биёбон бурд.
Ва Ў чиҳил рўз дар биёбон буд, ва шайтон Ўро меозмуд; бо даррандагон рўз мегузаронд, ва фариштагон Ўро парасторӣ мекарданд.
Пас аз он ки Яҳьё таслим карда шуд, Исо ба Ҷалил омад ва Инҷили Малакути Худоро мавъиза кард,
Ки вақт расидааст ва Малакути Худо наздик аст: “Тавба кунед. Ва ба Инҷил имон оваред“.
Ва чун аз канори баҳри Ҷалил мегузашт, Шимъўн ва бародараш Андриёсро дид, ки дар баҳри тўр меандохтанд, зеро ки сайёди моҳӣ буданд.
Ва Исо ба онҳо гуфт: “Маро пайравӣ кунед, ва Ман шуморо сайёди мардум гардонам“.
Дарҳол онҳо тўри худро мода, аз паи Ў равона шуданд.
Чун аз он ҷо каме пеш рафт, Яқуб ибни Забдой ва бародари вай Юҳанноро дид, ки дар қаиқ тўрҳои худро таъмир мекунанд,
Ва дарҳол онҳоро даъват намуд. Онҳо падари худ Забдойро дар қаиқ бо коргарон гузошта, аз паи Ў равона шуданд.
Ва онҳо ба Кафарнаҳум омаданд; ва дере нагузашта Ў дар рўзи шанбе ба куништ даромада, ба таълим додан шурўъ намуд.
Ҳама аз таълими Ўдар ҳайрат монданд, зеро ки онҳоро ҳамчун соҳибқудрат таълим медод, на ҳамчун китобдонон.
Дар куништи онҳо касе буд, ки рўҳи палид дошт, ва якбора фарьёд зада, гуфт:
„Туро бо мо чӣ кор аст, эй Исои Носирӣ? Ту барои нест кардани мо омадаӣ! Ман медонам, ки Ту кистӣ, эй Қудуси Худо!“
Исо вайро манъ карда, гуфт: “Хомўш шав ва аз вай берун ой!“
Рўҳи палид вайро ба ларза андохта, бо овози баланд фарьёд заду аз вай берун шуд.
Ҳама ба воҳима афтоданд, ба дараҷае ки аз якдигар мепурсиданд: “Ин чист? Ин чи таълимоти навест, ки Ў ба арвоҳи палид низ боқудратона амр мефармояд, ва онҳо ба Ў итоат мекунанд?“
Ва овозаи Ў зуд дар тамоми сарзамини Ҷалил паҳн шуд.
Ва аз куништ баромада, дарҳол бо Яъқуб ва Юҳнно ба хонаи Шимъўн ва Андриёс омаданд.
Модарарўси Шимъўн дар ҳолати табларза хобида буд, ва дарҳол Ўро аз ин ҳолати вай хабардор карданд.
Ва Ў наздик шуда, аз дасти вай гирифту бархезонд; табларзаи вай дарҳол нест шуду вай ба парастории онҳо машғул гашт.
Бегоҳӣ, ки офтоб фурў рафта буд, ҳамаи беморон ва девонагонро назди Ў оварданд.
Ва тамоми аҳли шаҳр пеши дари хона гирд омаданд.
Ва Ў бисьёр касонро, ки ба касалиҳои гуногун гирифтор буданд, шифо бахшид ва бисьёр девҳоро берун кард ва намонд, ки девҳо сухан ронанд, зеро ки Масеҳ будани Ўро медонистанд.
Пагоҳӣ, хеле бармаҳал хеста, берун рафт ва ба хилватгоҳе расида, дар он ҷо дуо гуфт.
Шимъўн ва касоне ки наздаш буданд, аз паи Ў шитофтанд;
Чун Ўро ёфтанд, гуфтанд: “Ҳама Туро меҷўянд“.
Ў ба онҳо гуфт: “Ба деҳоту шаҳрҳои наздик биравем, то ки Ман дар он ҷо низ мавъиза кунам, зеро ки Ман барои ҳамин омадаам“.
Ва Ў дар тамоми Ҷалил дар куништҳои онҳо мавъиза менамуд ва девҳоро берун мекард.
Махавие назди Ў омада, зорӣ кард ва зону зада гуфт: “Агар хоҳӣ, метавонӣ маро пок кунӣ“.
Исоро бар вай раҳм омад, дасти Худро дароз карда, вайро ламс намуд ва гуфт: “Мехоҳам, пок шав!“
Баъд аз ҳамин сухан махав дарҳол аз баданаш нест шуду вай пок гардид.
Ва ба вай чашм ало карда, дарҳол аз Худ дур намуд
Ва ба вай гуфт: “Зинҳор, ба касе чизе магў, балки рафта худро ба коҳин нишон деҳ ва ба бадали пок шудани худ он чи Мусо фармудааст, тақдим кун, то ба онҳо шаҳодате гардад“.
Лекин вай берун рафта, ин воқеаро овоза ва нақл кардан гирифт, ба дараҷае ки Ў дигар ошкоро ба шаҳр даромада наметавонист, балки берун аз шаҳр дар ҷойҳои хилват рўз мегузаронд. Ва мардум аз ҳар сў назди Ў меомаданд.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible