Скрыть
1:1
1:5
1:11
1:13
1:19
1:20
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:31
1:33
1:35
1:36
1:37
1:39
1:41
1:42
1:43
1:45
Глава 2 
2:2
2:4
2:6
2:7
2:10
2:11
2:12
2:13
2:15
2:16
2:19
2:20
2:22
2:24
2:25
2:27
2:28
Глава 3 
3:2
3:3
3:4
3:5
3:8
3:9
3:10
3:12
3:13
3:15
3:17
3:18
3:19
3:20
3:23
3:25
3:26
3:27
3:29
3:30
3:32
3:33
3:34
3:35
Глава 4 
4:2
4:3
4:4
4:5
4:6
4:7
4:8
4:9
4:10
4:13
4:15
4:17
4:18
4:20
4:23
4:26
4:27
4:28
4:29
4:31
4:32
4:34
4:36
4:37
4:38
4:40
4:41
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Зача́ло Ева́нгелiа Иису́са Христа́, Сы́на Бо́жiя,
я́коже е́сть пи́сано во проро́цѣхъ: се́, А́зъ посыла́ю А́нгела Мо­его́ предъ лице́мъ Тво­и́мъ, и́же угото́витъ пу́ть Тво́й предъ Тобо́ю.
Гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: угото́вайте пу́ть Госпо́день, пра́вы твори́те стези́ Его́.
Бы́сть Иоа́н­нъ крестя́й въ пусты́ни и проповѣ́дая креще́нiе покая́нiя во от­пуще́нiе грѣхо́въ.
И исхожда́­ше къ нему́ вся́ Иуде́йская страна́ и Иерусали́мляне: и креща́хуся вси́ во Иорда́нѣ рѣцѣ́ от­ него́, исповѣ́да­ю­ще грѣхи́ своя́.
Бѣ́ же Иоа́н­нъ оболче́нъ власы́ велблу́жди, и по́ясъ усме́нъ о чреслѣ́хъ его́, и яды́й акри́ды и ме́дъ ди́вiй.
И проповѣ́даше, глаго́ля: гряде́тъ Крѣ́плiй мене́ вслѣ́дъ мене́, Ему́же нѣ́смь досто́инъ прекло́нься разрѣши́ти реме́нь сапо́гъ Его́:
а́зъ у́бо крести́хъ вы́ водо́ю: То́й же крести́тъ вы́ Ду́хомъ Святы́мъ.
[Зач. 2.] И бы́сть во о́нѣхъ дне́хъ, прiи́де Иису́съ от­ Назаре́та Галиле́йскаго и крести́ся от­ Иоа́н­на во Иорда́нѣ.
И а́бiе восходя́ от­ воды́, ви́дѣ разводя́щася небеса́ и Ду́ха я́ко го́лубя, сходя́ща На́нь.
И гла́съ бы́сть съ небесе́: Ты́ еси́ Сы́нъ Мо́й воз­лю́блен­ный, о Не́мже благоволи́хъ.
И а́бiе Ду́хъ изведе́ Его́ въ пусты́ню.
И бѣ́ ту́ въ пусты́ни дні́й четы́редесять, искуша́емь сатано́ю, и бѣ́ со звѣрьми́: и А́нгели служа́ху Ему́.
По преда́нiи же Иоа́н­новѣ, прiи́де Иису́съ въ Галиле́ю, проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя Бо́жiя
и глаго́ля, я́ко испо́лнися вре́мя и при­­бли́жися Ца́р­ст­вiе Бо́жiе: пока́йтеся и вѣ́руйте во Ева́нгелiе.
[Зач. 3.] Ходя́ же при­­ мо́ри Галиле́йстѣмъ, ви́дѣ Си́мона и Андре́а бра́та [того́] Си́мона, вмета́юща мре́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры́баря.
И рече́ и́ма Иису́съ: прiиди́та вслѣ́дъ Мене́, и сотворю́ ва́съ бы́ти ловца́ человѣ́комъ.
И а́бiе оста́вльша мре́жи своя́, по Не́мъ идо́ста.
И преше́дъ ма́ло от­ту́ду, узрѣ́ Иа́кова Зеведе́ова и Иоа́н­на бра́та его́, и та́ въ корабли́ стро́яща мре́жа:
и а́бiе воз­зва́ я́. И оста́вльша отца́ сво­его́ Зеведе́а въ корабли́ съ нае́мники, по Не́мъ идо́ста.
И внидо́ша въ Капернау́мъ: и а́бiе въ суббо́ты в­ше́дъ въ со́нмище, уча́­ше.
И дивля́хуся о уче́нiи Его́: бѣ́ бо учя́ и́хъ я́ко вла́сть имы́й, и не я́ко кни́жницы.
[Зач. 4.] И бѣ́ въ со́нмищи и́хъ человѣ́къ въ ду́сѣ нечи́сте, и воз­зва́,
глаго́ля: оста́ви, что́ на́мъ и Тебѣ́, Иису́се Назаряни́не? При­­ше́лъ еси́ погуби́ти на́съ: вѣ́мъ Тя́, кто́ еси́, Святы́й Бо́жiй.
И запрети́ ему́ Иису́съ, глаго́ля: умолчи́ и изы́ди изъ него́.
И стрясе́ его́ ду́хъ нечи́стый, и возопи́ гла́сомъ вели́кимъ, и изы́де изъ него́.
И ужасо́шася вси́, я́коже стяза́тися и́мъ къ себѣ́, глаго́лющымъ: что́ е́сть сiе́? [и] что́ уче́нiе но́вое сiе́, я́ко по о́бласти и духово́мъ нечи́стымъ вели́тъ, и послу́шаютъ Его́?
Изы́де же слу́хъ Его́ а́бiе во всю́ страну́ Галиле́йску.
[Зач. 5.] И а́бiе изъ со́нмища изше́дше, прiидо́ша въ до́мъ Си́моновъ и Андре́овъ, со Иа́ковомъ и Иоа́н­номъ.
Те́ща же Си́монова лежа́­ше огне́мъ жего́ма: и а́бiе глаго́лаша Ему́ о не́й.
И при­­сту́пль воз­дви́же ю́, е́мь за ру́ку ея́: и оста́ви ю́ о́гнь а́бiе, и служа́­ше и́мъ.
По́здѣ же бы́в­шу, егда́ захожда́­ше со́лнце, при­­ноша́ху къ Нему́ вся́ неду́жныя и бѣсны́я.
И бѣ́ ве́сь гра́дъ собра́л­ся къ две́ремъ.
И исцѣли́ мно́ги злѣ́ стра́ждущыя разли́чными неду́ги: и бѣ́сы мно́ги изгна́, и не оставля́ше глаго́лати бѣ́сы, я́ко вѣ́дяху Его́ Христа́ су́ща.
[Зач. 6.] И у́тро, но́щи су́щей зѣло́, воста́въ изы́де, и и́де въ пу́сто мѣ́сто, и ту́ моли́тву дѣ́яше.
И гна́ша Его́ Си́монъ и и́же съ ни́мъ:
и обрѣ́тше Его́, глаго́лаша Ему́, я́ко вси́ Тебе́ и́щутъ.
И глаго́ла и́мъ: и́демъ въ бли́жнiя ве́си и гра́ды, да и та́мо проповѣ́мъ: на сiе́ бо изыдо́хъ.
И бѣ́ проповѣ́дая на со́нмищихъ и́хъ, во все́й Галиле́и, и бѣ́сы изгоня́.
И прiи́де къ Нему́ прокаже́нъ, моля́ Его́ и на колѣ́ну при­­пада́я предъ Ни́мъ, и глаго́ля Ему́, я́ко, а́ще хо́щеши, мо́жеши мя́ очи́стити.
Иису́съ же милосе́рдовавъ, просте́ръ ру́ку, косну́ся его́, и глаго́ла ему́: хощу́, очи́стися.
И ре́кшу ему́, а́бiе отъи́де от­ него́ прокаже́нiе, и чи́стъ бы́сть.
И запре́щь ему́, а́бiе изгна́ его́:
и глаго́ла ему́: блюди́, никому́же ничесо́же рцы́: но ше́дъ покажи́ся иере́еви и при­­неси́ за очище́нiе твое́, я́же повелѣ́ Моисе́й, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
О́нъ же изше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́го и проноси́ти сло́во, я́коже ктому́ не мощи́ Ему́ я́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ́ въ пусты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ́. И при­­хожда́ху къ Нему́ от­всю́ду.
[Зач. 7.] И вни́де па́ки въ Капернау́мъ по дне́хъ: и слы́шано бы́сть, я́ко въ дому́ е́сть.
И а́бiе собра́шася мно́зи, я́коже ктому́ не вмеща́тися ни при­­ две́рехъ: и глаго́лаше и́мъ сло́во.
И прiидо́ша къ Нему́ нося́ще разсла́блен­на [жи́лами], носи́ма четы́рьми:
и не могу́щымъ при­­бли́житися къ Нему́ наро́да ра́ди, от­кры́ша покро́въ, идѣ́же бѣ́, и прокопа́в­ше свѣ́сиша о́дръ, на не́мже разсла́блен­ный лежа́­ше.
Ви́дѣвъ же Иису́съ вѣ́ру и́хъ, глаго́ла разсла́блен­ному: ча́до, от­пуща́ют­ся тебѣ́ грѣси́ тво­и́.
Бя́ху же нѣ́цыи от­ кни́жникъ ту́ седя́ще и помышля́юще въ сердца́хъ сво­и́хъ:
что́ Се́й та́ко глаго́летъ хулы́? Кто́ мо́жетъ оставля́ти грѣхи́, то́кмо еди́нъ Бо́гъ?
И а́бiе разумѣ́въ Иису́съ ду́хомъ Сво­и́мъ, я́ко та́ко ті́и помышля́ютъ въ себѣ́, рече́ и́мъ: что́ сiя́ помышля́ете въ сердца́хъ ва́шихъ?
Что́ е́сть удо́бѣе? Рещи́ разсла́блен­ному: от­пуща́ют­ся тебѣ́ грѣси́? Или́ рещи́: воста́ни, и воз­ми́ о́дръ тво́й, и ходи́?
Но да увѣ́сте, я́ко вла́сть и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй на земли́ от­пуща́ти грѣхи́: глаго́ла разсла́блен­ному:
тебѣ́ глаго́лю: воста́ни, и воз­ми́ о́дръ тво́й, и иди́ въ до́мъ тво́й.
И воста́ а́бiе, и взе́мъ о́дръ, изы́де предъ всѣ́ми: я́ко диви́тися всѣ́мъ и сла́вити Бо́га, глаго́лющымъ, я́ко николи́же та́ко ви́дѣхомъ.
[Зач. 8.] И изы́де па́ки къ мо́рю: и ве́сь наро́дъ идя́ше къ Нему́, и уча́­ше и́хъ.
И мимогря́дый ви́дѣ Леві́ю Алфе́ова, сѣдя́ща на мы́тницѣ, и глаго́ла ему́: по Мнѣ́ гряди́. И воста́въ вслѣ́дъ Его́ и́де.
И бы́сть воз­лежа́щу Ему́ въ дому́ его́, и мно́зи мытари́ и грѣ́шницы воз­лежа́ху со Иису́сомъ и со ученики́ Его́: бя́ху бо мно́зи, и по Не́мъ идо́ша.
И кни́жницы и фарисе́е, ви́дѣв­ше Его́ яду́ща съ мытари́ и грѣ́шники, глаго́лаху ученико́мъ Его́: что́ я́ко съ мытари́ и грѣ́шники я́стъ и пiе́тъ?
И слы́шавъ Иису́съ глаго́ла и́мъ: не тре́буютъ здра́вiи врача́, но боля́щiи: не прiидо́хъ при­­зва́ти пра́ведники, но грѣ́шники на покая́нiе.
[Зач. 9.] И бя́ху ученицы́ Иоа́н­новы и фарисе́йстiи постя́щеся. И прiидо́ша и глаго́лаша Ему́: почто́ ученицы́ Иоа́н­новы и фарисе́йстiи постя́т­ся, а Тво­и́ ученицы́ не постя́т­ся?
И рече́ и́мъ Иису́съ: еда́ мо́гутъ сы́нове бра́чнiи, до́ндеже жени́хъ съ ни́ми е́сть, пости́тися? Ели́ко вре́мя съ собо́ю и́мутъ жениха́, не мо́гутъ пости́тися:
прiи́дутъ же дні́е, егда́ отъ­и́мет­ся от­ ни́хъ жени́хъ, и тогда́ постя́т­ся въ ты́я дни́:
и никто́же при­­ложе́нiя пла́та небѣ́лена при­­шива́етъ къ ри́зѣ ве́тсѣ: а́ще ли же ни́, во́зметъ коне́цъ его́ но́вое от­ ве́тхаго {от­то́ргнетъ при­­ставле́нiе его́ но́вое [нѣ́что] от­ ве́тхаго}, и го́рша дира́ бу́детъ:
и никто́же влива́етъ вина́ но́ва въ мѣ́хи ве́тхи: а́ще ли же ни́, просади́тъ вино́ но́вое мѣ́хи, и вино́ пролiе́т­ся, и мѣ́си поги́бнутъ: но вино́ но́вое въ мѣ́хи но́вы влiя́ти [подоба́етъ].
[Зач. 10.] И бы́сть мимоходи́ти Ему́ въ суббо́ты сквоз­ѣ́ сѣ́янiя, и нача́ша ученицы́ Его́ пу́ть твори́ти, востерза́юще кла́сы.
И фарисе́е глаго́лаху Ему́: ви́ждь, что́ творя́тъ въ суббо́ты, его́же не досто́итъ?
И То́й глаго́лаше и́мъ: нѣ́сте ли николи́же чли́, что́ сотвори́ Дави́дъ, егда́ тре́бованiе имѣ́ и взалка́ са́мъ и и́же съ ни́мъ?
Ка́ко вни́де въ до́мъ Бо́жiй при­­ Авiаѳа́рѣ архiере́и, и хлѣ́бы предложе́нiя снѣде́, и́хже не достоя́ше я́сти то́кмо иере́емъ, и даде́ и су́щымъ съ ни́мъ?
И глаго́лаше и́мъ: суббо́та человѣ́ка ра́ди бы́сть, а не человѣ́къ суббо́ты ра́ди:
тѣ́мже Госпо́дь е́сть Сы́нъ Человѣ́ческiй и суббо́тѣ.
И вни́де па́ки въ со́нмище: и бѣ́ та́мо человѣ́къ, су́ху имы́й ру́ку.
И назира́ху Его́, а́ще въ суббо́ты исцѣли́тъ его́, да На́нь воз­глаго́лютъ.
И глаго́ла человѣ́ку су́ху иму́щему ру́ку: ста́ни посредѣ́.
И глаго́ла и́мъ: досто́итъ ли въ суббо́ты добро́ твори́ти, или́ зло́ твори́ти? Ду́шу спасти́, или́ погуби́ти? Они́ же молча́ху.
И воз­зрѣ́въ на ни́хъ со гнѣ́вомъ, скорбя́ о окамене́нiи серде́цъ и́хъ, глаго́ла человѣ́ку: простри́ ру́ку твою́. И простре́: и утверди́ся рука́ его́ цѣла́ я́ко друга́я.
[Зач. 11.] И изше́дше фарисе́е, а́бiе со иродiа́ны совѣ́тъ творя́ху На́нь, ка́ко Его́ погубя́тъ.
Иису́съ же отъи́де со ученики́ Сво­и́ми къ мо́рю: и мно́гъ наро́дъ от­ Галиле́и по Не́мъ и́де, и от­ Иуде́и,
и от­ Иерусали́ма, и от­ Идуме́и, и со о́наго по́лу Иорда́на. И от­ Ти́ра и Сидо́на мно́же­с­т­во мно́гое, слы́шав­ше, ели́ка творя́ше, [и] прiидо́ша къ Нему́.
И рече́ ученико́мъ Сво­и́мъ, да кора́бль бу́детъ у Него́ наро́да ра́ди, да не стужа́ютъ Ему́.
Мно́ги бо исцѣли́, я́коже напада́ти на Него́, да Ему́ при­­ко́снут­ся, ели́цы имѣя́ху ра́ны.
И ду́си нечи́стiи, егда́ ви́дяху Его́, при­­пада́ху къ Нему́ и зва́ху, глаго́люще, я́ко Ты́ еси́ Сы́нъ Бо́жiй.
И мно́го преща́­ше и́мъ, да не явле́на Его́ сотворя́тъ.
[Зач. 12.] И взы́де на гору́ и при­­зва́, и́хже хотя́ше Са́мъ: и прiидо́ша къ Нему́.
И сотвори́ два­на́­де­ся­те, да бу́дутъ съ Ни́мъ, и да посыла́етъ и́хъ проповѣ́дати,
и имѣ́ти вла́сть цѣли́ти неду́ги и изгони́ти бѣ́сы:
и нарече́ Си́мону и́мя Пе́тръ:
и Иа́кова Зеведе́ова и Иоа́н­на бра́та Иа́ковля: и нарече́ и́ма имена́ Воанерге́съ, е́же е́сть сы́на гро́мова:
и Андре́а, и Фили́ппа, и Варѳоломе́а, и Матѳе́а, и Ѳому́, и Иа́кова Алфе́ова, и Ѳадде́а, и Си́мона Канани́та,
и Иу́ду Искарiо́тскаго, и́же и предаде́ Его́.
[Зач. 13.] И прiидо́ша въ до́мъ: и собра́ся па́ки наро́дъ, я́ко не мощи́ и́мъ ни хлѣ́ба я́сти.
И слы́шав­ше и́же бя́ху у Него́, изыдо́ша, да и́мутъ Его́: глаго́лаху бо, я́ко неи́стовъ е́сть.
И кни́жницы, и́же от­ Иерусали́ма низше́дшiи, глаго́лаху, я́ко веельзеву́ла и́мать и я́ко о кня́зи бѣсо́встѣмъ изго́нитъ бѣ́сы.
И при­­зва́въ и́хъ, въ при́тчахъ глаго́лаше и́мъ: ка́ко мо́жетъ сатана́ сатану́ изгони́ти?
И а́ще ца́р­ст­во на ся́ раздѣли́т­ся, не мо́жетъ ста́ти ца́р­ст­во то́:
и а́ще до́мъ на ся́ раздѣли́т­ся, не мо́жетъ ста́ти до́мъ то́й:
и а́ще сата́на воста́ на ся́ са́мъ и раздѣли́ся, не мо́жетъ ста́ти, но коне́цъ и́мать.
Никто́же мо́жетъ сосу́ды крѣ́пкаго, в­ше́дъ въ до́мъ его́, расхи́тити, а́ще не пе́рвѣе крѣ́пкаго свя́жетъ: и тогда́ до́мъ его́ расхи́титъ.
[Зач. 14.] Ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́ от­пу́стят­ся согрѣше́нiя сыно́мъ человѣ́ческимъ, и хуле́нiя, ели́ка а́ще восхуля́тъ:
а и́же восху́литъ на Ду́ха Свята́го, не и́мать от­пуще́нiя во вѣ́ки, но пови́ненъ е́сть вѣ́чному суду́.
Зане́ глаго́лаху: ду́ха нечи́стаго и́мать.
Прiидо́ша у́бо Ма́ти и бра́тiя Его́, и внѣ́ стоя́ще посла́ша къ Нему́, зову́ще Его́.
И сѣдя́ше наро́дъ о́крестъ Его́. Рѣ́ша же Ему́: се́, Ма́ти Твоя́ и бра́тiя Твоя́ [и сестры́ Твоя́] внѣ́ и́щутъ Тебе́.
И от­вѣща́ и́мъ, глаго́ля: кто́ е́сть ма́ти Моя́, или́ бра́тiя Моя́?
И согля́давъ о́крестъ Себе́ сѣдя́щыя, глаго́ла: се́, ма́ти Моя́ и бра́тiя Моя́:
и́же бо а́ще сотвори́тъ во́лю Бо́жiю, се́й бра́тъ Мо́й и сестра́ Моя́ и ма́ти [Ми́] е́сть.
[Зач. 15.] И па́ки нача́тъ учи́ти при­­ мо́ри: и собра́ся къ Нему́ наро́дъ мно́гъ, я́коже Самому́ влѣ́зшу въ кора́бль, сѣдѣ́ти въ мо́ри: и ве́сь наро́дъ при­­́ мо́ри на земли́ бя́ше.
И уча́­ше и́хъ при́тчами мно́го и глаго́лаше и́мъ во уче́нiи Сво­е́мъ:
слы́шите: се́, изы́де сѣ́яй сѣ́яти:
и бы́сть егда́ сѣ́яше, о́во паде́ при­­ пути́, и прiидо́ша пти́цы, и позоба́ша е́:
друго́е же паде́ при­­ ка́мени, идѣ́же не имя́ше земли́ мно́ги, и а́бiе прозябе́, зане́ не имя́ше глубины́ земны́я:
со́лнцу же воз­сiя́в­шу при­­свя́де, и зане́ не имя́ше ко́рене, и́зсше:
и друго́е паде́ въ те́рнiи, и взы́де те́рнiе, и подави́ е́: и плода́ не даде́:
и друго́е паде́ на земли́ до́брѣй, и дая́ше пло́дъ восходя́щь и расту́щь, и при­­пло́доваше на три́десять, и на шестьдеся́тъ, и на сто́.
И глаго́лаше: имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 16.] Егда́ же бы́сть еди́нъ, вопроси́ша Его́, и́же бя́ху съ Ни́мъ, со обѣма­на́­де­ся­те о при́тчи.
И глаго́лаше и́мъ: ва́мъ е́сть дано́ вѣ́дати та́йны Ца́р­ст­вiя Бо́жiя: о́нѣмъ же внѣ́шнимъ въ при́тчахъ вся́ быва́ютъ,
да ви́дяще ви́дятъ, и не у́зрятъ: и слы́шаще слы́шатъ, и не разумѣ́ютъ: да не когда́ обратя́т­ся, и оста́вят­ся и́мъ грѣси́.
И глаго́ла и́мъ: не вѣ́сте ли при́тчи сея́? И ка́ко вся́ при́тчи уразумѣ́ете?
Сѣ́яй, сло́во сѣ́етъ.
Сі́и же су́ть, и́же при­­ пути́, идѣ́же сѣ́ет­ся сло́во, и егда́ услы́шатъ, а́бiе при­­хо́дитъ сатана́ и от­ъе́млетъ сло́во сѣ́ян­ное въ сердца́хъ и́хъ.
И сі́и су́ть та́кожде и́же на ка́мен­ныхъ сѣ́емiи, и́же егда́ услы́шатъ сло́во, а́бiе съ ра́достiю прiе́млютъ е́:
и не и́мутъ коре́нiя въ себѣ́, но при­­вре́мен­ни су́ть: та́же бы́в­шей печа́ли или́ гоне́нiю словесе́ ра́ди, а́бiе соблажня́ют­ся.
А сі́и су́ть, и́же въ те́рнiи сѣ́емiи, слы́шащiи сло́во:
и печа́ли вѣ́ка сего́, и ле́сть бога́т­ст­ва, и о про́чихъ по́хоти входя́щыя подавля́ютъ сло́во, и безпло́дно быва́етъ.
И сі́и су́ть, и́же на земли́ до́брѣй сѣ́ян­нiи, и́же слы́шатъ сло́во и прiе́млютъ, и пло́д­ст­вуютъ на три́десять, и на шестьдеся́тъ, и на сто́.
И глаго́лаше и́мъ: еда́ свѣти́лникъ прихо́дитъ {вжига́ютъ}, да подъ спу́домъ положа́тъ его́ или́ подъ одро́мъ? Не да ли на свѣ́щницѣ положе́нъ бу́детъ?
нѣ́сть бо та́йно, е́же не яви́т­ся, ниже́ бы́сть потае́но, но да прiи́детъ въ явле́нiе:
а́ще кто́ и́мать у́шы слы́шати, да слы́шитъ.
[Зач. 17.] И глаго́лаше и́мъ: блюди́те что́ слы́шите: въ ню́же мѣ́ру мѣ́рите, воз­мѣ́рит­ся ва́мъ, и при­­ложи́т­ся ва́мъ слы́шащымъ:
и́же бо а́ще и́мать, да́ст­ся ему́: а и́же не и́мать, и е́же и́мать, отъ­и́мет­ся от­ него́.
И глаго́лаше: та́ко е́сть [и] Ца́р­ст­вiе Бо́жiе, я́коже человѣ́къ вмета́етъ сѣ́мя въ зе́млю,
и спи́тъ, и востае́тъ но́щiю и дні́ю: и сѣ́мя прозяба́етъ и расте́тъ, я́коже не вѣ́сть о́нъ:
от­ себе́ бо земля́ плоди́тъ пре́жде траву́, пото́мъ кла́съ, та́же исполня́етъ пшени́цу въ кла́сѣ:
егда́ же созрѣ́етъ пло́дъ, а́бiе по́слетъ се́рпъ, я́ко наста́ жа́тва.
И глаго́лаше: чесому́ уподо́бимъ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе? Или́ ко́­ей при́тчи при­­ложи́мъ е́?
я́ко зе́рно гору́шично, е́же егда́ всѣ́яно бу́детъ въ земли́, мнѣ́е всѣ́хъ сѣ́менъ е́сть земны́хъ:
и егда́ всѣ́яно бу́детъ, воз­раста́етъ, и быва́етъ бо́лѣе всѣ́хъ зе́лiй, и твори́тъ вѣ́тви ве́лiя, я́ко мощи́ подъ сѣ́нiю его́ пти́цамъ небе́снымъ вита́ти.
И таковы́ми при́тчами мно́гими глаго́лаше и́мъ сло́во, я́коже можа́ху слы́шати.
Безъ при́тчи же не глаго́лаше и́мъ словесе́: осо́бь же ученико́мъ Сво­и́мъ сказа́­ше вся́.
[Зач. 18.] И глаго́ла и́мъ въ то́й де́нь, ве́черу бы́в­шу: пре́йдемъ на о́нъ по́лъ.
И от­пу́щше наро́ды, поя́ша Его́ я́коже бѣ́ въ корабли́: и ині́и же корабли́ бя́ху съ Ни́мъ.
И бы́сть бу́ря вѣ́трена вели́ка: во́лны же влива́хуся въ кора́бль, я́ко уже́ погружа́тися ему́.
И бѣ́ Са́мъ на кормѣ́ на воз­гла́вницѣ спя́. И воз­буди́ша Его́ и глаго́лаша Ему́: Учи́телю, не ради́ши ли, я́ко погиба́емъ?
И воста́въ запрети́ вѣ́тру и рече́ мо́рю: молчи́, преста́ни. И уле́же вѣ́тръ, и бы́сть тишина́ ве́лiя.
И рече́ и́мъ: что́ та́ко страшли́ви есте́? Ка́ко не и́мате вѣ́ры?
И убоя́шася стра́хомъ ве́лiимъ и глаго́лаху дру́гъ ко дру́гу: кто́ у́бо Се́й е́сть, я́ко и вѣ́тръ и мо́ре послу́шаютъ Его́?
Синодальный
1 Иоанн Креститель приуготовляет путь Господу. 9 Крещение Господне; 12 искушение в пустыне и проповедь в Галилее. 16 Призвание первых четырех Апостолов. 21 Проповедь и исцеления в Капернауме и Галилее; исцеление прокаженного.
[Зач. 1.] Начало Евангелия Иисуса Христа, Сына Божия,
как написано у пророков: вот, Я посылаю Ангела Моего пред лицом Твоим, который приготовит путь Твой пред Тобою.
Глас вопиющего в пустыне: приготовьте путь Господу, прямыми сделайте стези Ему.
Явился Иоанн, крестя в пустыне и проповедуя крещение покаяния для прощения грехов.
И выходили к нему вся страна Иудейская и Иерусалимляне, и крестились от него все в реке Иордане, исповедуя грехи свои.
Иоанн же носил одежду из верблюжьего волоса и пояс кожаный на чреслах своих, и ел акриды и дикий мед.
И проповедовал, говоря: идет за мною Сильнейший меня, у Которого я недостоин, наклонившись, развязать ремень обуви Его;
я крестил вас водою, а Он будет крестить вас Духом Святым.
[Зач. 2.] И было в те дни, пришел Иисус из Назарета Галилейского и крестился от Иоанна в Иордане.
И когда выходил из воды, тотчас увидел Иоанн разверзающиеся небеса и Духа, как голубя, сходящего на Него.
И глас был с небес: Ты Сын Мой возлюбленный, в Котором Мое благоволение.
Немедленно после того Дух ведет Его в пустыню.
И был Он там в пустыне сорок дней, искушаемый сатаною, и был со зверями; и Ангелы служили Ему.
После же того, как предан был Иоанн, пришел Иисус в Галилею, проповедуя Евангелие Царствия Божия
и говоря, что исполнилось время и приблизилось Царствие Божие: покайтесь и веруйте в Евангелие.
[Зач. 3.] Проходя же близ моря Галилейского, увидел Симона и Андрея, брата его, закидывающих сети в море, ибо они были рыболовы.
И сказал им Иисус: идите за Мною, и Я сделаю, что вы будете ловцами человеков.
И они тотчас, оставив свои сети, последовали за Ним.
И, пройдя оттуда немного, Он увидел Иакова Зеведеева и Иоанна, брата его, также в лодке починивающих сети;
и тотчас призвал их. И они, оставив отца своего Зеведея в лодке с работниками, последовали за Ним.
И приходят в Капернаум; и вскоре в субботу вошел Он в синагогу и учил.
И дивились Его учению, ибо Он учил их, как власть имеющий, а не как книжники.
[Зач. 4.] В синагоге их был человек, одержимый духом нечистым, и вскричал:
оставь! что Тебе до нас, Иисус Назарянин? Ты пришел погубить нас! знаю Тебя, кто Ты, Святой Божий.
Но Иисус запретил ему, говоря: замолчи и выйди из него.
Тогда дух нечистый, сотрясши его и вскричав громким голосом, вышел из него.
И все ужаснулись, так что друг друга спрашивали: что это? что это за новое учение, что Он и духам нечистым повелевает со властью, и они повинуются Ему?
И скоро разошлась о Нем молва по всей окрестности в Галилее.
[Зач. 5.] Выйдя вскоре из синагоги, пришли в дом Симона и Андрея, с Иаковом и Иоанном.
Теща же Симонова лежала в горячке; и тотчас говорят Ему о ней.
Подойдя, Он поднял ее, взяв ее за руку; и горячка тотчас оставила ее, и она стала служить им.
При наступлении же вечера, когда заходило солнце, приносили к Нему всех больных и бесноватых.
И весь город собрался к дверям.
И Он исцелил многих, страдавших различными болезнями; изгнал многих бесов, и не позволял бесам говорить, что они знают, что Он Христос.
[Зач. 6.] А утром, встав весьма рано, вышел и удалился в пустынное место, и там молился.
Симон и бывшие с ним пошли за Ним
и, найдя Его, говорят Ему: все ищут Тебя.
Он говорит им: пойдем в ближние селения и города, чтобы Мне и там проповедовать, ибо Я для того пришел.
И Он проповедовал в синагогах их по всей Галилее и изгонял бесов.
Приходит к Нему прокаженный и, умоляя Его и падая пред Ним на колени, говорит Ему: если хочешь, можешь меня очистить.
Иисус, умилосердившись над ним, простер руку, коснулся его и сказал ему: хочу, очистись.
После сего слова проказа тотчас сошла с него, и он стал чист.
И, посмотрев на него строго, тотчас отослал его
и сказал ему: смотри, никому ничего не говори, но пойди, покажись священнику и принеси за очищение твое, что повелел Моисей, во свидетельство им.
А он, выйдя, начал провозглашать и рассказывать о происшедшем, так что Иисус не мог уже явно войти в город, но находился вне, в местах пустынных. И приходили к Нему отовсюду.
1 Исцеление расслабленного; «власть прощать грехи». 13 Призвание Левия. 18 О посте: новое вино и новые мехи. 23 «Сын Человеческий есть Господин и субботы».
[Зач. 7.] Через несколько дней опять пришел Он в Капернаум; и слышно стало, что Он в доме.
Тотчас собрались многие, так что уже и у дверей не было места; и Он говорил им слово.
И пришли к Нему с расслабленным, которого несли четверо;
и, не имея возможности приблизиться к Нему за многолюдством, раскрыли кровлю дома, где Он находился, и, прокопав ее, спустили постель, на которой лежал расслабленный.
Иисус, видя веру их, говорит расслабленному: чадо! прощаются тебе грехи твои.
Тут сидели некоторые из книжников и помышляли в сердцах своих:
что Он так богохульствует? кто может прощать грехи, кроме одного Бога?
Иисус, тотчас узнав духом Своим, что они так помышляют в себе, сказал им: для чего так помышляете в сердцах ваших?
Что легче? сказать ли расслабленному: прощаются тебе грехи? или сказать: встань, возьми свою постель и ходи?
Но чтобы вы знали, что Сын Человеческий имеет власть на земле прощать грехи, – говорит расслабленному:
тебе говорю: встань, возьми постель твою и иди в дом твой.
Он тотчас встал и, взяв постель, вышел перед всеми, так что все изумлялись и прославляли Бога, говоря: никогда ничего такого мы не видали.
[Зач. 8.] И вышел Иисус опять к морю; и весь народ пошел к Нему, и Он учил их.
Проходя, увидел Он Левия Алфеева, сидящего у сбора пошлин, и говорит ему: следуй за Мною. И он, встав, последовал за Ним.
И когда Иисус возлежал в доме его, возлежали с Ним и ученики Его и многие мытари и грешники: ибо много их было, и они следовали за Ним.
Книжники и фарисеи, увидев, что Он ест с мытарями и грешниками, говорили ученикам Его: как это Он ест и пьет с мытарями и грешниками?
Услышав сие, Иисус говорит им: не здоровые имеют нужду во враче, но больные; Я пришел призвать не праведников, но грешников к покаянию.
[Зач. 9.] Ученики Иоанновы и фарисейские постились. Приходят к Нему и говорят: почему ученики Иоанновы и фарисейские постятся, а Твои ученики не постятся?
И сказал им Иисус: могут ли поститься сыны чертога брачного, когда с ними жених? Доколе с ними жених, не могут поститься,
но придут дни, когда отнимется у них жених, и тогда будут поститься в те дни.
Никто к ветхой одежде не приставляет заплаты из небеленой ткани: иначе вновь пришитое отдерет от старого, и дыра будет еще хуже.
Никто не вливает вина молодого в мехи ветхие: иначе молодое вино прорвет мехи, и вино вытечет, и мехи пропадут; но вино молодое надобно вливать в мехи новые.
[Зач. 10.] И случилось Ему в субботу проходить засеянными полями, и ученики Его дорогою начали срывать колосья.
И фарисеи сказали Ему: смотри, что́ они делают в субботу, чего не должно делать?
Он сказал им: неужели вы не читали никогда, что́ сделал Давид, когда имел нужду и взалкал сам и бывшие с ним?
как вошел он в дом Божий при первосвященнике Авиафаре и ел хлебы предложения, которых не должно было есть никому, кроме священников, и дал и бывшим с ним?
И сказал им: суббота для человека, а не человек для субботы;
посему Сын Человеческий есть Господин и субботы.
1 Исцеление сухорукого в субботу; «за Ним последовало множество народа». 13 Избрание двенадцати Апостолов. 20 «Как может сатана изгонять сатану»? 31 «Матерь и братья» Иисуса Христа.
И пришел опять в синагогу; там был человек, имевший иссохшую руку.
И наблюдали за Ним, не исцелит ли его в субботу, чтобы обвинить Его.
Он же говорит человеку, имевшему иссохшую руку: стань на средину.
А им говорит: должно ли в субботу добро делать, или зло делать? душу спасти, или погубить? Но они молчали.
И, воззрев на них с гневом, скорбя об ожесточении сердец их, говорит тому человеку: протяни руку твою. Он протянул, и стала рука его здорова, как другая.
[Зач. 11.] Фарисеи, выйдя, немедленно составили с иродианами совещание против Него, как бы погубить Его.
Но Иисус с учениками Своими удалился к морю; и за Ним последовало множество народа из Галилеи, Иудеи,
Иерусалима, Идумеи и из-за Иордана. И живущие в окрестностях Тира и Сидона, услышав, что Он делал, шли к Нему в великом множестве.
И сказал ученикам Своим, чтобы готова была для Него лодка по причине многолюдства, дабы не теснили Его.
Ибо многих Он исцелил, так что имевшие язвы бросались к Нему, чтобы коснуться Его.
И духи нечистые, когда видели Его, падали пред Ним и кричали: Ты Сын Божий.
Но Он строго запрещал им, чтобы не делали Его известным.
[Зач. 12.] Потом взошел на гору и позвал к Себе, кого Сам хотел; и пришли к Нему.
И поставил из них двенадцать, чтобы с Ним были и чтобы посылать их на проповедь,
и чтобы они имели власть исцелять от болезней и изгонять бесов;
поставил Симона, нарекши ему имя Петр,
Иакова Зеведеева и Иоанна, брата Иакова, нарекши им имена Воанергес, то есть «сыны громовы»,
Андрея, Филиппа, Варфоломея, Матфея, Фому, Иакова Алфеева, Фаддея, Симона Кананита
и Иуду Искариотского, который и предал Его.
[Зач. 13.] Приходят в дом; и опять сходится народ, так что им невозможно было и хлеба есть.
И, услышав, ближние Его пошли взять Его, ибо говорили, что Он вышел из себя.
А книжники, пришедшие из Иерусалима, говорили, что Он имеет в Себе веельзевула и что изгоняет бесов силою бесовского князя.
И, призвав их, говорил им притчами: как может сатана изгонять сатану?
Если царство разделится само в себе, не может устоять царство то́;
и если дом разделится сам в себе, не может устоять дом тот;
и если сатана восстал на самого себя и разделился, не может устоять, но пришел конец его.
Никто, войдя в дом сильного, не может расхитить вещей его, если прежде не свяжет сильного, и тогда расхитит дом его.
[Зач. 14.] Истинно говорю вам: будут прощены сынам человеческим все грехи и хуления, какими бы ни хулили;
но кто будет хулить Духа Святого, тому не будет прощения вовек, но подлежит он вечному осуждению.
Сие сказал Он, потому что говорили: в Нем нечистый дух.
И пришли Матерь и братья Его и, стоя вне дома, послали к Нему звать Его.
Около Него сидел народ. И сказали Ему: вот, Матерь Твоя и братья Твои и сестры Твои, вне дома, спрашивают Тебя.
И отвечал им: кто матерь Моя и братья Мои?
И обозрев сидящих вокруг Себя, говорит: вот матерь Моя и братья Мои;
ибо кто будет исполнять волю Божию, тот Мне брат, и сестра, и матерь.
1 Притча о сеятеле. 21 «Замечайте, что слышите». 26 Притча о растущем семени, горчичном зерне. 35 «И ветер и море повинуются Ему».
[Зач. 15.] И опять начал учить при море; и собралось к Нему множество народа, так что Он вошел в лодку и сидел на море, а весь народ был на земле, у моря.
И учил их притчами много, и в учении Своем говорил им:
слушайте: вот, вышел сеятель сеять;
и, когда сеял, случилось, что иное упало при дороге, и налетели птицы и поклевали то́.
Иное упало на каменистое место, где немного было земли, и скоро взошло, потому что земля была неглубока;
когда же взошло солнце, увяло и, как не имело корня, засохло.
Иное упало в терние, и терние выросло, и заглушило семя, и оно не дало плода.
И иное упало на добрую землю и дало плод, который взошел и вырос, и принесло иное тридцать, иное шестьдесят, и иное сто.
И сказал им: кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 16.] Когда же остался без народа, окружающие Его, вместе с двенадцатью, спросили Его о притче.
И сказал им: вам дано знать тайны Царствия Божия, а тем внешним все бывает в притчах;
так что они своими глазами смотрят, и не видят; своими ушами слышат, и не разумеют, да не обратятся, и прощены будут им грехи.
Переводчиками пропущена частица «не» перед словом «прощены». Ср. (Мф.13:15), (Ис.6:10), (Ис.44:18). См. подробнее.
И говорит им: не понимаете этой притчи? Как же вам уразуметь все притчи?
Сеятель слово сеет.
Посеянное при дороге означает тех, в которых сеется слово, но к которым, когда услышат, тотчас приходит сатана и похищает слово, посеянное в сердцах их.
Подобным образом и посеянное на каменистом месте означает тех, которые, когда услышат слово, тотчас с радостью принимают его,
но не имеют в себе корня и непостоянны; потом, когда настанет скорбь или гонение за слово, тотчас соблазняются.
Посеянное в тернии означает слышащих слово,
но в которых заботы века сего, обольщение богатством и другие пожелания, входя в них, заглушают слово, и оно бывает без плода.
А посеянное на доброй земле означает тех, которые слушают слово и принимают, и приносят плод, один в тридцать, другой в шестьдесят, иной во сто крат.
И сказал им: для того ли приносится свеча, чтобы поставить ее под сосуд или под кровать? не для того ли, чтобы поставить ее на подсвечнике?
Нет ничего тайного, что не сделалось бы явным, и ничего не бывает потаенного, что не вышло бы наружу.
Если кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 17.] И сказал им: замечайте, что слышите: какою мерою мерите, такою отмерено будет вам и прибавлено будет вам, слушающим.
Ибо кто имеет, тому дано будет, а кто не имеет, у того отнимется и то, что имеет.
И сказал: Царствие Божие подобно тому, как если человек бросит семя в землю,
и спит, и встает ночью и днем; и ка́к семя всходит и растет, не знает он,
ибо земля сама собою производит сперва зелень, потом колос, потом полное зерно в колосе.
Когда же созреет плод, немедленно посылает серп, потому что настала жатва.
И сказал: чему уподобим Царствие Божие? или какою притчею изобразим его?
Оно – как зерно горчичное, которое, когда сеется в землю, есть меньше всех семян на земле;
а когда посеяно, всходит и становится больше всех злаков, и пускает большие ветви, так что под тенью его могут укрываться птицы небесные.
И таковыми многими притчами проповедовал им слово, сколько они могли слышать.
Без притчи же не говорил им, а ученикам наедине изъяснял все.
[Зач. 18.] Вечером того дня сказал им: переправимся на ту сторону.
И они, отпустив народ, взяли Его с собою, как Он был в лодке; с Ним были и другие лодки.
И поднялась великая буря; волны били в лодку, так что она уже наполнялась водою.
А Он спал на корме на возглавии. Его будят и говорят Ему: Учитель! неужели Тебе нужды нет, что мы погибаем?
И, встав, Он запретил ветру и сказал морю: умолкни, перестань. И ветер утих, и сделалась великая тишина.
И сказал им: что вы так боязливы? как у вас нет веры?
И убоялись страхом великим и говорили между собою: кто же Сей, что и ветер и море повинуются Ему?
Ristija Johannese jutlus
Jeesuse Kristuse [Jumala Poja] evangeeliumi algus.
Nõnda nagu on kirjutatud prohvet Jesaja raamatus: „Vaata, ma saadan sinu palge eele oma käskjala, kes valmistab su teed.
Hüüdja hääl on kõrbes: Valmistage Issandale tee, tehke tasaseks tema teerajad!”,
nii sündis, et Ristija Johannes oli kõrbes ja kuulutas meeleparandusristimist pattude andeksandmiseks.
Ja tema juurde läks kogu Juudamaa ja kõik Jeruusalemma linna rahvas ning kui nad olid oma patud üles tunnistanud, ristis Johannes nad Jordani jões.
Ja Johannese riided olid kaamelikarvadest ja ta niuete ümber oli nahkvöö ning ta sõi rohutirtse ja metsmett.
Ja ta kuulutas: „Pärast mind tuleb minust vägevam, kelle jalatsipaelagi ma ei kõlba kummardudes lahti päästma.
Mina ristin teid veega, aga tema ristib teid Püha Vaimuga.”
Jeesuse ristimine
Neil päevil sündis, et Jeesus tuli Naatsaretist Galileamaalt ja Johannes ristis ta Jordanis.
Ja veest välja tulnud, nägi ta kohe taevast avanevat ning Vaimu kui tuvi laskuvat tema peale.
Ja taevast kostis hääl: „Sina oled mu armas Poeg, sinust on mul hea meel!”
Jeesust kiusatakse kõrbes
Ja kohe ajas Vaim Jeesuse kõrbe
ja ta oli kõrbes nelikümmend päeva saatana kiusata. Ja ta oli metsloomade seas ning inglid teenisid teda.
Jeesus hakkab kuulutama evangeeliumi
Aga pärast Johannese vangistamist tuli Jeesus Galileasse ja kuulutas Jumala evangeeliumi:
„Aeg on täis saanud ja Jumala riik on lähedal. Parandage meelt ja uskuge evangeeliumisse!”
Jeesus kutsub esimesed jüngrid
Ja Galilea järve randa pidi kõndides nägi Jeesus Siimonat ja tema venda Andreast noota järve heitvat, nad olid ju kalurid.
Ja Jeesus ütles neile: „Järgnege mulle ja ma teen teist inimesepüüdjad!”
Ja nad jätsid kohe oma võrgud sinnapaika ning järgnesid talle.
Ja kui ta oli pisut edasi läinud, nägi ta Sebedeuse poega Jaakobust ja tema venda Johannest paadis võrke parandamas
ja ta kutsus nad otsekohe. Ja nemad jätsid oma isa Sebedeuse koos palgalistega paati ning läksid tema järel ära.
Jeesus ajab välja rüveda vaimu
Ja nad tulid Kapernauma. Ja Jeesus läks kohe järgmisel hingamispäeval sünagoogi ja hakkas õpetama.
Ja nad olid vapustatud tema õpetusest, sest ta ei õpetanud neid nõnda nagu kirjatundjad, vaid nagu see, kellel on meelevald.
Ja nende sünagoogis oli inimene, kelles oli rüve vaim, ja see kisendas:
„Mis on meil asja sinuga, Jeesus Naatsaretlane? Kas sa oled tulnud meid hukkama? Ma tean, kes sa oled: Jumala Püha!”
Ja Jeesus sõitles teda: „Jää vait ja mine temast välja!”
Ja rüve vaim lahkus temast teda raputades ja valju häälega kisendades.
Ja nad kõik olid jahmunud, nii et nad arutasid omavahel: „Mis see siis on? Kas uus meelevallaga õpetus? Tema vaid käsutab rüvedaid vaime, ja need kuulavad tema sõna!”
Ja kohe levis kuuldus temast kõikjale kogu Galilea ümbruskonda.
Jeesus tervendab Kapernaumas
Aga nemad tulid kohe pärast sünagoogist lahkumist koos Jaakobuse ja Johannesega Siimona ja Andrease majja.
Aga Siimona ämm lamas voodis palavikus. Ja otsekohe räägiti Jeesusele temast.
Ja Jeesus astus ta juurde, võttis tema käest kinni ja aitas ta üles. Ja palavik lahkus Siimona ämmast ning ta teenis neid.
Aga õhtu jõudes, kui päike oli loojunud, toodi Jeesuse juurde kõik haiged ja kurjast vaimust vaevatud;
terve linn oli kogunenud maja ukse ette.
Ja ta tervendas paljusid, kes põdesid mitmesuguseid haigusi, ning ajas välja palju kurje vaime ega lubanud kurjadel vaimudel rääkida, sest need teadsid, kes ta on.
Jeesus lahkub Kapernaumast
Ja vara hommikul enne valget tõusis Jeesus üles, väljus ning läks tühja paika ja palvetas seal.
Ja Siimon ja ta kaaslased ruttasid talle järele
ning leidsid ta. Ja nad ütlesid talle: „Kõik otsivad sind!”
Tema aga ütles neile: „Läki mujale, naaberküladesse, et ma sealgi kuulutaksin, sest selleks olen ma tulnud!”
Ja Jeesus käis läbi kogu Galilea, jutlustades sealsetes sünagoogides ja ajades välja kurje vaime.
Jeesus teeb puhtaks pidalitõbise
Ja Jeesuse juurde tuli pidalitõbine, palus teda ja põlvili heites ütles talle: „Kui sa tahad, siis sa võid mu puhtaks teha!”
Ja Jeesusel hakkas temast hale, ta sirutas oma käe välja, puudutas teda ja ütles: „Ma tahan, saa puhtaks!”
Ja otsekohe lahkus pidalitõbi temast ja ta sai puhtaks.
Ja Jeesus hoiatas meest ja saatis ta kohe minema.
Jeesus ütles talle: „Vaata, et sa kellelegi midagi ei räägi, vaid mine näita ennast preestrile ja ohverda oma puhtaks saamise eest, mis Mooses on käskinud, neile tunnistuseks!”
See aga läks ja hakkas igal pool kõnelema ja seda uudist levitama, nii et Jeesus ei saanud enam avalikult minna ühtegi linna, vaid pidi viibima eemal asustamata paigus. Ja kõikjalt tuldi tema juurde.
Jeesus tervendab halvatu
Ja kui Jeesus tuli mõni päev hiljem taas Kapernauma, saadi kuulda, et ta on kodus.
Ja paljud tulid kokku, nii et isegi ukse ees ei olnud enam ruumi. Ja Jeesus kõneles neile Jumala sõna.
Ja neli meest tuli tema juurde, kandes halvatut.
Ja kui nad rahvahulga tõttu ei saanud teda tuua Jeesuse lähedale, võtsid nad katuse sealt kohalt lahti, kus ta oli, ja teinud augu, lasksid alla kanderaami, millel halvatu lamas.
Ja nende usku nähes ütles Jeesus halvatule: „Poeg, sinu patud on sulle andeks antud!”
Aga seal olid mõned kirjatundjad istumas, kes mõtlesid oma südames:
„Mida see räägib nõnda? Ta teotab Jumalat! Kes muu võib patte andeks anda kui Jumal üksi?”
Aga Jeesus tundis kohe oma vaimus ära, et nood nõnda mõtlevad iseeneses, ja ta ütles neile: „Miks te seda kõike arutate oma südames?
Kumb on kergem, kas öelda halvatule: „Sinu patud on andeks antud!” või öelda talle: „Tõuse püsti, võta oma kanderaam ja kõnni!”?
Aga et te teaksite, et Inimese Pojal on meelevald patte andeks anda maa peal,” - ta ütles halvatule -
„sinule ma ütlen: Tõuse püsti, võta oma kanderaam ja mine koju!”
Ja kohe tõusis too püsti, võttis oma kanderaami ja läks välja kõigi silma all, nii et kõik hämmastusid ja ülistasid Jumalat, öeldes: „Sellist asja pole me eluilmaski näinud!”
Jeesus kutsub jüngriks tölneri
Ja Jeesus läks taas välja järve äärde ja ta juurde tuli suur hulk rahvast ja ta õpetas neid.
Ja edasi minnes nägi Jeesus Leevit, Alfeuse poega, tollihoone juures istuvat ja ütles talle: „Järgne mulle!” Ja too tõusis ja järgnes talle.
Ja sündis, et Jeesus istus lauas tema kodus ning palju tölnereid ja muid patuseid istus koos Jeesuse ja tema jüngritega. Sest neid oli palju, kes temaga kaasas käisid.
Ja kui variseride kirjatundjad nägid, et Jeesus sööb koos patuste ja tölneritega, ütlesid nad tema jüngritele: „Mis, kas ta sööb koos tölnerite ja patustega!”
Seda kuuldes ütles Jeesus neile: „Ei vaja arsti terved, vaid haiged. Ma ei ole tulnud kutsuma õigeid, vaid patuseid.”
Paastumise küsimus
Johannese jüngritel ja variseridel oli tavaks paastuda. Nüüd tuldi ja öeldi Jeesusele: „Miks Johannese jüngrid ja variseride jüngrid paastuvad, aga sinu jüngrid ei paastu?”
Ja Jeesus ütles neile: „Ega peiupoisid või paastuda sel ajal, kui peigmees on nende juures!? Niikaua kui peigmees on nende juures, nad ei või paastuda.
Ent päevad tulevad, mil peigmees neilt ära võetakse, küll nad siis paastuvad tol päeval.
Keegi ei paika vanutamata riidetükiga vana kuube, muidu paik rebeneb selle küljest, uus vanast, ja auk läheb veel suuremaks.
Ja keegi ei kalla värsket veini vanadesse nahklähkritesse, muidu vein rebestab lähkrid ning vein ja lähkrid muutuvad kõlbmatuks, vaid värske vein kallatakse uutesse lähkritesse.”
Jeesus ja hingamispäev
Ja ühel hingamispäeval juhtus Jeesus minema läbi viljapõldude ning tema jüngrid hakkasid teed käies viljapäid katkuma.
Ja variserid ütlesid talle: „Vaata, nad teevad hingamispäeval, mida ei tohi!”
Ja tema ütles neile: „Kas te pole kunagi lugenud, mida tegi Taavet, kui tal oli puudus ning tema ja ta mehed olid näljas?
Kuidas ta läks Jumala kotta ülempreester Ebjatari ajal ning sõi ära ohvrileivad, ehkki neid ei tohi süüa keegi peale preestrite, ja andis ka oma meestele?”
Ja ta ütles neile: „Hingamispäev on seatud inimese jaoks, mitte inimene hingamispäeva jaoks;
nõnda on Inimese Poeg ka hingamispäeva isand.”
Jeesus parandab hingamispäeval
Ja Jeesus läks taas sünagoogi. Ja seal oli inimene, kellel oli kuivanud käsi.
Ja Jeesust varitseti, kas ta peaks tervendama hingamispäeval, et saaks tema peale kaevata.
Ja tema ütles inimesele, kellel oli kuivanud käsi: „Tõuse meie keskele püsti!”
Ja ta ütles neile: „Kas hingamispäeval tohib teha head või halba, hinge päästa või tappa?” Aga nemad jäid vait.
Ja vaadates neid vihaga ja tundes meelehärmi nende südamekanguse pärast, ütles Jeesus inimesele: „Siruta käsi!” Ja too sirutas, ja ta käsi sai jälle terveks.
Ja variserid läksid kohe välja ning langetasid koos Heroodese meestega Jeesuse kohta otsuse, et ta tuleb hukata.
Rahvas koguneb Jeesuse ümber
Ja Jeesus läks koos oma jüngritega eemale järve poole. Ja talle järgnes suur rahvahulk Galileast ja Juudamaalt
ja Jeruusalemmast ja Idumeast ja sealtpoolt Jordanit ja Tüürose ja Siidoni ümbrusest - suur rahvahulk tuli ta juurde, kui saadi kuulda, mida kõike Jeesus teeb.
Ja ta ütles oma jüngritele, et talle hoitaks väike paat valmis rahvahulga pärast, et see tema peale ei tungiks,
sest ta tegi terveks paljusid, nii et tema peale rõhusid kõik need, keda vaevas mingi häda, püüdes teda puudutada.
Ja rüvedad vaimud, kui nad nägid Jeesust, langesid ta ette maha ja kisendasid: „Sina oled Jumala Poeg!”
Ja ta hoiatas neid kõvasti, et nad ei teeks teda tuntuks.
Jeesus valib kaksteist apostlit
Ja Jeesus läks üles mägedesse ja kutsus enese juurde, keda ta ise tahtis, ja need tulid tema juurde.
Ja ta seadis kaksteist, keda ta ka nimetas apostliteks, et need oleksid temaga ja et ta võiks nad läkitada kuulutama
ja et neil oleks meelevald kurje vaime välja ajada.
Ja ta seadis need kaksteist: Siimona, ja pani talle nimeks Peetrus,
ja Jaakobuse, Sebedeuse poja, ning Jaakobuse venna Johannese, ja pani neile nimeks Boanerges, see on Kõuepojad,
ja Andrease ja Filippuse ja Bartolomeuse ja Matteuse ja Tooma ja Jaakobuse, Alfeuse poja, ja Taddeuse ja Siimon Kananaiose
ja Juudas Iskarioti, kes tema ära andis.
Jeesust süüdistatakse koostöös Peltsebuliga
Ja Jeesus tuli koju ja taas kogunes rahvahulk, nii et nad ei saanud leibagi süüa.
Ja seda kuuldes tulid ta omaksed teda kinni võtma, sest räägiti, et ta on arust ära.
Ent kirjatundjad, kes olid tulnud Jeruusalemmast, ütlesid: „Temas on Peltsebul!” ja „Ta ajab kurje vaime välja kurjade vaimude ülema abil!”
Ja Jeesus kutsus nad enese juurde ja rääkis neile mõistu: „Kuidas saab saatan ajada välja saatanat?
Ja kui kuningriik on omavahelises riius lõhenenud, siis ei saa see kuningriik püsida.
Ja kui pere on omavahelises riius lõhenenud, siis ei saa see pere püsida.
Ja kui saatan tõuseb iseenese vastu ja on lõhenenud, siis ei saa ta püsida, vaid tal on lõpp käes.
Ometi, keegi ei saa minna vägimehe majja ta asju röövima, kui ta esmalt ei köida vägimeest kinni, ja alles siis saab ta tema maja röövida.
Tõesti, ma ütlen teile, inimlastele antakse andeks kõik patud ja pühaduseteotused, kuidas nad iganes ka oleksid teotanud,
kes aga peaks teotama Püha Vaimu, sellele ei ole andeksandmist iialgi, vaid ta on süüdi igaveses patus!”
Nad ju ütlesid: „Tal on rüve vaim!”
Tõeline sugulus
Siis tulid Jeesuse ema ja ta vennad, ja väljas seistes lasksid nad teda kutsuda.
Ja rahvahulk istus Jeesuse ümber, kui talle öeldi: „Vaata, su ema ja su vennad ja su õed otsivad sind väljas.”
Ent Jeesus vastas neile: „Kes on mu ema ja vennad?”
Ja silmitsedes neid, kes istusid ringis ta ümber, ütles ta: „Ennäe, mu ema ja mu vennad!
Sest kes iganes teeb Jumala tahtmist, see on mu vend ja õde ja ema.”
Tähendamissõna külvajast
Jeesus hakkas taas õpetama järve ääres. Ja tema juurde kogunes väga suur rahvahulk, nii et ta pidi astuma paati ja istuma järvel. Ja kogu rahvahulk oli järve rannal
ning ta õpetas neid palju tähendamissõnadega. Ja ta ütles neile oma õpetuses:
„Kuulake! Vaata, külvaja läks välja külvama.
Ja külvamisel juhtus, et osa seemet pudenes tee äärde ning linnud tulid ja nokkisid selle.
Ja osa kukkus kivisele maale, kus sel polnud palju mulda, ja see tärkas kohe, sest sel polnud sügavat mulda,
ent kui päike tõusis, siis see närtsis ja kuivas ära, sest sel ei olnud juurt.
Ja osa seemet kukkus ohakate sekka, ning ohakad tõusid ja lämmatasid selle ning see ei andnud vilja.
Ja osa kukkus heasse mulda ja andis sirgudes ja kasvades vilja ning kandis kolmekümne- ja kuuekümne- ja sajakordselt.”
Ja ta ütles: „Kel kõrvad on kuulda, kuulgu!”
Kui Jeesus jäi koos kaheteistkümne jüngri ja mõne teisega omaette, küsisid need temalt seletust nende tähendamissõnade kohta.
Ja ta ütles neile: „Teie kätte on antud Jumala riigi saladus, aga neile väljasolijaile ilmneb kõik tähendamissõnades,
et nad vaadates vaataksid ega näeks ja kuuldes kuuleksid ega mõistaks, et nad ei pöörduks ega antaks neile andeks.”
Ja Jeesus ütles neile: „Teie ei tea isegi selle tähendamissõna tähendust, ja kuidas te siis võiksite mõista mis tahes muud tähendamissõna?
Külvaja külvab sõna.
Teeäärsed on need, kuhu külvatakse sõna, ja kui nad vaid kuulevad, tuleb kohe saatan ja võtab ära neisse külvatud sõna.
Ja nõndasamuti on sellega, mis kivisele maale külvati: need on, kes sõna kuuldes võtavad selle kohe rõõmuga vastu,
ent neil pole enestel juurt, vaid nad on heitlikud; kui neid siis sõna pärast hakatakse rõhuma või taga kiusama, loobuvad nad kohe.
Ja teised on need, mis ohakate sekka külvati: need on sellised, kes sõna küll kuulevad,
ent selle ajastu muretsemised ja rikkuse petlik ahvatlus ja mitmesugused muud himud haaravad neid ja lämmatavad sõna ära ning see jääb viljatuks.
Ja kes heasse mulda külvati, on need, kes sõna kuulevad ja omaks võtavad ja vilja kannavad kolmekümne- ja kuuekümne- ja sajakordselt.”
Tähendamissõna lambist
Ja Jeesus ütles neile: „Kas lamp tuuakse tuppa selleks, et seda panna vaka või voodi alla? Eks ikka selleks, et see pandaks lambijalale?!
Sest kõik peidetu on olemas vaid avalikuks saamiseks, kõik varjulepandu vaid päevavalgele tulemiseks.
Kui kellelgi on kõrvad kuulda, kuulgu!”
Ja Jeesus ütles neile: „Pange tähele, mida te kuulete! Mis mõõduga teie mõõdate, sellega mõõdetakse ka teile, ja teile lisatakse veel juurde,
sest kellel on, sellele antakse, ja kellel ei ole, sellelt võetakse ära seegi, mis tal on.”
Tähendamissõna iseenesest kasvavast viljast
Ja Jeesus ütles: „Nõnda on Jumala riik: nagu inimene viskab seemne maa peale
ning heidab magama ja ärkab üles öösel ja päeval, ning seeme tärkab ja loob pea, nõnda et inimene ei tea, kuidas.
Maa kannab vilja iseenesest, esmalt orast, seejärel päid, seejärel täit nisutera pea sees.
Aga niipea kui vili on küps, saadab ta sirbi, sest lõikusaeg on käes.”
Tähendamissõna sinepiivakesest
Ja Jeesus ütles: „Millega võiksime võrrelda Jumala riiki või millise tähendamissõnaga teda kujutaksime?
Sinepiivakesega, mis on, kui see külvatakse maha, väiksem kõigist seemneist maa peal.
Ent kui see on külvatud, siis see sirgub ja kasvab suuremaks kõigist taimedest aias ja ajab suured oksad, nii et taeva linnud võivad teha pesa selle varjus.”
Ja Jeesus rääkis Jumala sõna paljude selliste tähendamissõnadega, kuivõrd nad suutsid kuulata,
aga ilma tähendamissõnata ei rääkinud ta neile. Kuid omavahel olles seletas ta oma jüngreile kõik ära.
Jeesus vaigistab tormi
Ja samal päeval õhtu jõudes ütles Jeesus neile: „Sõitkem vastaskaldale!”
Ja jüngrid lasksid rahvahulgal minna ning võtsid Jeesuse kaasa, nii nagu ta paadis oli; ka teisi paate oli temaga.
Ja tõusis kange tuulispea ning laineid lõi paati, nii et paat juba täitus veest.
Ja Jeesus oli paadi päras istepadjal magamas, ja nad äratasid ta üles ja ütlesid talle: „Õpetaja, kas sa ei hooli sellest, et me hukkume?”
Ja tema tõusis, sõitles tuult ja ütles järvele: „Jää vakka, ole vait!” Ja tuul rauges ja järv jäi täiesti vaikseks.
Ja ta ütles neile: „Miks te olete nii arad? Kuidas teil ei ole usku?”
Ja nad lõid väga kartma ja ütlesid üksteisele: „Kes tema küll on, et isegi tuul ja järv kuulavad tema sõna?”
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible