и глаго́ла и́ма: иди́та въ ве́сь, я́же е́сть пря́мо ва́ма: и а́бiе входя́ща въ ню́, обря́щета жребя́ привя́зано, на не́же никто́же от человѣ́къ всѣ́де: отрѣ́шша е́, приведи́та:

и а́ще кто́ ва́ма рече́тъ: что́ твори́та сiе́? Рцы́та, я́ко Госпо́дь тре́буетъ е́: и а́бiе по́слетъ е́ сѣ́мо.

Идо́ста же, и обрѣто́ста жребя́ привя́зано при две́рехъ внѣ́ на распу́тiи, и отрѣши́ста е́.

И нѣ́цыи от стоя́щихъ ту́ глаго́лаху и́ма: что́ дѣ́ета отрѣша́юща жребя́?

О́на же рѣ́ста и́мъ, я́коже заповѣ́да и́ма Иису́съ: и оста́виша я́.

И приведо́ста жребя́ ко Иису́сови: и возложи́ша на не́ ри́зы своя́, и всѣ́де на не́.

Мно́зи же ри́зы своя́ постла́ша по пути́: друзі́и же ва́iа рѣ́заху от дре́вiя и постила́ху по пути́.

И предходя́щiи и вслѣ́дъ гряду́щiи вопiя́ху, глаго́люще: оса́нна, благослове́нъ Гряды́й во и́мя Госпо́дне,

благослове́но гряду́щее ца́рство во и́мя Го́спода отца́ на́шего Дави́да: оса́нна въ вы́шнихъ.

[Зач. 50.] И вни́де во Иерусали́мъ Иису́съ и въ це́рковь: и согля́давъ вся́, по́здѣ уже́ су́щу часу́, изы́де въ Виѳа́нiю со обѣмана́десяте.

И нау́трiе изше́дшымъ и́мъ от Виѳа́нiи, взалка́:

и ви́дѣвъ смоко́вницу издале́ча, иму́щу ли́ствiе, прiи́де, а́ще у́бо что́ обря́щетъ на не́й: и прише́дъ къ не́й, ничесо́же обрѣ́те, то́кмо ли́ствiе: не у́ бо бѣ́ вре́мя смо́квамъ.

И отвѣща́въ Иису́съ рече́ е́й: да не ктому́ от тебе́ во вѣ́ки никто́же плода́ снѣ́сть. И слы́шаху ученицы́ Его́.

И прiидо́ша [па́ки] во Иерусали́мъ. И вше́дъ Иису́съ въ це́рковь, нача́тъ изгони́ти продаю́щыя и купу́ющыя въ це́ркви: и трапе́зы торжнико́мъ и сѣда́лища продаю́щихъ го́луби испрове́рже:

и не дая́ше, да кто́ мимонесе́тъ сосу́дъ сквозѣ́ це́рковь.

И уча́ше, глаго́ля и́мъ: нѣ́сть ли пи́сано, я́ко хра́мъ Мо́й хра́мъ моли́твы нарече́тся всѣ́мъ язы́комъ? Вы́ же сотвори́сте его́ верте́пъ разбо́йникомъ.

И слы́шаша кни́жницы и архiере́е, и иска́ху, ка́ко Его́ погубя́тъ: боя́хубося Его́, я́ко ве́сь наро́дъ дивля́шеся о уче́нiи Его́.

И я́ко по́здѣ бы́сть, исхожда́ше во́нъ изъ гра́да.

И у́тро мимоходя́ще, ви́дѣша смоко́вницу изсо́хшу изъ коре́нiя.

И воспомяну́въ Пе́тръ глаго́ла Ему́: Равви́, ви́ждь, смоко́вница, ю́же прокля́лъ еси́, у́сше.

И отвѣща́въ Иису́съ глаго́ла и́мъ:

[Зач. 51.] имѣ́йте вѣ́ру Бо́жiю: ами́нь бо глаго́лю ва́мъ, я́ко, и́же а́ще рече́тъ горѣ́ се́й: дви́гнися и ве́рзися въ мо́ре: и не размы́слитъ въ се́рдцы свое́мъ, но вѣ́ру и́метъ, я́ко е́же глаго́летъ, быва́етъ: бу́детъ ему́, е́же а́ще рече́тъ:

сего́ ра́ди глаго́лю ва́мъ: вся́ ели́ка а́ще моля́щеся про́сите, вѣ́руйте, я́ко прiе́млете: и бу́детъ ва́мъ:

и егда́ стоите́ моля́щеся, отпуща́йте, а́ще что́ и́мате на кого́, да и Оте́цъ ва́шъ, И́же е́сть на небесѣ́хъ, отпу́ститъ ва́мъ согрѣше́нiя ва́ша:

а́ще ли же вы́ не отпуща́ете, ни Оте́цъ ва́шъ, И́же е́сть на небесѣ́хъ, отпу́ститъ ва́мъ согрѣше́нiй ва́шихъ.

[Зач. 52.] И прiидо́ша па́ки во Иерусали́мъ. И въ це́ркви ходя́щу Ему́, прiидо́ша къ Нему́ архiере́е и кни́жницы и ста́рцы

и глаго́лаша Ему́: ко́ею о́бластiю сiя́ твори́ши? И кто́ Ти́ о́бласть сiю́ даде́, да сiя́ твори́ши?

Иису́съ же отвѣща́въ рече́ и́мъ: вопрошу́ вы и А́зъ словесе́ еди́наго, и отвѣща́йте Ми́: и реку́ ва́мъ, ко́ею о́бластiю сiя́ творю́:

креще́нiе Иоа́нново съ небесе́ ли бѣ́, или́ от человѣ́къ? Отвѣща́йте Ми́.

И мы́сляху въ себѣ́, глаго́люще: а́ще рече́мъ, съ небесе́, рече́тъ: почто́ у́бо не вѣ́ровасте ему́?

Но а́ще рече́мъ, от человѣ́къ: боя́хуся люді́й: вси́ бо имѣ́яху Иоа́нна, я́ко вои́стинну проро́къ бѣ́.

И отвѣща́вше глаго́лаша Иису́сови: не вѣ́мы. И отвѣща́въ Иису́съ глаго́ла и́мъ: ни А́зъ глаго́лю ва́мъ, ко́ею о́бластiю сiя́ творю́.

Синодальный

1 Торжественный въезд в Иерусалим; «осанна в вышних!» 12-14, 19-25 Проклятие бесплодной смоковницы; 15 очищение храма. 27 Вопрос первосвященников о власти Иисуса Христа.

[Зач. 49.] Когда приблизились к Иерусалиму, к Виффагии и Вифании, к горе Елеонской, Иисус посылает двух из учеников Своих

и говорит им: пойдите в селение, которое прямо перед вами; входя в него, тотчас найдете привязанного молодого осла, на которого никто из людей не садился; отвязав его, приведите.

И если кто скажет вам: что вы это делаете? – отвечайте, что он надобен Господу; и тотчас пошлет его сюда.

Они пошли, и нашли молодого осла, привязанного у ворот на улице, и отвязали его.

И некоторые из стоявших там говорили им: что делаете? зачем отвязываете осленка?

Они отвечали им, ка́к повелел Иисус; и те отпустили их.

И привели осленка к Иисусу, и возложили на него одежды свои; Иисус сел на него.

Многие же постилали одежды свои по дороге; а другие резали ветви с дерев и постилали по дороге.

И предшествовавшие и сопровождавшие восклицали: осанна! благословен Грядущий во имя Господне!

благословенно грядущее во имя Господа царство отца нашего Давида! осанна в вышних!

[Зач. 50.] И вошел Иисус в Иерусалим и в храм; и, осмотрев всё, как время уже было позднее, вышел в Вифанию с двенадцатью.

На другой день, когда они вышли из Вифании, Он взалкал;

и, увидев издалека смоковницу, покрытую листьями, пошел, не найдет ли чего на ней; но, придя к ней, ничего не нашел, кроме листьев, ибо еще не время было собирания смокв.

И сказал ей Иисус: отныне да не вкушает никто от тебя плода вовек! И слышали то́ ученики Его.

Пришли в Иерусалим. Иисус, войдя в храм, начал выгонять продающих и покупающих в храме; и столы меновщиков и скамьи продающих голубей опрокинул;

и не позволял, чтобы кто пронес через храм какую-либо вещь.

И учил их, говоря: не написано ли: дом Мой домом молитвы наречется для всех народов? а вы сделали его вертепом разбойников.

Услышали это книжники и первосвященники, и искали, как бы погубить Его, ибо боялись Его, потому что весь народ удивлялся учению Его.

Когда же стало поздно, Он вышел вон из города.

Поутру, проходя мимо, увидели, что смоковница засохла до корня.

И, вспомнив, Петр говорит Ему: Равви́! посмотри, смоковница, которую Ты проклял, засохла.

Иисус, отвечая, говорит им:

[Зач. 51.] имейте веру Божию, ибо истинно говорю вам, если кто скажет горе сей: поднимись и ввергнись в море, и не усомнится в сердце своем, но поверит, что сбудется по словам его, – будет ему, что ни скажет.

Потому говорю вам: всё, чего ни будете просить в молитве, верьте, что получите, – и будет вам.

И когда стоите на молитве, прощайте, если что́ имеете на кого, дабы и Отец ваш Небесный простил вам согрешения ваши.

Если же не прощаете, то и Отец ваш Небесный не простит вам согрешений ваших.

[Зач. 52.] Пришли опять в Иерусалим. И когда Он ходил в храме, подошли к Нему первосвященники и книжники, и старейшины

и говорили Ему: какою властью Ты это делаешь? и кто Тебе дал власть делать это?

Иисус сказал им в ответ: спрошу и Я вас об одном, отвечайте Мне; тогда и Я скажу вам, какою властью это делаю.

Крещение Иоанново с небес было, или от человеков? отвечайте Мне.

Они рассуждали между собою: если скажем: с небес, – то Он скажет: почему же вы не поверили ему?

а сказать: от человеков – боялись народа, потому что все полагали, что Иоанн точно был пророк.

И сказали в ответ Иисусу: не знаем. Тогда Иисус сказал им в ответ: и Я не скажу вам, какою властью это делаю.

Узбекский

Қуддусга яқинлашиб, Зайтун тоғи этагидаги Байтфагия ва Байтания қишлоқларига келганларида, Исо шогирдларидан иккитасини жўната туриб деди:

- Қаршингиздаги қишлоққа боринглар. У ерга киришингиз биланоқ, ҳеч ким минмаган, боғлаб қўйилган хўтикни топинглар. Уни ечиб бу ерга олиб келинглар.

Агар ким сизлардан: “Нима қиляпсизлар?” деб сўраб қолса, “У Раббимизга керак, У уни дарҳол бу ерга қайтариб юборади”, деб жавоб беринглар.

Улар бориб, кўчада дарвоза ёнида боғлаб қўйилган хўтикни топиб, ечиб олишди.

У ерда турган бир неча киши уларга:- Нима қиляпсизлар? Нега хўтикни ечяпсизлар? – дейишди.

Шогирдлар Исо буюрганидек жавоб беришди, одамлар уларни қўйиб юборишди.

Хўтикни Исонинг олдига олиб келишди. Унинг устига кийимларини ёзиб қўйишди, Исо унга минди.

Кўпчилик ўз кийимларини йўлга пойандоз қилди. Бошқалар эса даштдаги дарахтлардан яшил новдаларни кесиб, йўлга тўшадилар.

Олдинда ва орқада юраётганлар:“Нажот бергин!Худованд номидан Келаётган муборак!

Отамиз Довуднинг яқинлашган шоҳлиги мангу бўлсин!Кўклардан нажот келсин!”- деб ҳайқиришар эдилар.

Исо Қуддусга кириб келиб, маъбадга борди. Ҳамма нарсани кўздан кечириб, вақт кеч бўлиб қолди, деб ўн икки шогирди билан Байтания қишлоғига кетди.

Эртаси кун Байтаниядан чиққанларида, Исо оч қолди.

У узоқдан барглар билан қопланган бир анжир дарахтини кўриб қолди, бирон нарса топилармикин, деб унга яқинлашди. Дарахтнинг ёнига келиб, баргдан бошқа ҳеч нарса тополмади; чунки анжир териш вақти эмас эди.

Исо дарахтга қараб:- Бундан кейин абадий сенинг мевангни егувчи бўлмасин! – деди.Шогирдлари ҳам бу гапни эшитишди.

Сўнг Қуддусга келишди. Исо маъбадга кириб, ичкарида олди-сотди қилаётганларни қувиб чиқара бошлади. Саррофларнинг хонтахталарини, кабутар сотувчиларнинг курсиларини ағдариб юборди.

Маъбад ичида бирон нарса кўтариб ўтишга ҳам рухсат бермади.

Исо халққа таълим бераётиб деди:- Тавротда*: “Менинг уйим барча халқлар ибодат қиладиган уй деб аталгай”, – деб ёзилмаганми? Сизлар эса Худонинг уйини қароқчилар уясига айлантириб юборибсизлар!

Уламолар ва олий руҳонийлар буни эшитганда, Исони ҳалок этиш чорасини топмоқ пайига тушдилар. Аммо бутун халқ Унинг таълимотига маҳлиё эди, шунинг учун Ундан ҳайиқар эдилар.

Кеч бўлгач, Исо шаҳардан ташқарига чиқиб кетди.

Эрта билан улар яна анжир дарахти ёнидан ўтиб қарашсаки, дарахт илдизигача қуриб қолган экан.

Бутрус бўлган ҳодисани эслаб, Исога:- Устоз! Қара, Сен лаънатлаган анжир дарахти қуриб қолибди, – деди.

Исо бунга жавобан айтди:

- Худога ишончингиз бўлсин. Сизларга гапим шуки, агар ким бу тоққа: “Қўпорилиб денгизга отил”, деса-ю, ўз қалбида шубҳаланмай, айтгани бажо келишига қаттиқ ишонса, айтгани бўлади.

Бинобарин, сизларга айтаман: сиз ибодатда нимаики сўрасангиз, олишингизга ишонинглар ва эришасизлар.

Ибодат қилиб турганингизда бировда гинангиз бўлса, уни кечириб юборинг, токи осмондаги Отангиз ҳам сизларнинг гуноҳларингизни кечирсин.

[Агар сизлар бошқаларнинг айб-гуноҳларини кечирмасангизлар, осмондаги Отангиз ҳам сизларни кечирмайди.]

Улар яна Қуддусга келдилар. Исо маъбадда айланиб юрган эди, олий руҳонийлар, уламолар ва оқсоқоллар Унинг олдига келиб

сўрадилар:- Сен бу мўъжизаларни қандай куч билан қиляпсан? Буларни қилиш учун Сенга ким ваколат берган?

Исо уларга шундай жавоб берди:- Мен сизларга бир савол берай. Менга жавоб берсангизлар, Мен ҳам бу ишларни қандай ваколат билан қилаётганимни сизларга айтаман.

Яҳё пайғамбар халқни сувда тавба қилдириш учун Худодан ваколат олганмиди, ёки инсонданми? Жавоб беринглар Менга.

Улар ўзларича мулоҳаза юрита бошлашди: “Агар Худодан десак, У: Нега Яҳёга ишонмадингизлар? – дейди.

Аммо инсондан десак-чи?”Ваҳоланки, улар халқдан қўрқардилар, чунки ҳаммалари Яҳёни ҳақиқий пайғамбар деб ҳисобларди.

Хуллас, улар Исога жавобан:- Билмаймиз, – дейишди. Исо уларга:- У ҳолда Мен ҳам қандай ваколат билан бу ишларни қилаётганимни сизларга айтмайман, – деб жавоб берди.

Грузинский (древн.)

Языки

და რაჟამს მიეახლნეს იერუსალჱმდ, ბეთბაგედ და ბეთანიად, მთასა თანა ზეთისხილთასა, წარავლინნა ორნი მოწაფეთაგანნი

და ჰრქუა მათ: წარვედით დაბასა მაგას, რომელ არს წინაშე თქუენსა; და შე-რაჲ-ხჳდოდით მას შინა, ჰპოოთ კიცჳ დაბმული, რომელსა კაცი არღა დაჯდომილ არს; აღჰჴსენით იგი და მომგუარეთ.

და უკუეთუ ვინმე გრქუას რაჲ თქუენ, არქუთ, ვითარმედ: უფალსა უჴმს ეგე, და მეყსეულად მოავლინოს იგი აქა.

ხოლო იგინი წარვიდეს და პოვეს კიცჳ იგი დაბმული კართა თანა გარეშე შესავალთა და აღჰჴსნეს იგი.

ხოლო მუნ მდგომარენი ვინმე ეტყოდეს მათ: რასა ჰზამთ და აღჰჴსნით კიცუსა მაგას?

ხოლო მათ ჰრქუეს, ვითარცა-იგი უბრძანა მათ იესუ; და მიუტევეს მათ.

და მოიყვანეს კიცჳ იგი იესუჲსა. და დაასხეს მას ზედა სამოსელი მათი, და დაჯდა მას ზედა.

და მრავალნი სამოსელსა მათსა დაუფენდეს გზასა ზედა, და სხუანი მოჰკაფდეს რტოთა ხეთაგან და დაუფენდეს გზასა ზედა.

და რომელნი წინა-უძღოდეს და რომელნი უკუანა შეუდგეს, ღაღადებდეს და იტყოდეს: ოსანა მაღალთა შინა! კურთხეულ არს მომავალი მეუფე სახელითა უფლისაჲთა!

კურთხეულ არს მოსლვაჲ მეუფისა დავითის, მამისა ჩუენისაჲ! გუაცხოვნენ ჩუენ, რომელი ხარ მაღალთა შინა!

და შევიდა იესუ იერუსალჱმდ და ტაძარსა მას და მიმოხედვიდა ყოველსა, რამეთუ მწუხრი იყო ჟამი იგი. და განვიდა ბეთანიად ათორმეტთა თანა.

და ხვალისაგან, ვითარ გამოვიდეს იგინი ბეთანიაჲთ, შეემშია.

და იხილა ლეღჳ ერთი შორით, რომელსა ესხა ფურცელი, და მოვიდა, უკუეთუმცა რაჲმე პოვა მას შინა. და მოვიდა რაჲ მისა, არარაჲ პოვა, გარნა ფურცელი ხოლო, რამეთუ არა იყო ჟამი ლეღჳისაჲ.

და ჰრქუა მას: ნუღარამცა ვინ ჭამს უკუნისამდე შენგან ნაყოფსა. და ესმოდა ესე მოწაფეთა მისთა.

და მოვიდეს იერუსალჱმდ, და შევიდა იესუ ტაძარსა მას და იწყო გამოსხმად განმსყიდელთა მათ და მომსყიდელთა მიერ ტაძრით; და ტაბლები იგი მეკერმეთაჲ მათ და დასასხდომელები იგი მსყიდელთაჲ მათ ტრედისათაჲ დაუმჴუა.

და არა უტევებდა, რაჲთა გან-ვინმე-იღოს ჭურჭელი მიერ ტაძრით.

და ასწავებდა და ეტყოდა, ვითარმედ: წერილ არს: სახლსა ჩემსა სახლ სალოცველ ეწოდოს ყოველთა მიერ წარმართთა, ხოლო თქუენ გიყოფიეს იგი ქუაბ ავაზაკთა.

და ესმა ესე მღდელთ-მოძღუართა მათ და მწიგნობართა და ეძიებდეს, ვითარმცა წარწყმიდეს იგი; და ეშინოდა მისა, რამეთუ ყოველი ერი განკჳრვებულ იყო მოძღურებასა მას მისსა.

და ვითარცა იყო მწუხრი, განვიდოდა გარეშე ქალაქსა.

და ვითარცა თანა-წარჰვიდოდეს განთიად, იხილეს ლეღჳ იგი განჴმელი ძირითაგან.

და მოეჴსენა პეტრეს და ჰრქუა მას: რაბი, აჰა ლეღჳ იგი, რომელსა სწყევე, განჴმა.

მიუგო იესუ და ჰრქუა მათ:

გაქუნდინ სარწმუნოებაჲ ღმრთისაჲ. ამენ გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: რომელმან ჰრქუას მთასა ამას: აღიფხუარ და შთავარდი ზღუად! და არა შეორგულდეს გულსა თჳსსა, არამედ ჰრწმენეს, რამეთუ რომელი თქუას, იქმნეს, და იყოს ეგრე.

ამისთჳს გეტყჳ თქუენ: ყოველსა რომელსა ლოცვასა შინა ითხოვდეთ, გრწმენინ, რამეთუ მოიღოთ, და გეყოს თქუენ.

და რაჟამს სდგეთ ლოცვასა შინა, მიუტევეთ, უკუეთუ გაქუნდეს რაჲმე ბოროტი ვისთჳსმე, რაჲთა მამამანცა თქუენმან, რომელ არს ცათა შინა, მოგიტევნეს შეცოდებანი თქუენნი.

ხოლო უკუეთუ თქუენ არა მიუტევნეთ, არცა მამამან თქუენმან, რომელ არს ცათა შინა, მოგიტევნეს შეცოდებანი თქუენნი.

და მოვიდეს კუალად იერუსალჱმდ. და ვითარცა იქცეოდა იგი ტაძარსა მას შინა, მოვიდეს მისა მღდელთ-მოძღუარნი იგი და მწიგნობარნი და მოხუცებულნი.

და ეტყოდეს მას: რომლითა ჴელმწიფებითა იქმ ამას, და ვინ მოგცა შენ ჴელმწიფებაჲ ესე, რამეთუ ამას იქმოდი?

ხოლო იესუ მიუგო და ჰრქუა მათ: გკითხო მეცა თქუენ სიტყუაჲ ერთი, და თქუენ მომიგეთ მე, და მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ვიქმ ამას:

ნათლის-ცემაჲ იოვანესი ზეცით იყო ანუ კაცთაგან? მითხართ მე.

ხოლო იგინი განიზრახვიდეს თჳსაგან და იტყოდეს: უკუეთუ ვთქუათ: ზეცით იყო, გურქუას ჩუენ: რაჲსათჳს უკუე არა გრწმენა მისი?

და უკუეთუ ვთქუათ: კაცთაგან, გუეშინის ერისა ამის, რამეთუ ყოველთა იცოდეს იოვანე, ვითარმედ ჭეშმარიტად წინაჲსწარმეტყუელი იყო.

და მიუგეს და ჰრქუეს მათ იესუს: არა ვიცით. და მიუგო მათ იესუ და ჰრქუა: არცა მე გითხრა თქუენ, რომლითა ჴელმწიფებითა ამას ვიქმ.