Скрыть
1:1
1:5
1:11
1:13
1:19
1:20
1:25
1:26
1:27
1:28
1:30
1:31
1:33
1:35
1:36
1:37
1:39
1:41
1:42
1:43
1:45
Глава 2 
2:2
2:4
2:6
2:7
2:10
2:11
2:12
2:13
2:15
2:16
2:19
2:20
2:22
2:24
2:25
2:27
2:28
Глава 3 
3:2
3:3
3:4
3:5
3:8
3:9
3:10
3:12
3:13
3:15
3:17
3:18
3:19
3:20
3:23
3:25
3:26
3:27
3:29
3:30
3:32
3:33
3:34
3:35
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Зача́ло Ева́нгелiа Иису́са Христа́, Сы́на Бо́жiя,
я́коже е́сть пи́сано во проро́цѣхъ: се́, А́зъ посыла́ю А́нгела Мо­его́ предъ лице́мъ Тво­и́мъ, и́же угото́витъ пу́ть Тво́й предъ Тобо́ю.
Гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: угото́вайте пу́ть Госпо́день, пра́вы твори́те стези́ Его́.
Бы́сть Иоа́н­нъ крестя́й въ пусты́ни и проповѣ́дая креще́нiе покая́нiя во от­пуще́нiе грѣхо́въ.
И исхожда́­ше къ нему́ вся́ Иуде́йская страна́ и Иерусали́мляне: и креща́хуся вси́ во Иорда́нѣ рѣцѣ́ от­ него́, исповѣ́да­ю­ще грѣхи́ своя́.
Бѣ́ же Иоа́н­нъ оболче́нъ власы́ велблу́жди, и по́ясъ усме́нъ о чреслѣ́хъ его́, и яды́й акри́ды и ме́дъ ди́вiй.
И проповѣ́даше, глаго́ля: гряде́тъ Крѣ́плiй мене́ вслѣ́дъ мене́, Ему́же нѣ́смь досто́инъ прекло́нься разрѣши́ти реме́нь сапо́гъ Его́:
а́зъ у́бо крести́хъ вы́ водо́ю: То́й же крести́тъ вы́ Ду́хомъ Святы́мъ.
[Зач. 2.] И бы́сть во о́нѣхъ дне́хъ, прiи́де Иису́съ от­ Назаре́та Галиле́йскаго и крести́ся от­ Иоа́н­на во Иорда́нѣ.
И а́бiе восходя́ от­ воды́, ви́дѣ разводя́щася небеса́ и Ду́ха я́ко го́лубя, сходя́ща На́нь.
И гла́съ бы́сть съ небесе́: Ты́ еси́ Сы́нъ Мо́й воз­лю́блен­ный, о Не́мже благоволи́хъ.
И а́бiе Ду́хъ изведе́ Его́ въ пусты́ню.
И бѣ́ ту́ въ пусты́ни дні́й четы́редесять, искуша́емь сатано́ю, и бѣ́ со звѣрьми́: и А́нгели служа́ху Ему́.
По преда́нiи же Иоа́н­новѣ, прiи́де Иису́съ въ Галиле́ю, проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя Бо́жiя
и глаго́ля, я́ко испо́лнися вре́мя и при­­бли́жися Ца́р­ст­вiе Бо́жiе: пока́йтеся и вѣ́руйте во Ева́нгелiе.
[Зач. 3.] Ходя́ же при­­ мо́ри Галиле́йстѣмъ, ви́дѣ Си́мона и Андре́а бра́та [того́] Си́мона, вмета́юща мре́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры́баря.
И рече́ и́ма Иису́съ: прiиди́та вслѣ́дъ Мене́, и сотворю́ ва́съ бы́ти ловца́ человѣ́комъ.
И а́бiе оста́вльша мре́жи своя́, по Не́мъ идо́ста.
И преше́дъ ма́ло от­ту́ду, узрѣ́ Иа́кова Зеведе́ова и Иоа́н­на бра́та его́, и та́ въ корабли́ стро́яща мре́жа:
и а́бiе воз­зва́ я́. И оста́вльша отца́ сво­его́ Зеведе́а въ корабли́ съ нае́мники, по Не́мъ идо́ста.
И внидо́ша въ Капернау́мъ: и а́бiе въ суббо́ты в­ше́дъ въ со́нмище, уча́­ше.
И дивля́хуся о уче́нiи Его́: бѣ́ бо учя́ и́хъ я́ко вла́сть имы́й, и не я́ко кни́жницы.
[Зач. 4.] И бѣ́ въ со́нмищи и́хъ человѣ́къ въ ду́сѣ нечи́сте, и воз­зва́,
глаго́ля: оста́ви, что́ на́мъ и Тебѣ́, Иису́се Назаряни́не? При­­ше́лъ еси́ погуби́ти на́съ: вѣ́мъ Тя́, кто́ еси́, Святы́й Бо́жiй.
И запрети́ ему́ Иису́съ, глаго́ля: умолчи́ и изы́ди изъ него́.
И стрясе́ его́ ду́хъ нечи́стый, и возопи́ гла́сомъ вели́кимъ, и изы́де изъ него́.
И ужасо́шася вси́, я́коже стяза́тися и́мъ къ себѣ́, глаго́лющымъ: что́ е́сть сiе́? [и] что́ уче́нiе но́вое сiе́, я́ко по о́бласти и духово́мъ нечи́стымъ вели́тъ, и послу́шаютъ Его́?
Изы́де же слу́хъ Его́ а́бiе во всю́ страну́ Галиле́йску.
[Зач. 5.] И а́бiе изъ со́нмища изше́дше, прiидо́ша въ до́мъ Си́моновъ и Андре́овъ, со Иа́ковомъ и Иоа́н­номъ.
Те́ща же Си́монова лежа́­ше огне́мъ жего́ма: и а́бiе глаго́лаша Ему́ о не́й.
И при­­сту́пль воз­дви́же ю́, е́мь за ру́ку ея́: и оста́ви ю́ о́гнь а́бiе, и служа́­ше и́мъ.
По́здѣ же бы́в­шу, егда́ захожда́­ше со́лнце, при­­ноша́ху къ Нему́ вся́ неду́жныя и бѣсны́я.
И бѣ́ ве́сь гра́дъ собра́л­ся къ две́ремъ.
И исцѣли́ мно́ги злѣ́ стра́ждущыя разли́чными неду́ги: и бѣ́сы мно́ги изгна́, и не оставля́ше глаго́лати бѣ́сы, я́ко вѣ́дяху Его́ Христа́ су́ща.
[Зач. 6.] И у́тро, но́щи су́щей зѣло́, воста́въ изы́де, и и́де въ пу́сто мѣ́сто, и ту́ моли́тву дѣ́яше.
И гна́ша Его́ Си́монъ и и́же съ ни́мъ:
и обрѣ́тше Его́, глаго́лаша Ему́, я́ко вси́ Тебе́ и́щутъ.
И глаго́ла и́мъ: и́демъ въ бли́жнiя ве́си и гра́ды, да и та́мо проповѣ́мъ: на сiе́ бо изыдо́хъ.
И бѣ́ проповѣ́дая на со́нмищихъ и́хъ, во все́й Галиле́и, и бѣ́сы изгоня́.
И прiи́де къ Нему́ прокаже́нъ, моля́ Его́ и на колѣ́ну при­­пада́я предъ Ни́мъ, и глаго́ля Ему́, я́ко, а́ще хо́щеши, мо́жеши мя́ очи́стити.
Иису́съ же милосе́рдовавъ, просте́ръ ру́ку, косну́ся его́, и глаго́ла ему́: хощу́, очи́стися.
И ре́кшу ему́, а́бiе отъи́де от­ него́ прокаже́нiе, и чи́стъ бы́сть.
И запре́щь ему́, а́бiе изгна́ его́:
и глаго́ла ему́: блюди́, никому́же ничесо́же рцы́: но ше́дъ покажи́ся иере́еви и при­­неси́ за очище́нiе твое́, я́же повелѣ́ Моисе́й, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
О́нъ же изше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́го и проноси́ти сло́во, я́коже ктому́ не мощи́ Ему́ я́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ́ въ пусты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ́. И при­­хожда́ху къ Нему́ от­всю́ду.
[Зач. 7.] И вни́де па́ки въ Капернау́мъ по дне́хъ: и слы́шано бы́сть, я́ко въ дому́ е́сть.
И а́бiе собра́шася мно́зи, я́коже ктому́ не вмеща́тися ни при­­ две́рехъ: и глаго́лаше и́мъ сло́во.
И прiидо́ша къ Нему́ нося́ще разсла́блен­на [жи́лами], носи́ма четы́рьми:
и не могу́щымъ при­­бли́житися къ Нему́ наро́да ра́ди, от­кры́ша покро́въ, идѣ́же бѣ́, и прокопа́в­ше свѣ́сиша о́дръ, на не́мже разсла́блен­ный лежа́­ше.
Ви́дѣвъ же Иису́съ вѣ́ру и́хъ, глаго́ла разсла́блен­ному: ча́до, от­пуща́ют­ся тебѣ́ грѣси́ тво­и́.
Бя́ху же нѣ́цыи от­ кни́жникъ ту́ седя́ще и помышля́юще въ сердца́хъ сво­и́хъ:
что́ Се́й та́ко глаго́летъ хулы́? Кто́ мо́жетъ оставля́ти грѣхи́, то́кмо еди́нъ Бо́гъ?
И а́бiе разумѣ́въ Иису́съ ду́хомъ Сво­и́мъ, я́ко та́ко ті́и помышля́ютъ въ себѣ́, рече́ и́мъ: что́ сiя́ помышля́ете въ сердца́хъ ва́шихъ?
Что́ е́сть удо́бѣе? Рещи́ разсла́блен­ному: от­пуща́ют­ся тебѣ́ грѣси́? Или́ рещи́: воста́ни, и воз­ми́ о́дръ тво́й, и ходи́?
Но да увѣ́сте, я́ко вла́сть и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй на земли́ от­пуща́ти грѣхи́: глаго́ла разсла́блен­ному:
тебѣ́ глаго́лю: воста́ни, и воз­ми́ о́дръ тво́й, и иди́ въ до́мъ тво́й.
И воста́ а́бiе, и взе́мъ о́дръ, изы́де предъ всѣ́ми: я́ко диви́тися всѣ́мъ и сла́вити Бо́га, глаго́лющымъ, я́ко николи́же та́ко ви́дѣхомъ.
[Зач. 8.] И изы́де па́ки къ мо́рю: и ве́сь наро́дъ идя́ше къ Нему́, и уча́­ше и́хъ.
И мимогря́дый ви́дѣ Леві́ю Алфе́ова, сѣдя́ща на мы́тницѣ, и глаго́ла ему́: по Мнѣ́ гряди́. И воста́въ вслѣ́дъ Его́ и́де.
И бы́сть воз­лежа́щу Ему́ въ дому́ его́, и мно́зи мытари́ и грѣ́шницы воз­лежа́ху со Иису́сомъ и со ученики́ Его́: бя́ху бо мно́зи, и по Не́мъ идо́ша.
И кни́жницы и фарисе́е, ви́дѣв­ше Его́ яду́ща съ мытари́ и грѣ́шники, глаго́лаху ученико́мъ Его́: что́ я́ко съ мытари́ и грѣ́шники я́стъ и пiе́тъ?
И слы́шавъ Иису́съ глаго́ла и́мъ: не тре́буютъ здра́вiи врача́, но боля́щiи: не прiидо́хъ при­­зва́ти пра́ведники, но грѣ́шники на покая́нiе.
[Зач. 9.] И бя́ху ученицы́ Иоа́н­новы и фарисе́йстiи постя́щеся. И прiидо́ша и глаго́лаша Ему́: почто́ ученицы́ Иоа́н­новы и фарисе́йстiи постя́т­ся, а Тво­и́ ученицы́ не постя́т­ся?
И рече́ и́мъ Иису́съ: еда́ мо́гутъ сы́нове бра́чнiи, до́ндеже жени́хъ съ ни́ми е́сть, пости́тися? Ели́ко вре́мя съ собо́ю и́мутъ жениха́, не мо́гутъ пости́тися:
прiи́дутъ же дні́е, егда́ отъ­и́мет­ся от­ ни́хъ жени́хъ, и тогда́ постя́т­ся въ ты́я дни́:
и никто́же при­­ложе́нiя пла́та небѣ́лена при­­шива́етъ къ ри́зѣ ве́тсѣ: а́ще ли же ни́, во́зметъ коне́цъ его́ но́вое от­ ве́тхаго {от­то́ргнетъ при­­ставле́нiе его́ но́вое [нѣ́что] от­ ве́тхаго}, и го́рша дира́ бу́детъ:
и никто́же влива́етъ вина́ но́ва въ мѣ́хи ве́тхи: а́ще ли же ни́, просади́тъ вино́ но́вое мѣ́хи, и вино́ пролiе́т­ся, и мѣ́си поги́бнутъ: но вино́ но́вое въ мѣ́хи но́вы влiя́ти [подоба́етъ].
[Зач. 10.] И бы́сть мимоходи́ти Ему́ въ суббо́ты сквоз­ѣ́ сѣ́янiя, и нача́ша ученицы́ Его́ пу́ть твори́ти, востерза́юще кла́сы.
И фарисе́е глаго́лаху Ему́: ви́ждь, что́ творя́тъ въ суббо́ты, его́же не досто́итъ?
И То́й глаго́лаше и́мъ: нѣ́сте ли николи́же чли́, что́ сотвори́ Дави́дъ, егда́ тре́бованiе имѣ́ и взалка́ са́мъ и и́же съ ни́мъ?
Ка́ко вни́де въ до́мъ Бо́жiй при­­ Авiаѳа́рѣ архiере́и, и хлѣ́бы предложе́нiя снѣде́, и́хже не достоя́ше я́сти то́кмо иере́емъ, и даде́ и су́щымъ съ ни́мъ?
И глаго́лаше и́мъ: суббо́та человѣ́ка ра́ди бы́сть, а не человѣ́къ суббо́ты ра́ди:
тѣ́мже Госпо́дь е́сть Сы́нъ Человѣ́ческiй и суббо́тѣ.
И вни́де па́ки въ со́нмище: и бѣ́ та́мо человѣ́къ, су́ху имы́й ру́ку.
И назира́ху Его́, а́ще въ суббо́ты исцѣли́тъ его́, да На́нь воз­глаго́лютъ.
И глаго́ла человѣ́ку су́ху иму́щему ру́ку: ста́ни посредѣ́.
И глаго́ла и́мъ: досто́итъ ли въ суббо́ты добро́ твори́ти, или́ зло́ твори́ти? Ду́шу спасти́, или́ погуби́ти? Они́ же молча́ху.
И воз­зрѣ́въ на ни́хъ со гнѣ́вомъ, скорбя́ о окамене́нiи серде́цъ и́хъ, глаго́ла человѣ́ку: простри́ ру́ку твою́. И простре́: и утверди́ся рука́ его́ цѣла́ я́ко друга́я.
[Зач. 11.] И изше́дше фарисе́е, а́бiе со иродiа́ны совѣ́тъ творя́ху На́нь, ка́ко Его́ погубя́тъ.
Иису́съ же отъи́де со ученики́ Сво­и́ми къ мо́рю: и мно́гъ наро́дъ от­ Галиле́и по Не́мъ и́де, и от­ Иуде́и,
и от­ Иерусали́ма, и от­ Идуме́и, и со о́наго по́лу Иорда́на. И от­ Ти́ра и Сидо́на мно́же­с­т­во мно́гое, слы́шав­ше, ели́ка творя́ше, [и] прiидо́ша къ Нему́.
И рече́ ученико́мъ Сво­и́мъ, да кора́бль бу́детъ у Него́ наро́да ра́ди, да не стужа́ютъ Ему́.
Мно́ги бо исцѣли́, я́коже напада́ти на Него́, да Ему́ при­­ко́снут­ся, ели́цы имѣя́ху ра́ны.
И ду́си нечи́стiи, егда́ ви́дяху Его́, при­­пада́ху къ Нему́ и зва́ху, глаго́люще, я́ко Ты́ еси́ Сы́нъ Бо́жiй.
И мно́го преща́­ше и́мъ, да не явле́на Его́ сотворя́тъ.
[Зач. 12.] И взы́де на гору́ и при­­зва́, и́хже хотя́ше Са́мъ: и прiидо́ша къ Нему́.
И сотвори́ два­на́­де­ся­те, да бу́дутъ съ Ни́мъ, и да посыла́етъ и́хъ проповѣ́дати,
и имѣ́ти вла́сть цѣли́ти неду́ги и изгони́ти бѣ́сы:
и нарече́ Си́мону и́мя Пе́тръ:
и Иа́кова Зеведе́ова и Иоа́н­на бра́та Иа́ковля: и нарече́ и́ма имена́ Воанерге́съ, е́же е́сть сы́на гро́мова:
и Андре́а, и Фили́ппа, и Варѳоломе́а, и Матѳе́а, и Ѳому́, и Иа́кова Алфе́ова, и Ѳадде́а, и Си́мона Канани́та,
и Иу́ду Искарiо́тскаго, и́же и предаде́ Его́.
[Зач. 13.] И прiидо́ша въ до́мъ: и собра́ся па́ки наро́дъ, я́ко не мощи́ и́мъ ни хлѣ́ба я́сти.
И слы́шав­ше и́же бя́ху у Него́, изыдо́ша, да и́мутъ Его́: глаго́лаху бо, я́ко неи́стовъ е́сть.
И кни́жницы, и́же от­ Иерусали́ма низше́дшiи, глаго́лаху, я́ко веельзеву́ла и́мать и я́ко о кня́зи бѣсо́встѣмъ изго́нитъ бѣ́сы.
И при­­зва́въ и́хъ, въ при́тчахъ глаго́лаше и́мъ: ка́ко мо́жетъ сатана́ сатану́ изгони́ти?
И а́ще ца́р­ст­во на ся́ раздѣли́т­ся, не мо́жетъ ста́ти ца́р­ст­во то́:
и а́ще до́мъ на ся́ раздѣли́т­ся, не мо́жетъ ста́ти до́мъ то́й:
и а́ще сата́на воста́ на ся́ са́мъ и раздѣли́ся, не мо́жетъ ста́ти, но коне́цъ и́мать.
Никто́же мо́жетъ сосу́ды крѣ́пкаго, в­ше́дъ въ до́мъ его́, расхи́тити, а́ще не пе́рвѣе крѣ́пкаго свя́жетъ: и тогда́ до́мъ его́ расхи́титъ.
[Зач. 14.] Ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́ от­пу́стят­ся согрѣше́нiя сыно́мъ человѣ́ческимъ, и хуле́нiя, ели́ка а́ще восхуля́тъ:
а и́же восху́литъ на Ду́ха Свята́го, не и́мать от­пуще́нiя во вѣ́ки, но пови́ненъ е́сть вѣ́чному суду́.
Зане́ глаго́лаху: ду́ха нечи́стаго и́мать.
Прiидо́ша у́бо Ма́ти и бра́тiя Его́, и внѣ́ стоя́ще посла́ша къ Нему́, зову́ще Его́.
И сѣдя́ше наро́дъ о́крестъ Его́. Рѣ́ша же Ему́: се́, Ма́ти Твоя́ и бра́тiя Твоя́ [и сестры́ Твоя́] внѣ́ и́щутъ Тебе́.
И от­вѣща́ и́мъ, глаго́ля: кто́ е́сть ма́ти Моя́, или́ бра́тiя Моя́?
И согля́давъ о́крестъ Себе́ сѣдя́щыя, глаго́ла: се́, ма́ти Моя́ и бра́тiя Моя́:
и́же бо а́ще сотвори́тъ во́лю Бо́жiю, се́й бра́тъ Мо́й и сестра́ Моя́ и ма́ти [Ми́] е́сть.
Синодальный
1 Иоанн Креститель приуготовляет путь Господу. 9 Крещение Господне; 12 искушение в пустыне и проповедь в Галилее. 16 Призвание первых четырех Апостолов. 21 Проповедь и исцеления в Капернауме и Галилее; исцеление прокаженного.
[Зач. 1.] Начало Евангелия Иисуса Христа, Сына Божия,
как написано у пророков: вот, Я посылаю Ангела Моего пред лицом Твоим, который приготовит путь Твой пред Тобою.
Глас вопиющего в пустыне: приготовьте путь Господу, прямыми сделайте стези Ему.
Явился Иоанн, крестя в пустыне и проповедуя крещение покаяния для прощения грехов.
И выходили к нему вся страна Иудейская и Иерусалимляне, и крестились от него все в реке Иордане, исповедуя грехи свои.
Иоанн же носил одежду из верблюжьего волоса и пояс кожаный на чреслах своих, и ел акриды и дикий мед.
И проповедовал, говоря: идет за мною Сильнейший меня, у Которого я недостоин, наклонившись, развязать ремень обуви Его;
я крестил вас водою, а Он будет крестить вас Духом Святым.
[Зач. 2.] И было в те дни, пришел Иисус из Назарета Галилейского и крестился от Иоанна в Иордане.
И когда выходил из воды, тотчас увидел Иоанн разверзающиеся небеса и Духа, как голубя, сходящего на Него.
И глас был с небес: Ты Сын Мой возлюбленный, в Котором Мое благоволение.
Немедленно после того Дух ведет Его в пустыню.
И был Он там в пустыне сорок дней, искушаемый сатаною, и был со зверями; и Ангелы служили Ему.
После же того, как предан был Иоанн, пришел Иисус в Галилею, проповедуя Евангелие Царствия Божия
и говоря, что исполнилось время и приблизилось Царствие Божие: покайтесь и веруйте в Евангелие.
[Зач. 3.] Проходя же близ моря Галилейского, увидел Симона и Андрея, брата его, закидывающих сети в море, ибо они были рыболовы.
И сказал им Иисус: идите за Мною, и Я сделаю, что вы будете ловцами человеков.
И они тотчас, оставив свои сети, последовали за Ним.
И, пройдя оттуда немного, Он увидел Иакова Зеведеева и Иоанна, брата его, также в лодке починивающих сети;
и тотчас призвал их. И они, оставив отца своего Зеведея в лодке с работниками, последовали за Ним.
И приходят в Капернаум; и вскоре в субботу вошел Он в синагогу и учил.
И дивились Его учению, ибо Он учил их, как власть имеющий, а не как книжники.
[Зач. 4.] В синагоге их был человек, одержимый духом нечистым, и вскричал:
оставь! что Тебе до нас, Иисус Назарянин? Ты пришел погубить нас! знаю Тебя, кто Ты, Святой Божий.
Но Иисус запретил ему, говоря: замолчи и выйди из него.
Тогда дух нечистый, сотрясши его и вскричав громким голосом, вышел из него.
И все ужаснулись, так что друг друга спрашивали: что это? что это за новое учение, что Он и духам нечистым повелевает со властью, и они повинуются Ему?
И скоро разошлась о Нем молва по всей окрестности в Галилее.
[Зач. 5.] Выйдя вскоре из синагоги, пришли в дом Симона и Андрея, с Иаковом и Иоанном.
Теща же Симонова лежала в горячке; и тотчас говорят Ему о ней.
Подойдя, Он поднял ее, взяв ее за руку; и горячка тотчас оставила ее, и она стала служить им.
При наступлении же вечера, когда заходило солнце, приносили к Нему всех больных и бесноватых.
И весь город собрался к дверям.
И Он исцелил многих, страдавших различными болезнями; изгнал многих бесов, и не позволял бесам говорить, что они знают, что Он Христос.
[Зач. 6.] А утром, встав весьма рано, вышел и удалился в пустынное место, и там молился.
Симон и бывшие с ним пошли за Ним
и, найдя Его, говорят Ему: все ищут Тебя.
Он говорит им: пойдем в ближние селения и города, чтобы Мне и там проповедовать, ибо Я для того пришел.
И Он проповедовал в синагогах их по всей Галилее и изгонял бесов.
Приходит к Нему прокаженный и, умоляя Его и падая пред Ним на колени, говорит Ему: если хочешь, можешь меня очистить.
Иисус, умилосердившись над ним, простер руку, коснулся его и сказал ему: хочу, очистись.
После сего слова проказа тотчас сошла с него, и он стал чист.
И, посмотрев на него строго, тотчас отослал его
и сказал ему: смотри, никому ничего не говори, но пойди, покажись священнику и принеси за очищение твое, что повелел Моисей, во свидетельство им.
А он, выйдя, начал провозглашать и рассказывать о происшедшем, так что Иисус не мог уже явно войти в город, но находился вне, в местах пустынных. И приходили к Нему отовсюду.
1 Исцеление расслабленного; «власть прощать грехи». 13 Призвание Левия. 18 О посте: новое вино и новые мехи. 23 «Сын Человеческий есть Господин и субботы».
[Зач. 7.] Через несколько дней опять пришел Он в Капернаум; и слышно стало, что Он в доме.
Тотчас собрались многие, так что уже и у дверей не было места; и Он говорил им слово.
И пришли к Нему с расслабленным, которого несли четверо;
и, не имея возможности приблизиться к Нему за многолюдством, раскрыли кровлю дома, где Он находился, и, прокопав ее, спустили постель, на которой лежал расслабленный.
Иисус, видя веру их, говорит расслабленному: чадо! прощаются тебе грехи твои.
Тут сидели некоторые из книжников и помышляли в сердцах своих:
что Он так богохульствует? кто может прощать грехи, кроме одного Бога?
Иисус, тотчас узнав духом Своим, что они так помышляют в себе, сказал им: для чего так помышляете в сердцах ваших?
Что легче? сказать ли расслабленному: прощаются тебе грехи? или сказать: встань, возьми свою постель и ходи?
Но чтобы вы знали, что Сын Человеческий имеет власть на земле прощать грехи, – говорит расслабленному:
тебе говорю: встань, возьми постель твою и иди в дом твой.
Он тотчас встал и, взяв постель, вышел перед всеми, так что все изумлялись и прославляли Бога, говоря: никогда ничего такого мы не видали.
[Зач. 8.] И вышел Иисус опять к морю; и весь народ пошел к Нему, и Он учил их.
Проходя, увидел Он Левия Алфеева, сидящего у сбора пошлин, и говорит ему: следуй за Мною. И он, встав, последовал за Ним.
И когда Иисус возлежал в доме его, возлежали с Ним и ученики Его и многие мытари и грешники: ибо много их было, и они следовали за Ним.
Книжники и фарисеи, увидев, что Он ест с мытарями и грешниками, говорили ученикам Его: как это Он ест и пьет с мытарями и грешниками?
Услышав сие, Иисус говорит им: не здоровые имеют нужду во враче, но больные; Я пришел призвать не праведников, но грешников к покаянию.
[Зач. 9.] Ученики Иоанновы и фарисейские постились. Приходят к Нему и говорят: почему ученики Иоанновы и фарисейские постятся, а Твои ученики не постятся?
И сказал им Иисус: могут ли поститься сыны чертога брачного, когда с ними жених? Доколе с ними жених, не могут поститься,
но придут дни, когда отнимется у них жених, и тогда будут поститься в те дни.
Никто к ветхой одежде не приставляет заплаты из небеленой ткани: иначе вновь пришитое отдерет от старого, и дыра будет еще хуже.
Никто не вливает вина молодого в мехи ветхие: иначе молодое вино прорвет мехи, и вино вытечет, и мехи пропадут; но вино молодое надобно вливать в мехи новые.
[Зач. 10.] И случилось Ему в субботу проходить засеянными полями, и ученики Его дорогою начали срывать колосья.
И фарисеи сказали Ему: смотри, что́ они делают в субботу, чего не должно делать?
Он сказал им: неужели вы не читали никогда, что́ сделал Давид, когда имел нужду и взалкал сам и бывшие с ним?
как вошел он в дом Божий при первосвященнике Авиафаре и ел хлебы предложения, которых не должно было есть никому, кроме священников, и дал и бывшим с ним?
И сказал им: суббота для человека, а не человек для субботы;
посему Сын Человеческий есть Господин и субботы.
1 Исцеление сухорукого в субботу; «за Ним последовало множество народа». 13 Избрание двенадцати Апостолов. 20 «Как может сатана изгонять сатану»? 31 «Матерь и братья» Иисуса Христа.
И пришел опять в синагогу; там был человек, имевший иссохшую руку.
И наблюдали за Ним, не исцелит ли его в субботу, чтобы обвинить Его.
Он же говорит человеку, имевшему иссохшую руку: стань на средину.
А им говорит: должно ли в субботу добро делать, или зло делать? душу спасти, или погубить? Но они молчали.
И, воззрев на них с гневом, скорбя об ожесточении сердец их, говорит тому человеку: протяни руку твою. Он протянул, и стала рука его здорова, как другая.
[Зач. 11.] Фарисеи, выйдя, немедленно составили с иродианами совещание против Него, как бы погубить Его.
Но Иисус с учениками Своими удалился к морю; и за Ним последовало множество народа из Галилеи, Иудеи,
Иерусалима, Идумеи и из-за Иордана. И живущие в окрестностях Тира и Сидона, услышав, что Он делал, шли к Нему в великом множестве.
И сказал ученикам Своим, чтобы готова была для Него лодка по причине многолюдства, дабы не теснили Его.
Ибо многих Он исцелил, так что имевшие язвы бросались к Нему, чтобы коснуться Его.
И духи нечистые, когда видели Его, падали пред Ним и кричали: Ты Сын Божий.
Но Он строго запрещал им, чтобы не делали Его известным.
[Зач. 12.] Потом взошел на гору и позвал к Себе, кого Сам хотел; и пришли к Нему.
И поставил из них двенадцать, чтобы с Ним были и чтобы посылать их на проповедь,
и чтобы они имели власть исцелять от болезней и изгонять бесов;
поставил Симона, нарекши ему имя Петр,
Иакова Зеведеева и Иоанна, брата Иакова, нарекши им имена Воанергес, то есть «сыны громовы»,
Андрея, Филиппа, Варфоломея, Матфея, Фому, Иакова Алфеева, Фаддея, Симона Кананита
и Иуду Искариотского, который и предал Его.
[Зач. 13.] Приходят в дом; и опять сходится народ, так что им невозможно было и хлеба есть.
И, услышав, ближние Его пошли взять Его, ибо говорили, что Он вышел из себя.
А книжники, пришедшие из Иерусалима, говорили, что Он имеет в Себе веельзевула и что изгоняет бесов силою бесовского князя.
И, призвав их, говорил им притчами: как может сатана изгонять сатану?
Если царство разделится само в себе, не может устоять царство то́;
и если дом разделится сам в себе, не может устоять дом тот;
и если сатана восстал на самого себя и разделился, не может устоять, но пришел конец его.
Никто, войдя в дом сильного, не может расхитить вещей его, если прежде не свяжет сильного, и тогда расхитит дом его.
[Зач. 14.] Истинно говорю вам: будут прощены сынам человеческим все грехи и хуления, какими бы ни хулили;
но кто будет хулить Духа Святого, тому не будет прощения вовек, но подлежит он вечному осуждению.
Сие сказал Он, потому что говорили: в Нем нечистый дух.
И пришли Матерь и братья Его и, стоя вне дома, послали к Нему звать Его.
Около Него сидел народ. И сказали Ему: вот, Матерь Твоя и братья Твои и сестры Твои, вне дома, спрашивают Тебя.
И отвечал им: кто матерь Моя и братья Мои?
И обозрев сидящих вокруг Себя, говорит: вот матерь Моя и братья Мои;
ибо кто будет исполнять волю Божию, тот Мне брат, и сестра, и матерь.
Initium evangelii Iesu Christi Filii Dei.
Sicut scriptum est in Isaia propheta: «Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam;
vox clamantis in deserto: "Parate viam Domini, rectas facite semitas eius"»,
fuit Ioannes Baptista in deserto praedicans baptismum paenitentiae in remissionem peccatorum.
Et egrediebatur ad illum omnis Iudaeae regio et Hierosolymitae universi et baptizabantur ab illo in Iordane flumine confitentes peccata sua.
Et erat Ioannes vestitus pilis cameli, et zona pellicea circa lumbos eius, et locustas et mel silvestre edebat.
Et praedicabat dicens: «Venit fortior me post me, cuius non sum dignus procumbens solvere corrigiam calceamentorum eius.
Ego baptizavi vos aqua; ille vero baptizabit vos in Spiritu Sancto».
Et factum est in diebus illis, venit Iesus a Nazareth Galilaeae et baptizatus est in Iordane ab Ioanne.
Et statim ascendens de aqua vidit apertos caelos et Spiritum tamquam columbam descendentem in ipsum;
et vox facta est de caelis: «Tu es Filius meus dilectus; in te complacui».
Et statim Spiritus expellit eum in desertum.
Et erat in deserto quadraginta diebus et tentabatur a Satana; eratque cum bestiis, et angeli ministrabant illi.
Postquam autem traditus est Ioannes, venit Iesus in Galilaeam praedicans evangelium Dei
et dicens: «Impletum est tempus, et appropinquavit regnum Dei; paenitemini et credite evangelio».
Et praeteriens secus mare Galilaeae vidit Simonem et Andream fratrem Simonis mittentes in mare; erant enim piscatores.
Et dixit eis Iesus: «Venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum».
Et protinus, relictis retibus, secuti sunt eum.
Et progressus pusillum vidit Iacobum Zebedaei et Ioannem fratrem eius, et ipsos in navi componentes retia,
et statim vocavit illos. Et, relicto patre suo Zebedaeo in navi cum mercennariis, abierunt post eum.
Et ingrediuntur Capharnaum. Et statim sabbatis ingressus synagogam docebat.
Et stupebant super doctrina eius: erat enim docens eos quasi potestatem habens et non sicut scribae.
Et statim erat in synagoga eorum homo in spiritu immundo; et exclamavit
dicens: «Quid nobis et tibi, Iesu Nazarene? Venisti perdere nos? Scio qui sis: Sanctus Dei».
Et comminatus est ei Iesus dicens: «Obmutesce et exi de homine!».
Et discerpens eum spiritus immundus et exclamans voce magna exivit ab eo.
Et mirati sunt omnes, ita ut conquirerent inter se dicentes: «Quidnam est hoc? Doctrina nova cum potestate; et spiritibus immundis imperat, et oboediunt ei».
Et processit rumor eius statim ubique in omnem regionem Galilaeae.
Et protinus egredientes de synagoga venerunt in domum Simonis et Andreae cum Iacobo et Ioanne.
Socrus autem Simonis decumbebat febricitans; et statim dicunt ei de illa.
Et accedens elevavit eam apprehensa manu; et dimisit eam febris, et ministrabat eis.
Vespere autem facto, cum occidisset sol, afferebant ad eum omnes male habentes et daemonia habentes;
et erat omnis civitas congregata ad ianuam.
Et curavit multos, qui vexabantur variis languoribus, et daemonia multa eiecit et non sinebat loqui daemonia, quoniam sciebant eum.
Et diluculo valde mane surgens egressus est et abiit in desertum locum ibique orabat.
Et persecutus est eum Simon et qui cum illo erant;
et cum invenissent eum, dixerunt ei: «Omnes quaerunt te!».
Et ait illis: «Eamus alibi in proximos vicos, ut et ibi praedicem: ad hoc enim veni».
Et venit praedicans in synagogis eorum per omnem Galilaeam et daemonia eiciens.
Et venit ad eum leprosus deprecans eum et genu flectens et dicens ei: «Si vis, potes me mundare».
Et misertus extendens manum suam tetigit eum et ait illi: «Volo, mundare!»;
et statim discessit ab eo lepra, et mundatus est.
Et infremuit in eum statimque eiecit illum
et dicit ei: "Vide, nemini quidquam dixeris; sed vade, ostende te sacerdoti et offer pro emundatione tua, quae praecepit Moyses, in testimonium illis».
At ille egressus coepit praedicare multum et diffamare sermonem, ita ut iam non posset manifesto in civitatem introire, sed foris in desertis locis erat; et conveniebant ad eum undique.
Et iterum intravit Capharnaum post dies, et auditum est quod in domo esset.
Et convenerunt multi, ita ut non amplius caperentur neque ad ianuam, et loquebatur eis verbum.
Et veniunt ferentes ad eum paralyticum, qui a quattuor portabatur.
Et cum non possent offerre eum illi prae turba, nudaverunt tectum, ubi erat, et perfodientes summittunt grabatum, in quo paralyticus iacebat.
Cum vidisset autem Iesus fidem illorum, ait paralytico: «Fili, dimittuntur peccata tua».
Erant autem illic quidam de scribis sedentes et cogitantes in cordibus suis:
«Quid hic sic loquitur? Blasphemat! Quis potest dimittere peccata nisi solus Deus?».
Quo statim cognito Iesus spiritu suo quia sic cogitarent intra se, dicit illis: «Quid ista cogitatis in cordibus vestris?
Quid est facilius, dicere paralytico: "Dimittuntur peccata tua", an dicere: "Surge et tolle grabatum tuum et ambula"?
Ut autem sciatis quia potestatem habet Filius hominis interra dimittendi peccata — ait paralytico - :
Tibi dico: Surge, tolle grabatum tuum et vade in domum tuam».
Et surrexit et protinus sublato grabato abiit coram omnibus, ita ut admirarentur omnes et glorificarent Deum dicentes: «Numquam sic vidimus!».
Et egressus est rursus ad mare; omnisque turba veniebat ad eum, et docebat eos.
Et cum praeteriret, vidit Levin Alphaei sedentem ad teloneum et ait illi: «Sequere me». Et surgens secutus est eum.
Et factum est, cum accumberet in domo illius, et multi publicani et peccatores simul discumbebant cum Iesu et discipulis eius; erant enim multi et sequebantur eum.
Et scribae pharisaeorum, videntes quia manducaret cum peccatoribus et publicanis, dicebant discipulis eius: «Quare cum publicanis et peccatoribus manducat?».
Et Iesus hoc audito ait illis: «Non necesse habent sani medicum, sed qui male habent; non veni vocare iustos sed peccatores».
Et erant discipuli Ioannis et pharisaei ieiunantes. Et veniunt et dicunt illi: «Cur discipuli Ioannis et discipuli pharisaeorum ieiunant, tui autem discipuli non ieiunant?».
Et ait illis Iesus: «Numquid possunt convivae nuptiarum, quamdiu sponsus cum illis est, ieiunare? Quanto tempore habent secum sponsum, non possunt ieiunare;
venient autem dies, cum auferetur ab eis sponsus, et tunc ieiunabunt in illa die.
Nemo assumentum panni rudis assuit vestimento veteri; alioquin supplementum aufert aliquid ab eo, novum a veteri, et peior scissura fit.
Et nemo mittit vinum novellum in utres veteres, alioquin dirumpet vinum utres et vinum perit et utres; sed vinum novum in utres novos».
Et factum est, cum ipse sabbatis ambularet per sata, discipuli eius coeperunt praegredi vellentes spicas.
Pharisaei autem dicebant ei: «Ecce, quid faciunt sabbatis, quod non licet?».
Et ait illis: «Numquam legistis quid fecerit David, quando necessitatem habuit et esuriit ipse et qui cum eo erant?
Quomodo introivit in domum Dei sub Abiathar principe sacerdotum et panes propositionis manducavit, quos non licet manducare nisi sacerdotibus, et dedit etiam eis, qui cum eo erant?».
Et dicebat eis: «Sabbatum propter hominem factum est, et non homo propter sabbatum;
itaque dominus est Filius hominis etiam sabbati».
Et introivit iterum in synago gam. Et erat ibi homo habens manum aridam;
et observabant eum, si sabbatis curaret illum, ut accusarent eum.
Et ait homini habenti manum aridam: «Surge in medium».
Et dicit eis: «Licet sabbatis bene facere an male? Animam salvam facere an perdere?». At illi tacebant.
Et circumspiciens eos cum ira, contristatus super caecitate cordis eorum, dicit homini: «Extende manum». Et extendit, et restituta est manus eius.
Et exeuntes pharisaei statim cum herodianis consilium faciebant adversus eum quomodo eum perderent.
Et Iesus cum discipulis suis secessit ad mare. Et multa turba a Galilaea secuta est et a Iudaea
et ab Hierosolymis et ab Idumaea; et, qui trans Iordanem et circa Tyrum et Sidonem, multitudo magna, audientes, quae faciebat, venerunt ad eum.
Et dixit discipulis suis, ut navicula sibi praesto esset propter turbam, ne comprimerent eum.
Multos enim sanavit, ita ut irruerent in eum, ut illum tangerent, quotquot habebant plagas.
Et spiritus immundi, cum illum videbant, procidebant ei et clamabant dicentes: «Tu es Filius Dei!».
Et vehementer comminabatur eis, ne manifestarent illum.
Et ascendit in montem et vocat ad se, quos voluit ipse, et venerunt ad eum.
Et fecit Duodecim, ut essent cum illo, et ut mitteret eos praedicare
habentes potestatem eiciendi daemonia:
et imposuit Simoni nomen Petrum;
et Iacobum Zebedaei et Ioannem fratrem Iacobi, et imposuit eis nomina Boanerges, quod est Filii tonitrui;
et Andream et Philippum et Bartholomaeum et Matthaeum et Thomam et Iacobum Alphaei et Thaddaeum et Simonem Chananaeum
et Iudam Iscarioth, qui et tradidit illum.
Et venit ad domum; et convenit iterum turba, ita ut non possent neque panem manducare.
Et cum audissent sui, exierunt tenere eum; dicebant enim: «In furorem versus est».
Et scribae, qui ab Hierosolymis descenderant, dicebant: «Beelzebul habet» et: «In principe daemonum eicit daemonia».
Et convocatis eis, in parabolis dicebat illis: «Quomodo potest Satanas Satanam eicere?
Et si regnum in se dividatur, non potest stare regnum illud;
et si domus in semetipsam dispertiatur, non poterit domus illa stare.
Et si Satanas consurrexit in semetipsum et dispertitus est, non potest stare, sed finem habet.
Nemo autem potest in domum fortis ingressus vasa eius diripere, nisi prius fortem alliget; et tunc domum eius diripiet.
Amen dico vobis: Omnia dimittentur filiis hominum peccata et blasphemiae, quibus blasphemaverint;
qui autem blasphemaverit in Spiritum Sanctum, non habet remissionem in aeternum, sed reus est aeterni delicti».
Quoniam dicebant: «Spiritum immundum habet».
Et venit mater eius et fratres eius, et foris stantes miserunt ad eum vocantes eum.
Et sedebat circa eum turba, et dicunt ei: «Ecce mater tua et fratres tui et sorores tuae foris quaerunt te».
Et respondens eis ait: «Quae est mater mea et fratres mei?».
Et circumspiciens eos, qui in circuitu eius sedebant, ait: «Ecce mater mea et fratres mei.
Qui enim fecerit voluntatem Dei, hic frater meus et soror mea et mater est».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible