[Зач. 15.] И па́ки нача́тъ учи́ти при мо́ри: и собра́ся къ Нему́ наро́дъ мно́гъ, я́коже Самому́ влѣ́зшу въ кора́бль, сѣдѣ́ти въ мо́ри: и ве́сь наро́дъ при́ мо́ри на земли́ бя́ше.

И уча́ше и́хъ при́тчами мно́го и глаго́лаше и́мъ во уче́нiи Свое́мъ:

слы́шите: се́, изы́де сѣ́яй сѣ́яти:

и бы́сть егда́ сѣ́яше, о́во паде́ при пути́, и прiидо́ша пти́цы, и позоба́ша е́:

друго́е же паде́ при ка́мени, идѣ́же не имя́ше земли́ мно́ги, и а́бiе прозябе́, зане́ не имя́ше глубины́ земны́я:

со́лнцу же возсiя́вшу присвя́де, и зане́ не имя́ше ко́рене, и́зсше:

и друго́е паде́ въ те́рнiи, и взы́де те́рнiе, и подави́ е́: и плода́ не даде́:

и друго́е паде́ на земли́ до́брѣй, и дая́ше пло́дъ восходя́щь и расту́щь, и припло́доваше на три́десять, и на шестьдеся́тъ, и на сто́.

И глаго́лаше: имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.

[Зач. 16.] Егда́ же бы́сть еди́нъ, вопроси́ша Его́, и́же бя́ху съ Ни́мъ, со обѣмана́десяте о при́тчи.

И глаго́лаше и́мъ: ва́мъ е́сть дано́ вѣ́дати та́йны Ца́рствiя Бо́жiя: о́нѣмъ же внѣ́шнимъ въ при́тчахъ вся́ быва́ютъ,

да ви́дяще ви́дятъ, и не у́зрятъ: и слы́шаще слы́шатъ, и не разумѣ́ютъ: да не когда́ обратя́тся, и оста́вятся и́мъ грѣси́.

И глаго́ла и́мъ: не вѣ́сте ли при́тчи сея́? И ка́ко вся́ при́тчи уразумѣ́ете?

Сѣ́яй, сло́во сѣ́етъ.

Сі́и же су́ть, и́же при пути́, идѣ́же сѣ́ется сло́во, и егда́ услы́шатъ, а́бiе прихо́дитъ сатана́ и отъе́млетъ сло́во сѣ́янное въ сердца́хъ и́хъ.

И сі́и су́ть та́кожде и́же на ка́менныхъ сѣ́емiи, и́же егда́ услы́шатъ сло́во, а́бiе съ ра́достiю прiе́млютъ е́:

и не и́мутъ коре́нiя въ себѣ́, но привре́менни су́ть: та́же бы́вшей печа́ли или́ гоне́нiю словесе́ ра́ди, а́бiе соблажня́ются.

А сі́и су́ть, и́же въ те́рнiи сѣ́емiи, слы́шащiи сло́во:

и печа́ли вѣ́ка сего́, и ле́сть бога́тства, и о про́чихъ по́хоти входя́щыя подавля́ютъ сло́во, и безпло́дно быва́етъ.

И сі́и су́ть, и́же на земли́ до́брѣй сѣ́яннiи, и́же слы́шатъ сло́во и прiе́млютъ, и пло́дствуютъ на три́десять, и на шестьдеся́тъ, и на сто́.

И глаго́лаше и́мъ: еда́ свѣти́лникъ прихо́дитъ {вжига́ютъ}, да подъ спу́домъ положа́тъ его́ или́ подъ одро́мъ? Не да ли на свѣ́щницѣ положе́нъ бу́детъ?

нѣ́сть бо та́йно, е́же не яви́тся, ниже́ бы́сть потае́но, но да прiи́детъ въ явле́нiе:

а́ще кто́ и́мать у́шы слы́шати, да слы́шитъ.

[Зач. 17.] И глаго́лаше и́мъ: блюди́те что́ слы́шите: въ ню́же мѣ́ру мѣ́рите, возмѣ́рится ва́мъ, и приложи́тся ва́мъ слы́шащымъ:

и́же бо а́ще и́мать, да́стся ему́: а и́же не и́мать, и е́же и́мать, отъи́мется от него́.

И глаго́лаше: та́ко е́сть [и] Ца́рствiе Бо́жiе, я́коже человѣ́къ вмета́етъ сѣ́мя въ зе́млю,

и спи́тъ, и востае́тъ но́щiю и дні́ю: и сѣ́мя прозяба́етъ и расте́тъ, я́коже не вѣ́сть о́нъ:

от себе́ бо земля́ плоди́тъ пре́жде траву́, пото́мъ кла́съ, та́же исполня́етъ пшени́цу въ кла́сѣ:

егда́ же созрѣ́етъ пло́дъ, а́бiе по́слетъ се́рпъ, я́ко наста́ жа́тва.

И глаго́лаше: чесому́ уподо́бимъ Ца́рствiе Бо́жiе? Или́ ко́ей при́тчи приложи́мъ е́?

я́ко зе́рно гору́шично, е́же егда́ всѣ́яно бу́детъ въ земли́, мнѣ́е всѣ́хъ сѣ́менъ е́сть земны́хъ:

и егда́ всѣ́яно бу́детъ, возраста́етъ, и быва́етъ бо́лѣе всѣ́хъ зе́лiй, и твори́тъ вѣ́тви ве́лiя, я́ко мощи́ подъ сѣ́нiю его́ пти́цамъ небе́снымъ вита́ти.

И таковы́ми при́тчами мно́гими глаго́лаше и́мъ сло́во, я́коже можа́ху слы́шати.

Безъ при́тчи же не глаго́лаше и́мъ словесе́: осо́бь же ученико́мъ Свои́мъ сказа́ше вся́.

[Зач. 18.] И глаго́ла и́мъ въ то́й де́нь, ве́черу бы́вшу: пре́йдемъ на о́нъ по́лъ.

И отпу́щше наро́ды, поя́ша Его́ я́коже бѣ́ въ корабли́: и ині́и же корабли́ бя́ху съ Ни́мъ.

И бы́сть бу́ря вѣ́трена вели́ка: во́лны же влива́хуся въ кора́бль, я́ко уже́ погружа́тися ему́.

И бѣ́ Са́мъ на кормѣ́ на возгла́вницѣ спя́. И возбуди́ша Его́ и глаго́лаша Ему́: Учи́телю, не ради́ши ли, я́ко погиба́емъ?

И воста́въ запрети́ вѣ́тру и рече́ мо́рю: молчи́, преста́ни. И уле́же вѣ́тръ, и бы́сть тишина́ ве́лiя.

И рече́ и́мъ: что́ та́ко страшли́ви есте́? Ка́ко не и́мате вѣ́ры?

И убоя́шася стра́хомъ ве́лiимъ и глаго́лаху дру́гъ ко дру́гу: кто́ у́бо Се́й е́сть, я́ко и вѣ́тръ и мо́ре послу́шаютъ Его́?

Узбекский

Исо яна кўл бўйида таълим беришни бошлади. Олдига бир талай одам йиғилиб қолгач, Исо кўлдаги қайиққа тушиб ўтирди. Бутун халойиқ эса кўл қирғоғида, қуруқликда қолди.

Исо масал орқали халққа кўп насиҳатлар қилди. Ўз таълимотида шундай деди:

“Қулоқ солинглар! Уруғ сепувчи уруғ сепгани чиқибди.

Уруғ сепаётганда баъзи уруғлар йўл ёқасига тушибди. Қушлар учиб келиб, уруғларни чўқиб кетибди.

Баъзи донлар тупроғи кам тошлоққа тушибди. Тупроқ чуқур бўлмаганидан, уруғлар тез кўкариб чиқибди.

Бироқ қуёш чиққач, сўлиб, илдизи бўлмагани учун қуриб кетибди.

Бошқа уруғлар тиканлар орасига тушибди. Тиканлар ўсиб, уруғларни бўғиб қўйибди ва улар ҳосил бермабди.

Яна бошқа уруғлар эса яхши ерга тушибди ва униб-ўсиб, ўттиз, олтмиш ва ҳатто юз баробар кўп ҳосил берибди”.

Кейин Исо уларга: “Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!” – деди.

Халқ кетиб, Исо ёлғиз қолгач, У билан юрувчилар ва ўн икки шогирди бояги масал ҳақида алоҳида сўрадилар.

Исо уларга деди: “Худо Шоҳлигининг сири сизларга насиб этган. Ташқаридагиларга эса ҳамма нарса масаллар билан уқтирилади.

Шундай қилиб, уларга қаратилган бу оят бажо келмоқда*:“Улар қараб туриб, кўрмаслар,Эшитиб туриб, англамаслар.Акс ҳолда тавба-тазарру қилурВа гуноҳларидан фориғ бўлур эдилар””.

“Бу масални тушунмаяпсизларми? – деди уларга Исо. – Ундай бўлса, барча масалларни ҳам қандай қилиб тушунасизлар?

Мана, уруғ сепувчининг сепгани – Худонинг каломидир.

Йўл ёқасига тушган уруғ шундай одамларни билдиради: уларнинг юрагига илоҳий калом сепилади. Бироқ улар эшитган ҳамон шайтон келиб, қалбларига сепилган каломни ўғирлаб кетади.

Тошлоққа тушган уруғ эса шундай одамларни билдиради: улар каломни эшитар-эшитмас, севинч билан қабул қилаверадилар.

Лекин улар илдизи йўқ беқарор одамлардир. Сўнгра калом туфайли қайғу ёки қувғинга дучор бўлишса, тезда васвасага тушиб қоладилар.

Яна бошқалар тиканзорга тушган уруққа ўхшайдилар. Улар Худонинг каломини эшитади-ю,

лекин бу дунёнинг ташвишлари, бойликка ўчлик ва бошқа ҳаваслар уларнинг юракларига суқилиб кириб, каломни бўғиб қўяди, калом эса самарасиз қолади.

Яхши тупроққа тушган уруғ бўлса, каломни эшитиб, қалбига жо қилган одамларни билдиради. Улар гоҳ ўттиз, гоҳ олтмиш, гоҳ юз баробар кўп самара берадилар”.

Исо уларга яна деди: “Шамни олиб келиб, идишнинг ёки чорпоянинг тагига қўядими? Аксинча, шамдонга қўймайдими?

Худди шу сингари, ошкора бўлмайдиган ҳеч қандай сир йўқ, сиртга чиқмайдиган ҳеч яширин нарса йўқ.

Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!”

Кейин уларга яна деди: “Эшитаётганларингизни қулоғингизга қуйиб олинг! Сиз қандай ўлчов билан ўлчасангиз, худди шундай ўлчов билан сизга ҳам ўлчаб берилади. Сиз, тинглаётганларга эса қўшиб ҳам берилади.

Кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, бор бўлгани ҳам тортиб олинади”.

Исо яна деди: “Худонинг Шоҳлиги ерга уруғ сепган одамга ўхшайди.

Кечаси бўлдими, ухлайди, кундузи бўлдими, туради. Уруғнинг қандай униб-ўсаётганидан у бехабар.

Ер ўз-ўзидан аввал кўкатни, сўнгра бошоқни, ундан кейин бошоқдаги тўлиқ донни ундиради.

Ҳосил пишгач, йиғим-терим вақти келди, деб дарҳол ўроқ солади”.

Исо яна деди: “Худо Шоҳлигини нимага ўхшатайлик? Уни қандай масал билан ифодаласак бўлади?

Мана, Худонинг Шоҳлиги бир хантал донига ўхшайди: у ерга сепилганда, ер юзидаги барча уруғлардан кичик бўлади.

Лекин сепилгандан кейин кўкаради ва барча кўкатлардан баланд бўлиб ўсади. У улкан шохлар чиқарадики, осмондаги қушлар ҳам унинг паноҳида уя қурадилар”.

Шундай қилиб, Исо халқнинг эшитиш имконига қараб, бу сингари кўпгина масаллар орқали Худо каломини ўргатар эди.

Масалсиз уларга гапирмас эди. Шогирдлари билан танҳо қолганда эса, уларга ҳаммасини очиқ тушунтирар эди.

Ўша куни кечқурун Исо шогирдларига:- Нариги қирғоққа сузиб ўтайлик, – деди.

Улар халойиқни жўнатиб, Исони ўтирган қайиғида олиб кетишди. Исонинг кетидан бошқа қайиқлар ҳам сузиб келди.

Шу орада кўлда кучли бўрон кўтарилди. Тўлқинлар қайиқни тебратиб юборди, қайиқ сувга тўла бошлади.

Исо эса қайиқнинг қуйруқ томонида ёстиққа бош қўйиб, ухлаб ётган эди.Шогирдлар Исони уйғотиб:- Устоз, биз ҳалок бўляпмиз! Парво қилмайсанми? – дейишди.

Шунда Исо туриб, шамолга дўқ урди ва кўлга:- Жим бўл, бас қил! – деб қўйди. Шу онда шамол тинди ва чуқур сукунат бўлди.

Исо шогирдларига:- Нега бундай қўрқоқсизлар? Қандай қилиб ҳалигача ишончингиз йўқ? – деди.

Улар эса жуда қўрқиб, бир-бирига:- Бу қанақа кишики, шамол ҳам, кўл ҳам Унга бўйсунса? – дейишди.

Синодальный

1 Притча о сеятеле. 21 «Замечайте, что слышите». 26 Притча о растущем семени, горчичном зерне. 35 «И ветер и море повинуются Ему».

[Зач. 15.] И опять начал учить при море; и собралось к Нему множество народа, так что Он вошел в лодку и сидел на море, а весь народ был на земле, у моря.

И учил их притчами много, и в учении Своем говорил им:

слушайте: вот, вышел сеятель сеять;

и, когда сеял, случилось, что иное упало при дороге, и налетели птицы и поклевали то́.

Иное упало на каменистое место, где немного было земли, и скоро взошло, потому что земля была неглубока;

когда же взошло солнце, увяло и, как не имело корня, засохло.

Иное упало в терние, и терние выросло, и заглушило семя, и оно не дало плода.

И иное упало на добрую землю и дало плод, который взошел и вырос, и принесло иное тридцать, иное шестьдесят, и иное сто.

И сказал им: кто имеет уши слышать, да слышит!

[Зач. 16.] Когда же остался без народа, окружающие Его, вместе с двенадцатью, спросили Его о притче.

И сказал им: вам дано знать тайны Царствия Божия, а тем внешним все бывает в притчах;

так что они своими глазами смотрят, и не видят; своими ушами слышат, и не разумеют, да не обратятся, и прощены будут им грехи.

Переводчиками пропущена частица «не» перед словом «прощены». Ср. (Мф.13:15), (Ис.6:10), (Ис.44:18). См. подробнее.

И говорит им: не понимаете этой притчи? Как же вам уразуметь все притчи?

Сеятель слово сеет.

Посеянное при дороге означает тех, в которых сеется слово, но к которым, когда услышат, тотчас приходит сатана и похищает слово, посеянное в сердцах их.

Подобным образом и посеянное на каменистом месте означает тех, которые, когда услышат слово, тотчас с радостью принимают его,

но не имеют в себе корня и непостоянны; потом, когда настанет скорбь или гонение за слово, тотчас соблазняются.

Посеянное в тернии означает слышащих слово,

но в которых заботы века сего, обольщение богатством и другие пожелания, входя в них, заглушают слово, и оно бывает без плода.

А посеянное на доброй земле означает тех, которые слушают слово и принимают, и приносят плод, один в тридцать, другой в шестьдесят, иной во сто крат.

И сказал им: для того ли приносится свеча, чтобы поставить ее под сосуд или под кровать? не для того ли, чтобы поставить ее на подсвечнике?

Нет ничего тайного, что не сделалось бы явным, и ничего не бывает потаенного, что не вышло бы наружу.

Если кто имеет уши слышать, да слышит!

[Зач. 17.] И сказал им: замечайте, что слышите: какою мерою мерите, такою отмерено будет вам и прибавлено будет вам, слушающим.

Ибо кто имеет, тому дано будет, а кто не имеет, у того отнимется и то, что имеет.

И сказал: Царствие Божие подобно тому, как если человек бросит семя в землю,

и спит, и встает ночью и днем; и ка́к семя всходит и растет, не знает он,

ибо земля сама собою производит сперва зелень, потом колос, потом полное зерно в колосе.

Когда же созреет плод, немедленно посылает серп, потому что настала жатва.

И сказал: чему уподобим Царствие Божие? или какою притчею изобразим его?

Оно – как зерно горчичное, которое, когда сеется в землю, есть меньше всех семян на земле;

а когда посеяно, всходит и становится больше всех злаков, и пускает большие ветви, так что под тенью его могут укрываться птицы небесные.

И таковыми многими притчами проповедовал им слово, сколько они могли слышать.

Без притчи же не говорил им, а ученикам наедине изъяснял все.

[Зач. 18.] Вечером того дня сказал им: переправимся на ту сторону.

И они, отпустив народ, взяли Его с собою, как Он был в лодке; с Ним были и другие лодки.

И поднялась великая буря; волны били в лодку, так что она уже наполнялась водою.

А Он спал на корме на возглавии. Его будят и говорят Ему: Учитель! неужели Тебе нужды нет, что мы погибаем?

И, встав, Он запретил ветру и сказал морю: умолкни, перестань. И ветер утих, и сделалась великая тишина.

И сказал им: что вы так боязливы? как у вас нет веры?

И убоялись страхом великим и говорили между собою: кто же Сей, что и ветер и море повинуются Ему?

Грузинский (древн.)

Языки

მერმე კუალად იწყო სწავლად ზღჳს-კიდესა; და შეკრბა მისა ერი მრავალი, ვიდრე შესლვადმდე მისა ნავად, და დაჯდა იგი ნავსა მას ზღუასა შინა; და ყოველი იგი ერი ზღჳს-კიდესა ქუეყანასა ზედა დგა.

და ასწავებდა მათ იგავით ფრიად და ეტყოდა მათ სწავლასა მას მისსა:

ისმინეთ ესე: გამოვიდა მთესვარი თესვად.

და იყო თესვასა მას მისსა რომელიმე დავარდა გზასა ზედა, მოვიდეს მფრინველნი და შეჭამეს იგი.

და სხუაჲ დავარდა კლდოვანსა ზედა, სადა არა იყო მიწაჲ ფრიად, და მეყსეულად აღმოსცენდა, და რამეთუ არა იყო სიღრმე მიწისაჲ.

და ვითარცა მზე აღმოჰჴდა დასცხა, და რამეთუ ძირნი არა დაებნეს, განჴმა.

და სხუაჲ დავარდა ეკალთა შორის; და აღმოსცენდეს ეკალნი და შეაშთვეს იგი, და ნაყოფი ვერ გამოიღო.

და სხუაჲ დავარდა ქუეყანასა კეთილსა და მოსცემდა ნაყოფსა, აღმოვიდოდა და აღორძნდებოდა და მოაქუნდა ოცდაათეული, სამოცეული და ასეული.

და ეტყოდა: რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ისმინენ!

და ოდეს იყო იგი თჳსაგან, ჰკითხეს მას მოწაფეთა მისთა: რაჲ არს იგავი ესე?

ხოლო იგი ეტყოდა მათ: თქუენდა მოცემულ არს ცნობად საიდუმლოჲ იგი სასუფევლისა ღმრთისაჲ, ხოლო გარეშეთა მათ – ყოველივე იგავით სიტყუად.

რაჲთა ხედვით ხედვიდენ, და არა იხილონ და სმენით ესმოდის და ვერ გულისჴმა-ყონ, ნუუკუე მოიქცენ და მიეტეოს მათ ცოდვაჲ მათი.

და ჰრქუა მათ: არა იცით იგავი ესე? და ვითარ უკუე ყოველნი იგავნი გულისჴმა-ჰყვნეთ?

რომელი-იგი სთესავს, სიტყუასა მას სთესავს.

ხოლო ესენი არიან, რომელნი-იგი გზასა ზედა, სადა-იგი დაეთესის სიტყუაჲ; და რაჟამს ისმინიან, მეყსეულად მოვიდის ეშმაკი და მიუღის მათ სიტყუაჲ იგი გულთაგან მათთა.

და ესენი არიან კლდოვანსა მას დათესულნი, რომელთა-იგი რაჟამს ისმინიან სიტყუაჲ, მეყსეულად სიხარულით მიიღიან;

და რამეთუ არა უბნ ძირი მათ შორის, არამედ საწუთო არიედ; და რაჟამს მოიწიის ჭირი ანუ დევნულებაჲ სიტყჳსა მისთჳს, მეყსეულად დაჰბრკოლდიან.

და რომელნი ეკალთა შორის დაეთესნეს, ესენი არიან, რომელთა სიტყუაჲ იგი ისმინიან,

და ზრუნვანი ამის სოფლისანი და საცთური სიმდიდრისაჲ შეუჴდის და შეაშთვიან სიტყუაჲ იგი, და უნაყოფო იქმნის.

და ესენი არიან, რომელნი კეთილსა ქუეყანასა დაეთესნეს, რომელთა ისმინიან სიტყუაჲ იგი და შეიწყნარიან და ნაყოფი გამოიღიან ოცდაათეული და სამოცეული და ასეული.

და ეტყოდა მათ: ნუ სანთელი მოიღიან და ჴჳმირსა ქუეშე შედგიან ანუ ცხედარსა ქუეშე დადგიან? ანუ არა სასანთლესა ზედა დადგიან?

რამეთუ არა არს დაფარული, რომელი არა გამოცხადნეს, არცა იყოს საიდუმლოდ, არამედ რაჲთა განცხადებულად მოვიდეს.

რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ისმინენ!

და ეტყოდა მათ: იხილეთ, რაჲ-ესე გესმის: რომლითა საწყაულითა მიუწყოთ, მოგეწყოს თქუენ და ზედა დაგერთოს თქუენ, რომელთა-ეგე გესმის.

რამეთუ რომელსა აქუნდეს, მიეცეს მას, და რომელსა არა აქუნდეს და რომელღა-იგი აქუნდეს, მო-ვე-ეღოს მას.

და ეტყოდა მათ: ესრეთ არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, ვითარცა-იგი კაცმან დასთესის თესლი ქუეყანასა

და დაიძინის; და აღდგის ღამე და დღე, და თესლი იგი აღმოსცენდის და განორძნდებინ, ვითარ-იგი მან არა უწყინ,

რამეთუ თჳსით თავით ქუეყანაჲ ნაყოფსა გამოიღებს: პირველად წუელი, მერმე თავი, მაშინღა სავსე იფქლი თავსა მას შინა.

და რაჟამს მოსცის ნაყოფი, მეყსეულად მოავლინის მანგალი, რამეთუ მოიწია მკაჲ.

და ეტყოდა: რასა ვამსგავსო სასუფეველი ღმრთისაჲ? ანუ რომელი იგავი მოვიღოთ მისთჳს?

ვითარცა მდოგჳსა მარცუალი, რომელი დაეთესის ქუეყანასა, რამეთუ უმცირეს არს იგი ყოველთა თესლთა, რომელნი არიან ქუეყანასა ზედა.

და ოდეს დაეთესის და აღმოჴდის და იქმნის იგი უფროჲს ყოველთა მხალთა და გამოიხუნის რტონი დიდ-დიდნი, ვითარმედ შესაძლებელ არნცა ქუეშე საგრილსა მისსა მფრინველთა ცისათა დადგრომად.

და ესევითარითა იგავითა ეტყოდა მათ სიტყუასა, ვითარცა შემძლებელ იყვნეს იგინი სმენად.

და თჳნიერ იგავისა არარას ეტყოდა მათ; ხოლო თჳსაგან მოწაფეთა გამოუთარგმანის იგი ყოველი.

მას დღესა შინა, ვითარცა შემწუხრდა, ჰრქუა მათ: წიაღვჴდეთ მიერ კერძო.

და დაუტევეს ერი იგი და წარიყვანეს იგი მოწაფეთა, ვითარცა იყო ნავსა მას შინა, და სხუაჲცა ნავები, რომელი იყო მის თანა.

და იყო მეყსეულად ბორბალი ქარისაჲ დიდი და ღელვასა მას შთაასხმიდა ნავსა, ვითარმედ აღ-ცა-ივსებოდა ნავი იგი.

და თავადი იყო პირით კერძო თავსა მის ნავისასა და ეძინა. და განაღჳძებდეს მას და ეტყოდეს: მოძღუარ, არა ჰზრუნავ, რამეთუ წარვწყმდებით?

და აღდგა და შეჰრისხნა ქარსა მას და ზღუასა და ჰრქუა: დადუმენ და პირი დაიყავ! და დასცხრა ქარი იგი, და იქმნა დაყუდება დიდ.

და ჰრქუა მათ: რაჲსა ესოდენ მოშიშ ხართ? ვითარ არა გაქუს სარწმუნოებაჲ?

და შეეშინა მათ შიშითა დიდითა და იტყოდეს ურთიერთას: ვინ-მე არს ესე, რამეთუ ქარნიცა და ზღუაჲცა ერჩიან მას?