Азбука веры » Би́блия » От Ма́рка » гл.5

От Ма́рка, Глава 5

Толкования

Толкования главы

5:1

см.:Мф.8:28;Лк.8:26;

5:2

5:3

5:4

5:5

5:6

5:7

5:8

5:9

5:10

5:11

5:12

5:13

5:14

5:15

5:16

5:17

5:18

5:19

5:20

5:21

5:22

5:23

5:24

5:25

см.:Мф.9:20;

5:26

5:27

5:28

5:29

5:30

см.:Лк.8:45;

5:31

5:32

5:33

5:34

5:35

см.:Лк.8:49;

5:36

5:37

5:38

5:39

5:40

5:41

5:42

5:43

Церковнославянский (рус)

[Зач. 19.] И прiидо́ша на о́нъ по́лъ мо́ря, во страну́ Гадари́нскую.

И излѣ́зшу Ему́ изъ корабля́, а́бiе срѣ́те Его́ от гробо́въ человѣ́къ въ ду́сѣ нечи́стѣ,

и́же жили́ще имя́ше во гробѣ́хъ, и ни вери́гами никто́же можа́ше его́ связа́ти:

зане́ ему́ мно́гажды пу́ты и у́жы [желѣ́зны] свя́зану су́щу, и растерза́тися от него́ у́жемъ [желѣ́знымъ] и пу́томъ сокруша́тися: и никто́же можа́ше его́ уму́чити {укроти́ти}:

и вы́ну но́щь и де́нь во гробѣ́хъ и въ гора́хъ бѣ́, вопiя́ и толкі́йся ка́менiемъ.

Узрѣ́въ же Иису́са издале́ча, тече́ и поклони́ся Ему́,

и возопи́въ гла́сомъ ве́лiимъ, рече́: что́ мнѣ́ и Тебѣ́, Иису́се, Сы́не Бо́га Вы́шняго? Заклина́ю Тя́ Бо́гомъ, не му́чи мене́.

Глаго́лаше бо ему́: изы́ди, ду́ше нечи́стый, от человѣ́ка.

И вопроша́ше его́: что́ ти е́сть и́мя? И отвѣща́ глаго́ля: легео́нъ и́мя мнѣ́, я́ко мно́зи есмы́.

И моли́ша Его́ мно́го, да не по́слетъ и́хъ внѣ́ страны́.

Бѣ́ же ту́ при горѣ́ ста́до свино́е ве́лiе пасо́мо.

И моли́ша Его́ вси́ бѣ́си, глаго́люще: посли́ ны во свинiя́, да въ ня́ вни́демъ.

И повелѣ́ и́мъ а́бiе Иису́съ. И изше́дше ду́си нечи́стiи, внидо́ша во свинiя́: и устреми́ся ста́до по бре́гу въ мо́ре, бя́ху же я́ко двѣ́ ты́сящы, и утопа́ху въ мо́ри.

Пасу́щiи же свинiя́ бѣжа́ша и возвѣсти́ша во гра́дѣ и въ се́лѣхъ. И изыдо́ша ви́дѣти, что́ е́сть бы́вшее.

И прiидо́ша ко Иису́сови, и ви́дѣша бѣснова́вшагося сѣдя́ща и оболче́на и смы́сляща, имѣ́вшаго легео́нъ: и убоя́шася.

Повѣ́даша же и́мъ ви́дѣвшiи, ка́ко бы́сть бѣсно́му, и о свинiя́хъ.

И нача́ша моли́ти Его́ отити́ от предѣ́лъ и́хъ.

И влѣ́зшу Ему́ въ кора́бль, моля́ше Его́ бѣснова́выйся, дабы́ бы́лъ съ Ни́мъ.

Иису́съ же не даде́ ему́, но рече́ ему́: иди́ въ до́мъ тво́й ко твои́мъ и возвѣсти́ и́мъ, ели́ка ти́ Госпо́дь сотвори́ и поми́лова тя́.

И и́де и нача́ проповѣ́дати въ десяти́ гра́дѣхъ, ели́ка сотвори́ ему́ Иису́съ. И вси́ дивля́хуся.

[Зач. 20.] И преше́дшу Иису́су въ корабли́ па́ки на о́нъ по́лъ, собра́ся наро́дъ мно́гъ о Не́мъ {къ Нему́}. И бѣ́ при мо́ри.

И се́, прiи́де еди́нъ от архисинаго́гъ, и́менемъ Иаи́ръ, и ви́дѣвъ Его́, паде́ при ногу́ Его́

и моля́ше его́ мно́го, глаго́ля, я́ко дщи́ моя́ на кончи́нѣ е́сть: да прише́дъ возложи́ши на ню́ ру́цѣ, я́ко да спасе́тся и жива́ бу́детъ.

И и́де съ ни́мъ: [Зач. 21.] и по Не́мъ идя́ху наро́ди мно́зи и угнета́ху Его́.

И жена́ нѣ́кая су́щи въ точе́нiи кро́ве лѣ́тъ двана́десяте,

и мно́го пострада́вши от мно́гъ враче́въ, и изда́вши своя́ вся́, и ни еди́ныя по́льзы обрѣ́тши, но па́че въ го́ршее прише́дши:

слы́шавши о Иису́сѣ, прише́дши въ наро́дѣ созади́, прикосну́ся ри́зѣ Его́:

глаго́лаше бо, я́ко, а́ще прикосну́ся ри́замъ Его́, спасе́на бу́ду.

И а́бiе изся́кну исто́чникъ кро́ве ея́: и разумѣ́ {ощути́} тѣ́ломъ, я́ко исцѣлѣ́ от ра́ны.

И а́бiе Иису́съ разумѣ́ въ Себѣ́ си́лу изше́дшую от Него́, [и] обра́щься въ наро́дѣ, глаго́лаше: кто́ прикосну́ся ри́замъ Мои́мъ?

И глаго́лаху Ему́ ученицы́ Его́: ви́диши наро́дъ угнета́ющь Тя́, и глаго́леши: кто́ прикосну́ся Мнѣ́?

И обгля́даше ви́дѣти сотво́ршую сiе́.

Жена́ же убоя́вшися и трепе́щущи, вѣ́дящи, е́же бы́сть е́й, прiи́де и припаде́ къ Нему́ и рече́ Ему́ всю́ и́стину.

О́нъ же рече́ е́й: дщи́, вѣ́ра твоя́ спасе́ тя: иди́ въ ми́рѣ и бу́ди цѣла́ от ра́ны твоея́.

Еще́ Ему́ глаго́лющу, [и] прiидо́ша от архисинаго́га, глаго́люще, я́ко дщи́ твоя́ у́мре: что́ еще́ дви́жеши Учи́теля?

Иису́съ же а́бiе слы́шавъ сло́во глаго́лемое, глаго́ла архисинаго́гови: не бо́йся, то́кмо вѣ́руй.

И не оста́ви по Себѣ́ ни еди́наго ити́, то́кмо Петра́ и Иа́кова и Иоа́нна бра́та Иа́ковля.

И прiи́де въ до́мъ архисинаго́говъ и ви́дѣ молву́, пла́чущыяся и крича́щыя мно́го.

И вше́дъ глаго́ла и́мъ: что́ мо́лвите и пла́четеся? Отрокови́ца нѣ́сть умерла́, но спи́тъ.

И руга́хуся Ему́. О́нъ же изгна́въ вся́, поя́тъ отца́ отрокови́цы и ма́терь, и и́же [бѣ́ху] съ Ни́мъ, и вни́де, идѣ́же бѣ́ отрокови́ца лежа́щи.

И е́мь за ру́ку отрокови́цу, глаго́ла е́й: талиѳа́ куми́: е́же е́сть сказа́емо: дѣви́це, тебѣ́ глаго́лю, воста́ни.

И а́бiе воста́ дѣви́ца и хожда́ше: бѣ́ бо лѣ́тъ двоюна́десяте. И ужасо́шася у́жасомъ ве́лiимъ.

И запрети́ и́мъ мно́го, да никто́же увѣ́сть сего́, и рече́: дади́те е́й я́сти.

Синодальный

1 Иисус Христос изгоняет легион бесов, который входит в стадо свиней; 21 воскрешение дочери Иаира; исцеление кровоточивой женщины.

[Зач. 19.] И пришли на другой берег моря, в страну Гадаринскую.

И когда вышел Он из лодки, тотчас встретил Его вышедший из гробов человек, одержимый нечистым духом,

он имел жилище в гробах, и никто не мог его связать даже цепями,

потому что многократно был он скован оковами и цепями, но разрывал цепи и разбивал оковы, и никто не в силах был укротить его;

всегда, ночью и днем, в горах и гробах, кричал он и бился о камни;

увидев же Иисуса издалека, прибежал и поклонился Ему,

и, вскричав громким голосом, сказал: что Тебе до меня, Иисус, Сын Бога Всевышнего? заклинаю Тебя Богом, не мучь меня!

Ибо Иисус сказал ему: выйди, дух нечистый, из сего человека.

И спросил его: как тебе имя? И он сказал в ответ: легион имя мне, потому что нас много.

И много просили Его, чтобы не высылал их вон из страны той.

Паслось же там при горе большое стадо свиней.

И просили Его все бесы, говоря: пошли нас в свиней, чтобы нам войти в них.

Иисус тотчас позволил им. И нечистые духи, выйдя, вошли в свиней; и устремилось стадо с крутизны в море, а их было около двух тысяч; и потонули в море.

Пасущие же свиней побежали и рассказали в городе и в деревнях. И жители вышли посмотреть, что случилось.

Приходят к Иисусу и видят, что бесновавшийся, в котором был легион, сидит и одет, и в здравом уме; и устрашились.

Видевшие рассказали им о том, как это произошло с бесноватым, и о свиньях.

И начали просить Его, чтобы отошел от пределов их.

И когда Он вошел в лодку, бесновавшийся просил Его, чтобы быть с Ним.

Но Иисус не дозволил ему, а сказал: иди домой к своим и расскажи им, что сотворил с тобою Господь и как помиловал тебя.

И пошел и начал проповедовать в Десятиградии, что сотворил с ним Иисус; и все дивились.

[Зач. 20.] Когда Иисус опять переправился в лодке на другой берег, собралось к Нему множество народа. Он был у моря.

И вот, приходит один из начальников синагоги, по имени Иаир, и, увидев Его, падает к ногам Его

и усильно просит Его, говоря: дочь моя при смерти; приди и возложи на нее руки, чтобы она выздоровела и осталась жива.

Иисус пошел с ним. [Зач. 21.] За Ним следовало множество народа, и теснили Его.

Одна женщина, которая страдала кровотечением двенадцать лет,

много потерпела от многих врачей, истощила всё, что было у ней, и не получила никакой пользы, но пришла еще в худшее состояние, –

услышав об Иисусе, подошла сзади в народе и прикоснулась к одежде Его,

ибо говорила: если хотя к одежде Его прикоснусь, то выздоровею.

И тотчас иссяк у ней источник крови, и она ощутила в теле, что исцелена от болезни.

В то же время Иисус, почувствовав Сам в Себе, что вышла из Него сила, обратился в народе и сказал: кто прикоснулся к Моей одежде?

Ученики сказали Ему: Ты видишь, что народ теснит Тебя, и говоришь: кто прикоснулся ко Мне?

Но Он смотрел вокруг, чтобы видеть ту, которая сделала это.

Женщина в страхе и трепете, зная, что с нею произошло, подошла, пала пред Ним и сказала Ему всю истину.

Он же сказал ей: дщерь! вера твоя спасла тебя; иди в мире и будь здорова от болезни твоей.

Когда Он еще говорил сие, приходят от начальника синагоги и говорят: дочь твоя умерла; что еще утруждаешь Учителя?

Но Иисус, услышав сии слова, тотчас говорит начальнику синагоги: не бойся, только веруй.

И не позволил никому следовать за Собою, кроме Петра, Иакова и Иоанна, брата Иакова.

Приходит в дом начальника синагоги и видит смятение и плачущих и вопиющих громко.

И, войдя, говорит им: что смущаетесь и плачете? девица не умерла, но спит.

И смеялись над Ним. Но Он, выслав всех, берет с Собою отца и мать девицы и бывших с Ним и входит туда, где девица лежала.

И, взяв девицу за руку, говорит ей: «талифа́ куми́», что значит: девица, тебе говорю, встань.

И девица тотчас встала и начала ходить, ибо была лет двенадцати. Видевшие пришли в великое изумление.

И Он строго приказал им, чтобы никто об этом не знал, и сказал, чтобы дали ей есть.

Грузинский

Языки

გავიდნენ ზღვის გაღმა და მიადგნენ გერასენელთა მხარეს.

ნავიდან გადმოსვლისთანავე სამარხებიდან შემოეგება უწმინდური სულით შეპყრობილი კაცი,

რომელსაც სამყოფლად სამარხები ჰქონდა და ჯაჭვითაც არავის შეეძლო მისი დაბმა,

ვინაიდან მრავალგზის შეეკრათ ჯაჭვით და ბორკილებიც დაედოთ, მაგრამ გლეჯდა ჯაჭვს, ამსხვრევდა ბორკილებს და ვერავის დაეოკებინა იგი.

დღე და ღამ მთებსა და სამარხებში დაძრწოდა, ღრიალებდა და ქვებს ახეთქებდა თავს.

შორიდან რომ მოჰკრა თვალი იესოს, გამოიქცა და თაყვანი სცა მას.

შეღაღადა და შესძახა: რა ხელი გაქვს ჩემთან, იესო, ძეო მაღალი ღმრთისაო: გაფიცებ შენს ღმერთს, ნუ მტანჯავ მე!

რადგანაც იესომ უთხრა: გამოდი, სულო უწმინდურო, მაგ კაცისაგან!

და ჰკითხა მას: რა გქვია სახელად? ხოლო მან მიუგო: ლეგიონია ჩემი სახელი, ვინაიდან მრავალნი ვართ.

და ბევრი ევედრა, რათა იქიდან არ გაეძევებინა ისინი.

იქვე, მთის ფერდობზე, ბალახობდა ღორების დიდი კოლტი.

უწმინდურებმა მუდარით უთხრეს მას: გაგვგზავნე ღორებში, რომ მათში შევიდეთო.

მაშინ ნება დართო იესომ და გამოვიდნენ უწმინდური სულნი, ღორებში შევიდნენ, და მთელი კოლტი, ორი ათასამდე სული, ზღვის კბოდეს მიაწყდა და წყალში ჩაიხრჩო.

ხოლო მეღორეები გაიქცნენ და ქალაქსა და სოფლებს მოსდეს ეს ამბავი. და გამოვიდა მთელი ხალხი, რათა თავისი თვალით ეხილა, რაც მოხდა.

მივიდნენ იესოსთან და დაინახეს, რომ ეშმაკეული, რომელსაც ჰყავდა ლეგიონი, ზის ჩაცმულ-დახურული და გონს მოსული; და შეძრწუნდნენ.

ხოლო მხილველებმა უამბეს მათ, რაც დაემართა ეშმაკეულსა და ღორებს.

და დაუწყეს ვედრება, აქაურობას გაეცალეო.

ნავში რომ ჯდებოდა, ნაეშმაკეულევმა სთხოვა, თან წაეყვანა.

მაგრამ იესომ ნება არ დართო და უთხრა: შინ წადი, შენიანებთან, და უამბე მათ, რა გიყო უფალმა და როგორ შეგიწყალა.

ისიც წავიდა და დაიწყო ქადაგება ათქალაქში, რა უყო მას იესომ, და უკვირდა ყველას.

როცა იესო კვლავ გამოვიდა ნავით გამოღმა მხარეს, დიდძალი ხალხი შეგროვდა მასთან. და იყო იგი ზღვის პირას.

და, აჰა, მივიდა მასთან სინაგოგის ერთი წინამძღვარი, სახელად იაიროსი, და, დაინახა თუ არა იგი, ფეხებში ჩაუვარდა.

გულმხურვალედ შეევედრა და უთხრა: ჩემი ასული სიკვდილის პირასაა. მოდი და ხელი დაადე, რათა მორჩეს და იცოცხლოს.

ისიც წაჰყვა; თან მისდევდა დიდძალი ხალხი და ზედ აწყდებოდა.

ერთმა ქალმა, რომელიც თორმეტ წელიწადს სისხლის დენით იტანჯებოდა,

ბევრი რამ დაეთმინა მრავალი მკურნალის ხელში, და დაეხარჯა ყველაფერი, რაც ებადა, მაგრამ არაფერში წასდგომოდა და, პირიქით, უარესად შექმნილიყო, -

იესოს ამბავი რომ გაიგო, უკნიდან მიუახლოვდა ბრბოში და მის სამოსს შეეხო.

ვინაიდან გულში ამბობდა: მის სამოსსაც რომ შევეხო, მეშველებაო.

და მართლაც, შეხებისთანავე შეუწყდა სისხლის დენა, და ტანმა უგრძნო, რთმ განიკურნა სნეულებისგან.

მაგრამ მაშინვე იესომ თავადაც იგრძნო, რომ ძალა გავიდა მისგან, მიუბრუნდა ხალხს და იკითხა: ვინ შეეხო ჩემს სამოსს?

ხოლო მოწაფეებმა უთხრეს: ხომ ხედავ, ხალხი ზედ გაწყდება და შენ კი კითხულობ, ვინ შემეხოო?

იესომ მიმოიხედა, რათა დაენახა ამის ჩამდენი.

მაშინ ქალი, რომელიც მიხვდა, რაც დაემართა, შიშის კანკალით მიუახლოვდა, მის წინაშე დაემხო და მთელი სიმართლე მოახსენა.

ხოლო იესომ უთხრა: ასულო, შენმა რწმენამ გადაგარჩინა; წადი მშვიდობით, დახსნილი ხარ შენი სატანჯველისგან.

ამას რომ ამბობდა, სინაგოგის წინამძღვართან მივიდნენ და უთხრეს: შენი ასული აღესრულა; რატომღა აწუხებ მოძღვარს?

ხოლო იესომ ამ სიტყვების გაგონებისთანავე უთხრა სინაგოგის წინამძღვარს: ნუ გეშინია, შენ მხოლოდ გწამდეს.

და არავის მისცა გაყოლის ნება, პეტრეს, იაკობისა და იოანეს, იაკობის ძმის, გარდა.

მივიდა სინაგოგის წინამძღვრის სახლში, და იხილა შფოთი, მოტირალნი და მოზარენი.

შევიდა და უთხრა მათ: რატომ შფოთავთ და მოსთქვამთ? გოგონა კი არ მომკვდარა, არამედ სძინავს.

ხოლო ისინი დასცინოდნენ მას. მან კი გარეთ გამოასხა ყველანი, შეიყოლა მხოლოდ ბავშვის დედ-მამა და შევიდა, სადაც გოგონა იწვა.

ხელი მოჰკიდა და უთხრა მას: ტალითა, კუმი! რაც თარგმანით ნიშნავს: შენ გეუბნები, პატარავ, აღდეგ!

გოგონაც მაშინვე აღდგა და გაიარა; ხოლო ის თორმეტი წლისა იყო. და განცვიფრდნენ დიდად.

იესომ მკაცრად გააფრთხილა ისინი, რომ არავის გაეგო ეს, და უთხრა, საჭმელი მიეცათ გოგონასათვის.