Скрыть
6:5
6:8
6:9
6:10
6:12
6:15
6:16
6:19
6:21
6:22
6:23
6:24
6:25
6:26
6:27
6:28
6:29
6:31
6:33
6:35
6:36
6:37
6:39
6:40
6:41
6:42
6:43
6:44
6:45
6:48
6:50
6:51
6:54
6:56
Рус. (еп. Кассиан)
И вышел Он оттуда и приходит в отечество Свое; и следуют за Ним ученики Его.
И когда настала суббота, начал Он учить в синагоге, и многочисленные слушатели изумлялись и говорили: откуда у Него это? И что это за премудрость дана Ему? И такие чудеса совершаются руками Его!
Не Он ли плотник, сын Марии и брат Иакова, Иосита, Иуды и Симона? И сестры Его не здесь ли с нами? И соблазнялись из-за Него.
И говорил им Иисус: не бывает пророк без чести, разве только в отечестве своем и между сродниками своими и в доме своем.
И не мог сотворить там ни одного чуда, только на немногих больных возложил руки и исцелил их.
И удивился неверию их. И обходил Он окрестные селения, уча.
И призывает Двенадцать. И начал посылать их по два и давал им власть над духами нечистыми.
И повелел им ничего не брать в дорогу, только посох: ни хлеба, ни сумы, ни меди в пояс.
Но обуваться в сандалии и не надевать двух рубашек.
И говорил им: куда бы вы ни вошли в дом, там оставайтесь, пока не выйдете оттуда.
И если в каком месте не примут вас, и не послушают вас, — выходя оттуда, стряхните пыль с подошв ваших во свидетельство им.
И выйдя оттуда, они проповедали покаяние.
И многих бесов изгоняли и мазали маслом многих больных и исцеляли.
И услышал то царь Ирод, — ибо стало известно имя Его, и говорили: Иоанн Креститель восстал из мертвых, и потому в нем действуют силы.
Другие же говорили: это Илия. А другие говорили: это пророк, как и другие пророки.
А Ирод, услышав это, говорил: Иоанн, которого я обезглавил, — он и восстал.
Ибо Ирод послал взять Иоанна и заключить его связанного в тюрьму из-за Иродиады, жены Филиппа, брата своего, потому что женился на ней.
Ибо Иоанн говорил Ироду: нельзя тебе иметь жену брата твоего.
Иродиада же питала к нему вражду и хотела его убить, но не могла.
Ибо Ирод боялся Иоанна, зная, что он муж праведный и святой, и берёг его; и выслушав его, смущался сильно, и охотно слушал его.
И удобный день настал, когда Ирод, по случаю дня своего рождения, сделал пир для вельмож своих и тысяченачальников и сановных людей Галилеи, –
и вошла тогда дочь Иродиады и проплясала: и угодила она Ироду и возлежащим с ним. И сказал царь девице: проси у меня, чего хочешь, и дам тебе.
И поклялся ей: чего ни попросишь, дам тебе, — до половины царства моего.
И выйдя, она сказала матери своей: что попросить мне? А та сказала: голову Иоанна Крестителя.
И войдя тотчас с поспешностью к царю, она попросила его: хочу, чтобы ты сейчас же дал мне на блюде голову Иоанна Крестителя.
И объятый скорбью царь, ради клятвы и возлежащих, не захотел отказать ей.
И тотчас же, послав телохранителя, царь приказал принести голову его. И тот пошел и обезглавил его в тюрьме
и принес голову его на блюде и дал ее девице, а девица дала ее матери своей.
И услышав, ученики его пришли и взяли тело его и положили в могилу.
И собираются апостолы к Иисусу. Они рассказали Ему всё, что сделали и чему научили.
И Он говорит им: пойдите вы сами, отдельно от других, в пустынное место и отдохните немного. Ибо приходило и уходило много народа и даже поесть у них не было времени.
И отплыли они в лодке в пустынное место отдельно от других.
И увидели, что они удаляются, и узнали об этом многие, и пешие из всех городов сбежались туда и пришли раньше их.
И выйдя, Он увидел много народа и сжалился над ними, потому что они были, как овцы, не имеющие пастыря; и начал учить их много.
И когда уже наступил поздний час, подошли к Нему ученики Его и говорили: пустынно это место, и час уже поздний;
отпусти их, чтобы они пошли в окрестные деревни и селения и купили себе поесть.
Он же ответил им: дайте им вы поесть. И говорят Ему: не пойти ли нам купить хлебов динариев на двести и дать им есть?
Он же говорит им: сколько у вас хлебов? Идите, посмотрите. И узнав, они говорят: пять, и две рыбы.
И приказал им, чтобы все расположились кружками на зеленой траве.
И возлегли они рядами по ста и по пятидесяти.
И взяв эти пять хлебов и эти две рыбы, поднял Он глаза к небу, благословил и преломил хлебы и давал ученикам, чтобы они разносили им; и две рыбы разделил на всех.
И ели все и насытились.
И кусков собрали двенадцать коробов полных, и остатки от рыб;
и было евших хлебы пять тысяч мужчин.
И тотчас заставил Он учеников Своих войти в лодку и переправиться теперь же на другую сторону к Вифсаиде, пока Он отпускает народ.
И простившись с ними, ушел на гору помолиться.
И когда настал вечер, лодка была посредине моря, а Он один на земле.
И увидев, что они гребут через силу — ветер им был противный, — около четвертой стражи ночи идет Он к ним, ступая по морю. И хотел миновать их.
Они же, увидев, что Он ступает по морю, подумали, что это призрак, и подняли крик.
Ибо все видели Его и были смущены. Он же тотчас заговорил с ними и сказал им: мужайтесь, это Я, не бойтесь.
И вошел к ним в лодку; и прекратился ветер. И они чрезвычайно про себя изумлялись.
Ибо не вразумились они хлебами, но огрубело их сердце.
И переправившись, они достигли земли в Геннисарете и пристали к берегу.
И когда они вышли из лодки, люди, тотчас узнав Его,
обежали всю страну ту и начали на кроватях приносить болящих туда, где, как слышно было, Он находился.
И, куда бы Он ни входил, в селения, или в города, или в деревни, клали больных на площадях и просили Его, чтобы им хоть к краю одежды Его прикоснуться, и кто бы ни прикоснулся к Нему, все спасались.
Церковнославянский (рус)
[Зач. 22.] И изы́де от­ту́ду и прiи́де во оте́че­ст­вiе Свое́: и по Не́мъ идо́ша ученицы́ Его́.
И бы́в­шей суббо́тѣ, нача́тъ на со́нмищи учи́ти. И мно́зи слы́шащiи дивля́хуся, глаго́люще: от­ку́ду Сему́ сiя́? И что́ прему́дрость да́н­ная Ему́, и си́лы таковы́ рука́ма Его́ быва́ютъ?
Не Се́й ли е́сть текто́нъ, сы́нъ Марі́инъ, бра́тъ же Иа́кову и Иосі́и и Иу́дѣ и Си́мону? И не сестры́ ли Его́ здѣ́ [су́ть] въ на́съ? И блажня́хуся о Не́мъ.
Глаго́лаше же и́мъ Иису́съ, я́ко нѣ́сть проро́къ безъ че́сти, то́кмо во оте́че­ст­вiи сво­е́мъ, и въ сро́д­ст­вѣ и въ дому́ сво­е́мъ.
И не можа́­ше ту́ ни еди́ныя си́лы сотвори́ти, то́кмо ма́ло неду́жныхъ, воз­ло́жь ру́цѣ, исцѣли́.
И дивля́шеся за невѣ́р­ст­вiе и́хъ: и обхожда́­ше ве́си о́крестъ учя́.
[Зач. 23.] И при­­зва́ оба­на́­де­ся­те, и нача́тъ и́хъ посыла́ти два́ два́, и дая́ше и́мъ вла́сть надъ ду́хи нечи́стыми.
И заповѣ́да и́мъ, да ничесо́же во́змутъ на пу́ть, то́кмо же́злъ еди́нъ: ни пи́ры, ни хлѣ́ба, ни при­­ по́ясѣ мѣ́ди:
но обуве́ни въ санда́лiя: и не облачи́тися въ двѣ́ ри́зѣ.
И глаго́лаше и́мъ: идѣ́же а́ще вни́дете въ до́мъ, ту́ пребыва́йте, до́ндеже изы́дете от­ту́ду:
и ели́цы а́ще не прiи́мутъ вы́, ниже́ послу́шаютъ ва́съ, исходя́ще от­ту́ду, от­тряси́те пра́хъ, и́же подъ нога́ми ва́шими, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, от­ра́днѣе бу́детъ Cодо́момъ и Гомо́рромъ въ де́нь су́дный, не́же гра́ду тому́.
И изше́дше проповѣ́даху, да пока́ют­ся:
и бѣ́сы мно́ги изгоня́ху: и ма́заху ма́сломъ мно́ги неду́жныя, и исцѣлѣва́ху.
[Зач. 24.] И услы́ша ца́рь И́родъ: я́вѣ бо бы́сть и́мя Его́: и глаго́лаше, я́ко Иоа́н­нъ Крести́тель от­ ме́ртвыхъ воста́, и сего́ ра́ди си́лы дѣ́ют­ся о не́мъ.
Ині́и глаго́лаху, я́ко Илiа́ е́сть: ині́и же глаго́лаху, я́ко проро́къ е́сть, или́ я́ко еди́нъ от­ проро́къ.
Слы́шавъ же И́родъ рече́, я́ко, его́же а́зъ усѣ́кнухъ Иоа́н­на, то́й е́сть: то́й воста́ от­ ме́ртвыхъ.
То́й бо И́родъ посла́въ, я́тъ Иоа́н­на и связа́ его́ въ темни́цѣ, Иродiа́ды ра́ди жены́ Фили́ппа бра́та сво­его́, я́ко ожени́ся е́ю.
Глаго́лаше бо Иоа́н­нъ И́родови: не досто­и́тъ тебѣ́ имѣ́ти жену́ [Фили́ппа] бра́та тво­его́.
Ироді́а же гнѣ́вашеся на него́ и хотя́ше его́ уби́ти: и не можа́­ше.
И́родъ бо боя́шеся Иоа́н­на, вѣ́дый его́ му́жа пра́ведна и свя́та, и соблюда́­ше его́: и послу́шавъ его́, мно́га творя́ше, и въ сла́дость его́ послу́шаше.
И при­­клю́чшуся дню́ потре́бну {удо́бну}, егда́ И́родъ рожде­ст­ву́ сво­ему́ ве́черю творя́ше князе́мъ сво­и́мъ и ты́сящникомъ и старѣ́йшинамъ Галиле́йскимъ:
и в­ше́дши дще́рь тоя́ Иродiа́ды, и пляса́в­ши, и уго́ждши И́родови и воз­лежа́щымъ съ ни́мъ, рече́ ца́рь дѣви́цѣ: проси́ у мене́ его́же а́ще хо́щеши, и да́мъ ти́.
И кля́т­ся е́й: я́ко его́же а́ще попроси́ши у мене́, да́мъ ти́, и до по́лъ ца́р­ст­вiя моего́.
Она́ же изше́дши рече́ ма́тери сво­е́й: чесо́ прошу́? Она́ же рече́: главы́ Иоа́н­на Крести́теля.
И в­ше́дши а́бiе со тща́нiемъ къ царю́, прося́ше, глаго́лющи: хощу́, да ми́ да́си от­ него́ {а́бiе} на блю́дѣ главу́ Иоа́н­на Крести́теля.
И при­­ско́рбенъ бы́въ ца́рь, кля́твы [же] ра́ди и за воз­лежа́щихъ съ ни́мъ не восхотѣ́ от­рѣщи́ е́й.
И а́бiе посла́въ ца́рь спекула́тора, повелѣ́ при­­нести́ главу́ его́.
О́нъ же ше́дъ усѣ́кну его́ въ темни́цѣ, и при­­несе́ главу́ его́ на блю́дѣ, и даде́ ю́ дѣви́цѣ: и дѣви́ца даде́ ю́ ма́тери сво­е́й.
И слы́шав­ше ученицы́ его́, прiидо́ша и взя́ша тру́пъ его́, и положи́ша его́ во гро́бѣ.
[Зач. 25.] И собраша́ся апо́столи ко Иису́су и воз­вѣсти́ша Ему́ вся́, и ели́ка сотвори́ша, и ели́ка научи́ша.
И рече́ и́мъ: прiиди́те вы́ са́ми въ пу́сто мѣ́сто еди́ни {осо́бь} и почі́йте ма́ло. Бя́ху бо при­­ходя́щiи и от­ходя́щiи мно́зи, и ни я́сти и́мъ бѣ́ когда́.
И идо́ша въ пу́сто мѣ́сто корабле́мъ еди́ни.
И ви́дѣша и́хъ иду́щихъ наро́ди, и позна́ша и́хъ мно́зи: и пѣ́ши от­ всѣ́хъ градо́въ стица́хуся та́мо, и предвари́ша и́хъ, и снидо́шася къ Нему́.
И изше́дъ ви́дѣ Иису́съ наро́дъ мно́гъ и милосе́рдова о ни́хъ, зане́ бя́ху я́ко о́вцы не иму́щыя па́стыря: и нача́тъ и́хъ учи́ти мно́го.
И уже́ часу́ мно́гу бы́в­шу, при­­сту́пльше къ Нему́ ученицы́ Его́, глаго́лаша, я́ко пу́сто е́сть мѣ́сто, и уже́ ча́съ мно́гъ:
от­пусти́ и́хъ, да ше́дше во окре́стныхъ се́лѣхъ и ве́сехъ ку́пятъ себѣ́ хлѣ́бы: не и́мутъ бо чесо́ я́сти.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: дади́те и́мъ вы́ я́сти. И глаго́лаша Ему́: да ше́дше ку́пимъ двѣма́ сто́ма пѣ́нязь хлѣ́бы и да́мы и́мъ я́сти?
О́нъ же рече́ и́мъ: коли́ко хлѣ́бы и́мате? Иди́те и ви́дите. И увѣ́дѣв­ше глаго́лаша: пя́ть [хлѣ́бъ], и двѣ́ ры́бѣ.
И повелѣ́ и́мъ посади́ти вся́ на спо́ды на спо́ды {во окру́гъ} на травѣ́ зеленѣ́.
И воз­лего́ша на лѣ́хи на лѣ́хи {на ку́чы} по сту́ и по пяти́десятъ.
И прiе́мь пя́ть хлѣ́бъ и двѣ́ ры́бѣ, воз­зрѣ́въ на не́бо, благослови́ и преломи́ хлѣ́бы, и дая́ше ученико́мъ Сво­и́мъ, да предлага́ютъ предъ ни́ми: и о́бѣ ры́бѣ раздѣли́ всѣ́мъ.
И ядо́ша вси́ и насы́тишася:
и взя́ша укру́хи, два­на́­де­ся­те ко́шя испо́лнь, и от­ ры́бу.
Бя́ше же я́дшихъ хлѣ́бы я́ко пя́ть ты́сящъ муже́й.
[Зач. 26.] И а́бiе пону́ди ученики́ Своя́ вни́ти въ кора́бль и вари́ти {предвари́ти} Его́ на о́нъ по́лъ къ Виѳсаи́дѣ, до́ндеже Са́мъ от­пу́ститъ наро́ды.
И от­ре́кся и́мъ {и от­пусти́въ я́}, и́де въ го́ру помоли́тися.
И ве́черу бы́в­шу, бѣ́ кора́бль посредѣ́ мо́ря, и Са́мъ еди́нъ на земли́.
И ви́дѣ и́хъ стра́ждущихъ въ пла́ванiи: бѣ́ бо вѣ́тръ проти́венъ и́мъ: и о четве́ртѣй стра́жи нощнѣ́й прiи́де къ ни́мъ, по мо́рю ходя́й, и хотя́ше мину́ти и́хъ.
Они́ же ви́дѣв­ше Его́ ходя́ща по мо́рю, мня́ху при­­зра́къ бы́ти и возопи́ша.
Вси́ бо Его́ ви́дѣша и смути́шася. И а́бiе глаго́ла съ ни́ми и рече́ и́мъ: дерза́йте: А́зъ е́смь, не бо́йтеся.
И вни́де къ ни́мъ въ кора́бль: и уле́же вѣ́тръ. И зѣло́ и́злиха въ себѣ́ ужаса́хуся и дивля́хуся.
Не разумѣ́ша бо о хлѣ́бѣхъ: бѣ́ бо се́рдце и́хъ окамене́но.
И преше́дше прiидо́ша въ зе́млю Ген­нисаре́тску и при­­ста́ша.
[Зач. 27.] И изше́дшымъ и́мъ изъ корабля́, а́бiе позна́ша Его́,
обте́кше всю́ страну́ ту́, нача́ша на одрѣ́хъ при­­носи́ти боля́щыя, идѣ́же слы́шаху, я́ко ту́ е́сть.
И а́може а́ще вхожда́­ше въ ве́си, или́ во гра́ды, или́ се́ла, на распу́тiихъ полага́ху неду́жныя и моля́ху Его́, да поне́ воскри́лiю ри́зы Его́ при­­ко́снут­ся: и ели́цы а́ще при­­каса́хуся Ему́, спаса́хуся.
Узбекский
Исо у ердан жўнаб, Ўз юртига борди. Шогирдлари ҳам Унинг орқасидан эргашиб келишди.
Шанба куни бўлгач, Исо ибодатхонада таълим бера бошлади. Уни тинглаётганларнинг кўпчилиги ҳайратга тушиб:- Булар Унга қаердан насиб бўлган экан? Унга бундай доноликни ким берди? Қандай қилиб Унинг қўли орқали бунақа мўъжизалар содир бўляпти?
Марямнинг ўғли, Ёқуб, Юсуф, Яҳудо ва Симуннинг акаси дурадгор Исо бу эмасми? Унинг сингиллари ҳам мана шу ерда, ўз орамизда турибди-ку! – дейишди. Ва ғашланиб, Исони рад қилишди.
Исо уларга:- Пайғамбар ўз ватанидан, ўз қариндош-уруғлари ва уйидан бошқа ерда эътиборсиз қолмас, – деди.
Исо у ерда ҳеч қандай мўъжиза яратолмади. Фақатгина бир мунча беморларга қўл тегизиб, уларни соғайтирди.
Уларнинг имонсизлигига ажабланди.Шундан сўнг Исо атрофдаги қишлоқларда кезиб таълим берарди.
Ўн икки шогирдини ёнига чақириб, иккита-иккитадан қилиб жўнатмоқчи бўлди. Уларга ёвуз руҳлар устидан ҳокимлик қилиш учун қудрат берди.
Уларга буюриб: “Йўл учун ёлғиз ҳассадан бошқа ҳеч нарса – тўрва ҳам, нон ҳам, камарларингга мис чақа ҳам олманглар,
балки оддийгина чориқ кийиб, икки сидра кийим эса кийманглар”, – деди.
Исо яна деди: “Агар бирон жойда бирон уйга кирсангизлар, у ердан чиқишингизгача ўша уйда қолинглар.
Агар бирон жой одамлари сизни қабул қилмаса ва сизга қулоқ солмасалар, у ердан чиқаётганингизда уларга огоҳлантириш тариқасида оёқларингиздан чангни қоқиб кетинглар. [Сизларга чинини айтайин, қиёмат кунида у шаҳардан кўра Садўм ва Ғамўра шаҳарларининг ҳоли енгилроқ бўлади.]”
Шунда шогирдлар йўлга тушиб, халқни тавба қилишга ундаб юришди.
Кўп жинларни қувиб чиқаришди ва кўп касалларга ёғ суртиб уларни соғайтиришди.
Исонинг номи эл оғзига тушиб қолган эди. Подшоҳ Ҳироднинг қулоғига ҳам миш-мишлар етганда, у:- Яҳё пайғамбар тирилиб келибди. Шунинг учун бу Киши орқали бундай ажойиботлар содир бўлмоқда, – деди.
Бошқалар эса Уни Илёс пайғамбар деб ҳисобласа, яна бошқалар Уни қадимги пайғамбарлар қаторида бир пайғамбар дердилар.
Ҳирод буларни эшитиб:- Бу мен бошини кесган Яҳёдан бошқаси эмас. У қайта тирилиб келган, – деб қаттиқ турди.
Ҳирод ўз укаси Филипнинг хотини Ҳиродияга уйлангани сабабли Яҳёни қўлга олиб, зиндонга қаматиб қўйган эди.
Чунки Яҳё Ҳиродга: “Укангнинг хотинини олиш сен учун раво эмас”, – деб юрган эди.
Ҳиродиянинг ўзи Яҳёдан аччиқланиб, уни ўлдирмоқчи бўлган, аммо бу ниятига ета олмаётган эди.
Ҳирод эса Яҳёнинг солиҳ ва муқаддас киши эканини билиб, ундан қўрқар ва уни ҳимоя қилар эди. Унинг сўзларини мароқ билан тинглар ва кўп ишларни унинг маслаҳати билан қиларди.
Бир куни қулай фурсат туғилиб қолди. Ҳирод ўзининг туғилган куни муносабати билан ўз мансабдорлари, мингбошилари ва Жалила юртининг оғаларига зиёфат берди.
Ҳиродиянинг қизи кириб, рақс тушди ва Ҳирод билан улфатларининг кўнглини топди. Подшоҳ қизга:- Нима истасанг, тила, мен сенга бераман, – деди.
Унга ҳатто қасам ичиб:- Мендан нима сўрасанг, бераман, подшоҳлигимнинг ярмигача бўлса ҳам, бераман, – деди.
Қиз чиқиб онасидан сўради:- Нимани сўрай?- Яҳё пайғамбарнинг бошини сўра! – деди онаси.
Қиз шу онда подшоҳ ҳузурига югуриб бориб:- Менга ҳозироқ лаганда Яҳё пайғамбарнинг бошини олиб беришингизни сўрайман, – деди.
Подшоҳ жуда хафа бўлди. Лекин қасам ичганлиги туфайли ва меҳмонлар хотири учун қизнинг илтимосини рад этишни истамади.
У шу ондаёқ жаллодни юбориб, Яҳёнинг бошини келтиришни буюрди.
Жаллод зиндонга бориб, Яҳёнинг бошини танидан жудо қилди ва лаганга солиб, қизга олиб берди; қиз эса онасига топширди.
Яҳёнинг шогирдлари юз берган ҳодисани эшитиб, унинг жасадини олгани боришди ва уни дафн этишди.
Ҳаворийлар Исонинг ҳузурига тўпланиб, қандай ишлар қилишганини, халққа нималар ўргатишганини бирма-бир айтиб бердилар.
Исо уларга:- Келинглар, бир ўзимиз бирон хилват жойга борайлик, бир оз дам олинглар, – деди. Чунки келиб-кетувчилар кўплигидан уларнинг овқат ейишга ҳам вақти йўқ эди.
Исо билан шогирдлари алоҳида қайиққа тушиб, хилват жойга жўнаб кетишди.
Лекин халқ уларнинг кетаётганини кўрди, кўпчилик таниб қолди. Шунда ҳамма шаҳарлардан пиёда йўлга тушишди, Исо билан шогирдлари бораётган жойга югуриб бориб, улардан олдин етиб келишди.
Исо қайиқдан чиққанда, шунча халойиқни кўриб, уларга ачинди. Чунки улар чўпонсиз қўйларга ўхшарди. Исо уларга кўп нарсаларни ўргатарди.
Анча вақт ўтгандан сўнг, шогирдлар Исонинг ёнига келиб:- Бу ер ёвон экан, энди вақт кеч бўлиб қолди.
Халқни қўйиб юбор, атрофдаги қишлоқ ва овулларга бориб ўзларига нон сотиб олишсин, ейдиган ҳеч нарсалари йўқ, – дейишди.
Исо уларга жавобан:- Сизлар уларга овқат беринглар! – деди.- Наҳотки биз икки юз кумуш тангага нон сотиб олиб келиб, халққа едирсак? – деб сўрашди Ундан.
Исо деди:- Қанча нонларингиз бор? Бориб кўринглар.Улар билиб келгач:- Бешта нон, иккита балиқ бор экан, – дейишди.
Исо халойиқни тўп-тўп қилиб яшил ўт устида ўтқазишни шогирдларига буюрди.
Халқ юзтадан ва элликтадан тўда-тўда бўлиб ўтирди.
Исо бешта нон билан иккита балиқни олди ва осмонга қараб шукрона дуосини ўқиди. Нонларни синдириб, халойиққа тарқатиш учун шогирдларига берди. Иккита балиқни ҳам ҳаммага тақсимлаб берди.
Уларнинг ҳаммалари еб тўйди.
Сўнг ортиб қолган нон бурдалари ва балиқларни териб олишди, тўла ўн икки сават чиқди.
Нон еганлар беш мингга яқин эркак эди.
Исо вақт ўтказмай, шогирдларини қайиққа тушириб, нариги томондаги Байтсайда шаҳрига сузиб ўтишга мажбур қилди. Унгача Ўзи одамларга рухсат берадиган бўлди.
Халқни жўнатиб юборганидан кейин, Исо ибодат қилиш учун тоққа чиқди.
Кеч киргач, қайиқ кўлнинг ўртасида эди, Исо эса ёлғиз Ўзи қуруқликда эди.
Шамол шогирдларга қарши эсар эди. Исо улар қайиқни ҳайдашга қийналаётганини кўрди.Субҳидам чоғи Исо кўл устида юрганча шогирдлари томон келди-да, ёнларидан ўтгудай бўлди.
Шогирдлар эса кўл юзида юрган Исони кўриб, аллақандай шарпа деб ўйлаб, қичқириб юборишди.
Ҳаммаси ҳам Уни кўриб, юраклари орқасига тортиб кетди. Аммо Исо ўша заҳоти гапга кириб:- Дадил бўлинглар! Бу Мен, қўрқманглар! – деди.
Исо шогирдлари ёнига, қайиққа тушиши билан шамол тинди. Шогирдлар ҳаддан ташқари таажжубланиб, лол бўлиб қолишди.
Улар нон билан бўлган мўъжизадан ҳам ибрат олмаган эдилар, ақллари етмас эди.
Кўлдан сузиб ўтиб, Генисарет қирғоғига келиб тўхтадилар.
Қайиқдан чиқишлари биланоқ халқ Исони таниб қолди.
Тезда бутун ўша юртга хабар елиб борди. Исонинг қаердалигини эшитганлар эса ўз касалларини тўшакда кўтариб бориб, Исони қидириб топгунча юртни айланадиган бўлишди.
Исо қаерга бормасин – қишлоқларгами, шаҳарларгами, овулларгами – одамлар касалларни очиқ майдонларга қўяр, ақалли кийимининг бир чеккасига тегиш учун Ундан илтимос қилишарди. Унга қўл тегизганлар эса шифо топарди.
Аз он ҷо баромада, ба зодгоҳи Худ омад, ва шогирдонаш аз ақиби Ў омаданд.
Чун рўзи шанбе расид, дар куништ ба таълим додан оғоз намуд, ва бисьёр шунавандагон дар ҳайрат монда, мегуфтанд: “Аз куҷост дар Ў ин чизҳо? Чӣ ҳикматест, ки ба Ў ато шудааст ки чунин мўъҷизот аз дасти Ў содир мегардад?“
„Оё ин ҳамон наҷҷор нест, ки писари Марьям ва бародари Яъқуб, Йўсе, Яҳудо ва Шимъўн аст? Оё хоҳарони Ў ин ҷо дар байни мо намебошанд?“ Ва дар ҳаққи Ў ба васваса меафтоданд.
Лекин Исо ба онҳо гуфт: “Пайғамбар беқадр набошад, ҷуз дар зодгоҳи худ ва дар байни хешовандон ва дар хонаи худ“.
Ва дар он ҷо ҳеҷ мўъҷиза нишон дода натавонист, ҷуз он ки дастҳояшро бар чанд беморе ниҳода, онҳоро шифо дод.
Ва аз беимонии онҳо дар ҳайрат афтод. Дар деҳоти он музофот гашта, таълим медод.
Пас он дувоздаҳро назди Худ хонда, ба ҷуфт-ҷуфт фиристодани онҳо оғоз намуд ва ба онҳо бар арвоҳи палид қурат дод.
Ва фармуд, ки барои роҳ ҳеҷ чизе бо худ, ҷуз асое, нагиранд: на тўрбае, на ноне, на пуле, на камарбанд,
Балки чоруқе дар по кашанд ва ду пероҳан дар бар накунанд.
Ва ба онҳо гуфт: “Ҳар ҷо, ки ба хонае даромадед, то вақти сафар кардан дар он ҷо бимонед.
Ва ҳар ҷо, ки шуморо қабул накунанд ва ба суханони шумо гўш надиҳанд, аз он ҷо берун рафта, ғубори пойҳои худро биафшонед, то шаҳодате бар онҳо гардад. Ба ростӣ ба шумо мегўям: ҳолати Садўм ва Амўро дар рўзи доварӣ аз он шаҳр саҳлтар хоҳад буд“.
Онҳо равона шуда, ба мавъиза кардан оғоз намуданд, ки бояд тавба кард;
Бисьёр девҳоро берун карданд ва бисьёр беморонро равған молида шифо доданд.
Чун подшоҳ Ҳиродус шунид, – зеро номи Ў шўҳрат ёфта буд,- гуфт, ки Яҳьёи Таъмиддиҳанда аз мурдагон эҳьё шудааст, ва аз ин сабаб мўъҷизот аз вай ба зуҳур меояд.
Баъзе мегуфтанд, ки ин Ильёс аст. Аммо баъзе мегуфтанд, ки ин пайғамбар аст, ё чун яке аз пайғамбарон.
Лекин Ҳиродус, чун шунид, гуфт: “Ин ҳамон Яҳьёст, ки ман сарашро аз танаш ҷудо кардам; вай аз мурдагон эҳьё шудааст“.
Зеро Ҳиродус одам фиристода, Яҳьёро дастгир карда ба зиндон андохта буд, ба хотири Ҳиродия зани Филиппус бародараш, ки вайро ба нокиҳи худ дароварда буд.
Зеро Яҳьё ба Ҳиродус гуфта буд: “Зани бародари худро ба никоҳ даровардани ту раво нест“.
Пас Ҳиродия ба Яҳьё кина баста буд ва мехост ўро ба қатл расонад, лекин наметавонист.
Зеро ки Ҳиродус аз Яҳьё метарсид, вайро Марди одилу муқаддас медонист ва рўихотир мекард; ба гапаш гўш дода, бисьёр музтариб мешуд ва суханонашро ба хушӣ мешунид.
Фурсате расид, ки Ҳиродус ба муносибати рўзи таваллуди худ барои мансабдорони худ, ба мириҳазорон ва калонтарони Ҷалил базме орост,
Ва духтари Ҳиродия ба базм даромада рақсид, Ҳиродус ва ононеро, ки ҳамроҳаш нишаста буданд шод намуд. Подшоҳ ба духтар гуфт: “Ҳар чӣ мехоҳӣ, аз ман талаб кун, онро ба ту бидиҳам“.
Ва қасам ёд кард, ки“ҳар чӣ аз ман талаб кунӣ, ҳатто нисфи қаламрави ман бошад ҳам, ба ту медиҳам“.
Духтар берун рафта, аз модари худ пурсид, ки“чӣ талаб кунам?“ Модараш ҷавоб дод: “Каллаи Яҳьёи Таъмиддиҳандаро“.
Вай дарҳол назди подшоҳ шитофт ва гуфт: “Мехоҳам каллаи Яҳьёи Таъмиддиҳандаро ҳамин дам дар табақе ба ман ҳадия кунӣ“.
Подшоҳ басе ғамгин шуд; лекин барои поси савгандаш ва барои ононе ки ҳамроҳаш нишаста буданд, хоҳиши вайро рад кардан нахост.
Дарҳол подшоҳ ҷаллодеро фиристода, фармуд, ки каллаи вайро биёрад;
Ҷаллод рафта, дар зиндон каллаи вайро аз тан ҷудо кард ва бар табақе ниҳода овард ва ба духтар дод, ва духтар онро ба модари худ дод.
Чун шогирдонаш шуниданд, омада, ҷасади вайро бардошта бурданду гўр карданд.
Ҳаввориён назди Исо ҷамъ омада, ҳар он чиро, ки ба ҷо оварда ва таълим дода буданд, ба Ў нақл карданд.
Ў ба онҳо гуфт: “Шумо ба танҳоӣ ба ягон ҷои хилват биравед ва каме истироҳат кунед“ Зеро омаду рафт чунон бисьёр буд, ки фурсати нон хўрдан ҳам надоштанд.
Пас ба танҳоӣ бо қаиқ ба ҷои хилват равона шуданд.
Чун мардум онҳоро диданд, бисьёре онҳоро шинохтанд, аз ҳамаи шаҳрҳо пиёда ба он сў шитофтанд ва аз онҳо пеш гузашта, назди Ў ҷамъ шуданд.
Исо берун омада, анбўҳи мардумро дид ва ба онҳо раҳмаш омад, зеро онҳо мисли гўсфандоне буданд, ки чўпон надоштанд; ва онҳоро бисьёр таълим додан гирифт.
Азбаски вақт хеле гузашта буд, шогирдонаш назди Ў омада гуфтанд: “Ин ҷо ҷои хилват аст, вақт ҳам дер шуд;„
„Инҳоро ҷавоб деҳ, то ки ба қасабаю музофоти ин деҳот рафта, барои худ ноне бихаранд; зеро ки ҳеҷ хўроке надоранд“.
Ў дар ҷавобашон гуфт: “Шумо ба онҳо хўрок диҳед“. Ба Ў гуфтанд: “Магар мо рафта, ба дусад динор нон бихарем ва барои хўрдани онҳо диҳем?“
Аз онҳо пурсид: “Чандто нон доред? Рафта бинед“. Онҳо дарьёфта, гуфтанд: “Панҷ нон ва ду моҳӣ“.
Он гоҳ фармуд, ки ҳамаро даста-даста бар сабза шинонанд.
Пас қатор –қатор, саднафара ва панҷоҳнафара нишастанд.
Ў панҷ нону ду моҳиро гирифта ва ба осмон нигариста, баракат дод ва пора карда, ба шогирдонаш дод, то пеши ҷамоат гузоранд. Ду моҳиро низ ба ҳамаи онҳо тақсим кард.
Ҳама хўрданду сер шуданд;
Ва аз пораҳои нон ва моҳӣ дувоздаҳ сабадро пур карда бардоштанд;
Хўрандагони нон тақрибан панҷ ҳазор мард буданд.
Дарҳол Ў шогирдонашро фармуд, ки ба қаиқ савор шуда, пеш аз Ў ба он соҳил сўи Байт-Сайдо равона шаванд, то Ў мардумро ҷавоб диҳад.
Ва чун онҳоро ҷавоб дод, барои дуо гуфтан ба фарози кўҳе баромад.
Шомгоҳон қаиқ ба миёнаи баҳр расида буд, ва Ў танҳо бар хушкӣ буд.
Ва онҳоро дар рондани қаиқ бемаҷол дид, зеро ки боди мухолиф мевазид; наздикии поси чоруми шаб бар баҳр қадам зада назди онҳо омад, ва мехост аз онҳо бигзарад.
Онҳо чун Ўро диданд, ки бар баҳр қадам мезанад, гумон карданд, ки ин шабаҳ аст, ва фарьёд заданд.
Зеро ки ҳама Ўро дида, ҳаросон шуданд. Дарҳол Ў ба онҳо хитоб карда, гуфт: “Ором бошед; ин Манам, ҳаросон нашавед“.
Ва назди онҳо ба қаиқ даромад; бод низ сокит шуд. Ва онҳо бениҳоят дар ҳайрат афтоданд ва тааҷҷуб карданд.
Зеро ки мўъҷизаи нонро дарк накарда буданд, чунки дилашон сахт буд.
Ва аз баҳр гузашта, ба сарзамини Ҷинесор омаданд ва лангар андохтанд.
Чун аз қаиқ баромаданд, дарҳол мардум Ўро шинохтанд.
Ва сар то сари он музофот шитофтанд ва беморонро бар тахтаҳо ниҳода, ба ҳар ҷо, ки мешуниданд Ў он ҷост, меоварданд.
Ва ба ҳар ҷо, ки Ў ба қасабаҳо ё шаҳрҳо ё деҳкадаҳо меомад, беморонро дар сари гузар мегузоштанд ва аз Ў илтимос менамуданд, ки фақат домани ҷомаи Ўро ламс кунанд; ва ҳар кӣ ламс кард, шифо ёфт.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible