Скрыть
5:2
5:3
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:10
5:11
5:12
5:13
5:14
5:15
5:16
5:17
5:18
5:19
5:20
5:21
5:22
5:23
5:24
5:26
5:27
5:28
5:29
5:31
5:32
5:33
5:34
5:36
5:37
5:38
5:39
5:40
5:41
5:42
5:43
Глава 7 
7:2
7:3
7:4
7:5
7:8
7:9
7:11
7:12
7:13
7:14
7:16
7:17
7:18
7:19
7:20
7:22
7:23
7:25
7:26
7:27
7:28
7:29
7:30
7:32
7:33
7:34
7:35
7:36
Церковнославянский (рус)
[Зач. 19.] И прiидо́ша на о́нъ по́лъ мо́ря, во страну́ Гадари́нскую.
И излѣ́зшу Ему́ изъ корабля́, а́бiе срѣ́те Его́ от­ гробо́въ человѣ́къ въ ду́сѣ нечи́стѣ,
и́же жили́ще имя́ше во гробѣ́хъ, и ни вери́гами никто́же можа́­ше его́ связа́ти:
зане́ ему́ мно́гажды пу́ты и у́жы [желѣ́зны] свя́зану су́щу, и растерза́тися от­ него́ у́жемъ [желѣ́знымъ] и пу́томъ сокруша́тися: и никто́же можа́­ше его́ уму́чити {укроти́ти}:
и вы́ну но́щь и де́нь во гробѣ́хъ и въ гора́хъ бѣ́, вопiя́ и толкі́йся ка́менiемъ.
Узрѣ́въ же Иису́са издале́ча, тече́ и поклони́ся Ему́,
и возопи́въ гла́сомъ ве́лiимъ, рече́: что́ мнѣ́ и Тебѣ́, Иису́се, Сы́не Бо́га Вы́шняго? Заклина́ю Тя́ Бо́гомъ, не му́чи мене́.
Глаго́лаше бо ему́: изы́ди, ду́ше нечи́стый, от­ человѣ́ка.
И вопроша́­ше его́: что́ ти е́сть и́мя? И от­вѣща́ глаго́ля: легео́нъ и́мя мнѣ́, я́ко мно́зи есмы́.
И моли́ша Его́ мно́го, да не по́слетъ и́хъ внѣ́ страны́.
Бѣ́ же ту́ при­­ горѣ́ ста́до свино́е ве́лiе пасо́мо.
И моли́ша Его́ вси́ бѣ́си, глаго́люще: посли́ ны во свинiя́, да въ ня́ вни́демъ.
И повелѣ́ и́мъ а́бiе Иису́съ. И изше́дше ду́си нечи́стiи, внидо́ша во свинiя́: и устреми́ся ста́до по бре́гу въ мо́ре, бя́ху же я́ко двѣ́ ты́сящы, и утопа́ху въ мо́ри.
Пасу́щiи же свинiя́ бѣжа́ша и воз­вѣсти́ша во гра́дѣ и въ се́лѣхъ. И изыдо́ша ви́дѣти, что́ е́сть бы́в­шее.
И прiидо́ша ко Иису́сови, и ви́дѣша бѣснова́в­шагося сѣдя́ща и оболче́на и смы́сляща, имѣ́в­шаго легео́нъ: и убоя́шася.
Повѣ́даша же и́мъ ви́дѣв­шiи, ка́ко бы́сть бѣсно́му, и о свинiя́хъ.
И нача́ша моли́ти Его́ от­ити́ от­ предѣ́лъ и́хъ.
И влѣ́зшу Ему́ въ кора́бль, моля́ше Его́ бѣснова́выйся, дабы́ бы́лъ съ Ни́мъ.
Иису́съ же не даде́ ему́, но рече́ ему́: иди́ въ до́мъ тво́й ко тво­и́мъ и воз­вѣсти́ и́мъ, ели́ка ти́ Госпо́дь сотвори́ и поми́лова тя́.
И и́де и нача́ проповѣ́дати въ десяти́ гра́дѣхъ, ели́ка сотвори́ ему́ Иису́съ. И вси́ дивля́хуся.
[Зач. 20.] И преше́дшу Иису́су въ корабли́ па́ки на о́нъ по́лъ, собра́ся наро́дъ мно́гъ о Не́мъ {къ Нему́}. И бѣ́ при­­ мо́ри.
И се́, прiи́де еди́нъ от­ архисинаго́гъ, и́менемъ Иаи́ръ, и ви́дѣвъ Его́, паде́ при­­ ногу́ Его́
и моля́ше его́ мно́го, глаго́ля, я́ко дщи́ моя́ на кончи́нѣ е́сть: да при­­ше́дъ воз­ложи́ши на ню́ ру́цѣ, я́ко да спасе́т­ся и жива́ бу́детъ.
И и́де съ ни́мъ: [Зач. 21.] и по Не́мъ идя́ху наро́ди мно́зи и угнета́ху Его́.
И жена́ нѣ́кая су́щи въ точе́нiи кро́ве лѣ́тъ два­на́­де­ся­те,
и мно́го пострада́в­ши от­ мно́гъ враче́въ, и изда́в­ши своя́ вся́, и ни еди́ныя по́льзы обрѣ́тши, но па́че въ го́ршее при­­ше́дши:
слы́шав­ши о Иису́сѣ, при­­ше́дши въ наро́дѣ созади́, при­­косну́ся ри́зѣ Его́:
глаго́лаше бо, я́ко, а́ще при­­косну́ся ри́замъ Его́, спасе́на бу́ду.
И а́бiе изся́кну исто́чникъ кро́ве ея́: и разумѣ́ {ощути́} тѣ́ломъ, я́ко исцѣлѣ́ от­ ра́ны.
И а́бiе Иису́съ разумѣ́ въ Себѣ́ си́лу изше́дшую от­ Него́, [и] обра́щься въ наро́дѣ, глаго́лаше: кто́ при­­косну́ся ри́замъ Мо­и́мъ?
И глаго́лаху Ему́ ученицы́ Его́: ви́диши наро́дъ угнета́ющь Тя́, и глаго́леши: кто́ при­­косну́ся Мнѣ́?
И обгля́даше ви́дѣти сотво́ршую сiе́.
Жена́ же убоя́в­шися и трепе́щущи, вѣ́дящи, е́же бы́сть е́й, прiи́де и при­­паде́ къ Нему́ и рече́ Ему́ всю́ и́стину.
О́нъ же рече́ е́й: дщи́, вѣ́ра твоя́ спасе́ тя: иди́ въ ми́рѣ и бу́ди цѣла́ от­ ра́ны тво­ея́.
Еще́ Ему́ глаго́лющу, [и] прiидо́ша от­ архисинаго́га, глаго́люще, я́ко дщи́ твоя́ у́мре: что́ еще́ дви́жеши Учи́теля?
Иису́съ же а́бiе слы́шавъ сло́во глаго́лемое, глаго́ла архисинаго́гови: не бо́йся, то́кмо вѣ́руй.
И не оста́ви по Себѣ́ ни еди́наго ити́, то́кмо Петра́ и Иа́кова и Иоа́н­на бра́та Иа́ковля.
И прiи́де въ до́мъ архисинаго́говъ и ви́дѣ молву́, пла́чущыяся и крича́щыя мно́го.
И в­ше́дъ глаго́ла и́мъ: что́ мо́лвите и пла́четеся? Отрокови́ца нѣ́сть умерла́, но спи́тъ.
И руга́хуся Ему́. О́нъ же изгна́въ вся́, поя́тъ отца́ отрокови́цы и ма́терь, и и́же [бѣ́ху] съ Ни́мъ, и вни́де, идѣ́же бѣ́ отрокови́ца лежа́щи.
И е́мь за ру́ку отрокови́цу, глаго́ла е́й: талиѳа́ куми́: е́же е́сть сказа́емо: дѣви́це, тебѣ́ глаго́лю, воста́ни.
И а́бiе воста́ дѣви́ца и хожда́­ше: бѣ́ бо лѣ́тъ двою­на́­де­ся­те. И ужасо́шася у́жасомъ ве́лiимъ.
И запрети́ и́мъ мно́го, да никто́же увѣ́сть сего́, и рече́: дади́те е́й я́сти.
И собра́шася къ Нему́ фарисе́е и нѣ́цыи от­ кни́жникъ, при­­ше́дшiи от­ Иерусали́ма:
и ви́дѣв­ше нѣ́кiихъ от­ учени́къ Его́ нечи́стыми рука́ми, си́рѣчь неумове́ными, яду́щихъ хлѣ́бы, руга́хуся.
Фарисе́е бо и вси́ Иуде́е, а́ще не тры́юще {до лако́тъ} умы́ютъ ру́къ, не ядя́тъ, держа́ще преда́нiя ста́рецъ:
и от­ то́ржища, а́ще не поку́плют­ся, не ядя́тъ. И и́на мно́га су́ть, я́же прiя́ша держа́ти: погруже́нiя сткля́ницамъ и чва́номъ и котло́мъ и одро́мъ.
[Зач. 28.] Пото́мъ же вопроша́ху Его́ фарисе́е и кни́жницы: почто́ ученицы́ Тво­и́ не хо́дятъ по преда́нiю ста́рецъ, но неумове́ными рука́ми ядя́тъ хлѣ́бъ?
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ, я́ко до́брѣ проро́че­с­т­вова Иса́iа о ва́съ лицемѣ́рѣхъ, я́коже е́сть пи́сано: сі́и лю́дiе устна́ми Мя́ чту́тъ, се́рдце же и́хъ дале́че от­сто­и́тъ от­ Мене́,
всу́е же чту́тъ Мя́, уча́ще уче́ниемъ, за́повѣдемъ человѣ́ческимъ:
оста́вльше бо за́повѣдь Бо́жiю, держите́ преда́нiя человѣ́ческая, креще́нiя {омове́нiя} чва́номъ и сткля́ницамъ, и и́на подо́бна такова́ мно́га творите́.
И глаго́лаше и́мъ: до́брѣ от­мета́ете за́повѣдь Бо́жiю, да преда́нiе ва́­ше соблюдете́:
Моисе́й бо рече́: чти́ отца́ тво­его́ и ма́терь твою́: и и́же злосло́витъ отца́ или́ ма́терь, сме́ртiю да у́мретъ:
вы́ же глаго́лете: а́ще рече́тъ человѣ́къ отцу́ или́ ма́тери: корва́нъ, е́же е́сть да́ръ, и́же а́ще {и́мже бы} по́льзовал­ся еси́ от­ мене́:
и не ктому́ оставля́ете его́ что́ сотвори́ти отцу́ сво­ему́ или́ ма́тери сво­е́й,
преступа́юще сло́во Бо́жiе преда́нiемъ ва́шимъ, е́же преда́сте: и подо́бна такова́ мно́га творите́.
[Зач. 29.] И при­­зва́въ ве́сь наро́дъ, глаго́лаше и́мъ: послу́шайте Мене́ вси́ и разумѣ́йте:
ничто́же е́сть внѣу́ду человѣ́ка входи́мо въ о́нь, е́же мо́жетъ оскверни́ти его́: но исходя́щая от­ него́, та́ су́ть скверня́щая человѣ́ка:
а́ще кто́ и́мать у́шы слы́шати, да слы́шитъ.
И егда́ вни́де въ до́мъ от­ наро́да, вопроша́ху Его́ ученицы́ Его́ о при́тчи.
И глаго́ла и́мъ: та́ко ли и вы́ неразу́мливи есте́? Не разумѣ́ете ли, я́ко все́, е́же извнѣ́ входи́мое въ человѣ́ка, не мо́жетъ оскверни́ти его́?
я́ко не вхо́дитъ ему́ въ се́рдце, но во чре́во: и афедро́номъ исхо́дитъ, истребля́я вся́ бра́шна.
Глаго́лаше же, я́ко исходя́щее от­ человѣ́ка, то́ скверни́тъ человѣ́ка:
извну́трь бо от­ се́рдца человѣ́ческа помышле́нiя зла́я исхо́дятъ, прелюбо­дѣя́нiя, любо­дѣя́нiя, уби́й­ст­ва,
татьбы́, лихо­и́м­ст­ва, [оби́ды,] лука́в­ст­вiя, ле́сть, студодѣя́нiя, о́ко лука́во, хула́, горды́ня, безу́м­ст­во:
вся́ сiя́ зла́я извну́трь исхо́дятъ и скверня́тъ человѣ́ка.
[Зач. 30.] И от­ту́ду воста́въ, и́де въ предѣ́лы Ти́рски и Сидо́нски: и в­ше́дъ въ до́мъ, ни кого́же хотя́ше, дабы́ его́ чу́лъ: и не мо́же утаи́тися.
Слы́шав­ши бо жена́ о Не́мъ, ея́же дщи́ имя́ше ду́ха нечи́ста, при­­ше́дши при­­паде́ къ нога́ма Его́:
жена́ же бѣ́ е́ллинска, сирофиники́сса ро́домъ: и моля́ше Его́, да бѣ́са изжене́тъ изъ дще́ре ея́.
Иису́съ же рече́ е́й: оста́ви, да пе́рвѣе насы́тят­ся ча́да: нѣ́сть бо добро́ отъ­я́ти хлѣ́бъ ча́домъ и поврещи́ псо́мъ.
Она́ же от­вѣща́в­ши глаго́ла Ему́: е́й, Го́споди: и́бо и пси́ подъ трапе́зою ядя́тъ от­ крупи́цъ дѣте́й.
И рече́ е́й: за сiе́ сло́во, иди́: изы́де бѣ́съ изъ дще́ре тво­ея́.
И ше́дши въ до́мъ сво́й, обрѣ́те бѣ́са изше́дша и дще́рь лежа́щу на одрѣ́.
[Зач. 31.] И па́ки изше́дъ Иису́съ от­ предѣ́лъ Ти́рскихъ и Сидо́нскихъ, прiи́де на мо́ре Галиле́йско, между́ предѣ́лы Декапо́ль­ски.
И при­­ведо́ша къ Нему́ глу́ха и гугни́ва, и моля́ху Его́, да воз­ложи́тъ на́нь ру́ку.
И по­е́мь его́ от­ наро́да еди́наго {осо́бь}, вложи́ пе́рсты Своя́ во у́шы его́ и плю́нувъ косну́ся язы́ка его́:
и воз­зрѣ́въ на не́бо, воз­дохну́ и глаго́ла ему́: еффаѳа́, е́же е́сть разве́рзися.
И а́бiе разверзо́стася слу́ха его́, и разрѣши́ся у́за язы́ка его́, и глаго́лаше пра́во.
И запрети́ и́мъ, да ни кому́же повѣ́дятъ: ели́ко же и́мъ То́й запреща́­ше, па́че и́злиха проповѣ́даху.
И преи́злиха дивля́хуся, глаго́люще: до́брѣ все́ твори́тъ: и глухі́я твори́тъ слы́шати, и нѣмы́я глаго́лати.
Синодальный
1 Иисус Христос изгоняет легион бесов, который входит в стадо свиней; 21 воскрешение дочери Иаира; исцеление кровоточивой женщины.
[Зач. 19.] И пришли на другой берег моря, в страну Гадаринскую.
И когда вышел Он из лодки, тотчас встретил Его вышедший из гробов человек, одержимый нечистым духом,
он имел жилище в гробах, и никто не мог его связать даже цепями,
потому что многократно был он скован оковами и цепями, но разрывал цепи и разбивал оковы, и никто не в силах был укротить его;
всегда, ночью и днем, в горах и гробах, кричал он и бился о камни;
увидев же Иисуса издалека, прибежал и поклонился Ему,
и, вскричав громким голосом, сказал: что Тебе до меня, Иисус, Сын Бога Всевышнего? заклинаю Тебя Богом, не мучь меня!
Ибо Иисус сказал ему: выйди, дух нечистый, из сего человека.
И спросил его: как тебе имя? И он сказал в ответ: легион имя мне, потому что нас много.
И много просили Его, чтобы не высылал их вон из страны той.
Паслось же там при горе большое стадо свиней.
И просили Его все бесы, говоря: пошли нас в свиней, чтобы нам войти в них.
Иисус тотчас позволил им. И нечистые духи, выйдя, вошли в свиней; и устремилось стадо с крутизны в море, а их было около двух тысяч; и потонули в море.
Пасущие же свиней побежали и рассказали в городе и в деревнях. И жители вышли посмотреть, что случилось.
Приходят к Иисусу и видят, что бесновавшийся, в котором был легион, сидит и одет, и в здравом уме; и устрашились.
Видевшие рассказали им о том, как это произошло с бесноватым, и о свиньях.
И начали просить Его, чтобы отошел от пределов их.
И когда Он вошел в лодку, бесновавшийся просил Его, чтобы быть с Ним.
Но Иисус не дозволил ему, а сказал: иди домой к своим и расскажи им, что сотворил с тобою Господь и как помиловал тебя.
И пошел и начал проповедовать в Десятиградии, что сотворил с ним Иисус; и все дивились.
[Зач. 20.] Когда Иисус опять переправился в лодке на другой берег, собралось к Нему множество народа. Он был у моря.
И вот, приходит один из начальников синагоги, по имени Иаир, и, увидев Его, падает к ногам Его
и усильно просит Его, говоря: дочь моя при смерти; приди и возложи на нее руки, чтобы она выздоровела и осталась жива.
Иисус пошел с ним. [Зач. 21.] За Ним следовало множество народа, и теснили Его.
Одна женщина, которая страдала кровотечением двенадцать лет,
много потерпела от многих врачей, истощила всё, что было у ней, и не получила никакой пользы, но пришла еще в худшее состояние, –
услышав об Иисусе, подошла сзади в народе и прикоснулась к одежде Его,
ибо говорила: если хотя к одежде Его прикоснусь, то выздоровею.
И тотчас иссяк у ней источник крови, и она ощутила в теле, что исцелена от болезни.
В то же время Иисус, почувствовав Сам в Себе, что вышла из Него сила, обратился в народе и сказал: кто прикоснулся к Моей одежде?
Ученики сказали Ему: Ты видишь, что народ теснит Тебя, и говоришь: кто прикоснулся ко Мне?
Но Он смотрел вокруг, чтобы видеть ту, которая сделала это.
Женщина в страхе и трепете, зная, что с нею произошло, подошла, пала пред Ним и сказала Ему всю истину.
Он же сказал ей: дщерь! вера твоя спасла тебя; иди в мире и будь здорова от болезни твоей.
Когда Он еще говорил сие, приходят от начальника синагоги и говорят: дочь твоя умерла; что еще утруждаешь Учителя?
Но Иисус, услышав сии слова, тотчас говорит начальнику синагоги: не бойся, только веруй.
И не позволил никому следовать за Собою, кроме Петра, Иакова и Иоанна, брата Иакова.
Приходит в дом начальника синагоги и видит смятение и плачущих и вопиющих громко.
И, войдя, говорит им: что смущаетесь и плачете? девица не умерла, но спит.
И смеялись над Ним. Но Он, выслав всех, берет с Собою отца и мать девицы и бывших с Ним и входит туда, где девица лежала.
И, взяв девицу за руку, говорит ей: «талифа́ куми́», что значит: девица, тебе говорю, встань.
И девица тотчас встала и начала ходить, ибо была лет двенадцати. Видевшие пришли в великое изумление.
И Он строго приказал им, чтобы никто об этом не знал, и сказал, чтобы дали ей есть.
1 Предания старцев, обвинение фарисеев. 17 Исходящее из сердца человека оскверняет его. 24 Исцеление дочери сирофиникиянки. 31 Исцеление глухого косноязычного.
Собрались к Нему фарисеи и некоторые из книжников, пришедшие из Иерусалима,
и, увидев некоторых из учеников Его, евших хлеб нечистыми, то есть неумытыми, руками, укоряли.
Ибо фарисеи и все Иудеи, держась предания старцев, не едят, не умыв тщательно рук;
и, придя с торга, не едят не омывшись. Есть и многое другое, чего они приняли держаться: наблюдать омовение чаш, кружек, котлов и скамей.
[Зач. 28.] Потом спрашивают Его фарисеи и книжники: зачем ученики Твои не поступают по преданию старцев, но неумытыми руками едят хлеб?
Он сказал им в ответ: хорошо пророчествовал о вас, лицемерах, Исаия, как написано: люди сии чтут Меня устами, сердце же их далеко отстоит от Меня,
но тщетно чтут Меня, уча учениям, заповедям человеческим.
Ибо вы, оставив заповедь Божию, держитесь предания человеческого, омовения кружек и чаш, и делаете многое другое, сему подобное.
И сказал им: хорошо ли, что вы отменяете заповедь Божию, чтобы соблюсти свое предание?
Ибо Моисей сказал: почитай отца своего и мать свою; и: злословящий отца или мать смертью да умрет.
А вы говорите: кто скажет отцу или матери: корван, то есть дар Богу то́, чем бы ты от меня пользовался,
тому вы уже попускаете ничего не делать для отца своего или матери своей,
устраняя слово Божие преданием вашим, которое вы установили; и делаете многое сему подобное.
[Зач. 29.] И, призвав весь народ, говорил им: слушайте Меня все и разумейте:
ничто, входящее в человека извне, не может осквернить его; но что исходит из него, то оскверняет человека.
Если кто имеет уши слышать, да слышит!
И когда Он от народа вошел в дом, ученики Его спросили Его о притче.
Он сказал им: неужели и вы так непонятливы? Неужели не разумеете, что ничто, извне входящее в человека, не может осквернить его?
Потому что не в сердце его входит, а в чрево, и выходит вон, чем очищается всякая пища.
Далее сказал: исходящее из человека оскверняет человека.
Ибо извнутрь, из сердца человеческого, исходят злые помыслы, прелюбодеяния, любодеяния, убийства,
кражи, лихоимство, злоба, коварство, непотребство, завистливое око, богохульство, гордость, безумство, –
всё это зло извнутрь исходит и оскверняет человека.
[Зач. 30.] И, отправившись оттуда, пришел в пределы Тирские и Сидонские; и, войдя в дом, не хотел, чтобы кто узнал; но не мог утаиться.
Ибо услышала о Нем женщина, у которой дочь одержима была нечистым духом, и, придя, припала к ногам Его;
а женщина та была язычница, родом сирофиникиянка; и просила Его, чтобы изгнал беса из ее дочери.
Но Иисус сказал ей: дай прежде насытиться детям, ибо нехорошо взять хлеб у детей и бросить псам.
Она же сказала Ему в ответ: так, Господи; но и псы под столом едят крохи у детей.
И сказал ей: за это слово, пойди; бес вышел из твоей дочери.
И, придя в свой дом, она нашла, что бес вышел и дочь лежит на постели.
[Зач. 31.] Выйдя из пределов Тирских и Сидонских, Иисус опять пошел к морю Галилейскому через пределы Десятиградия.
Привели к Нему глухого косноязычного и просили Его возложить на него руку.
Иисус, отведя его в сторону от народа, вложил персты Свои в уши ему и, плюнув, коснулся языка его;
и, воззрев на небо, вздохнул и сказал ему: «еффафа́», то есть: отверзись.
И тотчас отверзся у него слух и разрешились узы его языка, и стал говорить чисто.
И повелел им не сказывать никому. Но сколько Он ни запрещал им, они еще более разглашали.
И чрезвычайно дивились, и говорили: всё хорошо делает, – и глухих делает слышащими, и немых – говорящими.
Then they came to the other side of the sea, to the country of the Gadarenes.
And when He had come out of the boat, immediately there met Him out of the tombs a man with an unclean spirit,
who had his dwelling among the tombs; and no one could bind him, not even with chains,
because he had often been bound with shackles and chains. And the chains had been pulled apart by him, and the shackles broken in pieces; neither could anyone tame him.
And always, night and day, he was in the mountains and in the tombs, crying out and cutting himself with stones.
When he saw Jesus from afar, he ran and worshiped Him.
And he cried out with a loud voice and said, «What have I to do with You, Jesus, Son of the Most High God? I implore You by God that You do not torment me.»
For He said to him, «Come out of the man, unclean spirit!»
Then He asked him, «What is your name?» And he answered, saying, «My name is Legion; for we are many.»
Also he begged Him earnestly that He would not send them out of the country.
Now a large herd of swine was feeding there near the mountains.
So all the demons begged Him, saying, «Send us to the swine, that we may enter them.»
And at once Jesus gave them permission. Then the unclean spirits went out and entered the swine (there were about two thousand); and the herd ran violently down the steep place into the sea, and drowned in the sea.
So those who fed the swine fled, and they told it in the city and in the country. And they went out to see what it was that had happened.
Then they came to Jesus, and saw the one who had been demon-possessed and had the legion, sitting and clothed and in his right mind. And they were afraid.
And those who saw it told them how it happened to him who had been demon-possessed, and about the swine.
Then they began to plead with Him to depart from their region.
And when He got into the boat, he who had been demon-possessed begged Him that he might be with Him.
However, Jesus did not permit him, but said to him, «Go home to your friends, and tell them what great things the Lord has done for you, and how He has had compassion on you.»
And he departed and began to proclaim in Decapolis all that Jesus had done for him; and all marveled.
Now when Jesus had crossed over again by boat to the other side, a great multitude gathered to Him; and He was by the sea.
And behold, one of the rulers of the synagogue came, Jairus by name. And when he saw Him, he fell at His feet
and begged Him earnestly, saying, «My little daughter lies at the point of death. Come and lay Your hands on her, that she may be healed, and she will live.»
So Jesus went with him, and a great multitude followed Him and thronged Him.
Now a certain woman had a flow of blood for twelve years,
and had suffered many things from many physicians. She had spent all that she had and was no better, but rather grew worse.
When she heard about Jesus, she came behind Him in the crowd and touched His garment.
For she said, «If only I may touch His clothes, I shall be made well.»
Immediately the fountain of her blood was dried up, and she felt in her body that she was healed of the affliction.
And Jesus, immediately knowing in Himself that power had gone out of Him, turned around in the crowd and said, «Who touched My clothes?»
But His disciples said to Him, «You see the multitude thronging You, and You say, «Who touched Me?»́
And He looked around to see her who had done this thing.
But the woman, fearing and trembling, knowing what had happened to her, came and fell down before Him and told Him the whole truth.
And He said to her, «Daughter, your faith has made you well. Go in peace, and be healed of your affliction.»
While He was still speaking, some came from the ruler of the synagogués house who said, «Your daughter is dead. Why trouble the Teacher any further?»
As soon as Jesus heard the word that was spoken, He said to the ruler of the synagogue, «Do not be afraid; only believe.»
And He permitted no one to follow Him except Peter, James, and John the brother of James.
Then He came to the house of the ruler of the synagogue, and saw a tumult and those who wept and wailed loudly.
When He came in, He said to them, «Why make this commotion and weep? The child is not dead, but sleeping.»
And they ridiculed Him. But when He had put them all outside, He took the father and the mother of the child, and those who were with Him, and entered where the child was lying.
Then He took the child by the hand, and said to her, «Talitha, cumi,» which is translated, «Little girl, I say to you, arise.»
Immediately the girl arose and walked, for she was twelve years of age. And they were overcome with great amazement.
But He commanded them strictly that no one should know it, and said that something should be given her to eat.
Then the Pharisees and some of the scribes came together to Him, having come from Jerusalem.
Now when they saw some of His disciples eat bread with defiled, that is, with unwashed hands, they found fault.
For the Pharisees and all the Jews do not eat unless they wash their hands in a special way, holding the tradition of the elders.
When they come from the marketplace, they do not eat unless they wash. And there are many other things which they have received and hold, like the washing of cups, pitchers, copper vessels, and couches.
Then the Pharisees and scribes asked Him, «Why do Your disciples not walk according to the tradition of the elders, but eat bread with unwashed hands?»
He answered and said to them, «Well did Isaiah prophesy of you hypocrites, as it is written: «This people honors Me with their lips, But their heart is far from Me.
And in vain they worship Me, Teaching as doctrines the commandments of men.́
For laying aside the commandment of God, you hold the tradition of men –-the washing of pitchers and cups, and many other such things you do.»
He said to them, «All too well you reject the commandment of God, that you may keep your tradition.
For Moses said, «Honor your father and your motheŕ; and, «He who curses father or mother, let him be put to death.́
But you say, «If a man says to his father or mother, «Whatever profit you might have received from me is Corban»--́ (that is, a gift to God),
then you no longer let him do anything for his father or his mother,
making the word of God of no effect through your tradition which you have handed down. And many such things you do.»
When He had called all the multitude to Himself, He said to them, «Hear Me, everyone, and understand:
There is nothing that enters a man from outside which can defile him; but the things which come out of him, those are the things that defile a man.
If anyone has ears to hear, let him hear!»
When He had entered a house away from the crowd, His disciples asked Him concerning the parable.
So He said to them, «Are you thus without understanding also? Do you not perceive that whatever enters a man from outside cannot defile him,
because it does not enter his heart but his stomach, and is eliminated, thus purifying all foods?»
And He said, «What comes out of a man, that defiles a man.
For from within, out of the heart of men, proceed evil thoughts, adulteries, fornications, murders,
thefts, covetousness, wickedness, deceit, lewdness, an evil eye, blasphemy, pride, foolishness.
All these evil things come from within and defile a man.»
From there He arose and went to the region of Tyre and Sidon. And He entered a house and wanted no one to know it, but He could not be hidden.
For a woman whose young daughter had an unclean spirit heard about Him, and she came and fell at His feet.
The woman was a Greek, a Syro-Phoenician by birth, and she kept asking Him to cast the demon out of her daughter.
But Jesus said to her, «Let the children be filled first, for it is not good to take the childreńs bread and throw it to the little dogs.»
And she answered and said to Him, «Yes, Lord, yet even the little dogs under the table eat from the childreńs crumbs.»
Then He said to her, «For this saying go your way; the demon has gone out of your daughter.»
And when she had come to her house, she found the demon gone out, and her daughter lying on the bed.
Again, departing from the region of Tyre and Sidon, He came through the midst of the region of Decapolis to the Sea of Galilee.
Then they brought to Him one who was deaf and had an impediment in his speech, and they begged Him to put His hand on him.
And He took him aside from the multitude, and put His fingers in his ears, and He spat and touched his tongue.
Then, looking up to heaven, He sighed, and said to him, «Ephphatha,» that is, «Be opened.»
Immediately his ears were opened, and the impediment of his tongue was loosed, and he spoke plainly.
Then He commanded them that they should tell no one; but the more He commanded them, the more widely they proclaimed it.
And they were astonished beyond measure, saying, «He has done all things well. He makes both the deaf to hear and the mute to speak.»
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible