Скрыть
9:3
9:4
9:5
9:6
9:7
9:8
9:9
9:10
9:14
9:15
9:16
9:18
9:19
9:20
9:21
9:22
9:24
9:25
9:26
9:27
9:28
9:29
9:30
9:32
9:33
9:34
9:35
9:37
9:40
9:45
9:46
9:47
9:48
Глава 10 
10:1
10:3
10:5
10:10
10:11
10:12
10:18
10:20
10:22
10:24
10:25
10:26
10:29
10:30
10:32
10:34
10:36
10:37
10:38
10:39
10:40
10:42
10:43
10:47
10:48
10:49
10:50
10:51
10:52
Глава 11 
11:2
11:3
11:4
11:5
11:6
11:10
11:11
11:12
11:13
11:14
11:16
11:18
11:19
11:20
11:21
11:22
11:23
11:26
11:28
11:29
11:30
11:31
11:32
11:33
Глава 12 
12:2
12:4
12:5
12:6
12:9
12:12
12:14
12:15
12:16
12:20
12:21
12:22
12:23
12:24
12:25
12:27
12:32
12:33
12:34
12:37
12:38
12:42
12:43
12:44
Глава 13 
13:3
13:4
13:6
13:7
13:8
13:10
13:12
13:13
13:15
13:16
13:17
13:18
13:19
13:20
13:22
13:23
13:25
13:27
13:28
13:29
13:31
13:32
13:34
13:35
13:36
13:37
Церковнославянский (рус)
И глаго́лаше и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко су́ть нѣ́цыи от­ здѣ́ стоя́щихъ, и́же не и́мутъ вкуси́ти сме́рти, до́ндеже ви́дятъ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе при­­ше́дшее въ си́лѣ.
[Зач. 38.] И по шести́ дне́хъ поя́тъ Иису́съ Петра́ и Иа́кова и Иоа́н­на, и воз­веде́ и́хъ на гору́ высоку́ осо́бь еди́ны: и преобрази́ся предъ ни́ми.
И ри́зы Его́ бы́ша блеща́щяся, бѣлы́ зѣло́ я́ко снѣ́гъ, яцѣ́хже не мо́жетъ бѣли́лникъ убѣли́ти на земли́.
И яви́ся и́мъ Илiа́ съ Моисе́емъ: и бѣ́ста со Иису́сомъ глаго́люща.
И от­вѣща́въ Пе́тръ глаго́ла Иису́сови: Равви́, добро́ е́сть на́мъ здѣ́ бы́ти: и сотвори́мъ кро́вы три́, Тебѣ́ еди́нъ, и Моисе́еви еди́нъ, и Илiи́ еди́нъ.
Не вѣ́дяше бо, что́ рѣщи́: бя́ху бо при­­стра́шни.
И бы́сть о́блакъ осѣня́я и́хъ: и прiи́де гла́съ изъ о́блака, глаго́ля: Се́й е́сть Сы́нъ Мо́й воз­лю́блен­ный, Того́ послу́шайте.
И внеза́пу воз­зрѣ́в­ше, ктому́ ни кого́же ви́дѣша, то́кмо Иису́са еди́наго съ собо́ю.
Сходя́щымъ же и́мъ съ горы́, запрети́ и́мъ, да ни кому́же повѣ́дятъ, я́же ви́дѣша, то́кмо егда́ Сы́нъ Человѣ́ческiй изъ ме́ртвыхъ воскре́снетъ.
[Зач. 39.] И сло́во удержа́ша въ себѣ́, стяза́ющеся, что́ е́сть, е́же изъ ме́ртвыхъ воскре́снути.
И вопроша́ху Его́ глаго́люще: ка́ко глаго́лютъ кни́жницы, я́ко Илiи́ подоба́етъ прiити́ пре́жде?
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: Илiа́ у́бо при­­ше́дъ пре́жде, устро́итъ вся́: и ка́ко е́сть пи́сано о Сы́нѣ Человѣ́честѣмъ, да мно́го постра́ждетъ и уничиже́нъ бу́детъ:
но глаго́лю ва́мъ, я́ко и Илiа́ прiи́де, и сотвори́ша ему́, ели́ка хотѣ́ша, я́коже е́сть пи́сано о не́мъ.
И при­­ше́дъ ко ученико́мъ, ви́дѣ наро́дъ мно́гъ о ни́хъ {о́крестъ и́хъ} и кни́жники стяза́ющяся съ ни́ми.
И а́бiе ве́сь наро́дъ ви́дѣвъ Его́ ужасе́ся, и при­­ри́щуще цѣлова́ху Его́.
И вопроси́ кни́жники: что́ стяза́етеся къ себѣ́ {съ ни́ми}?
[Зач. 40.] И от­вѣща́въ еди́нъ от­ наро́да рече́: Учи́телю, при­­ведо́хъ сы́на мо­его́ къ Тебѣ́, иму́ща ду́ха нѣ́ма:
и идѣ́же коли́ждо и́метъ его́, разбива́етъ его́, и пѣ́ны тещи́тъ, и скреже́щетъ зубы́ сво­и́ми, и оцѣпенѣва́етъ: и рѣ́хъ ученико́мъ Тво­и́мъ, да изжену́тъ его́, и не воз­мого́ша.
О́нъ же от­вѣща́въ ему́ глаго́ла: о, ро́де невѣ́ренъ, доко́лѣ въ ва́съ бу́ду? Доко́лѣ терплю́ вы? При­­веди́те его́ ко Мнѣ́.
И при­­вѣдо́ша его́ къ Нему́. И ви́дѣвъ Его́, а́бiе ду́хъ стрясе́ его́: и па́дъ на земли́, валя́шеся, пѣ́ны тещя́.
И вопроси́ отца́ его́: коли́ко лѣ́тъ е́сть, от­не́лѣже сiе́ бы́сть ему́? О́нъ же рече́: издѣ́тска:
и мно́гажды во о́гнь вве́рже его́ и въ во́ды, да погуби́тъ его́: но а́ще что́ мо́жеши, помози́ на́мъ, милосе́рдовавъ о на́съ.
Иису́съ же рече́ ему́: е́же а́ще что́ мо́жеши вѣ́ровати, вся́ воз­мо́жна вѣ́ру­ю­щему.
И а́бiе возопи́въ оте́цъ отроча́те, со слеза́ми глаго́лаше: вѣ́рую, Го́споди: помози́ мо­ему́ невѣ́рiю.
Ви́дѣвъ же Иису́съ, я́ко сри́щет­ся наро́дъ, запрети́ ду́ху нечи́стому, глаго́ля ему́: ду́ше нѣмы́й и глухі́й, А́зъ ти́ повѣлева́ю: изы́ди изъ него́ и ктому́ не вни́ди въ него́.
И возопи́въ и мно́го пружа́вся, изы́де: и бы́сть я́ко ме́ртвъ, я́коже мно́зѣмъ глаго́лати, я́ко у́мре.
Иису́съ же е́мь его́ за ру́ку, воз­дви́же его́: и воста́.
И в­ше́дшу Ему́ въ до́мъ, ученицы́ Его́ вопроша́ху Его́ еди́наго: я́ко мы́ не воз­мого́хомъ изгна́ти его́?
И рече́ и́мъ: се́й ро́дъ ничи́мже мо́жетъ изы́ти, то́кмо моли́твою и посто́мъ.
И от­ту́ду изше́дше, идя́ху сквоз­ѣ́ Галиле́ю: и не хотя́ше, да кто́ увѣ́сть.
Уча́­ше бо ученики́ Своя́ и глаго́лаше и́мъ, я́ко Сы́нъ Человѣ́ческiй пре́данъ бу́детъ въ ру́цѣ человѣ́честѣ, и убiю́тъ Его́: и убiе́нъ бы́въ, въ тре́тiй де́нь воскре́снетъ.
Они́ же не разумѣва́ху глаго́ла и боя́хуся Его́ вопроси́ти.
[Зач. 41.] И прiи́де въ Капернау́мъ: и въ дому́ бы́въ, вопроша́­ше и́хъ: что́ на пути́ въ себѣ́ помышля́сте?
Они́ же молча́ху: дру́гъ ко дру́гу бо стяза́шася на пути́, кто́ [е́сть] бо́лiй.
И сѣ́дъ при­­гласи́ оба­на́­де­ся­те и глаго́ла и́мъ: а́ще кто́ хо́щетъ ста́рѣй бы́ти, да бу́детъ всѣ́хъ ме́ншiй и всѣ́мъ слуга́.
И прiи́мь отроча́, поста́ви е́ посредѣ́ и́хъ: и объе́мь е́, рече́ и́мъ:
и́же а́ще еди́но таковы́хъ отроча́тъ прiи́метъ во и́мя Мое́, Мене́ прiе́млетъ: и и́же Мене́ прiе́млетъ, не Мене́ прiе́млетъ, но Посла́в­шаго Мя́.
Отвѣща́ ему́ Иоа́н­нъ, глаго́ля: Учи́телю, ви́дѣхомъ нѣ́ко­его и́менемъ Тво­и́мъ изгоня́ща бѣ́сы, и́же не хо́дитъ по на́съ: и воз­брани́хомъ ему́, я́ко не послѣ́дуетъ на́мъ.
Иису́съ же рече́: не брани́те ему́: никто́же бо е́сть, и́же сотвори́тъ си́лу о и́мени Мо­е́мъ, и воз­мо́жетъ вско́рѣ злосло́вити Мя́.
И́же бо нѣ́сть на вы́, по ва́съ е́сть.
И́же бо а́ще напо­и́тъ вы́ ча́­шею воды́ во и́мя Мое́, я́ко Христо́вы есте́, ами́нь глаго́лю ва́мъ, не погуби́тъ мзды́ сво­ея́.
[Зач. 42.] И и́же а́ще соблазни́тъ еди́наго от­ ма́лыхъ си́хъ вѣ́ру­ю­щихъ въ Мя́, до́брѣе е́сть ему́ па́че, а́ще облѣжи́тъ ка́мень же́рновный о вы́и его́, и вве́рженъ бу́детъ въ мо́ре.
И а́ще соблажня́етъ тя́ рука́ твоя́, от­сѣцы́ ю́: до́брѣе ти́ е́сть бѣ́днику {безъ руки́} въ живо́тъ вни́ти, не́же о́бѣ ру́цѣ иму́щу вни́ти въ гее́н­ну, во о́гнь неугаса́ющiй,
идѣ́же че́рвь и́хъ не умира́етъ, и о́гнь не угаса́етъ.
И а́ще нога́ твоя́ соблажня́етъ тя́, от­сѣцы́ ю́: до́брѣе ти́ е́сть вни́ти въ живо́тъ хро́му, не́же двѣ́ но́зѣ иму́щу вве́ржену бы́ти въ гее́н­ну, во о́гнь неугаса́ющiй,
идѣ́же че́рвь и́хъ не умира́етъ, и о́гнь не угаса́етъ.
И а́ще о́ко твое́ соблажня́етъ тя́, исткни́ е́: до́брѣе ти́ е́сть со еди́нѣмъ о́комъ вни́ти въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе, не́же двѣ́ о́цѣ иму́щу вве́ржену бы́ти въ гее́н­ну о́гнен­ную,
идѣ́же че́рвь и́хъ не умира́етъ, и о́гнь не угаса́етъ.
Вся́къ бо огне́мъ осоли́т­ся, и вся́ка же́ртва со́лiю осоли́т­ся.
Добро́ со́ль: а́ще же со́ль не слана́ бу́детъ, чи́мъ осоли́т­ся? Имѣ́йте со́ль въ себѣ́, и ми́ръ имѣ́йте между́ собо́ю.
И от­ту́ду воста́въ пре́йде въ предѣ́лы Иуде́йскiя, {чрезъ страну́, я́же} объ о́нъ по́лъ Иорда́на. И снидо́шася па́ки наро́ди къ Нему́: и я́ко обы́чай имѣ́, па́ки уча́­ше и́хъ.
[Зач. 43.] И при­­сту́пльше фарисе́е вопроси́ша Его́: а́ще досто́итъ му́жу жену́ пусти́ти? Искуша́юще Его́.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: что́ ва́мъ заповѣ́да Моисе́й?
Они́ же рѣ́ша: Моисе́й повелѣ́ кни́гу распу́стную написа́ти, и пусти́ти.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ и́мъ: по жестосе́рдiю ва́­шему написа́ ва́мъ за́повѣдь сiю́:
от­ нача́ла же созда́нiя, му́жа и жену́ сотвори́лъ я́ е́сть Бо́гъ:
сего́ ра́ди оста́витъ человѣ́къ отца́ сво­его́ и ма́терь
и при­­лѣпи́т­ся къ женѣ́ сво­е́й, и бу́дета о́ба въ пло́ть еди́ну: тѣ́мже уже́ нѣ́ста два́, но пло́ть еди́на:
е́же у́бо Бо́гъ сочета́, человѣ́къ да не разлуча́етъ.
И въ дому́ па́ки ученицы́ Его́ о се́мъ вопроси́ша Его́.
И глаго́ла и́мъ: [Зач. 44.] и́же а́ще пу́ститъ жену́ свою́ и оже́нит­ся ино́ю, прелюбы́ твори́тъ на ню́:
и а́ще жена́ пу́ститъ му́жа {му́жа сво­его́} и пося́гнетъ за ино́го, прелюбы́ твори́тъ.
И при­­ноша́ху къ Нему́ дѣ́ти, да ко́снет­ся и́хъ: ученицы́ же преща́ху при­­нося́щымъ.
Ви́дѣвъ же Иису́съ негодова́ и рече́ и́мъ: оста́вите дѣте́й при­­ходи́ти ко Мнѣ́ и не брани́те и́мъ, тацѣ́хъ бо е́сть Ца́р­ст­вiе Бо́жiе:
ами́нь глаго́лю ва́мъ: и́же а́ще не прiи́метъ Ца́р­ст­вiя Бо́жiя я́ко отроча́, не и́мать вни́ти въ не́.
И объе́мь и́хъ, воз­ло́жь ру́цѣ на ни́хъ, благословля́ше и́хъ.
[Зач. 45.] И исходя́щу Ему́ на пу́ть, при­­те́къ нѣ́кiй и покло́нься на колѣ́ну Ему́, вопроша́­ше Его́: Учи́телю благі́й, что́ сотворю́, да живо́тъ вѣ́чный наслѣ́д­ст­вую?
Иису́съ же рече́ ему́: что́ Мя́ глаго́леши бла́га? Никто́же бла́гъ, то́кмо еди́нъ Бо́гъ.
За́повѣди вѣ́си: не прелюбы́ сотвори́ши: не убі́й: не укра́ди: не лжесвидѣ́тел­ст­вуй: не оби́ди: чти́ отца́ тво­его́ и ма́терь.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ Ему́: Учи́телю, сiя́ вся́ сохрани́хъ от­ ю́ности мо­ея́.
Иису́съ же воз­зрѣ́въ на́нь, воз­люби́ его́ и рече́ ему́: еди́наго еси́ не доконча́лъ: иди́, ели́ка и́маши, прода́ждь и да́ждь ни́щымъ, и имѣ́ти и́маши сокро́вище на небеси́: и прiиди́ [и] ходи́ вслѣ́дъ Мене́, взе́мъ кре́стъ.
О́нъ же дря́хлъ бы́въ о словеси́ {о словеси́ се́мъ}, отъи́де скорбя́: бѣ́ бо имѣ́я стяжа́нiя мно́га.
И воз­зрѣ́въ Иису́съ глаго́ла ученико́мъ Сво­и́мъ: [Зач. 46.] ка́ко неудо́бь иму́щiи бога́т­ст­во въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе вни́дутъ.
Ученицы́ же ужаса́хуся о словесѣ́хъ Его́. Иису́съ же па́ки от­вѣща́въ глаго́ла и́мъ: ча́да, ка́ко неудо́бь упова́ющымъ на бога́т­ст­во въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе вни́ти:
удо́бѣе бо е́сть велбу́ду сквоз­ѣ́ иглинѣ́ у́шы про­ити́, не́же бога́ту въ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе вни́ти.
Они́ же и́злиха дивля́хуся, глаго́люще къ себѣ́: то́ кто́ мо́жетъ спасе́нъ бы́ти?
Воззрѣ́въ же на ни́хъ Иису́съ глаго́ла: у человѣ́къ невоз­мо́жно, но не у Бо́га: вся́ бо воз­мо́жна су́ть у Бо́га.
Нача́тъ же Пе́тръ глаго́лати Ему́: се́, мы́ оста́вихомъ вся́ и вслѣ́дъ Тебе́ идо́хомъ.
Отвѣща́въ же Иису́съ рече́: ами́нь глаго́лю ва́мъ: никто́же е́сть, и́же оста́вилъ е́сть до́мъ, или́ бра́тiю, или́ сестры́, или́ отца́, или́ ма́терь, или́ жену́, или́ ча́да, или́ се́ла, Мене́ ра́ди и Ева́нгелiа ра́ди:
а́ще не прiи́метъ стори́цею ны́нѣ во вре́мя сiе́, домо́въ, и бра́тiй, и се́стръ, и отца́, и ма́тере, и ча́дъ, и се́лъ, во изгна́нiи, и въ вѣ́къ гряду́щiй живо́тъ вѣ́чный:
мно́зи же бу́дутъ пе́рвiи послѣ́дни, и послѣ́днiи пе́рви.
Бя́ху же на пути́, восходя́ще во Иерусали́мъ: и бѣ́ варя́я и́хъ Иису́съ, и ужаса́хуся, и вслѣ́дъ иду́ще, боя́хуся. [Зач. 47.] И по­е́мь па́ки оба­на́­де­сять, нача́тъ и́мъ глаго́лати, я́же хотя́ху Ему́ бы́ти:
я́ко, се́, восхо́димъ во Иерусали́мъ, и Сы́нъ Человѣ́ческiй пре́данъ бу́детъ архiере́омъ и кни́жникомъ, и осу́дятъ Его́ на сме́рть, и предадя́тъ Его́ язы́комъ:
и поруга́ют­ся Ему́, и уя́звятъ Его́, и оплю́ютъ Его́, и убiю́тъ Его́: и въ тре́тiй де́нь воскре́снетъ.
И предъ Него́ прiидо́ста Иа́ковъ и Иоа́н­нъ, сы́на Зеведе́ева, глаго́люща: Учи́телю, хо́щева, да, е́же а́ще про́сива, сотвори́ши на́ма.
О́нъ же рече́ и́ма: что́ хо́щета, да сотворю́ ва́ма?
О́на же рѣ́ста Ему́: да́ждь на́мъ, да еди́нъ о десну́ю Тебе́ и еди́нъ о шу́юю Тебе́ ся́дева во сла́вѣ Тво­е́й.
Иису́съ же рече́ и́ма: не вѣ́ста, чесо́ про́сита: мо́жета ли пи́ти ча́шу, ю́же А́зъ пiю́, и креще́нiемъ, и́мже А́зъ креща́юся, крести́тися?
О́на же рѣ́ста Ему́: мо́жева. Иису́съ же рече́ и́ма: ча́шу у́бо, ю́же А́зъ пiю́, испiе́та, и креще́нiемъ, и́мже А́зъ креща́юся, крести́тася:
а е́же сѣ́сти о десну́ю Мене́ и о шу́юю, нѣ́сть Мнѣ́ да́ти, но и́мже угото́вано е́сть.
И слы́шав­ше де́сять, нача́ша негодова́ти о Иа́ковѣ и Иоа́н­нѣ.
Иису́съ же при­­зва́въ и́хъ, глаго́ла и́мъ: вѣ́сте, я́ко мня́щiися владѣ́ти язы́ки, соодолѣва́ютъ и́мъ, и вели́цыи и́хъ облада́ютъ и́ми:
не та́ко же бу́детъ въ ва́съ: но и́же а́ще хо́щетъ въ ва́съ вя́щшiй бы́ти, да бу́детъ ва́мъ слуга́:
и и́же а́ще хо́щетъ въ ва́съ бы́ти ста́рѣй, да бу́детъ всѣ́мъ ра́бъ:
и́бо Сы́нъ Человѣ́чь не прiи́де, да послу́жатъ Ему́, но да послу́житъ и да́стъ ду́шу Свою́ избавле́нiе за мно́ги.
[Зач. 48.] И прiидо́ша во Иерихо́нъ. И исходя́щу Ему́ от­ Иерихо́на, и ученико́мъ Его́, и наро́ду мно́гу, сы́нъ Тиме́овъ Варти́мей слѣпы́й сѣдя́ше при­­ пути́, прося́.
И слы́шавъ, я́ко Иису́съ Назоряни́нъ е́сть, нача́тъ зва́ти и глаго́лати: Сы́не Дави́довъ Иису́се, поми́луй мя́.
И преща́ху ему́ мно́зи, да умолчи́тъ: о́нъ же мно́жае па́че зва́­ше: Сы́не Дави́довъ, поми́луй мя́.
И ста́въ Иису́съ, рече́ его́ воз­гласи́ти. И воз­гласи́ша слѣпца́, глаго́люще ему́: дерза́й, воста́ни, зове́тъ тя́.
О́нъ же от­ве́ргъ ри́зы своя́, воста́въ прiи́де ко Иису́сови.
И от­вѣща́въ глаго́ла ему́ Иису́съ: что́ хо́щеши, да сотворю́ тебѣ́? Слѣпы́й же глаго́ла ему́: учи́телю, да прозрю́.
Иису́съ же рече́ ему́: иди́: вѣ́ра твоя́ спасе́ тя. И а́бiе прозрѣ́ и по Иису́сѣ и́де въ пу́ть.
[Зач. 49.] И егда́ при­­бли́жи[ша]ся во Иерусали́мъ, въ Виѳсфагі́ю и Виѳа́нiю, къ горѣ́ Елео́нстѣй, посла́ два́ от­ учени́къ Сво­и́хъ
и глаго́ла и́ма: иди́та въ ве́сь, я́же е́сть пря́мо ва́ма: и а́бiе входя́ща въ ню́, обря́щета жребя́ при­­вя́зано, на не́же никто́же от­ человѣ́къ всѣ́де: от­рѣ́шша е́, при­­веди́та:
и а́ще кто́ ва́ма рече́тъ: что́ твори́та сiе́? Рцы́та, я́ко Госпо́дь тре́буетъ е́: и а́бiе по́слетъ е́ сѣ́мо.
Идо́ста же, и обрѣто́ста жребя́ при­­вя́зано при­­ две́рехъ внѣ́ на распу́тiи, и от­рѣши́ста е́.
И нѣ́цыи от­ стоя́щихъ ту́ глаго́лаху и́ма: что́ дѣ́ета от­рѣша́юща жребя́?
О́на же рѣ́ста и́мъ, я́коже заповѣ́да и́ма Иису́съ: и оста́виша я́.
И при­­ведо́ста жребя́ ко Иису́сови: и воз­ложи́ша на не́ ри́зы своя́, и всѣ́де на не́.
Мно́зи же ри́зы своя́ постла́ша по пути́: друзі́и же ва́iа рѣ́заху от­ дре́вiя и постила́ху по пути́.
И предходя́щiи и вслѣ́дъ гряду́щiи вопiя́ху, глаго́люще: оса́н­на, благослове́нъ Гряды́й во и́мя Госпо́дне,
благослове́но гряду́щее ца́р­ст­во во и́мя Го́спода отца́ на́­шего Дави́да: оса́н­на въ вы́шнихъ.
[Зач. 50.] И вни́де во Иерусали́мъ Иису́съ и въ це́рковь: и согля́давъ вся́, по́здѣ уже́ су́щу часу́, изы́де въ Виѳа́нiю со обѣма­на́­де­ся­те.
И нау́трiе изше́дшымъ и́мъ от­ Виѳа́нiи, взалка́:
и ви́дѣвъ смоко́вницу издале́ча, иму́щу ли́­ст­вiе, прiи́де, а́ще у́бо что́ обря́щетъ на не́й: и при­­ше́дъ къ не́й, ничесо́же обрѣ́те, то́кмо ли́­ст­вiе: не у́ бо бѣ́ вре́мя смо́квамъ.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ е́й: да не ктому́ от­ тебе́ во вѣ́ки никто́же плода́ снѣ́сть. И слы́шаху ученицы́ Его́.
И прiидо́ша [па́ки] во Иерусали́мъ. И в­ше́дъ Иису́съ въ це́рковь, нача́тъ изгони́ти продаю́щыя и купу́ющыя въ це́ркви: и трапе́зы торжнико́мъ и сѣда́лища продаю́щихъ го́луби испрове́рже:
и не дая́ше, да кто́ мимонесе́тъ сосу́дъ сквоз­ѣ́ це́рковь.
И уча́­ше, глаго́ля и́мъ: нѣ́сть ли пи́сано, я́ко хра́мъ Мо́й хра́мъ моли́твы нарече́т­ся всѣ́мъ язы́комъ? Вы́ же сотвори́сте его́ верте́пъ разбо́йникомъ.
И слы́шаша кни́жницы и архiере́е, и иска́ху, ка́ко Его́ погубя́тъ: боя́хубося Его́, я́ко ве́сь наро́дъ дивля́шеся о уче́нiи Его́.
И я́ко по́здѣ бы́сть, исхожда́­ше во́нъ изъ гра́да.
И у́тро мимоходя́ще, ви́дѣша смоко́вницу изсо́хшу изъ коре́нiя.
И воспомяну́въ Пе́тръ глаго́ла Ему́: Равви́, ви́ждь, смоко́вница, ю́же прокля́лъ еси́, у́сше.
И от­вѣща́въ Иису́съ глаго́ла и́мъ:
[Зач. 51.] имѣ́йте вѣ́ру Бо́жiю: ами́нь бо глаго́лю ва́мъ, я́ко, и́же а́ще рече́тъ горѣ́ се́й: дви́гнися и ве́рзися въ мо́ре: и не размы́слитъ въ се́рдцы сво­е́мъ, но вѣ́ру и́метъ, я́ко е́же глаго́летъ, быва́етъ: бу́детъ ему́, е́же а́ще рече́тъ:
сего́ ра́ди глаго́лю ва́мъ: вся́ ели́ка а́ще моля́щеся про́сите, вѣ́руйте, я́ко прiе́млете: и бу́детъ ва́мъ:
и егда́ сто­ите́ моля́щеся, от­пуща́йте, а́ще что́ и́мате на кого́, да и Оте́цъ ва́шъ, И́же е́сть на небесѣ́хъ, от­пу́ститъ ва́мъ согрѣше́нiя ва́ша:
а́ще ли же вы́ не от­пуща́ете, ни Оте́цъ ва́шъ, И́же е́сть на небесѣ́хъ, от­пу́ститъ ва́мъ согрѣше́нiй ва́шихъ.
[Зач. 52.] И прiидо́ша па́ки во Иерусали́мъ. И въ це́ркви ходя́щу Ему́, прiидо́ша къ Нему́ архiере́е и кни́жницы и ста́рцы
и глаго́лаша Ему́: ко́­ею о́бластiю сiя́ твори́ши? И кто́ Ти́ о́бласть сiю́ даде́, да сiя́ твори́ши?
Иису́съ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: вопрошу́ вы и А́зъ словесе́ еди́наго, и от­вѣща́йте Ми́: и реку́ ва́мъ, ко́­ею о́бластiю сiя́ творю́:
креще́нiе Иоа́н­ново съ небесе́ ли бѣ́, или́ от­ человѣ́къ? От­вѣща́йте Ми́.
И мы́сляху въ себѣ́, глаго́люще: а́ще рече́мъ, съ небесе́, рече́тъ: почто́ у́бо не вѣ́ровасте ему́?
Но а́ще рече́мъ, от­ человѣ́къ: боя́хуся люді́й: вси́ бо имѣ́яху Иоа́н­на, я́ко во­и́стин­ну проро́къ бѣ́.
И от­вѣща́в­ше глаго́лаша Иису́сови: не вѣ́мы. И от­вѣща́въ Иису́съ глаго́ла и́мъ: ни А́зъ глаго́лю ва́мъ, ко́­ею о́бластiю сiя́ творю́.
[Зач. 53.] И нача́тъ и́мъ въ при́тчахъ глаго́лати: виногра́дъ насади́ человѣ́къ, и огради́ опло́томъ, и ископа́ точи́ло, и созда́ сто́лпъ, и предаде́ его́ тяжа́телемъ {дѣ́лателемъ}, и отъи́де.
И посла́ къ тяжа́телемъ во вре́мя раба́, да от­ тяжа́тель прiи́метъ от­ плода́ виногра́да:
они́ же е́мше его́ би́ша и отосла́ша тща́.
И па́ки посла́ къ ни́мъ друга́го раба́: и того́ ка́менiемъ би́в­ше, проби́ша главу́ ему́ и посла́ша безче́стна.
И па́ки ино́го посла́: и того́ уби́ша: и мно́ги и́ны, о́вы у́бо бiю́ще, о́вы же убива́юще.
Еще́ у́бо еди́наго сы́на имѣ́ воз­лю́блен­наго сво­его́, посла́ и того́ къ ни́мъ послѣди́, глаго́ля, я́ко усрамя́т­ся сы́на мо­его́.
О́ни же тяжа́теле рѣ́ша къ себѣ́, я́ко се́й е́сть наслѣ́дникъ: прiиди́те, убiе́мъ его́, и на́­ше бу́детъ наслѣ́д­ст­вiе.
И е́мше его́ уби́ша и изверго́ша его́ во́нъ изъ виногра́да.
Что́ у́бо сотвори́тъ госпо́дь виногра́да? Прiи́детъ и погуби́тъ тяжа́тели и да́стъ виногра́дъ инѣ́мъ.
Ни Писа́нiя ли сего́ чли́ есте́: ка́мень, его́же не въ ряду́ сотвори́ша зи́ждущiи, се́й бы́сть во главу́ у́гла:
от­ Го́спода бы́сть сiе́, и е́сть ди́вно во о́чiю на́шею?
И иска́ху Его́ я́ти, и убоя́шася наро́да: разумѣ́ша бо, я́ко къ ни́мъ при́тчу рече́: и оста́вльше Его́ от­идо́ша.
[Зач. 54.] И посла́ша къ Нему́ нѣ́кiя от­ фарисе́й и иродiа́нъ, да Его́ обольстя́тъ сло́вомъ.
Они́ же при­­ше́дше глаго́лаша Ему́: Учи́телю, вѣ́мы, я́ко и́стиненъ еси́ и не ради́ши ни о ко́мже: не зри́ши бо на лице́ человѣ́ковъ, но во­и́стин­ну пути́ Бо́жiю учи́ши: досто́итъ ли кинсо́нъ ке́сареви да́ти, или́ ни́? Да́мы ли, или́ не да́мы?
О́нъ же вѣ́дый и́хъ лицемѣ́рiе, рече́ и́мъ: что́ Мя искуша́ете? При­­неси́те Ми́ пѣ́нязь, да ви́жу.
Они́ же при­­несо́ша. И глаго́ла и́мъ: чі́й о́бразъ сі́й и написа́нiе? Они́ же рѣ́ша Ему́: ке́саревъ.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ и́мъ: воз­дади́те ке́сарева ке́сареви и Бо́жiя Богови. И чуди́шася о Не́мъ.
[Зач. 55.] И прiидо́ша саддуке́е къ Нему́, и́же глаго́лютъ воскресе́нiю не бы́ти: и вопроси́ша Его́, глаго́люще:
Учи́телю, Моисе́й написа́ на́мъ, я́ко а́ще кому́ бра́тъ у́мретъ и оста́витъ жену́, а ча́дъ не оста́витъ: да по́йметъ бра́тъ его́ жену́ его́ и воскреси́тъ сѣ́мя бра́ту сво­ему́.
Се́дмь бра́тiй бѣ́: и пе́рвый поя́тъ жену́ и умира́я не оста́ви сѣ́мене:
и вторы́й поя́тъ ю́ и у́мре, и ни то́й оста́ви сѣ́мене: и тре́тiй та́кожде:
и поя́ша ю́ се́дмь и не оста́виша сѣ́мене: послѣди́ же всѣ́хъ у́мре и жена́.
Въ воскресе́нiе у́бо, егда́ воскре́снутъ, кото́рому и́хъ бу́детъ жена́: се́дмь бо имѣ́ша ю́ жену́.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ и́мъ: не сего́ ли ра́ди прельща́етеся, не вѣ́дуще Писа́нiя, ни си́лы Бо́жiя?
Егда́ бо изъ ме́ртвыхъ воскре́снутъ, ни же́нят­ся, ни посяга́ютъ, но су́ть я́ко а́нгели на небесѣ́хъ:
о ме́ртвыхъ же, я́ко востаю́тъ, нѣ́сте ли чли́ въ кни́гахъ Моисе́овыхъ, при­­ купинѣ́ я́ко рече́ ему́ Бо́гъ, глаго́ля: А́зъ Бо́гъ Авраа́мовъ и Бо́гъ Исаа́ковъ и Бо́гъ Иа́ковль?
Нѣ́сть Бо́гъ ме́ртвыхъ, но Бо́гъ живы́хъ: вы́ у́бо мно́го прельща́етеся.
[Зач. 56.] И при­­сту́пль еди́нъ от­ кни́жникъ, слы́шавъ и́хъ стяза́ющихся и ви́дѣвъ, я́ко до́брѣ от­вѣща́ и́мъ, вопроси́ Его́: ка́я е́сть пе́рвая всѣ́хъ за́повѣдiй?
Иису́съ же от­вѣща́ ему́: я́ко пе́рвѣйши всѣ́хъ за́повѣдiй: слы́ши, Изра́илю, Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ Госпо́дь еди́нъ е́сть:
и воз­лю́биши Го́спода Бо́га тво­его́ всѣ́мъ се́рдцемъ тво­и́мъ, и все́ю душе́ю тво­е́ю, и всѣ́мъ умо́мъ тво­и́мъ, и все́ю крѣ́постiю тво­е́ю: сiя́ е́сть пе́рвая за́повѣдь.
И втора́я подо́бна е́й: воз­лю́биши бли́жняго сво­его́ я́ко са́мъ себе́. Бо́лшая сею́ и́на за́повѣдь нѣ́сть.
И рече́ Ему́ кни́жникъ: до́брѣ, Учи́телю, во­и́стин­ну ре́клъ еси́, я́ко еди́нъ е́сть Бо́гъ, и нѣ́сть и́нъ ра́звѣ его́:
и е́же люби́ти Его́ всѣ́мъ се́рдцемъ, и всѣ́мъ ра́зумомъ, и все́ю душе́ю, и все́ю крѣ́постiю: и е́же люби́ти бли́жняго я́ко себе́, бо́лѣ е́сть всѣ́хъ всесожже́нiй и же́ртвъ.
Иису́съ же ви́дѣвъ, я́ко смы́слен­но от­вѣща́, рече́ ему́: не дале́че еси́ от­ Ца́р­ст­вiя Бо́жiя. И никто́же смѣ́яше ктому́ Его́ вопроси́ти.
И от­вѣща́въ Иису́съ глаго́лаше, учя́ въ це́ркви: ка́ко глаго́лютъ кни́жницы, я́ко Христо́съ Сы́нъ е́сть Дави́довъ?
То́й бо Дави́дъ рече́ Ду́хомъ Святы́мъ: глаго́ла Госпо́дь Го́сподеви мо­ему́: сѣди́ одесну́ю Мене́, до́ндеже положу́ враги́ Твоя́ подно́жiе нога́ма Тво­и́ма.
Са́мъ у́бо Дави́дъ глаго́летъ Его́ Го́спода: и от­ку́ду Сы́нъ ему́ е́сть? И мно́гъ наро́дъ послу́шаше Его́ въ сла́дость.
[Зач. 57.] И глаго́лаше и́мъ во уче́нiи Сво­е́мъ: блюди́теся от­ кни́жникъ, хотя́щихъ во одѣя́нiихъ ходи́ти, и цѣлова́нiя на то́ржищихъ,
и преждесѣда́нiя на со́нмищихъ, и первовоз­лежа́нiя на ве́черяхъ:
пояда́юще до́мы вдови́цъ и непщева́нiемъ надо́лзѣ моля́щеся, сі́и прiи́мутъ ли́шшее осужде́нiе.
И сѣ́дъ Иису́съ пря́мо сокро́вищному храни́лищу, зря́ше, ка́ко наро́дъ ме́щетъ мѣ́дь въ сокро́вищное храни́лище. И мно́зи бога́тiи вмета́ху мно́га.
И при­­ше́дши еди́на вдови́ца убо́га, вве́рже ле́птѣ двѣ́, е́же е́сть кодра́нтъ.
И при­­зва́въ ученики́ Своя́, рече́ и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко вдови́ца сiя́ убо́гая мно́жае всѣ́хъ вве́рже вмета́ющихъ въ сокро́вищное храни́лище:
вси́ бо от­ избы́тка сво­его́ вверго́ша: сiя́ же от­ лише́нiя сво­его́ вся́, ели́ка имѣ́яше, вве́рже, все́ житiе́ свое́.
[Зач. 58.] И исходя́щу Ему́ от­ це́ркве, глаго́ла Ему́ еди́нъ от­ учени́къ Его́: Учи́телю, ви́ждь, каково́ ка́менiе и какова́ зда́нiя.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ ему́: ви́диши ли сiя́ вели́кая зда́нiя? Не и́мать оста́ти здѣ́ ка́мень на ка́мени, и́же не разори́т­ся.
И сѣдя́щу Ему́ на горѣ́ Елео́нстѣй пря́мо це́ркве, вопроша́ху Его́ еди́наго Пе́тръ и Иа́ковъ, и Иоа́н­нъ и Андре́й:
рцы́ на́мъ, когда́ сiя́ бу́дутъ? И ко́е [бу́детъ] зна́менiе, егда́ и́мутъ вся́ сiя́ сконча́тися?
Иису́съ же от­вѣща́въ и́мъ, нача́тъ глаго́лати: блюди́теся, да не кто́ ва́съ прельсти́тъ.
Мно́зи бо прiи́дутъ во и́мя Мое́, глаго́люще, я́ко А́зъ е́смь: и мно́ги прельстя́тъ.
Егда́ же услы́шите бра́ни и слы́шанiя бра́немъ, не ужаса́йтеся: подоба́етъ бо бы́ти: но не у́ кончи́на.
Воста́нетъ бо язы́къ на язы́къ, и ца́р­ст­во на ца́р­ст­во: и бу́дутъ тру́си по мѣ́стомъ, и бу́дутъ гла́ди и мяте́жи. Нача́ло болѣ́знемъ сiя́.
[Зач. 59.] Блюди́теся же вы́ са́ми: предадя́тъ бо вы́ въ со́нмища, и на собо́рищихъ бiе́ни бу́дете: и предъ во­ево́ды и цари́ веде́ни бу́дете Мене́ ра́ди, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
И во всѣ́хъ язы́цѣхъ подоба́етъ пре́жде проповѣ́датися Ева́нгелiю.
Егда́ же поведу́тъ вы́ предаю́ще, не пре́жде пецы́теся, что́ воз­глаго́лете, ни по­уча́йтеся: но е́же а́ще да́ст­ся ва́мъ въ то́й ча́съ, се́ глаго́лите: не вы́ бо бу́дете глаго́лющiи, но Ду́хъ Святы́й.
Преда́стъ же бра́тъ бра́та на сме́рть, и оте́цъ ча́до: и воста́нутъ ча́да на роди́тели и убiю́тъ и́хъ.
И бу́дете ненави́дими всѣ́ми и́мене Мо­его́ ра́ди: претерпѣ́вый же до конца́, то́й спасе́нъ бу́детъ.
[Зач. 60.] Егда́ же у́зрите ме́рзость запустѣ́нiя, рече́н­ную Данiи́ломъ проро́комъ, стоя́щу, идѣ́же не подоба́етъ: чты́й да разумѣ́етъ: тогда́ су́щiи во Иуде́и да бѣжа́тъ на го́ры:
и и́же на кро́вѣ, да не сла́зитъ въ до́мъ, ни да вни́детъ взя́ти чесо́ от­ до́му сво­его́:
и и́же на селѣ́ сы́й, да не воз­врати́т­ся вспя́ть взя́ти ри́зу свою́.
Го́ре же непра́зднымъ и доя́щымъ въ ты́я дни́.
Моли́теся же, да не бу́детъ бѣ́г­ст­во ва́­ше въ зимѣ́.
Бу́дутъ бо дні́е ті́и ско́рбь, якова́ не бы́сть такова́ от­ нача́ла созда́нiя, е́же созда́ Бо́гъ, доны́нѣ, и не бу́детъ.
И а́ще не бы́ Госпо́дь прекрати́лъ дні́й, не бы́ у́бо спасла́ся вся́ка пло́ть: но избра́н­ныхъ ра́ди, и́хже избра́, прекрати́тъ дни́.
Тогда́ а́ще кто́ рече́тъ ва́мъ: се́, здѣ́ Христо́съ, или́: се́, о́ндѣ: не ими́те вѣ́ры.
Воста́нутъ бо лжехри́сти и лжепроро́цы и дадя́тъ зна́менiя и чудеса́, е́же прельсти́ти, а́ще воз­мо́жно, и избра́н­ныя.
Вы́ же блюди́теся: се́, пре́жде рѣ́хъ ва́мъ вся́.
[Зач. 61.] Но въ ты́я дни́, по ско́рби то́й, со́лнце поме́ркнетъ, и луна́ не да́стъ свѣ́та сво­его́,
и звѣ́зды бу́дутъ съ небесе́ спа́да­ю­щя, и си́лы, я́же на небесѣ́хъ, подви́жут­ся.
И тогда́ у́зрятъ Сы́на Человѣ́ческаго гряду́ща на о́блацѣхъ съ си́лою и сла́вою мно́гою.
И тогда́ по́слетъ А́нгелы Своя́ и собере́тъ избра́н­ныя Своя́ от­ четы́рехъ вѣ́тръ, от­ конца́ земли́ до конца́ не́ба.
От смоко́вницы же научи́теся при́тчи: егда́ уже́ вѣ́твiе ея́ бу́детъ мла́до и израща́етъ ли́­ст­вiе, вѣ́дите, я́ко бли́зъ е́сть жа́тва:
та́ко и вы́, егда́ сiя́ ви́дите быва́юща, вѣ́дите, я́ко бли́зъ е́сть, при­­ две́рехъ.
Ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко не и́мать прейти́ ро́дъ се́й, до́ндеже вся́ сiя́ бу́дутъ.
[Зач. 62.] Не́бо и земля́ пре́йдутъ, словеса́ же Моя́ не пре́йдутъ.
О дни́ же то́мъ или́ о часѣ́ никто́же вѣ́сть, ни А́нгели, и́же су́ть на небесѣ́хъ, ни Сы́нъ, то́кмо Оте́цъ.
Блюди́те, бди́те и моли́теся: не вѣ́сте бо, когда́ вре́мя бу́детъ.
Я́коже человѣ́къ от­ходя́ оста́вль до́мъ сво́й, и да́въ рабо́мъ сво­и́мъ вла́сть, и кому́ждо дѣ́ло свое́, и вратарю́ повелѣ́, да бди́тъ.
Бди́те у́бо: не вѣ́сте бо, когда́ госпо́дь до́му прiи́детъ, ве́черъ, или́ полу́нощи, или́ въ пѣтлоглаше́нiе, или́ у́тро:
да не при­­ше́дъ внеза́пу, обря́щетъ вы́ спя́щя.
А я́же ва́мъ глаго́лю, всѣ́мъ глаго́лю: бди́те.
Синодальный
1 Преображение Господне. 14 Исцеление одержимого духом немым. 30 Иисус Христос снова говорит о Своей смерти и Воскресении. 33 Первенство чрез служение всем. 43 Причина соблазна и геенна огненная.
И сказал им: истинно говорю вам: есть некоторые из стоящих здесь, которые не вкусят смерти, как уже увидят Царствие Божие, пришедшее в силе.
[Зач. 38.] И, по прошествии дней шести, взял Иисус Петра, Иакова и Иоанна, и возвел на гору высокую особо их одних, и преобразился перед ними.
Одежды Его сделались блистающими, весьма белыми, как снег, как на земле белильщик не может выбелить.
И явился им Илия с Моисеем; и беседовали с Иисусом.
При сем Петр сказал Иисусу: Равви́! хорошо нам здесь быть; сделаем три кущи: Тебе одну, Моисею одну, и одну Илии.
Ибо не знал, что сказать; потому что они были в страхе.
И явилось облако, осеняющее их, и из облака исшел глас, глаголющий: Сей есть Сын Мой Возлюбленный; Его слушайте.
И, внезапно посмотрев вокруг, никого более с собою не видели, кроме одного Иисуса.
Когда же сходили они с горы, Он не велел никому рассказывать о том, что видели, доколе Сын Человеческий не воскреснет из мертвых.
[Зач. 39.] И они удержали это слово, спрашивая друг друга, что значит: воскреснуть из мертвых.
И спросили Его: как же книжники говорят, что Илии надлежит прийти прежде?
Он сказал им в ответ: правда, Илия должен прийти прежде и устроить всё; и Сыну Человеческому, как написано о Нем, надлежит много пострадать и быть уничижену.
Но говорю вам, что и Илия пришел, и поступили с ним, как хотели, как написано о нем.
Придя к ученикам, увидел много народа около них и книжников, спорящих с ними.
Тотчас, увидев Его, весь народ изумился, и, подбегая, приветствовали Его.
Он спросил книжников: о чем спорите с ними?
[Зач. 40.] Один из народа сказал в ответ: Учитель! я привел к Тебе сына моего, одержимого духом немым:
где ни схватывает его, повергает его на землю, и он испускает пену, и скрежещет зубами своими, и цепенеет. Говорил я ученикам Твоим, чтобы изгнали его, и они не могли.
Отвечая ему, Иисус сказал: о, род неверный! доколе буду с вами? доколе буду терпеть вас? Приведите его ко Мне.
И привели его к Нему. Как скоро бесноватый увидел Его, дух сотряс его; он упал на землю и валялся, испуская пену.
И спросил Иисус отца его: как давно это сделалось с ним? Он сказал: с детства;
и многократно дух бросал его и в огонь и в воду, чтобы погубить его; но, если что можешь, сжалься над нами и помоги нам.
Иисус сказал ему: если сколько-нибудь можешь веровать, всё возможно верующему.
И тотчас отец отрока воскликнул со слезами: верую, Господи! помоги моему неверию.
Иисус, видя, что сбегается народ, запретил духу нечистому, сказав ему: дух немой и глухой! Я повелеваю тебе, выйди из него и впредь не входи в него.
И, вскрикнув и сильно сотрясши его, вышел; и он сделался, как мертвый, так что многие говорили, что он умер.
Но Иисус, взяв его за руку, поднял его; и он встал.
И как вошел Иисус в дом, ученики Его спрашивали Его наедине: почему мы не могли изгнать его?
И сказал им: сей род не может выйти иначе, как от молитвы и поста.
Выйдя оттуда, проходили через Галилею; и Он не хотел, чтобы кто узнал.
Ибо учил Своих учеников и говорил им, что Сын Человеческий предан будет в руки человеческие и убьют Его, и, по убиении, в третий день воскреснет.
Но они не разумели сих слов, а спросить Его боялись.
[Зач. 41.] Пришел в Капернаум; и когда был в доме, спросил их: о чем дорогою вы рассуждали между собою?
Они молчали; потому что дорогою рассуждали между собою, кто больше.
И, сев, призвал двенадцать и сказал им: кто хочет быть первым, будь из всех последним и всем слугою.
И, взяв дитя, поставил его посреди них и, обняв его, сказал им:
кто примет одно из таких детей во имя Мое, тот принимает Меня; а кто Меня примет, тот не Меня принимает, но Пославшего Меня.
При сем Иоанн сказал: Учитель! мы видели человека, который именем Твоим изгоняет бесов, а не ходит за нами; и запретили ему, потому что не ходит за нами.
Иисус сказал: не запрещайте ему, ибо никто, сотворивший чудо именем Моим, не может вскоре злословить Меня.
Ибо кто не против вас, тот за вас.
И кто напоит вас чашею воды во имя Мое, потому что вы Христовы, истинно говорю вам, не потеряет награды своей.
[Зач. 42.] А кто соблазнит одного из малых сих, верующих в Меня, тому лучше было бы, если бы повесили ему жерновный камень на шею и бросили его в море.
И если соблазняет тебя рука твоя, отсеки ее: лучше тебе увечному войти в жизнь, нежели с двумя руками идти в геенну, в огонь неугасимый,
где червь их не умирает и огонь не угасает.
И если нога твоя соблазняет тебя, отсеки ее: лучше тебе войти в жизнь хромому, нежели с двумя ногами быть ввержену в геенну, в огонь неугасимый,
где червь их не умирает и огонь не угасает.
И если глаз твой соблазняет тебя, вырви его: лучше тебе с одним глазом войти в Царствие Божие, нежели с двумя глазами быть ввержену в геенну огненную,
где червь их не умирает и огонь не угасает.
Ибо всякий огнем осолится, и всякая жертва солью осолится.
Соль – добрая вещь; но ежели соль не солона будет, чем вы ее поправите? Имейте в себе соль, и мир имейте между собою.
1 Поучение о разводе. 13 Иисус Христос благословляет детей. 17 Беседа Иисуса Христа с богатым юношей. 32 Предсказание Иисуса о Его смерти. 35 Сыновья Зеведеевы; «Не для того, чтобы Ему служили, но чтобы послужить». 46 Исцеление слепого Вартимея.
Отправившись оттуда, приходит в пределы Иудейские за Иорданскою стороною. Опять собирается к Нему народ, и, по обычаю Своему, Он опять учил их.
[Зач. 43.] Подошли фарисеи и спросили, искушая Его: позволительно ли разводиться мужу с женою?
Он сказал им в ответ: что заповедал вам Моисей?
Они сказали: Моисей позволил писать разводное письмо и разводиться.
Иисус сказал им в ответ: по жестокосердию вашему он написал вам сию заповедь.
В начале же создания, Бог мужчину и женщину сотворил их.
Посему оставит человек отца своего и мать
и прилепится к жене своей, и будут два одною плотью; так что они уже не двое, но одна плоть.
Итак, что Бог сочетал, того человек да не разлучает.
В доме ученики Его опять спросили Его о том же.
Он сказал им: [Зач. 44.] кто разведется с женою своею и женится на другой, тот прелюбодействует от нее;
и если жена разведется с мужем своим и выйдет за другого, прелюбодействует.
Приносили к Нему детей, чтобы Он прикоснулся к ним; ученики же не допускали приносящих.
Увидев то, Иисус вознегодовал и сказал им: пустите детей приходить ко Мне и не препятствуйте им, ибо таковых есть Царствие Божие.
Истинно говорю вам: кто не примет Царствия Божия, как дитя, тот не войдет в него.
И, обняв их, возложил руки на них и благословил их.
[Зач. 45.] Когда выходил Он в путь, подбежал некто, пал пред Ним на колени и спросил Его: Учитель благой! что мне делать, чтобы наследовать жизнь вечную?
Иисус сказал ему: что ты называешь Меня благим? Никто не благ, как только один Бог.
Знаешь заповеди: не прелюбодействуй, не убивай, не кради, не лжесвидетельствуй, не обижай, почитай отца твоего и мать.
Он же сказал Ему в ответ: Учитель! всё это сохранил я от юности моей.
Иисус, взглянув на него, полюбил его и сказал ему: одного тебе недостает: пойди, всё, что имеешь, продай и раздай нищим, и будешь иметь сокровище на небесах; и приходи, последуй за Мною, взяв крест.
Он же, смутившись от сего слова, отошел с печалью, потому что у него было большое имение.
И, посмотрев вокруг, Иисус говорит ученикам Своим: [Зач. 46.] как трудно имеющим богатство войти в Царствие Божие!
Ученики ужаснулись от слов Его. Но Иисус опять говорит им в ответ: дети! как трудно надеющимся на богатство войти в Царствие Божие!
Удобнее верблюду пройти сквозь игольные уши, нежели богатому войти в Царствие Божие.
Они же чрезвычайно изумлялись и говорили между собою: кто же может спастись?
Иисус, воззрев на них, говорит: человекам это невозможно, но не Богу, ибо всё возможно Богу.
И начал Петр говорить Ему: вот, мы оставили всё и последовали за Тобою.
Иисус сказал в ответ: истинно говорю вам: нет никого, кто оставил бы дом, или братьев, или сестер, или отца, или мать, или жену, или детей, или зе́мли, ради Меня и Евангелия,
и не получил бы ныне, во время сие, среди гонений, во сто крат более домов, и братьев, и сестер, и отцов, и матерей, и детей, и земель, а в веке грядущем жизни вечной.
Многие же будут первые последними, и последние первыми.
Когда были они на пути, восходя в Иерусалим, Иисус шел впереди их, а они ужасались и, следуя за Ним, были в страхе. [Зач. 47.] Подозвав двенадцать, Он опять начал им говорить о том, что́ будет с Ним:
вот, мы восходим в Иерусалим, и Сын Человеческий предан будет первосвященникам и книжникам, и осудят Его на смерть, и предадут Его язычникам,
и поругаются над Ним, и будут бить Его, и оплюют Его, и убьют Его; и в третий день воскреснет.
Тогда подошли к Нему сыновья Зеведеевы Иаков и Иоанн и сказали: Учитель! мы желаем, чтобы Ты сделал нам, о чем попросим.
Он сказал им: что хотите, чтобы Я сделал вам?
Они сказали Ему: дай нам сесть у Тебя, одному по правую сторону, а другому по левую в славе Твоей.
Но Иисус сказал им: не знаете, чего просите. Можете ли пить чашу, которую Я пью, и креститься крещением, которым Я крещусь?
Они отвечали: можем. Иисус же сказал им: чашу, которую Я пью, будете пить, и крещением, которым Я крещусь, будете креститься;
а дать сесть у Меня по правую сторону и по левую – не от Меня зависит, но кому уготовано.
И, услышав, десять начали негодовать на Иакова и Иоанна.
Иисус же, подозвав их, сказал им: вы знаете, что почитающиеся князьями народов господствуют над ними, и вельможи их властвуют ими.
Но между вами да не будет так: а кто хочет быть бо́льшим между вами, да будет вам слугою;
и кто хочет быть первым между вами, да будет всем рабом.
Ибо и Сын Человеческий не для того пришел, чтобы Ему служили, но чтобы послужить и отдать душу Свою для искупления многих.
[Зач. 48.] Приходят в Иерихон. И когда выходил Он из Иерихона с учениками Своими и множеством народа, Вартимей, сын Тимеев, слепой сидел у дороги, прося милостыни.
Услышав, что это Иисус Назорей, он начал кричать и говорить: Иисус, Сын Давидов! помилуй меня.
Многие заставляли его молчать; но он еще более стал кричать: Сын Давидов! помилуй меня.
Иисус остановился и велел его позвать. Зовут слепого и говорят ему: не бойся, вставай, зовет тебя.
Он сбросил с себя верхнюю одежду, встал и пришел к Иисусу.
Отвечая ему, Иисус спросил: чего ты хочешь от Меня? Слепой сказал Ему: Учитель! чтобы мне прозреть.
Иисус сказал ему: иди, вера твоя спасла тебя. И он тотчас прозрел и пошел за Иисусом по дороге.
1 Торжественный въезд в Иерусалим; «осанна в вышних!» 12-14, 19-25 Проклятие бесплодной смоковницы; 15 очищение храма. 27 Вопрос первосвященников о власти Иисуса Христа.
[Зач. 49.] Когда приблизились к Иерусалиму, к Виффагии и Вифании, к горе Елеонской, Иисус посылает двух из учеников Своих
и говорит им: пойдите в селение, которое прямо перед вами; входя в него, тотчас найдете привязанного молодого осла, на которого никто из людей не садился; отвязав его, приведите.
И если кто скажет вам: что вы это делаете? – отвечайте, что он надобен Господу; и тотчас пошлет его сюда.
Они пошли, и нашли молодого осла, привязанного у ворот на улице, и отвязали его.
И некоторые из стоявших там говорили им: что делаете? зачем отвязываете осленка?
Они отвечали им, ка́к повелел Иисус; и те отпустили их.
И привели осленка к Иисусу, и возложили на него одежды свои; Иисус сел на него.
Многие же постилали одежды свои по дороге; а другие резали ветви с дерев и постилали по дороге.
И предшествовавшие и сопровождавшие восклицали: осанна! благословен Грядущий во имя Господне!
благословенно грядущее во имя Господа царство отца нашего Давида! осанна в вышних!
[Зач. 50.] И вошел Иисус в Иерусалим и в храм; и, осмотрев всё, как время уже было позднее, вышел в Вифанию с двенадцатью.
На другой день, когда они вышли из Вифании, Он взалкал;
и, увидев издалека смоковницу, покрытую листьями, пошел, не найдет ли чего на ней; но, придя к ней, ничего не нашел, кроме листьев, ибо еще не время было собирания смокв.
И сказал ей Иисус: отныне да не вкушает никто от тебя плода вовек! И слышали то́ ученики Его.
Пришли в Иерусалим. Иисус, войдя в храм, начал выгонять продающих и покупающих в храме; и столы меновщиков и скамьи продающих голубей опрокинул;
и не позволял, чтобы кто пронес через храм какую-либо вещь.
И учил их, говоря: не написано ли: дом Мой домом молитвы наречется для всех народов? а вы сделали его вертепом разбойников.
Услышали это книжники и первосвященники, и искали, как бы погубить Его, ибо боялись Его, потому что весь народ удивлялся учению Его.
Когда же стало поздно, Он вышел вон из города.
Поутру, проходя мимо, увидели, что смоковница засохла до корня.
И, вспомнив, Петр говорит Ему: Равви́! посмотри, смоковница, которую Ты проклял, засохла.
Иисус, отвечая, говорит им:
[Зач. 51.] имейте веру Божию, ибо истинно говорю вам, если кто скажет горе сей: поднимись и ввергнись в море, и не усомнится в сердце своем, но поверит, что сбудется по словам его, – будет ему, что ни скажет.
Потому говорю вам: всё, чего ни будете просить в молитве, верьте, что получите, – и будет вам.
И когда стоите на молитве, прощайте, если что́ имеете на кого, дабы и Отец ваш Небесный простил вам согрешения ваши.
Если же не прощаете, то и Отец ваш Небесный не простит вам согрешений ваших.
[Зач. 52.] Пришли опять в Иерусалим. И когда Он ходил в храме, подошли к Нему первосвященники и книжники, и старейшины
и говорили Ему: какою властью Ты это делаешь? и кто Тебе дал власть делать это?
Иисус сказал им в ответ: спрошу и Я вас об одном, отвечайте Мне; тогда и Я скажу вам, какою властью это делаю.
Крещение Иоанново с небес было, или от человеков? отвечайте Мне.
Они рассуждали между собою: если скажем: с небес, – то Он скажет: почему же вы не поверили ему?
а сказать: от человеков – боялись народа, потому что все полагали, что Иоанн точно был пророк.
И сказали в ответ Иисусу: не знаем. Тогда Иисус сказал им в ответ: и Я не скажу вам, какою властью это делаю.
1 Притча о злых виноградарях. 13 Вопрос о подати кесарю. 18 Вопрос саддукеев о браке на Небесах. 28 Наибольшие заповеди. 35 Вопросы книжникам и предостережение против них; 41 две лепты бедной вдовы.
[Зач. 53.] И начал говорить им притчами: некоторый человек насадил виноградник и обнес оградою, и выкопал точило, и построил башню, и, отдав его виноградарям, отлучился.
И послал в свое время к виноградарям слугу – принять от виноградарей плодов из виноградника.
Они же, схватив его, били, и отослали ни с чем.
Опять послал к ним другого слугу; и тому камнями разбили голову и отпустили его с бесчестьем.
И опять иного послал: и того убили; и многих других то били, то убивали.
Имея же еще одного сына, любезного ему, напоследок послал и его к ним, говоря: постыдятся сына моего.
Но виноградари сказали друг другу: это наследник; пойдем, убьем его, и наследство будет наше.
И, схватив его, убили и выбросили вон из виноградника.
Что же сделает хозяин виноградника? – Придет и предаст смерти виноградарей, и отдаст виноградник другим.
Неужели вы не читали сего в Писании: камень, который отвергли строители, тот самый сделался главою угла;
это от Господа, и есть дивно в очах наших.
И старались схватить Его, но побоялись народа, ибо поняли, что о них сказал притчу; и, оставив Его, отошли.
[Зач. 54.] И посылают к Нему некоторых из фарисеев и иродиан, чтобы уловить Его в слове.
Они же, придя, говорят Ему: Учитель! мы знаем, что Ты справедлив и не заботишься об угождении кому-либо, ибо не смотришь ни на какое лицо, но истинно пути Божию учишь. Позволительно ли давать по́дать кесарю или нет? давать ли нам или не давать?
Но Он, зная их лицемерие, сказал им: что искушаете Меня? принесите Мне динарий, чтобы Мне видеть его.
Они принесли. Тогда говорит им: чье это изображение и надпись? Они сказали Ему: кесаревы.
Иисус сказал им в ответ: отдавайте кесарево кесарю, а Божие Богу. И дивились Ему.
[Зач. 55.] Потом пришли к Нему саддукеи, которые говорят, что нет воскресения, и спросили Его, говоря:
Учитель! Моисей написал нам: если у кого умрет брат и оставит жену, а детей не оставит, то брат его пусть возьмет жену его и восстановит семя брату своему.
Было семь братьев: первый взял жену и, умирая, не оставил детей.
Взял ее второй и умер, и он не оставил детей; также и третий.
Брали ее за себя семеро и не оставили детей. После всех умерла и жена.
Итак, в воскресении, когда воскреснут, которого из них будет она женою? Ибо семеро имели ее женою.
Иисус сказал им в ответ: этим ли приводитесь вы в заблуждение, не зная Писаний, ни силы Божией?
Ибо, когда из мертвых воскреснут, тогда не будут ни жениться, ни замуж выходить, но будут, как Ангелы на небесах.
А о мертвых, что они воскреснут, разве не читали вы в книге Моисея, как Бог при купине сказал ему: Я Бог Авраама, и Бог Исаака, и Бог Иакова?
Бог не есть Бог мертвых, но Бог живых. Итак, вы весьма заблуждаетесь.
[Зач. 56.] Один из книжников, слыша их прения и видя, что Иисус хорошо им отвечал, подошел и спросил Его: какая первая из всех заповедей?
Иисус отвечал ему: первая из всех заповедей: слушай, Израиль! Господь Бог наш есть Господь единый;
и возлюби Господа Бога твоего всем сердцем твоим, и всею душою твоею, и всем разумением твоим, и всею крепостию твоею, – вот первая заповедь!
Вторая подобная ей: возлюби ближнего твоего, как самого себя. Иной большей сих заповеди нет.
Книжник сказал Ему: хорошо, Учитель! истину сказал Ты, что один есть Бог и нет иного, кроме Его;
и любить Его всем сердцем и всем умом, и всею душою, и всею крепостью, и любить ближнего, как самого себя, есть больше всех всесожжений и жертв.
Иисус, видя, что он разумно отвечал, сказал ему: недалеко ты от Царствия Божия. После того никто уже не смел спрашивать Его.
Продолжая учить в храме, Иисус говорил: как говорят книжники, что Христос есть Сын Давидов?
Ибо сам Давид сказал Духом Святым: сказал Господь Господу моему: седи одесную Меня, доколе положу врагов Твоих в подножие ног Твоих.
Итак, сам Давид называет Его Господом: как же Он Сын ему? И множество народа слушало Его с услаждением.
[Зач. 57.] И говорил им в учении Своем: остерегайтесь книжников, любящих ходить в длинных одеждах и принимать приветствия в народных собраниях,
сидеть впереди в синагогах и возлежать на первом месте на пиршествах, –
сии, поядающие домы вдов и напоказ долго молящиеся, примут тягчайшее осуждение.
И сел Иисус против сокровищницы и смотрел, как народ кладет деньги в сокровищницу. Многие богатые клали много.
Придя же, одна бедная вдова положила две лепты, что составляет кодрант.
Подозвав учеников Своих, Иисус сказал им: истинно говорю вам, что эта бедная вдова положила больше всех, клавших в сокровищницу,
ибо все клали от избытка своего, а она от скудости своей положила всё, что имела, всё пропитание свое.
1 Предсказание о разрушении Иерусалима. 9 Указание на испытания, дни страдания, лжехристов. 28 «Никто не знает» дня пришествия Сына Человеческого; «бодрствуйте и молитесь».
[Зач. 58.] И когда выходил Он из храма, говорит Ему один из учеников Его: Учитель! посмотри, какие камни и какие здания!
Иисус сказал ему в ответ: видишь сии великие здания? всё это будет разрушено, так что не останется здесь камня на камне.
И когда Он сидел на горе Елеонской против храма, спрашивали Его наедине Петр, и Иаков, и Иоанн, и Андрей:
скажи нам, когда это будет, и какой признак, когда всё сие должно совершиться?
Отвечая им, Иисус начал говорить: берегитесь, чтобы кто не прельстил вас,
ибо многие придут под именем Моим и будут говорить, что это Я; и многих прельстят.
Когда же услышите о войнах и о военных слухах, не ужасайтесь: ибо надлежит сему быть, – но это еще не конец.
Ибо восстанет народ на народ и царство на царство; и будут землетрясения по местам, и будут глады и смятения. Это – начало болезней.
[Зач. 59.] Но вы смотри́те за собою, ибо вас будут предавать в судилища и бить в синагогах, и перед правителями и царями поставят вас за Меня, для свидетельства перед ними.
И во всех народах прежде должно быть проповедано Евангелие.
Когда же поведут предавать вас, не заботьтесь наперед, что́ вам говорить, и не обдумывайте; но что́ дано будет вам в тот час, то́ и говорите, ибо не вы будете говорить, но Дух Святой.
Предаст же брат брата на смерть, и отец – детей; и восстанут дети на родителей и умертвят их.
И будете ненавидимы всеми за имя Мое; претерпевший же до конца спасется.
[Зач. 60.] Когда же увидите мерзость запустения, реченную пророком Даниилом, стоящую, где не должно, – читающий да разумеет, – тогда находящиеся в Иудее да бегут в горы;
а кто на кровле, тот не сходи в дом и не входи взять что-нибудь из дома своего;
и кто на поле, не обращайся назад взять одежду свою.
Горе беременным и питающим сосцами в те дни.
Моли́тесь, чтобы не случилось бегство ваше зимою.
Ибо в те дни будет такая скорбь, какой не было от начала творения, которое сотворил Бог, даже доныне, и не будет.
И если бы Господь не сократил тех дней, то не спаслась бы никакая плоть; но ради избранных, которых Он избрал, сократил те дни.
Тогда, если кто вам скажет: вот, здесь Христос, или: вот, там, – не верьте.
Ибо восстанут лжехристы и лжепророки и дадут знамения и чудеса, чтобы прельстить, если возможно, и избранных.
Вы же берегитесь. Вот, Я наперед сказал вам всё.
[Зач. 61.] Но в те дни, после скорби той, солнце померкнет, и луна не даст света своего,
и звезды спадут с неба, и силы небесные поколеблются.
Тогда увидят Сына Человеческого, грядущего на облаках с силою многою и славою.
И тогда Он пошлет Ангелов Своих и соберет избранных Своих от четырех ветров, от края земли до края неба.
От смоковницы возьмите подобие: когда ветви ее становятся уже мягки и пускают листья, то знаете, что близко лето.
Так и когда вы увидите то́ сбывающимся, знайте, что близко, при дверях.
Истинно говорю вам: не прейдет род сей, как всё это будет.
[Зач. 62.] Небо и земля прейдут, но слова Мои не прейдут.
О дне же том, или часе, никто не знает, ни Ангелы небесные, ни Сын, но только Отец.
Смотрите, бодрствуйте, молитесь, ибо не знаете, когда наступит это время.
Подобно как бы кто, отходя в путь и оставляя дом свой, дал слугам своим власть и каждому свое дело, и приказал привратнику бодрствовать.
Итак, бодрствуйте, ибо не знаете, когда придет хозяин дома: вечером, или в полночь, или в пение петухов, или поутру;
чтобы, придя внезапно, не нашел вас спящими.
А что́ вам говорю, говорю всем: бодрствуйте.
And He said to them, «Assuredly, I say to you that there are some standing here who will not taste death till they see the kingdom of God present with power.»
Now after six days Jesus took Peter, James, and John, and led them up on a high mountain apart by themselves; and He was transfigured before them.
His clothes became shining, exceedingly white, like snow, such as no launderer on earth can whiten them.
And Elijah appeared to them with Moses, and they were talking with Jesus.
Then Peter answered and said to Jesus, «Rabbi, it is good for us to be here; and let us make three tabernacles: one for You, one for Moses, and one for Elijah»--
because he did not know what to say, for they were greatly afraid.
And a cloud came and overshadowed them; and a voice came out of the cloud, saying, «This is My beloved Son. Hear Him!»
Suddenly, when they had looked around, they saw no one anymore, but only Jesus with themselves.
Now as they came down from the mountain, He commanded them that they should tell no one the things they had seen, till the Son of Man had risen from the dead.
So they kept this word to themselves, questioning what the rising from the dead meant.
And they asked Him, saying, «Why do the scribes say that Elijah must come first?»
Then He answered and told them, «Indeed, Elijah is coming first and restores all things. And how is it written concerning the Son of Man, that He must suffer many things and be treated with contempt?
But I say to you that Elijah has also come, and they did to him whatever they wished, as it is written of him.»
And when He came to the disciples, He saw a great multitude around them, and scribes disputing with them.
Immediately, when they saw Him, all the people were greatly amazed, and running to Him, greeted Him.
And He asked the scribes, «What are you discussing with them?»
Then one of the crowd answered and said, «Teacher, I brought You my son, who has a mute spirit.
And wherever it seizes him, it throws him down; he foams at the mouth, gnashes his teeth, and becomes rigid. So I spoke to Your disciples, that they should cast it out, but they could not.»
He answered him and said, «O faithless generation, how long shall I be with you? How long shall I bear with you? Bring him to Me.»
Then they brought him to Him. And when he saw Him, immediately the spirit convulsed him, and he fell on the ground and wallowed, foaming at the mouth.
So He asked his father, «How long has this been happening to him?» And he said, «From childhood.
And often he has thrown him both into the fire and into the water to destroy him. But if You can do anything, have compassion on us and help us.»
Jesus said to him, «If you can believe, all things are possible to him who believes.»
Immediately the father of the child cried out and said with tears, «Lord, I believe; help my unbelief!»
When Jesus saw that the people came running together, He rebuked the unclean spirit, saying to it, «Deaf and dumb spirit, I command you, come out of him and enter him no more!»
Then the spirit cried out, convulsed him greatly, and came out of him. And he became as one dead, so that many said, «He is dead.»
But Jesus took him by the hand and lifted him up, and he arose.
And when He had come into the house, His disciples asked Him privately, «Why could we not cast it out?»
So He said to them, «This kind can come out by nothing but prayer and fasting.»
Then they departed from there and passed through Galilee, and He did not want anyone to know it.
For He taught His disciples and said to them, «The Son of Man is being betrayed into the hands of men, and they will kill Him. And after He is killed, He will rise the third day.»
But they did not understand this saying, and were afraid to ask Him.
Then He came to Capernaum. And when He was in the house He asked them, «What was it you disputed among yourselves on the road?»
But they kept silent, for on the road they had disputed among themselves who would be the greatest.
And He sat down, called the twelve, and said to them, «If anyone desires to be first, he shall be last of all and servant of all.»
Then He took a little child and set him in the midst of them. And when He had taken him in His arms, He said to them,
«Whoever receives one of these little children in My name receives Me; and whoever receives Me, receives not Me but Him who sent Me.»
Now John answered Him, saying, «Teacher, we saw someone who does not follow us casting out demons in Your name, and we forbade him because he does not follow us.»
But Jesus said, «Do not forbid him, for no one who works a miracle in My name can soon afterward speak evil of Me.
For he who is not against us is on our side.
For whoever gives you a cup of water to drink in My name, because you belong to Christ, assuredly, I say to you, he will by no means lose his reward.
«But whoever causes one of these little ones who believe in Me to stumble, it would be better for him if a millstone were hung around his neck, and he were thrown into the sea.
If your hand causes you to sin, cut it off. It is better for you to enter into life maimed, rather than having two hands, to go to hell, into the fire that shall never be quenched--
where «Their worm does not die And the fire is not quenched.́
And if your foot causes you to sin, cut it off. It is better for you to enter life lame, rather than having two feet, to be cast into hell, into the fire that shall never be quenched--
where «Their worm does not die And the fire is not quenched.́
And if your eye causes you to sin, pluck it out. It is better for you to enter the kingdom of God with one eye, rather than having two eyes, to be cast into hell fire--
where «Their worm does not die And the fire is not quenched.́
«For everyone will be seasoned with fire, and every sacrifice will be seasoned with salt.
Salt is good, but if the salt loses its flavor, how will you season it? Have salt in yourselves, and have peace with one another.»
Then He arose from there and came to the region of Judea by the other side of the Jordan. And multitudes gathered to Him again, and as He was accustomed, He taught them again.
The Pharisees came and asked Him, «Is it lawful for a man to divorce his wife?» testing Him.
And He answered and said to them, «What did Moses command you?»
They said, «Moses permitted a man to write a certificate of divorce, and to dismiss her.»
And Jesus answered and said to them, «Because of the hardness of your heart he wrote you this precept.
But from the beginning of the creation, God «made them male and female.́
«For this reason a man shall leave his father and mother and be joined to his wife,
and the two shall become one flesh́; so then they are no longer two, but one flesh.
Therefore what God has joined together, let not man separate.»
In the house His disciples also asked Him again about the same matter.
So He said to them, «Whoever divorces his wife and marries another commits adultery against her.
And if a woman divorces her husband and marries another, she commits adultery.»
Then they brought little children to Him, that He might touch them; but the disciples rebuked those who brought them.
But when Jesus saw it, He was greatly displeased and said to them, «Let the little children come to Me, and do not forbid them; for of such is the kingdom of God.
Assuredly, I say to you, whoever does not receive the kingdom of God as a little child will by no means enter it.»
And He took them up in His arms, laid His hands on them, and blessed them.
Now as He was going out on the road, one came running, knelt before Him, and asked Him, «Good Teacher, what shall I do that I may inherit eternal life?»
So Jesus said to him, «Why do you call Me good? No one is good but One, that is, God.
You know the commandments: «Do not commit adultery,́ «Do not murder,́ «Do not steal,́ «Do not bear false witness,́ «Do not defraud,́ «Honor your father and your mother.»́
And he answered and said to Him, «Teacher, all these things I have kept from my youth.»
Then Jesus, looking at him, loved him, and said to him, «One thing you lack: Go your way, sell whatever you have and give to the poor, and you will have treasure in heaven; and come, take up the cross, and follow Me.»
But he was sad at this word, and went away sorrowful, for he had great possessions.
Then Jesus looked around and said to His disciples, «How hard it is for those who have riches to enter the kingdom of God!»
And the disciples were astonished at His words. But Jesus answered again and said to them, «Children, how hard it is for those who trust in riches to enter the kingdom of God!
It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of God.»
And they were greatly astonished, saying among themselves, «Who then can be saved?»
But Jesus looked at them and said, «With men it is impossible, but not with God; for with God all things are possible.»
Then Peter began to say to Him, «See, we have left all and followed You.»
So Jesus answered and said, «Assuredly, I say to you, there is no one who has left house or brothers or sisters or father or mother or wife or children or lands, for My sake and the gospeĺs,
who shall not receive a hundredfold now in this time--houses and brothers and sisters and mothers and children and lands, with persecutions--and in the age to come, eternal life.
But many who are first will be last, and the last first.»
Now they were on the road, going up to Jerusalem, and Jesus was going before them; and they were amazed. And as they followed they were afraid. Then He took the twelve aside again and began to tell them the things that would happen to Him:
«Behold, we are going up to Jerusalem, and the Son of Man will be betrayed to the chief priests and to the scribes; and they will condemn Him to death and deliver Him to the Gentiles;
and they will mock Him, and scourge Him, and spit on Him, and kill Him. And the third day He will rise again.»
Then James and John, the sons of Zebedee, came to Him, saying, «Teacher, we want You to do for us whatever we ask.»
And He said to them, «What do you want Me to do for you?»
They said to Him, «Grant us that we may sit, one on Your right hand and the other on Your left, in Your glory.»
But Jesus said to them, «You do not know what you ask. Are you able to drink the cup that I drink, and be baptized with the baptism that I am baptized with?»
They said to Him, «We are able.» So Jesus said to them, «You will indeed drink the cup that I drink, and with the baptism I am baptized with you will be baptized;
but to sit on My right hand and on My left is not Mine to give, but it is for those for whom it is prepared.»
And when the ten heard it, they began to be greatly displeased with James and John.
But Jesus called them to Himself and said to them, «You know that those who are considered rulers over the Gentiles lord it over them, and their great ones exercise authority over them.
Yet it shall not be so among you; but whoever desires to become great among you shall be your servant.
And whoever of you desires to be first shall be slave of all.
For even the Son of Man did not come to be served, but to serve, and to give His life a ransom for many.»
Now they came to Jericho. As He went out of Jericho with His disciples and a great multitude, blind Bartimaeus, the son of Timaeus, sat by the road begging.
And when he heard that it was Jesus of Nazareth, he began to cry out and say, «Jesus, Son of David, have mercy on me!»
Then many warned him to be quiet; but he cried out all the more, «Son of David, have mercy on me!»
So Jesus stood still and commanded him to be called. Then they called the blind man, saying to him, «Be of good cheer. Rise, He is calling you.»
And throwing aside his garment, he rose and came to Jesus.
So Jesus answered and said to him, «What do you want Me to do for you?» The blind man said to Him, «Rabboni, that I may receive my sight.»
Then Jesus said to him, «Go your way; your faith has made you well.» And immediately he received his sight and followed Jesus on the road.
Now when they drew near Jerusalem, to Bethphage and Bethany, at the Mount of Olives, He sent two of His disciples;
and He said to them, «Go into the village opposite you; and as soon as you have entered it you will find a colt tied, on which no one has sat. Loose it and bring it.
And if anyone says to you, «Why are you doing this?́ say, «The Lord has need of it,́ and immediately he will send it here.»
So they went their way, and found the colt tied by the door outside on the street, and they loosed it.
But some of those who stood there said to them, «What are you doing, loosing the colt?»
And they spoke to them just as Jesus had commanded. So they let them go.
Then they brought the colt to Jesus and threw their clothes on it, and He sat on it.
And many spread their clothes on the road, and others cut down leafy branches from the trees and spread them on the road.
Then those who went before and those who followed cried out, saying: «Hosanna! «Blessed is He who comes in the name of the LORD!́
Blessed is the kingdom of our father David That comes in the name of the Lord! Hosanna in the highest!»
And Jesus went into Jerusalem and into the temple. So when He had looked around at all things, as the hour was already late, He went out to Bethany with the twelve.
Now the next day, when they had come out from Bethany, He was hungry.
And seeing from afar a fig tree having leaves, He went to see if perhaps He would find something on it. When He came to it, He found nothing but leaves, for it was not the season for figs.
In response Jesus said to it, «Let no one eat fruit from you ever again.» And His disciples heard it.
So they came to Jerusalem. Then Jesus went into the temple and began to drive out those who bought and sold in the temple, and overturned the tables of the money changers and the seats of those who sold doves.
And He would not allow anyone to carry wares through the temple.
Then He taught, saying to them, «Is it not written, «My house shall be called a house of prayer for all nationś? But you have made it a «den of thieves.»́
And the scribes and chief priests heard it and sought how they might destroy Him; for they feared Him, because all the people were astonished at His teaching.
When evening had come, He went out of the city.
Now in the morning, as they passed by, they saw the fig tree dried up from the roots.
And Peter, remembering, said to Him, «Rabbi, look! The fig tree which You cursed has withered away.»
So Jesus answered and said to them, «Have faith in God.
For assuredly, I say to you, whoever says to this mountain, «Be removed and be cast into the sea,́ and does not doubt in his heart, but believes that those things he says will be done, he will have whatever he says.
Therefore I say to you, whatever things you ask when you pray, believe that you receive them, and you will have them.
«And whenever you stand praying, if you have anything against anyone, forgive him, that your Father in heaven may also forgive you your trespasses.
But if you do not forgive, neither will your Father in heaven forgive your trespasses.»
Then they came again to Jerusalem. And as He was walking in the temple, the chief priests, the scribes, and the elders came to Him.
And they said to Him, «By what authority are You doing these things? And who gave You this authority to do these things?»
But Jesus answered and said to them, «I also will ask you one question; then answer Me, and I will tell you by what authority I do these things:
The baptism of John--was it from heaven or from men? Answer Me.»
And they reasoned among themselves, saying, «If we say, «From heaven,́ He will say, «Why then did you not believe him?́
But if we say, «From men»́--they feared the people, for all counted John to have been a prophet indeed.
So they answered and said to Jesus, «We do not know.» And Jesus answered and said to them, «Neither will I tell you by what authority I do these things.»
Then He began to speak to them in parables: «A man planted a vineyard and set a hedge around it, dug a place for the wine vat and built a tower. And he leased it to vinedressers and went into a far country.
Now at vintage-time he sent a servant to the vinedressers, that he might receive some of the fruit of the vineyard from the vinedressers.
And they took him and beat him and sent him away empty-handed.
Again he sent them another servant, and at him they threw stones, wounded him in the head, and sent him away shamefully treated.
And again he sent another, and him they killed; and many others, beating some and killing some.
Therefore still having one son, his beloved, he also sent him to them last, saying, «They will respect my son.́
But those vinedressers said among themselves, «This is the heir. Come, let us kill him, and the inheritance will be ours.́
So they took him and killed him and cast him out of the vineyard.
«Therefore what will the owner of the vineyard do? He will come and destroy the vinedressers, and give the vineyard to others.
Have you not even read this Scripture: «The stone which the builders rejected Has become the chief cornerstone.
This was the LORD́s doing, And it is marvelous in our eyeś?»
And they sought to lay hands on Him, but feared the multitude, for they knew He had spoken the parable against them. So they left Him and went away.
Then they sent to Him some of the Pharisees and the Herodians, to catch Him in His words.
When they had come, they said to Him, «Teacher, we know that You are true, and care about no one; for You do not regard the person of men, but teach the way of God in truth. Is it lawful to pay taxes to Caesar, or not?
Shall we pay, or shall we not pay?» But He, knowing their hypocrisy, said to them, «Why do you test Me? Bring Me a denarius that I may see it.»
So they brought it. And He said to them, «Whose image and inscription is this?» They said to Him, «Caesaŕs.»
And Jesus answered and said to them, «Render to Caesar the things that are Caesaŕs, and to God the things that are God́s.» And they marveled at Him.
Then some Sadducees, who say there is no resurrection, came to Him; and they asked Him, saying:
«Teacher, Moses wrote to us that if a mańs brother dies, and leaves his wife behind, and leaves no children, his brother should take his wife and raise up offspring for his brother.
Now there were seven brothers. The first took a wife; and dying, he left no offspring.
And the second took her, and he died; nor did he leave any offspring. And the third likewise.
So the seven had her and left no offspring. Last of all the woman died also.
Therefore, in the resurrection, when they rise, whose wife will she be? For all seven had her as wife.»
Jesus answered and said to them, «Are you not therefore mistaken, because you do not know the Scriptures nor the power of God?
For when they rise from the dead, they neither marry nor are given in marriage, but are like angels in heaven.
But concerning the dead, that they rise, have you not read in the book of Moses, in the burning bush passage, how God spoke to him, saying, «I am the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob́?
He is not the God of the dead, but the God of the living. You are therefore greatly mistaken.»
Then one of the scribes came, and having heard them reasoning together, perceiving that He had answered them well, asked Him, «Which is the first commandment of all?»
Jesus answered him, «The first of all the commandments is: «Hear, O Israel, the LORD our God, the LORD is one.
And you shall love the LORD your God with all your heart, with all your soul, with all your mind, and with all your strength.́ This is the first commandment.
And the second, like it, is this: «You shall love your neighbor as yourself.́ There is no other commandment greater than these.»
So the scribe said to Him, «Well said, Teacher. You have spoken the truth, for there is one God, and there is no other but He.
And to love Him with all the heart, with all the understanding, with all the soul, and with all the strength, and to love onés neighbor as oneself, is more than all the whole burnt offerings and sacrifices.»
Now when Jesus saw that he answered wisely, He said to him, «You are not far from the kingdom of God.» But after that no one dared question Him.
Then Jesus answered and said, while He taught in the temple, «How is it that the scribes say that the Christ is the Son of David?
For David himself said by the Holy Spirit: «The LORD said to my Lord, «Sit at My right hand, Till I make Your enemies Your footstool.»́
Therefore David himself calls Him «Lord́; how is He then his Son?» And the common people heard Him gladly.
Then He said to them in His teaching, «Beware of the scribes, who desire to go around in long robes, love greetings in the marketplaces,
the best seats in the synagogues, and the best places at feasts,
who devour widowś houses, and for a pretense make long prayers. These will receive greater condemnation.»
Now Jesus sat opposite the treasury and saw how the people put money into the treasury. And many who were rich put in much.
Then one poor widow came and threw in two mites, which make a quadrans.
So He called His disciples to Himself and said to them, «Assuredly, I say to you that this poor widow has put in more than all those who have given to the treasury;
for they all put in out of their abundance, but she out of her poverty put in all that she had, her whole livelihood.»
Then as He went out of the temple, one of His disciples said to Him, «Teacher, see what manner of stones and what buildings are here!»
And Jesus answered and said to him, «Do you see these great buildings? Not one stone shall be left upon another, that shall not be thrown down.»
Now as He sat on the Mount of Olives opposite the temple, Peter, James, John, and Andrew asked Him privately,
«Tell us, when will these things be? And what will be the sign when all these things will be fulfilled?»
And Jesus, answering them, began to say: «Take heed that no one deceives you.
For many will come in My name, saying, «I am He,́ and will deceive many.
But when you hear of wars and rumors of wars, do not be troubled; for such things must happen, but the end is not yet.
For nation will rise against nation, and kingdom against kingdom. And there will be earthquakes in various places, and there will be famines and troubles. These are the beginnings of sorrows.
«But watch out for yourselves, for they will deliver you up to councils, and you will be beaten in the synagogues. You will be brought before rulers and kings for My sake, for a testimony to them.
And the gospel must first be preached to all the nations.
But when they arrest you and deliver you up, do not worry beforehand, or premeditate what you will speak. But whatever is given you in that hour, speak that; for it is not you who speak, but the Holy Spirit.
Now brother will betray brother to death, and a father his child; and children will rise up against parents and cause them to be put to death.
And you will be hated by all for My namés sake. But he who endures to the end shall be saved.
«So when you see the «abomination of desolation,́ spoken of by Daniel the prophet, standing where it ought not» (let the reader understand), «then let those who are in Judea flee to the mountains.
Let him who is on the housetop not go down into the house, nor enter to take anything out of his house.
And let him who is in the field not go back to get his clothes.
But woe to those who are pregnant and to those who are nursing babies in those days!
And pray that your flight may not be in winter.
For in those days there will be tribulation, such as has not been since the beginning of the creation which God created until this time, nor ever shall be.
And unless the Lord had shortened those days, no flesh would be saved; but for the elect́s sake, whom He chose, He shortened the days.
«Then if anyone says to you, «Look, here is the Christ!́ or, «Look, He is there!́ do not believe it.
For false christs and false prophets will rise and show signs and wonders to deceive, if possible, even the elect.
But take heed; see, I have told you all things beforehand.
«But in those days, after that tribulation, the sun will be darkened, and the moon will not give its light;
the stars of heaven will fall, and the powers in the heavens will be shaken.
Then they will see the Son of Man coming in the clouds with great power and glory.
And then He will send His angels, and gather together His elect from the four winds, from the farthest part of earth to the farthest part of heaven.
«Now learn this parable from the fig tree: When its branch has already become tender, and puts forth leaves, you know that summer is near.
So you also, when you see these things happening, know that it is near--at the doors!
Assuredly, I say to you, this generation will by no means pass away till all these things take place.
Heaven and earth will pass away, but My words will by no means pass away.
«But of that day and hour no one knows, not even the angels in heaven, nor the Son, but only the Father.
Take heed, watch and pray; for you do not know when the time is.
It is like a man going to a far country, who left his house and gave authority to his servants, and to each his work, and commanded the doorkeeper to watch.
Watch therefore, for you do not know when the master of the house is coming--in the evening, at midnight, at the crowing of the rooster, or in the morning--
lest, coming suddenly, he find you sleeping.
And what I say to you, I say to all: Watch!»
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible