Скрыть
1:4
1:8
1:9
1:13
1:14
1:15
1:16
1:17
1:19
1:20
1:22
1:24
Глава 2 
2:3
2:4
2:5
2:7
2:8
2:9
2:10
2:12
2:13
2:14
2:16
2:17
2:19
2:20
2:21
2:22
Глава 3 
3:2
3:5
3:6
3:8
3:14
3:15
Глава 4 
4:1
4:2
4:3
4:5
4:8
4:9
4:11
4:13
4:14
4:15
4:19
4:20
4:21
4:22
4:23
Глава 5 
5:1
5:2
5:6
5:7
5:17
5:19
5:20
5:22
5:23
5:24
5:26
5:28
5:30
5:32
5:34
5:35
5:36
5:40
5:41
5:46
5:47
5:48
Глава 6 
6:1
6:3
6:4
6:5
6:6
6:7
6:8
6:10
6:11
6:12
6:13
6:15
6:16
6:17
6:18
6:19
6:21
6:23
6:26
6:27
6:28
6:29
6:30
6:31
6:32
6:34
Глава 7 
7:4
7:5
7:6
7:8
7:10
7:11
7:14
7:16
7:17
7:20
7:22
7:25
7:26
7:27
7:29
Глава 8 
8:1
8:3
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:13
8:15
8:18
8:20
8:21
8:24
8:25
8:26
8:27
8:30
8:31
8:32
8:33
8:34
Глава 9 
9:3
9:4
9:6
9:7
9:8
9:10
9:11
9:12
9:15
9:17
9:19
9:21
9:22
9:23
9:24
9:25
9:26
9:28
9:29
9:30
9:31
9:33
Глава 25 
25:1
25:2
25:3
25:4
25:5
25:6
25:7
25:8
25:9
25:16
25:17
25:18
25:19
25:20
25:22
25:23
25:24
25:25
25:26
25:27
25:28
25:32
25:33
25:36
25:37
25:38
25:39
25:42
25:43
25:44
25:45
Глава 26 
26:1
26:5
26:7
26:8
26:9
26:10
26:12
26:13
26:16
26:18
26:19
26:22
26:23
26:25
26:27
26:29
26:30
26:33
26:35
26:38
26:40
26:41
26:42
26:43
26:44
26:45
26:46
26:48
26:49
26:50
26:51
26:55
26:56
26:58
26:60
26:62
26:65
26:66
26:68
26:69
26:71
26:72
26:73
26:75
Церковнославянский (рус)
[Зач. 1.] Кни́га род­ст­ва́ Иису́са Христа́, Сы́на Дави́дова, Сы́на Авраа́мля.
Авраа́мъ роди́ Исаа́ка. Исаа́къ же роди́ Иа́кова. Иа́ковъ же роди́ Иу́ду и бра́тiю его́.
Иу́да же роди́ Фаре́са и За́ру от­ Ѳама́ры. Фаре́съ же роди́ Есро́ма. Есро́мъ же роди́ Ара́ма.
Ара́мъ же роди́ Аминада́ва. Аминада́въ же роди́ Наассо́на. Наассо́нъ же роди́ Салмо́на.
Салмо́нъ же роди́ Воо́за от­ Раха́вы. Воо́зъ же роди́ Ови́да от­ Ру́ѳы. Ови́дъ же роди́ Иессе́а.
Иессе́й же роди́ Дави́да царя́. Дави́дъ же ца́рь роди́ Соломо́на от­ Урі́ины.
Соломо́нъ же роди́ Ровоа́ма. Ровоа́мъ же роди́ Аві́ю. Аві́а же роди́ А́су.
А́са же роди́ Иосафа́та. Иосафа́тъ же роди́ Иора́ма. Иора́мъ же роди́ Озі́ю.
Озі́а же роди́ Иоаѳа́ма. Иоаѳа́мъ же роди́ Аха́за. Аха́зъ же роди́ Езекі́ю.
Езекі́а же роди́ Манассі́ю. Манассі́а же роди́ Амо́на. Амо́нъ же роди́ Иосі́ю.
Иосі́а же роди́ Иехо́нiю и бра́тiю его́, въ преселе́нiе Вавило́нско­е {Ст. 11 въ нѣ́кiихъ гре́ч.: Иосі́а же роди́ Иоаки́ма и бра́тiю его́. Иоаки́мъ же роди́ Иехо́нiю въ преселе́нiе Вавило́нское.}.
По преселе́нiи же Вавило́нстѣмъ, Иехо́нiа роди́ Салаѳі́иля. Салаѳі́иль же роди́ Зорова́веля.
Зорова́вель же роди́ Авiу́да. Авiу́дъ же роди́ Елiаки́ма. Елiаки́мъ же роди́ Азо́ра.
Азо́ръ же роди́ Садо́ка. Садо́къ же роди́ Ахи́ма. Ахи́мъ же роди́ Елiу́да.
Елiу́дъ же роди́ Елеаза́ра. Елеаза́ръ же роди́ Матѳа́на. Матѳа́нъ же роди́ Иа́кова.
Иа́ковъ же роди́ Ио́сифа, му́жа Марі́ина, изъ Нея́же роди́ся Иису́съ, глаго́лемый Христо́съ.
Всѣ́хъ же родо́въ от­ Авраа́ма до Дави́да ро́дове четыре­на́­де­ся­те: и от­ Дави́да до преселе́нiя Вавило́нскаго ро́дове четыре­на́­де­ся­те: и от­ преселе́нiя Вавило́нскаго до Христа́ ро́дове четыре­на́­де­ся­те.
[Зач. 2.] Иису́съ Христо́во Рожде­с­т­во́ си́це бѣ́: обруче́н­нѣй бо бы́в­ши Ма́тери Его́ Марі́и Ио́сифови, пре́жде да́же не сни́тися и́ма, обрѣ́теся иму́щи во чре́вѣ от­ Ду́ха Свя́та.
Ио́сифъ же му́жъ Ея́, пра́веденъ сы́й и не хотя́ Ея́ обличи́ти, восхотѣ́ та́й пусти́ти Ю́.
Сiя́ же ему́ помы́слив­шу, се́, А́нгелъ Госпо́день во снѣ́ яви́ся ему́, глаго́ля: Ио́сифе, сы́не Дави́довъ, не убо́йся прiя́ти Марiа́мъ жены́ тво­ея́: ро́ждшеебося въ Не́й, от­ Ду́ха е́сть Свя́та:
роди́тъ же Сы́на, и нарече́ши и́мя Ему́ Иису́съ: То́й бо спасе́тъ лю́ди Своя́ от­ грѣ́хъ и́хъ.
Сiе́ же все́ бы́сть, да сбу́дет­ся рече́н­ное от­ Го́спода проро́комъ, глаго́лющимъ:
се́, Дѣ́ва во чре́вѣ прiи́метъ и роди́тъ Сы́на, и нареку́тъ и́мя Ему́ Емману́илъ, е́же е́сть сказа́емо: съ на́ми Бо́гъ.
Воста́въ же Ио́сифъ от­ сна́, сотвори́ я́коже повелѣ́ ему́ А́нгелъ Госпо́день, и прiя́тъ жену́ свою́,
и не зна́яше Ея́, до́ндеже роди́ Сы́на Сво­его́ пе́рвенца, и нарече́ и́мя Ему́ Иису́съ.
[Зач. 3.] Иису́су же ро́ждшуся въ Виѳлее́мѣ Иуде́йстѣмъ во дни́ И́рода царя́, се́, волсви́ от­ восто́къ прiидо́ша во Иерусали́мъ, глаго́люще:
гдѣ́ е́сть рожде́йся Ца́рь Иуде́йскiй? Ви́дѣхомъ бо звѣзду́ Его́ на восто́цѣ и прiидо́хомъ поклони́тися Ему́.
Слы́шавъ же И́родъ ца́рь смути́ся, и ве́сь Иерусали́мъ съ ни́мъ.
И собра́въ вся́ первосвяще́н­ники и кни́жники людскі́я, вопроша́­ше от­ ни́хъ: гдѣ́ Христо́съ ражда́ет­ся?
Они́ же реко́ша ему́: въ Виѳлее́мѣ Иуде́йстѣмъ, та́ко бо пи́сано е́сть проро́комъ:
и ты́, Виѳлее́ме, земле́ Иу́дова, ни чи́мже ме́нши еси́ во влады́кахъ Иу́довыхъ: изъ тебе́ бо изы́детъ Во́ждь, И́же упасе́тъ лю́ди Моя́ Изра́иля.
Тогда́ И́родъ та́й при­­зва́ волхвы́, и испы́товаше от­ ни́хъ вре́мя я́вльшiяся звѣзды́,
и посла́въ и́хъ въ Виѳлее́мъ, рече́: ше́дше испыта́йте извѣ́стно о Отроча́ти: егда́ же обря́щете, воз­вѣсти́те ми́, я́ко да и а́зъ ше́дъ поклоню́ся Ему́.
Они́ же послу́шав­ше царя́, идо́ша. И се́, звѣзда́, ю́же ви́дѣша на восто́цѣ, идя́ше предъ ни́ми, до́ндеже при­­ше́дши ста́ верху́, идѣ́же бѣ́ Отроча́.
Ви́дѣв­ше же звѣзду́, воз­ра́довашася ра́достiю ве́лiею зѣло́,
и при­­ше́дше въ хра́мину, ви́дѣша Отроча́ съ Марі́ею Ма́терiю Его́, и па́дше поклони́шася Ему́: и от­ве́рзше сокро́вища своя́, при­­несо́ша Ему́ да́ры, зла́то и лива́нъ и сми́рну.
И вѣ́сть прiе́мше во снѣ́ не воз­врати́тися ко И́роду, ины́мъ путе́мъ от­идо́ша во страну́ свою́.
[Зач. 4.] Отше́дшымъ же и́мъ, се́, А́нгелъ Госпо́день во снѣ́ яви́ся Ио́сифу, глаго́ля: воста́въ по­ими́ Отроча́ и Ма́терь Его́, и бѣжи́ во Еги́петъ, и бу́ди та́мо, до́ндеже реку́ ти: хо́щетъ бо И́родъ иска́ти Отроча́те, да погуби́тъ Е́.
О́нъ же воста́въ, поя́тъ Отроча́ и Ма́терь Его́ но́щiю, и отъи́де во Еги́петъ,
и бѣ́ та́мо до уме́ртвiя И́родова: да сбу́дет­ся рече́н­ное от­ Го́спода проро́комъ, глаго́лющимъ: от­ Еги́пта воз­зва́хъ Сы́на Мо­его́.
Тогда́ И́родъ ви́дѣвъ, я́ко пору́ганъ бы́сть от­ волхво́въ, разгнѣ́вася зѣло́ и посла́въ изби́ вся́ дѣ́ти су́щыя въ Виѳлее́мѣ и во всѣ́хъ предѣ́лѣхъ его́, от­ двою́ лѣ́ту и нижа́йше, по вре́мени, е́же извѣ́стно испыта́ от­ волхво́въ.
Тогда́ сбы́ст­ся рече́н­ное Иеремі́емъ проро́комъ, глаго́лющимъ:
гла́съ въ Ра́мѣ слы́шанъ бы́сть, пла́чь и рыда́нiе и во́пль мно́гъ: Рахи́ль пла́чущися ча́дъ сво­и́хъ, и не хотя́ше утѣ́шитися, я́ко не су́ть.
Уме́ршу же И́роду, се́, А́нгелъ Госпо́день во снѣ́ яви́ся Ио́сифу во Еги́птѣ,
глаго́ля: воста́въ по­ими́ Отроча́ и Ма́терь Его́ и иди́ въ зе́млю Изра́илеву, изомро́ша бо и́щущiи души́ Отроча́те.
О́нъ же воста́въ, поя́тъ Отроча́ и Ма́терь Его́ и прiи́де въ зе́млю Изра́илеву.
Слы́шавъ же, я́ко Архела́й ца́р­ст­вуетъ во Иуде́и вмѣ́сто И́рода отца́ сво­его́, убоя́ся та́мо ити́: вѣ́сть же прiе́мь во снѣ́, отъи́де въ предѣ́лы Галиле́йскiя.
И при­­ше́дъ всели́ся во гра́дѣ нарица́емѣмъ Назаре́тъ: я́ко да сбу́дет­ся рече́н­ное проро́ки, я́ко Назоре́й нарече́т­ся.
[Зач. 5.] Во дни́ же о́ны прiи́де Иоа́н­нъ Крести́тель, проповѣ́дая въ пусты́ни Иуде́йстѣй
и глаго́ля: пока́йтеся, при­­бли́жибося Ца́р­ст­вiе Небе́сное.
Се́й бо е́сть рѣче́н­ный Иса́iемъ проро́комъ, глаго́лющимъ: гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: угото́вайте пу́ть Госпо́день, пра́вы твори́те стези́ Его́.
Са́мъ же Иоа́н­нъ имя́ше ри́зу свою́ от­ вла́съ велблу́ждь, и по́ясъ усме́нъ о чреслѣ́хъ сво­и́хъ: снѣ́дь же его́ бѣ́ пру́жiе и ме́дъ ди́вiй.
Тогда́ исхожда́­ше къ нему́ Иерусали́ма, и вся́ Иуде́а, и вся́ страна́ Иорда́нская,
и креща́хуся во Иорда́нѣ от­ него́, исповѣ́да­ю­ще грѣхи́ своя́.
Ви́дѣвъ же [Иоа́н­нъ] мно́ги фарисе́и и саддуке́и гряду́щыя на креще́нiе его́, рече́ и́мъ: рожде́нiя ехи́днова, кто́ сказа́ ва́мъ бѣжа́ти от­ бу́дущаго гнѣ́ва?
Сотвори́те у́бо пло́дъ досто́инъ покая́нiя,
и не начина́йте глаго́лати въ себѣ́: отца́ и́мамы Авраа́ма: глаго́лю бо ва́мъ, я́ко мо́жетъ Бо́гъ от­ ка́менiя сего́ воз­дви́гнути ча́да Авраа́му:
уже́ бо и сѣки́ра при­­ ко́рени дре́ва лежи́тъ: вся́ко у́бо дре́во, е́же не твори́тъ плода́ добра́, посѣка́емо быва́етъ и во о́гнь вмета́емо:
а́зъ у́бо креща́ю вы́ водо́ю въ покая́нiе: Гряды́й же по мнѣ́ крѣ́плiй мене́ е́сть, Ему́же нѣ́смь досто́инъ сапоги́ понести́: То́й вы́ крести́тъ Ду́хомъ Святы́мъ и огне́мъ:
ему́же лопа́та въ руцѣ́ Его́, и отреби́тъ гумно́ Свое́, и собере́тъ пшени́цу Свою́ въ жи́тницу, пле́вы же сожже́тъ огне́мъ негаса́ющимъ.
[Зач. 6.] Тогда́ при­­хо́дитъ Иису́съ от­ Галиле́и на Иорда́нъ ко Иоа́н­ну крести́тися от­ него́.
Иоа́н­нъ же воз­браня́ше Ему́, глаго́ля: а́зъ тре́бую Тобо́ю крести́тися, и Ты́ ли гряде́ши ко мнѣ́?
Отвѣща́въ же Иису́съ рече́ къ нему́: оста́ви ны́нѣ: та́ко бо подоба́етъ на́мъ испо́лнити вся́ку пра́вду. Тогда́ оста́ви Его́.
И крести́вся Иису́съ взы́де а́бiе от­ воды́: и се́, от­верзо́шася Ему́ небеса́, и ви́дѣ Ду́ха Бо́жiя сходя́ща я́ко го́лубя и гряду́ща на Него́.
И се́, гла́съ съ небесе́ глаго́ля: Се́й е́сть Сы́нъ Мо́й воз­лю́блен­ный, о Не́мже благоволи́хъ.
[Зач. 7.] Тогда́ Иису́съ воз­веде́нъ бы́сть Ду́хомъ въ пусты́ню искуси́тися от­ дiа́вола,
и пости́вся дні́й четы́редесять и но́щiй четы́редесять, послѣди́ взалка́.
И при­­сту́пль къ Нему́ искуси́тель рече́: а́ще Сы́нъ еси́ Бо́жiй, рцы́, да ка́менiе сiе́ хлѣ́бы бу́дутъ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́: пи́сано е́сть: не о хлѣ́бѣ еди́нѣмъ жи́въ бу́детъ человѣ́къ, но о вся́цѣмъ глаго́лѣ исходя́щемъ изо у́стъ Бо́жiихъ.
Тогда́ поя́тъ Его́ дiа́волъ во святы́й гра́дъ, и поста́ви Его́ на крилѣ́ церко́внѣмъ,
и глаго́ла Ему́: а́ще Сы́нъ еси́ Бо́жiй, ве́рзися ни́зу: пи́сано бо е́сть, я́ко А́нгеломъ Сво­и́мъ заповѣ́сть о Тебѣ́ [сохрани́ти Тя́], и на рука́хъ во́змутъ Тя́, да не когда́ преткне́ши о ка́мень но́гу Твою́.
Рече́ [же] ему́ Иису́съ: па́ки пи́сано е́сть: не иску́сиши Го́спода Бо́га тво­его́.
Па́ки поя́тъ Его́ дiа́волъ на гору́ высоку́ зѣло́, и показа́ Ему́ вся́ ца́р­ст­вiя мíра и сла́ву и́хъ,
и глаго́ла Ему́: сiя́ вся́ Тебѣ́ да́мъ, а́ще па́дъ поклони́шимися.
Тогда́ глаго́ла ему́ Иису́съ: иди́ за Мно́ю, сатано́: пи́сано бо е́сть: Го́споду Бо́гу тво­ему́ поклони́шися и Тому́ еди́ному послу́жиши.
Тогда́ оста́ви Его́ дiа́волъ, и се́, А́нгели при­­ступи́ша и служа́ху Ему́.
[Зач. 8.] Слы́шавъ же Иису́съ, я́ко Иоа́н­нъ пре́данъ бы́сть, отъи́де въ Галиле́ю,
и оста́вль Назаре́тъ, при­­ше́дъ всели́ся въ Капернау́мъ въ помо́рiе, въ предѣ́лѣхъ Завуло́нихъ и Нефѳали́млихъ:
да сбу́дет­ся рече́н­ное Иса́iемъ проро́комъ, глаго́лющимъ:
земля́ Завуло́ня и земля́ Нефѳали́мля, пу́ть мо́ря объ о́нъ по́лъ Иорда́на, Галиле́а язы́къ,
лю́дiе седя́щiи во тмѣ́ ви́дѣша свѣ́тъ ве́лiй, и сѣдя́щымъ въ странѣ́ и сѣ́ни сме́ртнѣй, свѣ́тъ воз­сiя́ и́мъ.
Отто́лѣ нача́тъ Иису́съ проповѣ́дати и глаго́лати: пока́йтеся, при­­бли́жися бо Ца́р­ст­во Небе́сное.
[Зач. 9.] Ходя́ же при­­ мо́ри Галиле́йстѣмъ, ви́дѣ два́ бра́та, Си́мона глаго́лемаго Петра́, и Андре́а бра́та его́, вмета́юща мре́жи въ мо́ре, бѣ́ста бо ры́баря:
и глаго́ла и́ма: гряди́та по Мнѣ́, и сотворю́ вы́ ловца́ человѣ́комъ.
О́на же а́бiе оста́вльша мре́жи, по Не́мъ идо́ста.
И преше́дъ от­ту́ду, ви́дѣ и́на два́ бра́та, Иа́кова Зеведе́ева, и Иоа́н­на бра́та его́, въ корабли́ съ Зеведе́омъ отце́мъ ею́, завязу́юща мре́жи своя́, и воз­зва́ я́.
О́на же а́бiе оста́вльша кора́бль и отца́ сво­его́, по Не́мъ идо́ста.
И прохожда́­ше всю́ Галиле́ю Иису́съ, учя́ на со́нмищахъ и́хъ и проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя, исцѣля́я вся́къ неду́гъ и вся́ку я́зю въ лю́дехъ.
И изы́де слу́хъ Его́ по все́й Сирі́и: и при­­ведо́ша къ Нему́ вся́ боля́щыя, разли́чными неду́ги и страстьми́ одержи́мы, и бѣ́сны, и мѣ́сячныя, и разсла́блен­ныя [жи́лами]: и исцѣли́ и́хъ.
[Зач. 10.] И по Не́мъ идо́ша наро́ди мно́зи от­ Галиле́и и десяти́ гра́дъ, и от­ Иерусали́ма и Иуде́и, и со о́наго по́лу Иорда́на.
Узрѣ́въ же наро́ды, взы́де на гору́: и сѣ́дшу Ему́, при­­ступи́ша къ Нему́ ученицы́ Его́.
И от­ве́рзъ уста́ Своя́, уча́­ше и́хъ, глаго́ля:
блаже́ни ни́щiи ду́хомъ: я́ко тѣ́хъ е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное.
Блаже́ни пла́чущiи: я́ко ті́и утѣ́шат­ся.
Блаже́ни кро́тцыи: я́ко ті́и наслѣ́дятъ зе́млю.
Блаже́ни а́лчущiи и жа́ждущiи пра́вды: я́ко ті́и насы́тят­ся.
Блаже́ни ми́лостивiи: я́ко ті́и поми́ловани бу́дутъ.
Блаже́ни чи́стiи се́рдцемъ: я́ко ті́и Бо́га у́зрятъ.
Блаже́ни миротво́рцы: я́ко ті́и сы́нове Бо́жiи нареку́т­ся.
Блаже́ни изгна́ни пра́вды ра́ди: я́ко тѣ́хъ е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное.
Блаже́ни есте́, егда́ поно́сятъ ва́мъ, и иждену́тъ, и реку́тъ вся́къ зо́лъ глаго́лъ на вы́ лжу́ще, Мене́ ра́ди:
ра́дуйтеся и весели́теся, я́ко мзда́ ва́ша мно́га на небесѣ́хъ: та́ко бо изгна́ша проро́ки, и́же [бѣ́ша] пре́жде ва́съ.
Вы́ есте́ со́ль земли́: а́ще же со́ль обуя́етъ, чи́мъ осоли́т­ся? Ни во что́же бу́детъ ктому́, то́чiю да изсы́пана бу́детъ во́нъ и попира́ема человѣ́ки.
[Зач. 11.] Вы́ есте́ свѣ́тъ мíра: не мо́жетъ гра́дъ укры́тися верху́ горы́ стоя́:
ниже́ вжига́ютъ свѣти́лника и поставля́ютъ его́ подъ спу́домъ, но на свѣ́щницѣ, и свѣ́титъ всѣ́мъ, и́же въ хра́минѣ [су́ть].
Та́ко да просвѣти́т­ся свѣ́тъ ва́шъ предъ человѣ́ки, я́ко да ви́дятъ ва́ша до́брая дѣла́ и просла́вятъ Отца́ ва́­шего, И́же на небесѣ́хъ.
[Да] не мни́те, я́ко прiидо́хъ разори́ти зако́нъ, или́ проро́ки: не прiидо́хъ разори́ти, но испо́лнити.
Ами́нь бо глаго́лю ва́мъ: до́ндеже пре́йдетъ не́бо и земля́, Ио́та еди́на, или́ еди́на черта́ не пре́йдетъ от­ зако́на, до́ндеже вся́ бу́дутъ.
И́же а́ще разори́тъ еди́ну за́повѣдiй си́хъ ма́лыхъ и научи́тъ та́ко человѣ́ки, мні́й нарече́т­ся въ Ца́р­ст­вiи Небе́снѣмъ: а и́же сотвори́тъ и научи́тъ, се́й ве́лiй нарече́т­ся въ Ца́р­ст­вiи Небе́снѣмъ.
[Зач. 12.] Глаго́лю бо ва́мъ, я́ко а́ще не избу́детъ пра́вда ва́ша па́че кни́жникъ и фарисе́й, не вни́дете въ Ца́р­ст­вiе Небе́сное.
Слы́шасте, я́ко рече́но бы́сть дре́внимъ: не убiе́ши: и́же [бо] а́ще убiе́тъ, пови́ненъ е́сть суду́.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́къ гнѣ́ваяйся на бра́та сво­его́ всу́е пови́ненъ е́сть суду́: и́же бо а́ще рече́тъ бра́ту сво­ему́: рака́, пови́ненъ е́сть со́нмищу: а и́же рече́тъ: уро́де, пови́ненъ е́сть гее́н­нѣ о́гнен­нѣй.
А́ще у́бо при­­несе́ши да́ръ тво́й ко олтарю́ и ту́ помяне́ши, я́ко бра́тъ тво́й и́мать нѣ́что на тя́:
оста́ви ту́ да́ръ тво́й предъ олтаре́мъ и ше́дъ пре́жде смири́ся съ бра́томъ тво­и́мъ, и тогда́ при­­ше́дъ при­­неси́ да́ръ тво́й.
Бу́ди увѣщава́яся съ сопе́рникомъ тво­и́мъ ско́ро, до́ндеже еси́ на пути́ съ ни́мъ, да не преда́стъ тебе́ сопе́рникъ судiи́, и судiя́ тя́ преда́стъ слузѣ́, и въ темни́цу вве́рженъ бу́деши:
ами́нь глаго́лю тебѣ́: не изы́деши от­ту́ду, до́ндеже воз­да́си послѣ́днiй кодра́нтъ.
[Зач. 13.] Слы́шасте, я́ко рѣче́но бы́сть дре́внимъ: не прелюбы́ сотвори́ши.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́къ, и́же воз­зри́тъ на жену́ ко е́же вожделѣ́ти ея́, уже́ любо­дѣ́й­ст­вова съ не́ю въ се́рдцы сво­е́мъ:
а́ще же о́ко твое́ десно́е соблажня́етъ тя́, изми́ е́ и ве́рзи от­ себе́: у́не бо ти́ е́сть, да поги́бнетъ еди́нъ от­ у́дъ тво­и́хъ, а не все́ тѣ́ло твое́ вве́ржено бу́детъ въ гее́н­ну [о́гнен­ную]:
и а́ще десна́я твоя́ рука́ соблажня́етъ тя́, усѣцы́ ю́ и ве́рзи от­ себе́: у́не бо ти́ е́сть, да поги́бнетъ еди́нъ от­ у́дъ тво­и́хъ, а не все́ тѣ́ло твое́ вве́ржено бу́детъ въ гее́н­ну.
Рече́но же бы́сть, я́ко и́же а́ще пу́ститъ жену́ свою́, да да́стъ е́й кни́гу распу́стную.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ, я́ко вся́къ от­пуща́яй жену́ свою́, ра́звѣ словесе́ любо­дѣ́йнаго, твори́тъ ю́ прелюбо­дѣ́й­ст­вовати: и и́же пущени́цу по́йметъ, прелюбо­дѣ́й­ст­вуетъ.
[Зач. 14.] Па́ки слы́шасте, я́ко рѣче́но бы́сть дре́внимъ: не во лжу́ клене́шися, воз­да́си же Го́сподеви кля́твы твоя́.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ не кля́тися вся́ко: ни не́бомъ, я́ко престо́лъ е́сть Бо́жiй:
ни земле́ю, я́ко подно́жiе е́сть нога́ма Его́: ни Иерусали́момъ, я́ко гра́дъ е́сть вели́каго Царя́:
ниже́ главо́ю тво­е́ю клени́ся, я́ко не мо́жеши вла́са еди́наго бѣ́ла или́ че́рна сотвори́ти:
бу́ди же сло́во ва́­ше: е́й, е́й: ни́, ни́: ли́шше же сею́ от­ непрiя́зни е́сть.
Слы́шасте, я́ко рѣче́но бы́сть: о́ко за о́ко, и зу́бъ за зу́бъ.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ не проти́витися злу́: но а́ще тя́ кто́ уда́ритъ въ десну́ю твою́ лани́ту, обрати́ ему́ и другу́ю:
и хотя́щему суди́тися съ тобо́ю и ри́зу твою́ взя́ти, от­пусти́ ему́ и срачи́цу:
и а́ще кто́ тя́ по́йметъ по си́лѣ по́прище еди́но, иди́ съ ни́мъ два́.
[Зач. 15.] Прося́щему у тебе́ да́й, и хотя́щаго от­ тебе́ зая́ти не от­врати́.
Слы́шасте, я́ко рѣче́но е́сть: воз­лю́биши и́скрен­няго тво­его́ и воз­ненави́диши врага́ тво­его́.
А́зъ же глаго́лю ва́мъ: люби́те враги́ ва́шя, благослови́те клену́щыя вы́, добро́ твори́те ненави́дящымъ ва́съ, и моли́теся за творя́щихъ ва́мъ напа́сть и изгоня́щыя вы́,
я́ко да бу́дете сы́нове Отца́ ва́­шего, И́же е́сть на небесѣ́хъ: я́ко со́лнце Свое́ сiя́етъ на злы́я и благі́я и дожди́тъ на пра́ведныя и на непра́ведныя.
А́ще бо лю́бите лю́бящихъ ва́съ, ку́ю мзду́ и́мате? Не и мытари́ ли то́жде творя́тъ?
И а́ще цѣлу́ете дру́ги ва́шя то́кмо, что́ ли́шше творите́? Не и язы́чницы ли та́кожде творя́тъ?
Бу́дите у́бо вы́ соверше́ни, я́коже Оте́цъ ва́шъ Небе́сный соверше́нъ е́сть.
[Зач. 16.] Внемли́те ми́лостыни ва́­шея не твори́ти предъ человѣ́ки, да ви́дими бу́дете и́ми: а́ще ли же ни́, мзды́ не и́мате от­ Отца́ ва́­шего, И́же е́сть на небесѣ́хъ.
Егда́ у́бо твори́ши ми́лостыню, не воструби́ предъ собо́ю, я́коже лицемѣ́ри творя́тъ въ со́нмищихъ и въ сто́гнахъ, я́ко да просла́вят­ся от­ человѣ́къ. Ами́нь глаго́лю ва́мъ, воспрiе́млютъ мзду́ свою́.
Тебѣ́ же творя́щу ми́лостыню, да не увѣ́сть шу́йца твоя́, что́ твори́тъ десни́ца твоя́,
я́ко да бу́детъ ми́лостыня твоя́ въ та́йнѣ: и Оте́цъ тво́й, ви́дяй въ та́йнѣ, то́й воз­да́стъ тебѣ́ я́вѣ.
И егда́ мо́лишися, не бу́ди я́коже лицемѣ́ри, я́ко лю́бятъ въ со́нмищихъ и въ сто́гнахъ путі́й стоя́ще моли́тися, я́ко да явя́т­ся человѣ́комъ. Ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко воспрiе́млютъ мзду́ свою́.
Ты́ же, егда́ мо́лишися, вни́ди въ клѣ́ть твою́, и затвори́въ две́ри твоя́, помоли́ся Отцу́ тво­ему́, И́же въ та́йнѣ: и Оте́цъ тво́й, ви́дяй въ та́йнѣ, воз­да́стъ тебѣ́ я́вѣ.
Моля́щеся же не ли́шше глаго́лите, я́коже язы́чницы: мня́тъ бо, я́ко во многоглаго́ланiи сво­е́мъ услы́шани бу́дутъ:
не подо́битеся у́бо и́мъ: вѣ́сть бо Оте́цъ ва́шъ, и́хже тре́буете, пре́жде проше́нiя ва́­шего.
Си́це у́бо моли́теся вы́: О́тче на́шъ, И́же еси́ на небесѣ́хъ, да святи́т­ся и́мя Твое́:
да прiи́детъ Ца́р­ст­вiе Твое́: да бу́детъ во́ля Твоя́, я́ко на небеси́, и на земли́:
хлѣ́бъ на́шъ насу́щный да́ждь на́мъ дне́сь:
и оста́ви на́мъ до́лги на́шя, я́ко и мы́ оставля́емъ должнико́мъ на́шымъ:
и не введи́ на́съ въ напа́сть, но изба́ви на́съ от­ лука́ваго: я́ко Твое́ е́сть Ца́р­ст­вiе и си́ла и сла́ва во вѣ́ки. Ами́нь.
[Зач. 17.] А́ще бо от­пуща́ете человѣ́комъ согрѣше́нiя и́хъ, от­пу́ститъ и ва́мъ Оте́цъ ва́шъ Небе́сный:
а́ще ли не от­пуща́ете человѣ́комъ согрѣше́нiя и́хъ, ни Оте́цъ ва́шъ от­пу́ститъ ва́мъ согрѣше́нiй ва́шихъ.
Егда́ же постите́ся, не бу́дите я́коже лицемѣ́ри сѣ́ту­ю­ще: помрача́ютъ бо ли́ца своя́, я́ко да явя́т­ся человѣ́комъ постя́щеся. Ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко воспрiе́млютъ мзду́ свою́.
Ты́ же постя́ся пома́жи главу́ твою́, и лице́ твое́ умы́й,
я́ко да не яви́шися человѣ́комъ постя́ся, но Отцу́ тво­ему́, И́же въ та́йнѣ: и Оте́цъ тво́й, ви́дяй въ та́йнѣ, воз­да́стъ тебѣ́ я́вѣ.
Не скрыва́йте себѣ́ сокро́вищъ на земли́, идѣ́же че́рвь и тля́ тли́тъ, и идѣ́же та́тiе подко́пываютъ и кра́дутъ:
скрыва́йте же себѣ́ сокро́вище на небеси́, идѣ́же ни че́рвь, ни тля́ тли́тъ, и идѣ́же та́тiе не подко́пываютъ, ни кра́дутъ:
идѣ́же бо е́сть сокро́вище ва́­ше, ту́ бу́детъ и се́рдце ва́­ше.
[Зач. 18.] Свѣти́лникъ тѣ́лу е́сть о́ко. А́ще у́бо бу́детъ о́ко твое́ про́сто, все́ тѣ́ло твое́ свѣ́тло бу́детъ:
а́ще ли о́ко твое́ лука́во бу́детъ, все́ тѣ́ло твое́ те́мно бу́детъ. А́ще у́бо свѣ́тъ, и́же въ тебѣ́, тма́ е́сть, то́ тма́ кольми́?
Никто́же мо́жетъ двѣма́ господи́нома рабо́тати: лю́бо еди́наго воз­лю́битъ, а друга́го воз­ненави́дитъ: или́ еди́наго держи́т­ся, о друзѣ́мъ же неради́ти на́чнетъ. Не мо́жете Бо́гу рабо́тати и мамо́нѣ.
Сего́ ра́ди глаго́лю ва́мъ: не пецы́теся душе́ю ва́­шею, что́ я́сте, или́ что́ пiе́те: ни тѣ́ломъ ва́шимъ, во что́ облече́теся. Не душа́ ли бо́лши е́сть пи́щи, и тѣ́ло оде́жди?
Воззри́те на пти́цы небе́сныя, я́ко не сѣ́ютъ, ни жну́тъ, ни собира́ютъ въ жи́тницы, и Оте́цъ ва́шъ Небе́сный пита́етъ и́хъ. Не вы́ ли па́че лу́чши и́хъ есте́?
Кто́ же от­ ва́съ пекі́йся мо́жетъ при­­ложи́ти во́зрасту сво­ему́ ла́коть еди́нъ?
И о оде́жди что́ пече́теся? Смотри́те кри́нъ се́лныхъ, ка́ко расту́тъ: не тружда́ют­ся, ни пряду́тъ:
глаго́лю же ва́мъ, я́ко ни Соломо́нъ во все́й сла́вѣ сво­е́й облече́ся, я́ко еди́нъ от­ си́хъ:
а́ще же сѣ́но се́лное, дне́сь су́ще и у́трѣ въ пе́щь вмета́емо, Бо́гъ та́ко одѣва́етъ, не мно́го ли па́че ва́съ, маловѣ́ри?
[Зач. 19.] Не пецы́теся у́бо, глаго́люще: что́ я́мы, или́ что́ пiе́мъ, или́ чи́мъ оде́ждемся?
Всѣ́хъ бо си́хъ язы́цы и́щутъ: вѣ́сть бо Оте́цъ ва́шъ Небе́сный, я́ко тре́буете си́хъ всѣ́хъ.
Ищи́те же пре́жде Ца́р­ст­вiя Бо́жiя и пра́вды Его́, и сiя́ вся́ при­­ложа́т­ся ва́мъ.
Не пецы́теся у́бо на у́трей, у́тренiй бо собо́ю пече́т­ся: довлѣ́етъ дне́ви зло́ба {попече́нiе} его́.
[Зач. 20.] Не суди́те, да не суди́ми бу́дете:
и́мже бо судо́мъ су́дите, су́дятъ ва́мъ: и въ ню́же мѣ́ру мѣ́рите, воз­мѣ́рит­ся ва́мъ.
Что́ же ви́диши суче́цъ, и́же во о́цѣ бра́та тво­его́, бревна́ же, е́же е́сть во о́цѣ тво­е́мъ, не чу́еши?
Или́ ка́ко рече́ши бра́ту тво­ему́: оста́ви, да изму́ суче́цъ изъ очесе́ тво­его́: и се́, бревно́ во о́цѣ тво­е́мъ?
Лицемѣ́ре, изми́ пе́рвѣе бревно́ изъ очесе́ тво­его́, и тогда́ у́зриши изъя́ти суче́цъ изъ очесе́ бра́та тво­его́.
Не дади́те свята́я псо́мъ, ни помета́йте би́серъ ва́шихъ предъ свинiя́ми, да не поперу́тъ и́хъ нога́ми сво­и́ми и вра́щшеся расто́ргнутъ вы́.
Проси́те, и да́ст­ся ва́мъ: ищи́те, и обря́щете: толцы́те, и от­ве́рзет­ся ва́мъ:
вся́къ бо прося́й прiе́млетъ, и ищя́й обрѣта́етъ, и толку́щему от­ве́рзет­ся.
Или́ кто́ е́сть от­ ва́съ человѣ́къ, его́же а́ще воспро́ситъ сы́нъ его́ хлѣ́ба, еда́ ка́мень пода́стъ ему́?
Или́ а́ще ры́бы про́ситъ, еда́ змiю́ пода́стъ ему́?
А́ще у́бо вы́, лука́ви су́ще, умѣ́ете дая́нiя бла́га дая́ти ча́домъ ва́шымъ, кольми́ па́че Оте́цъ ва́шъ Небе́сный да́стъ бла́га прося́щымъ у Него́.
[Зач. 21.] Вся́ у́бо, ели́ка а́ще хо́щете, да творя́тъ ва́мъ человѣ́цы, та́ко и вы́ твори́те и́мъ: се́ бо е́сть зако́нъ и проро́цы.
Вни́дите у́зкими враты́: я́ко простра́н­ная врата́ и широ́кiй пу́ть вводя́й въ па́губу, и мно́зи су́ть входя́щiи и́мъ:
что́ у́зкая врата́, и тѣ́сный пу́ть вводя́й въ живо́тъ, и ма́ло и́хъ е́сть, и́же обрѣта́ютъ его́.
[Зач. 22.] Внемли́те же от­ лжи́выхъ проро́къ, и́же при­­хо́дятъ къ ва́мъ во оде́ждахъ о́вчихъ, вну́трь же су́ть во́лцы хи́щницы:
от­ пло́дъ и́хъ позна́ете и́хъ. Еда́ объе́млютъ от­ те́рнiя гро́зды, или́ от­ ре́пiя смо́квы?
Та́ко вся́ко дре́во до́брое плоды́ добры́ твори́тъ, а зло́е дре́во плоды́ злы́ твори́тъ:
не мо́жетъ дре́во добро́ плоды́ злы́ твори́ти, ни дре́во зло́ плоды́ добры́ твори́ти.
Вся́ко у́бо дре́во, е́же не твори́тъ плода́ добра́, посѣка́ютъ е́ и во о́гнь вмета́ютъ.
Тѣ́мже у́бо от­ пло́дъ и́хъ позна́ете и́хъ.
[Зач. 23.] Не вся́къ глаго́ляй Ми́: Го́споди, Го́споди, вни́детъ въ Ца́р­ст­вiе Небе́сно­е: но творя́й во́лю Отца́ Мо­его́, И́же е́сть на небесѣ́хъ.
Мно́зи реку́тъ Мнѣ́ во о́нъ де́нь: Го́споди, Го́споди, не въ Тво­е́ ли и́мя проро́че­с­т­вовахомъ, и Тво­и́мъ и́менемъ бѣ́сы изгони́хомъ, и Тво­и́мъ и́менемъ си́лы мно́ги сотвори́хомъ?
И тогда́ исповѣ́мъ и́мъ, я́ко николи́же зна́хъ ва́съ: от­иди́те от­ Мене́, дѣ́ла­ю­щiи беззако́нiе.
[Зач. 24.] Вся́къ у́бо, и́же слы́шитъ словеса́ Моя́ сiя́ и твори́тъ я́, уподо́блю его́ му́жу му́дру, и́же созда́ хра́мину свою́ на ка́мени:
и сни́де до́ждь, и прiидо́ша рѣ́ки, и воз­вѣ́яша вѣ́три, и нападо́ша на хра́мину ту́: и не паде́ся, основана́ бо бѣ́ на ка́мени.
И вся́къ слы́шай словеса́ Моя́ сiя́, и не творя́ и́хъ, уподо́бит­ся му́жу уро́диву, и́же созда́ хра́мину свою́ на песцѣ́:
и сни́де до́ждь, и прiидо́ша рѣ́ки, и воз­вѣ́яша вѣ́три, и опро́шася хра́минѣ то́й, и паде́ся: и бѣ́ разруше́нiе ея́ ве́лiе.
И бы́сть егда́ сконча́ Иису́съ словеса́ сiя́, дивля́хуся наро́ди о уче́нiи Его́:
бѣ́ бо учя́ и́хъ я́ко вла́сть имѣ́я, и не я́ко кни́жницы [и фарисе́е].
Сше́дшу же Ему́ съ горы́, вслѣ́дъ Его́ идя́ху наро́ди мно́зи.
И се́, прокаже́нъ при­­ше́дъ кла́няшеся Ему́, глаго́ля: Го́споди, а́ще хо́щеши, мо́жеши мя́ очи́стити.
И просте́ръ ру́ку Иису́съ, косну́ся ему́, глаго́ля: хощу́, очи́стися. И а́бiе очи́стися ему́ прока́за.
И глаго́ла ему́ Иису́съ: ви́ждь, ни кому́же повѣ́ждь: но ше́дъ покажи́ся иере́ови и при­­неси́ да́ръ, его́же повелѣ́ [въ зако́нѣ] Моисе́й, во свидѣ́тел­ст­во и́мъ.
[Зач. 25.] Вше́дшу же Ему́ въ Капернау́мъ, при­­ступи́ къ Нему́ со́тникъ, моля́ Его́
и глаго́ля: Го́споди, о́трокъ мо́й лежи́тъ въ дому́ разсла́бленъ, лю́тѣ стражда́.
И глаго́ла ему́ Иису́съ: А́зъ при­­ше́дъ исцѣлю́ его́.
И от­вѣща́въ со́тникъ, рече́ [Ему́]: Го́споди, нѣ́смь досто́инъ, да подъ кро́въ мо́й вни́деши: но то́кмо рцы́ сло́во, и исцѣлѣ́етъ о́трокъ мо́й:
и́бо а́зъ человѣ́къ е́смь подъ вла́стiю, имы́й подъ собо́ю во́ины: и глаго́лю сему́: иди́, и и́детъ: и друго́му: прiиди́, и при­­хо́дитъ: и рабу́ мо­ему́: сотвори́ сiе́, и сотвори́тъ.
Слы́шавъ же Иису́съ, удиви́ся, и рече́ гряду́щымъ по Не́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ: ни во Изра́или толи́ки вѣ́ры обрѣто́хъ.
Глаго́лю же ва́мъ, я́ко мно́зи от­ восто́къ и за́падъ прiи́дутъ и воз­ля́гутъ со Авраа́момъ и Исаа́комъ и Иа́ковомъ во Ца́р­ст­вiи Небе́снѣмъ:
сы́нове же ца́р­ст­вiя изгна́ни бу́дутъ во тму́ кромѣ́шнюю: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ.
И рече́ Иису́съ со́тнику: иди́, и я́коже вѣ́ровалъ еси́, бу́ди тебѣ́. И исцѣлѣ́ о́трокъ его́ въ то́й ча́съ.
[Зач. 26.] И при­­ше́дъ Иису́съ въ до́мъ Петро́въ, ви́дѣ те́щу его́ лежа́щу и огне́мъ жего́му,
и при­­косну́ся руцѣ́ ея́, и оста́ви ю́ о́гнь: и воста́ и служа́­ше ему́.
По́здѣ же бы́в­шу, при­­ведо́ша къ Нему́ бѣ́сны мно́ги: и изгна́ ду́хи сло́вомъ и вся́ боля́щыя исцѣли́:
да сбу́дет­ся рѣче́н­ное Иса́iемъ проро́комъ, глаго́лющимъ: То́й неду́ги на́шя прiя́тъ и болѣ́зни понесе́.
Ви́дѣвъ же Иису́съ мно́ги наро́ды о́крестъ Себе́, повелѣ́ [ученико́мъ] ити́ на о́нъ по́лъ.
И при­­сту́пль еди́нъ кни́жникъ, рече́ Ему́: Учи́телю, иду́ по Тебѣ́, а́може а́ще и́деши.
Глаго́ла ему́ Иису́съ: ли́си я́звины и́мутъ, и пти́цы небе́сныя гнѣ́зда: Сы́нъ же Человѣ́ческiй не и́мать гдѣ́ главы́ подклони́ти.
Другі́й же от­ учени́къ Его́ рече́ Ему́: Го́споди, повели́ ми пре́жде ити́ и погребсти́ отца́ мо­его́.
Иису́съ же рече́ ему́: гряди́ по Мнѣ́ и оста́ви ме́ртвыхъ погребсти́ своя́ мертвецы́.
[Зач. 27.] И влѣ́зшу Ему́ въ кора́бль, по Не́мъ идо́ша ученицы́ Его́.
И се́, тру́съ вели́къ бы́сть въ мо́ри, я́коже кораблю́ покрыва́тися волна́ми: То́й же спа́­ше.
И при­­ше́дше ученицы́ Его́ воз­буди́ша Его́, глаго́люще: Го́споди, спаси́ ны, погиба́емъ.
И глаго́ла и́мъ: что́ страшли́ви есте́, маловѣ́ри? Тогда́ воста́въ запрети́ вѣ́тромъ и мо́рю, и бы́сть тишина́ ве́лiя.
Человѣ́цы же чуди́шася, глаго́люще: кто́ е́сть Се́й, я́ко и вѣ́три и мо́ре послу́шаютъ Его́?
[Зач. 28.] И при­­ше́дшу Ему́ на о́нъ по́лъ, въ страну́ Гергеси́нскую, срѣто́ста Его́ два́ бѣ́сна от­ гро́бъ исходя́ща, лю́та зѣло́, я́ко не мощи́ никому́ мину́ти путе́мъ тѣ́мъ.
И се́, возопи́ста глаго́люща: что́ на́ма и Тебѣ́, Иису́се Сы́не Бо́жiй? При­­ше́лъ еси́ сѣ́мо пре́жде вре́мене му́чити на́съ.
Бя́ше же дале́че от­ нею́ ста́до свині́й мно́го пасо́мо.
Бѣ́си же моля́ху Его́, глаго́люще: а́ще изго́ниши ны́, повели́ на́мъ ити́ въ ста́до свино́е.
И рече́ и́мъ: иди́те. Они́ же изше́дше идо́ша въ ста́до свино́­е: и се́, [а́бiе] устреми́ся ста́до все́ по бре́гу въ мо́ре, и утопо́ша въ вода́хъ.
Пасу́щiи же бѣжа́ша, и ше́дше во гра́дъ, воз­вѣсти́ша вся́, и о бѣсно́ю.
И се́, ве́сь гра́дъ изы́де въ срѣ́тенiе Иису́сови: и ви́дѣв­ше Его́, моли́ша, я́ко дабы́ преше́лъ от­ предѣ́лъ и́хъ.
[Зач. 29.] И влѣ́зъ въ кора́бль, пре́йде и прiи́де во Сво́й гра́дъ.
И се́, при­­несо́ша Ему́ разсла́блена [жи́лами], на одрѣ́ лежа́ща: и ви́дѣвъ Иису́съ вѣ́ру и́хъ, рече́ разсла́блен­ному: дерза́й, ча́до, от­пуща́ют­ся ти́ грѣси́ тво­и́.
И се́, нѣ́цыи от­ кни́жникъ рѣ́ша въ себѣ́: Се́й ху́литъ.
И ви́дѣвъ Иису́съ помышле́нiя и́хъ, рече́: вску́ю вы́ мы́слите лука́вая въ сердца́хъ сво­и́хъ?
Что́ бо е́сть удо́бѣе рещи́: от­пуща́ют­ся ти́ грѣси́: или́ рещи́: воста́ни и ходи́?
Но да увѣ́сте, я́ко вла́сть и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй на земли́ от­пуща́ти грѣхи́: тогда́ глаго́ла разсла́блен­ному: воста́ни, воз­ми́ тво́й о́дръ и иди́ въ до́мъ тво́й.
И воста́въ, [взе́мъ о́дръ сво́й,] и́де въ до́мъ сво́й.
Ви́дѣв­ше же наро́ди чуди́шася и просла́виша Бо́га, да́в­шаго вла́сть такову́ю человѣ́комъ.
[Зач. 30.] И преходя́ Иису́съ от­ту́ду, ви́дѣ человѣ́ка сѣдя́ща на мы́тницѣ, Матѳе́а глаго́лема: и глаго́ла ему́: по Мнѣ́ гряди́. И воста́въ по Не́мъ и́де.
И бы́сть Ему́ воз­лежа́щу въ дому́, и се́, мно́зи мытари́ и грѣ́шницы при­­ше́дше воз­лежа́ху со Иису́сомъ и со ученики́ Его́.
И ви́дѣв­ше фарисе́е, глаго́лаху ученико́мъ Его́: почто́ съ мытари́ и грѣ́шники Учи́тель ва́шъ я́стъ и пiе́тъ?
Иису́съ же слы́шавъ рече́ и́мъ: не тре́буютъ здра́вiи врача́, но боля́щiи:
ше́дше же научи́теся, что́ е́сть: ми́лости хощу́, а не же́ртвы? Не прiидо́хъ бо при­­зва́ти пра́ведники, но грѣ́шники на покая́нiе.
[Зач. 31.] Тогда́ при­­ступи́ша къ Нему́ ученицы́ Иоа́н­новы, глаго́люще: почто́ мы́ и фарисе́е пости́мся мно́го, ученицы́ же Тво­и́ не постя́т­ся?
И рече́ и́мъ Иису́съ: еда́ мо́гутъ сы́нове бра́чнiи пла́кати, ели́ко вре́мя съ ни́ми е́сть жени́хъ? Прiи́дутъ же дні́е, егда́ отъ­и́мет­ся от­ ни́хъ жени́хъ, и тогда́ постя́т­ся.
Никто́же бо при­­ставля́етъ при­­ставле́нiя пла́та небѣ́лена ри́зѣ ве́тсѣ: во́зметъ бо кончи́ну свою́ от­ ри́зы {от­то́ргнетъ бо при­­ставле́нiе его́ от­ ри́зы [нѣ́что]}, и го́рша дира́ бу́детъ.
Ниже́ влива́ютъ вина́ но́ва въ мѣ́хи ве́тхи: а́ще ли же ни́, то́ просадя́т­ся мѣ́си, и вино́ пролiе́т­ся, и мѣ́си поги́бнутъ: но влива́ютъ вино́ но́во въ мѣ́хи но́вы, и обое́ соблюде́т­ся.
[Зач. 32.] Сiя́ Ему́ глаго́лющу къ ни́мъ, се́, кня́зь нѣ́кiй при­­ше́дъ кла́няшеся Ему́, глаго́ля, я́ко дщи́ моя́ ны́нѣ у́мре: но при­­ше́дъ воз­ложи́ на ню́ ру́ку Твою́, и оживе́тъ.
И воста́въ Иису́съ по не́мъ и́де, и ученицы́ Его́.
И се́, жена́ кровоточи́ва два­на́­де­ся­те лѣ́тъ, при­­сту́пльши созади́, при­­косну́ся воскри́лiю ри́зы Его́,
глаго́лаше бо въ себѣ́: а́ще то́кмо при­­косну́ся ри́зѣ Его́, спасе́на бу́ду.
Иису́съ же обра́щься и ви́дѣвъ ю́, рече́: дерза́й, дщи́, вѣ́ра твоя́ спасе́ тя. И спасе́на бы́сть жена́ от­ часа́ того́.
И при­­ше́дъ Иису́съ въ до́мъ кня́жь, и ви́дѣвъ сопцы́ и наро́дъ мо́лвящь,
глаго́ла и́мъ: от­иди́те, не у́мре бо дѣви́ца, но спи́тъ. И руга́хуся Ему́.
Егда́ же изгна́нъ бы́сть наро́дъ, в­ше́дъ я́тъ ю́ за ру́ку: и воста́ дѣви́ца.
И изы́де вѣ́сть сiя́ по все́й земли́ то́й.
[Зач. 33.] И преходя́щу от­ту́ду Иису́сови, по Не́мъ идо́ста два́ слѣпца́, зову́ща и глаго́люща: поми́луй ны́, [Иису́се] Сы́не Дави́довъ.
Прише́дшу же Ему́ въ до́мъ, при­­ступи́ста къ Нему́ слѣпца́, и глаго́ла и́ма Иису́съ: вѣ́руета ли, я́ко могу́ сiе́ сотвори́ти? Глаго́ласта Ему́: е́й, Го́споди.
Тогда́ при­­косну́ся о́чiю и́хъ, глаго́ля: по вѣ́рѣ ва́ю бу́ди ва́ма.
И от­верзо́стася о́чи и́ма: и запрети́ и́ма Иису́съ, глаго́ля: блюди́та, да никто́же увѣ́сть.
О́на же изше́дша просла́виста Его́ по все́й земли́ то́й.
Тѣ́ма же исходя́щема, се́, при­­ведо́ша къ Нему́ человѣ́ка нѣ́ма бѣсну́ема.
И изгна́ну бѣ́су, проглаго́ла нѣмы́й. И диви́шася наро́ди, глаго́люще, я́ко николи́же яви́ся та́ко во Изра́или.
Фарисе́е же глаго́лаху: о кня́зи бѣсо́встѣмъ изго́нитъ бѣ́сы.
И прохожда́­ше Иису́съ гра́ды вся́ и ве́си, учя́ на со́нмищихъ и́хъ, и проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя, и цѣля́ вся́къ неду́гъ и вся́ку я́зю въ лю́дехъ.
[Зач. 34.] Ви́дѣвъ же наро́ды, милосе́рдова о ни́хъ, я́ко бя́ху смяте́ни и от­ве́ржени, я́ко о́вцы не иму́щыя па́стыря.
Тогда́ глаго́ла ученико́мъ Сво­и́мъ: жа́тва у́бо мно́га, дѣ́лателей же ма́ло:
моли́теся у́бо Го́споди́ну жа́твы, я́ко да изведе́тъ дѣ́латели на жа́тву Свою́.
Тогда́ уподо́бися Ца́р­ст­вiе Небе́сное десяти́мъ дѣ́вамъ, я́же прiя́ша свѣти́лники своя́ и изыдо́ша въ срѣ́тенiе жениху́:
пя́ть же бѣ́ от­ ни́хъ мудры́ и пя́ть юро́дивы.
Юро́дивыя же, прiе́мшя свѣти́лники своя́, не взя́ша съ собо́ю еле́а:
му́дрыя же прiя́ша еле́й въ сосу́дѣхъ со свѣти́лники сво­и́ми:
косня́щу же жениху́, воз­дрема́шася вся́ и спа́ху.
Полу́нощи же во́пль бы́сть: се́, жени́хъ гряде́тъ, исходи́те въ срѣ́тенiе его́.
Тогда́ воста́ша вся́ дѣ́вы ты́я и украси́ша свѣти́лники своя́.
Юро́дивыя же му́дрымъ рѣ́ша: дади́те на́мъ от­ еле́а ва́­шего, я́ко свѣти́лницы на́ши угаса́ютъ.
Отвѣща́ша же му́дрыя, глаго́люща: еда́ ка́ко не доста́нетъ на́мъ и ва́мъ: иди́те же па́че къ продаю́щымъ и купи́те себѣ́.
Иду́щымъ же и́мъ купи́ти, прiи́де жени́хъ: и гото́выя внидо́ша съ ни́мъ на бра́ки, и затворе́ны бы́ша две́ри.
Послѣди́ же прiидо́ша и про́чыя дѣ́вы, глаго́лющя: го́споди, го́споди, от­ве́рзи на́мъ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, не вѣ́мъ ва́съ.
Бди́те у́бо, я́ко не вѣ́сте дне́ ни часа́, въ о́ньже Сы́нъ Человѣ́ческiй прiи́детъ.
[Зач. 105.] Я́коже бо человѣ́къ нѣ́кiй от­ходя́ при­­зва́ своя́ рабы́ и предаде́ и́мъ имѣ́нiе свое́:
и о́вому у́бо даде́ пя́ть тала́нтъ, о́вому же два́, о́вому же еди́нъ, кому́ждо проти́ву си́лы его́: и отъи́де а́бiе.
Ше́дъ же прiе́мый пя́ть тала́нтъ, дѣ́ла въ ни́хъ и сотвори́ другі́я пя́ть тала́нтъ:
та́кожде и и́же два́, при­­обрѣ́те и то́й друга́я два́:
прiе́мый же еди́нъ, ше́дъ вкопа́ [его́] въ зе́млю и скры́ сребро́ господи́на сво­его́.
По мно́зѣ же вре́мени прiи́де господи́нъ ра́бъ тѣ́хъ и стяза́ся съ ни́ми о словеси́.
И при­­сту́пль пя́ть тала́нтъ прiе́мый, при­­несе́ другі́я пя́ть тала́нтъ, глаго́ля: го́споди, пя́ть тала́нтъ ми́ еси́ пре́далъ: се́, другі́я пя́ть тала́нтъ при­­обрѣто́хъ и́ми.
Рече́ же ему́ госпо́дь его́: до́брѣ, ра́бе благі́й и вѣ́рный: о ма́лѣ бы́лъ еси́ вѣ́ренъ, надъ мно́гими тя́ поста́влю: вни́ди въ ра́дость го́спода тво­его́.
Присту́пль же и и́же два́ тала́нта прiе́мый, рече́: го́споди, два́ тала́нта ми́ еси́ пре́далъ: се́, друга́я два́ тала́нта при­­обрѣто́хъ и́ма.
Рече́ [же] ему́ госпо́дь его́: до́брѣ, ра́бе благі́й и вѣ́рный: о ма́лѣ [ми́] бы́лъ еси́ вѣ́ренъ, надъ мно́гими тя́ поста́влю: вни́ди въ ра́дость го́спода тво­его́.
Присту́пль же и прiе́мый еди́нъ тала́нтъ, рече́: го́споди, вѣ́дяхъ тя́, я́ко же́стокъ еси́ человѣ́къ, жне́ши, идѣ́же не сѣ́ялъ еси́, и собира́еши идѣ́же не расточи́лъ еси́:
и убоя́вся, ше́дъ скры́хъ тала́нтъ тво́й въ земли́: [и] се́, и́маши твое́.
Отвѣща́въ же госпо́дь его́ рече́ ему́: лука́вый ра́бе и лѣни́вый, вѣ́дѣлъ еси́, я́ко жну́ идѣ́же не сѣ́яхъ, и собира́ю идѣ́же не расточи́хъ:
подоба́­ше у́бо тебѣ́ вда́ти сребро́ мое́ торжнико́мъ, и при­­ше́дъ а́зъ взя́лъ бы́хъ свое́ съ ли́хвою:
воз­ми́те у́бо от­ него́ тала́нтъ и дади́те иму́щему де́сять тала́нтъ:
иму́щему бо вездѣ́ дано́ бу́детъ и преизбу́детъ: от­ неиму́щаго же, и е́же мни́т­ся имѣ́я, взя́то бу́детъ от­ него́:
и неключи́маго раба́ вве́рзите во тму́ кромѣ́шнюю: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ. Сiя́ глаго́ля воз­гласи́: имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 106.] Егда́ же прiи́детъ Сы́нъ Человѣ́ческiй въ сла́вѣ Сво­е́й и вси́ святі́и А́нгели съ Ни́мъ, тогда́ ся́детъ на престо́лѣ сла́вы Сво­ея́,
и соберу́т­ся предъ Ни́мъ вси́ язы́цы: и разлучи́тъ и́хъ дру́гъ от­ дру́га, я́коже па́стырь разлуча́етъ о́вцы от­ ко́злищъ:
и поста́витъ о́вцы одесну́ю Себе́, а ко́злища ошу́юю.
Тогда́ рече́тъ Ца́рь су́щымъ одесну́ю Его́: прiиди́те, благослове́н­нiи Отца́ Мо­его́, наслѣ́дуйте угото́ван­ное ва́мъ Ца́р­ст­вiе от­ сложе́нiя мíра:
взалка́хся бо, и да́сте Ми́ я́сти: воз­жада́хся, и напо­и́сте Мя́: стра́ненъ бѣ́хъ, и введо́сте Мене́:
на́гъ, и одѣ́ясте Мя́: бо́ленъ, и посѣти́сте Мене́: въ темни́цѣ бѣ́хъ, и прiидо́сте ко Мнѣ́.
Тогда́ от­вѣща́ютъ Ему́ пра́ведницы, глаго́люще: Го́споди, когда́ Тя́ ви́дѣхомъ а́лчуща, и напита́хомъ? Или́ жа́ждуща, и напо­и́хомъ?
Когда́ же Тя́ ви́дѣхомъ стра́н­на, и введо́хомъ? Или́ на́га, и одѣ́яхомъ?
Когда́ же Тя́ ви́дѣхомъ боля́ща, или́ въ темни́цѣ, и прiидо́хомъ къ Тебѣ́?
И от­вѣща́въ Ца́рь рече́тъ и́мъ: ами́нь глаго́лю ва́мъ, поне́же сотвори́сте еди́ному си́хъ бра́тiй Мо­и́хъ ме́ншихъ, Мнѣ́ сотвори́сте.
Тогда́ рече́тъ и су́щымъ ошу́юю [Его́]: иди́те от­ Мене́, прокля́тiи, во о́гнь вѣ́чный, угото́ван­ный дiа́волу и а́ггеломъ его́:
взалка́хся бо, и не да́сте Ми́ я́сти: воз­жада́хся, и не напо­и́сте Мене́:
стра́ненъ бѣ́хъ, и не введо́сте Мене́: на́гъ, и не одѣ́ясте Мене́: бо́ленъ и въ темни́цѣ, и не посѣти́сте Мене́.
Тогда́ от­вѣща́ютъ Ему́ и ті́и, глаго́люще: Го́споди, когда́ Тя́ ви́дѣхомъ а́лчуща, или́ жа́ждуща, или́ стра́н­на, или́ на́га, или́ бо́льна, или́ въ темни́цѣ, и не послужи́хомъ Тебѣ́?
Тогда́ от­вѣща́етъ и́мъ, глаго́ля: ами́нь глаго́лю ва́мъ, поне́же не сотвори́сте еди́ному си́хъ ме́ншихъ, ни Мнѣ́ сотвори́сте.
И и́дутъ сі́и въ му́ку вѣ́чную, пра́ведницы же въ живо́тъ вѣ́чный.
[Зач. 107.] И бы́сть, егда́ сконча́ Иису́съ вся́ словеса́ сiя́, рече́ ученико́мъ Сво­и́мъ:
вѣ́сте, я́ко по двою́ дню́ Па́сха бу́детъ, и Сы́нъ Человѣ́ческiй пре́данъ бу́детъ на пропя́тiе.
Тогда́ собра́шася архiере́е и кни́жницы и ста́рцы людсті́и во дво́ръ архiере́овъ, глаго́лемаго Каiа́фы,
и совѣща́ша, да Иису́са ле́стiю и́мутъ и убiю́тъ:
глаго́лаху же: но не въ пра́здникъ, да не молва́ бу́детъ въ лю́дехъ.
[Зач. 108.] Иису́су же бы́в­шу въ Виѳа́нiи, въ дому́ Си́мона прокаже́н­наго,
при­­ступи́ къ Нему́ жена́, сткля́ницу ми́ра иму́щи многоцѣ́н­наго, и воз­лива́­ше на главу́ Его́ воз­лежа́ща.
Ви́дѣв­ше же ученицы́ Его́ негодова́ша, глаго́люще: чесо́ ра́ди ги́бель сiя́ [бы́сть]?
можа́­ше бо сiе́ ми́ро продано́ бы́ти на мно́зѣ и да́тися ни́щымъ.
Разумѣ́въ же Иису́съ рече́ и́мъ: что́ тружда́ете жену́? Дѣ́ло бо добро́ содѣ́ла о Мнѣ́:
всегда́ бо ни́щыя и́мате съ собо́ю, Мене́ же не всегда́ и́мате:
воз­лiя́в­ши бо сiя́ ми́ро сiе́ на тѣ́ло Мое́, на погребе́нiе Мя́ сотвори́:
ами́нь глаго́лю ва́мъ: идѣ́же а́ще проповѣ́дано бу́детъ Ева́нгелiе сiе́ во все́мъ мíрѣ, рече́т­ся и е́же сотвори́ сiя́, въ па́мять ея́.
Тогда́ ше́дъ еди́нъ от­ обою­на́­де­ся­те, глаго́лемый Иу́да Искарiо́тскiй, ко архiере́омъ,
рече́: что́ ми хо́щете да́ти, и а́зъ ва́мъ преда́мъ Его́? Они́ же поста́виша ему́ три́десять сре́бреникъ:
и от­то́лѣ иска́­ше удо́бна вре́мене, да Его́ преда́стъ.
Въ пе́рвый же де́нь опрѣсно́чный при­­ступи́ша ученицы́ ко Иису́су, глаго́люще Ему́: гдѣ́ хо́щеши угото́ваемъ Ти́ я́сти па́сху?
О́нъ же рече́: иди́те во гра́дъ ко о́нсицѣ, и рцы́те ему́: Учи́тель глаго́летъ: вре́мя Мое́ бли́зъ е́сть: у тебе́ сотворю́ па́сху со ученики́ Мо­и́ми.
И сотвори́ша ученицы́, я́коже повелѣ́ и́мъ Иису́съ, и угото́ваша па́сху.
Ве́черу же бы́в­шу, воз­лежа́­ше со обѣма­на́­де­ся­те ученико́ма:
и яду́щымъ и́мъ, рече́: ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко еди́нъ от­ ва́съ преда́стъ Мя́.
И скорбя́ще зѣло́, нача́ша глаго́лати Ему́ еди́нъ кі́йждо и́хъ: еда́ а́зъ е́смь, Го́споди?
О́нъ же от­вѣща́въ рече́: омочи́вый со Мно́ю въ соли́ло ру́ку, то́й Мя́ преда́стъ:
Сы́нъ у́бо Человѣ́ческiй и́детъ, я́коже е́сть пи́сано о Не́мъ: го́ре же человѣ́ку тому́, и́мже Сы́нъ Человѣ́ческiй преда́ст­ся: добро́ бы бы́ло ему́, а́ще не бы́ роди́л­ся человѣ́къ то́й.
Отвѣща́въ же Иу́да предая́й Его́, рече́: еда́ а́зъ е́смь, Равви́? Глаго́ла ему́: ты́ ре́клъ еси́.
Яду́щымъ же и́мъ, прiе́мь Иису́съ хлѣ́бъ и благослови́въ преломи́, и дая́ше ученико́мъ, и рече́: прiими́те, яди́те: сiе́ е́сть Тѣ́ло Мое́.
И прiе́мъ ча́шу и хвалу́ воз­да́въ, даде́ и́мъ, глаго́ля: пі́йте от­ нея́ вси́:
сiя́ бо е́сть Кро́вь Моя́, Но́ваго Завѣ́та, я́же за мно́гiя излива́ема во оставле́нiе грѣхо́въ.
Глаго́лю же ва́мъ, я́ко не и́мамъ пи́ти от­ны́нѣ от­ сего́ плода́ ло́знаго, до дне́ того́, егда́ е́ пiю́ съ ва́ми но́во во Ца́р­ст­вiи Отца́ Мо­его́.
И воспѣ́в­ше изыдо́ша въ го́ру Елео́нску.
Тогда́ глаго́ла и́мъ Иису́съ: вси́ вы́ соблазните́ся о Мнѣ́ въ но́щь сiю́: пи́сано бо е́сть: поражу́ па́стыря, и разы́дут­ся о́вцы ста́да:
по воскресе́нiи же Мо­е́мъ варя́ю вы́ въ Галиле́и.
Отвѣща́въ же Пе́тръ рече́ Ему́: а́ще и вси́ соблазня́т­ся о Тебѣ́, а́зъ никогда́же соблажню́ся.
Рече́ ему́ Иису́съ: ами́нь глаго́лю тебѣ́, я́ко въ сiю́ но́щь, пре́жде да́же але́кторъ не воз­гласи́тъ, трикра́ты от­ве́ржешися Мене́.
Глаго́ла ему́ Пе́тръ: а́ще ми́ е́сть и умре́ти съ Тобо́ю, не от­ве́ргуся Тебе́. Та́кожде и вси́ ученицы́ рѣ́ша.
Тогда́ прiи́де съ ни́ми Иису́съ въ ве́сь, нарица́емую Геѳсима́нiа, и глаго́ла ученико́мъ: сѣди́те ту́, до́ндеже ше́дъ помолю́ся та́мо.
И по­е́мъ Петра́ и о́ба сы́на Зеведе́ова, нача́тъ скорбѣ́ти и тужи́ти.
Тогда́ глаго́ла и́мъ Иису́съ: при­­ско́рбна е́сть душа́ Моя́ до сме́рти: пожди́те здѣ́ и бди́те со Мно́ю.
И преше́дъ ма́ло, паде́ на лицы́ Сво­е́мъ, моля́ся и глаго́ля: О́тче Мо́й, а́ще воз­мо́жно е́сть, да мимо­и́детъ от­ Мене́ ча́ша сiя́: оба́че не я́коже А́зъ хощу́, но я́коже Ты́.
И при­­ше́дъ ко ученико́мъ, и обрѣ́те и́хъ спя́щихъ, и глаго́ла Петро́ви: та́ко ли не воз­мого́сте еди́наго часа́ побдѣ́ти со Мно́ю?
Бди́те и моли́теся, да не вни́дете въ напа́сть: ду́хъ у́бо бо́дръ, пло́ть же немощна́.
Па́ки втори́цею ше́дъ помоли́ся, глаго́ля: О́тче Мо́й, а́ще не мо́жетъ сiя́ ча́ша мимо­ити́ от­ Мене́, а́ще не пiю́ ея́, бу́ди во́ля Твоя́.
И при­­ше́дъ обрѣ́те и́хъ па́ки спя́щихъ: бѣ́ста бо и́мъ о́чи отяготѣ́нѣ.
И оста́вль и́хъ, ше́дъ па́ки, помоли́ся трети́цею, то́жде сло́во ре́къ.
Тогда́ прiи́де ко ученико́мъ Сво­и́мъ и глаго́ла и́мъ: спи́те про́чее и почива́йте: се́, при­­бли́жися ча́съ, и Сы́нъ Человѣ́ческiй предае́т­ся въ ру́ки грѣ́шниковъ:
воста́ните, и́демъ: се́, при­­бли́жися предая́й Мя́.
И еще́ Ему́ глаго́лющу, се́, Иу́да, еди́нъ от­ обою­на́­де­ся­те, прiи́де, и съ ни́мъ наро́дъ мно́гъ со ору́жiемъ и дреко́льми, от­ архiере́й и ста́рецъ людски́хъ.
Предая́й же Его́ даде́ и́мъ зна́менiе, глаго́ля: Его́же а́ще лобжу́, То́й е́сть: ими́те Его́.
И а́бiе при­­сту́пль ко Иису́сови, рече́: ра́дуйся, Равви́. И облобыза́ Его́.
Иису́съ же рече́ ему́: дру́же, [твори́,] на не́же еси́ при­­ше́лъ {дру́же, на сiе́ ли при­­ше́лъ еси́?}. Тогда́ при­­сту́пльше воз­ложи́ша ру́цѣ на Иису́са и я́ша Его́.
И се́, еди́нъ от­ су́щихъ со Иису́сомъ, просте́ръ ру́ку, извлече́ но́жъ сво́й, и уда́ри раба́ архiере́ова, и урѣ́за ему́ у́хо.
Тогда́ глаго́ла ему́ Иису́съ: воз­врати́ но́жъ тво́й въ мѣ́сто его́: вси́ бо прiе́мшiи но́жъ ноже́мъ поги́бнутъ:
или́ мни́т­ся ти́, я́ко не могу́ ны́нѣ умоли́ти Отца́ Мо­его́, и предста́витъ Ми́ вя́щше не́же два­на́­де­ся­те легео́на А́нгелъ?
Ка́ко у́бо сбу́дут­ся Писа́нiя, я́ко та́ко подоба́етъ бы́ти?
Въ то́й ча́съ рече́ Иису́съ наро́домъ: я́ко на разбо́йника ли изыдо́сте со ору́жiемъ и дреко́льми я́ти Мя́? По вся́ дни́ при­­ ва́съ сѣдѣ́хъ учя́ въ це́ркви, и не я́сте Мене́.
Се́ же все́ бы́сть, да сбу́дут­ся Писа́нiя проро́ческая. Тогда́ ученицы́ вси́ оста́вльше Его́ бѣжа́ша.
[Зач. 109.] [Во́ини] же е́мше Иису́са ведо́ша къ Каiа́фѣ архiере́ови, идѣ́же кни́жницы и ста́рцы собра́шася.
Пе́тръ же идя́ше по Не́мъ издале́ча до двора́ архiере́ова: и в­ше́дъ вну́трь, сѣдя́ше со слуга́ми, ви́дѣти кончи́ну.
Архiере́е же и ста́рцы и со́нмъ ве́сь иска́ху лжесвидѣ́тел­ст­ва на Иису́са, я́ко да убiю́тъ Его́,
и не обрѣта́ху: и мно́гимъ лжесвидѣ́телемъ при­­сту́пльшымъ, не обрѣто́ша. По́слѣжде же при­­ступи́в­ша два́ лжесвидѣ́теля,
рѣ́ста: Се́й рече́: могу́ разори́ти це́рковь Бо́жiю и треми́ де́нми созда́ти ю́.
И воста́въ архiере́й рече́ Ему́: ничесо́же ли от­вѣщава́еши, что́ сі́и на Тя́ свидѣ́тел­ст­вуютъ?
Иису́съ же молча́­ше. И от­вѣща́въ архiере́й рече́ Ему́: заклина́ю Тя́ Бо́гомъ живы́мъ, да рече́ши на́мъ, а́ще Ты́ еси́ Христо́съ, Сы́нъ Бо́жiй?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: ты́ ре́клъ еси́: оба́че глаго́лю ва́мъ: от­се́лѣ у́зрите Сы́на Человѣ́ческаго сѣдя́ща одесну́ю си́лы и гряду́ща на о́блацѣхъ небе́сныхъ.
Тогда́ архiере́й растерза́ ри́зы своя́, глаго́ля, я́ко хулу́ глаго́ла: что́ еще́ тре́буемъ свидѣ́телей? Се́, ны́нѣ слы́шасте хулу́ Его́:
что́ ва́мъ мни́т­ся? Они́ же от­вѣща́в­ше рѣ́ша: пови́ненъ е́сть сме́рти.
Тогда́ заплева́ша лице́ Его́ и па́кости Ему́ дѣ́яху {и по лани́тома бiя́ху Его́}: о́вiи же за лани́ту уда́риша {зауша́ху Его́},
глаго́люще: прорцы́ на́мъ, Христе́, кто́ е́сть ударе́й Тя́?
Пе́тръ же внѣ́ сѣдя́ше во дворѣ́. И при­­ступи́ къ нему́ еди́на рабы́ня, глаго́лющи: и ты́ бы́лъ еси́ со Иису́сомъ Галиле́йскимъ.
О́нъ же от­ве́ржеся предъ всѣ́ми, глаго́ля: не вѣ́мъ, что́ глаго́леши.
Изше́дшу же ему́ ко врато́мъ, узрѣ́ его́ друга́я, и глаго́ла су́щымъ та́мо: и се́й бѣ́ со Иису́сомъ Назоре́омъ.
И па́ки от­ве́ржеся съ кля́твою, я́ко не зна́ю Человѣ́ка.
Пома́лѣ же при­­ступи́в­ше стоя́щiи, рѣ́ша Петро́ви: во­и́стин­ну и ты́ от­ ни́хъ еси́, и́бо бесѣ́да твоя́ я́вѣ тя́ твори́тъ.
Тогда́ нача́тъ роти́тися и кля́тися, я́ко не зна́ю Человѣ́ка. И а́бiе пѣ́тель воз­гласи́.
И помяну́ Пе́тръ глаго́лъ Иису́совъ, рече́н­ный ему́, я́ко пре́жде да́же пѣ́тель не воз­гласи́тъ, трикра́ты от­ве́ржешися Мене́. И изше́дъ во́нъ пла́кася го́рько.
Синодальный
1 Родословная Иисуса Христа; 18 Рождество Христово.
[Зач. 1.] Родословие Иисуса Христа, Сына Давидова, Сына Авраамова.
Авраам родил Исаака; Исаак родил Иакова; Иаков родил Иуду и братьев его;
Иуда родил Фареса и Зару от Фамари; Фарес родил Есрома; Есром родил Арама;
Арам родил Аминадава; Аминадав родил Наассона; Наассон родил Салмона;
Салмон родил Вооза от Рахавы; Вооз родил Овида от Руфи; Овид родил Иессея;
Иессей родил Давида царя; Давид царь родил Соломона от бывшей за Уриею;
Соломон родил Ровоама; Ровоам родил Авию; Авия родил Асу;
Аса родил Иосафата; Иосафат родил Иорама; Иорам родил Озию;
Озия родил Иоафама; Иоафам родил Ахаза; Ахаз родил Езекию;

Езекия родил Манассию; Манассия родил Амона; Амон родил Иосию;

Иосия родил Иоакима; Иоаким родил Иехонию и братьев его, перед переселением в Вавилон.

По переселении же в Вавилон, Иехония родил Салафииля; Салафииль родил Зоровавеля;

Зоровавель родил Авиуда; Авиуд родил Елиакима; Елиаким родил Азора;
Азор родил Садока; Садок родил Ахима; Ахим родил Елиуда;
Елиуд родил Елеазара; Елеазар родил Матфана; Матфан родил Иакова;
Иаков родил Иосифа, мужа Марии, от Которой родился Иисус, называемый Христос.
Итак, всех родов от Авраама до Давида четырнадцать родов; и от Давида до переселения в Вавилон четырнадцать родов; и от переселения в Вавилон до Христа четырнадцать родов.
[Зач. 2.] Рождество Иисуса Христа было так: по обручении Матери Его Марии с Иосифом, прежде нежели сочетались они, оказалось, что Она имеет во чреве от Духа Святого.
Иосиф же муж Ее, будучи праведен и не желая огласить Ее, хотел тайно отпустить Ее.
Но когда он помыслил это, – се, Ангел Господень явился ему во сне и сказал: Иосиф, сын Давидов! не бойся принять Марию, жену твою, ибо родившееся в Ней есть от Духа Святого;
родит же Сына, и наречешь Ему имя Иисус, ибо Он спасет людей Своих от грехов их.
А все сие произошло, да сбудется реченное Господом через пророка, который говорит:

се, Дева во чреве приимет и родит Сына, и нарекут имя Ему Еммануил, что значит: с нами Бог.

Встав от сна, Иосиф поступил, как повелел ему Ангел Господень, и принял жену свою,
и не знал Ее, как наконец Она родила Сына Своего Первенца, и он нарек Ему имя: Иисус.
1 Волхвы с востока; 13 бегство Святого Семейства в Египет. 16 Избиение младенцев. 19 Возвращение из Египта.
[Зач. 3.] Когда же Иисус родился в Вифлееме Иудейском во дни царя Ирода, пришли в Иерусалим волхвы* с востока и говорят: //*Мудрецы.
где родившийся Царь Иудейский? ибо мы видели звезду Его на востоке и пришли поклониться Ему.
Услышав это, Ирод царь встревожился, и весь Иерусалим с ним.
И, собрав всех первосвященников и книжников народных, спрашивал у них: где должно родиться Христу?
Они же сказали ему: в Вифлееме Иудейском, ибо так написано через пророка:
и ты, Вифлеем, земля Иудина, ничем не меньше воеводств Иудиных, ибо из тебя произойдет Вождь, Который упасет народ Мой, Израиля.
Тогда Ирод, тайно призвав волхвов, выведал от них время появления звезды
и, послав их в Вифлеем, сказал: пойдите, тщательно разведайте о Младенце и, когда найдете, известите меня, чтобы и мне пойти поклониться Ему.
Они, выслушав царя, пошли. И се, звезда, которую видели они на востоке, шла перед ними, как наконец пришла и остановилась над местом, где был Младенец.
Увидев же звезду, они возрадовались радостью весьма великою,
и, войдя в дом, увидели Младенца с Мариею, Матерью Его, и, пав, поклонились Ему; и, открыв сокровища свои, принесли Ему дары: золото, ладан и смирну.
И, получив во сне откровение не возвращаться к Ироду, иным путем отошли в страну свою.
[Зач. 4.] Когда же они отошли, – се, Ангел Господень является во сне Иосифу и говорит: встань, возьми Младенца и Матерь Его, и беги в Египет, и будь там, доколе не скажу тебе, ибо Ирод хочет искать Младенца, чтобы погубить Его.
Он встал, взял Младенца и Матерь Его ночью, и пошел в Египет,
и там был до смерти Ирода, да сбудется реченное Господом через пророка, который говорит: из Египта воззвал Я Сына Моего.
Тогда Ирод, увидев себя осмеянным волхвами, весьма разгневался, и послал избить всех младенцев в Вифлееме и во всех пределах его, от двух лет и ниже, по времени, которое выведал от волхвов.
Тогда сбылось реченное через пророка Иеремию, который говорит:
глас в Раме слышен, плач и рыдание и вопль великий; Рахиль плачет о детях своих и не хочет утешиться, ибо их нет.
По смерти же Ирода, – се, Ангел Господень во сне является Иосифу в Египте
и говорит: встань, возьми Младенца и Матерь Его и иди в землю Израилеву, ибо умерли искавшие души Младенца.
Он встал, взял Младенца и Матерь Его и пришел в землю Израилеву.
Услышав же, что Архелай царствует в Иудее вместо Ирода, отца своего, убоялся туда идти; но, получив во сне откровение, пошел в пределы Галилейские
и, придя, поселился в городе, называемом Назарет, да сбудется реченное через пророков, что Он Назореем наречется.
1 Проповедь Иоанна Крестителя. 13 Крещение Господне.
[Зач. 5.] В те дни приходит Иоанн Креститель и проповедует в пустыне Иудейской
и говорит: покайтесь, ибо приблизилось Царство Небесное.
Ибо он тот, о котором сказал пророк Исаия: глас вопиющего в пустыне: приготовьте путь Господу, прямыми сделайте стези Ему.
Сам же Иоанн имел одежду из верблюжьего волоса и пояс кожаный на чреслах своих, а пищею его были акриды и дикий мед.
Тогда Иерусалим и вся Иудея и вся окрестность Иорданская выходили к нему
и крестились от него в Иордане, исповедуя грехи свои.
Увидев же Иоанн многих фарисеев и саддукеев, идущих к нему креститься, сказал им: порождения ехиднины! кто внушил вам бежать от будущего гнева?
сотворите же достойный плод покаяния
и не думайте говорить в себе: «отец у нас Авраам», ибо говорю вам, что Бог может из камней сих воздвигнуть детей Аврааму.
Уже и секира при корне дерев лежит: всякое дерево, не приносящее доброго плода, срубают и бросают в огонь.
Я крещу вас в воде в покаяние, но Идущий за мною сильнее меня; я не достоин понести обувь Его; Он будет крестить вас Духом Святым и огнем;
лопата* Его в руке Его, и Он очистит гумно Свое и соберет пшеницу Свою в житницу, а солому сожжет огнем неугасимым. //*Которою веют хлеб.
[Зач. 6.] Тогда приходит Иисус из Галилеи на Иордан к Иоанну креститься от него.
Иоанн же удерживал Его и говорил: мне надобно креститься от Тебя, и Ты ли приходишь ко мне?
Но Иисус сказал ему в ответ: оставь теперь, ибо так надлежит нам исполнить всякую правду. Тогда Иоанн допускает Его.
И, крестившись, Иисус тотчас вышел из воды, – и се, отверзлись Ему небеса, и увидел Иоанн Духа Божия, Который сходил, как голубь, и ниспускался на Него.
И се, глас с небес глаголющий: Сей есть Сын Мой возлюбленный, в Котором Мое благоволение.
1 Искушение Иисуса Христа в пустыне. 12 Иисус в Галилее. 18 Призвание Симона, Андрея, Иакова и Иоанна. 23 Проповедь и исцеления в Галилее.
[Зач. 7.] Тогда Иисус возведен был Духом в пустыню, для искушения от диавола,
и, постившись сорок дней и сорок ночей, напоследок взалкал.
И приступил к Нему искуситель и сказал: если Ты Сын Божий, скажи, чтобы камни сии сделались хлебами.
Он же сказал ему в ответ: написано: не хлебом одним будет жить человек, но всяким словом, исходящим из уст Божиих.
Потом берет Его диавол в святой город и поставляет Его на крыле храма,
и говорит Ему: если Ты Сын Божий, бросься вниз, ибо написано: Ангелам Своим заповедает о Тебе, и на руках понесут Тебя, да не преткнешься о камень ногою Твоею.
Иисус сказал ему: написано также: не искушай Господа Бога твоего.
Опять берет Его диавол на весьма высокую гору и показывает Ему все царства мира и славу их,
и говорит Ему: всё это дам Тебе, если, пав, поклонишься мне.
Тогда Иисус говорит ему: отойди от Меня, сатана, ибо написано: Господу Богу твоему поклоняйся и Ему одному служи.
Тогда оставляет Его диавол, и се, Ангелы приступили и служили Ему.
[Зач. 8.] Услышав же Иисус, что Иоанн отдан под стражу, удалился в Галилею
и, оставив Назарет, пришел и поселился в Капернауме приморском, в пределах Завулоновых и Неффалимовых,
да сбудется реченное через пророка Исаию, который говорит:
земля Завулонова и земля Неффалимова, на пути приморском, за Иорданом, Галилея языческая,
народ, сидящий во тьме, увидел свет великий, и сидящим в стране и тени смертной воссиял свет.
С того времени Иисус начал проповедовать и говорить: покайтесь, ибо приблизилось Царство Небесное.
[Зач. 9.] Проходя же близ моря Галилейского, Он увидел двух братьев: Симона, называемого Петром, и Андрея, брата его, закидывающих сети в море, ибо они были рыболовы,
и говорит им: идите за Мною, и Я сделаю вас ловцами человеков.
И они тотчас, оставив сети, последовали за Ним.
Оттуда, идя далее, увидел Он других двух братьев, Иакова Зеведеева и Иоанна, брата его, в лодке с Зеведеем, отцом их, починивающих сети свои, и призвал их.
И они тотчас, оставив лодку и отца своего, последовали за Ним.
И ходил Иисус по всей Галилее, уча в синагогах их и проповедуя Евангелие Царствия, и исцеляя всякую болезнь и всякую немощь в людях.
И прошел о Нем слух по всей Сирии; и приводили к Нему всех немощных, одержимых различными болезнями и припадками, и бесноватых, и лунатиков, и расслабленных, и Он исцелял их.
[Зач. 10.] И следовало за Ним множество народа из Галилеи и Десятиградия, и Иерусалима, и Иудеи, и из-за Иордана.
1 Нагорная проповедь: блаженства; 13 «вы – соль»; «вы – свет». 17 «Не нарушить, но исполнить». 21 О гневе и убийстве; «брат твой против тебя»; 27 взгляд с вожделением; 31 о разводе; 33 о клятве. 38 «Око за око, а Я говорю вам…» 43 «Любите врагов ваших».
Увидев народ, Он взошел на гору; и, когда сел, приступили к Нему ученики Его.
И Он, отверзши уста Свои, учил их, говоря:
Блаженны нищие духом, ибо их есть Царство Небесное.
Блаженны плачущие, ибо они утешатся.
Блаженны кроткие, ибо они наследуют землю.
Блаженны алчущие и жаждущие правды, ибо они насытятся.
Блаженны милостивые, ибо они помилованы будут.
Блаженны чистые сердцем, ибо они Бога узрят.
Блаженны миротворцы, ибо они будут наречены сынами Божиими.
Блаженны изгнанные за правду, ибо их есть Царство Небесное.
Блаженны вы, когда будут поносить вас и гнать и всячески неправедно злословить за Меня.
Радуйтесь и веселитесь, ибо велика ваша награда на небесах: так гнали и пророков, бывших прежде вас.
Вы – соль земли. Если же соль потеряет силу, то чем сделаешь ее соленою? Она уже ни к чему негодна, как разве выбросить ее вон на попрание людям.
[Зач. 11.] Вы – свет мира. Не может укрыться город, стоящий на верху горы.
И, зажегши свечу, не ставят ее под сосудом, но на подсвечнике, и светит всем в доме.
Так да светит свет ваш пред людьми, чтобы они видели ваши добрые дела и прославляли Отца вашего Небесного.
Не думайте, что Я пришел нарушить закон или пророков: не нарушить пришел Я, но исполнить.
Ибо истинно говорю вам: доколе не прейдет небо и земля, ни одна иота или ни одна черта не прейдет из закона, пока не исполнится все.
Итак, кто нарушит одну из заповедей сих малейших и научит так людей, тот малейшим наречется в Царстве Небесном; а кто сотворит и научит, тот великим наречется в Царстве Небесном.
[Зач. 12.] Ибо, говорю вам, если праведность ваша не превзойдет праведности книжников и фарисеев, то вы не войдете в Царство Небесное.
Вы слышали, что сказано древним: не убивай, кто же убьет, подлежит суду.
А Я говорю вам, что всякий, гневающийся на брата своего напрасно, подлежит суду; кто же скажет брату своему: «рака́»*, подлежит синедриону**; а кто скажет: «безумный», подлежит геенне огненной. //*Пустой человек. /**Верховное судилище.
Итак, если ты принесешь дар твой к жертвеннику и там вспомнишь, что брат твой имеет что-нибудь против тебя,
оставь там дар твой пред жертвенником, и пойди прежде примирись с братом твоим, и тогда приди и принеси дар твой.
Мирись с соперником твоим скорее, пока ты еще на пути с ним, чтобы соперник не отдал тебя судье, а судья не отдал бы тебя слуге, и не ввергли бы тебя в темницу;
истинно говорю тебе: ты не выйдешь оттуда, пока не отдашь до последнего кодранта.
[Зач. 13.] Вы слышали, что сказано древним: не прелюбодействуй.
А Я говорю вам, что всякий, кто смотрит на женщину с вожделением, уже прелюбодействовал с нею в сердце своем.
Если же правый глаз твой соблазняет тебя, вырви его и брось от себя, ибо лучше для тебя, чтобы погиб один из членов твоих, а не все тело твое было ввержено в геенну.
И если правая твоя рука соблазняет тебя, отсеки ее и брось от себя, ибо лучше для тебя, чтобы погиб один из членов твоих, а не все тело твое было ввержено в геенну.
Сказано также, что если кто разведется с женою своею, пусть даст ей разводную.
А Я говорю вам: кто разводится с женою своею, кроме вины любодеяния, тот подает ей повод прелюбодействовать; и кто женится на разведенной, тот прелюбодействует.
[Зач. 14.] Еще слышали вы, что сказано древним: не преступай клятвы, но исполняй пред Господом клятвы твои.
А Я говорю вам: не клянись вовсе: ни небом, потому что оно престол Божий;
ни землею, потому что она подножие ног Его; ни Иерусалимом, потому что он город великого Царя;
ни головою твоею не клянись, потому что не можешь ни одного волоса сделать белым или черным.
Но да будет слово ваше: да, да; нет, нет; а что сверх этого, то от лукавого.
Вы слышали, что сказано: око за око и зуб за зуб.
А Я говорю вам: не противься злому. Но кто ударит тебя в правую щеку твою, обрати к нему и другую;
и кто захочет судиться с тобою и взять у тебя рубашку, отдай ему и верхнюю одежду;
и кто принудит тебя идти с ним одно поприще, иди с ним два.
[Зач. 15.] Просящему у тебя дай, и от хотящего занять у тебя не отвращайся.
Вы слышали, что сказано: люби ближнего твоего и ненавидь врага твоего.
А Я говорю вам: люби́те врагов ваших, благословляйте проклинающих вас, благотворите ненавидящим вас и молитесь за обижающих вас и гонящих вас,
да будете сынами Отца вашего Небесного, ибо Он повелевает солнцу Своему восходить над злыми и добрыми и посылает дождь на праведных и неправедных.
Ибо если вы будете любить любящих вас, какая вам награда? Не то же ли делают и мытари*? //*Сборщики податей.
И если вы приветствуете только братьев ваших, что особенного делаете? Не так же ли поступают и язычники?
Итак будьте совершенны, как совершен Отец ваш Небесный.
1 Учение о милостыне; 5 о молитве; 9 «Отче наш…»; 16 о посте; 19 о сокровище; 22 око – светильник; 24 служение двум господам; 25 о заботах.
[Зач. 16.] Смотрите, не творите милостыни вашей пред людьми с тем, чтобы они видели вас: иначе не будет вам награды от Отца вашего Небесного.
Итак, когда творишь милостыню, не труби перед собою, как делают лицемеры в синагогах и на улицах, чтобы прославляли их люди. Истинно говорю вам: они уже получают награду свою.
У тебя же, когда творишь милостыню, пусть левая рука твоя не знает, что делает правая,
чтобы милостыня твоя была втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно.
И, когда молишься, не будь, как лицемеры, которые любят в синагогах и на углах улиц, останавливаясь, молиться, чтобы показаться перед людьми. Истинно говорю вам, что они уже получают награду свою.
Ты же, когда молишься, войди в комнату твою и, затворив дверь твою, помолись Отцу твоему, Который втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно.
А молясь, не говорите лишнего, как язычники, ибо они думают, что в многословии своем будут услышаны;
не уподобляйтесь им, ибо знает Отец ваш, в чем вы имеете нужду, прежде вашего прошения у Него.
Молитесь же так: Отче наш, сущий на небесах! да святится имя Твое;
да приидет Царствие Твое; да будет воля Твоя и на земле, как на небе;
хлеб наш насущный дай нам на сей день;
и прости нам долги наши, как и мы прощаем должникам нашим;
и не введи нас в искушение, но избавь нас от лукавого. Ибо Твое есть Царство и сила и слава вовеки. Аминь.
[Зач. 17.] Ибо если вы будете прощать людям согрешения их, то простит и вам Отец ваш Небесный,
а если не будете прощать людям согрешения их, то и Отец ваш не простит вам согрешений ваших.
Также, когда поститесь, не будьте унылы, как лицемеры, ибо они принимают на себя мрачные лица, чтобы показаться людям постящимися. Истинно говорю вам, что они уже получают награду свою.
А ты, когда постишься, помажь голову твою и умой лице твое,
чтобы явиться постящимся не пред людьми, но пред Отцом твоим, Который втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно.
Не собирайте себе сокровищ на земле, где моль и ржа истребляют и где воры подкапывают и крадут,
но собирайте себе сокровища на небе, где ни моль, ни ржа не истребляют и где воры не подкапывают и не крадут,
ибо где сокровище ваше, там будет и сердце ваше.
[Зач. 18.] Светильник для тела есть око. Итак, если око твое будет чисто, то всё тело твое будет светло;
если же око твое будет худо, то всё тело твое будет темно. Итак, если свет, который в тебе, тьма, то какова же тьма?
Никто не может служить двум господам: ибо или одного будет ненавидеть, а другого любить; или одному станет усердствовать, а о другом нерадеть. Не можете служить Богу и маммоне*. //*Богатству.
Посему говорю вам: не заботьтесь для души вашей, что вам есть и что пить, ни для тела вашего, во что одеться. Душа не больше ли пищи, и тело одежды?
Взгляните на птиц небесных: они ни сеют, ни жнут, ни собирают в житницы; и Отец ваш Небесный питает их. Вы не гораздо ли лучше их?
Да и кто из вас, заботясь, может прибавить себе росту хотя на один локоть?
И об одежде что заботитесь? Посмотрите на полевые лилии, как они растут: ни трудятся, ни прядут;
но говорю вам, что и Соломон во всей славе своей не одевался так, ка́к всякая из них;
если же траву полевую, которая сегодня есть, а завтра будет брошена в печь, Бог так одевает, кольми паче вас, маловеры!
[Зач. 19.] Итак, не заботьтесь и не говорите: что нам есть? или что пить? или во что одеться?
потому что всего этого ищут язычники, и потому что Отец ваш Небесный знает, что вы имеете нужду во всем этом.
Ищите же прежде Царства Божия и правды Его, и это все приложится вам.
Итак, не заботьтесь о завтрашнем дне, ибо завтрашний сам будет заботиться о своем: довольно для каждого дня своей заботы.
1 Сучок и бревно; 6 жемчуг пред свиньями; 7 молитва о благих дарах Божиих. 12 Поступай с другими так, как хотел бы, чтобы они поступали с тобой. 13 Тесные врата к жизни. 15 Лжепророки узнаются по плодам. 21 «Не всякий, говорящий Мне: Господи! Господи…» 24 Благоразумный и безрассудный строители. 28 Иисус Христос учит как власть имеющий.
[Зач. 20.] Не суди́те, да не судимы будете,
ибо каким судом су́дите, таким будете судимы; и какою мерою мерите, такою и вам будут мерить.
И что ты смотришь на сучок в глазе брата твоего, а бревна в твоем глазе не чувствуешь?
Или как скажешь брату твоему: «дай, я выну сучок из глаза твоего», а вот, в твоем глазе бревно?
Лицемер! вынь прежде бревно из твоего глаза и тогда увидишь, как вынуть сучок из глаза брата твоего.
Не давайте святыни псам и не бросайте жемчуга вашего перед свиньями, чтобы они не попрали его ногами своими и, обратившись, не растерзали вас.
Проси́те, и дано будет вам; ищите, и найдете; стучите, и отворят вам;
ибо всякий просящий получает, и ищущий находит, и стучащему отворят.
Есть ли между вами такой человек, который, когда сын его попросит у него хлеба, подал бы ему камень?
и когда попросит рыбы, подал бы ему змею?
Итак, если вы, будучи злы, умеете даяния благие давать детям вашим, тем более Отец ваш Небесный даст блага просящим у Него.
[Зач. 21.] Итак, во всем, как хотите, чтобы с вами поступали люди, та́к поступайте и вы с ними, ибо в этом закон и пророки.
Входите тесными вратами, потому что широки́ врата и пространен путь, ведущие в погибель, и многие идут ими;
потому что тесны́ врата и узок путь, ведущие в жизнь, и немногие находят их.
[Зач. 22.] Берегитесь лжепророков, которые приходят к вам в овечьей одежде, а внутри суть волки хищные.
По плодам их узна́ете их. Собирают ли с терновника виноград, или с репейника смоквы?
Та́к всякое дерево доброе приносит и плоды добрые, а худое дерево приносит и плоды худые.
Не может дерево доброе приносить плоды худые, ни дерево худое приносить плоды добрые.
Всякое дерево, не приносящее плода доброго, срубают и бросают в огонь.
Итак, по плодам их узна́ете их.
[Зач. 23.] Не всякий, говорящий Мне: «Господи! Господи!», войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного.
Многие скажут Мне в тот день: Господи! Господи! не от Твоего ли имени мы пророчествовали? и не Твоим ли именем бесов изгоняли? и не Твоим ли именем многие чудеса творили?
И тогда объявлю им: Я никогда не знал вас; отойдите от Меня, делающие беззаконие.
[Зач. 24.] Итак, всякого, кто слушает слова Мои сии и исполняет их, уподоблю мужу благоразумному, который построил дом свой на камне;
и пошел дождь, и разлились реки, и подули ветры, и устремились на дом тот, и он не упал, потому что основан был на камне.
А всякий, кто слушает сии слова Мои и не исполняет их, уподобится человеку безрассудному, который построил дом свой на песке;
и пошел дождь, и разлились реки, и подули ветры, и налегли на дом тот; и он упал, и было падение его великое.
И когда Иисус окончил слова сии, народ дивился учению Его,
ибо Он учил их, как власть имеющий, а не как книжники и фарисеи.
1 Исцеление прокаженного; 5 исцеление слуги сотника; 14 исцеление тещи Петра и других. 18 «Негде приклонить голову». «Мертвые пусть погребают мертвецов». 23 Укрощение бури; 28 исцеление двух бесноватых в Гергесинской стране.
Когда же сошел Он с горы, за Ним последовало множество народа.
И вот подошел прокаженный и, кланяясь Ему, сказал: Господи! если хочешь, можешь меня очистить.
Иисус, простерши руку, коснулся его и сказал: хочу, очистись. И он тотчас очистился от проказы.
И говорит ему Иисус: смотри, никому не сказывай, но пойди, покажи себя священнику и принеси дар, какой повелел Моисей, во свидетельство им.
[Зач. 25.] Когда же вошел Иисус в Капернаум, к Нему подошел сотник и просил Его:
Господи! слуга мой лежит дома в расслаблении и жестоко страдает.
Иисус говорит ему: Я приду и исцелю его.
Сотник же, отвечая, сказал: Господи! я недостоин, чтобы Ты вошел под кров мой, но скажи только слово, и выздоровеет слуга мой;
ибо я и подвластный человек, но, имея у себя в подчинении воинов, говорю одному: пойди, и идет; и другому: приди, и приходит; и слуге моему: сделай то, и делает.
Услышав сие, Иисус удивился и сказал идущим за Ним: истинно говорю вам, и в Израиле не нашел Я такой веры.
Говорю же вам, что многие придут с востока и запада и возлягут с Авраамом, Исааком и Иаковом в Царстве Небесном;
а сыны царства извержены будут во тьму внешнюю: там будет плач и скрежет зубов.
И сказал Иисус сотнику: иди, и, как ты веровал, да будет тебе. И выздоровел слуга его в тот час.
[Зач. 26.] Придя в дом Петров, Иисус увидел тещу его, лежащую в горячке,
и коснулся руки ее, и горячка оставила ее; и она встала и служила им.
Когда же настал вечер, к Нему привели многих бесноватых, и Он изгнал духов словом и исцелил всех больных,
да сбудется реченное через пророка Исаию, который говорит: Он взял на Себя наши немощи и понес болезни.
Увидев же Иисус вокруг Себя множество народа, велел ученикам отплыть на другую сторону.
Тогда один книжник, подойдя, сказал Ему: Учитель! я пойду за Тобою, куда бы Ты ни пошел.
И говорит ему Иисус: лисицы имеют норы и птицы небесные – гнезда, а Сын Человеческий не имеет, где приклонить голову.
Другой же из учеников Его сказал Ему: Господи! позволь мне прежде пойти и похоронить отца моего.
Но Иисус сказал ему: иди за Мною, и предоставь мертвым погребать своих мертвецов.
[Зач. 27.] И когда вошел Он в лодку, за Ним последовали ученики Его.
И вот, сделалось великое волнение на море, так что лодка покрывалась волнами; а Он спал.
Тогда ученики Его, подойдя к Нему, разбудили Его и сказали: Господи! спаси нас, погибаем.
И говорит им: что вы так боязливы, маловерные? Потом, встав, запретил ветрам и морю, и сделалась великая тишина.
Люди же, удивляясь, говорили: кто это, что и ветры и море повинуются Ему?
[Зач. 28.] И когда Он прибыл на другой берег в страну Гергесинскую, Его встретили два бесноватые, вышедшие из гробов*, весьма свирепые, так что никто не смел проходить тем путем. //*Из пещер, где погребали.
И вот, они закричали: что Тебе до нас, Иисус, Сын Божий? пришел Ты сюда прежде времени мучить нас.
Вдали же от них паслось большое стадо свиней.
И бесы просили Его: если выгонишь нас, то пошли нас в стадо свиней.
И Он сказал им: идите. И они, выйдя, пошли в стадо свиное. И вот, всё стадо свиней бросилось с крутизны в море и погибло в воде.
Пастухи же побежали и, придя в город, рассказали обо всем, и о том, что было с бесноватыми.
И вот, весь город вышел навстречу Иисусу; и, увидев Его, просили, чтобы Он отошел от пределов их.
1 Исцеление расслабленного; 9 призвание Матфея. 13 «Не праведников, но грешников». 14 О посте. 20 Исцеление кровоточивой женщины. 23 Воскрешение дочери начальника. 27 Исцеление двух слепых, 32 и немого бесноватого. 35 Жалость над толпою.
[Зач. 29.] Тогда Он, войдя в лодку, переправился обратно и прибыл в Свой город.
И вот, принесли к Нему расслабленного, положенного на постели. И, видя Иисус веру их, сказал расслабленному: дерзай, чадо! прощаются тебе грехи твои.
При сем некоторые из книжников сказали сами в себе: Он богохульствует.
Иисус же, видя помышления их, сказал: для чего вы мыслите худое в сердцах ваших?
ибо что легче сказать: прощаются тебе грехи, или сказать: встань и ходи?
Но чтобы вы знали, что Сын Человеческий имеет власть на земле прощать грехи, – тогда говорит расслабленному: встань, возьми постель твою, и иди в дом твой.
И он встал, взял постель свою и пошел в дом свой.
Народ же, видев это, удивился и прославил Бога, давшего такую власть человекам.
[Зач. 30.] Проходя оттуда, Иисус увидел человека, сидящего у сбора пошлин, по имени Матфея, и говорит ему: следуй за Мною. И он встал и последовал за Ним.
И когда Иисус возлежал в доме, многие мытари и грешники пришли и возлегли с Ним и учениками Его.
Увидев то, фарисеи сказали ученикам Его: для чего Учитель ваш ест и пьет с мытарями и грешниками?
Иисус же, услышав это, сказал им: не здоровые имеют нужду во враче, но больные,
пойдите, научитесь, что́ значит: милости хочу, а не жертвы? Ибо Я пришел призвать не праведников, но грешников к покаянию.
[Зач. 31.] Тогда приходят к Нему ученики Иоанновы и говорят: почему мы и фарисеи постимся много, а Твои ученики не постятся?
И сказал им Иисус: могут ли печалиться сыны чертога брачного, пока с ними жених? Но придут дни, когда отнимется у них жених, и тогда будут поститься.
И никто к ветхой одежде не приставляет заплаты из небеленой ткани, ибо вновь пришитое отдерет от старого, и дыра будет еще хуже.
Не вливают также вина молодого в мехи ветхие; а иначе прорываются мехи, и вино вытекает, и мехи пропадают, но вино молодое вливают в новые мехи, и сберегается то и другое.
[Зач. 32.] Когда Он говорил им сие, подошел к Нему некоторый начальник и, кланяясь Ему, говорил: дочь моя теперь умирает; но приди, возложи на нее руку Твою, и она будет жива.
И встав, Иисус пошел за ним, и ученики Его.
И вот, женщина, двенадцать лет страдавшая кровотечением, подойдя сзади, прикоснулась к краю одежды Его,
ибо она говорила сама в себе: если только прикоснусь к одежде Его, выздоровею.
Иисус же, обратившись и увидев ее, сказал: дерзай, дщерь! вера твоя спасла тебя. Женщина с того часа стала здорова.
И когда пришел Иисус в дом начальника и увидел свирельщиков и народ в смятении,
сказал им: выйдите вон, ибо не умерла девица, но спит. И смеялись над Ним.
Когда же народ был выслан, Он, войдя, взял ее за руку, и девица встала.
И разнесся слух о сем по всей земле той.
[Зач. 33.] Когда Иисус шел оттуда, за Ним следовали двое слепых и кричали: помилуй нас, Иисус, сын Давидов!
Когда же Он пришел в дом, слепые приступили к Нему. И говорит им Иисус: веруете ли, что Я могу это сделать? Они говорят Ему: ей, Господи!
Тогда Он коснулся глаз их и сказал: по вере вашей да будет вам.
И открылись глаза их; и Иисус строго сказал им: смотрите, чтобы никто не узнал.
А они, выйдя, разгласили о Нем по всей земле той.
Когда же те выходили, то привели к Нему человека немого бесноватого.
И когда бес был изгнан, немой стал говорить. И народ, удивляясь, говорил: никогда не бывало такого явления в Израиле.
А фарисеи говорили: Он изгоняет бесов силою князя бесовского.
И ходил Иисус по всем городам и селениям, уча в синагогах их, проповедуя Евангелие Царствия и исцеляя всякую болезнь и всякую немощь в людях.
[Зач. 34.] Видя толпы народа, Он сжалился над ними, что они были изнурены и рассеяны, как овцы, не имеющие пастыря.
Тогда говорит ученикам Своим: жатвы много, а делателей мало;
итак, молите Господина жатвы, чтобы выслал делателей на жатву Свою.
1 Притча о десяти девах; 14 о талантах; 31 О Страшном Суде; отделение праведников от грешников.
[Зач. 104.] Тогда подобно будет Царство Небесное десяти девам, которые, взяв светильники свои, вышли навстречу жениху.
Из них пять было мудрых и пять неразумных.
Неразумные, взяв светильники свои, не взяли с собою масла.
Мудрые же, вместе со светильниками своими, взяли масла в сосудах своих.
И как жених замедлил, то задремали все и уснули.
Но в полночь раздался крик: вот, жених идет, выходите навстречу ему.
Тогда встали все девы те и поправили светильники свои.
Неразумные же сказали мудрым: дайте нам вашего масла, потому что светильники наши гаснут.
А мудрые отвечали: чтобы не случилось недостатка и у нас и у вас, пойдите лучше к продающим и купите себе.
Когда же пошли они покупать, пришел жених, и готовые вошли с ним на брачный пир, и двери затворились;
после приходят и прочие девы, и говорят: Господи! Господи! отвори нам.
Он же сказал им в ответ: истинно говорю вам: не знаю вас.
Итак, бодрствуйте, потому что не знаете ни дня, ни часа, в который приидет Сын Человеческий.
[Зач. 105.] Ибо Он поступит, как человек, который, отправляясь в чужую страну, призвал рабов своих и поручил им имение свое:
и одному дал он пять талантов, другому два, иному один, каждому по его силе; и тотчас отправился.
Получивший пять талантов пошел, употребил их в дело и приобрел другие пять талантов;
точно так же и получивший два таланта приобрел другие два;
получивший же один талант пошел и закопал его в землю и скрыл серебро господина своего.
По долгом времени, приходит господин рабов тех и требует у них отчета.
И, подойдя, получивший пять талантов принес другие пять талантов и говорит: господин! пять талантов ты дал мне; вот, другие пять талантов я приобрел на них.
Господин его сказал ему: хорошо, добрый и верный раб! в малом ты был верен, над многим тебя поставлю; войди в радость господина твоего.
Подошел также и получивший два таланта и сказал: господин! два таланта ты дал мне; вот, другие два таланта я приобрел на них.
Господин его сказал ему: хорошо, добрый и верный раб! в малом ты был верен, над многим тебя поставлю; войди в радость господина твоего.
Подошел и получивший один талант и сказал: господин! я знал тебя, что ты человек жестокий, жнешь, где не сеял, и собираешь, где не рассыпа́л,
и, убоявшись, пошел и скрыл талант твой в земле; вот тебе твое.
Господин же его сказал ему в ответ: лукавый раб и ленивый! ты знал, что я жну, где не сеял, и собираю, где не рассыпа́л;
посему надлежало тебе отдать серебро мое торгующим, и я, придя, получил бы мое с прибылью;
итак, возьмите у него талант и дайте имеющему десять талантов,
ибо всякому имеющему дастся и приумножится, а у неимеющего отнимется и то́, что́ имеет;
а негодного раба выбросьте во тьму внешнюю: там будет плач и скрежет зубов. Сказав сие, возгласил: кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 106.] Когда же приидет Сын Человеческий во славе Своей и все святые Ангелы с Ним, тогда сядет на престоле славы Своей,
и соберутся пред Ним все народы; и отделит одних от других, как пастырь отделяет овец от козлов;
и поставит овец по правую Свою сторону, а козлов – по левую.
Тогда скажет Царь тем, которые по правую сторону Его: приидите, благословенные Отца Моего, наследуйте Царство, уготованное вам от создания мира:
ибо алкал Я, и вы дали Мне есть; жаждал, и вы напоили Меня; был странником, и вы приняли Меня;
был наг, и вы одели Меня; был болен, и вы посетили Меня; в темнице был, и вы пришли ко Мне.
Тогда праведники скажут Ему в ответ: Господи! когда мы видели Тебя алчущим, и накормили? или жаждущим, и напоили?
когда мы видели Тебя странником, и приняли? или нагим, и одели?
когда мы видели Тебя больным, или в темнице, и пришли к Тебе?
И Царь скажет им в ответ: истинно говорю вам: так как вы сделали это одному из сих братьев Моих меньших, то сделали Мне.
Тогда скажет и тем, которые по левую сторону: идите от Меня, проклятые, в огонь вечный, уготованный диаволу и ангелам его:
ибо алкал Я, и вы не дали Мне есть; жаждал, и вы не напоили Меня;
был странником, и не приняли Меня; был наг, и не одели Меня; болен и в темнице, и не посетили Меня.
Тогда и они скажут Ему в ответ: Господи! когда мы видели Тебя алчущим, или жаждущим, или странником, или нагим, или больным, или в темнице, и не послужили Тебе?
Тогда скажет им в ответ: истинно говорю вам: так как вы не сделали этого одному из сих меньших, то не сделали Мне.
И пойдут сии в му́ку вечную, а праведники в жизнь вечную.
1 Предсказание Иисуса Христа о Своей смерти; заговор первосвященников и старейшин. 6 Помазание Иисуса Христа в Вифании. 14 Предательство Иуды. 17 Приготовление к Пасхе. 20 Вечеря Господня; хлеб и чаша. 31 Предсказание об отречении Петра. 36 Гефсимания; 47 предательство и взятие Иисуса. 57 На суде Синедриона. 69 Отречение Петра.
[Зач. 107.] Когда Иисус окончил все слова сии, то сказал ученикам Своим:
вы знаете, что через два дня будет Пасха, и Сын Человеческий предан будет на распятие.
Тогда собрались первосвященники и книжники и старейшины народа во двор первосвященника, по имени Каиафы,
и положили в совете взять Иисуса хитростью и убить;
но говорили: только не в праздник, чтобы не сделалось возмущения в народе.
[Зач. 108.] Когда же Иисус был в Вифании, в доме Симона прокаженного,
приступила к Нему женщина с алавастровым сосудом мира драгоценного и возливала Ему возлежащему на голову.
Увидев это, ученики Его вознегодовали и говорили: к чему такая трата?
Ибо можно было бы продать это миро за большую цену и дать нищим.
Но Иисус, уразумев сие, сказал им: что смущаете женщину? она доброе дело сделала для Меня:
ибо нищих всегда имеете с собою, а Меня не всегда имеете;
возлив миро сие на тело Мое, она приготовила Меня к погребению;
истинно говорю вам: где ни будет проповедано Евангелие сие в целом мире, сказано будет в память ее и о том, что она сделала.
Тогда один из двенадцати, называемый Иуда Искариот, пошел к первосвященникам
и сказал: что вы дадите мне, и я вам предам Его? Они предложили ему тридцать сребреников;
и с того времени он искал удобного случая предать Его.
В первый же день опресночный приступили ученики к Иисусу и сказали Ему: где велишь нам приготовить Тебе пасху?
Он сказал: пойдите в город к такому-то и скажите ему: Учитель говорит: время Мое близко; у тебя совершу пасху с учениками Моими.
Ученики сделали, как повелел им Иисус, и приготовили пасху.
Когда же настал вечер, Он возлег с двенадцатью учениками;
и когда они ели, сказал: истинно говорю вам, что один из вас предаст Меня.
Они весьма опечалились, и начали говорить Ему, каждый из них: не я ли, Господи?
Он же сказал в ответ: опустивший со Мною руку в блюдо, этот предаст Меня;
впрочем Сын Человеческий идет, как писано о Нем, но горе тому человеку, которым Сын Человеческий предается: лучше было бы этому человеку не родиться.
При сем и Иуда, предающий Его, сказал: не я ли, Равви́? Иисус говорит ему: ты сказал.
И когда они ели, Иисус взял хлеб и, благословив, преломил и, раздавая ученикам, сказал: приимите, ядите: сие есть Тело Мое.
И, взяв чашу и благодарив, подал им и сказал: пейте из нее все,
ибо сие есть Кровь Моя Нового Завета, за многих изливаемая во оставление грехов.
Сказываю же вам, что отныне не буду пить от плода сего виноградного до того дня, когда буду пить с вами новое вино в Царстве Отца Моего.
И, воспев, пошли на гору Елеонскую.
Тогда говорит им Иисус: все вы соблазнитесь о Мне в эту ночь, ибо написано: поражу пастыря, и рассеются овцы стада;
по воскресении же Моем предварю вас в Галилее.
Петр сказал Ему в ответ: если и все соблазнятся о Тебе, я никогда не соблазнюсь.
Иисус сказал ему: истинно говорю тебе, что в эту ночь, прежде нежели пропоет петух, трижды отречешься от Меня.
Говорит Ему Петр: хотя бы надлежало мне и умереть с Тобою, не отрекусь от Тебя. Подобное говорили и все ученики.
Потом приходит с ними Иисус на место, называемое Гефсимания, и говорит ученикам: посидите тут, пока Я пойду, помолюсь там.
И, взяв с Собою Петра и обоих сыновей Зеведеевых, начал скорбеть и тосковать.
Тогда говорит им Иисус: душа Моя скорбит смертельно; побудьте здесь и бодрствуйте со Мною.
И, отойдя немного, пал на лицо Свое, молился и говорил: Отче Мой! если возможно, да минует Меня чаша сия; впрочем не как Я хочу, но как Ты.
И приходит к ученикам и находит их спящими, и говорит Петру: та́к ли не могли вы один час бодрствовать со Мною?
бодрствуйте и молитесь, чтобы не впасть в искушение: дух бодр, плоть же немощна.
Еще, отойдя в другой раз, молился, говоря: Отче Мой! если не может чаша сия миновать Меня, чтобы Мне не пить ее, да будет воля Твоя.
И, придя, находит их опять спящими, ибо у них глаза отяжелели.
И, оставив их, отошел опять и помолился в третий раз, сказав то же слово.
Тогда приходит к ученикам Своим и говорит им: вы всё еще спите и почиваете? вот, приблизился час, и Сын Человеческий предается в руки грешников;
встаньте, пойдем: вот, приблизился предающий Меня.
И, когда еще говорил Он, вот Иуда, один из двенадцати, пришел, и с ним множество народа с мечами и кольями, от первосвященников и старейшин народных.
Предающий же Его дал им знак, сказав: Кого я поцелую, Тот и есть, возьмите Его.
И, тотчас подойдя к Иисусу, сказал: радуйся, Равви́! И поцеловал Его.
Иисус же сказал ему: друг, для чего ты пришел? Тогда подошли и возложили руки на Иисуса, и взяли Его.
И вот, один из бывших с Иисусом, простерши руку, извлек меч свой и, ударив раба первосвященникова, отсек ему ухо.
Тогда говорит ему Иисус: возврати меч твой в его место, ибо все, взявшие меч, мечом погибнут;
или думаешь, что Я не могу теперь умолить Отца Моего, и Он представит Мне более, нежели двенадцать легионов Ангелов?
как же сбудутся Писания, что та́к должно быть?
В тот час сказал Иисус народу: как будто на разбойника вышли вы с мечами и кольями взять Меня; каждый день с вами сидел Я, уча в храме, и вы не брали Меня.
Сие же всё было, да сбудутся Писания пророков. Тогда все ученики, оставив Его, бежали.
[Зач. 109.] А взявшие Иисуса отвели Его к Каиафе первосвященнику, куда собрались книжники и старейшины.
Петр же следовал за Ним издали, до двора первосвященникова; и, войдя внутрь, сел со служителями, чтобы видеть конец.
Первосвященники и старейшины и весь синедрион* искали лжесвидетельства против Иисуса, чтобы предать Его смерти, //*Верховное судилище.
и не находили; и, хотя много лжесвидетелей приходило, не нашли. Но наконец пришли два лжесвидетеля
и сказали: Он говорил: могу разрушить храм Божий и в три дня создать его.
И, встав, первосвященник сказал Ему: что же ничего не отвечаешь? что́ они против Тебя свидетельствуют?
Иисус молчал. И первосвященник сказал Ему: заклинаю Тебя Богом живым, скажи нам, Ты ли Христос, Сын Божий?
Иисус говорит ему: ты сказал; даже сказываю вам: отныне у́зрите Сына Человеческого, сидящего одесную силы и грядущего на облаках небесных.
Тогда первосвященник разодрал одежды свои и сказал: Он богохульствует! на что́ еще нам свидетелей? вот, теперь вы слышали богохульство Его!
как вам кажется? Они же сказали в ответ: повинен смерти.
Тогда плевали Ему в лице и заушали Его; другие же ударяли Его по ланитам
и говорили: прореки нам, Христос, кто ударил Тебя?
Петр же сидел вне на дворе. И подошла к нему одна служанка и сказала: и ты был с Иисусом Галилеянином.
Но он отрекся перед всеми, сказав: не знаю, что ты говоришь.
Когда же он выходил за ворота, увидела его другая, и говорит бывшим там: и этот был с Иисусом Назореем.
И он опять отрекся с клятвою, что не знает Сего Человека.
Немного спустя подошли стоявшие там и сказали Петру: точно и ты из них, ибо и речь твоя обличает тебя.
Тогда он начал клясться и божиться, что не знает Сего Человека. И вдруг запел петух.
И вспомнил Петр слово, сказанное ему Иисусом: прежде нежели пропоет петух, трижды отречешься от Меня. И выйдя вон, плакал горько.
Liber generationis Iesu Christi filii David filii Abraham.
Abraham genuit Isaac, Isaac autem genuit Iacob, Iacob autem genuit Iudam et fratres eius,
Iudas autem genuit Phares et Zara de Thamar, Phares autem genuit Esrom, Esrom autem genuit Aram,
Aram autem genuit Aminadab, Aminadab autem genuit Naasson, Naasson autem genuit Salmon,
Salmon autem genuit Booz de Rahab, Booz autem genuit Obed ex Ruth, Obed autem genuit Iesse,
Iesse autem genuit David regem. David autem genuit Salomonem ex ea, quae fuit Uriae,
Salomon autem genuit Roboam, Roboam autem genuit Abiam, Abia autem genuit Asa,
Asa autem genuit Iosaphat, Iosaphat autem genuit Ioram, Ioram autem genuit Oziam,
Ozias autem genuit Ioatham, Ioatham autem genuit Achaz, Achaz autem genuit Ezechiam,
Ezechias autem genuit Manassen, Manasses autem genuit Amon, Amon autem genuit Iosiam,
Iosias autem genuit Iechoniam et fratres eius in transmigratione Babylonis.
Et post transmigrationem Babylonis Iechonias genuit Salathiel, Salathiel autem genuit Zorobabel,
Zorobabel autem genuit Abiud, Abiud autem genuit Eliachim, Eliachim autem genuit Azor,
Azor autem genuit Sadoc, Sadoc autem genuit Achim, Achim autem genuit Eliud,
Eliud autem genuit Eleazar, Eleazar autem genuit Matthan, Matthan autem genuit Iacob,
Iacob autem genuit Ioseph virum Mariae, de qua natus est Iesus, qui vocatur Christus.
Omnes ergo generationes ab Abraham usque ad David generationes quattuordecim; et a David usque ad transmigrationem Babylonis generationes quattuordecim; et a transmigratione Babylonis usque ad Christum generationes quattuordecim.
Iesu Christi autem generatio sic erat. Cum esset desponsata mater eius Maria Ioseph, antequam convenirent inventa est in utero habens de Spiritu Sancto.
Ioseph autem vir eius, cum esset iustus et nollet eam traducere, voluit occulte dimittere eam.
Haec autem eo cogitante, ecce angelus Domini in somnis apparuit ei dicens: «Ioseph fili David, noli timere accipere Mariam coniugem tuam. Quod enim in ea natum est, de Spiritu Sancto est;
pariet autem filium, et vocabis nomen eius Iesum: ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum».
Hoc autem totum factum est, ut adimpleretur id, quod dictum est a Domino per prophetam dicentem:
«Ecce, virgo in utero habebit et pariet filium, et vocabunt nomen eius Emmanuel», quod est interpretatum Nobiscum Deus.
Exsurgens autem Ioseph a somno fecit, sicut praecepit ei angelus Domini, et accepit coniugem suam;
et non cognoscebat eam, donec peperit filium, et vocavit nomen eius Iesum.
Cum autem natus esset Iesus in Bethlehem Iudaeae in diebus Herodis regis, ecce Magi ab oriente venerunt Hierosolymam
dicentes: «Ubi est, qui natus est, rex Iudaeorum? Vidimus enim stellam eius in oriente et venimus adorare eum».
Audiens autem Herodes rex turbatus est et omnis Hierosolyma cum illo;
et congregans omnes principes sacerdotum et scribas populi, sciscitabatur ab eis ubi Christus nasceretur.
At illi dixerunt ei: «In Bethlehem Iudaeae. Sic enim scriptum est per prophetam:
»Et tu, Bethlehem terra Iudae, nequaquam minima es in principibus Iudae; ex te enim exiet dux, qui reget populum meum Israel"».
Tunc Herodes, clam vocatis Magis, diligenter didicit ab eis tempus stellae, quae apparuit eis;
et mittens illos in Bethlehem dixit: «Ite et interrogate diligenter de puero; et cum inveneritis, renuntiate mihi, ut et ego veniens adorem eum».
Qui cum audissent regem, abierunt. Et ecce stella, quam viderant in oriente, antecedebat eos, usque dum veniens staret supra, ubi erat puer.
Videntes autem stellam gavisi sunt gaudio magno valde.
Et intrantes domum viderunt puerum cum Maria matre eius, et procidentes adoraverunt eum; et apertis thesauris suis, obtulerunt ei munera, aurum et tus et myrrham.
Et responso accepto in somnis, ne redirent ad Herodem, per aliam viam reversi sunt in regionem suam.
Qui cum recessissent, ecce angelus Domini apparet in somnis Ioseph dicens: «Surge et accipe puerum et matrem eius et fuge in Aegyptum et esto ibi, usque dum dicam tibi; futurum est enim ut Herodes quaerat puerum ad perdendum eum».
Qui consurgens accepit puerum et matrem eius nocte et recessit in Aegyptum
et erat ibi usque ad obitum Herodis, ut adimpleretur, quod dictum est a Domino per prophetam dicentem: «Ex Aegypto vocavi filium meum».
Tunc Herodes videns quoniam illusus esset a Magis, iratus est valde et mittens occidit omnes pueros, qui erant in Bethlehem et in omnibus finibus eius, a bimatu et infra, secundum tempus, quod exquisierat a Magis.
Tunc adimpletum est, quod dictum est per Ieremiam prophetam dicentem:
«Vox in Rama audita est, ploratus et ululatus multus: Rachel plorans filios suos, et noluit consolari, quia non sunt».
Defuncto autem Herode, ecce apparet angelus Domini in somnis Ioseph in Aegypto
dicens: «Surge et accipe puerum et matrem eius et vade in terram Israel; defuncti sunt enim, qui quaerebant animam pueri».
Qui surgens accepit puerum et matrem eius et venit in terram Israel.
Audiens autem quia Archelaus regnaret in Iudaea pro Herode patre suo, timuit illuc ire; et admonitus in somnis, secessit in partes Galilaeae
et veniens habitavit in civitate, quae vocatur Nazareth, ut adimpleretur, quod dictum est per Prophetas: «Nazaraeus vocabitur».
In diebus autem illis venit Ioannes Baptista praedicans in deserto Iudaeae
et dicens: «Paenitentiam agite; appropinquavit enim regnum caelorum».
Hic est enim, qui dictus est per Isaiam prophetam dicentem: «Vox clamantis in deserto:»Parate viam Domini, rectas facite semitas eius!"».
Ipse autem Ioannes habebat vestimentum de pilis cameli et zonam pelliceam circa lumbos suos; esca autem eius erat locustae et mel silvestre.
Tunc exibat ad eum Hierosolyma et omnis Iudaea et omnis regio circa Iordanem,
et baptizabantur in Iordane flumine ab eo, confitentes peccata sua.
Videns autem multos pharisaeorum et sadducaeorum venientes ad baptismum suum, dixit eis: «Progenies viperarum, quis demonstravit vobis fugere a futura ira?
Facite ergo fructum dignum paenitentiae
et ne velitis dicere intra vos: "Patrem habemus Abraham"; dico enim vobis quoniam potest Deus de lapidibus istis suscitare Abrahae filios.
Iam enim securis ad radicem arborum posita est; omnis ergo arbor, quae non facit fructum bonum, exciditur et in ignem mittitur.
Ego quidem vos baptizo in aqua in paenitentiam; qui autem post me venturus est, fortior me est, cuius non sum dignus calceamenta portare; ipse vos baptizabit in Spiritu Sancto et igni,
cuius ventilabrum in manu sua, et permundabit aream suam et congregabit triticum suum in horreum, paleas autem comburet igni inexstinguibili».
Tunc venit Iesus a Galilaea in Iordanem ad Ioannem, ut baptizaretur ab eo.
Ioannes autem prohibebat eum dicens: «Ego a te debeo baptizari, et tu venis ad me?».
Respondens autem Iesus dixit ei: «Sine modo, sic enim decet nos implere omnem iustitiam». Tunc dimittit eum.
Baptizatus autem Iesus, confestim ascendit de aqua; et ecce aperti sunt ei caeli, et vidit Spiritum Dei descendentem sicut columbam et venientem super se.
Et ecce vox de caelis dicens: "Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi complacui».
Tunc Iesus ductus est in de sertum a Spiritu, ut tentaretur a Diabolo.
Et cum ieiunasset quadraginta diebus et quadraginta noctibus, postea esuriit.
Et accedens tentator dixit ei: «Si Filius Dei es, dic, ut lapides isti panes fiant».
Qui respondens dixit: «Scriptum est:»Non in pane solo vivet homo, sed in omni verbo, quod procedit de ore Dei"».
Tunc assumit eum Diabolus in sanctam civitatem et statuit eum supra pinnaculum templi
et dicit ei: «Si Filius Dei es, mitte te deorsum. Scriptum est enim:»Angelis suis mandabit de te, et in manibus tollent te, ne forte offendas ad lapidem pedem tuum"».
Ait illi Iesus: «Rursum scriptum est:»Non tentabis Dominum Deum tuum"».
Iterum assumit eum Diabolus in montem excelsum valde et ostendit ei omnia regna mundi et gloriam eorum
et dicit illi: «Haec tibi omnia dabo, si cadens adoraveris me".
Tunc dicit ei Iesus: «Vade, Satanas! Scriptum est enim:»Dominum Deum tuum adorabis et illi soli servies"».
Tunc reliquit eum Diabolus, et ecce angeli accesserunt et ministrabant ei.
Cum autem audisset quod Ioannes traditus esset, secessit in Galilaeam.
Et relicta Nazareth, venit et habitavit in Capharnaum maritimam
in finibus Zabulon et Nephthali, ut impleretur, quod dictum est per Isaiam prophetam dicentem:
«Terra Zabulon et terra Nephthali, ad viam maris, trans Iordanem, Galilaea gentium;
populus, qui sedebat in tenebris, lucem vidit magnam, et sedentibus in regione et umbra mortis lux orta est eis».
Exinde coepit Iesus praedicare et dicere: «Paenitentiam agite; appropinquavit enim regnum caelorum».
Ambulans autem iuxta mare Galilaeae, vidit duos fratres, Simonem, qui vocatur Petrus, et Andream fratrem eius, mittentes rete in mare; erant enim piscatores.
Et ait illis: «Venite post me, et faciam vos piscatores hominum».
At illi continuo, relictis retibus, secuti sunt eum.
Et procedens inde vidit alios duos fratres, Iacobum Zebedaei et Ioannem fratrem eius, in navi cum Zebedaeo patre eorum reficientes retia sua; et vocavit eos.
Illi autem statim, relicta navi et patre suo, secuti sunt eum.
Et circumibat Iesus totam Galilaeam, docens in synagogis eorum et praedicans evangelium regni et sanans omnem languorem et omnem infirmitatem in populo.
Et abiit opinio eius in totam Syriam; et obtulerunt ei omnes male habentes, variis languoribus et tormentis comprehensos, et qui daemonia habebant, et lunaticos et paralyticos, et curavit eos.
Et secutae sunt eum turbae multae de Galilaea et Decapoli et Hierosolymis et Iudaea et de trans Iordanem.
Videns autem turbas, ascendit in montem; et cum sedisset, ac cesserunt ad eum discipuli eius;
et aperiens os suum docebat eos dicens:
«Beati pauperes spiritu, quoniam ipsorum est regnum caelorum.
Beati, qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur.
Beati mites, quoniam ipsi possidebunt terram.
Beati, qui esuriunt et sitiunt iustitiam, quoniam ipsi saturabuntur.
Beati misericordes, quia ipsi misericordiam consequentur.
Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt.
Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur.
Beati, qui persecutionem patiuntur propter iustitiam, quoniam ipsorum est regnum caelorum.
Beati estis cum maledixerint vobis et persecuti vos fuerint et dixerint omne malum adversum vos, mentientes, propter me.
Gaudete et exsultate, quoniam merces vestra copiosa est in caelis; sic enim persecuti sunt prophetas, qui fuerunt ante vos.
Vos estis sal terrae; quod si sal evanuerit, in quo salietur? Ad nihilum valet ultra, nisi ut mittatur foras et conculcetur ab hominibus.
Vos estis lux mundi. Non potest civitas abscondi supra montem posita;
neque accendunt lucernam et ponunt eam sub modio, sed super candelabrum, ut luceat omnibus, qui in domo sunt.
Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra bona opera et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est.
Nolite putare quoniam veni solvere Legem aut Prophetas; non veni solvere, sed adimplere.
Amen quippe dico vobis: Donec transeat caelum et terra, iota unum aut unus apex non praeteribit a Lege, donec omnia fiant.
Qui ergo solverit unum de mandatis istis minimis et docuerit sic homines, minimus vocabitur in regno caelorum; qui autem fecerit et docuerit, hic magnus vocabitur in regno caelorum.
Dico enim vobis: Nisi abundaverit iustitia vestra plus quam scribarum et pharisaeorum, non intrabitis in regnum caelorum.
Audistis quia dictum est antiquis: "Non occides; qui autem occiderit, reus erit iudicio".
Ego autem dico vobis: Omnis, qui irascitur fratri suo, reus erit iudicio; qui autem dixerit fratri suo: "Racha", reus erit concilio; qui autem dixerit: "Fatue", reus erit gehennae ignis.
Si ergo offeres munus tuum ad altare, et ibi recordatus fueris quia frater tuus habet aliquid adversum te,
relinque ibi munus tuum ante altare et vade, prius, reconciliare fratri tuo et tunc veniens offer munus tuum.
Esto consentiens adversario tuo cito, dum es in via cum eo, ne forte tradat te adversarius iudici, et iudex tradat te ministro, et in carcerem mittaris.
Amen dico tibi: Non exies inde, donec reddas novissimum quadrantem.
Audistis quia dictum est:»Non moechaberis".
Ego autem dico vobis: Omnis, qui viderit mulierem ad concupiscendum eam, iam moechatus est eam in corde suo.
Quod si oculus tuus dexter scandalizat te, erue eum et proice abs te; expedit enim tibi, ut pereat unum membrorum tuorum, quam totum corpus tuum mittatur in gehennam.
Et si dextera manus tua scandalizat te, abscide eam et proice abs te; expedit enim tibi, ut pereat unum membrorum tuorum, quam totum corpus tuum abeat in gehennam.
Dictum est autem: "Quicumque dimiserit uxorem suam, det illi libellum repudii".
Ego autem dico vobis: Omnis, qui dimiserit uxorem suam, excepta fornicationis causa, facit eam moechari; et, qui dimissam duxerit, adulterat.
Iterum audistis quia dictum est antiquis:»Non periurabis; reddes autem Domino iuramenta tua".
Ego autem dico vobis: Non iurare omnino, neque per caelum, quia thronus Dei est,
neque per terram, quia scabellum est pedum eius, neque per Hierosolymam, quia civitas est magni Regis;
neque per caput tuum iuraveris, quia non potes unum capillum album facere aut nigrum.
Sit autem sermo vester: "Est, est", "Non, non"; quod autem his abundantius est, a Malo est.
Audistis quia dictum est:»Oculum pro oculo et dentem pro dente".
Ego autem dico vobis: Non resistere malo; sed si quis te percusserit in dextera maxilla tua, praebe illi et alteram;
et ei, qui vult tecum iudicio contendere et tunicam tuam tollere, remitte ei et pallium;
et quicumque te angariaverit mille passus, vade cum illo duo.
Qui petit a te, da ei; et volenti mutuari a te, ne avertaris.
Audistis quia dictum est:»Diliges proximum tuum et odio habebis inimicum tuum".
Ego autem dico vobis: Diligite inimicos vestros et orate pro persequentibus vos,
ut sitis filii Patris vestri, qui in caelis est, quia solem suum oriri facit super malos et bonos et pluit super iustos et iniustos.
Si enim dilexeritis eos, qui vos diligunt, quam mercedem habetis? Nonne et publicani hoc faciunt?
Et si salutaveritis fratres vestros tantum, quid amplius facitis? Nonne et ethnici hoc faciunt?
Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est.
Attendite, ne iustitiam vestram faciatis coram hominibus, ut vi deamini ab eis; alioquin mercedem non habetis apud Patrem vestrum, qui in caelis est.
Cum ergo facies eleemosynam, noli tuba canere ante te, sicut hypocritae faciunt in synagogis et in vicis, ut honorificentur ab hominibus. Amen dico vobis: Receperunt mercedem suam.
Te autem faciente eleemosynam, nesciat sinistra tua quid faciat dextera tua,
ut sit eleemosyna tua in abscondito, et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi.
Et cum oratis, non eritis sicut hypocritae, qui amant in synagogis et in angulis platearum stantes orare, ut videantur ab hominibus. Amen dico vobis: Receperunt mercedem suam.
Tu autem cum orabis, intra in cubiculum tuum et, clauso ostio tuo, ora Patrem tuum, qui est in abscondito; et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi.
Orantes autem nolite multum loqui sicut ethnici; putant enim quia in multiloquio suo exaudiantur.
Nolite ergo assimilari eis; scit enim Pater vester, quibus opus sit vobis, antequam petatis eum.
Sic ergo vos orabitis: Pater noster, qui es in caelis, sanctificetur nomen tuum,
adveniat regnum tuum, fiat voluntas tua, sicut in caelo, et in terra.
Panem nostrum supersubstantialem da nobis hodie;
et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris;
et ne inducas nos in tentationem, sed libera nos a Malo.
Si enim dimiseritis hominibus peccata eorum, dimittet et vobis Pater vester caelestis;
si autem non dimiseritis hominibus, nec Pater vester dimittet peccata vestra.
Cum autem ieiunatis, nolite fieri sicut hypocritae tristes; demoliuntur enim facies suas, ut pareant hominibus ieiunantes. Amen dico vobis: Receperunt mercedem suam.
Tu autem cum ieiunas, unge caput tuum et faciem tuam lava,
ne videaris hominibus ieiunans sed Patri tuo, qui est in abscondito; et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi.
Nolite thesaurizare vobis thesauros in terra, ubi aerugo et tinea demolitur, et ubi fures effodiunt et furantur;
thesaurizate autem vobis thesauros in caelo, ubi neque aerugo neque tinea demolitur, et ubi fures non effodiunt nec furantur;
ubi enim est thesaurus tuus, ibi erit et cor tuum.
Lucerna corporis est oculus. Si ergo fuerit oculus tuus simplex, totum corpus tuum lucidum erit;
si autem oculus tuus nequam fuerit, totum corpus tuum tenebrosum erit. Si ergo lumen, quod in te est, tene brae sunt, tenebrae quantae erunt!
Nemo potest duobus dominis servire: aut enim unum odio habebit et alterum diliget, aut unum sustinebit et alterum contemnet; non potestis Deo servire et mammonae.
Ideo dico vobis: Ne solliciti sitis animae vestrae quid manducetis, neque corpori vestro quid induamini. Nonne anima plus est quam esca, et corpus quam vestimentum?
Respicite volatilia caeli, quoniam non serunt neque metunt neque congregant in horrea, et Pater vester caelestis pascit illa. Nonne vos magis pluris estis illis?
Quis autem vestrum cogitans potest adicere ad aetatem suam cubitum unum?
Et de vestimento quid solliciti estis? Considerate lilia agri quomodo crescunt: non laborant neque nent.
Dico autem vobis quoniam nec Salomon in omni gloria sua coopertus est sicut unum ex istis.
Si autem fenum agri, quod hodie est et cras in clibanum mittitur, Deus sic vestit, quanto magis vos, modicae fidei?
Nolite ergo solliciti esse dicentes: "Quid manducabimus?", aut: "Quid bibemus?", aut: "Quo operiemur?".
Haec enim omnia gentes inquirunt; scit enim Pater vester caelestis quia his omnibus indigetis.
Quaerite autem primum regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis.
Nolite ergo esse solliciti in crastinum; crastinus enim dies sollicitus erit sibi ipse. Sufficit diei malitia sua.
Nolite iudicare, ut non iudice mini;
in quo enim iudicio iudi caveritis, iudicabimini, et in qua mensura mensi fueritis, metietur vobis.
Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, et trabem in oculo tuo non vides?
Aut quomodo dices fratri tuo: "Sine, eiciam festucam de oculo tuo", et ecce trabes est in oculo tuo?
Hypocrita, eice primum trabem de oculo tuo, et tunc videbis eicere festucam de oculo fratris tui.
Nolite dare sanctum canibus neque mittatis margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus suis et conversi dirumpant vos.
Petite, et dabitur vobis; quaerite et invenietis; pulsate, et aperietur vobis.
Omnis enim qui petit, accipit; et, qui quaerit, invenit; et pulsanti aperietur.
Aut quis est ex vobis homo, quem si petierit filius suus panem, numquid lapidem porriget ei?
Aut si piscem petierit, numquid serpentem porriget ei?
Si ergo vos, cum sitis mali, nostis dona bona dare filiis vestris, quanto magis Pater vester, qui in caelis est, dabit bona petentibus se.
Omnia ergo, quaecumque vultis ut faciant vobis homines, ita et vos facite eis; haec est enim Lex et Prophetae.
Intrate per angustam portam, quia lata porta et spatiosa via, quae ducit ad perditionem, et multi sunt, qui intrant per eam;
quam angusta porta et arta via, quae ducit ad vitam, et pauci sunt, qui inveniunt eam!
Attendite a falsis prophetis, qui veniunt ad vos in vestimentis ovium, intrinsecus autem sunt lupi rapaces.
A fructibus eorum cognoscetis eos; numquid colligunt de spinis uvas aut de tribulis ficus?
Sic omnis arbor bona fructus bonos facit, mala autem arbor fructus malos facit;
non potest arbor bona fructus malos facere, neque arbor mala fructus bonos facere.
Omnis arbor, quae non facit fructum bonum, exciditur et in ignem mittitur.
Igitur ex fructibus eorum cognoscetis eos.
Non omnis, qui dicit mihi: "Domine, Domine", intrabit in regnum caelorum, sed qui facit voluntatem Patris mei, qui in caelis est.
Multi dicent mihi in illa die: "Domine, Domine, nonne in tuo nomine prophetavimus, et in tuo nomine daemonia eiecimus, et in tuo nomine virtutes multas fecimus?".
Et tunc confitebor illis: Numquam novi vos; discedite a me, qui operamini iniquitatem.
Omnis ergo, qui audit verba mea haec et facit ea, assimilabitur viro sapienti, qui aedificavit domum suam supra petram.
Et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti et irruerunt in domum illam, et non cecidit; fundata enim erat supra petram.
Et omnis, qui audit verba mea haec et non facit ea, similis erit viro stulto, qui aedificavit domum suam supra arenam.
Et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti et irruerunt in domum illam, et cecidit, et fuit ruina eius magna».
Et factum est, cum consummasset Iesus verba haec, admirabantur turbae super doctrinam eius;
erat enim docens eos sicut potestatem habens, et non sicut scribae eorum.
Cum autem descendisset de monte, secutae sunt eum turbae multae.
Et ecce leprosus veniens adorabat eum dicens: «Domine, si vis, potes me mundare».
Et extendens manum, tetigit eum dicens: «Volo, mundare!»; et confestim mundata est lepra eius.
Et ait illi Iesus: «Vide, nemini dixeris; sed vade, ostende te sacerdoti et offer munus, quod praecepit Moyses, in testimonium illis».
Cum autem introisset Capharnaum, accessit ad eum centurio rogans eum
et dicens: «Domine, puer meus iacet in domo paralyticus et male torquetur».
Et ait illi: «Ego veniam et curabo eum».
Et respondens centurio ait: «Domine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanabitur puer meus.
Nam et ego homo sum sub potestate, habens sub me milites, et dico huic: "Vade", et vadit; et alii: "Veni", et venit; et servo meo: "Fac hoc", et facit".
Audiens autem Iesus, miratus est et sequentibus se dixit: "Amen dico vobis: Apud nullum inveni tantam fidem in Israel!
Dico autem vobis quod multi ab oriente et occidente venient et recumbent cum Abraham et Isaac et Iacob in regno caelorum;
filii autem regni eicientur in tenebras exteriores: ibi erit fletus et stridor dentium».
Et dixit Iesus centurioni: «Vade; sicut credidisti, fiat tibi». Et sanatus est puer in hora illa.
Et cum venisset Iesus in domum Petri, vidit socrum eius iacentem et febricitantem;
et tetigit manum eius, et dimisit eam febris; et surrexit et ministrabat ei.
Vespere autem facto, obtulerunt ei multos daemonia habentes; et eiciebat spiritus verbo et omnes male habentes curavit,
ut adimpleretur, quod dictum est per Isaiam prophetam dicentem: «Ipse infirmitates nostras accepit et aegrotationes portavit».
Videns autem Iesus turbas multas circum se, iussit ire trans fretum.
Et accedens unus scriba ait illi: «Magister, sequar te, quocumque ieris».
Et dicit ei Iesus: «Vulpes foveas habent, et volucres caeli tabernacula, Filius autem hominis non habet, ubi caput reclinet».
Alius autem de discipulis eius ait illi: "Domine, permitte me primum ire et sepelire patrem meum».
Iesus autem ait illi: «Sequere me et dimitte mortuos sepelire mortuos suos».
Et ascendente eo in naviculam, secuti sunt eum discipuli eius.
Et ecce motus magnus factus est in mari, ita ut navicula operiretur fluctibus; ipse vero dormiebat.
Et accesserunt et suscitaverunt eum dicentes: «Domine, salva nos, perimus!».
Et dicit eis: «Quid timidi estis, modicae fidei?». Tunc surgens increpavit ventis et mari, et facta est tranquillitas magna.
Porro homines mirati sunt dicentes: «Qualis est hic, quia et venti et mare oboediunt ei?».
Et cum venisset trans fretum in regionem Gadarenorum, occurrerunt ei duo habentes daemonia, de monumentis exeuntes, saevi nimis, ita ut nemo posset transire per viam illam.
Et ecce clamaverunt dicentes: «Quid nobis et tibi, Fili Dei? Venisti huc ante tempus torquere nos?».
Erat autem longe ab illis grex porcorum multorum pascens.
Daemones autem rogabant eum dicentes: «Si eicis nos, mitte nos in gregem porcorum».
Et ait illis: «Ite». Et illi exeuntes abierunt in porcos; et ecce impetu abiit totus grex per praeceps in mare, et mortui sunt in aquis.
Pastores autem fugerunt et venientes in civitatem nuntiaverunt omnia et de his, qui daemonia habuerant.
Et ecce tota civitas exiit obviam Iesu, et viso eo rogabant, ut transiret a finibus eorum.
Et ascendens in naviculam transfretavit et venit in civita tem suam.
Et ecce offerebant ei paralyticum iacentem in lecto. Et videns Iesus fidem illorum, dixit paralytico: «Confide, fili; remittuntur peccata tua».
Et ecce quidam de scribis dixerunt intra se: «Hic blasphemat».
Et cum vidisset Iesus cogitationes eorum, dixit: «Ut quid cogitatis mala in cordibus vestris?
Quid enim est facilius, dicere: "Dimittuntur peccata tua", aut dicere: "Surge et ambula"?
Ut sciatis autem quoniam Filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata — tunc ait paralytico - : Surge, tolle lectum tuum et vade in domum tuam».
Et surrexit et abiit in domum suam.
Videntes autem turbae timuerunt et glorificaverunt Deum, qui dedit potestatem talem hominibus.
Et cum transiret inde Iesus, vidit hominem sedentem in teloneo, Matthaeum nomine, et ait illi: "Sequere me". Et surgens secutus est eum.
Et factum est, discumbente eo in domo, ecce multi publicani et peccatores venientes simul discumbebant cum Iesu et discipulis eius.
Et videntes pharisaei dicebant discipulis eius: «Quare cum publicanis et peccatoribus manducat magister vester?».
At ille audiens ait: «Non est opus valentibus medico sed male habentibus.
Euntes autem discite quid est: "Misericordiam volo et non sacrificium". Non enim veni vocare iustos sed peccatores».
Tunc accedunt ad eum discipuli Ioannis dicentes: «Quare nos et pharisaei ieiunamus frequenter, discipuli autem tui non ieiunant?».
Et ait illis Iesus: «Numquid possunt convivae nuptiarum lugere, quamdiu cum illis est sponsus? Venient autem dies, cum auferetur ab eis sponsus, et tunc ieiunabunt.
Nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus; tollit enim supplementum eius a vestimento, et peior scissura fit.
Neque mittunt vinum novum in utres veteres, alioquin rumpuntur utres, et vinum effunditur, et utres pereunt; sed vinum novum in utres novos mittunt, et ambo conservantur».
Haec illo loquente ad eos, ecce princeps unus accessit et adorabat eum dicens: «Filia mea modo defuncta est; sed veni, impone manum tuam super eam, et vivet».
Et surgens Iesus sequebatur eum et discipuli eius.
Et ecce mulier, quae sanguinis fluxum patiebatur duodecim annis, accessit retro et tetigit fimbriam vestimenti eius.
Dicebat enim intra se: «Si tetigero tantum vestimentum eius, salva ero».
At Iesus conversus et videns eam dixit: «Confide, filia; fides tua te salvam fecit». Et salva facta est mulier ex illa hora.
Et cum venisset Iesus in domum principis et vidisset tibicines et turbam tumultuantem,
dicebat: «Recedite; non est enim mortua puella, sed dormit». Et deridebant eum.
At cum eiecta esset turba, intravit et tenuit manum eius, et surrexit puella.
Et exiit fama haec in universam terram illam.
Et transeunte inde Iesu, secuti sunt eum duo caeci clamantes et dicentes: «Miserere nostri, fili David!».
Cum autem venisset domum, accesserunt ad eum caeci, et dicit eis Iesus: «Creditis quia possum hoc facere?». Dicunt ei: "Utique, Domine".
Tunc tetigit oculos eorum dicens: "Secundum fidem vestram fiat vobis".
Et aperti sunt oculi illorum. Et comminatus est illis Iesus dicens: «Videte, ne quis sciat».
Illi autem exeuntes diffamaverunt eum in universa terra illa.
Egressis autem illis, ecce obtulerunt ei hominem mutum, daemonium habentem.
Et eiecto daemone, locutus est mutus. Et miratae sunt turbae dicentes: «Numquam apparuit sic in Israel!».
Pharisaei autem dicebant: «In principe daemoniorum eicit daemones».
Et circumibat Iesus civitates omnes et castella, docens in synagogis eorum et praedicans evangelium regni et curans omnem languorem et omnem infirmitatem.
Videns autem turbas, misertus est eis, quia erant vexati et iacentes sicut oves non habentes pastorem.
Tunc dicit discipulis suis: «Messis quidem multa, operarii autem pauci;
rogate ergo Dominum messis, ut mittat operarios in messem suam».
Tunc simile erit regnum cae lorum decem virginibus, quae accipientes lampades suas exierunt obviam sponso.
Quinque autem ex eis erant fatuae, et quinque prudentes.
Fatuae enim, acceptis lampadibus suis, non sumpserunt oleum secum;
prudentes vero acceperunt oleum in vasis cum lampadibus suis.
Moram autem faciente sponso, dormitaverunt omnes et dormierunt.
Media autem nocte clamor factus est: "Ecce sponsus! Exite obviam ei".
Tunc surrexerunt omnes virgines illae et ornaverunt lampades suas.
Fatuae autem sapientibus dixerunt: "Date nobis de oleo vestro, quia lampades nostrae exstinguuntur".
Responderunt prudentes dicentes: "Ne forte non sufficiat nobis et vobis, ite potius ad vendentes et emite vobis".
Dum autem irent emere, venit sponsus, et quae paratae erant, intraverunt cum eo ad nuptias; et clausa est ianua.
Novissime autem veniunt et reliquae virgines dicentes: "Domine, domine, aperi nobis".
At ille respondens ait: "Amen dico vobis: Nescio vos".
Vigilate itaque, quia nescitis diem neque horam.
Sicut enim homo peregre proficiscens vocavit servos suos et tradidit illis bona sua.
Et uni dedit quinque talenta, alii autem duo, alii vero unum, unicuique secundum propriam virtutem, et profectus est. Statim
abiit, qui quinque talenta acceperat, et operatus est in eis et lucratus est alia quinque;
similiter qui duo acceperat, lucratus est alia duo.
Qui autem unum acceperat, abiens fodit in terra et abscondit pecuniam domini sui.
Post multum vero temporis venit dominus servorum illorum et ponit rationem cum eis.
Et accedens, qui quinque talenta acceperat, obtulit alia quinque talenta dicens: "Domine, quinque talenta tradidisti mihi; ecce alia quinque superlucratus sum".
Ait illi dominus eius: "Euge, serve bone et fidelis. Super pauca fuisti fidelis; supra multa te constituam: intra in gaudium domini tui".
Accessit autem et qui duo talenta acceperat, et ait: "Domine, duo talenta tradidisti mihi; ecce alia duo lucratus sum".
Ait illi dominus eius: "Euge, serve bone et fidelis. Super pauca fuisti fidelis; supra multa te constituam: intra in gaudium domini tui".
Accedens autem et qui unum talentum acceperat, ait: "Domine, novi te quia homo durus es: metis, ubi non seminasti, et congregas, ubi non sparsisti;
et timens abii et abscondi talentum tuum in terra. Ecce habes, quod tuum est".
Respondens autem dominus eius dixit ei: "Serve male et piger! Sciebas quia meto, ubi non seminavi, et congrego, ubi non sparsi?
Oportuit ergo te mittere pecuniam meam nummulariis, et veniens ego recepissem, quod meum est cum usura.
Tollite itaque ab eo talentum et date ei, qui habet decem talenta:
omni enim habenti dabitur, et abundabit; ei autem, qui non habet, et quod habet, auferetur ab eo.
Et inutilem servum eicite in tenebras exteriores: illic erit fletus et stridor dentium".
Cum autem venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes angeli cum eo, tunc sedebit super thronum gloriae suae.
Et congregabuntur ante eum omnes gentes; et separabit eos ab invicem, sicut pastor segregat oves ab haedis,
et statuet oves quidem a dextris suis, haedos autem a sinistris.
Tunc dicet Rex his, qui a dextris eius erunt: "Venite, benedicti Patris mei; possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi.
Esurivi enim, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram, et collegistis me;
nudus, et operuistis me; infirmus, et visitastis me; in carcere eram, et venistis ad me".
Tunc respondebunt ei iusti dicentes: "Domine, quando te vidimus esurientem et pavimus, aut sitientem et dedimus tibi potum?
Quando autem te vidimus hospitem et collegimus, aut nudum et cooperuimus?
Quando autem te vidimus infirmum aut in carcere et venimus ad te?".
Et respondens Rex dicet illis: "Amen dico vobis: Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis".
Tunc dicet et his, qui a sinistris erunt: "Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum, qui praeparatus est Diabolo et angelis eius.
Esurivi enim, et non dedistis mihi manducare; sitivi, et non dedistis mihi potum;
hospes eram, et non collegistis me; nudus, et non operuistis me; infirmus et in carcere, et non visitastis me".
Tunc respondebunt et ipsi dicentes: "Domine, quando te vidimus esurientem aut sitientem aut hospitem aut nudum aut infirmum vel in carcere et non ministravimus tibi?".
Tunc respondebit illis dicens: "Amen dico vobis: Quamdiu non fecistis uni de minimis his, nec mihi fecistis".
Et ibunt hi in supplicium aeternum, iusti autem in vitam aeternam».
Et factum est, cum consum masset Iesus sermones hos omnes, dixit discipulis suis:
«Scitis quia post biduum Pascha fiet, et Filius hominis traditur, ut crucifigatur».
Tunc congregati sunt principes sacerdotum et seniores populi in aulam principis sacerdotum, qui dicebatur Caiphas,
et consilium fecerunt, ut Iesum dolo tenerent et occiderent;
dicebant autem: «Non in die festo, ne tumultus fiat in populo».
Cum autem esset Iesus in Bethania, in domo Simonis leprosi,
accessit ad eum mulier habens alabastrum unguenti pretiosi et effudit super caput ipsius recumbentis.
Videntes autem discipuli, indignati sunt dicentes: «Ut quid perditio haec?
Potuit enim istud venumdari multo et dari pauperibus».
Sciens autem Iesus ait illis: «Quid molesti estis mulieri? Opus enim bonum operata est in me;
nam semper pauperes habetis vobiscum, me autem non semper habetis.
Mittens enim haec unguentum hoc supra corpus meum, ad sepeliendum me fecit.
Amen dico vobis: Ubicumque praedicatum fuerit hoc evangelium in toto mundo, dicetur et quod haec fecit in memoriam eius».
Tunc abiit unus de Duodecim, qui dicebatur Iudas Iscariotes, ad principes sacerdotum
et ait: «Quid vultis mihi dare, et ego vobis eum tradam?». At illi constituerunt ei triginta argenteos.
Et exinde quaerebat opportunitatem, ut eum traderet.
Prima autem Azymorum accesserunt discipuli ad Iesum dicentes: «Ubi vis paremus tibi comedere Pascha?».
Ille autem dixit: «Ite in civitatem ad quendam et dicite ei: "Magister dicit: Tempus meum prope est; apud te facio Pascha cum discipulis meis"».
Et fecerunt discipuli, sicut constituit illis Iesus, et paraverunt Pascha.
Vespere autem facto, discumbebat cum Duodecim.
Et edentibus illis, dixit: «Amen dico vobis: Unus vestrum me traditurus est».
Et contristati valde, coeperunt singuli dicere ei: «Numquid ego sum, Domine?».
At ipse respondens ait: «Qui intingit mecum manum in paropside, hic me tradet.
Filius quidem hominis vadit, sicut scriptum est de illo; vae autem homini illi, per quem Filius hominis traditur! Bonum erat ei, si natus non fuisset homo ille».
Respondens autem Iudas, qui tradidit eum, dixit: «Numquid ego sum, Rabbi?». Ait illi: «Tu dixisti».
Cenantibus autem eis, accepit Iesus panem et benedixit ac fregit deditque discipulis et ait: «Accipite, comedite: hoc est corpus meum».
Et accipiens calicem, gratias egit et dedit illis dicens: «Bibite ex hoc omnes:
hic est enim sanguis meus novi testamenti, qui pro multis effunditur in remissionem peccatorum.
Dico autem vobis: Non bibam amodo de hoc genimine vitis usque in diem illum, cum illud bibam vobiscum novum in regno Patris mei».
Et hymno dicto, exierunt in montem Oliveti.
Tunc dicit illis Iesus: «Omnes vos scandalum patiemini in me in ista nocte. Scriptum est enim:»Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis".
Postquam autem resurrexero, praecedam vos in Galilaeam».
Respondens autem Petrus ait illi: «Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego numquam scandalizabor».
Ait illi Iesus: «Amen dico tibi: In hac nocte, antequam gallus cantet, ter me negabis».
Ait illi Petrus: «Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo». Similiter et omnes discipuli dixerunt.
Tunc venit Iesus cum illis in praedium, quod dicitur Gethsemani. Et dicit discipulis: «Sedete hic, donec vadam illuc et orem».
Et assumpto Petro et duobus filiis Zebedaei, coepit contristari et maestus esse.
Tunc ait illis: «Tristis est anima mea usque ad mortem; sustinete hic et vigilate mecum».
Et progressus pusillum, procidit in faciem suam orans et dicens: «Pater mi, si possibile est, transeat a me calix iste; verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu».
Et venit ad discipulos et invenit eos dormientes; et dicit Petro: «Sic non potuistis una hora vigilare mecum?
Vigilate et orate, ut non intretis in tentationem; spiritus quidem promptus est, caro autem infirma».
Iterum secundo abiit et oravit dicens: «Pater mi, si non potest hoc transire, nisi bibam illud, fiat voluntas tua».
Et venit iterum et invenit eos dormientes: erant enim oculi eorum gravati.
Et relictis illis, iterum abiit et oravit tertio, eundem sermonem iterum dicens.
Tunc venit ad discipulos et dicit illis: «Dormite iam et requiescite; ecce appropinquavit hora, et Filius hominis traditur in manus peccatorum.
Surgite, eamus; ecce appropinquavit, qui me tradit».
Et adhuc ipso loquente, ecce Iudas, unus de Duodecim, venit, et cum eo turba multa cum gladiis et fustibus, missi a principibus sacerdotum et senioribus populi.
Qui autem tradidit eum, dedit illis signum dicens: «Quemcumque osculatus fuero, ipse est; tenete eum!».
Et confestim accedens ad Iesum dixit: «Ave, Rabbi!» et osculatus est eum.
Iesus autem dixit illi: «Amice, ad quod venisti!». Tunc accesserunt et manus iniecerunt in Iesum et tenuerunt eum.
Et ecce unus ex his, qui erant cum Iesu, extendens manum exemit gladium suum et percutiens servum principis sacerdotum amputavit auriculam eius.
Tunc ait illi Iesus: «Converte gladium tuum in locum suum. Omnes enim, qui acceperint gladium, gladio peribunt.
An putas quia non possum rogare Patrem meum, et exhibebit mihi modo plus quam duodecim legiones angelorum?
Quomodo ergo implebuntur Scripturae quia sic oportet fieri?».
In illa hora dixit Iesus turbis: «Tamquam ad latronem existis cum gladiis et fustibus comprehendere me? Cotidie sedebam docens in templo, et non me tenuistis».
Hoc autem totum factum est, ut implerentur scripturae Prophetarum. Tunc discipuli omnes, relicto eo, fugerunt.
Illi autem tenentes Iesum duxerunt ad Caipham principem sacerdotum, ubi scribae et seniores convenerant.
Petrus autem sequebatur eum a longe usque in aulam principis sacerdotum; et ingressus intro sede bat cum ministris, ut videret finem.
Principes autem sacerdotum et omne concilium quaerebant falsum testimonium contra Iesum, ut eum morti traderent,
et non invenerunt, cum multi falsi testes accessissent. Novissime autem venientes duo
dixerunt: «Hic dixit: "Possum destruere templum Dei et post triduum aedificare illud"».
Et surgens princeps sacerdotum ait illi: «Nihil respondes? Quid isti adversum te testificantur?».
Iesus autem tacebat. Et princeps sacerdotum ait illi: «Adiuro te per Deum vivum, ut dicas nobis, si tu es Christus Filius Dei».
Dicit illi Iesus: «Tu dixisti. Verumtamen dico vobis: Amodo videbitis Filium hominis sedentem a dextris Virtutis et venientem in nubibus caeli».
Tunc princeps sacerdotum scidit vestimenta sua dicens: «Blasphemavit! Quid adhuc egemus testibus? Ecce nunc audistis blasphemiam.
Quid vobis videtur?». Illi autem respondentes dixerunt: «Reus est mortis!».
Tunc exspuerunt in faciem eius et colaphis eum ceciderunt; alii autem palmas in faciem ei dederunt
dicentes: «Prophetiza nobis, Christe: Quis est, qui te percussit?».
Petrus vero sedebat foris in atrio; et accessit ad eum una ancilla dicens: «Et tu cum Iesu Galilaeo eras!».
At ille negavit coram omnibus dicens: «Nescio quid dicis!».
Exeunte autem illo ad ianuam, vidit eum alia et ait his, qui erant ibi: «Hic erat cum Iesu Nazareno!».
Et iterum negavit cum iuramento: «Non novi hominem!».
Post pusillum autem accesserunt, qui stabant, et dixerunt Petro: «Vere et tu ex illis es, nam et loquela tua manifestum te facit».
Tunc coepit detestari et iurare: «Non novi hominem!». Et continuo gallus cantavit;
et recordatus est Petrus verbi Iesu, quod dixerat: «Priusquam gallus cantet, ter me negabis». Et egressus foras ploravit amare.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible