Скрыть
12:2
12:3
12:6
12:8
12:10
12:11
12:12
12:13
12:14
12:15
12:16
12:17
12:18
12:19
12:20
12:23
12:26
12:27
12:28
12:29
12:30
12:32
12:33
12:35
12:36
12:44
12:47
12:48
12:49
Глава 16 
16:3
16:7
16:8
16:9
16:10
16:11
16:12
16:14
16:15
16:21
16:22
16:25
16:26
Синодальный
1 Срывание колосьев в субботу и исцеление сухорукого. 15 Исполнение пророчества Исаии. 22 Обвинение Иисуса Христа фарисеями в изгнании бесов силою веельзевула. 25–37 Иисус обличает фарисеев: 30 в богохульстве против Духа Святого; 33 Дерево познается по плодам. 38 Знамение Ионы пророка. 43 Нечистый дух и выметенный дом. 46 «Матерь и братья» Иисуса.
[Зач. 44.] В то время проходил Иисус в субботу засеянными полями; ученики же Его взалкали и начали срывать колосья и есть.
Фарисеи, увидев это, сказали Ему: вот, ученики Твои делают, чего не должно делать в субботу.
Он же сказал им: разве вы не читали, что сделал Давид, когда взалкал сам и бывшие с ним?
как он вошел в дом Божий и ел хлебы предложения, которых не должно было есть ни ему, ни бывшим с ним, а только одним священникам?
Или не читали ли вы в законе, что в субботы священники в храме нарушают субботу, однако невиновны?
Но говорю вам, что здесь Тот, Кто больше храма;
если бы вы знали, что́ значит: милости хочу, а не жертвы, то не осудили бы невиновных,
ибо Сын Человеческий есть Господин и субботы.
[Зач. 45.] И, отойдя оттуда, вошел Он в синагогу их.
И вот, там был человек, имеющий сухую руку. И спросили Иисуса, чтобы обвинить Его: можно ли исцелять в субботы?
Он же сказал им: кто из вас, имея одну овцу, если она в субботу упадет в яму, не возьмет ее и не вытащит?
Сколько же лучше человек овцы! Итак, можно в субботы делать добро.
Тогда говорит человеку тому: протяни руку твою. И он протянул, и стала она здорова, как другая.
[Зач. 46.] Фарисеи же, выйдя, имели совещание против Него, как бы погубить Его. Но Иисус, узнав, удалился оттуда.
И последовало за Ним множество народа, и Он исцелил их всех
и запретил им объявлять о Нем,
да сбудется реченное через пророка Исаию, который говорит:
Се, Отрок Мой, Которого Я избрал, Возлюбленный Мой, Которому благоволит душа Моя. Положу дух Мой на Него, и возвестит народам суд;
не воспрекословит, не возопиет, и никто не услышит на улицах голоса Его;
трости надломленной не переломит, и льна курящегося не угасит, доколе не доставит суду победы;
и на имя Его будут уповать народы.
Тогда привели к Нему бесноватого слепого и немого; и исцелил его, так что слепой и немой стал и говорить и видеть.
И дивился весь народ и говорил: не это ли Христос, Сын Давидов?
Фарисеи же, услышав сие, сказали: Он изгоняет бесов не иначе, как силою веельзевула, князя бесовского.
Но Иисус, зная помышления их, сказал им: всякое царство, разделившееся само в себе, опустеет; и всякий город или дом, разделившийся сам в себе, не устоит.
И если сатана сатану изгоняет, то он разделился сам с собою: как же устоит царство его?
И если Я силою веельзевула изгоняю бесов, то сыновья ваши чьею силою изгоняют? Посему они будут вам судьями.
Если же Я Духом Божиим изгоняю бесов, то конечно достигло до вас Царствие Божие.
Или, как может кто войти в дом сильного и расхитить вещи его, если прежде не свяжет сильного? и тогда расхитит дом его.
[Зач. 47.] Кто не со Мною, тот против Меня; и кто не собирает со Мною, тот расточает.
Посему говорю вам: всякий грех и хула простятся человекам, а хула на Духа не простится человекам;
если кто скажет слово на Сына Человеческого, простится ему; если же кто скажет на Духа Святого, не простится ему ни в сем веке, ни в будущем.
Или признайте дерево хорошим и плод его хорошим; или признайте дерево худым и плод его худым, ибо дерево познается по плоду.
Порождения ехиднины! как вы можете говорить доброе, будучи злы? Ибо от избытка сердца говорят уста.
Добрый человек из доброго сокровища выносит доброе, а злой человек из злого сокровища выносит злое.
Говорю же вам, что за всякое праздное слово, какое скажут люди, дадут они ответ в день суда:
ибо от слов своих оправдаешься, и от слов своих осудишься.
[Зач. 48.] Тогда некоторые из книжников и фарисеев сказали: Учитель! хотелось бы нам видеть от Тебя знамение.
Но Он сказал им в ответ: род лукавый и прелюбодейный ищет знамения; и знамение не дастся ему, кроме знамения Ионы пророка;
ибо как Иона был во чреве кита три дня и три ночи, так и Сын Человеческий будет в сердце земли три дня и три ночи.
Ниневитяне восстанут на суд с родом сим и осудят его, ибо они покаялись от проповеди Иониной; и вот, здесь больше Ионы.
Царица южная восстанет на суд с родом сим и осудит его, ибо она приходила от пределов земли послушать мудрости Соломоновой; и вот, здесь больше Соломона.
Когда нечистый дух выйдет из человека, то ходит по безводным местам, ища покоя, и не находит;
тогда говорит: возвращусь в дом мой, откуда я вышел. И, придя, находит его незанятым, выметенным и убранным;
тогда идет и берет с собою семь других духов, злейших себя, и, войдя, живут там; и бывает для человека того последнее хуже первого. Так будет и с этим злым родом.
[Зач. 49.] Когда же Он еще говорил к народу, Матерь и братья Его стояли вне дома, желая говорить с Ним.
И некто сказал Ему: вот Матерь Твоя и братья Твои стоят вне, желая говорить с Тобою.
Он же сказал в ответ говорившему: кто Матерь Моя? и кто братья Мои?
И, указав рукою Своею на учеников Своих, сказал: вот матерь Моя и братья Мои;
ибо, кто будет исполнять волю Отца Моего Небесного, тот Мне брат, и сестра, и матерь.
1 Различение знамений времен. 5 Закваска фарисейская. 13 Петр исповедует Иисуса Христом, Сыном Божиим. 24 Иисус говорит о следовании за Ним и кресте; о сбережении и потере души ради Него.
[Зач. 65.] И приступили фарисеи и саддукеи и, искушая Его, просили показать им знамение с неба.
Он же сказал им в ответ: вечером вы говорите: будет вёдро, потому что небо красно;
и поутру: сегодня ненастье, потому что небо багрово. Лицемеры! различать лицо неба вы умеете, а знамений времен не можете.
Род лукавый и прелюбодейный знамения ищет, и знамение не дастся ему, кроме знамения Ионы пророка. И, оставив их, отошел.
Переправившись на другую сторону, ученики Его забыли взять хлебов.
[Зач. 66.] Иисус сказал им: смотрите, берегитесь закваски фарисейской и саддукейской.
Они же помышляли в себе и говорили: это значит, что хлебов мы не взяли.
Уразумев то, Иисус сказал им: что помышляете в себе, маловерные, что хлебов не взяли?
Еще ли не понимаете и не помните о пяти хлебах на пять тысяч человек, и сколько коробов вы набрали?
ни о семи хлебах на четыре тысячи, и сколько корзин вы набрали?
как не разумеете, что не о хлебе сказал Я вам: берегитесь закваски фарисейской и саддукейской?
Тогда они поняли, что Он говорил им беречься не закваски хлебной, но учения фарисейского и саддукейского.
[Зач. 67.] Придя же в страны Кесарии Филипповой, Иисус спрашивал учеников Своих: за кого люди почитают Меня, Сына Человеческого?
Они сказали: одни за Иоанна Крестителя, другие за Илию, а иные за Иеремию, или за одного из пророков.
Он говорит им: а вы за кого почитаете Меня?
Симон же Петр, отвечая, сказал: Ты – Христос, Сын Бога живого.
Тогда Иисус сказал ему в ответ: блажен ты, Симон, сын Ионин, потому что не плоть и кровь открыли тебе это, но Отец Мой, сущий на небесах;
и Я говорю тебе: ты – Петр*, и на сем камне Я создам Церковь Мою, и врата ада не одолеют ее; //*Камень.
и дам тебе ключи Царства Небесного: и что́ свяжешь на земле, то́ будет связано на небесах, и что́ разрешишь на земле, то́ будет разрешено на небесах.
[Зач. 68.] Тогда Иисус запретил ученикам Своим, чтобы никому не сказывали, что Он есть Иисус Христос.
С того времени Иисус начал открывать ученикам Своим, что Ему должно идти в Иерусалим и много пострадать от старейшин и первосвященников и книжников, и быть убиту, и в третий день воскреснуть.
И, отозвав Его, Петр начал прекословить Ему: будь милостив к Себе, Господи! да не будет этого с Тобою!
Он же, обратившись, сказал Петру: отойди от Меня, сатана! ты Мне соблазн! потому что думаешь не о том, что́ Божие, но что́ человеческое.
[Зач. 69.] Тогда Иисус сказал ученикам Своим: если кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, и возьми крест свой, и следуй за Мною,
ибо кто хочет душу* свою сберечь, тот потеряет ее, а кто потеряет душу свою ради Меня, тот обретет ее; //*Жизнь.
какая польза человеку, если он приобретет весь мир, а душе своей повредит? или какой выкуп даст человек за душу свою?
ибо приидет Сын Человеческий во славе Отца Своего с Ангелами Своими и тогда воздаст каждому по делам его.
Истинно говорю вам: есть некоторые из стоящих здесь, которые не вкусят смерти, как уже увидят Сына Человеческого, грядущего в Царствии Своем.
Церковнославянский (рус)
[Зач. 44.] Въ то́ вре́мя и́де Иису́съ въ суббо́ты сквоз­ѣ́ сѣ́янiя: ученицы́ же Его́ взалка́ша и нача́ша востерза́ти кла́сы и я́сти.
Фарисе́е же ви́дѣв­ше рѣ́ша Ему́: се́, ученицы́ Тво­и́ творя́тъ, его́же не досто́итъ твори́ти въ суббо́ту.
О́нъ же рече́ и́мъ: нѣ́сте ли чли́, что́ сотвори́ Дави́дъ, егда́ взалка́ са́мъ и су́щiи съ ни́мъ?
Ка́ко вни́де въ хра́мъ Бо́жiй и хлѣ́бы предложе́нiя снѣде́, и́хже не досто́йно бѣ́ ему́ я́сти, ни су́щымъ съ ни́мъ, то́кмо иере́емъ еди́нымъ?
Или́ нѣ́сте чли́ въ зако́нѣ, я́ко въ суббо́ты свяще́н­ницы въ це́ркви суббо́ты скверня́тъ и непови́н­ни су́ть?
Глаго́лю же ва́мъ, я́ко це́ркве бо́лѣ е́сть здѣ́:
а́ще ли бы́сте вѣ́дали, что́ е́сть: ми́лости хощу́, а не же́ртвы, николи́же у́бо бы́сте осужда́ли непови́н­ныхъ:
Госпо́дь бо е́сть и суббо́ты Сы́нъ Человѣ́ческiй.
[Зач. 45.] И преше́дъ от­ту́ду, прiи́де на со́нмище и́хъ.
И се́, человѣ́къ бѣ́ ту́, ру́ку имы́й су́ху. И вопроси́ша Его́, глаго́люще: а́ще досто́итъ въ суббо́ты цѣли́ти? Да на Него́ воз­глаго́лютъ.
О́нъ же рече́ и́мъ: кто́ е́сть от­ ва́съ человѣ́къ, и́же и́мать овча́ еди́но, и а́ще впаде́тъ сiе́ въ суббо́ты въ я́му, не и́метъ ли е́ и и́зметъ?
Кольми́ у́бо лу́чши е́сть человѣ́къ овча́те? Тѣ́мже досто́итъ въ суббо́ты добро́ твори́ти.
Тогда́ глаго́ла человѣ́ку: простри́ ру́ку твою́. И простре́: и утверди́ся цѣла́ я́ко друга́я.
[Зач. 46.] Фарисе́е же ше́дше совѣ́тъ сотвори́ша на Него́, ка́ко Его́ погубя́тъ. Иису́съ же разумѣ́въ отъи́де от­ту́ду.
[Зач..] И по Не́мъ идо́ша наро́ди мно́зи, и исцѣли́ и́хъ всѣ́хъ:
и запрети́ и́мъ, да не я́вѣ Его́ творя́тъ:
я́ко да сбу́дет­ся рече́н­ное Иса́iемъ проро́комъ, глаго́лющимъ:
се́, О́трокъ Мо́й, Его́же изво́лихъ, Воз­лю́блен­ный Мо́й, На́ньже благоволи́ душа́ Моя́: положу́ Ду́хъ Мо́й на Не́мъ, и су́дъ язы́комъ воз­вѣсти́тъ:
не пререче́тъ, ни возопiе́тъ, ниже́ услы́шитъ кто́ на распу́тiихъ гла́са Его́:
тро́сти сокруше́н­ны не прело́митъ и ле́на вне́мшася не угаси́тъ, до́ндеже изведе́тъ въ побѣ́ду су́дъ:
и на и́мя Его́ язы́цы упова́ти и́мутъ.
Тогда́ при­­ведо́ша къ Нему́ бѣсну́ющася слѣ́па и нѣ́ма: и исцѣли́ его́, я́ко слѣпо́му и нѣмо́му глаго́лати и гля́дати.
И дивля́хуся вси́ наро́ди глаго́люще: еда́ Се́й е́сть [Христо́съ] Сы́нъ Дави́довъ?
Фарисе́е же слы́шав­ше рѣ́ша: Се́й не изго́нитъ бѣ́сы, то́кмо о веельзеву́лѣ кня́зи бѣсо́встѣмъ.
Вѣ́дый же Иису́съ мы́сли и́хъ, рече́ и́мъ: вся́кое ца́р­ст­во раздѣ́льшееся на ся́ запустѣ́етъ, и вся́къ гра́дъ или́ до́мъ раздѣли́выйся на ся́ не ста́нетъ.
И а́ще сатана́ сатану́ изго́нитъ, на ся́ раздѣли́л­ся е́сть: ка́ко у́бо ста́нетъ ца́р­ст­во его́?
И а́ще А́зъ о веельзеву́лѣ изгоню́ бѣ́сы, сы́нове ва́ши о ко́мъ изго́нятъ? Сего́ ра́ди ті́и ва́мъ бу́дутъ судiи́.
А́ще ли же А́зъ о Ду́сѣ Бо́жiи изгоню́ бѣ́сы, у́бо пости́же на ва́съ Ца́р­ст­вiе Бо́жiе.
Или́ ка́ко мо́жетъ кто́ вни́ти въ до́мъ крѣ́пкаго и сосу́ды его́ расхи́тити, а́ще не пе́рвѣе свя́жетъ крѣ́пкаго, и тогда́ до́мъ его́ расхи́титъ?
[Зач. 47.] И́же нѣ́сть со Мно́ю, на Мя́ е́сть: и и́же не собира́етъ со Мно́ю, расточа́етъ.
Сего́ ра́ди глаго́лю ва́мъ: вся́къ грѣ́хъ и хула́ от­пу́стит­ся человѣ́комъ: а я́же на Ду́ха хула́ не от­пу́стит­ся человѣ́комъ:
и и́же а́ще рече́тъ сло́во на Сы́на Человѣ́ческаго, от­пу́стит­ся ему́: а и́же рече́тъ на Ду́ха Свята́го, не от­пу́стит­ся ему́ ни въ се́й вѣ́къ, ни въ бу́дущiй.
Или́ сотворите́ дре́во добро́ и пло́дъ его́ до́бръ: или́ сотворите́ дре́во зло́ и пло́дъ его́ зо́лъ: от­ плода́ бо дре́во позна́но бу́детъ.
Порожде́нiя ехи́днова, ка́ко мо́жете добро́ глаго́лати, зли́ су́ще? От избы́тка бо се́рдца уста́ глаго́лютъ.
Благі́й человѣ́къ от­ блага́го сокро́вища изно́ситъ блага́я: и лука́вый человѣ́къ от­ лука́ваго сокро́вища изно́ситъ лука́вая.
Глаго́лю же ва́мъ, я́ко вся́ко сло́во пра́здное, е́же а́ще реку́тъ человѣ́цы, воз­дадя́тъ о не́мъ сло́во въ де́нь су́дный:
от­ слове́съ бо сво­и́хъ оправди́шися и от­ слове́съ сво­и́хъ осу́дишися.
[Зач. 48.] Тогда́ от­вѣща́ша нѣ́цыи от­ кни́жникъ и фарисе́й, глаго́люще: Учи́телю, хо́щемъ от­ Тебе́ зна́менiе ви́дѣти.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: ро́дъ лука́въ и прелюбо­дѣ́й зна́менiя и́щетъ, и зна́менiе не да́ст­ся ему́, то́кмо зна́менiе Ио́ны проро́ка:
я́коже бо бѣ́ Ио́на во чре́вѣ ки́товѣ три́ дни́ и три́ но́щы, та́ко бу́детъ и Сы́нъ Человѣ́ческiй въ се́рдцы земли́ три́ дни́ и три́ но́щы.
Му́жiе Ниневи́тстiи воста́нутъ на су́дъ съ ро́домъ си́мъ и осу́дятъ его́, я́ко пока́яшася про́повѣдiю Ио́ниною: и се́, бо́лѣ Ио́ны здѣ́.
Цари́ца ю́жская воста́нетъ на су́дъ съ ро́домъ си́мъ и осу́дитъ и́, я́ко прiи́де от­ коне́цъ земли́ слы́шати прему́дрость Соломо́нову: и се́, бо́лѣ Соломо́на здѣ́.
Егда́ же нечи́стый ду́хъ изы́детъ от­ человѣ́ка, прехо́дитъ сквоз­ѣ́ безво́дная мѣ́ста, ищя́ поко́я, и не обрѣта́етъ:
тогда́ рече́тъ: воз­вращу́ся въ до́мъ мо́й, от­ню́дуже изыдо́хъ. И при­­ше́дъ обря́щетъ пра́зденъ, помете́нъ и укра́­шенъ:
тогда́ и́детъ и по́йметъ съ собо́ю се́дмь и́ныхъ духо́въ лютѣ́йшихъ себе́, и в­ше́дше живу́тъ ту́: и бу́дутъ послѣ́дняя человѣ́ку тому́ го́рша пе́рвыхъ. Та́ко бу́детъ и ро́ду сему́ лука́вому.
[Зач. 49.] Еще́ же Ему́ глаго́лющу къ наро́домъ, се́, Ма́ти [Его́] и бра́тiя Его́ стоя́ху внѣ́, и́щуще глаго́лати Ему́.
Рече́ же нѣ́кiй Ему́: се́, Ма́ти Твоя́ и бра́тiя Твоя́ внѣ́ стоя́тъ, хотя́ще глаго́лати Тебѣ́.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ ко глаго́лющему Ему́: кто́ е́сть Ма́ти Моя́, и кто́ су́ть бра́тiя Моя́?
И просте́ръ ру́ку Свою́ на ученики́ Своя́, рече́: се́, ма́ти Моя́ и бра́тiя Моя́:
и́же бо а́ще сотвори́тъ во́лю Отца́ Мо­его́, И́же е́сть на небесѣ́хъ, то́й бра́тъ Мо́й, и сестра́, и Ма́ти [Ми́] е́сть.
[Зач. 65.] И при­­ступи́ша [къ Нему́] фарисе́е и саддуке́е, искуша́юще проси́ша Его́ зна́менiе съ небесе́ показа́ти и́мъ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: ве́черу бы́в­шу, глаго́лете: ве́дро, чермну́етбося не́бо:
и у́тру: дне́сь зима́, чермну́етбося дряселу́я не́бо. Лицемѣ́ри, лице́ у́бо небесе́ умѣ́ете разсужда́ти, зна́менiй же времено́мъ не мо́жете [искуси́ти].
Ро́дъ лука́въ и прелюбо­дѣ́йный зна́менiя и́щетъ: и зна́менiе не да́ст­ся ему́, то́кмо зна́менiе Ио́ны проро́ка. И оста́вль и́хъ, отъи́де.
И преше́дше ученицы́ Его́ на о́нъ по́лъ, забы́ша хлѣ́бы взя́ти.
[Зач. 66.] Иису́съ же рече́ и́мъ: внемли́те и блюди́теся от­ ква́са фарисе́йска и саддуке́йска.
Они́ же помышля́ху въ себѣ́, глаго́люще: я́ко хлѣ́бы не взя́хомъ.
Разумѣ́въ же Иису́съ рече́ и́мъ: что́ мы́слите въ себѣ́, маловѣ́ри, я́ко хлѣ́бы не взя́сте?
Не у́ ли разумѣ́ете, ниже́ по́мните пя́ть хлѣ́бы пяти́мъ ты́сящамъ, и коли́ко ко́шъ взя́сте?
Ни ли се́дмь хлѣ́бы четы́ремъ ты́сящамъ, и коли́ко ко́шницъ взя́сте?
Ка́ко не разумѣ́ете, я́ко не о хлѣ́бѣхъ рѣ́хъ ва́мъ внима́ти, [но] от­ ква́са фарисе́йска и саддуке́йска?
Тогда́ разумѣ́ша, я́ко не рече́ храни́тися от­ ква́са хлѣ́бнаго, но от­ уче́нiя фарисе́йска и саддуке́йска.
[Зач. 67.] Прише́дъ же Иису́съ во страны́ Кесарі́и Фили́пповы, вопроша́­ше ученики́ Своя́, глаго́ля: кого́ Мя глаго́лютъ человѣ́цы бы́ти, Сы́на Человѣ́ческаго?
Они́ же рѣ́ша: о́ви у́бо Иоа́н­на Крести́теля, ині́и же Илiю́, друзі́и же Иеремі́ю или́ еди́наго от­ проро́къ.
Глаго́ла и́мъ [Иису́съ]: вы́ же кого́ Мя глаго́лете бы́ти?
Отвѣща́въ же Си́монъ Пе́тръ рече́: Ты́ еси́ Христо́съ, Сы́нъ Бо́га жива́го.
И от­вѣща́въ Иису́съ рече́ ему́: блаже́нъ еси́, Си́моне, ва́ръ Ио́на, я́ко пло́ть и кро́вь не яви́ тебѣ́, но Оте́цъ Мо́й, и́же на небесѣ́хъ:
и А́зъ же тебѣ́ глаго́лю, я́ко ты́ еси́ Пе́тръ, и на се́мъ ка́мени сози́жду Це́рковь Мою́, и врата́ а́дова не одолѣ́ютъ е́й:
и да́мъ ти́ ключи́ Ца́р­ст­ва Небе́снаго: и е́же а́ще свя́жеши на земли́, бу́детъ свя́зано на небесѣ́хъ: и е́же а́ще разрѣши́ши на земли́, бу́детъ разрѣше́но на небесѣ́хъ.
[Зач. 68.] Тогда́ запрети́ Иису́съ ученико́мъ Сво­и́мъ, да ни кому́же реку́тъ, я́ко Се́й е́сть Иису́съ Христо́съ.
Отто́лѣ нача́тъ Иису́съ ска́зовати ученико́мъ Сво­и́мъ, я́ко подоба́етъ Ему́ ити́ во Иерусали́мъ и мно́го пострада́ти от­ ста́рецъ и архiере́й и кни́жникъ, и убiе́ну бы́ти, и въ тре́тiй де́нь воста́ти.
И по­е́мь Его́ Пе́тръ, нача́тъ прерѣца́ти Ему́ глаго́ля: милосе́рдъ Ты́, Го́споди: не и́мать бы́ти Тебѣ́ сiе́.
О́нъ же обра́щься рече́ Петро́ви: иди́ за Мно́ю, сатано́, собла́знъ Ми́ еси́: я́ко не мы́слиши я́же [су́ть] Бо́жiя, но человѣ́ческая.
[Зач. 69.] Тогда́ Иису́съ рече́ ученико́мъ Сво­и́мъ: а́ще кто́ хо́щетъ по Мнѣ́ ити́, да от­ве́ржет­ся себе́ и во́зметъ кре́стъ сво́й и по Мнѣ́ гряде́тъ:
и́же бо а́ще хо́щетъ ду́шу свою́ спасти́, погуби́тъ ю́: и и́же а́ще погуби́тъ ду́шу свою́ Мене́ ра́ди, обря́щетъ ю́:
ка́я бо по́льза человѣ́ку, а́ще мíръ ве́сь прiобря́щетъ, ду́шу же свою́ отщети́тъ? Или́ что́ да́стъ человѣ́къ измѣ́ну за ду́шу свою́?
Прiити́ бо и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй во сла́вѣ Отца́ Сво­его́ со А́нгелы Сво­и́ми, и тогда́ воз­да́стъ кому́ждо по дѣя́ниемъ его́:
ами́нь глаго́лю ва́мъ, [я́ко] су́ть нѣ́цыи от­ здѣ́ стоя́щихъ, и́же не и́мутъ вкуси́ти сме́рти, до́ндеже ви́дятъ Сы́на Человѣ́ческаго гряду́ща во Ца́р­ст­вiи Сво­е́мъ.
In illo tempore abiit Iesus sabbatis per sata; discipuli autem eius esurierunt et coeperunt vellere spicas et manducare.
Pharisaei autem videntes dixerunt ei: «Ecce discipuli tui faciunt, quod non licet facere sabbato».
At ille dixit eis: «Non legistis quid fecerit David, quando esuriit, et qui cum eo erant?
Quomodo intravit in domum Dei et panes propositionis comedit, quod non licebat ei edere neque his, qui cum eo erant, nisi solis sacerdotibus?
Aut non legistis in Lege quia sabbatis sacerdotes in templo sabbatum violant et sine crimine sunt?
Dico autem vobis quia templo maior est hic.
Si autem sciretis quid est: "Misericordiam volo et non sacrificium", numquam condemnassetis innocentes.
Dominus est enim Filius hominis sabbati».
Et cum inde transisset, venit in synagogam eorum;
et ecce homo manum habens aridam. Et interrogabant eum dicentes: «Licet sabbatis curare?», ut accusarent eum.
Ipse autem dixit illis: «Quis erit ex vobis homo, qui habeat ovem unam et, si ceciderit haec sabbatis in foveam, nonne tenebit et levabit eam?
Quanto igitur melior est homo ove! Itaque licet sabbatis bene facere».
Tunc ait homini: «Extende manum tuam». Et extendit, et restituta est sana sicut altera.
Exeuntes autem pharisaei consilium faciebant adversus eum, quomodo eum perderent.
Iesus autem sciens secessit inde. Et secuti sunt eum multi, et curavit eos omnes
et comminatus est eis, ne manifestum eum facerent,
ut adimpleretur, quod dictum est per Isaiam prophetam dicentem:
«Ecce puer meus, quem elegi, dilectus meus, in quo bene placuit animae meae; ponam Spiritum meum super eum, et iudicium gentibus nuntiabit.
Non contendet neque clamabit, neque audiet aliquis in plateis vocem eius.
Arundinem quassatam non confringet et linum fumigans non exstinguet, donec eiciat ad victoriam iudicium;
et in nomine eius gentes sperabunt».
Tunc oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut mutus loqueretur et videret.
Et stupebant omnes turbae et dicebant: «Numquid hic est filius David?».
Pharisaei autem audientes dixerunt: «Hic non eicit daemones nisi in Beelzebul, principe daemonum».
Sciens autem cogitationes eorum dixit eis: «Omne regnum divisum contra se desolatur, et omnis civitas vel domus divisa contra se non stabit.
Et si Satanas Satanam eicit, adversus se divisus est; quomodo ergo stabit regnum eius?
Et si ego in Beelzebul eicio daemones, filii vestri in quo eiciunt? Ideo ipsi iudices erunt vestri.
Si autem in Spiritu Dei ego eicio daemones, igitur pervenit in vos regnum Dei.
Aut quomodo potest quisquam intrare in domum fortis et vasa eius diripere, nisi prius alligaverit fortem? Et tunc domum illius diripiet.
Qui non est mecum, contra me est; et, qui non congregat mecum, spargit.
Ideo dico vobis: Omne peccatum et blasphemia remittetur hominibus, Spiritus autem blasphemia non remittetur.
Et quicumque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur ei; qui autem dixerit contra Spiritum Sanctum, non remittetur ei neque in hoc saeculo neque in futuro.
Aut facite arborem bonam et fructum eius bonum, aut facite arborem malam et fructum eius malum: si quidem ex fructu arbor agnoscitur.
Progenies viperarum, quomodo potestis bona loqui, cum sitis mali? Ex abundantia enim cordis os loquitur.
Bonus homo de bono thesauro profert bona, et malus homo de malo thesauro profert mala.
Dico autem vobis: Omne verbum otiosum, quod locuti fuerint homines, reddent rationem de eo in die iudicii:
ex verbis enim tuis iustificaberis, et ex verbis tuis condemnaberis».
Tunc responderunt ei quidam de scribis et pharisaeis dicentes: «Magister, volumus a te signum videre».
Qui respondens ait illis: «Generatio mala et adultera signum requirit; et signum non dabitur ei, nisi signum Ionae prophetae.
Sicut enim fuit Ionas in ventre ceti tribus diebus et tribus noctibus, sic erit Filius hominis in corde terrae tribus diebus et tribus noctibus.
Viri Ninevitae surgent in iudicio cum generatione ista et condemnabunt eam, quia paenitentiam egerunt in praedicatione Ionae; et ecce plus quam Iona hic!
Regina austri surget in iudicio cum generatione ista et condemnabit eam, quia venit a finibus terrae audire sapientiam Salomonis; et ecce plus quam Salomon hic!
Cum autem immundus spiritus exierit ab homine, ambulat per loca arida quaerens requiem et non invenit.
Tunc dicit: "Revertar in domum meam unde exivi"; et veniens invenit vacantem, scopis mundatam et ornatam.
Tunc vadit et assumit secum septem alios spiritus nequiores se, et intrantes habitant ibi; et fiunt novissima hominis illius peiora prioribus. Sic erit et generationi huic pessimae».
Adhuc eo loquente ad turbas, ecce mater et fratres eius stabant foris quaerentes loqui ei.
Dixit autem ei quidam: «Ecce mater tua et fratres tui foris stant quaerentes loqui tecum».
At ille respondens dicenti sibi ait: «Quae est mater mea, et qui sunt fratres mei?».
Et extendens manum suam in discipulos suos dixit: «Ecce mater mea et fratres mei.
Quicumque enim fecerit voluntatem Patris mei, qui in caelis est, ipse meus frater et soror et mater est».
Et accesserunt ad eum pharisaei et sadducaei tentantes et rogaverunt eum, ut signum de caelo ostenderet eis.
At ille respondens ait eis: «Facto vespere dicitis: "Serenum erit, rubicundum est enim caelum";
et mane: "Hodie tempestas, rutilat enim triste caelum". Faciem quidem caeli diiudicare nostis, signa autem temporum non potestis.
Generatio mala et adultera signum quaerit, et signum non dabitur ei, nisi signum Ionae». Et, relictis illis, abiit.
Et cum venissent discipuli trans fretum, obliti sunt panes accipere.
Iesus autem dixit illis: «Intuemini et cavete a fermento pharisaeorum et sadducaeorum».
At illi cogitabant inter se dicentes: «Panes non accepimus!".
Sciens autem Iesus dixit: «Quid cogitatis inter vos, modicae fidei, quia panes non habetis?
Nondum intellegitis neque recordamini quinque panum quinque milium hominum, et quot cophinos sumpsistis?
Neque septem panum quattuor milium hominum, et quot sportas sumpsistis?
Quomodo non intellegitis quia non de panibus dixi vobis? Sed cavete a fermento pharisaeorum et sadducaeorum».
Tunc intellexerunt quia non dixerit cavendum a fermento panum sed a doctrina pharisaeorum et sadducaeorum.
Venit autem Iesus in partes Caesareae Philippi et interrogabat discipulos suos dicens: «Quem dicunt homines esse Filium hominis?".
At illi dixerunt: «Alii Ioannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero Ieremiam, aut unum ex prophetis».
Dicit illis: «Vos autem quem me esse dicitis?».
Respondens Simon Petrus dixit: «Tu es Christus, Filius Dei vivi».
Respondens autem Iesus dixit ei: «Beatus es, Simon Bariona, quia caro et sanguis non revelavit tibi sed Pater meus, qui in caelis est.
Et ego dico tibi: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam; et portae inferi non praevalebunt adversum eam.
Tibi dabo claves regni caelorum; et quodcumque ligaveris super terram, erit ligatum in caelis, et quodcumque solveris super terram, erit solutum in caelis».
Tunc praecepit discipulis, ut nemini dicerent quia ipse esset Christus.
Exinde coepit Iesus ostendere discipulis suis quia oporteret eum ire Hierosolymam et multa pati a senioribus et principibus sacerdotum et scribis et occidi et tertia die resurgere.
Et assumens eum Petrus coepit increpare illum dicens: «Absit a te, Domine; non erit tibi hoc».
Qui conversus dixit Petro: «Vade post me, Satana! Scandalum es mihi, quia non sapis ea, quae Dei sunt, sed ea, quae hominum!».
Tunc Iesus dixit discipulis suis: «Si quis vult post me venire, abneget semetipsum et tollat crucem suam et sequatur me.
Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam; qui autem perdiderit animam suam propter me, inveniet eam.
Quid enim prodest homini, si mundum universum lucretur, animae vero suae detrimentum patiatur? Aut quam dabit homo commutationem pro anima sua?
Filius enim hominis venturus est in gloria Patris sui cum angelis suis, et tunc reddet unicuique secundum opus eius.
Amen dico vobis: Sunt quidam de hic stantibus, qui non gustabunt mortem, donec videant Filium hominis venientem in regno suo».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible