Скрыть
13:1
13:2
13:4
13:5
13:6
13:7
13:8
13:9
13:10
13:11
13:13
13:19
13:20
13:21
13:22
13:23
13:24
13:25
13:26
13:27
13:28
13:29
13:30
13:32
13:36
13:37
13:38
13:40
13:41
13:42
13:44
13:45
13:46
13:47
13:48
13:49
13:50
13:51
13:52
13:53
13:56
13:58
Церковнославянский (рус)
Въ де́нь же то́й изше́дъ Иису́съ изъ до́му, сѣдя́ше при­­ мо́ри.
И собра́шася къ Нему́ наро́ди мно́зи, я́коже Ему́ въ кора́бль влѣ́зти и сѣ́сти: и ве́сь наро́дъ на бре́зѣ стоя́ше.
И глаго́ла и́мъ при́тчами мно́го, глаго́ля: [Зач. 50.] се́, изы́де сѣ́яй, да сѣ́етъ:
и сѣ́ющу ему́, о́ва падо́ша при­­ пути́, и прiидо́ша пти́цы и позоба́ша я́:
друга́я же падо́ша на ка́мен­ныхъ, идѣ́же не имѣ́яху земли́ мно́ги, и а́бiе прозябо́ша, зане́ не имѣ́яху глубины́ земли́:
со́лнцу же воз­сiя́в­шу при­­свя́нуша, и зане́ не имѣ́яху коре́нiя, изсхо́ша:
друга́я же падо́ша въ те́рнiи, и взы́де те́рнiе и подави́ и́хъ:
друга́я же падо́ша на земли́ до́брѣй и дая́ху пло́дъ, о́во у́бо сто́, о́во же шестьдеся́тъ, о́во же три́десять:
имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 51.] И при­­ступи́в­ше ученицы́ [Его́] реко́ша ему́: почто́ при́тчами глаго́леши и́мъ?
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: я́ко ва́мъ дано́ е́сть разумѣ́ти та́йны Ца́р­ст­вiя Небе́снаго, о́нѣмъ же не дано́ е́сть:
и́же бо и́мать, да́ст­ся ему́ и преизбу́детъ [ему́]: а и́же не и́мать, и е́же и́мать, во́змет­ся от­ него́:
сего́ ра́ди въ при́тчахъ глаго́лю и́мъ, я́ко ви́дяще не ви́дятъ, и слы́шаще не слы́шатъ, ни разумѣ́ютъ:
и сбыва́ет­ся въ ни́хъ проро́че­с­т­во Иса́iино, глаго́лющее: слу́хомъ услы́шите, и не и́мате разумѣ́ти: и зря́ще у́зрите, и не и́мате ви́дѣти:
отолстѣ́ бо се́рдце люді́й си́хъ, и уши́ма тя́жко слы́шаша, и о́чи сво­и́ смежи́ша, да не когда́ у́зрятъ очи́ма, и уши́ма услы́шатъ, и се́рдцемъ уразумѣ́ютъ, и обратя́т­ся, и исцѣлю́ и́хъ.
Ва́ша же блаже́н­на очеса́, я́ко ви́дятъ, и у́ши ва́ши, я́ко слы́шатъ:
ами́нь бо глаго́лю ва́мъ, я́ко мно́зи проро́цы и пра́ведницы вожделѣ́ша ви́дѣти, я́же ви́дите, и не ви́дѣша, и слы́шати, я́же слы́шите, и не слы́шаша.
Вы́ же услы́шите при́тчу сѣ́ющаго:
вся́кому слы́шащему сло́во Ца́р­ст­вiя и не разумѣва́ющу, при­­хо́дитъ лука́вый и восхища́етъ всѣ́ян­ное въ се́рдцы его́: сiе́ е́сть, е́же при­­ пути́ сѣ́ян­ное.
А на ка́мени сѣ́ян­ное, сiе́ е́сть слы́шай сло́во и а́бiе съ ра́достiю прiе́млетъ е́:
не и́мать же ко́рене въ себѣ́, но при­­вре́мененъ е́сть: бы́в­ши же печа́ли или́ гоне́нiю словесе́ ра́ди, а́бiе соблажня́ет­ся.
А сѣ́ян­ное въ те́рнiи, се́ е́сть слы́шай сло́во, и печа́ль вѣ́ка сего́ и ле́сть бога́т­ст­ва подавля́етъ сло́во, и безъ плода́ быва́етъ.
А сѣ́ян­ное на до́брѣй земли́, се́ е́сть слы́шай сло́во и разумѣва́я: и́же у́бо пло́дъ при­­но́ситъ и твори́тъ о́во сто́, о́во же шестьдеся́тъ, о́во три́десять.
[Зач. 52.] И́ну при́тчу предложи́ и́мъ, глаго́ля: уподо́бися Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку, сѣ́яв­шу до́брое сѣ́мя на селѣ́ сво­е́мъ:
спя́щымъ же человѣ́комъ, прiи́де вра́гъ его́ и всѣ́я пле́велы посредѣ́ пшени́цы и отъи́де:
егда́ же прозябе́ трава́ и пло́дъ сотвори́, тогда́ яви́шася и пле́велiе.
Прише́дше же раби́ господи́на, рѣ́ша ему́: го́споди, не до́брое ли сѣ́мя сѣ́ялъ еси́ на селѣ́ тво­е́мъ? От­ку́ду у́бо и́мать пле́велы?
О́нъ же рече́ и́мъ: вра́гъ человѣ́къ сiе́ сотвори́. Раби́ же рѣ́ша ему́: хо́щеши ли у́бо, да ше́дше исплеве́мъ я́?
О́нъ же рече́ [и́мъ]: ни́: да не когда́ восторга́юще пле́велы, восто́ргнете ку́пно съ ни́ми [и] пшени́цу:
оста́вите расти́ обое́ ку́пно до жа́твы: и во вре́мя жа́твы реку́ жа́телемъ: собери́те пе́рвѣе пле́велы и свяжи́те и́хъ въ снопы́, я́ко сожещи́ я́: а пшени́цу собери́те въ жи́тницу мою́.
[Зач. 53.] И́ну при́тчу предложи́ и́мъ, глаго́ля: подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное зе́рну гору́шичну, е́же взе́мъ человѣ́къ всѣ́я на селѣ́ сво­е́мъ,
е́же ма́лѣйше у́бо е́сть от­ всѣ́хъ сѣ́менъ: егда́ же воз­расте́тъ, бо́лѣе [всѣ́хъ] зе́лiй е́сть и быва́етъ дре́во, я́ко прiити́ пти́цамъ небе́снымъ и вита́ти на вѣ́твехъ его́.
И́ну при́тчу глаго́ла и́мъ: подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное ква́су, его́же взе́мши жена́ скры́ въ са́тѣхъ трiе́хъ муки́, до́ндеже вскисо́ша вся́.
Сiя́ вся́ глаго́ла Иису́съ въ при́тчахъ наро́домъ, и безъ при́тчи ничесо́же глаго́лаше къ ни́мъ:
я́ко да сбу́дет­ся рече́н­ное проро́комъ, глаго́лющимъ: от­ве́рзу въ при́тчахъ уста́ Моя́: от­ры́гну сокрове́н­ная от­ сложе́нiя мíра.
Тогда́ оста́вль наро́ды, прiи́де въ до́мъ Иису́съ. [Зач. 54.] И при­­ступи́ша къ Нему́ ученицы́ Его́, глаго́люще: скажи́ на́мъ при́тчу пле́велъ се́лныхъ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: сѣ́явый до́брое сѣ́мя е́сть Сы́нъ Человѣ́ческiй:
а село́ е́сть мíръ: до́брое же сѣ́мя, сі́и су́ть сы́нове Ца́р­ст­вiя, а пле́велiе су́ть сы́нове непрiя́знен­нiи:
а вра́гъ всѣ́явый и́хъ е́сть дiа́волъ: а жа́тва кончи́на вѣ́ка е́сть: а жа́тели А́нгели су́ть.
Я́коже у́бо собира́ютъ пле́велы и огне́мъ сожига́ютъ, та́ко бу́детъ въ сконча́нiе вѣ́ка сего́:
по́слетъ Сы́нъ Человѣ́ческiй А́нгелы Своя́, и соберу́тъ от­ Ца́р­ст­вiя Его́ вся́ собла́зны и творя́щихъ беззако́нiе
и вве́ргутъ и́хъ въ пе́щь о́гнен­ну: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ:
тогда́ пра́ведницы просвѣтя́т­ся я́ко со́лнце въ Ца́р­ст­вiи Отца́ и́хъ. Имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 55.] Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное сокро́вищу сокрове́ну на селѣ́, е́же обрѣ́тъ человѣ́къ скры́, и от­ ра́дости его́ и́детъ, и вся́, ели́ка и́мать, продае́тъ, и купу́етъ село́ то́.
Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку купцу́, и́щущу до́брыхъ би́серей,
и́же обрѣ́тъ еди́нъ многоцѣ́ненъ би́серъ, ше́дъ продаде́ вся́, ели́ка имя́ше, и купи́ его́.
Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное не́воду вве́ржену въ мо́ре и от­ вся́каго ро́да собра́в­шу,
и́же егда́ испо́лнися, извлеко́ша и́ на кра́й, и сѣ́дше избра́ша до́брыя въ сосу́ды, а злы́я изверго́ша во́нъ.
Та́ко бу́детъ въ сконча́нiе вѣ́ка: изы́дутъ А́нгели, и от­луча́тъ злы́я от­ среды́ пра́ведныхъ,
и вве́ргутъ и́хъ въ пе́щь о́гнен­ную: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ.
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: разумѣ́сте ли сiя́ вся́? Глаго́лаша Ему́: е́й, Го́споди.
О́нъ же рече́ и́мъ: сего́ ра́ди вся́къ кни́жникъ, научи́вся Ца́р­ст­вiю Небе́сному, подо́бенъ е́сть человѣ́ку домови́ту, и́же изно́ситъ от­ сокро́вища сво­его́ но́вая и ве́тхая.
[Зач. 56.] И бы́сть, егда́ сконча́ Иису́съ при́тчи сiя́, пре́йде от­ту́ду.
И при­­ше́дъ во оте́че­ст­вiе Свое́, уча́­ше и́хъ на со́нмищи и́хъ, я́ко диви́тися и́мъ и глаго́лати: от­ку́ду Сему́ прему́дрость сiя́ и си́лы?
Не Се́й ли е́сть текто́новъ Сы́нъ? Не Ма́ти ли Его́ нарица́ет­ся Марiа́мъ, и бра́тiя Его́ Иа́ковъ и Иосі́й, и Си́монъ и Иу́да?
И сестры́ Его́ не вся́ ли въ на́съ су́ть? От­ку́ду у́бо Сему́ сiя́ вся́?
И блажня́хуся о Не́мъ. Иису́съ же рече́ и́мъ: нѣ́сть проро́къ безъ че́сти, то́кмо во оте́че­ст­вiи сво­е́мъ и въ дому́ сво­е́мъ.
И не сотвори́ ту́ си́лъ мно́гихъ за невѣ́р­ст­во и́хъ.
Синодальный
1 Притча о сеятеле. 10 Почему Он говорил притчами? 18 Изъяснение притчи о сеятеле. 24 Притчи: о пшенице и плевелах; 31 о зерне горчичном; 33 о закваске. 37 Изъяснение притчи о пшенице и плевелах. 44 Притчи о сокрытом на поле сокровище и драгоценной жемчужине; 47 о закинутом неводе. 53 «Не бывает пророк без чести».
Выйдя же в день тот из дома, Иисус сел у моря.
И собралось к Нему множество народа, так что Он вошел в лодку и сел; а весь народ стоял на берегу.
И поучал их много притчами, говоря: [Зач. 50.] вот, вышел сеятель сеять;
и когда он сеял, иное упало при дороге, и налетели птицы и поклевали то;
иное упало на места каменистые, где немного было земли, и скоро взошло, потому что земля была неглубока.
Когда же взошло солнце, увяло, и, как не имело корня, засохло;
иное упало в терние, и выросло терние и заглушило его;
иное упало на добрую землю и принесло плод: одно во сто крат, а другое в шестьдесят, иное же в тридцать.
Кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 51.] И, приступив, ученики сказали Ему: для чего притчами говоришь им?
Он сказал им в ответ: для того, что вам дано знать тайны Царствия Небесного, а им не дано,
ибо кто имеет, тому дано будет и приумножится, а кто не имеет, у того отнимется и то, что имеет;
потому говорю им притчами, что они видя не видят, и слыша не слышат, и не разумеют;
и сбывается над ними пророчество Исаии, которое говорит: слухом услышите – и не уразумеете, и глазами смотреть будете – и не увидите,
ибо огрубело сердце людей сих и ушами с трудом слышат, и глаза свои сомкнули, да не увидят глазами и не услышат ушами, и не уразумеют сердцем, и да не обратятся, чтобы Я исцелил их.
Ваши же блаженны очи, что видят, и уши ваши, что слышат,
ибо истинно говорю вам, что многие пророки и праведники желали видеть, что́ вы видите, и не видели, и слышать, что́ вы слышите, и не слышали.
Вы же выслушайте значение притчи о сеятеле:
ко всякому, слушающему слово о Царствии и не разумеющему, приходит лукавый и похищает посеянное в сердце его – вот кого означает посеянное при дороге.
А посеянное на каменистых местах означает того, кто слышит слово и тотчас с радостью принимает его;
но не имеет в себе корня и непостоянен: когда настанет скорбь или гонение за слово, тотчас соблазняется.
А посеянное в тернии означает того, кто слышит слово, но забота века сего и обольщение богатства заглушает слово, и оно бывает бесплодно.
Посеянное же на доброй земле означает слышащего слово и разумеющего, который и бывает плодоносен, так что иной приносит плод во сто крат, иной в шестьдесят, а иной в тридцать.
[Зач. 52.] Другую притчу предложил Он им, говоря: Царство Небесное подобно человеку, посеявшему доброе семя на поле своем;
когда же люди спали, пришел враг его и посеял между пшеницею плевелы и ушел;
когда взошла зелень и показался плод, тогда явились и плевелы.
Придя же, рабы домовладыки сказали ему: господин! не доброе ли семя сеял ты на поле твоем? откуда же на нем плевелы?
Он же сказал им: враг человека сделал это. А рабы сказали ему: хочешь ли, мы пойдем, выберем их?
Но он сказал: нет, – чтобы, выбирая плевелы, вы не выдергали вместе с ними пшеницы,
оставьте расти вместе то́ и другое до жатвы; и во время жатвы я скажу жнецам: соберите прежде плевелы и свяжите их в снопы, чтобы сжечь их, а пшеницу уберите в житницу мою.
[Зач. 53.] Иную притчу предложил Он им, говоря: Царство Небесное подобно зерну горчичному, которое человек взял и посеял на поле своем,
которое, хотя меньше всех семян, но, когда вырастет, бывает больше всех злаков и становится деревом, так что прилетают птицы небесные и укрываются в ветвях его.
Иную притчу сказал Он им: Царство Небесное подобно закваске, которую женщина, взяв, положила в три меры муки, доколе не вскисло всё.
Всё сие Иисус говорил народу притчами, и без притчи не говорил им,
да сбудется реченное через пророка, который говорит: отверзу в притчах уста Мои; изреку сокровенное от создания мира.
Тогда Иисус, отпустив народ, вошел в дом. [Зач. 54.] И, приступив к Нему, ученики Его сказали: изъясни нам притчу о плевелах на поле.
Он же сказал им в ответ: сеющий доброе семя есть Сын Человеческий;
поле есть мир; доброе семя, это сыны Царствия, а плевелы – сыны лукавого;
враг, посеявший их, есть диавол; жатва есть кончина века, а жнецы суть Ангелы.
Посему как собирают плевелы и огнем сжигают, так будет при кончине века сего:
пошлет Сын Человеческий Ангелов Своих, и соберут из Царства Его все соблазны и делающих беззаконие,
и ввергнут их в печь огненную; там будет плач и скрежет зубов;
тогда праведники воссияют, как солнце, в Царстве Отца их. Кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 55.] Еще подобно Царство Небесное сокровищу, скрытому на поле, которое, найдя, человек утаил, и от радости о нем идет и продает всё, что имеет, и покупает поле то.
Еще подобно Царство Небесное купцу, ищущему хороших жемчужин,
который, найдя одну драгоценную жемчужину, пошел и продал всё, что имел, и купил ее.
Еще подобно Царство Небесное неводу, закинутому в море и захватившему рыб всякого рода,
который, когда наполнился, вытащили на берег и, сев, хорошее собрали в сосуды, а худое выбросили вон.
Так будет при кончине века: изыдут Ангелы, и отделят злых из среды праведных,
и ввергнут их в печь огненную: там будет плач и скрежет зубов.
И спросил их Иисус: поняли ли вы всё это? Они говорят Ему: та́к, Господи!
Он же сказал им: поэтому всякий книжник, наученный Царству Небесному, подобен хозяину, который выносит из сокровищницы своей новое и старое.
[Зач. 56.] И, когда окончил Иисус притчи сии, пошел оттуда.
И, придя в отечество Свое, учил их в синагоге их, так что они изумлялись и говорили: откуда у Него такая премудрость и силы?
не плотников ли Он сын? не Его ли Мать называется Мария, и братья Его Иаков и Иосий, и Симон, и Иуда?
и сестры Его не все ли между нами? откуда же у Него всё это?
И соблазнялись о Нем. Иисус же сказал им: не бывает пророк без чести, разве только в отечестве своем и в доме своем.
И не совершил там многих чудес по неверию их.
On the same day Jesus went out of the house and sat by the sea.
And great multitudes were gathered together to Him, so that He got into a boat and sat; and the whole multitude stood on the shore.
Then He spoke many things to them in parables, saying: «Behold, a sower went out to sow.
And as he sowed, some seed fell by the wayside; and the birds came and devoured them.
Some fell on stony places, where they did not have much earth; and they immediately sprang up because they had no depth of earth.
But when the sun was up they were scorched, and because they had no root they withered away.
And some fell among thorns, and the thorns sprang up and choked them.
But others fell on good ground and yielded a crop: some a hundredfold, some sixty, some thirty.
He who has ears to hear, let him hear!»
And the disciples came and said to Him, «Why do You speak to them in parables?»
He answered and said to them, «Because it has been given to you to know the mysteries of the kingdom of heaven, but to them it has not been given.
For whoever has, to him more will be given, and he will have abundance; but whoever does not have, even what he has will be taken away from him.
Therefore I speak to them in parables, because seeing they do not see, and hearing they do not hear, nor do they understand.
And in them the prophecy of Isaiah is fulfilled, which says: «Hearing you will hear and shall not understand, And seeing you will see and not perceive;
For the hearts of this people have grown dull. Their ears are hard of hearing, And their eyes they have closed, Lest they should see with their eyes and hear with their ears, Lest they should understand with their hearts and turn, So that I should heal them.́
But blessed are your eyes for they see, and your ears for they hear;
for assuredly, I say to you that many prophets and righteous men desired to see what you see, and did not see it, and to hear what you hear, and did not hear it.
«Therefore hear the parable of the sower:
When anyone hears the word of the kingdom, and does not understand it, then the wicked one comes and snatches away what was sown in his heart. This is he who received seed by the wayside.
But he who received the seed on stony places, this is he who hears the word and immediately receives it with joy;
yet he has no root in himself, but endures only for a while. For when tribulation or persecution arises because of the word, immediately he stumbles.
Now he who received seed among the thorns is he who hears the word, and the cares of this world and the deceitfulness of riches choke the word, and he becomes unfruitful.
But he who received seed on the good ground is he who hears the word and understands it, who indeed bears fruit and produces: some a hundredfold, some sixty, some thirty.»
Another parable He put forth to them, saying: «The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field;
but while men slept, his enemy came and sowed tares among the wheat and went his way.
But when the grain had sprouted and produced a crop, then the tares also appeared.
So the servants of the owner came and said to him, «Sir, did you not sow good seed in your field? How then does it have tares?́
He said to them, «An enemy has done this.́ The servants said to him, «Do you want us then to go and gather them up?́
But he said, «No, lest while you gather up the tares you also uproot the wheat with them.
Let both grow together until the harvest, and at the time of harvest I will say to the reapers, «First gather together the tares and bind them in bundles to burn them, but gather the wheat into my barn.»»́
Another parable He put forth to them, saying: «The kingdom of heaven is like a mustard seed, which a man took and sowed in his field,
which indeed is the least of all the seeds; but when it is grown it is greater than the herbs and becomes a tree, so that the birds of the air come and nest in its branches.»
Another parable He spoke to them: «The kingdom of heaven is like leaven, which a woman took and hid in three measures of meal till it was all leavened.»
All these things Jesus spoke to the multitude in parables; and without a parable He did not speak to them,
that it might be fulfilled which was spoken by the prophet, saying: «I will open My mouth in parables; I will utter things kept secret from the foundation of the world.»
Then Jesus sent the multitude away and went into the house. And His disciples came to Him, saying, «Explain to us the parable of the tares of the field.»
He answered and said to them: «He who sows the good seed is the Son of Man.
The field is the world, the good seeds are the sons of the kingdom, but the tares are the sons of the wicked one.
The enemy who sowed them is the devil, the harvest is the end of the age, and the reapers are the angels.
Therefore as the tares are gathered and burned in the fire, so it will be at the end of this age.
The Son of Man will send out His angels, and they will gather out of His kingdom all things that offend, and those who practice lawlessness,
and will cast them into the furnace of fire. There will be wailing and gnashing of teeth.
Then the righteous will shine forth as the sun in the kingdom of their Father. He who has ears to hear, let him hear!
«Again, the kingdom of heaven is like treasure hidden in a field, which a man found and hid; and for joy over it he goes and sells all that he has and buys that field.
«Again, the kingdom of heaven is like a merchant seeking beautiful pearls,
who, when he had found one pearl of great price, went and sold all that he had and bought it.
«Again, the kingdom of heaven is like a dragnet that was cast into the sea and gathered some of every kind,
which, when it was full, they drew to shore; and they sat down and gathered the good into vessels, but threw the bad away.
So it will be at the end of the age. The angels will come forth, separate the wicked from among the just,
and cast them into the furnace of fire. There will be wailing and gnashing of teeth.»
Jesus said to them, «Have you understood all these things?» They said to Him, «Yes, Lord.»
Then He said to them, «Therefore every scribe instructed concerning the kingdom of heaven is like a householder who brings out of his treasure things new and old.»
Now it came to pass, when Jesus had finished these parables, that He departed from there.
When He had come to His own country, He taught them in their synagogue, so that they were astonished and said, «Where did this Man get this wisdom and these mighty works?
Is this not the carpenteŕs son? Is not His mother called Mary? And His brothers James, Joses, Simon, and Judas?
And His sisters, are they not all with us? Where then did this Man get all these things?»
So they were offended at Him. But Jesus said to them, «A prophet is not without honor except in his own country and in his own house.»
Now He did not do many mighty works there because of their unbelief.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible