Скрыть
13:1
13:2
13:4
13:5
13:6
13:7
13:8
13:9
13:10
13:11
13:13
13:19
13:20
13:21
13:22
13:23
13:24
13:25
13:26
13:27
13:28
13:29
13:30
13:32
13:36
13:37
13:38
13:40
13:41
13:42
13:44
13:45
13:46
13:47
13:48
13:49
13:50
13:51
13:52
13:53
13:56
13:58
Chapter 18 
18:1
18:3
18:5
18:13
18:14
18:17
18:19
18:20
18:22
18:23
18:24
18:25
18:26
18:27
18:28
18:29
18:30
18:31
18:32
18:33
18:34
18:35
Английский (NKJV)
On the same day Jesus went out of the house and sat by the sea.
And great multitudes were gathered together to Him, so that He got into a boat and sat; and the whole multitude stood on the shore.
Then He spoke many things to them in parables, saying: «Behold, a sower went out to sow.
And as he sowed, some seed fell by the wayside; and the birds came and devoured them.
Some fell on stony places, where they did not have much earth; and they immediately sprang up because they had no depth of earth.
But when the sun was up they were scorched, and because they had no root they withered away.
And some fell among thorns, and the thorns sprang up and choked them.
But others fell on good ground and yielded a crop: some a hundredfold, some sixty, some thirty.
He who has ears to hear, let him hear!»
And the disciples came and said to Him, «Why do You speak to them in parables?»
He answered and said to them, «Because it has been given to you to know the mysteries of the kingdom of heaven, but to them it has not been given.
For whoever has, to him more will be given, and he will have abundance; but whoever does not have, even what he has will be taken away from him.
Therefore I speak to them in parables, because seeing they do not see, and hearing they do not hear, nor do they understand.
And in them the prophecy of Isaiah is fulfilled, which says: «Hearing you will hear and shall not understand, And seeing you will see and not perceive;
For the hearts of this people have grown dull. Their ears are hard of hearing, And their eyes they have closed, Lest they should see with their eyes and hear with their ears, Lest they should understand with their hearts and turn, So that I should heal them.́
But blessed are your eyes for they see, and your ears for they hear;
for assuredly, I say to you that many prophets and righteous men desired to see what you see, and did not see it, and to hear what you hear, and did not hear it.
«Therefore hear the parable of the sower:
When anyone hears the word of the kingdom, and does not understand it, then the wicked one comes and snatches away what was sown in his heart. This is he who received seed by the wayside.
But he who received the seed on stony places, this is he who hears the word and immediately receives it with joy;
yet he has no root in himself, but endures only for a while. For when tribulation or persecution arises because of the word, immediately he stumbles.
Now he who received seed among the thorns is he who hears the word, and the cares of this world and the deceitfulness of riches choke the word, and he becomes unfruitful.
But he who received seed on the good ground is he who hears the word and understands it, who indeed bears fruit and produces: some a hundredfold, some sixty, some thirty.»
Another parable He put forth to them, saying: «The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field;
but while men slept, his enemy came and sowed tares among the wheat and went his way.
But when the grain had sprouted and produced a crop, then the tares also appeared.
So the servants of the owner came and said to him, «Sir, did you not sow good seed in your field? How then does it have tares?́
He said to them, «An enemy has done this.́ The servants said to him, «Do you want us then to go and gather them up?́
But he said, «No, lest while you gather up the tares you also uproot the wheat with them.
Let both grow together until the harvest, and at the time of harvest I will say to the reapers, «First gather together the tares and bind them in bundles to burn them, but gather the wheat into my barn.»»́
Another parable He put forth to them, saying: «The kingdom of heaven is like a mustard seed, which a man took and sowed in his field,
which indeed is the least of all the seeds; but when it is grown it is greater than the herbs and becomes a tree, so that the birds of the air come and nest in its branches.»
Another parable He spoke to them: «The kingdom of heaven is like leaven, which a woman took and hid in three measures of meal till it was all leavened.»
All these things Jesus spoke to the multitude in parables; and without a parable He did not speak to them,
that it might be fulfilled which was spoken by the prophet, saying: «I will open My mouth in parables; I will utter things kept secret from the foundation of the world.»
Then Jesus sent the multitude away and went into the house. And His disciples came to Him, saying, «Explain to us the parable of the tares of the field.»
He answered and said to them: «He who sows the good seed is the Son of Man.
The field is the world, the good seeds are the sons of the kingdom, but the tares are the sons of the wicked one.
The enemy who sowed them is the devil, the harvest is the end of the age, and the reapers are the angels.
Therefore as the tares are gathered and burned in the fire, so it will be at the end of this age.
The Son of Man will send out His angels, and they will gather out of His kingdom all things that offend, and those who practice lawlessness,
and will cast them into the furnace of fire. There will be wailing and gnashing of teeth.
Then the righteous will shine forth as the sun in the kingdom of their Father. He who has ears to hear, let him hear!
«Again, the kingdom of heaven is like treasure hidden in a field, which a man found and hid; and for joy over it he goes and sells all that he has and buys that field.
«Again, the kingdom of heaven is like a merchant seeking beautiful pearls,
who, when he had found one pearl of great price, went and sold all that he had and bought it.
«Again, the kingdom of heaven is like a dragnet that was cast into the sea and gathered some of every kind,
which, when it was full, they drew to shore; and they sat down and gathered the good into vessels, but threw the bad away.
So it will be at the end of the age. The angels will come forth, separate the wicked from among the just,
and cast them into the furnace of fire. There will be wailing and gnashing of teeth.»
Jesus said to them, «Have you understood all these things?» They said to Him, «Yes, Lord.»
Then He said to them, «Therefore every scribe instructed concerning the kingdom of heaven is like a householder who brings out of his treasure things new and old.»
Now it came to pass, when Jesus had finished these parables, that He departed from there.
When He had come to His own country, He taught them in their synagogue, so that they were astonished and said, «Where did this Man get this wisdom and these mighty works?
Is this not the carpenteŕs son? Is not His mother called Mary? And His brothers James, Joses, Simon, and Judas?
And His sisters, are they not all with us? Where then did this Man get all these things?»
So they were offended at Him. But Jesus said to them, «A prophet is not without honor except in his own country and in his own house.»
Now He did not do many mighty works there because of their unbelief.
At that time the disciples came to Jesus, saying, «Who then is greatest in the kingdom of heaven?»
Then Jesus called a little child to Him, set him in the midst of them,
and said, «Assuredly, I say to you, unless you are converted and become as little children, you will by no means enter the kingdom of heaven.
Therefore whoever humbles himself as this little child is the greatest in the kingdom of heaven.
Whoever receives one little child like this in My name receives Me.
«Whoever causes one of these little ones who believe in Me to sin, it would be better for him if a millstone were hung around his neck, and he were drowned in the depth of the sea.
Woe to the world because of offenses! For offenses must come, but woe to that man by whom the offense comes!
«If your hand or foot causes you to sin, cut it off and cast it from you. It is better for you to enter into life lame or maimed, rather than having two hands or two feet, to be cast into the everlasting fire.
And if your eye causes you to sin, pluck it out and cast it from you. It is better for you to enter into life with one eye, rather than having two eyes, to be cast into hell fire.
«Take heed that you do not despise one of these little ones, for I say to you that in heaven their angels always see the face of My Father who is in heaven.
For the Son of Man has come to save that which was lost.
«What do you think? If a man has a hundred sheep, and one of them goes astray, does he not leave the ninety-nine and go to the mountains to seek the one that is straying?
And if he should find it, assuredly, I say to you, he rejoices more over that sheep than over the ninety-nine that did not go astray.
Even so it is not the will of your Father who is in heaven that one of these little ones should perish.
«Moreover if your brother sins against you, go and tell him his fault between you and him alone. If he hears you, you have gained your brother.
But if he will not hear, take with you one or two more, that «by the mouth of two or three witnesses every word may be established.́
And if he refuses to hear them, tell it to the church. But if he refuses even to hear the church, let him be to you like a heathen and a tax collector.
«Assuredly, I say to you, whatever you bind on earth will be bound in heaven, and whatever you loose on earth will be loosed in heaven.
«Again I say to you that if two of you agree on earth concerning anything that they ask, it will be done for them by My Father in heaven.
For where two or three are gathered together in My name, I am there in the midst of them.»
Then Peter came to Him and said, «Lord, how often shall my brother sin against me, and I forgive him? Up to seven times?»
Jesus said to him, «I do not say to you, up to seven times, but up to seventy times seven.
Therefore the kingdom of heaven is like a certain king who wanted to settle accounts with his servants.
And when he had begun to settle accounts, one was brought to him who owed him ten thousand talents.
But as he was not able to pay, his master commanded that he be sold, with his wife and children and all that he had, and that payment be made.
The servant therefore fell down before him, saying, «Master, have patience with me, and I will pay you all.́
Then the master of that servant was moved with compassion, released him, and forgave him the debt.
«But that servant went out and found one of his fellow servants who owed him a hundred denarii; and he laid hands on him and took him by the throat, saying, «Pay me what you owe!́
So his fellow servant fell down at his feet and begged him, saying, «Have patience with me, and I will pay you all.́
And he would not, but went and threw him into prison till he should pay the debt.
So when his fellow servants saw what had been done, they were very grieved, and came and told their master all that had been done.
Then his master, after he had called him, said to him, «You wicked servant! I forgave you all that debt because you begged me.
Should you not also have had compassion on your fellow servant, just as I had pity on you?́
And his master was angry, and delivered him to the torturers until he should pay all that was due to him.
«So My heavenly Father also will do to you if each of you, from his heart, does not forgive his brother his trespasses.»
Церковнославянский (рус)
Въ де́нь же то́й изше́дъ Иису́съ изъ до́му, сѣдя́ше при­­ мо́ри.
И собра́шася къ Нему́ наро́ди мно́зи, я́коже Ему́ въ кора́бль влѣ́зти и сѣ́сти: и ве́сь наро́дъ на бре́зѣ стоя́ше.
И глаго́ла и́мъ при́тчами мно́го, глаго́ля: [Зач. 50.] се́, изы́де сѣ́яй, да сѣ́етъ:
и сѣ́ющу ему́, о́ва падо́ша при­­ пути́, и прiидо́ша пти́цы и позоба́ша я́:
друга́я же падо́ша на ка́мен­ныхъ, идѣ́же не имѣ́яху земли́ мно́ги, и а́бiе прозябо́ша, зане́ не имѣ́яху глубины́ земли́:
со́лнцу же воз­сiя́в­шу при­­свя́нуша, и зане́ не имѣ́яху коре́нiя, изсхо́ша:
друга́я же падо́ша въ те́рнiи, и взы́де те́рнiе и подави́ и́хъ:
друга́я же падо́ша на земли́ до́брѣй и дая́ху пло́дъ, о́во у́бо сто́, о́во же шестьдеся́тъ, о́во же три́десять:
имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 51.] И при­­ступи́в­ше ученицы́ [Его́] реко́ша ему́: почто́ при́тчами глаго́леши и́мъ?
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: я́ко ва́мъ дано́ е́сть разумѣ́ти та́йны Ца́р­ст­вiя Небе́снаго, о́нѣмъ же не дано́ е́сть:
и́же бо и́мать, да́ст­ся ему́ и преизбу́детъ [ему́]: а и́же не и́мать, и е́же и́мать, во́змет­ся от­ него́:
сего́ ра́ди въ при́тчахъ глаго́лю и́мъ, я́ко ви́дяще не ви́дятъ, и слы́шаще не слы́шатъ, ни разумѣ́ютъ:
и сбыва́ет­ся въ ни́хъ проро́че­с­т­во Иса́iино, глаго́лющее: слу́хомъ услы́шите, и не и́мате разумѣ́ти: и зря́ще у́зрите, и не и́мате ви́дѣти:
отолстѣ́ бо се́рдце люді́й си́хъ, и уши́ма тя́жко слы́шаша, и о́чи сво­и́ смежи́ша, да не когда́ у́зрятъ очи́ма, и уши́ма услы́шатъ, и се́рдцемъ уразумѣ́ютъ, и обратя́т­ся, и исцѣлю́ и́хъ.
Ва́ша же блаже́н­на очеса́, я́ко ви́дятъ, и у́ши ва́ши, я́ко слы́шатъ:
ами́нь бо глаго́лю ва́мъ, я́ко мно́зи проро́цы и пра́ведницы вожделѣ́ша ви́дѣти, я́же ви́дите, и не ви́дѣша, и слы́шати, я́же слы́шите, и не слы́шаша.
Вы́ же услы́шите при́тчу сѣ́ющаго:
вся́кому слы́шащему сло́во Ца́р­ст­вiя и не разумѣва́ющу, при­­хо́дитъ лука́вый и восхища́етъ всѣ́ян­ное въ се́рдцы его́: сiе́ е́сть, е́же при­­ пути́ сѣ́ян­ное.
А на ка́мени сѣ́ян­ное, сiе́ е́сть слы́шай сло́во и а́бiе съ ра́достiю прiе́млетъ е́:
не и́мать же ко́рене въ себѣ́, но при­­вре́мененъ е́сть: бы́в­ши же печа́ли или́ гоне́нiю словесе́ ра́ди, а́бiе соблажня́ет­ся.
А сѣ́ян­ное въ те́рнiи, се́ е́сть слы́шай сло́во, и печа́ль вѣ́ка сего́ и ле́сть бога́т­ст­ва подавля́етъ сло́во, и безъ плода́ быва́етъ.
А сѣ́ян­ное на до́брѣй земли́, се́ е́сть слы́шай сло́во и разумѣва́я: и́же у́бо пло́дъ при­­но́ситъ и твори́тъ о́во сто́, о́во же шестьдеся́тъ, о́во три́десять.
[Зач. 52.] И́ну при́тчу предложи́ и́мъ, глаго́ля: уподо́бися Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку, сѣ́яв­шу до́брое сѣ́мя на селѣ́ сво­е́мъ:
спя́щымъ же человѣ́комъ, прiи́де вра́гъ его́ и всѣ́я пле́велы посредѣ́ пшени́цы и отъи́де:
егда́ же прозябе́ трава́ и пло́дъ сотвори́, тогда́ яви́шася и пле́велiе.
Прише́дше же раби́ господи́на, рѣ́ша ему́: го́споди, не до́брое ли сѣ́мя сѣ́ялъ еси́ на селѣ́ тво­е́мъ? От­ку́ду у́бо и́мать пле́велы?
О́нъ же рече́ и́мъ: вра́гъ человѣ́къ сiе́ сотвори́. Раби́ же рѣ́ша ему́: хо́щеши ли у́бо, да ше́дше исплеве́мъ я́?
О́нъ же рече́ [и́мъ]: ни́: да не когда́ восторга́юще пле́велы, восто́ргнете ку́пно съ ни́ми [и] пшени́цу:
оста́вите расти́ обое́ ку́пно до жа́твы: и во вре́мя жа́твы реку́ жа́телемъ: собери́те пе́рвѣе пле́велы и свяжи́те и́хъ въ снопы́, я́ко сожещи́ я́: а пшени́цу собери́те въ жи́тницу мою́.
[Зач. 53.] И́ну при́тчу предложи́ и́мъ, глаго́ля: подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное зе́рну гору́шичну, е́же взе́мъ человѣ́къ всѣ́я на селѣ́ сво­е́мъ,
е́же ма́лѣйше у́бо е́сть от­ всѣ́хъ сѣ́менъ: егда́ же воз­расте́тъ, бо́лѣе [всѣ́хъ] зе́лiй е́сть и быва́етъ дре́во, я́ко прiити́ пти́цамъ небе́снымъ и вита́ти на вѣ́твехъ его́.
И́ну при́тчу глаго́ла и́мъ: подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное ква́су, его́же взе́мши жена́ скры́ въ са́тѣхъ трiе́хъ муки́, до́ндеже вскисо́ша вся́.
Сiя́ вся́ глаго́ла Иису́съ въ при́тчахъ наро́домъ, и безъ при́тчи ничесо́же глаго́лаше къ ни́мъ:
я́ко да сбу́дет­ся рече́н­ное проро́комъ, глаго́лющимъ: от­ве́рзу въ при́тчахъ уста́ Моя́: от­ры́гну сокрове́н­ная от­ сложе́нiя мíра.
Тогда́ оста́вль наро́ды, прiи́де въ до́мъ Иису́съ. [Зач. 54.] И при­­ступи́ша къ Нему́ ученицы́ Его́, глаго́люще: скажи́ на́мъ при́тчу пле́велъ се́лныхъ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ и́мъ: сѣ́явый до́брое сѣ́мя е́сть Сы́нъ Человѣ́ческiй:
а село́ е́сть мíръ: до́брое же сѣ́мя, сі́и су́ть сы́нове Ца́р­ст­вiя, а пле́велiе су́ть сы́нове непрiя́знен­нiи:
а вра́гъ всѣ́явый и́хъ е́сть дiа́волъ: а жа́тва кончи́на вѣ́ка е́сть: а жа́тели А́нгели су́ть.
Я́коже у́бо собира́ютъ пле́велы и огне́мъ сожига́ютъ, та́ко бу́детъ въ сконча́нiе вѣ́ка сего́:
по́слетъ Сы́нъ Человѣ́ческiй А́нгелы Своя́, и соберу́тъ от­ Ца́р­ст­вiя Его́ вся́ собла́зны и творя́щихъ беззако́нiе
и вве́ргутъ и́хъ въ пе́щь о́гнен­ну: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ:
тогда́ пра́ведницы просвѣтя́т­ся я́ко со́лнце въ Ца́р­ст­вiи Отца́ и́хъ. Имѣ́яй у́шы слы́шати да слы́шитъ.
[Зач. 55.] Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное сокро́вищу сокрове́ну на селѣ́, е́же обрѣ́тъ человѣ́къ скры́, и от­ ра́дости его́ и́детъ, и вся́, ели́ка и́мать, продае́тъ, и купу́етъ село́ то́.
Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку купцу́, и́щущу до́брыхъ би́серей,
и́же обрѣ́тъ еди́нъ многоцѣ́ненъ би́серъ, ше́дъ продаде́ вся́, ели́ка имя́ше, и купи́ его́.
Па́ки подо́бно е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное не́воду вве́ржену въ мо́ре и от­ вся́каго ро́да собра́в­шу,
и́же егда́ испо́лнися, извлеко́ша и́ на кра́й, и сѣ́дше избра́ша до́брыя въ сосу́ды, а злы́я изверго́ша во́нъ.
Та́ко бу́детъ въ сконча́нiе вѣ́ка: изы́дутъ А́нгели, и от­луча́тъ злы́я от­ среды́ пра́ведныхъ,
и вве́ргутъ и́хъ въ пе́щь о́гнен­ную: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ.
Глаго́ла и́мъ Иису́съ: разумѣ́сте ли сiя́ вся́? Глаго́лаша Ему́: е́й, Го́споди.
О́нъ же рече́ и́мъ: сего́ ра́ди вся́къ кни́жникъ, научи́вся Ца́р­ст­вiю Небе́сному, подо́бенъ е́сть человѣ́ку домови́ту, и́же изно́ситъ от­ сокро́вища сво­его́ но́вая и ве́тхая.
[Зач. 56.] И бы́сть, егда́ сконча́ Иису́съ при́тчи сiя́, пре́йде от­ту́ду.
И при­­ше́дъ во оте́че­ст­вiе Свое́, уча́­ше и́хъ на со́нмищи и́хъ, я́ко диви́тися и́мъ и глаго́лати: от­ку́ду Сему́ прему́дрость сiя́ и си́лы?
Не Се́й ли е́сть текто́новъ Сы́нъ? Не Ма́ти ли Его́ нарица́ет­ся Марiа́мъ, и бра́тiя Его́ Иа́ковъ и Иосі́й, и Си́монъ и Иу́да?
И сестры́ Его́ не вся́ ли въ на́съ су́ть? От­ку́ду у́бо Сему́ сiя́ вся́?
И блажня́хуся о Не́мъ. Иису́съ же рече́ и́мъ: нѣ́сть проро́къ безъ че́сти, то́кмо во оте́че­ст­вiи сво­е́мъ и въ дому́ сво­е́мъ.
И не сотвори́ ту́ си́лъ мно́гихъ за невѣ́р­ст­во и́хъ.
[Зач. 74.] Въ то́й ча́съ при­­ступи́ша ученицы́ ко Иису́су, глаго́люще: кто́ у́бо бо́лiй е́сть въ Ца́р­ст­вiи Небе́снѣмъ?
И при­­зва́въ Иису́съ отроча́, поста́ви е́ посредѣ́ и́хъ
и рече́: ами́нь глаго́лю ва́мъ, а́ще не обратите́ся и бу́дете я́ко дѣ́ти, не вни́дете въ Ца́р­ст­во Небе́сно­е:
и́же у́бо смири́т­ся я́ко отроча́ сiе́, то́й е́сть бо́лiй во Ца́р­ст­вiи Небе́снѣмъ:
и и́же а́ще прiи́метъ отроча́ таково́ во и́мя Мое́, Мене́ прiе́млетъ:
а и́же а́ще соблазни́тъ еди́наго ма́лыхъ си́хъ вѣ́ру­ю­щихъ въ Мя́, у́не е́сть ему́, да обѣ́сит­ся же́рновъ осе́лскiй на вы́и его́, и пото́нетъ въ пучи́нѣ морстѣ́й.
Го́ре мíру от­ собла́знъ: ну́жда бо е́сть прiити́ собла́зномъ: оба́че го́ре человѣ́ку тому́, и́мже собла́знъ при­­хо́дитъ.
А́ще ли рука́ твоя́ или́ нога́ твоя́ соблажня́етъ тя́, от­сѣцы́ ю́ и ве́рзи от­ себе́: добрѣ́йше ти́ е́сть вни́ти въ живо́тъ хро́му или́ бѣ́дну {безъ руки́}, не́же двѣ́ ру́цѣ и двѣ́ но́зѣ иму́щу вве́ржену бы́ти во о́гнь вѣ́чный:
и а́ще о́ко твое́ соблажня́етъ тя́, изми́ е́ и ве́рзи от­ себе́: добрѣ́йше ти́ е́сть со еди́нѣмъ о́комъ въ живо́тъ вни́ти, не́же двѣ́ о́цѣ иму́щу вве́ржену бы́ти въ гее́н­ну о́гнен­ную.
[Зач. 75.] Блюди́те, да не пре́зрите еди́наго [от­] ма́лыхъ си́хъ: глаго́лю бо ва́мъ, я́ко А́нгели и́хъ на небесѣ́хъ вы́ну ви́дятъ лице́ Отца́ Мо­его́ Небе́снаго.
Прiи́де бо Сы́нъ Человѣ́ческiй [взыска́ти и] спасти́ поги́бшаго.
Что́ ва́мъ мни́т­ся? А́ще бу́детъ нѣ́ко­ему человѣ́ку сто́ ове́цъ, и заблу́дитъ еди́на от­ ни́хъ: не оста́витъ ли де́вятьдесятъ и де́вять въ гора́хъ и ше́дъ и́щетъ заблу́ждшiя?
и а́ще бу́детъ {приключи́т­ся} обрѣсти́ ю́, ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко ра́дует­ся о не́й па́че, не́же о девяти́десятихъ и девяти́ не заблу́ждшихъ.
Та́ко нѣ́сть во́ля предъ Отце́мъ ва́шимъ Небе́снымъ, да поги́бнетъ еди́нъ от­ ма́лыхъ си́хъ.
А́ще же согрѣши́тъ къ тебѣ́ бра́тъ тво́й, иди́ и обличи́ его́ между́ тобо́ю и тѣ́мъ еди́нѣмъ: а́ще тебе́ послу́шаетъ, прiобрѣ́лъ еси́ бра́та тво­его́:
а́ще ли тебе́ не послу́шаетъ, по­ими́ съ собо́ю еще́ еди́наго или́ два́, да при­­ устѣ́хъ двою́ или́ трiе́хъ свидѣ́телей ста́нетъ вся́къ глаго́лъ:
а́ще же не послу́шаетъ и́хъ, повѣ́ждь це́ркви: а́ще же и це́рковь преслу́шаетъ, бу́ди тебѣ́ я́коже язы́чникъ и мыта́рь.
[Зач. 76.] Ами́нь [бо] глаго́лю ва́мъ: ели́ка а́ще свя́жете на земли́, бу́дутъ свя́зана на небеси́: и ели́ка а́ще разрѣшите́ на земли́, бу́дутъ разрѣше́на на небесѣ́хъ.
Па́ки ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко а́ще два́ от­ ва́съ совѣща́ета на земли́ о вся́цѣй ве́щи, ея́же а́ще про́сита, бу́детъ и́ма от­ Отца́ Мо­его́, И́же на небесѣ́хъ:
идѣ́же бо еста́ два́ или́ трiе́ со́брани во и́мя Мое́, ту́ е́смь посредѣ́ и́хъ.
Тогда́ при­­сту́пль къ Нему́ Пе́тръ рече́: Го́споди, колькра́ты а́ще согрѣши́тъ въ мя́ бра́тъ мо́й, и от­пущу́ ли ему́ до се́дмь кра́тъ?
Глаго́ла ему́ Иису́съ: не глаго́лю тебѣ́: до се́дмь кра́тъ, но до се́дмьдесятъ кра́тъ седмери́цею.
[Зач. 77.] Сего́ ра́ди уподо́бися Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку царю́, и́же восхотѣ́ стяза́тися о словеси́ съ рабы́ сво­и́ми.
Наче́ншу же ему́ стяза́тися, при­­ведо́ша ему́ еди́наго должника́ тмо́ю тала́нтъ:
не иму́щу же ему́ воз­да́ти, повелѣ́ и́ госпо́дь его́ прода́ти, и жену́ его́, и ча́да, и вся́, ели́ка имѣ́яше, и от­да́ти.
Па́дъ у́бо ра́бъ то́й, кла́няшеся ему́, глаго́ля: го́споди, потерпи́ на мнѣ́, и вся́ ти́ воз­да́мъ.
Милосе́рдовавъ же госпо́дь раба́ того́, прости́ его́ и до́лгъ от­пусти́ ему́.
Изше́дъ же ра́бъ то́й, обрѣ́те еди́наго [от­] клевре́тъ сво­и́хъ, и́же бѣ́ до́лженъ ему́ сто́мъ пѣ́нязь: и е́мь его́ давля́ше, глаго́ля: от­да́ждь ми́, и́мже [ми́] еси́ до́лженъ.
Па́дъ у́бо клевре́тъ его́ на но́зѣ его́, моля́ше его́, глаго́ля: потерпи́ на мнѣ́, и вся́ воз­да́мъ ти́.
О́нъ же не хотя́ше, но ве́дъ всади́ его́ въ темни́цу, до́ндеже воз­да́стъ до́лжное.
Ви́дѣв­ше же клевре́ти его́ бы́в­шая, сжа́лиша си́ зѣло́ и при­­ше́дше сказа́ша господи́ну сво­ему́ вся́ бы́в­шая.
Тогда́ при­­зва́въ его́ господи́нъ его́, глаго́ла ему́: ра́бе лука́вый, ве́сь до́лгъ о́нъ от­пусти́хъ тебѣ́, поне́же умоли́лъ мя́ еси́:
не подоба́­ше ли и тебѣ́ поми́ловати клевре́та тво­его́, я́коже и а́зъ тя́ поми́ловахъ?
И прогнѣ́вався госпо́дь его́, предаде́ его́ мучи́телемъ, до́ндеже воз­да́стъ ве́сь до́лгъ сво́й.
Та́ко и Оте́цъ Мо́й Небе́сный сотвори́тъ ва́мъ, а́ще не от­пустите́ кі́йждо бра́ту сво­ему́ от­ серде́цъ ва́шихъ прегрѣше́нiя и́хъ.
1 Притча о сеятеле. 10 Почему Он говорил притчами? 18 Изъяснение притчи о сеятеле. 24 Притчи: о пшенице и плевелах; 31 о зерне горчичном; 33 о закваске. 37 Изъяснение притчи о пшенице и плевелах. 44 Притчи о сокрытом на поле сокровище и драгоценной жемчужине; 47 о закинутом неводе. 53 «Не бывает пророк без чести».
Выйдя же в день тот из дома, Иисус сел у моря.
И собралось к Нему множество народа, так что Он вошел в лодку и сел; а весь народ стоял на берегу.
И поучал их много притчами, говоря: [Зач. 50.] вот, вышел сеятель сеять;
и когда он сеял, иное упало при дороге, и налетели птицы и поклевали то;
иное упало на места каменистые, где немного было земли, и скоро взошло, потому что земля была неглубока.
Когда же взошло солнце, увяло, и, как не имело корня, засохло;
иное упало в терние, и выросло терние и заглушило его;
иное упало на добрую землю и принесло плод: одно во сто крат, а другое в шестьдесят, иное же в тридцать.
Кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 51.] И, приступив, ученики сказали Ему: для чего притчами говоришь им?
Он сказал им в ответ: для того, что вам дано знать тайны Царствия Небесного, а им не дано,
ибо кто имеет, тому дано будет и приумножится, а кто не имеет, у того отнимется и то, что имеет;
потому говорю им притчами, что они видя не видят, и слыша не слышат, и не разумеют;
и сбывается над ними пророчество Исаии, которое говорит: слухом услышите – и не уразумеете, и глазами смотреть будете – и не увидите,
ибо огрубело сердце людей сих и ушами с трудом слышат, и глаза свои сомкнули, да не увидят глазами и не услышат ушами, и не уразумеют сердцем, и да не обратятся, чтобы Я исцелил их.
Ваши же блаженны очи, что видят, и уши ваши, что слышат,
ибо истинно говорю вам, что многие пророки и праведники желали видеть, что́ вы видите, и не видели, и слышать, что́ вы слышите, и не слышали.
Вы же выслушайте значение притчи о сеятеле:
ко всякому, слушающему слово о Царствии и не разумеющему, приходит лукавый и похищает посеянное в сердце его – вот кого означает посеянное при дороге.
А посеянное на каменистых местах означает того, кто слышит слово и тотчас с радостью принимает его;
но не имеет в себе корня и непостоянен: когда настанет скорбь или гонение за слово, тотчас соблазняется.
А посеянное в тернии означает того, кто слышит слово, но забота века сего и обольщение богатства заглушает слово, и оно бывает бесплодно.
Посеянное же на доброй земле означает слышащего слово и разумеющего, который и бывает плодоносен, так что иной приносит плод во сто крат, иной в шестьдесят, а иной в тридцать.
[Зач. 52.] Другую притчу предложил Он им, говоря: Царство Небесное подобно человеку, посеявшему доброе семя на поле своем;
когда же люди спали, пришел враг его и посеял между пшеницею плевелы и ушел;
когда взошла зелень и показался плод, тогда явились и плевелы.
Придя же, рабы домовладыки сказали ему: господин! не доброе ли семя сеял ты на поле твоем? откуда же на нем плевелы?
Он же сказал им: враг человека сделал это. А рабы сказали ему: хочешь ли, мы пойдем, выберем их?
Но он сказал: нет, – чтобы, выбирая плевелы, вы не выдергали вместе с ними пшеницы,
оставьте расти вместе то́ и другое до жатвы; и во время жатвы я скажу жнецам: соберите прежде плевелы и свяжите их в снопы, чтобы сжечь их, а пшеницу уберите в житницу мою.
[Зач. 53.] Иную притчу предложил Он им, говоря: Царство Небесное подобно зерну горчичному, которое человек взял и посеял на поле своем,
которое, хотя меньше всех семян, но, когда вырастет, бывает больше всех злаков и становится деревом, так что прилетают птицы небесные и укрываются в ветвях его.
Иную притчу сказал Он им: Царство Небесное подобно закваске, которую женщина, взяв, положила в три меры муки, доколе не вскисло всё.
Всё сие Иисус говорил народу притчами, и без притчи не говорил им,
да сбудется реченное через пророка, который говорит: отверзу в притчах уста Мои; изреку сокровенное от создания мира.
Тогда Иисус, отпустив народ, вошел в дом. [Зач. 54.] И, приступив к Нему, ученики Его сказали: изъясни нам притчу о плевелах на поле.
Он же сказал им в ответ: сеющий доброе семя есть Сын Человеческий;
поле есть мир; доброе семя, это сыны Царствия, а плевелы – сыны лукавого;
враг, посеявший их, есть диавол; жатва есть кончина века, а жнецы суть Ангелы.
Посему как собирают плевелы и огнем сжигают, так будет при кончине века сего:
пошлет Сын Человеческий Ангелов Своих, и соберут из Царства Его все соблазны и делающих беззаконие,
и ввергнут их в печь огненную; там будет плач и скрежет зубов;
тогда праведники воссияют, как солнце, в Царстве Отца их. Кто имеет уши слышать, да слышит!
[Зач. 55.] Еще подобно Царство Небесное сокровищу, скрытому на поле, которое, найдя, человек утаил, и от радости о нем идет и продает всё, что имеет, и покупает поле то.
Еще подобно Царство Небесное купцу, ищущему хороших жемчужин,
который, найдя одну драгоценную жемчужину, пошел и продал всё, что имел, и купил ее.
Еще подобно Царство Небесное неводу, закинутому в море и захватившему рыб всякого рода,
который, когда наполнился, вытащили на берег и, сев, хорошее собрали в сосуды, а худое выбросили вон.
Так будет при кончине века: изыдут Ангелы, и отделят злых из среды праведных,
и ввергнут их в печь огненную: там будет плач и скрежет зубов.
И спросил их Иисус: поняли ли вы всё это? Они говорят Ему: та́к, Господи!
Он же сказал им: поэтому всякий книжник, наученный Царству Небесному, подобен хозяину, который выносит из сокровищницы своей новое и старое.
[Зач. 56.] И, когда окончил Иисус притчи сии, пошел оттуда.
И, придя в отечество Свое, учил их в синагоге их, так что они изумлялись и говорили: откуда у Него такая премудрость и силы?
не плотников ли Он сын? не Его ли Мать называется Мария, и братья Его Иаков и Иосий, и Симон, и Иуда?
и сестры Его не все ли между нами? откуда же у Него всё это?
И соблазнялись о Нем. Иисус же сказал им: не бывает пророк без чести, разве только в отечестве своем и в доме своем.
И не совершил там многих чудес по неверию их.
1 «Как дети…» 12 Заблудившаяся овца; 15 согрешающий брат. 19 «Где двое или трое собраны во имя Мое…» 21 О прощении 10,000 талантов и 100 динариев.
[Зач. 74.] В то время ученики приступили к Иисусу и сказали: кто больше в Царстве Небесном?
Иисус, призвав дитя, поставил его посреди них
и сказал: истинно говорю вам, если не обратитесь и не будете как дети, не войдете в Царство Небесное;
итак, кто умалится, как это дитя, тот и больше в Царстве Небесном;
и кто примет одно такое дитя во имя Мое, тот Меня принимает;
а кто соблазнит одного из малых сих, верующих в Меня, тому лучше было бы, если бы повесили ему мельничный жернов на шею и потопили его во глубине морской.
Горе миру от соблазнов, ибо надобно прийти соблазнам; но горе тому человеку, через которого соблазн приходит.
Если же рука твоя или нога твоя соблазняет тебя, отсеки их и брось от себя: лучше тебе войти в жизнь без руки или без ноги, нежели с двумя руками и с двумя ногами быть ввержену в огонь вечный;
и если глаз твой соблазняет тебя, вырви его и брось от себя: лучше тебе с одним глазом войти в жизнь, нежели с двумя глазами быть ввержену в геенну огненную.
[Зач. 75.] Смотрите, не презирайте ни одного из малых сих; ибо говорю вам, что Ангелы их на небесах всегда видят лицо Отца Моего Небесного.
Ибо Сын Человеческий пришел взыскать и спасти погибшее.
Как вам кажется? Если бы у кого было сто овец, и одна из них заблудилась, то не оставит ли он девяносто девять в горах и не пойдет ли искать заблудившуюся?
и если случится найти ее, то, истинно говорю вам, он радуется о ней более, нежели о девяноста девяти незаблудившихся.
Та́к, нет воли Отца вашего Небесного, чтобы погиб один из малых сих.
Если же согрешит против тебя брат твой, пойди и обличи его между тобою и им одним; если послушает тебя, то приобрел ты брата твоего;
если же не послушает, возьми с собою еще одного или двух, дабы устами двух или трех свидетелей подтвердилось всякое слово;
если же не послушает их, скажи церкви; а если и церкви не послушает, то да будет он тебе, как язычник и мыта́рь.
[Зач. 76.] Истинно говорю вам: что́ вы свяжете на земле, то́ будет связано на небе; и что́ разрешите на земле, то́ будет разрешено на небе.
Истинно также говорю вам, что если двое из вас согласятся на земле просить о всяком деле, то, чего бы ни попросили, будет им от Отца Моего Небесного,
ибо, где двое или трое собраны во имя Мое, там Я посреди них.
Тогда Петр приступил к Нему и сказал: Господи! сколько раз прощать брату моему, согрешающему против меня? до семи ли раз?
Иисус говорит ему: не говорю тебе: до семи, но до седмижды семидесяти раз.
[Зач. 77.] Посему Царство Небесное подобно царю, который захотел сосчитаться с рабами своими;
когда начал он считаться, приведен был к нему некто, который должен был ему десять тысяч талантов*; //*Вес серебра.
а как он не имел, чем заплатить, то государь его приказал продать его, и жену его, и детей, и всё, что он имел, и заплатить;
тогда раб тот пал, и, кланяясь ему, говорил: государь! потерпи на мне, и всё тебе заплачу.
Государь, умилосердившись над рабом тем, отпустил его и долг простил ему.
Раб же тот, выйдя, нашел одного из товарищей своих, который должен был ему сто динариев, и, схватив его, душил, говоря: отдай мне, что́ должен.
Тогда товарищ его пал к ногам его, умолял его и говорил: потерпи на мне, и всё отдам тебе.
Но тот не захотел, а пошел и посадил его в темницу, пока не отдаст долга.
Товарищи его, видев происшедшее, очень огорчились и, придя, рассказали государю своему всё бывшее.
Тогда государь его призывает его и говорит: злой раб! весь долг тот я простил тебе, потому что ты упросил меня;
не надлежало ли и тебе помиловать товарища твоего, ка́к и я помиловал тебя?
И, разгневавшись, государь его отдал его истязателям, пока не отдаст ему всего долга.
Та́к и Отец Мой Небесный поступит с вами, если не простит каждый из вас от сердца своего брату своему согрешений его.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible