[Зач. 98.] Сѣдя́щу же Ему́ на горѣ́ Елео́нстѣй, приступи́ша къ Нему́ ученицы́ на еди́нѣ, глаго́люще: рцы́ на́мъ, когда́ сiя́ бу́дутъ? И что́ е́сть зна́менiе Твоего́ прише́ствiя и кончи́на вѣ́ка?

И отвѣща́въ Иису́съ рече́ и́мъ: блюди́те, да никто́же ва́съ прельсти́тъ:

мно́зи бо прiи́дутъ во и́мя Мое́, глаго́люще: а́зъ е́смь Христо́съ: и мно́ги прельстя́тъ.

Услы́шати же и́мате бра́ни и слы́шанiя бра́немъ. Зри́те, не ужаса́йтеся, подоба́етъ бо всѣ́мъ [си́мъ] бы́ти: но не тогда́ е́сть кончи́на.

Воста́нетъ бо язы́къ на язы́къ, и ца́рство на ца́рство: и бу́дутъ гла́ди и па́губы и тру́си по мѣ́стомъ:

вся́ же сiя́ нача́ло болѣ́знемъ.

Тогда́ предадя́тъ вы́ въ ско́рби и убiю́тъ вы́: и бу́дете ненави́дими всѣ́ми язы́ки и́мене Моего́ ра́ди.

И тогда́ соблазня́тся мно́зи, и дру́гъ дру́га предадя́тъ, и возненави́дятъ дру́гъ дру́га:

и мно́зи лжепроро́цы воста́нутъ и прельстя́тъ мно́гiя:

и за умноже́нiе беззако́нiя, изся́кнетъ любы́ мно́гихъ.

[Зач. 99.] Претерпѣ́вый же до конца́, то́й спасе́тся.

И проповѣ́стся сiе́ Ева́нгелiе Ца́рствiя по все́й вселе́ннѣй, во свидѣ́телство всѣ́мъ язы́комъ: и тогда́ прiи́детъ кончи́на.

Егда́ у́бо у́зрите ме́рзость запустѣ́нiя, рече́нную Данiи́ломъ проро́комъ, стоя́щу на мѣ́стѣ святѣ: и́же чте́тъ, да разумѣ́етъ:

тогда́ су́щiи во Иуде́и да бѣжа́тъ на го́ры:

[и] и́же на кро́вѣ, да не схо́дитъ взя́ти я́же въ дому́ его́:

и и́же на селѣ́, да не возврати́тся вспя́ть взя́ти ри́зъ свои́хъ.

Го́ре же непра́зднымъ и доя́щымъ въ ты́я дни́.

Моли́теся же, да не бу́детъ бѣ́гство ва́ше въ зимѣ́, ни въ суббо́ту.

Бу́детъ бо тогда́ ско́рбь ве́лiя, якова́же не была́ от нача́ла мíра досе́лѣ, ниже́ и́мать бы́ти.

И а́ще не бы́ша прекрати́лися дні́е о́ны, не бы́ у́бо спасла́ся вся́ка пло́ть: избра́нныхъ же ра́ди прекратя́тся дні́е о́ны.

Тогда́ а́ще кто́ рече́тъ ва́мъ: се́, здѣ́ Христо́съ, или́ о́ндѣ: не ими́те вѣ́ры:

воста́нутъ бо лжехри́сти и лжепроро́цы и дадя́тъ зна́менiя ве́лiя и чудеса́, я́коже прельсти́ти, а́ще возмо́жно, и избра́нныя.

Се́, пре́жде рѣ́хъ ва́мъ.

А́ще у́бо реку́тъ ва́мъ: се́, въ пусты́ни е́сть, не изыди́те: се́, въ сокро́вищихъ, не ими́те вѣ́ры:

[Зач. 100.] я́коже бо мо́лнiя исхо́дитъ от восто́къ и явля́ется до за́падъ, та́ко бу́детъ прише́ствiе Сы́на Человѣ́ческаго:

идѣ́же бо а́ще бу́детъ тру́пъ, та́мо соберу́тся орли́.

А́бiе же, по ско́рби дні́й тѣ́хъ, со́лнце поме́ркнетъ, и луна́ не да́стъ свѣ́та своего́, и звѣ́зды спаду́тъ съ небесе́, и си́лы небе́сныя подви́гнутся:

и тогда́ яви́тся зна́менiе Сы́на Человѣ́ческаго на небеси́: и тогда́ воспла́чутся вся́ колѣ́на земна́я и у́зрятъ Сы́на Человѣ́ческаго гряду́ща на о́блацѣхъ небе́сныхъ съ си́лою и сла́вою мно́гою:

и по́слетъ А́нгелы Своя́ съ тру́бнымъ гла́сомъ ве́лiимъ, и соберу́тъ избра́нныя Его́ от четы́рехъ вѣ́тръ, от коне́цъ небе́съ до коне́цъ и́хъ.

От смоко́вницы же научи́теся при́тчи: егда́ уже́ ва́iя ея́ бу́дутъ мла́да, и ли́ствiе прозя́бнетъ, вѣ́дите, я́ко бли́зъ е́сть жа́тва:

та́ко и вы́, егда́ ви́дите сiя́ вся́, вѣ́дите, я́ко бли́зъ е́сть, при две́рехъ.

[Зач. 101.] Ами́нь глаго́лю ва́мъ, не мимои́детъ ро́дъ се́й, до́ндеже вся́ сiя́ бу́дутъ:

не́бо и земля́ мимои́детъ, словеса́ же Моя́ не мимои́дутъ.

[Зач. 102.] О дни́ же то́мъ и часѣ́ никто́же вѣ́сть, ни А́нгели небе́снiи, то́кмо Оте́цъ Мо́й еди́нъ:

я́коже [бо бы́сть во] дни́ Но́евы, та́ко бу́детъ и прише́ствiе Сы́на Человѣ́ческаго:

я́коже бо бѣ́ху во дни́ пре́жде пото́па яду́ще и пiю́ще, женя́щеся и посяга́юще, до него́же дне́ вни́де Но́е въ ковче́гъ,

и не увѣ́дѣша, до́ндеже прiи́де вода́ и взя́тъ вся́: та́ко бу́детъ и прише́ствiе Сы́на Человѣ́ческаго:

тогда́ два́ бу́дета на селѣ́: еди́нъ пое́млется, а другі́й оставля́ется:

двѣ́ ме́лющѣ въ же́рновахъ: еди́на пое́млется, и еди́на оставля́ется.

[Зач. 103.] Бди́те у́бо, я́ко не вѣ́сте, въ кі́й ча́съ Госпо́дь ва́шъ прiи́детъ.

Сiе́ же вѣ́дите, я́ко а́ще бы вѣ́далъ до́му влады́ка, въ ку́ю стра́жу та́ть прiи́детъ, бдѣ́лъ у́бо бы и не бы́ да́лъ подкопа́ти хра́ма своего́.

Сего́ ра́ди и вы́ бу́дите гото́ви: я́ко, въ о́ньже ча́съ не мните́, Сы́нъ Человѣ́ческiй прiи́детъ.

Кто́ у́бо е́сть вѣ́рный ра́бъ и му́дрый, его́же поста́витъ господи́нъ его́ надъ до́момъ свои́мъ, е́же дая́ти и́мъ пи́щу во вре́мя [и́хъ]?

блаже́нъ ра́бъ то́й, его́же, прише́дъ господи́нъ его́, обря́щетъ та́ко творя́ща:

ами́нь глаго́лю ва́мъ, я́ко надъ всѣ́мъ имѣ́нiемъ свои́мъ поста́витъ его́.

А́ще ли же рече́тъ злы́й ра́бъ то́й въ се́рдцы свое́мъ: косни́тъ господи́нъ мо́й прiити́,

и на́чнетъ би́ти клевре́ты своя́, я́сти же и пи́ти съ пiя́ницами:

прiи́детъ господи́нъ раба́ того́ въ де́нь, въ о́ньже не ча́етъ, и въ ча́съ, въ о́ньже не вѣ́сть,

и расте́шетъ его́ полма́, и ча́сть его́ съ невѣ́рными положи́тъ: ту́ бу́детъ пла́чь и скре́жетъ зубо́мъ.

Греческий [Greek (Koine)]

καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἐπορεύετο καὶ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομὰς τοῦ ἱεροῦ

ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα ἀμὴν λέγω ὑμῖν οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ καταλυθήσεται

καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ ὄρους τῶν ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ κατ᾿ ἰδίαν λέγοντες εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται καὶ τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καὶ συντελείας τοῦ αἰῶνος

καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ

πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός καὶ πολλοὺς πλανήσουσιν

μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων ὁρᾶτε μὴ θροεῖσθε δεῖ γὰρ γενέσθαι ἀλλ᾿ οὔπω ἐστὶν τὸ τέλος

ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους

πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων

τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου

καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσιν καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους

καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσιν πολλούς

καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν

ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται

καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσιν καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος

ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὸς ἐν τόπῳ ἁγίῳ ὁ ἀναγινώσκων νοείτω

τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη

ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος μὴ καταβάτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ

καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ

οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις

προσεύχεσθε δὲ ἵνα μὴ γένηται ἡ φυγὴ ὑμῶν χειμῶνος μηδὲ σαββάτῳ

ἔσται γὰρ τότε θλῖψις μεγάλη οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ᾿ οὐ μὴ γένηται

καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι

τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός ἤ ὧδε μὴ πιστεύσητε

ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσιν σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα ὥστε πλανῆσαι εἰ δυνατόν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς

ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν

ἐὰν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστίν μὴ ἐξέλθητε ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις μὴ πιστεύσητε

ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν οὕτως ἔσται ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου

ὅπου ἐὰν ᾖ τὸ πτῶμα ἐκεῖ συναχθήσονται οἱ ἀετοί

εὐθέως δὲ μετὰ τὴν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται

καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν οὐρανῷ καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς

καὶ ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος μεγάλης καὶ ἐπισυνάξουσιν τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ᾿ ἄκρων οὐρανῶν ἕως τῶν ἄκρων αὐτῶν

ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος

οὕτως καὶ ὑμεῖς ὅταν ἴδητε πάντα ταῦτα γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα ταῦτα γένηται

ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν

περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν οὐδὲ ὁ υἱός εἰ μὴ ὁ πατὴρ μόνος

ὥσπερ γὰρ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε οὕτως ἔσται ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου

ὡς γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες γαμοῦντες καὶ γαμίζοντες ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθεν Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν

καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου

τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ εἷς παραλαμβάνεται καὶ εἷς ἀφίεται

δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μύλῳ μία παραλαμβάνεται καὶ μία ἀφίεται

γρηγορεῖτε οὖν ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ἡμέρᾳ ὁ κύριος ὑμῶν ἔρχεται

ἐκεῖνο δὲ γινώσκετε ὅτι εἰ ᾔδει ὁ οἰκοδεσπότης ποίᾳ φυλακῇ ὁ κλέπτης ἔρχεται ἐγρηγόρησεν ἂν καὶ οὐκ ἂν εἴασεν διορυχθῆναι τὴν οἰκίαν αὐτοῦ

διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι ὅτι ᾗ οὐ δοκεῖτε ὥρᾳ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται

τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ φρόνιμος ὃν κατέστησεν ὁ κύριος ἐπὶ τῆς οἰκετείας αὐτοῦ τοῦ δοῦναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ

μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει οὕτως ποιοῦντα

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐπὶ πᾶσιν τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν

ἐὰν δὲ εἴπῃ ὁ κακὸς δοῦλος ἐκεῖνος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ χρονίζει μου ὁ κύριος

καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς συνδούλους αὐτοῦ ἐσθίῃ δὲ καὶ πίνῃ μετὰ τῶν μεθυόντων

ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει

καὶ διχοτομήσει αὐτὸν καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ μετὰ τῶν ὑποκριτῶν θήσει ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων

Латинский (Nova Vulgata)

Et egressus Iesus de templo ibat, et accesserunt discipuli eius, ut ostenderent ei aedificationes templi;

ipse autem respondens dixit eis: «Non videtis haec omnia? Amen dico vobis: Non relinquetur hic lapis super lapidem, qui non destruetur».

Sedente autem eo super montem Oliveti, accesserunt ad eum discipuli secreto dicentes: «Dic nobis: Quando haec erunt, et quod signum adventus tui et consummationis saeculi?».

Et respondens Iesus dixit eis: «Videte, ne quis vos seducat.

Multi enim venient in nomine meo dicentes: "Ego sum Christus", et multos seducent.

Audituri enim estis proelia et opiniones proeliorum. Videte, ne turbemini; oportet enim fieri, sed nondum est finis.

Consurget enim gens in gentem, et regnum in regnum, et erunt fames et terrae motus per loca;

haec autem omnia initia sunt dolorum.

Tunc tradent vos in tribulationem et occident vos, et eritis odio omnibus gentibus propter nomen meum.

Et tunc scandalizabuntur multi et invicem tradent et odio habebunt invicem;

et multi pseudoprophetae surgent et seducent multos.

Et, quoniam abundavit iniquitas, refrigescet caritas multorum;

qui autem permanserit usque in finem, hic salvus erit.

Et praedicabitur hoc evangelium regni in universo orbe in testimonium omnibus gentibus; et tunc veniet consummatio.

Cum ergo videritis abominationem desolationis, quae dicta est a Daniele propheta, stantem in loco sancto, qui legit, intellegat:

tunc qui in Iudaea sunt, fugiant ad montes;

qui in tecto, non descendat tollere aliquid de domo sua;

et, qui in agro, non revertatur tollere pallium suum.

Vae autem praegnantibus et nutrientibus in illis diebus!

Orate autem, ut non fiat fuga vestra hieme vel sabbato:

erit enim tunc tribulatio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque modo neque fiet.

Et nisi breviati fuissent dies illi, non fieret salva omnis caro; sed propter electos breviabuntur dies illi.

Tunc si quis vobis dixerit: "Ecce hic Christus" aut: "Hic", nolite credere.

Surgent enim pseudochristi et pseudoprophetae et dabunt signa magna et prodigia, ita ut in errorem inducantur, si fieri potest, etiam electi.

Ecce praedixi vobis.

Si ergo dixerint vobis: "Ecce in deserto est", nolite exire; "Ecce in penetralibus", nolite credere;

sicut enim fulgur exit ab oriente et paret usque in occidentem, ita erit adventus Filii hominis.

Ubicumque fuerit corpus, illuc congregabuntur aquilae.

Statim autem post tribulationem dierum illorum, sol obscurabitur, et luna non dabit lumen suum, et stellae cadent de caelo, et virtutes caelorum commovebuntur.

Et tunc parebit signum Filii hominis in caelo, et tunc plangent omnes tribus terrae et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria multa;

et mittet angelos suos cum tuba magna, et congregabunt electos eius a quattuor ventis, a summis caelorum usque ad terminos eorum.

Ab arbore autem fici discite parabolam: cum iam ramus eius tener fuerit, et folia nata, scitis quia prope est aestas.

Ita et vos, cum videritis haec omnia, scitote quia prope est in ianuis.

Amen dico vobis: Non praeteribit haec generatio, donec omnia haec fiant.

Caelum et terra transibunt, verba vero mea non praeteribunt.

De die autem illa et hora nemo scit, neque angeli caelorum neque Filius, nisi Pater solus.

Sicut enim dies Noe, ita erit adventus Filii hominis.

Sicut enim erant in diebus ante diluvium comedentes et bibentes, nubentes et nuptum tradentes, usque ad eum diem, quo introivit in arcam Noe,

et non cognoverunt, donec venit diluvium et tulit omnes, ita erit et adventus Filii hominis.

Tunc duo erunt in agro: unus assumitur, et unus relinquitur;

duae molentes in mola: una assumitur, et una relinquitur.

Vigilate ergo, quia nescitis qua die Dominus vester venturus sit.

Illud autem scitote quoniam si sciret pater familias qua hora fur venturus esset, vigilaret utique et non sineret perfodi domum suam.

Ideo et vos estote parati, quia, qua nescitis hora, Filius hominis venturus est.

Quis putas est fidelis servus et prudens, quem constituit dominus supra familiam suam, ut det illis cibum in tempore?

Beatus ille servus, quem cum venerit dominus eius, invenerit sic facientem.

Amen dico vobis quoniam super omnia bona sua constituet eum.

Si autem dixerit malus servus ille in corde suo: "Moram facit dominus meus venire",

et coeperit percutere conservos suos, manducet autem et bibat cum ebriis,

veniet dominus servi illius in die, qua non sperat, et in hora, qua ignorat,

et dividet eum partemque eius ponet cum hypocritis; illic erit fletus et stridor dentium.

Таджикский

Языки

Ва Исо аз маъбад баромада, мерафт. Ва шогирдонаш назди Ӯ омаданд, то ки иморатҳои маъбадро ба Ӯ нишон диҳанд.

Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: «Оё ҳамаи инҳоро мебинед? Ба ростӣ ба шумо мегӯям: дар ин ҷо санге бар санге нахоҳад монд; ҳамааш хароб хоҳад шуд».

Вақте ки Ӯ бар кӯҳи Зайтун нишаста буд, шогирдонаш ба танҳоӣ назди Ӯ омада, пурсиданд: «Моро огоҳ кун, ки кай воқеъ мешавад? Ва аломати омадани Ту ва охири замон чӣ гуна аст?»

Исо дар ҷавоби онҳо гуфт: «Ҳушёр бошед, ки касе шуморо гумроҳ накунад;

Зеро бисёр касон бо номи Ман омада, гӯянд, ки ́ман Масеҳ ҳастам́, ва мардуми бисёрро гумроҳ хоҳанд кард.

Ҷангҳо ва овозаи ҷангҳоро хоҳед шунид. Зинҳор, натарсед; зеро ҳамаи ин бояд воқеъ шавад; лекин ин ҳанӯз интиҳо нест:

Зеро қавме бар зидди қавме ва салтанате бар зидди салтанате қиём хоҳад кард, ва дар ҳар ҷо қаҳтиҳо, вабоҳо ва зилзилаҳо рӯй хоҳад дод;

Аммо ҳамаи инҳо ибтидои дардҳост.

Он гоҳ шуморо ба шиканҷаҳо таслим карда, хоҳанд кушт; ва ҳамаи қавмҳо аз барои номи Ман ба шумо адоват хоҳанд дошт.

Дар он замон бисёр касон ба васваса хоҳанд афтод; ва якдигарро таслим хоҳанд кард ва аз якдигар нафрат хоҳанд дошт.

Ва басе пайғамбарони козиб ба майдон омада, мардуми бисёрро гумроҳ хоҳанд кард;

Ва ба сабаби афзудани шарорат, муҳаббати бисёр касон сард хоҳад шуд;

Лекин ҳар кӣ то охир сабр кунад, наҷот хоҳад ёфт.

Ва ин Инҷили Малакут дар тамоми олам мавъиза хоҳад шуд, то ки барои ҳамаи халқҳо шаҳодате шавад; ва он гоҳ интиҳо фаро хоҳад расид.

Пас, чун кароҳати хоробиро, ки Дониёли пайғамбар ба забон овардааст, дар ҷои пок бар по бубинед, – ҳар кӣ хонад, дарк кунад, –

Он гоҳ онҳое ки дар Яҳудо мебошанд, ба кӯҳистон гурезанд;

Ва ҳар кӣ дар бом бошад, барои гирифтани чизе аз хонаи худ, поён нафурояд;

Ва он ки дар киштзор аст, барои гирифтани ҷомаи худ барнагардад.

Лекин вой бар ҳоли ҳомиладорон ва ширдорон дар он айём!

Дуо кунед, ки гурехтани шумо дар зимистон ва ё рӯзи шанбе рӯй надиҳад;

Зеро дар он замон чунон мусибати бузурге хоҳад шуд, ки аз ибтидои олам то ҳол нашудааст, ва бори дигар нахоҳад шуд.

Ва агар он айём кӯтоҳ намешуд, ҳеҷ кас наҷот намеёфт; лекин аз барои баргузидагон он айём кӯтоҳ хоҳад шуд.

Дар он ҳангом агар касе ба шумо гӯяд: ́Инак Масеҳ дар ин ҷост́ ё ́дар он ҷост́, бовар накунед;

Зеро ки масеҳиёни козиб ва пайғамбарони козиб ба майдон омада, аломот ва мӯъҷизоти бузурге нишон хоҳанд дод, то ки, агар мумкин бошад, баргузидагонро низ гумроҳ кунанд.

Инак, Ман пешакӣ ба шумо гуфтам.

Пас, агар ба шумо гӯянд: ́Инак, дар биёбон аст́, – берун наравед; ́инак дар ҳуҷра аст́, – бовар накунед;

Зеро, чӣ тавре ки барқ дар шарқ зоҳир шуда, дар ғарб ҳам намудор мегардад, омадани Писари Одам низ чунин хоҳад шуд;

Ҳар ҷо, ки лошае бошад, каргасон дар он ҷо ҷамъ шаванд.

Ва фавран, пас аз мусибати он айём, офтоб хира шавад, ва моҳ рӯшноии худро надиҳад, ва ситорагон аз осмон фурӯ резанд, ва қуваҳои афлок мутазалзил шаванд;

Он гоҳ аломати Посари Одам дар осмон намудор хоҳад гардид; ва он гоҳ ҳамаи қабилаҳои рӯи замин навҳа кунанд ва Писари Одамро бинанд, ки бо қудрат ва ҷалоли азим бар абрҳо меояд;

Ва фариштагони Худро бо карнаи баланднавоз хоҳад фиристод, ва баргузидагони Ӯро аз чор ҷониб, аз як канори осмон то канори дигараш фароҳам хоҳад овард.

Акнун аз дарахти анҷир мисол гиред: чун шохааш нарм шуда, барг оварад, медонед, ки тобистон наздик аст;

Ҳамчунин шумо чун ҳамаи ин чизҳоро дидед, бидонед, ки наздик аст, назди дар аст.

Ба ростӣ ба шумо мегӯям: ин насл ҳанӯз аз олам нагузашта, ҳамаи ин чизҳо воқеъ хоҳад шуд.

Осмон ва замин гузарон аст, лекин сухани Ман гузарон нест.

Аммо он рӯз ва соатро, ғайр аз Падари Ман, ҳеҷ кас, ҳатто фариштагони осмон ҳам намедонанд;

Чи тавре ки дар айёми Нӯҳ шуда буд, дар омадани Писари Одам низ ҳамон тавр хоҳад шуд:

Зеро, чи тавре ки дар айёми пеш аз тӯфон, то он рӯзе ки Нӯҳ ба киштӣ даромад, мехӯрданд, менӯшиданд, зан мегирифтанд ва ба шавҳар мерафтанд,

Ва чизе намефаҳмиданд, то даме ки тӯфон омада, ҳамаро несту нобуд кард, – омадани Писари Одам низ ҳамон тавр хоҳад шуд;

Он вақт аз ду нафаре ки дар киштзор ҳастанд, яке гирифта ва дигаре гузошта хоҳад шуд;

Ва аз ду зане ки бо дастос машғуланд, яке гирифта ва дигаре гузошта хоҳад шуд.

Пас, бедор бошед, зеро намедонед, ки Худованди шумо дар кадом соат меояд.

Лекин ҳаминро шумо медонед, ки агар соҳиби хона медонист ки дар кадом поси шаб дузд меояд, бедор монда, намегузошт, ки ба хонааш нақб занад.

Бинобар ин шумо низ тайёр бошед, зеро дар соате ки гумон надоред, Писари Одам меояд.

Пас он ғуломи мӯътамад ва доно кист, ки хоҷааш вайро бар хизматгорони худ таъин карда бошад, то ки ба онҳо дар сари вақт хӯрок диҳад?

Хушо он ғуломе ки хоҷааш омада, вайро машғули ҳамин кор ёбад;

Ба ростӣ ба шумо мегӯям, ки вайро бар тамоми дороии худ таъин хоҳад кард.

Лекин агар он ғулом бадкирдор бошад ва дар дили худ гӯяд, ки ́хоҷаи ман ба зудӣ намеояд́,

Ва ба задани ғуломони дигар шурӯъ кунад ва бо бадмастон ба хӯрдан ва нӯшидан машғул шавад, –

Хоҷаи он ғулом дар он рӯзе ки вай мунтазир нест, ва дар соате ки гумон надорад, хоҳад омад,

Ва ӯро ду пора карда, қисматашро бо риёкорон баробар хоҳад кард: дар он ҷо гиря ва ғиҷирроси дандон хоҳад буд».