Скрыть
9:3
9:4
9:6
9:7
9:8
9:10
9:11
9:12
9:15
9:17
9:19
9:21
9:22
9:23
9:24
9:25
9:26
9:28
9:29
9:30
9:31
9:33
Глава 20 
20:2
20:3
20:4
20:5
20:6
20:7
20:8
20:9
20:10
20:11
20:12
20:13
20:14
20:15
20:17
20:21
20:23
20:25
20:26
20:27
20:31
20:32
20:33
20:34
Церковнославянский (рус)
[Зач. 29.] И влѣ́зъ въ кора́бль, пре́йде и прiи́де во Сво́й гра́дъ.
И се́, при­­несо́ша Ему́ разсла́блена [жи́лами], на одрѣ́ лежа́ща: и ви́дѣвъ Иису́съ вѣ́ру и́хъ, рече́ разсла́блен­ному: дерза́й, ча́до, от­пуща́ют­ся ти́ грѣси́ тво­и́.
И се́, нѣ́цыи от­ кни́жникъ рѣ́ша въ себѣ́: Се́й ху́литъ.
И ви́дѣвъ Иису́съ помышле́нiя и́хъ, рече́: вску́ю вы́ мы́слите лука́вая въ сердца́хъ сво­и́хъ?
Что́ бо е́сть удо́бѣе рещи́: от­пуща́ют­ся ти́ грѣси́: или́ рещи́: воста́ни и ходи́?
Но да увѣ́сте, я́ко вла́сть и́мать Сы́нъ Человѣ́ческiй на земли́ от­пуща́ти грѣхи́: тогда́ глаго́ла разсла́блен­ному: воста́ни, воз­ми́ тво́й о́дръ и иди́ въ до́мъ тво́й.
И воста́въ, [взе́мъ о́дръ сво́й,] и́де въ до́мъ сво́й.
Ви́дѣв­ше же наро́ди чуди́шася и просла́виша Бо́га, да́в­шаго вла́сть такову́ю человѣ́комъ.
[Зач. 30.] И преходя́ Иису́съ от­ту́ду, ви́дѣ человѣ́ка сѣдя́ща на мы́тницѣ, Матѳе́а глаго́лема: и глаго́ла ему́: по Мнѣ́ гряди́. И воста́въ по Не́мъ и́де.
И бы́сть Ему́ воз­лежа́щу въ дому́, и се́, мно́зи мытари́ и грѣ́шницы при­­ше́дше воз­лежа́ху со Иису́сомъ и со ученики́ Его́.
И ви́дѣв­ше фарисе́е, глаго́лаху ученико́мъ Его́: почто́ съ мытари́ и грѣ́шники Учи́тель ва́шъ я́стъ и пiе́тъ?
Иису́съ же слы́шавъ рече́ и́мъ: не тре́буютъ здра́вiи врача́, но боля́щiи:
ше́дше же научи́теся, что́ е́сть: ми́лости хощу́, а не же́ртвы? Не прiидо́хъ бо при­­зва́ти пра́ведники, но грѣ́шники на покая́нiе.
[Зач. 31.] Тогда́ при­­ступи́ша къ Нему́ ученицы́ Иоа́н­новы, глаго́люще: почто́ мы́ и фарисе́е пости́мся мно́го, ученицы́ же Тво­и́ не постя́т­ся?
И рече́ и́мъ Иису́съ: еда́ мо́гутъ сы́нове бра́чнiи пла́кати, ели́ко вре́мя съ ни́ми е́сть жени́хъ? Прiи́дутъ же дні́е, егда́ отъ­и́мет­ся от­ ни́хъ жени́хъ, и тогда́ постя́т­ся.
Никто́же бо при­­ставля́етъ при­­ставле́нiя пла́та небѣ́лена ри́зѣ ве́тсѣ: во́зметъ бо кончи́ну свою́ от­ ри́зы {от­то́ргнетъ бо при­­ставле́нiе его́ от­ ри́зы [нѣ́что]}, и го́рша дира́ бу́детъ.
Ниже́ влива́ютъ вина́ но́ва въ мѣ́хи ве́тхи: а́ще ли же ни́, то́ просадя́т­ся мѣ́си, и вино́ пролiе́т­ся, и мѣ́си поги́бнутъ: но влива́ютъ вино́ но́во въ мѣ́хи но́вы, и обое́ соблюде́т­ся.
[Зач. 32.] Сiя́ Ему́ глаго́лющу къ ни́мъ, се́, кня́зь нѣ́кiй при­­ше́дъ кла́няшеся Ему́, глаго́ля, я́ко дщи́ моя́ ны́нѣ у́мре: но при­­ше́дъ воз­ложи́ на ню́ ру́ку Твою́, и оживе́тъ.
И воста́въ Иису́съ по не́мъ и́де, и ученицы́ Его́.
И се́, жена́ кровоточи́ва два­на́­де­ся­те лѣ́тъ, при­­сту́пльши созади́, при­­косну́ся воскри́лiю ри́зы Его́,
глаго́лаше бо въ себѣ́: а́ще то́кмо при­­косну́ся ри́зѣ Его́, спасе́на бу́ду.
Иису́съ же обра́щься и ви́дѣвъ ю́, рече́: дерза́й, дщи́, вѣ́ра твоя́ спасе́ тя. И спасе́на бы́сть жена́ от­ часа́ того́.
И при­­ше́дъ Иису́съ въ до́мъ кня́жь, и ви́дѣвъ сопцы́ и наро́дъ мо́лвящь,
глаго́ла и́мъ: от­иди́те, не у́мре бо дѣви́ца, но спи́тъ. И руга́хуся Ему́.
Егда́ же изгна́нъ бы́сть наро́дъ, в­ше́дъ я́тъ ю́ за ру́ку: и воста́ дѣви́ца.
И изы́де вѣ́сть сiя́ по все́й земли́ то́й.
[Зач. 33.] И преходя́щу от­ту́ду Иису́сови, по Не́мъ идо́ста два́ слѣпца́, зову́ща и глаго́люща: поми́луй ны́, [Иису́се] Сы́не Дави́довъ.
Прише́дшу же Ему́ въ до́мъ, при­­ступи́ста къ Нему́ слѣпца́, и глаго́ла и́ма Иису́съ: вѣ́руета ли, я́ко могу́ сiе́ сотвори́ти? Глаго́ласта Ему́: е́й, Го́споди.
Тогда́ при­­косну́ся о́чiю и́хъ, глаго́ля: по вѣ́рѣ ва́ю бу́ди ва́ма.
И от­верзо́стася о́чи и́ма: и запрети́ и́ма Иису́съ, глаго́ля: блюди́та, да никто́же увѣ́сть.
О́на же изше́дша просла́виста Его́ по все́й земли́ то́й.
Тѣ́ма же исходя́щема, се́, при­­ведо́ша къ Нему́ человѣ́ка нѣ́ма бѣсну́ема.
И изгна́ну бѣ́су, проглаго́ла нѣмы́й. И диви́шася наро́ди, глаго́люще, я́ко николи́же яви́ся та́ко во Изра́или.
Фарисе́е же глаго́лаху: о кня́зи бѣсо́встѣмъ изго́нитъ бѣ́сы.
И прохожда́­ше Иису́съ гра́ды вся́ и ве́си, учя́ на со́нмищихъ и́хъ, и проповѣ́дая Ева́нгелiе Ца́р­ст­вiя, и цѣля́ вся́къ неду́гъ и вся́ку я́зю въ лю́дехъ.
[Зач. 34.] Ви́дѣвъ же наро́ды, милосе́рдова о ни́хъ, я́ко бя́ху смяте́ни и от­ве́ржени, я́ко о́вцы не иму́щыя па́стыря.
Тогда́ глаго́ла ученико́мъ Сво­и́мъ: жа́тва у́бо мно́га, дѣ́лателей же ма́ло:
моли́теся у́бо Го́споди́ну жа́твы, я́ко да изведе́тъ дѣ́латели на жа́тву Свою́.
[Зач. 80.] Подо́бно бо е́сть Ца́р­ст­вiе Небе́сное человѣ́ку домови́ту, и́же изы́де ку́пно {зѣло́} у́тро ная́ти дѣ́латели въ виногра́дъ сво́й,
и совѣща́въ съ дѣ́латели по пѣ́нязю на де́нь, посла́ и́хъ въ виногра́дъ сво́й.
И изше́дъ въ тре́тiй ча́съ, ви́дѣ и́ны стоя́щя на то́ржищи пра́здны,
и тѣ́мъ рече́: иди́те и вы́ въ виногра́дъ мо́й, и е́же бу́детъ пра́вда, да́мъ ва́мъ. Они́ же идо́ша.
Па́ки же изше́дъ въ шесты́й и девя́тый ча́съ, сотвори́ та́коже.
Во единыйже­на́­де­сять ча́съ изше́дъ, обрѣ́те другі́я стоя́щя пра́здны и глаго́ла и́мъ: что́ здѣ́ сто­ите́ ве́сь де́нь пра́здни?
Глаго́лаша ему́: я́ко никто́же на́съ ная́тъ. Глаго́ла и́мъ: иди́те и вы́ въ виногра́дъ [мо́й], и е́же бу́детъ пра́ведно, прiи́мете.
Ве́черу же бы́в­шу, глаго́ла господи́нъ виногра́да къ при­­ста́внику сво­ему́: при­­зови́ дѣ́латели и да́ждь и́мъ мзду́, наче́нъ от­ послѣ́днихъ до пе́рвыхъ.
И при­­ше́дше и́же во единый­на́­де­сять ча́съ, прiя́ша по пѣ́нязю.
Прише́дше же пе́рвiи мня́ху, я́ко вя́щше прiи́мутъ: и прiя́ша и ті́и по пѣ́нязю:
прiе́мше же ропта́ху на господи́на,
глаго́люще, я́ко сі́и послѣ́днiи еди́нъ ча́съ сотвори́ша, и ра́вныхъ на́мъ сотвори́лъ и́хъ еси́, поне́сшымъ тяготу́ дне́ и ва́ръ.
О́нъ же от­вѣща́въ рече́ еди́ному и́хъ: дру́же, не оби́жу тебе́: не по пѣ́нязю ли совѣща́лъ еси́ со мно́ю?
Воз­ми́ твое́ и иди́: хощу́ же и сему́ послѣ́днему да́ти, я́коже и тебѣ́:
или́ нѣ́сть ми́ лѣ́ть сотвори́ти, е́же хощу́, во сво­и́хъ ми́? А́ще о́ко твое́ лука́во е́сть, я́ко а́зъ бла́гъ е́смь?
Та́ко бу́дутъ послѣ́днiи пе́рви, и пе́рвiи послѣ́дни: мно́зи бо су́ть зва́ни, ма́ло же избра́н­ныхъ.
[Зач. 81.] И восходя́ Иису́съ во Иерусали́мъ, поя́тъ оба­на́­де­ся­те ученика́ еди́ны {осо́бь} на пути́ и рече́ и́мъ:
се́, восхо́димъ во Иерусали́мъ, и Сы́нъ Человѣ́ческiй пре́данъ бу́детъ архiере́емъ и кни́жникомъ: и осу́дятъ Его́ на сме́рть,
и предадя́тъ Его́ язы́комъ на поруга́нiе и бiе́нiе и пропя́тiе: и въ тре́тiй де́нь воскре́снетъ.
Тогда́ при­­ступи́ къ Нему́ ма́ти сы́ну Зеведе́ову съ сыно́ма сво­и́ма, кла́ня­ю­щися и прося́щи нѣ́что от­ Него́.
О́нъ же рече́ е́й: чесо́ хо́щеши? Глаго́ла ему́: рцы́, да ся́дета сiя́ о́ба сы́на моя́, еди́нъ одесну́ю Тебе́, и еди́нъ ошу́юю [Тебе́], во Ца́р­ст­вiи Тво­е́мъ.
Отвѣща́въ же Иису́съ рече́: не вѣ́ста, чесо́ про́сита: мо́жета ли пи́ти ча́шу, ю́же А́зъ и́мамъ пи́ти, или́ креще́нiемъ, и́мже А́зъ креща́юся, крести́тися? Глаго́ласта ему́: мо́жева.
И глаго́ла и́ма: ча́шу у́бо Мою́ испiе́та, и креще́нiемъ, и́мже А́зъ креща́юся, и́мате крести́тися: а е́же сѣ́сти одесну́ю Мене́ и ошу́юю Мене́, нѣ́сть Мое́ да́ти, но и́мже угото́вася от­ Отца́ Мо­его́.
И слы́шав­ше де́сять, негодова́ша о обою́ бра́ту.
Иису́съ же при­­зва́въ и́хъ, рече́: вѣ́сте, я́ко кня́зи язы́къ госпо́д­ст­вуютъ и́ми, и вели́цыи облада́ютъ и́ми:
не та́ко же бу́детъ въ ва́съ: но и́же а́ще хо́щетъ въ ва́съ вя́щшiй бы́ти, да бу́детъ ва́мъ слуга́:
и и́же а́ще хо́щетъ въ ва́съ бы́ти пе́рвый, бу́ди ва́мъ ра́бъ:
я́коже Сы́нъ Человѣ́ческiй не прiи́де, да послу́жатъ Ему́, но послужи́ти и да́ти ду́шу Свою́ избавле́нiе за мно́гихъ.
[Зач. 82.] И исходя́щу Ему́ от­ Иерихо́на, по Не́мъ и́де наро́дъ мно́гъ.
И се́, два́ слѣпца́ сѣдя́ща при­­ пути́, слы́шав­ша, я́ко Иису́съ мимохо́дитъ, возопи́ста, глаго́люща: поми́луй ны́, Го́споди, Сы́не Дави́довъ.
Наро́дъ же преща́­ше и́ма, да умолчи́та: о́на же па́че вопiя́ста, глаго́люща: поми́луй ны́, Го́споди, Сы́не Дави́довъ.
И воста́въ Иису́съ воз­гласи́ я́ и рече́: что́ хо́щета, да сотворю́ ва́ма?
Глаго́ласта Ему́: Го́споди, да от­ве́рзетѣся о́чи на́ю.
Милосе́рдовавъ же Иису́съ при­­косну́ся о́чiю и́ма: и а́бiе прозрѣ́ста и́ма о́чи, и по Не́мъ идо́ста.
Синодальный
1 Исцеление расслабленного; 9 призвание Матфея. 13 «Не праведников, но грешников». 14 О посте. 20 Исцеление кровоточивой женщины. 23 Воскрешение дочери начальника. 27 Исцеление двух слепых, 32 и немого бесноватого. 35 Жалость над толпою.
[Зач. 29.] Тогда Он, войдя в лодку, переправился обратно и прибыл в Свой город.
И вот, принесли к Нему расслабленного, положенного на постели. И, видя Иисус веру их, сказал расслабленному: дерзай, чадо! прощаются тебе грехи твои.
При сем некоторые из книжников сказали сами в себе: Он богохульствует.
Иисус же, видя помышления их, сказал: для чего вы мыслите худое в сердцах ваших?
ибо что легче сказать: прощаются тебе грехи, или сказать: встань и ходи?
Но чтобы вы знали, что Сын Человеческий имеет власть на земле прощать грехи, – тогда говорит расслабленному: встань, возьми постель твою, и иди в дом твой.
И он встал, взял постель свою и пошел в дом свой.
Народ же, видев это, удивился и прославил Бога, давшего такую власть человекам.
[Зач. 30.] Проходя оттуда, Иисус увидел человека, сидящего у сбора пошлин, по имени Матфея, и говорит ему: следуй за Мною. И он встал и последовал за Ним.
И когда Иисус возлежал в доме, многие мытари и грешники пришли и возлегли с Ним и учениками Его.
Увидев то, фарисеи сказали ученикам Его: для чего Учитель ваш ест и пьет с мытарями и грешниками?
Иисус же, услышав это, сказал им: не здоровые имеют нужду во враче, но больные,
пойдите, научитесь, что́ значит: милости хочу, а не жертвы? Ибо Я пришел призвать не праведников, но грешников к покаянию.
[Зач. 31.] Тогда приходят к Нему ученики Иоанновы и говорят: почему мы и фарисеи постимся много, а Твои ученики не постятся?
И сказал им Иисус: могут ли печалиться сыны чертога брачного, пока с ними жених? Но придут дни, когда отнимется у них жених, и тогда будут поститься.
И никто к ветхой одежде не приставляет заплаты из небеленой ткани, ибо вновь пришитое отдерет от старого, и дыра будет еще хуже.
Не вливают также вина молодого в мехи ветхие; а иначе прорываются мехи, и вино вытекает, и мехи пропадают, но вино молодое вливают в новые мехи, и сберегается то и другое.
[Зач. 32.] Когда Он говорил им сие, подошел к Нему некоторый начальник и, кланяясь Ему, говорил: дочь моя теперь умирает; но приди, возложи на нее руку Твою, и она будет жива.
И встав, Иисус пошел за ним, и ученики Его.
И вот, женщина, двенадцать лет страдавшая кровотечением, подойдя сзади, прикоснулась к краю одежды Его,
ибо она говорила сама в себе: если только прикоснусь к одежде Его, выздоровею.
Иисус же, обратившись и увидев ее, сказал: дерзай, дщерь! вера твоя спасла тебя. Женщина с того часа стала здорова.
И когда пришел Иисус в дом начальника и увидел свирельщиков и народ в смятении,
сказал им: выйдите вон, ибо не умерла девица, но спит. И смеялись над Ним.
Когда же народ был выслан, Он, войдя, взял ее за руку, и девица встала.
И разнесся слух о сем по всей земле той.
[Зач. 33.] Когда Иисус шел оттуда, за Ним следовали двое слепых и кричали: помилуй нас, Иисус, сын Давидов!
Когда же Он пришел в дом, слепые приступили к Нему. И говорит им Иисус: веруете ли, что Я могу это сделать? Они говорят Ему: ей, Господи!
Тогда Он коснулся глаз их и сказал: по вере вашей да будет вам.
И открылись глаза их; и Иисус строго сказал им: смотрите, чтобы никто не узнал.
А они, выйдя, разгласили о Нем по всей земле той.
Когда же те выходили, то привели к Нему человека немого бесноватого.
И когда бес был изгнан, немой стал говорить. И народ, удивляясь, говорил: никогда не бывало такого явления в Израиле.
А фарисеи говорили: Он изгоняет бесов силою князя бесовского.
И ходил Иисус по всем городам и селениям, уча в синагогах их, проповедуя Евангелие Царствия и исцеляя всякую болезнь и всякую немощь в людях.
[Зач. 34.] Видя толпы народа, Он сжалился над ними, что они были изнурены и рассеяны, как овцы, не имеющие пастыря.
Тогда говорит ученикам Своим: жатвы много, а делателей мало;
итак, молите Господина жатвы, чтобы выслал делателей на жатву Свою.
1 Притча о работниках в винограднике и их плата. 17 Предсказание Иисуса Христа о Его смерти. 20 Просьба матери сыновей Зеведеевых. 27 «Кто хочет быть первым…» 29 Исцеление двух слепых.
[Зач. 80.] Ибо Царство Небесное подобно хозяину дома, который вышел рано поутру нанять работников в виноградник свой
и, договорившись с работниками по динарию на день, послал их в виноградник свой;
выйдя около третьего часа, он увидел других, стоящих на торжище праздно,
и им сказал: идите и вы в виноградник мой, и что́ следовать будет, дам вам. Они пошли.
Опять выйдя около шестого и девятого часа, сделал то́ же.
Наконец, выйдя около одиннадцатого часа, он нашел других, стоящих праздно, и говорит им: что́ вы стоите здесь целый день праздно?
Они говорят ему: никто нас не нанял. Он говорит им: идите и вы в виноградник мой, и что́ следовать будет, полу́чите.
Когда же наступил вечер, говорит господин виноградника управителю своему: позови работников и отдай им плату, начав с последних до первых.
И пришедшие около одиннадцатого часа получили по динарию.
Пришедшие же первыми думали, что они получат больше, но получили и они по динарию;
и, получив, стали роптать на хозяина дома
и говорили: эти последние работали один час, и ты сравнял их с нами, перенесшими тягость дня и зной.
Он же в ответ сказал одному из них: друг! я не обижаю тебя; не за динарий ли ты договорился со мною?
возьми свое и пойди; я же хочу дать этому последнему то́ же, что́ и тебе;
разве я не властен в своем делать, что́ хочу? или глаз твой завистлив оттого, что я добр?
Так будут последние первыми, и первые последними, ибо много званых, а мало избранных.
[Зач. 81.] И, восходя в Иерусалим, Иисус дорогою отозвал двенадцать учеников одних, и сказал им:
вот, мы восходим в Иерусалим, и Сын Человеческий предан будет первосвященникам и книжникам, и осудят Его на смерть;
и предадут Его язычникам на поругание и биение и распятие; и в третий день воскреснет.
Тогда приступила к Нему мать сыновей Зеведеевых с сыновьями своими, кланяясь и чего-то прося у Него.
Он сказал ей: чего ты хочешь? Она говорит Ему: скажи, чтобы сии два сына мои сели у Тебя один по правую сторону, а другой по левую в Царстве Твоем.
Иисус сказал в ответ: не знаете, чего просите. Можете ли пить чашу, которую Я буду пить, или креститься крещением, которым Я крещусь? Они говорят Ему: можем.
И говорит им: чашу Мою будете пить, и крещением, которым Я крещусь, будете креститься, но дать сесть у Меня по правую сторону и по левую – не от Меня зависит, но кому уготовано Отцом Моим.
Услышав сие, прочие десять учеников вознегодовали на двух братьев.
Иисус же, подозвав их, сказал: вы знаете, что князья народов господствуют над ними, и вельможи властвуют ими;
но между вами да не будет так: а кто хочет между вами быть бо́льшим, да будет вам слугою;
и кто хочет между вами быть первым, да будет вам рабом;
так как Сын Человеческий не для того пришел, чтобы Ему служили, но чтобы послужить и отдать душу Свою для искупления многих.
[Зач. 82.] И когда выходили они из Иерихона, за Ним следовало множество народа.
И вот, двое слепых, сидевшие у дороги, услышав, что Иисус идет мимо, начали кричать: помилуй нас, Господи, Сын Давидов!
Народ же заставлял их молчать; но они еще громче стали кричать: помилуй нас, Господи, Сын Давидов!
Иисус, остановившись, подозвал их и сказал: чего вы хотите от Меня?
Они говорят Ему: Господи! чтобы открылись глаза наши.
Иисус же, умилосердившись, прикоснулся к глазам их; и тотчас прозрели глаза их, и они пошли за Ним.
Entonces, entrando Jesús en la barca, pasó al otro lado y vino a su ciudad.
Y sucedió que le llevaron un paralítico tendido sobre una camilla. Al ver Jesús la fe de ellos, dijo al paralítico:

—Ten ánimo, hijo; tus pecados te son perdonados.

Entonces algunos de los escribas se decían a sí mismos: «Éste blasfema».
Conociendo Jesús los pensamientos de ellos, dijo:

—¿Por qué pensáis mal en vuestros corazones?

¿Qué es más fácil, decir: “Los pecados te son perdonados”, o decir: “Levántate y anda”?
Pues para que sepáis que el Hijo del hombre tiene potestad en la tierra para perdonar pecados —dijo entonces al paralítico—: Levántate, toma tu camilla y vete a tu casa.
Entonces él se levantó y se fue a su casa.
La gente, al verlo, se maravilló y glorificó a Dios, que había dado tal potestad a los hombres.
Saliendo Jesús de allí, vio a un hombre llamado Mateo que estaba sentado en el banco de los tributos públicos, y le dijo:

—Sígueme.

Él se levantó y lo siguió.

Aconteció que estando él sentado a la mesa en la casa, muchos publicanos y pecadores, que habían llegado, se sentaron juntamente a la mesa con Jesús y sus discípulos.
Cuando vieron esto los fariseos, dijeron a los discípulos:

—¿Por qué come vuestro Maestro con los publicanos y pecadores?

Al oír esto Jesús, les dijo:

—Los sanos no tienen necesidad de médico, sino los enfermos.

Id, pues, y aprended lo que significa: “Misericordia quiero y no sacrificios”, porque no he venido a llamar a justos, sino a pecadores al arrepentimiento.
Entonces se le acercaron los discípulos de Juan y le preguntaron:

—¿Por qué nosotros y los fariseos ayunamos muchas veces, y tus discípulos no ayunan?

Jesús les dijo:

—¿Acaso pueden los que están de bodas tener luto entre tanto que el esposo está con ellos? Pero vendrán días cuando el esposo les será quitado, y entonces ayunarán.

Nadie pone remiendo de paño nuevo en vestido viejo, porque tal remiendo tira del vestido y se hace peor la rotura.
Ni echan vino nuevo en odres viejos; de otra manera los odres se rompen, el vino se derrama y los odres se pierden; pero echa el vino nuevo en odres nuevos, y lo uno y lo otro se conservan juntamente.
Mientras él les decía estas cosas, llegó un dignatario y se postró ante él, diciendo:

—Mi hija acaba de morir; pero ven y pon tu mano sobre ella, y vivirá.

Jesús se levantó y lo siguió con sus discípulos.
En esto, una mujer enferma de flujo de sangre desde hacía doce años se le acercó por detrás y tocó el borde de su manto,
porque se decía a sí misma: «Con sólo tocar su manto, seré salva.»
Pero Jesús, volviéndose y mirándola, dijo:

—Ten ánimo, hija; tu fe te ha salvado.

Y la mujer fue salva desde aquella hora.

Cuando entró Jesús en la casa del dignatario y vio a los que tocaban flautas y a la gente que hacía alboroto,
les dijo:

—Apartaos, porque la niña no está muerta, sino que duerme.

Y se burlaban de él.

Pero cuando la gente fue echada fuera, entró y tomó de la mano a la niña, y ella se levantó.
Y se difundió esta noticia por toda aquella tierra.
Cuando salió Jesús, lo siguieron dos ciegos, diciéndole a gritos:

—¡Ten misericordia de nosotros, Hijo de David!

Al llegar a la casa, se le acercaron los ciegos y Jesús les preguntó:

—¿Creéis que puedo hacer esto?

Ellos dijeron:

—Sí, Señor.

Entonces les tocó los ojos, diciendo:

—Conforme a vuestra fe os sea hecho.

Y los ojos de ellos fueron abiertos. Jesús les encargó rigurosamente, diciendo:

—Mirad que nadie lo sepa.

Pero cuando salieron, divulgaron la fama de él por toda aquella tierra.
Tan pronto ellos salieron, le trajeron un mudo endemoniado.
Una vez expulsado el demonio, el mudo habló. La gente se maravillaba y decía:

—Nunca se ha visto cosa semejante en Israel.

Pero los fariseos decían:

—Por el príncipe de los demonios echa fuera los demonios.

Recorría Jesús todas las ciudades y aldeas, enseñando en las sinagogas de ellos, predicando el evangelio del Reino y sanando toda enfermedad y toda dolencia en el pueblo.
Al ver las multitudes tuvo compasión de ellas, porque estaban desamparadas y dispersas como ovejas que no tienen pastor.
Entonces dijo a sus discípulos: «A la verdad la mies es mucha, pero los obreros pocos.
Rogad, pues, al Señor de la mies, que envíe obreros a su mies.»

»El reino de los cielos es semejante a un hombre, padre de familia, que salió por la mañana a contratar obreros para su viña.
Y habiendo convenido con los obreros en un denario al día, los envió a su viña.
Saliendo cerca de la hora tercera del día, vio a otros que estaban en la plaza desocupados
y les dijo: “Id también vosotros a mi viña, y os daré lo que sea justo.” Y ellos fueron.
Salió otra vez cerca de las horas sexta y novena, e hizo lo mismo.
Y saliendo cerca de la hora undécima, halló a otros que estaban desocupados y les dijo: “¿Por qué estáis aquí todo el día desocupados?”
Le dijeron: “Porque nadie nos ha contratado.” Él les dijo: “Id también vosotros a la viña, y recibiréis lo que sea justo.”
»Cuando llegó la noche, el señor de la viña dijo a su mayordomo: “Llama a los obreros y págales el jornal, comenzando desde los últimos hasta los primeros.”
Llegaron los que habían ido cerca de la hora undécima y recibieron cada uno un denario.
Al llegar también los primeros, pensaron que habían de recibir más, pero también ellos recibieron cada uno un denario.
Y al recibirlo, murmuraban contra el padre de familia,
diciendo: “Estos últimos han trabajado una sola hora y los has tratado igual que a nosotros, que hemos soportado la carga y el calor del día.”
Él, respondiendo, dijo a uno de ellos: “Amigo, no te hago ninguna injusticia. ¿No conviniste conmigo en un denario?
Toma lo que es tuyo y vete; pero quiero dar a este último lo mismo que a ti.
¿No me está permitido hacer lo que quiero con lo mío? ¿O tienes tú envidia, porque yo soy bueno?”
Así, los primeros serán últimos y los últimos, primeros, porque muchos son llamados, pero pocos escogidos.
Mientras subía Jesús a Jerusalén, tomó a sus doce discípulos aparte y les dijo por el camino:
«Ahora subimos a Jerusalén, y el Hijo del hombre será entregado a los principales sacerdotes y a los escribas. Lo condenarán a muerte
y lo entregarán a los gentiles para que se burlen de él, lo azoten y lo crucifiquen; pero al tercer día resucitará.»
Entonces se le acercó la madre de los hijos de Zebedeo con sus hijos, postrándose ante él y pidiéndole algo.
Él le dijo:

—¿Qué quieres?

Ella le dijo:

—Ordena que en tu Reino estos dos hijos míos se sienten el uno a tu derecha y el otro a tu izquierda.

Entonces Jesús, respondiendo, dijo:

—No sabéis lo que pedís. ¿Podéis beber del vaso que yo he de beber, y ser bautizados con el bautismo con que yo soy bautizado?

Ellos le respondieron:

—Podemos.

Él les dijo:

—A la verdad, de mi vaso beberéis, y con el bautismo con que yo soy bautizado seréis bautizados; pero el sentaros a mi derecha y a mi izquierda no es mío darlo, sino a aquellos para quienes está preparado por mi Padre.

Cuando los diez oyeron esto, se enojaron contra los dos hermanos.
Entonces Jesús, llamándolos, dijo:

—Sabéis que los gobernantes de las naciones se enseñorean de ellas, y los que son grandes ejercen sobre ellas potestad.

Pero entre vosotros no será así, sino que el que quiera hacerse grande entre vosotros será vuestro servidor,
y el que quiera ser el primero entre vosotros será vuestro siervo;
como el Hijo del hombre, que no vino para ser servido, sino para servir y para dar su vida en rescate por todos.
Al salir ellos de Jericó, lo seguía una gran multitud.
Y dos ciegos que estaban sentados junto al camino, cuando oyeron que Jesús pasaba, clamaron, diciendo:

—¡Señor, Hijo de David, ten misericordia de nosotros!

La gente los reprendía para que callaran, pero ellos clamaban más, diciendo:

—¡Señor, Hijo de David, ten misericordia de nosotros!

Jesús, deteniéndose, los llamó y les dijo:

—¿Qué queréis que os haga?

Ellos le dijeron:

—Señor, que sean abiertos nuestros ojos.

Entonces Jesús, sintiendo compasión, les tocó los ojos, y en seguida recibieron la vista y lo siguieron.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible