Скрыть
14:10
14:12
14:14
Синодальный
1 В уделе Ефрема и Манассии дано место Левию, который не получил удела; 6 Хеврон — удел Халева.
Вот что получили в удел сыны Израилевы в земле Ханаанской, что разделили им в удел Елеазар священник и Иисус, сын Навин, и начальники поколений в коленах сынов Израилевых;
по жребию делили они, как повелел Господь чрез Моисея, девяти коленам и половине колена [Манассиина],
ибо двум коленам и половине колена [Манассиина] Моисей дал удел за Иорданом, левитам же не дал удела между ними;
ибо от сынов Иосифовых произошли два колена: Манассиино и Ефремово; посему они и не дали левитам части в земле, [а только] города для жительства с предместьями их для скота их и для других выгод их.
Как повелел Господь Моисею, так и сделали сыны Израилевы, когда делили на уделы землю.
Сыны Иудины пришли в Галгал к Иисусу. И сказал ему Халев, сын Иефоннии, Кенезеянин: ты знаешь, что говорил Господь Моисею, человеку Божию, о мне и о тебе в Кадес-Варне;
я был сорока лет, когда Моисей, раб Господень, посылал меня из Кадес-Варни осмотреть землю, и я принес ему в ответ, что было у меня на сердце:
братья мои, которые ходили со мною, привели в робость сердце народа, а я в точности следовал Господу Богу моему;
и клялся Моисей в тот день и сказал: «земля, по которой ходила нога твоя, будет уделом тебе и детям твоим на век, ибо ты в точности последовал Господу Богу моему»;
итак, вот, Господь сохранил меня в живых, как Он говорил; уже сорок пять лет прошло от того времени, когда Господь сказал Моисею слово сие, и Израиль ходил по пустыне; теперь, вот, мне восемьдесят пять лет;
но и ныне я столько же крепок, как и тогда, когда посылал меня Моисей: сколько тогда было у меня силы, столько и теперь есть для того, чтобы воевать и выходить и входить;
итак дай мне сию гору, о которой говорил Господь в тот день; ибо ты слышал в тот день, что там [живут] сыны Енаковы, и города у них большие и укрепленные; может быть, Господь [будет] со мною, и я изгоню их, как говорил Господь.
Иисус благословил его, и дал в удел Халеву, сыну Иефонниину, [Кенезеянину,] Хеврон.
Таким образом Хеврон остался уделом Халева, сына Иефонниина, Кенезеянина, до сего дня, за то, что он в точности последовал [повелению] Господа Бога Израилева.
Имя Хеврону прежде было Кириаф-Арбы, как назывался между сынами Енака один человек великий. И земля успокоилась от войны.
Церковнославянский (рус)
И сі́и наслѣ́довав­шiи от­ сыно́въ Изра́илевыхъ въ земли́ Ханаа́нстѣй, и́мже раздѣли́ша ю́ въ наслѣ́дiе Елеаза́ръ жре́цъ и Иису́съ сы́нъ нави́нъ и кня́зи оте́че­ст­въ племе́нъ сыно́въ Изра́илевыхъ:
по жре́биемъ наслѣ́диша, я́коже заповѣ́да Госпо́дь Моисе́омъ да́ти девяти́ племено́мъ и полпле́мени [манассі́ину],
даде́ бо Моисе́й наслѣ́дiе дву́ племено́мъ и полпле́мени Манассі́ину объ ону́ страну́ Иорда́на: леви́томъ же не даде́ жре́бiя въ ни́хъ:
зане́же бы́ша сы́нове Ио́сифовы два́ племена́, Манассі́ино и Ефре́мле: и не даде́ся ча́сти въ земли́ леви́томъ, но то́кмо гра́ды обита́ти, и предгра́дiя ското́мъ и́хъ, и скоты́ и́хъ.
Я́коже заповѣ́да Госпо́дь Моисе́ю, та́ко сотвори́ша сы́нове Изра́илевы и раздѣли́ша зе́млю.
И прiидо́ша сы́нове Иу́дины ко Иису́су въ Галга́лы. И рече́ къ нему́ хале́въ Иефон­ні́инъ Кенезе́й: ты́ вѣ́си сло́во, е́же глаго́ла Госпо́дь къ Моисе́ю человѣ́ку Бо́жiю о мнѣ́ и о тебѣ́ въ Ка́дисъ-варни́:
четы́редесяти бо лѣ́тъ бѣ́хъ, егда́ посла́ мя Моисе́й ра́бъ Госпо́день от­ Ка́дисъ-варни́ согля́дати зе́млю: и от­вѣща́хъ ему́ сло́во по се́рдцу его́:
бра́тiя моя́ ходи́в­шiи со мно́ю преврати́ша се́рдце люді́й, а́зъ же при­­ложи́хся послѣ́довати Го́сподеви Бо́гу мо­ему́:
и кля́т­ся Моисе́й въ то́й де́нь, глаго́ля: земля́, на ню́же воз­ше́лъ еси́, тебѣ́ бу́детъ въ жре́бiй и ча́домъ тво­и́мъ во вѣ́къ, я́ко при­­ложи́л­ся еси́ послѣ́довати Го́споду Бо́гу мо­ему́:
и ны́нѣ препита́ мя Госпо́дь, я́коже рече́, сiе́ четы́редесять и пя́тое лѣ́то, от­не́лѣже глаго́ла Госпо́дь сло́во сiе́ къ Моисе́ю, и хожда́­ше Изра́иль въ пусты́ни: и ны́нѣ се́, ми́ дне́сь о́смьдесятъ и пя́ть лѣ́тъ:
еще́ е́смь дне́сь могі́й, я́коже егда́ посла́ мя Моисе́й: та́ко и ны́нѣ могу́ входи́ти и исходи́ти на бра́нь:
и ны́нѣ прошу́ у тебе́ горы́ сея́, я́коже рече́ Госпо́дь въ де́нь о́нъ, я́ко ты́ слы́шалъ еси́ сло́во сiе́ въ де́нь о́ный: ны́нѣ же енаки́ми та́мо су́ть, гра́ды тве́рды и вели́цы: а́ще у́бо бу́детъ Госпо́дь со мно́ю, потреблю́ и́хъ, я́коже рече́ ми Госпо́дь.
И благослови́ его́ Иису́съ, и даде́ Хевро́нъ хале́ву сы́ну Иефон­ні́ину, сы́ну Кенезе́ину въ жре́бiй.
Сего́ ра́ди бы́сть Хевро́нъ хале́ву Иефон­ні́ину Кенезе́ину въ жре́бiй да́же до дне́ сего́: поне́же воз­слѣ́дова повелѣ́нiю Го́спода Бо́га Изра́илева.
И́мя же Хевро́ну пре́жде бя́ше гра́дъ Арго́въ: митропо́ль енаки́млянъ се́й. И почи́ земля́ от­ бра́ни.
Questo è invece quanto ebbero in eredità gli Israeliti nella terra di Canaan: lo assegnarono loro in eredità il sacerdote Eleàzaro e Giosuè, figlio di Nun, e i capifamiglia delle tribù degli Israeliti.
L'eredità fu stabilita mediante sorteggio, come aveva comandato il Signore per mezzo di Mosè, per le nove tribù e per la mezza tribù;
infatti Mosè aveva assegnato l'eredità delle due tribù e della mezza tribù a oriente del Giordano e ai leviti non aveva dato alcuna eredità in mezzo a loro.
Poiché i figli di Giuseppe formano due tribù, Manasse ed Èfraim, non si diede parte alcuna ai leviti nella terra, tranne le città dove abitare e i loro pascoli per le loro greggi e gli armenti.
Come aveva comandato il Signore a Mosè, così fecero gli Israeliti e si divisero la terra.
Vennero allora da Giosuè a Gàlgala i figli di Giuda, e Caleb, figlio di Iefunnè, il Kenizzita, gli disse: "Tu conosci la parola che ha detto il Signore a Mosè, uomo di Dio, riguardo a me e a te a Kades-Barnea.
Avevo quarant'anni quando Mosè, servo del Signore, mi inviò da Kades-Barnea a esplorare la terra e io gli riferii con sincerità di cuore.
I compagni che vennero con me scoraggiarono il popolo, io invece seguii fedelmente il Signore, mio Dio.
Mosè in quel giorno giurò: "La terra che il tuo piede ha calcato sarà in eredità a te e ai tuoi figli, per sempre, perché hai seguito fedelmente il Signore, mio Dio".
Ora ecco, il Signore mi ha conservato in vita, come aveva detto: sono cioè quarantacinque anni da quando disse questa parola a Mosè, mentre Israele camminava nel deserto, e oggi ecco che ho ottantacinque anni;
io sono ancora oggi come quando Mosè mi inviò: come il mio vigore allora, così il mio vigore ora, sia per la battaglia sia per ogni altro lavoro.
Ora concedimi questi monti, di cui il Signore ha parlato in quel giorno, poiché tu hai saputo allora che vi sono gli Anakiti e città grandi e fortificate; spero che il Signore sia con me e io le conquisterò secondo quanto ha detto il Signore!".
Giosuè lo benedisse e assegnò Ebron in eredità a Caleb, figlio di Iefunnè.
Per questo Caleb, figlio di Iefunnè, il Kenizzita, ebbe in eredità Ebron fino ad oggi, perché aveva seguito fedelmente il Signore, Dio d'Israele.
Ebron si chiamava prima Kiriat-Arbà: costui era stato l'uomo più grande tra gli Anakiti. E la terra visse tranquilla, senza guerra.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible