Скрыть

Nehemiah, Chapter 13

Толкования
13:3
13:5
13:6
13:7
13:8
13:11
13:13
13:16
13:17
13:19
13:20
13:21
13:24
13:27
13:30
Английский (NKJV)
On that day they read from the Book of Moses in the hearing of the people, and in it was found written that no Ammonite or Moabite should ever come into the assembly of God,
because they had not met the children of Israel with bread and water, but hired Balaam against them to curse them. However, our God turned the curse into a blessing.
So it was, when they had heard the Law, that they separated all the mixed multitude from Israel.
Now before this, Eliashib the priest, having authority over the storerooms of the house of our God, was allied with Tobiah.
And he had prepared for him a large room, where previously they had stored the grain offerings, the frankincense, the articles, the tithes of grain, the new wine and oil, which were commanded to be given to the Levites and singers and gatekeepers, and the offerings for the priests.
But during all this I was not in Jerusalem, for in the thirty-second year of Artaxerxes king of Babylon I had returned to the king. Then after certain days I obtained leave from the king,
and I came to Jerusalem and discovered the evil that Eliashib had done for Tobiah, in preparing a room for him in the courts of the house of God.
And it grieved me bitterly; therefore I threw all the household goods of Tobiah out of the room.
Then I commanded them to cleanse the rooms; and I brought back into them the articles of the house of God, with the grain offering and the frankincense.
I also realized that the portions for the Levites had not been given them; for each of the Levites and the singers who did the work had gone back to his field.
So I contended with the rulers, and said, «Why is the house of God forsaken?» And I gathered them together and set them in their place.
Then all Judah brought the tithe of the grain and the new wine and the oil to the storehouse.
And I appointed as treasurers over the storehouse Shelemiah the priest and Zadok the scribe, and of the Levites, Pedaiah; and next to them was Hanan the son of Zaccur, the son of Mattaniah; for they were considered faithful, and their task was to distribute to their brethren.
Remember me, O my God, concerning this, and do not wipe out my good deeds that I have done for the house of my God, and for its services!
In those days I saw people in Judah treading wine presses on the Sabbath, and bringing in sheaves, and loading donkeys with wine, grapes, figs, and all kinds of burdens, which they brought into Jerusalem on the Sabbath day. And I warned them about the day on which they were selling provisions.
Men of Tyre dwelt there also, who brought in fish and all kinds of goods, and sold them on the Sabbath to the children of Judah, and in Jerusalem.
Then I contended with the nobles of Judah, and said to them, «What evil thing is this that you do, by which you profane the Sabbath day?
Did not your fathers do thus, and did not our God bring all this disaster on us and on this city? Yet you bring added wrath on Israel by profaning the Sabbath.»
So it was, at the gates of Jerusalem, as it began to be dark before the Sabbath, that I commanded the gates to be shut, and charged that they must not be opened till after the Sabbath. Then I posted some of my servants at the gates, so that no burdens would be brought in on the Sabbath day.
Now the merchants and sellers of all kinds of wares lodged outside Jerusalem once or twice.
Then I warned them, and said to them, «Why do you spend the night around the wall? If you do so again, I will lay hands on you!» From that time on they came no more on the Sabbath.
And I commanded the Levites that they should cleanse themselves, and that they should go and guard the gates, to sanctify the Sabbath day. Remember me, O my God, concerning this also, and spare me according to the greatness of Your mercy!
In those days I also saw Jews who had married women of Ashdod, Ammon, and Moab.
And half of their children spoke the language of Ashdod, and could not speak the language of Judah, but spoke according to the language of one or the other people.
So I contended with them and cursed them, struck some of them and pulled out their hair, and made them swear by God, saying, «You shall not give your daughters as wives to their sons, nor take their daughters for your sons or yourselves.
Did not Solomon king of Israel sin by these things? Yet among many nations there was no king like him, who was beloved of his God; and God made him king over all Israel. Nevertheless pagan women caused even him to sin.
Should we then hear of your doing all this great evil, transgressing against our God by marrying pagan women?»
And one of the sons of Joiada, the son of Eliashib the high priest, was a son-in-law of Sanballat the Horonite; therefore I drove him from me.
Remember them, O my God, because they have defiled the priesthood and the covenant of the priesthood and the Levites.
Thus I cleansed them of everything pagan. I also assigned duties to the priests and the Levites, each to his service,
and to bringing the wood offering and the firstfruits at appointed times. Remember me, O my God, for good!
Церковнославянский (рус)
Въ де́нь то́й чте́но бы́сть въ кни́зѣ Моисе́овѣ во слы́шанiе лю́демъ, и обрѣ́теся напи́сано въ не́й: да не и́мутъ вни́ти Аммани́тяне и Моави́тяне въ це́рковь Бо́жiю да́же до вѣ́ка,
поне́же не срѣто́ша сыно́въ Изра́илевыхъ со хлѣ́бомъ и водо́ю и ная́ша на ни́хъ Валаа́ма на прокля́тiе и́хъ: и обрати́ Бо́гъ на́шъ прокля́т­ст­во на благослове́нiе.
И бы́сть егда́ слы́шаху зако́нъ, и от­лучи́ша всѣ́хъ чужди́хъ от­ Изра́иля.
И пре́жде сего́ Елiаси́въ свяще́н­никъ живя́ше въ сокро́вищнѣмъ дому́ Бо́га на́­шего, сро́дникъ тові́инъ,
и сотвори́ ему́ сокро́вищный до́мъ вели́къ: та́може бя́ху пре́жде при­­нося́ще же́ртву и Лива́нъ, и сосу́ды и десяти́ну пшени́цы и вина́ и еле́а, уста́вленая леви́томъ и пѣвце́мъ и две́рникомъ, и нача́тки свяще́н­ническiя.
Во всѣ́хъ же си́хъ не бы́хъ во Иерусали́мѣ, поне́же въ лѣ́то три́десять второ́е Артаксе́ркса царя́ Вавило́нскаго прiидо́хъ ко царю́: и по сконча́нiи дні́й испроси́хъ от­ царя́
и прiидо́хъ во Иерусали́мъ, и уразумѣ́хъ зло́, е́же сотвори́ Елiаси́въ тові́и, сотвори́ти ему́ сокро́вищный до́мъ во дворѣ́ до́му Бо́жiя,
и зло́ яви́ся ми́ зѣло́: и изверго́хъ вся́ сосу́ды до́му тові́ева во́нъ изъ до́му сокро́вищнаго,
и реко́хъ, и очи́стиша сокро́вищный до́мъ: и воз­врати́хъ она́мо сосу́ды до́му Бо́жiя, же́ртву и Лива́нъ.
И позна́хъ, я́ко ча́сти Леви́тскiя не бы́ша даны́, и побѣго́ша кі́йждо на село́ свое́ леви́ти и пѣвцы́ творя́щiи дѣ́ло.
И пря́хся со страти́гами и реко́хъ: чесо́ ра́ди оста́вленъ бы́сть до́мъ Бо́жiй? И собра́хъ и́хъ и поста́вихъ о́ныхъ во стоя́нiихъ сво­и́хъ.
И ве́сь Иу́да при­­несо́ша десяти́ну пшени́цы и вина́ и еле́а въ сокро́вища подъ ру́ку селемі́и свяще́н­ника и садо́ка писца́ и фадаі́и от­ Леви́тъ,
и при­­ ни́хъ Ана́нъ сы́нъ закху́ровъ, сы́нъ Матѳані́евъ, я́ко вѣ́рни искуше́ни су́ть надъ ни́ми раздѣля́ти бра́тiямъ сво­и́мъ.
Помяни́ мя, Бо́же, того́ ра́ди, и да не поги́бнетъ ми́лость моя́, ю́же сотвори́хъ въ дому́ Го́спода Бо́га мо­его́ и въ чинѣ́хъ его́.
Во дне́хъ тѣ́хъ ви́дѣхъ во Иу́дѣ то́пчущихъ точи́ло въ суббо́ту, и нося́щихъ снопы́, и воз­лага́ющихъ на ослы́ и вино́, и гро́здiе, и смо́квы, и вся́кое бре́мя, и нося́щихъ во Иерусали́мъ во дни́ суббо́тныя: и засвидѣ́тел­ст­вовахъ и́мъ въ де́нь продая́нiя и́хъ.
И ти́ряне обита́ша въ не́мъ при­­нося́ще ры́бы, и вся́ продае́мая продаю́ще въ суббо́ты сыново́мъ Иу́динымъ и во Иерусали́мѣ.
И обличи́хъ сыно́въ Иу́диныхъ свобо́дныхъ и реко́хъ и́мъ: что́ сiя́ ве́щь зла́я, ю́же вы́ творите́, и скверните́ де́нь суббо́тный?
не сiя́ ли сотвори́ша отцы́ ва́ши, и наведе́ на ни́хъ Бо́гъ на́шъ и на на́съ вся́ зла́я сiя́, и на гра́дъ се́й, и вы́ при­­лага́ете гнѣ́въ на Изра́иля, скверня́ще суббо́ту?
Бы́сть же егда́ поста́вишася врата́ во Иерусали́мѣ пре́жде суббо́ты, и реко́хъ, и запро́ша две́ри и повелѣ́хъ, да не от­верза́ютъ и́хъ да́же по суббо́тѣ: и от­ о́трокъ мо­и́хъ поста́вихъ надъ враты́, да ни еди́нъ вно́ситъ бре́мя въ де́нь суббо́тный.
И ста́ша вси́ и творя́ху ку́плю внѣ́ Иерусали́ма еди́нощи и два́щи.
И засвидѣ́тел­ст­вовахъ о ни́хъ и реко́хъ и́мъ: что́ вы́ пребыва́ете предъ стѣно́ю? а́ще втори́цею сiе́ сотворите́, простру́ ру́ку мою́ на ва́съ. И от­ вре́мене того́ не прiидо́ша въ суббо́ту.
И реко́хъ леви́томъ, и́же бя́ху очище́ни, дабы́ при­­ходи́ли храни́ти вра́тъ и святи́ти де́нь суббо́тный. И си́хъ ра́ди помяни́ мя, Бо́же, и прости́ ми по мно́же­ст­ву ми́лости тво­ея́.
И во дне́хъ о́нѣхъ ви́дѣхъ Иуде́евъ по­е́мшихъ жены́ азо́тскiя, Аммани́тяны, Моави́тскiя,
и сы́нове и́хъ от­ полу́ глаго́лаху азо́тскимъ язы́комъ и не умѣ́яху глаго́лати Иуде́йски:
и запрети́хъ и́мъ, и прокля́хъ и́хъ, и порази́хъ от­ ни́хъ муже́й, и оплѣши́хъ и́хъ, и закля́хъ и́хъ Бо́гомъ, а́ще дади́те дще́ри ва́шя сыново́мъ и́хъ и а́ще по́ймете от­ дще́рей и́хъ сыново́мъ ва́шымъ и себѣ́:
не та́ко ли согрѣши́ Соломо́нъ ца́рь Изра́илевъ? и во язы́цѣхъ мно́зѣхъ не бы́сть ца́рь подо́бенъ ему́, и воз­лю́бленъ Бо́гу бѣ́, и поста́ви его́ Бо́гъ царе́мъ надъ всѣ́мъ Изра́илемъ, и того́ прельсти́ша жены́ чужді́я:
и мы́ послу́шаемъ ли ва́съ твори́ти вся́ко зло́ сiе́, согрѣши́ти Бо́гу на́­шему, е́же поя́ти жены́ иноплеме́н­ничи?
И от­ сыно́въ Иоа́да сы́на Ельту́ва свяще́н­ника вели́каго, зя́тя санавалла́това урани́тина, и изгна́хъ его́ от­ мене́.
Помяни́ и́мъ, Бо́же, за оскверне́нiе свяще́н­ства и завѣ́та свяще́н­ническа и леви́тска.
И очи́стихъ и́хъ от­ вся́кiя чужді́я нечистоты́, и поста́вихъ чреды́ свяще́н­никомъ и леви́томъ, кому́ждо по дѣ́лу его́,
и дая́нiе древе́съ во временѣ́хъ уста́вленыхъ и перворо́дныхъ. Помяни́ мя, Бо́же на́шъ, во благо́е.
Греческий [Greek (Koine)]
ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀνεγνώσθη ἐν βιβλίῳ Μωυσῆ ἐν ὠσὶν τοῦ λαοῦ καὶ εὑρέθη γεγραμμένον ἐν αὐτῷ ὅπως μὴ εἰσέλθωσιν Αμμανῖται καὶ Μωαβῖται ἐν ἐκκλησίᾳ θεοῦ ἕως αἰῶνος
ὅτι οὐ συν­ήν­τησαν τοῖς υἱοῖς Ισραηλ ἐν ἄρτῳ καὶ ἐν ὕδατι καὶ ἐμισθώσαν­το ἐπ᾿ αὐτὸν τὸν Βαλααμ καταράσασθαι καὶ ἔστρεψεν ὁ θεὸς ἡμῶν τὴν κατα­́ραν εἰς εὐλογίαν
καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσαν τὸν νόμον καὶ ἐχωρίσθησαν πᾶς ἐπι­́μικτος ἐν Ισραηλ
καὶ προ­̀ τούτου Ελιασιβ ὁ ἱερεὺς οἰκῶν ἐν γαζοφυλακίῳ οἴκου θεοῦ ἡμῶν ἐγγίων Τωβια
καὶ ἐποίησεν αὐτῷ γαζοφυλάκιον μέγα καὶ ἐκεῖ ἦσαν προ­́τερον διδόν­τες τὴν μανααν καὶ τὸν λίβανον καὶ τὰ σκεύ­η καὶ τὴν δεκάτην τοῦ σίτου καὶ τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἐλαίου ἐν­τολὴν τῶν Λευιτῶν καὶ τῶν ᾀδόν­των καὶ τῶν πυλωρῶν καὶ ἀπαρχὰς τῶν ἱερέων
καὶ ἐν παν­τὶ τούτῳ οὐκ ἤμην ἐν Ιερουσαλημ ὅτι ἐν ἔτει τριακοστῷ καὶ δευτέρῳ τοῦ Αρθασασθα βασιλέως Βαβυλῶνος ἦλθον προ­̀ς τὸν βασιλέα καὶ μετὰ τέλος ἡμερῶν ᾐτησάμην παρα­̀ τοῦ βασιλέως
καὶ ἦλθον εἰς Ιερουσαλημ καὶ συν­ῆκα ἐν τῇ πονηρίᾳ ᾗ ἐποίησεν Ελισουβ τῷ Τωβια ποιῆσαι αὐτῷ γαζοφυλάκιον ἐν αὐλῇ οἴκου τοῦ θεοῦ
καὶ πονηρόν μοι ἐφάνη σφόδρα καὶ ἔρριψα πάν­τα τὰ σκεύ­η οἴκου Τωβια ἔξω ἀπο­̀ τοῦ γαζοφυλακίου
καὶ εἶπα καὶ ἐκαθάρισαν τὰ γαζοφυλάκια καὶ ἐπέστρεψα ἐκεῖ σκεύ­η οἴκου τοῦ θεοῦ τὴν μαναα καὶ τὸν λίβανον
καὶ ἔγνων ὅτι μερίδες τῶν Λευιτῶν οὐκ ἐδόθησαν καὶ ἐφύγοσαν ἀνὴρ εἰς ἀγρὸν αὐτοῦ οἱ Λευῖται καὶ οἱ ᾄδον­τες ποι­οῦν­τες τὸ ἔργον
καὶ ἐμαχεσάμην τοῖς στρατηγοῖς καὶ εἶπα δια­̀ τί ἐγκατελείφθη ὁ οἶκος τοῦ θεοῦ καὶ συν­ήγαγον αὐτοὺς καὶ ἔστησα αὐτοὺς ἐπι­̀ τῇ στάσει αὐτῶν
καὶ πᾶς Ιουδα ἤνεγκαν δεκάτην τοῦ πυροῦ καὶ τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἐλαίου εἰς τοὺς θησαυροὺς
ἐπι­̀ χεῖρα Σελεμια τοῦ ἱερέως καὶ Σαδδουκ τοῦ γραμματέως καὶ Φαδαια ἀπο­̀ τῶν Λευιτῶν καὶ ἐπι­̀ χεῖρα αὐτῶν Αναν υἱὸς Ζακχουρ υἱὸς Μαθανια ὅτι πιστοὶ ἐλογίσθησαν ἐπ᾿ αὐτοὺς μερίζειν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτῶν
μνήσθητί μου ὁ θεός ἐν ταύτῃ καὶ μὴ ἐξαλειφθήτω ἔλεός μου ὃ ἐποίησα ἐν οἴκῳ κυρίου τοῦ θεοῦ
ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις εἶδον ἐν Ιουδα πατοῦν­τας ληνοὺς ἐν τῷ σαββάτῳ καὶ φέρον­τας δράγματα καὶ ἐπι­γεμίζον­τας ἐπι­̀ τοὺς ὄνους καὶ οἶνον καὶ σταφυλὴν καὶ σῦκα καὶ πᾶν βάσταγμα καὶ φέρον­τας εἰς Ιερουσαλημ ἐν ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου καὶ ἐπεμαρτυράμην ἐν ἡμέρᾳ πράσεως αὐτῶν
καὶ ἐκάθισαν ἐν αὐτῇ φέρον­τες ἰχθὺν καὶ πᾶσαν πρᾶσιν πωλοῦν­τες ἐν τῷ σαββάτῳ τοῖς υἱοῖς Ιουδα καὶ ἐν Ιερουσαλημ
καὶ ἐμαχεσάμην τοῖς υἱοῖς Ιουδα τοῖς ἐλευθέροις καὶ εἶπα αὐτοῖς τίς ὁ λόγος οὗτος ὁ πονηρός ὃν ὑμεῖς ποιεῖτε καὶ βεβηλοῦτε τὴν ἡμέραν τοῦ σαββάτου
οὐχὶ οὕτως ἐποίησαν οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ἤνεγκεν ἐπ᾿ αὐτοὺς ὁ θεὸς ἡμῶν καὶ ἐφ᾿ ἡμᾶς πάν­τα τὰ κακὰ ταῦτα καὶ ἐπι­̀ τὴν πόλιν ταύτην καὶ ὑμεῖς προ­στίθετε ὀργὴν ἐπι­̀ Ισραηλ βεβηλῶσαι τὸ σάββατον
καὶ ἐγένετο ἡνίκα κατέστησαν πύλαι Ιερουσαλημ προ­̀ τοῦ σαββάτου καὶ εἶπα καὶ ἔκλεισαν τὰς πύλας καὶ εἶπα ὥστε μὴ ἀνοιγῆναι αὐτὰς ἕως ὀπίσω τοῦ σαββάτου καὶ ἐκ τῶν παιδαρίων μου ἔστησα ἐπι­̀ τὰς πύλας ὥστε μὴ αἴρειν βαστάγματα ἐν ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου
καὶ ηὐλίσθησαν πάν­τες καὶ ἐποίησαν πρᾶσιν ἔξω Ιερουσαλημ ἅπαξ καὶ δίς
καὶ διεμαρτυράμην ἐν αὐτοῖς καὶ εἶπα προ­̀ς αὐτούς δια­̀ τί ὑμεῖς αὐλίζεσθε ἀπέναν­τι τοῦ τείχους ἐὰν δευτερώσητε ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου ἐν ὑμῖν ἀπο­̀ τοῦ καιροῦ ἐκείνου οὐκ ἤλθοσαν ἐν σαββάτῳ
καὶ εἶπα τοῖς Λευίταις οἳ ἦσαν καθαριζόμενοι καὶ ἐρχόμενοι φυλάσ­σον­τες τὰς πύλας ἁγιάζειν τὴν ἡμέραν τοῦ σαββάτου προ­̀ς ταῦτα μνήσθητί μου ὁ θεός καὶ φεῖσαί μου κατα­̀ τὸ πλῆ­θος τοῦ ἐλέους σου
καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις εἶδον τοὺς Ιουδαίους οἳ ἐκάθισαν γυναῖκας ᾿Αζωτίας Αμμανίτιδας Μωαβίτιδας
καὶ οἱ υἱοὶ αὐτῶν ἥμισυ λαλοῦν­τες ᾿Αζωτιστὶ καὶ οὔκ εἰσιν ἐπι­γινώσκον­τες λαλεῖν Ιουδαϊστί
καὶ ἐμαχεσάμην μετ᾿ αὐτῶν καὶ κατηρασάμην αὐτοὺς καὶ ἐπάταξα ἐν αὐτοῖς ἄνδρας καὶ ἐμαδάρωσα αὐτοὺς καὶ ὥρκισα αὐτοὺς ἐν τῷ θεῷ ἐὰν δῶτε τὰς θυγατέρας ὑμῶν τοῖς υἱοῖς αὐτῶν καὶ ἐὰν λάβητε ἀπο­̀ τῶν θυγατέρων αὐτῶν τοῖς υἱοῖς ὑμῶν
οὐχ οὕτως ἥμαρτεν Σαλωμων βασιλεὺς Ισραηλ καὶ ἐν ἔθνεσιν πολλοῖς οὐκ ἦν βασιλεὺς ὅμοι­ος αὐτῷ καὶ ἀγαπώ­με­νος τῷ θεῷ ἦν καὶ ἔδωκεν αὐτὸν ὁ θεὸς εἰς βασιλέα ἐπι­̀ πάν­τα Ισραηλ καὶ τοῦτον ἐξέκλιναν αἱ γυναῖκες αἱ ἀλλότριαι
καὶ ὑμῶν μὴ ἀκουσόμεθα ποιῆσαι τὴν πᾶσαν πονηρίαν ταύτην ἀσυν­θετῆσαι ἐν τῷ θεῷ ἡμῶν καθίσαι γυναῖκας ἀλλοτρίας
καὶ ἀπο­̀ υἱῶν Ιωαδα τοῦ Ελισουβ τοῦ ἱερέως τοῦ μεγά­λου νυμφίου τοῦ Σαναβαλλατ τοῦ Ωρωνίτου καὶ ἐξέβρασα αὐτὸν ἀπ᾿ ἐμοῦ
μνήσθητι αὐτοῖς ὁ θεός ἐπι­̀ ἀγχιστείᾳ τῆς ἱερατείας καὶ δια­θήκης τῆς ἱερατείας καὶ τοὺς Λευίτας
καὶ ἐκαθάρισα αὐτοὺς ἀπο­̀ πάσης ἀλλοτριώσεως καὶ ἔστησα ἐφημερίας τοῖς ἱερεῦσιν καὶ τοῖς Λευίταις ἀνὴρ ὡς τὸ ἔργον αὐτοῦ
καὶ τὸ δῶρον τῶν ξυλοφόρων ἐν καιροῖς ἀπο­̀ χρόνων καὶ ἐν τοῖς βακχουρίοις μνήσθητί μου ὁ θεὸς ἡμῶν εἰς ἀγαθωσύνην
Дар он рӯз китоби Мусоро ба самъи қавм хонданд, ва дар он чунин навиштае ёфт шуд, ки «аммӯнӣ ва мӯобӣ ҳаргиз ба ҷамоати Худо дохил нахоҳанд шуд,
Зеро ки онҳо банӣ Исроилро бо нон ва об пешвоз нагирифтанд, балки Билъомро бар зидди онҳо киро карданд, то ки онҳоро лаънат намояд, валекин Худо лаънатро ба баракат табдил дод».
Ва чун Тавротро шуниданд, ҳамаи омезишёфтагонро аз Исроил ҷудо карданд.
Ва пеш аз ин Элёшиби коҳин, ки дар як ҳуҷраи хонаи Худои мо, дар наздикии Тубиё истиқомат дошт сокин буд,
Барои ӯ ҳуҷраи калоне муҳайё карда буд, ки пештар ҳадияҳои ордӣ, бухур ва зарфҳо, ва даҳяки ғалла, шираи ангур ва равғани зайтунро, ки ҳиссаи левизодагон, сарояндагон ва дарбонон буд, ва ҳадияҳои коҳинонро дар он ҷо мегузоштанд.
Ва дар он вақт ман дар Уршалим набудам, зеро ки дар соли сиву дуюми Артаҳшасто, подшоҳи Бобил, назди подшоҳ рафтам, ва пас аз айёме аз подшоҳ барои худ иҷозат гирифтам.
Ва чун ба Уршалим расидам, аз кирдори баде ки Элёшиб ба хотири Тубиё карда буд, яъне барои ӯ дар саҳни хонаи Худо ҳуҷрае муҳайё намуда буд, хабар ёфтам,
Ва ин дар назари ман бағоят зишт намуд, ва ман тамоми бисоти чизу чораи хонаи Тубиёро аз ҳуҷра берун партофтам,
Ва фармудам, ва ҳуҷраро пок карданд, ва зарфҳои хонаи Худо, ҳадияҳои ордӣ ва бухурро ба он ҷо баргардонидам.
Ва фаҳмидам, ки ҳиссаҳои левизодагон ба онҳо дода нашудааст, ва левизодагону сарояндагоне ки ба хизматгузорӣ машғул буданд, ҳар яке ба киштзори худ гурехта рафтаанд.
Ва ман сардоронро мазаммат намуда, гуфтам: «Чаро хонаи Худо тарк карда шудааст?» Ва онҳоро ҷамъ карда, дар ҷойҳошон гузоштам.
Ва тамоми аҳли Яҳудо даҳяки ғалла, шираи ангур ва равғани зайтунро ба хазинахонаҳо анборҳо овардан гирифтанд.
Ва Шаламёи коҳин ва Содӯқи китобдон ва Фадоёро, ки аз левизодагон буд, ва дар паҳлуяшон Ҳонон писари Заккур, писари Маттанёро бар хазинахонаҳо таъин намудам, зеро ки онҳо шахсони амин ҳисоб меёфтанд, ва вазифаи онҳо ин буд, ки ҳиссаҳоро ба бародарони худ тақсим кунанд.
Маро, эй Худои ман, барои ин ба ёд овар, ва корҳои неки маро, ки барои хонаи Худои худ ва барои хизматгузорони он кардаам, нобуд насоз!
Дар он айём дар Яҳудо дидам, ки дар рӯзи шанбе чархуштҳоро пахш мекарданд, ва хирманҳоро кашонда меоварданд, ва май, ангур ва анҷир ва ҳар бори дигарро ба харҳо бор карда, дар рӯзи шанбе ба Уршалим медароварданд; ва мушоҳида намудам, ки дар он рӯз ба фурӯхтани хӯрокворӣ машғул мешуданд.
Ва суриёне ки дар Яҳудо истиқомат доштанд, моҳӣ ва ҳар навъ мол оварда, ба сокинони Яҳудо ва Уршалим мефурӯхтанд.
Ва ман калоншавандагони Яҳудоро сарзаниш мазаммат намуда, ба онҳо гуфтам: «Ин чӣ кори бад аст, ки шумо мекунед ва рӯзи шанберо хор медоред?
Падарони шумо, охир, чунин амал карданд, ва Худои мо тамоми ин мусибатро бар мо ва бар ин шаҳр овард; ва шумо рӯзи шанберо хор дошта, ғазабро бар Исроил афзун мекунед?»
Ва чун дарвозаҳои Уршалим пеш аз шанбе сояандоз шуданд, фармудам, ва дарҳоро бастанд; ва фармудам, ки то анҷоми шанбе онҳоро накушоянд; ва аз навкарони худ назди дарвозаҳо гузоштам, то ки дар рӯзи шанбе ҳеҷ боре оварда нашавад.
Ва савдогарон ва фурӯшандагони ҳар навъ мол як-ду бор берун аз Уршалим шабро гузаронданд.
Ва ман онҳоро огоҳ карда, гуфтам: «Чаро шумо назди ҳисор шабро мегузаронед? Агар бори дигар чунин кунед, даст бар шумо хоҳам андохт!» Аз ҳамон вақт дигар дар рӯзи шанбе наомаданд.
Ва ба левизодагон фармудам, ки таҳорат шустушӯ карда, барои нигаҳбонии дарвозаҳо биёянд, то ки рӯзи шанберо пок намоянд. Инро низ, эй Худои ман, барои ман ба ёд овар ва аз рӯи меҳрубонии бузурги Худ бар ман раҳм намо!
Дар он айём низ яҳудиёнро дидам, ки занони ашдӯдӣ, аммӯнӣ ва мӯобӣ гирифтаанд;
Ва писарони онҳо қисман ба забони ашдӯдӣ гап мезаданд, ва ба забони яҳудӣ наметавонистанд сухан ронанд, балки ба забони ин ё он қавм.
Ва ман онҳоро мазаммат намудам, ва ба онҳо лаънат хондам, ва баъзе касонро аз байни онҳо кӯфтам, ва мӯйҳошонро кандам, ва онҳоро ба Худо қасам дода, гуфтам: «Духтарони худро ба писарони онҳо надиҳед, ва духтарони онҳоро барои писарони худ ва барои худ нагиред.
Сулаймон, подшоҳи Исроил, охир, ба туфайли ҳаминҳо гуноҳ карда буд, ва ҳол он ки дар миёни халқҳои бисёр подшоҳе мисли ӯ набуд! Ва ӯ барои Худои худ дӯстдошта буд, ва Худо ӯро бар тамоми Исроил подшоҳ карда буд, – аммо ӯро низ занони аҷнабӣ дар роҳи гуноҳ андохтанд!
Пас, оё мо метавонем ба суханони шумо гӯш дода, ин бадии азимро ба амал оварем, яъне ба Худои худ хиёнат карда, занони аҷнабӣ бигирем?»
Ва аз зодагони Юёдоъ писари Элёшиби саркоҳин ман якеро, ки домоди Санбалати ҳӯрӯнӣ буд, аз пеши худ рондам.
Онҳоро, эй Худои ман, барои он ба ёд овар, ки каҳонатро, ва паймони коҳинон ва левизодагонро палид кардаанд!
Ва ман онҳоро аз ҳар чизи аҷнабӣ пок намудам, ва хизматгузории коҳинон ва левизодагонро аз нав барқарор кардам, то ҳар яке ба кори худ машғул шавад;
Ва овардани ҳадияи ҳезумро дар вақтҳои муайян, ва навбарҳоро низ. Маро, эй Худои ман, ба некӯӣ ба ёд овар!

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible