Скрыть
11:5
11:8
11:10
11:11
11:13
11:19
11:24
11:26
11:27
11:29
11:30
11:32
11:34
Английский (NKJV)
Now when the people complained, it displeased the LORD; for the LORD heard it, and His anger was aroused. So the fire of the LORD burned among them, and consumed some in the outskirts of the camp.
Then the people cried out to Moses, and when Moses prayed to the LORD, the fire was quenched.
So he called the name of the place Taberah, because the fire of the LORD had burned among them.
Now the mixed multitude who were among them yielded to intense craving; so the children of Israel also wept again and said: «Who will give us meat to eat?
We remember the fish which we ate freely in Egypt, the cucumbers, the melons, the leeks, the onions, and the garlic;
but now our whole being is dried up; there is nothing at all except this manna before our eyes!»
Now the manna was like coriander seed, and its color like the color of bdellium.
The people went about and gathered it, ground it on millstones or beat it in the mortar, cooked it in pans, and made cakes of it; and its taste was like the taste of pastry prepared with oil.
And when the dew fell on the camp in the night, the manna fell on it.
Then Moses heard the people weeping throughout their families, everyone at the door of his tent; and the anger of the LORD was greatly aroused; Moses also was displeased.
So Moses said to the LORD, «Why have You afflicted Your servant? And why have I not found favor in Your sight, that You have laid the burden of all these people on me?
Did I conceive all these people? Did I beget them, that You should say to me, «Carry them in your bosom, as a guardian carries a nursing child,́ to the land which You swore to their fathers?
Where am I to get meat to give to all these people? For they weep all over me, saying, «Give us meat, that we may eat.́
I am not able to bear all these people alone, because the burden is too heavy for me.
If You treat me like this, please kill me here and now--if I have found favor in Your sight--and do not let me see my wretchedness!»
So the LORD said to Moses: «Gather to Me seventy men of the elders of Israel, whom you know to be the elders of the people and officers over them; bring them to the tabernacle of meeting, that they may stand there with you.
Then I will come down and talk with you there. I will take of the Spirit that is upon you and will put the same upon them; and they shall bear the burden of the people with you, that you may not bear it yourself alone.
Then you shall say to the people, «Consecrate yourselves for tomorrow, and you shall eat meat; for you have wept in the hearing of the LORD, saying, «Who will give us meat to eat? For it was well with us in Egypt.» Therefore the LORD will give you meat, and you shall eat.
You shall eat, not one day, nor two days, nor five days, nor ten days, nor twenty days,
but for a whole month, until it comes out of your nostrils and becomes loathsome to you, because you have despised the LORD who is among you, and have wept before Him, saying, «Why did we ever come up out of Egypt?»»́
And Moses said, «The people whom I am among are six hundred thousand men on foot; yet You have said, «I will give them meat, that they may eat for a whole month.́
Shall flocks and herds be slaughtered for them, to provide enough for them? Or shall all the fish of the sea be gathered together for them, to provide enough for them?»
And the LORD said to Moses, «Has the LORD́s arm been shortened? Now you shall see whether what I say will happen to you or not.»
So Moses went out and told the people the words of the LORD, and he gathered the seventy men of the elders of the people and placed them around the tabernacle.
Then the LORD came down in the cloud, and spoke to him, and took of the Spirit that was upon him, and placed the same upon the seventy elders; and it happened, when the Spirit rested upon them, that they prophesied, although they never did so again.
But two men had remained in the camp: the name of one was Eldad, and the name of the other Medad. And the Spirit rested upon them. Now they were among those listed, but who had not gone out to the tabernacle; yet they prophesied in the camp.
And a young man ran and told Moses, and said, «Eldad and Medad are prophesying in the camp.»
So Joshua the son of Nun, Moseś assistant, one of his choice men, answered and said, «Moses my lord, forbid them!»
Then Moses said to him, «Are you zealous for my sake? Oh, that all the LORD́s people were prophets and that the LORD would put His Spirit upon them!»
And Moses returned to the camp, he and the elders of Israel.
Now a wind went out from the LORD, and it brought quail from the sea and left them fluttering near the camp, about a daýs journey on this side and about a daýs journey on the other side, all around the camp, and about two cubits above the surface of the ground.
And the people stayed up all that day, all night, and all the next day, and gathered the quail (he who gathered least gathered ten homers); and they spread them out for themselves all around the camp.
But while the meat was still between their teeth, before it was chewed, the wrath of the LORD was aroused against the people, and the LORD struck the people with a very great plague.
So he called the name of that place Kibroth Hattaavah, because there they buried the people who had yielded to craving.
From Kibroth Hattaavah the people moved to Hazeroth, and camped at Hazeroth.
Церковнославянский (рус)
И бы́ша лю́дiе ро́пщуще зла́я предъ Го́сподемъ: и слы́ша Госпо́дь и разгнѣ́вася гнѣ́вомъ, и разгорѣ́ся въ ни́хъ о́гнь от­ Го́спода и потреби́ ча́сть нѣ́кую от­ полка́.
И возопи́ша лю́дiе къ Моисе́ю: и помоли́ся Моисе́й къ Го́споду, и преста́ о́гнь.
И прозва́ся и́мя мѣ́сту тому́ Запале́нiе: я́ко разгорѣ́ся въ ни́хъ о́гнь от­ Го́спода.
И о́бщiй наро́дъ и́же въ ни́хъ похотѣ́ша похотѣ́нiемъ: и сѣ́дше пла́кахуся сы́нове Изра́илевы и реко́ша: кто́ ны напита́етъ мя́сы?
Помяну́хомъ ры́бы, я́же ядо́хомъ въ земли́ Еги́петстѣй ту́не, и огурцы́ и ды́ни, лу́къ и червле́ный лу́къ и чесно́къ:
ны́нѣ же душа́ на́ша изсо́хла, ничто́же то́чiю ма́н­на предъ очи́ма на́шима.
Ма́н­на же бя́ше а́ки сѣ́мя корiа́ндрово, и ви́дъ ея́ я́ко ви́дъ криста́лла:
и исхожда́ху лю́дiе и собира́ху, и меля́ху въ же́рновахъ и толца́ху въ сту́пахъ, и варя́ху въ горшка́хъ и творя́ху изъ нея́ потре́бники: и бя́ше вку́съ ея́, я́ко вку́съ муки́ пря́жены съ еле́емъ:
и егда́ схожда́­ше роса́ на по́лкъ но́щiю, схожда́­ше ма́н­на на́нь.
И услы́ша Моисе́й пла́чущихся и́хъ въ со́нмѣхъ сво­и́хъ, ко­его́ждо и́хъ предъ сво­и́ми две́рьми: и разгнѣ́вася Госпо́дь гнѣ́вомъ зѣло́, и предъ Моисе́омъ бя́ше зло́.
И рече́ Моисе́й ко Го́споду: вску́ю озло́билъ еси́ раба́ Тво­его́? И почто́ не обрѣто́хъ благода́ти предъ Тобо́ю, е́же воз­ложи́ти устремле́нiе люді́й си́хъ на мя́?
Еда́ а́зъ во утро́бѣ зача́хъ вся́ лю́ди сiя́? Или́ а́зъ роди́хъ я́? Я́ко глаго́леши ми́: воз­ми́ и́хъ въ нѣ́дра твоя́, я́коже до­и́лица но́ситъ дои́мыя, въ зе́млю, е́юже кля́л­ся еси́ отце́мъ и́хъ:
от­ку́ду мнѣ́ мяса́ да́ти всѣ́мъ лю́демъ си́мъ? Я́ко пла́чутъ на мя́, глаго́люще: да́ждь на́мъ мяса́, да яди́мъ:
не воз­могу́ а́зъ еди́нъ води́ти люді́й си́хъ, я́ко тя́жко мнѣ́ е́сть сло́во сiе́:
а́ще же та́ко Ты́ твори́ши мнѣ́, то́ убі́й мя́ убiе́нiемъ, а́ще обрѣто́хъ благода́ть предъ Тобо́ю, да не ви́жу озлобле́нiя мо­его́.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: собери́ Ми се́дмьдесятъ муже́й от­ ста́рецъ Изра́илевыхъ, и́хже ты́ са́мъ вѣ́си, я́ко ті́и су́ть ста́рцы людсті́и и книго́чiя и́хъ: и да при­­веде́ши я́ ко ски́нiи свидѣ́нiя, и да ста́нутъ та́мо съ тобо́ю:
и сни́ду и воз­глаго́лю та́мо съ тобо́ю, и уйму́ от­ Ду́ха, и́же въ тебѣ́, и воз­ложу́ на ня́: да подъи́мутъ съ тобо́ю устремле́нiе люді́й, и не бу́деши води́ти и́хъ ты́ еди́нъ:
и лю́демъ рече́ши: очи́ститеся нау́трiе, и снѣ́сте мяса́, я́ко пла́кастеся предъ Го́сподемъ, глаго́люще: кто́ ны напита́етъ мя́сы? Я́ко добро́ на́мъ бы́сть во Еги́птѣ: и да́стъ Госпо́дь ва́мъ мяса́ я́сти, и снѣ́сте мяса́:
не еди́нъ де́нь я́сти бу́дете, ни два́, ни пя́ть дні́й, ни де́сять дні́й, ниже́ два́десять дні́й:
до ме́сяца дні́й я́сти бу́дете, до́ндеже изы́детъ изъ но́здрiй ва́шихъ: и бу́детъ ва́мъ въ ме́рзость, я́ко не покори́стеся Го́споду, И́же е́сть въ ва́съ, и пла́кастеся предъ Ни́мъ, глаго́люще: вску́ю бѣ́ на́мъ изы́ти изъ Еги́пта?
И рече́ Моисе́й: ше́сть со́тъ ты́сящъ пѣ́шихъ люді́й, въ ни́хже а́зъ е́смь, и Ты́ ре́клъ еси́: мяса́ и́мъ да́мъ я́сти, и бу́дутъ я́сти ме́сяцъ дні́й:
еда́ о́вцы и волы́ зако́лют­ся и́мъ, и дово́лно бу́детъ и́мъ? Или́ вся́ ры́бы морскі́я соберу́т­ся и́мъ, и дово́лно бу́детъ и́мъ?
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: еда́ рука́ Госпо́дня не дово́лна бу́детъ? Ны́нѣ уразумѣ́еши, а́ще пости́гнетъ тя́ сло́во Мое́, или́ ни́.
И изы́де Моисе́й и глаго́ла лю́демъ словеса́ Госпо́дня: и собра́ се́дмьдесятъ муже́й от­ ста́рецъ людски́хъ, и поста́ви я́ о́крестъ ски́нiи.
И сни́де Госпо́дь во о́блацѣ и глаго́ла къ нему́: и уя́ от­ Ду́ха, и́же на не́мъ, и воз­ложи́ на се́дмьдесятъ муже́й ста́рецъ: егда́ же препочи́ Ду́хъ на ни́хъ, и проро́че­с­т­воваша, и ктому́ не при­­ложи́ша.
И оста́шася два́ му́жа въ полцѣ́: и́мя еди́ному Елда́дъ, и и́мя второ́му Мода́дъ: и препочи́ на ни́хъ Ду́хъ. И сі́и бѣ́ша от­ впи́сан­ныхъ, и не прiидо́ша ко ски́нiи, и проро́че­с­т­воваша въ полцѣ́.
И при­­те́къ ю́ноша воз­вѣсти́ Моисе́ю, и рече́, глаго́ля: Елда́дъ и Мода́дъ проро́че­ст­вуютъ въ полцѣ́хъ.
И от­вѣща́въ Иису́съ Нави́нъ, предстоя́й Моисе́ю избра́н­ный ему́, рече́: го́споди мо́й Моисе́ю, запрети́ и́мъ.
И рече́ ему́ Моисе́й: еда́ ревну́еши ты́ мнѣ́? И кто́ да́стъ всѣ́мъ лю́демъ Госпо́днимъ [бы́ти] проро́ки, егда́ да́стъ Госпо́дь Ду́ха Сво­его́ на ни́хъ?
И и́де Моисе́й въ по́лкъ са́мъ и ста́рцы Изра́илтестiи.
И ду́хъ изы́де от­ Го́спода, и изведе́ кра́стели изъ мо́ря и наведе́ на по́лкъ де́нь хо́ду от­сю́ду и де́нь хо́ду от­ону́ду, о́крестъ полка́ я́ко на два́ ла́ктя от­ земли́.
И воста́в­ше лю́дiе ве́сь де́нь и всю́ но́щь, и ве́сь де́нь нау́трiе, и собра́ша кра́стели: и́же ма́ло, собра́ де́сять спу́дъ: и изсуши́ша себѣ́ сушани́цы о́крестъ полка́.
И мяса́ бя́ху и́мъ еще́ въ зубѣ́хъ и́хъ, пре́жде оскудѣ́нiя, и Госпо́дь разгнѣ́вася зѣло́ на лю́ди, и порази́ Госпо́дь лю́ди я́звою вели́кою зѣло́:
и прозва́ся и́мя мѣ́сту тому́ Гро́бы похотѣ́нiя: я́ко та́мо погребо́ша люді́й похотѣ́в­шихъ.
[И] воз­двиго́шася лю́дiе от­ Гробо́въ похотѣ́нiя во Асиро́ѳъ, и бы́ша лю́дiе во Асиро́ѳѣ.
1 Ропот Израиля, захотевшего египетских кушаний; 16 Господь посылает им перепелов до пресыщения и поражает ропотников.
Народ стал роптать вслух Господа; и Господь услышал, и воспламенился гнев Его, и возгорелся у них огонь Господень, и начал истреблять край стана.
И возопил народ к Моисею; и помолился Моисей Господу, и утих огонь.
И нарекли имя месту сему: Тавера*, потому что возгорелся у них огонь Господень. //*Горение.
Пришельцы между ними стали обнаруживать прихоти; а с ними и сыны Израилевы сидели и плакали и говорили: кто накормит нас мясом?
Мы помним рыбу, которую в Египте мы ели даром, огурцы и дыни, и лук, и репчатый лук и чеснок;
а ныне душа наша изнывает; ничего нет, только манна в глазах наших.
Манна же была подобна кориандровому семени, видом, как бдолах;
народ ходил и собирал ее, и молол в жерновах или толок в ступе, и варил в котле, и делал из нее лепешки; вкус же ее подобен был вкусу лепешек с елеем.
И когда роса сходила на стан ночью, тогда сходила на него и манна.
Моисей слышал, что народ плачет в семействах своих, каждый у дверей шатра своего; и сильно воспламенился гнев Господень, и прискорбно было для Моисея.
И сказал Моисей Господу: для чего Ты мучишь раба Твоего? и почему я не нашел милости пред очами Твоими, что Ты возложил на меня бремя всего народа сего?
разве я носил во чреве весь народ сей, и разве я родил его, что Ты говоришь мне: неси его на руках твоих, как нянька носит ребенка, в землю, которую Ты с клятвою обещал отцам его?
откуда мне взять мяса, чтобы дать всему народу сему? ибо они плачут предо мною и говорят: дай нам есть мяса.
Я один не могу нести всего народа сего, потому что он тяжел для меня;
когда Ты так поступаешь со мною, то лучше умертви меня, если я нашел милость пред очами Твоими, чтобы мне не видеть бедствия моего.
И сказал Господь Моисею: собери Мне семьдесят мужей из старейшин Израилевых, которых ты знаешь, что они старейшины и надзиратели его, и возьми их к скинии собрания, чтобы они стали там с тобою;
Я сойду, и буду говорить там с тобою, и возьму от Духа, Который на тебе, и возложу на них, чтобы они несли с тобою бремя народа, а не один ты носил.
Народу же скажи: очиститесь к завтрашнему дню, и будете есть мясо; так как вы плакали вслух Господа и говорили: кто накормит нас мясом? хорошо нам было в Египте, – то и даст вам Господь мясо, и будете есть [мясо]:
не один день будете есть, не два дня, не пять дней, не десять дней и не двадцать дней,
но целый месяц [будете есть], пока не пойдет оно из ноздрей ваших и не сделается для вас отвратительным, за то, что вы презрели Господа, Который среди вас, и плакали пред Ним, говоря: для чего было нам выходить из Египта?
И сказал Моисей: шестьсот тысяч пеших в народе сем, среди которого я нахожусь; а Ты говоришь: Я дам им мясо, и будут есть целый месяц!
заколоть ли всех овец и волов, чтобы им было довольно? или вся рыба морская соберется, чтобы удовлетворить их?
И сказал Господь Моисею: разве рука Господня коротка? ныне ты увидишь, сбудется ли слово Мое тебе, или нет?
Моисей вышел и сказал народу слова Господни, и собрал семьдесят мужей из старейшин народа и поставил их около скинии.
И сошел Господь в облаке, и говорил с ним, и взял от Духа, Который на нем, и дал семидесяти мужам старейшинам. И когда почил на них Дух, они стали пророчествовать, но потом перестали.
Двое из мужей оставались в стане, одному имя Елдад, а другому имя Модад; но и на них почил Дух [они были из числа записанных, только не выходили к скинии], и они пророчествовали в стане.
И прибежал отрок, и донес Моисею, и сказал: Елдад и Модад пророчествуют в стане.
В ответ на это Иисус, сын Навин, служитель Моисея, один из избранных его, сказал: господин мой Моисей! запрети им.
Но Моисей сказал ему: не ревнуешь ли ты за меня? о, если бы все в народе Господнем были пророками, когда бы Господь послал Духа Своего на них!
И возвратился Моисей в стан, он и старейшины Израилевы.
И поднялся ветер от Господа, и принес от моря перепелов, и набросал их около стана, на путь дня по одну сторону и на путь дня по другую сторону около стана, на два почти локтя от земли.
И встал народ, и весь тот день, и всю ночь, и весь следующий день собирали перепелов; и кто мало собирал, тот собрал десять хомеров; и разложили их для себя вокруг стана.
Мясо еще было в зубах их и не было еще съедено, как гнев Господень возгорелся на народ, и поразил Господь народ весьма великою язвою.
И нарекли имя месту сему: Киброт-Гаттаава*, ибо там похоронили прихотливый народ. //*Гробы прихоти.
От Киброт-Гаттаавы двинулся народ в Асироф, и остановился в Асирофе.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible