Скрыть
11:5
11:8
11:10
11:11
11:13
11:19
11:24
11:26
11:27
11:29
11:30
11:32
11:34
Глава 12 
12:2
12:4
12:11
12:13
12:15
12:16
Глава 16 
16:5
16:6
16:7
16:8
16:10
16:12
16:13
16:16
16:17
16:18
16:20
16:21
16:23
16:25
16:26
16:27
16:28
16:29
16:32
16:33
16:34
16:36
16:37
16:38
16:39
16:40
16:43
16:44
16:45
16:47
16:48
16:49
16:50
Церковнославянский (рус)
И бы́ша лю́дiе ро́пщуще зла́я предъ Го́сподемъ: и слы́ша Госпо́дь и разгнѣ́вася гнѣ́вомъ, и разгорѣ́ся въ ни́хъ о́гнь от­ Го́спода и потреби́ ча́сть нѣ́кую от­ полка́.
И возопи́ша лю́дiе къ Моисе́ю: и помоли́ся Моисе́й къ Го́споду, и преста́ о́гнь.
И прозва́ся и́мя мѣ́сту тому́ Запале́нiе: я́ко разгорѣ́ся въ ни́хъ о́гнь от­ Го́спода.
И о́бщiй наро́дъ и́же въ ни́хъ похотѣ́ша похотѣ́нiемъ: и сѣ́дше пла́кахуся сы́нове Изра́илевы и реко́ша: кто́ ны напита́етъ мя́сы?
Помяну́хомъ ры́бы, я́же ядо́хомъ въ земли́ Еги́петстѣй ту́не, и огурцы́ и ды́ни, лу́къ и червле́ный лу́къ и чесно́къ:
ны́нѣ же душа́ на́ша изсо́хла, ничто́же то́чiю ма́н­на предъ очи́ма на́шима.
Ма́н­на же бя́ше а́ки сѣ́мя корiа́ндрово, и ви́дъ ея́ я́ко ви́дъ криста́лла:
и исхожда́ху лю́дiе и собира́ху, и меля́ху въ же́рновахъ и толца́ху въ сту́пахъ, и варя́ху въ горшка́хъ и творя́ху изъ нея́ потре́бники: и бя́ше вку́съ ея́, я́ко вку́съ муки́ пря́жены съ еле́емъ:
и егда́ схожда́­ше роса́ на по́лкъ но́щiю, схожда́­ше ма́н­на на́нь.
И услы́ша Моисе́й пла́чущихся и́хъ въ со́нмѣхъ сво­и́хъ, ко­его́ждо и́хъ предъ сво­и́ми две́рьми: и разгнѣ́вася Госпо́дь гнѣ́вомъ зѣло́, и предъ Моисе́омъ бя́ше зло́.
И рече́ Моисе́й ко Го́споду: вску́ю озло́билъ еси́ раба́ Тво­его́? И почто́ не обрѣто́хъ благода́ти предъ Тобо́ю, е́же воз­ложи́ти устремле́нiе люді́й си́хъ на мя́?
Еда́ а́зъ во утро́бѣ зача́хъ вся́ лю́ди сiя́? Или́ а́зъ роди́хъ я́? Я́ко глаго́леши ми́: воз­ми́ и́хъ въ нѣ́дра твоя́, я́коже до­и́лица но́ситъ дои́мыя, въ зе́млю, е́юже кля́л­ся еси́ отце́мъ и́хъ:
от­ку́ду мнѣ́ мяса́ да́ти всѣ́мъ лю́демъ си́мъ? Я́ко пла́чутъ на мя́, глаго́люще: да́ждь на́мъ мяса́, да яди́мъ:
не воз­могу́ а́зъ еди́нъ води́ти люді́й си́хъ, я́ко тя́жко мнѣ́ е́сть сло́во сiе́:
а́ще же та́ко Ты́ твори́ши мнѣ́, то́ убі́й мя́ убiе́нiемъ, а́ще обрѣто́хъ благода́ть предъ Тобо́ю, да не ви́жу озлобле́нiя мо­его́.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: собери́ Ми се́дмьдесятъ муже́й от­ ста́рецъ Изра́илевыхъ, и́хже ты́ са́мъ вѣ́си, я́ко ті́и су́ть ста́рцы людсті́и и книго́чiя и́хъ: и да при­­веде́ши я́ ко ски́нiи свидѣ́нiя, и да ста́нутъ та́мо съ тобо́ю:
и сни́ду и воз­глаго́лю та́мо съ тобо́ю, и уйму́ от­ Ду́ха, и́же въ тебѣ́, и воз­ложу́ на ня́: да подъи́мутъ съ тобо́ю устремле́нiе люді́й, и не бу́деши води́ти и́хъ ты́ еди́нъ:
и лю́демъ рече́ши: очи́ститеся нау́трiе, и снѣ́сте мяса́, я́ко пла́кастеся предъ Го́сподемъ, глаго́люще: кто́ ны напита́етъ мя́сы? Я́ко добро́ на́мъ бы́сть во Еги́птѣ: и да́стъ Госпо́дь ва́мъ мяса́ я́сти, и снѣ́сте мяса́:
не еди́нъ де́нь я́сти бу́дете, ни два́, ни пя́ть дні́й, ни де́сять дні́й, ниже́ два́десять дні́й:
до ме́сяца дні́й я́сти бу́дете, до́ндеже изы́детъ изъ но́здрiй ва́шихъ: и бу́детъ ва́мъ въ ме́рзость, я́ко не покори́стеся Го́споду, И́же е́сть въ ва́съ, и пла́кастеся предъ Ни́мъ, глаго́люще: вску́ю бѣ́ на́мъ изы́ти изъ Еги́пта?
И рече́ Моисе́й: ше́сть со́тъ ты́сящъ пѣ́шихъ люді́й, въ ни́хже а́зъ е́смь, и Ты́ ре́клъ еси́: мяса́ и́мъ да́мъ я́сти, и бу́дутъ я́сти ме́сяцъ дні́й:
еда́ о́вцы и волы́ зако́лют­ся и́мъ, и дово́лно бу́детъ и́мъ? Или́ вся́ ры́бы морскі́я соберу́т­ся и́мъ, и дово́лно бу́детъ и́мъ?
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: еда́ рука́ Госпо́дня не дово́лна бу́детъ? Ны́нѣ уразумѣ́еши, а́ще пости́гнетъ тя́ сло́во Мое́, или́ ни́.
И изы́де Моисе́й и глаго́ла лю́демъ словеса́ Госпо́дня: и собра́ се́дмьдесятъ муже́й от­ ста́рецъ людски́хъ, и поста́ви я́ о́крестъ ски́нiи.
И сни́де Госпо́дь во о́блацѣ и глаго́ла къ нему́: и уя́ от­ Ду́ха, и́же на не́мъ, и воз­ложи́ на се́дмьдесятъ муже́й ста́рецъ: егда́ же препочи́ Ду́хъ на ни́хъ, и проро́че­с­т­воваша, и ктому́ не при­­ложи́ша.
И оста́шася два́ му́жа въ полцѣ́: и́мя еди́ному Елда́дъ, и и́мя второ́му Мода́дъ: и препочи́ на ни́хъ Ду́хъ. И сі́и бѣ́ша от­ впи́сан­ныхъ, и не прiидо́ша ко ски́нiи, и проро́че­с­т­воваша въ полцѣ́.
И при­­те́къ ю́ноша воз­вѣсти́ Моисе́ю, и рече́, глаго́ля: Елда́дъ и Мода́дъ проро́че­ст­вуютъ въ полцѣ́хъ.
И от­вѣща́въ Иису́съ Нави́нъ, предстоя́й Моисе́ю избра́н­ный ему́, рече́: го́споди мо́й Моисе́ю, запрети́ и́мъ.
И рече́ ему́ Моисе́й: еда́ ревну́еши ты́ мнѣ́? И кто́ да́стъ всѣ́мъ лю́демъ Госпо́днимъ [бы́ти] проро́ки, егда́ да́стъ Госпо́дь Ду́ха Сво­его́ на ни́хъ?
И и́де Моисе́й въ по́лкъ са́мъ и ста́рцы Изра́илтестiи.
И ду́хъ изы́де от­ Го́спода, и изведе́ кра́стели изъ мо́ря и наведе́ на по́лкъ де́нь хо́ду от­сю́ду и де́нь хо́ду от­ону́ду, о́крестъ полка́ я́ко на два́ ла́ктя от­ земли́.
И воста́в­ше лю́дiе ве́сь де́нь и всю́ но́щь, и ве́сь де́нь нау́трiе, и собра́ша кра́стели: и́же ма́ло, собра́ де́сять спу́дъ: и изсуши́ша себѣ́ сушани́цы о́крестъ полка́.
И мяса́ бя́ху и́мъ еще́ въ зубѣ́хъ и́хъ, пре́жде оскудѣ́нiя, и Госпо́дь разгнѣ́вася зѣло́ на лю́ди, и порази́ Госпо́дь лю́ди я́звою вели́кою зѣло́:
и прозва́ся и́мя мѣ́сту тому́ Гро́бы похотѣ́нiя: я́ко та́мо погребо́ша люді́й похотѣ́в­шихъ.
[И] воз­двиго́шася лю́дiе от­ Гробо́въ похотѣ́нiя во Асиро́ѳъ, и бы́ша лю́дiе во Асиро́ѳѣ.
И воз­глаго́ласта Марiа́мъ и Ааро́нъ на Моисе́а жены́ ра́ди Еѳiо́пляныни, ю́же поя́ Моисе́й, и́бо жену́ поя́ Еѳiо́пляныню,
и реко́ста: еда́ Моисе́ю еди́ному глаго́ла Госпо́дь? Еда́ и на́мъ не глаго́лаше? И услы́ша Госпо́дь.
И человѣ́къ Моисе́й кро́токъ зѣло́ па́че всѣ́хъ человѣ́къ су́щихъ на земли́.
И рече́ Госпо́дь внеза́пу къ Моисе́ю и Ааро́ну и Марiа́мѣ: изыди́те вы́ трiе́ въ ски́нiю свидѣ́нiя.
И изыдо́ша трiе́ въ ски́нiю свидѣ́нiя. И сни́де Госпо́дь въ столпѣ́ о́блачнѣ и ста́ надъ две́рьми ски́нiи свидѣ́нiя: и при­­зва́ Ааро́на и Марiа́мъ. И изыдо́ста о́ба.
И рече́ къ ни́мъ: послу́шайте слове́съ Мо­и́хъ: а́ще бу́детъ въ ва́съ проро́къ Госпо́день, въ видѣ́нiи ему́ позна́юся, и во снѣ́ воз­глаго́лю ему́:
не та́ко я́коже ра́бъ Мо́й Моисе́й, во все́мъ дому́ Мо­е́мъ вѣ́ренъ е́сть:
усты́ ко усто́мъ воз­глаго́лю ему́ я́вѣ, и не гада́нiемъ, и сла́ву Госпо́дню ви́дѣ: и почто́ не убоя́стеся глаго́лати на раба́ Мо­его́ Моисе́а?
И гнѣ́въ я́рости Госпо́дни [бы́сть] на ни́хъ. И отъи́де.
И о́блакъ от­ступи́ от­ ски́нiи, и се́, Марiа́мъ прокаже́на бы́сть я́ко снѣ́гъ: и воз­зрѣ́ Ааро́нъ на Марiа́мъ, и се́, прокаже́на.
И рече́ Ааро́нъ къ Моисе́ю: молю́ тя, го́споди, не воз­лага́й на ны́ грѣха́, поне́же не вѣ́дяхомъ, я́ко согрѣши́хомъ:
да не бу́детъ сiя́ я́ко мертва́, я́ко и́звергъ изве́рженъ изъ ложе́снъ ма́тернихъ, и [се́, уже́] пояде́ по́лъ пло́ти ея́.
И возопи́ Моисе́й ко Го́споду, глаго́ля: Бо́же, молю́тися, исцѣли́ ю́.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: а́ще бы оте́цъ ея́ плю́я заплева́лъ въ лице́ ея́, не посрами́т­ся ли се́дмь дні́й? Да от­лучи́т­ся се́дмь дні́й внѣ́ полка́, и по си́хъ да вни́детъ.
И от­лучи́ся Марiа́мъ внѣ́ полка́ на се́дмь дні́й: и лю́дiе не воз­двиго́шася, до́ндеже очи́стися Марiа́мъ.
И глаго́ла Коре́й, сы́нъ Иссаа́ра сы́на Каа́ѳа сы́на Леві́ина, и Даѳа́нъ и Авиро́нъ, сы́нове Елiа́вли, и Авна́нъ сы́нъ Фале́ѳа сы́на Руви́мля:
и воста́ша на Моисе́а, и му́жи сыно́въ Изра́илевыхъ двѣ́сти и пятьдеся́тъ нача́лницы со́нма, сигкли́тики совѣ́та и му́жи имени́ти.
Совоста́ша на Моисе́а и Ааро́на и рѣ́ша къ ни́мъ: довлѣ́етъ ва́мъ, я́ко ве́сь со́нмъ вси́ святи, и въ ни́хъ Госпо́дь: и чесо́ ра́ди востае́те на со́нмъ Госпо́день?
И слы́шавъ Моисе́й, паде́ ни́цъ.
И глаго́ла къ Коре́ю и ко всему́ со́нму его́, глаго́ля: согля́да и позна́ Госпо́дь су́щихъ Его́ и святы́хъ, и при­­веде́ къ Себѣ́: и и́хже не избра́ Себѣ́, не при­­веде́ къ Себѣ́:
сiе́ сотвори́те: воз­ми́те себѣ́ са́ми кади́лники, Коре́й и ве́сь со́нмъ его́,
и вложи́те о́гнь въ ня́, и вложи́те въ ня́ ѳимiа́мъ предъ Го́сподемъ у́трѣ: и бу́детъ му́жъ, его́же а́ще избере́тъ Госпо́дь, се́й свя́тъ: да довлѣ́ютъ ва́мъ сы́нове Леві́ины.
И рече́ Моисе́й Коре́ю: послу́шайте мене́, сы́нове Леві́ини:
еда́ ма́ло е́сть сiе́ ва́мъ, я́ко от­лучи́ ва́съ Бо́гъ от­ со́нма Изра́илева и при­­веде́ ва́съ къ Себѣ́ служи́ти слу́жбы въ ски́нiи Госпо́дни и стоя́ти предъ со́нмомъ Госпо́днимъ, е́же служи́ти и́мъ?
и при­­веде́ тя и всю́ бра́тiю твою́, сы́ны Леві́ины съ тобо́ю, и про́сите свяще́н­ствовати?
Та́ко ты́ и ве́сь со́нмъ тво́й собра́в­шiйся на Бо́га: и Ааро́нъ кто́ есть, я́ко ро́пщете на́нь?
И посла́ Моисе́й при­­зва́ти Даѳа́на и Авиро́на, сы́ны Елiа́вли. И рѣ́ша: не и́демъ:
еда́ ма́ло се́, я́ко изве́лъ еси́ ны́ изъ земли́ кипя́щiя млеко́мъ и ме́домъ, е́же погуби́ти на́съ въ пусты́ни, я́ко владѣ́еши на́ми? Кня́зь еси́:
и ты́ ли въ зе́млю кипя́щую ме́домъ и млеко́мъ вве́лъ еси́ на́съ и да́лъ еси́ на́мъ ча́сть села́ и виногра́да? О́чи человѣ́къ тѣ́хъ исткну́лъ еси́: не и́демъ.
И отягча́ Моисе́й гнѣ́вомъ зѣло́ и рече́ къ Го́споду: не внемли́ на же́ртву и́хъ: ни еди́наго похотѣ́нiя от­ ни́хъ прiя́хъ, ниже́ озло́бихъ кого́ от­ ни́хъ.
И рече́ Моисе́й къ Коре́ю: освяти́ со́нмъ тво́й, и бу́дите гото́ви предъ Го́спода ты́ и Ааро́нъ и они́ зау́тра:
и воз­ми́те кі́йждо кади́лникъ сво́й, и воз­ложи́те на ня́ ѳимiа́мъ, и при­­неси́те предъ Го́спода кі́йждо кади́лникъ сво́й, двѣ́сти и пятьдеся́тъ кади́лниковъ, и ты́ и Ааро́нъ кі́йждо кади́лникъ сво́й.
И взя́ша кі́йждо сво́й кади́лникъ, и воз­ложи́ша на ня́ о́гнь, и вложи́ша въ ня́ ѳимiа́мъ, и ста́ша предъ две́рьми ски́нiи свидѣ́нiя Моисе́й и Ааро́нъ.
И собра́ на ня́ Коре́й ве́сь со́нмъ сво́й предъ две́рьми ски́нiи свидѣ́нiя: и яви́ся сла́ва Госпо́дня всему́ со́нму.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну, глаго́ля:
от­ступи́те кі́йждо от­ среды́ со́нма сего́, и потреблю́ я́ а́бiе.
И падо́ста на ли́ца своя́ и реко́ста: Бо́же, Бо́же духо́въ и вся́кiя пло́ти: а́ще человѣ́къ еди́нъ согрѣши́, на ве́сь ли со́нмъ гнѣ́въ Госпо́день?
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю, глаго́ля:
рцы́ со́нму, глаго́ля: от­ступи́те о́крестъ от­ со́нма Коре́ева и Даѳа́ня и Авиро́ня.
И воста́ Моисе́й, и и́де къ Даѳа́ну и Авиро́ну: и идо́ша съ ни́мъ вси́ ста́рцы Изра́илтестiи.
И рече́ къ со́нму, глаго́ля: от­ступи́те от­ ку́щъ человѣ́къ жестокосе́рдыхъ си́хъ, и не при­­косни́теся ко всѣ́мъ, ели́ка су́ть и́мъ, да не поги́бнете ку́пно во все́мъ грѣсѣ́ и́хъ.
И от­ступи́ша от­ ку́щъ Коре́а и Даѳа́на и Авиро́на о́крестъ: Даѳа́нъ же и Авиро́нъ изыдо́ста и ста́ста предъ две́рьми ку́щъ сво­и́хъ, и жены́ и́хъ, и дѣ́ти и́хъ и имѣ́нiе и́хъ.
И рече́ Моисе́й: въ се́мъ позна́ете, я́ко Госпо́дь посла́ мя сотвори́ти вся́ дѣла́ сiя́, я́ко не от­ себе́ [а́зъ творю́ сiя́]:
а́ще сме́ртiю всѣ́хъ люді́й у́мрутъ сі́и, и а́ще по при­­сѣще́нiю всѣ́хъ человѣ́къ посѣще́нiе бу́детъ и́хъ, то́ не Госпо́дь посла́ мене́:
но я́вно пока́жетъ Госпо́дь, и от­ве́рзши земля́ уста́ своя́ пожре́тъ я́ и до́мы и́хъ, и ку́щы и́хъ и вся́, ели́ка су́ть и́хъ, и сни́дутъ жи́ви во а́дъ, и увѣ́дите, я́ко разгнѣ́ваша человѣ́цы сі́и Го́спода.
Егда́ же преста́ глаго́ля вся́ словеса́ сiя́, разсѣ́деся земля́ подъ нога́ми и́хъ:
и разве́рзеся земля́, и пожре́ я́ и до́мы и́хъ, и вся́ лю́ди су́щыя съ Коре́омъ, и скоты́ и́хъ:
и снидо́ша ті́и, и вся́, ели́ка су́ть и́хъ, жи́ви во а́дъ, и покры́ и́хъ земля́, и погибо́ша от­ среды́ со́нма:
и ве́сь Изра́иль, и и́же о́крестъ и́хъ, от­бѣго́ша от­ во́пля и́хъ, зане́ реко́ша, глаго́люще: да не пожре́тъ на́съ земля́.
И о́гнь изы́де от­ Го́спода и пояде́ двѣ́сти и пятьдеся́тъ муже́й при­­не́сшихъ ѳимiа́мъ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю
и ко Елеаза́ру сы́ну Ааро́нову жерцу́: собери́те кади́лники мѣ́дяныя от­ среды́ изгорѣ́в­шихъ, и о́гнь чужді́й се́й разсы́плите та́мо, я́ко освяти́шася кади́лницы грѣ́шныхъ си́хъ въ душа́хъ и́хъ:
и сотвори́те я́ дщи́цы ко́ваны, обложе́нiе у олтаря́, я́ко при­­несо́шася предъ Го́спода и освяти́шася, и бы́ша въ зна́менiе сыно́мъ Изра́илевымъ.
И взя́ Елеаза́ръ сы́нъ Ааро́на жерца́ кади́лники мѣ́дяныя, ели́ки при­­несо́ша изгорѣ́в­шiи, и обложи́ша я́ во обложе́нiе олтаря́,
въ па́мять сыно́мъ Изра́илевымъ, я́ко да никто́же прiи́детъ иноплеме́н­никъ, и́же нѣ́сть от­ сѣ́мене Ааро́ня, е́же воз­ложи́ти ѳимiа́мъ предъ Го́сподемъ, и да не бу́детъ, я́коже Коре́й и совѣ́тницы его́, я́коже глаго́ла ему́ Госпо́дь руко́ю Моисе́овою.
И воз­ропта́ша сы́нове Изра́илтестiи на у́трiе на Моисе́а и Ааро́на, глаго́люще: вы́ изби́сте лю́ди Госпо́дни.
И бы́сть егда́ нападе́ со́нмъ на Моисе́а и Ааро́на, и устреми́шася къ ски́нiи свидѣ́нiя:
и покры́ о́ную о́блакъ, и яви́ся сла́ва Госпо́дня: и вни́де Моисе́й и Ааро́нъ предъ ски́нiю свидѣ́нiя.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну, глаго́ля:
уступи́те от­ среды́ со́нма сего́, и потреблю́ я́ еди́ницею. И падо́ста на ли́ца своя́.
И рече́ Моисе́й ко Ааро́ну: воз­ми́ кади́лникъ, и вложи́ въ него́ о́гнь от­ олтаря́, и воз­ложи́ на́нь ѳимiа́мъ, и понеси́ ско́ро въ по́лкъ, и помоли́ся о ни́хъ: изы́де бо гнѣ́въ от­ лица́ Госпо́дня, и нача́ губи́ти лю́ди.
И взя́ Ааро́нъ, я́коже глаго́ла ему́ Моисе́й, и тече́ въ со́нмъ, уже́ бо нача́ся па́губа въ лю́дехъ: и воз­ложи́ ѳимiа́мъ, и помоли́ся о лю́дехъ:
и ста́ между́ ме́ртвыми и живы́ми, и преста́ па́губа.
И бы́сть уме́ршихъ въ па́губѣ четыре­на́­де­сять ты́сящъ и се́дмь со́тъ, кромѣ́ уме́ршихъ Коре́а ра́ди.
И воз­врати́ся Ааро́нъ къ Моисе́ю, къ две́ремъ ски́нiи свидѣ́нiя, и преста́ па́губа.
Синодальный
1 Ропот Израиля, захотевшего египетских кушаний; 16 Господь посылает им перепелов до пресыщения и поражает ропотников.
Народ стал роптать вслух Господа; и Господь услышал, и воспламенился гнев Его, и возгорелся у них огонь Господень, и начал истреблять край стана.
И возопил народ к Моисею; и помолился Моисей Господу, и утих огонь.
И нарекли имя месту сему: Тавера*, потому что возгорелся у них огонь Господень. //*Горение.
Пришельцы между ними стали обнаруживать прихоти; а с ними и сыны Израилевы сидели и плакали и говорили: кто накормит нас мясом?
Мы помним рыбу, которую в Египте мы ели даром, огурцы и дыни, и лук, и репчатый лук и чеснок;
а ныне душа наша изнывает; ничего нет, только манна в глазах наших.
Манна же была подобна кориандровому семени, видом, как бдолах;
народ ходил и собирал ее, и молол в жерновах или толок в ступе, и варил в котле, и делал из нее лепешки; вкус же ее подобен был вкусу лепешек с елеем.
И когда роса сходила на стан ночью, тогда сходила на него и манна.
Моисей слышал, что народ плачет в семействах своих, каждый у дверей шатра своего; и сильно воспламенился гнев Господень, и прискорбно было для Моисея.
И сказал Моисей Господу: для чего Ты мучишь раба Твоего? и почему я не нашел милости пред очами Твоими, что Ты возложил на меня бремя всего народа сего?
разве я носил во чреве весь народ сей, и разве я родил его, что Ты говоришь мне: неси его на руках твоих, как нянька носит ребенка, в землю, которую Ты с клятвою обещал отцам его?
откуда мне взять мяса, чтобы дать всему народу сему? ибо они плачут предо мною и говорят: дай нам есть мяса.
Я один не могу нести всего народа сего, потому что он тяжел для меня;
когда Ты так поступаешь со мною, то лучше умертви меня, если я нашел милость пред очами Твоими, чтобы мне не видеть бедствия моего.
И сказал Господь Моисею: собери Мне семьдесят мужей из старейшин Израилевых, которых ты знаешь, что они старейшины и надзиратели его, и возьми их к скинии собрания, чтобы они стали там с тобою;
Я сойду, и буду говорить там с тобою, и возьму от Духа, Который на тебе, и возложу на них, чтобы они несли с тобою бремя народа, а не один ты носил.
Народу же скажи: очиститесь к завтрашнему дню, и будете есть мясо; так как вы плакали вслух Господа и говорили: кто накормит нас мясом? хорошо нам было в Египте, – то и даст вам Господь мясо, и будете есть [мясо]:
не один день будете есть, не два дня, не пять дней, не десять дней и не двадцать дней,
но целый месяц [будете есть], пока не пойдет оно из ноздрей ваших и не сделается для вас отвратительным, за то, что вы презрели Господа, Который среди вас, и плакали пред Ним, говоря: для чего было нам выходить из Египта?
И сказал Моисей: шестьсот тысяч пеших в народе сем, среди которого я нахожусь; а Ты говоришь: Я дам им мясо, и будут есть целый месяц!
заколоть ли всех овец и волов, чтобы им было довольно? или вся рыба морская соберется, чтобы удовлетворить их?
И сказал Господь Моисею: разве рука Господня коротка? ныне ты увидишь, сбудется ли слово Мое тебе, или нет?
Моисей вышел и сказал народу слова Господни, и собрал семьдесят мужей из старейшин народа и поставил их около скинии.
И сошел Господь в облаке, и говорил с ним, и взял от Духа, Который на нем, и дал семидесяти мужам старейшинам. И когда почил на них Дух, они стали пророчествовать, но потом перестали.
Двое из мужей оставались в стане, одному имя Елдад, а другому имя Модад; но и на них почил Дух [они были из числа записанных, только не выходили к скинии], и они пророчествовали в стане.
И прибежал отрок, и донес Моисею, и сказал: Елдад и Модад пророчествуют в стане.
В ответ на это Иисус, сын Навин, служитель Моисея, один из избранных его, сказал: господин мой Моисей! запрети им.
Но Моисей сказал ему: не ревнуешь ли ты за меня? о, если бы все в народе Господнем были пророками, когда бы Господь послал Духа Своего на них!
И возвратился Моисей в стан, он и старейшины Израилевы.
И поднялся ветер от Господа, и принес от моря перепелов, и набросал их около стана, на путь дня по одну сторону и на путь дня по другую сторону около стана, на два почти локтя от земли.
И встал народ, и весь тот день, и всю ночь, и весь следующий день собирали перепелов; и кто мало собирал, тот собрал десять хомеров; и разложили их для себя вокруг стана.
Мясо еще было в зубах их и не было еще съедено, как гнев Господень возгорелся на народ, и поразил Господь народ весьма великою язвою.
И нарекли имя месту сему: Киброт-Гаттаава*, ибо там похоронили прихотливый народ. //*Гробы прихоти.
От Киброт-Гаттаавы двинулся народ в Асироф, и остановился в Асирофе.
Мариам и Аарон позавидовали Моисею и наказаны Господом; проказа Мариам.
И упрекали Мариам и Аарон Моисея за жену Ефиоплянку, которую он взял, – ибо он взял за себя Ефиоплянку, –
и сказали: одному ли Моисею говорил Господь? не говорил ли Он и нам? И услышал сие Господь.
Моисей же был человек кротчайший из всех людей на земле.
И сказал Господь внезапно Моисею и Аарону и Мариами: выйдите вы трое к скинии собрания. И вышли все трое.
И сошел Господь в облачном столпе, и стал у входа скинии, и позвал Аарона и Мариам, и вышли они оба.
И сказал: слушайте слова Мои: если бывает у вас пророк Господень, то Я открываюсь ему в видении, во сне говорю с ним;
но не так с рабом Моим Моисеем, – он верен во всем дому́ Моем:
устами к устам говорю Я с ним, и явно, а не в гаданиях, и образ Господа он видит; как же вы не убоялись упрекать раба Моего, Моисея?
И воспламенился гнев Господа на них, и Он отошел.
И облако отошло от скинии, и вот, Мариам покрылась проказою, как снегом. Аарон взглянул на Мариам, и вот, она в проказе.
И сказал Аарон Моисею: господин мой! не поставь нам в грех, что мы поступили глупо и согрешили;
не попусти, чтоб она была, как мертворожденный младенец, у которого, когда он выходит из чрева матери своей, истлела уже половина тела.
И возопил Моисей к Господу, говоря: Боже, исцели ее!
И сказал Господь Моисею: если бы отец ее плюнул ей в лице, то не должна ли была бы она стыдиться семь дней? итак пусть будет она в заключении семь дней вне стана, а после опять возвратится.
И пробыла Мариам в заключении вне стана семь дней, и народ не отправлялся в путь, доколе не возвратилась Мариам.
Восстание левита Корея против Моисея и Аарона, наказание землетрясением, огнем и поражением.
Корей, сын Ицгара, сын Каафов, сын Левиин, и Дафан и Авирон, сыны Елиава, и Авнан, сын Фалефа, сыны Рувимовы,
восстали на Моисея, и с ними из сынов Израилевых двести пятьдесят мужей, начальники общества, призываемые на собрания, люди именитые.
И собрались против Моисея и Аарона и сказали им: полно вам; все общество, все святы, и среди их Господь! почему же вы ставите себя выше народа Господня?
Моисей, услышав это, пал на лице свое
и сказал Корею и всем сообщникам его, говоря: завтра покажет Господь, кто Его, и кто свят, чтобы приблизить его к Себе; и кого Он изберет, того и приблизит к Себе;
вот что сделайте: Корей и все сообщники его возьмите себе кадильницы
и завтра положите в них огня и всыпьте в них курения пред Господом; и кого изберет Господь, тот и будет свят. Полно вам, сыны Левиины!
И сказал Моисей Корею: послушайте, сыны Левия!
неужели мало вам того, что Бог Израилев отделил вас от общества Израильского и приблизил вас к Себе, чтобы вы исполняли службы при скинии Господней и стояли пред обществом [Господним], служа для них?
Он приблизил тебя и с тобою всех братьев твоих, сынов Левия, и вы домогаетесь еще и священства.
Итак ты и все твое общество собрались против Господа. Что Аарон, что вы ропщете на него?
И послал Моисей позвать Дафана и Авирона, сынов Елиава. Но они сказали: не пойдем!
разве мало того, что ты вывел нас из земли, в которой течет молоко и мед, чтобы погубить нас в пустыне? и ты еще хочешь властвовать над нами!
привел ли ты нас в землю, где течет молоко и мед, и дал ли нам во владение поля и виноградники? глаза людей сих ты хочешь ослепить? не пойдем!
Моисей весьма огорчился и сказал Господу: не обращай взора Твоего на приношение их; я не взял ни у одного из них осла и не сделал зла ни одному из них.
И сказал Моисей Корею: завтра ты и все общество твое будьте пред лицем Господа, ты, они и Аарон;
и возьмите каждый свою кадильницу, и положите в них курения, и принесите пред лице Господне каждый свою кадильницу, двести пятьдесят кадильниц; ты и Аарон, каждый свою кадильницу.
И взял каждый свою кадильницу, и положили в них огня, и всыпали в них курения, и стали при входе в скинию собрания; также и Моисей и Аарон.
И собрал против них Корей все общество ко входу скинии собрания. И явилась слава Господня всему обществу.
И сказал Господь Моисею и Аарону, говоря:
отделитесь от общества сего, и Я истреблю их во мгновение.
Они же пали на лица свои и сказали: Боже, Боже духов всякой плоти! один человек согрешил, и Ты гневаешься на все общество?
И сказал Господь Моисею, говоря:
скажи обществу: отступите со всех сторон от жилища Корея, Дафана и Авирона.
И встал Моисей, и пошел к Дафану и Авирону, и за ним пошли старейшины Израилевы.
И сказал обществу: отойдите от шатров нечестивых людей сих, и не прикасайтесь ни к чему, что принадлежит им, чтобы не погибнуть вам [вместе] во всех грехах их.
И отошли они со всех сторон от жилища Корея, Дафана и Авирона; а Дафан и Авирон вышли и стояли у дверей шатров своих с женами своими и сыновьями своими и с малыми детьми своими.
И сказал Моисей: из сего узнаете, что Господь послал меня делать все дела сии, а не по своему произволу [я делаю сие]:
если они умрут, как умирают все люди, и постигнет их такое наказание, какое постигает всех людей, то не Господь послал меня;
а если Господь сотворит необычайное, и земля разверзет уста свои и поглотит их [и домы их и шатры их] и все, что у них, и они живые сойдут в преисподнюю, то знайте, что люди сии презрели Господа.
Лишь только он сказал слова сии, расселась земля под ними;
и разверзла земля уста свои, и поглотила их и домы их, и всех людей Кореевых и все имущество;
и сошли они со всем, что принадлежало им, живые в преисподнюю, и покрыла их земля, и погибли они из среды общества.
И все Израильтяне, которые были вокруг них, побежали при их вопле, дабы, говорили они, и нас не поглотила земля.
И вышел огонь от Господа и пожрал тех двести пятьдесят мужей, которые принесли курение.
И сказал Господь Моисею, говоря:
скажи Елеазару, сыну Аарона, священнику, пусть он соберет [медные] кадильницы сожженных и огонь выбросит вон; ибо освятились
кадильницы грешников сих смертью их, и пусть разобьют их в листы для покрытия жертвенника, ибо они принесли их пред лице Господа, и они сделались освященными; и будут они знамением для сынов Израилевых.
И взял Елеазар священник медные кадильницы, которые принесли сожженные, и разбили их в листы для покрытия жертвенника,
в память сынам Израилевым, чтобы никто посторонний, который не от семени Аарона, не приступал приносить курение пред лице Господне, и не было с ним, что с Кореем и сообщниками его, как говорил ему Господь чрез Моисея.
На другой день все общество сынов Израилевых возроптало на Моисея и Аарона и говорило: вы умертвили народ Господень.
И когда собралось общество против Моисея и Аарона, они обратились к скинии собрания, и вот, облако покрыло ее, и явилась слава Господня.
И пришел Моисей и Аарон к скинии собрания.
И сказал Господь Моисею [и Аарону], говоря:
отсторонитесь от общества сего, и Я погублю их во мгновение. Но они пали на лица свои.
И сказал Моисей Аарону: возьми кадильницу и положи в нее огня с жертвенника и всыпь курения, и неси скорее к обществу и заступи их, ибо вышел гнев от Господа, [и] началось поражение.
И взял Аарон, как сказал Моисей, и побежал в среду общества, и вот, уже началось поражение в народе. И он положил курения и заступил народ;
стал он между мертвыми и живыми, и поражение прекратилось.
И умерло от поражения четырнадцать тысяч семьсот человек, кроме умерших по делу Корееву.
И возвратился Аарон к Моисею, ко входу скинии собрания, после того как поражение прекратилось.
Now when the people complained, it displeased the LORD; for the LORD heard it, and His anger was aroused. So the fire of the LORD burned among them, and consumed some in the outskirts of the camp.
Then the people cried out to Moses, and when Moses prayed to the LORD, the fire was quenched.
So he called the name of the place Taberah, because the fire of the LORD had burned among them.
Now the mixed multitude who were among them yielded to intense craving; so the children of Israel also wept again and said: «Who will give us meat to eat?
We remember the fish which we ate freely in Egypt, the cucumbers, the melons, the leeks, the onions, and the garlic;
but now our whole being is dried up; there is nothing at all except this manna before our eyes!»
Now the manna was like coriander seed, and its color like the color of bdellium.
The people went about and gathered it, ground it on millstones or beat it in the mortar, cooked it in pans, and made cakes of it; and its taste was like the taste of pastry prepared with oil.
And when the dew fell on the camp in the night, the manna fell on it.
Then Moses heard the people weeping throughout their families, everyone at the door of his tent; and the anger of the LORD was greatly aroused; Moses also was displeased.
So Moses said to the LORD, «Why have You afflicted Your servant? And why have I not found favor in Your sight, that You have laid the burden of all these people on me?
Did I conceive all these people? Did I beget them, that You should say to me, «Carry them in your bosom, as a guardian carries a nursing child,́ to the land which You swore to their fathers?
Where am I to get meat to give to all these people? For they weep all over me, saying, «Give us meat, that we may eat.́
I am not able to bear all these people alone, because the burden is too heavy for me.
If You treat me like this, please kill me here and now--if I have found favor in Your sight--and do not let me see my wretchedness!»
So the LORD said to Moses: «Gather to Me seventy men of the elders of Israel, whom you know to be the elders of the people and officers over them; bring them to the tabernacle of meeting, that they may stand there with you.
Then I will come down and talk with you there. I will take of the Spirit that is upon you and will put the same upon them; and they shall bear the burden of the people with you, that you may not bear it yourself alone.
Then you shall say to the people, «Consecrate yourselves for tomorrow, and you shall eat meat; for you have wept in the hearing of the LORD, saying, «Who will give us meat to eat? For it was well with us in Egypt.» Therefore the LORD will give you meat, and you shall eat.
You shall eat, not one day, nor two days, nor five days, nor ten days, nor twenty days,
but for a whole month, until it comes out of your nostrils and becomes loathsome to you, because you have despised the LORD who is among you, and have wept before Him, saying, «Why did we ever come up out of Egypt?»»́
And Moses said, «The people whom I am among are six hundred thousand men on foot; yet You have said, «I will give them meat, that they may eat for a whole month.́
Shall flocks and herds be slaughtered for them, to provide enough for them? Or shall all the fish of the sea be gathered together for them, to provide enough for them?»
And the LORD said to Moses, «Has the LORD́s arm been shortened? Now you shall see whether what I say will happen to you or not.»
So Moses went out and told the people the words of the LORD, and he gathered the seventy men of the elders of the people and placed them around the tabernacle.
Then the LORD came down in the cloud, and spoke to him, and took of the Spirit that was upon him, and placed the same upon the seventy elders; and it happened, when the Spirit rested upon them, that they prophesied, although they never did so again.
But two men had remained in the camp: the name of one was Eldad, and the name of the other Medad. And the Spirit rested upon them. Now they were among those listed, but who had not gone out to the tabernacle; yet they prophesied in the camp.
And a young man ran and told Moses, and said, «Eldad and Medad are prophesying in the camp.»
So Joshua the son of Nun, Moseś assistant, one of his choice men, answered and said, «Moses my lord, forbid them!»
Then Moses said to him, «Are you zealous for my sake? Oh, that all the LORD́s people were prophets and that the LORD would put His Spirit upon them!»
And Moses returned to the camp, he and the elders of Israel.
Now a wind went out from the LORD, and it brought quail from the sea and left them fluttering near the camp, about a daýs journey on this side and about a daýs journey on the other side, all around the camp, and about two cubits above the surface of the ground.
And the people stayed up all that day, all night, and all the next day, and gathered the quail (he who gathered least gathered ten homers); and they spread them out for themselves all around the camp.
But while the meat was still between their teeth, before it was chewed, the wrath of the LORD was aroused against the people, and the LORD struck the people with a very great plague.
So he called the name of that place Kibroth Hattaavah, because there they buried the people who had yielded to craving.
From Kibroth Hattaavah the people moved to Hazeroth, and camped at Hazeroth.
Then Miriam and Aaron spoke against Moses because of the Ethiopian woman whom he had married; for he had married an Ethiopian woman.
So they said, «Has the LORD indeed spoken only through Moses? Has He not spoken through us also?» And the LORD heard it.
(Now the man Moses was very humble, more than all men who were on the face of the earth.)
Suddenly the LORD said to Moses, Aaron, and Miriam, «Come out, you three, to the tabernacle of meeting!» So the three came out.
Then the LORD came down in the pillar of cloud and stood in the door of the tabernacle, and called Aaron and Miriam. And they both went forward.
Then He said, If there is a prophet among you, I, the LORD, make Myself known to him in a vision; I speak to him in a dream.
Not so with My servant Moses; He is faithful in all My house.
I speak with him face to face, Even plainly, and not in dark sayings; And he sees the form of the LORD. Why then were you not afraid To speak against My servant Moses?»
So the anger of the LORD was aroused against them, and He departed.
And when the cloud departed from above the tabernacle, suddenly Miriam became leprous, as white as snow. Then Aaron turned toward Miriam, and there she was, a leper.
So Aaron said to Moses, «Oh, my lord! Please do not lay this sin on us, in which we have done foolishly and in which we have sinned.
Please do not let her be as one dead, whose flesh is half consumed when he comes out of his motheŕs womb!»
So Moses cried out to the LORD, saying, «Please heal her, O God, I pray!»
Then the LORD said to Moses, «If her father had but spit in her face, would she not be shamed seven days? Let her be shut out of the camp seven days, and afterward she may be received again.»
So Miriam was shut out of the camp seven days, and the people did not journey till Miriam was brought in again.
And afterward the people moved from Hazeroth and camped in the Wilderness of Paran.
Now Korah the son of Izhar, the son of Kohath, the son of Levi, with Dathan and Abiram the sons of Eliab, and On the son of Peleth, sons of Reuben, took men;
and they rose up before Moses with some of the children of Israel, two hundred and fifty leaders of the congregation, representatives of the congregation, men of renown.
They gathered together against Moses and Aaron, and said to them, «You take too much upon yourselves, for all the congregation is holy, every one of them, and the LORD is among them. Why then do you exalt yourselves above the assembly of the LORD?»
So when Moses heard it, he fell on his face;
and he spoke to Korah and all his company, saying, «Tomorrow morning the LORD will show who is His and who is holy, and will cause him to come near to Him. That one whom He chooses He will cause to come near to Him.
Do this: Take censers, Korah and all your company;
put fire in them and put incense in them before the LORD tomorrow, and it shall be that the man whom the LORD chooses is the holy one. You take too much upon yourselves, you sons of Levi!»
Then Moses said to Korah, «Hear now, you sons of Levi:
Is it a small thing to you that the God of Israel has separated you from the congregation of Israel, to bring you near to Himself, to do the work of the tabernacle of the LORD, and to stand before the congregation to serve them;
and that He has brought you near to Himself, you and all your brethren, the sons of Levi, with you? And are you seeking the priesthood also?
Therefore you and all your company are gathered together against the LORD. And what is Aaron that you complain against him?»
And Moses sent to call Dathan and Abiram the sons of Eliab, but they said, «We will not come up!
Is it a small thing that you have brought us up out of a land flowing with milk and honey, to kill us in the wilderness, that you should keep acting like a prince over us?
Moreover you have not brought us into a land flowing with milk and honey, nor given us inheritance of fields and vineyards. Will you put out the eyes of these men? We will not come up!»
Then Moses was very angry, and said to the LORD, «Do not respect their offering. I have not taken one donkey from them, nor have I hurt one of them.»
And Moses said to Korah, «Tomorrow, you and all your company be present before the LORD--you and they, as well as Aaron.
Let each take his censer and put incense in it, and each of you bring his censer before the LORD, two hundred and fifty censers; both you and Aaron, each with his censer.»
So every man took his censer, put fire in it, laid incense on it, and stood at the door of the tabernacle of meeting with Moses and Aaron.
And Korah gathered all the congregation against them at the door of the tabernacle of meeting. Then the glory of the LORD appeared to all the congregation.
And the LORD spoke to Moses and Aaron, saying,
«Separate yourselves from among this congregation, that I may consume them in a moment.»
Then they fell on their faces, and said, «O God, the God of the spirits of all flesh, shall one man sin, and You be angry with all the congregation?»
So the LORD spoke to Moses, saying,
«Speak to the congregation, saying, «Get away from the tents of Korah, Dathan, and Abiram.»́
Then Moses rose and went to Dathan and Abiram, and the elders of Israel followed him.
And he spoke to the congregation, saying, «Depart now from the tents of these wicked men! Touch nothing of theirs, lest you be consumed in all their sins.»
So they got away from around the tents of Korah, Dathan, and Abiram; and Dathan and Abiram came out and stood at the door of their tents, with their wives, their sons, and their little children.
And Moses said: «By this you shall know that the LORD has sent me to do all these works, for I have not done them of my own will.
If these men die naturally like all men, or if they are visited by the common fate of all men, then the LORD has not sent me.
But if the LORD creates a new thing, and the earth opens its mouth and swallows them up with all that belongs to them, and they go down alive into the pit, then you will understand that these men have rejected the LORD.»
Now it came to pass, as he finished speaking all these words, that the ground split apart under them,
and the earth opened its mouth and swallowed them up, with their households and all the men with Korah, with all their goods.
So they and all those with them went down alive into the pit; the earth closed over them, and they perished from among the assembly.
Then all Israel who were around them fled at their cry, for they said, «Lest the earth swallow us up also!»
And a fire came out from the LORD and consumed the two hundred and fifty men who were offering incense.
Then the LORD spoke to Moses, saying:
«Tell Eleazar, the son of Aaron the priest, to pick up the censers out of the blaze, for they are holy, and scatter the fire some distance away.
The censers of these men who sinned against their own souls, let them be made into hammered plates as a covering for the altar. Because they presented them before the LORD, therefore they are holy; and they shall be a sign to the children of Israel.»
So Eleazar the priest took the bronze censers, which those who were burned up had presented, and they were hammered out as a covering on the altar,
to be a memorial to the children of Israel that no outsider, who is not a descendant of Aaron, should come near to offer incense before the LORD, that he might not become like Korah and his companions, just as the LORD had said to him through Moses.
On the next day all the congregation of the children of Israel complained against Moses and Aaron, saying, «You have killed the people of the LORD.»
Now it happened, when the congregation had gathered against Moses and Aaron, that they turned toward the tabernacle of meeting; and suddenly the cloud covered it, and the glory of the LORD appeared.
Then Moses and Aaron came before the tabernacle of meeting.
And the LORD spoke to Moses, saying,
«Get away from among this congregation, that I may consume them in a moment.» And they fell on their faces.
So Moses said to Aaron, «Take a censer and put fire in it from the altar, put incense on it, and take it quickly to the congregation and make atonement for them; for wrath has gone out from the LORD. The plague has begun.»
Then Aaron took it as Moses commanded, and ran into the midst of the assembly; and already the plague had begun among the people. So he put in the incense and made atonement for the people.
And he stood between the dead and the living; so the plague was stopped.
Now those who died in the plague were fourteen thousand seven hundred, besides those who died in the Korah incident.
So Aaron returned to Moses at the door of the tabernacle of meeting, for the plague had stopped.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible